[Зач. 58Б.] Благослове́нъ Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́шего Иису́са Христа́, И́же по мно́зей Свое́й ми́лости порожде́й на́съ во упова́нiе жи́во воскресе́нiемъ Иису́съ Христо́вымъ от ме́ртвыхъ,

въ наслѣ́дiе нетлѣ́нно и нескве́рно и неувяда́емо, соблюде́но на небесѣ́хъ ва́съ ра́ди,

и́же си́лою Бо́жiею соблюда́еми есте́ чрезъ вѣ́ру, во спасе́нiе гото́вое яви́тися во вре́мя послѣ́днее.

О не́мже ра́дуйтеся, ма́ло ны́нѣ, а́ще лѣ́по е́сть, приско́рбни бы́вше въ разли́чныхъ напа́стѣхъ:

да искуше́нiе ва́шея вѣ́ры многочестнѣ́йше зла́та ги́бнуща, огне́мъ же искуше́на, обря́щется въ похвалу́ и че́сть и сла́ву, во открове́нiи Иису́съ Христо́вѣ,

Его́же не ви́дѣвше лю́бите, [и] на Него́же ны́нѣ не зря́ще, вѣ́рующе же, ра́дуетеся ра́достiю неизглаго́ланною и просла́вленною,

прiе́млюще кончи́ну вѣ́рѣ ва́шей, спасе́нiе душа́мъ:

о не́мже спасе́нiи взыска́ша и испыта́ша проро́цы, и́же о ва́шей благода́ти прореко́ша,

испыта́юще, въ каково́ или́ въ ко́е вре́мя явля́ше въ ни́хъ Ду́хъ Христо́въ, пре́жде свидѣ́телствуя о Христо́выхъ стра́сте́хъ, и о сла́вахъ, я́же по си́хъ:

и́мже откры́ся, я́ко не и́мъ самѣ́мъ, но на́мъ служа́ху сiя́, я́же ны́нѣ возвѣсти́шася ва́мъ благовѣствова́вшими ва́мъ Ду́хомъ Святы́мъ по́сланнымъ съ небесе́, въ ня́же жела́ютъ А́нгели прини́кнути.

[Зач. 58В.] Тѣ́мже, [возлю́бленнiи,] препоя́савше чре́сла помышле́нiя ва́шего, трезвя́щеся, соверше́ннѣ упова́йте на приноси́мую ва́мъ благода́ть открове́нiемъ Иису́съ Христо́вымъ.

Я́ко ча́да послуша́нiя, не преобразу́ющеся пе́рвыми невѣ́дѣнiя ва́шего похотѣ́нiи,

но по зва́вшему вы́ Свято́му, и са́ми святи во все́мъ житiи́ бу́дите.

Зане́ пи́сано е́сть: святи бу́дите, я́ко А́зъ свя́тъ е́смь.

И а́ще Отца́ называ́ете нелицемѣ́рно судя́ща кому́ждо по дѣ́лу, со стра́хомъ житiя́ ва́шего вре́мя жи́телствуйте,

вѣ́дяще, я́ко не истлѣ́ннымъ сребро́мъ или́ зла́томъ изба́вистеся от су́етнаго ва́шего житiя́ отцы́ пре́даннаго,

но честно́ю Кро́вiю я́ко А́гнца непоро́чна и пречи́ста Христа́,

предувѣ́дѣна у́бо пре́жде сложе́нiя мíра, я́вльшася же въ послѣ́дняя лѣ́та ва́съ ра́ди,

и́же Его́ ра́ди вѣ́руете въ Бо́га воздви́гшаго Его́ изъ ме́ртвыхъ и сла́ву Ему́ да́вша, я́ко да вѣ́ра ва́ша и упова́нiе бу́детъ на Бо́га.

Ду́шы ва́шя очи́стивше въ послуша́нiи и́стины Ду́хомъ, въ братолю́бiе нелицемѣ́рно, от чи́ста се́рдца дру́гъ дру́га люби́те прилѣ́жно,

порожде́ни не от сѣ́мене истлѣ́нна, но неистлѣ́нна, сло́вомъ жива́го Бо́га и пребыва́юща во вѣ́ки.

Зане́ вся́ка пло́ть я́ко трава́, и вся́ка сла́ва человѣ́ча я́ко цвѣ́тъ тра́вный: и́зсше трава́, и цвѣ́тъ ея́ отпаде́:

глаго́лъ же Госпо́день пребыва́етъ во вѣ́ки. Се́ же е́сть глаго́лъ благовѣствова́нный въ ва́съ.

Отло́жше у́бо вся́ку зло́бу и вся́ку ле́сть и лицемѣ́рiе и за́висть и вся́ клеветы́,

я́ко новорожде́ни младе́нцы, слове́сное и неле́стное мле́ко возлюби́те, я́ко да о не́мъ возрасте́те во спасе́нiе:

поне́же вкуси́сте, я́ко бла́гъ Госпо́дь.

Къ Нему́же приходя́ще, ка́мени жи́ву, от человѣ́къ у́бо уничиже́ну, от Бо́га же избра́ну, честну,

и са́ми я́ко ка́менiе жи́во зижди́теся во хра́мъ духо́венъ, святи́телство свято, возноси́ти же́ртвы духо́вны, благопрiя́тны Богови Иису́съ Христо́мъ.

Зане́ пи́сано е́сть въ Писа́нiи: се́ полага́ю въ Сiо́нѣ ка́мень краеуго́ленъ, избра́нъ, че́стенъ: и вѣ́руяй въ о́нь не постыди́тся.

Ва́мъ у́бо че́сть вѣ́рующымъ, а проти́вящымся ка́мень, его́же небрего́ша зи́ждущiи, се́й бы́сть во главу́ у́гла, и ка́мень претыка́нiя и ка́мень собла́зна:

о не́мже и претыка́ются сло́ву противля́ющiися, на не́же и положе́ни бы́ша.

Вы́ же ро́дъ избра́нъ, ца́рское свяще́нiе, язы́къ свя́тъ, лю́дiе обновле́нiя, я́ко да добродѣ́тели возвѣстите́ изъ тмы́ ва́съ Призва́вшаго въ чу́дный Сво́й свѣ́тъ:

и́же иногда́ не лю́дiе, ны́нѣ же лю́дiе Бо́жiи: и́же не поми́ловани, ны́нѣ же поми́ловани бы́сте.

[Зач. 58Г.] Возлю́бленнiи, молю́ я́ко прише́лцевъ и стра́нниковъ, огреба́тися от плотски́хъ похоте́й, я́же вою́ютъ на ду́шу,

житiе́ ва́ше иму́ще добро́ во язы́цѣхъ, да о не́мже клеве́щутъ ва́съ а́ки злодѣ́евъ, от до́брыхъ дѣ́лъ ви́дѣвше, просла́вятъ Бо́га въ де́нь посѣще́нiя.

Повини́теся у́бо вся́кому человѣ́чу созда́нiю {нача́лству} Го́спода ра́ди: а́ще царю́, я́ко преоблада́ющу:

а́ще ли же князе́мъ, я́ко от него́ по́сланнымъ, во отмще́нiе у́бо злодѣ́емъ, въ похвалу́ же благотво́рцемъ.

Я́ко та́ко е́сть во́ля Бо́жiя, благотворя́щымъ обуздова́ти безу́мныхъ человѣ́къ невѣ́жство:

я́ко свобо́дни, а не я́ко прикрове́нiе иму́ще зло́бы свобо́ду, но я́ко раби́ Бо́жiи.

Всѣ́хъ почита́йте, бра́тство возлюби́те, Бо́га бо́йтеся, царя́ чти́те.

Раби́, повину́йтеся во вся́цѣмъ стра́сѣ влады́камъ, не то́кмо благи́мъ и кро́ткимъ, но и стропти́вымъ.

Се́ бо е́сть уго́дно предъ Бо́гомъ, а́ще со́вѣсти ра́ди Бо́жiя терпи́тъ кто́ ско́рби, стражда́ безъ пра́вды.

Ка́я бо похвала́, а́ще согрѣша́юще му́чими терпите́? Но а́ще добро́ творя́ще и стра́ждуще терпите́, сiе́ уго́дно предъ Бо́гомъ,

на сiе́ бо и зва́ни бы́сте: [Зач. 59.] зане́ и Христо́съ пострада́ по на́съ, на́мъ оста́вль о́бразъ, да послѣ́дуемъ стопа́мъ Его́:

и́же грѣха́ не сотвори́, ни обрѣ́теся ле́сть во устѣ́хъ Его́:

и́же укаря́емь проти́ву не укаря́ше, стражда́ не преща́ше, предая́ше же Судя́щему пра́ведно:

и́же грѣхи́ нашя́ Са́мъ вознесе́ на тѣ́лѣ Свое́мъ на дре́во, да от грѣ́хъ избы́вше, пра́вдою поживе́мъ: Его́же я́звою исцѣлѣ́сте.

Бѣ́сте бо я́ко о́вцы заблу́ждшыя [не иму́щя па́стыря]: но возврати́стеся ны́нѣ къ Па́стырю и Посѣти́телю ду́шъ ва́шихъ.

Та́кожде же и жены́, повину́ющяся свои́мъ муже́мъ, да и а́ще нѣ́цыи не повину́ются сло́ву, же́нскимъ житiе́мъ безъ сло́ва плѣне́ни бу́дутъ,

ви́дѣвше е́же со стра́хомъ чи́сто житiе́ ва́ше.

И́мже да бу́детъ не внѣ́шняя, плете́нiя вла́съ и обложе́нiя зла́та, или́ одѣя́нiя ри́зъ, лѣ́пота,

но потае́ный се́рдца человѣ́къ, въ неистлѣ́нiи кро́ткаго и молчали́ваго ду́ха, е́же е́сть предъ Бо́гомъ многоцѣ́нно.

Та́ко бо иногда́ и святы́я жены́, упова́ющыя на Бо́га, украша́ху себе́, повину́ющяся свои́мъ муже́мъ:

я́коже Са́рра послу́шаше Авраа́ма, господи́на того́ зову́щи: ея́же бы́сте ча́да, благотворя́щя и не боя́щяся ни еди́наго стра́ха.

Му́жiе та́кожде, вку́пѣ живу́ще со свои́ми жена́ми по ра́зуму, я́ко немощнѣ́йшу сосу́ду же́нскому воздаю́ще че́сть, я́ко и снаслѣ́дницы благода́тныя жи́зни, во е́же не прекраща́тися моли́твамъ ва́шымъ.

Коне́цъ же, вси́ единому́дрени бу́дите, ми́лостиви, братолю́бцы, [милосе́рдни,] благоутро́бни, мудролю́бцы, смиреному́дри:

не воздаю́ще зла́ за зло́, или́ досажде́нiя за досажде́нiе: супроти́вное же, благословя́ще, вѣ́дяще, я́ко на се́ зва́ни бы́сте, да благослове́нiе наслѣ́дите.

[Зач. 60.] Хотя́й бо живо́тъ люби́ти и ви́дети дни́ бла́ги, да удержи́тъ язы́къ сво́й от зла́, и устнѣ́ свои́ е́же не глаго́лати льсти́.

Да уклони́тся от зла́, и да сотвори́тъ благо, да взы́щетъ ми́ра и да держи́тся его́:

зане́ о́чи Госпо́дни на пра́ведныя, и у́шы Его́ въ моли́тву и́хъ, лице́ же Госпо́дне на творя́щыя зла́я, е́же потреби́ти и́хъ от земли́.

И кто́ озло́битъ ва́съ, а́ще благо́му подо́бницы бу́дете?

Но а́ще и стра́ждете пра́вды ра́ди, блаже́ни есте́: стра́ха же и́хъ не убо́йтеся, ниже́ смуща́йтеся.

Го́спода же Бо́га освяти́те въ сердца́хъ ва́шихъ: гото́ви же при́сно ко отвѣ́ту вся́кому вопроша́ющему вы́ словесе́ о ва́шемъ упова́нiи, съ кро́тостiю и стра́хомъ:

со́вѣсть иму́ще бла́гу, да о не́мже клеве́щутъ ва́съ а́ки злодѣ́евъ, постыдя́тся злосло́вящiи ва́ше благо́е о Христѣ́ житiе́.

Лу́чше бо е́сть благо́е творя́щымъ, а́ще хо́щетъ во́ля Бо́жiя, пострада́ти, не́жели зло́ творя́щымъ:

зане́ и Христо́съ еди́ною о грѣсѣ́хъ на́шихъ пострада́, пра́ведникъ за непра́ведники, да приведе́тъ ны́ Богови, умерщвле́нъ у́бо бы́въ пло́тiю, ожи́въ же ду́хомъ:

о не́мже и су́щымъ въ темни́цѣ духово́мъ соше́дъ проповѣ́да,

проти́вльшымся иногда́, егда́ ожида́ше Бо́жiе долготерпѣ́нiе, во дни́ Но́евы, дѣ́лаему ковче́гу, въ не́мже ма́ло, си́рѣчь о́смь ду́шъ, спасо́шася от воды́.

Его́же воображе́нiе ны́нѣ и на́съ спаса́етъ креще́нiе, не плотскі́я отложе́нiе скве́рны, но со́вѣсти бла́ги вопроше́нiе у Бо́га, воскресе́нiемъ Иису́съ Христо́вымъ,

И́же е́сть о десну́ю Бо́га, возше́дъ на небо, поко́ршымся Ему́ А́нгеломъ и Власте́мъ и Си́ламъ.

[Зач. 61.] Христу́ у́бо пострада́вшу за ны́ пло́тiю, и вы́ въ ту́ же мы́сль вооружи́теся: зане́ пострада́вый пло́тiю, преста́ от грѣха́,

во е́же не ктому́ человѣ́ческимъ по́хотемъ, но во́ли Бо́жiей про́чее во пло́ти жи́ти вре́мя.

Довлѣ́етъ бо ва́мъ мимоше́дшее вре́мя житiя́, во́лю язы́ческую твори́вшымъ, хо́ждшымъ въ нечистота́хъ, въ по́хотехъ, [въ мужело́жствѣ, въ скотоло́жствѣ, въ по́мыслѣхъ,] въ пiя́нствѣ, въ козлогласова́нiихъ, въ лихоима́нiи и богоме́рзкихъ идолослуже́нiихъ:

о не́мже дивя́тся, не сходя́щымся ва́мъ въ то́же блуда́ разлiя́нiе, ху́ляще:

и́же воздадя́тъ сло́во гото́ву Су́щему суди́ти живы́мъ и ме́ртвымъ.

На се́ бо и ме́ртвымъ благовѣсти́ся, да су́дъ у́бо прiи́мутъ по человѣ́ку пло́тiю, поживу́тъ же по Бо́зѣ ду́хомъ.

Всѣ́мъ же кончи́на прибли́жися. Уцѣлому́дритеся у́бо и трезви́теся въ моли́твахъ.

Пре́жде же всѣ́хъ дру́гъ ко дру́гу любо́вь прилѣ́жну имѣ́йте, зане́ любо́вь покрыва́етъ мно́жество грѣхо́въ.

Страннолю́бцы дру́гъ ко дру́гу, безъ ропта́нiи.

Кі́йждо я́коже прiя́тъ дарова́нiе, между́ себе́ си́мъ служа́ще, я́ко до́брiи строи́телiе разли́чныя благода́ти Бо́жiя.

А́ще кто́ глаго́летъ, я́ко словеса́ Бо́жiя: а́ще кто́ слу́житъ, я́ко от крѣ́пости, ю́же подае́тъ Бо́гъ: да о все́мъ сла́вится Бо́гъ Иису́съ Христо́мъ, Ему́же е́сть сла́ва и держа́ва во вѣ́ки вѣко́въ. Ами́нь.

[Зач. 62.] Возлю́бленнiи, не диви́теся е́же въ ва́съ раждеже́нiю ко искуше́нiю ва́мъ быва́ему, я́ко чу́жду ва́мъ случа́ющуся:

но поне́же приобща́етеся Христо́вымъ страсте́мъ, ра́дуйтеся, я́ко да и въ явле́нiе сла́вы Его́ возра́дуетеся веселя́щеся.

А́ще укоря́еми быва́ете о и́мени Христо́вѣ, блаже́ни есте́ я́ко Сла́вы и Бо́жiй Ду́хъ на ва́съ почива́етъ: о́нѣми у́бо ху́лится, а ва́ми прославля́ется.

Да не кто́ у́бо от ва́съ постра́ждетъ я́ко убі́йца, или́ я́ко та́ть, или́ я́ко злодѣ́й, или́ я́ко чуждопосѣти́тель:

а́ще ли же я́ко Христiа́нинъ, да не стыди́тся, да прославля́етъ же Бо́га въ ча́сти се́й.

Я́ко вре́мя нача́ти су́дъ от до́му Бо́жiя: а́ще же пре́жде от ва́съ, ка́я кончи́на проти́вящымся Бо́жiю Ева́нгелiю?

И а́ще пра́ведникъ едва́ спасе́тся, нечести́вый и грѣ́шный гдѣ́ яви́тся?

Тѣ́мже и стра́ждущiи по во́ли Бо́жiей, я́ко вѣ́рну Зижди́телю да предадя́тъ ду́шы своя́ во благотворе́нiи.

Ста́рцы и́же въ ва́съ молю́, я́ко ста́рецъ сы́й и свидѣ́тель Христо́вымъ стра́сте́мъ, и́же и хотя́щей сла́вѣ яви́тися о́бщникъ:

паси́те е́же въ ва́съ ста́до Бо́жiе, посѣща́юще не ну́ждею, но во́лею и по Бо́зѣ, ниже́ непра́ведными прибы́тки, но усе́рдно,

ни я́ко облада́юще при́чту, но о́брази быва́йте ста́ду:

и я́вльшуся Пастыренача́лнику, прiи́мете неувяда́емый сла́вы вѣне́цъ.

Та́коже ю́нiи повини́теся ста́рцемъ: вси́ же дру́гъ дру́гу повину́ющеся, смиреному́дрiе стяжи́те, зане́ Бо́гъ го́рдымъ проти́вится, смире́ннымъ же дае́тъ благода́ть.

[Зач. 63.] Смири́теся у́бо подъ крѣ́пкую ру́ку Бо́жiю, да вы́ вознесе́тъ во вре́мя:

всю́ печа́ль ва́шу возве́ргше На́нь, я́ко То́й пече́тся о ва́съ.

Трезви́теся, бо́дрствуйте, зане́ супоста́тъ ва́шъ дiа́волъ, я́ко ле́въ ры́кая, хо́дитъ, искі́й кого́ поглоти́ти:

ему́же проти́витеся тве́рди вѣ́рою, вѣ́дуще, я́ко тѣ́же стра́сти случа́ются ва́шему бра́тству, е́же въ мíрѣ.

Бо́гъ же вся́кiя благода́ти, призва́вый ва́съ въ вѣ́чную Свою́ сла́ву о Христѣ́ Иису́сѣ, ма́ло пострада́вшыя, То́й да соверши́тъ вы́, да утверди́тъ, да укрѣпи́тъ, да оснуе́тъ.

Тому́ сла́ва и держа́ва во вѣ́ки вѣко́въ. Ами́нь.

Силуа́номъ ва́мъ вѣ́рнымъ бра́томъ, я́ко непщу́ю, вма́лѣ написа́хъ, моля́ и засвидѣ́телствуя се́й бы́ти и́стиннѣй благода́ти Бо́жiей, въ не́йже стоите́.

Цѣлу́етъ вы́ я́же въ Вавило́нѣ соизбра́нная, и Ма́рко сы́нъ мо́й.

Цѣлу́йте дру́гъ дру́га лобза́нiемъ любве́. Ми́ръ ва́мъ всѣ́мъ о Христѣ́ Иису́сѣ. Ами́нь.

Коне́цъ собо́рному посла́нiю пе́рвому свята́го апо́стола Петра́: и́мать въ себѣ́ гла́въ 5, зача́лъ же церко́вныхъ 6

Синодальный

1 Приветствие. 3 Петр прославляет Бога за живую надежду чрез Иисуса Христа на нетленное наследство. 6 В этой надежде вы радуетесь в испытаниях. 13 Будьте святы, как искупленные драгоценною Кровию Христа.

[Зач. 58А.] Петр, апостол Иисуса Христа, пришельцам, рассеянным в Понте, Галатии, Каппадокии, Асии и Вифинии, избранным,

по предведению Бога Отца, при освящении от Духа, к послушанию и окроплению Кровию Иисуса Христа: благодать вам и мир да умножится.

[Зач. 58Б.] Благословен Бог и Отец Господа нашего Иисуса Христа, по великой Своей милости возродивший нас воскресением Иисуса Христа из мертвых к упованию живому,

к наследству нетленному, чистому, неувядаемому, хранящемуся на небесах для вас,

силою Божиею через веру соблюдаемых ко спасению, готовому открыться в последнее время.

О сем радуйтесь, поскорбев теперь немного, если нужно, от различных искушений,

дабы испытанная вера ваша оказалась драгоценнее гибнущего, хотя и огнем испытываемого золота, к похвале и чести и славе в явление Иисуса Христа,

Которого, не видев, любите, и Которого доселе не видя, но веруя в Него, радуетесь радостью неизреченною и преславною,

достигая наконец верою вашею спасения душ.

К сему-то спасению относились изыскания и исследования пророков, которые предсказывали о назначенной вам благодати,

исследуя, на которое и на какое время указывал сущий в них Дух Христов, когда Он предвозвещал Христовы страдания и последующую за ними славу.

Им открыто было, что не им самим, а нам служило то, что ныне проповедано вам благовествовавшими Духом Святым, посланным с небес, во что желают проникнуть Ангелы.

[Зач. 58В.] Посему, (возлюбленные,) препоясав чресла ума вашего, бодрствуя, совершенно уповайте на подаваемую вам благодать в явлении Иисуса Христа.

Как послушные дети, не сообразуйтесь с прежними похотями, бывшими в неведении вашем,

но, по примеру призвавшего вас Святаго, и сами будьте святы во всех поступках.

Ибо написано: будьте святы, потому что Я свят.

И если вы называете Отцем Того, Который нелицеприятно судит каждого по делам, то со страхом проводи́те время странствования вашего,

зная, что не тленным серебром или золотом искуплены вы от суетной жизни, преданной вам от отцов,

но драгоценною Кровию Христа, как непорочного и чистого Агнца,

предназначенного еще прежде создания мира, но явившегося в последние времена для вас,

уверовавших чрез Него в Бога, Который воскресил Его из мертвых и дал Ему славу, чтобы вы имели веру и упование на Бога.

Послушанием истине чрез Духа, очистив души ваши к нелицемерному братолюбию, постоянно люби́те друг друга от чистого сердца,

как возрожденные не от тленного семени, но от нетленного, от слова Божия, живаго и пребывающего вовек.

Ибо всякая плоть – как трава, и всякая слава человеческая – как цвет на траве: засохла трава, и цвет ее опал;

но слово Господне пребывает вовек; а это есть то слово, которое вам проповедано.

1 Камни для духовного дома; краеугольный камень. 11 Общие наставления о святой и примерной жизни. 18 Особые указания слугам о терпении.

Итак, отложив всякую злобу и всякое коварство, и лицемерие, и зависть, и всякое злословие,

как новорожденные младенцы, возлюби́те чистое словесное молоко, дабы от него возрасти вам во спасение;

ибо вы вкусили, что благ Господь.

Приступая к Нему, камню живому, человеками отверженному, но Богом избранному, драгоценному,

и сами, как живые камни, устрояйте из себя дом духовный, священство святое, чтобы приносить духовные жертвы, благоприятные Богу Иисусом Христом.

Ибо сказано в Писании: вот, Я полагаю в Сионе камень краеугольный, избранный, драгоценный; и верующий в Него не постыдится.

Итак Он для вас, верующих, драгоценность, а для неверующих камень, который отвергли строители, но который сделался главою угла, камень претыкания и камень соблазна,

о который они претыкаются, не покоряясь слову, на что они и оставлены.

Но вы – род избранный, царственное священство, народ святой, люди, взятые в удел, дабы возвещать совершенства Призвавшего вас из тьмы в чудный Свой свет;

некогда не народ, а ныне народ Божий; некогда непомилованные, а ныне помилованы.

[Зач. 58Г.] Возлюбленные! прошу вас, как пришельцев и странников, удаляться от плотских похотей, восстающих на душу,

и провождать добродетельную жизнь между язычниками, дабы они за то, за что злословят вас, как злодеев, увидя добрые дела ваши, прославили Бога в день посещения.

Итак будьте покорны всякому человеческому начальству, для Господа: царю ли, как верховной власти,

правителям ли, как от него посылаемым для наказания преступников и для поощрения делающих добро, –

ибо такова есть воля Божия, чтобы мы, делая добро, заграждали уста невежеству безумных людей, –

как свободные, не как употребляющие свободу для прикрытия зла, но как рабы Божии.

Всех почитайте, братство любите, Бога бойтесь, царя чтите.

Слуги, со всяким страхом повинуйтесь господам, не только добрым и кротким, но и суровым.

Ибо то угодно Богу, если кто, помышляя о Боге, переносит скорби, страдая несправедливо.

Ибо что за похвала, если вы терпите, когда вас бьют за проступки? Но если, делая добро и страдая, терпите, это угодно Богу.

Ибо вы к тому призваны, [Зач. 59.] потому что и Христос пострадал за нас, оставив нам пример, дабы мы шли по следам Его.

Он не сделал никакого греха, и не было лести в устах Его.

Будучи злословим, Он не злословил взаимно; страдая, не угрожал, но предавал то Судии Праведному.

Он грехи наши Сам вознес телом Своим на древо, дабы мы, избавившись от грехов, жили для правды: ранами Его вы исцелились.

Ибо вы были, как овцы блуждающие (не имея пастыря), но возвратились ныне к Пастырю и Блюстителю душ ваших.

1 Наставления женам и мужьям. 8 «Будьте братолюбивы», «не воздавайте злом за зло... благословляйте»; «очи Господа обращены к праведным». 13 «Если страдаете за правду, то вы блаженны».

Также и вы, жены, повинуйтесь своим мужьям, чтобы те из них, которые не покоряются слову, житием жен своих без слова приобретаемы были,

когда увидят ваше чистое, богобоязненное житие.

Да будет украшением вашим не внешнее плетение волос, не золотые уборы или нарядность в одежде,

но сокровенный сердца человек в нетленной красоте кроткого и молчаливого духа, что драгоценно пред Богом.

Так некогда и святые жены, уповавшие на Бога, украшали себя, повинуясь своим мужьям.

Так Сарра повиновалась Аврааму, называя его господином. Вы – дети ее, если делаете добро и не смущаетесь ни от какого страха.

Также и вы, мужья, обращайтесь благоразумно с женами, как с немощнейшим сосудом, оказывая им честь, как сонаследницам благодатной жизни, дабы не было вам препятствия в молитвах.

Наконец будьте все единомысленны, сострадательны, братолюбивы, милосерды, дружелюбны, смиренномудры;

не воздавайте злом за зло или ругательством за ругательство; напротив, благословляйте, зная, что вы к тому призваны, чтобы наследовать благословение.

[Зач. 60] Ибо, кто любит жизнь и хочет видеть добрые дни, тот удерживай язык свой от зла и уста свои от лукавых речей;

уклоняйся от зла и делай добро; ищи мира и стремись к нему,

потому что очи Господа обращены к праведным и уши Его к молитве их, но лице Господне против делающих зло (чтобы истребить их с земли).

И кто сделает вам зло, если вы будете ревнителями доброго?

Но если и страдаете за правду, то вы блаженны; а страха их не бойтесь и не смущайтесь.

Господа Бога святите в сердцах ваших; будьте всегда готовы всякому, требующему у вас отчета в вашем уповании, дать ответ с кротостью и благоговением.

Имейте добрую совесть, дабы тем, за что злословят вас, как злодеев, были постыжены порицающие ваше доброе житие во Христе.

Ибо, если угодно воле Божией, лучше пострадать за добрые дела, нежели за злые;

потому что и Христос, чтобы привести нас к Богу, однажды пострадал за грехи наши, праведник за неправедных, быв умерщвлен по плоти, но ожив духом,

которым Он и находящимся в темнице духам, сойдя, проповедал,

некогда непокорным ожидавшему их Божию долготерпению, во дни Ноя, во время строения ковчега, в котором немногие, то есть восемь душ, спаслись от воды.

Так и нас ныне подобное сему образу крещение, не плотской нечистоты омытие, но обещание Богу доброй совести, спасает воскресением Иисуса Христа,

Который, восшед на небо, пребывает одесную Бога и Которому покорились Ангелы и Власти и Силы.

1 «Добрые домостроители многоразличной благодати Божией». 12 Если кто страдает «как христианин, то не стыдись».

[Зач. 61.] Итак, как Христос пострадал за нас плотию, то и вы вооружитесь тою же мыслью; ибо страдающий плотию перестает грешить,

чтобы остальное во плоти время жить уже не по человеческим похотям, но по воле Божией.

Ибо довольно, что вы в прошедшее время жизни поступали по воле языческой, предаваясь нечистотам, похотям (мужеложству, скотоложству, помыслам), пьянству, излишеству в пище и питии и нелепому идолослужению;

почему они и дивятся, что вы не участвуете с ними в том же распутстве, и злословят вас.

Они дадут ответ Имеющему вскоре судить живых и мертвых.

Ибо для того и мертвым было благовествуемо, чтобы они, подвергшись суду по человеку плотию, жили по Богу духом.

Впрочем близок всему конец. Итак будьте благоразумны и бодрствуйте в молитвах.

Более же всего имейте усердную любовь друг ко другу, потому что любовь покрывает множество грехов.

Будьте страннолюбивы друг ко другу без ропота.

Служите друг другу, каждый тем даром, какой получил, как добрые домостроители многоразличной благодати Божией.

Говорит ли кто, говори как слова Божии; служит ли кто, служи по силе, какую дает Бог, дабы во всем прославлялся Бог через Иисуса Христа, Которому слава и держава во веки веков. Аминь.

[Зач. 62.] Возлюбленные! огненного искушения, для испытания вам посылаемого, не чуждайтесь, как приключения для вас странного,

но как вы участвуете в Христовых страданиях, радуйтесь, да и в явление славы Его возрадуетесь и восторжествуете.

Если злословят вас за имя Христово, то вы блаженны, ибо Дух Славы, Дух Божий почивает на вас. Теми Он хулится, а вами прославляется.

Только бы не пострадал кто из вас, как убийца, или вор, или злодей, или как посягающий на чужое;

а если как Христианин, то не стыдись, но прославляй Бога за такую участь.

Ибо время начаться суду с дома Божия; если же прежде с нас начнется, то какой конец непокоряющимся Евангелию Божию?

И если праведник едва спасается, то нечестивый и грешный где явится?

Итак страждущие по воле Божией да предадут Ему, как верному Создателю, души свои, делая добро.

1 Наставления о верности, смирении и бодрствовании. 12 Приветствия и благословение.

Пастырей ваших умоляю я, сопастырь и свидетель страданий Христовых и соучастник в славе, которая должна открыться:

пасите Божие стадо, какое у вас, надзирая за ним не принужденно, но охотно и богоугодно, не для гнусной корысти, но из усердия,

и не господствуя над наследием Божиим, но подавая пример стаду;

и когда явится Пастыреначальник, вы получите неувядающий венец славы.

Также и младшие, повинуйтесь пастырям; все же, подчиняясь друг другу, облекитесь смиренномудрием, потому что Бог гордым противится, а смиренным дает благодать.

[Зач. 63.] Итак смиритесь под крепкую руку Божию, да вознесет вас в свое время.

Все заботы ваши возложи́те на Него, ибо Он печется о вас.

Трезвитесь, бодрствуйте, потому что противник ваш диавол ходит, как рыкающий лев, ища, кого поглотить.

Противостойте ему твердою верою, зная, что такие же страдания случаются и с братьями вашими в мире.

Бог же всякой благодати, призвавший нас в вечную славу Свою во Христе Иисусе, Сам, по кратковременном страдании вашем, да совершит вас, да утвердит, да укрепит, да соделает непоколебимыми.

Ему слава и держава во веки веков. Аминь.

Сие кратко написал я вам чрез Силуана, верного, как думаю, вашего брата, чтобы уверить вас, утешая и свидетельствуя, что это истинная благодать Божия, в которой вы стоите.

Приветствует вас избранная, подобно вам, церковь в Вавилоне и Марк, сын мой.

Приветствуйте друг друга лобзанием любви. Мир вам всем во Христе Иисусе. Аминь.

Грузинский (древн.)

Языки

პეტრე, მოციქული იესუ ქრისტესი, რჩეულთა მწირთა, განთესულთა პონტოჲსა და გალატიისა, კაბადუკიისა, ასიისა და ბითჳნიისათა,

წინაწარ ცნობითა ღმრთისა მამისაჲთა და სიწმიდითა სულისაჲთა დასამორჩილებელად და საპკურებელად სისხლისა იესუ ქრისტესისა. მადლი თქუენ თანა და მშჳდობაჲ განმრავლდინ!

კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, რომელმან-იგი მრავლითა მით წყალობითა თჳსითა კუალად გუშვნა ჩუენ სასოებად ცხოველად აღდგომითა იესუ ქრისტესითა მკუდრეთით,

სამკჳდრებელად უხრწნელად და შეუგინებელად და დაუჭნობელად დამარხულთა ცათა შინა თქუენდა მიმართ,

რომელნი-ეგე ძალითა ღმრთისაჲთა მოცვულ ხართ სარწმუნოებითა ცხორებასა მას განმზადებულსა გამოჩინებად ჟამსა მას უკუანაჲსკნელსა.

რომლითა გიხარის აწ მცირედ, უკუეთუ ჯერ-არს, რომელნი-ეგე შეწუხებულ იყვენით მრავალ-ფერთა შინა განსაცდელთა.

რაჲთა გამოცდილებაჲ იგი სარწმუნოებისა თქუენისაჲ უპატიოსნეს უფროჲს ოქროჲსა მის წარწყმედადისა, ცეცხლისა მიერ გამოცდილისა იპოვოს საქებელად და დიდებად და პატივად გამოჩინებასა იესუ ქრისტესსა.

რომელი არა იცოდეთ და გიყუარს, რომელსა-იგი აწ არა ხედავთ და გრწამს, იხარებდით სიხარულითა გამოუთქუმელითა და დიდებულითა.

და მოიღოთ აღსასრულსა მას სარწმუნოებისა თქუენისასა ცხორებაჲ სულთაჲ.

რომლისა ცხორებისათჳს გამოიძიეს და გამოიკულიეს წინაწარმეტყუელთა, რომელნი თქუენ მადლსა მას გიწინაწარმეტყუელებდეს,

გამოეძიებდეს, ოდეს ანუ რომელსა ჟამსა ეუწყებოდა მათ შორის სული ქრისტესი, წინაწარ უწამებდა მათ ქრისტესთა მათ ვნებათა და მისსა შემდგომად დიდებათა მისთა.

რომელთა-იგი გამოეცხადა, რამეთუ არა თავთა თჳსთა, არამედ თქუენ გმსახურებდეს მას, რომელ-ესე აწ მიგეთხრა თქუენ მახარებელთა მათ თქუენთა მიერ სულითა წმიდითა მოვლინებულითა ზეცით, რომლისათჳს გული უთქუამს ანგელოზთა ხილვად.

ამისთჳს მოირტყენით წელნი გონებათა თქუენთანი, ფრხილ იყვენით, სრულიად ესევდით მოწევნულსა მას თქუენდა მადლსა გამოცხადებასა იესუ ქრისტესსა.

ვითარცა შვილნი მორჩილებისანი და ნუ თანა-ხატ-ექმნებით პირველთა მათ უმეცრებისა თქუენისა გულის თქუმათა,

არამედ მწოდებელსა მისებრ თქუენისა წმიდისა და თქუენცა წმიდა იყვენით ყოველსავე შინა სლვასა თქუენსა.

რამეთუ წერილ არს: წმიდა იყვენით, რამეთუ მე წმიდა ვარ.

და უკუეთუ მამით ხადით მას, რომელი-იგი თუალ-უხუავად მსაჯული არს თითეულისა საქმეთაჲ, შიშით მწირობისა მაგის თქუენისა ჟამნი აღასრულენით.

უწყოდეთ, რამეთუ არა განხრწნადითა ვეცხლითა გინა ოქროჲთა იჴსნენით თქუენ ამაოჲსა მისგან მამათა მოცემულისა სლვისა,

არამედ პატიოსნითა სისხლითა, ვითარცა ტარიგისა უბიწოჲსა და უმანკოჲსა ქრისტესითა,

წინაწარ უწყებულისა უწინარეს სოფლის დაბადებისა, ხოლო გამოჩინებულისა უკუანაჲსკნელთა ამათ ჟამთა თქუენთჳს;

რომელთა-ეგე მის მიერ გრწმენა ღმრთისა მიმართ, რომელმან-იგი აღადგინა იგი მკუდრეთით და მისცა მას დიდებაჲ, რაჲთა სარწმუნოებაჲ ეგე თქუენი და სასოებაჲ იყოს ღმრთისა მიმართ.

სულნი თქუენნი განიწმიდენით მორჩილებითა ჭეშმარიტებისაჲთა, სულითა ძმათ მოყუარებისათჳს შეუორგულებულ იყვენით გულითა წმიდითა, ურთიერთას იყუარებოდეთ განმარტებულად.

მეორედ შობილ ხართ არა თესლისაგან განხრწნადისა, არამედ უხრწნელისა, სიტყჳთა ღმრთისა ცხოველისაჲთა, რომელი-იგი ჰგიეს უკუნისამდე.

რამეთუ ყოველი ჴორცი თივაჲ არს და ყოველი დიდებაჲ კაცისაჲ, ვითარცა ყუავილი თივისაჲ: განჴმა თივაჲ იგი და ყუავილი მისი დასცჳვა.

ხოლო სიტყუაჲ ღმრთისაჲ ჰგიეს უკუნისამდე, ხოლო ესე არს იგი სიტყუაჲ, რომელი გეხარა თქუენ.

განიშორეთ უკუე ყოველი უკეთურებაჲ და ყოველი ზაკუვაჲ და ორგულებაჲ და შური და ყოველივე ძჳრის სიტყუაჲ.

ვითარცა აწინდელ შობილთა ყრმათა, სიტყჳერისა მის უზაკუველისა სძისა გსუროდენ, რაჲთა მას შინა აჰღორძნდეთ.

უკუეთუ გემოჲ გიხილავს, რამეთუ ტკბილ არს უფალი,

რომელსა-იგი მოუჴედით ლოდსა ცხოველსა, რომელი-იგი კაცთაგან შეურაცხ-იქმნა, ხოლო ღმრთისაგან რჩეულ და პატიოსან.

და თქუენცა, ვითარცა ლოდნი ცხოველნი აღეშენებოდეთ სახლად სულიერად, სამღდელოდ წმიდად, შესაწირავად მსხუერპლთა სულიერთა, სათნოთა ღმრთისათა იესუ ქრისტეს მიერ.

რამეთუ წერილ არს წიგნსა შინა: აჰა ესერა, დავსდებ სიონს შინა ლოდსა საკიდურსა, რჩეულსა, პატიოსანსა და რომელსა ჰრწმენეს მისა მიმართ, არსადა ჰრცხუენეს.

თქუენდა უკუე არს პატივ, მორწმუნეთა მაგათ, ხოლო ურჩთათჳს - ლოდი, რომელ შეურაცხ-ყვეს მაშენებელთა, იგი იქმნა თავ საკიდურთა და ლოდ შებრკოლების და კლდე საცთურების,

რომელნი შეჰბრკოლდებიან სიტყუასა მას ურჩებითა, რომელსაცა ზედა დაესხნეს.

ხოლო თქუენ, ნათესავი რჩეული, სამეუფოჲ სამღდელოჲ, თესლი წმიდაჲ, ერი მოგებული, რაჲთა სათნოებითა მიუთხრობდეთ, რომელმან-იგი ბნელისაგან გიწოდნა თქუენ საკჳრველსა მას ნათელსა მისსა.

რომელნი-ეგე ოდესმე არა ერ, ხოლო აწ ერი ღმრთისაჲ, რომელნი-ეგე ოდესმე არა შეწყალებულ, ხოლო აწ შეიწყალენით.

საყუარელნო, გლოცავ თქუენ, ვითარცა მწირთა და წარმავალთა, განეშორენით გულის თქუმათაგან ჴორციელთა, რომელნი ეწყვებიან სულსა.

სლვაჲ თქუენი წარმართთა შორის გაქუნდინ კეთილი, რაჲთა, რომლითა-იგი ძჳრსა იტყოდიან თქუენთჳს, ვითარცა ძჳრის მოქმედთასა, კეთილთა საქმეთაგან შეიკდიმონ და ადიდებდენ ღმერთსა დღესა მას მოხედვისასა.

დაემორჩილენით უკუე ყოველსავე კაცობრივსა დაბადებულსა უფლისათჳს: გინა თუ მეფესა, რამეთუ ყოველთა ზედა არს;

გინა თუ მთავართა, ვითარცა მის მიერ მოვლინებულთა შურის მეძიებელად ბოროტის მოქმედთათჳს, ხოლო მაქებელად კეთილის მოქმედთათჳს.

რამეთუ ესრეთ არს ნებაჲ ღმრთისაჲ კეთილის მოქმედთათჳს დადუმებად უგუნურთა კაცთა უმეცრებასა.

ვითარცა აზნაურნი და ნუ ვითარცა საფარველად გაქუნ უკეთურებისა აზნაურებჲ ეგე, არამედ ვითარცა მონანი ღმრთისანი

ყოველთა პატივ-სცემდით, ძმათა ჰყუარობდით, ღმრთისა გეშინოდენ, მეფესა პატივ-სცედით.

მონანი დაემორჩილენით ყოვლითა მოშიშებითა თჳსთა უფალთა, ნუ ხოლო სახიერთა და ტკბილთა, არამედ უსახურთაცა.

რამეთუ ესე არს მადლი ღმრთისაგან: უკუეთუ გონებისაგან კეთილისა ღმრთისათჳს დაითმინნეს ვინმე მწუხარებანი, ევნებინ თუ სიცრუით.

რამეთუ რაჲ უმჯობეს არს უკუეთუ სცოდვიდეთ და დაიქენჯნებოდით და მოითმენდეთ? არამედ უკუეთუ კეთილსა იქმოდით და გევნებოდის და მოითმენდეთ, ესე არს მადლი ღმრთისაგან.

და იჩინენითცა მებრ ამისთჳსვე, რამეთუ ქრისტემანცა ივნო ჩუენთჳს და თქუენ დაგიტევა ჴელით წერილი, რაჲთა შეუდგეთ კუალთა მისთა;

რომელმან-იგი ცოდვაჲ არა ქმნა, არცა იპოვა ზაკუვაჲ პირსა მისსა;

რომელი-იგი იგინებოდა და იგი არავის აგინებდა, ევნებოდა და არავის უთქუმიდა, მიეცა მართალი იგი მსაჯულსა;

რომელმან ცოდვანი ჩუენნი აღიხუნა ჴორცითა თჳსითა ჯუარსა ზედა, რაჲთა ცოდვათა განვეშორნეთ და სიმართლით ვცხონდებოდით, რომლისა-იგი წყლულებითა განიკურნენით.

რამეთუ იყვენით, ვითარცა ცხოარნი შეცთომილნი, არამედ აწ მოიქეცით მწყემსისა მის მიმართ და მოღუაწისა სულთა თქუენთაჲსა.

ეგრეთვე ცოლნი დაემორჩილენით თჳსთა ქმართა, რაჲთა დაღათუ ვინმე ურჩ არიან სიტყჳსა მის, დედათა სლვისა მისგან თჳნიერად სიტყჳსა შეიძინნენ,

ხედვიდენ რაჲ იგინი შიშით წმიდასა მას სლვასა თქუენსა,

რომელი იყავნ არა გარეშითა მით განთხზვითა თმათაჲთა და შესხმითა ოქროჲსაჲთა, გინა შემოსითა სამოსლისაჲთა, შემკობაჲ,

არამედ დაფარული იგი გულისა კაცი, უხრწნელითა მით მშჳდისა მის და მყუდროჲსა სულისა წესითა, რომელ არს წინაშე ღმრთისა ფრიად პატიოსან.

რამეთუ ესრეთვე ოდესმე წმიდანი იგი დედანი, რომელნი ესვიდეს ღმერთსა, შეიმკობდეს თავთა თჳსთა და დამორჩილებულ იყვნეს თჳსთა ქმართა,

ვითარცა-იგი სარრა ერჩდა აბრაჰამს და უფლით ხადინ მას, რომლისა-იგი იქმნენით შვილ კეთილის მოქმედ და ნუ გეშინინ ნუცა ერთისა შიშისა.

ქმარნი ეგრეთვე მსგავსად თანა-მკჳდრ ეყვენით შენდობით, ვითარცა უუძლურესსა ჭურჭელსა, დედათა მისცემდით პატივსა, ვითარცა თანა-მკჳდრთა მადლისა ცხორებისათა, რაჲთა არა დაჰბრკოლდებოდინ ლოცვასა თქუენსა.

ხოლო დასასრულსა ყოველნი ერთ-ზრახვა იყვენით, მოწყალე, ძმათ მოყუარე, შემწყნარებელ, მდაბალ.

ნუ მიაგებთ ბოროტსა ბოროტისა წილ, ნუცა გინებასა გინებისა წილ, არამედ წინააღმდგომსა აკურთხევდით და უწყოდეთ, რამეთუ ამისთჳს მებრ იჩინენით, რაჲთა კურთხევაჲ დაიმკჳდროთ.

რამეთუ რომელსა ჰნებავს სიყუარული ცხორებისაჲ და ხილვად დღენი კეთილისანი, დააცხრვენ ენაჲ თჳსი ბოროტისაგან და ბაგენი მისნი ნუ იტყჳედ ზაკუვასა,

მოიქეცინ ბოროტისაგან, ქმენინ კეთილი, მოიძიენ მშჳდობაჲ და მისდევდინ მას,

რამეთუ თუალნი უფლისანი მართალთა ზედა და ყურნი მისნი ლოცვასა მათსა ზედა, ხოლო პირი უფლისაჲ მოქმედთა ზედა ძჳრისათა.

და ვინ-მე არს ბოროტის მყოფელ თქუენდა, უკუეთუ თქუენ კეთილის მობაძავ იქმნენით?

და დაღაცათუ გევნებოდის სიმართლისათჳს, ნეტარ ხარ, ხოლო შიშისა მის მათისაგან ნუ გეშინინ, ნუცა შესძრწუნდებით.

არამედ უფალი ღმერთი წმიდა ყავთ გულთა შინა თქუენთა; განმზადებულ იყვენით მარადის სიტყჳს მიგებად ყოვლისა, რომელი ეძიებდეს თქუენგან სიტყუასა თქუენ შორის სასოებისა მისთჳს, სიმშჳდით და შიშით.

გონებაჲ გაქუნდინ კეთილი, რაჲთა, რომელნი-იგი ძჳრსა იტყოდიან თქუენთჳს, ვითარცა ძჳრის მოქმედთათჳს, ჰრცხუენოდის, რომელნი-იგი ჰმძლავრობდენ თქუენსა მას კეთილსა ქრისტეს მიერ სლვასა.

რამეთუ უმჯობეს არს, კეთილსა თუ იქმოდით, ეგრე თუ ჯერ-უჩნდეს ნებასა ღმრთისასა ვნებაჲ თქუენი, ვიდრე-ღა არა ბოროტსა თუ იქმოდით.

რამეთუ ქრისტემანცა ერთ გზის ცოდვათა ჩუენთათჳს ივნო, მართალმან მან ცრუთათჳს, რაჲთა ჩუენ წარგუადგინნეს ღმრთისა, მოკუდა ჴორცითა და ცხოველ იქმნა სულითა,

რომლითაცა საპყრობილესა მას სულთა მივიდა და ქადაგა.

რომელნი-იგი ურჩ ოდესმე იყვნეს, რაჟამს ერთ გზის თავს-ედვა სულ-გრძელებასა მას ღმრთისასა დღეთა მათ ნოვესთა, შემზადებასა მას კიდობნისასა, რომელსა შინა მცირედნი, ესე იგი არს რვანი სულნი განერნეს წყლისაგან.

რომლისა სახედ აწ თქუენცა გაცხოვნებს ნათლის-ღებაჲ, არა ჴორცთაგან განშორებაჲ მწინკულისაჲ, არამედ გონებისა კეთილისა ტრფიალებაჲ ღმრთისა მიმართ აღდგომითა იესუ ქრისტესითა,

რომელი არს მარჯუენით ღმრთისა, რომელი აღმაღლდა ზეცად და დაემორჩილნეს მას ანგელოზნი, ჴელმწიფებანი და ძალნი.

ქრისტემან რაჲ ივნო ჩუენთჳს ჴორცითა და თქუენცა იგივე გონებაჲ შეიჭურეთ, რამეთუ რომელმან-იგი ივნო ჴორცითა, დაცხრომილ არს ცოდვისაგან,

რაჲთა არღარა კაცთა გულის თქუმითა, არამედ ნებითა ღმრთისაჲთა ნეშტნი იგი ჟამნი ჴორცითა ცხორებად.

რამეთუ კმა არიან ჩუენდა წარსრულნიცა იგი ჟამნი ამის ცხორებისანი ნებისა მისებრ წარმართთაჲსა აღსრულებად, რომელი-იგი ვლენან არაწმიდებითა გულის თქუმათაჲთა, მთრვალობითა, სიმღერითა, შუებითა და უჯეროჲთა კერპთ-მსახურებითა.

რომლისაგან უკჳრს არა სლვაჲ თქუენი მასვე არაწმიდებისა აღრევასა და გგმობენ.

რომელთა სიტყუაჲ მიუგონ მას, რომელნი-იგი განმზადებულ არს განშჯად ცხოველთა და მკუდართა.

რამეთუ ამისთჳს ეხარა მკუდართა, რაჲთა ისაჯნენ კაცობრივ ჴორცითა და ცხონდენ ღმრთისა მიერ სულითა.

ხოლო ყოველთაჲ აღსასრული მოახლებულ არს, განიწმიდენით უკუე და განიფრთხვეთ ლოცვად.

ყოვლისა წინა ურთიერთას სიყუარული განმარტებული გაქუდინ, რამეთუ სიყუარულმან დაფარის სიმრავლე ცოდვათაჲ.

სტუმრის მოყუარე იყვენით ურთიერთას თჳნიერ დრტჳნვისა.

კაცად-კაცადმან, ვითარცა მიიღო მადლი, ეგრეთვე ურთიერთას ამსახურებდით მას, ვითარცა კეთილნი მნენი მრავალ-ფერისა მის ნიჭისა ღმრთისანი.

რომელი იტყოდის, ვითარცა სიტყუათა ღმრთისათა; რომელი ჰმსახურებდეს, ვითარცა ძალისაგან, რომელსა მოსცემს ღმერთი, რაჲთა ყოველსა შინა იდიდებოდის ღმერთი იესუ ქრისტეს მიერ, რომლისაჲ არს დიდებაჲ და სიმტკიცე უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

საყუარელნო, ნუ უცხო გიჩნს თქუენ შორის განჴურვებაჲ ეგე, რომელი იქმნების განსაცდელად თქუენ თანა, ვითარმცა უცხოჲ რაჲმე შეგემთხუეოდა თქუენ.

არამედ რაოდენ-ეგე ეზიარებით ვნებათა ქრისტესთა, გიხაროდენ, რაჲთა გამოჩინებასაცა დიდებისა მისისასა გიხაროდის და მხიარულ იყვნეთ.

უკუეთუ იყუედრებოდით სახელისათჳს ქრისტესისა, ნეტარ ხართ, რამეთუ დიდებისაჲ იგი და ღმრთისაჲ სული თქუენ ზედა განსუენებულ არს, რამეთუ ვითარ იგინი ჰგონებენ, იგმობვით, ხოლო ვითარ-იგი თქუენ გნებავს, იდიდებით.

ნუმცა ვის თქუენგანსა ევნების, ვითარცა კაცის-მკლველსა, გინა მპარავსა, გინა ძჳრის მოქმედსა, გინა ვითარცა უცხოჲსა განმგესა.

ხოლო უკუეთუ ვითარცა ქრისტეანესა, ნუ ჰრცხუენინ, არამედ ადიდებდინ ღმერთსა ამით ნაწილითა.

რამეთუ ჟამმან დაწყებად საშჯელისა პირველად სახლისაგან ღმრთისა იწყოს, უკუეთუ კულა პირველად ჩუენგან, რაჲ-მე იყოს აღსასრული ურჩთა მათ სახარებისა ღმრთისათაჲ?

და უკუეთუ მართალი ძნიად განერეს, უღმრთოჲ იგი და ცოდვილი სადა-ღა იპოოს?

ამიერითგან რომელთაცა ევნებოდის ნებითა ღმრთისაჲთა ვითარცა სარწმუნოთა დამბადებელსა, შეჰვედრნედ სულნი თჳსნი კეთილის საქმითა.

ხუცესთა მათ თქუენ შორის ვჰლოცავ, ვითარცა თანა-ხუცესი და მოწამე ვნებათა ქრისტესთაჲ, და მერმისა მის გამოჩინებადისა დიდებისა ზიარი; მწყსიდით თქუენ შორის სამწყსოსა მას ღმრთისასა.

იღუწიდით ნუ იძულებით, არამედ ნეფსით, ნუცა საძაგელისა შეძინებით, არამედ გულს-მოდგინეთ.

ნუცა ვითარმცა ეუფლებოდეთ მნეთა მათ, არამედ სახე ექმნენით სამწყსოსა მას.

და გამოჩინებასა მას მწყემსთ მთავრისასა მოიღოთ დაუჭნობელი იგი დიდებისა გჳრგჳნი.

ეგრეთვე ჭაბუკნი დაემორჩილენით მოხუცებულთა; და ყოველთავე ურთიერთას მორჩილებითა სიმდაბლე შეიმოსეთ, რამეთუ ღმერთი ამპარტავანთა შეჰმუსრავს, ხოლო მდაბალთა მოსცის მადლი.

და-უკუე-მდაბლდით წინაშე მტკიცესა ჴელსა ღმრთისასა, რაჲთა აღგამაღლნეს თქუენ ჟამსა თჳსსა.

ყოველივე ზრუნვაჲ თქუენი მიუტევეთ მას, რამეთუ იგი იღუწის თქუენთჳს.

განიფრთხვეთ, მღჳძარე იყვენით, რამეთუ წინა-მოსაჯული თქუენი ეშმაკი ვითარცა ლომი მყჳრალი მიმოვალს და ეძიებს, ვინმცა შთანთქა.

რომელსა წინა-აღუდეგით მტკიცენი სარწმუნოებითა, უწოდეთ, იგივე ვნებათაჲ მათ ამას სოფელსა შინა ძმობასა მას თქუენსა აღასრულებდით.

ხოლო ღმერთმან ყოვლისა მადლისამან, რომელმან გიჩინნა თქუენ საუკუნესა მას დიდებასა მისსა ქრისტე იესუჲს მიერ, მცირედ-ღა თუ გევნო, მანვე განგამტკიცენინ თქუენ, დაგამტკიცენინ, განგაძლიერენინ და დაგამყარენინ.

მისა დიდებაჲ და სიმტკიცე უკუნითი უკუნისამდე, ამენ.

სილოანეს მიერ, ძმისა თქუენისა, სარწმუნოჲსა, ვითარ ვჰგონებ, მცირედ მივწერე, გლოცევდ და გიწამებდ, ვითარმედ ესე არს ჭეშმარიტი მადლი ღმრთისაჲ, რომელსაცა ზედა სდგათ.

გიკითხავს თქუენ, რომელ არს ბაბილოვნს შინა რჩეულისა მის თანა და მარკოს, ძე ჩემი,

მოიკითხევდით ურთიერთას ამბორის-ყოფითა სიყუარულისაჲთა.
მშჳდობაჲ თქუენდა, ყოველნი რომელნი ხართ ქრისტე იესუჲს მიერ, ამინ.