Скрыть
1:1
1:2
1:4
1:10
1:12
1:14
1:15
1:16
1:18
1:19
1:20
1:21
1:22
1:24
1:26
1:27
1:28
1:31
1:32
1:37
1:40
1:41
1:43
1:45
1:46
1:48
1:49
1:53
Глава 2 
2:1
2:6
2:9
2:13
2:14
2:16
2:18
2:19
2:20
2:21
2:23
2:25
2:29
2:30
2:35a
2:35b
2:35c
2:35d
2:35e
2:35f
2:35g
2:35h
2:35i
2:35k
2:35l
2:35m
2:35n
2:35o
2:36
2:38
2:40
2:41
2:42
2:43
2:46
Церковнославянский (рус)
И ца́рь дави́дъ бы́сть ста́ръ преше́дъ дни́, и одѣва́ху его́ ри́зами [мно́гими], и не согрѣва́­шеся.
И рѣ́ша о́троцы его́ ему́: да по­и́щутъ господи́ну на́­шему царю́ дѣви́цы ю́ныя, и предсто­и́тъ царе́ви, и бу́детъ грѣ́ющи его́, и да лежи́тъ съ ни́мъ, и согрѣ́ет­ся господи́нъ на́шъ ца́рь.
И иска́ша отрокови́цы до́брыя от­ всего́ предѣ́ла Изра́илева, и обрѣто́ша Ависа́гу сумантяны́ню, и при­­ведо́ша ю́ ко царю́.
И бѣ́ отрокови́ца добра́ видѣ́нiемъ зѣло́: и бы́сть грѣ́ющи царя́ и служа́­ше ему́: ца́рь же не позна́ ея́.
И Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳинъ воз­несе́ся, глаго́ля: а́зъ и́мамъ ца́р­ст­вовати. И сотвори́ себѣ́ колесни́цы и ко́н­ники, и пятьдеся́тъ муже́й е́же ходи́ти предъ ни́мъ.
И не воз­брани́ ему́ оте́цъ его́ никогда́, глаго́ля: почто́ сiе́ ты́ сотвори́лъ еси́? И бѣ́ то́й красе́нъ зра́комъ зѣло́, и того́ роди́ по Авессало́мѣ.
И бѣ́ша совѣ́ти его́ со Иоа́вомъ сы́номъ сару́инымъ и со Авiа́ѳаромъ иере́омъ, и помога́ху вслѣ́дъ Адо́нiи.
Садо́къ же иере́й и ване́а сы́нъ Иода́евъ, и наѳа́нъ проро́къ и Семе́й, и рисі́й и сы́нове си́льнiи дави́довы не бы́ша по Адо́нiи.
И пожре́ Адо́нiа о́вцы и телцы́ и а́гнцы при­­ ка́мени зоеле́ѳѣ, и́же бѣ́ бли́зъ исто́чника роги́ля: и при­­зва́ всю́ бра́тiю свою́, сы́ны царе́вы, и вся́ му́жы Иу́довы, о́троки царе́вы:
наѳа́на же проро́ка и ване́а и си́льныхъ и Соломо́на бра́та сво­его́ не зва́.
И рече́ наѳа́нъ ко вирсаві́и ма́тери Соломо́ни, глаго́ля: не слы́шала ли еси́, я́ко воцари́ся Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳинъ, господи́нъ же на́шъ дави́дъ не вѣ́сть:
ны́нѣ у́бо совѣща́ю ти́ совѣ́тъ, и изба́виши ду́шу свою́ и ду́шу сы́на тво­его́ Соломо́на:
гряди́, вни́ди къ царю́ дави́ду и рече́ши къ нему́, глаго́лющи: не ты́ ли, го́споди мо́й царю́, кля́л­ся еси́ рабѣ́ тво­е́й, глаго́ля: я́ко Соломо́нъ сы́нъ тво́й и́мать ца́р­ст­вовати по мнѣ́, и то́й ся́детъ на престо́лѣ мо­е́мъ? и что́ я́ко воцари́ся Адо́нiа?
и се́, еще́ глаго́лющей тебѣ́ та́мо со царе́мъ, и а́зъ вни́ду вслѣ́дъ тебе́ и допо́лню словеса́ твоя́.
И вни́де вирсаві́а ко царю́ въ ло́жницу. И ца́рь ста́ръ зѣло́, и Ависа́гъ сумантяны́ня бя́ше служа́щи царю́.
И при­­клони́ся вирсаві́а и поклони́ся царе́ви. И рече́ ца́рь: что́ ти е́сть?
Она́ же рече́: го́споди мо́й царю́, ты́ кля́л­ся еси́ предъ Го́сподемъ Бо́гомъ тво­и́мъ рабѣ́ тво­е́й, глаго́ля: я́ко сы́нъ тво́й Соломо́нъ и́мать ца́р­ст­вовати по мнѣ́, и то́й ся́детъ на престо́лѣ мо­е́мъ:
и се́, ны́нѣ Адо́нiа ца́р­ст­вуетъ, ты́ же, го́споди мо́й царю́, не вѣ́си:
и пожре́ телцы́ и а́гнцы и о́вцы во мно́же­ст­вѣ, и созва́ вся́ сы́ны царе́вы, и Авiа́ѳара жерца́ и Иоа́ва кня́зя си́лы, Соломо́на же раба́ тво­его́ не при­­зва́:
ты́ же, го́споди мо́й царю́, о́чи всего́ Изра́иля къ тебѣ́: да воз­вѣсти́ши и́мъ, кто́ ся́детъ на престо́лѣ господи́на мо­его́ царя́ по не́мъ:
и бу́детъ егда́ у́снетъ господи́нъ мо́й ца́рь со отцы́ сво­и́ми, и бу́ду а́зъ и сы́нъ мо́й Соломо́нъ грѣ́шни.
И се́, еще́ е́й глаго́лющей съ царе́мъ, и наѳа́нъ проро́къ прiи́де.
И воз­вѣсти́ша царю́, глаго́люще се́, наѳа́нъ проро́къ. И вни́де предъ лице́ царе́во, и поклони́ся царю́ предъ лице́мъ его́ до земли́,
и рече́ наѳа́нъ: го́споди мо́й царю́, ты́ ли ре́клъ еси́: Адо́нiа да ца́р­ст­вуетъ по мнѣ́, и то́й да ся́детъ на престо́лѣ мо­е́мъ?
я́ко сни́де дне́сь и закла́ телцы́ и а́гнцы и о́вцы во мно́же­ст­вѣ, и созва́ вся́ сы́ны царе́вы и кня́зи си́льныхъ, и Авiа́ѳара иере́а: и се́, су́ть яду́ще и пiю́ще предъ ни́мъ, и рѣ́ша: да живе́тъ ца́рь Адо́нiа:
и мене́ самаго́ раба́ тво­его́, и садо́ка иере́а, и ване́а сы́на Иода́ева, и Соломо́на раба́ тво­его́ не зва́:
от­ господи́на ли царя́ мо­его́ бы́сть глаго́лъ се́й? и не сказа́лъ еси́ рабу́ тво­ему́, кто́ ся́детъ на престо́лѣ господи́на мо­его́ царя́ по не́мъ?
И от­вѣща́ ца́рь дави́дъ и рече́: при­­зови́те ми́ вирсаві́ю. И вни́де [вирсаві́а] предъ царя́ и ста́ предъ лице́мъ его́.
И кля́т­ся ца́рь и рече́: жи́въ Госпо́дь, и́же изба́ви ду́шу мою́ от­ всея́ печа́ли:
я́коже бо кля́хтися предъ Го́сподемъ Бо́гомъ Изра́илевымъ, глаго́ля: я́ко Соломо́нъ сы́нъ тво́й воцари́т­ся по мнѣ́, и то́й ся́детъ на престо́лѣ мо­е́мъ вмѣ́сто мене́, я́ко та́ко сотворю́ ему́ въ дне́шнiй де́нь.
И преклони́ся вирсаві́а лице́мъ на зе́млю, и поклони́ся царю́ и рече́: да живе́тъ господи́нъ мо́й ца́рь дави́дъ во вѣ́ки.
И рече́ ца́рь дави́дъ: при­­зови́те мнѣ́ садо́ка жерца́ и наѳа́на проро́ка, и ване́а сы́на Иода́ева. И внидо́ша предъ царя́.
И рече́ и́мъ ца́рь: по­ими́те съ собо́ю рабы́ господи́на ва́­шего, и всади́те сы́на мо­его́ Соломо́на на мска́ мо­его́, и веди́те его́ къ гiо́ну,
и да пома́жетъ его́ та́мо садо́къ иере́й и наѳа́нъ проро́къ въ царя́ надъ Изра́илемъ, и воструби́те трубо́ю ро́жаною и рече́те: да живе́тъ ца́рь Соломо́нъ:
и изыди́те вслѣ́дъ его́, и вни́детъ, и ся́детъ на престо́лѣ мо­е́мъ, и то́й воцари́т­ся вмѣ́сто мене́: и а́зъ заповѣ́дахъ, да бу́детъ властели́нъ надъ Изра́илемъ и Иу́дою.
И от­вѣща́ ване́а сы́нъ Иода́евъ царю́ и рече́: бу́ди та́ко: да утверди́тъ Госпо́дь Бо́гъ глаго́лъ се́й господи́на мо­его́ царя́:
я́коже бѣ́ Госпо́дь со господи́номъ мо­и́мъ царе́мъ, та́ко да бу́детъ и съ Соломо́номъ, и да воз­вели́читъ престо́лъ его́ па́че престо́ла господи́на мо­его́ царя́ дави́да.
И сни́де садо́къ иере́й и наѳа́нъ проро́къ, и ване́а сы́нъ Иода́евъ, и хереѳѳи́ и фелеѳѳи́, и всади́ша Соломо́на на мска́ царя́ дави́да, и воз­ведо́ша его́ къ гiо́ну:
и взя́ садо́къ иере́й ро́гъ съ еле́емъ от­ ски́нiи, и пома́за Соломо́на, и воструби́ трубо́ю ро́жаною, и рѣ́ша вси́ лю́дiе: да живе́тъ ца́рь Соломо́нъ.
И взыдо́ша вси́ лю́дiе вслѣ́дъ его́ и ликова́ша въ ли́цѣхъ, и веселя́хуся весе́лiемъ вели́кимъ, и разсѣ́деся земля́ от­ гла́са и́хъ.
И слы́ша Адо́нiа и вси́ зва́н­нiи его́, и ті́и сконча́ша уже́ яду́ще. И слы́ша Иоа́въ гла́съ трубы́ ро́жаны и рече́: кі́й гла́съ е́сть гра́да шумя́ща?
И еще́ ему́ глаго́лющу, и се́, Ионаѳа́нъ сы́нъ Авiа́ѳара иере́а прiи́де. И рече́ Адо́нiа: вни́ди, я́ко му́жъ си́лы ты́ еси́, и блага́я воз­вѣсти́.
И от­вѣща́ Ионаѳа́нъ и рече́: извѣ́стно, господи́нъ на́шъ ца́рь дави́дъ поста́ви Соломо́на царе́мъ:
и посла́ съ ни́мъ ца́рь садо́ка иере́а и наѳа́на проро́ка, и ване́а сы́на Иода́ева, и хереѳѳи́ и фелеѳѳи́, и всади́ша его́ на мска́ царе́ва:
и пома́заша его́ садо́къ иере́й и наѳа́нъ проро́къ на ца́р­ст­во въ гiо́нѣ, и взыдо́ша от­ту́ду веселя́щеся, и воз­шумѣ́ гра́дъ: се́й гла́съ, его́же слы́шасте:
и сѣ́де Соломо́нъ на престо́лѣ ца́рстѣмъ:
и внидо́ша раби́ царе́вы благослови́ти господи́на на́­шего царя́ дави́да, глаго́люще: да ублажи́тъ Бо́гъ и́мя Соломо́на сы́на тво­его́ па́че и́мене тво­его́, и да воз­вели́читъ престо́лъ его́ па́че престо́ла тво­его́: и поклони́ся ца́рь на одрѣ́ сво­е́мъ,
и си́це рече́ ца́рь: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, и́же даде́ дне́сь от­ сѣ́мене мо­его́ сѣдя́ща на престо́лѣ мо­е́мъ, и о́чи мо­и́ ви́дятъ.
И ужасо́шася у́жасомъ, и воста́ша вси́ зва́н­нiи Адо́ниевы, и отъи́де кі́йждо путе́мъ сво­и́мъ.
И Адо́нiа убоя́ся от­ лица́ Соломо́ня, и воста́ и отъи́де, и я́т­ся за ро́гъ олтаря́.
И воз­вѣсти́ша Соломо́ну, глаго́люще: се́, Адо́нiа убоя́ся царя́ Соломо́на, и держи́т­ся за ро́гъ олтаря́, глаго́ля: да клене́тмися дне́сь ца́рь Соломо́нъ, я́ко не убiе́тъ раба́ сво­его́ ору́жiемъ.
И рече́ Соломо́нъ: а́ще бу́детъ сы́нъ си́лы, ни вла́съ главы́ его́ упаде́тъ на зе́млю: а́ще же зло́ба обря́щет­ся въ не́мъ, у́мретъ.
И посла́ ца́рь Соломо́нъ, и сведо́ша его́ со олтаря́. И вни́де, и поклони́ся царю́ Соломо́ну. И рече́ ему́ Соломо́нъ: иди́ въ до́мъ сво́й.
И при­­бли́жишася дави́ду дні́е умре́ти ему́, и заповѣ́да Соломо́ну сы́ну сво­ему́, глаго́ля:
а́зъ от­хожду́ въ пу́ть всея́ земли́: ты́ же крѣпи́ся, и бу́ди му́жъ соверше́нъ,
и сохрани́ завѣ́тъ Го́спода Бо́га тво­его́, е́же ходи́ти во всѣ́хъ путе́хъ его́, храни́ти за́повѣди его́ и оправда́нiя его́, и судьбы́ его́ и свидѣ́нiя его́, пи́сан­ная въ зако́нѣ Моисе́овѣ: да разумѣ́еши я́же сотвори́ши по всѣ́мъ, ели́ка заповѣ́дахъ тебѣ́:
да утверди́тъ Госпо́дь сло́во свое́, е́же рече́ о мнѣ́, глаго́ля: а́ще сохраня́тъ сы́нове тво­и́ пути́ своя́, е́же ходи́ти предо мно́ю во и́стинѣ всѣ́мъ се́рдцемъ сво­и́мъ и все́ю душе́ю сво­е́ю, глаго́ля: не искорени́т­ся тебѣ́ му́жъ съ престо́ла Изра́илева:
и ты́ вѣ́си, ели́ка сотвори́ мнѣ́ Иоа́въ сы́нъ сару́инъ, ели́ка сотвори́ двѣма́ во­ево́дама си́лъ Изра́илевыхъ, Авени́ру сы́ну ни́рову и Амесса́ю сы́ну Иеѳе́рову, и уби́ и́хъ, и излiя́ кро́ви бра́ни въ ми́рѣ, и даде́ кро́вь непови́н­ныхъ на по́ясѣ сво­е́мъ, и́же на чре́слѣхъ его́, и на сапозѣ́ сво­е́мъ су́щемъ на нозѣ́ его́:
и сотвори́ши по му́дрости тво­е́й, и не сведе́ши ста́рости его́ съ ми́ромъ во а́дъ:
сыно́мъ же верзеллі́и Галаади́тина сотвори́ши ми́лость, и да бу́дутъ съ яду́щими трапе́зу твою́: я́ко та́ко при­­бли́жишася мнѣ́, внегда́ бѣжа́ти мнѣ́ от­ лица́ Авессало́ма бра́та тво­его́:
и се́, съ тобо́ю Семе́й сы́нъ Гира́нь сы́нъ Иемені́инъ от­ ваури́ма, и то́й прокля́ мя прокля́тiемъ го́рькимъ, въ де́нь въ о́ньже исхожда́хъ въ полки́: и то́й сни́де на срѣ́тенiе ми́ на Иорда́нъ, и кля́хся ему́ о Го́сподѣ, глаго́ля: не убiю́ тя ору́жiемъ:
и да не обезвини́ши его́, я́ко му́жъ му́дръ еси́ ты́, и увѣ́си что́ сотвори́ши ему́, и сведе́ши ста́рость его́ съ кро́вiю во а́дъ.
И у́спе дави́дъ со отцы́ сво­и́ми, и погребе́нъ бы́сть во гра́дѣ дави́довѣ.
И бы́сть дні́й, въ ня́же ца́р­ст­вова дави́дъ во Изра́или, четы́редесять лѣ́тъ: въ Хевро́нѣ ца́р­ст­вова се́дмь лѣ́тъ, во Иерусали́мѣ же три́десять три́ лѣ́та.
И Соломо́нъ сѣ́де на престо́лѣ дави́да отца́ сво­его́ сы́нъ два­на́­де­ся­ти лѣ́тъ, и угото́вася ца́р­ст­вiе его́ зѣло́.
И вни́де Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳинъ къ вирсаві́и ма́тери Соломо́ни, и поклони́ся е́й. Она́ же рече́: ми́ръ ли вхо́дъ тво́й? И рече́: ми́ръ.
И рече́: сло́во мнѣ́ къ тебѣ́. И рече́ ему́: глаго́ли.
И рече́ е́й: ты́ вѣ́си, я́ко мнѣ́ бѣ́ ца́р­ст­во, и на мя́ ве́сь Изра́иль положи́ лице́ свое́, е́же ца́р­ст­вовати, и обрати́ся ца́р­ст­во, и бы́сть бра́ту мо­ему́, я́ко от­ Го́спода бы́сть ему́:
и ны́нѣ проше́нiя еди́наго а́зъ прошу́ от­ тебе́, не от­врати́ лица́ сво­его́. И рече́ ему́ вирсаві́а: глаго́ли.
И рече́ къ не́й: рцы́ къ Соломо́ну царю́, я́ко не и́мать от­врати́ти лица́ сво­его́ от­ тебе́, и дабы́ ми́ да́лъ Ависа́гу сумантяны́ню въ жену́.
И рече́ вирсаві́а: до́брѣ, а́зъ и́мамъ глаго́лати о тебѣ́ къ царю́.
И вни́де вирсаві́а предъ царя́ Соломо́на глаго́лати ему́ о Адо́нiи. И воста́ ца́рь на срѣ́тенiе е́й, и поклони́ся е́й, и сѣ́де на престо́лѣ сво­е́мъ: и поста́виша престо́лъ другі́й ма́тери царе́вѣ, и сѣ́де одесну́ю его́,
и рече́ ему́: проше́нiя ма́ла еди́наго а́зъ прошу́ у тебе́, не от­врати́ лица́ мо­его́. И рече́ къ не́й ца́рь: проси́, ма́ти моя́, я́ко не от­вращу́ся от­ тебе́.
И рече́: да́ждь Ависа́гу сумантяны́ню Адо́нiи бра́ту тво­ему́ въ жену́.
И от­вѣща́ ца́рь Соломо́нъ и рече́ ма́тери сво­е́й: вску́ю ты́ про́сиши Ависа́ги сумантяны́ни Адо́нiи? еще́ проси́ ему́ и ца́р­ст­ва, я́ко то́й бра́тъ мо́й бо́лшiй мене́, и ему́ Авiа́ѳаръ иере́й, и ему́ Иоа́въ сы́нъ сару́инъ во­ево́да дру́гъ.
И кля́т­ся ца́рь Соломо́нъ Го́сподемъ, глаго́ля: сiя́ да сотвори́тъ мнѣ́ Бо́гъ и сiя́ да при­­ложи́тъ, я́ко на ду́шу свою́ глаго́ла Адо́нiа сло́во сiе́:
и ны́нѣ жи́въ Госпо́дь, и́же угото́ва мя́, и посади́ мя на престо́лѣ отца́ мо­его́ дави́да, и то́й сотвори́ ми до́мъ, я́коже глаго́ла Госпо́дь, я́ко дне́сь у́мретъ Адо́нiа.
И посла́ ца́рь Соломо́нъ руко́ю ване́а сы́на Иода́ева, и уби́ его́, и у́мре Адо́нiа въ то́й де́нь.
И Авiа́ѳару иере́ю рече́ ца́рь: тецы́ ты́ во Анаѳо́ѳъ на село́ твое́, я́ко му́жъ сме́рти еси́ ты́ въ дне́шнiй де́нь, но не умерщвлю́ тебе́, я́ко носи́лъ еси́ киво́тъ завѣ́та Госпо́дня предъ отце́мъ мо­и́мъ [дави́домъ], и я́ко озло́бленъ бы́лъ еси́ во всѣ́хъ, и́миже озло́бленъ бѣ́ оте́цъ мо́й.
И изгна́ Соломо́нъ Авiа́ѳара, е́же не бы́ти ему́ иере́емъ Госпо́днимъ, я́коже сбы́тися словеси́ Госпо́дню, е́же глаго́ла на до́мъ илі́евъ въ Сило́мѣ.
И слу́хъ до́йде до Иоа́ва сы́на сару́ина, я́ко Иоа́въ послѣ́дова Адо́нiи, и въ слѣ́дъ Соломо́нь не уклони́ся. И бѣжа́ Иоа́въ въ ски́нiю Госпо́дню, и я́т­ся рого́въ олтаре́выхъ.
И воз­вѣсти́ша Соломо́ну, глаго́люще: я́ко бѣжа́ Иоа́въ въ ски́нiю Госпо́дню, и се́, держи́т­ся рого́въ олтаре́выхъ. И посла́ ца́рь Соломо́нъ ко Иоа́ву, глаго́ля: что́ ти бы́сть, я́ко убѣжа́лъ еси́ во олта́рь? И рече́ Иоа́въ: я́ко убоя́хся от­ лица́ тво­его́, и бѣжа́хъ ко Го́споду. И посла́ Соломо́нъ ване́а сы́на Иода́ева, глаго́ля: иди́, и убі́й его́, и погреби́ его́.
И прiи́де ване́а сы́нъ Иода́евъ ко Иоа́ву въ ски́нiю Госпо́дню, и рече́ ему́: сiя́ глаго́летъ ца́рь: изы́ди. И рече́ Иоа́въ: не изы́ду, но да здѣ́ умру́. И воз­врати́ся ване́а сы́нъ Иода́евъ и рече́ царю́, глаго́ля: сiя́ глаго́ла Иоа́въ и сiя́ от­вѣща́ мнѣ́.
И рече́ ему́ ца́рь: иди́ и сотвори́ ему́, я́коже рече́, и убі́й его́, и погреби́ его́, и от­ими́ дне́сь кро́вь, ю́же ту́не пролiя́ Иоа́въ, от­ мене́ и от­ до́му отца́ мо­его́:
и воз­врати́ Госпо́дь кро́вь непра́вды его́ на главу́ его́, я́коже нападе́ на два́ му́жа пра́ведна и бла́га па́че его́, и уби́ и́хъ ору́жiемъ: и оте́цъ мо́й дави́дъ не разумѣ́ кро́ве и́хъ, Авени́ра сы́на ни́рова, во­ево́ду Изра́илева, и Амесса́я сы́на Иеѳе́рова, во­ево́ду Иу́дина:
и воз­врати́ся кро́вь и́хъ на главу́ его́ и на главу́ сѣ́мене его́ во вѣ́ки: дави́ду же и сѣ́мени его́, и до́му его́, и престо́лу его́ ми́ръ да бу́детъ до вѣ́ка от­ Го́спода.
И взы́де ване́а сы́нъ Иода́евъ и нападе́ на него́, и уби́ его́, и погребе́ его́ въ дому́ его́ въ пусты́ни.
И поста́ви ца́рь Соломо́нъ ване́а сы́на Иода́ева вмѣ́сто его́ надъ во́ин­ствомъ: ца́р­ст­во же управля́шеся во Иерусали́мѣ. И садо́ка иере́а даде́ Соломо́нъ ца́рь во иере́а пе́рваго вмѣ́сто Авiа́ѳара.
И даде́ Госпо́дь смы́слъ Соломо́ну и прему́дрость мно́гу зѣло́, и широту́ се́рдца, я́коже песо́къ и́же при­­ мо́ри:
и испо́лнися ра́зума Соломо́нъ па́че ра́зума всѣ́хъ дре́внихъ сыно́въ и па́че всѣ́хъ му́дрыхъ Еги́петскихъ.
И поя́тъ дще́рь фарао́ню, и введе́ ю́ во гра́дъ дави́довъ, до́ндеже сконча́ себѣ́ зда́ти до́мъ сво́й, и до́мъ Госпо́день въ пе́рвыхъ, и стѣ́ну Иерусали́ма о́крестъ: въ се́дмь лѣ́тъ сотвори́ и сконча́.
И бя́ше у Соломо́на се́дмьдесятъ ты́сящъ [муже́й] нося́щихъ бремена́, и о́смьдесятъ ты́сящъ каменосѣ́чцевъ въ горѣ́.
И сотвори́ Соломо́нъ мо́ре, и подкрѣпле́нiя, и ба́ни вели́кiя, и столпы́, и исто́чникъ дво́рный, и мо́ре мѣ́дяно­е:
и созда́ краегра́дiе, и забра́ла надъ ни́мъ, и разсѣче́ гра́дъ дави́довъ. Та́ко дщи́ фарао́ня пре́йде от­ гра́да дави́дова въ до́мъ сво́й, его́же созда́ е́й: тогда́ созда́ краегра́дiе.
И Соломо́нъ воз­ноша́­ше три́жды въ лѣ́то всесожже́нiя и ми́рная на олта́рь, его́же созда́ Го́сподеви, и кадя́ше предъ Го́сподемъ, и соверши́ до́мъ.
И сі́и старѣ́йшины при­­ста́влени надъ дѣла́ми Соломо́ними, три́ ты́сящы и ше́сть со́тъ при­­ста́вникъ за людьми́ дѣ́ла­ю­щими дѣ́ло.
И созда́ Ассу́ръ, и Магдо́нъ и газе́ръ, и веѳоро́нъ вы́шнiй и Валала́ѳъ:
оба́че по созда́нiи до́му Госпо́дня и стѣны́ Иерусали́мскiя о́крестъ, по си́хъ созда́ гра́ды сiя́.
И еще́ жи́въ сы́й дави́дъ, заповѣ́да Соломо́ну глаго́ля:
се́, съ тобо́ю Семе́й сы́нъ Гира́нь, сы́нъ сѣ́мене Иемені́ина, от­ Хевро́на:
се́й кля́ше мя́ кля́твою укори́знен­ною, въ де́нь въ о́ньже идо́хъ въ полки́:
и то́й сни́де въ срѣ́тенiе ми́ на Иорда́нъ, и кля́хся ему́ Го́сподемъ, глаго́ля, я́ко не умерщвлю́ его́ ору́жiемъ:
и ны́нѣ да не обезвини́ши его́, я́ко му́жъ смы́сленъ еси́ ты́, и разумѣ́еши я́же сотвори́ши ему́, и сведе́ши ста́рость его́ съ кро́вiю во а́дъ.
И посла́въ ца́рь Соломо́нъ, при­­зва́ Семе́а и рече́ ему́: сози́жди себѣ́ до́мъ во Иерусали́мѣ и сѣди́ та́мо, и не исходи́ от­ту́ду ника́може:
и бу́детъ въ де́нь исхо́да тво­его́, и пре́йдеши пото́къ ке́дрскiй, разумѣ́я разумѣ́й, я́ко сме́ртiю у́мреши: кро́вь твоя́ бу́детъ на главѣ́ тво­е́й. И закля́тъ его́ ца́рь въ де́нь то́й.
И рече́ Семе́й къ царю́: бла́гъ глаго́лъ, его́же глаго́лалъ еси́, го́споди мо́й царю́: та́ко сотвори́тъ ра́бъ тво́й. И сѣ́де Семе́й во Иерусали́мѣ три́ лѣ́та.
И бы́сть по трiе́хъ лѣ́тѣхъ, и бѣжа́ста два́ раба́ Семе́ина ко агху́су сы́ну мааха́ину, царю́ ге́ѳску. И воз­вѣсти́ша Семе́ю, глаго́люще: се́, раби́ тво­и́ во ге́ѳѣ.
И воста́ Семе́й, и осѣдла́ осля́ свое́, и и́де во ге́ѳъ ко агху́су взыска́ти рабы́ своя́: и по́йде Семе́й, и при­­веде́ рабы́ своя́ от­ ге́ѳа.
И воз­вѣсти́ша Соломо́ну, глаго́люще: я́ко Семе́й ходи́ изъ Иерусали́ма въ ге́ѳъ и воз­врати́ рабы́ своя́.
И посла́ ца́рь и при­­зва́ Семе́а и рече́ къ нему́: не закля́хъ ли тя́ Го́сподемъ, и засвидѣ́тел­ст­вовахъ тебѣ́, глаго́ля: въ о́ньже а́ще де́нь изы́деши изъ Иерусали́ма и по́йдеши на де́сно или́ на шу́ее, разумѣ́я разумѣ́й, я́ко сме́ртiю у́мреши? и ре́клъ ми́ еси́: бла́гъ глаго́лъ, его́же слы́шахъ:
и что́ я́ко не сохрани́лъ еси́ кля́твы Госпо́дни и за́повѣди, ю́же заповѣ́дахъ на тя́?
И рече́ ца́рь къ Семе́ю: ты́ вѣ́си всю́ зло́бу твою́, ю́же вѣ́сть се́рдце твое́, я́же сотвори́лъ еси́ дави́ду отцу́ мо­ему́: и воз­врати́ Госпо́дь зло́бу твою́ на главу́ твою́:
и ца́рь Соломо́нъ благослове́нъ, и престо́лъ дави́довъ бу́детъ гото́въ предъ Го́сподемъ во вѣ́ки.
И заповѣ́да ца́рь Соломо́нъ ване́ю сы́ну Иода́еву: и изы́де, и уби́ его́, и у́мре [семе́й].
Латинский (Nova Vulgata)
Et rex David senuerat habebat que aetatis plurimos dies; cum que operiretur vestibus, non calefiebat.
Dixerunt ergo ei servi sui: «Quaeratur domino nostro regi adulescentula virgo et stet coram rege et curam eius agat dormiatque in sinu tuo et calefaciat dominum nostrum regem».
Quaesierunt igitur adulescentulam speciosam in omnibus finibus Israel et invenerunt Abisag Sunamitin et adduxerunt eam ad regem.
Erat autem puella pulchra nimis et curam agebat regis et ministrabat ei; rex vero non cognovit eam.
Adonias autem filius Haggith elevabatur dicens: «Ego regnabo!». Fecitque sibi currum et equites et quinquaginta viros, qui ante eum currerent.
Nec corripuit eum pater suus aliquando dicens: «Quare hoc fecisti?». Erat autem et ipse pulcher valde, secundus natu post Absalom.
Et sermo ei cum Ioab filio Sarviae et cum Abiathar sacerdote, qui adiuvabant partes Adoniae.
Sadoc vero sacerdos et Banaias filius Ioiadae et Nathan propheta et Semei et Rei et robur exercitus David non erat cum Adonia.
Immolatis ergo Adonias ovibus et vitulis et pinguibus iuxta lapidem Zoheleth, qui erat vicinus fonti Rogel, vocavit universos fratres suos filios regis et omnes viros Iudae servos regis;
Nathan autem prophetam et Banaiam et robustos quosque et Salomonem fratrem suum non vocavit.
Dixit itaque Nathan ad Bethsabee matrem Salomonis: «Num audisti quod regnaverit Adonias filius Haggith, et dominus noster David hoc ignorat?
Nunc ergo veni, accipe a me consilium et salva animam tuam filiique tui Salomonis.
Vade et ingredere ad regem David et dic ei: Nonne tu, domine mi rex, iurasti mihi ancillae tuae dicens: "Salomon filius tuus regnabit post me et ipse sedebit in solio meo"? Quare ergo regnat Adonias?
Et, adhuc ibi te loquente cum rege, ego veniam post te et complebo sermones tuos».
Ingressa est itaque Bethsabee ad regem in cubiculo; rex autem senuerat nimis, et Abisag Sunamitis ministrabat ei.
Inclinavit se Bethsabee et adoravit regem; ad quam rex: «Quid tibi, inquit, vis?».
Quae respondens ait: «Domine mi, tu iurasti per Dominum Deum tuum ancillae tuae: "Salomon filius tuus regnabit post me, et ipse sedebit in solio meo";
et ecce nunc Adonias regnat, te, domine mi rex, ignorante.
Mactavit boves et pinguia quaeque et oves plurimas et vocavit omnes filios regis, Abiathar quoque sacerdotem et Ioab principem militiae; Salomonem autem servum tuum non vocavit.
Verumtamen, domine mi rex, in te oculi respiciunt totius Israel, ut indices eis quis sedere debeat in solio tuo, domine mi rex, post te.
Eritque, cum dormierit dominus meus rex cum patribus suis, erimus ego et filius meus Salomon peccatores».
Adhuc illa loquente cum rege, Nathan propheta venit;
et nuntiaverunt regi dicentes: «Adest Nathan propheta». Cumque introisset ante conspectum regis et adorasset eum pronus in terram,
dixit Nathan: «Domine mi rex, tu ergo dixisti: "Adonias regnet post me, et ipse sedeat super thronum meum"?
Quia descendit hodie et immolavit boves et pinguia et arietes plurimos et vocavit universos filios regis et principes exercitus, Abiathar quoque sacerdotem; illique vescentes et bibentes coram eo dixerunt: "Vivat rex Adonias!".
Me autem servum tuum et Sadoc sacerdotem et Banaiam filium Ioiadae et Salomonem famulum tuum non vocavit.
Numquid a domino meo rege exivit hoc verbum, et mihi non indicasti servo tuo quis sessurus esset super thronum domini mei regis post eum?».
Et respondit rex David dicens: «Vocate ad me Bethsabee». Quae cum fuisset ingressa coram rege et stetisset ante eum,
iuravit rex et ait: «Vivit Dominus, qui eruit animam meam de omni angustia,
quia, sicut iuravi tibi per Dominum, Deum Israel, dicens: Salomon filius tuus regnabit post me et ipse sedebit super solium meum pro me, sic faciam hodie».
Summissoque Bethsabee in terram vultu, adoravit regem dicens: «Vivat dominus meus rex David in aeternum!».
Dixit quoque rex David: «Vocate mihi Sadoc sacerdotem et Nathan prophetam et Banaiam filium Ioiadae». Qui cum ingressi fuissent coram rege,
dixit ad eos: «Tollite vobiscum servos domini vestri et imponite Salomonem filium meum, super mulam meam et ducite eum in Gihon,
et ungat eum ibi Sadoc sacerdos et Nathan propheta in regem super Israel, et canetis bucina atque dicetis: "Vivat rex Salomon!".
Et ascendetis post eum, et veniet et sedebit super solium meum, et ipse regnabit pro me; illique praecipiam, ut sit dux super Israel et super Iudam».
Et respondit Banaias filius Ioiadae regi dicens: «Amen, sic loquatur Dominus Deus domini mei regis.
Quomodo fuit Dominus cum domino meo rege, sic sit cum Salomone et sublimius faciat solium eius a solio domini mei regis David».
Descendit ergo Sadoc sacerdos et Nathan propheta et Banaias filius Ioiadae et Cherethi et Phelethi, et imposuerunt Salomonem super mulam regis David et adduxerunt eum in Gihon.
Sumpsitque Sadoc sacerdos cornu olei de tabernaculo et unxit Salomonem; et cecinerunt bucina, et dixit omnis populus: «Vivat rex Salomon!».
Et ascendit universa multitudo post eum, et populus canebat tibiis et laetabatur gaudio magno, et insonuit terra ad clamorem eorum.
Audivit autem Adonias et omnes, qui invitati fuerant ab eo; iamque convivium finitum erat. Sed et Ioab, audita voce tubae, ait: «Quid sibi vult clamor civitatis tumultuantis?».
Adhuc illo loquente, Ionathan filius Abiathar sacerdotis venit; cui dixit Adonias: «Ingredere, quia vir strenuus es et bona nuntians».
Responditque Ionathan Adoniae: «Nequaquam! Dominus enim noster, rex David, regem constituit Salomonem
misitque cum eo Sadoc sacerdotem et Nathan prophetam et Banaiam filium Ioiadae et Cherethi et Phelethi, et imposuerunt eum super mulam regis;
unxeruntque eum Sadoc sacerdos et Nathan propheta regem in Gihon. Et ascenderunt inde laetantes, et insonuit civitas; haec est vox, quam audistis.
Sed et Salomon sedit super solio regni,
et ingressi servi regis benedixerunt domino nostro regi David dicentes: "Amplificet Deus nomen Salomonis super nomen tuum et magnificet thronum eius super thronum tuum". Et adoravit rex in lectulo suo.
Insuper et haec locutus est: "Benedictus Dominus, Deus Israel, qui dedit hodie sedentem in solio meo, videntibus oculis meis"».
Territi sunt ergo et surrexerunt omnes, qui invitati fuerant ab Adonia, et ivit unusquisque in viam suam.
Adonias autem timens Salomonem surrexit et abiit tenuitque cornua altaris.
Et nuntiaverunt Salomoni dicentes: «Ecce Adonias timens regem Salomonem tenuit cornua altaris dicens: "Iuret mihi hodie rex Salomon quod non interficiat servum suum gladio"".
Dixitque Salomon: «Si fuerit vir bonus, non cadet ne unus quidem capillus eius in terram; sin autem malum inventum fuerit in eo, morietur».
Misit ergo rex Salomon et eduxit eum ab altari, et ingressus adoravit regem Salomonem; dixitque ei Salomon: «Vade in domum tuam».
Appropinquaverant autem dies David ut moreretur, praecepit que Salomoni filio suo dicens:
«Ego ingredior viam universae terrae; confortare et esto vir
et observa decreta Domini Dei tui, ut ambules in viis eius et custodias statuta eius et praecepta eius et iudicia et testimonia, sicut scriptum est in lege Moysi, ut prospere agas in universis, quae facis et quocumque te verteris;
ut confirmet Dominus sermonem suum, quem locutus est de me dicens: "Si custodierint filii tui viam suam et ambulaverint coram me in veritate, in omni corde suo et in omni anima sua, non auferetur tibi vir de solio Israel".
Tu quoque nosti, quae fecerit mihi Ioab filius Sarviae, quae fecerit duobus principibus exercitus Israel, Abner filio Ner et Amasae filio Iether, quos occidit; et effudit sanguinem belli in pace et posuit cruorem proelii in balteo suo, qui erat circa lumbos eius, et in calceamento suo, quod erat in pedibus eius.
Facies ergo iuxta sapientiam tuam et non deduces canitiem eius pacifice ad inferos.
Sed filiis Berzellai Galaaditis reddes gratiam, eruntque comedentes in mensa tua; occurrerunt enim mihi, quando fugiebam a facie Absalom fratris tui.
Habes quoque apud te Semei filium Gera de Beniamin de Bahurim, qui maledixit mihi maledictione pessima, quando ibam ad Mahanaim; sed quia descendit mihi in occursum ad Iordanem, et iuravi ei per Dominum dicens: Non te interficiam gladio.
Tu noli pati esse eum innoxium; vir autem sapiens es et scies, quae facias ei deducesque canos eius cum sanguine ad infernum».
Dormivit igitur David cum patribus suis et sepultus est in civitate David.
Dies autem, quibus regnavit David super Israel, quadraginta anni sunt: in Hebron regnavit septem annis, in Ierusalem triginta tribus.
Salomon autem sedit super thronum David patris sui, et firmatum est regnum eius nimis.
Et ingressus est Adonias filius Haggith ad Bethsabee matrem Salomonis, quae dixit ei: «Pacificusne ingressus tuus?». Qui respondit: «Pacificus».
Addiditque: «Sermo mihi est ad te». Cui ait: «Loquere». Et ille:
«Tu, inquit, nosti quia meum erat regnum, et me proposuerat omnis Israel sibi in regem, sed translatum est regnum et factum est fratris mei; a Domino enim constitutum est ei.
Nunc ergo petitionem unam deprecor a te; ne confundas faciem meam». Quae dixit ad eum: «Loquere».
Et ille ait: «Precor, ut dicas Salomoni regi — neque enim negare tibi quidquam potest — ut det mihi Abisag Sunamitin uxorem».
Et ait Bethsabee: «Bene, ego loquar pro te regi».
Venit ergo Bethsabee ad regem Salomonem, ut loqueretur ei pro Adonia. Et surrexit rex in occursum eius adoravitque eam et sedit super thronum suum; positus quoque est thronus matri regis, quae sedit ad dexteram eius.
Dixitque ei: «Petitionem unam parvulam ego deprecor a te; ne confundas faciem meam". Dixit ei rex: «Pete, mater mi, neque enim fas est, ut avertam faciem tuam».
Quae ait: «Detur Abisag Sunamitis Adoniae fratri tuo uxor».
Responditque rex Salomon et dixit matri suae: «Quare postulas Abisag Sunamitin Adoniae? Postula ei et regnum! Ipse est enim frater meus maior me et habet Abiathar sacerdotem et Ioab filium Sarviae».
Iuravit itaque rex Salomon per Dominum dicens: «Haec faciat mihi Deus et haec addat, certe contra animam suam locutus est Adonias verbum hoc.
Et nunc, vivit Dominus, qui firmavit me et collocavit me super solium David patris mei et qui fecit mihi domum, sicut locutus est, certe hodie occidetur Adonias».
Misitque rex Salomon per manum Banaiae filii Ioiadae, qui interfecit eum, et mortuus est.
Abiathar quoque sacerdoti dixit rex: «Vade in Anathoth ad agrum tuum; es quidem vir mortis, sed hodie te non interficiam, quia portasti arcam Domini Dei coram David patre meo et sustinuisti laborem in omnibus, in quibus laboravit pater meus».
Eiecit ergo Salomon Abiathar, ut non esset sacerdos Domini, ut impleretur sermo Domini, quem locutus est super domum Heli in Silo.
Venit autem nuntius ad Ioab. Ioab autem declinaverat post Adoniam, cum post Absalom non declinasset; fugit ergo Ioab in tabernaculum Domini et apprehendit cornua altaris.
Nuntiatumque est regi Salomoni, quod fugisset Ioab in tabernaculum Domini et esset iuxta altare; misitque Salomon Banaiam filium Ioiadae dicens: «Vade, interfice eum!».
Venit Banaias ad tabernaculum Domini et dixit ei: «Haec dicit rex: Egredere!". Qui ait: «Non egrediar, sed hic moriar». Renuntiavit Banaias regi sermonem dicens: «Haec locutus est Ioab et haec respondit mihi».
Dixitque ei rex: «Fac, sicut locutus est, et interfice eum et sepeli; et amovebis sanguinem innocentem, qui effusus est a Ioab, a me et a domo patris mei.
Et reddet Dominus sanguinem eius super caput eius, quia interfecit duos viros iustos melioresque se et occidit eos gladio, patre meo David ignorante: Abner filium Ner principem militiae Israel et Amasam filium Iether principem exercitus Iudae.
Et revertetur sanguis illorum in caput Ioab et in caput seminis eius in sempiternum; David autem et semini eius et domui et throno illius sit pax usque in aeternum a Domino».
Ascendit itaque Banaias filius Ioiadae et aggressus eum interfecit; sepultusque est in domo sua in deserto.
Et constituit rex Banaiam filium Ioiadae pro eo super exercitum et Sadoc sacerdotem posuit pro Abiathar.
Misit quoque rex et vocavit Semei dixitque ei: «Aedifica tibi domum in Ierusalem et habita ibi et non egredieris inde huc atque illuc;
quacumque autem die egressus fueris et transieris torrentem Cedron, scito te interficiendum; sanguis tuus erit super caput tuum».
Dixitque Semei regi: «Bonus sermo; sicut locutus est dominus meus rex, sic faciet servus tuus». Habitavit itaque Semei in Ierusalem diebus multis.
Factum est autem post annos tres, ut fugerent duo servi Semei ad Achis filium Maacha regem Geth; nuntiatumque est Semei quod servi eius essent in Geth.
Et surrexit Semei et stravit asinum suum ivitque in Geth ad Achis ad requirendos servos suos et adduxit eos de Geth.
Nuntiatum est autem Salomoni quod isset Semei in Geth de Ierusalem et redisset.
Et mittens vocavit eum dixitque illi: «Nonne testificatus sum tibi per Dominum et praedixi tibi: Quacumque die egressus ieris huc et illuc, scito te esse moriturum? Et respondisti mihi "Bonus sermo; audivi".
Quare ergo non custodisti iusiurandum Domini et praeceptum, quod praeceperam tibi?».
Dixitque rex ad Semei: «Tu nosti omne malum, cuius tibi conscium est cor tuum, quod fecisti David patri meo; reddit Dominus malitiam tuam in caput tuum.
Et rex Salomon benedictus, et thronus David erit stabilis coram Domino usque in sempiternum».
Iussit itaque rex Banaiae filio Ioiadae, qui egressus percussit eum, et mortuus est. Confirmatum est igitur regnum in manu Salomonis.
1 Ввиду возрастающей слабости Давида сын его Адония стремится стать его преемником; 11 пророк Нафан и Вирсавия, мать Соломона, сообщают о поведении Адонии Давиду, который решает воцарить Соломона; 32 священник Садок помазывает Соломона на царство при народном ликовании; 41 приглашенные Адонией покидают его; он «ухватился за роги жертвенника».
Когда царь Давид состарился, вошел в преклонные лета, то покрывали его одеждами, но не мог он согреться.
И сказали ему слуги его: пусть поищут для господина нашего царя молодую девицу, чтоб она предстояла царю и ходила за ним и лежала с ним, – и будет тепло господину нашему, царю.
И искали красивой девицы во всех пределах Израильских, и нашли Ависагу Сунамитянку, и привели ее к царю.
Девица была очень красива, и ходила она за царем и прислуживала ему; но царь не познал ее.
Адония, сын Аггифы, возгордившись говорил: я буду царем. И завел себе колесницы и всадников и пятьдесят человек скороходов.
Отец же никогда не стеснял его вопросом: для чего ты это делаешь? Он же был очень красив и родился ему после Авессалома.
И советовался он с Иоавом, сыном Саруиным, и с Авиафаром священником, и они помогали Адонии.
Но священник Садок и Ванея, сын Иодаев, и пророк Нафан, и Семей, и Рисий, и сильные Давидовы не были на стороне Адонии.
И заколол Адония овец и волов и тельцов у камня Зохелет, что у источника Рогель, и пригласил всех братьев своих, сыновей царя, со всеми Иудеянами, служившими у царя.
Пророка же Нафана и Ванею, и тех сильных, и Соломона, брата своего, не пригласил.
Тогда Нафан сказал Вирсавии, матери Соломона, говоря: слышала ли ты, что Адония, сын Аггифин, сделался царем, а господин наш Давид не знает о том?
Теперь, вот, я советую тебе: спасай жизнь твою и жизнь сына твоего Соломона.
Иди и войди к царю Давиду и скажи ему: не клялся ли ты, господин мой царь, рабе твоей, говоря: «сын твой Соломон будет царем после меня и он сядет на престоле моем»? Почему же воцарился Адония?
И вот, когда ты еще будешь говорить там с царем, войду и я вслед за тобою и дополню слова твои.
Вирсавия пошла к царю в спальню; царь был очень стар, и Ависага Сунамитянка прислуживала царю;
и наклонилась Вирсавия и поклонилась царю; и сказал царь: что тебе?
Она сказала ему: господин мой царь! ты клялся рабе твоей Господом Богом твоим: «сын твой Соломон будет царствовать после меня и он сядет на престоле моем».
А теперь, вот, Адония воцарился, и ты, господин мой царь, не знаешь о том.
И заколол он множество волов, тельцов и овец, и пригласил всех сыновей царских и священника Авиафара, и военачальника Иоава; Соломона же, раба твоего, не пригласил.
Но ты, господин мой, – царь, и глаза всех Израильтян устремлены на тебя, чтобы ты объявил им, кто сядет на престоле господина моего царя после него;
иначе, когда господин мой царь почиет с отцами своими, падет обвинение на меня и на сына моего Соломона.
Когда она еще говорила с царем, пришел и пророк Нафан.
И сказали царю, говоря: вот Нафан пророк. И вошел он к царю и поклонился царю лицем до земли.
И сказал Нафан: господин мой царь! сказал ли ты: «Адония будет царствовать после меня и он сядет на престоле моем»?
Потому что он ныне сошел и заколол множество волов, тельцов и овец, и пригласил всех сыновей царских и военачальников и священника Авиафара, и вот, они едят и пьют у него и говорят: да живет царь Адония!
А меня, раба твоего, и священника Садока, и Ванею, сына Иодаева, и Соломона, раба твоего, не пригласил.
Не сталось ли это по воле господина моего царя, и для чего ты не открыл рабу твоему, кто сядет на престоле господина моего царя после него?
И отвечал царь Давид и сказал: позовите ко мне Вирсавию. И вошла она и стала пред царем.
И клялся царь и сказал: жив Господь, избавлявший душу мою от всякой беды!
Как я клялся тебе Господом Богом Израилевым, говоря, что Соломон, сын твой, будет царствовать после меня и он сядет на престоле моем вместо меня, так я и сделаю это сегодня.
И наклонилась Вирсавия лицем до земли, и поклонилась царю, и сказала: да живет господин мой царь Давид во веки!
И сказал царь Давид: позовите ко мне священника Садока и пророка Нафана и Ванею, сына Иодаева. И вошли они к царю.
И сказал им царь: возьмите с собою слуг господина вашего и посадите Соломона, сына моего, на мула моего, и сведите его к Гиону,
и да помажет его там Садок священник и Нафан пророк в царя над Израилем, и затрубите трубою и возгласите: да живет царь Соломон!
Потом проводите его назад, и он придет и сядет на престоле моем; он будет царствовать вместо меня; ему завещал я быть вождем Израиля и Иуды.
И отвечал Ванея, сын Иодаев, царю и сказал: аминь, – да скажет так Господь Бог господина моего царя!
Как был Господь Бог с господином моим царем, так да будет Он с Соломоном и да возвеличит престол его более престола господина моего царя Давида!
И пошли Садок священник и Нафан пророк и Ванея, сын Иодая, и Хелефеи и Фелефеи, и посадили Соломона на мула царя Давида, и повели его к Гиону.
И взял Садок священник рог с елеем из скинии и помазал Соломона. И затрубили трубою, и весь народ восклицал: да живет царь Соломон!
И весь народ провожал Соломона, и играл народ на свирелях, и весьма радовался, так что земля расседалась от криков его.
И услышал Адония и все приглашенные им, как только перестали есть; а Иоав, услышав звук трубы, сказал: отчего этот шум волнующегося города?
Еще он говорил, как пришел Ионафан, сын священника Авиафара. И сказал Адония: войди; ты – честный человек и несешь добрую весть.
И отвечал Ионафан и сказал Адонии: да, господин наш царь Давид поставил Соломона царем;
и послал царь с ним Садока священника и Нафана пророка, и Ванею, сына Иодая, и Хелефеев и Фелефеев, и они посадили его на мула царского;
и помазали его Садок священник и Нафан пророк в царя в Гионе, и оттуда отправились с радостью, и пришел в движение город. Вот отчего шум, который вы слышите.
И Соломон уже сел на царском престоле.
И слуги царя приходили поздравить господина нашего царя Давида, говоря: Бог твой да прославит имя Соломона более твоего имени и да возвеличит престол его более твоего престола. И поклонился царь на ложе своем,
и сказал царь так: «благословен Господь Бог Израилев, Который сегодня дал [от семени моего] сидящего на престоле моем, и очи мои видят это!»
Тогда испугались и встали все приглашенные, которые были у Адонии, и пошли каждый своею дорогою.
Адония же, боясь Соломона, встал и пошел и ухватился за роги жертвенника.
И донесли Соломону, говоря: вот, Адония боится царя Соломона, и вот, он держится за роги жертвенника, говоря: пусть поклянется мне теперь царь Соломон, что он не умертвит раба своего мечом.
И сказал Соломон: если он будет человеком честным, то ни один волос его не упадет на землю; если же найдется в нем лукавство, то умрет.
И послал царь Соломон, и привели его от жертвенника. И он пришел и поклонился царю Соломону; и сказал ему Соломон: иди в дом свой.
1 Завещание Давида Соломону и осуждение Иоава и Семея; 10 смерть Давида и его погребение; 13 Адония убеждает Вирсавию заступиться за него пред Соломоном, но теряет за это свою жизнь; 26 Соломон отсылает от себя Авиафара и повелевает поразить Иоава даже у жертвенника Господня; 36 Семею воспрещено выходить из Иерусалима; его непослушание стоит ему жизни.
Приблизилось время умереть Давиду, и завещал он сыну своему Соломону, говоря:
вот, я отхожу в путь всей земли, ты же будь тверд и будь мужествен
и храни завет Господа Бога твоего, ходя путями Его и соблюдая уставы Его и заповеди Его, и определения Его и постановления Его, как написано в законе Моисеевом, чтобы быть тебе благоразумным во всем, что ни будешь делать, и везде, куда ни обратишься;
чтобы Господь исполнил слово Свое, которое Он сказал обо мне, говоря: «если сыны твои будут наблюдать за путями своими, чтобы ходить предо Мною в истине от всего сердца своего и от всей души своей, то не прекратится муж от тебя на престоле Израилевом».
Еще: ты знаешь, что сделал мне Иоав, сын Саруин, как поступил он с двумя вождями войска Израильского, с Авениром, сыном Нировым, и Амессаем, сыном Иеферовым, как он умертвил их и пролил кровь бранную во время мира, обагрив кровью бранною пояс на чреслах своих и обувь на ногах своих:
поступи по мудрости твоей, чтобы не отпустить седины его мирно в преисподнюю.
А сынам Верзеллия Галаадитянина окажи милость, чтоб они были между питающимися твоим столом, ибо они пришли ко мне, когда я бежал от Авессалома, брата твоего.
Вот еще у тебя Семей, сын Геры Вениамитянина из Бахурима; он злословил меня тяжким злословием, когда я шел в Маханаим; но он вышел навстречу мне у Иордана, и я поклялся ему Господом, говоря: «я не умерщвлю тебя мечом».
Ты же не оставь его безнаказанным; ибо ты человек мудрый и знаешь, что тебе сделать с ним, чтобы низвести седину его в крови в преисподнюю.
И почил Давид с отцами своими и погребен был в городе Давидовом.
Времени царствования Давида над Израилем было сорок лет: в Хевроне царствовал он семь лет и тридцать три года царствовал в Иерусалиме.
И сел Соломон на престоле Давида, отца своего, и царствование его было очень твердо.
И пришел Адония, сын Аггифы, к Вирсавии, матери Соломона, [и поклонился ей]. Она сказала: с миром ли приход твой? И сказал он: с миром.
И сказал он: у меня есть слово к тебе. Она сказала: говори.
И сказал он: ты знаешь, что царство принадлежало мне, и весь Израиль обращал на меня взоры свои, как на будущего царя; но царство отошло от меня и досталось брату моему, ибо от Господа это было ему;
теперь я прошу тебя об одном, не откажи мне. Она сказала ему: говори.
И сказал он: прошу тебя, поговори царю Соломону, ибо он не откажет тебе, чтоб он дал мне Ависагу Сунамитянку в жену.
И сказала Вирсавия: хорошо, я поговорю о тебе царю.
И вошла Вирсавия к царю Соломону говорить ему об Адонии. Царь встал перед нею, и поклонился ей, и сел на престоле своем. Поставили престол и для матери царя, и она села по правую руку его
и сказала: я имею к тебе одну небольшую просьбу, не откажи мне. И сказал ей царь: проси, мать моя; я не откажу тебе.
И сказала она: дай Ависагу Сунамитянку Адонии, брату твоему, в жену.
И отвечал царь Соломон и сказал матери своей: а зачем ты просишь Ависагу Сунамитянку для Адонии? проси ему также и царства; ибо он мой старший брат, и ему священник Авиафар и Иоав, сын Саруин, [военачальник, друг].
И поклялся царь Соломон Господом, говоря: то и то пусть сделает со мною Бог и еще больше сделает, если не на свою душу сказал Адония такое слово;
ныне же, – жив Господь, укрепивший меня и посадивший меня на престоле Давида, отца моего, и устроивший мне дом, как говорил Он, – ныне же Адония должен умереть.
И послал царь Соломон Ванею, сына Иодаева, который поразил его, и он умер.
А священнику Авиафару царь сказал: ступай в Анафоф на твое поле; ты достоин смерти, но в настоящее время я не умерщвлю тебя, ибо ты носил ковчег Владыки Господа пред Давидом, отцом моим, и терпел все, что терпел отец мой.
И удалил Соломон Авиафара от священства Господня, и исполнилось слово Господа, которое сказал Он о доме Илия в Силоме.
Слух об этом дошел до Иоава, – так как Иоав склонялся на сторону Адонии, а на сторону Соломона не склонялся, – и убежал Иоав в скинию Господню и ухватился за роги жертвенника.
И донесли царю Соломону, что Иоав убежал в скинию Господню и что он у жертвенника. И послал Соломон Ванею, сына Иодаева, говоря: пойди, умертви его [и похорони его].
И пришел Ванея в скинию Господню и сказал ему: так сказал царь: выходи. И сказал тот: нет, я хочу умереть здесь. Ванея передал это царю, говоря: так сказал Иоав, и так отвечал мне.
Царь сказал ему: сделай, как он сказал, и умертви его и похорони его, и сними невинную кровь, пролитую Иоавом, с меня и с дома отца моего;
да обратит Господь кровь его на голову его за то, что он убил двух мужей невинных и лучших его: поразил мечом, без ведома отца моего Давида, Авенира, сына Нирова, военачальника Израильского, и Амессая, сына Иеферова, военачальника Иудейского;
да обратится кровь их на голову Иоава и на голову потомства его на веки, а Давиду и потомству его, и дому его и престолу его да будет мир на веки от Господа!
И пошел Ванея, сын Иодаев, и поразил Иоава, и умертвил его, и он был похоронен в доме своем в пустыне.
И поставил царь Соломон Ванею, сына Иодаева, вместо его над войском; [управление же царством было в Иерусалиме,] а Садока священника поставил царь [первосвященником] вместо Авиафара.
[И дал Господь Соломону разум и мудрость весьма великую и обширный ум, как песок при море. И Соломон имел разум выше разума всех сынов востока и всех мудрых Египтян. И взял за себя дочь фараона и ввел ее в город Давидов, доколе не построил дома своего и, во-первых, дома Господня и стены вокруг Иерусалима; в семь лет окончил он строение. И было у Соломона семьдесят тысяч человек, носящих тяжести, и восемьдесят тысяч каменосеков в горах. И сделал Соломон море и подпоры, и большие бани и столбы, и источник на дворе и медное море, и построил замок и укрепления его, и разделил город Давидов. Тогда дочь фараона перешла из города Давидова в дом свой, который он построил ей; тогда построил Соломон стену вокруг города. И приносил Соломон три раза в год всесожжения и мирные жертвы на жертвеннике, который он устроил Господу, и курение совершал на нем пред Господом, и окончил строение дома. Главных приставников над работами Соломоновыми было три тысячи шестьсот, которые управляли народом, производившим работы. И построил он Ассур, и Магдон, и Газер, и Вефорон вышний и Валалаф; но эти города он построил после построения дома Господня и стены вокруг Иерусалима. И еще при жизни Давид завещал Соломону, говоря: вот у тебя Семей, сын Геры, сына Иеминиина из Бахурима; он злословил меня тяжким злословием, как я шел в Маханаим; но он вышел навстречу мне у Иордана, и я поклялся ему Господом, говоря: "я не умерщвлю тебя мечом". Ты же не оставь его безнаказанным, ибо ты человек мудрый и знаешь, что тебе сделать с ним, чтобы низвести седину его в крови в преисподнюю.]
И послав царь призвал Семея и сказал ему: построй себе дом в Иерусалиме и живи здесь, и никуда не выходи отсюда;
и знай, что в тот день, в который ты выйдешь и перейдешь поток Кедрон, непременно умрешь; кровь твоя будет на голове твоей.
И сказал Семей царю: хорошо; как приказал господин мой царь, так сделает раб твой. И жил Семей в Иерусалиме долгое время.
Но через три года случилось, что у Семея двое рабов убежали к Анхусу, сыну Маахи, царю Гефскому. И сказали Семею, говоря: вот, рабы твои в Гефе.
И встал Семей, и оседлал осла своего, и отправился в Геф к Анхусу искать рабов своих. И возвратился Семей и привел рабов своих из Гефа.
И донесли Соломону, что Семей ходил из Иерусалима в Геф и возвратился.
И послав призвал царь Семея и сказал ему: не клялся ли я тебе Господом и не объявлял ли тебе, говоря: «знай, что в тот день, в который ты выйдешь и пойдешь куда-нибудь, непременно умрешь»? и ты сказал мне: «хорошо»;
зачем же ты не соблюл приказания, которое я дал тебе пред Господом с клятвою?
И сказал царь Семею: ты знаешь и знает сердце твое все зло, какое ты сделал отцу моему Давиду; да обратит же Господь злобу твою на голову твою!
а царь Соломон да будет благословен, и престол Давида да будет непоколебим пред Господом во веки!
и повелел царь Ванее, сыну Иодаеву, и он пошел и поразил Семея, и тот умер.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible