Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
6:1
6:2
6:3
6:4
6:5
6:6
6:7
6:8
6:9
6:10
6:11
6:12
6:13
6:14
6:15
6:16
6:17
6:18
6:19
6:20
6:21
6:22
6:23
6:24
6:25
6:26
6:27
6:28
6:29
6:30
6:31
6:32
6:33
6:34
6:35
6:36
6:37
6:38
6:39
6:40
6:41
6:42
6:43
6:44
6:45
6:46
6:47
6:48
6:50
6:51
6:52
6:54
6:55
6:56
6:57
6:58
6:59
6:60
6:61
6:62
6:63
И ца́рь Антiо́хъ прохожда́ше вы́шнiя страны́ и слы́ша, я́ко е́сть Елимаи́съ въ перси́дѣ гра́дъ сла́венъ бога́тствомъ, сребро́мъ и зла́томъ,
и хра́мъ въ не́мъ бога́тъ зѣло́, и ту́ запо́ны зла́ты, и броня́ и ору́жiя, я́же оста́ви ту́ Алекса́ндръ сы́нъ Фили́пповъ, ца́рь македо́нскiй, и́же ца́рствова пе́рвый во е́ллинѣхъ.
И прiи́де и иска́ше взя́ти гра́дъ и плѣни́ти его́, и не возмо́же, я́ко позна́ся сло́во су́щымъ во гра́дѣ.
И воста́ша проти́ву ему́ на бра́нь, и побѣже́ отту́ду, и и́де со ско́рбiю ве́лiею, и возврати́ся въ Вавило́нъ.
И прiи́де возвѣща́яй ему́ нѣ́кто въ перси́ду, я́ко отбѣго́ша полцы́ ходи́вшiи во Иуде́ю.
И ходи́ лисі́а съ си́лою крѣ́пкою въ пе́рвыхъ, и прогна́нъ бы́сть от лица́ и́хъ, и возмого́ша ору́жiями и си́лами и коры́стьми мно́гими, я́же взя́ша от полко́въ, и́хже изби́ша.
И разори́ша ме́рзость, ю́же созда́ на олтари́ во Иерусали́мѣ, и святы́ню, я́коже пре́жде окружи́ша стѣна́ми высо́кими, и веѳсу́ру гра́дъ его́.
И бы́сть я́ко услы́ша ца́рь словеса́ сiя́, устраши́ся и смути́ся зѣло́: и паде́ на ло́же и впаде́ въ неду́гъ от печа́ли, поне́же не сбы́стся ему́, я́коже помышля́ше.
И бѣ́ ту́ дни́ мно́ги, поне́же обнови́ся на не́мъ печа́ль вели́ка, и мня́ше, я́ко у́мретъ.
И созва́ вся́ дру́ги своя́ и рече́ и́мъ: отъи́де со́нъ от о́чiю мое́ю, и испадо́хъ се́рдцемъ от печа́ли,
и рѣ́хъ въ се́рдцы мое́мъ: до коли́кiя ско́рби доидо́хъ и волны́ ве́лiя, въ не́йже ны́нѣ е́смь? я́ко бла́гъ и люби́мь бы́хъ во вла́сти мое́й:
ны́нѣ же помина́ю зла́я, я́же сотвори́хъ во Иерусали́мѣ, и взя́хъ вся́ сосу́ды зла́ты и сре́бряны въ не́мъ, и посла́хъ изъя́ти обита́ющихъ во Иуде́и вотще́:
позна́хъ у́бо, я́ко си́хъ ра́ди обрѣто́ша мя́ зла́я сiя́: и се́, ги́бну ско́рбiю ве́лiею въ земли́ чужде́й.
И призва́ Фили́ппа еди́наго от друго́въ свои́хъ, и поста́ви его́ надъ всѣ́мъ ца́рствомъ свои́мъ,
и даде́ ему́ дiади́му и ри́зу свою́ и пе́рстень, е́же води́ти Антiо́ха сы́на его́ и воспита́ти его́ е́же ца́рствовати.
И у́мре та́мо Антiо́хъ ца́рь въ лѣ́то сто́ четы́редесять девя́тое.
И позна́ лисі́а, я́ко у́мре ца́рь. и поста́ви ца́рствовати Антiо́ха сы́на его́ вмѣ́сто его́, его́же воспита́ ю́ношу, и нарече́ и́мя ему́ Евпа́торъ.
И су́щiи во краегра́дiи заключи́ша Изра́иля о́крестъ святы́хъ и иска́ху и́мъ зла́я всегда́ и утвержде́нiе язы́комъ.
И умы́сли Иу́да изгна́ти и́хъ: и созва́ вся́ лю́ди, да обстоя́тъ и́хъ.
И собра́шася вку́пѣ и обсѣдо́ша и́хъ въ лѣ́то сто́ пятьдеся́тое, и сотвори́ на ни́хъ стрѣлостоя́телницы и миха́ны.
И изыдо́ша от ни́хъ изъ заключе́нiя, и прилѣпи́шася тѣ́мъ нѣ́цыи нечести́вiи от Изра́иля,
и идо́ша ко царю́ и рѣ́ша: доко́лѣ не сотвори́ши суда́ и отмсти́ши бра́тiю на́шу?
мы́ благоволи́мъ служи́ти отцу́ твоему́ и ходи́ти въ за́повѣдехъ его́ и послѣ́довати повелѣ́ниемъ его́:
и облеже́ни су́ть во краегра́дiи сы́нове люді́й на́шихъ, сего́ ра́ди и отчужда́ются от на́съ: и ели́цы обрѣта́хуся от на́съ, погубля́хуся, и наслѣ́дiя на́ша расхища́ема бя́ху:
и не на на́съ то́кмо простро́ша ру́ку, но и на вся́ предѣ́лы на́шя:
и се́, ополчи́шася дне́сь на краегра́дiе во Иерусали́мѣ, е́же взя́ти его́ и святы́ню, и веѳсу́ру утверди́ша:
и а́ще не предвари́ши и́хъ скорѣ́е, бо́лшая си́хъ сотворя́тъ, и не возмо́жеши удержа́ти и́хъ.
И прогнѣ́вася ца́рь, егда́ услы́ша, и собра́ вся́ дру́ги своя́ и нача́лники си́лы своея́ и и́же надъ ко́нники:
и от ца́рствъ ины́хъ и от острово́въ морски́хъ прiидо́ша къ нему́ си́лы нае́мницы:
и бы́сть число́ си́лъ его́ сто́ ты́сящъ пѣшце́въ и два́десять ты́сящъ ко́нниковъ, и слоно́въ три́десять два́ вѣ́дящихъ бра́нь.
И прiидо́ша сквозѣ́ Идуме́ю и ополчи́шася въ веѳсу́рѣ, и ра́товаху дни́ мно́ги и сотвори́ша миха́ны: и изыдо́ша и пожго́ша и́хъ огне́мъ и би́шася му́жественнѣ.
И отъи́де Иу́да от краегра́дiя и ополчи́ся въ веѳсаха́рiи проти́ву полка́ царе́ва.
И воста́ ца́рь зѣло́ ра́но и воздви́же ополче́нiе во устремле́нiи его́ по пути́ веѳсаха́рiи: и устро́ишася си́лы на бра́нь, и воструби́ша труба́ми,
и слоно́мъ показа́ша кро́вь гро́здову и я́годы, е́же поостри́ти и́хъ на бра́нь:
и разлучи́ша звѣре́й на полки́ и приста́виша коему́ждо слону́ ты́сящу муже́й облече́нныхъ въ броня́ желѣ́зомъ соплете́ны, и шле́мы мѣ́дяни на глава́хъ и́хъ, и пя́ть со́тъ ко́нниковъ вчине́ныхъ коему́ждо звѣ́рю избра́нныхъ.
Сiя́ бѣ́ша пре́жде вре́мене, идѣ́же а́ще бѣ́ звѣ́рь: и идѣ́же а́ще идя́ше, идя́ху вку́пѣ и не отступа́ху от него́.
И пи́рги древя́ни на ни́хъ крѣ́пцы защища́ющiи на ко́емждо звѣ́ри, препоя́сани на не́мъ миха́нами, и на ко́емждо муже́й си́лы три́десять два́ вою́ющихъ на ни́хъ, и инді́анинъ управи́тель его́.
И про́чыя ко́нники сю́ду и сю́ду поста́виша на двѣ́ ча́сти полка́, побужда́юще и загражда́юще въ де́брехъ.
Егда́ же возсiя́ со́лнце на щиты́ златы́я и мѣ́дяныя, обсiя́ша го́ры от ни́хъ и облиста́ша я́ко лампа́ды о́гненныя.
И отлучи́ся ча́сть нѣ́кая от полка́ царе́ва на го́ры высо́ки, и нѣ́цыи на ни́жшая, и идя́ху крѣ́пцѣ и чи́нно.
И поколеба́шася вси́ слы́шащiи гла́съ мно́жества и́хъ, и путьше́ствiя мно́гихъ, и сраже́нiя ору́жiй: бѣ́ бо ополче́нiе вели́ко зѣло́ и крѣ́пко.
И прибли́жися Иу́да и по́лкъ его́ на бра́нь, и падо́ша от полка́ царе́ва ше́сть со́тъ муже́й.
И уви́дѣ Елеаза́ръ сы́нъ Савара́нь еди́наго от звѣре́й облече́на въ броню́ ца́рску, и бя́ше вы́ше про́чiихъ звѣре́й, и возмнѣ́ся ему́, я́ко на не́мъ е́сть ца́рь:
и вдаде́ся са́мъ е́же изба́вити лю́ди своя́ и сотвори́ти себѣ́ и́мя вѣ́чное,
и тече́ къ нему́ съ де́рзостiю въ среди́ну полка́, и побива́ше одесну́ю и ошу́юю, и раздѣля́хуся от него́ сю́ду и сю́ду:
и вни́де подъ слона́, и подложи́ся ему́, и уби́ его́, и паде́ на зе́млю верху́ его́, и у́мре ту́.
И ви́дѣша си́лу ца́рства и устремле́нiе во́евъ, и уклони́шася от ни́хъ.
Су́щiи же от полка́ царе́ва взыдо́ша проти́ву и́хъ на Иерусали́мъ: и ополчи́ся ца́рь на Иуде́ю и на го́ру Сiо́нъ.
И сотвори́ ми́ръ съ су́щими въ веѳсу́рѣхъ: и изыдо́ша изъ гра́да, я́ко не бѣ́ и́мъ та́мо пи́щи, е́же затвори́тися въ не́мъ, поне́же суббо́та бя́ше земли́.
И взя́ ца́рь веѳсу́ру и поста́ви ту́ стра́жу храни́ти ю́.
И ополчи́ся на мѣ́сто святы́ни дни́ мно́ги, и поста́ви ту́ стрѣлостоя́телницы и миха́ны, и огнеме́тницы и каменоме́тницы и скорпiо́ны, е́же бы мета́ти стрѣ́лы и пра́щы.
Сотвори́ша же и ті́и миха́ны проти́ву миха́нъ и́хъ, и бра́шася дни́ мно́ги.
Пи́ща же не бя́ше во гра́дѣ, зане́же седмо́е лѣ́то бѣ́, и избѣжа́вшiи во Иуде́ю от язы́къ поядо́ша оста́нокъ сокрове́нiя.
И оста́шася во святи́лищи муже́й ма́ло, я́ко объя́тъ и́хъ гла́дъ, и расточе́ни бы́ша кі́йждо въ мѣ́сто свое́.
И слы́ша лисі́а, я́ко Фили́ппъ, его́же поста́ви ца́рь Антiо́хъ, еще́ жи́въ сы́й, да воспита́етъ Антiо́ха сы́на его́, во е́же ца́рствовати ему́,
возврати́ся от перси́ды и миді́и, и во́и ца́рстiи ходи́вшiи съ ни́мъ, и я́ко и́щетъ прiя́ти ве́щы:
и потща́ся поити́ от краегра́дiя и глаго́лати ко царю́ и воево́дамъ си́лы и къ муже́мъ: оскудѣва́емъ на вся́къ де́нь, и пи́ща на́мъ ма́ла [е́сть], и мѣ́сто, е́же обстои́мъ, утвержде́но, и надлежи́тъ на́мъ [стро́ити] я́же о ца́рствѣ:
ны́нѣ у́бо дади́мъ десни́цу человѣ́комъ тѣ́мъ и сотвори́мъ съ ни́ми ми́ръ и со всѣ́ми людьми́ и́хъ,
и уста́вимъ и́мъ, да хо́дятъ въ зако́нѣхъ свои́хъ, я́коже пре́жде: ра́ди бо зако́новъ свои́хъ, я́же разруши́хомъ, прогнѣ́вашася и сотвори́ша вся́ сiя́.
И уго́дно бы́сть сло́во предъ царе́мъ и нача́лники, и посла́ къ ни́мъ ми́ръ сотвори́ти. и прiя́ша.
И кля́тся и́мъ ца́рь и нача́лницы: о си́хъ изыдо́ша изъ тверды́ни.
И вни́де ца́рь въ го́ру Сiо́нъ и ви́дѣ тверды́ню мѣ́ста: и отве́ржеся кля́твы, е́юже кля́тся, и повелѣ́ разори́ти стѣ́ну о́крестъ.
И отъи́де тща́телно и возврати́ся во Антiохі́ю, и обрѣ́те Фили́ппа госпо́дствующа надъ гра́домъ, и воева́ на́нь, и взя́ гра́дъ ну́ждею.
Между тем царь Антиох, проходя верхние области, услышал, что есть в Персии город Елимаис, славящийся богатством, серебром и золотом,
и в нем – храм, весьма богатый, и есть там золотые покровы, брони и оружия, которые оставил там Александр, сын Филиппа, царь Македонский, – первый, воцарившийся над Еллинами.
И он пришел и старался взять этот город и ограбить его, но не мог, потому что намерение его стало известно жителям города.
Они поднялись против него войною, и он обратился в бегство и ушел оттуда с великою скорбью, чтобы отправиться в Вавилон.
Тогда пришел некто к нему в Персию с известием, что ополчения, ходившие в землю Иуды, обращены в бегство,
что Лисий ходил с сильным войском впереди всех, но был поражен Иудеями, и они усилились и оружием, и войском, и многими добычами, которые взяли от пораженных ими войск,
и что они разрушили мерзость, которую он воздвиг над жертвенником в Иерусалиме, а святилище по-прежнему обнесли высокими стенами, также и Вефсуру, город его.
Когда царь услышал слова сии, сильно испугался и встревожился, упал на постель и впал в изнеможение от печали, что не сбылось так, как он желал.
И много дней пробыл он там, ибо возобновлялась в нем сильная печаль; он думал, что умирает.
И созвал он всех друзей своих и сказал им: удалился сон от глаз моих, и я изнемог сердцем от печали.
И сказал я в сердце моем: до какой скорби дошел я и до какого великого смущения, в котором нахожусь теперь! А был я полезен и любим во владычестве моем.
Теперь же я воспоминаю о тех злодеяниях, которые я совершил в Иерусалиме, и как взял все находившиеся в нем золотые и серебряные сосуды и посылал истреблять обитающих в Иудее напрасно.
Теперь я познаю́, что за это постигли меня эти беды, – и вот, я погибаю от великой печали в чужой земле.
И призвал он Филиппа, одного из друзей своих, и поставил его правителем над всем царством своим;
и дал ему венец и царскую одежду свою и перстень, чтобы он руководил Антиоха, сына его, и воспитывал его для царствования.
И умер царь Антиох в сто сорок девятом году.
Когда Лисий узнал, что царь умер, то поставил вместо него на царство сына его, Антиоха, которого воспитывал в юности его, и назвал его именем Евпатора.
Между тем находившиеся в крепости теснили Израиля вокруг святилища и всегда старались делать ему зло, а язычникам служить опорою;
тогда Иуда решил выгнать их и созвал весь народ, чтобы осадить их.
Все собрались и осадили их в сто пятидесятом году, и устроил он против них стрелометательные орудия и машины.
Но некоторые из осажденных вышли, и к ним пристали некоторые из нечестивых Израильтян;
и пошли они к царю и сказали: доколе ты не сделаешь суда и не отмстишь за братьев наших?
Мы согласились служить отцу твоему и ходить по заповедям его и следовать повелениям его;
а сыны народа нашего осадили крепость и за то чуждаются нас, и кого из нас находят, умерщвляют, и имущества наши расхищают,
и не на нас только простерли они руку, но и на все пределы наши.
И вот, теперь осадили они крепость в Иерусалиме, чтобы овладеть ею, а святилище и Вефсуру укрепили.
Если ты не поспешишь предупредить их, то они сделают больше этого, и тогда ты не в силах будешь удержать их.
Услышав это, царь разгневался и собрал всех друзей своих и начальников войска своего и начальников конницы;
пришли к нему и из других царств и с морских островов войска наемные,
так что число войск его было: сто тысяч пеших, двадцать тысяч всадников и тридцать два слона, приученных к войне.
И прошли они через Идумею и расположились станом против Вефсуры, и сражались много дней и устроили машины; но те сделали вылазку и сожгли их огнем и сразились мужественно.
После сего Иуда отступил от крепости и расположился станом в Вефсахаре против стана царского.
Царь же, встав рано утром, поспешно отправился с войском своим по дороге к Вефсахаре, и приготовились войска к сражению и затрубили трубами.
Слонам показывали кровь винограда и тутовых ягод, чтобы возбудить их к битве,
и разделили этих животных на отряды и приставили к каждому слону по тысяче мужей в железных кольчугах и с медными шлемами на головах, сверх того по пятисот отборных всадников назначено было к каждому слону.
Они становились заблаговременно там, где был слон, и куда он шел, шли и они вместе, не отставая от него.
Притом на них были крепкие деревянные башни, покрывавшие каждого слона, укрепленные на них помочами, и в каждой из них по тридцати по два сильных мужей, которые сражались на них, и при слоне Индиец его.
Остальных же всадников расставили здесь и там – на двух сторонах ополчения, чтобы подавать знаки и подкреплять в тесных местах.
Когда солнце блеснуло на золотых и медных щитах, то заблистали от них горы и светились, как огненные светильники.
Одна часть царского войска протянута была по высоким горам, а другие – по низменным местам; и шли они твердо и стройно.
И смутились все, слышавшие шум множества их и шествие такого полчища и стук оружий, ибо войско было весьма великое и сильное.
И вступил Иуда и войско его в сражение – и пали из ополчения царского шестьсот мужей.
Тогда Елеазар, сын Саварана, увидел, что один из слонов покрыт бронею царскою и превосходил всех, и казалось, что на нем был царь, –
и он предал себя, чтобы спасти народ свой и приобрести себе вечное имя;
и смело побежал к нему в средину отряда, поражая направо и налево, и расступались от него и в ту, и в другую сторону;
и подбежал он под того слона, лег под него и убил его, и пал на него слон на землю, и он умер там.
Но, увидев силу царского ополчения и стремительность войск, Иудеи уклонились от них.
Царские же войска пошли против них на Иерусалим: царь направил войска на Иудею и на гору Сион.
И заключил он мир с бывшими в Вефсуре, которые вышли из города, ибо не было у них продовольствия, чтобы держаться в нем в осаде, потому что был субботний год на земле.
И овладел царь Вефсурою и оставил в ней стражу, чтобы стеречь ее.
Потом много дней осаждал святилище и поставил там стрелометательные орудия и машины, и огнеметательные, и камнеметательные, и копьеметательные, чтобы бросать стрелы и камни.
Но и Иудеи устроили машины против их машин и сражались много дней;
съестных же припасов недостало в хранилищах, потому что был седьмой год, и искавшие в Иудее безопасности от язычников издержали остатки запасов;
и осталось при святилище немного мужей, ибо одолел их голод, и разошлись каждый в свое место.
Услышал Лисий, что Филипп, которому царь Антиох еще при жизни поручил воспитывать сына своего, Антиоха, для царствования,
возвратился из Персии и Мидии и с ним ходившие с царем войска и что он домогается принять на себя дела царства.
Почему поспешно пошел и сказал царю, начальникам войска и вельможам: мы каждый день терпим недостаток и продовольствия у нас мало, а место, осаждаемое нами, крепко, между тем лежит на нас попечение о царстве.
Итак, подадим правую руку этим людям и заключим с ними мир и со всем народом их,
и предоставим им поступать по законам их, как прежде; ибо за свои законы, которые мы отменили, они раздражились и сделали всё это.
И угодно было это слово царю и начальникам, – и послал он к ним, чтобы заключить мир, что они и приняли;
и клялся им царь и начальники. После сего они вышли из крепости.
И взошел царь на гору Сион и, осмотрев укрепленные места, пренебрег клятвою, которою клялся, и велел разорить стены кругом.
Потом поспешно отправился, и, возвратившись в Антиохию, он нашел, что Филипп владеет городом, вступил с ним в сражение и силою взял город.
Грузинский
Языки
მოიარა მეფე ანტიოქოსმა ზემო ქვეყნები და შეიტყო, რომ სპარსეთში ყოფილა ქალაქი ელიმაისი, სიმდიდრით, ვერცხლითა და ოქროთი განთქმული;
რომ არის იქ ტაძარი, ძალზე მდიდარი, სადაც ინახება ოქროს ფარები, თორები და საჭურველი, რომელიც დატოვა მაკედონიის მეფემ, ალექსანდრე ფილიპეს ძემ, საბერძნეთის მეფე რომ იყო თავდაპირველად.
მიადგა ქალაქს და ცდილობდა მის აღებასა და გაძარცვას, მაგრამ ვერ შეძლო, რადგან ცნობილი გახდა მისი განზრახვა ქალაქელებისთვის.
ბრძოლით დახვდნენ მას, გაიქცა იგი და დიდად შეწუხებული გაემართა იქიდან ბაბილონისკენ.
მაშინ ეახლა მას ვინმე სპარსი და მოახსენა, რომ დაფანტულია იუდას ქვეყნისკენ მომავალი ლაშქარი;
რომ პირველად ლისია მიდიოდა დიდძალი ჯარით, მაგრამ უკუიქცა მათ წინაშე; რომ იუდაელები გაძლიერდნენ საჭურვლით, ჯარით და დიდძალი ნადავლით, რომელიც დამარცხებული ლაშქრისგან აიღეს;
რომ იერუსალიმის საკურთხეველზე დაშენებული სისაძაგლე დალეწეს, საწმიდარი უწინდელივით მოზღუდვს მაღალი კვდლით, და ბეთ-ცურიც, მისი ქალაქი.
როდესაც მეფემ მოისმინა ეს ამბავი, გაოგნდა და შეშფოთდა დიდად, ლოგინად ჩავარდა და დასნეულდა მწუხარებისგან, რადგან არ აუსრულდა საწადელი.
ასე იწვა იქ მრავალი დღე, რადგან უახლოვდებოდა უზომო მწუხარება და ფიქრობდა, ვკვდებიო.
მოუხმო თავის ყველა მეგობარს და თქვა მათ წინაშე: განშორდა ძილი ჩემს თვალებს და გული შემიღონდა მწუხარებისგან.
ვუთხარი ჩემს თავს: ეს რა გასაჭირში ჩავვარდი-მეთქი! რა ნიაღვარმა წამლეკა, ჩემს ზეობაში კი საჭირო და ძვირფასი კაცი ვიყავი-მეთქი.
ახლაღა მაგონდება ბოროტებანი, იერუსალიმში რომ ჩავიდინე, გამოვზიდე იქიდან მთელი ოქრო-ვერცხლის ჭურჭელი და ტყუილუბრალოდ ვგზავნიდი ხალხს იუდას მოსახლეობის მოსაოხრებლად.
მივხვდი, რომ მათი გულისთვის მეწია ეს უბედურება და, აჰა, უცხო მიწაზე ვიღუპები დიდ მწუხარებაში.
და უხმო ფილიპეს, ერთს თავის მეგობართაგანს, და დაუმტკიგა მას მთელი თავისი სამეფო.
მისცა თავისი გვირგვინი, მოსასხამი და ბეჭედი, რომ აღეზარდა ანტიოქოსი, მისი ვაჟი და სამეფოდ გაეწვრთნა იგი.
ასორმოცდამეცხრე წელს მიიცვალა იქ მეფე ანტიოქოსი.
როცა გაიგო ლისიამ, რომ მოკვდა მეფე, გაამეფა მისი ძე ანტიოქოსი, რომელსაც ზრდიდა ბავშვობისას, და სახელად ევპატორი უწოდა.
ამასობაში ციხე-სიმაგრეში მყოფნი ავიწროვებდნენ ისრაელს სამსხვერპლოს მიდამოებში; მუდამ ცდილობდნენ ევნოთ მათთვის, ხოლო წარმართებისთვის მხარი დაეჭირათ.
გადაწყვიტა იუდამ მათი შემუსრვა და მოუწოდა მთელს ერს, გარსშემორტყმოდნენ.
შეიკრიბნენ და გარსშემოადგნენ ციხე-სიმაგრეს ასორმოცდამეათე წელს, გააკეთეს სატყორცნები და სხვა საომარი მანქანები.
ნაწილმა თავი დააღწია ალყას და ზოგიერთი უღვთო მათ მხარეზე გადავიდა ისრაელიდან.
წავიდნენ მეფესთან და უთხრეს: როდემდის აბრკოლებ სამართალს და არ იძიებ შურს ჩვენი ძმებისთვის?
ჩვენ კმაყოფილებით დავემორჩილეთ მამაშენს, ვცხოვრობთ მის ნებაზე და მივყვებით მის განკარგულებებს.
ჩვენი ხალხის შვილები გარსშემოადგნენ ციხე-სიმაგრეს და მტრად გადაგვეკიდნენ; ჩვენიანს ვისაც წააწყდებიან, კლავენ და ჩვენს მამულს იტაცებენ.
მხოლოდ ჩვენზე როდი აღმართეს ხელი, არამედ მთელს მათ მიწა-წყალზე.
და აჰა, შემოადგნენ დღეს იერუსალიმში ციხეს ასაღებად და გაამაგრეს საწმიდარი და ბეთ-ცური.
თუ არ დაასწარი მათ, მეტსაც იზამენ, და ვეღარ შეძლებ მათ დამარცხებას.
განრისხდა მეფე, ეს რომ მოისმინა, და შეკრიბა ყველა თავისი მეგობარი, ჯარის მეთაურები და ხელისუფალნი.
მივიდნენ მასთან მოქირავნე ჯარები სხვა სამეფოთაგან და ზღვათა კუნძულებიდან.
მათი ჯარების რიცხვი იყო: ასი ათასი ქვეითი, ოცი ათასი მხედარი და ოცდათორმეტი საომრად გაწვრთნილი სპილო.
გადაიარეს ედომი და შემოადგნენ ბეთ-ცურს. მრავალ დღეს იბრძოდნენ და აწყობდნენ საბრძოლო მანქანებს; მაგრამ გამოვიდნენ იუდაელები და ცეცხლით გადაწვეს ისინი და მამაცურად შეებრძოლენ.
გამოვიდა იუდა ციხიდან და დაბანაკდა ბეთ-ზაქარიასთან, მეფის ბანაკის პირისპირ.
დილაადრიანად ადგა მეფე და ჩქარი სვლით წაიყვანა ბანაკი ბეთ-ზაქარიას გზაზე; საომრად განემზადა ლაშქარი და დაჰკრეს ბუკებს.
დაანახეს სპილოებს ყურძნის და თუთის სისხლი, საბრძოლველად რომ გაეხელიბინათ.
ცხოველები რაზმებად გაანაწილეს და ყოველ სპილოს დაუყენეს ათასი თოროსანი და მუზარადიანი კაცი, და გაიცა განკარგულება, ყოველ ცხოველს ხუთი ათასი ცხენოსანი მისჩენოდა.
ესენი წამსვე იქ უნდა გაჩენილიყვნენ, სადაც ცხოველი იყო, და საითაც წავიდოდა, იქით უნდა წაჰყოლოდნენ, არ უნდა მოსცილებოდნენ.
სპილოებზე ხის მაგარი კოშკები იდგა, რომლებიც ფარავდა თითოეულ ცხოველს და საგანგებო მოსართავებით იყო მათზე დამაგრებული; თითოეულ მათგანზე ოთხი ღონიერი კაცი იდგა, რომლებიც იბრძოდნენ იქიდან, და ერთიც მისი ინდოელი გამძღოლი.
დანარჩენი ცხენოსნები აქეთ-იქიდან დაუყენეს ლაშქარს, ორსავე მხარეს, რომ დაერტყათ მტრისთვის, თავად კი დაცულნი ყოფილიყვნენ გვერდებიდან.
როდესაც ოქროსა და სპილენძის ფარებზე მზე აკაშკაშდა, მთებმა ლაპლაპი დაიწყეს მათგან და აელვარდნვნ ცეცხლის ლამპრებივით.
ერთი ნაწილი მეფის ლაშქრისა მაღალ მთებში გაიშალა, სხვები კი ბარში, და მიაბიჯებდნენ შეუდრეკლად და მწყობად.
შეშფოთდა ყველა, ვინც კი გაიგო მათი სიმრავლის ხმა, ამ უამრავი ხალხის სვლა და იარაღთა ჟღარუნი, რადგან მართლაც ძალზე დიდი და ძლიერი ლაშქარი იყო.
ჩაერთო იუდა და მისი ბანაკი ბრძოლაში და დაეცა
დაინახა ელეაზარმა, ავარანის ძემ, ერთ-ერთი ცხოველი, სამეფო ჯავშნით დაფარული და აღმატებული ყველა ცხოველზე, და ეგონა, რომ მასზე იყო მეფე,
და გასწირა თავი, რათა ეხსნა თავისი ხალხი, ხოლო თავისთვის საუკუნო სახელი მოეხვეჭა.
შევარდა გაბედულად რაზმებს შორის, რომ გაეღწია მისკენ; კვეთდა მარჯვნივ და მარცხნივ, და აქეთ-იქით იჩეხებოდნენ მის წინაშე;
სპილომდე გააღწია, ქვემოდან შეუვარდა მას და გაფატრა იგი, მიწას დაენარცხა სპილო და ქვეშ მოიყოლა, და იქვე მოკვდა ელეაზარი.
როცა დაინახეს იუდაელებმა მეფის ძალა და ჯარების შემოტევა, გაბრუნდნენ მათგან.
მებრძოლები მეფის ლაშქრიდან იერუსალიმისკენ წავიდნენ მათ წინააღმდეგ, მეფემ კი იუდაში და სიონის მთასთან დაიბანაკა.
დაუზავდა ბეთ-ცურელებს და ისინიც ქალაქიდან გამოიშალნენ, რადგან არ ჰქონდათ იქ სარჩო ალყაში გასაძლებად. შაბათის წელი იდგა ქვეყანაში.
აიღო მეფემ ბეთ-ცური და დაცვა ჩააყენა იქ.
მერე საწმიდარს შემოადგა და დიდხანს ჰყავდა ალყაშემორტყმული; აღმართა იქ სატყორცნები და საომარი მანქანები: ცეცხლსატყორცნები, ლოდსატყორცნები და ისართსატყორცნები, რომ ისრები და ლოდები ეტყორცნათ.
იუდაელებმაც გააკეთეს საომარი მანქანები მათი საომარი მანქანების საპირისპიროდ და იბრძოდნენ მრავალი დღის განმავლობაში.
მაგრამ ჭურჭელში სურსათი აღარ იყო, რადგან მესამე წელი იდგა, და წარმართთაგან გადარჩენილმა იუდაელებმა მარაგის ნარჩენებიც შეჭამეს.
საწმიდარში ცოტანიღა დარჩნენ, რადგან შიმშილმა ძლია მათ და ყველანი თავ-თავისი ადგილებისკენ გაიფანტნენ.
როცა შეიტყო ლისიამ, რომ ფილიპე, რომელიც მეფე ანტიოქოსმა ჯერ კიდევ თავის სიცოცხლეში დააყენა თავისი ძის, ანტიოქოსის მეფედ აღსაზრდელად.
სპარსეთიდან მობრუნებულა და მოემართება; რომ მას მოჰყვება ურიცხვი ძალა და გადაწყვეტილი აქვს ხელში აიღოს სახელმწიფო საქმეები,
სასწრაფოდ გასცა ბრძანება, დაძრულიყვნენ და მიმართა მეფეს, ჯარების სარდლებსა და კარისკაცებს: დღითიდღე ვმცირდებით და საზრდოც აღარ გვყოფნის, ადგილიც, რომლისთვისაც ალყა გვაქვს შემორტყმული, მაგარია; სამეფო საქმეებიც მძიმედ გვაწევს.
მოდით, გავუწოდოთ ამ კაცებს მარჯვენა და დავუდოთ ზავი მთელ მათ ხალხს.
ნება მივცეთ მათ, მიჰყვნენ თავიანთ წესებს უწინდელივით, რადგან იმ წესების გულისთვის, რომლებიც ავკრძალეთ, გაშმაგდნენ, და ეს ყოველივე მოიმოქმედეს.
მოეწონათ ეს სიტყვა მეფეს და მთავრებს, შეუთვალეს და შესთავაზეს მათ ზავი, მათაც მიიღეს.
შეჰფიცეს მათ მეფემ და მთავრვბმა და ამ სიტყვაზე გამოვიდნენ სიმაგრიდან იუდაელები.
მაგრამ როცა ავიდა მეფე სიონის მთაზე და იხილა გამაგრებული ადგილი, გატეხა დადებული ფიცი, და ბრძანა, შემოენგრიათ ირგვლივ კედელი.
შემდეგ საჩქაროდ დაიძრა და ანტიოქიაში დაბრუნდა, სადაც ფილიპე დახვდა ქალაქის განმგებლად; შეება მას და ძალით დაიმორჩილა ქალაქი.
