[Зач. 130Б.] Тѣ́мже пре́жде вре́мене ничто́же суди́те, до́ндеже прiи́детъ Госпо́дь, И́же во свѣ́тѣ приведе́тъ та́йная тмы́ и объяви́тъ совѣ́ты серде́чныя, и тогда́ похвала́ бу́детъ кому́ждо от Бо́га.

Сiя́ же, бра́тiе [моя́], преобрази́хъ на себе́ и Аполло́са ва́съ ра́ди, да от на́ю научите́ся не па́че напи́санныхъ му́дрствовати, да не еди́нъ по еди́ному гордите́ся на друга́го.

Кто́ бо тя́ разсужда́етъ? Что́ же и́маши, его́же нѣ́си прiя́лъ? А́ще же и прiя́лъ еси́, что́ хва́лишися я́ко не прiе́мъ?

Се́, сы́ти есте́, се́, обогати́стеся, безъ на́съ воцари́стеся: и о, дабы́ воцари́лися есте́, да и мы́ бы́хомъ съ ва́ми ца́рствовали.

[Зач. 131.] Мню́ бо, я́ко Бо́гъ ны́ посла́нники послѣ́днiя яви́, я́ко насме́ртники: зане́ позо́ръ бы́хомъ мíру и А́нгеломъ и человѣ́комъ.

Мы́ [у́бо] бу́и Христа́ ра́ди, вы́ же му́дри о Христѣ́: мы́ не́мощни, вы́ же крѣ́пцы: вы́ сла́вни, мы́ же безче́стни.

До ны́нѣшняго часа́ и а́лчемъ, и жа́ждемъ, и наготу́емъ, и стра́ждемъ, и скита́емся,

и тружда́емся, дѣ́лающе свои́ми рука́ми. Укоря́еми, благословля́емъ: гони́ми, терпи́мъ:

ху́лими, утѣша́емся {мо́лимъ}: я́коже отре́би мíру бы́хомъ, всѣ́мъ попра́нiе досе́лѣ.

Не срамля́я ва́съ сiя́ пишу́, но я́коже ча́да моя́ возлю́бленная наказу́ю.

А́ще бо [и] мно́ги пѣ́стуны и́мате о Христѣ́, но не мно́ги отцы́: о Христѣ́ бо Иису́сѣ благовѣствова́нiемъ а́зъ вы́ роди́хъ.

Молю́ же ва́съ: подо́бни мнѣ́ быва́йте, я́коже а́зъ Христу́.

[Зач. 132.] Сего́ ра́ди посла́хъ къ ва́мъ Тимоѳе́а, и́же ми́ е́сть ча́до возлю́блено и вѣ́рно о Го́сподѣ, и́же ва́мъ воспомя́нетъ пути́ моя́, я́же о Христѣ́ Иису́сѣ, я́коже вездѣ́ и во вся́цѣй це́ркви учу́.

Я́ко не гряду́щу ми́ къ ва́мъ, разгордѣ́шася нѣ́цыи:

прiиду́ же ско́ро къ ва́мъ, а́ще Госпо́дь восхо́щетъ, и уразумѣ́ю не сло́во разгордѣ́вшихся, но си́лу:

не въ словеси́ бо Ца́рство Бо́жiе, но въ си́лѣ.

Что́ хо́щете? Съ па́лицею ли прiиду́ къ ва́мъ, или́ съ любо́вiю и ду́хомъ кро́тости?

Узбекский

Шундай қилиб, кишилар бизни Масиҳнинг хизматкорлари ҳамда Худонинг сир-асрорларини баён этувчи идорачилар деб тушунмоғи лозим.

Умуман идора қилувчидан талаб қилинган нарса сидқидилдан ишлашидир.

Мен ҳақимда сизлар қандай фикрдасиз, ёки бошқа одамлар қандай фикрда, бу нарса мени деярли қизиқтирмайди. Мен ўзим ҳам ўз ҳақимда фикр юритмайман.

Зотан ўзимда ҳеч бир айб кўрмасам ҳам, бу билан ўзимни оқламайман. Чунки мен ҳақда ҳукм юритувчи Раббимиз бўлади.

Шу боис вақтидан олдин, Раббимиз келмагунларича, асло ҳукм юритманглар. У келиб зулматда яширилган нарсаларни равшан қилади-да, дил ниятларини воқиф этади. Ўшанда ҳар ким ўз ишига яраша Худодан таҳсин олади.

Эй биродарлар, мен сизларни ўйлаб, бу қоидаларни ўзимга ва Аполлосга татбиқ этдим, токи сизлар ёзилгандан ташқарига чиқмай, билармонлик қилмасликни биздан ўрганинглар, бир-бирингиз олдида кеккайманглар.

Ким сени устун тутяпти? Худодан олмаган ниманг бор экан? Агар Ундан олган бўлсанг, нима учун Ундан олмагандек мақтаниб юрибсан?

Сизлар энди тўқ бўлибсизлар, энди бойиб кетибсизлар, бизсиз султонлик қиляпсизлар! Кошки ҳақиқатан султон бўлсангиз эди, унда биз сизлар билан бирга давр сурар эдик!

Мен ўйлайманки, Худо биз, ҳаворийларни гўё намойишда охиргилар қаторида юргизиб, ўлимга маҳкум бўлганлар каби майдонга келтирди. Биз фаришталар ҳамда инсонлар олдида, қолаверса, бутун коинот олдида бир томоша бўлдик.

Бизлар Масиҳ учун гўё ақлсизмиз, лекин сизлар Масиҳ соясида ақллисизлар! Биз заифмиз, сизлар эса кучли! Сизлар шон-шуҳратли, биз эса эътиборсизмиз!

Ҳатто шу вақтгача оч-яланғочмиз, чанқоқлик ва калтакларга чидаймиз, саргардон бўлиб юрибмиз.

Ўз меҳнатимиз билан кун кўряпмиз. Бизни ҳақорат қилсалар, дуо қиламиз; зулм қилсалар, чидаймиз.

Ғийбат қилсалар, юмшоқ жавоб берамиз. Ҳозиргача биз ҳамманинг ахлати, ҳатто дунёнинг супуриндиси бўлиб юрибмиз.

Мен буларни сизларни хижолатда қолдирмоқ учун эмас, балки севимли болаларимдай насиҳат қилмоқ учун ёзяпман.

Масиҳ йўлида минглаб одамлар сизга устозлик қилса ҳам, оталарингиз кўп эмас. Бир ўзим Хушхабарни сизларга етказиб, Исо Масиҳ номидан отангиз бўлдим.

Шунинг учун сизлардан ялиниб сўрайман: [мен Масиҳдан ўрнак олганимдек] мендан ўрнак олинглар!

Ана шу мақсадда мен Раббимизга содиқ бўлган севимли ўғлим Тимўтийни сизнинг олдингизга юбордим. Ҳар ерда ва ҳар бир имонлилар жамоатида таълим берганим каби, Масиҳ билан юрган йўлларимни у сизларга эслатади.

Мен сизларнинг олдингизга тез келмаганим учун, орангиздан баъзи кишилар киборланиб кетди.

Аммо Раббим хоҳласа, мен яқинда олдингизга бораман. Унда такаббурларнинг сўзини эмас, руҳий қувватини синаб кўраман.

Чунки Худо салтанати сўзда эмас, балки қувватдадир.

Нима истайсизлар? Ёнингизга ҳасса билан борайми, ёки меҳр ва мулойимлик руҳи билан борайми?

Синодальный

1 «Судия мне Господь». 6 «Мы безумны Христа ради». 14 Павел, будучи их отцом, вразумляет и предостерегает их.

[Зач. 130А.] Итак каждый должен разуметь нас, как служителей Христовых и домостроителей таин Божиих.

От домостроителей же требуется, чтобы каждый оказался верным.

Для меня очень мало значит, ка́к судите обо мне вы или ка́к судят другие люди; я и сам не сужу о себе.

Ибо хотя я ничего не знаю за собою, но тем не оправдываюсь; судия же мне Господь.

[Зач. 130Б.] Посему не суди́те никак прежде времени, пока не придет Господь, Который и осветит скрытое во мраке и обнаружит сердечные намерения, и тогда каждому будет похвала от Бога.

Это, братия, приложил я к себе и Аполлосу ради вас, чтобы вы научились от нас не мудрствовать сверх того, что написано, и не превозносились один перед другим.

Ибо кто отличает тебя? Что ты имеешь, чего бы не получил? А если получил, что хвалишься, как будто не получил?

Вы уже пресытились, вы уже обогатились, вы стали царствовать без нас. О, если бы вы и в самом деле царствовали, чтобы и нам с вами царствовать!

[Зач. 131.] Ибо я думаю, что нам, последним посланникам, Бог судил быть как бы приговоренными к смерти, потому что мы сделались позорищем для мира, для Ангелов и человеков.

Мы безумны Христа ради, а вы мудры во Христе; мы немощны, а вы крепки; вы в славе, а мы в бесчестии.

Даже доныне терпим голод и жажду, и наготу и побои, и скитаемся,

и трудимся, работая своими руками. Злословят нас, мы благословляем; гонят нас, мы терпим;

хулят нас, мы молим; мы как сор для мира, как прах, всеми попираемый доныне.

Не к постыжению вашему пишу сие, но вразумляю вас, как возлюбленных детей моих.

Ибо, хотя у вас тысячи наставников во Христе, но не много отцов; я родил вас во Христе Иисусе благовествованием.

Посему умоляю вас: подражайте мне, как я Христу.

[Зач. 132.] Для сего я послал к вам Тимофея, моего возлюбленного и верного в Господе сына, который напомнит вам о путях моих во Христе, как я учу везде во всякой церкви.

Как я не иду к вам, то некоторые у вас возгордились;

но я скоро приду к вам, если угодно будет Господу, и испытаю не слова возгордившихся, а силу,

ибо Царство Божие не в слове, а в силе.

Чего вы хотите? с жезлом прийти к вам, или с любовью и духом кротости?

Грузинский

Языки

ადამიანმა ისე შეგვრაცხოს ჩვენ, როგორც ქრისტეს მსახურნი და ღვთის საიდუმლოთა მნეები.

და უფრო მეტიც, მნეთა შორის ეძებენ, რომ აღმოჩნდეს სარწმუნო ვინმე.

ხოლო ჩემთვის უმნიშვნელოა, თქვენ განმსჯით მე, თუ ადამიანთა სამსჯავრო. მაგრამ მე ნამდვილად არ განვსჯი ჩემს თავს.

ვინაიდან არაფერი ვიცი ჩემს თავზე, მაგრამ ამით არ ვმართლდები. ჩემი განმსჯელი ხომ უფალია.

ამიტომ ნუ განსჯით უუამოდ, ვიდრე მოვიდოდეს უფალი, რომელიც გაანათებს ბნელში დამალულს და გამოაჩენს გულის ზრახვებს და მაშინ ექნება თითოეულს ქება ღვთისაგან.

და ეს, ძმანო, ნიმუშად დავუდე ჩემს თავს და აპოლოსს თქვენი გულისათვის, რათა ისწავლოთ ჩვენგან, რომ არ გადახვიდეთ დაწერილს და არ გაუყოყოჩდეთ ერთმანეთს.

რადგან, ვინ განგასხვავებს? რა გაქვს, რაც არ მიგიღია? ხოლო თუ მიიღე, რად იკვეხნი, თითქოს არ მიგეღოს?

დიახ, უკვე გაძეხით, უკვე გამდიდრდით, ჩვენს გარეშე გამეფდით. და ნეტა მართლა მეფობდეთ, რომ ჩვენც ვმეფობდეთ თქვენთან ერთად.

რადგან ვფიქრობ, რომ ჩვენ, მოციქულებს, ღმერთმა უკანასკნელი ადგილი მოგვიჩინა, როგორც სიკვდილმისჯილებს. ვინაიდან სანახაობად გავხდით სოფლისათვის, ანგელოზებისთვისაც და ადამიანებისთვისაც.

ჩვენ უგუნურები ვართ ქრისტეს გულისათვის, თქვენ კი ბრძენები ხართ ქრისტეში. ჩვენ უძლურნი ვართ, თქვენ კი ძლიერნი. თქვენ დიდებულნი, ჩვენ კი უპატიონი.

ჩვენ ამ უამამდე მშივრები და მწყურვლები ვართ, შიშვლები და ნაგვემნი, და მოხეტიალენი.

ვშრომობთ, ჩვენი ხელებით ვმუშაობთ. გაგვლანძღავენ — ვლოცავთ, გვდევნიან — ვითმენთ.

სახელს გვიტეხენ — ვეფერებით. და გავხდით განახვეტი სოფლისა, ყველაფრის ნაგავი აქამდე.

თქვენდა შესარცხვენად როდი ვწერ ამას, არამედ შეგაგონებთ, როგორც ჩემს საყვარელ შვილებს.

ვინაიდან თუნდაც ათი ათასი აღმზრდელი გყავდეთ ქრისტეში, მამები ბევრი არა გყავთ, რადგან მე გშობეთ თქვენ ქრისტე იესოში სახარებით.

ამიტომ შეგაგონებთ თქვენ: მომბაძეთ მე.

ამისათვის გამოვგზავნე თქვენთან ტიმოთე, ჩემი საყვარელი და ერთგული შვილი უფალში, და ის გაგახსენებთ ჩემს გზებს ქრისტე იესოში, როგორ ვასწავლი ყოველ ადგილას, ყოველ ეკლესიაში.

ზოგიერთები გაამპარტავნდნენ, თითქოს არ მოვიდოდე თქვენთან,

მაგრამ მალე მოვალ თქვენთან, თუ უფალი ინებებს, და გამოვცდი არა ქედმაღლურ სიტყვებს, არამედ ძალას.

რადგან ღვთის სასუფეველი არის არა სიტყვაში, არამედ ძალაში.

რა გსურთ? არგნით მოვიდე თქვენთან თუ სიყვარულით და თავმდაბლობის სულით?