И рѣ́ша о́троцы его́ ему́: да пои́щутъ господи́ну на́шему царю́ дѣви́цы ю́ныя, и предстои́тъ царе́ви, и бу́детъ грѣ́ющи его́, и да лежи́тъ съ ни́мъ, и согрѣ́ется господи́нъ на́шъ ца́рь.

И иска́ша отрокови́цы до́брыя от всего́ предѣ́ла Изра́илева, и обрѣто́ша Ависа́гу сумантяны́ню, и приведо́ша ю́ ко царю́.

И бѣ́ отрокови́ца добра́ видѣ́нiемъ зѣло́: и бы́сть грѣ́ющи царя́ и служа́ше ему́: ца́рь же не позна́ ея́.

И Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳинъ вознесе́ся, глаго́ля: а́зъ и́мамъ ца́рствовати. И сотвори́ себѣ́ колесни́цы и ко́нники, и пятьдеся́тъ муже́й е́же ходи́ти предъ ни́мъ.

И не возбрани́ ему́ оте́цъ его́ никогда́, глаго́ля: почто́ сiе́ ты́ сотвори́лъ еси́? И бѣ́ то́й красе́нъ зра́комъ зѣло́, и того́ роди́ по Авессало́мѣ.

И бѣ́ша совѣ́ти его́ со Иоа́вомъ сы́номъ сару́инымъ и со Авiа́ѳаромъ иере́омъ, и помога́ху вслѣ́дъ Адо́нiи.

Садо́къ же иере́й и ване́а сы́нъ Иода́евъ, и наѳа́нъ проро́къ и Семе́й, и рисі́й и сы́нове си́льнiи дави́довы не бы́ша по Адо́нiи.

И пожре́ Адо́нiа о́вцы и телцы́ и а́гнцы при ка́мени зоеле́ѳѣ, и́же бѣ́ бли́зъ исто́чника роги́ля: и призва́ всю́ бра́тiю свою́, сы́ны царе́вы, и вся́ му́жы Иу́довы, о́троки царе́вы:

наѳа́на же проро́ка и ване́а и си́льныхъ и Соломо́на бра́та своего́ не зва́.

И рече́ наѳа́нъ ко вирсаві́и ма́тери Соломо́ни, глаго́ля: не слы́шала ли еси́, я́ко воцари́ся Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳинъ, господи́нъ же на́шъ дави́дъ не вѣ́сть:

ны́нѣ у́бо совѣща́ю ти́ совѣ́тъ, и изба́виши ду́шу свою́ и ду́шу сы́на твоего́ Соломо́на:

гряди́, вни́ди къ царю́ дави́ду и рече́ши къ нему́, глаго́лющи: не ты́ ли, го́споди мо́й царю́, кля́лся еси́ рабѣ́ твое́й, глаго́ля: я́ко Соломо́нъ сы́нъ тво́й и́мать ца́рствовати по мнѣ́, и то́й ся́детъ на престо́лѣ мое́мъ? и что́ я́ко воцари́ся Адо́нiа?

и се́, еще́ глаго́лющей тебѣ́ та́мо со царе́мъ, и а́зъ вни́ду вслѣ́дъ тебе́ и допо́лню словеса́ твоя́.

И вни́де вирсаві́а ко царю́ въ ло́жницу. И ца́рь ста́ръ зѣло́, и Ависа́гъ сумантяны́ня бя́ше служа́щи царю́.

И приклони́ся вирсаві́а и поклони́ся царе́ви. И рече́ ца́рь: что́ ти е́сть?

Она́ же рече́: го́споди мо́й царю́, ты́ кля́лся еси́ предъ Го́сподемъ Бо́гомъ твои́мъ рабѣ́ твое́й, глаго́ля: я́ко сы́нъ тво́й Соломо́нъ и́мать ца́рствовати по мнѣ́, и то́й ся́детъ на престо́лѣ мое́мъ:

и се́, ны́нѣ Адо́нiа ца́рствуетъ, ты́ же, го́споди мо́й царю́, не вѣ́си:

и пожре́ телцы́ и а́гнцы и о́вцы во мно́жествѣ, и созва́ вся́ сы́ны царе́вы, и Авiа́ѳара жерца́ и Иоа́ва кня́зя си́лы, Соломо́на же раба́ твоего́ не призва́:

ты́ же, го́споди мо́й царю́, о́чи всего́ Изра́иля къ тебѣ́: да возвѣсти́ши и́мъ, кто́ ся́детъ на престо́лѣ господи́на моего́ царя́ по не́мъ:

и бу́детъ егда́ у́снетъ господи́нъ мо́й ца́рь со отцы́ свои́ми, и бу́ду а́зъ и сы́нъ мо́й Соломо́нъ грѣ́шни.

И се́, еще́ е́й глаго́лющей съ царе́мъ, и наѳа́нъ проро́къ прiи́де.

И возвѣсти́ша царю́, глаго́люще се́, наѳа́нъ проро́къ. И вни́де предъ лице́ царе́во, и поклони́ся царю́ предъ лице́мъ его́ до земли́,

и рече́ наѳа́нъ: го́споди мо́й царю́, ты́ ли ре́клъ еси́: Адо́нiа да ца́рствуетъ по мнѣ́, и то́й да ся́детъ на престо́лѣ мое́мъ?

я́ко сни́де дне́сь и закла́ телцы́ и а́гнцы и о́вцы во мно́жествѣ, и созва́ вся́ сы́ны царе́вы и кня́зи си́льныхъ, и Авiа́ѳара иере́а: и се́, су́ть яду́ще и пiю́ще предъ ни́мъ, и рѣ́ша: да живе́тъ ца́рь Адо́нiа:

и мене́ самаго́ раба́ твоего́, и садо́ка иере́а, и ване́а сы́на Иода́ева, и Соломо́на раба́ твоего́ не зва́:

от господи́на ли царя́ моего́ бы́сть глаго́лъ се́й? и не сказа́лъ еси́ рабу́ твоему́, кто́ ся́детъ на престо́лѣ господи́на моего́ царя́ по не́мъ?

И отвѣща́ ца́рь дави́дъ и рече́: призови́те ми́ вирсаві́ю. И вни́де [вирсаві́а] предъ царя́ и ста́ предъ лице́мъ его́.

И кля́тся ца́рь и рече́: жи́въ Госпо́дь, и́же изба́ви ду́шу мою́ от всея́ печа́ли:

я́коже бо кля́хтися предъ Го́сподемъ Бо́гомъ Изра́илевымъ, глаго́ля: я́ко Соломо́нъ сы́нъ тво́й воцари́тся по мнѣ́, и то́й ся́детъ на престо́лѣ мое́мъ вмѣ́сто мене́, я́ко та́ко сотворю́ ему́ въ дне́шнiй де́нь.

И преклони́ся вирсаві́а лице́мъ на зе́млю, и поклони́ся царю́ и рече́: да живе́тъ господи́нъ мо́й ца́рь дави́дъ во вѣ́ки.

И рече́ ца́рь дави́дъ: призови́те мнѣ́ садо́ка жерца́ и наѳа́на проро́ка, и ване́а сы́на Иода́ева. И внидо́ша предъ царя́.

И рече́ и́мъ ца́рь: поими́те съ собо́ю рабы́ господи́на ва́шего, и всади́те сы́на моего́ Соломо́на на мска́ моего́, и веди́те его́ къ гiо́ну,

и да пома́жетъ его́ та́мо садо́къ иере́й и наѳа́нъ проро́къ въ царя́ надъ Изра́илемъ, и воструби́те трубо́ю ро́жаною и рече́те: да живе́тъ ца́рь Соломо́нъ:

и изыди́те вслѣ́дъ его́, и вни́детъ, и ся́детъ на престо́лѣ мое́мъ, и то́й воцари́тся вмѣ́сто мене́: и а́зъ заповѣ́дахъ, да бу́детъ властели́нъ надъ Изра́илемъ и Иу́дою.

И отвѣща́ ване́а сы́нъ Иода́евъ царю́ и рече́: бу́ди та́ко: да утверди́тъ Госпо́дь Бо́гъ глаго́лъ се́й господи́на моего́ царя́:

я́коже бѣ́ Госпо́дь со господи́номъ мои́мъ царе́мъ, та́ко да бу́детъ и съ Соломо́номъ, и да возвели́читъ престо́лъ его́ па́че престо́ла господи́на моего́ царя́ дави́да.

И сни́де садо́къ иере́й и наѳа́нъ проро́къ, и ване́а сы́нъ Иода́евъ, и хереѳѳи́ и фелеѳѳи́, и всади́ша Соломо́на на мска́ царя́ дави́да, и возведо́ша его́ къ гiо́ну:

и взя́ садо́къ иере́й ро́гъ съ еле́емъ от ски́нiи, и пома́за Соломо́на, и воструби́ трубо́ю ро́жаною, и рѣ́ша вси́ лю́дiе: да живе́тъ ца́рь Соломо́нъ.

И взыдо́ша вси́ лю́дiе вслѣ́дъ его́ и ликова́ша въ ли́цѣхъ, и веселя́хуся весе́лiемъ вели́кимъ, и разсѣ́деся земля́ от гла́са и́хъ.

И слы́ша Адо́нiа и вси́ зва́ннiи его́, и ті́и сконча́ша уже́ яду́ще. И слы́ша Иоа́въ гла́съ трубы́ ро́жаны и рече́: кі́й гла́съ е́сть гра́да шумя́ща?

И еще́ ему́ глаго́лющу, и се́, Ионаѳа́нъ сы́нъ Авiа́ѳара иере́а прiи́де. И рече́ Адо́нiа: вни́ди, я́ко му́жъ си́лы ты́ еси́, и блага́я возвѣсти́.

И отвѣща́ Ионаѳа́нъ и рече́: извѣ́стно, господи́нъ на́шъ ца́рь дави́дъ поста́ви Соломо́на царе́мъ:

и посла́ съ ни́мъ ца́рь садо́ка иере́а и наѳа́на проро́ка, и ване́а сы́на Иода́ева, и хереѳѳи́ и фелеѳѳи́, и всади́ша его́ на мска́ царе́ва:

и пома́заша его́ садо́къ иере́й и наѳа́нъ проро́къ на ца́рство въ гiо́нѣ, и взыдо́ша отту́ду веселя́щеся, и возшумѣ́ гра́дъ: се́й гла́съ, его́же слы́шасте:

и сѣ́де Соломо́нъ на престо́лѣ ца́рстѣмъ:

и внидо́ша раби́ царе́вы благослови́ти господи́на на́шего царя́ дави́да, глаго́люще: да ублажи́тъ Бо́гъ и́мя Соломо́на сы́на твоего́ па́че и́мене твоего́, и да возвели́читъ престо́лъ его́ па́че престо́ла твоего́: и поклони́ся ца́рь на одрѣ́ свое́мъ,

и си́це рече́ ца́рь: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, и́же даде́ дне́сь от сѣ́мене моего́ сѣдя́ща на престо́лѣ мое́мъ, и о́чи мои́ ви́дятъ.

И ужасо́шася у́жасомъ, и воста́ша вси́ зва́ннiи Адо́ниевы, и отъи́де кі́йждо путе́мъ свои́мъ.

И Адо́нiа убоя́ся от лица́ Соломо́ня, и воста́ и отъи́де, и я́тся за ро́гъ олтаря́.

И возвѣсти́ша Соломо́ну, глаго́люще: се́, Адо́нiа убоя́ся царя́ Соломо́на, и держи́тся за ро́гъ олтаря́, глаго́ля: да клене́тмися дне́сь ца́рь Соломо́нъ, я́ко не убiе́тъ раба́ своего́ ору́жiемъ.

И рече́ Соломо́нъ: а́ще бу́детъ сы́нъ си́лы, ни вла́съ главы́ его́ упаде́тъ на зе́млю: а́ще же зло́ба обря́щется въ не́мъ, у́мретъ.

И посла́ ца́рь Соломо́нъ, и сведо́ша его́ со олтаря́. И вни́де, и поклони́ся царю́ Соломо́ну. И рече́ ему́ Соломо́нъ: иди́ въ до́мъ сво́й.

И прибли́жишася дави́ду дні́е умре́ти ему́, и заповѣ́да Соломо́ну сы́ну своему́, глаго́ля:

а́зъ отхожду́ въ пу́ть всея́ земли́: ты́ же крѣпи́ся, и бу́ди му́жъ соверше́нъ,

и сохрани́ завѣ́тъ Го́спода Бо́га твоего́, е́же ходи́ти во всѣ́хъ путе́хъ его́, храни́ти за́повѣди его́ и оправда́нiя его́, и судьбы́ его́ и свидѣ́нiя его́, пи́санная въ зако́нѣ Моисе́овѣ: да разумѣ́еши я́же сотвори́ши по всѣ́мъ, ели́ка заповѣ́дахъ тебѣ́:

да утверди́тъ Госпо́дь сло́во свое́, е́же рече́ о мнѣ́, глаго́ля: а́ще сохраня́тъ сы́нове твои́ пути́ своя́, е́же ходи́ти предо мно́ю во и́стинѣ всѣ́мъ се́рдцемъ свои́мъ и все́ю душе́ю свое́ю, глаго́ля: не искорени́тся тебѣ́ му́жъ съ престо́ла Изра́илева:

и ты́ вѣ́си, ели́ка сотвори́ мнѣ́ Иоа́въ сы́нъ сару́инъ, ели́ка сотвори́ двѣма́ воево́дама си́лъ Изра́илевыхъ, Авени́ру сы́ну ни́рову и Амесса́ю сы́ну Иеѳе́рову, и уби́ и́хъ, и излiя́ кро́ви бра́ни въ ми́рѣ, и даде́ кро́вь непови́нныхъ на по́ясѣ свое́мъ, и́же на чре́слѣхъ его́, и на сапозѣ́ свое́мъ су́щемъ на нозѣ́ его́:

и сотвори́ши по му́дрости твое́й, и не сведе́ши ста́рости его́ съ ми́ромъ во а́дъ:

сыно́мъ же верзеллі́и Галаади́тина сотвори́ши ми́лость, и да бу́дутъ съ яду́щими трапе́зу твою́: я́ко та́ко прибли́жишася мнѣ́, внегда́ бѣжа́ти мнѣ́ от лица́ Авессало́ма бра́та твоего́:

и се́, съ тобо́ю Семе́й сы́нъ Гира́нь сы́нъ Иемені́инъ от ваури́ма, и то́й прокля́ мя прокля́тiемъ го́рькимъ, въ де́нь въ о́ньже исхожда́хъ въ полки́: и то́й сни́де на срѣ́тенiе ми́ на Иорда́нъ, и кля́хся ему́ о Го́сподѣ, глаго́ля: не убiю́ тя ору́жiемъ:

и да не обезвини́ши его́, я́ко му́жъ му́дръ еси́ ты́, и увѣ́си что́ сотвори́ши ему́, и сведе́ши ста́рость его́ съ кро́вiю во а́дъ.

И у́спе дави́дъ со отцы́ свои́ми, и погребе́нъ бы́сть во гра́дѣ дави́довѣ.

И бы́сть дні́й, въ ня́же ца́рствова дави́дъ во Изра́или, четы́редесять лѣ́тъ: въ Хевро́нѣ ца́рствова се́дмь лѣ́тъ, во Иерусали́мѣ же три́десять три́ лѣ́та.

И Соломо́нъ сѣ́де на престо́лѣ дави́да отца́ своего́ сы́нъ двана́десяти лѣ́тъ, и угото́вася ца́рствiе его́ зѣло́.

И вни́де Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳинъ къ вирсаві́и ма́тери Соломо́ни, и поклони́ся е́й. Она́ же рече́: ми́ръ ли вхо́дъ тво́й? И рече́: ми́ръ.

И рече́: сло́во мнѣ́ къ тебѣ́. И рече́ ему́: глаго́ли.

И рече́ е́й: ты́ вѣ́си, я́ко мнѣ́ бѣ́ ца́рство, и на мя́ ве́сь Изра́иль положи́ лице́ свое́, е́же ца́рствовати, и обрати́ся ца́рство, и бы́сть бра́ту моему́, я́ко от Го́спода бы́сть ему́:

и ны́нѣ проше́нiя еди́наго а́зъ прошу́ от тебе́, не отврати́ лица́ своего́. И рече́ ему́ вирсаві́а: глаго́ли.

И рече́ къ не́й: рцы́ къ Соломо́ну царю́, я́ко не и́мать отврати́ти лица́ своего́ от тебе́, и дабы́ ми́ да́лъ Ависа́гу сумантяны́ню въ жену́.

И рече́ вирсаві́а: до́брѣ, а́зъ и́мамъ глаго́лати о тебѣ́ къ царю́.

И вни́де вирсаві́а предъ царя́ Соломо́на глаго́лати ему́ о Адо́нiи. И воста́ ца́рь на срѣ́тенiе е́й, и поклони́ся е́й, и сѣ́де на престо́лѣ свое́мъ: и поста́виша престо́лъ другі́й ма́тери царе́вѣ, и сѣ́де одесну́ю его́,

и рече́ ему́: проше́нiя ма́ла еди́наго а́зъ прошу́ у тебе́, не отврати́ лица́ моего́. И рече́ къ не́й ца́рь: проси́, ма́ти моя́, я́ко не отвращу́ся от тебе́.

И рече́: да́ждь Ависа́гу сумантяны́ню Адо́нiи бра́ту твоему́ въ жену́.

И отвѣща́ ца́рь Соломо́нъ и рече́ ма́тери свое́й: вску́ю ты́ про́сиши Ависа́ги сумантяны́ни Адо́нiи? еще́ проси́ ему́ и ца́рства, я́ко то́й бра́тъ мо́й бо́лшiй мене́, и ему́ Авiа́ѳаръ иере́й, и ему́ Иоа́въ сы́нъ сару́инъ воево́да дру́гъ.

И кля́тся ца́рь Соломо́нъ Го́сподемъ, глаго́ля: сiя́ да сотвори́тъ мнѣ́ Бо́гъ и сiя́ да приложи́тъ, я́ко на ду́шу свою́ глаго́ла Адо́нiа сло́во сiе́:

и ны́нѣ жи́въ Госпо́дь, и́же угото́ва мя́, и посади́ мя на престо́лѣ отца́ моего́ дави́да, и то́й сотвори́ ми до́мъ, я́коже глаго́ла Госпо́дь, я́ко дне́сь у́мретъ Адо́нiа.

И посла́ ца́рь Соломо́нъ руко́ю ване́а сы́на Иода́ева, и уби́ его́, и у́мре Адо́нiа въ то́й де́нь.

И Авiа́ѳару иере́ю рече́ ца́рь: тецы́ ты́ во Анаѳо́ѳъ на село́ твое́, я́ко му́жъ сме́рти еси́ ты́ въ дне́шнiй де́нь, но не умерщвлю́ тебе́, я́ко носи́лъ еси́ киво́тъ завѣ́та Госпо́дня предъ отце́мъ мои́мъ [дави́домъ], и я́ко озло́бленъ бы́лъ еси́ во всѣ́хъ, и́миже озло́бленъ бѣ́ оте́цъ мо́й.

И изгна́ Соломо́нъ Авiа́ѳара, е́же не бы́ти ему́ иере́емъ Госпо́днимъ, я́коже сбы́тися словеси́ Госпо́дню, е́же глаго́ла на до́мъ илі́евъ въ Сило́мѣ.

И слу́хъ до́йде до Иоа́ва сы́на сару́ина, я́ко Иоа́въ послѣ́дова Адо́нiи, и въ слѣ́дъ Соломо́нь не уклони́ся. И бѣжа́ Иоа́въ въ ски́нiю Госпо́дню, и я́тся рого́въ олтаре́выхъ.

И возвѣсти́ша Соломо́ну, глаго́люще: я́ко бѣжа́ Иоа́въ въ ски́нiю Госпо́дню, и се́, держи́тся рого́въ олтаре́выхъ. И посла́ ца́рь Соломо́нъ ко Иоа́ву, глаго́ля: что́ ти бы́сть, я́ко убѣжа́лъ еси́ во олта́рь? И рече́ Иоа́въ: я́ко убоя́хся от лица́ твоего́, и бѣжа́хъ ко Го́споду. И посла́ Соломо́нъ ване́а сы́на Иода́ева, глаго́ля: иди́, и убі́й его́, и погреби́ его́.

И прiи́де ване́а сы́нъ Иода́евъ ко Иоа́ву въ ски́нiю Госпо́дню, и рече́ ему́: сiя́ глаго́летъ ца́рь: изы́ди. И рече́ Иоа́въ: не изы́ду, но да здѣ́ умру́. И возврати́ся ване́а сы́нъ Иода́евъ и рече́ царю́, глаго́ля: сiя́ глаго́ла Иоа́въ и сiя́ отвѣща́ мнѣ́.

И рече́ ему́ ца́рь: иди́ и сотвори́ ему́, я́коже рече́, и убі́й его́, и погреби́ его́, и отими́ дне́сь кро́вь, ю́же ту́не пролiя́ Иоа́въ, от мене́ и от до́му отца́ моего́:

и возврати́ Госпо́дь кро́вь непра́вды его́ на главу́ его́, я́коже нападе́ на два́ му́жа пра́ведна и бла́га па́че его́, и уби́ и́хъ ору́жiемъ: и оте́цъ мо́й дави́дъ не разумѣ́ кро́ве и́хъ, Авени́ра сы́на ни́рова, воево́ду Изра́илева, и Амесса́я сы́на Иеѳе́рова, воево́ду Иу́дина:

и возврати́ся кро́вь и́хъ на главу́ его́ и на главу́ сѣ́мене его́ во вѣ́ки: дави́ду же и сѣ́мени его́, и до́му его́, и престо́лу его́ ми́ръ да бу́детъ до вѣ́ка от Го́спода.

И взы́де ване́а сы́нъ Иода́евъ и нападе́ на него́, и уби́ его́, и погребе́ его́ въ дому́ его́ въ пусты́ни.

И поста́ви ца́рь Соломо́нъ ване́а сы́на Иода́ева вмѣ́сто его́ надъ во́инствомъ: ца́рство же управля́шеся во Иерусали́мѣ. И садо́ка иере́а даде́ Соломо́нъ ца́рь во иере́а пе́рваго вмѣ́сто Авiа́ѳара.

И даде́ Госпо́дь смы́слъ Соломо́ну и прему́дрость мно́гу зѣло́, и широту́ се́рдца, я́коже песо́къ и́же при мо́ри:

и испо́лнися ра́зума Соломо́нъ па́че ра́зума всѣ́хъ дре́внихъ сыно́въ и па́че всѣ́хъ му́дрыхъ Еги́петскихъ.

И поя́тъ дще́рь фарао́ню, и введе́ ю́ во гра́дъ дави́довъ, до́ндеже сконча́ себѣ́ зда́ти до́мъ сво́й, и до́мъ Госпо́день въ пе́рвыхъ, и стѣ́ну Иерусали́ма о́крестъ: въ се́дмь лѣ́тъ сотвори́ и сконча́.

И бя́ше у Соломо́на се́дмьдесятъ ты́сящъ [муже́й] нося́щихъ бремена́, и о́смьдесятъ ты́сящъ каменосѣ́чцевъ въ горѣ́.

И сотвори́ Соломо́нъ мо́ре, и подкрѣпле́нiя, и ба́ни вели́кiя, и столпы́, и исто́чникъ дво́рный, и мо́ре мѣ́дяное:

и созда́ краегра́дiе, и забра́ла надъ ни́мъ, и разсѣче́ гра́дъ дави́довъ. Та́ко дщи́ фарао́ня пре́йде от гра́да дави́дова въ до́мъ сво́й, его́же созда́ е́й: тогда́ созда́ краегра́дiе.

И Соломо́нъ возноша́ше три́жды въ лѣ́то всесожже́нiя и ми́рная на олта́рь, его́же созда́ Го́сподеви, и кадя́ше предъ Го́сподемъ, и соверши́ до́мъ.

И сі́и старѣ́йшины приста́влени надъ дѣла́ми Соломо́ними, три́ ты́сящы и ше́сть со́тъ приста́вникъ за людьми́ дѣ́лающими дѣ́ло.

И созда́ Ассу́ръ, и Магдо́нъ и газе́ръ, и веѳоро́нъ вы́шнiй и Валала́ѳъ:

оба́че по созда́нiи до́му Госпо́дня и стѣны́ Иерусали́мскiя о́крестъ, по си́хъ созда́ гра́ды сiя́.

И еще́ жи́въ сы́й дави́дъ, заповѣ́да Соломо́ну глаго́ля:
се́, съ тобо́ю Семе́й сы́нъ Гира́нь, сы́нъ сѣ́мене Иемені́ина, от Хевро́на:

се́й кля́ше мя́ кля́твою укори́зненною, въ де́нь въ о́ньже идо́хъ въ полки́:

и то́й сни́де въ срѣ́тенiе ми́ на Иорда́нъ, и кля́хся ему́ Го́сподемъ, глаго́ля, я́ко не умерщвлю́ его́ ору́жiемъ:

и ны́нѣ да не обезвини́ши его́, я́ко му́жъ смы́сленъ еси́ ты́, и разумѣ́еши я́же сотвори́ши ему́, и сведе́ши ста́рость его́ съ кро́вiю во а́дъ.

И посла́въ ца́рь Соломо́нъ, призва́ Семе́а и рече́ ему́: сози́жди себѣ́ до́мъ во Иерусали́мѣ и сѣди́ та́мо, и не исходи́ отту́ду ника́може:

и бу́детъ въ де́нь исхо́да твоего́, и пре́йдеши пото́къ ке́дрскiй, разумѣ́я разумѣ́й, я́ко сме́ртiю у́мреши: кро́вь твоя́ бу́детъ на главѣ́ твое́й. И закля́тъ его́ ца́рь въ де́нь то́й.

И рече́ Семе́й къ царю́: бла́гъ глаго́лъ, его́же глаго́лалъ еси́, го́споди мо́й царю́: та́ко сотвори́тъ ра́бъ тво́й. И сѣ́де Семе́й во Иерусали́мѣ три́ лѣ́та.

И бы́сть по трiе́хъ лѣ́тѣхъ, и бѣжа́ста два́ раба́ Семе́ина ко агху́су сы́ну мааха́ину, царю́ ге́ѳску. И возвѣсти́ша Семе́ю, глаго́люще: се́, раби́ твои́ во ге́ѳѣ.

И воста́ Семе́й, и осѣдла́ осля́ свое́, и и́де во ге́ѳъ ко агху́су взыска́ти рабы́ своя́: и по́йде Семе́й, и приведе́ рабы́ своя́ от ге́ѳа.

И возвѣсти́ша Соломо́ну, глаго́люще: я́ко Семе́й ходи́ изъ Иерусали́ма въ ге́ѳъ и возврати́ рабы́ своя́.

И посла́ ца́рь и призва́ Семе́а и рече́ къ нему́: не закля́хъ ли тя́ Го́сподемъ, и засвидѣ́телствовахъ тебѣ́, глаго́ля: въ о́ньже а́ще де́нь изы́деши изъ Иерусали́ма и по́йдеши на де́сно или́ на шу́ее, разумѣ́я разумѣ́й, я́ко сме́ртiю у́мреши? и ре́клъ ми́ еси́: бла́гъ глаго́лъ, его́же слы́шахъ:

и что́ я́ко не сохрани́лъ еси́ кля́твы Госпо́дни и за́повѣди, ю́же заповѣ́дахъ на тя́?

И рече́ ца́рь къ Семе́ю: ты́ вѣ́си всю́ зло́бу твою́, ю́же вѣ́сть се́рдце твое́, я́же сотвори́лъ еси́ дави́ду отцу́ моему́: и возврати́ Госпо́дь зло́бу твою́ на главу́ твою́:

и ца́рь Соломо́нъ благослове́нъ, и престо́лъ дави́довъ бу́детъ гото́въ предъ Го́сподемъ во вѣ́ки.

И заповѣ́да ца́рь Соломо́нъ ване́ю сы́ну Иода́еву: и изы́де, и уби́ его́, и у́мре [семе́й].

Таджикский

Ва чун подшоҳ Довуд пир ва солхӯрда шуд, ҳарчанд болои ӯро бо либосҳо мепӯшониданд, ӯ гарм намешуд.

Ва навкаронаш ба ӯ гуфтанд: «Бигзор барои хоҷаи мо подшоҳ духтари бокирае ҷустуҷӯ намоянд, то ки вай ба ҳузури подшоҳ биистад, ва ба ӯ нигоҳубин кунад; ва бигзор вай дар оғӯши ту бихобад, то ки хоҷаи мо подшоҳ гарм шавад».

Ва дар тамоми ҳудуди Исроил духтари соҳибҷамоле ҷустуҷӯ намуданд, ва Абишаги шунаммиро ёфтанд, ва ӯро назди подшоҳ оварданд.

Ва он духтар ниҳоятдараҷа соҳибҷамол буд, ва ӯ ба подшоҳ нигоҳубин мекард ва хизмати ӯро ба ҷо меовард, вале подшоҳ бо ӯ хуфту хоб накардааст.

Валекин Адӯниё писари Ҳаҷҷит ҳавобаландӣ намуда, гуфт: «Ман подшоҳӣ хоҳам кард». Ва барои худ аробаҳо ва саворонро муҳайё намуд, ва панҷоҳ нафар пешопеши ӯ медавиданд.

Ва падараш ӯро ҳаргиз мазаммат намуда нагуфта буд: «Чаро чунин амал кардӣ?» Ва ӯ низ бағоят хушлиқо буд, ва модараш ӯро баъд аз Абшолӯм зоида буд.

Ва ӯ бо Юоб писари Саруё ва бо Абётори коҳин ҳамзабон гардида буд, ва онҳо ба Адӯниё мадад мерасониданд.

Вале Содӯқи коҳин ва Баноё писари Еҳӯёдоъ ва Нотони пайғамбар ва Шимъӣ ва Реӣ ва паҳлавононе ки назди Довуд буданд, Адӯниёро тарафдорӣ намекарданд.

Ва Адӯниё гӯсфандон ва говон ва парвориёнро назди санги Зӯҳелет, ки пеши Эйн-Рӯҷел аст, забҳ намуд, ва ҳамаи бародаронаш, писарони подшоҳ, ва ҳамаи мардони Яҳудо, навкарони подшоҳро даъват намуд.

Валекин Нотони пайғамбар ва Баноё ва паҳлавонон ва бародараш Сулаймонро даъват накард.

Ва Нотон ба Батшобаъ, модари Сулаймон, сухан ронда, гуфт: «Оё нашунидаӣ, ки Адӯниё писари Ҳаҷҷит подшоҳ шудааст, ва хоҷаи мо Довуд инро намедонад?

Ва алҳол биё, ба ту машварат диҳам, то ки ҷони худат ва ҷони писарат Сулаймонро бираҳонӣ;

Рафта, назди подшоҳ Довуд даро ва ба ӯ бигӯ: ́Эй хоҷаам подшоҳ, ту, охир, ба канизи худ қасам хӯрда гуфта будӣ, ки писарат Сулаймон баъд аз ман подшоҳ хоҳад шуд, ва ӯ бар тахти ман хоҳад нишаст. Пас, чаро Адӯниё подшоҳ шудааст?́

Инак, вақте ки ту ҳанӯз бо подшоҳ сухан ронӣ, ман ҳам аз пайи ту даромада, бар суханонат илова хоҳам намуд».

Ва Батшобаъ назди подшоҳ ба ҳуҷраи хоб даромад; ва подшоҳ бағоят пир буд, ва Абишаги шунаммӣ хизмати подшоҳро ба ҷо меовард.

Ва Батшобаъ хам шуда, ба подшоҳ саҷда бурд. Ва подшоҳ гуфт: «Туро чӣ лозим аст?»

Вай ба ӯ гуфт: «Эй хоҷаам, ту ба канизи худ ба Парвардигор Худои худ қасам хӯрда будӣ, ки ́писарат Сулаймон баъд аз ман подшоҳ хоҳад шуд, ва ӯ бар тахти ман хоҳад нишаст́.

Ва алҳол, инак, Адӯниё подшоҳ шудааст, ва ту, эй хоҷаам подшоҳ, инро намедонӣ.

Ва ӯ говон ва парвориён ва гӯсфандони зиёде забҳ карда, ҳамаи писарони подшоҳ, ва Абётори коҳин ва Юоби сарлашкарро даъват намудааст, вале бандаат Сулаймонро даъват нанамудааст.

Ва алҳол, эй хоҷаам подшоҳ, чашмони тамоми Исроил сӯи туст, то ба онҳо маълум намоӣ, ки баъд аз хоҷаам подшоҳ кист, ки бар тахти ту хоҳад нишаст.

Вагарна, чунин воқеъ хоҳад шуд, ки чун хоҷаам подшоҳ бо падарони худ бихобад, ман ва писарам Сулаймон айбдор ҳисоб хоҳем ёфт».

Ва инак, ҳанӯз вай бо подшоҳ сухан меронд, Нотони пайғамбар ҳам омад.

Ва ба подшоҳ хабар дода, гуфтанд: «Инак Нотони пайғамбар». Ва ӯ назди подшоҳ даромад, ва рӯ бар замин хам шуда, ба подшоҳ саҷда бурд.

Ва Нотон гуфт: «Эй хоҷаам подшоҳ, оё ту гуфтаӣ, ки ́Адӯниё баъд аз ман подшоҳ хоҳад шуд, ва ӯ бар тахти ман хоҳад нишаст́?

Зеро ки вай имрӯз фуруд омада, говон ва парвориён ва гусфандони зиёдеро забҳ кардааст, ва ҳамаи писарони подшоҳ ва сардорони лашкар ва Абётори коҳинро даъват намудааст, ва инак, онҳо ба ҳузури вай мехӯранд ва менӯшанд, ва мегӯянд: ́Зинда бод подшоҳ Адӯниё!́

Валекин мани бандаат ва Содӯқи коҳин ва Баноё писари Еҳӯёдоъ ва бандаат Сулаймонро даъват нанамудааст.

Агар ин кор аз ҷониби хоҷаам подшоҳ содир шуда бошад, пас чаро ба бандаи худ маълум накардӣ, ки баъд аз хоҷаам подшоҳ кист, ки бар тахти ӯ биншинад?»

Ва подшоҳ Довуд ҷавоб гардонида, гуфт: «Батшобаъро назди ман бихонед». Вай назди подшоҳ даромад, ва ба ҳузури подшоҳ истод.

Ва подшоҳ қасам хӯрда, гуфт: «Қасам ба ҳаёти Парвардигоре ки ҷони маро аз ҳар тангӣ раҳо кардааст!

Чунон ки ман барои ту ба Парвардигор Худои Исроил қасам хӯрда гуфтаам, ки писарат Сулаймон баъд аз ман подшоҳ хоҳад шуд, ва ӯ бар тахти ман ба ҷои ман хоҳад нишаст, ончунон ман имрӯз ба амал хоҳам овард».

Ва Батшобаъ рӯ бар замин хам шуда, ба подшоҳ саҷда бурд, ва гуфт: «Хоҷаам подшоҳ Довуд то абад зинда бод!»

Ва подшоҳ Довуд гуфт: «Содӯқи коҳин ва Нотони пайғамбар ва Баноё писари Еҳӯёдоъро назди ман бихонед». Ва онҳо ба ҳузури подшоҳ даромаданд.

Ва подшоҳ ба онҳо гуфт: «Бандагони хоҷаи худро ҳамроҳи худ бигиред, ва писарам Сулаймонро бар хачири ман савор кунед, ва ӯро назди Ҷиҳун фуруд оваред.

Ва бигзор Содӯқи коҳин ва Нотони пайғамбар ӯро дар он ҷо ба подшоҳӣ бар Исроил тадҳин намоянд; ва карнай навозед, ва бигӯед: ́Зинда бод подшоҳ Сулаймон!́

Ва аз ақиби ӯ бароед, то ки ӯ омада, бар тахти ман биншинад; ва ӯ ба ҷои ман подшоҳ хоҳад шуд; ва ман ӯро мефармоям, ки бар Исроил ва бар Яҳудо раис бошад».

Ва Баноё писари Еҳӯёдоъ ба подшоҳ ҷавоб гардонида, гуфт: «Омин! Бигзор Парвардигор Худои хоҷаам подшоҳ низ чунин гӯяд!

Чунон ки Парвардигор бо хоҷаам подшоҳ буд, бигзор ончунон бо Сулаймон низ бошад, ва тахти ӯро аз тахти хоҷаам подшоҳ Довуд бузургтар гардонад!»

Ва Содӯқи коҳин ва Нотони пайғамбар ва Баноё писари Еҳӯёдоъ ва каритиён ва фалитиён фуруд омада, Сулаймонро бар хачири подшоҳ Довуд савор карданд, ва ӯро назди Ҷиҳун бурданд.

Ва Содӯқи коҳин шохи равғанро аз хайма гирифта, Сулаймонро тадҳин намуд. Ва карнай навохтанд, ва тамоми қавм гуфтанд: «Зинда бод подшоҳ Сулаймон!»

Ва тамоми қавм аз ақиби ӯ баромаданд, ва қавм най менавохтанд, ва бағоят шодӣ мекарданд, ба тавре ки замин аз овозашон мекафид.

Ва Адӯниё ва ҳамаи даъватшудагоне ки бо ӯ буданд, ҳамин ки хӯрданро бас карданд аз хӯрдан фориғ шуданд, инро шуниданд; ва Юоб садои карнайро шунида, гуфт: «Садои шаҳри пуризтироб аз чӣ сабаб аст?»

Ҳанӯз ӯ сухан меронд, инак, Йӯнотон писари Абётори коҳин омад; ва Адӯниё гуфт: «Биё, ки ту марди амин ҳастӣ ва муждаи нек меоварӣ».

Ва Йӯнотон ба Адӯниё ҷавоб гардонида, гуфт: «Дар ҳақиқат Ба ҳеҷ ваҷҳ, зеро хоҷаи мо, подшоҳ Довуд, Сулаймонро подшоҳ гардонидааст;

Ва подшоҳ Содӯқи коҳин ва Нотони пайғамбар ва Баноё писари Еҳӯёдоъ ва каритиён ва фалитиёнро бо ӯ фиристодааст; ва ӯро ба хачири подшоҳ савор кардаанд;

Ва Содӯқи коҳин ва Нотони пайғамбар ӯро дар Ҷиҳун ба подшоҳӣ тадҳин намудаанд, ва аз он ҷо шодикунон баромадаанд, ва шаҳр ғулғула бардоштааст; ҳамин аст садое ки шумо шунидаед;

Ва Сулаймон низ бар тахти подшоҳӣ нишастааст;

Ва бандагони подшоҳ низ барои табрик кардани хоҷаи мо подшоҳ Довуд омада, гуфтанд: ́Бигзор Худо номи Сулаймонро аз номи ту хубтар созад, ва тахти ӯро аз тахти ту бузургтар гардонад́. Ва подшоҳ бар бистари худ саҷда бурдааст;

Ва подшоҳ низ чунин гуфтааст: ́Муборак аст Парвардигор Худои Исроил, ки имрӯз касеро, ки бар тахти ман менишинад, ба ман додааст, ва чашмони ман инро мебинад!́»

Ва ҳамаи даъватшудагоне ки назди Адӯниё буданд, ба ҳарос афтода бархостанд, ва ҳар кас ба роҳи худ рафт.

Ва Адӯниё аз Сулаймон ҳаросон шуда, бархост, ва рафта, шохҳои қурбонгоҳро дошта гирифт.

Ва ба Сулаймон хабар дода, гуфтанд: «Инак, Адӯниё аз подшоҳ Сулаймон метарсад, ва инак, ӯ шохҳои қурбонгоҳро дошта, мегӯяд: ́Бигзор подшоҳ Сулаймон имрӯз ба ман қасам хӯрад, ки бандаи худро ба шамшер нахоҳад кушт́».

Ва Сулаймон гуфт: «Агар ӯ росткор гардад, як мӯяш бар замин нахоҳад афтод, вале агар бадие дар ӯ ёфт шавад, хоҳад мурд».

Ва подшоҳ Сулаймон фиристод, ва ӯро аз қурбонгоҳ фуруд оварданд, ва ӯ омада, ба подшоҳ Сулаймон саҷда бурд, ва Сулаймон ба ӯ гуфт: «Ба хонаи худ бирав».

Ва айёми вафоти марги Довуд наздик омад, ва ӯ ба писари худ Сулаймон васият карда, гуфт:

«Ман ба роҳи тамоми аҳли замин меравам, пас ту қавидил ва мард бош.

Ва амри Парвардигор Худои худро ба ҷо оварда, бо роҳҳои Ӯ равона шав, фароизи Ӯ, аҳкоми Ӯ ва дастурҳои Ӯ ва шаҳодоти Ӯро, чунон ки дар Тавроти Мусо навишта шудааст, риоя намо, то дар ҳар коре ки мекунӣ ва ба ҳар ҷое ки рӯ меоварӣ, комёб гардӣ,

То ки Парвардигор сухани Худро, ки дар ҳаққи ман ба забон рондааст, ба ҷо оварад, яъне гуфтааст: ́Агар писаронат роҳи худро риоя намуда, бо тамоми дили худ ва бо тамоми ҷони худ ба ҳузури Ман бо ростӣ рафтор кунанд, ба яқин касе аз насли ту аз болои тахти Исроил нобуд нахоҳад шуд́.

Ва низ он чиро, ки Юоб писари Саруё ба ман кард, яъне он чиро, ки ӯ дар ҳаққи ду сарлашкари Исроил, – дар ҳаққи Абнир писари Нир ва Амосо писари Ётар, – кард, ту медонӣ: ӯ онҳоро кушта, хуни ҷангро дар вақти сулҳ рехт, ва камарбандеро, ки ба камараш дошт, ва кафшеро, ки ба пойҳояш буд, ба хуни ҷанг олуда кард.

Пас, мувофиқи ҳикмати худ амал намо, ва намон, ки мӯи сафедаш ба саломатӣ ба гӯр фуруд ояд.

Валекин ба писарони Барзилойи ҷилъодӣ меҳрубонӣ намо, ва бигзор онҳо дар миёни касоне бошанд, ки дар сари дастархони ту хӯрок мехӯранд, зеро ки онҳо ба ман ҳамин тавр наздик шуда буданд, вақте ки аз дасти бародарат Абшолӯм рӯ ба гурез овардам.

Ва инак, Шимъӣ писари Ҷерои бинёминӣ, ки аз Баҳурим аст, назди ту мебошад, ва ӯ маро, дар рӯзе ки ба Маҳаноим мерафтам, бо дашномҳои сахт дашном дода буд; вале ӯ ба пешвози ман назди Урдун омад, ва ман барои ӯ ба Парвардигор қасам хӯрда гуфтам, ки ́туро бо шамшер нахоҳам кушт́

Ва алҳол ту ӯро бегуноҳ ҳисоб накун, зеро ки ту марди хирадманд ҳастӣ, ва медонӣ, ки ба ӯ чӣ коре бикунӣ, то ки мӯи сафедашро хунолуд гардонида ба гӯр фуруд оварӣ».

Ва Довуд бо падарони худ хобид, ва дар шаҳри Довуд дафн карда шуд.

Ва айёме ки Довуд бар Исроил подшоҳӣ кард, чил сол буд: дар Ҳебрӯн ҳафт сол подшоҳӣ кард, ва дар Уршалим сию се сол подшоҳӣ кард.

Ва Сулаймон бар тахти падараш Довуд нишаст, ва подшоҳии ӯ бағоят мустаҳкам гардид.

Ва Адӯниё писари Ҳаҷҷит назди Батшобаъ, модари Сулаймон, омад. Вай гуфт: «Оё бо осоиштагӣ омадаӣ?» Ва ӯ ҷавобан гуфт: «Бо осоиштагӣ».

Ва ӯ гуфт: «Ба ту сухане дорам». Вай гуфт: «Бигӯ».

Ва ӯ гуфт: «Ту медонӣ, ки подшоҳӣ ба ман тааллуқ дошт, ва тамоми Исроил рӯи худро сӯи ман нигаронида буданд, ки ман подшоҳ шавам; валекин подшоҳӣ аз ман рӯй гардонида, аз они бародарам шуд, зеро ки он аз ҷониби Парвардигор насиби ӯ гардидааст.

Ва алҳол ман илтимосе аз ту дорам, хоҳиши маро рад накун». Вай ба ӯ гуфт: «Бигӯ».

Ва ӯ гуфт: «Лутфан, ба подшоҳ Сулаймон бигӯ, – зеро ӯ хоҳиши туро рад нахоҳад кард, – ки Абишаги шунаммиро ба ман ба занӣ бидиҳад».

Ва Батшобаъ гуфт: «Хуб шудааст; ман дар бораи ту ба подшоҳ сухан хоҳам гуфт».

Ва Батшобаъ назди подшоҳ Сулаймон омад, то ки ба ӯ дар бораи Адӯниё сухан гӯяд. Ва подшоҳ ба пешвози вай бархоста, ба вай саҷда бурд, ва бар тахти худ нишаст. Барои модари подшоҳ низ тахте гузоштанд, ва вай аз тарафи рости ӯ нишаст,

Ва гуфт: «Як илтимоси хурде ман аз ту дорам, хоҳиши маро рад накун». Ва подшоҳ ба вай гуфт: «Бигӯ, эй модарам, зеро ки ман хоҳиши туро рад нахоҳам кард».

Вай гуфт: «Иҷозат бидеҳ, ки Абишаги шунаммиро ба бародарат Адӯниё ба занӣ бидиҳанд».

Ва подшоҳ Сулаймон ба модараш ҷавоб гардонида, гуфт: «Чаро ту Абишаги шунаммиро барои Адӯниё илтимос мекунӣ? Пас, подшоҳиро низ барои вай илтимос кун, ки вай бародари калонии ман аст, – ҳам барои вай, ҳам барои Абётори коҳин ва ҳам барои Юоб писари Саруё».

Ва подшоҳ Сулаймон ба Парвардигор қасам хӯрда, гуфт: «Худо ба ман ҷазо диҳад ва зиёда аз он бикунад, агар Адӯниё ин суханро ба зарари ҷони худ нагуфта бошад!

Ва алҳол қасам ба ҳаёти Парвардигоре ки маро мустаҳкам намуда ва бар тахти падарам Довуд нишонида ва хонае барои ман, чунон ки гуфта буд, барпо кардааст, – худи имрӯз Адӯниё бояд бимирад!»

Ва подшоҳ Сулаймон Баноё писари Еҳӯёдоъро фиристод, ки вай ӯро зарба зад, ва ӯ мурд.

Ва подшоҳ ба Абётори коҳин гуфт: «Ба киштзори худ ба Анотӯт бирав, зеро ту сазовори қатл ҳастӣ, вале имрӯз туро нахоҳам кушт, чунки ту сандуқи Худованди Парвардигорро ба ҳузури падарам Довуд бардоштаӣ, ва дар ҳамаи азиятҳои падарам азият кашидаӣ».

Ва Сулаймон Абёторро аз каҳонати Парвардигор бадар ронд, то сухани Парвардигорро, ки дар ҳаққи хонадони Элӣ дар Шилӯ гуфта буд, ба амал оварад.
Гурехтани Юоб ва фавти ӯ.

Овозаи ин ба гӯши Юоб расид, – дар сурате ки Юоб ба тарафи Адӯниё моил шуда буд, вале ба тарафи Абшолӯм моил нашуда буд, – ва Юоб ба хаймаи Парвардигор гурехта, шохҳои қурбонгоҳро дошта гирифт.

Ва ба подшоҳ Сулаймон хабар расониданд, ки Юоб ба хаймаи Парвардигор гурехтааст, ва инак назди қурбонгоҳ мебошад. Ва Сулаймон Баноё писари Еҳӯёдоъро фиристода, гуфт: «Рафта, ӯро зарба зан».

Ва Баноё назди хаймаи Парвардигор омада, ба ӯ гуфт: «Подшоҳ чунин гуфт: ́Баро!́» Ва ӯ гуфт: «Не, балки дар ин ҷо мехоҳам бимирам». Ва Баноё ба подшоҳ хабар расонида, гуфт: «Юоб чунин сухан ронд, ва ба ман чунин ҷавоб дод».

Ва подшоҳ ба вай гуфт: «Аз рӯи гуфтаи ӯ амал намо, ва ӯро зарба зада, дафн кун, ва хуни ноҳаққеро, ки Юоб рехта буд, аз ман ва аз хонадони падарам дур соз.

Ва бигзор Парвардигор хуни ӯро бар сари худи ӯ баргардонад, барои он ки ӯ ба ду шахсе ки аз ӯ одилтар ва некӯтар буданд, зарба расонида, онҳоро бо шамшер кушт, ва падарам Довуд аз ин бехабар буд, яъне: Абнир писари Нирро, ки сарлашкари Исроил буд, ва Амосо писари Ётарро, ки сарлашкари Яҳудо буд;

Ва бигзор хуни онҳо бар сари Юоб ва бар сари насли ӯ ба сурати абадӣ баргардад, вале барои Довуд ва наслаш ва хонадонаш ва тахташ осоиштагӣ аз ҷониби Парвардигор то абад бошад!»

Ва Баноё писари Еҳӯёдоъ баромада, ӯро зарба зад, ва ӯро кушт; ва ӯ дар хонааш, ки дар биёбон буд, дафн карда шуд.

Ва подшоҳ Баноё писари Еҳӯёдоъро ба ҷои ӯ бар лашкар таъин кард; ва подшоҳ Содӯқи коҳинро ба ҷои Абётор таъин намуд.

Ва подшоҳ фиристода, Шимъиро даъват намуд ва ба ӯ гуфт: «Барои худ хонае дар Уршалим бино карда, дар он ҷо сокин шав, ва аз он ҷо ба ҳеҷ тараф берун нарав.

Ва дар рӯзе ки ту берун рафта, аз дарёи Қидрӯн бигзарӣ, яқинан бидон, ки хоҳӣ мурд, ва хунат бар сари худат хоҳад буд».

Ва Шимъӣ ба подшоҳ гуфт: «Ин сухан хуб аст; чунон ки хоҷаам подшоҳ гуфтааст, бандаат ончунон амал хоҳад кард». Ва Шимъӣ айёми зиёде дар Уршалим иқомат намуд.

Вале баъд аз гузаштани се сол чунин воқеъ шуд, ки ду навкари Шимъӣ назди Окиш писари Маако, подшоҳи Ҷат, гурехтанд; ва ба Шимъӣ хабар дода, гуфтанд: «Инак, навкаронат дар Ҷат мебошанд».

Ва Шимъӣ бархоста, харашро зин кард, ва ба Ҷат назди Окиш рафт, то ки навкаронашро ҷустуҷӯ намояд, ва Шимъӣ рафта, навкаронашро аз Ҷат овард.

Ва ба Сулаймон хабар расид, ки Шимъӣ аз Уршалим ба Ҷат рафтааст, ва баргаштааст.

Ва подшоҳ фиристода, Шимъиро даъват намуд, ва ба вай гуфт: «Туро, охир, ба Парвардигор қасам додам, ва туро огоҳ намуда, гуфтам: ́Дар рӯзе ки берун рафта, ба ягон тараф равона шавӣ, бидон, ки яқинан хоҳӣ мурд́. Ва ту ба ман гуфтӣ: ́Ин сухан, ки шунидам, хуб аст́.

Пас, чаро қасами Парвардигор ва амреро, ки ба ту фармудам, риоя накардӣ?»

Ва подшоҳ ба Шимъӣ гуфт: «Тамоми бадиеро, ки дар ҳаққи падарам Довуд кардаӣ, ту медонӣ, ва дилат аз он хабар дорад; ва Парвардигор он бадии туро ба сарат баргардонидааст.

Ва подшоҳ Сулаймон муборак хоҳад буд, ва тахти Довуд ба ҳузури Парвардигор то абад устувор хоҳад монд».

Ва подшоҳ ба Баноё писари Еҳӯёдоъ фармуд, ва ӯ берун рафта, вайро зарба зад, ва вай мурд. Ва подшоҳӣ дар дасти Сулаймон мустаҳкам гардид.

Синодальный

1 Ввиду возрастающей слабости Давида сын его Адония стремится стать его преемником; 11 пророк Нафан и Вирсавия, мать Соломона, сообщают о поведении Адонии Давиду, который решает воцарить Соломона; 32 священник Садок помазывает Соломона на царство при народном ликовании; 41 приглашенные Адонией покидают его; он «ухватился за роги жертвенника».

Когда царь Давид состарился, вошел в преклонные лета, то покрывали его одеждами, но не мог он согреться.

И сказали ему слуги его: пусть поищут для господина нашего царя молодую девицу, чтоб она предстояла царю и ходила за ним и лежала с ним, – и будет тепло господину нашему, царю.

И искали красивой девицы во всех пределах Израильских, и нашли Ависагу Сунамитянку, и привели ее к царю.

Девица была очень красива, и ходила она за царем и прислуживала ему; но царь не познал ее.

Адония, сын Аггифы, возгордившись говорил: я буду царем. И завел себе колесницы и всадников и пятьдесят человек скороходов.

Отец же никогда не стеснял его вопросом: для чего ты это делаешь? Он же был очень красив и родился ему после Авессалома.

И советовался он с Иоавом, сыном Саруиным, и с Авиафаром священником, и они помогали Адонии.

Но священник Садок и Ванея, сын Иодаев, и пророк Нафан, и Семей, и Рисий, и сильные Давидовы не были на стороне Адонии.

И заколол Адония овец и волов и тельцов у камня Зохелет, что у источника Рогель, и пригласил всех братьев своих, сыновей царя, со всеми Иудеянами, служившими у царя.

Пророка же Нафана и Ванею, и тех сильных, и Соломона, брата своего, не пригласил.

Тогда Нафан сказал Вирсавии, матери Соломона, говоря: слышала ли ты, что Адония, сын Аггифин, сделался царем, а господин наш Давид не знает о том?

Теперь, вот, я советую тебе: спасай жизнь твою и жизнь сына твоего Соломона.

Иди и войди к царю Давиду и скажи ему: не клялся ли ты, господин мой царь, рабе твоей, говоря: «сын твой Соломон будет царем после меня и он сядет на престоле моем»? Почему же воцарился Адония?

И вот, когда ты еще будешь говорить там с царем, войду и я вслед за тобою и дополню слова твои.

Вирсавия пошла к царю в спальню; царь был очень стар, и Ависага Сунамитянка прислуживала царю;

и наклонилась Вирсавия и поклонилась царю; и сказал царь: что тебе?

Она сказала ему: господин мой царь! ты клялся рабе твоей Господом Богом твоим: «сын твой Соломон будет царствовать после меня и он сядет на престоле моем».

А теперь, вот, Адония воцарился, и ты, господин мой царь, не знаешь о том.

И заколол он множество волов, тельцов и овец, и пригласил всех сыновей царских и священника Авиафара, и военачальника Иоава; Соломона же, раба твоего, не пригласил.

Но ты, господин мой, – царь, и глаза всех Израильтян устремлены на тебя, чтобы ты объявил им, кто сядет на престоле господина моего царя после него;

иначе, когда господин мой царь почиет с отцами своими, падет обвинение на меня и на сына моего Соломона.

Когда она еще говорила с царем, пришел и пророк Нафан.

И сказали царю, говоря: вот Нафан пророк. И вошел он к царю и поклонился царю лицем до земли.

И сказал Нафан: господин мой царь! сказал ли ты: «Адония будет царствовать после меня и он сядет на престоле моем»?

Потому что он ныне сошел и заколол множество волов, тельцов и овец, и пригласил всех сыновей царских и военачальников и священника Авиафара, и вот, они едят и пьют у него и говорят: да живет царь Адония!

А меня, раба твоего, и священника Садока, и Ванею, сына Иодаева, и Соломона, раба твоего, не пригласил.

Не сталось ли это по воле господина моего царя, и для чего ты не открыл рабу твоему, кто сядет на престоле господина моего царя после него?

И отвечал царь Давид и сказал: позовите ко мне Вирсавию. И вошла она и стала пред царем.

И клялся царь и сказал: жив Господь, избавлявший душу мою от всякой беды!

Как я клялся тебе Господом Богом Израилевым, говоря, что Соломон, сын твой, будет царствовать после меня и он сядет на престоле моем вместо меня, так я и сделаю это сегодня.

И наклонилась Вирсавия лицем до земли, и поклонилась царю, и сказала: да живет господин мой царь Давид во веки!

И сказал царь Давид: позовите ко мне священника Садока и пророка Нафана и Ванею, сына Иодаева. И вошли они к царю.

И сказал им царь: возьмите с собою слуг господина вашего и посадите Соломона, сына моего, на мула моего, и сведите его к Гиону,

и да помажет его там Садок священник и Нафан пророк в царя над Израилем, и затрубите трубою и возгласите: да живет царь Соломон!

Потом проводите его назад, и он придет и сядет на престоле моем; он будет царствовать вместо меня; ему завещал я быть вождем Израиля и Иуды.

И отвечал Ванея, сын Иодаев, царю и сказал: аминь, – да скажет так Господь Бог господина моего царя!

Как был Господь Бог с господином моим царем, так да будет Он с Соломоном и да возвеличит престол его более престола господина моего царя Давида!

И пошли Садок священник и Нафан пророк и Ванея, сын Иодая, и Хелефеи и Фелефеи, и посадили Соломона на мула царя Давида, и повели его к Гиону.

И взял Садок священник рог с елеем из скинии и помазал Соломона. И затрубили трубою, и весь народ восклицал: да живет царь Соломон!

И весь народ провожал Соломона, и играл народ на свирелях, и весьма радовался, так что земля расседалась от криков его.

И услышал Адония и все приглашенные им, как только перестали есть; а Иоав, услышав звук трубы, сказал: отчего этот шум волнующегося города?

Еще он говорил, как пришел Ионафан, сын священника Авиафара. И сказал Адония: войди; ты – честный человек и несешь добрую весть.

И отвечал Ионафан и сказал Адонии: да, господин наш царь Давид поставил Соломона царем;

и послал царь с ним Садока священника и Нафана пророка, и Ванею, сына Иодая, и Хелефеев и Фелефеев, и они посадили его на мула царского;

и помазали его Садок священник и Нафан пророк в царя в Гионе, и оттуда отправились с радостью, и пришел в движение город. Вот отчего шум, который вы слышите.

И Соломон уже сел на царском престоле.

И слуги царя приходили поздравить господина нашего царя Давида, говоря: Бог твой да прославит имя Соломона более твоего имени и да возвеличит престол его более твоего престола. И поклонился царь на ложе своем,

и сказал царь так: «благословен Господь Бог Израилев, Который сегодня дал [от семени моего] сидящего на престоле моем, и очи мои видят это!»

Тогда испугались и встали все приглашенные, которые были у Адонии, и пошли каждый своею дорогою.

Адония же, боясь Соломона, встал и пошел и ухватился за роги жертвенника.

И донесли Соломону, говоря: вот, Адония боится царя Соломона, и вот, он держится за роги жертвенника, говоря: пусть поклянется мне теперь царь Соломон, что он не умертвит раба своего мечом.

И сказал Соломон: если он будет человеком честным, то ни один волос его не упадет на землю; если же найдется в нем лукавство, то умрет.

И послал царь Соломон, и привели его от жертвенника. И он пришел и поклонился царю Соломону; и сказал ему Соломон: иди в дом свой.

1 Завещание Давида Соломону и осуждение Иоава и Семея; 10 смерть Давида и его погребение; 13 Адония убеждает Вирсавию заступиться за него пред Соломоном, но теряет за это свою жизнь; 26 Соломон отсылает от себя Авиафара и повелевает поразить Иоава даже у жертвенника Господня; 36 Семею воспрещено выходить из Иерусалима; его непослушание стоит ему жизни.

Приблизилось время умереть Давиду, и завещал он сыну своему Соломону, говоря:

вот, я отхожу в путь всей земли, ты же будь тверд и будь мужествен

и храни завет Господа Бога твоего, ходя путями Его и соблюдая уставы Его и заповеди Его, и определения Его и постановления Его, как написано в законе Моисеевом, чтобы быть тебе благоразумным во всем, что ни будешь делать, и везде, куда ни обратишься;

чтобы Господь исполнил слово Свое, которое Он сказал обо мне, говоря: «если сыны твои будут наблюдать за путями своими, чтобы ходить предо Мною в истине от всего сердца своего и от всей души своей, то не прекратится муж от тебя на престоле Израилевом».

Еще: ты знаешь, что сделал мне Иоав, сын Саруин, как поступил он с двумя вождями войска Израильского, с Авениром, сыном Нировым, и Амессаем, сыном Иеферовым, как он умертвил их и пролил кровь бранную во время мира, обагрив кровью бранною пояс на чреслах своих и обувь на ногах своих:

поступи по мудрости твоей, чтобы не отпустить седины его мирно в преисподнюю.

А сынам Верзеллия Галаадитянина окажи милость, чтоб они были между питающимися твоим столом, ибо они пришли ко мне, когда я бежал от Авессалома, брата твоего.

Вот еще у тебя Семей, сын Геры Вениамитянина из Бахурима; он злословил меня тяжким злословием, когда я шел в Маханаим; но он вышел навстречу мне у Иордана, и я поклялся ему Господом, говоря: «я не умерщвлю тебя мечом».

Ты же не оставь его безнаказанным; ибо ты человек мудрый и знаешь, что тебе сделать с ним, чтобы низвести седину его в крови в преисподнюю.

И почил Давид с отцами своими и погребен был в городе Давидовом.

Времени царствования Давида над Израилем было сорок лет: в Хевроне царствовал он семь лет и тридцать три года царствовал в Иерусалиме.

И сел Соломон на престоле Давида, отца своего, и царствование его было очень твердо.

И пришел Адония, сын Аггифы, к Вирсавии, матери Соломона, [и поклонился ей]. Она сказала: с миром ли приход твой? И сказал он: с миром.

И сказал он: у меня есть слово к тебе. Она сказала: говори.

И сказал он: ты знаешь, что царство принадлежало мне, и весь Израиль обращал на меня взоры свои, как на будущего царя; но царство отошло от меня и досталось брату моему, ибо от Господа это было ему;

теперь я прошу тебя об одном, не откажи мне. Она сказала ему: говори.

И сказал он: прошу тебя, поговори царю Соломону, ибо он не откажет тебе, чтоб он дал мне Ависагу Сунамитянку в жену.

И сказала Вирсавия: хорошо, я поговорю о тебе царю.

И вошла Вирсавия к царю Соломону говорить ему об Адонии. Царь встал перед нею, и поклонился ей, и сел на престоле своем. Поставили престол и для матери царя, и она села по правую руку его

и сказала: я имею к тебе одну небольшую просьбу, не откажи мне. И сказал ей царь: проси, мать моя; я не откажу тебе.

И сказала она: дай Ависагу Сунамитянку Адонии, брату твоему, в жену.

И отвечал царь Соломон и сказал матери своей: а зачем ты просишь Ависагу Сунамитянку для Адонии? проси ему также и царства; ибо он мой старший брат, и ему священник Авиафар и Иоав, сын Саруин, [военачальник, друг].

И поклялся царь Соломон Господом, говоря: то и то пусть сделает со мною Бог и еще больше сделает, если не на свою душу сказал Адония такое слово;

ныне же, – жив Господь, укрепивший меня и посадивший меня на престоле Давида, отца моего, и устроивший мне дом, как говорил Он, – ныне же Адония должен умереть.

И послал царь Соломон Ванею, сына Иодаева, который поразил его, и он умер.

А священнику Авиафару царь сказал: ступай в Анафоф на твое поле; ты достоин смерти, но в настоящее время я не умерщвлю тебя, ибо ты носил ковчег Владыки Господа пред Давидом, отцом моим, и терпел все, что терпел отец мой.

И удалил Соломон Авиафара от священства Господня, и исполнилось слово Господа, которое сказал Он о доме Илия в Силоме.

Слух об этом дошел до Иоава, – так как Иоав склонялся на сторону Адонии, а на сторону Соломона не склонялся, – и убежал Иоав в скинию Господню и ухватился за роги жертвенника.

И донесли царю Соломону, что Иоав убежал в скинию Господню и что он у жертвенника. И послал Соломон Ванею, сына Иодаева, говоря: пойди, умертви его [и похорони его].

И пришел Ванея в скинию Господню и сказал ему: так сказал царь: выходи. И сказал тот: нет, я хочу умереть здесь. Ванея передал это царю, говоря: так сказал Иоав, и так отвечал мне.

Царь сказал ему: сделай, как он сказал, и умертви его и похорони его, и сними невинную кровь, пролитую Иоавом, с меня и с дома отца моего;

да обратит Господь кровь его на голову его за то, что он убил двух мужей невинных и лучших его: поразил мечом, без ведома отца моего Давида, Авенира, сына Нирова, военачальника Израильского, и Амессая, сына Иеферова, военачальника Иудейского;

да обратится кровь их на голову Иоава и на голову потомства его на веки, а Давиду и потомству его, и дому его и престолу его да будет мир на веки от Господа!

И пошел Ванея, сын Иодаев, и поразил Иоава, и умертвил его, и он был похоронен в доме своем в пустыне.

И поставил царь Соломон Ванею, сына Иодаева, вместо его над войском; [управление же царством было в Иерусалиме,] а Садока священника поставил царь [первосвященником] вместо Авиафара.
[И дал Господь Соломону разум и мудрость весьма великую и обширный ум, как песок при море. И Соломон имел разум выше разума всех сынов востока и всех мудрых Египтян. И взял за себя дочь фараона и ввел ее в город Давидов, доколе не построил дома своего и, во-первых, дома Господня и стены вокруг Иерусалима; в семь лет окончил он строение. И было у Соломона семьдесят тысяч человек, носящих тяжести, и восемьдесят тысяч каменосеков в горах. И сделал Соломон море и подпоры, и большие бани и столбы, и источник на дворе и медное море, и построил замок и укрепления его, и разделил город Давидов. Тогда дочь фараона перешла из города Давидова в дом свой, который он построил ей; тогда построил Соломон стену вокруг города. И приносил Соломон три раза в год всесожжения и мирные жертвы на жертвеннике, который он устроил Господу, и курение совершал на нем пред Господом, и окончил строение дома. Главных приставников над работами Соломоновыми было три тысячи шестьсот, которые управляли народом, производившим работы. И построил он Ассур, и Магдон, и Газер, и Вефорон вышний и Валалаф; но эти города он построил после построения дома Господня и стены вокруг Иерусалима. И еще при жизни Давид завещал Соломону, говоря: вот у тебя Семей, сын Геры, сына Иеминиина из Бахурима; он злословил меня тяжким злословием, как я шел в Маханаим; но он вышел навстречу мне у Иордана, и я поклялся ему Господом, говоря: "я не умерщвлю тебя мечом". Ты же не оставь его безнаказанным, ибо ты человек мудрый и знаешь, что тебе сделать с ним, чтобы низвести седину его в крови в преисподнюю.]

И послав царь призвал Семея и сказал ему: построй себе дом в Иерусалиме и живи здесь, и никуда не выходи отсюда;

и знай, что в тот день, в который ты выйдешь и перейдешь поток Кедрон, непременно умрешь; кровь твоя будет на голове твоей.

И сказал Семей царю: хорошо; как приказал господин мой царь, так сделает раб твой. И жил Семей в Иерусалиме долгое время.

Но через три года случилось, что у Семея двое рабов убежали к Анхусу, сыну Маахи, царю Гефскому. И сказали Семею, говоря: вот, рабы твои в Гефе.

И встал Семей, и оседлал осла своего, и отправился в Геф к Анхусу искать рабов своих. И возвратился Семей и привел рабов своих из Гефа.

И донесли Соломону, что Семей ходил из Иерусалима в Геф и возвратился.

И послав призвал царь Семея и сказал ему: не клялся ли я тебе Господом и не объявлял ли тебе, говоря: «знай, что в тот день, в который ты выйдешь и пойдешь куда-нибудь, непременно умрешь»? и ты сказал мне: «хорошо»;

зачем же ты не соблюл приказания, которое я дал тебе пред Господом с клятвою?

И сказал царь Семею: ты знаешь и знает сердце твое все зло, какое ты сделал отцу моему Давиду; да обратит же Господь злобу твою на голову твою!

а царь Соломон да будет благословен, и престол Давида да будет непоколебим пред Господом во веки!

и повелел царь Ванее, сыну Иодаеву, и он пошел и поразил Семея, и тот умер.

Грузинский

Языки

მოხუცდა დავით მეფე, ხანში შევიდა; ახურავდნენ სამოსლებს, მაგრამ ვერ თბებოდა.

უთხრეს მისმა მორჩილებმა: გამოუძებნონ ჩვენს მეფე-ბატონს ახალგაზრდა ქალწული ქალი, რომ წარდგეს მეფის წინაშე, უვლიდეს მას და გვერდში უწვებოდეს. მაშინ გათბება ჩვენი მეფე-ბატონი.

დაუწყეს ძებნა ლამაზ ყმაწვილ ქალს მთელს ისრაელში და იპოვნეს აბიშაგ შუნამელი და მიჰგვარეს მეფეს.

ძალზე ლამაზი იყო ყმაწვილი ქალი, უვლიდა მეფეს და ემსახურებოდა მას; მაგრამ მეფე არ მიჰკარებია ქალს.

გამედიდურდა ადონია, ხაგითის შვილი, და ასე ამბობდა: მე უნდა ვიმეფო! გაიჩინა ეტლი და მხედრები, და ორმოცდაათი მალემსრბოლი.

არასოდეს უსაყვედურნია მამამისს, ასე რატომ იქცევიო. - თანაც თვალტანადი ყმაწვილი იყო ადონია, აბესალომის შემდეგ ეყოლა იგი დედამისს.

იოაბთან, ცერუიას ძესთან, და აბიათარ მღვდელთან ჰქონდა საქმე დაჭერილი და ისინი ეხმარებოდნენ ადონიას.

ცადოკ მღვდელი, ბენაია იეჰოიადაყის ძე, ნათან წინასწარმეტყველი, შიმყი, რეყი და დავითის მამაცი ხალხი მხარს არ უჭერდნენ ადონიას.

დახოცა ადონიამ ცხვრები, ხარები, ნასუქალი მოზვრები ზოხელეთის ქვასთან, ყენ-როგელის მახლობლად რომ არის, და მოიწვია თავისი ძმები, უფლისწულები და იუდაელი კაცები, მეფის მორჩილნი.

ხოლო ნათან წინასწარმეტყველი, ბენაია, მამაცი ხალხი და სოლომონი, თავისი ძმა, არ მოიწვია.

უთხრა ნათანმა ბათშებაყს, სოლომონის დედას: გაიგე, რომ გამეფდა ადონია, ხაგითის შვილი, ჩვენმა პატრონმა დავითმა კი არაფერი იცის?

ახლა, მოდი, ერთ რამეს გირჩევ, უშველე თავს და შენს შვილს, სოლომონს.

წადი, დავით მეფესთან, შედი და უთხარი: განა შენ არ იყავი, მეფევ-ბატონო, რომ შემომფიცე შენს მორჩილს: შენი ვაჟი სოლომონი იმეფებსო ჩემს შემდეგ, ის დაჯდებაო ჩემს ტახტზე. მაშ, რატომ გამეფდა ადონია?

ვიდრე შენ მეფესთან ლაპარაკში იქნები, მეც შემოვალ და სიტყვას შეგაწევ.

შევიდა ბათშებაყი მეფესთან ოთახში. ძალზე მოხუცი იყო მეფე და აბიშაგ შუნამელი უვლიდა მეფეს.

თავი დახარა ბათშებაყმა და თაყვანისცა მეფეს. ჰკითხა მეფემ: რა გინდა?

მიუგო: ჩემო ბატონო, ხომ შეჰფიცე შენს მობჩილს უფლის, შენი ღმერთის სახელით, სოლომონი, შენი ვაჟი, გამეფდებაო ჩემს შემდეგ და დაჯდებაო ჩემს ტახტზე.

ახლა, აჰა, ადონია გამეფდა: შენ კი, მეფევ-ბატონო, არაფერი გაგიგია.

მრავლად დახოცა ხარები, ნასუქალი მოზვრები და ცხვრები, მოიწვია ყველა უფლისწული, აბიათარ მღვდელი, მხედართმთავარი იოაბი; შენი მორჩილი სოლომონი კი არ მოუწვევია.

შენსკენაა მთელი ისრაელის თვალი, მეფე-ბატონო, რომ გამოუცხადო, თუ ვინ ავა მეფე-ბატონის ტახტზე შენს შემდეგ.

როცა განისვენებს მეფე-ბატონი მამა-პაპასთან, დამნაშავენი გამოვალთ მე და ჩემი შვილი სოლომონი.

ამ ლაპარაკში იყო მეფესთან, რომ მოვიდა ნათან წინასწარმეტყველი.

მოახსენეს მეფეს: აჰა, ნათან წინასწარმეტყველი. შევიდა მეფესთან და მდაბლად თაყვანისცა მეფეს.

თქვა ნათანმა: მეფე-ბატონო! შენა თქვი, ადონია გამეფდესო ჩემს შემდეგ და დაჯდესო ჩემს ტახტზე?

რადგან ჩამოვიდა დღეს, მრავლად დახოცა ხარები, ნასუქალი მოზვრები და ცხვარი და მოიწვია ყველა უფლისწული, ჯარის სარდლები, აბიათარ მღვდელი. ახლა იქ არიან და ჭამენ და სვამენ მის წინაშე. გაჰყვირიან: იცოცხლოს მეფე ადონიამ!

არ მივუწვევივარ არც მე, შენი მორჩილი, არც ცადოკ მღვდელი, არც ბენაია იეჰოიადაყის ძე, და არც სოლომონი, შენი მორჩილი.

თუ მეფე-ბატონისგან მოდის ეს ბრძანება, რატომ არ გამაგებინე შენს მორჩილს, ვინ უნდა დაჯდეს მეფე-ბატონის ტახტზე მის შემდეგ?

მიუგო მეფე დავითმა და უთხრა: ბათშებაყს დამიძახეთ! შევიდა იგი მეფესთან და წარუდგა მეფეს.

დაიფიცა მეფემ და თქვა: მოწმე იყოს უფალი, რომელმაც მიხსნა ყველა გასაჭირიდან,

რომ როგორც შემოგფიცე უფლის, ისრაელის ღვთის სახელით, შენი ვაჟი სოლომონი გამეფდება-მეთქი ჩემს შემდეგ და ის დაჯდება-მეთქი ჩემს ტახტზე ჩემს ნაცვლად, ასე გავაკეთებ დღეს.

მიწამდე დახარა თავი ბათშებაყმა, თაყვანისცა მეფეს და უთხრა: იცოცხლოს ჩემმა პატრონმა, მეფე დავითმა, უკუნისამდე.

თქვა მეფე დავითმა: დამიძახეთ ცადოკ მღვდელს, ნათან წინასწარმეტყველს, და ბენაია იეჰოიადაყის ძეს. ისინიც წარსდგნენ მეფის წინაშე.

უთხრა მათ მეფემ: იახლეთ თქვენი ბატონის მორჩილნი, შესვით ჩემი შვილი სოლმონი ჩემს ჯორზე და გიხონში ჩაიყვანეთ.

აქ სცხონ იგი ისრაელის მეფედ ცადოკ მღვდელმა და ნათან წინასწარმეტყველმა. მერე ჰკარით ბუკს და გამოაცხადეთ: იცოცხლოს მეფე სოლომონმა!

მერე ამოჰყევით მას, მოვა და დაჯდება ჩემს ტახტზე და იმეფებს ჩემს ნაცვლად. ის დავნიშნე მე ისრაელისა და იუდას მთავრად.

მიუგო ბენაია იეჰოიადაყის ძემ მეფეს და უთხრა: ამინ! ასევე თქვას უფალმა, ჩემი მეფე-ბატონის ღმერთმა.

როგორც ჩემს მეფე-ბატონთან იყო უფალი, ასევე იყო სოლომონთანაც. ჩემი მეფე-ბატონის, დავითის ტახტზე მეტად აღამაღლოს მისი ტახტი.

ჩავიდნენ ცადოკ მღვდელი, ნათან წინასწარმეტყველი, ბენაია იეჰოიადაყის ძე, ქერეთელნი და ფელეთელნი, შესვეს სოლომონ მეფე დავითის ჯორზე და გიხონისკენ წაიყვანეს.

გამოიტანა ცადოკ მღვდელმა კარვიდან რქით ზეთი და სცხო სოლომონს. ჰკრეს ბუკს და დაიძახა მთელმა ხალხმა: იცოცხლოს მეფე სოლომონმა!

უკან ამოჰყვა მთელი ხალხი, სტვირს უკრავდა ხალხი და ხარობდა დიდი სიხარულით, მიწა იპობოდა მათი ყიჟინისგან.

ის იყო მორჩნენ პურობას ადონია და მისი სტუმრები, რომ მოესმათ ეს ყიჟინა. გაიგონა იოაბმა ბუკის ხმა და თქვა: რამ აახმაურა ქალაქი?

არ დაემთავრებინა ლაპარაკი, რომ მოვიდა იონათანი, აბიათარ მღვდლის შვილი. თქვა ადონიამ: მოდი, რადგან ვაჟკაცი კაცი ხარ და კარგი ამბავი მოგაქვს.

მიუგო იონათანმა ადონიას და უთხრა: ჭეშმარიტად! სოლომონი გაამეფა ჩვენმა მეფე-ბატონმა.

გააყოლა მას მეფემ ცადოკ მღვდელი, ნათან წინასწარმეტყველი, ბენაია იეჰოიადაყის ძე, ქერეთელები და ფელეთელები და შესვეს იგი მეფის ჯორზე.

მეფედ სცხეს გიხონში ცადოკ მღვდელმა და ნათან წინასწარმეტყველმა. გამხიარულვმულნი ამოვიდნენ იქიდან და შეიძრა ქალაქი. ეს ხმა იყო, თქვენ რომ გაიგონეთ.

უკვე ზის სოლომონი სამეფო ტახტზე.

მივიდნენ კიდეც და მიულოცეს მეფის მორჩილებმა ჩვენს მეფე-ბატონს, დავითს, და უთხრეს: შენს სახელზე მეტად შეამკოს უფალმა სოლომონის სახელი და შენს ტახტზე მეტად განადიდოს მისი ტახტი. ქედი მოიხარა საწოლზე მეფემ.

ასე თქვა კიდეც მეფემ: კურთხეულ იყოს უფალი, ღმერთი ისრაელისა, რომელმაც მომცა დღეს თვალხილულს ჩემი ტახტის მემკვიდრე და თვალით მახილვინა.

შეეშინდათ ადონიას სტუმრებს, წამოიშალნენ და თავ-თავისი გზით წავიდნენ.

ხოლო ადონიამ სოლომონის შიშით სამსმხვერპლოს მიაშურა და მოეჭიდა მის რქებს.

შეატყობინეს სოლომონს: აჰა, შეეშინდაო ადონიას მეფე სოლომონის, სამსხვერპლოს რქებს მოეჭიდა და ამბობსო: შემომფიცოს დღეს მეფე სოლომონმა რომ მახვილით არ მოკლავს თავის მორჩილს.

თქვა სოლომონმა: თუ წრფელად მოიქცევა მისი თმის ერთი ღერიც არ დავარდება მიწაზე; მაგრამ თუ მზაკვრობა გაივლო გულში, მოკვდება.

გაგზავნა სოლომონმა ხალხი და ჩამოიყვანეს იგი სამსხვერპლოდან. მივიდა და თაყვანისცა მეფე სოლომონს. უთხრა სოლომონმა: წადი სახლში.

მოახლოვდა დავითის სიკვდილის ჟამი და ეს უანდერძა მან თავის შვილს, სოლომონს:

მივდივარ მთელი ქვეყნის გზით, გამაგრდი და კაცი იყავი.

აღუსრულე ვალი უფალს, შენს ღმერთს: იარე მის გზაზე, დაიცავი მისი წესები, მისი მცნებანი, მისი სამართალი, მისი მოწმობანი, როგორც სწერია მოსეს რჯულში, რომ ხელი მოგემართოს ყველაფერში, რასაც გააკეთებ, და ყველგან, საითკენაც პირს მიაბრუნებ.

რომ აღასრულოს უფალმა ჩემზე ნათქვამი თავისი სიტყვა: თუ შენი შვილები დაიცავენ ჩემს გზას და ივლიან ჩემს წინაშე ჭეშმარიტებით და მთელი გულითა და სულით, არ დაგელევაო კაცი ისრაელის ტახტზე.

შენც იცი, რა გამიკეთა იოაბ ცერუიას ძემ, რა გაუკეთა ისრაელის ლაშქრის ორ სარდალს - აბნერ ნერის ძეს და ყამასა იეთერის ძეს; როგორ დახოცა ისინი და მშვიდობის დროს ბრძოლის სისხლი დაღვარა; ბრძოლის სისხლი მოიცხო სარტყელზე და ფეხსამოსზე.

ბრძნულად მოიქეცი და მშვიდობით ნუ ჩაუშვებ მის ჭაღარას შავეთში.

ბარზილაი გალაადელის შვილებს წყალობა მიაგე, თანამეინახეებად გყავდეს სუფრაზე, რადგან ახლობლობა ჰქონდათ ჩემთან, როცა შენს ძმას აბესალომს გავურბოდი.

აჰა, შენთან არის შიმყი გერას ძე, ბენიამინიანი, ბახურიმიდან; ის იყო, რომ მწარედ მწყევლიდა, როცა მახანაიმში მივდიოდი. იორდანეზე ჩამოვიდა ჩემს შესახვედრად და მეც უფლის სახელით შევფიცე, მახვილით არ მოგკლავ-მეთქი.

შენ ნუ გაამართლებ, რადგან ბრძენი კაცი ხარ და იცი, როგორ უნდა მოექცე, რომ სისხლიანი ჭაღარით ჩაიყვანო შავეთში.

განისვენა დავითმა თავის მამა-პაპასთან და დაიმარხა დავითის ქალაქში.

ხანი დავითის მეფობისა ისრაელზე იყო ორმოცი წელი, ხებრონში შვიდ წელს მეფობდა, იერუსალიმში - ოცდაცამეტ წელს.

დაჯდა სოლომონი მამამისის, დავითის ტახტზე და დიდად განმტკიცდა მისი მეფობა.

მივიდა ადონია, ხაგითის შვილი, ბათშებაყთან, სოლომონის დედასთან. უთხრა ქალმა: სამშვიდობოდა ხარ მოსული? მიუგო: სამშვიდობოდ.

უთხრა: საქმე მაქვს შენთან: უთხრა: თქვი.

თქვა: შენ იცი, რომ ჩემი იყო მეფობა, და მე შემომყურებდა მთელი ისრაელი, რომ მეფე გავმხდარიყავი. მაგრამ წამივიდა მეფობა და ჩემს ძმას ერგო, რადგან უფლისგან ჰქონდა მიცემული.

ახლა ერთი სათხოვარი მაქვს შენთან, ნუ გამაწბილებ. მიუგო ქალმა: თქვი.

თქვა: უთხარი სოლომონ მეფეს, რომ არ გამაწბილოს და ცოლად მომცეს აბიშაგ შუნამელი.

თქვა ბათშებაყმა: კარგი, დაველაპარაკები შენზე მეფეს.

მივიდა ბათშებაყი მეფე სოლომონთან, რომ ადონიაზე დალაპარაკებოდა. წარდგა მეფე მის შესახვედრად და თაყვანისცა მას, და დაჯდა თავის ტახტზე. მეფის დედასაც დაუდგეს ტახტი და მის მხარმარჯვნივ დაჯდა იგი.

უთხრა: ერთი მცირე სათხოვარი მაქვს შენთან, ნე გამაწბილებ. უთხრა მეფემ: მთხოვე, დედაჩემო, რადგან არ გაგაწბილებ.

თქვა: მიეცი ცოლად აბიშაგ შუნამელი შენს ძმას, ადონიას.

მიუგო მეფე სოლომონმა თავის დედას და უთხრა: რად მოითხოვ ადონიასთვის აბიშაგ შუნამელს? ბარემ მეფობაც მოითხოვე მისთვის, რაკი ჩემი უფროსი ძმაა; მისთვის, აბიათარ მღვდლისთვის და იოაბ ცერუიას ძისთვის!

დაიფიცა მეფე სოლომონმა უფალი და თქვა: ასე და ასე მიყოს უფალმა, და უარესიც დამმართოს, თუ თავის საუბედუროდ არ ეთქვას ეს სიტყვა ადონიას!

ვფიცავ უფალს, რომელმაც განმამტკიცა და დამსვა მამაჩემის ტახტზე, რომელმაც სახლი ამიშენა დაპირებისამებრ, რომ დღესვე მოკვდება ადონია.

დაავალა მეფე სოლომონმა ბენაია იეჰოიადაყის ძეს და მანაც განგმირა იგი და მოკვდა ადონია.

აბიათარ მღვდელს კი უთხრა მეფემ: ყანათოთს წადი, შენს მამულში. სიკვდილის ღირსი ხარ, მაგრამ დღეს არ მოგკლავ, რადგან შენ გიტარებია უფლის კიდობანი მამაჩემის, დავითის წინაშე და, ყველაფერს იტანდი, რასაც მამაჩემი იტანდა.

მოკვეთა სოლომონმა აბიათარი უფლის მღვდლობიდან, რათა აღსრულებულიყო უფლის სიტყვა, რომელიც თქვა მან ელიას სახელზე სილოამში.

მიუვიდა ხმა იოაბს და (რადგან იოაბი ადონიას მიემხრო და აბესალომს არ მიმხრობია) გაიქცა იოაბი უფლის კარვისკენ და სამსხვერპლოს რქებს მოეჭიდა.

შეატყობინეს მეფე სოლომონს, უფლის კარვისკნ გაიქცაო იოაბი და, აჰა, სამსხვერპლოსთან დგასო. გაგზავნა სოლომონმა ბენაია იეჰოიადაყის ძე და დააბარა: მიდი, მოკალი!

მივიდა ბენაია უფლის კარავთან და უთხრა: გამოდი, ასე ბრძანა მეფემ. მიუგო: არა, აქ მოვკვდები. მიუტანა ბენაიამ მეფეს ამბავი, ასე თქვაო იოაბმა.

უთხრა მეფემ: ისე გააკეთე, როგორც თავად თქვა; მოკალი და დამარხე. ამით მომრეცხავ მეცა და მამაჩემის სახლსაც უბრალო სისხლს, იოაბმა რომ დაღვარა.

უფალმა მის თავზევე მიაქციოს მისი სისხლი იმისივის, რომ მიუხდა ორ მასზე მართალ და კეთილ კაცს და მახვილით დახოცა მამაჩემის, დავითის უჩუმრდ აბნერ ნერის ძე, ისრაელის ჯარის სარდალი, და ყამასა იეთერის ძე, იუდას ჯარის სარდალი.

მიექცეს მათი სისხლი იოაბის თავს და მისი შთამომავლების თავს უკუნისამდე, ხოლო დავითს, მის მთამომავლობას, მის სახლს და მის ტახტს მშვიდობა სთნდეს უფლისგან უკუნისამდე.

წავიდა ბენაია იეჰოიადაყის ძე, თავს დაესხა მას და მოკლა, და მის სახლში, უდაბნოში დამარხა.

დანიშნა მეფემ ბენაია იეჰოიადაყის ძე მის ადგილზე ჯარის სარდლად, ხოლო აბიათარის ადგილზე ცადოკ მღვდელი დაადგინა მეფემ.

დაიბარა მეფემ შიმყი და უთხრა: აიშენე სახლი იერუსალიმში და იცხოვრე იქ. ნურსად ნუ გახვალ აქიდან.

როგორც კი გახვალ და კედრონის ხევს გასცდები, იცოდე, სიკვდილი არ აგცდება. შენს თავზე იქნება შენი სისხლი.

უთხრა შიმყიმ მეფეს: კეთილი. როგორც ბრძანა მეფე-ბატონმა, ისე მოიქცევა შენი მორჩილი. ცხოვრობდა შიმყი იერუსალიმში მრავალი ხანი.

გავიდა სამი წელი და გაექცა შიმყის ორი მორჩილი აქიშ მაყაქას ძესთან, გათის მეფესთან. შეატყობინეს შიმყის, გათში არიანო შენი მორჩილნი.

ადგა შიმყი და შეკაზმა სახედარი და წავიდა გათს აქიშთან თავის მორჩილთა საძებრად. წავიდა შიმყი და კიდეც მოიყვანა გათიდან თავისი მორჩილნი.

შეატყობინეს სოლომონს, იერუსალიმიდან გათში წავიდა შიმყი და უკან მობრუნდაო.

დაიბარა მეფემ შიმყი და უთხრა: რომ დაგაფიცე უფლის სახელით და გაგაფრთხილე, თუ გახვედი და სადმე წასულხარ, იცოდე, სიკვდილი არ აგცდება-მეთქი, შენ მიპასუხე: კეთილი, მესმისო.

რატომ არ შეინახე უფლის ფიცი და ჩემი ბრძანება, რაც ნაბრძანები მქონდა?

კიდევ უთხრა მეფემ შიმყის: შენც კარგად იცი და შენმა გულმაც, რა ავკაცობა გაგიკეთებია დავითისთვის, მამაჩემისთვის. ახლა შენს თავზე მოაქცევს უფალი შენს ავკაცობას.

კურთხეული იყოს მეფე სოლომონი და მტკიცე იყოს დავითის ტახტი უფლის წინაშე უკუნისამდე!

უბრძანა მეფემ ბენაია იეჰოიადაყის ძეს. ისიც წავიდა და დაჰკრა შიმყის, და მოკვდა იგი. განმტკიცდა სამეფო სოლომონის ხელში.