Скрыть
8:7
8:8
8:13
8:15
8:18
8:21
8:23
8:28
8:34
8:38
8:40
8:42
8:47
8:49
8:53a
8:55
8:61
Синодальный
1 Открытие дома Господня, построенного Соломоном, в присутствии всех старейшин Израилевых; облако наполнило дом; 12 слово царя к народу; 22 его молитва посвящения; 54 он благословляет народ и увещевает; 62 принесением жертв и празднованием закончено освящение храма.
Тогда созвал Соломон старейшин Израилевых и всех начальников колен, глав поколений сынов Израилевых, к царю Соломону в Иерусалим, чтобы перенести ковчег завета Господня из города Давидова, то есть Сиона.
И собрались к царю Соломону на праздник все Израильтяне в месяце Афаниме, который есть седьмой месяц.
И пришли все старейшины Израилевы; и подняли священники ковчег,
и понесли ковчег Господень и скинию собрания и все священные вещи, которые были в скинии; и несли их священники и левиты.
А царь Соломон и с ним все общество Израилево, собравшееся к нему, шли пред ковчегом, принося жертвы из мелкого и крупного скота, которых невозможно исчислить и определить, по множеству их.
И внесли священники ковчег завета Господня на место его, в давир храма, во Святое Святых, под крылья херувимов.
Ибо херувимы простирали крылья над местом ковчега, и покрывали херувимы сверху ковчег и шесты его.
И выдвинулись шесты так, что головки шестов видны были из святилища пред давиром, но не выказывались наружу; они там и до сего дня.
В ковчеге ничего не было, кроме двух каменных скрижалей, которые положил туда Моисей на Хориве, когда Господь заключил завет с сынами Израилевыми, по исшествии их из земли Египетской.
Когда священники вышли из святилища, облако наполнило дом Господень;
и не могли священники стоять на служении, по причине облака, ибо слава Господня наполнила храм Господень.
Тогда сказал Соломон: Господь сказал, что Он благоволит обитать во мгле;
я построил храм в жилище Тебе, место, чтобы пребывать Тебе во веки.
И обратился царь лицем своим, и благословил все собрание Израильтян; все собрание Израильтян стояло, –
и сказал: благословен Господь Бог Израилев, Который сказал Своими устами Давиду, отцу моему, и ныне исполнил рукою Своею! Он говорил:
«с того дня, как Я вывел народ Мой Израиля из Египта, Я не избрал города ни в одном из колен Израилевых, чтобы построен был дом, в котором пребывало бы имя Мое; [но избрал Иерусалим для пребывания в нем имени Моего] и избрал Давида, чтобы быть ему над народом Моим Израилем».
У Давида, отца моего, было на сердце построить храм имени Господа Бога Израилева;
но Господь сказал Давиду, отцу моему: «у тебя есть на сердце построить храм имени Моему; хорошо, что это у тебя лежит на сердце;
однако не ты построишь храм, а сын твой, исшедший из чресл твоих, он построит храм имени Моему».
И исполнил Господь слово Свое, которое изрек. Я вступил на место отца моего Давида и сел на престоле Израилевом, как сказал Господь, и построил храм имени Господа Бога Израилева;
и приготовил там место для ковчега, в котором завет Господа, заключенный Им с отцами нашими, когда Он вывел их из земли Египетской.
И стал Соломон пред жертвенником Господним впереди всего собрания Израильтян, и воздвиг руки свои к небу,
и сказал: Господи Боже Израилев! нет подобного Тебе Бога на небесах вверху и на земле внизу; Ты хранишь завет и милость к рабам Твоим, ходящим пред Тобою всем сердцем своим.
Ты исполнил рабу Твоему Давиду, отцу моему, что говорил ему; что изрек Ты устами Твоими, то в сей день совершил рукою Твоею.
И ныне, Господи Боже Израилев, исполни рабу Твоему Давиду, отцу моему, то, что говорил Ты ему, сказав: «не прекратится у тебя пред лицем Моим сидящий на престоле Израилевом, если только сыновья твои будут держаться пути своего, ходя предо Мною так, как ты ходил предо Мною».
И ныне, Боже Израилев, да будет верно слово Твое, которое Ты изрек рабу Твоему Давиду, отцу моему!
Поистине, Богу ли жить на земле? Небо и небо небес не вмещают Тебя, тем менее сей храм, который я построил [имени Твоему];
но призри на молитву раба Твоего и на прошение его, Господи Боже мой; услышь воззвание и молитву, которою раб Твой умоляет Тебя ныне.
Да будут очи Твои отверсты на храм сей день и ночь, на сие место, о котором Ты сказал: «Мое имя будет там»; услышь молитву, которою будет молиться раб Твой на месте сем.
Услышь моление раба Твоего и народа Твоего Израиля, когда они будут молиться на месте сем; услышь на месте обитания Твоего, на небесах, услышь и помилуй.
Когда кто согрешит против ближнего своего, и потребует от него клятвы, чтобы он поклялся, и для клятвы придут пред жертвенник Твой в храм сей,
тогда Ты услышь с неба и произведи суд над рабами Твоими, обвини виновного, возложив поступок его на голову его, и оправдай правого, воздав ему по правде его.
Когда народ Твой Израиль будет поражен неприятелем за то, что согрешил пред Тобою, и когда они обратятся к Тебе, и исповедают имя Твое, и будут просить и умолять Тебя в сем храме,
тогда Ты услышь с неба и прости грех народа Твоего Израиля, и возврати их в землю, которую Ты дал отцам их.
Когда заключится небо и не будет дождя за то, что они согрешат пред Тобою, и когда помолятся на месте сем и исповедают имя Твое и обратятся от греха своего, ибо Ты смирил их,
тогда услышь с неба и прости грех рабов Твоих и народа Твоего Израиля, указав им добрый путь, по которому идти, и пошли дождь на землю Твою, которую Ты дал народу Твоему в наследие.
Будет ли на земле голод, будет ли моровая язва, будет ли палящий ветер, ржавчина, саранча, червь, неприятель ли будет теснить его в земле его, будет ли какое бедствие, какая болезнь, –
при всякой молитве, при всяком прошении, какое будет от какого-либо человека во всем народе Твоем Израиле, когда они почувствуют бедствие в сердце своем и прострут руки свои к храму сему,
Ты услышь с неба, с места обитания Твоего, и помилуй; соделай и воздай каждому по путям его, как Ты усмотришь сердце его, ибо Ты один знаешь сердце всех сынов человеческих:
чтобы они боялись Тебя во все дни, доколе живут на земле, которую Ты дал отцам нашим.
Если и иноплеменник, который не от Твоего народа Израиля, придет из земли далекой ради имени Твоего, –
ибо и они услышат о Твоем имени великом и о Твоей руке сильной и о Твоей мышце простертой, – и придет он и помолится у храма сего,
услышь с неба, с места обитания Твоего, и сделай все, о чем будет взывать к Тебе иноплеменник, чтобы все народы земли знали имя Твое, чтобы боялись Тебя, как народ Твой Израиль, чтобы знали, что именем Твоим называется храм сей, который я построил.
Когда выйдет народ Твой на войну против врага своего путем, которым Ты пошлешь его, и будет молиться Господу, обратившись к городу, который Ты избрал, и к храму, который я построил имени Твоему,
тогда услышь с неба молитву их и прошение их и сделай, что потребно для них.
Когда они согрешат пред Тобою, – ибо нет человека, который не грешил бы, – и Ты прогневаешься на них и предашь их врагам, и пленившие их отведут их в неприятельскую землю, далекую или близкую;
и когда они в земле, в которой будут находиться в плену, войдут в себя и обратятся и будут молиться Тебе в земле пленивших их, говоря: «мы согрешили, сделали беззаконие, мы виновны»;
и когда обратятся к Тебе всем сердцем своим и всею душею своею в земле врагов, которые пленили их, и будут молиться Тебе, обратившись к земле своей, которую Ты дал отцам их, к городу, который Ты избрал, и к храму, который я построил имени Твоему,
тогда услышь с неба, с места обитания Твоего, молитву и прошение их и сделай, что потребно для них;
и прости народу Твоему, в чем он согрешил пред Тобою, и все проступки его, которые он сделал пред Тобою, и возбуди сострадание к ним в пленивших их, чтобы они были милостивы к ним:
ибо они Твой народ и Твой удел, который Ты вывел из Египта, из железной печи.
Да будут [уши Твои и] очи Твои отверсты на молитву раба Твоего и на молитву народа Твоего Израиля, чтобы слышать их всегда, когда они будут призывать Тебя,
ибо Ты отделил их Себе в удел из всех народов земли, как Ты изрек чрез Моисея, раба Твоего, когда вывел отцов наших из Египта, Владыка Господи!
Когда Соломон произнес все сие моление и прошение к Господу, тогда встал с колен от жертвенника Господня, руки же его были распростерты к небу.
И стоя благословил все собрание Израильтян, громким голосом говоря:
благословен Господь [Бог], Который дал покой народу Своему Израилю, как говорил! не осталось неисполненным ни одного слова из всех благих слов Его, которые Он изрек чрез раба Своего Моисея;
да будет с нами Господь Бог наш, как был Он с отцами нашими, да не оставит нас, да не покинет нас,
наклоняя к Себе сердце наше, чтобы мы ходили по всем путям Его и соблюдали заповеди Его и уставы Его и законы Его, которые Он заповедал отцам нашим;
и да будут слова сии, которыми я молился [ныне] пред Господом, близки к Господу Богу нашему день и ночь, дабы Он делал, что потребно для раба Своего, и что потребно для народа Своего Израиля, изо дня в день,
чтобы все народы познали, что Господь есть Бог и нет кроме Его;
да будет сердце ваше вполне предано Господу Богу нашему, чтобы ходить по уставам Его и соблюдать заповеди Его, как ныне.
И царь и все Израильтяне с ним принесли жертву Господу.
И принес Соломон в мирную жертву, которую принес он Господу, двадцать две тысячи крупного скота и сто двадцать тысяч мелкого скота. Так освятили храм Господу царь и все сыны Израилевы.
В тот же день освятил царь среднюю часть двора, который пред храмом Господним, совершив там всесожжение и хлебное приношение и вознеся тук мирных жертв, потому что медный жертвенник, который пред Господом, был мал для помещения всесожжения и хлебного приношения и тука мирных жертв.
И сделал Соломон в это время праздник, и весь Израиль с ним, – большое собрание, сошедшееся от входа в Емаф до реки Египетской пред Господом Богом нашим; [и ели, и пили, и молились пред Господом Богом нашим у построенного храма] – семь дней и еще семь дней, четырнадцать дней.
В восьмой день Соломон отпустил народ. И благословили царя и пошли в шатры свои, радуясь и веселясь в сердце о всем добром, что сделал Господь рабу Своему Давиду и народу Своему Израилю.
Церковнославянский (рус)
И собра́ ца́рь Соломо́нъ вся́ старѣ́йшины Изра́илевы, вся́ нача́ла колѣ́нъ, старѣ́йшины оте́че­ст­въ сыно́въ Изра́илевыхъ къ себѣ́ во Сiо́нъ, е́же пренести́ киво́тъ завѣ́та Госпо́дня от­ гра́да дави́дова: то́й е́сть Сiо́нъ.
И собра́шася ко царю́ Соломо́ну вси́ лю́дiе Изра́илевы въ ме́сяцъ Аѳани́мъ въ пра́здникъ: се́й е́сть ме́сяцъ седмы́й.
И прiидо́ша вси́ старѣ́йшины Изра́илевы, и взя́ша иере́е киво́тъ,
и воз­несо́ша киво́тъ Госпо́день, и ски́нiю свидѣ́нiя, и вся́ сосу́ды святы́я я́же во ски́нiи свидѣ́нiя: и воз­несо́ша я́ иере́е и леви́ти.
Ца́рь же Соломо́нъ и ве́сь собо́ръ Изра́илскiй, собра́в­шеся къ нему́, съ ни́мъ предъ киво́томъ жря́ху волы́ и о́вцы несочте́н­ны, безчи́слен­ны от­ мно́же­ст­ва.
И внесо́ша иере́е киво́тъ завѣ́та Госпо́дня на мѣ́сто его́ во дави́ръ хра́ма, во свята́я святы́хъ, подъ кри́ла херуви́мовъ.
Херуви́ми бо бѣ́ша распросте́рше крилѣ́ надъ мѣ́стомъ киво́та: и окрыва́ху херуви́ми надъ киво́томъ и надъ святы́ми его́ сверху́.
И обдержа́ста освяще́ная: и зря́хуся главы́ освяще́н­ныхъ от­ святы́хъ къ лицу́ дави́ра, и не явля́хуся внѣ́.
Не бѣ́ въ киво́тѣ то́кмо двѣ́ скрижа́ли ка́мен­ны, скрижа́ли завѣ́та, и́хже положи́ Моисе́й въ Хори́вѣ, я́же завѣща́ Госпо́дь со сына́ми Изра́илевыми, внегда́ исходи́ти и́мъ от­ земли́ Еги́петскiя.
И бы́сть егда́ изыдо́ша иере́е изъ святи́лища, и о́блакъ испо́лни хра́мъ Госпо́день,
и не можа́ху иере́е ста́ти служи́ти от­ лица́ о́блака, я́ко испо́лни сла́ва Госпо́дня хра́мъ.
Тогда́ рече́ Соломо́нъ: Госпо́дь рече́ е́же обита́ти во мглѣ́,
а́зъ же созда́хъ до́мъ и́мени тво­ему́ свя́тъ тебѣ́ и гото́въ, и престо́лу тво­ему́, е́же обита́ти тебѣ́ въ не́мъ во вѣ́ки.
И обрати́ ца́рь лице́ свое́ и благослови́ ца́рь всего́ Изра́иля: ве́сь же собо́ръ Изра́илевъ стоя́ше.
И рече́ [ца́рь]: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ дне́сь, и́же глаго́ла усты́ сво­и́ми о дави́дѣ отцѣ́ мо­е́мъ и рука́ма сво­и́ма испо́лни, глаго́ля:
от­ дне́ въ о́ньже изведо́хъ лю́ди моя́ Изра́иля изъ Еги́пта, не избра́хъ гра́да от­ всѣ́хъ племе́нъ Изра́илевыхъ на созда́нiе хра́му, е́же бы́ти и́мени мо­ему́ та́мо: но избра́хъ во Иерусали́мѣ бы́ти и́мени мо­ему́ та́мо: и избра́хъ дави́да бы́ти ему́ властели́ну надъ людьми́ мо­и́ми Изра́илемъ:
и бы́сть на се́рдцы отцу́ мо­ему́ дави́ду, е́же созда́ти хра́мъ и́мени Го́спода Бо́га Изра́илева,
и рече́ Госпо́дь къ дави́ду отцу́ мо­ему́: поне́же взы́де на се́рдце твое́ е́же созда́ти хра́мъ и́мени мо­ему́, до́брѣ сотвори́лъ еси́, я́ко бы́сть на се́рдцы тво­е́мъ:
оба́че ты́ не сози́ждеши хра́ма, но ра́звѣ сы́нъ тво́й, и́же изы́де изъ чре́слъ тво­и́хъ, то́й сози́ждетъ хра́мъ и́мени мо­ему́:
и воз­ста́ви Госпо́дь глаго́лъ сво́й его́же глаго́ла: и воста́хъ вмѣ́сто дави́да отца́ мо­его́, и сѣдо́хъ на престо́лѣ Изра́илевѣ, я́коже глаго́ла Госпо́дь, и созда́хъ хра́мъ и́мени Го́спода Бо́га Изра́илева,
и поста́вихъ та́мо мѣ́сто киво́ту, въ не́мже е́сть та́мо завѣ́тъ Госпо́день, его́же завѣща́ Госпо́дь со отцы́ на́шими во извожде́нiи и́хъ изъ земли́ Еги́петскiя.
И ста́ Соломо́нъ предъ лице́мъ олтаря́ Госпо́дня предъ всѣ́мъ собо́ромъ Изра́илевымъ и воз­дви́же ру́цѣ сво­и́ на не́бо,
и рече́: Го́споди Бо́же Изра́илевъ, нѣ́сть я́коже ты́ Бо́гъ на небеси́ горѣ́ и на земли́ ни́зу, храня́й завѣ́тъ и ми́лость рабу́ тво­ему́ ходя́щему предъ тобо́ю всѣ́мъ се́рдцемъ сво­и́мъ,
я́же сохрани́лъ еси́ рабу́ тво­ему́ дави́ду отцу́ мо­ему́: и́бо глаго́лалъ еси́ усты́ тво­и́ми и рука́ма тво­и́ма соверши́лъ еси́, я́коже де́нь се́й:
и ны́нѣ, Го́споди Бо́же Изра́илевъ, сохрани́ рабу́ тво­ему́ дави́ду отцу́ мо­ему́, я́же ре́клъ еси́ ему́, глаго́ля: не оскудѣ́етъ му́жъ от­ лица́ мо­его́ сѣдя́й на престо́лѣ Изра́илевѣ, то́кмо а́ще сохраня́тъ ча́да твоя́ пути́ своя́, е́же ходи́ти предо мно́ю, я́коже ходи́лъ еси́ предо мно́ю:
и ны́нѣ, Го́споди Бо́же Изра́илевъ, да увѣ́рит­ся глаго́лъ тво́й, его́же ре́клъ еси́ дави́ду отцу́ мо­ему́:
я́ко а́ще и́стин­но всели́т­ся Бо́гъ съ человѣ́ки на земли́? а́ще небо и небо небесе́ не довлѣ́ютъ ти́, кольми́ па́че хра́мъ се́й, его́же созда́хъ и́мени тво­ему́?
и да при́зриши на моли́тву мою́, Го́споди Бо́же Изра́илевъ, послу́шати моли́твы, е́юже мо́лит­ся ра́бъ тво́й предъ тобо́ю къ тебѣ́ дне́сь,
да бу́дутъ о́чи тво­и́ от­ве́рсты на хра́мъ се́й де́нь и но́щь, на мѣ́сто о не́мже ре́клъ еси́: бу́детъ и́мя мое́ та́мо на услы́шанiе моли́твы, е́юже мо́лит­ся ра́бъ тво́й на мѣ́стѣ се́мъ де́нь и но́щь:
и услы́шиши моли́тву раба́ тво­его́ и люді́й тво­и́хъ Изра́иля, о ни́хже помо́лят­ся на мѣ́стѣ се́мъ: и ты́ услы́шиши на мѣ́стѣ обита́лища тво­его́ на небеси́, и сотвори́ши и поми́луеши:
ели́ка а́ще согрѣши́тъ кі́йждо ко и́скрен­нему сво­ему́, и а́ще прiи́метъ на него́ кля́тву е́же кля́ти его́, и прiи́детъ, и исповѣ́сть предъ лице́мъ олтаря́ тво­его́ въ хра́мѣ се́мъ:
и ты́ услы́шиши от­ небесе́, и сотвори́ши су́дъ лю́демъ тво­и́мъ Изра́илю: осуди́ти беззако́н­наго, да́ти пу́ть его́ на главу́ его́, и оправди́ти пра́веднаго, да́ти ему́ по пра́вдѣ его́:
егда́ паду́тъ лю́дiе тво­и́ Изра́иль предъ враги́, я́ко согрѣша́тъ ти́, и обратя́т­ся къ тебѣ́, и исповѣ́дят­ся и́мени тво­ему́, и помо́лят­ся и воз­глаго́лютъ моли́тву къ тебѣ́ въ хра́мѣ се́мъ:
и ты́ услы́шиши съ небесе́, и ми́лостивъ бу́деши о согрѣше́нiихъ люді́й сво­и́хъ Изра́иля, и воз­врати́ши я́ въ зе́млю, ю́же да́лъ еси́ отце́мъ и́хъ:
внегда́ заключи́тися небеси́ и не бы́ти дождю́, я́ко согрѣша́тъ ти́, и помо́лят­ся на мѣ́стѣ се́мъ, и исповѣ́дят­ся и́мени тво­ему́, и от­ грѣ́хъ сво­и́хъ обратя́т­ся, егда́ смири́ши и́хъ:
и услы́шиши съ небесе́, и ми́лостивъ бу́деши о грѣсѣ́хъ раба́ тво­его́ и люді́й тво­и́хъ Изра́иля: я́ко яви́ши и́мъ пу́ть благі́й ходи́ти по нему́, и да́си до́ждь на зе́млю, ю́же да́лъ еси́ лю́демъ тво­и́мъ въ достоя́нiе:
гла́дъ а́ще бу́детъ, сме́рть а́ще бу́детъ, егда́ бу́детъ воз­жже́нiе, гу́сеницы, ржа́ а́ще бу́детъ, и а́ще оскорбя́тъ я́ врази́ и́хъ въ еди́нѣмъ от­ градо́въ и́хъ: все́ проти́вное, вся́ка болѣ́знь,
вся́ка моли́тва, вся́ко моле́нiе а́ще бу́детъ вся́кому человѣ́ку от­ люді́й Изра́илевыхъ, егда́ позна́етъ кі́йждо болѣ́знь се́рдца сво­его́, и воз­дви́гнетъ ру́цѣ сво­и́ въ хра́мѣ се́мъ:
и ты́ услы́шиши от­ небесе́, от­ гото́ваго жили́ща тво­его́, и ми́лостивъ бу́деши, и сотвори́ши, и да́си ко­ему́ждо по путе́мъ его́, я́коже увѣ́си се́рдце его́, я́ко ты́ еди́нъ то́кмо вѣ́си всѣ́хъ сердца́ сыно́въ человѣ́ческихъ:
да боя́т­ся тебе́ вся́ дни́, въ ня́же поживу́тъ на земли́, ю́же да́лъ еси́ отце́мъ на́шымъ:
и чужде́му, и́же нѣ́сть от­ люді́й тво­и́хъ Изра́иля, то́й а́ще прiи́детъ от­ земли́ издале́ча ра́ди и́мене тво­его́, зане́ услы́шатъ и́мя твое́ вели́ко, и ру́ку твою́ крѣ́пкую, и мы́шцу твою́ высо́кую,
и прiи́детъ, и помо́лит­ся на мѣ́стѣ се́мъ:
и ты́ услы́шиши съ небесе́ от­ гото́ваго жили́ща тво­его́, и сотвори́ши по всѣ́мъ, въ ели́кихъ а́ще при­­зове́тъ тя́ чужді́й, я́ко да уразумѣ́ютъ вси́ лю́дiе земні́и и́мя твое́ и убоя́т­ся тебе́, я́коже лю́дiе тво­и́ Изра́иль, и разумѣ́ютъ, я́ко и́мя твое́ нарече́ся на хра́мѣ се́мъ, его́же созда́хъ:
егда́ изы́дутъ лю́дiе тво­и́ на бра́нь на враги́ своя́, путе́мъ и́мже воз­врати́ши я́, и помо́лят­ся и́менемъ Госпо́днимъ путе́мъ гра́да, его́же избра́лъ еси́ себѣ́, и ко хра́му, его́же а́зъ созда́хъ и́мени тво­ему́:
и ты́ услы́шиши съ небесе́ моли́тву и́хъ и моле́нiя и́хъ, и сотвори́ши оправда́нiе и́мъ:
я́ко согрѣша́тъ ти́, я́ко нѣ́сть человѣ́къ, и́же не согрѣши́тъ, и разгнѣ́ваешися на ня́, и преда́си я́ предъ враги́, и поплѣня́тъ и́хъ плѣня́щiи въ зе́млю дале́че, или́ бли́зъ,
и обратя́тъ сердца́ своя́ въ земли́, а́може пресели́шася, и обратя́т­ся, и помо́лят­ся тебѣ́ въ земли́ преселе́нiя сво­его́, глаго́люще: согрѣши́хомъ, беззако́н­новахомъ, непра́вдовахомъ:
и обратя́т­ся ко тебѣ́ всѣ́мъ се́рдцемъ сво­и́мъ и все́ю душе́ю сво­е́ю въ земли́ вра́гъ сво­и́хъ, а́може преве́лъ еси́ и́хъ, и помо́лят­ся къ тебѣ́ по пути́ земли́ сво­ея́, ю́же да́лъ еси́ отце́мъ и́хъ, и ко гра́ду, его́же избра́лъ еси́, и ко хра́му, его́же созда́хъ и́мени тво­ему́:
и услы́шиши от­ небесе́, от­ гото́ваго жили́ща тво­его́ моли́тву и́хъ и моле́нiе и́хъ, и сотвори́ши оправда́нiе и́мъ,
и ми́лостивъ бу́деши непра́вдамъ и́хъ, и́миже согрѣши́ша ти́, и по всѣ́мъ от­мета́ниемъ и́хъ, и́миже от­верго́шася тебе́, да да́си и́хъ въ щедро́ты предъ плѣни́в­шими и́хъ, и уще́дрятъ я́:
я́ко лю́дiе тво­и́ и наслѣ́дiе твое́ су́ть, и́хже изве́лъ еси́ изъ земли́ Еги́петскiя от­ среды́ пе́щи желѣ́зныя:
и да бу́дутъ у́ши тво­и́ и о́чи тво­и́ от­ве́рсты на моли́тву раба́ тво­его́ и къ моле́нiю люді́й тво­и́хъ Изра́иля, послу́шати и́хъ о всѣ́хъ, о ни́хже при­­зову́тъ тя́,
я́ко ты́ избра́лъ еси́ я́ себѣ́ въ наслѣ́дiе от­ всѣ́хъ люді́й земли́, я́коже глаго́лалъ еси́ руко́ю раба́ тво­его́ Моисе́а, внегда́ извести́ тебѣ́ отцы́ на́шя изъ земли́ Еги́петскiя, Го́споди Го́споди.
Тогда́ глаго́ла Соломо́нъ о хра́мѣ, егда́ соверши́ созида́ти его́: со́лнце позна́но сотвори́ на небеси́: Госпо́дь рече́ пребыва́ти во мглѣ́: сози́жди хра́мъ мо́й, хра́мъ благолѣ́пный себѣ́, е́же пребыва́ти въ но́вости: не сiе́ ли пи́сано въ кни́гахъ пѣ́сни?
И бы́сть егда́ сконча́ Соломо́нъ моля́ся ко Го́споду все́ю моли́твою и моле́нiемъ си́мъ, и воста́ от­ лица́ олтаря́ Госпо́дня при­­па́дъ на колѣ́на своя́, и ру́цѣ сво­и́ воз­дѣ́ на не́бо,
и ста́, и благослови́ ве́сь собо́ръ Изра́илевъ, гла́сомъ ве́лiимъ глаго́ля:
благослове́нъ Госпо́дь [Бо́гъ] дне́сь, и́же даде́ поко́й лю́демъ сво­и́мъ Изра́илю, по всѣ́мъ ели́ка глаго́ла: не премѣни́ся сло́во ни еди́но во всѣ́хъ словесѣ́хъ его́ благи́хъ, и́миже глаго́ла руко́ю Моисе́а раба́ сво­его́:
да бу́детъ Госпо́дь Бо́гъ на́шъ съ на́ми, я́коже бѣ́ со отцы́ на́шими: да не оста́витъ на́съ, ниже́ да от­врати́тъ на́съ,
преклони́ти сердца́ на́ша къ нему́, е́же ходи́ти во всѣ́хъ путе́хъ его́ и храни́ти вся́ за́повѣди его́ и повелѣ́нiя его́ и оправда́нiя его́, я́же заповѣ́да отце́мъ на́шымъ:
и да бу́дутъ словеса́ сiя́, и́миже моли́хся предъ Го́сподемъ Бо́гомъ на́шимъ дне́сь, при­­ближа́ющеся Го́споду Бо́гу на́­шему де́нь и но́щь, е́же твори́ти оправда́нiя рабу́ тво­ему́ и оправда́нiя лю́демъ тво­и́мъ Изра́илю во вся́ дни́:
я́ко да разумѣ́ютъ вси́ лю́дiе земли́, я́ко Госпо́дь Бо́гъ то́й са́мъ Бо́гъ, и нѣ́сть ина́го,
и да бу́дутъ сердца́ на́ша соверше́н­на ко Го́споду Бо́гу на́­шему преподо́бно ходи́ти въ повелѣ́нiихъ его́ и храни́ти за́повѣди его́, я́коже де́нь се́й.
И ца́рь и вси́ сы́нове Изра́илевы пожро́ша же́ртву предъ Го́сподемъ.
И пожре́ ца́рь Соломо́нъ же́ртвы ми́рныя, я́же пожре́ Го́споду, воло́въ два́десять двѣ́ ты́сящы и ове́цъ сто́ и два́десять ты́сящъ. И обнови́ ца́рь хра́мъ Госпо́день и вси́ сы́нове Изра́илевы.
Въ то́й де́нь освяти́ ца́рь [соломо́нъ] среди́ну двора́, я́же предъ лице́мъ хра́ма Госпо́дня: я́ко сотвори́ та́мо всесожже́нiе и да́ры, и же́ртвы и ту́чная ми́рныхъ, я́ко олта́рь мѣ́дяный, и́же предъ Го́сподемъ, ма́лъ бѣ́, е́же не воз­мощи́ вмѣсти́ти всесожже́нiя даро́въ и же́ртвы ми́рныхъ.
И сотвори́ Соломо́нъ пра́здникъ въ то́й де́нь, и ве́сь Изра́иль съ ни́мъ, собо́ръ ве́лiй, от­ вхо́да Ема́ѳа да́же до рѣки́ Еги́пта, предъ Го́сподемъ Бо́гомъ на́шимъ, у хра́ма, его́же созда́, яды́й и пiя́ и веселя́ся предъ Го́сподемъ Бо́гомъ на́шимъ се́дмь дні́й,
и во осмы́й де́нь распусти́ лю́ди. И благослови́ша царя́, и идо́ша кі́йждо въ до́мы своя́, ра́ду­ю­щеся весе́лымъ се́рдцемъ о благи́хъ, я́же сотвори́ Госпо́дь дави́ду рабу́ сво­ему́ и Изра́илю лю́демъ сво­и́мъ.
Salomone allora convocò presso di sé in assemblea a Gerusalemme gli anziani d'Israele, tutti i capitribù, i prìncipi dei casati degli Israeliti, per fare salire l'arca dell'alleanza del Signore dalla Città di Davide, cioè da Sion.
Si radunarono presso il re Salomone tutti gli Israeliti nel mese di Etanìm, cioè il settimo mese, durante la festa.
Quando furono giunti tutti gli anziani d'Israele, i sacerdoti sollevarono l'arca
e fecero salire l'arca del Signore, con la tenda del convegno e con tutti gli oggetti sacri che erano nella tenda; li facevano salire i sacerdoti e i leviti.
Il re Salomone e tutta la comunità d'Israele, convenuta presso di lui, immolavano davanti all'arca pecore e giovenchi, che non si potevano contare né si potevano calcolare per la quantità.
I sacerdoti introdussero l'arca dell'alleanza del Signore al suo posto nel sacrario del tempio, nel Santo dei Santi, sotto le ali dei cherubini.
Difatti i cherubini stendevano le ali sul luogo dell'arca; i cherubini, cioè, proteggevano l'arca e le sue stanghe dall'alto.
Le stanghe sporgevano e le punte delle stanghe si vedevano dal Santo di fronte al sacrario, ma non si vedevano di fuori. Vi sono ancora oggi.
Nell'arca non c'era nulla se non le due tavole di pietra, che vi aveva deposto Mosè sull'Oreb, dove il Signore aveva concluso l'alleanza con gli Israeliti quando uscirono dalla terra d'Egitto.
Appena i sacerdoti furono usciti dal santuario, la nube riempì il tempio del Signore,
e i sacerdoti non poterono rimanervi per compiere il servizio a causa della nube, perché la gloria del Signore riempiva il tempio del Signore.
Allora Salomone disse:
"Il Signore ha deciso di abitare nella nube oscura.
Ho voluto costruirti una casa eccelsa,
un luogo per la tua dimora in eterno".
Il re si voltò e benedisse tutta l'assemblea d'Israele, mentre tutta l'assemblea d'Israele stava in piedi,
e disse: "Benedetto il Signore, Dio d'Israele, che ha adempiuto con le sue mani quanto con la bocca ha detto a Davide, mio padre:
"Da quando ho fatto uscire Israele, mio popolo, dall'Egitto, io non ho scelto una città fra tutte le tribù d'Israele per costruire una casa, perché vi dimorasse il mio nome, ma ho scelto Davide perché governi il mio popolo Israele".
Davide, mio padre, aveva deciso di costruire una casa al nome del Signore, Dio d'Israele,
ma il Signore disse a Davide, mio padre: "Poiché hai deciso di costruire una casa al mio nome, hai fatto bene a deciderlo;
solo che non costruirai tu la casa, ma tuo figlio, che uscirà dai tuoi fianchi, lui costruirà una casa al mio nome".
Il Signore ha attuato la parola che aveva pronunciato: sono succeduto infatti a Davide, mio padre, e siedo sul trono d'Israele, come aveva preannunciato il Signore, e ho costruito la casa al nome del Signore, Dio d'Israele.
Vi ho fissato un posto per l'arca, dove c'è l'alleanza che il Signore aveva concluso con i nostri padri quando li fece uscire dalla terra d'Egitto".
Poi Salomone si pose davanti all'altare del Signore, di fronte a tutta l'assemblea d'Israele e, stese le mani verso il cielo,
disse: "Signore, Dio d'Israele, non c'è un Dio come te, né lassù nei cieli né quaggiù sulla terra! Tu mantieni l'alleanza e la fedeltà verso i tuoi servi che camminano davanti a te con tutto il loro cuore.
Tu hai mantenuto nei riguardi del tuo servo Davide, mio padre, quanto gli avevi promesso; quanto avevi detto con la bocca l'hai adempiuto con la tua mano, come appare oggi.
Ora, Signore, Dio d'Israele, mantieni nei riguardi del tuo servo Davide, mio padre, quanto gli hai promesso dicendo: "Non ti mancherà mai un discendente che stia davanti a me e sieda sul trono d'Israele, purché i tuoi figli veglino sulla loro condotta, camminando davanti a me come hai camminato tu davanti a me".
Ora, Signore, Dio d'Israele, si adempia la tua parola, che hai rivolto al tuo servo Davide, mio padre!
Ma è proprio vero che Dio abita sulla terra? Ecco, i cieli e i cieli dei cieli non possono contenerti, tanto meno questa casa che io ho costruito!
Volgiti alla preghiera del tuo servo e alla sua supplica, Signore, mio Dio, per ascoltare il grido e la preghiera che il tuo servo oggi innalza davanti a te!
Siano aperti i tuoi occhi notte e giorno verso questa casa, verso il luogo di cui hai detto: "Lì porrò il mio nome!". Ascolta la preghiera che il tuo servo innalza in questo luogo.
Ascolta la supplica del tuo servo e del tuo popolo Israele, quando pregheranno in questo luogo. Ascoltali nel luogo della tua dimora, in cielo; ascolta e perdona!
Se uno pecca contro il suo prossimo e, perché gli è imposto un giuramento imprecatorio, viene a giurare davanti al tuo altare in questo tempio,
tu ascoltalo nel cielo, intervieni e fa' giustizia con i tuoi servi; condanna il malvagio, facendogli ricadere sul capo la sua condotta, e dichiara giusto l'innocente, rendendogli quanto merita la sua giustizia.
Quando il tuo popolo Israele sarà sconfitto di fronte al nemico perché ha peccato contro di te, ma si converte a te, loda il tuo nome, ti prega e ti supplica in questo tempio,
tu ascolta nel cielo, perdona il peccato del tuo popolo Israele e fallo tornare sul suolo che hai dato ai loro padri.
Quando si chiuderà il cielo e non ci sarà pioggia perché hanno peccato contro di te, ma ti pregano in questo luogo, lodano il tuo nome e si convertono dal loro peccato perché tu li hai umiliati,
tu ascolta nel cielo, perdona il peccato dei tuoi servi e del tuo popolo Israele, ai quali indicherai la strada buona su cui camminare, e concedi la pioggia alla terra che hai dato in eredità al tuo popolo.
Quando sulla terra ci sarà fame o peste, carbonchio o ruggine, invasione di locuste o di bruchi, quando il suo nemico lo assedierà nel territorio delle sue città o quando vi sarà piaga o infermità d'ogni genere,
ogni preghiera e ogni supplica di un solo individuo o di tutto il tuo popolo Israele, di chiunque abbia patito una piaga nel cuore e stenda le mani verso questo tempio,
tu ascoltala nel cielo, luogo della tua dimora, perdona, agisci e da' a ciascuno secondo la sua condotta, tu che conosci il suo cuore, poiché solo tu conosci il cuore di tutti gli uomini,
perché ti temano tutti i giorni della loro vita sul suolo che hai dato ai nostri padri.
Anche lo straniero, che non è del tuo popolo Israele, se viene da una terra lontana a causa del tuo nome,
perché si sentirà parlare del tuo grande nome, della tua mano potente e del tuo braccio teso, se egli viene a pregare in questo tempio,
tu ascolta nel cielo, luogo della tua dimora, e fa' tutto quello per cui ti avrà invocato lo straniero, perché tutti i popoli della terra conoscano il tuo nome, ti temano come il tuo popolo Israele e sappiano che il tuo nome è stato invocato su questo tempio che io ho costruito.
Quando il tuo popolo uscirà in guerra contro i suoi nemici, seguendo la via sulla quale l'avrai mandato, e pregheranno il Signore rivolti verso la città che tu hai scelto e verso il tempio che io ho costruito al tuo nome,
ascolta nel cielo la loro preghiera e la loro supplica e rendi loro giustizia.
Quando peccheranno contro di te, poiché non c'è nessuno che non pecchi, e tu, adirato contro di loro, li consegnerai a un nemico e i loro conquistatori li deporteranno in una terra ostile, lontana o vicina,
se nella terra in cui saranno deportati, rientrando in se stessi, torneranno a te supplicandoti nella terra della loro prigionia, dicendo: "Abbiamo peccato, siamo colpevoli, siamo stati malvagi",
se torneranno a te con tutto il loro cuore e con tutta la loro anima nella terra dei nemici che li avranno deportati, e ti supplicheranno rivolti verso la loro terra che tu hai dato ai loro padri, verso la città che tu hai scelto e verso il tempio che io ho costruito al tuo nome,
tu ascolta nel cielo, luogo della tua dimora, la loro preghiera e la loro supplica e rendi loro giustizia.
Perdona al tuo popolo, che ha peccato contro di te, tutte le loro ribellioni con cui si sono ribellati contro di te, e rendili oggetto di compassione davanti ai loro deportatori, affinché abbiano di loro misericordia,
perché si tratta del tuo popolo e della tua eredità, di coloro che hai fatto uscire dall'Egitto, da una fornace per fondere il ferro.
Siano aperti i tuoi occhi alla preghiera del tuo servo e del tuo popolo Israele e ascoltali in tutto quello che ti chiedono,
perché te li sei separati da tutti i popoli della terra come tua proprietà, secondo quanto avevi dichiarato per mezzo di Mosè tuo servo, mentre facevi uscire i nostri padri dall'Egitto, o Signore Dio".
Quando Salomone ebbe finito di rivolgere al Signore questa preghiera e questa supplica, si alzò davanti all'altare del Signore, dove era inginocchiato con le palme tese verso il cielo,
si mise in piedi e benedisse tutta l'assemblea d'Israele, a voce alta:
"Benedetto il Signore, che ha concesso tranquillità a Israele suo popolo, secondo la sua parola. Non è venuta meno neppure una delle parole buone che aveva pronunciato per mezzo di Mosè, suo servo.
Il Signore, nostro Dio, sia con noi come è stato con i nostri padri; non ci abbandoni e non ci respinga,
ma volga piuttosto i nostri cuori verso di lui, perché seguiamo tutte le sue vie e osserviamo i comandi, le leggi e le norme che ha ordinato ai nostri padri.
Queste mie parole, usate da me per supplicare il Signore, siano presenti davanti al Signore, nostro Dio, giorno e notte, perché renda giustizia al suo servo e a Israele, suo popolo, secondo le necessità di ogni giorno,
affinché sappiano tutti i popoli della terra che il Signore è Dio e che non ce n'è altri.
Il vostro cuore sarà tutto dedito al Signore, nostro Dio, perché cammini secondo le sue leggi e osservi i suoi comandi, come avviene oggi".
Il re e tutto Israele con lui offrirono un sacrificio davanti al Signore.
Salomone immolò al Signore, in sacrificio di comunione, ventiduemila giovenchi e centoventimila pecore; così il re e tutti gli Israeliti dedicarono il tempio del Signore.
In quel giorno il re consacrò il centro del cortile che era di fronte al tempio del Signore; infatti lì offrì l'olocausto, l'offerta e il grasso dei sacrifici di comunione, perché l'altare di bronzo, che era davanti al Signore, era troppo piccolo per contenere l'olocausto, l'offerta e il grasso dei sacrifici di comunione.
In quel tempo Salomone celebrò la festa davanti al Signore, nostro Dio, per sette giorni: tutto Israele, dall'ingresso di Camat al torrente d'Egitto, un'assemblea molto grande, era con lui.
Nell'ottavo giorno congedò il popolo. I convenuti, benedetto il re, andarono alle loro tende, contenti e con la gioia nel cuore per tutto il bene concesso dal Signore a Davide, suo servo, e a Israele, suo popolo.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible