Скрыть
1:11
1:15
1:16
1:25
1:28
Глава 2 
Глава 3 
3:3
3:7
3:8
3:10
3:12
3:14
3:15
3:17
3:21
3:22
3:23
Глава 4 
4:3
4:8
4:10
4:11
4:13
4:14
4:16
4:17
4:18
Глава 5 
5:2
5:4
5:8
5:9
5:10
5:12
5:13
Глава 6 
6:1
6:3
6:4
6:5
6:6
6:8
6:10
6:17
6:18
Глава 7 
7:1
7:2
7:4
7:6
7:8
7:11
7:12
7:13
7:14
7:16
7:21
7:24
7:26
7:27
7:28
7:30
7:32
7:33
7:34
7:35
7:36
7:37
7:38
7:40
Глава 8 
8:10
Глава 9 
9:3
9:5
9:6
9:7
9:8
9:10
9:15
9:17
9:18
9:20
9:23
9:26
Глава 10 
10:2
10:14
10:22
10:25
10:27
10:29
10:32
Глава 11 
11:4
11:5
11:6
11:9
11:10
11:11
11:12
11:13
11:14
11:15
11:16
11:17
11:20
11:21
11:22
11:24
11:25
11:26
11:29
11:30
11:32
11:33
11:34
Глава 12 
12:1
12:5
12:6
12:8
12:11
12:14
12:15
12:16
12:17
12:18
12:19
12:20
12:21
12:22
12:23
12:24
12:25
12:26
12:29
12:30
12:31
Глава 13 
13:1
13:6
13:8
13:10
13:11
13:13
Глава 14 
14:2
14:3
14:4
14:5
14:6
14:7
14:8
14:9
14:10
14:11
14:12
14:13
14:14
14:16
14:17
14:18
14:19
14:22
14:23
14:24
14:27
14:28
14:29
14:30
14:31
14:32
14:35
14:36
14:37
14:38
14:39
14:40
Глава 15 
15:6
15:7
15:11
15:14
15:15
15:16
15:18
15:19
15:22
15:29
15:33
15:35
15:37
15:38
15:39
15:40
15:41
15:43
15:46
15:53
Глава 16 
16:2
16:4
16:5
16:6
16:8
16:9
16:10
16:11
16:12
16:14
16:16
16:17
16:18
16:21
16:22
16:23
16:24
Церковнославянский (рус)
[Зач. 122.] Па́велъ, зва́нъ апо́столъ Иису́съ Христо́въ во́лею Бо́жiею, и Сосѳе́нъ бра́тъ,
це́ркви Бо́жiей су́щей въ Кори́нѳѣ, освяще́н­нымъ о Христѣ́ Иису́сѣ, зва́н­нымъ святы́мъ, со всѣ́ми при­­зыва́ющими и́мя Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, во вся́цѣмъ мѣ́стѣ, тѣ́хъ же и на́­шемъ:
[Зач. 123.] благода́ть ва́мъ и ми́ръ от­ Бо́га Отца́ на́­шего и Го́спода Иису́са Христа́.
Благодарю́ Бо́га мо­его́ всегда́ о ва́съ, о благода́ти Бо́жiей да́н­нѣй ва́мъ о Христѣ́ Иису́сѣ,
я́ко во все́мъ обогати́стеся о Не́мъ, во вся́цѣмъ сло́вѣ и вся́цѣмъ ра́зумѣ,
я́коже свидѣ́тел­ст­во Христо́во извѣсти́ся въ ва́съ:
я́ко ва́мъ не лиши́тися ни во еди́нѣмъ дарова́нiи, ча́ющымъ от­крове́нiя Го́спода на́­шего Иису́са Христа́,
И́же и утверди́тъ ва́съ да́же до конца́ непови́н­ныхъ въ де́нь Го́спода на́­шего Иису́са Христа́.
Вѣ́ренъ Бо́гъ, И́мже зва́ни бы́сте во обще́нiе Сы́на Его́ Иису́са Христа́, Го́спода на́­шего.
[Зач. 124.] Молю́ же вы́, бра́тiе, и́менемъ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, да то́жде глаго́лете вси́, и да не бу́дутъ въ ва́съ ра́спри, да бу́дете же утвержде́ни въ то́мже разумѣ́нiи и въ то́йже мы́сли.
Возвѣсти́ся бо ми́ о ва́съ, бра́тiе моя́, [по́слан­нымъ] от­ Хло́иса {от­ дома́шнихъ Хло́иса}, я́ко рве́нiя въ ва́съ су́ть.
Глаго́лю же се́, я́ко кі́йждо ва́съ глаго́летъ: а́зъ у́бо е́смь Па́вловъ, а́зъ же Аполло́совъ, а́зъ же Ки́финъ, а́зъ же Христо́въ.
Еда́ раздѣли́ся Христо́съ, еда́ Па́велъ распя́т­ся по ва́съ? Или́ во и́мя Па́влово крести́стеся?
Благодарю́ Бо́га, я́ко ни еди́наго от­ ва́съ крести́хъ, то́чiю Кри́спа и Га́iа,
да не кто́ рече́тъ, я́ко въ мое́ и́мя крести́хъ.
Крести́хъ же и Стефани́новъ до́мъ: про́чее не вѣ́мъ, а́ще кого́ ино́го крести́хъ.
Не посла́ бо мене́ Христо́съ крести́ти, но благовѣсти́ти, не въ прему́дрости сло́ва, да не испраздни́т­ся кре́стъ Христо́въ.
[Зач. 125А.] Сло́во бо кре́стное погиба́ющымъ у́бо юро́д­ст­во е́сть, а спаса́емымъ на́мъ си́ла Бо́жiя е́сть.
Пи́сано бо е́сть: погублю́ прему́дрость прему́дрыхъ, и ра́зумъ разу́мныхъ от­ве́ргу.
Гдѣ́ прему́дръ? Гдѣ́ кни́жникъ? Гдѣ́ совопро́сникъ вѣ́ка сего́? Не обуи́ ли Бо́гъ прему́дрость мíра сего́?
Поне́же бо въ прему́дрости Бо́жiей не разумѣ́ мíръ прему́дростiю Бо́га, благо­изво́лилъ Бо́гъ бу́й­ст­вомъ про́повѣди спасти́ вѣ́ру­ю­щихъ.
Поне́же и Иуде́е зна́менiя про́сятъ, и Е́ллини прему́дрости и́щутъ:
мы́ же проповѣ́дуемъ Христа́ ра́спята, Иуде́емъ у́бо собла́знъ, Е́ллиномъ же безу́мiе,
самѣ́мъ же зва́н­нымъ Иуде́емъ же и Е́ллиномъ Христа́, Бо́жiю си́лу и Бо́жiю прему́дрость:
зане́ бу́ее Бо́жiе прему́дрѣе человѣ́къ е́сть, и немощно́е Бо́жiе крѣпча́е человѣ́къ е́сть.
[Зач. 125Б.] Ви́дите бо зва́нiе ва́­ше, бра́тiе, я́ко не мно́зи прему́дри по пло́ти, не мно́зи си́льни, не мно́зи благоро́дни:
но бу́яя мíра избра́ Бо́гъ, да прему́дрыя посрами́тъ, и не́мощная мíра избра́ Бо́гъ, да посрами́тъ крѣ́пкая:
и худоро́дная мíра и уничиже́н­ная избра́ Бо́гъ, и не су́щая, да су́щая упраздни́тъ,
я́ко да не похва́лит­ся вся́ка пло́ть предъ Бо́гомъ.
Изъ Него́же вы́ есте́ о Христѣ́ Иису́сѣ, И́же бы́сть на́мъ прему́дрость от­ Бо́га, пра́вда же и освяще́нiе и избавле́нiе,
да, я́коже пи́шет­ся: хваля́йся, о Го́сподѣ да хва́лит­ся.
И а́зъ при­­ше́дъ къ ва́мъ, бра́тiе, прiидо́хъ не по превосхо́дному словеси́ или́ прему́дрости воз­вѣща́я ва́мъ свидѣ́тел­ст­во Бо́жiе:
не суди́хъ бо вѣ́дѣти что́ въ ва́съ, то́чiю Иису́са Христа́, и Сего́ ра́спята:
и а́зъ въ не́мощи и стра́сѣ и тре́петѣ мно́зѣ бы́хъ въ ва́съ.
И сло́во мое́ и про́повѣдь моя́ не въ препрѣ́телныхъ человѣ́ческiя прему́дрости словесѣ́хъ, но въ явле́нiи ду́ха и си́лы,
да вѣ́ра ва́ша не въ му́дрости человѣ́честѣй, но въ си́лѣ Бо́жiей бу́детъ.
[Зач. 126.] Прему́дрость же глаго́лемъ въ соверше́н­ныхъ, прему́дрость же не вѣ́ка сего́, ни князе́й вѣ́ка сего́ престаю́щихъ,
но глаго́лемъ прему́дрость Бо́жiю, въ та́йнѣ сокрове́н­ную, ю́же предуста́ви Бо́гъ пре́жде вѣ́къ въ сла́ву на́шу,
ю́же никто́же от­ князе́й вѣ́ка сего́ разумѣ́: а́ще бо бы́ша разумѣ́ли, не бы́ша Го́спода сла́вы ра́спяли.
Но я́коже е́сть пи́сано: [Зач. 127.] и́хже о́ко не ви́дѣ, и у́хо не слы́ша, и на се́рдце человѣ́ку не взыдо́ша, я́же угото́ва Бо́гъ лю́бящымъ Его́.
На́мъ же Бо́гъ от­кры́лъ е́сть Ду́хомъ Сво­и́мъ: Ду́хъ бо вся́ испыту́етъ, и глубины́ Бо́жiя.
Кто́ бо вѣ́сть от­ человѣ́къ, я́же въ человѣ́цѣ, то́чiю ду́хъ человѣ́ка, живу́щiй въ не́мъ? Та́кожде и Бо́жiя никто́же вѣ́сть, то́чiю Ду́хъ Бо́жiй.
Мы́ же не ду́ха мíра сего́ прiя́хомъ, но Ду́ха и́же от­ Бо́га, да вѣ́мы я́же от­ Бо́га дарова́н­ная на́мъ,
я́же и глаго́лемъ не въ науче́ныхъ человѣ́ческiя прему́дрости словесѣ́хъ, но въ науче́ныхъ Ду́ха Свята́го, духо́вная духо́вными сразсужда́юще.
Душе́венъ же человѣ́къ не прiе́млетъ я́же Ду́ха Бо́жiя: юро́д­ст­во бо ему́ е́сть, и не мо́жетъ разумѣ́ти, зане́ духо́внѣ востязу́ет­ся.
Духо́вный же востязу́етъ у́бо вся́, а са́мъ то́й ни от­ еди́наго востязу́ет­ся.
Кто́ бо разумѣ́ у́мъ Госпо́день, и́же изъясни́тъ и́? Мы́ же у́мъ Христо́въ и́мамы.
И а́зъ, бра́тiе, не мого́хъ ва́мъ глаго́лати я́ко духо́внымъ, но я́ко пло́тянымъ, я́ко младе́нцемъ о Христѣ́.
Млеко́мъ вы́ напо­и́хъ, а не бра́шномъ: и́бо не у́ можа́сте, но ниже́ еще́ мо́жете ны́нѣ,
еще́ бо пло́тстiи есте́. Идѣ́же бо въ ва́съ за́висти и рве́нiя и ра́спри, не пло́тстiи ли есте́ и по человѣ́ку хо́дите?
Егда́ бо глаго́летъ кто́: а́зъ у́бо е́смь Па́вловъ, другі́й же: а́зъ Аполло́совъ: не пло́тстiи ли есте́?
Кто́ у́бо е́сть Па́велъ? Кто́ же ли Аполло́съ? Но то́чiю служи́телiе, и́миже вѣ́ровасте, и кому́ждо я́коже Госпо́дь даде́.
А́зъ насади́хъ, Аполло́съ напо­и́, Бо́гъ же воз­расти́:
тѣ́мже ни насажда́яй е́сть что́, ни напая́яй, но воз­раща́яй Бо́гъ.
Насажда́яй же и напая́яй еди́но еста́: кі́йждо же свою́ мзду́ прiи́метъ по сво­ему́ труду́.
[Зач. 128.] Бо́гу бо есмы́ споспѣ́шницы: Бо́жiе тяжа́нiе, Бо́жiе зда́нiе есте́.
По благода́ти Бо́жiей да́н­нѣй мнѣ́, я́ко прему́дръ архите́ктонъ основа́нiе положи́хъ, и́нъ же назида́етъ: кі́йждо же да блюде́тъ, ка́ко назида́етъ.
Основа́нiя бо ина́го никто́же мо́жетъ положи́ти па́че лежа́щаго, е́же е́сть Иису́съ Христо́съ.
А́ще ли кто́ назида́етъ на основа́нiи се́мъ зла́то, сребро́, ка́менiе честно́е, дрова́, сѣ́но, тро́стiе,
кого́ждо дѣ́ло явле́но бу́детъ: де́нь бо яви́тъ, зане́ огне́мъ от­крыва́ет­ся: и кого́ждо дѣ́ло, яково́же е́сть, о́гнь иску́ситъ.
[И] его́же а́ще дѣ́ло пребу́детъ, е́же назда́, мзду́ прiи́метъ:
[а] его́же дѣ́ло сгори́тъ, отщети́т­ся: са́мъ же спасе́т­ся, та́кожде я́коже огне́мъ.
Не вѣ́сте ли, я́ко хра́мъ Бо́жiй есте́, и Ду́хъ Бо́жiй живе́тъ въ ва́съ?
А́ще кто́ Бо́жiй хра́мъ растли́тъ, растли́тъ сего́ Бо́гъ: хра́мъ бо Бо́жiй свя́тъ е́сть, и́же есте́ вы́.
[Зач. 129.] Никто́же себе́ да прельща́етъ: а́ще кто́ мни́т­ся му́дръ бы́ти въ ва́съ въ вѣ́цѣ се́мъ, бу́й да быва́етъ, я́ко да прему́дръ бу́детъ.
Прему́дрость бо мíра сего́ бу́й­ст­во у Бо́га е́сть, пи́сано бо е́сть: запина́яй прему́дрымъ въ кова́р­ст­вѣ и́хъ.
И па́ки: Госпо́дь вѣ́сть помышле́нiя человѣ́ческа {му́дрыхъ}, я́ко су́ть су́етна.
Тѣ́мже никто́же да хва́лит­ся въ человѣ́цѣхъ, вся́ бо ва́ша су́ть:
а́ще Па́велъ, или́ Аполло́съ, или́ Ки́фа, или́ мíръ, или́ живо́тъ, или́ сме́рть, или́ настоя́щая, или́ бу́дущая, вся́ ва́ша су́ть:
вы́ же Христо́вы, Христо́съ же Бо́жiй.
[Зач. 130А.] Та́ко на́съ да непщу́етъ человѣ́къ, я́ко слу́гъ Христо́выхъ и стро­и́телей та́инъ Бо́жiихъ:
а е́же про́чее и́щет­ся въ стро­и́телехъ, да вѣ́ренъ кто́ обря́щет­ся.
Мнѣ́ же не вели́ко е́сть, да от­ ва́съ истяжу́ся, или́ от­ человѣ́ческаго дне́ {суда́}: но ни са́мъ себе́ востязу́ю.
Ничесо́же бо въ себѣ́ свѣ́мъ, но ни о се́мъ оправда́юся: востязу́яй же мя́ Госпо́дь е́сть.
[Зач. 130Б.] Тѣ́мже пре́жде вре́мене ничто́же суди́те, до́ндеже прiи́детъ Госпо́дь, И́же во свѣ́тѣ при­­веде́тъ та́йная тмы́ и объяви́тъ совѣ́ты серде́чныя, и тогда́ похвала́ бу́детъ кому́ждо от­ Бо́га.
Сiя́ же, бра́тiе [моя́], преобрази́хъ на себе́ и Аполло́са ва́съ ра́ди, да от­ на́ю научите́ся не па́че напи́сан­ныхъ му́др­ст­вовати, да не еди́нъ по еди́ному гордите́ся на друга́го.
Кто́ бо тя́ разсужда́етъ? Что́ же и́маши, его́же нѣ́си прiя́лъ? А́ще же и прiя́лъ еси́, что́ хва́лишися я́ко не прiе́мъ?
Се́, сы́ти есте́, се́, обогати́стеся, безъ на́съ воцари́стеся: и о, дабы́ воцари́лися есте́, да и мы́ бы́хомъ съ ва́ми ца́р­ст­вовали.
[Зач. 131.] Мню́ бо, я́ко Бо́гъ ны́ посла́н­ники послѣ́днiя яви́, я́ко насме́ртники: зане́ позо́ръ бы́хомъ мíру и А́нгеломъ и человѣ́комъ.
Мы́ [у́бо] бу́и Христа́ ра́ди, вы́ же му́дри о Христѣ́: мы́ не́мощни, вы́ же крѣ́пцы: вы́ сла́вни, мы́ же безче́стни.
До ны́нѣшняго часа́ и а́лчемъ, и жа́ждемъ, и наготу́емъ, и стра́ждемъ, и скита́емся,
и тружда́емся, дѣ́ла­ю­ще сво­и́ми рука́ми. Укоря́еми, благословля́емъ: гони́ми, терпи́мъ:
ху́лими, утѣша́емся {мо́лимъ}: я́коже отре́би мíру бы́хомъ, всѣ́мъ попра́нiе досе́лѣ.
Не срамля́я ва́съ сiя́ пишу́, но я́коже ча́да моя́ воз­лю́блен­ная наказу́ю.
А́ще бо [и] мно́ги пѣ́стуны и́мате о Христѣ́, но не мно́ги отцы́: о Христѣ́ бо Иису́сѣ благовѣ­ст­вова́нiемъ а́зъ вы́ роди́хъ.
Молю́ же ва́съ: подо́бни мнѣ́ быва́йте, я́коже а́зъ Христу́.
[Зач. 132.] Сего́ ра́ди посла́хъ къ ва́мъ Тимоѳе́а, и́же ми́ е́сть ча́до воз­лю́блено и вѣ́рно о Го́сподѣ, и́же ва́мъ воспомя́нетъ пути́ моя́, я́же о Христѣ́ Иису́сѣ, я́коже вездѣ́ и во вся́цѣй це́ркви учу́.
Я́ко не гряду́щу ми́ къ ва́мъ, разгордѣ́шася нѣ́цыи:
прiиду́ же ско́ро къ ва́мъ, а́ще Госпо́дь восхо́щетъ, и уразумѣ́ю не сло́во разгордѣ́в­шихся, но си́лу:
не въ словеси́ бо Ца́р­ст­во Бо́жiе, но въ си́лѣ.
Что́ хо́щете? Съ па́лицею ли прiиду́ къ ва́мъ, или́ съ любо­́вiю и ду́хомъ кро́тости?
Отню́дъ слы́шит­ся въ ва́съ блуже́нiе, и таково́ блуже́нiе, яково́же ни во язы́цѣхъ имену́ет­ся, я́ко нѣ́ко­ему имѣ́ти жену́ о́тчую.
И вы́ разгордѣ́сте, и не па́че пла́касте, да и́змет­ся от­ среды́ ва́съ содѣ́явый дѣ́ло сiе́.
Зане́ а́зъ у́бо а́ще не у ва́съ сы́й тѣ́ломъ, ту́ же живы́й ду́хомъ, уже́ суди́хъ, я́ко та́мо сы́й: содѣ́яв­шаго си́це сiе́,
о и́мени Го́спода на́­шего Иису́са Христа́ собра́в­шымся ва́мъ и мо­ему́ ду́ху, съ си́лою Го́спода на́­шего Иису́са Христа́,
преда́ти такова́го сатанѣ́ во изможде́нiе пло́ти, да ду́хъ спасе́т­ся въ де́нь Го́спода на́­шего Иису́са Христа́.
Не добра́ похвала́ ва́ша. [Зач. 133.] Не вѣ́сте ли, я́ко ма́лъ ква́съ все́ смѣше́нiе ква́ситъ?
Очи́стите у́бо ве́тхiй ква́съ, да бу́дете но́во смѣше́нiе, я́коже есте́ безква́сни: и́бо Па́сха на́ша за ны́ пожре́нъ бы́сть Христо́съ.
Тѣ́мже да пра́зднуемъ не въ ква́сѣ ве́тсѣ, ни въ ква́сѣ зло́бы и лука́в­ст­ва, но въ безква́сiихъ чи́стоты́ и и́стины.
[Зач. 134.] Писа́хъ ва́мъ въ посла́нiи не при­­мѣша́тися блуднико́мъ:
и не вся́ко блуднико́мъ мíра сего́, или́ лихо­и́мцемъ, или́ хи́щникомъ, или́ идолослужи́телемъ, поне́же у́бо до́лжни бы есте́ бы́ли от­ мíра [сего́] изы́ти:
ны́нѣ же писа́хъ ва́мъ не при­­мѣша́тися, а́ще нѣ́кiй, бра́тъ имену́емь, бу́детъ блудни́къ, или́ лихо­и́мецъ, или́ идолослужи́тель, или́ досади́тель, или́ пiя́ница, или́ хи́щникъ: съ таковы́мъ ниже́ я́сти.
Что́ бо ми́ и внѣ́шнихъ суди́ти? Не вну́трен­нихъ ли вы́ су́дите?
Внѣ́шнихъ же Бо́гъ су́дитъ. И изми́те зла́го от­ ва́съ самѣ́хъ.
Смѣ́етъ ли кто́ от­ ва́съ, ве́щь имѣ́я ко ино́му, суди́тися от­ непра́ведныхъ, а не от­ святы́хъ?
Не вѣ́сте ли, я́ко святі́и мíрови и́мутъ суди́ти? И а́ще ва́ми су́дъ прiи́метъ мíръ, недосто́йни есте́ суди́щемъ худы́мъ?
Не вѣ́сте ли, я́ко а́ггеловъ суди́ти и́мамы, а не то́чiю жите́йскихъ?
Жите́йская бо суди́ща а́ще и́мате, уничиже́н­ныхъ въ це́ркви, си́хъ посажда́ете.
Къ сра́му ва́мъ глаго́лю: та́ко ли нѣ́сть въ ва́съ му́дръ ни еди́нъ, и́же мо́жетъ разсуди́ти между́ бра́тiй сво­и́хъ?
Но бра́тъ съ бра́томъ су́дит­ся, и то́ предъ невѣ́рными.
Уже́ у́бо от­ню́дъ ва́мъ сра́мъ е́сть, я́ко тяжбы́ и́мате между́ собо́ю. Почто́ не па́че оби́дими есте́? Почто́ не па́че лише́ни быва́ете?
Но вы́ [са́ми] оби́дите и лиша́ете, да еще́ бра́тiю.
Или́ не вѣ́сте, я́ко непра́ведницы Ца́р­ст­вiя Бо́жiя не наслѣ́дятъ? Не льсти́те себе́: ни блудницы́, ни идолослужи́теле, ни прелюбо­дѣ́е, [ни скверни́теле,] ни малакі́и, ни мужело́жницы,
ни лихо­и́мцы, ни та́тiе, ни пiя́ницы, ни досади́теле, ни хи́щницы Ца́р­ст­вiя Бо́жiя не наслѣ́дятъ.
И си́ми [у́бо] нѣ́цыи бѣ́сте, но омы́стеся, но освяти́стеся, но оправди́стеся и́менемъ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́ и Ду́хомъ Бо́га на́­шего.
[Зач. 135.] Вся́ ми́ лѣ́ть су́ть, но не вся́ на по́льзу: вся́ ми́ лѣ́ть су́ть, но не а́зъ облада́нъ бу́ду от­ чего́.
Бра́шна чре́ву, и чре́во бра́шномъ: Бо́гъ же и сiе́ и сiя́ упраздни́тъ. Тѣ́ло же не блуже́нiю, но Го́сподеви, и Госпо́дь тѣ́лу.
Бо́гъ же и Го́спода воз­дви́же, и на́съ воз­дви́гнетъ си́лою Сво­е́ю.
Не вѣ́сте ли, я́ко тѣлеса́ ва́ша у́дове Христо́вы су́ть? Взе́мь ли у́бо у́ды Христо́вы, сотворю́ у́ды блудни́чи? Да не бу́детъ.
Или́ не вѣ́сте, я́ко при­­лѣпля́яйся сквернодѣ́йцѣ еди́но тѣ́ло е́сть [съ блудодѣ́йцею]? Бу́дета бо, рече́, о́ба въ пло́ть еди́ну.
Прилѣпля́яйся же Го́сподеви еди́нъ ду́хъ е́сть [съ Го́сподемъ].
Бѣ́гайте блудодѣя́нiя: вся́къ [бо] грѣ́хъ, его́же а́ще сотвори́тъ человѣ́къ, кромѣ́ тѣ́ла е́сть: а блудя́й во свое́ тѣ́ло согрѣша́етъ.
Или́ не вѣ́сте, я́ко тѣлеса́ ва́ша хра́мъ живу́щаго въ ва́съ Свята́го Ду́ха су́ть, Его́же и́мате от­ Бо́га, и нѣ́сте сво­и́?
Ку́плени бо есте́ цѣно́ю. [Зач. 136.] Просла́вите у́бо Бо́га въ тѣлесѣ́хъ ва́шихъ и въ душа́хъ ва́шихъ, я́же су́ть Бо́жiя.
А о ни́хже писа́сте ми́, добро́ человѣ́ку женѣ́ не при­­каса́тися.
Но блудодѣя́нiя ра́ди кі́йждо свою́ жену́ да и́мать, и ка́яждо [жена́] сво­его́ му́жа да и́мать.
Женѣ́ му́жъ до́лжную любо­́вь да воз­дае́тъ: та́кожде и жена́ му́жу.
Жена́ сво­и́мъ тѣ́ломъ не владѣ́етъ, но му́жъ: та́кожде и му́жъ сво­и́мъ тѣ́ломъ не владѣ́етъ, но жена́.
Не лиша́йте себе́ дру́гъ дру́га, то́чiю по согла́сiю до вре́мене, да пребыва́ете въ постѣ́ и моли́твѣ, и па́ки вку́пѣ собира́йтеся, да не искуша́етъ ва́съ сатана́ невоз­держа́нiемъ ва́шимъ.
Сiе́ же глаго́лю по совѣ́ту, [а] не по повелѣ́нiю.
Хощу́ бо, да вси́ человѣ́цы бу́дутъ, я́коже и а́зъ: но кі́йждо свое́ дарова́нiе и́мать от­ Бо́га, о́въ у́бо си́це, о́въ же си́це.
Глаго́лю же безбра́чнымъ и вдови́цамъ: добро́ и́мъ е́сть, а́ще пребу́дутъ я́коже и а́зъ:
а́ще ли не удержа́т­ся, да посяга́ютъ: лу́чше бо е́сть жени́тися, не́жели разжиза́тися.
А ожени́в­шымся завѣщава́ю не а́зъ, но Госпо́дь: женѣ́ от­ му́жа не разлуча́тися:
а́ще ли же и разлучи́т­ся, да пребыва́етъ безбра́чна, или́ да смири́т­ся съ му́жемъ [сво­и́мъ]: и му́жу жены́ не от­пуща́ти.
Про́чымъ же а́зъ глаго́лю, [а] не Госпо́дь: [Зач. 137.] а́ще кото́рый бра́тъ жену́ и́мать невѣ́рну, и та́ благоволи́тъ жи́ти съ ни́мъ, да не оставля́етъ ея́:
и жена́ а́ще и́мать му́жа невѣ́рна, и то́й благоволи́тъ жи́ти съ не́ю, да не оставля́етъ его́:
святи́т­ся бо му́жъ невѣ́ренъ о женѣ́ вѣ́рнѣ, и святи́т­ся жена́ невѣ́рна о му́жи вѣ́рнѣ: ина́че бо ча́да ва́ша нечи́ста бы́ли бы, ны́нѣ же свя́та су́ть.
А́ще ли невѣ́рный от­луча́ет­ся, да разлучи́т­ся: не порабо́тися [бо] бра́тъ или́ сестра́ въ таковы́хъ: въ ми́ръ бо при­­зва́ на́съ [Госпо́дь] Бо́гъ.
Что́ бо вѣ́си, же́но, а́ще му́жа спасе́ши? Или́ что́ вѣ́си, му́жу, а́ще жену́ спасе́ши?
То́чiю ко­ему́ждо я́коже раздѣли́лъ е́сть Бо́гъ, кі́йждо я́коже при́званъ бы́сть Го́сподемъ, та́ко да хо́дитъ: и та́ко во всѣ́хъ це́рквахъ повелѣва́ю.
Во обрѣ́занiи ли кто́ при́званъ бы́сть? Да не от­то́ргнет­ся {да не твори́тъ себѣ́ необрѣ́занiя}: въ необрѣ́занiи ли кто́ при́званъ бы́сть? Да не обрѣ́зует­ся.
Обрѣ́занiе ничто́же е́сть, и необрѣ́занiе ничто́же е́сть, но соблюде́нiе за́повѣдiй Бо́жiихъ.
Кі́йждо въ зва́нiи, въ не́мже при́званъ бы́сть, въ то́мъ да пребыва́етъ.
Ра́бъ ли при́званъ бы́лъ еси́? Да не неради́ши {да не печа́лишися}: но а́ще и мо́жеши свобо́денъ бы́ти, бо́лше порабо́ти себе́.
При́зван­ный бо о Го́сподѣ ра́бъ, свобо́дникъ Госпо́день е́сть: та́кожде и при́зван­ный свобо́дникъ, ра́бъ е́сть Христо́въ.
Цѣно́ю ку́плени есте́: не бу́дите раби́ человѣ́комъ.
[Зач. 138.] Кі́йждо, въ не́мже при́званъ бы́сть, бра́тiе, въ то́мъ да пребыва́етъ предъ Бо́гомъ.
О дѣ́вахъ же повелѣ́нiя Госпо́дня не и́мамъ, совѣ́тъ же даю́, я́ко поми́лованъ от­ Го́спода вѣ́ренъ бы́ти.
Мню́ у́бо сiе́ добро́ бы́ти за настоя́щую ну́жду, я́ко добро́ человѣ́ку та́ко бы́ти.
Привяза́л­ся ли еси́ женѣ́? Не ищи́ разрѣше́нiя. Отрѣши́л­ся ли еси́ жены́? Не ищи́ жены́.
А́ще ли же и оже́нишися, не согрѣши́лъ еси́: и а́ще пося́гнетъ дѣ́ва, не согрѣши́ла е́сть. Ско́рбь же пло́ти имѣ́ти бу́дутъ такові́и: а́зъ же вы́ щажду́.
Сiе́ же глаго́лю, бра́тiе, я́ко вре́мя прекраще́но е́сть про́чее, да и иму́щiи жены́, я́коже не иму́щiи бу́дутъ:
и пла́чущiися, я́коже не пла́чущiи: и ра́ду­ю­щiися, я́коже не ра́ду­ю­щеся: и купу́ющiи, я́ко не содержа́ще:
и тре́бу­ю­щiи мíра сего́, я́ко не тре́бу­ю­ще: прехо́дитъ бо о́бразъ мíра сего́.
Хощу́ же ва́съ безпеча́льныхъ бы́ти. Не ожени́выйся пече́т­ся о Госпо́днихъ, ка́ко угоди́ти Го́сподеви:
а ожени́выйся пече́т­ся о мiрски́хъ, ка́ко угоди́ти женѣ́. Раздѣли́ся жена́ и дѣ́ва:
непося́гшая пече́т­ся о Госпо́днихъ, ка́ко угоди́ти Го́сподеви, да бу́детъ свя́та́ и тѣ́ломъ и ду́хомъ: а пося́гшая пече́т­ся о мiрски́хъ, ка́ко угоди́ти му́жу.
[Зач. 139.] Сiе́ же на по́льзу ва́мъ самѣ́мъ глаго́лю: не да сило́ ва́мъ наложу́, но къ благообра́зiю и благоприступа́нiю Го́сподеви безмо́лвну.
А́ще ли же кто́ безобрази́ти о дѣ́вѣ сво­е́й непщу́етъ, а́ще е́сть превоз­ра́стна, и та́ко должна́ е́сть бы́ти: е́же хо́щетъ, да твори́тъ: не согрѣша́етъ, а́ще пося́гнетъ.
А и́же сто­и́тъ тве́рдо се́рдцемъ, не имы́й ну́жды, вла́сть же и́мать о сво­е́й во́ли, и се́ разсуди́лъ е́сть въ се́рдцы сво­е́мъ блюсти́ дѣ́ву свою́, до́брѣ твори́тъ.
Тѣ́мже и вдая́й бра́ку свою́ дѣ́ву до́брѣ твори́тъ: и не вдая́й лу́чше твори́тъ.
Жена́ при­­вя́зана е́сть зако́номъ, въ ели́ко вре́мя живе́тъ му́жъ ея́: а́ще же у́мретъ му́жъ ея́, свобо́дна е́сть, за него́же хо́щетъ, пося́гнути, то́чiю о Го́сподѣ.
Блаже́н­нѣйша же е́сть, а́ще та́ко пребу́детъ, по мо­ему́ совѣ́ту: мню́ся бо и а́зъ Ду́ха Бо́жiя имѣ́ти.
О идоложе́ртвен­ныхъ же вѣ́мы: я́ко вси́ ра́зумъ и́мамы. Ра́зумъ [у́бо] кичи́тъ, а любы́ созида́етъ.
А́ще ли кто́ мни́т­ся вѣ́дѣти что́, не у́ что́ разумѣ́, я́коже подоба́етъ разумѣ́ти:
а́ще же кто́ лю́битъ Бо́га, се́й позна́нъ бы́сть от­ Него́.
О яде́нiи же идоложе́ртвен­ныхъ вѣ́мы, я́ко и́долъ ничто́же е́сть въ мíрѣ, и я́ко никто́же Бо́гъ и́нъ, то́кмо Еди́нъ.
А́ще бо и су́ть глаго́лемiи бо́зи, или́ на небеси́, или́ на земли́: я́коже су́ть бо́зи мно́зи и госпо́дiе мно́зи:
но на́мъ еди́нъ Бо́гъ Оте́цъ, изъ Него́же вся́, и мы́ у Него́, и еди́нъ Госпо́дь Иису́съ Христо́съ, И́мже вся́, и мы́ Тѣ́мъ.
Но не во всѣ́хъ ра́зумъ: нѣ́цыи же со́вѣстiю и́долскою да́же досе́лѣ я́коже идоложе́ртвен­ное ядя́тъ, и со́вѣсть и́хъ, немощна́ су́щи, скверни́т­ся.
[Зач. 140.] Бра́шно же на́съ не поставля́етъ предъ Бо́гомъ: ниже́ бо а́ще я́мы, избы́точе­ст­вуемъ: ниже́ а́ще не я́мы, лиша́емся.
Блюди́те же, да не ка́ко вла́сть ва́ша сiя́ преткнове́нiе бу́детъ немощны́мъ.
А́ще бо кто́ ви́дитъ тя́, иму́ща ра́зумъ, въ тре́бищи воз­лежа́ща, не со́вѣсть ли его́ немощна́ су́щи сози́ждет­ся идоложе́ртвен­ная я́сти?
И поги́бнетъ немощны́й бра́тъ въ тво­е́мъ ра́зумѣ, его́же ра́ди Христо́съ у́мре.
Та́кожде согрѣша́юще въ бра́тiю и бiю́ще и́хъ со́вѣсть не́мощну су́щу, во Христа́ согрѣша́ете.
Тѣ́мже а́ще бра́шно соблазня́етъ бра́та мо­его́, не и́мамъ я́сти мя́са во вѣ́ки, да не соблазню́ бра́та мо­его́.
Нѣ́смь ли апо́столъ? Нѣ́смь ли свобо́дь? Не Иису́са Христа́ ли Го́спода на́­шего ви́дѣхъ? Не дѣ́ло ли мое́ вы́ есте́ о Го́сподѣ?
А́ще ины́мъ [и] нѣ́смь апо́столъ, но оба́че ва́мъ е́смь: [Зач. 141.] печа́ть бо мо­его́ апо́стол­ст­ва вы́ есте́ о Го́сподѣ.
Мо́й от­вѣ́тъ востязу́ющымъ мене́ се́й е́сть.
Еда́ не и́мамы вла́сти я́сти и пи́ти?
Еда́ не и́мамы вла́сти сестру́ жену́ води́ти, я́ко и про́чiи апо́столи, и бра́тiя Госпо́дня, и Ки́фа?
Или́ еди́нъ а́зъ и Варна́ва не и́мамы вла́сти е́же не дѣ́лати?
Кто́ во́ин­ствуетъ сво­и́ми обро́ки когда́? Или́ кто́ насажда́етъ виногра́дъ, и от­ плода́ его́ не я́стъ? Или́ кто́ пасе́тъ ста́до, и от­ млека́ ста́да не я́стъ?
Еда́ по человѣ́ку сiя́ глаго́лю? Не и зако́нъ ли сiя́ глаго́летъ?
Въ Моисе́овѣ бо зако́нѣ пи́сано: да не загради́ши устну́ вола́ молотя́ща. Еда́ о волѣ́хъ ради́тъ Бо́гъ?
Или́ на́съ ра́ди вся́ко глаго́летъ? На́съ бо ра́ди написа́ся, я́ко о наде́жди до́лженъ е́сть оря́й ора́ти, и молотя́й съ наде́ждею сво­его́ упова́нiя при­­чаща́тися.
А́ще мы́ духо́вная сѣ́яхомъ ва́мъ, вели́ко ли, а́ще мы́ ва́ша тѣле́сная по́жнемъ?
А́ще ині́и вла́сти ва́­шея при­­чаща́ют­ся, не па́че ли мы́? Но не сотвори́хомъ по о́бласти се́й: но вся́ терпи́мъ, да не прекраще́нiе ко́е да́мы благовѣ­ст­вова́нiю Христо́ву.
[Зач. 142.] Не вѣ́сте ли, я́ко дѣ́ла­ю­щiи свяще́н­ная от­ святи́лища ядя́тъ? [и] служа́щiи олтарю́ со олтаре́мъ дѣ́лят­ся?
Та́ко и Госпо́дь повелѣ́ проповѣ́да­ю­щымъ Благовѣ́стiе от­ благовѣ́стiя жи́ти.
А́зъ же ни еди́но сотвори́хъ от­ си́хъ. Не писа́хъ же сiя́, да та́ко бу́детъ о мнѣ́: до́брѣе бо мнѣ́ па́че умре́ти, не́жели похвалу́ мою́ кто́ да испраздни́тъ.
А́ще бо благовѣ­ст­ву́ю, нѣ́сть ми́ похвалы́, ну́жда бо ми́ належи́тъ: го́ре же мнѣ́ е́сть, а́ще не благовѣ­ст­ву́ю.
А́ще у́бо во́лею сiе́ творю́, мзду́ и́мамъ: а́ще же нево́лею, стро­е́нiе ми́ е́сть предано́.
Ка́я у́бо ми́ е́сть мзда́? Да благовѣ­ст­ву́яй безъ мзды́ положу́ Благовѣ́стiе Христо́во, во е́же не твори́ти ми́ по о́бласти мо­е́й въ благовѣ­ст­вова́нiи.
[Зач. 143А.] Свобо́денъ бо сы́й от­ всѣ́хъ, всѣ́мъ себе́ порабо́тихъ, да мно́жайшыя при­­обря́щу:
бы́хъ Иуде́емъ я́ко Иуде́й, да Иуде́и прiобря́щу: подзако́н­нымъ я́ко подзако́ненъ, да подзако́н­ныя при­­обря́щу:
беззако́н­нымъ я́ко беззако́ненъ, не сы́й беззако́н­никъ Бо́гу, но зако́н­никъ Христу́, да при­­обря́щу беззако́н­ныя.
Бы́хъ немощны́мъ я́ко не́мощенъ, да немощны́я прiобря́щу. Всѣ́мъ бы́хъ вся́, да вся́ко нѣ́кiя спасу́.
Сiе́ же творю́ за Благовѣ́стiе, да соо́бщникъ ему́ бу́ду.
Не вѣ́сте ли, я́ко теку́щiи въ позо́рищи вси́ у́бо теку́тъ, еди́нъ же прiе́млетъ по́честь? Та́ко тецы́те, да пости́гнете.
Вся́къ же подвиза́яйся от­ всѣ́хъ воз­держи́т­ся: и они́ у́бо да истлѣ́ненъ вѣне́цъ прiи́мутъ, мы́ же неистлѣ́ненъ.
А́зъ у́бо та́ко теку́, не я́ко безвѣ́стно, та́ко подвиза́юся, не я́ко воз­ду́хъ бiя́й:
но умерщвля́ю тѣ́ло мое́ и порабоща́ю, да не ка́ко, ины́мъ проповѣ́дуя, са́мъ неключи́мь бу́ду.
[Зач. 143Б.] Не хощу́ же ва́съ не вѣ́дѣти, бра́тiе, я́ко отцы́ на́ши вси́ подъ о́блакомъ бы́ша, и вси́ сквоз­ѣ́ мо́ре про­идо́ша:
и вси́ въ Моисе́а крести́шася во о́блацѣ и въ мо́ри:
и вси́ то́жде бра́шно духо́вное ядо́ша:
и вси́ то́жде пи́во духо́вное пи́ша, пiя́ху бо от­ духо́внаго послѣ́ду­ю­щаго ка́мене: ка́мень же бѣ́ Христо́съ.
[Зач. 144.] Но не во мно́жайшихъ и́хъ благоволи́ Бо́гъ, пораже́ни бо бы́ша въ пусты́ни.
Сiя́ же о́брази на́мъ бы́ша, я́ко не бы́ти на́мъ похотнико́мъ злы́хъ, я́коже и они́ похотѣ́ша.
Ни идолослужи́теле быва́йте, я́коже нѣ́цыи от­ ни́хъ, я́коже е́сть пи́сано: сѣдо́ша лю́дiе я́сти и пи́ти, и воста́ша игра́ти.
Ниже́ соблу́димъ, я́коже нѣ́цыи от­ ни́хъ соблуди́ша, и падо́ша во еди́нъ де́нь два́десять три́ ты́сящы.
Ни да искуша́имъ Христа́, я́коже нѣ́цыи от­ ни́хъ искуси́ша и от­ змі́й погибо́ша.
Ни ропщи́те, я́коже нѣ́цыи от­ ни́хъ ропта́ша и погибо́ша от­ всегуби́теля.
Сiя́ же вся́ о́брази при­­луча́хуся о́нѣмъ: пи́сана же бы́ша въ науче́нiе на́­ше, въ ни́хже концы́ вѣ́къ достиго́ша.
[Зач. 145.] Тѣ́мже мня́йся стоя́ти да блюде́т­ся, да не паде́тъ.
Искуше́нiе ва́съ не дости́же, то́чiю человѣ́ческо­е: вѣ́ренъ же Бо́гъ, И́же не оста́витъ ва́съ искуси́тися па́че, е́же мо́жете, но сотвори́тъ со искуше́нiемъ и избы́тiе, я́ко воз­мощи́ ва́мъ понести́.
Тѣ́мже, бра́тiе моя́ воз­лю́блен­ная, бѣ́гайте от­ идолослуже́нiя.
Я́ко му́дрымъ глаго́лю: суди́те вы́, е́же глаго́лю:
ча́ша благослове́нiя, ю́же благословля́емъ, не обще́нiе ли Кро́ве Христо́вы е́сть? Хлѣ́бъ, его́же ло́мимъ, не обще́нiе ли Тѣ́ла Христо́ва е́сть?
Я́ко еди́нъ хлѣ́бъ, еди́но тѣ́ло есмы́ мно́зи: вси́ бо от­ еди́наго хлѣ́ба при­­чаща́емся.
Ви́дите Изра́иля по пло́ти: не яду́щiи ли же́ртвы о́бщницы олтаре́ви су́ть?
Что́ у́бо глаго́лю? Я́ко и́долъ что́ е́сть? Или́ идоложе́ртвен­ное что́ е́сть?
Но зане́, я́же жру́тъ язы́цы, бѣсо́мъ жру́тъ, а не Богови: не хощу́ же ва́съ о́бщниковъ бы́ти бѣсо́мъ.
Не мо́жете ча́шу Госпо́дню пи́ти и ча́шу бѣсо́вскую: не мо́жете трапе́зѣ Госпо́дней при­­чаща́тися и трапе́зѣ бѣсо́встѣй.
Или́ раздража́емъ Го́спода? Еда́ крѣпча́йши Его́ есмы́?
[Зач. 146.] Вся́ ми́ лѣ́ть су́ть, но не вся́ на по́льзу: вся́ ми́ лѣ́ть су́ть, но не вся́ назида́ютъ.
Никто́же сво­его́ си да и́щетъ, но е́же бли́жняго кі́йждо.
Все́, е́же на то́ржищи продае́мое, яди́те, ничто́же сумня́щеся, за со́вѣсть:
Госпо́дня бо земля́ и исполне́нiе ея́.
А́ще ли кто́ от­ невѣ́рныхъ при­­зыва́етъ вы́, и хо́щете ити́, все́ предлага́емое ва́мъ яди́те, ничто́же сумня́щеся, за со́вѣсть.
[Зач. 147.] А́ще ли же кто́ ва́мъ рече́тъ: сiе́ идоложе́ртвен­но е́сть: не яди́те за о́ного повѣ́дав­шаго, и со́вѣсть: Госпо́дня бо земля́ и исполне́нiе ея́.
Со́вѣсть же глаго́лю не свою́, но друга́го: вску́ю бо свобо́да моя́ су́дит­ся от­ ины́я со́вѣсти?
А́ще а́зъ благода́тiю при­­чаща́юся, почто́ хулу́ прiе́млю, о не́мже а́зъ благодарю́?
А́ще у́бо я́сте, а́ще ли пiете́, а́ще ли и́но что́ творите́, вся́ во сла́ву Бо́жiю твори́те.
Безпреткнове́ни быва́йте Иуде́емъ и Е́ллиномъ и це́ркви Бо́жiей,
я́коже и а́зъ во все́мъ всѣ́мъ угожда́ю, не искі́й сво­ея́ по́льзы, но мно́гихъ, да спасу́т­ся.
Подража́теле мнѣ́ быва́йте, я́коже и а́зъ Христу́.
Хвалю́ же вы́, бра́тiе, я́ко вся́ моя́ по́мните, и я́коже преда́хъ ва́мъ, преда́нiя держите́.
Хощу́ же ва́съ вѣ́дѣти, я́ко вся́кому му́жу глава́ Христо́съ е́сть, глава́ же женѣ́ му́жъ, глава́ же Христу́ Бо́гъ.
Вся́къ му́жъ, моли́тву дѣ́я или́ проро́че­ст­вуяй покры́тою главо́ю, срамля́етъ главу́ свою́:
и вся́ка жена́, моли́тву дѣ́ющая или́ проро́че­ст­ву­ю­щая от­крове́н­ною главо́ю, срамля́етъ главу́ свою́: еди́но бо е́сть и то́жде {е́же бы́ти} остри́жен­нѣй:
а́ще бо не покрыва́ет­ся жена́, да стриже́т­ся: а́ще ли же сра́мъ женѣ́ стри́щися или́ бри́тися, да покрыва́ет­ся.
Му́жъ у́бо не до́лженъ е́сть покрыва́ти главу́, о́бразъ и сла́ва Бо́жiя сы́й: жена́ же сла́ва му́жу е́сть.
[Зач. 148.] Нѣ́сть бо му́жъ от­ жены́, но жена́ от­ му́жа:
и́бо не со́зданъ бы́сть му́жъ жены́ ра́ди, но жена́ му́жа ра́ди.
Сего́ ра́ди должна́ е́сть жена́ вла́сть имѣ́ти на главѣ́ А́нгелъ ра́ди.
Оба́че ни му́жъ безъ жены́, ни жена́ безъ му́жа, о Го́сподѣ.
Я́коже бо жена́ от­ му́жа, си́це и му́жъ жено́ю: вся́ же от­ Бо́га.
Въ ва́съ самѣ́хъ суди́те, лѣ́по ли е́сть женѣ́ от­крове́н­нѣй Бо́гу моли́тися?
Или́ и не са́мое есте­с­т­во́ учи́тъ вы́, я́ко му́жъ у́бо а́ще власы́ расти́тъ, безче́стiе ему́ е́сть,
жена́ же а́ще власы́ расти́тъ, сла́ва е́й е́сть? зане́ растѣ́нiе власо́въ вмѣ́сто одѣя́нiя дано́ бы́сть е́й.
А́ще ли кто́ мни́т­ся спо́рливъ бы́ти, мы́ такова́го обы́чая не и́мамы, ниже́ це́ркви Бо́жiя.
Сiе́ же завѣщава́я не хвалю́, я́ко не на лу́чшее, но на ху́ждшее сбира́етеся.
Пе́рвое у́бо, сходя́щымся ва́мъ въ це́рковь, слы́шу въ ва́съ ра́спри су́щыя, и ча́сть нѣ́кую [си́хъ] вѣ́рую.
Подоба́етъ бо и ересе́мъ въ ва́съ бы́ти, да иску́снiи явле́ни быва́ютъ въ ва́съ.
Сходя́щымся у́бо ва́мъ вку́пѣ, нѣ́сть Го́сподскую ве́черю я́сти:
кі́йждо бо свою́ ве́черю предваря́етъ въ снѣде́нiе, и о́въ у́бо а́лчетъ, о́въ же упива́ет­ся.
Еда́ бо домо́въ не и́мате, во е́же я́сти и пи́ти? Или́ о це́ркви Бо́жiей нерадите́ и срамля́ете не иму́щыя? Что́ ва́мъ реку́? Похвалю́ ли вы́ о се́мъ? Не похвалю́.
[Зач. 149.] А́зъ бо прiя́хъ от­ Го́спода, е́же и преда́хъ ва́мъ, я́ко Госпо́дь Иису́съ въ но́щь, въ ню́же пре́данъ быва́­ше, прiе́мь хлѣ́бъ,
и благодари́въ преломи́, и рече́: прiими́те, яди́те, сiе́ е́сть Тѣ́ло Мое́, е́же за вы́ ломи́мо­е: сiе́ твори́те въ Мое́ воспомина́нiе.
Та́кожде и ча́шу по ве́чери, глаго́ля: сiя́ ча́ша но́вый завѣ́тъ е́сть въ Мо­е́й Кро́ви: сiе́ твори́те, ели́жды а́ще пiе́те, въ Мое́ воспомина́нiе.
Ели́жды бо а́ще я́сте хлѣ́бъ се́й и ча́шу сiю́ пiе́те, сме́рть Госпо́дню воз­вѣща́ете, до́ндеже прiи́детъ.
Тѣ́мже и́же а́ще я́стъ хлѣ́бъ се́й или́ пiе́тъ ча́шу Госпо́дню недосто́йнѣ, пови́ненъ бу́детъ Тѣ́лу и Кро́ви Госпо́дни.
Да искуша́етъ же человѣ́къ себе́, и та́ко от­ хлѣ́ба да я́стъ и от­ ча́ши да пiе́тъ.
Яды́й бо и пiя́й недосто́йнѣ, су́дъ себѣ́ я́стъ и пiе́тъ, не разсужда́я Тѣ́ла Госпо́дня.
Сего́ ра́ди въ ва́съ мно́зи не́мощни и неду́жливи, и спя́тъ [усыпа́ютъ] дово́лни.
[Зач. 150.] А́ще бо бы́хомъ себе́ разсужда́ли, не бы́хомъ осужде́ни бы́ли.
Суди́ми же, от­ Го́спода наказу́емся, да не съ мíромъ осу́димся.
Тѣ́мже, бра́тiе моя́, сходя́щеся я́сти, дру́гъ дру́га жди́те.
А́ще ли кто́ а́лчетъ, въ дому́ да я́стъ, да не въ грѣ́хъ схо́дитеся. О про́чихъ же, егда́ прiиду́, устро́ю.
О духо́вныхъ же, бра́тiе, не хощу́ ва́съ не вѣ́дѣти.
Вѣ́сте, я́ко егда́ невѣ́рни бѣ́сте, ко и́доломъ безгла́снымъ я́ко ведо́ми ведо́стеся.
Тѣ́мже сказу́ю ва́мъ, я́ко никто́же, Ду́хомъ Бо́жiимъ глаго́ляй, рече́тъ ана́ѳема Иису́са, и никто́же мо́жетъ рещи́ Го́спода Иису́са, то́чiю Ду́хомъ Святы́мъ.
Раздѣле́нiя же дарова́нiй су́ть, а то́йжде Ду́хъ:
и раздѣле́нiя служе́нiй су́ть, а то́йжде Госпо́дь:
и раздѣле́нiя дѣ́й­ст­въ су́ть, а то́йжде е́сть Бо́гъ, дѣ́й­ст­вуяй вся́ во всѣ́хъ.
[Зач. 151.] Кому́ждо же дае́т­ся явле́нiе Ду́ха на по́льзу:
о́вому бо Ду́хомъ дае́т­ся сло́во прему́дрости, ино́му же сло́во ра́зума, о то́мже Ду́сѣ:
друго́му же вѣ́ра, тѣ́мже Ду́хомъ: ино́му же дарова́нiя исцѣле́нiй, о то́мже Ду́сѣ:
друго́му же дѣ́й­ст­вiя си́лъ, ино́му же проро́че­с­т­во, друго́му же разсужде́нiя духово́мъ, ино́му же ро́ди язы́ковъ, друго́му же сказа́нiя язы́ковъ.
Вся́ же сiя́ дѣ́й­ст­вуетъ еди́нъ и то́йжде Ду́хъ, раздѣля́я вла́стiю ко­ему́ждо я́коже хо́щетъ.
[Зач. 152.] Я́коже бо тѣ́ло еди́но е́сть и у́ды и́мать мно́ги, вси́ же у́ди еди́наго тѣ́ла, мно́зи су́ще, еди́но су́ть тѣ́ло: та́ко и Христо́съ.
И́бо еди́нѣмъ Ду́хомъ мы́ вси́ во еди́но тѣ́ло крести́хомся, а́ще Иуде́е, а́ще Е́ллини, или́ раби́, или́ свобо́дни: и вси́ еди́нѣмъ Ду́хомъ напо­и́хомся.
И́бо тѣ́ло нѣ́сть еди́нъ у́дъ, но мно́зи.
А́ще рече́тъ нога́, я́ко нѣ́смь рука́, нѣ́смь от­ тѣ́ла: еда́ сего́ ра́ди нѣ́сть от­ тѣ́ла?
И а́ще рече́тъ у́хо, я́ко нѣ́смь о́ко, нѣ́смь от­ тѣ́ла: еда́ сего́ ра́ди нѣ́сть от­ тѣ́ла?
А́ще все́ тѣ́ло о́ко, гдѣ́ слу́хъ? А́ще [же] все́ слу́хъ, гдѣ́ уха́нiе?
Ны́нѣ же положи́ Бо́гъ у́ды, еди́наго ко­его́ждо и́хъ въ тѣлеси́, я́коже изво́ли.
А́ще ли бы́ша вси́ еди́нъ у́дъ, гдѣ́ тѣ́ло?
Ны́нѣ же мно́зи у́бо у́дове, еди́но же тѣ́ло.
Не мо́жетъ же о́ко рещи́ руцѣ́: не тре́бѣ ми́ еси́: или́ па́ки глава́ нога́ма: не тре́бѣ ми́ есте́.
Но мно́го па́че, мня́щiися у́ди тѣ́ла немощнѣ́йши бы́ти, ну́жнѣйши су́ть,
и и́хже мни́мъ безче́стнѣйшихъ бы́ти тѣ́ла, си́мъ че́сть мно́жайшую при­­лага́емъ:
и неблагообра́знiи на́ши благообра́зiе мно́жайше и́мутъ, а благообра́знiи на́ши не тре́бѣ и́мутъ. Но Бо́гъ ра­ст­вори́ тѣ́ло, худѣ́йшему бо́лшу да́въ че́сть,
да не бу́детъ ра́спри въ тѣлеси́, но да то́жде въ себѣ́ [да ра́вно еди́нъ о друзѣ́мъ] пеку́т­ся у́ди.
И а́ще стра́ждетъ еди́нъ у́дъ, съ ни́мъ стра́ждутъ вси́ у́ди: а́ще ли же сла́вит­ся еди́нъ у́дъ, съ ни́мъ ра́дуют­ся вси́ у́ди.
[Зач. 153.] Вы́ же есте́ тѣ́ло Христо́во, и у́ди от­ ча́сти.
И о́выхъ у́бо положи́ Бо́гъ въ Це́ркви пе́рвѣе апо́столовъ, второ́е проро́ковъ, тре́тiе учи́телей: пото́мъ же си́лы, та́же дарова́нiя исцѣле́нiй, заступле́нiя, правле́нiя, ро́ди язы́ковъ.
Еда́ вси́ апо́столи? Еда́ вси́ проро́цы? Еда́ вси́ учи́теле? Еда́ вси́ си́лы?
Еда́ вси́ дарова́нiя и́мутъ исцѣле́нiй? Еда́ вси́ язы́ки глаго́лютъ? Еда́ вси́ сказу́ютъ?
Ревну́йте же дарова́нiй бо́лшихъ, и еще́ по превосхожде́нiю пу́ть ва́мъ показу́ю.
А́ще язы́ки человѣ́ческими глаго́лю и а́нгелскими, любве́ же не и́мамъ, бы́хъ [я́ко] мѣ́дь звеня́щи, или́ кимва́лъ звяца́яй.
И а́ще и́мамъ проро́че­с­т­во, и вѣ́мъ та́йны вся́ и ве́сь ра́зумъ, и а́ще и́мамъ всю́ вѣ́ру, я́ко и го́ры преставля́ти, любве́ же не и́мамъ, ничто́же е́смь.
И а́ще разда́мъ вся́ имѣ́нiя моя́, и а́ще преда́мъ тѣ́ло мое́, во е́же сжещи́ е́, любве́ же не и́мамъ, ни ка́я по́льза ми́ е́сть.
[Зач. 154А.] Любы́ долготерпи́тъ, милосе́рд­ст­вуетъ, любы́ не зави́дитъ, любы́ не превоз­но́сит­ся, не горди́т­ся,
не безчи́н­ствуетъ, не и́щетъ сво­и́хъ си́, не раздража́ет­ся, не мы́слитъ зла́,
не ра́дует­ся о непра́вдѣ, ра́дует­ся же о и́стинѣ:
вся́ лю́битъ {покрыва́етъ}, всему́ вѣ́ру е́млетъ, вся́ упова́етъ, вся́ терпи́тъ.
Любы́ николи́же от­па́даетъ, а́ще же проро́че­ст­вiя упраздня́т­ся, а́ще ли язы́цы умо́лкнутъ, а́ще ра́зумъ испраздни́т­ся.
От ча́сти бо разумѣва́емъ и от­ ча́сти проро́че­ст­вуемъ:
егда́ же прiи́детъ соверше́н­ное, тогда́, е́же от­ ча́сти, упраздни́т­ся.
[Зач. 154Б.] Егда́ бѣ́хъ младе́нецъ, я́ко младе́нецъ глаго́лахъ, я́ко младе́нецъ му́др­ст­вовахъ, я́ко младе́нецъ смышля́хъ: егда́ же бы́хъ му́жъ, от­верго́хъ младе́нческая.
Ви́димъ у́бо ны́нѣ я́коже зерца́ломъ въ гада́нiи, тогда́ же лице́мъ къ лицу́: ны́нѣ разумѣ́ю от­ ча́сти, тогда́ же позна́ю, я́коже и позна́нъ бы́хъ.
Ны́нѣ же пребыва́ютъ вѣ́ра, наде́жда, любы́, три́ сiя́: бо́лши же си́хъ любы́.
Держи́теся любве́: ревну́йте же духо́внымъ, па́че же да проро́че­ст­вуете.
Глаго́ляй бо язы́ки, не человѣ́комъ глаго́летъ, но Бо́гу: никто́же бо слы́шитъ, ду́хомъ же глаго́летъ та́йны:
проро́че­ст­вуяй же, человѣ́комъ глаго́летъ созида́нiе и утѣше́нiе и утвержде́нiе.
Глаго́ляй [бо] язы́ки себе́ зи́ждетъ, а проро́че­ст­вуяй це́рковь зи́ждетъ.
Хощу́ же всѣ́хъ ва́съ глаго́лати язы́ки, па́че же да прорица́ете: бо́лiй бо проро́че­ст­вуяй, не́жели глаго́ляй язы́ки, ра́звѣ а́ще [кто́] сказу́етъ, да це́рковь созида́нiе прiе́млетъ.
[Зач. 155.] Ны́нѣ же, бра́тiе, а́ще прiиду́ къ ва́мъ язы́ки глаго́ля, ку́ю ва́мъ по́льзу сотворю́, а́ще ва́мъ не глаго́лю или́ во от­крове́нiи, или́ въ ра́зумѣ, или́ въ проро́че­ст­вiи, или́ въ науче́нiи?
Оба́че безду́шная гла́съ даю́щая, а́ще сопѣ́ль, а́ще гу́сли, а́ще ра́зн­ствiя писка́нiемъ не дадя́тъ, ка́ко разу́мно бу́детъ писка́нiе или́ гуде́нiе?
И́бо а́ще безвѣ́стенъ гла́съ труба́ да́стъ, кто́ угото́вит­ся на бра́нь?
Та́ко и вы́ а́ще не благоразу́мно сло́во дадите́ язы́комъ, ка́ко уразумѣ́ет­ся глаго́лемо­е? Бу́дете бо на воз­ду́хъ глаго́люще.
Толи́цы у́бо, а́ще ключи́т­ся, ро́ди гласо́въ су́ть въ мíрѣ, и ни еди́нъ и́хъ безгла́сенъ.
А́ще у́бо не увѣ́мъ си́лы гла́са, бу́ду глаго́лющему иноязы́чникъ, и глаго́лющiй мнѣ́ иноязы́чникъ.
Та́ко и вы́, поне́же ревни́теле есте́ духово́мъ, [я́же] къ созида́нiю це́ркве проси́те {ищи́те}, да избы́точе­ст­вуете.
Тѣ́мже глаго́ляй язы́комъ да мо́лит­ся, да сказу́етъ.
А́ще бо молю́ся язы́комъ, ду́хъ мо́й мо́лит­ся, а у́мъ мо́й безъ плода́ е́сть.
Что́ у́бо е́сть? Помолю́ся ду́хомъ, помолю́ся же и умо́мъ: воспою́ ду́хомъ, воспою́ же и умо́мъ.
Поне́же а́ще благослови́ши ду́хомъ, исполня́яй мѣ́сто невѣ́жды ка́ко рече́тъ ами́нь, по тво­ему́ благодаре́нiю? Поне́же не вѣ́сть, что́ глаго́леши.
Ты́ у́бо до́брѣ благодари́ши, но другі́й не созида́ет­ся.
Благодарю́ Бо́га мо­его́, па́че всѣ́хъ ва́съ язы́ки глаго́ля:
но въ це́ркви хощу́ пя́ть слове́съ умо́мъ мо­и́мъ глаго́лати, да и и́ны по́льзую, не́жели тмы́ слове́съ язы́комъ.
[Зач. 156.] Бра́тiе, не дѣ́ти быва́йте умы́: но зло́бою младе́н­ствуйте, умы́ же соверше́ни быва́йте.
Въ зако́нѣ пи́шетъ: я́ко ины́ми язы́ки и устны́ ины́ми воз­глаго́лю лю́демъ си́мъ, и ни та́ко послу́шаютъ Мене́, глаго́летъ Госпо́дь.
Тѣ́мже язы́цы въ зна́менiе су́ть не вѣ́ру­ю­щымъ, но невѣ́рнымъ: а проро́че­с­т­во не невѣ́рнымъ, но вѣ́ру­ю­щымъ.
А́ще у́бо сни́дет­ся це́рковь вся́ вку́пѣ, и вси́ язы́ки глаго́лютъ, вни́дутъ же [и] неразу́мивiи или́ невѣ́рнiи, не реку́тъ ли, я́ко бѣсну́етеся?
А́ще же вси́ проро́че­ст­вуютъ, вни́детъ же нѣ́кiй невѣ́ренъ или́ невѣ́жда, облича́ет­ся всѣ́ми, [и] истязу́ет­ся от­ всѣ́хъ,
и си́це та́йная се́рдца его́ явле́на быва́ютъ: и та́ко па́дъ ни́цъ покло́нит­ся Богови, воз­вѣща́я, я́ко во­и́стин­ну Бо́гъ съ ва́ми е́сть.
[Зач. 157.] Что́ у́бо е́сть, бра́тiе? Егда́ схо́дитеся, кі́йждо ва́съ псало́мъ и́мать, уче́нiе и́мать, язы́къ и́мать, от­крове́нiе и́мать, сказа́нiе и́мать: вся́ [же] къ созида́нiю да быва́ютъ.
А́ще язы́комъ кто́ глаго́летъ, по двѣма́, или́ мно́жае по трiе́мъ, и по ча́сти: и еди́нъ да сказу́етъ.
А́ще ли не бу́детъ сказа́тель, да молчи́тъ въ це́ркви, себѣ́ же да глаго́летъ и Богови.
Проро́цы же два́ или́ трiе́ да глаго́лютъ, и друзі́и да разсужда́ютъ:
а́ще ли ино́му от­кры́ет­ся сѣдя́щу, пе́рвый да молчи́тъ.
Мо́жете бо вси́ по еди́ному проро́че­с­т­вовати, да вси́ уча́т­ся и вси́ утѣша́ют­ся.
И ду́си проро́честiи проро́комъ повину́ют­ся:
нѣ́сть бо нестро­е́нiя Бо́гъ, но ми́ра, я́ко во всѣ́хъ це́рквахъ святы́хъ.
Жены́ ва́шя въ це́рквахъ да молча́тъ: не повелѣ́ся бо и́мъ глаго́лати, но повинова́тися, я́коже и зако́нъ глаго́летъ.
А́ще ли чесому́ научи́тися хотя́тъ, въ дому́ сво­и́хъ муже́й да вопроша́ютъ: сра́мно бо е́сть женѣ́ въ це́ркви глаго́лати.
Или́ от­ ва́съ сло́во Бо́жiе изы́де? Или́ ва́съ еди́ныхъ дости́же?
А́ще кто́ мни́т­ся проро́къ бы́ти или́ духо́венъ, да разумѣ́етъ, я́же пишу́ ва́мъ, зане́ Госпо́дни су́ть за́повѣди?
а́ще ли кто́ не разумѣ́етъ, да не разумѣва́етъ.
Тѣ́мже, бра́тiе моя́, ревну́йте е́же проро́че­с­т­вовати, и е́же глаго́лати язы́ки не воз­браня́йте:
вся́ же благообра́зно и по чи́ну да быва́ютъ.
[Зач. 158.] Сказу́ю же ва́мъ, бра́тiе, Благовѣ­ст­вова́нiе, е́же благовѣсти́хъ ва́мъ, е́же и прiя́сте, въ не́мже и сто­ите́,
и́мже и спаса́етеся, ка́цѣмъ сло́вомъ благовѣсти́хъ ва́мъ, а́ще содержите́: ра́звѣ а́ще не всу́е вѣ́ровасте.
Преда́хъ бо ва́мъ испе́рва, е́же и прiя́хъ, я́ко Христо́съ у́мре грѣ́хъ на́шихъ ра́ди, по Писа́ниемъ,
и я́ко погребе́нъ бы́сть, и я́ко воста́ въ тре́тiй де́нь, по Писа́ниемъ,
и я́ко яви́ся Ки́фѣ, та́же едино­на́­де­ся­тимъ:
пото́мъ же яви́ся бо́лѣ пяти́ со́тъ бра́тiямъ еди́ною, от­ ни́хже мно́жайшiи пребыва́ютъ досе́лѣ, нѣ́цыи же и почи́ша:
пото́мъ же яви́ся Иа́кову, та́же апо́столомъ всѣ́мъ:
послѣди́ же всѣ́хъ, я́ко нѣ́ко­ему и́звергу, яви́ся и мнѣ́.
А́зъ бо е́смь мні́й апо́столовъ, и́же нѣ́смь досто́инъ нарещи́ся апо́столъ, зане́ гони́хъ це́рковь Бо́жiю.
Благодатiю же Бо́жiею е́смь, е́же е́смь, и благода́ть Его́, я́же во мнѣ́, не тща́ бы́сть, но па́че всѣ́хъ и́хъ потруди́хся: не а́зъ же, но благода́ть Бо́жiя, я́же со мно́ю.
А́ще у́бо а́зъ, а́ще ли они́, та́ко проповѣ́дуемъ, и та́ко вѣ́ровасте.
[Зач. 159.] А́ще же Христо́съ проповѣ́дует­ся, я́ко изъ ме́ртвыхъ воста́, ка́ко глаго́лютъ нѣ́цыи въ ва́съ, я́ко воскресе́нiя ме́ртвыхъ нѣ́сть?
И а́ще воскресе́нiя ме́ртвыхъ нѣ́сть, то́ ни Христо́съ воста́:
а́ще же Христо́съ не воста́, тще́ у́бо проповѣ́данiе на́­ше, тща́ же и вѣ́ра ва́ша.
Обрѣта́емся же и лжесвидѣ́теле Бо́жiи, я́ко послу́ше­с­т­вовахомъ на Бо́га, я́ко воскреси́ Христа́, Его́же не воскреси́, а́ще у́бо ме́ртвiи не востаю́тъ:
а́ще бо ме́ртвiи не востаю́тъ, то́ ни Христо́съ воста́:
а́ще же Христо́съ не воста́, су́етна вѣ́ра ва́ша, еще́ есте́ во грѣсѣ́хъ ва́шихъ:
у́бо и уме́ршiи о Христѣ́, погибо́ша.
[И] а́ще въ животѣ́ се́мъ то́чiю упова́юще есмы́ во Христа́, окая́н­нѣйши всѣ́хъ человѣ́къ есмы́.
[Зач. 160.] Ны́нѣ же Христо́съ воста́ от­ ме́ртвыхъ, нача́токъ уме́ршымъ бы́сть.
Поне́же бо человѣ́комъ сме́рть [бы́сть], и человѣ́комъ воскресе́нiе ме́ртвыхъ.
Я́коже бо о Ада́мѣ вси́ умира́ютъ, та́кожде и о Христѣ́ вси́ оживу́тъ,
кі́йждо же во сво­е́мъ чину́: нача́токъ Христо́съ, пото́мъ же Христу́ вѣ́ровав­шiи въ при­­ше́­ст­вiи Его́.
Та́же кончи́на, егда́ преда́стъ Ца́р­ст­во Бо́гу и Отцу́, егда́ испраздни́тъ вся́ко нача́л­ст­во и вся́ку вла́сть и си́лу:
подоба́етъ бо Ему́ ца́р­ст­вовати, до́ндеже положи́тъ вся́ враги́ подъ нога́ма Сво­и́ма.
Послѣ́днiй же вра́гъ испраздни́т­ся сме́рть,
вся́ бо покори́ подъ но́зѣ Его́: внегда́ же рещи́, я́ко вся́ покоре́на су́ть Ему́, я́вѣ, я́ко ра́звѣ Поко́ршаго Ему́ вся́.
Егда́ же покори́тъ Ему́ вся́ческая, тогда́ и Са́мъ Сы́нъ покори́т­ся Поко́ршему Ему́ вся́ческая, да бу́детъ Бо́гъ вся́ческая во всѣ́хъ.
[Зач. 161.] Поне́же что́ сотворя́тъ крестя́щiися ме́ртвыхъ ра́ди? А́ще от­ню́дъ ме́ртвiи не востаю́тъ, что́ и креща́ют­ся ме́ртвыхъ ра́ди?
Почто́ [же] и мы́ бѣды́ прiе́млемъ на вся́къ ча́съ?
По вся́ дни́ умира́ю: та́ко ми́ ва́ша похвала́, бра́тiе, ю́же и́мамъ о Христѣ́ Иису́сѣ Го́сподѣ на́­шемъ.
А́ще [бо] по человѣ́ку со звѣ́ремъ боря́хся въ Ефе́сѣ, ка́я ми́ по́льза, а́ще ме́ртвiи не востаю́тъ? Да я́мы и пiе́мъ, у́трѣ бо у́мремъ.
Не льсти́теся: тля́тъ обы́чаи бла́ги бесѣ́ды злы́.
Истрезви́теся пра́ведно и не согрѣша́йте: невѣ́дѣнiе бо Бо́жiе нѣ́цыи и́мутъ, къ сра́му ва́мъ глаго́лю.
Но рече́тъ нѣ́кто: ка́ко воста́нутъ ме́ртвiи? Ко́имъ же тѣ́ломъ прiи́дутъ?
Безу́мне, ты́ е́же сѣ́еши, не оживе́тъ, а́ще не у́мретъ:
и е́же сѣ́еши, не тѣ́ло бу́дущее сѣ́еши, но голо́ зе́рно, а́ще случи́т­ся, пшени́цы или́ ино́го от­ про́чихъ:
Бо́гъ же дае́тъ ему́ тѣ́ло, я́коже восхо́щетъ, и ко­ему́ждо сѣ́мени свое́ тѣ́ло.
[Зач. 162.] Не вся́ка пло́ть та́же пло́ть: но и́на у́бо пло́ть человѣ́комъ, и́на же пло́ть ското́мъ, и́на же ры́бамъ, и́на же пти́цамъ.
И тѣлеса́ небе́сная, и тѣлеса́ земна́я: но и́на у́бо небе́снымъ сла́ва, и и́на земны́мъ:
и́на сла́ва со́лнцу, и и́на сла́ва лунѣ́, и и́на сла́ва звѣзда́мъ: звѣзда́ бо от­ звѣзды́ ра́зн­ствуетъ во сла́вѣ.
Та́кожде и воскресе́нiе ме́ртвыхъ: сѣ́ет­ся въ тлѣ́нiе, востае́тъ въ нетлѣ́нiи:
сѣ́ет­ся не въ че́сть, востае́тъ въ сла́вѣ: сѣ́ет­ся въ не́мощи, востае́тъ въ си́лѣ:
сѣ́ет­ся тѣ́ло душе́вное, востае́тъ тѣ́ло духо́вное. Е́сть тѣ́ло душе́вное, и е́сть тѣ́ло духо́вное.
Та́ко и пи́сано е́сть: бы́сть пе́рвый человѣ́къ Ада́мъ въ ду́шу жи́ву, послѣ́днiй Ада́мъ въ ду́хъ животворя́щь.
Но не пре́жде духо́вное, но душе́вное, пото́мъ же духо́вное.
[Зач. 163.] Пе́рвый человѣ́къ от­ земли́, пе́рстенъ: вторы́й человѣ́къ Госпо́дь съ небесе́.
Яко́въ пе́рстный, такови́ и пе́рстнiи: и яко́въ небе́сный, та́цы же и небе́снiи:
и я́коже облеко́хомся во о́бразъ пе́рстнаго, да облече́мся и во о́бразъ небе́снаго.
Сiе́ же глаго́лю, бра́тiе, я́ко пло́ть и кро́вь Ца́р­ст­вiя Бо́жiя наслѣ́дити не мо́гутъ, ниже́ тлѣ́нiе нетлѣ́нiя наслѣ́д­ст­вуетъ.
Се́, та́йну ва́мъ глаго́лю: вси́ бо не у́спнемъ, вси́ же измѣни́мся
вско́рѣ, во мгнове́нiи о́ка, въ послѣ́дней трубѣ́: востру́битъ бо, и ме́ртвiи воста́нутъ нетлѣ́н­ни, и мы́ измѣни́мся:
подоба́етъ бо тлѣ́н­ному сему́ облещи́ся въ нетлѣ́нiе и ме́ртвен­ному сему́ облещи́ся въ безсме́ртiе.
Егда́ же тлѣ́н­ное сiе́ облече́т­ся въ нетлѣ́нiе и сме́ртное сiе́ облече́т­ся въ безсме́ртiе, тогда́ бу́детъ сло́во напи́сан­но­е: поже́рта бы́сть сме́рть побѣ́дою.
Гдѣ́ ти, сме́рте, жа́ло? Гдѣ́ ти, а́де, побѣ́да?
Жа́ло же сме́рти грѣ́хъ: си́ла же грѣха́ зако́нъ.
Бо́гу же благодаре́нiе, да́в­шему на́мъ побѣ́ду Го́сподемъ на́шимъ Иису́съ Христо́мъ.
[Зач. 164.] Тѣ́мже, бра́тiе моя́ воз­лю́блен­ная, тве́рди быва́йте, непосту́пни, избы́точе­ст­ву­ю­ще въ дѣ́лѣ Госпо́дни всегда́, вѣ́дяще, я́ко тру́дъ ва́шъ нѣ́сть то́щь предъ Го́сподемъ.
О ми́лостыни же, я́же ко святы́мъ, я́коже устро́ихъ це́рквамъ Галати́йскимъ, та́ко и вы́ сотворя́йте:
по еди́нѣй от­ суббо́тъ кі́йждо ва́съ да полага́етъ у себе́ сохраня́я, е́же а́ще что́ благопоспѣши́т­ся, да не егда́ прiиду́, тогда́ собра́нiя быва́ютъ.
Егда́ же прiиду́, и́хже а́ще иску́сите, съ посла́ньми си́хъ послю́ от­нести́ благода́ть ва́шу во Иерусали́мъ.
[Зач. 165.] А́ще же досто́йно бу́детъ и мнѣ́ ити́, со мно́ю по́йдутъ.
Прiиду́ же къ ва́мъ, егда́ Македо́нiю преиду́: Македо́нiю бо прохожду́.
У ва́съ же, а́ще случи́т­ся мнѣ́, пребу́ду, или́ и озимѣ́ю, да вы́ мя́ прово́дите, а́може а́ще по­иду́.
Не хощу́ бо ва́съ ны́нѣ въ мимохожде́нiи ви́дѣти: упова́ю же вре́мя нѣ́кое пребы́ти у ва́съ, а́ще Госпо́дь повели́тъ.
Пребу́ду же во Ефе́сѣ до Пентико́стiи:
две́рь бо ми́ от­ве́рзеся вели́ка и поспѣ́шна, и сопроти́внiи мно́зи.
А́ще же прiи́детъ Тимоѳе́й, блюди́те, да безъ стра́ха бу́детъ у ва́съ: дѣ́ло бо Госпо́дне дѣ́лаетъ, я́коже и а́зъ:
да никто́же у́бо его́ уничижи́тъ: проводи́те же его́ съ ми́ромъ, да прiи́детъ ко мнѣ́, жду́ бо его́ съ бра́тiею.
О Аполло́сѣ же бра́тѣ: мно́го моли́хъ его́, да прiи́детъ къ ва́мъ съ бра́тiею: и вся́ко не бѣ́ во́ля, да ны́нѣ прiи́детъ, прiи́детъ же, егда́ упраздни́т­ся.
[Зач. 166.] Бо́др­ст­вуйте, сто́йте въ вѣ́рѣ, мужа́йтеся, утвержда́йтеся:
вся́ ва́мъ любо­́вiю да быва́ютъ.
Молю́ же вы́, бра́тiе: вѣ́сте до́мъ Стефани́новъ, я́ко е́сть нача́токъ Аха́iи, и въ служе́нiе святы́мъ учини́ша себе́:
да и вы́ повину́йтеся таковы́мъ и вся́кому споспѣ́ш­ст­ву­ю­щу и тружда́ющуся.
Возра́довахся же о при­­ше́­ст­вiи Стефани́новѣ и Фуртуна́товѣ и Аха́иковѣ, я́ко ва́­ше лише́нiе сі́и испо́лниша:
упоко́иша бо мо́й ду́хъ и ва́шъ. Познава́йте у́бо таковы́я.
Цѣлу́ютъ вы́ це́ркви Аси́йскiя: цѣлу́ютъ вы́ о Го́сподѣ мно́го Аки́ла и Приски́лла съ дома́шнею и́хъ це́рковiю.
Цѣлу́ютъ вы́ бра́тiя вся́. Цѣлу́йте дру́гъ дру́га лобза́нiемъ святы́мъ.
Цѣлова́нiе мо­е́ю руко́ю Па́влею.
А́ще кто́ не лю́битъ Го́спода Иису́са Христа́, да бу́детъ про́клятъ, мара́нъ Аѳа́ {Госпо́дь на́шъ прiи́де [си́рскiй гла́съ]}.
Благода́ть Го́спода на́­шего Иису́са Христа́ съ ва́ми,
[и] любы́ моя́ со всѣ́ми ва́ми о Христѣ́ Иису́сѣ. Ами́нь.

Коне́цъ пе́рвому посла́нiю къ кори́нѳяномъ: и́мать въ себѣ́ гла́въ 16, зача́лъ же церко́вныхъ 45.
Французский (LSG)
Paul, appelé à être apôtre de Jésus Christ par la volonté de Dieu, et le frère Sosthène,
à l'Église de Dieu qui est à Corinthe, à ceux qui ont été sanctifiés en Jésus Christ, appelés à être saints, et à tous ceux qui invoquent en quelque lieu que ce soit le nom de notre Seigneur Jésus Christ, leur Seigneur et le nôtre:
que la grâce et la paix vous soient données de la part de Dieu notre Père et du Seigneur Jésus Christ!
Je rends à mon Dieu de continuelles actions de grâces à votre sujet, pour la grâce de Dieu qui vous a été accordée en Jésus Christ.
Car en lui vous avez été comblés de toutes les richesses qui concernent la parole et la connaissance,
le témoignage de Christ ayant été solidement établi parmi vous,
de sorte qu'il ne vous manque aucun don, dans l'attente où vous êtes de la manifestation de notre Seigneur Jésus Christ.
Il vous affermira aussi jusqu'à la fin, pour que vous soyez irréprochables au jour de notre Seigneur Jésus Christ.
Dieu est fidèle, lui qui vous a appelés à la communion de son Fils, Jésus Christ notre Seigneur.
Je vous exhorte, frères, par le nom de notre Seigneur Jésus Christ, à tenir tous un même langage, et à ne point avoir de divisions parmi vous, mais à être parfaitement unis dans un même esprit et dans un même sentiment.
Car, mes frères, j'ai appris à votre sujet, par les gens de Chloé, qu'il y a des disputes au milieu de vous.
Je veux dire que chacun de vous parle ainsi: Moi, je suis de Paul! et moi, d'Apollos! et moi, de Céphas! et moi, de Christ!
Christ est-il divisé? Paul a-t-il été crucifié pour vous, ou est-ce au nom de Paul que vous avez été baptisés?
Je rends grâces à Dieu de ce que je n'ai baptisé aucun de vous, excepté Crispus et Gaïus,
afin que personne ne dise que vous avez été baptisés en mon nom.
J'ai encore baptisé la famille de Stéphanas; du reste, je ne sache pas que j'aie baptisé quelque autre personne.
Ce n'est pas pour baptiser que Christ m'a envoyé, c'est pour annoncer l'Évangile, et cela sans la sagesse du langage, afin que la croix de Christ ne soit pas rendue vaine.
Car la prédication de la croix est une folie pour ceux qui périssent; mais pour nous qui sommes sauvés, elle est une puissance de Dieu.
Aussi est-il écrit: Je détruirai la sagesse des sages, Et j'anéantirai l'intelligence des intelligents.
Où est le sage? où est le scribe? où est le disputeur de ce siècle? Dieu n'a-t-il pas convaincu de folie la sagesse du monde?
Car puisque le monde, avec sa sagesse, n'a point connu Dieu dans la sagesse de Dieu, il a plu à Dieu de sauver les croyants par la folie de la prédication.
Les Juifs demandent des miracles et les Grecs cherchent la sagesse:
nous, nous prêchons Christ crucifié; scandale pour les Juifs et folie pour les païens,
mais puissance de Dieu et sagesse de Dieu pour ceux qui sont appelés, tant Juifs que Grecs.
Car la folie de Dieu est plus sage que les hommes, et la faiblesse de Dieu est plus forte que les hommes.
Considérez, frères, que parmi vous qui avez été appelés il n'y a ni beaucoup de sages selon la chair, ni beaucoup de puissants, ni beaucoup de nobles.
Mais Dieu a choisi les choses folles du monde pour confondre les sages; Dieu a choisi les choses faibles du monde pour confondre les fortes;
et Dieu a choisi les choses viles du monde et celles qu'on méprise, celles qui ne sont point, pour réduire à néant celles qui sont,
afin que nulle chair ne se glorifie devant Dieu.
Or, c'est par lui que vous êtes en Jésus Christ, lequel, de par Dieu, a été fait pour nous sagesse, justice et sanctification et rédemption,
afin, comme il est écrit, Que celui qui se glorifie se glorifie dans le Seigneur.
Pour moi, frères, lorsque je suis allé chez vous, ce n'est pas avec une supériorité de langage ou de sagesse que je suis allé vous annoncer le témoignage de Dieu.
Car je n'ai pas eu la pensée de savoir parmi vous autre chose que Jésus Christ, et Jésus Christ crucifié.
Moi-même j'étais auprès de vous dans un état de faiblesse, de crainte, et de grand tremblement;
et ma parole et ma prédication ne reposaient pas sur les discours persuasifs de la sagesse, mais sur une démonstration d'Esprit et de puissance,
afin que votre foi fût fondée, non sur la sagesse des hommes, mais sur la puissance de Dieu.
Cependant, c'est une sagesse que nous prêchons parmi les parfaits, sagesse qui n'est pas de ce siècle, ni des chefs de ce siècle, qui vont être anéantis;
nous prêchons la sagesse de Dieu, mystérieuse et cachée, que Dieu, avant les siècles, avait destinée pour notre gloire,
sagesse qu'aucun des chefs de ce siècle n'a connue, car, s'ils l'eussent connue, ils n'auraient pas crucifié le Seigneur de gloire.
Mais, comme il est écrit, ce sont des choses que l'oeil n'a point vues, que l'oreille n'a point entendues, et qui ne sont point montées au coeur de l'homme, des choses que Dieu a préparées pour ceux qui l'aiment.
Dieu nous les a révélées par l'Esprit. Car l'Esprit sonde tout, même les profondeurs de Dieu.
Lequel des hommes, en effet, connaît les choses de l'homme, si ce n'est l'esprit de l'homme qui est en lui? De même, personne ne connaît les choses de Dieu, si ce n'est l'Esprit de Dieu.
Or nous, nous n'avons pas reçu l'esprit du monde, mais l'Esprit qui vient de Dieu, afin que nous connaissions les choses que Dieu nous a données par sa grâce.
Et nous en parlons, non avec des discours qu'enseigne la sagesse humaine, mais avec ceux qu'enseigne l'Esprit, employant un langage spirituel pour les choses spirituelles.
Mais l'homme animal ne reçoit pas les choses de l'Esprit de Dieu, car elles sont une folie pour lui, et il ne peut les connaître, parce que c'est spirituellement qu'on en juge.
L'homme spirituel, au contraire, juge de tout, et il n'est lui-même jugé par personne.
Car Qui a connu la pensée du Seigneur, Pour l'instruire? Or nous, nous avons la pensée de Christ.
Pour moi, frères, ce n'est pas comme à des hommes spirituels que j'ai pu vous parler, mais comme à des hommes charnels, comme à des enfants en Christ.
Je vous ai donné du lait, non de la nourriture solide, car vous ne pouviez pas la supporter; et vous ne le pouvez pas même à présent, parce que vous êtes encore charnels.
En effet, puisqu'il y a parmi vous de la jalousie et des disputes, n'êtes-vous pas charnels, et ne marchez-vous pas selon l'homme?
Quand l'un dit: Moi, je suis de Paul! et un autre: Moi, d'Apollos! n'êtes-vous pas des hommes?
Qu'est-ce donc qu'Apollos, et qu'est-ce que Paul? Des serviteurs, par le moyen desquels vous avez cru, selon que le Seigneur l'a donné à chacun.
J'ai planté, Apollos a arrosé, mais Dieu a fait croître,
en sorte que ce n'est pas celui qui plante qui est quelque chose, ni celui qui arrose, mais Dieu qui fait croître.
Celui qui plante et celui qui arrose sont égaux, et chacun recevra sa propre récompense selon son propre travail.
Car nous sommes ouvriers avec Dieu. Vous êtes le champ de Dieu, l'édifice de Dieu.
Selon la grâce de Dieu qui m'a été donnée, j'ai posé le fondement comme un sage architecte, et un autre bâtit dessus. Mais que chacun prenne garde à la manière dont il bâtit dessus.
Car personne ne peut poser un autre fondement que celui qui a été posé, savoir Jésus Christ.
Or, si quelqu'un bâtit sur ce fondement avec de l'or, de l'argent, des pierres précieuses, du bois, du foin, du chaume, l'oeuvre de chacun sera manifestée;
car le jour la fera connaître, parce qu'elle se révèlera dans le feu, et le feu éprouvera ce qu'est l'oeuvre de chacun.
Si l'oeuvre bâtie par quelqu'un sur le fondement subsiste, il recevra une récompense.
Si l'oeuvre de quelqu'un est consumée, il perdra sa récompense; pour lui, il sera sauvé, mais comme au travers du feu.
Ne savez-vous pas que vous êtes le temple de Dieu, et que l'Esprit de Dieu habite en vous?
Si quelqu'un détruit le temple de Dieu, Dieu le détruira; car le temple de Dieu est saint, et c'est ce que vous êtes.
Que nul ne s'abuse lui-même: si quelqu'un parmi vous pense être sage selon ce siècle, qu'il devienne fou, afin de devenir sage.
Car la sagesse de ce monde est une folie devant Dieu. Aussi est-il écrit: Il prend les sages dans leur ruse.
Et encore: Le Seigneur connaît les pensées des sages, Il sait qu'elles sont vaines.
Que personne donc ne mette sa gloire dans des hommes; car tout est à vous,
soit Paul, soit Apollos, soit Céphas, soit le monde, soit la vie, soit la mort, soit les choses présentes, soit les choses à venir.
Tout est à vous; et vous êtes à Christ, et Christ est à Dieu.
Ainsi, qu'on nous regarde comme des serviteurs de Christ, et des dispensateurs des mystères de Dieu.
Du reste, ce qu'on demande des dispensateurs, c'est que chacun soit trouvé fidèle.
Pour moi, il m'importe fort peu d'être jugé par vous, ou par un tribunal humain. Je ne me juge pas non plus moi-même, car je ne me sens coupable de rien;
mais ce n'est pas pour cela que je suis justifié. Celui qui me juge, c'est le Seigneur.
C'est pourquoi ne jugez de rien avant le temps, jusqu'à ce que vienne le Seigneur, qui mettra en lumière ce qui est caché dans les ténèbres, et qui manifestera les desseins des coeurs. Alors chacun recevra de Dieu la louange qui lui sera due.
C'est à cause de vous, frères, que j'ai fait de ces choses une application à ma personne et à celle d'Apollos, afin que vous appreniez en nos personnes à ne pas aller au delà de ce qui est écrit, et que nul de vous ne conçoive de l'orgueil en faveur de l'un contre l'autre.
Car qui est-ce qui te distingue? Qu'as-tu que tu n'aies reçu? Et si tu l'as reçu, pourquoi te glorifies-tu, comme si tu ne l'avais pas reçu?
Déjà vous êtes rassasiés, déjà vous êtes riches, sans nous vous avez commencé à régner. Et puissiez-vous régner en effet, afin que nous aussi nous régnions avec vous!
Car Dieu, ce me semble, a fait de nous, apôtres, les derniers des hommes, des condamnés à mort en quelque sorte, puisque nous avons été en spectacle au monde, aux anges et aux hommes.
Nous sommes fous à cause de Christ; mais vous, vous êtes sages en Christ; nous sommes faibles, mais vous êtes forts. Vous êtes honorés, et nous sommes méprisés!
Jusqu'à cette heure, nous souffrons la faim, la soif, la nudité; nous sommes maltraités, errants çà et là;
nous nous fatiguons à travailler de nos propres mains; injuriés, nous bénissons; persécutés, nous supportons;
calomniés, nous parlons avec bonté; nous sommes devenus comme les balayures du monde, le rebut de tous, jusqu'à maintenant.
Ce n'est pas pour vous faire honte que j'écris ces choses; mais je vous avertis comme mes enfants bien-aimés.
Car, quand vous auriez dix mille maîtres en Christ, vous n'avez cependant pas plusieurs pères, puisque c'est moi qui vous ai engendrés en Jésus Christ par l'Évangile.
Je vous en conjure donc, soyez mes imitateurs.
Pour cela je vous ai envoyé Timothée, qui est mon enfant bien-aimé et fidèle dans le Seigneur; il vous rappellera quelles sont mes voies en Christ, quelle est la manière dont j'enseigne partout dans toutes les Églises.
Quelques-uns se sont enflés d'orgueil, comme si je ne devais pas aller chez vous.
Mais j'irai bientôt chez vous, si c'est la volonté du Seigneur, et je connaîtrai, non les paroles, mais la puissance de ceux qui se sont enflés.
Car le royaume de Dieu ne consiste pas en paroles, mais en puissance.
Que voulez-vous? Que j'aille chez vous avec une verge, ou avec amour et dans un esprit de douceur?
On entend dire généralement qu'il y a parmi vous de l'impudicité, et une impudicité telle qu'elle ne se rencontre pas même chez les païens; c'est au point que l'un de vous a la femme de son père.
Et vous êtes enflés d'orgueil! Et vous n'avez pas été plutôt dans l'affliction, afin que celui qui a commis cet acte fût ôté du milieu de vous!
Pour moi, absent de corps, mais présent d'esprit, j'ai déjà jugé, comme si j'étais présent, celui qui a commis un tel acte.
Au nom du Seigneur Jésus, vous et mon esprit étant assemblés avec la puissance de notre Seigneur Jésus,
qu'un tel homme soit livré à Satan pour la destruction de la chair, afin que l'esprit soit sauvé au jour du Seigneur Jésus.
C'est bien à tort que vous vous glorifiez. Ne savez-vous pas qu'un peu de levain fait lever toute la pâte?
Faites disparaître le vieux levain, afin que vous soyez une pâte nouvelle, puisque vous êtes sans levain, car Christ, notre Pâque, a été immolé.
Célébrons donc la fête, non avec du vieux levain, non avec un levain de malice et de méchanceté, mais avec les pains sans levain de la pureté et de la vérité.
Je vous ai écrit dans ma lettre de ne pas avoir des relations avec les impudiques, -
non pas d'une manière absolue avec les impudiques de ce monde, ou avec les cupides et les ravisseurs, ou avec les idolâtres; autrement, il vous faudrait sortir du monde.
Maintenant, ce que je vous ai écrit, c'est de ne pas avoir des relations avec quelqu'un qui, se nommant frère, est impudique, ou cupide, ou idolâtre, ou outrageux, ou ivrogne, ou ravisseur, de ne pas même manger avec un tel homme.
Qu'ai-je, en effet, à juger ceux du dehors? N'est-ce pas ceux du dedans que vous avez à juger?
Pour ceux du dehors, Dieu les juge. Otez le méchant du milieu de vous.
Quelqu'un de vous, lorsqu'il a un différend avec un autre, ose-t-il plaider devant les injustes, et non devant les saints?
Ne savez-vous pas que les saints jugeront le monde? Et si c'est par vous que le monde est jugé, êtes-vous indignes de rendre les moindres jugements?
Ne savez-vous pas que nous jugerons les anges? Et nous ne jugerions pas, à plus forte raison, les choses de cette vie?
Quand donc vous avez des différends pour les choses de cette vie, ce sont des gens dont l'Église ne fait aucun cas que vous prenez pour juges!
Je le dis à votre honte. Ainsi il n'y a parmi vous pas un seul homme sage qui puisse prononcer entre ses frères.
Mais un frère plaide contre un frère, et cela devant des infidèles!
C'est déjà certes un défaut chez vous que d'avoir des procès les uns avec les autres. Pourquoi ne souffrez-vous pas plutôt quelque injustice? Pourquoi ne vous laissez-vous pas plutôt dépouiller?
Mais c'est vous qui commettez l'injustice et qui dépouillez, et c'est envers des frères que vous agissez de la sorte!
Ne savez-vous pas que les injustes n'hériteront point le royaume de Dieu? Ne vous y trompez pas: ni les impudiques, ni les idolâtres, ni les adultères,
ni les efféminés, ni les infâmes, ni les voleurs, ni les cupides, ni les ivrognes, ni les outrageux, ni les ravisseurs, n'hériteront le royaume de Dieu.
Et c'est là ce que vous étiez, quelques-uns de vous. Mais vous avez été lavés, mais vous avez été sanctifiés, mais vous avez été justifiés au nom du Seigneur Jésus Christ, et par l'Esprit de notre Dieu.
Tout m'est permis, mais tout n'est pas utile; tout m'est permis, mais je ne me laisserai asservir par quoi que ce soit.
Les aliments sont pour le ventre, et le ventre pour les aliments; et Dieu détruira l'un comme les autres. Mais le corps n'est pas pour l'impudicité. Il est pour le Seigneur, et le Seigneur pour le corps.
Et Dieu, qui a ressuscité le Seigneur, nous ressuscitera aussi par sa puissance.
Ne savez-vous pas que vos corps sont des membres de Christ? Prendrai-je donc les membres de Christ, pour en faire les membres d'une prostituée?
Loin de là! Ne savez-vous pas que celui qui s'attache à la prostituée est un seul corps avec elle? Car, est-il dit, les deux deviendront une seule chair.
Mais celui qui s'attache au Seigneur est avec lui un seul esprit.
Fuyez l'impudicité. Quelque autre péché qu'un homme commette, ce péché est hors du corps; mais celui qui se livre à l'impudicité pèche contre son propre corps.
Ne savez-vous pas que votre corps est le temple du Saint Esprit qui est en vous, que vous avez reçu de Dieu, et que vous ne vous appartenez point à vous-mêmes?
Car vous avez été rachetés à un grand prix. Glorifiez donc Dieu dans votre corps et dans votre esprit, qui appartiennent à Dieu.
Pour ce qui concerne les choses dont vous m'avez écrit, je pense qu'il est bon pour l'homme de ne point toucher de femme.
Toutefois, pour éviter l'impudicité, que chacun ait sa femme, et que chaque femme ait son mari.
Que le mari rende à sa femme ce qu'il lui doit, et que la femme agisse de même envers son mari.
La femme n'a pas autorité sur son propre corps, mais c'est le mari; et pareillement, le mari n'a pas autorité sur son propre corps, mais c'est la femme.
Ne vous privez point l'un de l'autre, si ce n'est d'un commun accord pour un temps, afin de vaquer à la prière; puis retournez ensemble, de peur que Satan ne vous tente par votre incontinence.
Je dis cela par condescendance, je n'en fais pas un ordre.
Je voudrais que tous les hommes fussent comme moi; mais chacun tient de Dieu un don particulier, l'un d'une manière, l'autre d'une autre.
A ceux qui ne sont pas mariés et aux veuves, je dis qu'il leur est bon de rester comme moi.
Mais s'ils manquent de continence, qu'ils se marient; car il vaut mieux se marier que de brûler.
A ceux qui sont mariés, j'ordonne, non pas moi, mais le Seigneur, que la femme ne se sépare point de son mari
(si elle est séparée, qu'elle demeure sans se marier ou qu'elle se réconcilie avec son mari), et que le mari ne répudie point sa femme.
Aux autres, ce n'est pas le Seigneur, c'est moi qui dis: Si un frère a une femme non-croyante, et qu'elle consente à habiter avec lui, qu'il ne la répudie point;
et si une femme a un mari non-croyant, et qu'il consente à habiter avec elle, qu'elle ne répudie point son mari.
Car le mari non-croyant est sanctifié par la femme, et la femme non-croyante est sanctifiée par le frère; autrement, vos enfants seraient impurs, tandis que maintenant ils sont saints.
Si le non-croyant se sépare, qu'il se sépare; le frère ou la soeur ne sont pas liés dans ces cas-là. Dieu nous a appelés à vivre en paix.
Car que sais-tu, femme, si tu sauveras ton mari? Ou que sais-tu, mari, si tu sauveras ta femme?
Seulement, que chacun marche selon la part que le Seigneur lui a faite, selon l'appel qu'il a reçu de Dieu. C'est ainsi que je l'ordonne dans toutes les Églises.
Quelqu'un a-t-il été appelé étant circoncis, qu'il demeure circoncis; quelqu'un a-t-il été appelé étant incirconcis, qu'il ne se fasse pas circoncire.
La circoncision n'est rien, et l'incirconcision n'est rien, mais l'observation des commandements de Dieu est tout.
Que chacun demeure dans l'état où il était lorsqu'il a été appelé.
As-tu été appelé étant esclave, ne t'en inquiète pas; mais si tu peux devenir libre, profites-en plutôt.
Car l'esclave qui a été appelé dans le Seigneur est un affranchi du Seigneur; de même, l'homme libre qui a été appelé est un esclave de Christ.
Vous avez été rachetés à un grand prix; ne devenez pas esclaves des hommes.
Que chacun, frères, demeure devant Dieu dans l'état où il était lorsqu'il a été appelé.
Pour ce qui est des vierges, je n'ai point d'ordre du Seigneur; mais je donne un avis, comme ayant reçu du Seigneur miséricorde pour être fidèle.
Voici donc ce que j'estime bon, à cause des temps difficiles qui s'approchent: il est bon à un homme d'être ainsi.
Es-tu lié à une femme, ne cherche pas à rompre ce lien; n'es-tu pas lié à une femme, ne cherche pas une femme.
Si tu t'es marié, tu n'as point péché; et si la vierge s'est mariée, elle n'a point péché; mais ces personnes auront des tribulations dans la chair, et je voudrais vous les épargner.
Voici ce que je dis, frères, c'est que le temps est court; que désormais ceux qui ont des femmes soient comme n'en ayant pas,
ceux qui pleurent comme ne pleurant pas, ceux qui se réjouissent comme ne se réjouissant pas, ceux qui achètent comme ne possédant pas,
et ceux qui usent du monde comme n'en usant pas, car la figure de ce monde passe.
Or, je voudrais que vous fussiez sans inquiétude. Celui qui n'est pas marié s'inquiète des choses du Seigneur, des moyens de plaire au Seigneur;
et celui qui est marié s'inquiète des choses du monde, des moyens de plaire à sa femme.
Il y a de même une différence entre la femme et la vierge: celle qui n'est pas mariée s'inquiète des choses du Seigneur, afin d'être sainte de corps et d'esprit; et celle qui est mariée s'inquiète des choses du monde, des moyens de plaire à son mari.
Je dis cela dans votre intérêt; ce n'est pas pour vous prendre au piège, c'est pour vous porter à ce qui est bienséant et propre à vous attacher au Seigneur sans distraction.
Si quelqu'un regarde comme déshonorant pour sa fille de dépasser l'âge nubile, et comme nécessaire de la marier, qu'il fasse ce qu'il veut, il ne pèche point; qu'on se marie.
Mais celui qui a pris une ferme résolution, sans contrainte et avec l'exercice de sa propre volonté, et qui a décidé en son coeur de garder sa fille vierge, celui-là fait bien.
Ainsi, celui qui marie sa fille fait bien, et celui qui ne la marie pas fait mieux.
Une femme est liée aussi longtemps que son mari est vivant; mais si le mari meurt, elle est libre de se marier à qui elle veut; seulement, que ce soit dans le Seigneur.
Elle est plus heureuse, néanmoins, si elle demeure comme elle est, suivant mon avis. Et moi aussi, je crois avoir l'Esprit de Dieu.
Pour ce qui concerne les viandes sacrifiées aux idoles, nous savons que nous avons tous la connaissance. -La connaissance enfle, mais la charité édifie.
Si quelqu'un croit savoir quelque chose, il n'a pas encore connu comme il faut connaître.
Mais si quelqu'un aime Dieu, celui-là est connu de lui. -
Pour ce qui est donc de manger des viandes sacrifiées aux idoles, nous savons qu'il n'y a point d'idole dans le monde, et qu'il n'y a qu'un seul Dieu.
Car, s'il est des êtres qui sont appelés dieux, soit dans le ciel, soit sur la terre, comme il existe réellement plusieurs dieux et plusieurs seigneurs,
néanmoins pour nous il n'y a qu'un seul Dieu, le Père, de qui viennent toutes choses et pour qui nous sommes, et un seul Seigneur, Jésus Christ, par qui sont toutes choses et par qui nous sommes.
Mais cette connaissance n'est pas chez tous. Quelques-uns, d'après la manière dont ils envisagent encore l'idole, mangent de ces viandes comme étant sacrifiées aux idoles, et leur conscience, qui est faible, en est souillée.
Ce n'est pas un aliment qui nous rapproche de Dieu: si nous en mangeons, nous n'avons rien de plus; si nous n'en mangeons pas, nous n'avons rien de moins.
Prenez garde, toutefois, que votre liberté ne devienne une pierre d'achoppement pour les faibles.
Car, si quelqu'un te voit, toi qui as de la connaissance, assis à table dans un temple d'idoles, sa conscience, à lui qui est faible, ne le portera-t-elle pas à manger des viandes sacrifiées aux idoles?
Et ainsi le faible périra par ta connaissance, le frère pour lequel Christ est mort!
En péchant de la sorte contre les frères, et en blessant leur conscience faible, vous péchez contre Christ.
C'est pourquoi, si un aliment scandalise mon frère, je ne mangerai jamais de viande, afin de ne pas scandaliser mon frère.
Ne suis-je pas libre? Ne suis-je pas apôtre? N'ai-je pas vu Jésus notre Seigneur? N'êtes-vous pas mon oeuvre dans le Seigneur?
Si pour d'autres je ne suis pas apôtre, je le suis au moins pour vous; car vous êtes le sceau de mon apostolat dans le Seigneur.
C'est là ma défense contre ceux qui m'accusent.
N'avons-nous pas le droit de manger et de boire?
N'avons-nous pas le droit de mener avec nous une soeur qui soit notre femme, comme font les autres apôtres, et les frères du Seigneur, et Céphas?
Ou bien, est-ce que moi seul et Barnabas nous n'avons pas le droit de ne point travailler?
Qui jamais fait le service militaire à ses propres frais? Qui est-ce qui plante une vigne, et n'en mange pas le fruit? Qui est-ce qui fait paître un troupeau, et ne se nourrit pas du lait du troupeau?
Ces choses que je dis, n'existent-elles que dans les usages des hommes? la loi ne les dit-elle pas aussi?
Car il est écrit dans la loi de Moïse: Tu n'emmuselleras point le boeuf quand il foule le grain. Dieu se met-il en peine des boeufs,
ou parle-t-il uniquement à cause de nous? Oui, c'est à cause de nous qu'il a été écrit que celui qui laboure doit labourer avec espérance, et celui qui foule le grain fouler avec l'espérance d'y avoir part.
Si nous avons semé parmi vous les biens spirituels, est-ce une grosse affaire si nous moissonnons vos biens temporels.
Si d'autres jouissent de ce droit sur vous, n'est-ce pas plutôt à nous d'en jouir? Mais nous n'avons point usé de ce droit; au contraire, nous souffrons tout, afin de ne pas créer d'obstacle à l'Évangile de Christ.
Ne savez-vous pas que ceux qui remplissent les fonctions sacrées sont nourris par le temple, que ceux qui servent à l'autel ont part à l'autel?
De même aussi, le Seigneur a ordonné à ceux qui annoncent l'Évangile de vivre de l'Évangile.
Pour moi, je n'ai usé d'aucun de ces droits, et ce n'est pas afin de les réclamer en ma faveur que j'écris ainsi; car j'aimerais mieux mourir que de me laisser enlever ce sujet de gloire.
Si j'annonce l'Évangile, ce n'est pas pour moi un sujet de gloire, car la nécessité m'en est imposée, et malheur à moi si je n'annonce pas l'Évangile!
Si je le fais de bon coeur, j'en ai la récompense; mais si je le fais malgré moi, c'est une charge qui m'est confiée.
Quelle est donc ma récompense? C'est d'offrir gratuitement l'Évangile que j'annonce, sans user de mon droit de prédicateur de l'Évangile.
Car, bien que je sois libre à l'égard de tous, je me suis rendu le serviteur de tous, afin de gagner le plus grand nombre.
Avec les Juifs, j'ai été comme Juif, afin de gagner les Juifs; avec ceux qui sont sous la loi, comme sous la loi (quoique je ne sois pas moi-même sous la loi), afin de gagner ceux qui sont sous la loi;
avec ceux qui sont sans loi, comme sans loi (quoique je ne sois point sans la loi de Dieu, étant sous la loi de Christ), afin de gagner ceux qui sont sans loi.
J'ai été faible avec les faibles, afin de gagner les faibles. Je me suis fait tout à tous, afin d'en sauver de toute manière quelques-uns.
Je fais tout à cause de l'Évangile, afin d'y avoir part.
Ne savez-vous pas que ceux qui courent dans le stade courent tous, mais qu'un seul remporte le prix? Courez de manière à le remporter.
Tous ceux qui combattent s'imposent toute espèce d'abstinences, et ils le font pour obtenir une couronne corruptible; mais nous, faisons-le pour une couronne incorruptible.
Moi donc, je cours, non pas comme à l'aventure; je frappe, non pas comme battant l'air.
Mais je traite durement mon corps et je le tiens assujetti, de peur d'être moi-même rejeté, après avoir prêché aux autres.
Frères, je ne veux pas que vous ignoriez que nos pères ont tous été sous la nuée, qu'ils ont tous passé au travers de la mer,
qu'ils ont tous été baptisés en Moïse dans la nuée et dans la mer,
qu'ils ont tous mangé le même aliment spirituel,
et qu'ils ont tous bu le même breuvage spirituel, car ils buvaient à un rocher spirituel qui les suivait, et ce rocher était Christ.
Mais la plupart d'entre eux ne furent point agréables à Dieu, puisqu'ils périrent dans le désert.
Or, ces choses sont arrivées pour nous servir d'exemples, afin que nous n'ayons pas de mauvais désirs, comme ils en ont eu.
Ne devenez point idolâtres, comme quelques-uns d'eux, selon qu'il est écrit: Le peuple s'assit pour manger et pour boire; puis ils se levèrent pour se divertir.
Ne nous livrons point à l'impudicité, comme quelques-uns d'eux s'y livrèrent, de sorte qu'il en tomba vingt-trois mille en un seul jour.
Ne tentons point le Seigneur, comme le tentèrent quelques-uns d'eux, qui périrent par les serpents.
Ne murmurez point, comme murmurèrent quelques-uns d'eux, qui périrent par l'exterminateur.
Ces choses leur sont arrivées pour servir d'exemples, et elles ont été écrites pour notre instruction, à nous qui sommes parvenus à la fin des siècles.
Ainsi donc, que celui qui croit être debout prenne garde de tomber!
Aucune tentation ne vous est survenue qui n'ait été humaine, et Dieu, qui est fidèle, ne permettra pas que vous soyez tentés au delà de vos forces; mais avec la tentation il préparera aussi le moyen d'en sortir, afin que vous puissiez la supporter.
C'est pourquoi, mes bien-aimés, fuyez l'idolâtrie.
Je parle comme à des hommes intelligents; jugez vous-mêmes de ce que je dis.
La coupe de bénédiction que nous bénissons, n'est-elle pas la communion au sang de Christ? Le pain que nous rompons, n'est-il pas la communion au corps de Christ?
Puisqu'il y a un seul pain, nous qui sommes plusieurs, nous formons un seul corps; car nous participons tous à un même pain.
Voyez les Israélites selon la chair: ceux qui mangent les victimes ne sont-ils pas en communion avec l'autel?
Que dis-je donc? Que la viande sacrifiée aux idoles est quelque chose, ou qu'une idole est quelque chose? Nullement.
Je dis que ce qu'on sacrifie, on le sacrifie à des démons, et non à Dieu; or, je ne veux pas que vous soyez en communion avec les démons.
Vous ne pouvez boire la coupe du Seigneur, et la coupe des démons; vous ne pouvez participer à la table du Seigneur, et à la table des démons.
Voulons-nous provoquer la jalousie du Seigneur? Sommes-nous plus forts que lui?
Tout est permis, mais tout n'est pas utile; tout est permis, mais tout n'édifie pas.
Que personne ne cherche son propre intérêt, mais que chacun cherche celui d'autrui.
Mangez de tout ce qui se vend au marché, sans vous enquérir de rien par motif de conscience;
car la terre est au Seigneur, et tout ce qu'elle renferme.
Si un non-croyant vous invite et que vous vouliez aller, mangez de tout ce qu'on vous présentera, sans vous enquérir de rien par motif de conscience.
Mais si quelqu'un vous dit: Ceci a été offert en sacrifice! n'en mangez pas, à cause de celui qui a donné l'avertissement, et à cause de la conscience.
Je parle ici, non de votre conscience, mais de celle de l'autre. Pourquoi, en effet, ma liberté serait-elle jugée par une conscience étrangère?
Si je mange avec actions de grâces, pourquoi serais-je blâmé au sujet d'une chose dont je rends grâces?
Soit donc que vous mangiez, soit que vous buviez, soit que vous fassiez quelque autre chose, faites tout pour la gloire de Dieu.
Ne soyez en scandale ni aux Grecs, ni aux Juifs, ni à l'Église de Dieu,
de la même manière que moi aussi je m'efforce en toutes choses de complaire à tous, cherchant, non mon avantage, mais celui du plus grand nombre, afin qu'ils soient sauvés.
Soyez mes imitateurs, comme je le suis moi-même de Christ.
Je vous loue de ce que vous vous souvenez de moi à tous égards, et de ce que vous retenez mes instructions telles que je vous les ai données.
Je veux cependant que vous sachiez que Christ est le chef de tout homme, que l'homme est le chef de la femme, et que Dieu est le chef de Christ.
Tout homme qui prie ou qui prophétise, la tête couverte, déshonore son chef.
Toute femme, au contraire, qui prie ou qui prophétise, la tête non voilée, déshonore son chef: c'est comme si elle était rasée.
Car si une femme n'est pas voilée, qu'elle se coupe aussi les cheveux. Or, s'il est honteux pour une femme d'avoir les cheveux coupés ou d'être rasée, qu'elle se voile.
L'homme ne doit pas se couvrir la tête, puisqu'il est l'image et la gloire de Dieu, tandis que la femme est la gloire de l'homme.
En effet, l'homme n'a pas été tiré de la femme, mais la femme a été tirée de l'homme;
et l'homme n'a pas été créé à cause de la femme, mais la femme a été créée à cause de l'homme.
C'est pourquoi la femme, à cause des anges, doit avoir sur la tête une marque de l'autorité dont elle dépend.
Toutefois, dans le Seigneur, la femme n'est point sans l'homme, ni l'homme sans la femme.
Car, de même que la femme a été tirée de l'homme, de même l'homme existe par la femme, et tout vient de Dieu.
Jugez-en vous-mêmes: est-il convenable qu'une femme prie Dieu sans être voilée?
La nature elle-même ne vous enseigne-t-elle pas que c'est une honte pour l'homme de porter de longs cheveux,
mais que c'est une gloire pour la femme d'en porter, parce que la chevelure lui a été donnée comme voile?
Si quelqu'un se plaît à contester, nous n'avons pas cette habitude, non plus que les Églises de Dieu.
En donnant cet avertissement, ce que je ne loue point, c'est que vous vous assemblez, non pour devenir meilleurs, mais pour devenir pires.
Et d'abord, j'apprends que, lorsque vous vous réunissez en assemblée, il y a parmi vous des divisions, -et je le crois en partie,
car il faut qu'il y ait aussi des sectes parmi vous, afin que ceux qui sont approuvés soient reconnus comme tels au milieu de vous. -
Lors donc que vous vous réunissez, ce n'est pas pour manger le repas du Seigneur;
car, quand on se met à table, chacun commence par prendre son propre repas, et l'un a faim, tandis que l'autre est ivre.
N'avez-vous pas des maisons pour y manger et boire? Ou méprisez-vous l'Église de Dieu, et faites-vous honte à ceux qui n'ont rien? Que vous dirai-je? Vous louerai-je? En cela je ne vous loue point.
Car j'ai reçu du Seigneur ce que je vous ai enseigné; c'est que le Seigneur Jésus, dans la nuit où il fut livré, prit du pain,
et, après avoir rendu grâces, le rompit, et dit: Ceci est mon corps, qui est rompu pour vous; faites ceci en mémoire de moi.
De même, après avoir soupé, il prit la coupe, et dit: Cette coupe est la nouvelle alliance en mon sang; faites ceci en mémoire de moi toutes les fois que vous en boirez.
Car toutes les fois que vous mangez ce pain et que vous buvez cette coupe, vous annoncez la mort du Seigneur, jusqu'à ce qu'il vienne.
C'est pourquoi celui qui mangera le pain ou boira la coupe du Seigneur indignement, sera coupable envers le corps et le sang du Seigneur.
Que chacun donc s'éprouve soi-même, et qu'ainsi il mange du pain et boive de la coupe;
car celui qui mange et boit sans discerner le corps du Seigneur, mange et boit un jugement contre lui-même.
C'est pour cela qu'il y a parmi vous beaucoup d'infirmes et de malades, et qu'un grand nombre sont morts.
Si nous nous jugions nous-mêmes, nous ne serions pas jugés.
Mais quand nous sommes jugés, nous sommes châtiés par le Seigneur, afin que nous ne soyons pas condamnés avec le monde.
Ainsi, mes frères, lorsque vous vous réunissez pour le repas, attendez-vous les uns les autres.
Si quelqu'un a faim, qu'il mange chez lui, afin que vous ne vous réunissiez pas pour attirer un jugement sur vous. Je réglerai les autres choses quand je serai arrivé.
Pour ce qui concerne les dons spirituels, je ne veux pas, frères, que vous soyez dans l'ignorance.
Vous savez que, lorsque vous étiez païens, vous vous laissiez entraîner vers les idoles muettes, selon que vous étiez conduits.
C'est pourquoi je vous déclare que nul, s'il parle par l'Esprit de Dieu, ne dit: Jésus est anathème! et que nul ne peut dire: Jésus est le Seigneur! si ce n'est par le Saint Esprit.
Il y a diversité de dons, mais le même Esprit;
diversité de ministères, mais le même Seigneur;
diversité d'opérations, mais le même Dieu qui opère tout en tous.
Or, à chacun la manifestation de l'Esprit est donnée pour l'utilité commune.
En effet, à l'un est donnée par l'Esprit une parole de sagesse; à un autre, une parole de connaissance, selon le même Esprit;
à un autre, la foi, par le même Esprit; à un autre, le don des guérisons, par le même Esprit;
à un autre, le don d'opérer des miracles; à un autre, la prophétie; à un autre, le discernement des esprits; à un autre, la diversité des langues; à un autre, l'interprétation des langues.
Un seul et même Esprit opère toutes ces choses, les distribuant à chacun en particulier comme il veut.
Car, comme le corps est un et a plusieurs membres, et comme tous les membres du corps, malgré leur nombre, ne forment qu'un seul corps, ainsi en est-il de Christ.
Nous avons tous, en effet, été baptisés dans un seul Esprit, pour former un seul corps, soit Juifs, soit Grecs, soit esclaves, soit libres, et nous avons tous été abreuvés d'un seul Esprit.
Ainsi le corps n'est pas un seul membre, mais il est formé de plusieurs membres.
Si le pied disait: Parce que je ne suis pas une main, je ne suis pas du corps-ne serait-il pas du corps pour cela?
Et si l'oreille disait: Parce que je ne suis pas un oeil, je ne suis pas du corps, -ne serait-elle pas du corps pour cela?
Si tout le corps était oeil, où serait l'ouïe? S'il était tout ouïe, où serait l'odorat?
Maintenant Dieu a placé chacun des membres dans le corps comme il a voulu.
Si tous étaient un seul membre, où serait le corps?
Maintenant donc il y a plusieurs membres, et un seul corps.
L'oeil ne peut pas dire à la main: Je n'ai pas besoin de toi; ni la tête dire aux pieds: Je n'ai pas besoin de vous.
Mais bien plutôt, les membres du corps qui paraissent être les plus faibles sont nécessaires;
et ceux que nous estimons être les moins honorables du corps, nous les entourons d'un plus grand honneur. Ainsi nos membres les moins honnêtes reçoivent le plus d'honneur,
tandis que ceux qui sont honnêtes n'en ont pas besoin. Dieu a disposé le corps de manière à donner plus d'honneur à ce qui en manquait,
afin qu'il n'y ait pas de division dans le corps, mais que les membres aient également soin les uns des autres.
Et si un membre souffre, tous les membres souffrent avec lui; si un membre est honoré, tous les membres se réjouissent avec lui.
Vous êtes le corps de Christ, et vous êtes ses membres, chacun pour sa part.
Et Dieu a établi dans l'Église premièrement des apôtres, secondement des prophètes, troisièmement des docteurs, ensuite ceux qui ont le don des miracles, puis ceux qui ont les dons de guérir, de secourir, de gouverner, de parler diverses langues.
Tous sont-ils apôtres? Tous sont-ils prophètes? Tous sont-ils docteurs?
Tous ont-ils le don des miracles? Tous ont-ils le don des guérisons? Tous parlent-ils en langues? Tous interprètent-ils?
Aspirez aux dons les meilleurs. Et je vais encore vous montrer une voie par excellence.
Quand je parlerais les langues des hommes et des anges, si je n'ai pas la charité, je suis un airain qui résonne, ou une cymbale qui retentit.
Et quand j'aurais le don de prophétie, la science de tous les mystères et toute la connaissance, quand j'aurais même toute la foi jusqu'à transporter des montagnes, si je n'ai pas la charité, je ne suis rien.
Et quand je distribuerais tous mes biens pour la nourriture des pauvres, quand je livrerais même mon corps pour être brûlé, si je n'ai pas la charité, cela ne me sert de rien.
La charité est patiente, elle est pleine de bonté; la charité n'est point envieuse; la charité ne se vante point, elle ne s'enfle point d'orgueil,
elle ne fait rien de malhonnête, elle ne cherche point son intérêt, elle ne s'irrite point, elle ne soupçonne point le mal,
elle ne se réjouit point de l'injustice, mais elle se réjouit de la vérité;
elle excuse tout, elle croit tout, elle espère tout, elle supporte tout.
La charité ne périt jamais. Les prophéties prendront fin, les langues cesseront, la connaissance disparaîtra.
Car nous connaissons en partie, et nous prophétisons en partie,
mais quand ce qui est parfait sera venu, ce qui est partiel disparaîtra.
Lorsque j'étais enfant, je parlais comme un enfant, je pensais comme un enfant, je raisonnais comme un enfant; lorsque je suis devenu homme, j'ai fait disparaître ce qui était de l'enfant.
Aujourd'hui nous voyons au moyen d'un miroir, d'une manière obscure, mais alors nous verrons face à face; aujourd'hui je connais en partie, mais alors je connaîtrai comme j'ai été connu.
Maintenant donc ces trois choses demeurent: la foi, l'espérance, la charité; mais la plus grande de ces choses, c'est la charité.
Recherchez la charité. Aspirez aussi aux dons spirituels, mais surtout à celui de prophétie.
En effet, celui qui parle en langue ne parle pas aux hommes, mais à Dieu, car personne ne le comprend, et c'est en esprit qu'il dit des mystères.
Celui qui prophétise, au contraire, parle aux hommes, les édifie, les exhorte, les console.
Celui qui parle en langue s'édifie lui-même; celui qui prophétise édifie l'Église.
Je désire que vous parliez tous en langues, mais encore plus que vous prophétisiez. Celui qui prophétise est plus grand que celui qui parle en langues, à moins que ce dernier n'interprète, pour que l'Église en reçoive de l'édification.
Et maintenant, frères, de quelle utilité vous serais-je, si je venais à vous parlant en langues, et si je ne vous parlais pas par révélation, ou par connaissance, ou par prophétie, ou par doctrine?
Si les objets inanimés qui rendent un son, comme une flûte ou une harpe, ne rendent pas des sons distincts, comment reconnaîtra-t-on ce qui est joué sur la flûte ou sur la harpe?
Et si la trompette rend un son confus, qui se préparera au combat?
De même vous, si par la langue vous ne donnez pas une parole distincte, comment saura-t-on ce que vous dites? Car vous parlerez en l'air.
Quelque nombreuses que puissent être dans le monde les diverses langues, il n'en est aucune qui ne soit une langue intelligible;
si donc je ne connais pas le sens de la langue, je serai un barbare pour celui qui parle, et celui qui parle sera un barbare pour moi.
De même vous, puisque vous aspirez aux dons spirituels, que ce soit pour l'édification de l'Église que vous cherchiez à en posséder abondamment.
C'est pourquoi, que celui qui parle en langue prie pour avoir le don d'interpréter.
Car si je prie en langue, mon esprit est en prière, mais mon intelligence demeure stérile.
Que faire donc? Je prierai par l'esprit, mais je prierai aussi avec l'intelligence; je chanterai par l'esprit, mais je chanterai aussi avec l'intelligence.
Autrement, si tu rends grâces par l'esprit, comment celui qui est dans les rangs de l'homme du peuple répondra-t-il Amen! à ton action de grâces, puisqu'il ne sait pas ce que tu dis?
Tu rends, il est vrai, d'excellentes actions de grâces, mais l'autre n'est pas édifié.
Je rends grâces à Dieu de ce que je parle en langue plus que vous tous;
mais, dans l'Église, j'aime mieux dire cinq paroles avec mon intelligence, afin d'instruire aussi les autres, que dix mille paroles en langue.
Frères, ne soyez pas des enfants sous le rapport du jugement; mais pour la malice, soyez enfants, et, à l'égard du jugement, soyez des hommes faits.
Il est écrit dans la loi: C'est par des hommes d'une autre langue Et par des lèvres d'étrangers Que je parlerai à ce peuple, Et ils ne m'écouteront pas même ainsi, dit le Seigneur.
Par conséquent, les langues sont un signe, non pour les croyants, mais pour les non-croyants; la prophétie, au contraire, est un signe, non pour les non-croyants, mais pour les croyants.
Si donc, dans une assemblée de l'Église entière, tous parlent en langues, et qu'il survienne des hommes du peuple ou des non-croyants, ne diront-ils pas que vous êtes fous?
Mais si tous prophétisent, et qu'il survienne quelque non-croyant ou un homme du peuple, il est convaincu par tous, il est jugé par tous,
les secrets de son coeur sont dévoilés, de telle sorte que, tombant sur sa face, il adorera Dieu, et publiera que Dieu est réellement au milieu de vous.
Que faire donc, frères? Lorsque vous vous assemblez, les uns ou les autres parmi vous ont-ils un cantique, une instruction, une révélation, une langue, une interprétation, que tout se fasse pour l'édification.
En est-il qui parlent en langue, que deux ou trois au plus parlent, chacun à son tour, et que quelqu'un interprète;
s'il n'y a point d'interprète, qu'on se taise dans l'Église, et qu'on parle à soi-même et à Dieu.
Pour ce qui est des prophètes, que deux ou trois parlent, et que les autres jugent;
et si un autre qui est assis a une révélation, que le premier se taise.
Car vous pouvez tous prophétiser successivement, afin que tous soient instruits et que tous soient exhortés.
Les esprits des prophètes sont soumis aux prophètes;
car Dieu n'est pas un Dieu de désordre, mais de paix. Comme dans toutes les Églises des saints,
que les femmes se taisent dans les assemblées, car il ne leur est pas permis d'y parler; mais qu'elles soient soumises, selon que le dit aussi la loi.
Si elles veulent s'instruire sur quelque chose, qu'elles interrogent leurs maris à la maison; car il est malséant à une femme de parler dans l'Église.
Est-ce de chez vous que la parole de Dieu est sortie? ou est-ce à vous seuls qu'elle est parvenue?
Si quelqu'un croit être prophète ou inspiré, qu'il reconnaisse que ce que je vous écris est un commandement du Seigneur.
Et si quelqu'un l'ignore, qu'il l'ignore.
Ainsi donc, frères, aspirez au don de prophétie, et n'empêchez pas de parler en langues.
Mais que tout se fasse avec bienséance et avec ordre.
Je vous rappelle, frères, l'Évangile que je vous ai annoncé, que vous avez reçu, dans lequel vous avez persévéré,
et par lequel vous êtes sauvés, si vous le retenez tel que je vous l'ai annoncé; autrement, vous auriez cru en vain.
Je vous ai enseigné avant tout, comme je l'avais aussi reçu, que Christ est mort pour nos péchés, selon les Écritures;
qu'il a été enseveli, et qu'il est ressuscité le troisième jour, selon les Écritures;
et qu'il est apparu à Céphas, puis aux douze.
Ensuite, il est apparu à plus de cinq cents frères à la fois, dont la plupart sont encore vivants, et dont quelques-uns sont morts.
Ensuite, il est apparu à Jacques, puis à tous les apôtres.
Après eux tous, il m'est aussi apparu à moi, comme à l'avorton;
car je suis le moindre des apôtres, je ne suis pas digne d'être appelé apôtre, parce que j'ai persécuté l'Église de Dieu.
Par la grâce de Dieu je suis ce que je suis, et sa grâce envers moi n'a pas été vaine; loin de là, j'ai travaillé plus qu'eux tous, non pas moi toutefois, mais la grâce de Dieu qui est avec moi.
Ainsi donc, que ce soit moi, que ce soient eux, voilà ce que nous prêchons, et c'est ce que vous avez cru.
Or, si l'on prêche que Christ est ressuscité des morts, comment quelques-uns parmi vous disent-ils qu'il n'y a point de résurrection des morts?
S'il n'y a point de résurrection des morts, Christ non plus n'est pas ressuscité.
Et si Christ n'est pas ressuscité, notre prédication est donc vaine, et votre foi aussi est vaine.
Il se trouve même que nous sommes de faux témoins à l'égard de Dieu, puisque nous avons témoigné contre Dieu qu'il a ressuscité Christ, tandis qu'il ne l'aurait pas ressuscité, si les morts ne ressuscitent point.
Car si les morts ne ressuscitent point, Christ non plus n'est pas ressuscité.
Et si Christ n'est pas ressuscité, votre foi est vaine, vous êtes encore dans vos péchés,
et par conséquent aussi ceux qui sont morts en Christ sont perdus.
Si c'est dans cette vie seulement que nous espérons en Christ, nous sommes les plus malheureux de tous les hommes.
Mais maintenant, Christ est ressuscité des morts, il est les prémices de ceux qui sont morts.
Car, puisque la mort est venue par un homme, c'est aussi par un homme qu'est venue la résurrection des morts.
Et comme tous meurent en Adam, de même aussi tous revivront en Christ,
mais chacun en son rang. Christ comme prémices, puis ceux qui appartiennent à Christ, lors de son avènement.
Ensuite viendra la fin, quand il remettra le royaume à celui qui est Dieu et Père, après avoir détruit toute domination, toute autorité et toute puissance.
Car il faut qu'il règne jusqu'à ce qu'il ait mis tous les ennemis sous ses pieds.
Le dernier ennemi qui sera détruit, c'est la mort.
Dieu, en effet, a tout mis sous ses pieds. Mais lorsqu'il dit que tout lui a été soumis, il est évident que celui qui lui a soumis toutes choses est excepté.
Et lorsque toutes choses lui auront été soumises, alors le Fils lui-même sera soumis à celui qui lui a soumis toutes choses, afin que Dieu soit tout en tous.
Autrement, que feraient ceux qui se font baptiser pour les morts? Si les morts ne ressuscitent absolument pas, pourquoi se font-ils baptiser pour eux?
Et nous, pourquoi sommes-nous à toute heure en péril?
Chaque jour je suis exposé à la mort, je l'atteste, frères, par la gloire dont vous êtes pour moi le sujet, en Jésus Christ notre Seigneur.
Si c'est dans des vues humaines que j'ai combattu contre les bêtes à Éphèse, quel avantage m'en revient-il? Si les morts ne ressuscitent pas, Mangeons et buvons, car demain nous mourrons.
Ne vous y trompez pas: les mauvaises compagnies corrompent les bonnes moeurs.
Revenez à vous-mêmes, comme il est convenable, et ne péchez point; car quelques-uns ne connaissent pas Dieu, je le dis à votre honte.
Mais quelqu'un dira: Comment les morts ressuscitent-ils, et avec quel corps reviennent-ils?
Insensé! ce que tu sèmes ne reprend point vie, s'il ne meurt.
Et ce que tu sèmes, ce n'est pas le corps qui naîtra; c'est un simple grain, de blé peut-être, ou de quelque autre semence;
puis Dieu lui donne un corps comme il lui plaît, et à chaque semence il donne un corps qui lui est propre.
Toute chair n'est pas la même chair; mais autre est la chair des hommes, autre celle des quadrupèdes, autre celle des oiseaux, autre celle des poissons.
Il y a aussi des corps célestes et des corps terrestres; mais autre est l'éclat des corps célestes, autre celui des corps terrestres.
Autre est l'éclat du soleil, autre l'éclat de la lune, et autre l'éclat des étoiles; même une étoile diffère en éclat d'une autre étoile.
Ainsi en est-il de la résurrection des morts. Le corps est semé corruptible; il ressuscite incorruptible;
il est semé méprisable, il ressuscite glorieux; il est semé infirme, il ressuscite plein de force;
il est semé corps animal, il ressuscite corps spirituel. S'il y a un corps animal, il y a aussi un corps spirituel.
C'est pourquoi il est écrit: Le premier homme, Adam, devint une âme vivante. Le dernier Adam est devenu un esprit vivifiant.
Mais ce qui est spirituel n'est pas le premier, c'est ce qui est animal; ce qui est spirituel vient ensuite.
Le premier homme, tiré de la terre, est terrestre; le second homme est du ciel.
Tel est le terrestre, tels sont aussi les terrestres; et tel est le céleste, tels sont aussi les célestes.
Et de même que nous avons porté l'image du terrestre, nous porterons aussi l'image du céleste.
Ce que je dis, frères, c'est que la chair et le sang ne peuvent hériter le royaume de Dieu, et que la corruption n'hérite pas l'incorruptibilité.
Voici, je vous dis un mystère: nous ne mourrons pas tous, mais tous nous serons changés,
en un instant, en un clin d'oeil, à la dernière trompette. La trompette sonnera, et les morts ressusciteront incorruptibles, et nous, nous serons changés.
Car il faut que ce corps corruptible revête l'incorruptibilité, et que ce corps mortel revête l'immortalité.
Lorsque ce corps corruptible aura revêtu l'incorruptibilité, et que ce corps mortel aura revêtu l'immortalité, alors s'accomplira la parole qui est écrite: La mort a été engloutie dans la victoire.
O mort, où est ta victoire? O mort, où est ton aiguillon?
L'aiguillon de la mort, c'est le péché; et la puissance du péché, c'est la loi.
Mais grâces soient rendues à Dieu, qui nous donne la victoire par notre Seigneur Jésus Christ!
Ainsi, mes frères bien-aimés, soyez fermes, inébranlables, travaillant de mieux en mieux à l'oeuvre du Seigneur, sachant que votre travail ne sera pas vain dans le Seigneur.
Pour ce qui concerne la collecte en faveur des saints, agissez, vous aussi, comme je l'ai ordonné aux Églises de la Galatie.
Que chacun de vous, le premier jour de la semaine, mette à part chez lui ce qu'il pourra, selon sa prospérité, afin qu'on n'attende pas mon arrivée pour recueillir les dons.
Et quand je serai venu, j'enverrai avec des lettres, pour porter vos libéralités à Jérusalem, les personnes que vous aurez approuvées.
Si la chose mérite que j'y aille moi-même, elles feront le voyage avec moi.
J'irai chez vous quand j'aurai traversé la Macédoine, car je traverserai la Macédoine.
Peut-être séjournerai-je auprès de vous, ou même y passerai-je l'hiver, afin que vous m'accompagniez là où je me rendrai.
Je ne veux pas cette fois vous voir en passant, mais j'espère demeurer quelque temps auprès de vous, si le Seigneur le permet.
Je resterai néanmoins à Éphèse jusqu'à la Pentecôte;
car une porte grande et d'un accès efficace m'est ouverte, et les adversaires sont nombreux.
Si Timothée arrive, faites en sorte qu'il soit sans crainte parmi vous, car il travaille comme moi à l'oeuvre du Seigneur.
Que personne donc ne le méprise. Accompagnez-le en paix, afin qu'il vienne vers moi, car je l'attends avec les frères.
Pour ce qui est du frère Apollos, je l'ai beaucoup exhorté à se rendre chez vous avec les frères, mais ce n'était décidément pas sa volonté de le faire maintenant; il partira quand il en aura l'occasion.
Veillez, demeurez fermes dans la foi, soyez des hommes, fortifiez-vous.
Que tout ce que vous faites se fasse avec charité!
Encore une recommandation que je vous adresse, frères. Vous savez que la famille de Stéphanas est les prémices de l'Achaïe, et qu'elle s'est dévouée au service des saints.
Ayez vous aussi de la déférence pour de tels hommes, et pour tous ceux qui travaillent à la même oeuvre.
Je me réjouis de la présence de Stéphanas, de Fortunatus et d'Achaïcus; ils ont suppléé à votre absence,
car ils ont tranquillisé mon esprit et le vôtre. Sachez donc apprécier de tels hommes.
Les Églises d'Asie vous saluent. Aquilas et Priscille, avec l'Église qui est dans leur maison, vous saluent beaucoup dans le Seigneur.
Tous les frères vous saluent. Saluez-vous les uns les autres par un saint baiser.
Je vous salue, moi Paul, de ma propre main.
Si quelqu'un n'aime pas le Seigneur, qu'il soit anathème! Maranatha.
Que la grâce du Seigneur Jésus soit avec vous!
Mon amour est avec vous tous en Jésus Christ.
1 Павел приветствует Церковь в Коринфе. 4 Благодарит за данную им благодать. 10 Увещевает, чтобы между ними не было разделений; «разве разделился Христос»? 18 Христос распятый – сила Божия и премудрость Божия.
[Зач. 122.] Павел, волею Божиею призванный апостол Иисуса Христа, и Сосфен брат,
церкви Божией, находящейся в Коринфе, освященным во Христе Иисусе, призванным святым, со всеми призывающими имя Господа нашего Иисуса Христа, во всяком месте, у них и у нас:
[Зач. 123.] благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа.
Непрестанно благодарю Бога моего за вас, ради благодати Божией, дарованной вам во Христе Иисусе,
потому что в Нем вы обогатились всем, всяким словом и всяким познанием, –
ибо свидетельство Христово утвердилось в вас, –
так что вы не имеете недостатка ни в каком даровании, ожидая явления Господа нашего Иисуса Христа,
Который и утвердит вас до конца, чтобы вам быть неповинными в день Господа нашего Иисуса Христа.
Верен Бог, Которым вы призваны в общение Сына Его Иисуса Христа, Господа нашего.
[Зач. 124.] Умоляю вас, братия, именем Господа нашего Иисуса Христа, чтобы все вы говорили одно, и не было между вами разделений, но чтобы вы соединены были в одном духе и в одних мыслях.
Ибо от домашних Хлоиных сделалось мне известным о вас, братия мои, что между вами есть споры.
Я разумею то, что у вас говорят: «я Павлов»; «я Аполлосов»; «я Кифин»; «а я Христов».
Разве разделился Христос? разве Павел распялся за вас? или во имя Павла вы крестились?
Благодарю Бога, что я никого из вас не крестил, кроме Криспа и Гаия,
дабы не сказал кто, что я крестил в мое имя.
Крестил я также Стефанов дом; а крестил ли еще кого, не знаю.
Ибо Христос послал меня не крестить, а благовествовать, не в премудрости слова, чтобы не упразднить креста Христова.
[Зач. 125А.] Ибо слово о кресте для погибающих юродство есть, а для нас, спасаемых, – сила Божия.
Ибо написано: погублю мудрость мудрецов, и разум разумных отвергну.
Где мудрец? где книжник? где совопросник века сего? Не обратил ли Бог мудрость мира сего в безумие?
Ибо когда мир своею мудростью не познал Бога в премудрости Божией, то благоугодно было Богу юродством проповеди спасти верующих.
Ибо и Иудеи требуют чудес, и Еллины ищут мудрости;
а мы проповедуем Христа распятого, для Иудеев соблазн, а для Еллинов безумие,
для самих же призванных, Иудеев и Еллинов, Христа, Божию силу и Божию премудрость;
потому что немудрое Божие премудрее человеков, и немощное Божие сильнее человеков.
[Зач. 125Б.] Посмотрите, братия, кто вы, призванные: не много из вас мудрых по плоти, не много сильных, не много благородных;
но Бог избрал немудрое мира, чтобы посрамить мудрых, и немощное мира избрал Бог, чтобы посрамить сильное;
и незнатное мира и уничиженное и ничего не значащее избрал Бог, чтобы упразднить значащее, –
для того, чтобы никакая плоть не хвалилась пред Богом.
От Него и вы во Христе Иисусе, Который сделался для нас премудростью от Бога, праведностью и освящением и искуплением,
чтобы было, как написано: хвалящийся хвались Господом.
1 Заявление Павла, что он благовествует только Иисуса Христа распятого. 6 «Возвещаем не от человеческой мудрости изученными словами».
И когда я приходил к вам, братия, приходил возвещать вам свидетельство Божие не в превосходстве слова или мудрости,
ибо я рассудил быть у вас незнающим ничего, кроме Иисуса Христа, и притом распятого,
и был я у вас в немощи и в страхе и в великом трепете.
И слово мое и проповедь моя не в убедительных словах человеческой мудрости, но в явлении духа и силы,
чтобы вера ваша утверждалась не на мудрости человеческой, но на силе Божией.
[Зач. 126.] Мудрость же мы проповедуем между совершенными, но мудрость не века сего и не властей века сего преходящих,
но проповедуем премудрость Божию, тайную, сокровенную, которую предназначил Бог прежде веков к славе нашей,
которой никто из властей века сего не познал; ибо если бы познали, то не распяли бы Господа славы.
Но, как написано: [Зач. 127.] не видел того глаз, не слышало ухо, и не приходило то на сердце человеку, что приготовил Бог любящим Его.
А нам Бог открыл это Духом Своим; ибо Дух все проницает, и глубины Божии.
Ибо кто из человеков знает, что́ в человеке, кроме духа человеческого, живущего в нем? Та́к и Божьего никто не знает, кроме Духа Божия.
Но мы приняли не духа мира сего, а Духа от Бога, дабы знать дарованное нам от Бога,
что и возвещаем не от человеческой мудрости изученными словами, но изученными от Духа Святаго, соображая духовное с духовным.
Душевный человек не принимает того, что́ от Духа Божия, потому что он почитает это безумием; и не может разуметь, потому что о сем надобно судить духовно.
Но духовный судит о всем, а о нем судить никто не может.
Ибо кто познал ум Господень, чтобы мог судить его? А мы имеем ум Христов.
1 «Я насадил, Аполлос поливал, но возрастил Бог». 10 «Никто не может положить другого основания». 16 «Вы храм Божий». 18 «Никто не хвались человеками, ибо всё ваше».
И я не мог говорить с вами, братия, как с духовными, но как с плотскими, как с младенцами во Христе.
Я питал вас молоком, а не твердою пищею, ибо вы были еще не в силах, да и теперь не в силах,
потому что вы еще плотские. Ибо если между вами зависть, споры и разногласия, то не плотские ли вы? и не по человеческому ли обычаю поступаете?
Ибо когда один говорит: «я Павлов», а другой: «я Аполлосов», то не плотские ли вы?
Кто Павел? кто Аполлос? Они только служители, через которых вы уверовали, и притом поскольку каждому дал Господь.
Я насадил, Аполлос поливал, но возрастил Бог;
посему и насаждающий и поливающий есть ничто, а все Бог возращающий.
Насаждающий же и поливающий суть одно; но каждый получит свою награду по своему труду.
[Зач. 128.] Ибо мы соработники у Бога, а вы Божия нива, Божие строение.
Я, по данной мне от Бога благодати, как мудрый строитель, положил основание, а другой строит на нем; но каждый смотри, ка́к строит.
Ибо никто не может положить другого основания, кроме положенного, которое есть Иисус Христос.
Строит ли кто на этом основании из золота, серебра, драгоценных камней, дерева, сена, соломы, –
каждого дело обнаружится; ибо день покажет, потому что в огне открывается, и огонь испытает дело каждого, каково оно есть.
У кого дело, которое он строил, устоит, тот получит награду.
А у кого дело сгорит, тот потерпит урон; впрочем сам спасется, но та́к, как бы из огня.
Разве не знаете, что вы храм Божий, и Дух Божий живет в вас?
Если кто разорит храм Божий, того покарает Бог: ибо храм Божий свят; а этот храм – вы.
[Зач. 129.] Никто не обольщай самого себя. Если кто из вас думает быть мудрым в веке сем, тот будь безумным, чтобы быть мудрым.
Ибо мудрость мира сего есть безумие пред Богом, как написано: уловляет мудрых в лукавстве их.
И еще: Господь знает умствования мудрецов, что они суетны.
Итак никто не хвались человеками, ибо все ваше:
Павел ли, или Аполлос, или Кифа, или мир, или жизнь, или смерть, или настоящее, или будущее, – все ваше;
вы же – Христовы, а Христос – Божий.
1 «Судия мне Господь». 6 «Мы безумны Христа ради». 14 Павел, будучи их отцом, вразумляет и предостерегает их.
[Зач. 130А.] Итак каждый должен разуметь нас, как служителей Христовых и домостроителей таин Божиих.
От домостроителей же требуется, чтобы каждый оказался верным.
Для меня очень мало значит, ка́к судите обо мне вы или ка́к судят другие люди; я и сам не сужу о себе.
Ибо хотя я ничего не знаю за собою, но тем не оправдываюсь; судия же мне Господь.
[Зач. 130Б.] Посему не суди́те никак прежде времени, пока не придет Господь, Который и осветит скрытое во мраке и обнаружит сердечные намерения, и тогда каждому будет похвала от Бога.
Это, братия, приложил я к себе и Аполлосу ради вас, чтобы вы научились от нас не мудрствовать сверх того, что написано, и не превозносились один перед другим.
Ибо кто отличает тебя? Что ты имеешь, чего бы не получил? А если получил, что хвалишься, как будто не получил?
Вы уже пресытились, вы уже обогатились, вы стали царствовать без нас. О, если бы вы и в самом деле царствовали, чтобы и нам с вами царствовать!
[Зач. 131.] Ибо я думаю, что нам, последним посланникам, Бог судил быть как бы приговоренными к смерти, потому что мы сделались позорищем для мира, для Ангелов и человеков.
Мы безумны Христа ради, а вы мудры во Христе; мы немощны, а вы крепки; вы в славе, а мы в бесчестии.
Даже доныне терпим голод и жажду, и наготу и побои, и скитаемся,
и трудимся, работая своими руками. Злословят нас, мы благословляем; гонят нас, мы терпим;
хулят нас, мы молим; мы как сор для мира, как прах, всеми попираемый доныне.
Не к постыжению вашему пишу сие, но вразумляю вас, как возлюбленных детей моих.
Ибо, хотя у вас тысячи наставников во Христе, но не много отцов; я родил вас во Христе Иисусе благовествованием.
Посему умоляю вас: подражайте мне, как я Христу.
[Зач. 132.] Для сего я послал к вам Тимофея, моего возлюбленного и верного в Господе сына, который напомнит вам о путях моих во Христе, как я учу везде во всякой церкви.
Как я не иду к вам, то некоторые у вас возгордились;
но я скоро приду к вам, если угодно будет Господу, и испытаю не слова возгордившихся, а силу,
ибо Царство Божие не в слове, а в силе.
Чего вы хотите? с жезлом прийти к вам, или с любовью и духом кротости?
1 Блудник должен быть отлучен. 9 Суд над внешними и внутренними.
Есть верный слух, что у вас появилось блудодеяние, и притом такое блудодеяние, какого не слышно даже у язычников, что некто вместо жены имеет жену отца своего.
И вы возгордились, вместо того, чтобы лучше плакать, дабы изъят был из среды вас сделавший такое дело.
А я, отсутствуя телом, но присутствуя у вас духом, уже решил, как бы находясь у вас: сделавшего такое дело,
в собрании вашем во имя Господа нашего Иисуса Христа, обще с моим духом, силою Господа нашего Иисуса Христа,
предать сатане во измождение плоти, чтобы дух был спасен в день Господа нашего Иисуса Христа.
Нечем вам хвалиться. [Зач. 133.] Разве не знаете, что малая закваска квасит все тесто?
Итак очистите старую закваску, чтобы быть вам новым тестом, так как вы бесквасны, ибо Пасха наша, Христос, заклан за нас.
Посему станем праздновать не со старою закваскою, не с закваскою порока и лукавства, но с опресноками чистоты и истины.
[Зач. 134.] Я писал вам в послании – не сообщаться с блудниками;
впрочем не вообще с блудниками мира сего, или лихоимцами, или хищниками, или идолослужителями, ибо иначе надлежало бы вам выйти из мира сего.
Но я писал вам не сообщаться с тем, кто, называясь братом, остается блудником, или лихоимцем, или идолослужителем, или злоречивым, или пьяницею, или хищником; с таким даже и не есть вместе.
Ибо что́ мне судить и внешних? Не внутренних ли вы судите?
Внешних же судит Бог. Итак, извергните развращенного из среды вас.
1 Суд неверных над верующими. 12 «Вы куплены дорогою ценою... прославляйте Бога в телах ваших».
Как смеет кто у вас, имея дело с другим, судиться у нечестивых, а не у святых?
Разве не знаете, что святые будут судить мир? Если же вами будет судим мир, то неужели вы недостойны судить маловажные дела?
Разве не знаете, что мы будем судить ангелов, не тем ли более дела житейские?
А вы, когда имеете житейские тяжбы, поставляете своими судьями ничего не значащих в церкви.
К стыду вашему говорю: неужели нет между вами ни одного разумного, который мог бы рассудить между братьями своими?
Но брат с братом судится, и притом перед неверными.
И то уже весьма унизительно для вас, что вы имеете тяжбы между собою. Для чего бы вам лучше не оставаться обиженными? для чего бы вам лучше не терпеть лишения?
Но вы сами обижаете и отнимаете, и притом у братьев.
Или не знаете, что неправедные Царства Божия не наследуют? Не обманывайтесь: ни блудники, ни идолослужители, ни прелюбодеи, ни малакии, ни мужеложники,
ни воры, ни лихоимцы, ни пьяницы, ни злоречивые, ни хищники – Царства Божия не наследуют.
И такими были некоторые из вас; но омылись, но освятились, но оправдались именем Господа нашего Иисуса Христа и Духом Бога нашего.
[Зач. 135.] Все мне позволительно, но не все полезно; все мне позволительно, но ничто не должно обладать мною.
Пища для чрева, и чрево для пищи; но Бог уничтожит и то и другое. Тело же не для блуда, но для Господа, и Господь для тела.
Бог воскресил Господа, воскресит и нас силою Своею.
Разве не знаете, что тела́ ваши суть члены Христовы? Итак отниму ли члены у Христа, чтобы сделать их членами блудницы? Да не будет!
Или не знаете, что совокупляющийся с блудницею становится одно тело с нею? ибо сказано: два будут одна плоть.
А соединяющийся с Господом есть один дух с Господом.
Бегайте блуда; всякий грех, какой делает человек, есть вне тела, а блудник грешит против собственного тела.
Не знаете ли, что тела́ ваши суть храм живущего в вас Святаго Духа, Которого имеете вы от Бога, и вы не свои?
Ибо вы куплены дорогою ценою. [Зач. 136.] Посему прославляйте Бога и в телах ваших, и в душах ваших, которые суть Божии.
1 О браке. 8 Пусть безбрачный и брачный остаются так, как они есть. 17 «Каждый поступай так, как Бог ему определил». 25 О браке девицы и вдовы.
А о чем вы писали ко мне, то хорошо человеку не касаться женщины.
Но, во избежание блуда, каждый имей свою жену, и каждая имей своего мужа.
Муж оказывай жене должное благорасположение; подобно и жена мужу.
Жена не властна над своим телом, но муж; равно и муж не властен над своим телом, но жена.
Не уклоняйтесь друг от друга, разве по согласию, на время, для упражнения в посте и молитве, а потом опять будьте вместе, чтобы не искушал вас сатана невоздержанием вашим.
Впрочем это сказано мною как позволение, а не как повеление.
Ибо желаю, чтобы все люди были, как и я; но каждый имеет свое дарование от Бога, один так, другой иначе.
Безбрачным же и вдовам говорю: хорошо им оставаться, как я.
Но если не могут воздержаться, пусть вступают в брак; ибо лучше вступить в брак, нежели разжигаться.
А вступившим в брак не я повелеваю, а Господь: жене не разводиться с мужем, –
если же разведется, то должна оставаться безбрачною, или примириться с мужем своим, – и мужу не оставлять жены своей.
Прочим же я говорю, а не Господь: [Зач. 137.] если какой брат имеет жену неверующую, и она согласна жить с ним, то он не должен оставлять ее;
и жена, которая имеет мужа неверующего, и он согласен жить с нею, не должна оставлять его.
Ибо неверующий муж освящается женою верующею, и жена неверующая освящается мужем верующим. Иначе дети ваши были бы нечисты, а теперь святы.
Если же неверующий хочет развестись, пусть разводится; брат или сестра в таких случаях не связаны; к миру призвал нас Господь.
Почему ты знаешь, жена, не спасешь ли мужа? Или ты, муж, почему знаешь, не спасешь ли жены?
Только каждый поступай так, как Бог ему определил, и каждый, как Господь призвал. Так я повелеваю по всем церквам.
Призван ли кто обрезанным, не скрывайся; призван ли кто необрезанным, не обрезывайся.
Обрезание ничто и необрезание ничто, но всё в соблюдении заповедей Божиих.
Каждый оставайся в том звании, в котором призван.
Рабом ли ты призван, не смущайся; но если и можешь сделаться свободным, то лучшим воспользуйся.
Ибо раб, призванный в Господе, есть свободный Господа; равно и призванный свободным есть раб Христов.
Вы куплены дорогою ценою; не делайтесь рабами человеков.
[Зач. 138.] В каком звании кто призван, братия, в том каждый и оставайся пред Богом.
Относительно девства я не имею повеления Господня, а даю совет, как получивший от Господа милость быть Ему верным.
По настоящей нужде за лучшее признаю́, что хорошо человеку оставаться та́к.
Соединен ли ты с женой? не ищи развода. Остался ли без жены? не ищи жены.
Впрочем, если и женишься, не согрешишь; и если девица выйдет замуж, не согрешит. Но таковые будут иметь скорби по плоти; а мне вас жаль.
Я вам сказываю, братия: время уже коротко, так что имеющие жен должны быть, как не имеющие;
и плачущие, как не плачущие; и радующиеся, как не радующиеся; и покупающие, как не приобретающие;
и пользующиеся миром сим, как не пользующиеся; ибо проходит образ мира сего.
А я хочу, чтобы вы были без забот. Неженатый заботится о Господнем, как угодить Господу;
а женатый заботится о мирском, как угодить жене. Есть разность между замужнею и девицею:
незамужняя заботится о Господнем, как угодить Господу, чтобы быть святою и телом и духом; а замужняя заботится о мирском, как угодить мужу.
[Зач. 139.] Говорю это для вашей же пользы, не с тем, чтобы наложить на вас узы, но чтобы вы благочинно и непрестанно служили Господу без развлечения.
Если же кто почитает неприличным для своей девицы то, чтобы она, будучи в зрелом возрасте, оставалась так, тот пусть делает, как хочет: не согрешит; пусть таковые выходят замуж.
Но кто непоколебимо тверд в сердце своем и, не будучи стесняем нуждою, но будучи властен в своей воле, решился в сердце своем соблюдать свою деву, тот хорошо поступает.
Посему выдающий замуж свою девицу поступает хорошо; а не выдающий поступает лучше.
Жена связана законом, доколе жив муж ее; если же муж ее умрет, свободна выйти, за кого хочет, только в Господе.
Но она блаженнее, если останется так, по моему совету; а думаю, и я имею Духа Божия.
1 Об идоложертвенных яствах. 7 Свобода не должна послужить соблазном для немощных.
О идоложертвенных яствах мы знаем, потому что мы все имеем знание; но знание надмевает, а любовь назидает.
Кто думает, что он знает что-нибудь, тот ничего еще не знает так, как должно знать.
Но кто любит Бога, тому дано знание от Него.
Итак об употреблении в пищу идоложертвенного мы знаем, что идол в мире ничто, и что нет иного Бога, кроме Единого.
Ибо хотя и есть так называемые боги, или на небе, или на земле, так как есть много богов и господ много, –
но у нас один Бог Отец, из Которого все, и мы для Него, и один Господь Иисус Христос, Которым все, и мы Им.
Но не у всех такое знание: некоторые и доныне с совестью, признающею идолов, едят идоложертвенное как жертвы идольские, и совесть их, будучи немощна, оскверняется.
[Зач. 140.] Пища не приближает нас к Богу: ибо, едим ли мы, ничего не приобретаем; не едим ли, ничего не теряем.
Берегитесь однако же, чтобы эта свобода ваша не послужила соблазном для немощных.
Ибо если кто-нибудь увидит, что ты, имея знание, сидишь за столом в капище, то совесть его, как немощного, не расположит ли и его есть идоложертвенное?
И от знания твоего погибнет немощный брат, за которого умер Христос.
А согрешая таким образом против братьев и уязвляя немощную совесть их, вы согрешаете против Христа.
И потому, если пища соблазняет брата моего, не буду есть мяса вовек, чтобы не соблазнить брата моего.
1 Павел имел право жить от благовествования, но не пользовался им. 19 «Для всех я сделался всем, чтобы спасти... некоторых». 24 О порабощении тела.
Не апостол ли я? Не свободен ли я? Не видел ли я Иисуса Христа, Господа нашего? Не мое ли дело вы в Господе?
Если для других я не апостол, то для вас апостол; [Зач. 141.] ибо печать моего апостольства – вы в Господе.
Вот мое защищение против осуждающих меня.
Или мы не имеем власти есть и пить?
Или не имеем власти иметь спутницею сестру жену, как и прочие апостолы, и братья Господни, и Кифа?
Или один я и Варнава не имеем власти не работать?
Какой воин служит когда-либо на своем содержании? Кто, насадив виноград, не ест плодов его? Кто, пася стадо, не ест молока от стада?
По человеческому ли только рассуждению я это говорю? Не то же ли говорит и закон?
Ибо в Моисеевом законе написано: не заграждай рта у вола молотящего. О волах ли печется Бог?
Или, конечно, для нас говорится? Так, для нас это написано; ибо, кто пашет, должен пахать с надеждою, и кто молотит, должен молотить с надеждою получить ожидаемое.
Если мы посеяли в вас духовное, велико ли то, если пожнем у вас телесное?
Если другие имеют у вас власть, не паче ли мы? Однако мы не пользовались сею властью, но все переносим, дабы не поставить какой преграды благовествованию Христову.
[Зач. 142.] Разве не знаете, что священнодействующие питаются от святилища? что служащие жертвеннику берут долю от жертвенника?
Та́к и Господь повелел проповедующим Евангелие жить от благовествования.
Но я не пользовался ничем таковым. И написал это не для того, чтобы та́к было для меня. Ибо для меня лучше умереть, нежели чтобы кто уничтожил похвалу мою.
Ибо если я благовествую, то нечем мне хвалиться, потому что это необходимая обязанность моя, и горе мне, если не благовествую!
Ибо если делаю это добровольно, то буду иметь награду; а если недобровольно, то исполняю только вверенное мне служение.
За что́ же мне награда? За то́, что, проповедуя Евангелие, благовествую о Христе безмездно, не пользуясь моею властью в благовествовании.
[Зач. 143А.] Ибо, будучи свободен от всех, я всем поработил себя, дабы больше приобрести:
для Иудеев я был как Иудей, чтобы приобрести Иудеев; для подзаконных был как подзаконный, чтобы приобрести подзаконных;
для чуждых закона – как чуждый закона, – не будучи чужд закона пред Богом, но подзаконен Христу, – чтобы приобрести чуждых закона;
для немощных был как немощный, чтобы приобрести немощных. Для всех я сделался всем, чтобы спасти по крайней мере некоторых.
Сие же делаю для Евангелия, чтобы быть соучастником его.
Не знаете ли, что бегущие на ристалище бегут все, но один получает награду? Так бегите, чтобы получить.
Все подвижники воздерживаются от всего: те для получения венца тленного, а мы – нетленного.
И потому я бегу не так, как на неверное, бьюсь не так, чтобы только бить воздух;
но усмиряю и порабощаю тело мое, дабы, проповедуя другим, самому не остаться недостойным.
1 Примеры: думая, что стояли, пали. 14 «Убегайте идолослужения». 23 Об идоложертвенном; не искать своей пользы.
[Зач. 143Б.] Не хочу оставить вас, братия, в неведении, что отцы наши все были под облаком, и все прошли сквозь море;
и все крестились в Моисея в облаке и в море;
и все ели одну и ту же духовную пищу;
и все пили одно и то же духовное питие: ибо пили из духовного последующего камня; камень же был Христос.
[Зач. 144.] Но не о многих из них благоволил Бог, ибо они поражены были в пустыне.
А это были образы для нас, чтобы мы не были похотливы на злое, как они были похотливы.
Не будьте также идолопоклонниками, как некоторые из них, о которых написано: народ сел есть и пить, и встал играть.
Не станем блудодействовать, как некоторые из них блудодействовали, и в один день погибло их двадцать три тысячи.
Не станем искушать Христа, как некоторые из них искушали и погибли от змей.
Не ропщите, как некоторые из них роптали и погибли от истребителя.
Все это происходило с ними, как образы; а описано в наставление нам, достигшим последних веков.
[Зач. 145.] Посему, кто думает, что он стои́т, берегись, чтобы не упасть.
Вас постигло искушение не иное, как человеческое; и верен Бог, Который не попустит вам быть искушаемыми сверх сил, но при искушении даст и облегчение, так чтобы вы могли перенести.
Итак, возлюбленные мои, убегайте идолослужения.
Я говорю вам как рассудительным; сами рассуди́те о том, что говорю.
Чаша благословения, которую благословляем, не есть ли приобщение Крови Христовой? Хлеб, который преломляем, не есть ли приобщение Тела Христова?
Один хлеб, и мы многие одно тело; ибо все причащаемся от одного хлеба.
Посмотрите на Израиля по плоти: те, которые едят жертвы, не участники ли жертвенника?
Что же я говорю? То ли, что идол есть что-нибудь, или идоложертвенное значит что-нибудь?
Нет, но что язычники, принося жертвы, приносят бесам, а не Богу. Но я не хочу, чтобы вы были в общении с бесами.
Не можете пить чашу Господню и чашу бесовскую; не можете быть участниками в трапезе Господней и в трапезе бесовской.
Неужели мы решимся раздражать Господа? Разве мы сильнее Его?
[Зач. 146.] Все мне позволительно, но не все полезно; все мне позволительно, но не все назидает.
Никто не ищи своего, но каждый пользы другого.
Все, что продается на торгу, ешьте без всякого исследования, для спокойствия совести;
ибо Господня земля, и что́ наполняет ее.
Если кто из неверных позовет вас, и вы захотите пойти, то все, предлагаемое вам, ешьте без всякого исследования, для спокойствия совести.
[Зач. 147.] Но если кто скажет вам: это идоложертвенное, – то не ешьте ради того, кто объявил вам, и ради совести. Ибо Господня земля, и что́ наполняет ее.
Совесть же разумею не свою, а другого: ибо для чего моей свободе быть судимой чужою совестью?
Если я с благодарением принимаю пищу, то для чего порицать меня за то, за что я благодарю?
Итак, едите ли, пьете ли, или иное что делаете, все делайте в славу Божию.
Не подавайте соблазна ни Иудеям, ни Еллинам, ни церкви Божией,
так, как и я угождаю всем во всем, ища не своей пользы, но пользы многих, чтобы они спаслись.
1 Покрывало для молящейся или пророчествующей жены. 17 О порядке при вечере Господней; как Господь Иисус взял хлеб и чашу.
Будьте подражателями мне, как я Христу.
Хвалю вас, братия, что вы все мое помните и держите предания так, как я передал вам.
Хочу также, чтобы вы знали, что всякому мужу глава Христос, жене глава – муж, а Христу глава – Бог.
Всякий муж, молящийся или пророчествующий с покрытою головою, постыжает свою голову.
И всякая жена, молящаяся или пророчествующая с открытою головою, постыжает свою голову, ибо это то же, как если бы она была обритая.
Ибо если жена не хочет покрываться, то пусть и стрижется; а если жене стыдно быть остриженной или обритой, пусть покрывается.
Итак муж не должен покрывать голову, потому что он есть образ и слава Божия; а жена есть слава мужа.
[Зач. 148.] Ибо не муж от жены, но жена от мужа;
и не муж создан для жены, но жена для мужа.
Посему жена и должна иметь на голове своей знак власти над нею, для Ангелов.
Впрочем ни муж без жены, ни жена без мужа, в Господе.
Ибо как жена от мужа, так и муж через жену; все же – от Бога.
Рассудите сами, прилично ли жене молиться Богу с непокрытою головою?
Не сама ли природа учит вас, что если муж растит волосы, то это бесчестье для него,
но если жена растит волосы, для нее это честь, так как волосы даны ей вместо покрывала?
А если бы кто захотел спорить, то мы не имеем такого обычая, ни церкви Божии.
Но, предлагая сие, не хвалю вас, что вы собираетесь не на лучшее, а на худшее.
Ибо, во-первых, слышу, что, когда вы собираетесь в церковь, между вами бывают разделения, чему отчасти и верю.
Ибо надлежит быть и разномыслиям между вами, дабы открылись между вами искусные.
Далее, вы собираетесь, так, что это не значит вкушать вечерю Господню;
ибо всякий поспешает прежде других есть свою пищу, так что иной бывает голоден, а иной упивается.
Разве у вас нет домов на то, чтобы есть и пить? Или пренебрегаете церковь Божию и унижаете неимущих? Что́ сказать вам? похвалить ли вас за это? Не похвалю.
[Зач. 149.] Ибо я от Самого Господа принял то́, что и вам передал, что Господь Иисус в ту ночь, в которую предан был, взял хлеб
и, возблагодарив, преломил и сказал: приимите, ядите, сие есть Тело Мое, за вас ломимое; сие творите в Мое воспоминание.
Также и чашу после вечери, и сказал: сия чаша есть новый завет в Моей Крови; сие творите, когда только будете пить, в Мое воспоминание.
Ибо всякий раз, когда вы едите хлеб сей и пьете чашу сию, смерть Господню возвещаете, доколе Он придет.
Посему, кто будет есть хлеб сей или пить чашу Господню недостойно, виновен будет против Тела и Крови Господней.
Да испытывает же себя человек, и таким образом пусть ест от хлеба сего и пьет из чаши сей.
Ибо, кто ест и пьет недостойно, тот ест и пьет осуждение себе, не рассуждая о Теле Господнем.
Оттого многие из вас немощны и больны и немало умирает.
[Зач. 150.] Ибо если бы мы судили сами себя, то не были бы судимы.
Будучи же судимы, наказываемся от Господа, чтобы не быть осужденными с миром.
Посему, братия мои, собираясь на вечерю, друг друга ждите.
А если кто голоден, пусть ест дома, чтобы собираться вам не на осуждение. Прочее устрою, когда приду.
1 «Дары различны, но Дух один». 12 Тело Христово и его члены.
Не хочу оставить вас, братия, в неведении и о дарах духовных.
Знаете, что когда вы были язычниками, то ходили к безгласным идолам, так, как бы вели вас.
Потому сказываю вам, что никто, говорящий Духом Божиим, не произнесет анафемы на Иисуса, и никто не может назвать Иисуса Господом, как только Духом Святым.
Дары различны, но Дух один и тот же;
и служения различны, а Господь один и тот же;
и действия различны, а Бог один и тот же, производящий все во всех.
[Зач. 151.] Но каждому дается проявление Духа на пользу.
Одному дается Духом слово мудрости, другому слово знания, тем же Духом;
иному вера, тем же Духом; иному дары исцелений, тем же Духом;
иному чудотворения, иному пророчество, иному различение духов, иному разные языки, иному истолкование языков.
Все же сие производит один и тот же Дух, разделяя каждому особо, как Ему угодно.
[Зач. 152.] Ибо, как тело одно, но имеет многие члены, и все члены одного тела, хотя их и много, составляют одно тело, – так и Христос.
Ибо все мы одним Духом крестились в одно тело, Иудеи или Еллины, рабы или свободные, и все напоены одним Духом.
Тело же не из одного члена, но из многих.
Если нога скажет: я не принадлежу к телу, потому что я не рука, то неужели она потому не принадлежит к телу?
И если ухо скажет: я не принадлежу к телу, потому что я не глаз, то неужели оно потому не принадлежит к телу?
Если все тело глаз, то где слух? Если все слух, то где обоняние?
Но Бог расположил члены, каждый в составе тела, как Ему было угодно.
А если бы все были один член, то где было бы тело?
Но теперь членов много, а тело одно.
Не может глаз сказать руке: ты мне не надобна; или также голова ногам: вы мне не нужны.
Напротив, члены тела, которые кажутся слабейшими, гораздо нужнее,
и которые нам кажутся менее благородными в теле, о тех более прилагаем попечения;
и неблагообразные наши более благовидно покрываются, а благообразные наши не имеют в том нужды. Но Бог соразмерил тело, внушив о менее совершенном большее попечение,
дабы не было разделения в теле, а все члены одинаково заботились друг о друге.
Посему, страдает ли один член, страдают с ним все члены; славится ли один член, с ним радуются все члены.
[Зач. 153.] И вы – тело Христово, а порознь – члены.
И иных Бог поставил в Церкви, во-первых, апостолами, во-вторых, пророками, в-третьих, учителями; далее, иным дал силы чудодейственные, также дары исцелений, вспоможения, управления, разные языки.
Все ли апостолы? Все ли пророки? Все ли учители? Все ли чудотворцы?
Все ли имеют дары исцелений? Все ли говорят языками? Все ли истолкователи?
Ревнуйте о дарах бо́льших, и я покажу вам путь еще превосходнейший.
1 Духовные дары без любви ничто. 4 Проявления любви. 8 Любовь никогда не перестает; вера, надежда, любовь.
Если я говорю языками человеческими и ангельскими, а любви не имею, то я – медь звенящая или кимвал звучащий.
Если имею дар пророчества, и знаю все тайны, и имею всякое познание и всю веру, так что могу и горы переставлять, а не имею любви, – то я ничто.
И если я раздам все имение мое и отдам тело мое на сожжение, а любви не имею, нет мне в том никакой пользы.
[Зач. 154А.] Любовь долготерпит, милосердствует, любовь не завидует, любовь не превозносится, не гордится,
не бесчинствует, не ищет своего, не раздражается, не мыслит зла,
не радуется неправде, а сорадуется истине;
все покрывает, всему верит, всего надеется, все переносит.
Любовь никогда не перестает, хотя и пророчества прекратятся, и языки умолкнут, и знание упразднится.
Ибо мы отчасти знаем, и отчасти пророчествуем;
когда же настанет совершенное, тогда то, что отчасти, прекратится.
[Зач. 154Б.] Когда я был младенцем, то по-младенчески говорил, по-младенчески мыслил, по-младенчески рассуждал; а как стал мужем, то оставил младенческое.
Теперь мы видим как бы сквозь тусклое стекло, гадательно, тогда же лицем к лицу; теперь знаю я отчасти, а тогда позна́ю, подобно как я познан.
А теперь пребывают сии три: вера, надежда, любовь; но любовь из них больше.
1 «Языки» без истолкования не назидают. 20 Неверующий обличается «пророчествованием». 26 Как говорить и пророчествовать в Церкви – «благопристойно и чинно».
Достигайте любви; ревнуйте о дарах духовных, особенно же о том, чтобы пророчествовать.
Ибо кто говорит на незнакомом языке, тот говорит не людям, а Богу; потому что никто не понимает его, он тайны говорит духом;
а кто пророчествует, тот говорит людям в назидание, увещание и утешение.
Кто говорит на незнакомом языке, тот назидает себя; а кто пророчествует, тот назидает церковь.
Желаю, чтобы вы все говорили языками; но лучше, чтобы вы пророчествовали; ибо пророчествующий превосходнее того, кто говорит языками, разве он притом будет и изъяснять, чтобы церковь получила назидание.
[Зач. 155.] Теперь, если я приду к вам, братия, и стану говорить на незнакомых языках, то какую принесу вам пользу, когда не изъяснюсь вам или откровением, или познанием, или пророчеством, или учением?
И бездушные вещи, издающие звук, свирель или гусли, если не производят раздельных тонов, как распознать то́, что́ играют на свирели или на гуслях?
И если труба будет издавать неопределенный звук, кто станет готовиться к сражению?
Так если и вы языком произносите невразумительные слова, то как узна́ют, что́ вы говорите? Вы будете говорить на ветер.
Сколько, например, различных слов в мире, и ни одного из них нет без значения.
Но если я не разумею значения слов, то я для говорящего чужестранец, и говорящий для меня чужестранец.
Так и вы, ревнуя о дарах духовных, старайтесь обогатиться ими к назиданию церкви.
А потому, говорящий на незнакомом языке, молись о даре истолкования.
Ибо когда я молюсь на незнакомом языке, то хотя дух мой и молится, но ум мой остается без плода.
Что же делать? Стану молиться духом, стану молиться и умом; буду петь духом, буду петь и умом.
Ибо если ты будешь благословлять духом, то стоящий на месте простолюдина ка́к скажет: «аминь» при твоем благодарении? Ибо он не понимает, что́ ты говоришь.
Ты хорошо благодаришь, но другой не назидается.
Благодарю Бога моего: я более всех вас говорю языками;
но в церкви хочу лучше пять слов сказать умом моим, чтобы и других наставить, нежели тьму слов на незнакомом языке.
[Зач. 156.] Братия! не будьте дети умом: на злое будьте младенцы, а по уму будьте совершеннолетни.
В законе написано: иными языками и иными устами буду говорить народу сему; но и тогда не послушают Меня, говорит Господь.
Итак языки суть знамение не для верующих, а для неверующих; пророчество же не для неверующих, а для верующих.
Если вся церковь сойдется вместе, и все станут говорить незнакомыми языками, и войдут к вам незнающие или неверующие, то не скажут ли, что вы беснуетесь?
Но когда все пророчествуют, и войдет кто неверующий или незнающий, то он всеми обличается, всеми судится.
И таким образом тайны сердца его обнаруживаются, и он падет ниц, поклонится Богу и скажет: истинно с вами Бог.
[Зач. 157.] Итак что́ же, братия? Когда вы сходитесь, и у каждого из вас есть псалом, есть поучение, есть язык, есть откровение, есть истолкование, – все сие да будет к назиданию.
Если кто говорит на незнакомом языке, говорите двое, или много трое, и то́ порознь, а один изъясняй.
Если же не будет истолкователя, то молчи в церкви, а говори себе и Богу.
И пророки пусть говорят двое или трое, а прочие пусть рассуждают.
Если же другому из сидящих будет откровение, то первый молчи.
Ибо все один за другим можете пророчествовать, чтобы всем поучаться и всем получать утешение.
И духи пророческие послушны пророкам,
потому что Бог не есть Бог неустройства, но мира. Та́к бывает во всех церквах у святых.
Жены ваши в церквах да молчат, ибо не позволено им говорить, а быть в подчинении, как и закон говорит.
Если же они хотят чему научиться, пусть спрашивают о том дома у мужей своих; ибо неприлично жене говорить в церкви.
Разве от вас вышло слово Божие? Или до вас одних достигло?
Если кто почитает себя пророком или духовным, тот да разумеет, что́ я пишу вам, ибо это заповеди Господни.
А кто не разумеет, пусть не разумеет.
Итак, братия, ревнуйте о том, чтобы пророчествовать, но не запрещайте говорить и языками;
только всё должно быть благопристойно и чинно.
1 Многие и различные свидетели воскресения Христова. 12 «Если Христос не воскрес... то тщетна вера ваша». 35 «Как воскреснут мертвые»? 50 «Мы все изменимся». 54 «Смерть! где твое жало»? «Труд ваш не тщетен».
[Зач. 158.] Напоминаю вам, братия, Евангелие, которое я благовествовал вам, которое вы и приняли, в котором и утвердились,
которым и спасаетесь, если преподанное удерживаете так, как я благовествовал вам, если только не тщетно уверовали.
Ибо я первоначально преподал вам, что и сам принял, то есть, что Христос умер за грехи наши, по Писанию,
и что Он погребен был, и что воскрес в третий день, по Писанию,
и что явился Кифе, потом двенадцати;
потом явился более нежели пятистам братий в одно время, из которых бо́льшая часть доныне в живых, а некоторые и почили;
потом явился Иакову, также всем апостолам;
а после всех явился и мне, как некоему извергу.
Ибо я наименьший из апостолов, и недостоин называться апостолом, потому что гнал церковь Божию.
Но благодатию Божиею есмь то, что есмь; и благодать Его во мне не была тщетна, но я более всех их потрудился: не я, впрочем, а благодать Божия, которая со мною.
Итак я ли, они ли, мы так проповедуем, и вы так уверовали.
[Зач. 159.] Если же о Христе проповедуется, что Он воскрес из мертвых, то ка́к некоторые из вас говорят, что нет воскресения мертвых?
Если нет воскресения мертвых, то и Христос не воскрес;
а если Христос не воскрес, то и проповедь наша тщетна, тщетна и вера ваша.
Притом мы оказались бы и лжесвидетелями о Боге, потому что свидетельствовали бы о Боге, что Он воскресил Христа, Которого Он не воскрешал, если, то есть, мертвые не воскресают;
ибо если мертвые не воскресают, то и Христос не воскрес.
А если Христос не воскрес, то вера ваша тщетна: вы еще во грехах ваших.
Поэтому и умершие во Христе погибли.
И если мы в этой только жизни надеемся на Христа, то мы несчастнее всех человеков.
[Зач. 160.] Но Христос воскрес из мертвых, первенец из умерших.
Ибо, как смерть через человека, так через человека и воскресение мертвых.
Как в Адаме все умирают, так во Христе все оживут,
каждый в своем порядке: первенец Христос, потом Христовы, в пришествие Его.
А затем конец, когда Он предаст Царство Богу и Отцу, когда упразднит всякое начальство и всякую власть и силу.
Ибо Ему надлежит царствовать, доколе низложит всех врагов под ноги Свои.
Последний же враг истребится – смерть,
потому что все покорил под ноги Его. Когда же сказано, что Ему все покорено, то ясно, что кроме Того, Который покорил Ему все.
Когда же все покорит Ему, тогда и Сам Сын покорится Покорившему все Ему, да будет Бог все во всем.
Иначе, [Зач. 161.] что делают крестящиеся для мертвых? Если мертвые совсем не воскресают, то для чего и крестятся для мертвых?
Для чего и мы ежечасно подвергаемся бедствиям?
Я каждый день умираю: свидетельствуюсь в том похвалою вашею, братия, которую я имею во Христе Иисусе, Господе нашем.
По рассуждению человеческому, когда я боролся со зверями в Ефесе, какая мне польза, если мертвые не воскресают? Станем есть и пить, ибо завтра умрем!
Не обманывайтесь: худые сообщества развращают добрые нравы.
Отрезвитесь, как должно, и не грешите; ибо, к стыду вашему скажу, некоторые из вас не знают Бога.
Но скажет кто-нибудь: как воскреснут мертвые? и в каком теле придут?
Безрассудный! то, что ты сеешь, не оживет, если не умрет.
И когда ты сеешь, то сеешь не тело будущее, а голое зерно, какое случится, пшеничное или другое какое;
но Бог дает ему тело, как хочет, и каждому семени свое тело.
[Зач. 162.] Не всякая плоть такая же плоть; но иная плоть у человеков, иная плоть у скотов, иная у рыб, иная у птиц.
Есть тела небесные и тела земные; но иная слава небесных, иная земных.
Иная слава солнца, иная слава луны, иная звезд; и звезда от звезды разнится в славе.
Так и при воскресении мертвых: сеется в тлении, восстает в нетлении;
сеется в уничижении, восстает в славе; сеется в немощи, восстает в силе;
сеется тело душевное, восстает тело духовное. Есть тело душевное, есть тело и духовное.
Так и написано: первый человек Адам стал душею живущею; а последний Адам есть дух животворящий.
Но не духовное прежде, а душевное, потом духовное.
[Зач. 163.] Первый человек – из земли, перстный; второй человек – Господь с неба.
Каков перстный, таковы и перстные; и каков небесный, таковы и небесные.
И как мы носили образ перстного, будем носить и образ небесного.
Но то скажу вам, братия, что плоть и кровь не могут наследовать Царствия Божия, и тление не наследует нетления.
Говорю вам тайну: не все мы умрем, но все изменимся
вдруг, во мгновение ока, при последней трубе; ибо вострубит, и мертвые воскреснут нетленными, а мы изменимся.
Ибо тленному сему надлежит облечься в нетление, и смертному сему облечься в бессмертие.
Когда же тленное сие облечется в нетление и смертное сие облечется в бессмертие, тогда сбудется слово написанное: поглощена смерть победою.
Смерть! где твое жало? ад! где твоя победа?
Жало же смерти – грех; а сила греха – закон.
Благодарение Богу, даровавшему нам победу Господом нашим Иисусом Христом!
[Зач. 164.] Итак, братия мои возлюбленные, будьте тверды, непоколебимы, всегда преуспевайте в деле Господнем, зная, что труд ваш не тщетен пред Господом.
1 Планы Павла о «сборах» и дальнейших посещениях. 10 О посещении Тимофея и Аполлоса. 13 Наставления и приветствия.
При сборе же для святых поступайте так, как я установил в церквах Галатийских.
В первый день недели каждый из вас пусть отлагает у себя и сберегает, сколько позволит ему состояние, чтобы не делать сборов, когда я приду.
Когда же приду, то, которых вы изберете, тех отправлю с письмами, для доставления вашего подаяния в Иерусалим.
[Зач. 165.] А если прилично будет и мне отправиться, то они со мной пойдут.
Я приду к вам, когда пройду Македонию; ибо я иду через Македонию.
У вас же, может быть, поживу, или и перезимую, чтобы вы меня проводили, куда пойду.
Ибо я не хочу видеться с вами теперь мимоходом, а надеюсь пробыть у вас несколько времени, если Господь позволит.
В Ефесе же я пробуду до Пятидесятницы,
ибо для меня отверста великая и широкая дверь, и противников много.
Если же придет к вам Тимофей, смотри́те, чтобы он был у вас безопасен; ибо он делает дело Господне, как и я.
Посему никто не пренебрегай его, но проводи́те его с миром, чтобы он пришел ко мне, ибо я жду его с братиями.
А что до брата Аполлоса, я очень просил его, чтобы он с братиями пошел к вам; но он никак не хотел идти ныне, а придет, когда ему будет удобно.
[Зач. 166.] Бодрствуйте, стойте в вере, будьте мужественны, тверды.
Все у вас да будет с любовью.
Прошу вас, братия (вы знаете семейство Стефаново, что оно есть начаток Ахаии и что они посвятили себя на служение святым),
будьте и вы почтительны к таковым и ко всякому содействующему и трудящемуся.
Я рад прибытию Стефана, Фортуната и Ахаика: они восполнили для меня отсутствие ваше,
ибо они мой и ваш дух успокоили. Почитайте таковых.
Приветствуют вас церкви Асийские; приветствуют вас усердно в Господе Акила и Прискилла с домашнею их церковью.
Приветствуют вас все братия. Приветствуйте друг друга святым целованием.
Мое, Павлово, приветствие собственноручно.
Кто не любит Господа Иисуса Христа, анафема, мара́н-афа́ .
Благодать Господа нашего Иисуса Христа с вами,
и любовь моя со всеми вами во Христе Иисусе. Аминь.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible