Скрыть
15:1
15:2
15:3
15:4
15:5
15:6
15:7
15:8
15:9
15:10
15:11
15:12
15:13
15:14
15:15
15:16
15:17
15:18
15:19
15:20
15:21
15:22
15:23
15:24
15:25
15:26
15:27
15:28
15:29
15:30
15:31
15:32
15:33
15:34
15:35
15:36
15:37
15:38
15:39
15:40
15:41
Церковнославянский (рус)
И посла́ ца́рь Антiо́хъ сы́нъ дими́трiа царя́ посла́нiя от­ острово́въ морски́хъ Си́мону архiере́ю и нача́лнику язы́ка Иуде́йска и всему́ язы́ку.
И бя́ху содержа́ще о́бразъ се́й: ца́рь Антiо́хъ Си́мону жерцу́ вели́кому и язы́ка нача́лнику и язы́ку Иуде́йскому ра́доватися:
поне́же му́жiе губи́теле одержа́ша ца́р­ст­вiя оте́цъ на́шихъ, хощу́ же снабдѣ́ти ца́р­ст­во, да устро́ю е́ я́коже бѣ́ пре́жде, и от­ стра́нъ собра́хъ мно́же­с­т­во си́лъ и сотвори́хъ корабли́ во́инскiя,
хощу́ же изы́ти во страну́, да от­мщу́ растли́в­шымъ страну́ на́шу и опустоши́в­шымъ гра́ды мно́ги въ ца́р­ст­вiи [мо­е́мъ],
ны́нѣ у́бо утвержда́ю тебѣ́ вся́ оставле́нiя да́ней, я́же оста́виша тебѣ́ бы́в­шiи пре́жде мене́ ца́рiе, и ели́ки и́ны да́ры оста́виша тебѣ́,
и попусти́хъ тебѣ́ твори́ти кова́нiе осо́быхъ пѣ́нязей во странѣ́ тво­е́й,
Иерусали́му же и святы́немъ бы́ти свобо́днымъ: и вся́ ору́жiя, ели́ка угото́валъ еси́, и тверды́ни, и́хже созда́лъ еси́, и́хже держи́ши, да бу́дутъ тебѣ́:
и ве́сь до́лгъ царе́въ, и я́же подоба́ютъ царе́ви, от­ны́нѣ и во все́ вре́мя да оста́вят­ся тебѣ́:
егда́ же одержи́мъ ца́р­ст­во на́­ше, просла́вимъ тебе́ и лю́ди твоя́ и святи́лище сла́вою вели́кою, я́ко да явле́н­на бу́детъ сла́ва ва́ша по все́й земли́.
Лѣ́та сто́ се́дмьдесятъ четве́ртаго изы́де Антiо́хъ въ зе́млю оте́цъ сво­и́хъ, и собра́шася къ нему́ вси́ во́и, я́ко ма́лымъ бы́ти оста́в­шымъ со три́фономъ.
И гна́­ше его́ Антiо́хъ ца́рь, и прiи́де бѣжа́щь въ до́ру, я́же при­­ мо́ри:
вѣ́дяше бо, я́ко собра́шася зла́я на́нь и оста́виша его́ во́ини.
И ополчи́ся Антiо́хъ на до́ру, и съ ни́мъ два­на́­де­сять те́мъ муже́й бра́н­ныхъ и о́смь ты́сящъ ко́н­никовъ:
и обступи́ гра́дъ, и корабли́ от­ мо́ря прiидо́ша, и оскорбля́ше гра́дъ от­ земли́ и мо́ря, и не оста́ви ни еди́наго изы́ти и вни́ти.
Прiи́де же нуми́нiй и и́же съ ни́мъ от­ ри́ма, иму́ще посла́нiе царе́мъ и страна́мъ, въ ни́хже напи́сана сiя́:
Левкі́й ипа́тъ ри́мскiй Птоломе́ю царю́ ра́доватися:
послы́ Иуде́йстiи прiидо́ша къ на́мъ дру́зи на́ши и спобо́рницы, обновля́юще пре́жнюю дру́жбу и споборе́нiе, по́слани от­ Си́мона архiере́а и люді́й Иуде́йскихъ,
при­­несо́ша же и щи́тъ златы́й мна́съ ты́сящи:
уго́дно у́бо бы́сть на́мъ писа́ти ко царе́мъ и страна́мъ, да не нано́сятъ и́мъ зо́лъ и да не ра́туютъ и́хъ, ни градо́въ и́хъ, ни страны́ и́хъ, и да не спобора́ютъ ра́ту­ю­щымъ проти́ву и́хъ:
и изво́лися на́мъ прiя́ти от­ ни́хъ щи́тъ:
а́ще у́бо нѣ́цыи губи́теле пребѣжа́ша от­ страны́ и́хъ къ ва́мъ, преда́йте и́хъ Си́мону архiере́ю, да от­мсти́тъ и́мъ по зако́ну сво­ему́.
Та́яжде написа́ дими́трiю царю́ и атта́лу, и Арiара́ѳу и Арса́ку,
и во вся́ страны́, и сампса́ку и спартiа́томъ, и въ ди́лонъ и въ ми́ндонъ, и въ сикiо́нъ и въ карі́ю, и въ са́монъ и въ памфилі́ю, и въ ликі́ю и въ аликарна́съ, и въ ро́дъ и въ фасили́ду, и въ ко́ю и въ Сиди́ну, и въ Ара́дъ и въ горти́ну, и въ кни́дъ и въ ки́пръ и въ кирині́ю.
Списа́нiе же и́хъ написа́ша Си́мону архiере́ю.
Антiо́хъ же ца́рь ополчи́ся на до́ру втори́цею, наводя́ вы́ну на ню́ ру́ки и миха́ны творя́, и заключи́ три́фона е́же не входи́ти ниже́ исходи́ти.
И посла́ ему́ Си́монъ двѣ́ ты́сящы муже́й избра́н­ныхъ въ по́мощь ему́ и сребро́ и зла́то и сосу́ды мно́ги.
И не восхотѣ́ и́хъ прiя́ти, но от­ве́рже вся́, ели́ка завѣща́ ему́ пре́жде, и от­чужди́ся от­ него́.
И посла́ къ нему́ Аѳинові́а еди́наго от­ друго́въ сво­и́хъ, да побесѣ́дуетъ съ ни́мъ, глаго́ля: вы́ держите́ Иоппі́ю и газа́ру и краегра́дiе е́же во Иерусали́мѣ, гра́ды ца́р­ст­ва мо­его́,
предѣ́лы и́хъ опустоши́сте, и сотвори́сте я́зву вели́ку на земли́, и госпо́д­ст­вовасте мѣста́ми мно́гими въ ца́р­ст­вiи мо­е́мъ:
ны́нѣ у́бо от­дади́те гра́ды, и́хже взя́сте, и да́ни мѣ́стъ, и́миже огоспо́д­ст­вовасте внѣ́ предѣ́ловъ Иуде́йскихъ:
а́ще же ни́, дади́те мѣ́сто си́хъ пя́ть со́тъ тала́нтовъ сребра́, и за опустоше́нiе, и́мже опустоши́сте, и за да́ни градо́въ другі́я пя́ть со́тъ тала́нтовъ: а́ще же ни́, при­­ше́дше пора́туемъ ва́съ.
И прiи́де Аѳинові́й дру́гъ ца́рскiй во Иерусали́мъ, и ви́дѣ сла́ву Си́монову, и сокро́вище зла́та и сребра́, и устро­е́нiе дово́лно, и ужасе́ся, и воз­вѣсти́ ему́ словеса́ ца́рска.
И от­вѣща́въ Си́монъ, рече́ ему́: ниже́ чужду́ю зе́млю прiя́хомъ, ниже́ чужда́я одержа́хомъ, но наслѣ́дiе оте́цъ на́шихъ, от­ вра́гъ же на́шихъ въ нѣ́кое вре́мя непра́ведно удержа́ся:
мы́ же вре́мя иму́ще воспрiя́хомъ наслѣ́дiе оте́цъ на́шихъ:
о Иоппі́и же и газа́рѣхъ, и́хже про́сиши, сі́и творя́ху въ лю́дехъ я́зву ве́лiю въ странѣ́ на́­шей, от­ си́хъ дади́мъ тала́нтъ сто́. И не от­вѣща́ ему́ Аѳинові́й словесе́.
Возврати́ся же съ я́ростiю ко царю́ и воз­вѣсти́ ему́ словеса́ сiя́ и сла́ву Си́монову и вся́ ели́ка ви́дѣ. И прогнѣ́вася ца́рь гнѣ́вомъ ве́лiимъ.
Три́фонъ же всѣ́дъ къ кора́бль, от­бѣже́ во орѳосiа́ду.
И поста́ви ца́рь Кендеве́а во­ево́дою при­­мо́рскимъ и си́лы пѣхо́тныя и ко́н­ныя даде́ ему́.
И повелѣ́ ему́ ополчи́тися проти́ву лица́ Иуде́йска, и заповѣ́да ему́ созда́ти Кедро́нъ и утверди́ти врата́, и да ра́туетъ лю́ди. Ца́рь же гоня́ше три́фона.
И прiи́де Кендеве́й во Иамні́ю и нача́ раздража́ти лю́ди и входи́ти во Иуде́ю и плѣни́ти лю́ди и убива́ти: и созда́ Кедро́нъ
и поста́ви та́мо ко́н­ники и си́лы, я́ко да исходя́ще прохо́дятъ пути́ иуде́йскiя, я́коже повелѣ́ ему́ ца́рь.
Синодальный
И прислал Антиох, сын царя Димитрия, письма с островов морских к Симону, великому священнику и правителю народа Иудейского, и всему народу.
Они были такого содержания: «Царь Антиох Симону, первосвященнику и правителю народа, и народу Иудейскому – радоваться.
Так как люди зловредные овладели царством отцов наших, то я хочу возвратить царство, чтобы восстановить его, как оно было прежде. Я набрал множество войска и приготовил военные корабли;
и хочу пройти по области, чтобы наказать тех, которые опустошили область нашу и разорили многие города в царстве.
Оставляю теперь за тобою все дани, какие уступали тебе цари, бывшие прежде меня, и другие дары, какие они уступали тебе;
дозволяю тебе чеканить свою монету в стране твоей.
Иерусалим и святилище пусть будут свободны; и все оружия, которые ты заготовил, и крепости, построенные тобою, которыми ты владеешь, пусть остаются у тебя.
И всякий долг царский и будущие царские долги отныне и навсегда пусть будут отпущены тебе.
Когда же мы овладеем царством нашим, тогда почтим тебя и народ твой и храм великою честью, чтобы слава ваша стала известна по всей земле».
В сто семьдесят четвертом году вступил Антиох в землю отцов своих, и собрались к нему все войска, так что оставшихся с Трифоном было немного.
И преследовал его царь Антиох, и он убежал в Дору, которая при море;
ибо он увидел, что обрушились на него беды и оставили его войска.
И пришел Антиох к Доре и с ним сто двадцать тысяч воинов и восемь тысяч конницы
и окружил город, а корабли подошли с моря, и теснил он город с суши и моря, и не давал никому ни выйти, ни войти.
Тогда пришел из Рима Нуминий и сопровождавшие его с письмами к царям и странам, в которых было написано следующее:
«Левкий, консул Римский, царю Птоломею – радоваться.
Пришли к нам Иудейские послы, друзья наши и союзники, посланные от первосвященника Симона и народа Иудейского, возобновить давнюю дружбу и союз,
и принесли золотой щит в тысячу мин.
Итак, мы заблагорассудили написать царям и странам, чтобы они не причиняли им зла, и не воевали против них и городов их и страны их, и не помогали воюющим против них.
Мы рассудили принять от них щит.
Итак, если какие зловредные люди убежали к вам из страны их, выдайте их первосвященнику Симону, чтобы он наказал их по закону их».
То же самое написал он царю Димитрию и Атталу, Ариарафе и Арсаку,
и во все области, и Сампсаме и Спартанцам, и в Делос и в Минд, и в Сикион, и в Карию, и в Самос, и в Памфилию, и в Ликию, и в Галикарнасс, и в Родос, и в Фасилиду, и в Кос, и в Сиду, и в Арад, и в Гортину, и в Книду, и в Кипр, и в Киринию.
Список с этих писем написали Симону первосвященнику.
Царь же Антиох обложил Дору вторично, нападая на нее со всех сторон и устраивая машины, и запер Трифона так, что невозможно было ему ни войти, ни выйти.
И послал к нему Симон две тысячи избранных мужей в помощь ему, и серебро и золото, и довольно запасов;
но он не захотел принять это и отверг все, в чем прежде условился с ним, и отчуждился от него.
И послал к нему Афиновия, одного из друзей своих, чтобы переговорить с ним и сказать: «Вы владеете Иоппиею и Газарою и крепостью Иерусалимскою – городами царства моего;
вы опустошили пределы их и произвели великое поражение на земле, и овладели многими местами в царстве моем.
Итак, отдайте теперь города, которые вы взяли, и дани с тех мест, которыми вы владеете вне пределов Иудейских.
Если же не так, то дайте за них пятьсот талантов серебра, и за опустошение, которое произвели, и за дани с городов другие пятьсот талантов; а если не дадите, то мы придем и будем сражаться с вами».
И пришел Афиновий, друг царя, в Иерусалим, и когда увидел славу Симона и сокровищницу с золотою и серебряною утварью и окружающее великолепие, то изумился и объявил ему слова царя.
Симон сказал ему в ответ: мы ни чужой земли не брали, ни господствовали над чужим, но владеем наследием отцов наших, которое враги наши в одно время неправедно присвоили себе.
Мы же, улучив время, опять возвратили себе наследие отцов наших.
Что касается до Иоппии и Газары, которых ты требуешь, то они сами причинили много зла народу в стране нашей; за них мы дадим сто талантов. На это Афиновий ничего не отвечал;
но, с досадою возвратившись к царю, рассказал ему эти слова и о славе Симона, и о всем, что видел, и царь сильно разгневался.
Трифон же, сев на корабль, убежал в Орфосиаду.
Тогда царь, сделав военачальником приморской страны Кендевея, вручил ему пешие и конные войска
и приказал ему идти войною против Иудеи, приказал ему также построить Кедрон и укрепить ворота, и как воевать с народом; сам же царь погнался за Трифоном.
И пришел Кендевей в Иамнию, и начал вызывать на бой народ и вторгаться в Иудею и брать народ в плен и убивать;
и построил Кедрон, и расположил там конницу и войско, чтобы они, выходя оттуда, обходили пути Иудеи, как приказал ему царь.
Итальянский
Antioco, figlio del re Demetrio, inviò lettere dalle isole del mare a Simone, sacerdote ed etnarca dei Giudei, e a tutta la nazione;
il loro contenuto era del seguente tenore:
"Il re Antioco a Simone, grande sacerdote ed etnarca, e al popolo dei Giudei, salute!
Poiché alcuni uomini pestiferi si sono impadroniti del regno dei nostri padri, voglio rivendicare i miei diritti sul regno, per ricostruirlo com'era prima; ho reclutato un esercito ingente di mercenari e allestito navi da guerra.
È mia volontà sbarcare nella regione, per punire coloro che hanno rovinato il nostro paese e desolato molte città nel mio regno.
Ora ti confermo tutte le esenzioni, che ti hanno concesso i re miei predecessori, e tutte le altre dispense dai doni.
Ti concedo di battere moneta propria con corso legale al tuo paese.
Gerusalemme e il suo santuario siano liberi; tutti gli armamenti, che hai preparato, e le fortezze che hai costruito e occupi, restino in tuo possesso.
Quanto devi al re e i debiti che potrai avere verso il re in avvenire da ora e per sempre, ti sono rimessi.
Quando poi avremo preso possesso del nostro regno, onoreremo te, la tua nazione e il tempio con grandi onori, così da rendere manifesta la vostra gloria in tutta la terra".
Nell'anno centosettantaquattro Antioco partì per la terra dei suoi padri e si schierarono con lui tutte le milizie, di modo che pochi rimasero con Trifone.
Antioco si diede ad inseguirlo e quello, fuggendo, giunse fino a Dora sul mare,
perché vedeva che i mali si addensavano su di lui, mentre le truppe lo abbandonavano.
Antioco pose il campo contro Dora, avendo con sé centoventimila armati e ottomila cavalieri.
Egli circondò la città, mentre le navi attaccavano dal mare; fece pressione contro la città dalla terra e dal mare, non lasciando più entrare né uscire alcuno.
Intanto arrivarono da Roma Numenio e i suoi compagni, portando lettere per i re dei vari paesi. Esse dicevano:
"Lucio, console dei Romani, al re Tolomeo, salute!
Gli ambasciatori dei Giudei sono giunti a noi come nostri amici e alleati, per rinnovare l'antica amicizia e alleanza, inviati da Simone, sommo sacerdote, e dal popolo dei Giudei.
Hanno portato uno scudo d'oro di mille mine.
Ci è sembrato bene perciò scrivere ai re dei vari paesi, perché non facciano loro del male, né facciano guerra alle loro città o alla loro regione, né combattano insieme a chi entri in guerra con loro.
Ci è parso bene accettare da loro lo scudo.
Se pertanto uomini pestiferi sono fuggiti dalla loro regione presso di voi, consegnateli a Simone, sommo sacerdote, perché ne faccia giustizia secondo la loro legge".
Uguali espressioni scrissero al re Demetrio, ad Àttalo, ad Ariarate e Arsace
e a tutti i paesi: a Sampsame, agli Spartani, a Delo, a Mindo, a Sicione, alla Caria, a Samo, alla Panfìlia, alla Licia, ad Alicarnasso, a Rodi, a Fasèlide, a Coo, a Side, ad Arado, a Gòrtina, a Cnido, a Cipro e a Cirene.
Copia di queste lettere scrissero per Simone, sommo sacerdote.
Il re Antioco, dunque, teneva il campo contro Dora da due giorni, lanciando continuamente contro di essa le schiere e costruendo macchine; così aveva precluso a Trifone ogni possibilità di uscire ed entrare.
Simone gli inviò duemila uomini scelti, per combattere al suo fianco, oltre ad argento, oro e molti equipaggiamenti.
Ma Antioco non volle accettare nulla, anzi ritirò quanto aveva prima concesso a Simone e si mostrò ostile con lui.
Poi gli inviò Atenòbio, uno dei suoi amici, a trattare con lui in questi termini: "Voi occupate Giaffa, Ghezer e la Cittadella di Gerusalemme, tutte città del mio regno.
Avete devastato il loro territorio e avete causato rovina grande nel paese e vi siete impadroniti di molte località nel mio regno.
Ora, perciò, consegnate le città che avete occupato, insieme con i tributi delle località di cui vi siete impadroniti fuori del territorio della Giudea,
oppure dateci in cambio cinquecento talenti d'argento e, in compenso dei danni arrecati e dei tributi delle città, altri cinquecento talenti; altrimenti verremo e vi muoveremo guerra".
Atenòbio, l'amico del re, si recò a Gerusalemme e vide la gloria di Simone, il vasellame con lavori in oro e argento e il suo grande fasto e ne rimase meravigliato. Gli riferì le parole del re,
ma Simone gli rispose: "Non abbiamo occupato terra straniera né ci siamo impossessati di beni altrui, ma dell'eredità dei nostri padri, che fu occupata un tempo dai nostri nemici senza alcun diritto.
Noi, avendone avuta l'opportunità, abbiamo recuperato l'eredità dei nostri padri.
Quanto a Giaffa e a Ghezer, che tu reclami, esse causavano un grave danno tra il popolo e nella nostra regione: per esse vi daremo cento talenti".
Atenòbio non rispose nulla, ma indispettito tornò presso il re, al quale riferì quelle parole, la gloria di Simone e quanto aveva visto. Il re si adirò grandemente.
Trifone intanto, salito su una nave, fuggì a Ortosìa.
Il re allora nominò Cendebeo primo stratega della zona litoranea e mise al suo comando forze di fanteria e cavalleria.
Poi gli ordinò di accamparsi in vista della Giudea e gli ordinò di ricostruire Cedron, rinforzandone le porte, e di iniziare la guerra contro il popolo. Il re intanto continuò la caccia a Trifone.
Cendebeo si recò a Iàmnia e cominciò a molestare il popolo, a invadere la Giudea, a fare prigionieri tra il popolo e a metterli a morte.
Ricostruì Cedron e vi dispose la cavalleria e le truppe, perché potessero uscire e battere le strade della Giudea, come gli aveva ordinato il re.
И҆ посла̀ ца́рь а҆нтїо́хъ сы́нъ дими́трїа царѧ̀ посла̑нїѧ ѿ ѻ҆стровѡ́въ морски́хъ сі́мѡнꙋ а҆рхїере́ю и҆ нача́льникꙋ ꙗ҆зы́ка і҆ꙋде́йска и҆ всемꙋ̀ ꙗ҆зы́кꙋ.
И҆ бѧ́хꙋ содержа́ще ѡ҆́бразъ се́й: ца́рь а҆нтїо́хъ сі́мѡнꙋ жерцꙋ̀ вели́комꙋ и҆ ꙗ҆зы́ка нача́льникꙋ и҆ ꙗ҆зы́кꙋ і҆ꙋде́йскомꙋ ра́доватисѧ:
поне́же мꙋ́жїе гꙋби́телє ѡ҆держа́ша ца̑рствїѧ ѻ҆тє́цъ на́шихъ, хощꙋ́ же снабдѣ́ти ца́рство, да ᲂу҆стро́ю є҆̀ ꙗ҆́коже бѣ̀ пре́жде, и҆ ѿ стра́нъ собра́хъ мно́жество си́лъ и҆ сотвори́хъ корабли̑ вѡ́инскїѧ,
хощꙋ́ же и҆зы́ти во странꙋ̀, да ѿмщꙋ̀ растли́вшымъ странꙋ̀ на́шꙋ и҆ ѡ҆пꙋстоши́вшымъ гра́ды мнѡ́ги въ ца́рствїи (мое́мъ),
нн҃ѣ ᲂу҆̀бо ᲂу҆твержда́ю тебѣ̀ всѧ̑ ѡ҆ставлє́нїѧ да́ней, ꙗ҆̀же ѡ҆ста́виша тебѣ̀ бы́вшїи пре́жде менє̀ ца́рїе, и҆ є҆ли̑ки и҆́ны да́ры ѡ҆ста́виша тебѣ̀,
и҆ попꙋсти́хъ тебѣ̀ твори́ти кова́нїе ѡ҆со́быхъ пѣ́нѧзей во странѣ̀ твое́й,
і҆ерⷭ҇ли́мꙋ же и҆ ст҃ы́немъ бы́ти свобѡ́днымъ: и҆ всѧ̑ ѻ҆рꙋ̑жїѧ, є҆ли̑ка ᲂу҆гото́валъ є҆сѝ, и҆ тверды̑ни, и҆̀хже созда́лъ є҆сѝ, и҆̀хже держи́ши, да бꙋ́дꙋтъ тебѣ̀:
и҆ ве́сь до́лгъ царе́въ, и҆ ꙗ҆̀же подоба́ютъ царе́ви, ѿнн҃ѣ и҆ во всѐ вре́мѧ да ѡ҆ста́вѧтсѧ тебѣ̀:
є҆гда́ же ѡ҆держи́мъ ца́рство на́ше, просла́вимъ тебѐ и҆ лю́ди твоѧ̑ и҆ свѧти́лище сла́вою вели́кою, ꙗ҆́кѡ да ꙗ҆вле́нна бꙋ́детъ сла́ва ва́ша по все́й землѝ.
Лѣ́та сто̀ се́дмьдесѧтъ четве́ртагѡ и҆зы́де а҆нтїо́хъ въ зе́млю ѻ҆тє́цъ свои́хъ, и҆ собра́шасѧ къ немꙋ̀ всѝ вѡ́и, ꙗ҆́кѡ ма̑лымъ бы́ти ѡ҆ста́вшымъ со трѵ́фѡномъ.
И҆ гна́ше є҆го̀ а҆нтїо́хъ ца́рь, и҆ прїи́де бѣжа́щь въ дѡ́рꙋ, ꙗ҆́же при мо́ри:
вѣ́дѧше бо, ꙗ҆́кѡ собра́шасѧ ѕла̑ѧ на́нь и҆ ѡ҆ста́виша є҆го̀ во́ини.
И҆ ѡ҆полчи́сѧ а҆нтїо́хъ на дѡ́рꙋ, и҆ съ ни́мъ двана́десѧть те́мъ мꙋже́й бра́нныхъ и҆ ѻ҆́смь ты́сѧщъ ко́нникѡвъ:
и҆ ѡ҆бстꙋпѝ гра́дъ, и҆ корабли̑ ѿ мо́рѧ прїидо́ша, и҆ ѡ҆скорблѧ́ше гра́дъ ѿ землѝ и҆ мо́рѧ, и҆ не ѡ҆ста́ви ни є҆ди́наго и҆зы́ти и҆ вни́ти.
Прїи́де же нꙋми́нїй и҆ и҆̀же съ ни́мъ ѿ ри́ма, и҆мꙋ́ще посла́нїе царє́мъ и҆ страна́мъ, въ ни́хже напи̑сана сїѧ̑:
леѵкі́й ѵ҆па́тъ ри́мскїй птоломе́ю царю̀ ра́доватисѧ:
послы̀ і҆ꙋде́йстїи прїидо́ша къ на́мъ дрꙋ́зи на́ши и҆ спобѡ́рницы, ѡ҆бновлѧ́юще пре́жнюю дрꙋ́жбꙋ и҆ споборе́нїе, по́слани ѿ сі́мѡна а҆рхїере́а и҆ люді́й і҆ꙋде́йскихъ,
принесо́ша же и҆ щи́тъ златы́й мна̑съ ты́сѧщи:
ᲂу҆го́дно ᲂу҆̀бо бы́сть на́мъ писа́ти ко царє́мъ и҆ страна́мъ, да не нано́сѧтъ и҆̀мъ ѕѡ́лъ и҆ да не ра́тꙋютъ и҆̀хъ, ни градѡ́въ и҆́хъ, ни страны̀ и҆́хъ, и҆ да не спобора́ютъ ра́тꙋющымъ проти́вꙋ и҆́хъ:
и҆ и҆зво́лисѧ на́мъ прїѧ́ти ѿ ни́хъ щи́тъ:
а҆́ще ᲂу҆̀бо нѣ́цыи гꙋби́телє пребѣжа́ша ѿ страны̀ и҆́хъ къ ва́мъ, преда́йте и҆̀хъ сі́мѡнꙋ а҆рхїере́ю, да ѿмсти́тъ и҆̀мъ по зако́нꙋ своемꙋ̀.
Та̑ѧжде написа̀ дими́трїю царю̀ и҆ а҆тта́лꙋ, и҆ а҆рїара́ѳꙋ и҆ а҆рса́кꙋ,
и҆ во всѧ̑ страны̑, и҆ самѱа́кꙋ и҆ спартїа́тѡмъ, и҆ въ ди́лонъ и҆ въ мѵ́ндонъ, и҆ въ сѷкїѡ́нъ и҆ въ карі́ю, и҆ въ са́монъ и҆ въ памфѷлі́ю, и҆ въ лѷкі́ю и҆ въ а҆лїкарна́съ, и҆ въ ро́дъ и҆ въ фасилі́дꙋ, и҆ въ кѡ́ю и҆ въ сїди́нꙋ, и҆ въ а҆ра́дъ и҆ въ гортѵ́нꙋ, и҆ въ кні́дъ и҆ въ кѵ́пръ и҆ въ кѷрині́ю.
Списа́нїе же и҆́хъ написа́ша сі́мѡнꙋ а҆рхїере́ю.
А҆нтїо́хъ же ца́рь ѡ҆полчи́сѧ на дѡ́рꙋ втори́цею, наводѧ̀ вы́нꙋ на ню̀ рꙋ́ки и҆ миха̑ны творѧ̀, и҆ заключѝ трѵ́фѡна є҆́же не входи́ти нижѐ и҆сходи́ти.
И҆ посла̀ є҆мꙋ̀ сі́мѡнъ двѣ̀ ты́сѧщы мꙋже́й и҆збра́нныхъ въ по́мощь є҆мꙋ̀ и҆ сребро̀ и҆ зла́то и҆ сосꙋ́ды мнѡ́ги.
И҆ не восхотѣ̀ и҆̀хъ прїѧ́ти, но ѿве́рже всѧ̑, є҆ли̑ка завѣща̀ є҆мꙋ̀ пре́жде, и҆ ѿчꙋжди́сѧ ѿ негѡ̀.
И҆ посла̀ къ немꙋ̀ а҆ѳинові́а є҆ди́наго ѿ дрꙋгѡ́въ свои́хъ, да побесѣ́дꙋетъ съ ни́мъ, глаго́лѧ: вы̀ держитѐ і҆ѻппі́ю и҆ газа́рꙋ и҆ краегра́дїе є҆́же во і҆ерⷭ҇ли́мѣ, гра́ды ца́рства моегѡ̀,
предѣ́лы и҆́хъ ѡ҆пꙋстоши́сте, и҆ сотвори́сте ꙗ҆́звꙋ вели́кꙋ на землѝ, и҆ госпо́дствовасте мѣста́ми мно́гими въ ца́рствїи мое́мъ:
нн҃ѣ ᲂу҆̀бо ѿдади́те гра́ды, и҆̀хже взѧ́сте, и҆ да̑ни мѣ́стъ, и҆́миже ѡ҆госпо́дствовасте внѣ̀ предѣ́лѡвъ і҆ꙋде́йскихъ:
а҆́ще же нѝ, дади́те мѣ́стѡ си́хъ пѧ́ть сѡ́тъ тала́нтѡвъ сребра̀, и҆ за ѡ҆пꙋстоше́нїе, и҆́мже ѡ҆пꙋстоши́сте, и҆ за да̑ни градѡ́въ дрꙋгі̑ѧ пѧ́ть сѡ́тъ тала́нтѡвъ: а҆́ще же нѝ, прише́дше пора́тꙋемъ ва́съ.
И҆ прїи́де а҆ѳинові́й дрꙋ́гъ ца́рскїй во і҆ерⷭ҇ли́мъ, и҆ ви́дѣ сла́вꙋ сі́мѡновꙋ, и҆ сокро́вище зла́та и҆ сребра̀, и҆ ᲂу҆строе́нїе дово́льно, и҆ ᲂу҆жасе́сѧ, и҆ возвѣстѝ є҆мꙋ̀ словеса̀ ца̑рска.
И҆ ѿвѣща́въ сі́мѡнъ, речѐ є҆мꙋ̀: нижѐ чꙋждꙋ́ю зе́млю прїѧ́хомъ, нижѐ чꙋжда̑ѧ ѡ҆держа́хомъ, но наслѣ́дїе ѻ҆тє́цъ на́шихъ, ѿ вра̑гъ же на́шихъ въ нѣ́кое вре́мѧ непра́веднѡ ᲂу҆держа́сѧ:
мы́ же вре́мѧ и҆мꙋ́ще воспрїѧ́хомъ наслѣ́дїе ѻ҆тє́цъ на́шихъ:
ѡ҆ і҆ѻппі́и же и҆ газа́рѣхъ, и҆̀хже про́сиши, сі́и творѧ́хꙋ въ лю́дехъ ꙗ҆́звꙋ ве́лїю въ странѣ̀ на́шей, ѿ си́хъ дади́мъ тала̑нтъ сто̀. И҆ не ѿвѣща̀ є҆мꙋ̀ а҆ѳинові́й словесѐ.
Возврати́сѧ же съ ꙗ҆́ростїю ко царю̀ и҆ возвѣстѝ є҆мꙋ̀ словеса̀ сїѧ̑ и҆ сла́вꙋ сі́мѡновꙋ и҆ всѧ̑ є҆ли̑ка ви́дѣ. И҆ прогнѣ́васѧ ца́рь гнѣ́вомъ ве́лїимъ.
Трѵ́фѡнъ же всѣ́дъ къ кора́бль, ѿбѣжѐ во ѻ҆рѳѡсїа́дꙋ.
И҆ поста́ви ца́рь кендеве́а воево́дою примо́рскимъ и҆ си̑лы пѣхѡ́тныѧ и҆ кѡ́нныѧ дадѐ є҆мꙋ̀.
И҆ повелѣ̀ є҆мꙋ̀ ѡ҆полчи́тисѧ проти́вꙋ лица̀ і҆ꙋде́йска, и҆ заповѣ́да є҆мꙋ̀ созда́ти кедрѡ́нъ и҆ ᲂу҆тверди́ти врата̀, и҆ да ра́тꙋетъ лю́ди. Ца́рь же гонѧ́ше трѵ́фѡна.
И҆ прїи́де кендеве́й во і҆амні́ю и҆ нача̀ раздража́ти лю́ди и҆ входи́ти во і҆ꙋде́ю и҆ плѣни́ти лю́ди и҆ ᲂу҆бива́ти: и҆ созда̀ кедрѡ́нъ
и҆ поста́ви та́мѡ ко́нники и҆ си̑лы, ꙗ҆́кѡ да и҆сходѧ́ще прохо́дѧтъ пꙋти̑ і҆ꙋдє́йскїѧ, ꙗ҆́коже повелѣ̀ є҆мꙋ̀ ца́рь.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible