Ва́мъ у́бо че́сть вѣ́рующымъ, а проти́вящымся ка́мень, его́же небрего́ша зи́ждущiи, се́й бы́сть во главу́ у́гла, и ка́мень претыка́нiя и ка́мень собла́зна:

о не́мже и претыка́ются сло́ву противля́ющiися, на не́же и положе́ни бы́ша.

Вы́ же ро́дъ избра́нъ, ца́рское свяще́нiе, язы́къ свя́тъ, лю́дiе обновле́нiя, я́ко да добродѣ́тели возвѣстите́ изъ тмы́ ва́съ Призва́вшаго въ чу́дный Сво́й свѣ́тъ:

и́же иногда́ не лю́дiе, ны́нѣ же лю́дiе Бо́жiи: и́же не поми́ловани, ны́нѣ же поми́ловани бы́сте.

[Зач. 58Г.] Возлю́бленнiи, молю́ я́ко прише́лцевъ и стра́нниковъ, огреба́тися от плотски́хъ похоте́й, я́же вою́ютъ на ду́шу,

житiе́ ва́ше иму́ще добро́ во язы́цѣхъ, да о не́мже клеве́щутъ ва́съ а́ки злодѣ́евъ, от до́брыхъ дѣ́лъ ви́дѣвше, просла́вятъ Бо́га въ де́нь посѣще́нiя.

Повини́теся у́бо вся́кому человѣ́чу созда́нiю {нача́лству} Го́спода ра́ди: а́ще царю́, я́ко преоблада́ющу:

а́ще ли же князе́мъ, я́ко от него́ по́сланнымъ, во отмще́нiе у́бо злодѣ́емъ, въ похвалу́ же благотво́рцемъ.

Я́ко та́ко е́сть во́ля Бо́жiя, благотворя́щымъ обуздова́ти безу́мныхъ человѣ́къ невѣ́жство:

я́ко свобо́дни, а не я́ко прикрове́нiе иму́ще зло́бы свобо́ду, но я́ко раби́ Бо́жiи.

Всѣ́хъ почита́йте, бра́тство возлюби́те, Бо́га бо́йтеся, царя́ чти́те.

Раби́, повину́йтеся во вся́цѣмъ стра́сѣ влады́камъ, не то́кмо благи́мъ и кро́ткимъ, но и стропти́вымъ.

Се́ бо е́сть уго́дно предъ Бо́гомъ, а́ще со́вѣсти ра́ди Бо́жiя терпи́тъ кто́ ско́рби, стражда́ безъ пра́вды.

Ка́я бо похвала́, а́ще согрѣша́юще му́чими терпите́? Но а́ще добро́ творя́ще и стра́ждуще терпите́, сiе́ уго́дно предъ Бо́гомъ,

на сiе́ бо и зва́ни бы́сте: [Зач. 59.] зане́ и Христо́съ пострада́ по на́съ, на́мъ оста́вль о́бразъ, да послѣ́дуемъ стопа́мъ Его́:

и́же грѣха́ не сотвори́, ни обрѣ́теся ле́сть во устѣ́хъ Его́:

и́же укаря́емь проти́ву не укаря́ше, стражда́ не преща́ше, предая́ше же Судя́щему пра́ведно:

и́же грѣхи́ нашя́ Са́мъ вознесе́ на тѣ́лѣ Свое́мъ на дре́во, да от грѣ́хъ избы́вше, пра́вдою поживе́мъ: Его́же я́звою исцѣлѣ́сте.

Бѣ́сте бо я́ко о́вцы заблу́ждшыя [не иму́щя па́стыря]: но возврати́стеся ны́нѣ къ Па́стырю и Посѣти́телю ду́шъ ва́шихъ.

Греческий [Greek (Koine)]

ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα δόλον καὶ ὑποκρίσεις καὶ φθόνους καὶ πάσας καταλαλιάς

ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν ἄδολον γάλα ἐπιποθήσατε ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν

εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος

πρὸς ὃν προσερχόμενοι λίθον ζῶντα ὑπὸ ἀνθρώπων μὲν ἀποδεδοκιμασμένον παρὰ δὲ θεῷ ἐκλεκτὸν ἔντιμον

καὶ αὐτοὶ ὡς λίθοι ζῶντες οἰκοδομεῖσθε οἶκος πνευματικὸς εἰς ἱεράτευμα ἅγιον ἀνενέγκαι πνευματικὰς θυσίας εὐπροσδέκτους τῷ θεῷ διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ

διότι περιέχει ἐν γραφῇ ἰδοὺ τίθημι ἐν Σιὼν λίθον ἀκρογωνιαῖον ἐκλεκτὸν ἔντιμον καὶ ὁ πιστεύων ἐπ᾿ αὐτῷ οὐ μὴ καταισχυνθῇ

ὑμῖν οὖν ἡ τιμὴ τοῖς πιστεύουσιν ἀπιστοῦσιν δὲ λίθος ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας

καὶ λίθος προσκόμματος καὶ πέτρα σκανδάλου οἳ προσκόπτουσιν τῷ λόγῳ ἀπειθοῦντες εἰς ὃ καὶ ἐτέθησαν

ὑμεῖς δὲ γένος ἐκλεκτόν βασίλειον ἱεράτευμα ἔθνος ἅγιον λαὸς εἰς περιποίησιν ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς

οἵ ποτε οὐ λαὸς νῦν δὲ λαὸς θεοῦ οἱ οὐκ ἠλεημένοι νῦν δὲ ἐλεηθέντες

ἀγαπητοί παρακαλῶ ὡς παροίκους καὶ παρεπιδήμους ἀπέχεσθαι τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν αἵτινες στρατεύονται κατὰ τῆς ψυχῆς

τὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν ἐν τοῖς ἔθνεσιν ἔχοντες καλήν ἵνα ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν ἐκ τῶν καλῶν ἔργων ἐποπτεύοντες δοξάσωσιν τὸν θεὸν ἐν ἡμέρᾳ ἐπισκοπῆς

ὑποτάγητε πάσῃ ἀνθρωπίνῃ κτίσει διὰ τὸν κύριον εἴτε βασιλεῖ ὡς ὑπερέχοντι

εἴτε ἡγεμόσιν ὡς δι᾿ αὐτοῦ πεμπομένοις εἰς ἐκδίκησιν κακοποιῶν ἔπαινον δὲ ἀγαθοποιῶν

ὅτι οὕτως ἐστὶν τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ ἀγαθοποιοῦντας φιμοῦν τὴν τῶν ἀφρόνων ἀνθρώπων ἀγνωσίαν

ὡς ἐλεύθεροι καὶ μὴ ὡς ἐπικάλυμμα ἔχοντες τῆς κακίας τὴν ἐλευθερίαν ἀλλ᾿ ὡς θεοῦ δοῦλοι

πάντας τιμήσατε τὴν ἀδελφότητα ἀγαπᾶτε τὸν θεὸν φοβεῖσθε τὸν βασιλέα τιμᾶτε

οἱ οἰκέται ὑποτασσόμενοι ἐν παντὶ φόβῳ τοῖς δεσπόταις οὐ μόνον τοῖς ἀγαθοῖς καὶ ἐπιεικέσιν ἀλλὰ καὶ τοῖς σκολιοῖς

τοῦτο γὰρ χάρις εἰ διὰ συνείδησιν θεοῦ ὑποφέρει τις λύπας πάσχων ἀδίκως

ποῖον γὰρ κλέος εἰ ἁμαρτάνοντες καὶ κολαφιζόμενοι ὑπομενεῖτε ἀλλ᾿ εἰ ἀγαθοποιοῦντες καὶ πάσχοντες ὑπομενεῖτε τοῦτο χάρις παρὰ θεῷ

εἰς τοῦτο γὰρ ἐκλήθητε ὅτι καὶ Χριστὸς ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ

ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ

ὃς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει πάσχων οὐκ ἠπείλει παρεδίδου δὲ τῷ κρίνοντι δικαίως

ὃς τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτὸς ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπὶ τὸ ξύλον ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν οὗ τῷ μώλωπι ἰάθητε

ἦτε γὰρ ὡς πρόβατα πλανώμενοι ἀλλὰ ἐπεστράφητε νῦν ἐπὶ τὸν ποιμένα καὶ ἐπίσκοπον τῶν ψυχῶν ὑμῶν

Французский (LSG)

Rejetant donc toute malice et toute ruse, la dissimulation, l'envie, et toute médisance,

désirez, comme des enfants nouveau-nés, le lait spirituel et pur, afin que par lui vous croissiez pour le salut,

si vous avez goûté que le Seigneur est bon.

Approchez-vous de lui, pierre vivante, rejetée par les hommes, mais choisie et précieuse devant Dieu;

et vous-mêmes, comme des pierres vivantes, édifiez-vous pour former une maison spirituelle, un saint sacerdoce, afin d'offrir des victimes spirituelles, agréables à Dieu par Jésus Christ.

Car il est dit dans l'Écriture: Voici, je mets en Sion une pierre angulaire, choisie, précieuse; Et celui qui croit en elle ne sera point confus.

L'honneur est donc pour vous, qui croyez. Mais, pour les incrédules, La pierre qu'ont rejetée ceux qui bâtissaient Est devenue la principale de l'angle, Et une pierre d'achoppement Et un rocher de scandale;

ils s'y heurtent pour n'avoir pas cru à la parole, et c'est à cela qu'ils sont destinés.

Vous, au contraire, vous êtes une race élue, un sacerdoce royal, une nation sainte, un peuple acquis, afin que vous annonciez les vertus de celui qui vous a appelés des ténèbres à son admirable lumière,

vous qui autrefois n'étiez pas un peuple, et qui maintenant êtes le peuple de Dieu, vous qui n'aviez pas obtenu miséricorde, et qui maintenant avez obtenu miséricorde.

Bien-aimés, je vous exhorte, comme étrangers et voyageurs sur la terre, à vous abstenir des convoitises charnelles qui font la guerre à l'âme.

Ayez au milieu des païens une bonne conduite, afin que, là même où ils vous calomnient comme si vous étiez des malfaiteurs, ils remarquent vos bonnes oeuvres, et glorifient Dieu, au jour où il les visitera.

Soyez soumis, à cause du Seigneur, à toute autorité établie parmi les hommes, soit au roi comme souverain,

soit aux gouverneurs comme envoyés par lui pour punir les malfaiteurs et pour approuver les gens de bien.

Car c'est la volonté de Dieu qu'en pratiquant le bien vous réduisiez au silence les hommes ignorants et insensés,

étant libres, sans faire de la liberté un voile qui couvre la méchanceté, mais agissant comme des serviteurs de Dieu.

Honorez tout le monde; aimez les frères; craignez Dieu; honorez le roi.

Serviteurs, soyez soumis en toute crainte à vos maîtres, non seulement à ceux qui sont bons et doux, mais aussi à ceux qui sont d'un caractère difficile.

Car c'est une grâce que de supporter des afflictions par motif de conscience envers Dieu, quand on souffre injustement.

En effet, quelle gloire y a-t-il à supporter de mauvais traitements pour avoir commis des fautes? Mais si vous supportez la souffrance lorsque vous faites ce qui est bien, c'est une grâce devant Dieu.

Et c'est à cela que vous avez été appelés, parce que Christ aussi a souffert pour vous, vous laissant un exemple, afin que vous suiviez ses traces,

Lui qui n'a point commis de péché, Et dans la bouche duquel il ne s'est point trouvé de fraude;

lui qui, injurié, ne rendait point d'injures, maltraité, ne faisait point de menaces, mais s'en remettait à celui qui juge justement;

lui qui a porté lui-même nos péchés en son corps sur le bois, afin que morts aux péchés nous vivions pour la justice; lui par les meurtrissures duquel vous avez été guéris.

Car vous étiez comme des brebis errantes. Mais maintenant vous êtes retournés vers le pasteur et le gardien de vos âmes.

Таджикский

Языки

Пас, ҳар кина ва ҳар макр ва риё ва ҳасад ва ҳар бадгўиро аз худ дур карда,

Чун кўдакони навзод муштоқи шири поки калом бошед, то ки аз он барои наҷот нашъунамо ёбед,

Агар ҳақиқатан чашидаед, ки Худованд некўст.

Ва чун наздик мешавед ба Ў, яъне ба санги зиндае ки одамон рад кардаанд, вале Худованд онро баргузид ва гаронбаҳо мешуморад,

Худатон низ, ҳамчун сангҳои зинда, аз худ хонаи рўҳонӣ, каҳонати муқаддас барпо намоед, то ки қурбониҳои рўҳонии мақбули Худоро ба василаи Исои Масеҳ тақдим кунед,

Зеро ки дар Навишта гуфта шудааст: ́Инак, Ман дар Сион санги зовия мегузорам, ки баргузида ва гаронбаҳост; ва касе ки ба Он имон оварад, хиҷил нахоҳад шуд́.

Пас, Он барои шумо, имондорон, чизи гаронбаҳост, аммо барои беимонон сангест, ки меъморон рад кардаанд, лекин он санги сари гўшаи бино гардидааст,

Ва санги пешпо ва сахраи васваса, зеро ки онҳо, ба калом итоат накарда, ба ин санг пешпо мехўранд, ки барои ҳамин ҳам таъин шудаанд.

Лекин шумо насли баргузида, каҳонати шоҳона, халқи муқаддас, қавме ҳастед, ки мулки азизи Худо дониста шудаед, то аз камолоти Ў, ки шуморо аз зулмот ба рўшноии аҷоиби Худ даъват намудааст, нақл кунед,

Шумо, ки як вақте қавм набудед, вале ҳоло қавми Худо ҳастед; як вақте аз марҳамат маҳрум будед, вале ҳоло ба он ноил шудаед.

Эй маҳбубон! Аз шумо, ҳамчун ғарибон ва муҳоҷирон, хоҳишмандам, ки аз ҳавасҳои ҷисм, ки бар зидди ҷон қиём мекунанд, парҳез намоед.

Ва дар миёни халқҳо умри некўкорона ба сар баред, ки онҳо ба ҷои он ки дар ҳаққи шумо ҳамчун бадкирдорон бадгўӣ кунанд, аъмоли некатонро дида, Худоро дар рўзи тафаққуд ҳамду сано хонанд.

Пас, ба хотири Худованд ба ҳар сарвари одамӣ итоат намоед: хоҳ ба подшоҳ, ҳамчун ҳокимияти олӣ,

Хоҳ ба ҳокимон, ҳамчун касоне ки аз ҷониби вай фиристода мешаванд, то ки ҷинояткоронро ҷазо диҳанд ва некўкоронро тақдир кунанд,

Зеро чунин аст иродаи Худо, то ки мо бо некўкории худ даҳони ҷаҳолати мардуми беандешаро маҳкам кунем,

Ҳамчун касони озод, на ҳамчун касоне ки аз озодӣ барои рўпўш кардани бадӣ истифода мебаранд, балки ҳамчун бандагони Худо.

Ҳамаро ҳурмат кунед, бародариро дўст доред, аз Худованд тасед, подшоҳро иззат кунед.

Эй хизматгорон, бо камоли тарс ба оғоёни худ итоат намоед, на танҳо ба оғоёни нек ва фурўтан, балки ба оғоёни сахтгир низ.

Зеро савоб аст, ки кас аз рўи виҷдон ба хотири Худо андўҳгин шуда, ноҳақ уқубат кашад.

Зеро чӣ фахре ҳаст агар шумо барои кирдори бад шаллоқ хўрда тоқат кунед? Аммо агар барои некўкорӣ уқубат кашида тоқат кунед, ин мақбули Худост.

Зеро ки шумо барои ҳамин даъват карда шудаед, чунки Масеҳ низ барои шумо уқубат кашида, ба шумо намунаи ибрат боқӣ гузошт, то ки аз паи Ў равона шавед:

Ў гуноҳе накардааст, ва дар забонаш макре набуд.

Гирифтори бадгўӣ гардида, Ў ҷавобан бадгўӣ намекард; азоб кашида, таҳдид намекард, балки Худро ба Довари Одил месупурд;

Ў шахсан гуноҳҳои моро дар Бадани Худ ба дор бардошт, то ки мо аз гуноҳҳо фориғ шуда, барои адолат зиндагӣ кунем: шумо аз ҷароҳатҳои Ў шифо ёфтед.

Зеро ки шумо мисли гўсфандони гумшудае будед, лекин ҳоло сўИ Чўпон ва Нозири ҷонҳои худ баргаштед.