Возлю́бленнiи, ны́нѣ ча́да Бо́жiя есмы́, и не у́ яви́ся, что́ бу́демъ: вѣ́мы же, я́ко, егда́ яви́тся, подо́бни Ему́ бу́демъ, и́бо у́зримъ Его́, я́коже е́сть.

И вся́къ имѣ́яй наде́жду сiю́ На́нь, очища́етъ себе́, я́коже О́нъ чи́стъ е́сть.

Вся́къ творя́й грѣ́хъ, и беззако́нiе твори́тъ: и грѣ́хъ е́сть беззако́нiе.

И вѣ́сте, я́ко О́нъ яви́ся, да грѣхи́ на́шя во́зметъ, и грѣха́ въ Не́мъ нѣ́сть.

Вся́къ, и́же въ Не́мъ пребыва́етъ, не согрѣша́етъ: вся́къ согрѣша́яй не ви́дѣ Его́, ни позна́ Его́.

Ча́дца, никто́же да льсти́тъ ва́съ. Творя́й пра́вду пра́ведникъ е́сть, я́коже О́нъ пра́веденъ е́сть.

Творя́й грѣ́хъ от дiа́вола е́сть, я́ко испе́рва дiа́волъ согрѣша́етъ. Сего́ ра́ди яви́ся Сы́нъ Бо́жiй да разруши́тъ дѣла́ дiа́воля.

Вся́къ рожде́нный от Бо́га грѣха́ не твори́тъ, я́ко сѣ́мя Его́ въ не́мъ пребыва́етъ: и не мо́жетъ согрѣша́ти, я́ко от Бо́га рожде́нъ е́сть.

Сего́ ра́ди явле́на су́ть ча́да Бо́жiя и ча́да дiа́воля: [Зач. 72.] вся́къ не творя́й пра́вды нѣ́сть от Бо́га, и не любя́й бра́та своего́.

Я́ко се́ е́сть завѣща́нiе, е́же слы́шасте испе́рва, да лю́бимъ дру́гъ дру́га,

не я́коже Ка́инъ от лука́ваго бѣ́ и закла́ бра́та своего́. И за ку́ю вину́ закла́ его́? Я́ко дѣла́ его́ лука́ва бѣ́ша, а бра́та его́ пра́ведна.

Не чуди́теся, бра́тiе моя́, а́ще ненави́дитъ ва́съ мíръ.

Мы́ вѣ́мы, я́ко преидо́хомъ от сме́рти въ живо́тъ, я́ко лю́бимъ бра́тiю: не любя́й бо бра́та пребыва́етъ въ сме́рти.

Вся́къ ненави́дяй бра́та своего́ человѣкоубі́йца е́сть: и вѣ́сте, я́ко вся́къ человѣкоубі́йца не и́мать живота́ вѣ́чнаго въ себѣ́ пребыва́юща.

О се́мъ позна́хомъ любо́вь, я́ко О́нъ по на́съ ду́шу Свою́ положи́: и мы́ до́лжни есмы́ по бра́тiи ду́шы полага́ти.

И́же у́бо и́мать бога́тство мíра сего́, и ви́дитъ бра́та своего́ тре́бующа, и затвори́тъ утро́бу свою́ от него́, ка́ко любы́ Бо́жiя пребыва́етъ въ не́мъ?

Ча́дца моя́, не лю́бимъ сло́вомъ ниже́ язы́комъ, но дѣ́ломъ и и́стиною.

И о се́мъ разумѣ́емъ, я́ко от и́стины есмы́, и предъ Ни́мъ смиря́емъ сердца́ на́ша:

зане́ а́ще зазира́етъ на́мъ се́рдце на́ше, я́ко бо́лiй е́сть Бо́гъ се́рдца на́шего и вѣ́сть вся́.

[Зач. 73А.] Возлю́бленнiи, а́ще се́рдце на́ше не за́зритъ на́мъ, дерзнове́нiе и́мамы къ Бо́гу,

и его́же а́ще про́симъ, прiе́млемъ от Него́, я́ко за́повѣди Его́ соблюда́емъ и уго́дная предъ Ни́мъ твори́мъ.

И сiя́ е́сть за́повѣдь Его́, да вѣ́руемъ во и́мя Сы́на Его́ Иису́са Христа́ и лю́бимъ дру́гъ дру́га, я́коже да́лъ е́сть за́повѣдь на́мъ.

И соблюда́яй за́повѣди Его́ въ Не́мъ пребыва́етъ, и То́й въ не́мъ. И о се́мъ разумѣ́емъ, я́ко пребыва́етъ въ на́съ, от ду́ха, его́же да́лъ е́сть на́мъ.

Таджикский

Языки

Бубинед, ки Падар ба мо чӣ гуна муҳаббат ато намудааст, то ки мо фарзандони Худо номида шавем, ва чунин ҳастем. Ҷаҳон моро аз он сабаб намешиносад, ки Ўро нашинохт.

Эй маҳбубон! Мо акнун фарзандони Худо ҳастем, вале ҳанўз маълум нашудааст он чи хоҳем буд. Фақат ҳамин қадарашро медонем, ки дар вақти зоҳир шуданаш монанди Ў хоҳем буд, зеро Ўро, чунон ки ҳаст, хоҳем дид.

Ва ҳар кӣ аз Ў чунин умед дорад, худро пок менамояд, чунон ки Ў пок аст.

Ҳар кӣ гуноҳ мекунад, шариатро мешиканад, ва гуноҳ шикастани шариат аст.

Ва шумо медонед, ки Ў барои бардоштани гуноҳҳои мо зоҳир шуд, ва дар Ў гуноҳе нест.

Ҳар кӣ дар Ў бимонад, гуноҳ намекунад; ҳар кӣ гуноҳ мекунад, Ўро надидааст ва Ўро нашинохтааст.

Эй фарзандон! Бигзор ҳеҷ кас шуморо фирефта накунад. Касе ки адолатро ба амал меоварад, вай одил аст, чунон ки Ў одил аст.

Касе ки гуноҳ мекунад, вай аз иблис аст, чунки иблис аз ибтидо гуноҳ кардааст. Барои ҳамин ҳам Писари Худо зоҳир шуд, ки аъмоли иблисро вайрон кунад.

Ҳар кӣ аз Худо таваллуд ёфтааст, гуноҳ намекунад, чунки зоти Ў дар вай сокин аст; вай гуноҳ намекунад, чунки аз Худо таваллуд ёфтааст.

Фарзандони Худо ва фарзандони иблис ин тавр шинохта мешаванд: ҳар кӣ адолатро ба амал намеоварад, аз Худо нест, ҳамчунин касе ки бародари худро дўст намедорад.

Зеро паёме ки шумо аз ибтидо шунидаед, чунин аст, ки мо бояд акдигарро дўст дорем,

На ҳамчун Қобил, ки аз иблис буд ва бародари худро кушт. Ва аз барои чӣ вайро кушт? Аз барои он ки аъмоли худаш бад буд, вале аъмоли бародараш одилона.

Ҳайрон нашавед, эй бародаронам, агар ҷаҳон аз шумо нафрат кунад.

Мо медонем, ки аз марг ба ҳаёт гузаштаем, чунки бародаронро дўст медорем; касе ки бародарашро дўст намедорад, ҳанўз дар марг сокин аст.

Ҳар кӣ аз бародари худ нафрат дорад, қотил аст; ва шумо медонед, ки ҳеҷ як қотил ҳаёти ҷовидоние надорад, ки дар вай сокин бошад.

Мо муҳаббатро аз он донистем, ки Ў ҷони Худро барои мо фидо кард. Мо ҳам бояд ҷонҳои худро барои бародарон фидо кунем.

Ва агар касе ки дар ҷаҳон осудаҳол аст, бародари худро дар ҳолати мўҳтоҷӣ дида, раҳмдилии худро аз вай дареғ медорад, чӣ гуна муҳаббати Худо дар ў сокин аст?

Эй фарзандонам! На бо сухан ва забон, балки бо амал ва ростӣ дўст бидоред.

Ва аз ин хоҳем донист, ки мо аз ростӣ ҳастем, ва дили худро ба ҳузури Ў ором хоҳем кард,

Дар ҳар чизе ки дил моро маҳкум менамояд, чунки Худо аз дили мо бузургтар аст ва ҳар чизро медонад.

Эй маҳбубон! Агар дили мо моро маҳкум накунад, мо ба ҳузури Худо ҷуръат дорем,

Ва ҳар чӣ талаб кунем, аз Ў меёбем, чунки аҳкоми Ўро риоят мекунем ва он чи ба ҳузури Ў мақбул аст, ба амал меоварем.

Ва ҳукми Ў ин аст, ки мо ба исми Писари Ў Исои Масеҳ имон оварем ва якдигарро дўст дорем, чунонки ки Ў ба мо ҳукм кардааст.

Ва касе ки аҳкоми Ўро нигоҳ медорад, вай дар Ў сокин аст, ва Ў дар вай. Ва ин ки Ў дар мо сокин аст, аз он Рўҳе медонем, ки Ў ба мо ато намудааст.