Скрыть
5:1
5:2
5:3
5:4
5:5
5:6
5:7
5:8
5:9
5:10
5:11
5:12
5:13
5:14
5:15
5:16
5:17
5:18
5:19
5:20
5:21
5:22
5:23
5:24
5:25
5:26
5:27
5:28
5:29
5:30
5:31
5:32
5:33
5:34
5:35
5:36
5:38
5:39
5:40
5:41
5:42
5:43
5:44
5:45
5:47
5:49
5:50
5:51
5:52
5:53
5:54
5:55
5:56
5:57
5:58
5:59
5:60
5:61
5:62
5:63
5:64
5:65
5:66
5:67
5:68
Церковнославянский (рус)
И бы́сть егда́ услы́шаша язы́цы о́крестъ, я́ко созда́ся олта́рь и обнови́ся святы́ня я́коже пре́жде, и разгнѣ́вашася зѣло́:
и совѣща́шася погуби́ти ро́дъ Иа́ковль, и́же бѣ́ху посредѣ́ и́хъ, и нача́ша убива́ти въ лю́дехъ и истребля́ти.
И ра́товаше Иу́да на сы́ны Иса́вовы во Идуме́и, я́же во акравати́нѣ, поне́же обсѣдя́ху Изра́иля: и порази́ и́хъ я́звою вели́кою, и утѣсни́ и́хъ, и взя́ коры́сти и́хъ.
И помяну́ зло́бу сыно́въ веа́нихъ, и́же бѣ́ху лю́демъ въ сѣ́ть и въ собла́знъ, во е́же лови́ти и́мъ на путе́хъ.
И затвори́шася от­ него́ въ пи́ргѣхъ, и наступи́ на ни́хъ, и прокля́ и́хъ, и зажже́ пи́рги и́хъ огне́мъ, со всѣ́ми я́же въ ни́хъ бя́ху.
И про́йде на сы́ны Аммо́ни, и обрѣ́те ру́ку крѣ́пку и лю́ди мно́ги, и тимоѳе́а вожда́ и́хъ.
И соста́ви на ни́хъ бра́ни мно́ги, и сотре́ни су́ть предъ лице́мъ его́, и поби́ и́хъ,
и взя́ Иази́ра и дще́ри его́, и воз­врати́ся во Иуде́ю.
И собра́шася язы́цы и́же въ Галаади́тидѣ проти́ву Изра́илтяномъ су́щымъ въ предѣ́лѣхъ и́хъ, да избiю́тъ и́хъ. и побѣго́ша въ даѳе́му тверды́ню.
И посла́ша писа́нiе ко Иу́дѣ и бра́тiи его́, реку́ще: собра́шася на ны́ язы́цы, и́же о́крестъ на́съ, изби́ти на́съ,
и гото́вят­ся прiити́ и взя́ти тверды́ню, въ ню́же вбѣго́хомъ, и тимоѳе́й е́сть во­ево́да си́лъ и́хъ:
ны́нѣ у́бо при­­ше́дъ изба́ви на́съ от­ руки́ и́хъ, я́ко паде́ мно́же­с­т­во от­ на́съ:
и вси́ бра́тiя на́ша су́щiи въ мѣ́стѣхъ туві́инихъ убiе́ни су́ть, и плѣни́ша же́нъ и́хъ и ча́дъ и́хъ и имѣ́нiя и́хъ, и погуби́ша та́мо я́ко ты́сящу муже́й.
И еще́ писа́нiя чтя́хуся, и се́, ині́и вѣ́стницы прiидо́ша от­ Галиле́и въ раздра́ныхъ ри́захъ, воз­вѣща́юще по словесе́мъ си́мъ, реку́ще:
собра́шася на на́съ от­ Птолемаи́ды и ти́ра, и Сидо́на и всея́ Галиле́и иноплеме́н­никъ, е́же искорени́ти на́съ.
Егда́ же услы́ша Иу́да и лю́дiе словеса́ сiя́, собра́ся собо́ръ вели́къ усовѣ́товати, что́ сотворя́тъ бра́тiямъ сво­и́мъ су́щымъ въ ско́рби и вою́емымъ от­ ни́хъ.
И рече́ Иу́да Си́мону и бра́ту сво­ему́: избери́ себѣ́ му́жы и иди́, и изба́ви бра́тiю твою́ су́щую въ Галиле́и: а́зъ же и бра́тъ мо́й Ионаѳа́нъ по́йдемъ въ Галаади́тъ.
И оста́ви Ио́сифа сы́на Заха́рiина и аза́рiю во­ево́ды лю́демъ съ про́чими во́ины во Иуде́и на хране́нiе,
и заповѣ́да и́мъ, глаго́ля: при­­лѣжи́те лю́демъ си́мъ и не сотвори́те бра́ни на язы́ки, до́ндеже мы́ воз­врати́мся.
И от­дѣли́ша Си́мону муже́й три́ ты́сящы, да и́детъ въ Галиле́ю, Иу́дѣ же о́смь ты́сящъ муже́й въ Галаади́тъ.
И и́де Си́монъ въ Галиле́ю и соста́ви бра́ни мно́ги на язы́ки, и сотро́шася язы́цы от­ лица́ его́,
и погна́ вслѣ́дъ и́хъ да́же до вра́тъ Птолемаи́ды: и падо́ша от­ язы́къ я́ко три́ ты́сящы муже́й, и взя́ коры́сти и́хъ,
и поя́тъ су́щихъ въ Галиле́и и во Арватти́сѣхъ съ жена́ми и ча́ды, и вся́ ели́ка бя́ху и́мъ, и при­­веде́ во Иуде́ю съ весе́лiемъ ве́лiимъ.
И Иу́да маккаве́й и Ионаѳа́нъ бра́тъ его́ преидо́ша Иорда́нъ, и идо́ша пу́ть трiе́хъ дні́й въ пусты́ни,
и срѣто́ша навате́евъ, и прiя́ша и́хъ ми́рно, и повѣ́даша и́мъ вся́, я́же случи́шася бра́тiи и́хъ въ Галаади́тидѣ,
и я́ко мно́зи от­ ни́хъ заключе́ни су́ть въ Восо́рѣ и Восо́ръ, во Алеми́сѣхъ, хасфо́рѣ, маке́дѣ и Карнаи́нѣ: сі́и вси́ гра́ди тве́рди и вели́цы:
и въ про́чiихъ градѣ́хъ Галаади́тиды су́ть затворе́ни, и во у́трiе стро́ят­ся ополчи́тися на тверды́ни и я́ти и изби́ти всѣ́хъ си́хъ во еди́нъ де́нь.
И воз­врати́ся Иу́да и во́и его́ въ пу́ть въ пусты́ню въ Восо́ръ внеза́пу: и взя́ гра́дъ, и уби́ вся́къ му́жескъ по́лъ усты́ меча́, и взя́ вся́ коры́сти и́хъ, и сожже́ его́ огне́мъ:
и воста́ от­ту́ду но́щiю и и́де да́же до тверды́ни.
И бы́сть предъ заре́ю, и воз­двиго́ша о́чи сво­и́, и се́, лю́дiе мно́зи, и́мже не бѣ́ числа́, несу́ще лѣ́­ст­вицы и миха́ны взя́ти тверды́ню, и ра́товаху и́хъ.
И ви́дѣ Иу́да, я́ко нача́ся бра́нь, и во́пль гра́да взы́де да́же до небесе́ труба́ми и гла́сомъ ве́лiимъ,
и рече́ муже́мъ си́лы: бі́йтеся дне́сь за бра́тiю ва́шу.
И изы́де тремя́ нача́лы созади́ и́хъ: и воструби́ша труба́ми и возопи́ша въ моли́твѣ.
И позна́ по́лкъ тимоѳе́овъ, я́ко маккаве́й е́сть, и от­бѣжа́ от­ лица́ его́, и поби́ и́хъ я́звою ве́лiею, и падо́ша от­ ни́хъ въ де́нь о́нъ я́ко о́смь ты́сящъ муже́й.
И обрати́ся [Иу́да] въ Масфу́ и пово­ева́ ю́ и взя́ ю́, и уби́ ве́сь му́жескъ по́лъ ея́ и взя́ коры́сти ея́, и сожже́ ю́ огне́мъ:
от­ту́ду по́йде и взя́ хасфо́ръ, маке́дъ и Восо́ръ и про́чыя гра́ды Галаади́тиды.
И по си́хъ словесѣ́хъ собра́ тимоѳе́й по́лкъ и́нъ и ополчи́ся къ лицу́ Рафо́на объ ону́ страну́ пото́ка.
И посла́ Иу́да согля́дати по́лкъ. и воз­вѣсти́ша ему́ глаго́люще: со́брани су́ть къ нему́ вси́ язы́цы, и́же о́крестъ на́съ, си́ла ве́лiя зѣло́:
и Ара́влянъ ная́ша въ по́мощь себѣ́, и ополча́ют­ся объ ону́ страну́ пото́ка, гото́ви прiити́ на тя́ на бра́нь. и и́де Иу́да во срѣ́тенiе и́хъ.
И рече́ тимоѳе́й нача́лникомъ во́евъ сво­и́хъ: егда́ при­­бли́жит­ся Иу́да и по́лкъ его́ къ пото́ку водно́му, а́ще прiи́детъ къ на́мъ пре́жде, не мо́жемъ постоя́ти проти́ву его́, я́ко могі́й воз­мо́жетъ проти́ву на́съ:
а́ще же устраши́т­ся и ополчи́т­ся объ ону́ страну́ рѣки́, пре́йдемъ къ нему́ и воз­мо́жемъ проти́ву его́.
Егда́ же при­­бли́жися Иу́да къ пото́ку водно́му, поста́ви кни́жники люді́й при­­ пото́цѣ и повелѣ́ и́мъ глаго́ля: не оставля́йте вся́каго человѣ́ка оста́тися въ полцѣ́, но да гряду́тъ вси́ на бра́нь.
И пре́йде на ни́хъ пре́жде, и вси́ лю́дiе вслѣ́дъ его́. и сотре́ни су́ть вси́ язы́цы предъ лице́мъ его́, и поверго́ша ору́жiя своя́, и бѣжа́ша въ ка́пище, е́же къ Карнаи́нѣ.
И взя́ша гра́дъ, и ка́пище сожго́ша огне́мъ со всѣ́ми, я́же въ не́мъ: и побѣжде́нъ бы́сть Карнаи́нъ и не воз­мо́же ктому́ ста́ти проти́ву лица́ Иу́дина.
И собра́ Иу́да всѣ́хъ Изра́илтянъ, и́же бѣ́ху въ Галаади́тидѣ, от­ ма́ла да́же до вели́ка, и жены́ и́хъ и ча́да и́хъ и имѣ́нiя, по́лкъ вели́къ зѣло́, прiити́ въ зе́млю Иу́дину.
И прiидо́ша да́же до Ефро́на, и се́й гра́дъ ве́лiй на вхо́дѣ тве́рдъ зѣло́: и не бѣ́ уклони́тися от­ него́ на де́сно или́ шу́ее, но то́кмо сквоз­ѣ́ его́ про­ити́.
И заключи́шася, и́же бя́ху въ гра́дѣ, и загради́ша врата́ ка́менiемъ. и посла́ къ ни́мъ Иу́да со словесы́ ми́рными, глаго́ля:
про́йдемъ по земли́ ва́­шей, е́же от­ити́ въ зе́млю на́шу, и никто́же ва́съ изоби́дитъ, то́кмо нога́ми про́йдемъ. и не восхотѣ́ша от­ве́рсти ему́.
И повелѣ́ Иу́да проповѣ́дати въ полцѣ́ ополчи́тися ко­ему́ждо, въ не́мже кто́ е́сть мѣ́стѣ.
И ополчи́шася му́жiе си́лы и ра́товаша гра́дъ то́й ве́сь де́нь и всю́ но́щь. и предаде́ся гра́дъ въ ру́ки его́.
И поби́ вся́къ му́жескъ по́лъ усты́ меча́ и искорени́ его́, и взя́ коры́сти его́ и про́йде сквоз­ѣ́ гра́дъ по убие́нымъ.
И преидо́ша Иорда́нъ въ по́ле вели́кое проти́ву лицу́ веѳса́на.
И бѣ́ Иу́да собира́я да́льнѣйшихъ и увѣща́ваше люді́й по всему́ пути́, до́ндеже прiи́дутъ въ зе́млю Иу́дину.
И взыдо́ша на го́ру Сiо́нъ съ весе́лiемъ и ра́достiю и при­­несо́ша всесожже́нiя, я́ко не паде́ от­ ни́хъ ни еди́нъ, до́ндеже воз­врати́шася въ ми́рѣ.
И во дни́, въ ня́же бы́сть Иу́да и Ионаѳа́нъ въ Галаа́дѣ, и Си́монъ бра́тъ его́ въ Галиле́и проти́ву лицу́ Птолемаи́ды,
слы́ша Ио́сифъ Заха́рiинъ сы́нъ и аза́рiа, нача́лницы си́лы, о ве́щехъ благосодѣ́ян­ныхъ и о бра́нехъ, я́же сотвори́ша,
и рѣ́ша: сотвори́мъ и мы́ себѣ́ и́мя и по́йдемъ ра́товати на язы́ки, и́же о́крестъ на́съ.
И воз­вѣсти́ша су́щымъ от­ си́лы я́же съ ни́ми и идо́ша на Иамні́ю.
И изы́де горгі́а изъ гра́да и му́жiе его́ во срѣ́тенiе и́мъ на бра́нь.
И побѣжде́нъ бы́сть Ио́сифъ и аза́рiа, и гна́ни бы́ша да́же до предѣ́лъ Иу́диныхъ: и падо́ша въ де́нь о́нъ от­ люді́й Изра́илевыхъ я́ко двѣ́ ты́сящы муже́й. и бы́сть я́зва вели́ка въ лю́дехъ Изра́илевыхъ,
поне́же не послу́шаша Иу́ды и бра́тiй его́, мня́щеся хра́бри бы́ти:
ті́и же не бя́ху от­ сѣ́мене муже́й о́нѣхъ, и́миже даде́ся спасе́нiе Изра́илю руко́ю и́хъ.
И му́жъ Иу́да и бра́тiя его́ просла́вишася зѣло́ предъ всѣ́мъ Изра́илемъ и язы́ки всѣ́ми, идѣ́же слы́шашеся и́мя и́хъ.
И совокупи́шася къ ни́мъ бла́го глаго́лющiи.
И изы́де Иу́да и бра́тiя его́, и ра́товаху сыно́въ Иса́влихъ въ земли́ я́же къ ю́гу, и порази́ Хевро́на и дще́ри его́, и разори́ тверды́ни его́, и столпы́ его́ пожже́ о́крестъ.
И воз­дви́жеся ити́ въ зе́млю иноплеме́н­никовъ и прохожда́­ше самарі́ю.
Въ де́нь о́нъ падо́ша свяще́н­ницы на бра́ни, хотя́щiи хра́брѣе бы́ти, внегда́ изы́ти и́мъ на бра́нь безъ совѣ́та [его́].
И уклони́ся Иу́да во азо́тъ въ зе́млю иноплеме́н­никовъ, и разори́ ка́пища и́хъ, и извая́нiя бого́въ и́хъ сожже́ огне́мъ, и взя́ коры́сти от­ градо́въ, и воз­врати́ся въ зе́млю Иу́дину.
Синодальный
Когда окрестные народы услышали, что построен жертвенник и возобновлено святилище, как прежде, сильно вознегодовали;
и решились истребить род Иакова, живший среди них, и начали убивать и истреблять людей в этом народе.
Тогда Иуда ополчился против сынов Исава в Идумее, в Акравиме, так как они держали в осаде Израиля, и поразил их великим поражением, и смирил их, и взял добычи их.
Вспомнил он и о злобе сынов Веана, которые были для народа сетью и претыканием, строя ему засады на дорогах.
Хотя они заперлись от него в башнях, но он ополчился против них, предал их заклятию и сожег огнем башни их со всеми, бывшими в них.
Потом он перешел к сынам Аммона и встретил сильное войско и многочисленный народ и Тимофея, предводителя их.
Он имел с ними много сражений, и они были разбиты пред лицем его; он поразил их;
взял Иазер и селения его и возвратился в Иудею.
Тогда собрались язычники, жившие в Галааде, против Израильтян, находившихся в пределах их, чтобы истребить их; но они бежали в крепость Дафему.
И послали письма к Иуде и братьям его и сказали: собрались против нас окружающие нас язычники, чтобы истребить нас,
и готовятся идти и сделать нападение на крепость, в которую мы убежали, и Тимофей предводительствует войском их.
Итак, приди и избавь нас от руки их, ибо множество из нас погибло;
и все братья наши, бывшие в пределах Това, преданы смерти, а жен их и детей их и имущество взяли в плен, и погубили там около тысячи мужей.
Еще читались эти письма, как вот, пришли другие вестники из Галилеи в разодранных одеждах с таким извещением:
собрались против нас из Птолемаиды и из Тира и Сидона, и из всей Галилеи языческой, чтобы погубить нас.
Когда услышал эти слова Иуда и народ, то собралось великое собрание для совещания, что сделать для сих братьев, находящихся в бедствии и угрожаемых войною от тех язычников?
Тогда Иуда сказал Симону, брату своему: выбери себе мужей и иди и защити братьев твоих, находящихся в Галилее; а я и Ионафан, брат мой, пойдем в Галаад.
И оставил он Иосифа, сына Захарии, и Азарию начальниками над народом с остатком войска в Иудее на охранение.
И дал им повеление, сказав: управляйте народом сим, но не начинайте войны против язычников до нашего возвращения.
Симону отделены для похода в Галилею три тысячи мужей, Иуде же – в Галаад восемь тысяч мужей.
И отправился Симон в Галилею и произвел много сражений с язычниками, и разбиты им язычники.
Он преследовал их до ворот Птолемаиды, и пало из язычников до трех тысяч мужей, и он взял добычи их.
Также взял он с собою находившихся в Галилее и Арваттах [Иудеев] с женами и детьми и со всем имением их и привел в Иудею с великою радостью.
А Иуда Маккавей и Ионафан, брат его, перешли Иордан и совершили трехдневный путь в пустыне.
Их встретили Навуфеи и приняли мирно, и рассказали им все, случившееся с братьями их в Галааде,
и что многие из них заперты в Васаре и Восоре, в Алемах, Хасфоре, Македе и Карнаине – все сии города укреплены и велики –
и в прочих городах Галаада находятся в осаде, и что завтра назначено напасть на эти укрепления и взять их и погубить всех их в один день.
Посему Иуда со своим войском вдруг направил путь свой в пустыню к Восору и взял этот город, и избил весь мужеский пол острием меча, и взял все добычи их, и сожег его огнем;
а оттуда отправился ночью и шел до укрепления.
Когда наступало утро, и подняли глаза, и вот, народ многочисленный, которому числа не было, поднимают лестницы и машины, чтобы взять укрепление, и осаждают бывших в нем.
Увидел Иуда, что началась битва и вопль города восходил на небо трубами и громким криком,
и сказал воинам: сражайтесь теперь за братьев ваших.
Он обошел врагов с тыла с тремя отрядами, и затрубили трубами и воскликнули с молитвою;
и узнало войско Тимофея, что это – Маккавей, и побежали от лица его, и он поразил их великим поражением, и пало из них в этот день до восьми тысяч мужей.
Тогда поворотил он в Масфу и осадил и взял ее, избил весь мужеский пол в ней, взял добычи ее и сожег ее огнем;
отправившись оттуда, он взял Хасфон, Макед, Восор и прочие города Галаадские.
После этих событий Тимофей собрал другое войско и расположился станом перед Рафоном по ту сторону потока.
И послал Иуда осмотреть войско, и объявили ему и сказали: собрались к ним все окружающие нас язычники – сила весьма многочисленная,
и они наняли в помощь себе Аравитян и расположились станом за потоком, будучи готовы идти против тебя войною. И пошел Иуда навстречу им.
Тогда Тимофей сказал своим военачальникам, когда Иуда и войско его приближались к потоку воды: если он перейдет к нам прежде, то мы не в силах будем устоять против него, ибо он превозможет нас.
Если же он убоится и расположится станом по ту сторону потока, то мы перейдем к нему и превозможем его.
Как только подошел Иуда к потоку воды, то поставил при потоке народных писцов и приказал им, сказав: не оставляйте ни одного человека в стане, но пусть все идут на сражение.
И переправился к ним первый и весь народ за ним. И сокрушены были пред лицем его все язычники, и бросили оружие свое, и убежали в капище, которое было в Карнаине.
Тогда взяли они этот город и сожгли огнем капище со всеми находившимися в нем; и побежден был Карнаин и не мог более противостоять Иуде.
И собрал Иуда всех Израильтян, находившихся в Галааде, от малого до большого, и жен их, и детей их, и имение, очень большое ополчение, чтобы идти в землю Иудейскую.
И дошли они до Ефрона. Это был большой город, весьма укрепленный, на пути; невозможно было уклониться от него ни вправо, ни влево; надобно было пройти посреди него,
а жители заперлись в нем и ворота завалили камнями.
Иуда послал к ним с мирным предложением: мы пройдем по земле вашей, чтобы идти нам в землю нашу, и никто не обидит вас, только ногами нашими пройдем. Но они не захотели отворить ему.
Тогда Иуда приказал объявить в ополчении, чтобы каждый ополчился на своем месте;
и ополчились воины и осаждали город весь тот день и всю ночь, и сдался город в руки его.
И побил он весь мужеский пол острием меча и до основания разрушил город, и взял добычи его, и прошел через город по убитым.
И переправились через Иордан на великую равнину против Вефсана.
И собирал Иуда отставших и ободрял народ в продолжение всего пути, доколе не пришли в землю Иудейскую.
И взошли на гору Сион с весельем и радостью и принесли всесожжения, потому что никто не пал из них до самого возвращения в мире.
В те дни, когда Иуда и Ионафан находились в Галааде, а Симон, брат его, – в Галилее перед Птолемаидою,
услышали Иосиф, сын Захарии, и Азарий, военачальники, о славных воинских подвигах, совершенных ими,
и сказали: сделаем и мы себе имя; пойдем воевать с язычниками, окружающими нас.
Так объявили они бывшему при них войску и пошли на Иамнию.
И вышел Горгий из города и воины его навстречу им на сражение.
И, обратившись в бегство, Иосиф и Азария были преследуемы до пределов Иудеи; и пали в этот день из народа Израильского до двух тысяч мужей.
И было великое замешательство в народе Израильском, потому что не послушались Иуды и братьев его, мечтая показать храбрость,
тогда как они не были от семени тех мужей, руке которых предоставлено спасение Израиля.
Но муж Иуда и братья его весьма прославились перед всем Израилем и перед всеми народами, где только слышно было имя их, –
и собирались к ним приветствующие.
После того вышел Иуда и братья его и воевали против сынов Исава в земле, лежащей к югу, и поразил Хеврон и селения его, и разрушил укрепление его, и сожег башни его вокруг него,
и поднялся, чтобы идти в землю иноплеменников, и прошел Самарию.
В то время пали в сражении священники, желавшие прославиться храбростью и безрассудно вышедшие на войну.
И обратился Иуда в Азот, землю иноплеменников, разрушил жертвенники их, сожег огнем резные изображения богов их, взял добычи городов и возвратился в землю Иудейскую.
Немецкий (GNB)
Die Nachbarvölker Israels gerieten in Wut, als sie hörten, dass ein neuer Brandopferaltar errichtet und das Heiligtum wieder eingeweiht worden war.
Sie beschlossen, alle Nachkommen Jakobs, die in ihrem Gebiet wohnten, umzubringen, und begannen sofort damit.
Judas griff darauf die Nachkommen Esaus im Gebiet von Akrabattene in Idumäa an. Sie hatten Israel von Süden her in der Zange. Judas brachte ihnen eine schwere Niederlage bei und plünderte sie aus.
Dann rechnete er mit den Beonitern ab. Sie waren eine ständige Gefahr für das Volk, weil sie immer wieder Leute auf offener Straße überfielen.
Jetzt wurden sie in ihren befestigten Stützpunkten eingeschlossen und belagert. Judas ließ den Bann an ihnen vollstrecken: Ihre Raubnester wurden angezündet, sodass sie alle in den Flammen umkamen.
Danach ging er gegen die Ammoniter vor. Sie hatten ein starkes Heer unter der Führung eines gewissen Timotheus aufgestellt.
In zahlreichen Gefechten gelang es Judas, die Feinde völlig aufzureiben.
Er eroberte auch die Stadt Jaser mit den zugehörigen Ortschaften. Dann kehrte er nach Judäa zurück.
Die Bevölkerung im Bergland Gilead tat sich zusammen und war entschlossen, alle aus dem Volk Israel in diesem Gebiet auszurotten. Die Juden konnten sich aber in die Festung Datema flüchten
und einen Brief an Judas und seine Brüder schicken. Sie schrieben:

»Die Leute, unter denen wir leben, sind entschlossen, uns auszurotten.

Ein Heer unter der Führung von Timotheus steht bereit und will die Festung Datema erobern, in die wir uns geflüchtet haben.
Viele von uns sind schon gefallen. Kommt und befreit uns!
Im Gebiet von Tubi hat man bereits alle jüdischen Männer umgebracht; etwa 1000 an der Zahl. Ihre Frauen und Kinder hat man gefangen genommen, all ihren Besitz geraubt.«
Judas und seine Brüder hatten den Brief noch nicht zu Ende gelesen, da trafen Boten aus Galiläa ein und meldeten Ähnliches auch von dort. Als Zeichen des Entsetzens hatten sie ihre Kleider zerrissen.
Sie sagten: »Auch in Ptolemaïs, Tyrus und Sidon und in ganz Galiläa sind sich alle einig geworden, uns auszurotten.«
Auf diese Schreckensnachrichten hin ließen Judas und seine Kriegsleute eine große Volksversammlung einberufen, um zu beraten, wie sie ihren bedrohten und verfolgten Brüdern und Schwestern helfen könnten.
Dann sagte Judas zu Simeon: »Nimm einen Teil der Männer und sieh zu, dass du unsere Brüder und Schwestern in Galiläa rettest. Ich ziehe mit Jonatan nach Gilead.«
Er ließ Josef, den Sohn Secharjas, und Asarja mit dem Rest des Heeres zum Schutz Judäas zurück
und gab ihnen die Weisung: »Diese Männer stehen unter eurem Befehl; aber ihr dürft euch während unserer Abwesenheit auf keinen Fall in eine Schlacht mit unseren Feinden verwickeln lassen!«
Simeon bekam 3000 Mann zugeteilt, um mit ihnen nach Galiläa zu ziehen, und Judas erhielt 8000 Mann für das Unternehmen in Gilead.
Simeon zog also nach Galiläa. In zahlreichen Gefechten besiegte er die Fremden
und verfolgte sie bis vor die Stadt Ptolemaïs. Die Feinde verloren ungefähr 3000 Mann. Die Waffen und Rüstungen der Gefallenen nahmen die Leute Simeons als Beute mit.
Simeon brachte die Juden aus Galiläa und Arbatta mit ihren Frauen und Kindern und ihrem ganzen Besitz nach Judäa. Bei allen herrschte großer Jubel.
Der Makkabäer Judas und sein Bruder Jonatan hatten inzwischen den Jordan überschritten. Sie waren schon drei Tage lang durch die Steppe marschiert,
als sie auf einen Trupp von Nabatäern stießen, die ihnen freundlich gesinnt waren. Die Nabatäer berichteten ihnen vom Schicksal ihrer Brüder, der Juden im Gebiet von Gilead.
Viele von ihnen würden in den großen befestigten Städten des Landes, in Bozra, Bosor, Alema, Kaspin, Maked und Karnajim, gefangen gehalten,
manche auch in den kleineren Städten, und am folgenden Tag sollten die jüdischen Festungen gestürmt werden. So wolle man mit einem Schlag alle Juden Gileads zugleich vernichten.
Auf diese Nachricht hin machte Judas mit seinem Heer sofort kehrt und marschierte durch die Steppe nach Bozra. Er nahm die Stadt ein, ließ alle männlichen Einwohner niedermachen, die Waffen und Rüstungen als Beute einsammeln und die Stadt in Brand stecken.
Noch in der Nacht zog er weiter und erreichte mit seinen Leuten die Festung Datema.
Im Morgengrauen sahen sie das riesige Heer der Belagerer vor sich. Soldaten schleppten Sturmleitern heran, brachten Belagerungsmaschinen in Stellung und machten sich daran, die Festung zu stürmen.
Judas sah, dass der Kampf schon begonnen hatte. Das Schreien der Belagerten und der durchdringende Ton ihrer Widderhörner stiegen wie ein Hilferuf zum Himmel.
Er rief seinen Leuten zu: »Heute gilt es, für unsere Brüder zu kämpfen!«
Er teilte das Heer in drei Gruppen ein. Die Widderhörner wurden geblasen und mit lauten Gebetsrufen rückten sie vor und griffen den Feind von hinten an.
Als die Soldaten im Heer von Timotheus erkannten, dass sie es mit dem Makkabäer zu tun hatten, ergriffen sie die Flucht und Judas und seine Leute brachten ihnen eine schwere Niederlage bei. Auf der Seite der Feinde fielen an diesem Tag etwa 8000 Mann.
Darauf wandte sich Judas der Stadt Alema zu. Er griff sie an, eroberte sie, ließ die männlichen Einwohner niedermachen und die Stadt plündern und in Brand stecken.
Danach wurden auch die Städte Kaspin, Maked und Bosor und alle anderen Städte Gileads von Judas eingenommen.
Timotheus sammelte jedoch ein neues Heer und schlug gegenüber von Rafon sein Lager auf. Nur ein Tal trennte ihn von Judas und seinen Leuten.
Judas schickte Späher aus, um Genaueres über den Feind zu erfahren. Sie kamen zurück mit der Meldung: »Truppen aus allen Nachbarvölkern sind zu Timotheus gestoßen. Es ist ein ungeheuer großes Heer.
Auch arabische Hilfstruppen hat er angeworben. Sie haben dort drüben ihr Lager und stehen zum Angriff gegen uns bereit.«

Nun rückte Judas vor, um den Kampf zu eröffnen.

Als er und seine Männer sich dem reißenden Bach unten im Tal näherten, sagte Timotheus zu den Truppenführern seines Heeres: »Wenn Judas den Bach überschreitet, werden wir ihm nicht gewachsen sein, dann hat er auch die Kraft, uns zu besiegen.
Wenn er aber Angst bekommt und vorher Halt macht, werden wir den Bach überschreiten und ihn besiegen.«
Judas kam an den Bach, verteilte am Ufer die Listenführer, die für die Aufstellung des Heeres verantwortlich waren, und schärfte ihnen ein: »Sorgt dafür, dass niemand hier stehen bleibt! Alle müssen hinüber und in den Kampf!«
Dann ging er selbst als Erster hinüber und alle anderen folgten ihm.

Die Feinde wurden vernichtend geschlagen. Sie warfen ihre Waffen weg und flohen in den Tempel von Karnajim.

Aber Judas und seine Männer eroberten Karnajim und verbrannten den Tempel samt allen, die dort Zuflucht gesucht hatten. Mit der Eroberung dieser Stadt war auch der letzte Widerstand im Gebiet von Gilead gebrochen.
Nun sammelte Judas alle Leute von Israel, die im Gebiet von Gilead gelebt hatten, um sie nach Judäa mitzunehmen, Vornehme wie Geringe, die Männer samt den Frauen und Kindern und mit ihrer ganzen beweglichen Habe. Es war eine gewaltige Menge.
Der Zug setzte sich in Bewegung und kam bis nach Efron. Die große und stark befestigte Stadt war weder rechts noch links zu umgehen, der einzige Weg führte mitten durch sie hindurch.
Aber die Leute von Efron wollten die Juden nicht durchziehen lassen und versperrten die Stadttore mit Steinblöcken.
Judas schickte Unterhändler zu ihnen mit der Bitte: »Wir sind auf dem Weg in unsere Heimat; lasst uns durch eure Stadt ziehen! Keiner wird euch etwas zuleide tun; wir wollen nur durchziehen.« Aber die Bewohner der Stadt weigerten sich, die Tore zu öffnen.
Darauf ließ Judas im ganzen Heer ausrufen, die Männer sollten sich zum Kampf bereitmachen, jeder, wo er gerade war.
Alle machten sich bereit und Judas griff die Stadt an. Der Kampf dauerte den ganzen Tag und auch die folgende Nacht hindurch, dann war die Stadt in ihrer Hand.
Die männlichen Einwohner wurden mit dem Schwert getötet, die Stadt wurde geplündert und dem Erdboden gleichgemacht.

Über die Leichen der Erschlagenen hinweg setzten die Leute von Israel ihren Weg fort.

Sie überquerten den Jordan in der weiten Talebene von Bet-Schean.
Judas sorgte dafür, dass alle beisammenblieben und keiner den Anschluss verlor. Auf dem ganzen Weg ermunterte er die Leute zum Durchhalten, bis sie Judäa erreichten.
Mit Jubelrufen zogen sie den Berg Zion hinauf. Alle waren heil zurückgekehrt, nicht einer hatte den Tod gefunden. Zum Dank dafür brachten sie Gott im Tempel Brandopfer.
Als Judas und Jonatan noch im Bergland Gilead waren und ihr Bruder Simeon in Galiläa vor Ptolemaïs stand,
hatten Josef und Asarja, die Truppenführer in Judäa, von den kühnen Taten gehört, die sie dort vollbrachten.
Darauf beschlossen sie, gleichfalls Krieg zu führen und die Fremden in der Nachbarschaft von Judäa anzugreifen. »Auch wir wollen uns einen Namen machen!«, sagten sie.
Sie ließen also die Männer, die ihrem Befehl unterstellt waren, gegen die Stadt Jamnia ziehen.
Aber Gorgias und seine Leute kamen ihnen aus der Stadt entgegen und griffen sie an.
Josef und Asarja mussten fliehen und wurden bis an die Grenze Judäas verfolgt. An diesem Tag fielen etwa 2000 Männer aus dem Volk Israel.
Diese schwere Niederlage musste Israel hinnehmen, weil Josef und Asarja auf Heldentaten aus gewesen waren, statt auf Judas und seine Brüder zu hören.
Die beiden stammten nicht aus der Familie, deren Männer von Gott dazu bestimmt waren, Israel zu befreien.
Der heldenhafte Judas und seine Brüder standen dagegen in höchstem Ansehen überall in Israel und auch im Ausland. Aus allen Völkern, die von ihnen hörten,
fanden sich Leute ein, die sie zu ihren Taten beglückwünschten.
Judas und seine Brüder gingen nun nochmals gegen die Idumäer im Süden vor und eroberten die Stadt Hebron mit den Ortschaften, die dazugehören. Die Befestigungen der Stadt wurden geschleift und ihre Türme verbrannt.
Dann zogen sie weiter in das Land der Philister. Als das Heer auf dem Weg dorthin an der Stadt Marescha vorbeikam,
mussten einige Priester ihr Leben lassen. Sie hatten leichtfertig einen Angriff gewagt, nur weil sie eine Heldentat vollbringen wollten.
Judas zog weiter in das Gebiet von Aschdod. Dort zerstörte er die Altäre der Philister, verbrannte die Standbilder ihrer Götter und plünderte ihre Städte. Dann kehrte er nach Judäa zurück.
В данном переводе выбранная книга отсутствует
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible