Скрыть
1:4
1:6
1:7
1:8
1:10
1:12
1:13
1:14
1:16
1:21
1:22
1:23
1:24
1:26
1:27
1:28
Глава 2 
2:3
2:11
2:16
2:18
2:19
2:20
2:22
2:23
2:24
2:26
2:29
Глава 3 
3:2
3:4
3:5
3:6
3:8
3:9
3:10
3:15
3:16
3:17
3:18
3:20
3:21
Глава 4 
4:2
4:4
4:5
4:6
4:10
4:12
4:13
4:14
4:15
4:16
4:17
4:18
4:19
4:20
4:22
Глава 5 
5:3
5:4
5:5
5:7
5:8
5:9
5:11
5:12
Глава 6 
6:1
6:3
6:4
6:8
6:10
6:11
6:12
6:13
6:16
6:17
6:18
6:20
6:21
Глава 7 
7:2
7:4
7:7
7:11
7:13
7:14
Глава 8 
8:1
8:4
8:8
8:10
8:12
8:13
8:14
8:15
8:16
8:17
8:18
8:19
8:21
8:22
Глава 9 
9:1
9:3
9:5
9:7
9:8
9:9
9:10
9:11
9:14
9:17
9:18
9:19
9:20
9:22
9:23
9:24
9:25
9:26
9:27
Глава 10 
10:4
10:6
10:7
10:9
10:12
10:13
10:14
10:15
10:16
10:18
10:20
10:22
Глава 11 
11:3
11:4
11:5
11:9
11:10
Глава 12 
12:4
12:5
12:6
12:7
12:10
12:13
12:16
12:18
12:22
Глава 13 
13:1
13:5
13:7
13:9
13:10
13:11
13:12
13:13
13:16
13:20
13:21
13:23
Глава 14 
14:1
14:2
14:4
14:5
14:7
14:8
14:9
14:10
14:11
14:12
14:13
14:14
14:16
14:17
14:19
14:21
14:23
14:24
14:25
14:27
14:28
14:29
14:30
14:31
14:32
14:34
14:36
14:38
14:39
14:40
14:42
14:46
14:47
14:52
Глава 15 
15:3
15:4
15:8
15:9
15:10
15:14
15:15
15:16
15:19
15:20
15:21
15:25
15:27
15:31
15:32
15:34
Глава 16 
16:2
16:8
16:10
16:15
16:16
16:17
16:18
16:22
16:23
Глава 17 
17:2
17:3
17:6
17:7
17:8
17:9
17:11
17:16
17:17
17:18
17:19
17:20
17:21
17:22
17:24
17:25
17:27
17:29
17:30
17:31
17:32
17:33
17:35
17:36
17:38
17:39
17:40
17:41
17:43
17:48
17:51
17:52
17:53
17:54
17:56
17:57
Глава 18 
18:2
18:4
18:5
18:8
18:9
18:12
18:13
18:15
18:19
18:20
18:21
18:22
18:23
18:24
18:26
18:28
18:29
18:30
Глава 19 
19:2
19:3
19:4
19:7
19:8
19:12
19:13
19:14
19:15
19:16
19:17
19:18
19:19
19:20
19:21
Глава 20 
20:4
20:5
20:7
20:9
20:10
20:11
20:12
20:13
20:14
20:18
20:19
20:20
20:21
20:22
20:23
20:25
20:27
20:28
20:29
20:30
20:31
20:32
20:34
20:35
20:36
20:37
20:38
20:39
20:40
20:41
20:43
Глава 21 
21:2
21:3
21:4
21:5
21:8
21:12
21:14
21:15
Глава 22 
22:6
22:7
22:8
22:12
22:13
22:14
22:15
22:17
22:18
22:19
22:22
22:23
Глава 23 
23:3
23:4
23:5
23:7
23:8
23:10
23:11
23:12
23:13
23:15
23:16
23:18
23:20
23:21
23:22
23:23
23:26
23:27
23:28
23:29
Глава 24 
24:1
24:2
24:3
24:4
24:6
24:8
24:9
24:10
24:11
24:12
24:13
24:14
24:16
24:17
24:21
24:22
24:23
Глава 25 
25:3
25:4
25:5
25:6
25:7
25:8
25:9
25:10
25:11
25:12
25:14
25:15
25:16
25:17
25:19
25:20
25:22
25:23
25:24
25:25
25:27
25:31
25:32
25:33
25:34
25:37
25:38
25:40
25:41
25:42
25:44
Глава 26 
26:2
26:3
26:4
26:6
26:8
26:12
26:13
26:14
26:22
26:24
26:25
Глава 27 
27:1
27:4
27:5
27:10
27:11
27:12
Глава 28 
28:2
28:5
28:9
28:10
28:12
28:13
28:14
28:16
28:20
28:21
28:22
28:23
28:24
28:25
Глава 29 
29:2
29:6
29:7
29:10
Глава 30 
30:1
30:2
30:3
30:4
30:8
30:9
30:10
30:11
30:13
30:14
30:15
30:16
30:17
30:18
30:19
30:20
30:21
30:22
30:23
30:25
30:29
30:30
30:31
Глава 31 
31:3
31:4
31:5
31:8
31:9
Синодальный
1 Бездетная Анна молится в Силоме о сыне, обещав посвятить его Господу; 12 священник Илий благословил Анну; 19 рождение Самуила; когда он был вскормлен, то был отведен в дом Господень и оставлен у Илия.
Был один человек из Рамафаим-Цофима, с горы Ефремовой, имя ему Елкана, сын Иерохама, сына Илия, сына Тоху, сына Цуфа, – Ефрафянин;
у него были две жены: имя одной Анна, а имя другой Феннана; у Феннаны были дети, у Анны же не было детей.
И ходил этот человек из города своего в положенные дни поклоняться и приносить жертву Господу Саваофу в Силом; там были [Илий и] два сына его, Офни и Финеес, священниками Господа.
В тот день, когда Елкана приносил жертву, давал Феннане, жене своей, и всем сыновьям ее и дочерям ее части;
Анне же давал часть особую, [так как у нее не было детей], ибо любил Анну [более, нежели Феннану], хотя Господь заключил чрево ее.
Соперница ее сильно огорчала ее, побуждая ее к ропоту на то, что Господь заключил чрево ее.
Так бывало каждый год, когда ходила она в дом Господень; та огорчала ее, а эта плакала [и сетовала] и не ела.
И сказал ей Елкана, муж ее: Анна! [Она отвечала ему: вот я. И сказал ей:] что ты плачешь и почему не ешь, и отчего скорбит сердце твое? не лучше ли я для тебя десяти сыновей?
И встала Анна после того, как они ели и пили в Силоме, [и стала пред Господом]. Илий же священник сидел тогда на седалище у входа в храм Господень.
И была она в скорби души, и молилась Господу, и горько плакала,
и дала обет, говоря: Господи [Всемогущий Боже] Саваоф! если Ты призришь на скорбь рабы Твоей и вспомнишь обо мне, и не забудешь рабы Твоей и дашь рабе Твоей дитя мужеского пола, то я отдам его Господу [в дар] на все дни жизни его, [и вина и сикера не будет он пить,] и бритва не коснется головы его.
Между тем как она долго молилась пред Господом, Илий смотрел на уста ее;
и как Анна говорила в сердце своем, а уста ее только двигались, и не было слышно голоса ее, то Илий счел ее пьяною.
И сказал ей Илий: доколе ты будешь пьяною? вытрезвись от вина твоего [и иди от лица Господня].
И отвечала Анна, и сказала: нет, господин мой; я – жена, скорбящая духом, вина и сикера я не пила, но изливаю душу мою пред Господом;
не считай рабы твоей негодною женщиною, ибо от великой печали моей и от скорби моей я говорила доселе.
И отвечал Илий и сказал: иди с миром, и Бог Израилев исполнит прошение твое, чего ты просила у Него.
Она же сказала: да найдет раба твоя милость в очах твоих! И пошла она в путь свой, и ела, и лице ее не было уже печально, как прежде.
И встали они поутру, и поклонились пред Господом, и возвратились, и пришли в дом свой в Раму. И познал Елкана Анну, жену свою, и вспомнил о ней Господь.
Чрез несколько времени зачала Анна и родила сына и дала ему имя: Самуил, ибо, [говорила она], от Господа [Бога Саваофа] я испросила его.
И пошел муж ее Елкана и все семейство его [в Силом] совершить годичную жертву Господу и обеты свои [и все десятины от земли своей].
Анна же не пошла [с ним], сказав мужу своему: когда младенец отнят будет от груди и подрастет, тогда я отведу его, и он явится пред Господом и останется там навсегда.
И сказал ей Елкана, муж ее: делай, что тебе угодно; оставайся, доколе не вскормишь его грудью; только да утвердит Господь слово, [вышедшее из уст твоих]. И осталась жена его, и кормила грудью сына своего, доколе не вскормила.
Когда же вскормила его, пошла с ним в Силом, взяв три тельца [и хлебы] и одну ефу муки и мех вина, и пришла в дом Господа в Силом, [и отрок с ними]; отрок же был еще дитя.
[И привели его пред лице Господа; и принес отец его жертву, какую в установленные дни приносил Господу. И привели отрока] и закололи тельца; и привела отрока [Анна мать] к Илию
и сказала: о, господин мой! да живет душа твоя, господин мой! я – та самая женщина, которая здесь при тебе стояла и молилась Господу;
о сем дитяти молилась я, и исполнил мне Господь прошение мое, чего я просила у Него;
и я отдаю его Господу на все дни жизни его, служить Господу. И поклонилась там Господу.
1 Псалом хваления Анны; 12 негодные сыновья Илия; 18 отрок Самуил с Илием; 22 Господь объявляет суд Свой над домом Илия за грехи его сыновей.
И молилась Анна и говорила: возрадовалось сердце мое в Господе; вознесся рог мой в Боге моем; широко разверзлись уста мои на врагов моих, ибо я радуюсь о спасении Твоем.
Нет столь святаго, как Господь; ибо нет другого, кроме Тебя; и нет твердыни, как Бог наш.
Не умножайте речей надменных; дерзкие слова да не исходят из уст ваших; ибо Господь есть Бог ведения, и дела у Него взвешены.
Лук сильных преломляется, а немощные препоясываются силою;
сытые работают из хлеба, а голодные отдыхают; даже бесплодная рождает семь раз, а многочадная изнемогает.
Господь умерщвляет и оживляет, низводит в преисподнюю и возводит;
Господь делает нищим и обогащает, унижает и возвышает.
Из праха подъемлет Он бедного, из брения возвышает нищего, посаждая с вельможами, и престол славы дает им в наследие; ибо у Господа основания земли, и Он утвердил на них вселенную.
Стопы святых Своих Он блюдет, а беззаконные во тьме исчезают; ибо не силою крепок человек.
Господь сотрет препирающихся с Ним; с небес возгремит на них. [Господь свят. Да не хвалится мудрый мудростью своею, и да не хвалится сильный силою своею, и да не хвалится богатый богатством своим, но желающий хвалиться да хвалится тем, что разумеет и знает Господа.] Господь будет судить концы земли, и даст крепость царю Своему и вознесет рог помазанника Своего.
[И оставили Самуила там пред Господом,] и пошел Елкана в Раму в дом свой, а отрок остался служить Господу при Илии священнике.
Сыновья же Илия были люди негодные; они не знали Господа
и долга священников в отношении к народу. Когда кто приносил жертву, отрок священнический, во время варения мяса, приходил с вилкой в руке своей
и опускал ее в котел, или в кастрюлю, или на сковороду, или в горшок, и что вынет вилка, то брал себе священник. Так поступали они со всеми Израильтянами, приходившими туда в Силом.
Даже прежде, нежели сожигали тук, приходил отрок священнический и говорил приносившему жертву: дай мяса на жаркое священнику; он не возьмет у тебя вареного мяса, а дай сырое.
И если кто говорил ему: пусть сожгут прежде тук, как должно, и потом возьми себе, сколько пожелает душа твоя, то он говорил: нет, теперь же дай, а если нет, то силою возьму.
И грех этих молодых людей был весьма велик пред Господом, ибо они отвращали от жертвоприношений Господу.
Отрок же Самуил служил пред Господом, надевая льняной ефод.
Верхнюю одежду малую делала ему мать его и приносила ему ежегодно, когда приходила с мужем своим для принесения положенной жертвы.
И благословил Илий Елкану и жену его и сказал: да даст тебе Господь детей от жены сей вместо данного, которого ты отдал Господу! И пошли они в место свое.
И посетил Господь Анну, и зачала она и родила еще трех сыновей и двух дочерей; а отрок Самуил возрастал у Господа.
Илий же был весьма стар и слышал все, как поступают сыновья его со всеми Израильтянами, и что они спят с женщинами, собиравшимися у входа в скинию собрания.
И сказал им: для чего вы делаете такие дела? ибо я слышу худые речи о вас от всего народа [Господня].
Нет, дети мои, нехороша молва, которую я слышу [о вас, не делайте так, ибо нехороша молва, которую я слышу]; вы развращаете народ Господень;
если согрешит человек против человека, то помолятся о нем Богу; если же человек согрешит против Господа, то кто будет ходатаем о нем? Но они не слушали голоса отца своего, ибо Господь решил уже предать их смерти.
Отрок же Самуил более и более приходил в возраст и в благоволение у Господа и у людей.
И пришел человек Божий к Илию и сказал ему: так говорит Господь: не открылся ли Я дому отца твоего, когда еще были они в Египте, в доме фараона?
И не избрал ли его из всех колен Израилевых Себе во священника, чтоб он восходил к жертвеннику Моему, чтобы воскурял фимиам, чтобы носил ефод предо Мною? И не дал ли Я дому отца твоего от всех огнем сожигаемых жертв сынов Израилевых?
Для чего же вы попираете ногами жертвы Мои и хлебные приношения Мои, которые заповедал Я для жилища Моего, и для чего ты предпочитаешь Мне сыновей своих, утучняя себя начатками всех приношений народа Моего – Израиля?
Посему так говорит Господь Бог Израилев: Я сказал тогда: «дом твой и дом отца твоего будут ходить пред лицем Моим вовек». Но теперь говорит Господь: да не будет так, ибо Я прославлю прославляющих Меня, а бесславящие Меня будут посрамлены.
Вот, наступают дни, в которые Я подсеку мышцу твою и мышцу дома отца твоего, так что не будет старца в доме твоем [никогда];
и ты будешь видеть бедствие жилища Моего, при всем том, что Господь благотворит Израилю и не будет в доме твоем старца во все дни,
Я не отрешу у тебя всех от жертвенника Моего, чтобы томить глаза твои и мучить душу твою; но все потомство дома твоего будет умирать в средних летах.
И вот тебе знамение, которое последует с двумя сыновьями твоими, Офни и Финеесом: оба они умрут в один день.
И поставлю Себе священника верного; он будет поступать по сердцу Моему и по душе Моей; и дом его сделаю твердым, и он будет ходить пред помазанником Моим во все дни;
и всякий, оставшийся из дома твоего, придет кланяться ему из-за геры серебра и куска хлеба и скажет: «причисли меня к какой-либо левитской должности, чтоб иметь пропитание».
1 Господь воззвал к Самуилу; 11 слово Господа к Илию чрез Самуила; 19 весь Израиль признал отныне в Самуиле пророка Господня.
Отрок Самуил служил Господу при Илии; слово Господне было редко в те дни, видения были не часты.
И было в то время, когда Илий лежал на своем месте, – глаза же его начали смежаться, и он не мог видеть, –
и светильник Божий еще не погас, и Самуил лежал в храме Господнем, где ковчег Божий;
воззвал Господь к Самуилу: [Самуил, Самуил!] И отвечал он: вот я!
И побежал к Илию и сказал: вот я! ты звал меня. Но тот сказал: я не звал тебя; пойди назад, ложись. И он пошел и лег.
Но Господь в другой раз воззвал к Самуилу: [Самуил, Самуил!] Он встал, и пришел к Илию вторично, и сказал: вот я! ты звал меня. Но тот сказал: я не звал тебя, сын мой; пойди назад, ложись.
Самуил еще не знал тогда голоса Господа, и еще не открывалось ему слово Господне.
И воззвал Господь к Самуилу еще в третий раз. Он встал и пришел к Илию и сказал: вот я! ты звал меня. Тогда понял Илий, что Господь зовет отрока.
И сказал Илий Самуилу: пойди назад и ложись, и когда [Зовущий] позовет тебя, ты скажи: говори, Господи, ибо слышит раб Твой. И пошел Самуил и лег на месте своем.
И пришел Господь, и стал, и воззвал, как в тот и другой раз: Самуил, Самуил! И сказал Самуил: говори, [Господи,] ибо слышит раб Твой.
И сказал Господь Самуилу: вот, Я сделаю дело в Израиле, о котором кто услышит, у того зазвенит в обоих ушах;
в тот день Я исполню над Илием все то, что Я говорил о доме его; Я начну и окончу;
Я объявил ему, что Я накажу дом его навеки за ту вину, что он знал, как сыновья его нечествуют, и не обуздывал их;
и посему клянусь дому Илия, что вина дома Илиева не загладится ни жертвами, ни приношениями хлебными вовек.
И спал Самуил до утра, [и встал рано] и отворил двери дома Господня; и боялся Самуил объявить видение сие Илию.
Но Илий позвал Самуила и сказал: сын мой Самуил! Тот сказал: вот я!
И сказал Илий: что сказано тебе? не скрой от меня; то и то сделает с тобою Бог, и еще больше сделает, если ты утаишь от меня что-либо из всего того, что сказано тебе.
И объявил ему Самуил все и не скрыл от него ничего. Тогда сказал [Илий]: Он – Господь; что Ему угодно, то да сотворит.
И возрос Самуил, и Господь был с ним; и не осталось ни одного из слов его неисполнившимся.
И узнал весь Израиль от Дана до Вирсавии, что Самуил удостоен быть пророком Господним.
И продолжал Господь являться в Силоме после того, как открыл Себя Самуилу в Силоме чрез слово Господне. [И уверились во всем Израиле, от конца до конца земли, что Самуил есть пророк Господень. Илий же сделался очень стар, а сыновья его продолжали ходить беззаконным путем своим пред Господом.]
1 Израиль принес ковчег из Силома для войны с Филистимлянами; 6 во время сражения Филистимляне взяли ковчег и умертвили обоих сыновей Илия; 12 когда вестник сообщал об этом Илию, он упал замертво; 19 наименование Ихавод.
[И собрались Филистимляне воевать с Израильтянами.] И было слово Самуила ко всему Израилю. И выступили Израильтяне против Филистимлян на войну и расположились станом при Авен-Езере, а Филистимляне расположились при Афеке.
И выстроились Филистимляне против Израильтян, и произошла битва, и были поражены Израильтяне Филистимлянами, которые побили на поле сражения около четырех тысяч человек.
И пришел народ в стан; и сказали старейшины Израилевы: за что поразил нас Господь сегодня пред Филистимлянами? возьмем себе из Силома ковчег завета Господня, и он пойдет среди нас и спасет нас от руки врагов наших.
И послал народ в Силом, и принесли оттуда ковчег завета Господа Саваофа, седящего на херувимах; а при ковчеге завета Божия были и два сына Илиевы, Офни и Финеес.
И когда прибыл ковчег завета Господня в стан, весь Израиль поднял такой сильный крик, что земля стонала.
И услышали Филистимляне шум восклицаний и сказали: отчего такие громкие восклицания в стане Евреев? И узнали, что ковчег Господень прибыл в стан.
И устрашились Филистимляне, ибо сказали: Бог тот пришел к ним в стан. И сказали: горе нам! ибо не бывало подобного ни вчера, ни третьего дня;
горе нам! кто избавит нас от руки этого сильного Бога? Это – тот Бог, Который поразил Египтян всякими казнями в пустыне;
укрепитесь и будьте мужественны, Филистимляне, чтобы вам не быть в порабощении у Евреев, как они у вас в порабощении; будьте мужественны и сразитесь с ними.
И сразились Филистимляне, и поражены были Израильтяне, и каждый побежал в шатер свой, и было поражение весьма великое, и пало из Израильтян тридцать тысяч пеших.
И ковчег Божий был взят, и два сына Илиевы, Офни и Финеес, умерли.
И побежал один Вениамитянин с места сражения и пришел в Силом в тот же день; одежда на нем была разодрана и прах на голове его.
Когда пришел он, Илий сидел на седалище при дороге у ворот и смотрел, ибо сердце его трепетало за ковчег Божий. И когда человек тот пришел и объявил в городе, то громко восстенал весь город.
И услышал Илий звуки вопля и сказал: отчего такой шум? И тотчас подошел человек тот и объявил Илию.
Илий был тогда девяноста восьми лет; и глаза его померкли, и он не мог видеть.
И сказал тот человек Илию: я пришел из стана, сегодня же бежал я с места сражения. И сказал Илий: что произошло, сын мой?
И отвечал вестник и сказал: побежал Израиль пред Филистимлянами, и поражение великое произошло в народе, и оба сына твои, Офни и Финеес, умерли, и ковчег Божий взят.
Когда упомянул он о ковчеге Божием, Илий упал с седалища навзничь у ворот, сломал себе хребет и умер; ибо он был стар и тяжел. Был же он судьею Израиля сорок лет.
Невестка его, жена Финеесова, была беременна уже пред родами. И когда услышала она известие о взятии ковчега Божия и о смерти свекра своего и мужа своего, то упала на колени и родила, ибо приступили к ней боли ее.
И когда умирала она, стоявшие при ней женщины говорили ей: не бойся, ты родила сына. Но она не отвечала и не обращала внимания.
И назвала младенца: Ихавод*, сказав: «отошла слава от Израиля» – со взятием ковчега Божия и [со смертью] свекра ее и мужа ее. //*Бесславие.
Она сказала: отошла слава от Израиля, ибо взят ковчег Божий.
1 Проклятие над храмом Дагона и Азотом, когда внесен был туда ковчег Господень; 8 то же над Гефом и Аскалоном.
Филистимляне же взяли ковчег Божий и принесли его из Авен-Езера в Азот.
И взяли Филистимляне ковчег Божий, и внесли его в храм Дагона, и поставили его подле Дагона.
И встали Азотяне рано на другой день, и вот, Дагон лежит лицем своим к земле пред ковчегом Господним. И взяли они Дагона и опять поставили его на свое место.
И встали они поутру на следующий день, и вот, Дагон лежит ниц на земле пред ковчегом Господним; голова Дагонова и [обе ноги его и] обе руки его [лежали] отсеченные, каждая особо, на пороге, осталось только туловище Дагона.
Посему жрецы Дагоновы и все приходящие в капище Дагона в Азот не ступают на порог Дагонов до сего дня, [а переступают чрез него].
И отяготела рука Господня над Азотянами, и Он поражал их и наказал их мучительными наростами, в Азоте и в окрестностях его, [а внутри страны размножились мыши, и было в городе великое отчаяние].
И увидели это Азотяне и сказали: да не останется ковчег Бога Израилева у нас, ибо тяжка рука Его и для нас и для Дагона, бога нашего.
И послали, и собрали к себе всех владетелей Филистимских, и сказали: что нам делать с ковчегом Бога Израилева? И сказали [Гефяне]: пусть ковчег Бога Израилева перейдет [к нам] в Геф. И отправили ковчег Бога Израилева в Геф.
После того, как отправили его, была рука Господа на городе – ужас весьма великий, и поразил Господь жителей города от малого до большого, и показались на них наросты.
И отослали они ковчег Божий в Аскалон; и когда пришел ковчег Божий в Аскалон, возопили Аскалонитяне, говоря: принесли к нам ковчег Бога Израилева, чтоб умертвить нас и народ наш.
И послали, и собрали всех владетелей Филистимских, и сказали: отошлите ковчег Бога Израилева; пусть он возвратится в свое место, чтобы не умертвил он нас и народа нашего. Ибо смертельный ужас был во всем городе; весьма отяготела рука Божия на них, [когда пришел туда ковчег Бога Израилева].
И те, которые не умерли, поражены были наростами, так что вопль города восходил до небес.
1 Чтобы избавиться от казней, Филистимляне решили отправить ковчег назад к Израилю; 10 коровы привезли ковчег на колеснице, вместе с пожертвованиями Филистимлян, в Вефсамис; 19 жители Вефсамиса поражены Господом и отправляют ковчег дальше.
И пробыл ковчег Господень в области Филистимской семь месяцев, [и наполнилась земля та мышами].
И призвали Филистимляне жрецов и прорицателей [и заклинателей] и сказали: что нам делать с ковчегом Господним? научите нас, как нам отпустить его в свое место.
Те сказали: если вы хотите отпустить ковчег [завета Господа] Бога Израилева, то не отпускайте его ни с чем, но принесите Ему жертву повинности; тогда исцелитесь и узнаете, за что не отступает от вас рука Его.
И сказали они: какую жертву повинности должны мы принести Ему? Те сказали: по числу владетелей Филистимских пять наростов золотых и пять мышей золотых; ибо казнь одна на всех вас и на владетелях ваших;
итак сделайте изваяния наростов ваших и изваяния мышей ваших, опустошающих землю, и воздайте славу Богу Израилеву; может быть, Он облегчит руку Свою над вами и над богами вашими и над землею вашею;
и для чего вам ожесточать сердце ваше, как ожесточили сердце свое Египтяне и фараон? вот, когда Господь показал силу Свою над ними, то они отпустили их, и те пошли;
итак возьмите, сделайте одну колесницу новую и возьмите двух первородивших коров, на которых не было ярма, и впрягите коров в колесницу, а телят их отведите от них домой;
и возьмите ковчег Господень, и поставьте его на колесницу, а золотые вещи, которые принесете Ему в жертву повинности, положите в ящик сбоку его; и отпустите его, и пусть пойдет;
и смотрите, если он пойдет к пределам своим, к Вефсамису, то он великое сие зло сделал нам; если же нет, то мы будем знать, что не его рука поразила нас, а сделалось это с нами случайно.
И сделали они так: и взяли двух первородивших коров и впрягли их в колесницу, а телят их удержали дома;
и поставили ковчег Господа на колесницу и ящик с золотыми мышами и изваяниями наростов.
И пошли коровы прямо на дорогу к Вефсамису; одною дорогою шли, шли и мычали, но не уклонялись ни направо, ни налево; владетели же Филистимские следовали за ними до пределов Вефсамиса.
Жители Вефсамиса жали тогда пшеницу в долине, и взглянув увидели ковчег Господень, и обрадовались, что увидели его.
Колесница же пришла на поле Иисуса Вефсамитянина и остановилась там; и был тут большой камень, и раскололи колесницу на дрова, а коров принесли во всесожжение Господу.
Левиты сняли ковчег Господа и ящик, бывший при нем, в котором были золотые вещи, и поставили на большом том камне; жители же Вефсамиса принесли в тот день всесожжения и закололи жертвы Господу.
И пять владетелей Филистимских видели это и возвратились в тот день в Аккарон.
Золотые эти наросты, которые принесли Филистимляне в жертву повинности Господу, были: один за Азот, один за Газу, один за Аскалон, один за Геф, один за Аккарон;
а золотые мыши были по числу всех городов Филистимских – пяти владетелей, от городов укрепленных и до открытых сел, до большого камня, на котором поставили ковчег Господа и который находится до сего дня на поле Иисуса Вефсамитянина.
[Не порадовались сыны Иехониины среди мужей Вефсамисских, что видели ковчег Господа]. И поразил Он жителей Вефсамиса за то, что они заглядывали в ковчег Господа, и убил из народа пятьдесят тысяч семьдесят человек; и заплакал народ, ибо поразил Господь народ поражением великим.
И сказали жители Вефсамиса: кто может стоять пред Господом, сим святым Богом? и к кому Он пойдет от нас?
И послали послов к жителям Кириаф-Иарима сказать: Филистимляне возвратили ковчег Господа; придите, возьмите его к себе.
1 Ковчег оставался в Кириаф-Иариме лет двадцать; 3 Самуил увещевает Израиля обратиться к Господу и собирает его в Массифу для поста и жертвоприношений; 10 поражение Филистимлян, камень Авен-Езер, Самуил — судья.
И пришли жители Кириаф-Иарима, и взяли ковчег Господа, и принесли его в дом Аминадава, на холм, а Елеазара, сына его, посвятили, чтобы он хранил ковчег Господа.
С того дня, как остался ковчег в Кириаф-Иариме, прошло много времени, лет двадцать. И обратился весь дом Израилев к Господу.
И сказал Самуил всему дому Израилеву, говоря: если вы всем сердцем своим обращаетесь к Господу, то удалите из среды себя богов иноземных и Астарт и расположите сердце ваше к Господу, и служите Ему одному, и Он избавит вас от руки Филистимлян.
И удалили сыны Израилевы Ваалов и Астарт и стали служить одному Господу.
И сказал Самуил: соберите всех Израильтян в Массифу и я помолюсь о вас Господу.
И собрались в Массифу, и черпали воду, и проливали пред Господом, и постились в тот день, говоря: согрешили мы пред Господом. И судил Самуил сынов Израилевых в Массифе.
Когда же услышали Филистимляне, что собрались сыны Израилевы в Массифу, тогда пошли владетели Филистимские на Израиля. Израильтяне, услышав о том, убоялись Филистимлян.
И сказали сыны Израилевы Самуилу: не переставай взывать о нас к Господу Богу нашему, чтоб Он спас нас от руки Филистимлян. [И сказал Самуил: да не будет этого со мною, чтоб отступить от Господа Бога моего, и не взывать о вас в молитве!]
И взял Самуил одного ягненка от сосцов, и принес его [со всем народом] во всесожжение Господу, и воззвал Самуил к Господу о Израиле, и услышал его Господь.
И когда Самуил возносил всесожжение, Филистимляне пришли воевать с Израилем. Но Господь возгремел в тот день сильным громом над Филистимлянами и навел на них ужас, и они были поражены пред Израилем.
И выступили Израильтяне из Массифы, и преследовали Филистимлян, и поражали их до места под Вефхором.
И взял Самуил один камень, и поставил между Массифою и между Сеном, и назвал его Авен-Езер*, сказав: до сего места помог нам Господь. //*Камень помощи.
Так усмирены были Филистимляне, и не стали более ходить в пределы Израилевы; и была рука Господня на Филистимлянах во все дни Самуила.
И возвращены были Израилю города, которые взяли Филистимляне у Израиля, от Аккарона и до Гефа, и пределы их освободил Израиль из рук Филистимлян, и был мир между Израилем и Аморреями.
И был Самуил судьею Израиля во все дни жизни своей:
из года в год он ходил и обходил Вефиль, и Галгал и Массифу и судил Израиля во всех сих местах;
потом возвращался в Раму; ибо там был дом его, и там судил он Израиля, и построил там жертвенник Господу.
1 Просьба старейшин Израиля к Самуилу поставить им царя; Господь повелевает выполнить их просьбу; 10 Самуил предупреждает их, чего им это будет стоить, 19 но они продолжают требовать царя.
Когда же состарился Самуил, то поставил сыновей своих судьями над Израилем.
Имя старшему сыну его Иоиль, а имя второму сыну его Авия; они были судьями в Вирсавии.
Но сыновья его не ходили путями его, а уклонились в корысть и брали подарки, и судили превратно.
И собрались все старейшины Израиля, и пришли к Самуилу в Раму,
и сказали ему: вот, ты состарился, а сыновья твои не ходят путями твоими; итак поставь над нами царя, чтобы он судил нас, как у прочих народов.
И не понравилось слово сие Самуилу, когда они сказали: дай нам царя, чтобы он судил нас. И молился Самуил Господу.
И сказал Господь Самуилу: послушай голоса народа во всем, что они говорят тебе; ибо не тебя они отвергли, но отвергли Меня, чтоб Я не царствовал над ними;
как они поступали с того дня, в который Я вывел их из Египта, и до сего дня, оставляли Меня и служили иным богам, так поступают они с тобою;
итак послушай голоса их; только представь им и объяви им права царя, который будет царствовать над ними.
И пересказал Самуил все слова Господа народу, просящему у него царя,
и сказал: вот какие будут права царя, который будет царствовать над вами: сыновей ваших он возьмет и приставит их к колесницам своим и сделает всадниками своими, и будут они бегать пред колесницами его;
и поставит их у себя тысяченачальниками и пятидесятниками, и чтобы они возделывали поля его, и жали хлеб его, и делали ему воинское оружие и колесничный прибор его;
и дочерей ваших возьмет, чтоб они составляли масти, варили кушанье и пекли хлебы;
и поля ваши и виноградные и масличные сады ваши лучшие возьмет, и отдаст слугам своим;
и от посевов ваших и из виноградных садов ваших возьмет десятую часть и отдаст евнухам своим и слугам своим;
и рабов ваших и рабынь ваших, и юношей ваших лучших, и ослов ваших возьмет и употребит на свои дела;
от мелкого скота вашего возьмет десятую часть, и сами вы будете ему рабами;
и восстенаете тогда от царя вашего, которого вы избрали себе; и не будет Господь отвечать вам тогда.
Но народ не согласился послушаться голоса Самуила, и сказал: нет, пусть царь будет над нами,
и мы будем как прочие народы: будет судить нас царь наш, и ходить пред нами, и вести войны наши.
И выслушал Самуил все слова народа, и пересказал их вслух Господа.
И сказал Господь Самуилу: послушай голоса их и поставь им царя. И сказал Самуил Израильтянам: пойдите каждый в свой город.
1 Саул, сын Киса Вениамитянина, в поисках ослиц отца своего приходит к городу Самуила и просит у него совета; 19 Самуил призывает Саула к себе, ест и беседует с ним.
Был некто из сынов Вениамина, имя его Кис, сын Авиила, сына Церона, сына Бехорафа, сына Афия, сына некоего Вениамитянина, человек знатный.
У него был сын, имя его Саул, молодой и красивый; и не было никого из Израильтян красивее его; он от плеч своих был выше всего народа.
И пропали ослицы у Киса, отца Саулова, и сказал Кис Саулу, сыну своему: возьми с собою одного из слуг и встань, пойди, поищи ослиц.
И прошел он гору Ефремову и прошел землю Шалишу, но не нашли; и прошли землю Шаалим, и там их нет; и прошел он землю Вениаминову, и не нашли.
Когда они пришли в землю Цуф, Саул сказал слуге своему, который был с ним: пойдем назад, чтобы отец мой, оставив ослиц, не стал беспокоиться о нас.
Но слуга сказал ему: вот в этом городе есть человек Божий, человек уважаемый; все, что он ни скажет, сбывается; сходим теперь туда; может быть, он укажет нам путь наш, по которому нам идти.
И сказал Саул слуге своему: вот мы пойдем, а что мы принесем тому человеку? ибо хлеба не стало в сумах наших, и подарка нет, чтобы поднести человеку Божию; что у нас?
И опять отвечал слуга Саулу и сказал: вот в руке моей четверть сикля серебра; я отдам человеку Божию, и он укажет нам путь наш.
Прежде у Израиля, когда кто-нибудь шел вопрошать Бога, говорили так: «пойдем к прозорливцу»; ибо тот, кого называют ныне пророком, прежде назывался прозорливцем.
И сказал Саул слуге своему: хорошо ты говоришь; пойдем. И пошли в город, где человек Божий.
Когда они поднимались вверх в город, то встретили девиц, вышедших черпать воду, и сказали им: есть ли здесь прозорливец?
Те отвечали им и сказали: есть; вот, он впереди тебя; только поспешай, ибо он сегодня пришел в город, потому что сегодня у народа жертвоприношение на высоте;
когда придете в город, застанете его, пока он еще не пошел на ту высоту, на обед; ибо народ не начнет есть, доколе он не придет; потому что он благословит жертву, и после того станут есть званые; итак ступайте, теперь еще застанете его.
И пошли они в город. Когда же вошли в средину города, то вот и Самуил выходит навстречу им, чтоб идти на высоту.
А Господь открыл Самуилу за день до прихода Саулова и сказал:
завтра в это время Я пришлю к тебе человека из земли Вениаминовой, и ты помажь его в правителя народу Моему – Израилю, и он спасет народ Мой от руки Филистимлян; ибо Я призрел на народ Мой, так как вопль его достиг до Меня.
Когда Самуил увидел Саула, то Господь сказал ему: вот человек, о котором Я говорил тебе; он будет управлять народом Моим.
И подошел Саул к Самуилу в воротах и спросил его: скажи мне, где дом прозорливца?
И отвечал Самуил Саулу, и сказал: я прозорливец, иди впереди меня на высоту; и вы будете обедать со мною сегодня, и отпущу тебя утром, и все, что у тебя на сердце, скажу тебе;
а об ослицах, которые у тебя пропали уже три дня, не заботься; они нашлись. И кому все вожделенное в Израиле? Не тебе ли и всему дому отца твоего?
И отвечал Саул и сказал: не сын ли я Вениамина, одного из меньших колен Израилевых? И племя мое не малейшее ли между всеми племенами колена Вениаминова? К чему же ты говоришь мне это?
И взял Самуил Саула и слугу его, и ввел их в комнату, и дал им первое место между зваными, которых было около тридцати человек.
И сказал Самуил повару: подай ту часть, которую я дал тебе и о которой я сказал тебе: «отложи ее у себя».
И взял повар плечо и что было при нем и положил пред Саулом. И сказал [Самуил]: вот это оставлено, положи пред собою и ешь, ибо к сему времени сбережено это для тебя, когда я созывал народ. И обедал Саул с Самуилом в тот день.
И сошли они с высоты в город, и Самуил разговаривал с Саулом на кровле, [и постлали Саулу на кровле, и он спал].
Утром встали они так: когда взошла заря, Самуил воззвал к Саулу на кровлю и сказал: встань, я провожу тебя. И встал Саул, и вышли оба они из дома, он и Самуил.
Когда подходили они к концу города, Самуил сказал Саулу: скажи слуге, чтобы он пошел впереди нас, – и он пошел вперед; – а ты остановись теперь, и я открою тебе, что сказал Бог.
1 Помазание Саула Самуилом на царство и указание идти в Галгал; 9 Саул пророчествует среди пророков; 14 дядя Саула; 17 в Массифе Самуил представляет Саула народу, который принимает его своим царем, но некоторые презрели его.
И взял Самуил сосуд с елеем и вылил на голову его, и поцеловал его и сказал: вот, Господь помазывает тебя в правителя наследия Своего [в Израиле, и ты будешь царствовать над народом Господним и спасешь их от руки врагов их, окружающих их, и вот тебе знамение, что помазал тебя Господь в царя над наследием Своим]:
когда ты теперь пойдешь от меня, то встретишь двух человек близ гроба Рахили, на пределах Вениаминовых, в Целцахе, и они скажут тебе: «нашлись ослицы, которых ты ходил искать, и вот отец твой, забыв об ослицах, беспокоится о вас, говоря: что с сыном моим?»
И пойдешь оттуда далее и придешь к дубраве Фаворской, и встретят тебя там три человека, идущих к Богу в Вефиль: один несет трех козлят, другой несет три хлеба, а третий несет мех с вином;
и будут приветствовать они тебя и дадут тебе два хлеба, и ты возьмешь из рук их.
После того ты придешь на холм Божий, где охранный отряд Филистимский; [там начальники Филистимские;] и когда войдешь там в город, встретишь сонм пророков, сходящих с высоты, и пред ними псалтирь и тимпан, и свирель и гусли, и они пророчествуют;
и найдет на тебя Дух Господень, и ты будешь пророчествовать с ними и сделаешься иным человеком.
Когда эти знамения сбудутся с тобою, тогда делай, что может рука твоя, ибо с тобою Бог.
И ты пойди прежде меня в Галгал, куда и я приду к тебе для принесения всесожжений и мирных жертв; семь дней жди, доколе я не приду к тебе, и тогда укажу тебе, что тебе делать.
Как скоро Саул обратился, чтоб идти от Самуила, Бог дал ему иное сердце, и сбылись все те знамения в тот же день.
Когда пришли они к холму, вот встречается им сонм пророков, и сошел на него Дух Божий, и он пророчествовал среди них.
Все знавшие его вчера и третьего дня, увидев, что он с пророками пророчествует, говорили в народе друг другу: что это сталось с сыном Кисовым? неужели и Саул во пророках?
И отвечал один из бывших там и сказал: а у тех кто отец? Посему вошло в пословицу: «неужели и Саул во пророках?»
И перестал он пророчествовать, и пошел на высоту.
И сказал дядя Саулов ему и слуге его: куда вы ходили? Он сказал: искать ослиц, но, видя, что их нет, зашли к Самуилу.
И сказал дядя Саулов: расскажи мне, что сказал вам Самуил.
И сказал Саул дяде своему: он объявил нам, что ослицы нашлись. А того, что сказал ему Самуил о царстве, не открыл ему.
И созвал Самуил народ к Господу в Массифу
и сказал сынам Израилевым: так говорит Господь Бог Израилев: Я вывел Израиля из Египта и избавил вас от руки Египтян и от руки всех царств, угнетавших вас.
А вы теперь отвергли Бога вашего, Который спасает вас от всех бедствий ваших и скорбей ваших, и сказали Ему: «царя поставь над нами». Итак предстаньте теперь пред Господом по коленам вашим и по племенам вашим.
И велел Самуил подходить всем коленам Израилевым, и указано колено Вениаминово.
И велел подходить колену Вениаминову по племенам его, и указано племя Матриево; и приводят племя Матриево по мужам, и назван Саул, сын Кисов; и искали его, и не находили.
И вопросили еще Господа: придет ли еще он сюда? И сказал Господь: вот он скрывается в обозе.
И побежали и взяли его оттуда, и он стал среди народа и был от плеч своих выше всего народа.
И сказал Самуил всему народу: видите ли, кого избрал Господь? подобного ему нет во всем народе. Тогда весь народ воскликнул и сказал: да живет царь!
И изложил Самуил народу права царства, и написал в книгу, и положил пред Господом. И отпустил весь народ, каждого в дом свой.
Также и Саул пошел в дом свой, в Гиву; и пошли с ним храбрые, которых се́рдца коснулся Бог.
А негодные люди говорили: ему ли спасать нас? И презрели его и не поднесли ему даров; но он как бы не замечал того.
1 Жители Иависа Галаадского отправляют послов к Саулу, чтобы он спас их от Нааса Аммонитянина; 6 Саул собрал Израильтян и поражает Аммонитян, 13 но отказывается казнить воспротивившихся его царствованию; весь народ объявляет в Галгале Саула своим царем.
И [было спустя около месяца,] пришел Наас Аммонитянин и осадил Иавис Галаадский. И сказали все жители Иависа Наасу: заключи с нами союз, и мы будем служить тебе.
И сказал им Наас Аммонитянин: я заключу с вами союз, но с тем, чтобы выколоть у каждого из вас правый глаз и тем положить бесчестие на всего Израиля.
И сказали ему старейшины Иависа: дай нам сроку семь дней, чтобы послать нам послов во все пределы Израильские, и если никто не поможет нам, то мы выйдем к тебе.
И пришли послы в Гиву Саулову и пересказали слова сии вслух народа; и весь народ поднял вопль и заплакал.
И вот, пришел Саул позади волов с поля и сказал: что сделалось с народом, что он плачет? И пересказали ему слова жителей Иависа.
И сошел Дух Божий на Саула, когда он услышал слова сии, и сильно воспламенился гнев его;
и взял он пару волов, и рассек их на части, и послал во все пределы Израильские чрез тех послов, объявляя, что так будет поступлено с волами того, кто не пойдет вслед Саула и Самуила. И напал страх Господень на народ, и выступили все, как один человек.
Саул осмотрел их в Везеке, и нашлось сынов Израилевых триста тысяч и мужей Иудиных тридцать тысяч.
И сказали пришедшим послам: так скажите жителям Иависа Галаадского: завтра будет к вам помощь, когда обогреет солнце. И пришли послы и объявили жителям Иависа, и они обрадовались.
И сказали жители Иависа [Наасу]: завтра выйдем к вам, и поступайте с нами, как вам угодно.
В следующий день Саул разделил народ на три отряда, и они проникли в средину стана во время утренней стражи и поразили Аммонитян до дневного зноя; оставшиеся рассеялись, так что не осталось из них двоих вместе.
Тогда сказал народ Самуилу: кто говорил: «Саулу ли царствовать над нами»? дайте этих людей, и мы умертвим их.
Но Саул сказал: в сей день никого не должно умерщвлять, ибо сегодня Господь совершил спасение в Израиле.
И сказал Самуил народу: пойдем в Галгал, и обновим там царство.
И пошел весь народ в Галгал, и поставили там Саула царем пред Господом в Галгале, и принесли там мирные жертвы пред Господом. И весьма веселились там Саул и все Израильтяне.
1 Самуил призывает народ к свидетельству, что он был справедливым судьей; 6 напоминает о неверности Израиля и избавлениях Господних, и Господь подтверждает его слова дождём во время жатвы; 19 Самуил обещает и дальше поучать Израиля и молиться о нём.
И сказал Самуил всему Израилю: вот, я послушался голоса вашего во всем, что вы говорили мне, и поставил над вами царя,
и вот, царь ходит пред вами; а я состарился и поседел; и сыновья мои с вами; я же ходил пред вами от юности моей и до сего дня;
вот я; свидетельствуйте на меня пред Господом и пред помазанником Его, у кого взял я вола, у кого взял осла, кого обидел и кого притеснил, у кого взял дар и закрыл в деле его глаза мои, – и я возвращу вам.
И отвечали: ты не обижал нас и не притеснял нас и ничего ни у кого не взял.
И сказал он им: свидетель на вас Господь, и свидетель помазанник Его в сей день, что вы не нашли ничего за мною. И сказали: свидетель.
Тогда Самуил сказал народу: [свидетель] Господь, Который поставил Моисея и Аарона и Который вывел отцов ваших из земли Египетской.
Теперь же предстаньте, и я буду судиться с вами пред Господом о всех благодеяниях, которые оказал Он вам и отцам вашим.
Когда пришел Иаков в Египет, и отцы ваши возопили к Господу, то Господь послал Моисея и Аарона, и они вывели отцов ваших из Египта и поселили их на месте сем.
Но они забыли Господа Бога своего, и Он предал их в руки Сисары, военачальника Асорского, и в руки Филистимлян и в руки царя Моавитского, которые воевали против них.
Но когда они возопили к Господу и сказали: «согрешили мы, ибо оставили Господа и стали служить Ваалам и Астартам, теперь избавь нас от руки врагов наших, и мы будем служить Тебе»,
тогда Господь послал Иероваала, и Варака, и Иеффая, и Самуила, и избавил вас от руки врагов ваших, окружавших вас, и вы жили безопасно.
Но увидев, что Наас, царь Аммонитский, идет против вас, вы сказали мне: «нет, царь пусть царствует над нами», тогда как Господь Бог ваш – Царь ваш.
Итак, вот царь, которого вы избрали, которого вы требовали: вот, Господь поставил над вами царя.
Если будете бояться Господа и служить Ему и слушать гласа Его, и не станете противиться повелениям Господа, и будете и вы и царь ваш, который царствует над вами, ходить вслед Господа, Бога вашего, [то рука Господа не будет против вас];
а если не будете слушать гласа Господа и станете противиться повелениям Господа, то рука Господа будет против вас, как была против отцов ваших.
Теперь станьте и посмотрите на дело великое, которое Господь совершит пред глазами вашими:
не жатва ли пшеницы ныне? Но я воззову к Господу, и пошлет Он гром и дождь, и вы узнаете и увидите, как велик грех, который вы сделали пред очами Господа, прося себе царя.
И воззвал Самуил к Господу, и Господь послал гром и дождь в тот день; и пришел весь народ в большой страх от Господа и Самуила.
И сказал весь народ Самуилу: помолись о рабах твоих пред Господом Богом твоим, чтобы не умереть нам; ибо ко всем грехам нашим мы прибавили еще грех, когда просили себе царя.
И отвечал Самуил народу: не бойтесь, грех этот вами сделан, но вы не отступайте только от Господа и служите Господу всем сердцем вашим
и не обращайтесь вслед ничтожных богов, которые не принесут пользы и не избавят; ибо они – ничто;
Господь же не оставит народа Своего ради великого имени Своего, ибо Господу угодно было избрать вас народом Своим;
и я также не допущу себе греха пред Господом, чтобы перестать молиться за вас, и буду наставлять вас на путь добрый и прямой;
только бойтесь Господа и служите Ему истинно, от всего сердца вашего, ибо вы видели, какие великие дела Он сделал с вами;
если же вы будете делать зло, то и вы и царь ваш погибнете.
1 Саул с сыном своим Ионафаном нападает на охранный отряд Филистимлян в земле Венимаминовой, Филистимляне вышли на войну; 8 Саул не дождался Самуила в Галгале и принес жертвы; Самуил упрекает Саула за его непослушание и предсказывает конец его царствования; 15 четыреста человек пошли с Саулом в Гиву и стали против стана Филистимлян в Михмасе.
Год был по воцарении Саула, и другой год царствовал он над Израилем, как выбрал Саул себе три тысячи из Израильтян:
две тысячи были с Саулом в Михмасе и на горе Вефильской, тысяча же была с Ионафаном в Гиве Вениаминовой; а прочий народ отпустил он по домам своим.
И разбил Ионафан охранный отряд Филистимский, который был в Гиве; и услышали об этом Филистимляне, а Саул протрубил трубою по всей стране, возглашая: да услышат Евреи!
Когда весь Израиль услышал, что разбил Саул охранный отряд Филистимский и что Израиль сделался ненавистным для Филистимлян, то народ собрался к Саулу в Галгал.
И собрались Филистимляне на войну против Израиля: тридцать тысяч колесниц и шесть тысяч конницы, и народа множество, как песок на берегу моря; и пришли и расположились станом в Михмасе, с восточной стороны Беф-Авена.
Израильтяне, видя, что они в опасности, потому что народ был стеснен, укрывались в пещерах и в ущельях, и между скалами, и в башнях, и во рвах;
а некоторые из Евреев переправились за Иордан в страну Гадову и Галаадскую; Саул же находился еще в Галгале, и весь народ, бывший с ним, находился в страхе.
И ждал он семь дней, до срока, назначенного Самуилом, а Самуил не приходил в Галгал; и стал народ разбегаться от него.
И сказал Саул: приведите ко мне, что назначено для жертвы всесожжения и для жертв мирных. И вознес всесожжение.
Но едва кончил он возношение всесожжения, вот, приходит Самуил; и вышел Саул к нему навстречу, чтобы приветствовать его.
Но Самуил сказал: что ты сделал? Саул отвечал: я видел, что народ разбегается от меня, а ты не приходил к назначенному времени; Филистимляне же собрались в Михмасе;
тогда подумал я: «теперь придут на меня Филистимляне в Галгал, а я еще не вопросил Господа», и потому решился принести всесожжение.
И сказал Самуил Саулу: худо поступил ты, что не исполнил повеления Господа Бога твоего, которое дано было тебе, ибо ныне упрочил бы Господь царствование твое над Израилем навсегда;
но теперь не устоять царствованию твоему; Господь найдет Себе мужа по сердцу Своему, и повелит ему Господь быть вождем народа Своего, так как ты не исполнил того, что было повелено тебе Господом.
И встал Самуил и пошел из Галгала в Гиву Вениаминову; [оставшиеся люди пошли за Саулом навстречу неприятельскому ополчению, которое нападало на них, когда они шли из Галгал в Гиву Вениаминову;] а Саул пересчитал людей, бывших с ним, до шестисот человек.
Саул с сыном своим Ионафаном и людьми, находившимися при них, засели в Гиве Вениаминовой [и плакали]; Филистимляне же стояли станом в Михмасе.
И вышли из стана Филистимского три отряда для опустошения земли: один направился по дороге к Офре, в округ Суаль,
другой отряд направился по дороге Вефоронской, а третий направился по дороге к границе долины Цевоим, к пустыне.
Кузнецов не было во всей земле Израильской; ибо Филистимляне опасались, чтобы Евреи не сделали меча или копья.
И должны были ходить все Израильтяне к Филистимлянам оттачивать свои сошники, и свои заступы, и свои топоры, и свои кирки,
когда сделается щербина на острие у сошников, и у заступов, и у вил, и у топоров, или нужно рожон поправить.
Поэтому во время войны [Михмасской] не было ни меча, ни копья у всего народа, бывшего с Саулом и Ионафаном, а только нашлись они у Саула и Ионафана, сына его.
И вышел передовой отряд Филистимский к переправе Михмасской.
1 Ионафан со своим оруженосцом неожиданно напали на Филистимлян и произвели великое смятение в стане; 16 преследование убегающих Филистимлян; 24 Саул запретил вкушать хлеб, пока враг не будет избит, но Ионафан вкусил меду; 31 Саул запретил народу есть убитых животных с кровью; 36 открылось, что Ионафан ел мед, но народ не позволил Саулу убить сына; 47 Саул ведет народ против всех окружающих его врагов.
В один день сказал Ионафан, сын Саулов, слуге оруженосцу своему: ступай, перейдем к отряду Филистимскому, что на той стороне. А отцу своему не сказал об этом.
Саул же находился в окраине Гивы, под гранатовым деревом, что в Мигроне. С ним было около шестисот человек народа
и Ахия, сын Ахитува, брата Иохаведа, сына Финееса, сына Илия, священник Господа в Силоме, носивший ефод. Народ же не знал, что Ионафан пошел.
Между переходами, по которым Ионафан искал пробраться к отряду Филистимскому, была острая скала с одной стороны и острая скала с другой: имя одной Боцец, а имя другой Сене;
одна скала выдавалась с севера к Михмасу, другая с юга к Гиве.
И сказал Ионафан слуге оруженосцу своему: ступай, перейдем к отряду этих необрезанных; может быть, Господь поможет нам, ибо для Господа нетрудно спасти чрез многих, или немногих.
И отвечал оруженосец: делай все, что на сердце у тебя; иди, вот я с тобою, куда тебе угодно.
И сказал Ионафан: вот, мы перейдем к этим людям и станем на виду у них;
если они так скажут нам: «остановитесь, пока мы подойдем к вам», то мы остановимся на своих местах и не взойдем к ним;
а если так скажут: «поднимитесь к нам», то мы взойдем, ибо Господь предал их в руки наши; и это будет знаком для нас.
Когда оба они стали на виду у отряда Филистимского, то Филистимляне сказали: вот, Евреи выходят из ущелий, в которых попрятались они.
И закричали люди, составлявшие отряд, к Ионафану и оруженосцу его, говоря: взойдите к нам, и мы вам скажем нечто. Тогда Ионафан сказал оруженосцу своему: следуй за мною, ибо Господь предал их в руки Израиля.
И начал всходить Ионафан, цепляясь руками и ногами, и оруженосец его за ним. И падали Филистимляне пред Ионафаном, а оруженосец добивал их за ним.
И пало от этого первого поражения, нанесенного Ионафаном и оруженосцем его, около двадцати человек, на половине поля, обрабатываемого парою волов в день.
И произошел ужас в стане на поле и во всем народе; передовые отряды и опустошавшие землю пришли в трепет [и не хотели сражаться]; дрогнула вся земля, и был ужас великий от Господа.
И увидели стражи Саула в Гиве Вениаминовой, что толпа рассеивается и бежит туда и сюда.
И сказал Саул к народу, бывшему с ним; пересмотрите и узнайте, кто из наших вышел. И пересмотрели, и вот нет Ионафана и оруженосца его.
И сказал Саул Ахии: «принеси кивот* Божий», ибо кивот Божий в то время был с сынами Израильскими. //*В греческом переводе: ефод.
Саул еще говорил к священнику, как смятение в стане Филистимском более и более [распространялось и] увеличивалось. Тогда сказал Саул священнику: сложи руки твои.
И воскликнул Саул и весь народ, бывший с ним, и пришли к месту сражения, и вот, там меч каждого обращен был против ближнего своего; смятение было очень великое.
Тогда и Евреи, которые вчера и третьего дня были у Филистимлян и которые повсюду ходили с ними в стане, пристали к Израильтянам, находившимся с Саулом и Ионафаном;
и все Израильтяне, скрывавшиеся в горе Ефремовой, услышав, что Филистимляне побежали, также пристали к своим в сражении.
И спас Господь в тот день Израиля; битва же простерлась даже до Беф-Авена. [Всех людей было с Саулом до десяти тысяч, и битва происходила по всему городу на горе Ефремовой.]
Люди Израильские были истомлены в тот день; а Саул [весьма безрассудно] заклял народ, сказав: проклят, кто вкусит хлеба до вечера, доколе я не отомщу врагам моим. И никто из народа не вкусил пищи.
И пошел весь народ в лес, и был там на поляне мед.
И вошел народ в лес, говоря: вот, течет мед. Но никто не протянул руки своей ко рту своему, ибо народ боялся заклятия.
Ионафан же не слышал, когда отец его заклинал народ, и, протянув конец палки, которая была в руке его, обмакнул ее в сот медовый и обратил рукою к устам своим, и просветлели глаза его.
И сказал ему один из народа, говоря: отец твой заклял народ, сказав: «проклят, кто сегодня вкусит пищи»; от этого народ истомился.
И сказал Ионафан: смутил отец мой землю; смотрите, у меня просветлели глаза, когда я вкусил немного этого меду;
если бы поел сегодня народ из добычи, какую нашел у врагов своих, то не большее ли было бы поражение Филистимлян?
И поражали Филистимлян в тот день от Михмаса до Аиалона, и народ очень истомился.
И кинулся народ на добычу, и брали овец, волов и телят, и заколали на земле, и ел народ с кровью.
И возвестили Саулу, говоря: вот, народ грешит пред Господом, ест с кровью. И сказал Саул: вы согрешили; привалите ко мне теперь большой камень.
Потом сказал Саул: пройдите между народом и скажите ему: пусть каждый приводит ко мне своего вола и каждый свою овцу, и заколайте здесь и ешьте, и не грешите пред Господом, не ешьте с кровью. И приводили все из народа, каждый своею рукою, вола своего [и свою овцу] ночью, и заколали там.
И устроил Саул жертвенник Господу: то был первый жертвенник, поставленный им Господу.
И сказал Саул: пойдем в погоню за Филистимлянами ночью и оберем их до рассвета и не оставим у них ни одного человека. И сказали: делай все, что хорошо в глазах твоих. Священник же сказал: приступим здесь к Богу.
И вопросил Саул Бога: идти ли мне в погоню за Филистимлянами? предашь ли их в руки Израиля? Но Он не отвечал ему в тот день.
Тогда сказал Саул: пусть подойдут сюда все начальники народа и разведают и узнают, на ком грех ныне?
ибо, – жив Господь, спасший Израиля, – если окажется и на Ионафане, сыне моем, то и он умрет непременно. Но никто не отвечал ему из всего народа.
И сказал Саул всем Израильтянам: станьте вы по одну сторону, а я и сын мой Ионафан станем по другую сторону. И отвечал народ Саулу: делай, что хорошо в глазах твоих.
И сказал Саул: Господи, Боже Израилев! [отчего Ты ныне не отвечал рабу Твоему? моя ли в том вина, или сына моего Ионафана? Господи, Боже Израилев!] дай знамение. [Если же она в народе Твоем Израиле, дай ему освящение.] И уличены были Ионафан и Саул, а народ вышел правым.
Тогда сказал Саул: бросьте жребий между мною и между Ионафаном, сыном моим, [и кого объявит Господь, тот да умрет. И сказал народ Саулу: да не будет так! Но Саул настоял. И бросили жребий между ним и Ионафаном, сыном его,] и пал жребий на Ионафана.
И сказал Саул Ионафану: расскажи мне, что сделал ты? И рассказал ему Ионафан и сказал: я отведал концом палки, которая в руке моей, немного меду; и вот, я должен умереть.
И сказал Саул: пусть то и то сделает мне Бог, и еще больше сделает; ты, Ионафан, должен сегодня умереть!
Но народ сказал Саулу: Ионафану ли умереть, который доставил столь великое спасение Израилю? Да не будет этого! Жив Господь, и волос не упадет с головы его на землю, ибо с Богом он действовал ныне. И освободил народ Ионафана, и не умер он.
И возвратился Саул от преследования Филистимлян; Филистимляне же пошли в свое место.
И утвердил Саул свое царствование над Израилем, и воевал со всеми окрестными врагами своими, с Моавом и с Аммонитянами, и с Едомом [и с Вефором] и с царями Совы и с Филистимлянами, и везде, против кого ни обращался, имел успех.
И устроил войско, и поразил Амалика, и освободил Израиля от руки грабителей его.
Сыновья у Саула были: Ионафан, Иессуи и Мелхисуа; а имена двух дочерей его: имя старшей – Мерова, а имя младшей – Мелхола.
Имя же жены Сауловой – Ахиноамь, дочь Ахимааца; а имя начальника войска его – Авенир, сын Нира, дяди Саулова.
Кис, отец Саулов, и Нир, отец Авенира, были сыновьями Авиила.
И была упорная война против Филистимлян во все время Саулово. И когда Саул видел какого-либо человека сильного и воинственного, брал его к себе.
1 По приказу Самуила Саул поражает Амалика, но сберегает его царя Агага и много из добычи; 17 Самуил снова упрекает Саула за его непослушание Господу и предрекает конец царствования; 32 Самуил сам поражает Агага и с тех пор больше не видится с Саулом.
И сказал Самуил Саулу: Господь послал меня помазать тебя царем над народом Его, над Израилем; теперь послушай гласа Господа.
Так говорит Господь Саваоф: вспомнил Я о том, что сделал Амалик Израилю, как он противостал ему на пути, когда он шел из Египта;
теперь иди и порази Амалика [и Иерима] и истреби все, что у него; [не бери себе ничего у них, но уничтожь и предай заклятию все, что у него;] и не давай пощады ему, но предай смерти от мужа до жены, от отрока до грудного младенца, от вола до овцы, от верблюда до осла.
И собрал Саул народ и насчитал их в Телаиме двести тысяч Израильтян пеших и десять тысяч из колена Иудина.
И дошел Саул до города Амаликова, и сделал засаду в долине.
И сказал Саул Кинеянам: пойдите, отделитесь, выйдите из среды Амалика, чтобы мне не погубить вас с ним, ибо вы оказали благосклонность всем Израильтянам, когда они шли из Египта. И отделились Кинеяне из среды Амалика.
И поразил Саул Амалика от Хавилы до окрестностей Сура, что пред Египтом;
и Агага, царя Амаликова, захватил живого, а народ весь истребил мечом [и Иерима умертвил].
Но Саул и народ пощадили Агага и лучших из овец и волов и откормленных ягнят, и все хорошее, и не хотели истребить, а все вещи маловажные и худые истребили.
И было слово Господа к Самуилу такое:
жалею, что поставил Я Саула царем, ибо он отвратился от Меня и слова Моего не исполнил. И опечалился Самуил и взывал к Господу целую ночь.
И встал Самуил рано утром и пошел навстречу Саулу. И известили Самуила, что Саул ходил на Кармил и там поставил себе памятник, [но оттуда возвратил колесницу] и сошел в Галгал.
Когда пришел Самуил к Саулу, то Саул сказал ему: благословен ты у Господа; я исполнил слово Господа.
И сказал Самуил: а что это за блеяние овец в ушах моих и мычание волов, которое я слышу?
И сказал Саул: привели их от Амалика, так как народ пощадил лучших из овец и волов для жертвоприношения Господу Богу твоему; прочее же мы истребили.
И сказал Самуил Саулу: подожди, я скажу тебе, что сказал мне Господь ночью. И сказал ему Саул: говори.
И сказал Самуил: не малым ли ты был в глазах твоих, когда сделался главою колен Израилевых, и Господь помазал тебя царем над Израилем?
И послал тебя Господь в путь, сказав: «иди и предай заклятию нечестивых Амаликитян и воюй против них, доколе не уничтожишь их».
Зачем же ты не послушал гласа Господа и бросился на добычу, и сделал зло пред очами Господа?
И сказал Саул Самуилу: я послушал гласа Господа и пошел в путь, куда послал меня Господь, и привел Агага, царя Амаликитского, а Амалика истребил;
народ же из добычи, из овец и волов, взял лучшее из заклятого, для жертвоприношения Господу Богу твоему, в Галгале.
И отвечал Самуил: неужели всесожжения и жертвы столько же приятны Господу, как послушание гласу Господа? Послушание лучше жертвы и повиновение лучше тука овнов;
ибо непокорность есть такой же грех, что волшебство, и противление то же, что идолопоклонство; за то, что ты отверг слово Господа, и Он отверг тебя, чтобы ты не был царем [над Израилем].
И сказал Саул Самуилу: согрешил я, ибо преступил повеление Господа и слово твое; но я боялся народа и послушал голоса их;
теперь же сними с меня грех мой и воротись со мною, чтобы я поклонился Господу [Богу твоему].
И отвечал Самуил Саулу: не ворочусь я с тобою, ибо ты отверг слово Господа, и Господь отверг тебя, чтобы ты не был царем над Израилем.
И обратился Самуил, чтобы уйти. Но [Саул] ухватился за край одежды его и разодрал ее.
Тогда сказал Самуил: ныне отторг Господь царство Израильское от тебя и отдал его ближнему твоему, лучшему тебя;
и не скажет неправды и не раскается Верный Израилев; ибо не человек Он, чтобы раскаяться Ему.
И сказал [Саул]: я согрешил, но почти меня ныне пред старейшинами народа моего и пред Израилем и воротись со мною, и я поклонюсь Господу Богу твоему.
И возвратился Самуил за Саулом, и поклонился Саул Господу.
Потом сказал Самуил: приведите ко мне Агага, царя Амаликитского. И подошел к нему Агаг дрожащий, и сказал Агаг: конечно горечь смерти миновалась?
Но Самуил сказал: как меч твой жен лишал детей, так мать твоя между женами пусть лишена будет сына. И разрубил Самуил Агага пред Господом в Галгале.
И отошел Самуил в Раму, а Саул пошел в дом свой, в Гиву Саулову.
И более не видался Самуил с Саулом до дня смерти своей; но печалился Самуил о Сауле, потому что Господь раскаялся, что воцарил Саула над Израилем.
1 Самуил приходит к Иессею Вифлеемлянину и помазывает младшего сына Давида по повелению Господню; 14 Давид приглашен из Вифлеема играть на гуслях пред Саулом, когда его тревожит злой дух.
И сказал Господь Самуилу: доколе будешь ты печалиться о Сауле, которого Я отверг, чтоб он не был царем над Израилем? Наполни рог твой елеем и пойди; Я пошлю тебя к Иессею Вифлеемлянину, ибо между сыновьями его Я усмотрел Себе царя.
И сказал Самуил: как я пойду? Саул услышит и убьет меня. Господь сказал: возьми в руку твою телицу из стада и скажи: «я пришел для жертвоприношения Господу»;
и пригласи Иессея [и сыновей его] к жертве; Я укажу тебе, что делать тебе, и ты помажешь Мне того, о котором Я скажу тебе.
И сделал Самуил так, как сказал ему Господь. Когда пришел он в Вифлеем, то старейшины города с трепетом вышли навстречу ему и сказали: мирен ли приход твой?
И отвечал он: мирен, для жертвоприношения Господу пришел я; освятитесь и идите со мною к жертвоприношению. И освятил Иессея и сыновей его и пригласил их к жертве.
И когда они пришли, он, увидев Елиава, сказал: верно, сей пред Господом помазанник Его!
Но Господь сказал Самуилу: не смотри на вид его и на высоту роста его; Я отринул его; Я смотрю не так, как смотрит человек; ибо человек смотрит на лице, а Господь смотрит на сердце.
И позвал Иессей Аминадава и подвел его к Самуилу, и сказал Самуил: и этого не избрал Господь.
И подвел Иессей Самму, и сказал Самуил: и этого не избрал Господь.
Так подводил Иессей к Самуилу семерых сыновей своих, но Самуил сказал Иессею: никого из этих не избрал Господь.
И сказал Самуил Иессею: все ли дети здесь? И отвечал Иессей: есть еще меньший; он пасет овец. И сказал Самуил Иессею: пошли и возьми его, ибо мы не сядем обедать, доколе не придет он сюда.
И послал Иессей и привели его. Он был белокур, с красивыми глазами и приятным лицем. И сказал Господь: встань, помажь его, ибо это он.
И взял Самуил рог с елеем и помазал его среди братьев его, и почивал Дух Господень на Давиде с того дня и после; Самуил же встал и отошел в Раму.
А от Саула отступил Дух Господень, и возмущал его злой дух от Господа.
И сказали слуги Сауловы ему: вот, злой дух от Бога возмущает тебя;
пусть господин наш прикажет слугам своим, которые пред тобою, поискать человека, искусного в игре на гуслях, и когда придет на тебя злой дух от Бога, то он, играя рукою своею, будет успокоивать тебя.
И отвечал Саул слугам своим: найдите мне человека, хорошо играющего, и представьте его ко мне.
Тогда один из слуг его сказал: вот, я видел у Иессея Вифлеемлянина сына, умеющего играть, человека храброго и воинственного, и разумного в речах и видного собою, и Господь с ним.
И послал Саул вестников к Иессею и сказал: пошли ко мне Давида, сына твоего, который при стаде.
И взял Иессей осла с хлебом и мех с вином и одного козленка, и послал с Давидом, сыном своим, к Саулу.
И пришел Давид к Саулу и служил пред ним, и очень понравился ему и сделался его оруженосцем.
И послал Саул сказать Иессею: пусть Давид служит при мне, ибо он снискал благоволение в глазах моих.
И когда дух от Бога бывал на Сауле, то Давид, взяв гусли, играл, – и отраднее и лучше становилось Саулу, и дух злой отступал от него.
1 Голиаф из Гефа, единоборец стана Филистимского, оскорбляет израилитян и хулит Бога Израилева; 12 Давид, навещавший братьев, слышит насмешки Голиафа; 28 он убеждает Саула позволить ему выйти против Голиафа; 41 Давид убивает Голиафа камнем из пращи и отрубает ему голову; 52 Израиль прогоняет Филистимлян.
Филистимляне собрали войска свои для войны и собрались в Сокхофе, что в Иудее, и расположились станом между Сокхофом и Азеком в Ефес-Даммиме.
А Саул и Израильтяне собрались и расположились станом в долине дуба и приготовились к войне против Филистимлян.
И стали Филистимляне на горе с одной стороны, и Израильтяне на горе с другой стороны, а между ними была долина.
И выступил из стана Филистимского единоборец, по имени Голиаф, из Гефа; ростом он – шести локтей и пяди.
Медный шлем на голове его; и одет он был в чешуйчатую броню, и вес брони его – пять тысяч сиклей меди;
медные наколенники на ногах его, и медный щит за плечами его;
и древко копья его, как навой у ткачей; а самое копье его в шестьсот сиклей железа, и пред ним шел оруженосец.
И стал он и кричал к полкам Израильским, говоря им: зачем вышли вы воевать? Не Филистимлянин ли я, а вы рабы Сауловы? Выберите у себя человека, и пусть сойдет ко мне;
если он может сразиться со мною и убьет меня, то мы будем вашими рабами; если же я одолею его и убью его, то вы будете нашими рабами и будете служить нам.
И сказал Филистимлянин: сегодня я посрамлю полки Израильские; дайте мне человека, и мы сразимся вдвоем.
И услышали Саул и все Израильтяне эти слова Филистимлянина, и очень испугались и ужаснулись.
Давид же был сын Ефрафянина из Вифлеема Иудина, по имени Иессея, у которого было восемь сыновей. Этот человек во дни Саула достиг старости и был старший между мужами.
Три старших сына Иессеевы пошли с Саулом на войну; имена трех сыновей его, пошедших на войну: старший – Елиав, второй за ним – Аминадав, и третий – Самма;
Давид же был меньший. Трое старших пошли с Саулом,
а Давид возвратился от Саула, чтобы пасти овец отца своего в Вифлееме.
И выступал Филистимлянин тот утром и вечером и выставлял себя сорок дней.
И сказал Иессей Давиду, сыну своему: возьми для братьев своих ефу сушеных зерен и десять этих хлебов и отнеси поскорее в стан к твоим братьям;
а эти десять сыров отнеси тысяченачальнику и наведайся о здоровье братьев и узнай о нуждах их.
Саул и они и все Израильтяне находились в долине дуба и готовились к сражению с Филистимлянами.
И встал Давид рано утром, и поручил овец сторожу, и, взяв ношу, пошел, как приказал ему Иессей, и пришел к обозу, когда войско выведено было в строй и с криком готовилось к сражению.
И расположили Израильтяне и Филистимляне строй против строя.
Давид оставил свою ношу обозному сторожу и побежал в ряды и, придя, спросил братьев своих о здоровье.
И вот, когда он разговаривал с ними, единоборец, по имени Голиаф, Филистимлянин из Гефа, выступает из рядов Филистимских и говорит те слова, и Давид услышал их.
И все Израильтяне, увидев этого человека, убегали от него и весьма боялись.
И говорили Израильтяне: видите этого выступающего человека? Он выступает, чтобы поносить Израиля. Если бы кто убил его, одарил бы того царь великим богатством, и дочь свою выдал бы за него, и дом отца его сделал бы свободным в Израиле.
И сказал Давид людям, стоящим с ним: что сделают тому, кто убьет этого Филистимлянина и снимет поношение с Израиля? ибо кто этот необрезанный Филистимлянин, что так поносит воинство Бога живаго?
И сказал ему народ те же слова, говоря: вот что сделано будет тому человеку, который убьет его.
И услышал Елиав, старший брат Давида, что говорил он с людьми, и рассердился Елиав на Давида и сказал: зачем ты сюда пришел и на кого оставил немногих овец тех в пустыне? Я знаю высокомерие твое и дурное сердце твое, ты пришел посмотреть на сражение.
И сказал Давид: что же я сделал? не слова ли это?
И отворотился от него к другому и говорил те же слова, и отвечал ему народ по-прежнему.
И услышали слова, которые говорил Давид, и пересказали Саулу, и тот призвал его.
И сказал Давид Саулу: пусть никто не падает духом из-за него; раб твой пойдет и сразится с этим Филистимлянином.
И сказал Саул Давиду: не можешь ты идти против этого Филистимлянина, чтобы сразиться с ним, ибо ты еще юноша, а он воин от юности своей.
И сказал Давид Саулу: раб твой пас овец у отца своего, и когда, бывало, приходил лев или медведь и уносил овцу из стада,
то я гнался за ним и нападал на него и отнимал из пасти его; а если он бросался на меня, то я брал его за космы и поражал его и умерщвлял его;
и льва и медведя убивал раб твой, и с этим Филистимлянином необрезанным будет то же, что с ними, потому что так поносит воинство Бога живаго. [Не пойти ли мне и поразить его, чтобы снять поношение с Израиля? Ибо кто этот необрезанный?]
И сказал Давид: Господь, Который избавлял меня от льва и медведя, избавит меня и от руки этого Филистимлянина. И сказал Саул Давиду: иди, и да будет Господь с тобою.
И одел Саул Давида в свои одежды, и возложил на голову его медный шлем, и надел на него броню.
И опоясался Давид мечом его сверх одежды и начал ходить, ибо не привык к такому вооружению; потом сказал Давид Саулу: я не могу ходить в этом, я не привык. И снял Давид все это с себя.
И взял посох свой в руку свою, и выбрал себе пять гладких камней из ручья, и положил их в пастушескую сумку, которая была с ним; и с сумкою и с пращою в руке своей выступил против Филистимлянина.
Выступил и Филистимлянин, идя и приближаясь к Давиду, и оруженосец шел впереди его.
И взглянул Филистимлянин и, увидев Давида, с презрением посмотрел на него, ибо он был молод, белокур и красив лицем.
И сказал Филистимлянин Давиду: что ты идешь на меня с палкою [и с камнями]? разве я собака? [И сказал Давид: нет, но хуже собаки.] И проклял Филистимлянин Давида своими богами.
И сказал Филистимлянин Давиду: подойди ко мне, и я отдам тело твое птицам небесным и зверям полевым.
А Давид отвечал Филистимлянину: ты идешь против меня с мечом и копьем и щитом, а я иду против тебя во имя Господа Саваофа, Бога воинств Израильских, которые ты поносил;
ныне предаст тебя Господь в руку мою, и я убью тебя, и сниму с тебя голову твою, и отдам [труп твой и] трупы войска Филистимского птицам небесным и зверям земным, и узнает вся земля, что есть Бог в Израиле;
и узнает весь этот сонм, что не мечом и копьем спасает Господь, ибо это война Господа, и Он предаст вас в руки наши.
Когда Филистимлянин поднялся и стал подходить и приближаться навстречу Давиду, Давид поспешно побежал к строю навстречу Филистимлянину.
И опустил Давид руку свою в сумку и взял оттуда камень, и бросил из пращи и поразил Филистимлянина в лоб, так что камень вонзился в лоб его, и он упал лицем на землю.
Так одолел Давид Филистимлянина пращею и камнем, и поразил Филистимлянина и убил его; меча же не было в руках Давида.
Тогда Давид подбежал и, наступив на Филистимлянина, взял меч его и вынул его из ножен, ударил его и отсек им голову его; Филистимляне, увидев, что силач их умер, побежали.
И поднялись мужи Израильские и Иудейские, и воскликнули и гнали Филистимлян до входа в долину и до ворот Аккарона. И падали поражаемые Филистимляне по дороге Шааримской до Гефа и до Аккарона.
И возвратились сыны Израилевы из погони за Филистимлянами и разграбили стан их.
И взял Давид голову Филистимлянина и отнес ее в Иерусалим, а оружие его положил в шатре своем.
Когда Саул увидел Давида, выходившего против Филистимлянина, то сказал Авениру, начальнику войска: Авенир, чей сын этот юноша? Авенир сказал: да живет душа твоя, царь; я не знаю.
И сказал царь: так спроси, чей сын этот юноша?
Когда же Давид возвращался после поражения Филистимлянина, то Авенир взял его и привел к Саулу, и голова Филистимлянина была в руке его.
И спросил его Саул: чей ты сын, юноша? И отвечал Давид: сын раба твоего Иессея из Вифлеема.
1 Давид и Ионафан; 5 Зависть Саула; попытки убить Давида; 17 Мелхола, дочь Саула, отдана Давиду в жены.
Когда кончил Давид разговор с Саулом, душа Ионафана прилепилась к душе его, и полюбил его Ионафан, как свою душу.
И взял его Саул в тот день и не позволил ему возвратиться в дом отца его.
Ионафан же заключил с Давидом союз, ибо полюбил его, как свою душу.
И снял Ионафан верхнюю одежду свою, которая была на нем, и отдал ее Давиду, также и прочие одежды свои, и меч свой, и лук свой, и пояс свой.
И Давид действовал благоразумно везде, куда ни посылал его Саул, и сделал его Саул начальником над военными людьми; и это понравилось всему народу и слугам Сауловым.
Когда они шли, при возвращении Давида с победы над Филистимлянином, то женщины из всех городов Израильских выходили навстречу Саулу царю с пением и плясками, с торжественными тимпанами и с кимвалами.
И восклицали игравшие женщины, говоря: Саул победил тысячи, а Давид – десятки тысяч!
И Саул сильно огорчился, и неприятно было ему это слово, и он сказал: Давиду дали десятки тысяч, а мне тысячи; ему недостает только царства.
И с того дня и потом подозрительно смотрел Саул на Давида.
И было на другой день: напал злой дух от Бога на Саула, и он бесновался в доме своем, а Давид играл рукою своею на струнах, как и в другие дни; в руке у Саула было копье.
И бросил Саул копье, подумав: пригвожду Давида к стене; но Давид два раза уклонился от него.
И стал бояться Саул Давида, потому что Господь был с ним, а от Саула отступил.
И удалил его Саул от себя и поставил его у себя тысяченачальником, и он выходил и входил пред народом.
И Давид во всех делах своих поступал благоразумно, и Господь был с ним.
И Саул видел, что он очень благоразумен, и боялся его.
А весь Израиль и Иуда любили Давида, ибо он выходил и входил пред ними.
И сказал Саул Давиду: вот старшая дочь моя, Мерова; я дам ее тебе в жену, только будь у меня храбрым и веди войны Господни. Ибо Саул думал: пусть не моя рука будет на нем, но рука Филистимлян будет на нем.
Но Давид сказал Саулу: кто я, и что жизнь моя и род отца моего в Израиле, чтобы мне быть зятем царя?
А когда наступило время отдать Мерову, дочь Саула, Давиду, то она выдана была в замужество за Адриэла из Мехолы.
Но Давида полюбила другая дочь Саула, Мелхола; и когда возвестили об этом Саулу, то это было приятно ему.
Саул думал: отдам ее за него, и она будет ему сетью, и рука Филистимлян будет на нем. И сказал Саул Давиду: чрез другую ты породнишься ныне со мною.
И приказал Саул слугам своим: скажите Давиду тайно: вот, царь благоволит к тебе, и все слуги его любят тебя; итак будь зятем царя.
И передали слуги Сауловы в уши Давиду все слова эти. И сказал Давид: разве легко кажется вам быть зятем царя? я – человек бедный и незначительный.
И донесли Саулу слуги его и сказали: вот что говорит Давид.
И сказал Саул: так скажите Давиду: царь не хочет вена, кроме ста краеобрезаний Филистимских, в отмщение врагам царя. Ибо Саул имел в мыслях погубить Давида руками Филистимлян.
И пересказали слуги его Давиду эти слова, и понравилось Давиду сделаться зятем царя.
Еще не прошли назначенные дни, как Давид встал и пошел сам и люди его с ним, и убил двести человек Филистимлян, и принес Давид краеобрезания их, и представил их в полном количестве царю, чтобы сделаться зятем царя. И выдал Саул за него Мелхолу, дочь свою, в замужество.
И увидел Саул и узнал, что Господь с Давидом [и весь Израиль любит его,] и что Мелхола, дочь Саула, любила Давида.
И стал Саул еще больше бояться Давида и сделался врагом его на всю жизнь.
И когда вожди Филистимские вышли на войну, Давид, с самого выхода их, действовал благоразумнее всех слуг Сауловых, и весьма прославилось имя его.
1 Ионафан говорит доброе о Давиде и вынуждает у Саула клятву, что он не умертвит его; 8 но Саул снова пытается погубить Давида, а Мелхола помогает ему скрыться; 18 Давид спасся в Раме у Самуила и его сонма пророков; даже Саул «во пророках».
И говорил Саул Ионафану, сыну своему, и всем слугам своим, чтобы умертвить Давида; но Ионафан, сын Саула, очень любил Давида.
И известил Ионафан Давида, говоря: отец мой Саул ищет умертвить тебя; итак берегись завтра; скройся и будь в потаенном месте;
а я выйду и стану подле отца моего на поле, где ты будешь, и поговорю о тебе отцу моему, и что увижу, расскажу тебе.
И говорил Ионафан доброе о Давиде Саулу, отцу своему, и сказал ему: да не грешит царь против раба своего Давида, ибо он ничем не согрешил против тебя, и дела его весьма полезны для тебя;
он подвергал опасности душу свою, чтобы поразить Филистимлянина, и Господь соделал великое спасение всему Израилю; ты видел это и радовался; для чего же ты хочешь согрешить против невинной крови и умертвить Давида без причины?
И послушал Саул голоса Ионафана и поклялся Саул: жив Господь, Давид не умрет.
И позвал Ионафан Давида, и пересказал ему Ионафан все слова сии, и привел Ионафан Давида к Саулу, и он был при нем, как вчера и третьего дня.
Опять началась война, и вышел Давид, и воевал с Филистимлянами, и нанес им великое поражение, и они побежали от него.
И злой дух от Бога напал на Саула, и он сидел в доме своем, и копье его было в руке его, а Давид играл рукою своею на струнах.
И хотел Саул пригвоздить Давида копьем к стене, но Давид отскочил от Саула, и копье вонзилось в стену; Давид же убежал и спасся в ту ночь.
И послал Саул слуг в дом к Давиду, чтобы стеречь его и убить его до утра. И сказала Давиду Мелхола, жена его: если ты не спасешь души твоей в эту ночь, то завтра будешь убит.
И спустила Мелхола Давида из окна, и он пошел, и убежал и спасся.
Мелхола же взяла статую и положила на постель, а в изголовье ее положила козью кожу, и покрыла одеждою.
И послал Саул слуг, чтобы взять Давида; но Мелхола сказала: он болен.
И послал Саул слуг, чтобы осмотреть Давида, говоря: принесите его ко мне на постели, чтоб убить его.
И пришли слуги, и вот, на постели статуя, а в изголовье ее козья кожа.
Тогда Саул сказал Мелхоле: для чего ты так обманула меня и отпустила врага моего, чтоб он убежал? И сказала Мелхола Саулу: он сказал мне: отпусти меня, иначе я убью тебя.
И убежал Давид и спасся, и пришел к Самуилу в Раму и рассказал ему все, что делал с ним Саул. И пошел он с Самуилом, и остановились они в Навафе [в Раме].
И донесли Саулу, говоря: вот, Давид в Навафе, в Раме.
И послал Саул слуг взять Давида, и когда увидели они сонм пророков пророчествующих и Самуила, начальствующего над ними, то Дух Божий сошел на слуг Саула, и они стали пророчествовать.
Донесли об этом Саулу, и он послал других слуг, но и эти стали пророчествовать. Потом послал Саул третьих слуг, и эти стали пророчествовать.
[Разгневавшись,] Саул сам пошел в Раму, и дошел до большого источника, что в Сефе, и спросил, говоря: где Самуил и Давид? И сказали: вот, в Навафе, в Раме.
И пошел он туда в Наваф в Раме, и на него сошел Дух Божий, и он шел и пророчествовал, доколе не пришел в Наваф в Раме.
И снял и он одежды свои, и пророчествовал пред Самуилом, и весь день тот и всю ту ночь лежал неодетый; поэтому говорят: «неужели и Саул во пророках?»
1 Давид и Ионафан заключили завет дружбы для себя и потомства своего навеки; 17 Саул упрекает Ионафана за его любовь к Давиду; 35 Ионафан извещает Давида об опасности для его жизни.
Давид убежал из Навафа в Раме и пришел и сказал Ионафану: что сделал я, в чем неправда моя, чем согрешил я пред отцом твоим, что он ищет души моей?
И сказал ему [Ионафан]: нет, ты не умрешь; вот, отец мой не делает ни большого, ни малого дела, не открыв ушам моим; для чего же бы отцу моему скрывать от меня это дело? этого не будет.
Давид клялся и говорил: отец твой хорошо знает, что я нашел благоволение в очах твоих, и потому говорит сам в себе: «пусть не знает о том Ионафан, чтобы не огорчился»; но жив Господь и жива душа твоя! один только шаг между мною и смертью.
И сказал Ионафан Давиду: чего желает душа твоя, я сделаю для тебя.
И сказал Давид Ионафану: вот, завтра новомесячие, и я должен сидеть с царем за столом; но отпусти меня, и я скроюсь в поле до вечера третьего дня.
Если отец твой спросит обо мне, ты скажи: «Давид выпросился у меня сходить в свой город Вифлеем; потому что там годичное жертвоприношение всего родства его».
Если на это он скажет: «хорошо», то мир рабу твоему; а если он разгневается, то знай, что злое дело решено у него.
Ты же сделай милость рабу твоему, – ибо ты принял раба твоего в завет Господень с тобою, – и если есть какая вина на мне, то умертви ты меня; зачем тебе вести меня к отцу твоему?
И сказал Ионафан: никак не будет этого с тобою; ибо, если я узнаю наверное, что у отца моего решено злое дело совершить над тобою, то неужели не извещу тебя об этом?
И сказал Давид Ионафану: кто известит меня, если отец твой ответит тебе сурово?
И сказал Ионафан Давиду: иди, выйдем в поле. И вышли оба в поле.
И сказал Ионафан Давиду: жив Господь Бог Израилев! я завтра около этого времени, или послезавтра, выпытаю у отца моего; и если он благосклонен к Давиду, и я тогда же не пошлю к тебе и не открою пред ушами твоими,
пусть то и то сделает Господь с Ионафаном и еще больше сделает. Если же отец мой замышляет сделать тебе зло, и это открою в уши твои, и отпущу тебя, и тогда иди с миром: и да будет Господь с тобою, как был с отцом моим!
Но и ты, если я буду еще жив, окажи мне милость Господню.
А если я умру, то не отними милости твоей от дома моего во веки, даже и тогда, когда Господь истребит с лица земли всех врагов Давида.
Так заключил Ионафан завет с домом Давида и сказал: да взыщет Господь с врагов Давида!
И снова Ионафан клялся Давиду своею любовью к нему, ибо любил его, как свою душу.
И сказал ему Ионафан: завтра новомесячие, и о тебе спросят, ибо место твое будет не занято;
поэтому на третий день ты спустись и поспеши на то место, где скрывался ты прежде, и сядь у камня Азель;
а я в ту сторону пущу три стрелы, как будто стреляя в цель;
потом пошлю отрока, говоря: «пойди, найди стрелы»; и если я скажу отроку: «вот, стрелы сзади тебя, возьми их», то приди ко мне, ибо мир тебе, и, жив Господь, ничего тебе не будет;
если же так скажу отроку: «вот, стрелы впереди тебя», то ты уходи, ибо отпускает тебя Господь;
а тому, что мы говорили, я и ты, свидетель Господь между мною и тобою во веки.
И скрылся Давид на поле. И наступило новомесячие, и сел царь обедать.
Царь сел на своем месте, по обычаю, на седалище у стены, и Ионафан встал, и Авенир сел подле Саула; место же Давида осталось праздным.
И не сказал Саул в тот день ничего, ибо подумал, что это случайность, что Давид нечист, не очистился.
Наступил и второй день новомесячия, а место Давида оставалось праздным. Тогда сказал Саул сыну своему Ионафану: почему сын Иессеев не пришел к обеду ни вчера, ни сегодня?
И отвечал Ионафан Саулу: Давид выпросился у меня в Вифлеем;
он говорил: «отпусти меня, ибо у нас в городе родственное жертвоприношение, и мой брат пригласил меня; итак, если я нашел благоволение в очах твоих, схожу я и повидаюсь со своими братьями»; поэтому он и не пришел к обеду царя.
Тогда сильно разгневался Саул на Ионафана и сказал ему: сын негодный и непокорный! разве я не знаю, что ты подружился с сыном Иессеевым на срам себе и на срам матери твоей?
ибо во все дни, доколе сын Иессеев будет жить на земле, не устоишь ни ты, ни царство твое; теперь же пошли и приведи его ко мне, ибо он обречен на смерть.
И отвечал Ионафан Саулу, отцу своему, и сказал ему: за что умерщвлять его? что он сделал?
Тогда Саул бросил копье в него, чтобы поразить его. И Ионафан понял, что отец его решился убить Давида.
И встал Ионафан из-за стола в великом гневе и не обедал во второй день новомесячия, потому что скорбел о Давиде и потому что обидел его отец его.
На другой день утром вышел Ионафан в поле, во время, которое назначил Давиду, и малый отрок с ним.
И сказал он отроку: беги, ищи стрелы, которые я пускаю. Отрок побежал, а он пускал стрелы так, что они летели дальше отрока.
И побежал отрок туда, куда Ионафан пускал стрелы, и закричал Ионафан вслед отроку и сказал: смотри, стрела впереди тебя.
И опять кричал Ионафан вслед отроку: скорей беги, не останавливайся. И собрал отрок Ионафанов стрелы и пришел к своему господину.
Отрок же не знал ничего; только Ионафан и Давид знали, в чем дело.
И отдал Ионафан оружие свое отроку, бывшему при нем, и сказал ему: ступай, отнеси в город.
Отрок пошел, а Давид поднялся с южной стороны и пал лицем своим на землю и трижды поклонился; и целовали они друг друга, и плакали оба вместе, но Давид плакал более.
И сказал Ионафан Давиду: иди с миром; а в чем клялись мы оба именем Господа, говоря: «Господь да будет между мною и между тобою и между семенем моим и семенем твоим», то да будет на веки.
И встал [Давид] и пошел, а Ионафан возвратился в город.
1 Священник Ахимелех помогает Давиду и его людям, отдав им хлебы предложения, а также меч Голиафа; 10 Давид бежит к царю Гефскому; спасается, притворившись безумным.
И пришел Давид в Номву к Ахимелеху священнику, и смутился Ахимелех при встрече с Давидом и сказал ему: почему ты один, и никого нет с тобою?
И сказал Давид Ахимелеху священнику: царь поручил мне дело и сказал мне: «пусть никто не знает, за чем я послал тебя и что поручил тебе»; поэтому людей я оставил на известном месте;
итак, что есть у тебя под рукою, дай мне, хлебов пять, или что найдется.
И отвечал священник Давиду, говоря: нет у меня под рукою простого хлеба, а есть хлеб священный; если только люди твои воздержались от женщин, [пусть съедят].
И отвечал Давид священнику и сказал ему: женщин при нас не было ни вчера, ни третьего дня, со времени, как я вышел, и сосуды отроков чисты, а если дорога нечиста, то хлеб останется чистым в сосудах.
И дал ему священник священного хлеба; ибо не было у него хлеба, кроме хлебов предложения, которые взяты были от лица Господа, чтобы по снятии их положить теплые хлебы.
Там находился в тот день пред Господом один из слуг Сауловых, по имени Доик, Идумеянин, начальник пастухов Сауловых.
И сказал Давид Ахимелеху: нет ли здесь у тебя под рукою копья или меча? ибо я не взял с собою ни меча, ни другого оружия, так как поручение царя было спешное.
И сказал священник: вот меч Голиафа Филистимлянина, которого ты поразил в долине дуба, завернутый в одежду, позади ефода; если хочешь, возьми его; другого кроме этого нет здесь. И сказал Давид: нет ему подобного, дай мне его. [И дал ему.]
И встал Давид, и убежал в тот же день от Саула, и пришел к Анхусу, царю Гефскому.
И сказали Анхусу слуги его: не это ли Давид, царь той страны? не ему ли пели в хороводах и говорили: «Саул поразил тысячи, а Давид – десятки тысяч»?
Давид положил слова эти в сердце своем и сильно боялся Анхуса, царя Гефского.
И изменил лице свое пред ними, и притворился безумным в их глазах, и чертил на дверях, [кидался на руки свои] и пускал слюну по бороде своей.
И сказал Анхус рабам своим: видите, он человек сумасшедший; для чего вы привели его ко мне?
разве мало у меня сумасшедших, что вы привели его, чтобы он юродствовал предо мною? неужели он войдет в дом мой?
1 В пещере Адолламской 400 мужей Давидовых с другими беженцами присоединились к нему; 3 Давид укрывает своих родителей у царя Моавитского и уходит в землю Иудину; 6 Доик Идумеянин доносит Саулу о помощи священника Ахимелеха, оказанной Давиду, и по приказу Саула поражает Ахимелеха, весь его дом и Номву, город священников; 20 спасся один только Авиафар, сын Ахимелеха, убежавший к Давиду под его защиту.
И вышел Давид оттуда и убежал в пещеру Одолламскую, и услышали братья его и весь дом отца его и пришли к нему туда.
И собрались к нему все притесненные и все должники и все огорченные душею, и сделался он начальником над ними; и было с ним около четырехсот человек.
Оттуда пошел Давид в Массифу Моавитскую и сказал царю Моавитскому: пусть отец мой и мать моя побудут у вас, доколе я не узнаю, что сделает со мною Бог.
И привел их к царю Моавитскому, и жили они у него все время, доколе Давид был в оном убежище.
Но пророк Гад сказал Давиду: не оставайся в этом убежище, но ступай, иди в землю Иудину. И пошел Давид и пришел в лес Херет.
И услышал Саул, что Давид появился и люди, бывшие с ним. Саул сидел тогда в Гиве под дубом на горе, с копьем в руке, и все слуги его окружали его.
И сказал Саул слугам своим, окружавшим его: послушайте, сыны Вениаминовы, неужели всем вам даст сын Иессея поля и виноградники и всех вас поставит тысяченачальниками и сотниками,
что вы все сговорились против меня, и никто не открыл мне, когда сын мой вступил в дружбу с сыном Иессея, и никто из вас не пожалел о мне и не открыл мне, что сын мой возбудил против меня раба моего строить мне ковы, как это ныне видно?
И отвечал Доик Идумеянин, стоявший со слугами Сауловыми, и сказал: я видел, как сын Иессея приходил в Номву к Ахимелеху, сыну Ахитува,
и тот вопросил о нем Господа, и дал ему продовольствие, и меч Голиафа Филистимлянина отдал ему.
И послал царь призвать Ахимелеха, сына Ахитувова, священника, и весь дом отца его, священников, что в Номве; и пришли они все к царю.
И сказал Саул: послушай, сын Ахитува. И тот отвечал: вот я, господин мой.
И сказал ему Саул: для чего вы сговорились против меня, ты и сын Иессея, что ты дал ему хлебы и меч и вопросил о нем Бога, чтоб он восстал против меня и строил мне ковы, как это ныне видно?
И отвечал Ахимелех царю и сказал: кто из всех рабов твоих верен как Давид? он и зять царя, и исполнитель повелений твоих, и почтен в доме твоем.
Теперь ли я стал вопрошать для него Бога? Нет, не обвиняй в этом, царь, раба твоего и весь дом отца моего, ибо во всем этом деле не знает раб твой ни малого, ни великого.
И сказал царь: ты должен умереть, Ахимелех, ты и весь дом отца твоего.
И сказал царь телохранителям, стоявшим при нем: ступайте, умертвите священников Господних, ибо и их рука с Давидом, и они знали, что он убежал, и не открыли мне. Но слуги царя не хотели поднять рук своих на убиение священников Господних.
И сказал царь Доику: ступай ты и умертви священников. И пошел Доик Идумеянин, и напал на священников, и умертвил в тот день восемьдесят пять* мужей, носивших льняной ефод; //*В греческом переводе: триста пять.
и Номву, город священников, поразил мечом; и мужчин и женщин, и юношей и младенцев, и волов и ослов и овец поразил мечом.
Спасся один только сын Ахимелеха, сына Ахитува, по имени Авиафар, и убежал к Давиду.
И рассказал Авиафар Давиду, что Саул умертвил священников Господних.
И сказал Давид Авиафару: я знал в тот день, когда там был Доик Идумеянин, что он непременно донесет Саулу; я виновен во всех душах дома отца твоего;
останься у меня, не бойся, ибо кто будет искать моей души, будет искать и твоей души; ты будешь у меня под охранением.
1 Давид освобождает жителей Кеиля от Филистимлян, но Авиафар предостерегает его, что они предадут его Саулу; 15 Давид скрывается в пустыне Зиф, но Зифеи тоже донесли об этом Саулу; 24 Саул погнался за Давидом, который еле скрылся от него.
И известили Давида, говоря: вот, Филистимляне напали на Кеиль и расхищают гумна.
И вопросил Давид Господа, говоря: идти ли мне, и поражу ли я этих Филистимлян? И отвечал Господь Давиду: иди, ты поразишь Филистимлян и спасешь Кеиль.
Но бывшие с Давидом сказали ему: вот, мы боимся здесь в Иудее, как же нам идти в Кеиль против ополчений Филистимских? [мы попадем в плен к Филистимлянам.]
Тогда снова вопросил Давид Господа, и отвечал ему Господь и сказал: встань и иди в Кеиль, ибо Я предам Филистимлян в руки твои.
И пошел Давид с людьми своими в Кеиль, и воевал с Филистимлянами, и угнал скот их, и нанес им великое поражение, и спас Давид жителей Кеиля.
Когда Авиафар, сын Ахимелеха, прибежал к Давиду [и пошел с ним] в Кеиль, то принес с собою и ефод.
И донесли Саулу, что Давид пришел в Кеиль, и Саул сказал: Бог предал его в руки мои, ибо он запер себя, войдя в город с воротами и запорами.
И созвал Саул весь народ на войну, чтоб идти к Кеилю, осадить Давида и людей его.
Когда узнал Давид, что Саул задумал против него злое, сказал священнику Авиафару: принеси ефод [Господень].
И сказал Давид: Господи Боже Израилев! раб Твой услышал, что Саул хочет прийти в Кеиль, разорить город ради меня.
Предадут ли меня жители Кеиля в руки его? И придет ли сюда Саул, как слышал раб Твой? Господи Боже Израилев! открой рабу Твоему. И сказал Господь: придет.
И сказал Давид: предадут ли жители Кеиля меня и людей моих в руки Саула? И сказал Господь: предадут.
Тогда поднялся Давид и люди его, около шестисот человек, и вышли из Кеиля и ходили, где могли. Саулу же было донесено, что Давид убежал из Кеиля, и тогда он отменил поход.
Давид же пребывал в пустыне в неприступных местах и потом на горе в пустыне Зиф. Саул искал его всякий день; но Бог не предал Давида в руки его.
И видел Давид, что Саул вышел искать души его; Давид же был в пустыне Зиф в лесу.
И встал Ионафан, сын Саула, и пришел к Давиду в лес, и укрепил его упованием на Бога,
и сказал ему: не бойся, ибо не найдет тебя рука отца моего Саула, и ты будешь царствовать над Израилем, а я буду вторым по тебе; и Саул, отец мой, знает это.
И заключили они между собою завет пред лицем Господа; и Давид остался в лесу, а Ионафан пошел в дом свой.
И пришли Зифеи к Саулу в Гиву, говоря: вот, Давид скрывается у нас в неприступных местах, в лесу, на холме Гахила, что направо от Иесимона;
итак по желанию души твоей, царь, иди; а наше дело будет предать его в руки царя.
И сказал им Саул: благословенны вы у Господа за то, что пожалели о мне;
идите, удостоверьтесь еще, разведайте и высмотрите место его, где будет нога его, и кто видел его там, ибо мне говорят, что он очень хитер;
и высмотрите, и разведайте о всех убежищах, в которых он скрывается, и возвратитесь ко мне с верным известием, и я пойду с вами; и если он в этой земле, я буду искать его во всех тысячах Иудиных.
И встали они и пошли в Зиф прежде Саула. Давид же и люди его были в пустыне Маон, на равнине, направо от Иесимона.
И пошел Саул с людьми своими искать его. Но Давида известили об этом, и он перешел к скале и оставался в пустыне Маон. И услышал Саул, и погнался за Давидом в пустыню Маон.
И шел Саул по одной стороне горы, а Давид с людьми своими был на другой стороне горы. И когда Давид спешил уйти от Саула, а Саул с людьми своими шел в обход Давиду и людям его, чтобы захватить их;
тогда пришел к Саулу вестник, говоря: поспешай и приходи, ибо Филистимляне напали на землю.
И возвратился Саул от преследования Давида и пошел навстречу Филистимлянам; посему и назвали это место: Села-Гаммахлекоф*. //*Скала разделений.
1 Давид сберегает жизнь Саула в пещере в пустыне Ен-Гадди, 8 и этим доказывает Саулу свою верность ему; 16 Саул смягчается и возвращается домой.
И вышел Давид оттуда и жил в безопасных местах Ен-Гадди.
Когда Саул возвратился от Филистимлян, его известили, говоря: вот, Давид в пустыне Ен-Гадди.
И взял Саул три тысячи отборных мужей из всего Израиля и пошел искать Давида и людей его по горам, где живут серны.
И пришел к загону овечьему, при дороге; там была пещера, и зашел туда Саул для нужды; Давид же и люди его сидели в глубине пещеры.
И говорили Давиду люди его: вот день, о котором говорил тебе Господь: «вот, Я предам врага твоего в руки твои, и сделаешь с ним, что тебе угодно». Давид встал и тихонько отрезал край от верхней одежды Саула.
Но после сего больно стало сердцу Давида, что он отрезал край от одежды Саула.
И сказал он людям своим: да не попустит мне Господь сделать это господину моему, помазаннику Господню, чтобы наложить руку мою на него, ибо он помазанник Господень.
И удержал Давид людей своих сими словами и не дал им восстать на Саула. А Саул встал и вышел из пещеры на дорогу.
Потом встал и Давид, и вышел из пещеры, и закричал вслед Саула, говоря: господин мой, царь! Саул оглянулся назад, и Давид пал лицем на землю и поклонился [ему].
И сказал Давид Саулу: зачем ты слушаешь речи людей, которые говорят: «вот, Давид умышляет зло на тебя»?
Вот, сегодня видят глаза твои, что Господь предавал тебя ныне в руки мои в пещере; и мне говорили, чтоб убить тебя; но я пощадил тебя и сказал: «не подниму руки моей на господина моего, ибо он помазанник Господа».
Отец мой! посмотри на край одежды твоей в руке моей; я отрезал край одежды твоей, а тебя не убил: узнай и убедись, что нет в руке моей зла, ни коварства, и я не согрешил против тебя; а ты ищешь души моей, чтоб отнять ее.
Да рассудит Господь между мною и тобою, и да отмстит тебе Господь за меня; но рука моя не будет на тебе,
как говорит древняя притча: «от беззаконных исходит беззаконие». А рука моя не будет на тебе.
Против кого вышел царь Израильский? За кем ты гоняешься? За мертвым псом, за одною блохою.
Господь да будет судьею и рассудит между мною и тобою. Он рассмотрит, разберет дело мое, и спасет меня от руки твоей.
Когда кончил Давид говорить слова сии к Саулу, Саул сказал: твой ли это голос, сын мой Давид? И возвысил Саул голос свой, и плакал,
и сказал Давиду: ты правее меня, ибо ты воздал мне добром, а я воздавал тебе злом;
ты показал это сегодня, поступив со мною милостиво, когда Господь предавал меня в руки твои, ты не убил меня.
Кто, найдя врага своего, отпустил бы его в добрый путь? Господь воздаст тебе добром за то, что сделал ты мне сегодня.
И теперь я знаю, что ты непременно будешь царствовать, и царство Израилево будет твердо в руке твоей.
Итак поклянись мне Господом, что ты не искоренишь потомства моего после меня и не уничтожишь имени моего в доме отца моего.
И поклялся Давид Саулу. И пошел Саул в дом свой, Давид же и люди его взошли в место укрепленное.
1 Навал отказывается дать Давиду и его людям хлеба и поносит его; 14 Авигея, жена Навала, привозит дары свои Давиду и отвращает его гнев; 36 после скоропостижной смерти Навала Авигея становится женою Давида; 43 он берет себе в жену также Ахиноаму, но теряет Мелхолу.
И умер Самуил; и собрались все Израильтяне, и плакали по нем, и погребли его в доме его, в Раме. Давид встал и сошел к пустыне Фаран.
Был некто в Маоне, а имение его на Кармиле, человек очень богатый; у него было три тысячи овец и тысяча коз; и был он при стрижке овец своих на Кармиле.
Имя человека того – Навал, а имя жены его – Авигея; эта женщина была весьма умная и красивая лицем, а он – человек жестокий и злой нравом; он был из рода Халева.
И услышал Давид в пустыне, что Навал стрижет [на Кармиле] овец своих.
И послал Давид десять отроков, и сказал Давид отрокам: взойдите на Кармил и пойдите к Навалу, и приветствуйте его от моего имени,
и скажите так: «[здравствуй,] мир тебе, мир дому твоему, мир всему твоему;
ныне я услышал, что у тебя стригут овец. Вот, пастухи твои были с нами, и мы не обижали их, и ничего у них не пропало во все время их пребывания на Кармиле;
спроси слуг твоих, и они скажут тебе; итак да найдут отроки благоволение в глазах твоих, ибо в добрый день пришли мы; дай же рабам твоим и сыну твоему Давиду, что найдет рука твоя».
И пошли люди Давидовы, и сказали Навалу от имени Давида все эти слова, и умолкли.
И [вскочил] Навал, [и] отвечал слугам Давидовым, и сказал: кто такой Давид, и кто такой сын Иессеев? ныне стало много рабов, бегающих от господ своих;
неужели мне взять хлебы мои и воду мою, [и вино мое] и мясо, приготовленное мною для стригущих овец у меня, и отдать людям, о которых не знаю, откуда они?
И пошли назад люди Давида своим путем и возвратились, и пришли и пересказали ему все слова сии.
Тогда Давид сказал людям своим: опояшьтесь каждый мечом своим. И все опоясались мечами своими, опоясался и сам Давид своим мечом, и пошли за Давидом около четырехсот человек, а двести остались при обозе.
Авигею же, жену Навала, известил один из слуг, сказав: вот, Давид присылал из пустыни послов приветствовать нашего господина, но он обошелся с ними грубо;
а эти люди очень добры к нам, не обижали нас, и ничего не пропало у нас во все время, когда мы ходили с ними, быв в поле;
они были для нас оградою и днем и ночью во все время, когда мы пасли стада вблизи их;
итак подумай и посмотри, что делать; ибо неминуемо угрожает беда господину нашему и всему дому его, а он – человек злой, нельзя говорить с ним.
Тогда Авигея поспешно взяла двести хлебов, и два меха с вином, и пять овец приготовленных, и пять мер сушеных зерен, и сто связок изюму, и двести связок смокв, и навьючила на ослов,
и сказала слугам своим: ступайте впереди меня, вот, я пойду за вами. А мужу своему Навалу ничего не сказала.
Когда же она, сидя на осле, спускалась по извилинам горы, вот, навстречу ей идет Давид и люди его, и она встретилась с ними.
И Давид сказал: да, напрасно я охранял в пустыне все имущество этого человека, и ничего не пропало из принадлежащего ему; он платит мне злом за добро;
пусть то и то сделает Бог с врагами Давида, и еще больше сделает, если до рассвета утреннего из всего, что принадлежит Навалу, я оставлю мочащегося к стене.
Когда Авигея увидела Давида, то поспешила сойти с осла и пала пред Давидом на лице свое и поклонилась до земли;
и пала к ногам его и сказала: на мне грех, господин мой; позволь рабе твоей говорить в уши твои и послушай слов рабы твоей.
Пусть господин мой не обращает внимания на этого злого человека, на Навала; ибо каково имя его, таков и он. Навал* – имя его, и безумие его с ним. А я, раба твоя, не видела слуг господина моего, которых ты присылал. //*Безумный.
И ныне, господин мой, жив Господь и жива душа твоя, Господь не попустит тебе идти на пролитие крови и удержит руку твою от мщения, и ныне да будут, как Навал, враги твои и злоумышляющие против господина моего.
Вот эти дары, которые принесла раба твоя господину моему, чтобы дать их отрокам, служащим господину моему.
Прости вину рабы твоей; Господь непременно устроит господину моему дом твердый, ибо войны Господа ведет господин мой, и зло не найдется в тебе во всю жизнь твою.
Если восстанет человек преследовать тебя и искать души твоей, то душа господина моего будет завязана в узле жизни у Господа Бога твоего, а душу врагов твоих бросит Он как бы пращею.
И когда сделает Господь господину моему все, что говорил о тебе доброго, и поставит тебя вождем над Израилем,
то не будет это сердцу господина моего огорчением и беспокойством, что не пролил напрасно крови и сберег себя от мщения. И Господь облагодетельствует господина моего, и вспомнишь рабу твою [и окажешь милость ей].
И сказал Давид Авигее: благословен Господь Бог Израилев, Который послал тебя ныне навстречу мне,
и благословен разум твой, и благословенна ты за то, что ты теперь не допустила меня идти на пролитие крови и отмстить за себя.
Но, – жив Господь Бог Израилев, удержавший меня от нанесения зла тебе, – если бы ты не поспешила и не пришла навстречу мне, то до рассвета утреннего я не оставил бы Навалу мочащегося к стене.
И принял Давид из рук ее то, что она принесла ему, и сказал ей: иди с миром в дом твой; вот, я послушался голоса твоего и почтил лице твое.
И пришла Авигея к Навалу, и вот, у него пир в доме его, как пир царский, и сердце Навала было весело; он же был очень пьян; и не сказала ему ни слова, ни большого, ни малого, до утра.
Утром же, когда Навал отрезвился, жена его рассказала ему об этом, и замерло в нем сердце его, и стал он, как камень.
Дней через десять поразил Господь Навала, и он умер.
И услышал Давид, что Навал умер, и сказал: благословен Господь, воздавший за посрамление, нанесенное мне Навалом, и сохранивший раба Своего от зла; Господь обратил злобу Навала на его же голову. И послал Давид сказать Авигее, что он берет ее себе в жену.
И пришли слуги Давидовы к Авигее на Кармил и сказали ей так: Давид послал нас к тебе, чтобы взять тебя ему в жену.
Она встала и поклонилась лицем до земли и сказала: вот, раба твоя готова быть служанкою, чтобы омывать ноги слуг господина моего.
И собралась Авигея поспешно и села на осла, и пять служанок сопровождали ее; и пошла она за послами Давида и сделалась его женою.
И Ахиноаму из Изрееля взял Давид, и обе они были его женами.
Саул же отдал дочь свою Мелхолу, жену Давидову, Фалтию, сыну Лаиша, что из Галлима.
1 Саул снова гонится за Давидом в пустыне; 6 Давид вошел ночью в стан Саула, не позволил Авессе поразить Саула; делает выговор Авениру за небрежность в охране царя; 17 увещевает Саула прекратить погоню за ним; Саул отступает, благословив Давида.
Пришли Зифеи [с юга] к Саулу в Гиву и сказали: вот, Давид скрывается у нас на холме Гахила, что направо от Иесимона.
И встал Саул и спустился в пустыню Зиф, и с ним три тысячи отборных мужей Израильских, чтоб искать Давида в пустыне Зиф.
И расположился Саул на холме Гахила, что направо от Иесимона, при дороге; Давид же находился в пустыне и видел, что Саул шел за ним в пустыню;
и послал Давид соглядатаев и узнал, что Саул действительно пришел [из Кеиля].
И встал Давид [тайно] и пошел к месту, на котором Саул расположился станом, и увидел Давид место, где спал Саул и Авенир, сын Ниров, военачальник его. Саул же спал в шатре, а народ расположился вокруг него.
И обратился Давид и сказал Ахимелеху Хеттеянину и Авессе, сыну Саруину, брату Иоава, говоря: кто пойдет со мною к Саулу в стан? И отвечал Авесса: я пойду с тобою.
И пришел Давид с Авессою к людям [Сауловым] ночью; и вот, Саул лежит, спит в шатре, и копье его воткнуто в землю у изголовья его; Авенир же и народ лежат вокруг него.
Авесса сказал Давиду: предал Бог ныне врага твоего в руки твои; итак позволь, я пригвожду его копьем к земле одним ударом и не повторю удара.
Но Давид сказал Авессе: не убивай его; ибо кто, подняв руку на помазанника Господня, останется ненаказанным?
И сказал Давид: жив Господь! пусть поразит его Господь, или придет день его, и он умрет, или пойдет на войну и погибнет; меня же да не попустит Господь поднять руку мою на помазанника Господня;
а возьми его копье, которое у изголовья его, и сосуд с водою, и пойдем к себе.
И взял Давид копье и сосуд с водою у изголовья Саула, и пошли они к себе; и никто не видел, и никто не знал, и никто не проснулся, но все спали, ибо сон от Господа напал на них.
И перешел Давид на другую сторону и стал на вершине горы вдали; большое расстояние было между ними.
И воззвал Давид к народу и Авениру, сыну Нирову, говоря: отвечай, Авенир. И отвечал Авенир и сказал: кто ты, что кричишь и беспокоишь царя?
И сказал Давид Авениру: не муж ли ты, и кто равен тебе в Израиле? Для чего же ты не бережешь господина твоего, царя? ибо приходил некто из народа, чтобы погубить царя, господина твоего.
Нехорошо ты это делаешь; жив Господь! вы достойны смерти за то, что не бережете господина вашего, помазанника Господня. Посмотри, где копье царя и сосуд с водою, что были у изголовья его?
И узнал Саул голос Давида и сказал: твой ли это голос, сын мой Давид? И сказал Давид: мой голос, господин мой, царь.
И сказал еще: за что господин мой преследует раба своего? что я сделал? какое зло в руке моей?
И ныне пусть выслушает господин мой, царь, слова раба своего: если Господь возбудил тебя против меня, то да будет это от тебя благовонною жертвою; если же – сыны человеческие, то прокляты они пред Господом, ибо они изгнали меня ныне, чтобы не принадлежать мне к наследию Господа, говоря: «ступай, служи богам чужим».
Да не прольется же кровь моя на землю пред лицем Господа; ибо царь Израилев вышел искать одну блоху, как гоняются за куропаткою по горам.
И сказал Саул: согрешил я; возвратись, сын мой Давид, ибо я не буду больше делать тебе зла, потому что душа моя была дорога ныне в глазах твоих; безумно поступал я и очень много погрешал.
И отвечал Давид и сказал: вот копье царя; пусть один из отроков придет и возьмет его;
и да воздаст Господь каждому по правде его и по истине его, так как Господь предавал тебя в руки мои, но я не захотел поднять руки моей на помазанника Господня;
и пусть, как драгоценна была жизнь твоя ныне в глазах моих, так ценится моя жизнь в очах Господа, [и да покроет Он меня] и да избавит меня от всякой беды!
И сказал Саул Давиду: благословен ты, сын мой Давид; и дело сделаешь, и превозмочь превозможешь. И пошел Давид своим путем, а Саул возвратился в свое место.
1 Давид со своими женами и последователями убегает к Анхусу, царю Гефскому, и поселяется в Секелаге; 8 Давид напал на Амаликитян, чему Анхус обрадовался, надеясь удержать навсегда Давида в служении себе.
И сказал Давид в сердце своем: когда-нибудь попаду я в руки Саула, и нет для меня ничего лучшего, как убежать в землю Филистимскую; и отстанет от меня Саул и не будет искать меня более по всем пределам Израильским, и я спасусь от руки его.
И встал Давид, и отправился сам и шестьсот мужей, бывших с ним, к Анхусу, сыну Маоха, царю Гефскому.
И жил Давид у Анхуса в Гефе, сам и люди его, каждый с семейством своим, Давид и обе жены его – Ахиноама Изреелитянка и Авигея, бывшая жена Навала, Кармилитянка.
И донесли Саулу, что Давид убежал в Геф, и не стал он более искать его.
И сказал Давид Анхусу: если я приобрел благоволение в глазах твоих, то пусть дано будет мне место в одном из малых городов, и я буду жить там; для чего рабу твоему жить в царском городе вместе с тобою?
Тогда дал ему Анхус Секелаг, посему Секелаг и остался за царями Иудейскими доныне.
Всего времени, какое прожил Давид в стране Филистимской, было год и четыре месяца.
И выходил Давид с людьми своими и нападал на Гессурян и Гирзеян и Амаликитян, которые издавна населяли эту страну до Сура и даже до земли Египетской.
И опустошал Давид ту страну, и не оставлял в живых ни мужчины, ни женщины, и забирал овец, и волов, и ослов, и верблюдов, и одежду; и возвращался, и приходил к Анхусу.
И сказал Анхус Давиду: на кого нападали ныне? Давид сказал: на полуденную страну Иудеи и на полуденную страну Иерахмеела и на полуденную страну Кенеи.
И не оставлял Давид в живых ни мужчины, ни женщины, и не приводил в Геф, говоря: они могут донести на нас и сказать: «так поступил Давид, и таков образ действий его во все время пребывания в стране Филистимской».
И доверился Анхус Давиду, говоря: он опротивел народу своему Израилю и будет слугою моим вовек.
1 Филистимляне пошли на войну с Израильтянами, и Давид пошел с Анхусом для его охраны; 5 Саул пошел к волшебнице в Аэндоре; 11 она вызвала Самуила, который предсказал поражение Израиля, смерть Саула и его сыновей; 20 Саул сильно испугался, но всё же вернулся в стан Израильский.
В то время Филистимляне собрали войска свои для войны, чтобы воевать с Израилем. И сказал Анхус Давиду: да будет тебе известно, что ты пойдешь со мною в ополчение, ты и люди твои.
И сказал Давид Анхусу: ныне ты узнаешь, что сделает раб твой. И сказал Анхус Давиду: за то я сделаю тебя хранителем головы моей на все время.
И умер Самуил, и оплакивали его все Израильтяне и погребли его в Раме, в городе его. Саул же изгнал волшебников и гадателей из страны.
И собрались Филистимляне и пошли и стали станом в Сонаме; собрал и Саул весь народ Израильский, и стали станом на Гелвуе.
И увидел Саул стан Филистимский и испугался, и крепко дрогнуло сердце его.
И вопросил Саул Господа; но Господь не отвечал ему ни во сне, ни чрез урим, ни чрез пророков.
Тогда Саул сказал слугам своим: сыщите мне женщину волшебницу, и я пойду к ней и спрошу ее. И отвечали ему слуги его: здесь в Аэндоре есть женщина волшебница.
И снял с себя Саул одежды свои и надел другие, и пошел сам и два человека с ним, и пришли они к женщине ночью. И сказал ей Саул: прошу тебя, поворожи мне и выведи мне, о ком я скажу тебе.
Но женщина отвечала ему: ты знаешь, что сделал Саул, как выгнал он из страны волшебников и гадателей; для чего же ты расставляешь сеть душе моей на погибель мне?
И поклялся ей Саул Господом, говоря: жив Господь! не будет тебе беды за это дело.
Тогда женщина спросила: кого же вывести тебе? И отвечал он: Самуила выведи мне.
И увидела женщина Самуила и громко вскрикнула; и обратилась женщина к Саулу, говоря: зачем ты обманул меня? ты – Саул.
И сказал ей царь: не бойся; [скажи,] что ты видишь? И отвечала женщина: вижу как бы бога, выходящего из земли.
Какой он видом? – спросил у нее Саул. Она сказала: выходит из земли муж престарелый, одетый в длинную одежду. Тогда узнал Саул, что это Самуил, и пал лицем на землю и поклонился.
И сказал Самуил Саулу: для чего ты тревожишь меня, чтобы я вышел? И отвечал Саул: тяжело мне очень; Филистимляне воюют против меня, а Бог отступил от меня и более не отвечает мне ни чрез пророков, ни во сне, [ни в видении]; потому я вызвал тебя, чтобы ты научил меня, что мне делать.
И сказал Самуил: для чего же ты спрашиваешь меня, когда Господь отступил от тебя и сделался врагом твоим?
Господь сделает то, что говорил чрез меня; отнимет Господь царство из рук твоих и отдаст его ближнему твоему, Давиду.
Так как ты не послушал гласа Господня и не выполнил ярости гнева Его на Амалика, то Господь и делает это над тобою ныне.
И предаст Господь Израиля вместе с тобою в руки Филистимлян: завтра ты и сыны твои будете со мною, и стан Израильский предаст Господь в руки Филистимлян.
Тогда Саул вдруг пал всем телом своим на землю, ибо сильно испугался слов Самуила; притом и силы не стало в нем, ибо он не ел хлеба весь тот день и всю ночь.
И подошла женщина та к Саулу, и увидела, что он очень испугался, и сказала: вот, раба твоя послушалась голоса твоего и подвергала жизнь свою опасности и исполнила приказание, которое ты дал мне;
теперь прошу, послушайся и ты голоса рабы твоей: я предложу тебе кусок хлеба, поешь, и будет в тебе крепость, когда пойдешь в путь.
Но он отказался и сказал: не буду есть. И стали уговаривать его слуги его, а также и женщина; и он послушался голоса их, и встал с земли и сел на ложе.
У женщины же был в доме откормленный теленок, и она поспешила заколоть его и, взяв муки, замесила и испекла опресноки,
и предложила Саулу и слугам его, и они поели, и встали, и ушли в ту же ночь.
Князья Филистимские принудили Анхуса отправить обратно Давида и его людей из стана Филистимского.
И собрали Филистимляне все ополчения свои в Афеке, а Израильтяне расположились станом у источника, что в Изрееле.
Князья Филистимские шли с сотнями и тысячами, Давид же и люди его шли позади с Анхусом.
И говорили князья Филистимские: это что за Евреи? Анхус отвечал князьям Филистимским: разве не знаете, что это Давид, раб Саула, царя Израильского? он при мне уже более года, и я не нашел в нем ничего худого со времени его прихода до сего дня.
И вознегодовали на него князья Филистимские, и сказали ему князья Филистимские: отпусти ты этого человека, пусть он сидит в своем месте, которое ты ему назначил, чтоб он не шел с нами на войну и не сделался противником нашим на войне. Чем он может умилостивить господина своего, как не головами сих мужей?
Не тот ли это Давид, которому пели в хороводах, говоря: «Саул поразил тысячи, а Давид – десятки тысяч»?
И призвал Анхус Давида и сказал ему: жив Господь! ты честен, и глазам моим приятно было бы, чтобы ты выходил и входил со мною в ополчении; ибо я не заметил в тебе худого со времени прихода твоего ко мне до сего дня; но в глазах князей ты не хорош.
Итак, возвратись теперь, и иди с миром и не раздражай князей Филистимских.
Но Давид сказал Анхусу: что я сделал, и что ты нашел в рабе твоем с того времени, как я пред лицем твоим, и до сего дня, почему бы мне не идти и не воевать с врагами господина моего, царя?
И отвечал Анхус Давиду: будь уверен, что в моих глазах ты хорош, как Ангел Божий; но князья Филистимские сказали: «пусть он не идет с нами на войну».
Итак встань утром, ты и рабы господина твоего, которые пришли с тобою, [и идите на место, которое я назначил вам, и не имей худой мысли на сердце твоем, ибо ты предо мною хорош]; и встаньте поутру, и когда светло будет, идите.
И встал Давид, сам и люди его, чтобы идти утром и возвратиться в землю Филистимскую. А Филистимляне пошли [на войну] в Изреель.
1 Амаликитяне поразили Секелаг и увели в плен семейства Давида и его мужей; 7 Давид погнался за ними и отнял у них всё забранное ими; 21 установлены закон и правило, как отныне делить добычу; 26 Давид делится добычей со своими друзьями, старейшинами Иудиными.
В третий день после того, как Давид и люди его пошли в Секелаг, Амаликитяне напали с юга на Секелаг и взяли Секелаг и сожгли его огнем,
а женщин [и всех], бывших в нем, от малого до большого, не умертвили, но увели в плен, и ушли своим путем.
И пришел Давид и люди его к городу, и вот, он сожжен огнем, а жены их и сыновья их и дочери их взяты в плен.
И поднял Давид и народ, бывший с ним, вопль, и плакали, доколе не стало в них силы плакать.
Взяты были в плен и обе жены Давида: Ахиноама Изреелитянка и Авигея, бывшая жена Навала, Кармилитянка.
Давид сильно был смущен, так как народ хотел побить его камнями; ибо скорбел душею весь народ, каждый о сыновьях своих и дочерях своих.
Но Давид укрепился надеждою на Господа Бога своего, и сказал Давид Авиафару священнику, сыну Ахимелехову: принеси мне ефод. И принес Авиафар ефод к Давиду.
И вопросил Давид Господа, говоря: преследовать ли мне это полчище, и догоню ли их? И сказано ему: преследуй, догонишь и отнимешь.
И пошел Давид сам и шестьсот мужей, бывших с ним; и пришли к потоку Восор и усталые остановились там.
И преследовал Давид сам и четыреста человек; двести же человек остановились, потому что были не в силах перейти поток Восорский.
И нашли Египтянина в поле, и привели его к Давиду, и дали ему хлеба, и он ел, и напоили его водою;
и дали ему часть связки смокв и две связки изюму, и он ел и укрепился, ибо он не ел хлеба и не пил воды три дня и три ночи.
И сказал ему Давид: чей ты и откуда ты? И сказал он: я – отрок Египтянина, раб одного Амаликитянина, и бросил меня господин мой, ибо уже три дня, как я заболел;
мы вторгались в полуденную часть Керети и в область Иудину и в полуденную часть Халева, а Секелаг сожгли огнем.
И сказал ему Давид: доведешь ли меня до этого полчища? И сказал он: поклянись мне Богом, что ты не умертвишь меня и не предашь меня в руки господина моего, и я доведу тебя до этого полчища.
[Давид поклялся ему,] и он повел его; и вот, Амаликитяне, рассыпавшись по всей той стране, едят и пьют и празднуют по причине великой добычи, которую они взяли из земли Филистимской и из земли Иудейской.
[И напал на них] и поражал их Давид от сумерек до вечера другого дня, и никто из них не спасся, кроме четырехсот юношей, которые сели на верблюдов и убежали.
И отнял Давид все, что взяли Амаликитяне, и обеих жен своих отнял Давид.
И не пропало у них ничего, ни малого, ни большого, ни из сыновей, ни из дочерей, ни из добычи, ни из всего, что Амаликитяне взяли у них; все возвратил Давид,
и взял Давид весь мелкий и крупный скот, и гнали его пред своим скотом и говорили: это – добыча Давида.
И пришел Давид к тем двумстам человек, которые не были в силах идти за ним, и которых он оставил у потока Восор, и вышли они навстречу Давиду и навстречу людям, бывшим с ним. И подошел Давид к этим людям и приветствовал их.
Тогда злые и негодные из людей, ходивших с Давидом, стали говорить: за то, что они не ходили с нами, не дадим им из добычи, которую мы отняли; пусть каждый возьмет только свою жену и детей и идет.
Но Давид сказал: не делайте так, братья мои, после того, как Господь дал нам это и сохранил нас и предал в руки наши полчище, приходившее против нас.
И кто послушает вас в этом деле? [Они не хуже нас.] Какова часть ходившим на войну, такова часть должна быть и оставшимся при обозе: на всех должно разделить.
Так было с этого времени и после; и поставил он это в закон и в правило для Израиля до сего дня.
И пришел Давид в Секелаг и послал из добычи к старейшинам Иудиным, друзьям своим, говоря: «вот вам подарок из добычи, взятой у врагов Господних», –
тем, которые в Вефиле, и в Рамофе южном, и в Иаттире, [и в Гефоре,]
и в Ароере, [и в Аммаде,] и в Шифмофе, и в Естемоа, [и в Гефе,]
[в Кинане, в Сафене, в Фимафе,] и в Рахале, и в городах Иерахмеельских, и в городах Кенейских,
и в Хорме, и в Хорашане, и в Атахе,
и в Хевроне, и во всех местах, где ходил Давид сам и люди его.
1 Полное поражение Израиля Филистимлянами на горе Гелвуе; самоубийство Саула; 7 Филистимляне повесили Саула с его сыновьями на стене Бефсана, но сильные люди из Иависа Галаадского взяли тела их ночью и погребли их в Иависе.
Филистимляне же воевали с Израильтянами, и побежали мужи Израильские от Филистимлян и пали пораженные на горе Гелвуе.
И догнали Филистимляне Саула и сыновей его, и убили Филистимляне Ионафана, и Аминадава, и Малхисуа, сыновей Саула.
И битва против Саула сделалась жестокая, и стрелки из луков поражали его, и он очень изранен был стрелками.
И сказал Саул оруженосцу своему: обнажи твой меч и заколи меня им, чтобы не пришли эти необрезанные и не убили меня и не издевались надо мною. Но оруженосец не хотел, ибо очень боялся. Тогда Саул взял меч свой и пал на него.
Оруженосец его, увидев, что Саул умер, и сам пал на свой меч и умер с ним.
Так умер в тот день Саул и три сына его, и оруженосец его, а также и все люди его вместе.
Израильтяне, жившие на стороне долины и за Иорданом, видя, что люди Израилевы побежали и что умер Саул и сыновья его, оставили города свои и бежали, а Филистимляне пришли и засели в них.
На другой день Филистимляне пришли грабить убитых, и нашли Саула и трех сыновей его, павших на горе Гелвуйской.
И [поворотили его и] отсекли ему голову, и сняли с него оружие и послали по всей земле Филистимской, чтобы возвестить о сем в капищах идолов своих и народу;
и положили оружие его в капище Астарты, а тело его повесили на стене Беф-Сана.
И услышали жители Иависа Галаадского о том, как поступили Филистимляне с Саулом,
и поднялись все люди сильные, и шли всю ночь, и взяли тело Саула и тела сыновей его со стены Беф-Сана, и пришли в Иавис, и сожгли их там;
и взяли кости их, и погребли под дубом в Иависе, и постились семь дней.
Церковнославянский (рус)
И бы́сть человѣ́къ от­ Армаѳе́мъ Сифы́, от­ горы́ Ефре́мли, и и́мя ему́ Елкана́ сы́нъ Иеремiи́ль, сы́на Илі́ина, сы́на Ѳоке́ля въ Наси́вѣ от­ Армаѳе́ма от­ горы́ Ефре́мли:
и сему́ двѣ́ жены́ [бы́ша]: и́мя еди́нѣй Ан­на и и́мя вторѣ́й Фен­на́на: и бя́ху Фен­на́нѣ дѣ́ти, Ан­нѣ же не бя́ше отроча́те.
И восхожда́­ше человѣ́къ от­ дне́ до дне́ изъ гра́да сво­его́ Армаѳе́ма покланя́тися и жре́ти Го́споду Бо́гу Савао́ѳу въ Сило́мъ. И та́мо бѣ́ Илі́й и два́ сы́на его́ Офни́ и Финее́съ, жерцы́ Госпо́дни.
И бы́сть де́нь, и пожре́ Елкана́ и даде́ Фен­на́нѣ женѣ́ сво­е́й и сыно́мъ ея́ и дще́ремъ ея́ ча́сти:
Ан­нѣ же даде́ ча́сть еди́ну, я́ко не бѣ́ е́й ча́да, оба́че Ан­ну любля́ше Елкана́ па́че Фен­на́ны. И Госпо́дь затвори́ ложесна́ ея́:
зане́же не даде́ е́й Госпо́дь ча́да по ско́рби ея́ и по сѣ́тованiю оскорбле́нiя ея́, и сѣ́товаше сего́ ра́ди, я́ко затвори́ Госпо́дь утро́бу ея́ не да́ти е́й ча́да.
Та́ко творя́ше от­ го́да до го́да, внегда́ при­­ходи́ти е́й въ до́мъ Госпо́день: [укоря́ше ея́ та́ко,] и сѣ́товаше, и пла́каше, и не ядя́ше.
И рече́ е́й Елкана́ му́жъ ея́: Ан­на. И рече́ ему́: се́, а́зъ, го́споди. И рече́ е́й: что́ ти е́сть, я́ко пла́чешися? и почто́ не я́си? и почто́ бiе́ши се́рдце твое́? нѣ́смь ли а́зъ тебѣ́ добрѣ́е па́че десяти́ ча́дъ?
И воста́в­ши Ан­на по яде́нiи и́хъ въ Сило́мѣ, и ста́ предъ Го́сподемъ. Илі́й же жре́цъ сѣдя́ше на престо́лѣ, при­­ пра́зѣ две́ри хра́ма Госпо́дня.
И та́ умиле́н­на душе́ю, и помоли́ся Го́споду и пла́чущи пропла́ка,
и обѣща́ обѣ́тъ Го́споду, глаго́лющи: Адонаи́ Го́споди Елои́ Савао́ѳъ, а́ще при­­зира́я при́зриши на смире́нiе рабы́ тво­ея́ и помяне́ши мя́, и да́си рабѣ́ тво­е́й сѣ́мя му́жеско, то́ да́мъ е́ предъ тобо́ю въ да́ръ до дне́ сме́рти его́: и вина́ и пiя́н­ствен­наго не испiе́тъ, и желѣ́зо не взы́детъ на главу́ его́.
И бы́сть егда́ умно́жи моля́щися предъ Го́сподемъ, Илі́й же жре́цъ смотря́ше на уста́ ея́.
И та́ глаго́лаше въ се́рдцы сво­е́мъ, то́кмо устнѣ́ ея́ двиза́стѣся, а гла́съ ея́ не слы́шашеся: и мня́ше ю́ Илі́й пiя́ну су́щу.
И рече́ е́й Илі́й: доко́лѣ пiя́на бу́деши? от­ими́ вино́ твое́ и иди́ от­ мѣ́ста Госпо́дня.
И от­вѣща́ Ан­на и рече́: ни́, го́споди: жена́ въ же́стокъ де́нь а́зъ е́смь, вина́ и пiя́н­ства не пи́хъ, но излива́ю предъ Го́сподемъ ду́шу мою́:
не да́ждь рабы́ тво­ея́ во дще́рь поги́бели, я́ко от­ мно́же­ст­ва глумле́нiя мо­его́ и от­ мно́же­ст­ва сѣ́тованiя мо­его́ иста́яхъ да́же досе́лѣ.
И от­вѣща́ Илі́й и рече́ къ не́й: иди́ съ ми́ромъ, Бо́гъ Изра́илевъ да да́стъ ти́ все́ проше́нiе твое́, е́же проси́ла еси́ от­ него́.
И рече́ Ан­на: обрѣ́те раба́ твоя́ благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма. И и́де жена́ въ пу́ть сво́й, и вни́де во оби́тель свою́, и яде́ съ му́жемъ сво­и́мъ и пи́, и лице́ ея́ не испаде́ ктому́.
И у́треневаша зау́тра, и поклони́шася Го́споду, и идо́ша путе́мъ сво­и́мъ. И вни́де Елкана́ въ до́мъ сво́й во Армаѳе́мъ и позна́ Елкана́ жену́ свою́ Ан­ну: и помяне́ ю́ Госпо́дь, и зача́тъ.
И бы́сть во вре́мя дні́й, и роди́ Ан­на сы́на и нарече́ и́мя ему́ Самуи́лъ: и рече́: я́ко от­ Го́спода Бо́га Савао́ѳа испроси́хъ его́.
И взы́де человѣ́къ Елкана́ и ве́сь до́мъ его́ въ Сило́мъ пожре́ти же́ртву дні́й и обѣ́ты своя́ и вся́ десяти́ны земли́ сво­ея́.
А́н­на же не взы́де съ ни́мъ, я́ко рече́ му́жеви сво­ему́: до́ндеже взы́детъ отроча́, и а́ще от­дою́ е́, тогда́ яви́т­ся лицу́ Госпо́дню и пребу́детъ та́мо до вѣ́ка.
И рече́ е́й Елкана́ му́жъ ея́: твори́ благо́е предъ очи́ма тво­и́ма, сѣди́ до́ндеже от­до­и́ши е́: но да утверди́тъ Госпо́дь [сло́во твое́], изше́дшее изъ у́стъ тво­и́хъ. И сѣ́де жена́, и млеко́мъ пита́­ше сы́на сво­его́, до́ндеже от­до­и́ его́.
И взы́де съ ни́мъ въ Сило́мъ, егда́ от­до­и́ его́, съ телце́мъ трилѣ́тнымъ и съ хлѣ́бы и со е́фи муки́ пшени́чны и мѣ́хомъ вина́: и внидо́ша въ до́мъ Госпо́день въ Сило́мъ, и отроча́ съ ни́ми.
И при­­ведо́ша е́ предъ Го́спода: и закла́ оте́цъ его́ же́ртву, ю́же творя́ше от­ дні́й на дни́ Го́сподеви: и при­­ведо́ша отроча́, и закла́ телца́. И при­­веде́ Ан­на ма́ти отроча́ ко Илі́ю
И рече́: во мнѣ́, Го́споди, да живе́тъ душа́ твоя́, господи́не мо́й, а́зъ жена́ стоя́в­шая предъ тобо́ю, о се́мъ помоли́тися Го́споду:
О отроча́ти се́мъ моли́хся, и даде́ ми Госпо́дь проше́нiе мое́, е́же проси́хъ у него́:
И а́зъ от­даю́ е́ Го́сподеви во вся́ дни́ живота́ его́ на служе́нiе Го́сподеви. И поклони́ся та́мо Го́сподеви.
И помоли́ся а́н­на и рече́: утверди́ся се́рдце мое́ въ Го́сподѣ, воз­несе́ся ро́гъ мо́й въ Бо́зѣ мо­е́мъ, разшири́шася уста́ моя́ на враги́ моя́, воз­весели́хся о спасе́нiи тво­е́мъ:
я́ко нѣ́сть свя́тъ я́ко Госпо́дь, и нѣ́сть пра́веденъ я́ко Бо́гъ на́шъ, и нѣ́сть свя́тъ па́че тебе́:
не хвали́теся и не глаго́лите высо́кая въ горды́ни, ниже́ да изы́детъ велерѣ́чiе изъ у́стъ ва́шихъ: я́ко Бо́гъ ра́зумовъ Госпо́дь, и Бо́гъ уготовля́яй начина́нiя своя́:
лу́къ си́льныхъ изнемо́же, и немощ­ст­ву́ющiи препоя́сашася си́лою:
испо́лнен­нiи хлѣ́ба лиши́шася, и а́лчущiи при­­ше́л­ст­воваша зе́млю: я́ко непло́ды роди́ се́дмь, и мно́гая въ ча́дѣхъ изнемо́же:
Госпо́дь мертви́тъ и живи́тъ, низво́дитъ во а́дъ и воз­во́дитъ,
Госпо́дь убо́житъ и богати́тъ, смиря́етъ и вы́ситъ,
воз­ставля́етъ от­ земли́ убо́га и от­ гно́ища воз­двиза́етъ ни́ща посади́ти его́ съ могу́щими люді́й, и престо́лъ сла́вы дая́ въ наслѣ́дiе и́мъ:
дая́й моли́тву моля́щемуся и благослови́ лѣ́та пра́веднаго, я́ко не въ крѣ́пости си́ленъ му́жъ:
Госпо́дь не́мощна сотвори́ сопоста́та его́, Госпо́дь свя́тъ: да не хва́лит­ся прему́дрый прему́дростiю сво­е́ю, и да не хва́лит­ся си́льный си́лою сво­е́ю, и да не хва́лит­ся бога́тый бога́т­ст­вомъ сво­и́мъ: но о се́мъ да хва́лит­ся хваля́йся, е́же разумѣ́ти и зна́ти Го́спода, и твори́ти су́дъ и пра́вду посредѣ́ земли́: Госпо́дь взы́де на небеса́ и воз­гремѣ́: то́й су́дитъ конце́мъ земли́, пра́веденъ сы́й, и да́стъ крѣ́пость царе́мъ на́шымъ и воз­несе́тъ ро́гъ христа́ сво­его́.
И оста́виша его́ та́мо предъ Го́сподемъ и от­идо́ша во Армаѳе́мъ въ до́мъ сво́й: отроча́ же бѣ́ служа́ лицу́ Госпо́дню предъ лице́мъ илі́и жерца́.
Сы́нове же илі́и жерца́ [бы́ша] сы́нове поги́белнiи, не вѣ́дуще Го́спода,
ни оправда́нiя жре́ческа предъ людьми́ всѣ́ми жру́щими. И при­­хожда́­ше о́трокъ жре́ческъ, егда́ варя́т­ся мяса́, и у́дица трезу́бна въ руку́ его́,
и влага́­ше ю́ въ коно́бъ вели́кiй, или́ въ мѣ́дяный сосу́дъ, или́ горне́цъ, и все́ е́же вонзе́ся на у́дицу, взима́­ше е́ себѣ́ жре́цъ: и та́ко творя́ху всему́ Изра́илеви при­­ходя́щему пожре́ти Го́сподеви въ Сило́мѣ.
И пре́жде кажде́нiя ту́ка, при­­хожда́­ше о́трокъ жре́ческъ и глаго́лаше му́жеви жру́щему: да́ждь мя́са испещи́ жерцу́, и не воз­му́ от­ тебе́ мя́са варе́наго от­ коно́ба.
И глаго́лаше му́жъ жря́й: да покади́т­ся пе́рвѣе ту́къ, я́коже подоба́етъ, и тогда́ во́змеши себѣ́ от­ всѣ́хъ, е́же хо́щетъ душа́ твоя́. И рече́: ни́, ны́нѣ да́ждь: а́ще же не да́си, воз­му́ си́лою.
И бѣ́ предъ Го́сподемъ грѣ́хъ отроко́въ ве́лiй зѣло́, я́ко от­мета́ху же́ртву Госпо́дню.
И самуи́лъ бѣ́ служа́ предъ Го́сподемъ, о́трочищь сы́й опоя́санъ во Ефу́дъ льня́нъ.
И хлами́ду ма́лу сотвори́ ему́ ма́ти его́, и при­­ноша́­ше ему́ от­ дні́й во дни́, егда́ восхожда́­ше съ му́жемъ сво­и́мъ пожре́ти же́ртву дні́й.
И благослови́ илі́й Елкану́ и жену́ его́, глаго́ля: да воз­да́стъ ти́ Госпо́дь сѣ́мя от­ жены́ сея́ за да́ръ, его́же дарова́лъ еси́ Го́сподеви. И отъи́де человѣ́къ въ мѣ́сто свое́.
И посѣти́ Госпо́дь Бо́гъ а́н­ну, и зача́, и роди́ еще́ три́ сы́ны и дще́ри двѣ́. И воз­вели́чися о́трокъ самуи́лъ предъ Го́сподемъ.
Илі́й же состарѣ́ся зѣло́: и услы́ша, я́же творя́ху сы́нове его́ всѣ́мъ сыно́мъ Изра́илевымъ, и я́ко быва́ху съ жена́ми предстоя́щими у две́рiй ски́нiи свидѣ́нiя,
и рече́ и́мъ: почто́ твори́те по глаго́лу сему́, его́же а́зъ слы́шу изъ у́стъ всѣ́хъ люді́й Госпо́днихъ [о ва́съ]?
ни́, ча́да, ни́: я́ко не бла́гъ слу́хъ, его́же а́зъ слы́шу о ва́съ: не твори́те та́ко, я́ко не добры́ слу́хи, я́же а́зъ слы́шу, е́же не рабо́тати лю́демъ Бо́гу:
а́ще согрѣша́я согрѣши́тъ му́жъ му́жеви, помо́лят­ся о не́мъ ко Го́споду: а́ще же Го́сподеви согрѣши́тъ, кто́ помо́лит­ся о не́мъ? И не послу́шаста гла́са отца́ сво­его́, я́ко хотя́й восхотѣ́ Госпо́дь погуби́ти я́.
О́трокъ же самуи́лъ хожда́­ше предуспѣва́я, и бѣ́ бла́гъ предъ Го́сподемъ и человѣ́ки.
И прiи́де человѣ́къ Бо́жiй ко илі́ю и рече́: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: от­крыва́яся от­кры́хся въ дому́ отца́ тво­его́, су́щымъ и́мъ въ земли́ Еги́петстѣй рабо́мъ въ до́му фарао́ни,
и избра́хъ до́мъ отца́ тво­его́ от­ всѣ́хъ домо́въ Изра́илевыхъ мнѣ́ служи́ти, е́же восходи́ти ко олтарю́ мо­ему́ и кади́ти кади́ломъ и носи́ти Ефу́дъ, и да́хъ до́му отца́ тво­его́ вся́, я́же огня́ же́ртвен­ная сыно́въ Изра́илевыхъ, въ снѣ́дь:
и почто́ ты́ воз­зрѣ́лъ еси́ на ѳимiа́мъ мо́й и на же́ртву мою́ безсту́днымъ о́комъ, и просла́вилъ сы́ны твоя́ па́че мене́, е́же благословля́ти нача́токъ вся́кiя же́ртвы Изра́илевы предо мно́ю?
сего́ ра́ди сiя́ глаго́летъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, глаго́ля: реко́хъ, до́мъ тво́й и до́мъ отца́ тво­его́ пре́йдетъ предо мно́ю до вѣ́ка: а ны́нѣ глаго́летъ Госпо́дь: ника́коже мнѣ́, зане́ то́кмо прославля́ющыя мя́ просла́влю, и уничижа́яй мя́ безче́стенъ бу́детъ:
се́, дні́е и́дутъ, и потреблю́ сѣ́мя твое́ и сѣ́мя до́му отца́ тво­его́, и не бу́детъ ста́рца въ дому́ тво­е́мъ во вся́ дни́,
и у́зриши держа́ву мою́ во всѣ́хъ, и́миже разблажа́етъ Изра́иля, и не бу́детъ ста́рца въ дому́ тво­е́мъ во вся́ дни́:
и му́жа не истреблю́ тебѣ́ от­ олтаря́ мо­его́, во е́же оскудѣ́ти очесе́мъ его́ и иста́яти души́ его́: и вси́ про́чiи до́му тво­его́ паду́тъ ору́жiемъ му́жескимъ:
и сiе́ тебѣ́ зна́менiе, е́же прiи́детъ на о́ба сы́на твоя́ сiя́ Офни́ и Финее́са: въ де́нь еди́нъ у́мрутъ о́ба:
и воз­ста́влю себѣ́ жерца́ вѣ́рна, и́же вся́ я́же въ се́рдцы мо­е́мъ и я́же въ души́ мо­е́й сотвори́тъ, и сози́жду ему́ до́мъ вѣ́ренъ, и предъи́детъ предъ христо́мъ мо­и́мъ во вся́ дни́:
и бу́детъ вся́къ оста́в­шiйся въ дому́ тво­е́мъ прiи́детъ поклони́тися ему́ съ ца́тою сребра́ и хлѣ́бомъ еди́нымъ, глаго́ля: прiими́ мя къ еди́ному от­ священно­служе́нiй тво­и́хъ, е́же я́сти хлѣ́бъ.
И о́трочищь самуи́лъ бѣ́ служа́ Го́сподеви предъ илі́емъ иере́емъ, и глаго́лъ Госпо́день бѣ́ че́стенъ въ ты́я дни́, не бѣ́ видѣ́нiе посыла́емо.
И бы́сть въ де́нь о́нъ, и илі́й спа́­ше на мѣ́стѣ сво­е́мъ, и о́чи его́ нача́ста тя́жцѣ бы́ти, и не можа́­ше зрѣ́ти:
и пре́жде не́же угасе́ свѣти́лникъ Бо́жiй, и самуи́лъ спа́­ше въ це́ркви Госпо́дни, идѣ́же киво́тъ Бо́жiй,
и воз­зва́ Госпо́дь: самуи́ле, самуи́ле. И рече́: се́, а́зъ.
И тече́ ко илі́ю и рече́: се́, а́зъ, я́ко зва́лъ мя́ еси́. И рече́ [илі́й]: не зва́хъ тебе́, воз­врати́ся и спи́. И воз­врати́ся и спа́.
И при­­ложи́ Госпо́дь и воз­зва́ еще́: самуи́ле, самуи́ле. И воста́ самуи́лъ и и́де ко илі́ю втори́цею, и рече́: се́, а́зъ, я́ко зва́лъ мя́ еси́. И рече́: не зва́хъ тебе́, ча́до мое́, воз­врати́ся, спи́.
Самуи́лъ же въ то́ вре́мя еще́ не познава́­ше Бо́га, пре́жде от­крове́нiя ему́ гла́са Госпо́дня.
И при­­ложи́ Госпо́дь при­­зва́ти самуи́ла трети́цею: и воста́въ, и и́де ко илі́ю и рече́: се́, а́зъ, я́ко зва́лъ мя́ еси́. И разумѣ́ илі́й, я́ко Госпо́дь при­­зыва́етъ о́трочища, и рече́: воз­врати́ся и спи́, ча́до:
и бу́детъ а́ще воз­зове́тъ тя́ зовы́й, и рече́ши: глаго́ли, Го́споди, я́ко слы́шитъ ра́бъ тво́й. И и́де самуи́лъ, и спа́ на мѣ́стѣ сво­е́мъ.
И прiи́де Госпо́дь и ста́ и воз­зва́ его́ я́коже пе́рвое и второ́­е: самуи́ле, самуи́ле. И рече́ самуи́лъ: глаго́ли [Го́споди], я́ко слы́шитъ ра́бъ тво́й.
И рече́ Госпо́дь къ самуи́лу: се́, а́зъ творю́ глаго́лы моя́ во Изра́или, я́ко вся́кому слы́шащему сiя́ пошуми́тъ во обо­и́хъ ушесѣ́хъ его́:
въ де́нь то́й воз­дви́гну на илі́а вся́, ели́ка глаго́лахъ на до́мъ его́: начну́ и сконча́ю:
и воз­вѣсти́хъ ему́, я́ко от­мщу́ а́зъ на до́мѣ его́ до вѣ́ка въ непра́вдахъ сыно́въ его́, о ни́хже вѣ́дяше, я́ко злосло́виста Бо́га сы́нове его́, и не наказа́ и́хъ:
и сего́ ра́ди кля́хся до́му илі́ину, я́ко не очи́стит­ся непра́вда до́му илі́ина въ кади́лахъ и же́ртвахъ его́ до вѣ́ка.
И спа́ самуи́лъ до у́тра, и у́тренева зау́тра, и от­ве́рзе две́ри хра́ма Госпо́дня. Самуи́лъ же убоя́ся повѣ́дати видѣ́нiя илі́ю.
И рече́ илі́й къ самуи́лу: самуи́ле ча́до. И рече́: се́, а́зъ.
И рече́ [илі́й]: что́ глаго́лъ глаго́лан­ный къ тебѣ́? не скры́й у́бо от­ мене́: сiя́ да сотвори́тъ тебѣ́ Бо́гъ и сiя́ да при­­ложи́тъ, а́ще утаи́ши от­ мене́ сло́во от­ всѣ́хъ слове́съ глаго́лан­ныхъ къ тебѣ́ во ушеса́ твоя́.
И повѣ́да самуи́лъ илі́ю вся́ словеса́, и не утаи́ от­ него́ [ни еди́наго глаго́ла]. И рече́ илі́й: Госпо́дь са́мъ, е́же бла́го предъ ни́мъ, да сотвори́тъ.
И воз­вели́ченъ бы́сть самуи́лъ, и Госпо́дь бѣ́ съ ни́мъ, и не паде́ от­ всѣ́хъ слове́съ его́ на земли́ [ни еди́нъ глаго́лъ].
И разумѣ́ша вси́ Изра́илтяне от­ Да́на да́же и до вирсаві́и, я́ко вѣ́ренъ самуи́лъ Го́споду во проро́цѣхъ.
И при­­ложи́ Госпо́дь яви́тися въ Сило́мѣ, яви́ бо ся́ Госпо́дь самуи́лу: и увѣ́рися самуи́лъ проро́къ бы́ти Го́сподеви во все́мъ Изра́или, от­ конца́ до конца́ земли́. Илі́й же состарѣ́ся зѣло́, и сы́нове его́ ходя́ще хожда́ху, и лука́въ пу́ть и́хъ предъ Го́сподемъ.
И бы́сть во дни́ о́ны, и собра́шася иноплеме́н­ницы проти́ву Изра́иля на бра́нь: и изы́де Изра́иль во срѣ́тенiе и́мъ на бра́нь, и ополчи́шася во Авенезе́рѣ, и иноплеме́н­ницы ополчи́шася во Афе́цѣ:
и срази́шася иноплеме́н­ницы на бра́ни со Изра́илтяны, и преклони́ся бра́нь, и падо́ша му́жiе Изра́илевы предъ иноплеме́н­ники, и убiе́ни бы́ша въ бра́ни на селѣ́ четы́ри ты́сящы муже́й.
И прiидо́ша лю́дiе въ по́лкъ, и рѣ́ша старѣ́йшины Изра́илевы: почто́ порази́ на́съ Госпо́дь дне́сь предъ иноплеме́н­ники? во́змемъ киво́тъ Бо́га на́­шего от­ Сило́ма, и изы́детъ посредѣ́ на́съ и спасе́тъ ны́ от­ руки́ вра́гъ на́шихъ.
И посла́ша лю́дiе въ Сило́мъ, и взя́ша от­ту́ду киво́тъ Го́спода сѣдя́щаго на херуви́мѣхъ: и [бы́ша] та́мо о́ба сы́на илі́ина съ киво́томъ Бо́жiимъ, Офни́ и Финее́съ.
И бы́сть егда́ прiи́де киво́тъ Госпо́день въ по́лкъ, и возопи́ ве́сь Изра́иль гла́сомъ вели́кимъ, и воз­шумѣ́ земля́.
И услы́шаша иноплеме́н­ницы гла́съ во́пля и рѣ́ша: что́ се́й во́пль вели́кiй въ полцѣ́ Евре́йстѣ? И уразумѣ́ша, я́ко киво́тъ Госпо́день прiи́де въ по́лкъ.
И убоя́шася иноплеме́н­ницы и рѣ́ша: сі́и бо́зи прiидо́ша къ ни́мъ въ по́лкъ: го́ре на́мъ, изми́ ны, го́споди, дне́сь: я́ко не бы́сть та́ко вчера́ и тре́тiяго дне́:
го́ре на́мъ, кто́ ны и́зметъ от­ руки́ бого́въ крѣ́пкихъ си́хъ? сі́и су́ть бо́зи, поби́в­шiи Еги́пта вся́кими я́звами и въ пусты́ни:
укрѣпи́теся и бу́дите въ му́жы, иноплеме́н­ницы, я́ко да не порабо́таете Евре́омъ, я́коже порабо́таша на́мъ, бу́дите у́бо въ му́жы и бі́йтеся съ ни́ми.
И би́шася съ ни́ми: и падо́ша му́жiе Изра́илевы предъ иноплеме́н­ники, и побѣже́ кі́йждо въ селе́нiе свое́, и бы́сть я́зва вели́ка зѣло́: и паде́ от­ Изра́иля три́десять ты́сящъ чино́въ:
и киво́тъ Бо́жiй взя́тъ бы́сть, и о́ба сы́ны илі́ины умро́ша, Офни́ и Финее́съ.
И тече́ му́жъ от­ бра́ни Иемине́й, и прiи́де въ Сило́мъ въ де́нь о́нъ, и ри́зы своя́ растерза́въ, и пе́рсть бѣ́ на главѣ́ его́.
И прiи́де, и се́, илі́й сѣдя́ше на престо́лѣ сво­е́мъ у две́рiй, смотря́ на пу́ть, я́ко бѣ́ се́рдце его́ во у́жасѣ [вели́цѣ] о киво́тѣ Бо́жiи. И человѣ́къ вни́де во гра́дъ воз­вѣща́я: и возопи́ ве́сь гра́дъ гла́сомъ вели́кимъ:
и слы́ша илі́й гла́съ во́пля и рече́: что́ е́сть гла́съ во́пля сего́? И человѣ́къ потща́вся вни́де и повѣ́да илі́ю.
И бѣ́ илі́й девяти́десяти осми́ лѣ́тъ, и о́чи его́ изнемого́ста, и не ви́дяше.
И рече́ илі́й муже́мъ предстоя́щымъ себѣ́: что́ гла́съ во́пля сего́? И му́жъ потща́вся вни́де ко илі́ю и рече́ ему́: а́зъ е́смь при­­ше́дый изъ полка́, и а́зъ при­­бѣжа́хъ от­ бра́ни дне́сь. И рече́ илі́й: что́ бы́в­шiй глаго́лъ, ча́до?
И от­вѣща́ о́трочищь и рече́: побѣжа́ша му́жiе Изра́илевы от­ лица́ иноплеме́н­никовъ, и я́зва ве́лiя бы́сть въ лю́дехъ, и о́ба сы́ны твоя́ умро́ша, и киво́тъ Бо́жiй взя́тъ е́сть.
И бы́сть егда́ помяну́ о киво́тѣ Бо́жiи, и паде́ [илі́й] съ престо́ла взна́къ бли́зъ две́рiй, и сокруши́ся хребе́тъ его́, и у́мре, я́ко ста́ръ бѣ́ человѣ́къ и тя́жекъ: и то́й суди́ Изра́илеви четы́редесять лѣ́тъ.
И сноха́ его́ жена́ Финее́сова заче́ншая роди́ти, и слы́ша вѣ́сть, я́ко взя́тъ бы́сть киво́тъ Бо́жiй и я́ко у́мре све́коръ ея́ и му́жъ ея́, и воспла́кася [го́рько], и роди́, я́ко обрати́шася на ню́ болѣ́зни ея́.
И во вре́мя, внегда́ умира́­ше, рѣ́ша е́й жены́ предстоя́щыя е́й: не бо́йся, я́ко сы́на родила́ еси́. И не от­вѣща́, и не разумѣ́ се́рдце ея́.
И нарече́ о́трочища уехаво́ѳъ: и рѣ́ша о киво́тѣ Бо́жiи и о све́крѣ ея́ и о му́жи ея́: пресели́ся сла́ва от­ Изра́иля, я́ко взя́т­ся киво́тъ Госпо́день, и я́ко у́мре све́коръ ея́ и му́жъ ея́.
И рече́: пресели́ся сла́ва Изра́илева, я́ко взя́тъ бы́сть киво́тъ Бо́жiй.
И взя́ша иноплеме́н­ницы киво́тъ Бо́жiй и изнесо́ша его́ от­ Авенезе́ра во азо́тъ:
и взя́ша иноплеме́н­ницы киво́тъ Госпо́день и внесо́ша его́ въ хра́мъ даго́новъ, и поста́виша его́ бли́зъ даго́на.
И обу́треневаша азо́тяне нау́трiе и внидо́ша въ хра́мъ даго́новъ: и уви́дѣша, и се́, даго́нъ паде́ на зе́млю на лице́ свое́ предъ киво́томъ Бо́жiимъ. И воз­двиго́ша даго́на, и поста́виша его́ на мѣ́стѣ сво­е́мъ.
И бы́сть егда́ воста́ша зау́тра, и се́, даго́нъ лежа́­ше лице́мъ на земли́ предъ киво́томъ завѣ́та Госпо́дня: глава́ же даго́нова и о́бѣ плеснѣ́ но́гъ его́ отъ­я́ты на пра́зѣ осо́бо ка́яждо, и о́бѣ дла́ни ру́къ его́ лежа́щѣ при­­ две́рехъ, то́чiю тру́пъ даго́новъ оста́ся.
Того́ ра́ди не вступа́ютъ жерцы́ даго́новы и вси́ входя́щiи въ хра́мъ даго́новъ на пра́гъ до́му даго́нова во азо́тѣ да́же до дне́ сего́: я́ко преступа́юще преступа́ютъ.
И отяготѣ́ рука́ Госпо́дня на азо́тѣ, и наведе́ на ни́хъ, и воскипѣ́ и́мъ на сѣда́лищахъ и́хъ, во азо́тѣ и въ предѣ́лѣхъ его́, и посредѣ́ страны́ его́ умно́жишася мы́шы: и бы́сть смуще́нiе сме́рти вели́ко во гра́дѣ.
И ви́дѣша му́жiе азо́тстiи, я́ко та́ко [бы́сть], и глаго́лаша: я́ко не пребу́детъ киво́тъ Бо́га Изра́илева съ на́ми, я́ко же́стока рука́ его́ на ны́ и на даго́на бо́га на́­шего.
И посла́в­ше собра́ша во­ево́дъ иноплеме́н­ничихъ къ себѣ́ и глаго́лаша: что́ сотвори́мъ киво́ту Бо́га Изра́илева? И рѣ́ша геѳе́е: да пре́йдетъ киво́тъ Бо́га Изра́илева къ на́мъ въ ге́ѳъ. И пре́йде киво́тъ Бо́га Изра́илева въ ге́ѳъ.
И бы́сть по преше́­ст­вiи его́, и бы́сть рука́ Госпо́дня на гра́дѣ, мяте́жъ ве́лiй зѣло́: и порази́ му́жы гра́да от­ ма́ла до вели́ка, и порази́ и́хъ на сѣда́лищахъ и́хъ. И сотвори́ша геѳе́е себѣ́ сѣда́лища [зла́та],
и от­пусти́ша киво́тъ Бо́жiй во Аскало́нъ. И бы́сть егда́ вни́де киво́тъ Бо́га Изра́илева во Аскало́нъ, и возопи́ша Аскалони́тяне глаго́люще: почто́ воз­врати́сте киво́тъ Бо́га Изра́илева къ на́мъ, умори́ти ны́ и лю́ди на́шя?
И посла́ша и собра́ша вся́ во­ево́ды иноплеме́н­ничи и рѣ́ша: от­пусти́те киво́тъ Бо́га Изра́илева, и да поста́вит­ся на мѣ́стѣ сво­е́мъ, и да не умори́тъ на́съ и люді́й на́шихъ. Я́ко бы́сть мяте́жъ сме́рти во все́мъ гра́дѣ тя́жекъ зѣло́, егда́ вни́де киво́тъ Бо́га Изра́илева та́мо.
И живу́щiи и не уме́ршiи уязви́шася на сѣда́лищахъ, и взы́де во́пль гра́да до небесе́.
И бѣ́ киво́тъ Госпо́день на селѣ́ иноплеме́н­никовъ се́дмь ме́сяцъ: и воскипѣ́ земля́ и́хъ мы́шами.
И при­­зва́ша иноплеме́н­ницы жерце́въ и волхво́въ и обая́н­никовъ сво­и́хъ, глаго́люще: что́ сотвори́мъ киво́ту Госпо́дню? скажи́те на́мъ, ка́ко по́слемъ его́ на мѣ́сто его́?
И рѣ́ша: а́ще от­пуща́ете вы́ киво́тъ завѣ́та Го́спода Бо́га Изра́илева, да не по́слете его́ тща́, но от­даю́ще от­дади́те ему́ за му́ки [да́ры], и тогда́ исцѣлите́ся, и уми́лостивит­ся ва́мъ: еда́ ли не от­сту́питъ рука́ его́ от­ ва́съ?
И глаго́лаша: что́ ему́ за му́ки от­дади́мъ? И рѣ́ша: по числу́ во­ево́дъ и иноплеме́н­ничихъ пя́ть сѣда́лищъ златы́хъ и пя́ть мы́шей златы́хъ, я́ко прегрѣше́нiя въ ва́съ и въ князе́хъ ва́шихъ и въ лю́дехъ:
и сотвори́те подо́бiе сѣда́лищъ ва́шихъ и подо́бiе мы́шей ва́шихъ, растлѣва́ющихъ зе́млю, и воз­дади́те сла́ву Бо́гу [Изра́илеву], я́ко да облегчи́тъ ру́ку свою́ от­ ва́съ и от­ бого́въ ва́шихъ и от­ земли́ ва́­шея:
и почто́ отягоща́ете сердца́ ва́ша, я́коже отягчи́ Еги́петъ и фарао́нъ се́рдце свое́? не егда́ ли поруга́ся и́мъ, от­пусти́ и́хъ, и от­идо́ша?
и ны́нѣ воз­ми́те и сотвори́те колесни́цу но́ву еди́ну и двѣ́ кра́вы первороди́в­шыя безъ теля́тъ, на ни́хже не бя́ше ярмо́: и впрязи́те кра́вы въ колесни́цу, а теля́та и́хъ воз­врати́те вспя́ть въ до́мъ:
и воз­ми́те киво́тъ Госпо́день, и воз­ложи́те и́ на колесни́цу, и сосу́ды златы́я от­дади́те ему́ за му́ки, и положи́те въ ковче́жцѣ от­ страны́ его́: и от­пусти́те его́, да и́детъ:
и у́зрите, а́ще путе́мъ предѣ́ловъ сво­и́хъ по́йдетъ въ веѳсами́съ, то́й сотвори́ на́мъ зло́ вели́кое сiе́: а́ще же ни́, то́ уразумѣ́емъ, я́ко не рука́ его́ при­­косну́ся на́съ, но при­­ключе́нiе сiе́ бы́сть на́мъ.
И сотвори́ша иноплеме́н­ницы та́ко, и взя́ша двѣ́ кра́вы первороди́в­шыя, и впряго́ша я́ въ колесни́цу, теля́та же и́хъ затвори́ша въ до́мѣ:
и воз­ложи́ша киво́тъ Госпо́день на колесни́цу, и ковче́жецъ, и мы́шы златы́я, и подо́бiя сѣда́лищъ сво­и́хъ:
и упра́вишася кра́вы на пути́ въ пу́ть веѳса́мскiй, на пути́ и́мже идя́ху, и тружда́хуся, и не совраща́хуся на де́сно, ниже́ на шу́е: и во­ево́ды иноплеме́н­ничи идя́ху вслѣ́дъ его́ да́же до предѣ́лъ веѳса́мскихъ.
И и́же въ веѳсами́сѣ жня́ху жа́тву пшени́цы во юдо́ли: и воз­ведо́ша о́чи сво­и́, и ви́дѣша киво́тъ Госпо́день, и воз­весели́шася во срѣ́тенiе ему́.
И колесни́ца вни́де въ село́ осі́ево су́щее въ веѳсами́сѣ, [и ста́ та́мо,] и поста́виша та́мо при­­ не́мъ ка́мень ве́лiй: и иссѣко́ша древеса́ колесни́чная, и кра́вы воз­несо́ша на всесожже́нiе Го́споду.
Леви́ти же воз­несо́ша киво́тъ Госпо́день, и ковче́жецъ и́же съ ни́мъ, и я́же въ не́мъ сосу́ды зла́ты, и положи́ша на ка́мени вели́цѣмъ: му́жiе же веѳса́мстiи воз­несо́ша всесожже́нiя и пожро́ша же́ртву въ то́й де́нь Го́споду.
И пя́ть во­ево́дъ иноплеме́н­ничи зря́ху, и воз­врати́шася во аккаро́нъ въ де́нь то́й.
И сiя́ сѣда́лища злата́я, я́же воз­да́ша иноплеме́н­ницы за му́ку Го́споду: азо́тско еди́но, Га́зско еди́но, Аскало́нско еди́но, ге́ѳско еди́но, аккаро́нско еди́но.
И златы́я мы́шы по числу́ всѣ́хъ градо́въ иноплеме́н­ничихъ пяти́ во­ево́дъ, от­ гра́да утверже́на и да́же до ве́си Ферезе́овы и до ка́мене вели́каго, на не́мже положи́ша киво́тъ завѣ́та Госпо́дня, и́же е́сть да́же до сего́ дне́, на селѣ́ осі́и веѳсамиси́тянина.
И не пора́довашася сы́нове Иехоні́ины въ муже́хъ веѳса́мскихъ, я́ко ви́дѣша киво́тъ Госпо́день: и уби́ въ ни́хъ пятьдеся́тъ ты́сящъ и се́дмьдесятъ муже́й. И пла́кашася лю́дiе, я́ко порази́ Госпо́дь люді́й я́звою вели́кою зѣло́.
И рѣ́ша му́жiе и́же от­ веѳсами́са: кто́ воз­мо́жетъ по­ити́ предъ Го́сподемъ Бо́гомъ святы́мъ си́мъ? и къ кому́ взы́детъ киво́тъ завѣ́та Госпо́дня от­ на́съ?
И посла́ша послы́ къ живу́щымъ въ карiаѳiари́мѣ, глаго́люще: воз­врати́ша иноплеме́н­ницы киво́тъ Госпо́день, сни́дите и воз­неси́те его́ къ себѣ́.
И прiидо́ша му́жiе карiаѳiари́мстiи и взя́ша киво́тъ завѣ́та Госпо́дня, и внесо́ша его́ въ до́мъ Аминада́вль и́же на холмѣ́: и Елеаза́ра сы́на его́ освяти́ша сохраня́ти киво́тъ завѣ́та Госпо́дня.
И бы́сть от­ него́же дне́ бѣ́ киво́тъ въ карiаѳiари́мѣ, умно́жишася дні́е, и бы́ти два́десять лѣ́тъ: и воз­зрѣ́ ве́сь до́мъ Изра́илевъ вслѣ́дъ Го́спода.
И рече́ самуи́лъ ко всему́ до́му Изра́илеву, глаго́ля: а́ще всѣ́мъ се́рдцемъ ва́шимъ вы́ обраща́етеся ко Го́споду, от­ими́те бо́ги чужды́я от­ среды́ ва́съ, и дубра́вы, и угото́вайте сердца́ ва́ша ко Го́споду, и порабо́тайте ему́ еди́ному, и изба́витъ ва́съ от­ руки́ иноплеме́н­ничи.
И от­верго́ша сы́нове Изра́илевы Ваали́ма и дубра́вы Астаро́ѳа, и порабо́таша Го́споду еди́ному.
И рече́ самуи́лъ: собери́те ко мнѣ́ всего́ Изра́иля въ Массифа́ѳъ, и помолю́ся о ва́съ ко Го́споду.
И собра́шася лю́дiе въ Массифа́ѳъ, и почерпа́ху во́ду и пролива́ху предъ Го́сподемъ на зе́млю: и пости́шася въ то́й де́нь, и рѣ́ша: согрѣши́хомъ предъ Го́сподемъ. И судя́ше самуи́лъ сы́ны Изра́илевы въ Массифа́ѳѣ.
И услы́шаша иноплеме́н­ницы, я́ко собра́шася вси́ сы́нове Изра́илевы въ Массифа́ѳъ, и взыдо́ша во­ево́ды иноплеме́н­ничи на Изра́иля. И слы́шаша сы́нове Изра́илевы и убоя́шася от­ лица́ иноплеме́н­никъ:
и рѣ́ша сы́нове Изра́илевы къ самуи́лу: не премолчи́ о на́съ вопiя́ ко Го́споду Бо́гу на́­шему, да изба́витъ ны́ от­ руки́ иноплеме́н­ничи. И рече́ самуи́лъ: не бу́ди мнѣ́ е́же от­ступи́ти от­ Го́спода Бо́га мо­его́ и не вопи́ти о ва́съ съ моле́нiемъ.
И взя́ самуи́лъ ягня́ еди́но ссу́щее, и при­­несе́ е́ на всесожже́нiе со всѣ́ми людьми́ Го́сподеви: и возопи́ самуи́лъ ко Го́споду о Изра́или, и послу́ша его́ Госпо́дь.
И бя́ше самуи́лъ воз­нося́й всесожже́нiе, и иноплеме́н­ницы при­­бли́жишася на бра́нь на Изра́иля: и воз­гремѣ́ Госпо́дь гла́сомъ ве́лiимъ въ де́нь о́нъ на иноплеме́н­ники, и смято́шася и падо́ша предъ Изра́илемъ:
и изыдо́ша му́жiе Изра́илевы от­ Массифа́ѳа, и погна́ша иноплеме́н­никовъ, и би́ша и́хъ да́же до подо́лiя веѳхо́ръ.
И взя́ самуи́лъ ка́мень еди́нъ и поста́ви его́ между́ Массифа́ѳомъ и между́ ве́тхимъ: и нарече́ и́мя ему́ Авенезе́ръ, си́рѣчь ка́мень по́мощи, и рече́: до здѣ́ помо́же на́мъ Госпо́дь.
И смири́ Госпо́дь иноплеме́н­ники, и не при­­ложи́ша ктому́ ити́ въ предѣ́лы Изра́илевы: и бы́сть рука́ Госпо́дня на иноплеме́н­никовъ во вся́ дни́ самуи́ловы.
И от­да́шася гра́ды, и́хже взя́ша иноплеме́н­ницы от­ сыно́въ Изра́илевыхъ, и от­да́ша и́хъ Изра́илю, от­ аккаро́на да́же до ге́ѳа, и предѣ́лы Изра́иля свободи́шася от­ руки́ иноплеме́н­ничи: и бѣ́ ми́ръ между́ Изра́илемъ и между́ Аморре́емъ.
И судя́ше самуи́лъ Изра́илю во вся́ дни́ живота́ сво­его́.
И хожда́­ше от­ го́да до го́да, и о́крестъ Веѳи́ля и Галга́лы и Массифа́ѳа, и сужда́­ше Изра́иля во всѣ́хъ свяще́н­ныхъ си́хъ.
Бя́ше же ему́ воз­враще́нiе во Армаѳе́мъ, я́ко та́мо бя́ше до́мъ его́: и судя́ше та́мо Изра́иля, и созда́ та́мо олта́рь Го́сподеви.
И бы́сть егда́ состарѣ́ся самуи́лъ, и поста́ви сы́ны своя́ суди́ти Изра́илеви.
И сiя́ имена́ сыно́мъ его́: пе́рвенецъ Иои́ль, и и́мя второ́му Аві́а, судiи́ въ вирсаве́и.
И не по­идо́ша сы́нове его́ путе́мъ его́: и уклони́шася вслѣ́дъ лихо­има́нiя, и прiима́ху да́ры, и развраща́ху суды́.
И собра́шася му́жiе Изра́илевы, и прiидо́ша къ самуи́лу во Армаѳе́мъ
и рѣ́ша ему́: се́, ты́ состарѣ́л­ся еси́, сы́нове же тво­и́ не хо́дятъ по пути́ тво­ему́: и ны́нѣ поста́ви надъ на́ми царя́, да су́дитъ ны́, я́коже и про́чiи язы́ки.
И бы́сть лука́въ глаго́лъ предъ очи́ма самуи́ловыма, я́ко рѣ́ша: да́ждь на́мъ царя́, да су́дитъ ны́. И помоли́ся самуи́лъ ко Го́споду.
И рече́ Госпо́дь самуи́лу: послу́шай гла́са люді́й, я́коже глаго́лютъ къ тебѣ́, я́ко не тебе́ уничижи́ша, но мене́ уничижи́ша, е́же не ца́р­ст­вовати ми́ надъ ни́ми:
по всѣ́мъ дѣло́мъ, я́же сотвори́ша ми́, от­ него́же дне́ изведо́хъ и́хъ изъ земли́ Еги́петски до дне́шняго дне́, и оста́виша мя́, и послужи́ша бого́мъ ины́мъ, та́ко ті́и творя́тъ и тебѣ́:
и ны́нѣ послу́шай гла́са и́хъ: оба́че засвидѣ́тел­ст­вуя засвидѣ́тел­ст­вуеши и́мъ и воз­вѣсти́ши и́мъ пра́вду царе́ву, и́же ца́р­ст­вовати бу́детъ надъ ни́ми.
И рече́ самуи́лъ вся́ словеса́ Госпо́дня къ лю́демъ прося́щымъ от­ него́ царя́,
и глаго́ла [и́мъ]: сiе́ бу́детъ оправда́нiе царе́во, и́же ца́р­ст­вовати и́мать надъ ва́ми: сы́ны ва́шя во́зметъ и поста́витъ я́ колесни́чники своя́, и на ко́ни вса́дитъ и́хъ, и предтеку́щихъ предъ колесни́цами его́:
и поста́витъ я́ себѣ́ со́тники и ты́сящники и жа́телми жа́твы сво­ея́, и объи́мутъ объима́нiемъ гро́здiя его́, и твори́ти ору́дiя во́инская его́ и ору́дiя колесни́цъ его́:
и дще́ри ва́шя во́зметъ въ мирова́рницы и въ пова́рницы и въ хлѣ́бницы:
и се́ла ва́ша и виногра́ды ва́шя и ма́сличины ва́шя благі́я во́зметъ и да́стъ рабо́мъ сво­и́мъ:
и сѣ́мена ва́ша и виногра́ды ва́шя одеся́т­ст­вуетъ и да́стъ скопце́мъ сво­и́мъ и рабо́мъ сво­и́мъ:
и рабы́ ва́шя и рабы́ни ва́шя и стада́ ва́ша блага́я и ослы́ ва́шя отъ­и́метъ и одеся́т­ст­вуетъ на дѣла́ своя́:
и па́жити ва́шя одеся́т­ст­вуетъ, и вы́ бу́дете ему́ раби́:
и возопiе́те въ де́нь о́нъ от­ лица́ царя́ ва́­шего, его́же избра́сте себѣ́, и не услы́шитъ ва́съ Госпо́дь въ де́нь о́нъ, я́ко вы́ са́ми избра́сте себѣ́ царя́.
И не восхотѣ́ша лю́дiе послу́шати самуи́ла и рѣ́ша ему́: ни́, но ца́рь да бу́детъ надъ на́ми,
и бу́демъ и мы́ я́коже вси́ язы́цы: и суди́ти и́мать на́съ ца́рь на́шъ, и изы́детъ предъ на́ми, и побо́ретъ поборе́нiемъ о на́съ.
И слы́ша самуи́лъ вся́ глаго́лы люді́й и глаго́ла я́ во у́шы Го́сподеви.
И рече́ Госпо́дь къ самуи́лу: послу́шай гла́са и́хъ, и поста́ви и́мъ царя́. И рече́ самуи́лъ къ муже́мъ Изра́илевымъ: да и́детъ кі́йждо ва́съ во сво́й гра́дъ.
И бѣ́ му́жъ от­ сыно́въ Венiами́новыхъ, ему́же и́мя ки́съ, сы́нъ Авiи́ловъ, сы́на Иа́редова, сы́на вахи́рова, сы́на Афе́кова, сы́на му́жа Иемине́ова, му́жъ си́ленъ крѣ́постiю.
И сему́ бѣ́ сы́нъ, и́мя ему́ Сау́лъ, добровели́ченъ, му́жъ бла́гъ: и не бѣ́ въ сынѣ́хъ Изра́илевыхъ бла́гъ па́че его́, от­ ра́менъ и вы́ше высо́къ па́че всѣ́хъ люді́й.
И заблуди́ша осля́та ки́са отца́ Сау́лова. И рече́ ки́съ къ Сау́лу сы́ну сво­ему́: воз­ми́ съ собо́ю еди́наго от­ о́трокъ, и воста́в­ше иди́те и по­ищи́те осля́тъ.
И про­идо́ша го́ру Ефре́млю, и про­идо́ша зе́млю селха́, и не обрѣто́ша: и про­идо́ша зе́млю сегали́млю, и не бѣ́: и про­идо́ша зе́млю Иами́ню, и не обрѣто́ша.
И при­­ше́дшымъ и́мъ въ зе́млю Си́фову, и рече́ Сау́лъ ко о́троку сво­ему́ и́же съ ни́мъ: гряди́ и воз­врати́мся, да не ка́ко оте́цъ мо́й оста́вя осля́та, пече́т­ся о на́съ.
И рече́ ему́ о́трокъ: се́, здѣ́ человѣ́къ Бо́жiй во гра́дѣ се́мъ, и человѣ́къ сла́венъ: все́ е́же а́ще рече́тъ при­­ходя́щымъ къ нему́, бу́детъ и́мъ: и ны́нѣ по́йдемъ та́мо, да воз­вѣсти́тъ на́мъ пу́ть на́шъ, и́мже по́йдемъ.
И рече́ Сау́лъ о́троку сво­ему́ и́же съ ни́мъ: се́, по́йдемъ, и что́ при­­несе́мъ къ человѣ́ку Бо́жiю? я́ко хлѣ́бы оскудѣ́ша от­ вре́тищъ на́шихъ, и ктому́ нѣ́сть у на́съ, е́же внести́ къ человѣ́ку Бо́жiю от­ имѣ́нiя на́­шего.
И при­­ложи́ о́трокъ от­вѣща́ти Сау́лу и рече́: се́, обрѣта́ет­ся въ руцѣ́ мо­е́й четве́ртая ча́сть си́кля сребра́, и да́си человѣ́ку Бо́жiю, и воз­вѣсти́тъ на́мъ пу́ть на́шъ.
Пре́жде бо во Изра́или си́це глаго́лаше кі́йждо, егда́ кто́ идя́ше вопроша́ти Бо́га: гряди́, да и́демъ къ прозорли́вцу: я́ко проро́ка нарица́ху лю́дiе пре́жде прозорли́вцемъ.
И рече́ Сау́лъ о́троку сво­ему́: до́бръ глаго́лъ тво́й: гряди́, да и́демъ. И идо́ша во гра́дъ, идѣ́же бѣ́ человѣ́къ Бо́жiй.
Восходя́щымъ же и́мъ на восхо́дъ гра́да, и се́, обрѣто́ша дѣви́цъ изше́дшихъ почерпсти́ воды́, и рѣ́ша и́мъ: е́сть ли здѣ́ прозорли́вецъ?
И от­вѣща́ша и́мъ дѣви́цы, глаго́лющя: е́сть, се́ предъ лице́мъ ва́шимъ: ны́нѣ же потщи́теся, я́ко дне́ ра́ди гряде́тъ во гра́дъ, я́ко же́ртва дне́сь лю́демъ въ ва́мѣ:
и егда́ вни́дете во гра́дъ, та́ко обря́щете его́ во гра́дѣ, пре́жде не́же взы́ти ему́ въ ва́му я́сти: я́ко не и́мутъ я́сти лю́дiе, до́ндеже вни́детъ се́й, я́ко то́й благослови́тъ же́ртву, и по си́хъ ядя́тъ стра́н­нiи: и ны́нѣ взы́дите, я́ко дне́ ра́ди обря́щете его́.
И взыдо́ша во гра́дъ. И́мже входя́щымъ среди́ гра́да, и се́, самуи́лъ изы́де во срѣ́тенiе и́мъ, е́же взы́ти въ ва́му.
И Госпо́дь от­кры́ во у́хо самуи́лу дне́мъ еди́нымъ пре́жде при­­ше́­ст­вiя къ нему́ Сау́ля, глаго́ля:
я́коже вре́мя сiе́, у́тро послю́ къ тебѣ́ му́жа от­ пле́мене Венiами́нова, и да пома́жеши его́ царя́ надъ людьми́ мо­и́ми Изра́илемъ, и спасе́тъ лю́ди моя́ от­ руки́ иноплеме́н­ничи: я́ко при­­зрѣ́хъ на смире́нiе люді́й мо­и́хъ, я́ко взы́де во́пль и́хъ ко мнѣ́.
И ви́дѣ самуи́лъ Сау́ла, и Госпо́дь рече́ къ нему́: се́, человѣ́къ, о не́мже реко́хъ ти́: се́й бу́детъ въ лю́дехъ мо­и́хъ ца́р­ст­вовати.
И при­­бли́жися Сау́лъ къ самуи́лу посредѣ́ гра́да и рече́: воз­вѣсти́ ми, кото́рый до́мъ прозорли́вца.
И от­вѣща́ самуи́лъ Сау́лу и рече́: а́зъ са́мъ е́смь: взы́ди предо мно́ю въ ва́му, и я́ждь со мно́ю дне́сь, и от­пущу́ тя зау́тра, и вся́ я́же въ се́рдцы тво­е́мъ воз­вѣщу́ ти:
и о осля́тѣхъ тво­и́хъ заблуди́в­шихъ дне́сь тре́тiй де́нь, не помышля́й въ се́рдцы сво­е́мъ о ни́хъ, и́бо обрѣто́шася: и кому́ кра́сная Изра́илева? не тебѣ́ ли и до́му отца́ тво­его́?
И от­вѣща́ Сау́лъ и рече́: не сы́нъ ли е́смь а́зъ му́жа Иемине́а, ме́ншаго ски́птра пле́мене Изра́илева? и пле́мене малѣ́йшаго от­ всего́ ски́птра Венiами́нова? и оте́че­с­т­во мое́ ме́ншее па́че всѣ́хъ оте́че­ст­въ Венiами́новыхъ? и вску́ю глаго́лалъ еси́ ко мнѣ́ по глаго́лу сему́?
И поя́тъ самуи́лъ Сау́ла и о́трока его́, и введе́ я́ во обита́лище, и даде́ и́мъ та́мо мѣ́сто въ пе́рвыхъ зва́ныхъ, я́ко въ седми́десяти муже́хъ.
И рече́ самуи́лъ по́вару: да́ждь ми́ ча́сть, ю́же да́хъ ти́, и о не́йже рѣ́хъ ти́ положи́ти ю́ у себе́.
И взя́ по́варъ плече́, и предложи́ е́ Сау́лови. И рече́ самуи́лъ Сау́лу: се́, избы́токъ, предложи́ предъ ся́ и я́ждь, я́ко во свидѣ́тел­ст­во предложи́ся тебѣ́ па́че ины́хъ, при­­косни́ся. И яде́ Сау́лъ съ самуи́ломъ въ то́й де́нь.
И сни́де от­ ва́мы во гра́дъ, и постла́ша Сау́лови на го́рницѣ, и спа́.
И бы́сть егда́ при­­ближа́­шеся у́тро, и воз­зва́ самуи́лъ Сау́ла на го́рницѣ, и рече́: воста́ни, и от­пущу́ тя. И воста́ Сау́лъ, и изы́де са́мъ и самуи́лъ во́нъ.
И́мже исходя́щымъ въ ча́сть гра́да, и рече́ самуи́лъ къ Сау́лу: рцы́ ю́ноши, да предъи́детъ предъ на́ми: а ты́ ста́ни я́коже дне́сь, и слы́шанъ сотворю́ тебѣ́ глаго́лъ Бо́жiй.
И взя́ самуи́лъ сосу́дъ съ еле́емъ, и воз­лiя́ на главу́ его́, и лобыза́ его́, и рече́ ему́: не пома́за ли тебе́ Госпо́дь на ца́р­ст­во лю́демъ сво­и́мъ и́же во Изра́или? и ты́ ца́р­ст­вовати бу́деши въ лю́дехъ Госпо́днихъ, и ты́ спасе́ши я́ от­ руки́ вра́гъ и́хъ о́крестъ: и сiе́ тебѣ́ зна́менiе, я́ко пома́за тя́ Госпо́дь надъ наслѣ́дiемъ сво­и́мъ въ кня́зя:
егда́ отъи́деши дне́сь от­ мене́, обря́щеши два́ му́жа при­­ гробѣ́хъ Рахи́линыхъ въ предѣ́лѣхъ Венiами́нихъ въ Сило́мѣ, въ вакала́ѳѣ ска́чущихъ зѣ́лно, и реку́тъ тебѣ́: обрѣто́шася осля́та, и́хже ходи́сте иска́ти: и се́, оте́цъ тво́й от­ве́рже глаго́лъ о осля́техъ и зѣло́ пече́т­ся ва́съ ра́ди, глаго́ля: что́ сотворю́ о сы́нѣ мо­е́мъ?
и отъи́деши от­ту́ду, и да́лѣе прiи́деши до дубра́вы Ѳаво́ра, и обря́щеши та́мо три́ му́жы восходя́щыя къ Бо́гу въ Веѳи́ль, еди́наго веду́ща тро́е козля́тъ, а друга́го несу́ща три́ вре́тища хлѣ́бовъ, а тре́тiяго несу́ща мѣ́хъ вина́:
и вопро́сятъ тя́ я́же о ми́рѣ, и даду́тъ ти́ два́ нача́тка хлѣ́бовъ, и во́змеши от­ ру́къ и́хъ:
и по си́хъ да взы́деши на хо́лмъ Бо́жiй, идѣ́же е́сть собра́нiе иноплеме́н­никъ, та́мо нача́лницы иноплеме́н­ничи: и бу́детъ егда́ вни́деши та́мо во гра́дъ, сря́щеши ли́къ проро́ковъ исходя́щихъ от­ ва́мы, и предъ ни́ми свирѣ́ли и тимпа́ны, и сопѣ́ли и гу́сли, и ті́и прорица́ющiи:
и сни́детъ на тя́ Ду́хъ Госпо́день, и воспроро́че­ст­вуеши съ ни́ми, и обрати́шися въ му́жа ино́го:
и бу́детъ егда́ прiи́дутъ знаме́нiя сiя́ на тя́, твори́ вся́, ели́ка обря́щетъ рука́ твоя́, я́ко Бо́гъ съ тобо́ю:
и сни́деши пре́жде мене́ въ Галга́лы, и се́, а́зъ сни́ду къ тебѣ́ воз­нести́ всесожже́нiе и пожре́ти же́ртвы ми́рны: се́дмь дні́й пожде́ши, до́ндеже прiиду́ къ тебѣ́, и покажу́ ти, что́ сотвори́ши.
И бы́сть внегда́ от­врати́ти ему́ плещы́ своя́ от­ити́ от­ самуи́ла, преложи́ ему́ Бо́гъ се́рдце на и́но. И прiидо́ша вся́ знаме́нiя сiя́ въ де́нь о́нъ.
И взы́де от­ту́ду на хо́лмъ, и се́, ли́къ проро́ческiй проти́ву ему́: и взы́де на́нь Ду́хъ Бо́жiй, и прорица́­ше средѣ́ и́хъ.
И бы́ша вси́ ви́дѣв­шiи его́ вчера́ и тре́тiяго дне́, и ви́дѣша, и се́, то́й посредѣ́ проро́къ прорица́яй. И рѣ́ша лю́дiе кі́йждо ко и́скрен­нему сво­ему́: что́ сiе́ бы́в­шее сы́ну ки́сову? еда́ и Сау́лъ во проро́цѣхъ?
И от­вѣща́ нѣ́кто от­ ни́хъ и рече́: и кто́ оте́цъ ему́? не ки́съ ли? И сего́ ра́ди бы́сть въ при́тчу: еда́ и Сау́лъ во проро́цѣхъ?
И сконча́ проро́че­ст­вуя, и прiи́де от­ту́ду на хо́лмъ.
И рече́ у́жикъ его́ къ нему́ и ко о́трочищу его́: ка́мо ходи́сте? И рѣ́ша: осля́тъ иска́ти, и ви́дѣхомъ, я́ко нѣ́сть и́хъ, и внидо́хомъ къ самуи́лу.
И рече́ у́жикъ къ Сау́лу: воз­вѣсти́ ми ны́нѣ, что́ ти рече́ самуи́лъ?
И рече́ Сау́лъ у́жику сво­ему́: вѣ́стiю воз­вѣсти́ ми, я́ко обрѣто́шася осля́та. Словесе́ же о ца́р­ст­вѣ не воз­вѣсти́ ему́, е́же рече́ самуи́лъ.
И заповѣ́да самуи́лъ всѣ́мъ лю́демъ прiити́ ко Го́споду въ Массифа́ѳъ.
И рече́ самуи́лъ къ сыно́мъ Изра́илевымъ: сiя́ рече́ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, глаго́ля: а́зъ изведо́хъ отцы́ ва́шя сы́ны Изра́илевы изъ Еги́пта, и изъя́хъ вы́ от­ руки́ фарао́на царя́ Еги́петскаго и от­ всѣ́хъ ца́р­ст­въ оскорбля́ющихъ вы́:
и вы́ дне́сь уничижи́сте Бо́га ва́­шего, и́же са́мъ е́сть спаса́яй вы́ от­ всѣ́хъ зо́лъ ва́шихъ и скорбе́й ва́шихъ, и рѣ́сте: ни́, но царя́ да поста́виши надъ на́ми: и ны́нѣ ста́ните предъ Го́сподемъ по хору́гвамъ ва́шымъ и по племене́мъ ва́шымъ и по ты́сящамъ ва́шымъ.
И при­­веде́ самуи́лъ вся́ колѣ́на Изра́илева, и паде́ жре́бiй на хору́гвь Венiами́ню.
И при­­веде́ хору́гвь Венiами́ню по племена́мъ, и паде́ жре́бiй на пле́мя маттарі́ино: и при­­ведо́ша пле́мя маттарі́ино по муже́мъ, и паде́ жре́бiй на Сау́ла сы́на ки́сова: и иска́ху его́, и не обрѣта́­шеся.
И вопроси́ самуи́лъ еще́ Го́спода, глаго́ля: а́ще прiи́детъ сѣ́мо му́жъ еще́? И рече́ Госпо́дь: се́, то́й сокры́ся въ сосу́дѣхъ.
И тече́ самуи́лъ, и взя́ его́ от­ту́ду, и поста́ви его́ посредѣ́ люді́й: и бы́сть вы́шше всѣ́хъ люді́й, от­ ра́менъ и вы́шше.
И рече́ самуи́лъ ко всѣ́мъ лю́демъ: ви́дѣсте ли, его́же избра́ себѣ́ Госпо́дь, я́ко нѣ́сть подо́бенъ ему́ во всѣ́хъ ва́съ? И позна́ша вси́ лю́дiе и рѣ́ша: да живе́тъ ца́рь.
И рече́ самуи́лъ къ лю́демъ оправда́нiя ца́р­ст­вiя, и написа́ въ кни́зѣ, и положи́ предъ Го́сподемъ.
И от­пусти́ самуи́лъ вся́ лю́ди, и идо́ша кі́йждо во своя́ си, и Сау́лъ и́де въ до́мъ сво́й въ гаваю́: и идо́ша съ ни́мъ сы́нове си́лъ, и́хже косне́ся Госпо́дь серде́цъ и́хъ, съ Сау́ломъ.
Сы́нове же поги́белнiи рѣ́ша: кто́ спасе́тъ на́съ, се́й ли? И безче́­ст­воваша его́, и не при­­несо́ша ему́ даро́въ.
И бы́сть а́ки по ме́сяцѣ, и взы́де Наа́съ Амани́тянинъ, и ополчи́ся на Иави́съ Галаа́дскiй. И рѣ́ша вси́ му́жiе Иави́сстiи къ Наа́су Амани́тянину: положи́ на́мъ завѣ́тъ, и порабо́таемъ ти́.
И рече́ къ ни́мъ Наа́съ Амани́тянинъ: се́й завѣ́тъ положу́ ва́мъ, изверчу́ кому́ждо ва́съ о́ко десно́е, и положу́ поноше́нiе на Изра́иля.
И рѣ́ша ему́ му́жiе Иави́са Галаа́дскаго: оста́ви на́мъ се́дмь дні́й, да по́слемъ вѣ́ст­ники во вся́ предѣ́лы Изра́илевы: и а́ще не бу́детъ спаса́ющаго на́съ, изы́демъ къ ва́мъ.
И прiидо́ша вѣ́стницы въ гаваю́ къ Сау́лу и повѣ́даша словеса́ сiя́ во у́шы люді́й: и воз­двиго́ша вси́ лю́дiе гла́съ сво́й и пла́кашася.
И се́, Сау́лъ прiи́де по зау́трiи от­ села́, и рече́ Сау́лъ: что́ я́ко пла́чутъ лю́дiе? И повѣ́даша ему́ глаго́лы муже́й Иави́сскихъ.
И сни́де Ду́хъ Госпо́день на Сау́ла, егда́ услы́ша словеса́ сiя́, и разгнѣ́вася на ни́хъ зѣло́:
и взя́ двѣ́ кра́вы, и раздроби́ я́ на у́ды, и посла́ во вся́ предѣ́лы Изра́илевы рука́ми вѣ́ст­никовъ, глаго́ля: и́же не бу́детъ иды́й вслѣ́дъ Сау́ла и вслѣ́дъ самуи́ла, по сему́ сотворя́тъ говя́домъ его́. И сни́де у́жасъ Госпо́день на Изра́илтянъ, и изыдо́ша я́ко еди́нъ му́жъ.
И сочте́ и́хъ въ везе́цѣ, въ ва́мѣ, и бы́сть всѣ́хъ муже́й Изра́илтескихъ ше́сть со́тъ ты́сящъ, и муже́й Иу́диныхъ се́дмьдесятъ ты́сящъ.
И рече́ вѣ́ст­никомъ при­­ше́дшымъ: сiя́ повѣ́дите муже́мъ Иави́са Галаа́дскаго: зау́тра бу́детъ ва́мъ спасе́нiе восходя́щу со́лнцу. И прiидо́ша вѣ́стницы во гра́дъ и воз­вѣсти́ша муже́мъ Иави́сскимъ: и воз­ра́довашася,
и рѣ́ша му́жiе Иави́сстiи къ Наа́су Амани́тянину: у́тро изы́демъ къ ва́мъ, и сотвори́те на́мъ, е́же бла́го предъ очи́ма ва́шима.
И бы́сть по зау́трiи, и Сау́лъ раздѣли́ лю́ди на три́ нача́ла: и внидо́ша посредѣ́ полка́ въ стра́жу у́трен­нюю, и бiя́ху сыно́въ Аммони́тскихъ, до́ндеже разогрѣ́ся де́нь: и бы́сть, и оста́в­шiися разбѣго́шася, и не оста́шася ни два́ от­ ни́хъ вку́пѣ.
И рѣ́ша лю́дiе къ самуи́лу: кто́ е́сть рекі́й, я́ко да Сау́лъ не воцари́т­ся надъ на́ми? преда́ждь муже́й, и избiе́мъ и́хъ.
И рече́ Сау́лъ: да не у́мретъ ни еди́нъ въ дне́шнiй де́нь, я́ко дне́сь сотвори́ Госпо́дь спасе́нiе во Изра́или.
И рече́ самуи́лъ къ лю́демъ, глаго́ля: прiиди́те да и́демъ въ Галга́лы и обнови́мъ та́мо ца́р­ст­во.
И идо́ша вси́ лю́дiе въ Галга́лы, и пома́за та́мо самуи́лъ Сау́ла на ца́р­ст­во предъ Го́сподемъ въ Галга́лѣхъ. И пожро́ша та́мо же́ртвы и ми́рная предъ Го́сподемъ, и воз­весели́ся та́мо Сау́лъ и вси́ му́жiе Изра́илевы зѣло́.
И рече́ самуи́лъ ко всѣ́мъ муже́мъ Изра́илевымъ: се́, послу́шахъ гла́са ва́­шего о всѣ́хъ, ели́ка ми́ рѣ́сте, и поста́вихъ надъ ва́ми царя́:
и се́, ны́нѣ ца́рь предхо́дитъ предъ ва́ми, а́зъ же состарѣ́хся и сѣдѣ́ти бу́ду, и сы́нове мо­и́ се́ съ ва́ми: и а́зъ се́, ходи́хъ предъ ва́ми от­ ю́ности мо­ея́ и да́же до дне́шняго дне́:
се́, а́зъ, от­вѣща́йте на мя́ предъ Го́сподемъ и предъ христо́мъ его́, еда́ у кого́ телца́ взя́хъ, или́ осля́, или́ кого́ от­ ва́съ наси́л­ст­вовахъ, или́ кого́ утѣсни́хъ, или́ от­ руку́ нѣ́ко­его прiя́хъ мзду́, или́ обу́щу? извѣща́йте на мя́, и воз­вращу́ ва́мъ.
И рѣ́ша къ самуи́лу: не оби́дѣлъ еси́ на́съ, ниже́ наси́л­ст­вовалъ еси́ на́мъ, ниже́ утѣсни́лъ еси́ на́съ, ниже́ взя́лъ еси́ от­ руки́ чiея́ что́.
И рече́ самуи́лъ къ лю́демъ: свидѣ́тель е́сть Госпо́дь въ ва́съ, и свидѣ́тель христо́съ его́ дне́сь въ се́й де́нь, я́ко ничто́же обрѣто́сте въ руку́ мое́ю. И рѣ́ша лю́дiе: свидѣ́тель.
И рече́ самуи́лъ къ лю́демъ, глаго́ля: свидѣ́тель Госпо́дь сотвори́вый Моисе́а и Ааро́на и изведы́й от­ земли́ Еги́петскiя отцы́ на́шя:
и ны́нѣ предста́ните, и разсужду́ся съ ва́ми предъ Го́сподемъ и воз­вѣщу́ ва́мъ вся́ оправда́нiя Госпо́дня, я́же сотвори́ ва́мъ и отце́мъ ва́шымъ:
егда́ вни́де Иа́ковъ и сы́нове его́ во Еги́петъ, и смири́ша и́хъ Еги́птяне: и возопи́ша отцы́ на́ши ко Го́споду, и посла́ Госпо́дь Моисе́а и Ааро́на, и изведе́ отцы́ на́шя изъ Еги́пта и всели́ и́хъ на мѣ́стѣ се́мъ:
и забы́ша Го́спода Бо́га сво­его́, и вдаде́ я́ въ ру́цѣ Сиса́рѣ архистрати́гу Иави́на царя́ Асо́рска, и въ ру́ки иноплеме́н­ничи, и въ ру́ки царя́ Моа́вска, и во­ева́ша и́хъ:
и возопи́ша ко Го́споду и рѣ́ша: согрѣши́хомъ, я́ко оста́вихомъ Го́спода и порабо́тахомъ Ваали́му и дубра́вамъ, и ны́нѣ изми́ ны́ от­ ру́къ вра́гъ на́шихъ, и порабо́таемъ тебѣ́:
и посла́ Госпо́дь иероваа́ла и Вара́ка и Иефѳа́я и самуи́ла, и изъя́тъ вы́ изъ ру́къ вра́гъ ва́шихъ окре́стныхъ, и обита́сте упова́юще:
и вѣ́сте, я́ко Наа́съ ца́рь сыно́въ Аммо́нихъ прiи́де на вы́, и рѣ́сте: ни́, но ца́рь да ца́р­ст­вуетъ надъ на́ми: егда́ Госпо́дь Бо́гъ ца́р­ст­вова надъ ва́ми:
и се́, ны́нѣ ца́рь, его́же избра́сте и его́же проси́сте: и се́, даде́ Госпо́дь надъ ва́ми царя́:
а́ще убо­ите́ся Го́спода и порабо́таете ему́, и послу́шаете гла́са его́ и не воспроти́витеся усто́мъ Госпо́днимъ, и бу́дете и вы́ и ца́рь ца́р­ст­вуяй надъ ва́ми вслѣ́дъ Го́спода ходя́ще: то́ рука́ Госпо́дня не бу́детъ на ва́съ:
а́ще же не послу́шаете гла́са Госпо́дня и воспроти́витеся усто́мъ Госпо́днимъ, бу́детъ рука́ Госпо́дня на ва́съ и на царя́ ва́­шего:
и ны́нѣ ста́ните и ви́дите глаго́лъ се́й вели́кiй, его́же сотвори́тъ Госпо́дь предъ очи́ма ва́шима:
нѣ́сть ли жа́тва пшени́цы дне́сь? при­­зову́ Го́спода, и да́стъ гро́мы и до́ждь, и уразумѣ́ете и уви́дите, я́ко зло́ба ва́ша вели́ка, ю́же сотвори́сте предъ Го́сподемъ, испроси́в­ше себѣ́ царя́.
И при­­зва́ самуи́лъ Го́спода, и даде́ Госпо́дь гро́мъ и до́ждь въ то́й де́нь: и убоя́шася вси́ лю́дiе зѣло́ Го́спода и самуи́ла,
и рѣ́ша вси́ лю́дiе къ самуи́лу: помоли́ся о рабѣ́хъ тво­и́хъ ко Го́споду Бо́гу тво­ему́, да не у́мремъ: я́ко при­­ложи́хомъ ко всѣ́мъ грѣхо́мъ на́шымъ зло́бу, прося́ще себѣ́ царя́.
И рече́ самуи́лъ къ лю́демъ: не бо́йтеся: вы́ сотвори́сте всю́ зло́бу сiю́: то́кмо не уклони́теся от­ послѣ́дованiя Госпо́дня и порабо́тайте Го́споду всѣ́мъ се́рдцемъ ва́шимъ,
и не преступи́те вслѣ́дъ ничто́же су́щихъ, и́же не посо́б­ст­вуютъ и не изъи́мутъ, я́ко ничто́же су́ть:
поне́же не от­ри́нетъ Госпо́дь люді́й сво­и́хъ и́мене ра́ди сво­его́ вели́каго, я́ко кро́тцѣ Госпо́дь прiя́тъ ва́съ себѣ́ въ лю́ди:
и да ника́коже ми́ согрѣши́ти Го́споду, оста́вити е́же моли́тися о ва́съ ко Го́споду, и порабо́таю Го́сподеви и покажу́ ва́мъ пу́ть бла́гъ и пра́въ,
то́кмо бо́йтеся Го́спода и рабо́тайте ему́ во и́стинѣ и всѣ́мъ се́рдцемъ ва́шимъ, я́ко ви́дите я́же вели́кая сотвори́ Госпо́дь съ ва́ми:
и а́ще зло́бою зло́ сотворите́, то́ вы́ и ца́рь ва́шъ поги́бнете.
Сы́нъ еди́наго лѣ́та Сау́лъ, егда́ нача́ ца́р­ст­вовати, и два́ лѣ́та ца́р­ст­вова надъ Изра́илемъ.
И избра́ себѣ́ Сау́лъ три́ ты́сящы муже́й от­ муже́й Изра́илевыхъ, и бы́ша съ Сау́ломъ двѣ́ ты́сящы въ Махма́сѣ и въ горѣ́ Веѳи́ли, и ты́сяща бѣ́ша со Ионаѳа́номъ въ гаваи́ Венiами́новѣ: и оста́нокъ люді́й от­пусти́ ко­его́ждо во своя́ селе́нiя.
И порази́ Ионаѳа́нъ наси́ва иноплеме́н­ника и́же въ хо́лмѣ. И услы́шаша иноплеме́н­ницы, и Сау́лъ воструби́ трубо́ю во всю́ зе́млю, глаго́ля: от­верго́шася раби́.
И слы́ша ве́сь Изра́иль глаго́лющихъ, я́ко порази́ Сау́лъ наси́ва иноплеме́н­ника, и омерзѣ́ Изра́иль во иноплеме́н­ницѣхъ. И собра́шася лю́дiе вслѣ́дъ Сау́ла въ Галга́лѣхъ.
И иноплеме́н­ницы собра́шася на бра́нь на Изра́иля: и прiидо́ша на Изра́иля три́десять ты́сящъ колесни́цъ и ше́сть ты́сящъ ко́н­никъ и мно́же­с­т­во люді́й, я́ко песо́къ и́же при­­ мо́ри: и ше́дше ополчи́шася въ Махма́сѣ проти́ву веѳоро́ну на ю́гъ.
И ви́дѣша му́жiе Изра́илевы, я́ко не мого́ша проти́ву ста́ти, и скры́шася лю́дiе въ верте́пѣхъ и въ огра́дѣхъ и въ ка́менiихъ и въ про́пастехъ и во рва́хъ:
и преходя́ще преидо́ша Иорда́нъ въ зе́млю га́дову и Галаа́дску. И Сау́лъ бя́ше еще́ въ Галга́лѣхъ, и вси́ лю́дiе ужасо́шася, и́же бя́ху съ ни́мъ.
И жда́­ше се́дмь дні́й по свидѣ́тел­ст­ву, я́коже рече́ самуи́лъ, и не прiи́де самуи́лъ въ Галга́лы: и разсѣ́яшася лю́дiе его́ от­ него́.
И рече́ Сау́лъ: при­­веди́те, я́ко да сотворю́ всесожже́нiе и ми́рная. И воз­несе́ всесожже́нiе.
И бы́сть егда́ соверши́ воз­нося́ всесожже́нiе, и се́, самуи́лъ прiи́де: и Сау́лъ изы́де на срѣ́тенiе ему́ благослови́тися и́мъ.
И рече́ самуи́лъ: что́ сотвори́лъ еси́? И рече́ Сау́лъ: ви́дѣхъ, я́ко от­идо́ша лю́дiе от­ мене́, и ты́ не при­­ше́лъ еси́, я́коже опредѣли́лъ еси́ свидѣ́тел­ст­вомъ дні́й, иноплеме́н­ницы же собра́шася въ Махма́съ,
и рѣ́хъ: ны́нѣ прiи́дутъ иноплеме́н­ницы ко мнѣ́ въ Галга́лы, и лица́ Госпо́дня не умоли́хъ: и не удержа́хся, и воз­несо́хъ всесожже́нiе.
И рече́ самуи́лъ къ Сау́лу: безу́мiе бы́сть тебѣ́, поне́же не сохрани́лъ еси́ за́повѣди мо­ея́, ю́же заповѣ́да ти́ Госпо́дь: я́ко ны́нѣ угото́валъ бы Госпо́дь ца́р­ст­во твое́ во Изра́или до вѣ́ка:
и ны́нѣ ца́р­ст­во твое́ не ста́нетъ тебѣ́, и изы́щетъ Госпо́дь себѣ́ человѣ́ка по се́рдцу сво­ему́, и повели́тъ ему́ Госпо́дь властели́ну бы́ти надъ людьми́ сво­и́ми, я́ко не сохрани́лъ еси́, ели́ка заповѣ́да тебѣ́ Госпо́дь.
И воста́ самуи́лъ и и́де от­ Галга́лъ въ пу́ть сво́й: и оста́нокъ люді́й идо́ша вслѣ́дъ Сау́ла на срѣ́тенiе лю́демъ ра́тнымъ. И́мже при­­ходя́щымъ от­ Галга́лъ въ гаваю́ Венiами́нову, и сочте́ Сау́лъ лю́ди обрѣ́тшыяся съ ни́мъ я́ко ше́сть со́тъ муже́й.
Сау́лъ же и Ионаѳа́нъ сы́нъ его́ и лю́дiе обрѣ́тшiися съ ни́ми сѣдо́ша въ гаваи́ Венiами́новѣ и пла́кашася: иноплеме́н­ницы же ополчи́шася въ Махма́сѣ.
И изыдо́ша губя́щiи от­ села́ иноплеме́н­никовъ тремя́ нача́лы: нача́ло еди́но зря́щее пу́ть гофера́ на зе́млю Сова́лю:
и нача́ло еди́но зря́щее пу́ть веѳоро́нь: и нача́ло еди́но зря́щее пу́ть гаваи́, клоня́щiйся къ гаисави́мъ пусты́ни.
И кова́чь желѣ́за не обрѣта́­шеся во все́й земли́ Изра́илевѣ, я́ко рѣ́ша иноплеме́н­ницы, да не сотворя́тъ Евре́е меча́ и копiя́.
И хожда́ху вси́ сы́нове Изра́илевы въ зе́млю иноплеме́н­ничу кова́ти кі́йждо своя́ ко́сы и ору́дiя своя́, и кі́йждо сѣки́ры своя́ и серпы́ своя́.
И при­­тупи́шася вся́ ору́дiя при­­спѣ́в­шей жа́твѣ, сѣки́ры и серпы́, поправле́нiя же и́ма не бы́сть.
И бы́сть во дни́ бра́ни Махма́сскiя, и не обрѣ́теся меча́ и копiя́ въ рука́хъ всѣ́хъ люді́й, и́же съ Сау́ломъ и со Ионаѳа́номъ: то́чiю у Сау́ла и Ионаѳа́на сы́на его́.
И изыдо́ша от­ ста́на иноплеме́н­нича объ ону́ страну́ Махма́са.
И бы́сть во еди́нъ де́нь, и рече́ Ионаѳа́нъ сы́нъ Сау́ловъ о́трочищу нося́щему ору́жiе его́: гряди́, и пре́йдемъ въ месса́ву иноплеме́н­никовъ и́же на о́нѣй странѣ́. И отцу́ сво­ему́ не воз­вѣсти́ сего́.
И Сау́лъ сѣдя́ше на верху́ холма́ подъ дре́вомъ я́блон­нымъ е́же въ Магдо́нѣ, и бя́ше съ ни́мъ я́ко ше́сть со́тъ муже́й.
И Ахі́а сы́нъ Ахи́товъ, бра́та Иохаве́дова, сы́на Финее́сова, сы́на илі́и, иере́й Бо́жiй въ Сило́мѣ нося́ Ефу́дъ: и лю́дiе не вѣ́дяху, я́ко отъи́де Ионаѳа́нъ.
Посредѣ́ же прехо́да, идѣ́же хотя́ше Ионаѳа́нъ прейти́ въ ста́нъ иноплеме́н­ничь, бы́сть ка́мень о́стрый от­сю́ду и ка́мень о́стрый от­ону́ду: и́мя еди́ному Васе́съ и друго́му сен­на́:
ка́мень еди́нъ стоя́ше от­ сѣ́вера проти́ву Махма́са, и ка́мень вторы́й от­ ю́га проти́ву гаваи́.
И рече́ Ионаѳа́нъ ко о́трочищу нося́щему ору́жiе его́: гряди́, пре́йдемъ въ месса́ву необрѣ́зан­ныхъ си́хъ, не́гли что́ сотвори́тъ на́мъ Госпо́дь, я́ко нѣ́сть Го́споду не удо́бно спасти́ во мно́гихъ или́ въ ма́лыхъ.
И рече́ ему́ нося́й ору́жiе его́: твори́ все́, на не́же се́рдце твое́ склоня́ет­ся: се́, а́зъ съ тобо́ю е́смь, я́коже се́рдце твое́ се́рдце мое́.
И рече́ Ионаѳа́нъ: се́, мы́ пре́йдемъ къ муже́мъ и яви́мся къ ни́мъ:
а́ще сiя́ реку́тъ къ на́мъ: поме́длите та́мо, до́ндеже воз­вѣсти́мъ ва́мъ: то́ посто­и́мъ са́ми на мѣ́стѣ сво­е́мъ и не по́йдемъ къ ни́мъ:
а́ще же къ на́мъ си́це реку́тъ: взы́дите къ на́мъ: то́ взы́демъ, я́ко предаде́ и́хъ Госпо́дь въ ру́ки на́шя: сiе́ на́мъ зна́менiе [да бу́детъ].
И внидо́ста о́ба въ месса́ву иноплеме́н­никовъ. И глаго́лаша иноплеме́н­ницы: се́, Евре́е исхо́дятъ изъ разсѣ́линъ сво­и́хъ, идѣ́же скры́шася.
И от­вѣща́ша му́жiе месса́вли ко Ионаѳа́ну и къ нося́щему ору́жiе его́, и рѣ́ша: взы́дите къ на́мъ, и яви́мъ ва́мъ глаго́лъ. И рече́ Ионаѳа́нъ къ нося́щему ору́жiе его́: гряди́ по мнѣ́, я́ко предаде́ и́хъ Госпо́дь въ ру́ки Изра́илевы.
И взы́де Ионаѳа́нъ [ползу́щь] на рука́хъ и на нога́хъ сво­и́хъ, и нося́й ору́жiе его́ за ни́мъ. И узрѣ́ша иноплеме́н­ницы лице́ Ионаѳа́не, и порази́ и́хъ: и нося́й ору́жiе его́ идя́ше вслѣ́дъ его́.
И бы́сть я́зва пе́рвая, е́юже порази́ Ионаѳа́нъ и нося́й ору́жiе его́, я́ко два́десять муже́й копі́йцами и каменоверже́нiемъ и креме́нiемъ полевы́мъ.
И бы́сть у́жасъ въ полцѣ́ и на селѣ́: и вси́ лю́дiе и́же въ месса́вѣ и губя́щiи ужасну́шася, и ті́и не хотя́ху бра́тися: и вострепета́ земля́, и бы́сть у́жасъ от­ Го́спода.
И ви́дѣша согляда́тае Сау́ловы въ гаваи́ Венiами́ни, и се́, по́лкъ смяте́ся сѣ́мо и она́мо.
И рече́ Сау́лъ лю́демъ су́щымъ съ ни́мъ: разсмотри́те ны́нѣ и ви́дите, кто́ отъи́де от­ ва́съ. И разсмотри́ша, и се́, не обрѣ́теся Ионаѳа́нъ и нося́й ору́жiе его́.
И рече́ Сау́лъ ко Ахі́и: при­­неси́ Ефу́дъ, я́ко бѣ́ киво́тъ Бо́жiй въ то́й де́нь съ сынми́ Изра́илевыми.
И бы́сть егда́ глаго́лаше Сау́лъ ко иере́ю, и шу́мъ въ полцѣ́ иноплеме́н­ничи ходя́ идя́ше и мно́жашеся. И рече́ Сау́лъ ко иере́ю: при­­гни́ ру́ки твоя́.
И изы́де Сау́лъ и вси́ лю́дiе и́же съ ни́мъ, и изыдо́ша до сѣ́чи. И се́, бы́сть ору́жiе ко­его́ждо на бли́жняго сво­его́, [и бы́сть] мяте́жъ вели́къ зѣло́.
Но и раби́, и́же бы́ша со иноплеме́н­ники вчера́ и тре́тiяго дне́, в­ше́дшiи въ по́лкъ, обрати́шася и ті́и е́же бы́ти и́мъ со Изра́илтяны су́щими съ Сау́ломъ и со Ионаѳа́номъ.
И вси́ Изра́илтяне скры́в­шiися въ горѣ́ Ефре́мли услы́шаша, я́ко от­бѣго́ша иноплеме́н­ницы: при­­ложи́шася и ті́и вслѣ́дъ и́хъ на бра́нь.
И спасе́ Госпо́дь въ то́й де́нь Изра́иля: бра́нь же про́йде да́же до вамо́ѳа: и вси́ лю́дiе бя́ху съ Сау́ломъ, я́ко де́сять ты́сящъ муже́й, и бѣ́ бра́нь разсы́пана во ве́сь гра́дъ на горѣ́ Ефре́мли.
И Сау́лъ сотвори́ безу́мiе ве́лiе въ де́нь то́й, и закля́ лю́ди, глаго́ля: про́клятъ человѣ́къ, и́же я́сти бу́детъ хлѣ́бъ да́же до ве́чера, до́ндеже от­мщу́ враго́мъ мо­и́мъ. И не вкуси́ша лю́дiе вси́ хлѣ́ба:
и вся́ земля́ обѣ́даше: и се́, бя́ше дубра́ва пче́лная предъ лице́мъ села́:
и внидо́ша лю́дiе во пче́лникъ, и се́, исхожда́ху глаго́люще: [я́ко истече́ ме́дъ,] и не бѣ́ воз­враща́ющаго руки́ сво­ея́ ко усто́мъ сво­и́мъ, я́ко убоя́шася лю́дiе кля́твы Госпо́дни.
Ионаѳа́нъ же не слы́шаше, егда́ заклина́­ше оте́цъ его́ лю́ди: и простре́ коне́цъ жезла́ сво­его́, и́же въ руку́ ему́, и омочи́ его́ въ со́тѣ ме́двенѣ, и обрати́ ру́ку свою́ во уста́ своя́, и прозрѣ́ша о́чи его́.
И рече́ еди́нъ от­ люді́й, глаго́ля: клены́й прокля́ оте́цъ тво́й лю́ди, глаго́ля: про́клятъ человѣ́къ, и́же я́сти бу́детъ хлѣ́бъ въ де́нь се́й: и изнемого́ша лю́дiе.
И уразумѣ́ Ионаѳа́нъ и рече́: смути́ оте́цъ мо́й зе́млю: ви́ждь, я́ко прозрѣ́ша о́чи мо­и́, егда́ вкуси́хъ ма́ло от­ ме́да сего́:
о, дабы́ я́ли яду́ще дне́сь лю́дiе от­ коры́стей враго́въ сво­и́хъ, и́хже обрѣто́ша, мно́жайшая бы дне́сь я́зва была́ во иноплеме́н­ницѣхъ.
И порази́ша въ де́нь то́й от­ иноплеме́н­никовъ мно́жае не́жели въ Махма́сѣ: и утруди́шася лю́дiе зѣло́.
И устреми́шася лю́дiе на коры́сти, и поя́ша лю́дiе стада́ и бу́йволы и говя́да: и закала́ху на земли́, и ядо́ша лю́дiе съ кро́вiю.
И воз­вѣсти́ша Сау́лу, глаго́люще: согрѣши́ша лю́дiе ко Го́споду, яду́ще съ кро́вiю. И рече́ Сау́лъ: от­ геѳе́ма при­­вали́те мнѣ́ сѣ́мо ка́мень ве́лiй.
И рече́ Сау́лъ: ше́дше къ лю́демъ рцы́те и́мъ: да при­­несе́тъ кі́йждо сѣ́мо телца́ сво­его́ и кі́йждо о́вцу свою́, и да зако́лютъ на ка́мени се́мъ, и яди́те я́, и не согрѣша́йте Го́споду яду́ще съ кро́вiю. И при­­ведо́ша но́щiю вси́ лю́дiе свое́ кі́йждо, е́же имя́ше въ руцѣ́ сво­е́й, и закала́ху та́мо.
И созда́ Сау́лъ та́мо олта́рь Го́споду: се́й нача́ Сау́лъ созида́ти олта́рь Го́споду.
И рече́ Сау́лъ: сни́демъ вслѣ́дъ иноплеме́н­никъ но́щiю, и расхи́тимъ и́хъ, до́ндеже заря́ бу́детъ, и не оста́вимъ от­ ни́хъ му́жа. И рѣ́ша: все́ е́же бла́го предъ очи́ма тво­и́ма, твори́. И рече́ иере́й: при­­сту́пимъ сѣ́мо къ Бо́гу.
И вопроси́ Сау́лъ Бо́га: сни́ду ли вслѣ́дъ иноплеме́н­никовъ? преда́си ли и́хъ въ ру́ки Изра́илтяномъ? И не от­вѣща́ ему́ Госпо́дь въ де́нь то́й.
И рече́ Сау́лъ: при­­веди́те сѣ́мо вся́ колѣ́на Изра́илева, и уразумѣ́йте и увѣ́ждьте, на ко́мъ бы́сть грѣ́хъ се́й дне́сь,
я́ко жи́въ Госпо́дь спасы́й Изра́иля, я́ко а́ще от­вѣ́тъ бу́детъ на Ионаѳа́на сы́на мо­его́, сме́ртiю да у́мретъ. И не бѣ́ от­вѣща́ющаго от­ всѣ́хъ люді́й.
И рече́ Сау́лъ всему́ Изра́илю: вы́ ста́ните на еди́ну страну́, а́зъ же и Ионаѳа́нъ сы́нъ мо́й ста́немъ на другу́ю страну́. И рѣ́ша лю́дiе къ Сау́лу: е́же бла́го предъ тобо́ю, твори́.
И рече́ Сау́лъ: Го́споди Бо́же Изра́илевъ, что́ я́ко не от­вѣща́лъ еси́ рабу́ тво­ему́ дне́сь? или́ моя́ е́сть, или́ сы́на мо­его́ Ионаѳа́на непра́вда? Го́споди Бо́же Изра́илевъ, да́ждь зна́менiе: и а́ще рече́ши сiя́, да́ждь ны́нѣ лю́демъ тво­и́мъ Изра́илю, да́ждь ны́нѣ преподо́бiе. И паде́ жре́бiй на Ионаѳа́на и Сау́ла, и лю́дiе изыдо́ша.
И рече́ Сау́лъ: ве́рзите жре́бiй на мя́ и на Ионаѳа́на сы́на мо­его́: его́же объяви́тъ Госпо́дь, сме́ртiю да у́мретъ. И рѣ́ша лю́дiе къ Сау́лу: нѣ́сть се́й глаго́лъ. И премо́же Сау́лъ лю́ди, и верго́ша о не́мъ и Ионаѳа́нѣ сы́нѣ его́, и паде́ на Ионаѳа́на жре́бiй.
И рече́ Сау́лъ ко Ионаѳа́ну: воз­вѣсти́ ми, что́ сотвори́лъ еси́? И воз­вѣсти́ ему́ Ионаѳа́нъ и рече́: вкуша́я вкуси́хъ ма́ло ме́ду омочи́въ коне́цъ жезла́, и́же въ руку́ мое́ю, и се́, а́зъ умира́ю.
И рече́ ему́ Сау́лъ: сiя́ да сотвори́тъ ми́ Бо́гъ, и сiя́ да при­­ложи́тъ ми́, я́ко сме́ртiю у́мреши дне́сь.
И рѣ́ша лю́дiе къ Сау́лу: еда́ дне́сь у́мретъ сотвори́вый спасе́нiе сiе́ ве́лiе во Изра́или? не бу́ди то́, жи́въ Госпо́дь, а́ще паде́тъ вла́съ главы́ его́ на зе́млю, я́ко ми́лость Бо́жiю сотвори́ въ де́нь се́й. И помоли́шася лю́дiе о Ионаѳа́нѣ въ де́нь то́й, и не у́мре.
И не и́де Сау́лъ вслѣ́дъ иноплеме́н­никовъ: иноплеме́н­ницы же от­идо́ша въ мѣ́сто свое́.
И Сау́лъ укрѣпи́ся ца́р­ст­вовати во Изра́или, и побѣжда́­ше о́крестъ вся́ враги́ своя́ въ Моа́вѣ и въ сынѣ́хъ Аммо́нихъ и въ сынѣ́хъ Едо́млихъ и въ веѳо́рѣ и въ ца́р­ст­вiи сува́ни и во иноплеме́н­ницѣхъ: и а́може а́ще обраща́­шеся, спаса́­шеся.
И сотвори́ си́лу, и побѣди́ Амали́ка, и изба́ви Изра́иля изъ руки́ попира́ющихъ его́.
И бѣ́ша сы́нове Сау́ловы Ионаѳа́нъ и иису́й и Мелхисуе́: имена́ же двою́ дще́рiю его́, и́мя перворо́днѣй меро́ва и и́мя вторѣ́й Мелхо́ла:
и́мя же женѣ́ его́ Ахиноо́ма, дще́рь Ахимаа́сова: и и́мя старѣ́йшинѣ во́й его́ Авени́ръ сы́нъ ни́ра сы́на у́жика Сау́лова:
ки́съ же оте́цъ Сау́ловъ, и ни́ръ оте́цъ Авени́ровъ сы́нъ Иами́на сы́на Авiи́лева.
И бѣ́ бра́нь крѣпка́ на иноплеме́н­ники во вся́ дни́ Сау́ловы: и ви́дѣвъ Сау́лъ вся́ка му́жа си́льна и вся́ка му́жа сы́на си́лы, собира́­ше и́хъ къ себѣ́.
И рече́ самуи́лъ къ Сау́лу: посла́ мя Госпо́дь пома́зати тя́ на ца́р­ст­во въ лю́дехъ его́ во Изра́или: и ны́нѣ послу́шай гла́са слове́съ Госпо́днихъ:
сiя́ рече́ Госпо́дь Савао́ѳъ: ны́нѣ от­мщу́, я́же сотвори́ Амали́къ Изра́илю, егда́ срѣ́те его́ на пути́, восходя́щу ему́ от­ Еги́пта:
и ны́нѣ ты́ иди́, и порази́ши Амали́ка и иери́ма, и вся́ я́же су́ть его́, и не снабди́ши от­ ни́хъ [ничто́же], и искорени́ши его́: и проклене́ши его́ и вся́ су́щая его́, и не пощади́ши его́: и да убiе́ши от­ му́жеска по́лу и до же́нска и от­ ю́ношъ и до ссу́щихъ млеко́, и от­ говя́дъ до ове́цъ и от­ велблю́дъ до осля́тъ.
И собра́ лю́ди Сау́лъ и сочте́ я́ въ Галга́лѣхъ двѣ́стѣ ты́сящъ пѣ́шихъ и де́сять ты́сящъ от­ Иу́ды въ полцѣ́хъ:
и прiи́де Сау́лъ до градо́въ Амали́ковыхъ и зася́де въ пото́цѣ.
И рече́ Сау́лъ ко кине́ови: иди́ и уклони́ся от­ среды́ Амали́ка, да не погублю́ тя́ съ ни́мъ, ты́ бо сотвори́лъ еси́ ми́лость съ сынми́ Изра́илевыми, егда́ исхожда́ху изъ Еги́пта. И уклони́ся кине́й от­ среды́ Амали́ка.
И порази́ Сау́лъ Амали́ка от­ Евилы́ да́же до Су́ра, и́же предъ лице́мъ Еги́пта:
и я́тъ ага́га царя́ Амали́кова жи́ва, и вся́ лю́ди изби́, и иери́ма уби́ мече́мъ.
И сохрани́ Сау́лъ и вси́ лю́дiе ага́га царя́ жи́ва и блага́я от­ ста́дъ и бу́йволовъ, и снѣ́дей [и оде́ждъ], и виногра́довъ и от­ всѣ́хъ благи́хъ: и не хотя́ху искорени́ти я́, то́чiю ху́ждшее и уничиже́ное истреби́ша.
И бы́сть глаго́лъ Госпо́день къ самуи́лу, глаго́ля:
раска́яхся, я́ко пома́захъ Сау́ла на ца́р­ст­во, поне́же от­врати́ся от­ мене́ и слове́съ мо­и́хъ не соблюде́. И опеча́лися самуи́лъ и вопiя́ше ко Го́споду всю́ но́щь.
И воста́ ра́но самуи́лъ, и идя́ше на срѣ́тенiе Изра́илтяномъ ра́но. И воз­вѣсти́ша самуи́лу, глаго́люще: и́детъ Сау́лъ въ карми́лъ, и се́, воз­дви́же ру́ку себѣ́, и воз­врати́ колесни́цу, и сни́де въ Галга́лы. И прiи́де самуи́лъ къ Сау́лу, и се́, то́й воз­ноша́­ше всесожже́нiе Го́споду, пе́рвая от­ коры́стей, и́хже взя́ от­ Амали́ковъ.
И прiи́де самуи́лъ къ Сау́лу, и рече́ ему́ Сау́лъ: благослове́нъ ты́ Го́споду, сотвори́хъ бо вся́, ели́ка [ми́] глаго́ла Госпо́дь.
И рече́ самуи́лъ: и кі́й гла́съ ста́дъ си́хъ во у́шiю мое́ю, и гла́съ говя́дъ, его́же а́зъ слы́шу?
И рече́ Сау́лъ: от­ Амали́ка при­­гна́хъ я́, и́хже сохрани́ша лю́дiе лу́чшая от­ ста́дъ и от­ воло́въ, е́же пожре́ти я́ Го́споду Бо́гу тво­ему́, про́чая же изби́хъ.
И рече́ самуи́лъ къ Сау́лу: потерпи́, и воз­вѣщу́ ти, я́же глаго́ла Госпо́дь ко мнѣ́ но́щiю.
И рече́ ему́ [сау́лъ]: глаго́ли. И рече́ самуи́лъ къ Сау́лу: еда́ не ма́лъ бы́лъ еси́ ты́ предъ ни́мъ, и не властели́на ли тя́ поста́ви хору́гви колѣ́на Изра́илева? и пома́за тя́ Госпо́дь на ца́р­ст­во Изра́илево:
и посла́ тя Госпо́дь путе́мъ и рече́ тебѣ́: иди́ и искорени́ Амали́ка, и погуби́ согрѣ́шшихъ предо мно́ю, и вою́й и́хъ, до́ндеже сконча́еши и́хъ:
и почто́ не послу́шалъ еси́ гла́са Госпо́дня по всему́, ели́ко глаго́ла тебѣ́, но устреми́л­ся еси́ на коры́сти и сотвори́лъ еси́ лука́вое предъ Го́сподемъ?
И рече́ Сау́лъ къ самуи́лу: послу́шахъ гла́са люді́й и идо́хъ путе́мъ, и́мже посла́ мя Госпо́дь, и при­­ведо́хъ ага́га царя́ Амали́кова, и Амали́ки искорени́хъ:
и взя́ша лю́дiе коры́сти от­ ста́дъ и бу́йволы, пе́рвая от­ истребля́емыхъ на пожре́нiе Го́споду Бо́гу на́­шему въ Галга́лѣхъ.
И рече́ самуи́лъ: еда́ уго́дны Го́споду всесожже́нiя и же́ртвы, я́коже послу́шати гла́са Госпо́дня? се́, послуша́нiе па́че же́ртвы бла́ги, и покоре́нiе па́че ту́ка о́вня:
я́коже грѣ́хъ е́сть чарова́нiе, та́ко [грѣ́хъ е́сть] противле́нiе, и я́коже грѣ́хъ е́сть идолопоклоне́нiе, та́ко непокоре́нiе: поне́же уничижи́лъ еси́ глаго́лъ Госпо́день, и уничижи́тъ тя́ Госпо́дь не бы́ти тебѣ́ царе́мъ во Изра́или.
И рече́ Сау́лъ къ самуи́лу: согрѣши́хъ, я́ко преступи́хъ сло́во Госпо́дне и глаго́лъ тво́й, убоя́хся бо люді́й и послу́шахъ гла́са и́хъ:
и ны́нѣ воз­ми́ грѣ́хъ мо́й и воз­врати́ся со мно́ю, да поклоню́ся Го́споду Бо́гу тво­ему́.
И рече́ самуи́лъ къ Сау́лу: не воз­вращу́ся съ тобо́ю, я́ко уничижи́лъ еси́ глаго́лъ Госпо́день, и уничижи́тъ тя́ Госпо́дь не бы́ти тебѣ́ царе́мъ во Изра́или.
И от­врати́ самуи́лъ лице́ свое́ е́же от­ити́: и я́тъ Сау́лъ за воскри́лiе ри́зы его́ и раздра́ е́.
И рече́ ему́ самуи́лъ: раздра́ Госпо́дь ца́р­ст­во Изра́илево от­ руку́ твое́ю дне́сь, и да́стъ е́ бли́жнему тво­ему́, лу́чшему па́че тебе́,
и раздѣли́т­ся Изра́иль на дво́­е: и не обрати́т­ся, ниже́ раска́ет­ся святы́й Изра́илевъ, зане́же не я́ко человѣ́къ е́сть, е́же раска́ятися ему́, запрети́тъ, и не пребу́детъ.
И рече́ Сау́лъ: согрѣши́хъ, но просла́ви мя́ ны́нѣ предъ старѣ́йшины Изра́илевы и предъ людьми́ мо­и́ми, и воз­врати́ся со мно́ю, и поклоню́ся Го́споду Бо́гу тво­ему́.
И воз­врати́ся самуи́лъ вслѣ́дъ Сау́ла, и поклони́ся Сау́лъ Го́споду.
И рече́ самуи́лъ: при­­веди́те ми́ ага́га царя́ Амали́кова. И прiи́де къ нему́ ага́гъ трепе́ща, и рече́ ага́гъ: та́ко ли горька́ сме́рть?
И рече́ самуи́лъ ко ага́гу: я́коже обезча́д­ст­вова же́нъ ору́жiе твое́, та́ко обезча́дит­ся въ жена́хъ ма́ти твоя́. И закла́ самуи́лъ ага́га предъ Го́сподемъ въ Галга́лѣхъ.
И отъи́де самуи́лъ во Армаѳе́мъ: и Сау́лъ отъи́де въ до́мъ сво́й въ гаваю́.
И не при­­ложи́ самуи́лъ ктому́ ви́дѣти Сау́ла да́же до дне́ сме́рти сво­ея́, поне́же пла́каше самуи́лъ о Сау́лѣ, зане́же раска́яся Госпо́дь, я́ко поста́ви Сау́ла царя́ во Изра́или.
И рече́ Госпо́дь къ самуи́лу: доко́лѣ ты́ пла́чеши о Сау́лѣ, а́зъ же уничижи́хъ его́, не ца́р­ст­вовати во Изра́или? напо́лни ро́гъ тво́й еле́а и прiиди́, послю́ тя ко Иессе́ю до Виѳлее́ма, я́ко узрѣ́хъ въ сынѣ́хъ его́ себѣ́ царя́.
И рече́ самуи́лъ: ка́ко пойду́? и услы́шитъ Сау́лъ, и убiе́тъ мя́. И рече́ Госпо́дь: ю́ницу от­ воло́въ воз­ми́ въ ру́цѣ тво­и́ и рече́ши: пожре́ти Го́сподеви иду́:
и при­­зове́ши Иессе́а и сы́ны его́ къ же́ртвѣ: и а́зъ ти́ покажу́, я́же сотвори́ши, и пома́жеши ми́, его́же ти́ реку́.
И сотвори́ самуи́лъ вся́, ели́ка рече́ ему́ Госпо́дь: и прiи́де въ Виѳлее́мъ, и ужасо́шася старѣ́йшины гра́да о при­­ше́­ст­вiи его́ и рѣ́ша: ми́ръ ли вхо́дъ тво́й, о, прозорли́вче?
И рече́: ми́ръ: пожре́ти Го́споду прiидо́хъ: освяти́теся и воз­весели́теся дне́сь со мно́ю. И освяти́ Иессе́а и сы́ны его́, и при­­зва́ я́ къ же́ртвѣ.
И бы́сть внегда́ вни́ти и́мъ, и ви́дѣ Елiа́ва и рече́: се́й ли предъ Го́сподемъ пома́зан­никъ его́?
И рече́ Госпо́дь самуи́лу: не зри́ на лице́ его́, ниже́ на во́зрастъ вели́че­ст­ва его́, я́ко уничижи́хъ его́: поне́же не та́ко зри́тъ человѣ́къ, я́ко зри́тъ Бо́гъ: я́ко человѣ́къ зри́тъ на лице́, Бо́гъ же зри́тъ на се́рдце.
И при­­зва́ Иессе́й Аминада́ва и предста́ви его́ предъ лице́ самуи́ла. И рече́ [самуи́лъ]: ниже́ сего́ избра́ Госпо́дь.
И при­­веде́ Иессе́й саммаа́. И рече́: и сего́ не избра́ Госпо́дь.
И при­­веде́ Иессе́й се́дмь сыно́въ сво­и́хъ предъ самуи́ла. И рече́ самуи́лъ ко Иессе́ю: не избра́ Госпо́дь от­ си́хъ.
И рече́ самуи́лъ ко Иессе́ю: не доста́ло ли уже́ дѣте́й? И рече́ Иессе́й: еще́ е́сть еди́нъ ма́лъ, и се́й пасе́тъ на па́жити. И рече́ самуи́лъ ко Иессе́ю: посли́ и при­­веди́ его́, я́ко не воз­ля́жемъ, до́ндеже прiи́детъ то́й сѣ́мо.
И посла́, и введе́ его́: и то́й че́рменъ, до́брыма очи́ма, и бла́гъ взо́ромъ Го́сподеви. И рече́ Госпо́дь къ самуи́лу: воста́ни и пома́жи дави́да, я́ко се́й бла́гъ е́сть.
И прiя́ самуи́лъ ро́гъ со еле́емъ и пома́за его́ посредѣ́ бра́тiи его́. И ноша́­шеся Ду́хъ Госпо́день надъ дави́домъ от­ того́ дне́ и пото́мъ. И воста́ самуи́лъ и отъи́де во Армаѳе́мъ.
И Ду́хъ Госпо́день от­ступи́ от­ Сау́ла, и давля́ше его́ ду́хъ лука́вый от­ Го́спода.
И рѣ́ша о́троцы Сау́ловы къ нему́: се́, ны́нѣ ду́хъ лука́вый от­ Го́спода да́витъ тя́:
да реку́тъ раби́ тво­и́ ны́нѣ предъ тобо́ю, и взы́щутъ господи́ну на́­шему му́жа зна́юща пѣ́ти въ гу́сли: и внегда́ бу́детъ ду́хъ лука́вый на тебѣ́, и тогда́ да по­е́тъ въ гу́сли своя́, и бла́го ти́ бу́детъ, и упоко́итъ тя́.
И рече́ Сау́лъ ко отроко́мъ сво­и́мъ: посмотри́те ми́ му́жа до́брѣ пою́ща и введи́те его́ ко мнѣ́.
И от­вѣща́ еди́нъ от­ о́трокъ его́ и рече́: се́, ви́дѣхъ сы́на Иессе́ова изъ Виѳлее́ма, и то́й вѣ́сть пѣ́нiе, и му́жъ разу́менъ, и боре́цъ, и му́дръ въ словеси́, и му́жъ бла́гъ ви́домъ, и Госпо́дь съ ни́мъ.
И посла́ Сау́лъ вѣ́ст­ники ко Иессе́ю, глаго́ля: от­пусти́ ко мнѣ́ дави́да сы́на тво­его́, и́же у ста́да тво­его́.
И взя́ Иессе́й бре́мя хлѣ́бовъ и мѣ́хъ вина́ и козля́ от­ ко́зъ еди́но, и посла́ къ Сау́лу руко́ю дави́да сы́на сво­его́.
И вни́де дави́дъ къ Сау́лу, и предстоя́ше предъ ни́мъ, и воз­люби́ его́ зѣло́ Сау́лъ, и бы́сть ему́ нося́й ору́жiе его́.
И посла́ Сау́лъ ко Иессе́ю, глаго́ля: да предсто­и́тъ дави́дъ предо мно́ю, я́ко обрѣ́те благода́ть предъ очи́ма мо­и́ма.
И бы́сть внегда́ бы́ти ду́ху лука́ву на Сау́лѣ, и взима́­ше дави́дъ гу́сли и игра́­ше руко́ю сво­е́ю, и от­дыха́­ше Сау́лъ, и бла́го ему́ бя́ше, и от­ступа́­ше от­ него́ ду́хъ лука́вый.
И собира́ша иноплеме́н­ницы полки́ своя́ на бра́нь, и собра́шася въ сокхо́ѳѣ Иуде́йстѣмъ, и ополчи́шася средѣ́ сокхо́ѳа и среди́ азика́ во Афесдомми́нѣ.
Сау́лъ же и му́жiе Изра́илевы собра́шася и ополчи́шася во удо́ли тереви́нѳа и устроя́хуся на бра́нь проти́ву иноплеме́н­никомъ.
И иноплеме́н­ницы стоя́ху на горѣ́ от­сю́ду осо́бь, Изра́иль же стоя́ше на горѣ́ от­ону́ду, и удо́ль между́ и́ми бя́ше.
И изы́де му́жъ си́ленъ изъ полка́ иноплеме́н­нича, и́мя ему́ голiа́ѳъ от­ ге́ѳа, высота́ его́ ше́сть лако́тъ и пя́дь:
и шле́мъ мѣ́дянъ на главѣ́ его́, и въ броню́ кольча́ту то́й оболче́нъ бя́ше: и вѣ́съ брони́ его́ пя́ть ты́сящъ Си́кль мѣ́ди и желѣ́за:
и поно́жы мѣ́дяны верху́ го́ленiй его́, и щи́тъ мѣ́дянъ на плеща́хъ его́:
и ра́товище копiя́ его́ а́ки ору́дiе тку́щихъ, и копiе́ его́ ше́сть со́тъ Си́кль желѣ́за: и нося́й ору́жiе его́ идя́ше предъ ни́мъ.
И ста́ и возопи́ предъ полки́ Изра́илевыми и рече́ и́мъ: почто́ изыдо́сте, ополчи́тися ли на бра́нь проти́ву на́мъ? нѣ́смь ли а́зъ иноплеме́н­никъ, вы́ же Евре́е Сау́ловы? избери́те себѣ́ му́жа, и да сни́детъ ко мнѣ́:
и а́ще воз­мо́жетъ со мно́ю бра́тися и одолѣ́етъ ми́, бу́демъ ва́мъ раби́: а́ще же а́зъ воз­могу́ одолѣ́ти ему́, бу́дете вы́ на́мъ раби́ и порабо́таете на́мъ.
И рече́ иноплеме́н­никъ: се́, а́зъ дне́сь уничижи́хъ по́лкъ Изра́илевъ въ се́й де́нь: дади́те ми́ му́жа, и́же побо́рет­ся со мно́ю еди́нъ.
И слы́ша Сау́лъ и ве́сь Изра́иль глаго́лы иноплеме́н­ничи сiя́ и ужасо́шася и убоя́шася зѣло́.
Дави́дъ же Ефраѳе́евъ, се́й бѣ́ от­ Виѳлее́ма Иу́дина, и́мя же отцу́ его́ Иессе́й, ему́же бѣ́ о́смь сыно́въ. Во дни́ же Сау́ловы бѣ́ му́жъ то́й состарѣ́ся въ муже́хъ.
И идо́ша три́ сы́ны Иессе́евы старѣ́йшiи на бра́нь съ Сау́ломъ: имена́ же сыно́въ его́ поше́дшихъ на бра́нь, Елiа́въ перворо́дный его́, и вторы́й Аминада́въ, и тре́тiй самма́.
Дави́дъ же бѣ́ юнѣ́йшiй, и три́ бо́лшiи его́ идо́ша вслѣ́дъ Сау́ла.
Дави́дъ же воз­врати́вся от­ Сау́ла, отъи́де пасти́ о́вцы отца́ сво­его́ въ Виѳлее́мъ.
И при­­хожда́­ше иноплеме́н­никъ у́тро и въ ве́черъ, явля́яся предъ Изра́илемъ четы́редесять дні́й.
И рече́ Иессе́й дави́ду сы́ну сво­ему́: воз­ми́ у́бо бра́тiямъ тво­и́мъ мѣ́ру е́фи муки́ и де́сять хлѣ́бъ си́хъ, и иди́ въ по́лкъ, и да́ждь бра́тiямъ тво­и́мъ:
и де́сять сы́ровъ от­ млека́ сего́, и да́ждь ты́сящнику: и бра́тiю свою́ посѣти́ въ ми́рѣ, и ели́кихъ а́ще тре́буютъ, увѣ́си, суббо́т­ст­вовати же бу́деши со мно́ю.
Сау́лъ же и вси́ лю́дiе бя́ху во удо́ли ду́ба ра́ту­ю­щеся со иноплеме́н­ники.
И воста́ дави́дъ ра́но, о́вцы же оста́ви со стра́жею, и взя́, и отъи́де, я́коже заповѣ́да ему́ оте́цъ его́ Иессе́й: и прiи́де на мѣ́сто, идѣ́же исхожда́ху си́льнiи на бра́нь и вопiя́ху въ полцѣ́хъ.
Зане́же вооружа́­шеся Изра́иль проти́ву иноплеме́н­никомъ, и иноплеме́н­ницы вооружа́хуся проти́ву Изра́иля.
И положи́ дави́дъ бре́мя свое́ въ рука́хъ стра́жа, и тече́ въ по́лкъ, и при­­ше́дъ вопроси́ бра́тiю свою́ въ ми́рѣ.
Глаго́лющу же ему́ съ ни́ми, и се́, му́жъ месе́йскiй, ему́же и́мя голiа́ѳъ, Филисти́млянинъ от­ ге́ѳы, изы́де от­ полко́въ иноплеме́н­ничихъ и глаго́ла по словесе́мъ си́мъ, и услы́ша дави́дъ.
И вси́ му́жiе Изра́илевы егда́ уви́дѣша му́жа, и бѣжа́ша от­ лица́ его́ и убоя́шася зѣло́.
И рѣ́ша му́жiе Изра́илтестiи: ви́дѣсте ли му́жа сего́ восходя́ща, я́ко поноси́ти Изра́иля прiи́де? и а́ще бу́детъ му́жъ, и́же убiе́тъ его́, обогати́тъ его́ ца́рь бога́т­ст­вомъ ве́лiимъ, и дще́рь свою́ да́стъ ему́, и до́мъ отца́ его́ сотвори́тъ свобо́денъ во Изра́или.
И рече́ дави́дъ къ муже́мъ стоя́щымъ съ ни́мъ, глаго́ля: что́ сотворите́ му́жу, и́же убiе́тъ иноплеме́н­ника о́наго и отъ­и́метъ поноше́нiе от­ Изра́иля? я́ко кто́ е́сть иноплеме́н­никъ необрѣ́зан­ный се́й, и́же поно́ситъ полку́ Бо́га жива́го?
И реко́ша ему́ лю́дiе по словеси́ сему́, глаго́люще: та́ко сотвори́т­ся му́жу, и́же убiе́тъ его́.
И услы́ша Елiа́въ бра́тъ его́ бо́лшiй, внегда́ глаго́лати ему́ къ муже́мъ: и разгнѣ́вася я́ростiю Елiа́въ на дави́да и рече́: почто́ сѣ́мо при­­ше́лъ еси́? и кому́ оста́вилъ еси́ ма́лыя о́вцы о́ны въ пусты́ни? вѣ́мъ а́зъ го́рдость твою́ и зло́бу се́рдца тво­его́, я́ко видѣ́нiя ра́ди бра́ни при­­ше́лъ еси́.
И рече́ дави́дъ: что́ сотвори́хъ ны́нѣ? нѣ́сть ли рѣ́чь?
И от­врати́ся от­ него́ ко ино́му и рече́ по словеси́ сему́. И от­вѣща́ша ему́ лю́дiе по словеси́ пре́жнему.
И слы́шаны бы́ша глаго́лы, и́хже глаго́ла дави́дъ, и воз­вѣсти́ша предъ Сау́ломъ: и поя́ша его́ лю́дiе и при­­ведо́ша его́ предъ Сау́ла.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: да не ужаса́ет­ся се́рдце господи́ну мо­ему́ о се́мъ, ра́бъ тво́й по́йдетъ и побо́рет­ся со иноплеме́н­никомъ си́мъ.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: не воз­мо́жеши пойти́ ко иноплеме́н­нику сему́ бра́тися съ ни́мъ, я́ко ты́ дѣ́тищь еси́, се́й же му́жъ боре́цъ е́сть от­ ю́ности сво­ея́.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: егда́ пася́ше ра́бъ тво́й отца́ сво­его́ ста́до, и егда́ при­­хожда́­ше ле́въ или́ медвѣ́дица и восхища́­ше от­ ста́да о́вцу еди́ну:
и а́зъ вслѣ́дъ его́ исхожда́хъ и поража́хъ его́, и исторга́хъ изъ у́стъ его́ [взя́то­е]: и а́ще воспротивля́шеся ми́, то́ взе́мъ за горта́нь его́, поража́хъ и умерщвля́хъ его́:
и льва́ и медвѣ́дицу бiя́ше ра́бъ тво́й, и бу́детъ иноплеме́н­никъ необрѣ́зан­ный се́й я́ко еди́нъ от­ си́хъ: не по­иду́ ли, и поражу́ его́, и от­иму́ дне́сь поноше́нiе от­ Изра́иля? поне́же кто́ необрѣ́зан­ный се́й, и́же уничижи́ по́лкъ Бо́га жи́ва?
И рече́ дави́дъ: Госпо́дь и́же изъя́тъ мя́ от­ руки́ льво́вы и от­ руки́ медвѣ́дицы, то́й и́зметъ мя́ от­ руки́ иноплеме́н­ника сего́ необрѣ́зан­наго. И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: иди́, и да бу́детъ Госпо́дь съ тобо́ю.
И облече́ Сау́лъ дави́да оде́ждею, и шле́мъ мѣ́дянъ воз­ложи́ на главу́ его́,
и препоя́са дави́да ору́жiемъ сво­и́мъ верху́ оде́жды его́. Дави́дъ же походи́въ [во ору́жiи] сѣ́мо и ова́мо, утруди́ся, я́ко не обы́че. И рече́ дави́дъ Сау́лу: не могу́ ити́ въ си́хъ, я́ко не обыко́хъ. И взя́ша от­ него́ сiя́.
И взя́ па́лицу свою́ въ ру́ку свою́, и избра́ себѣ́ пя́ть ка́менiй гла́дкихъ от­ пото́ка, и вложи́ я́ въ тобо́лецъ па́стырскiй его́же ноша́­ше, и пра́щу свою́ имы́й въ руцѣ́ сво­е́й, и и́де къ му́жу иноплеме́н­нику.
И идя́ше иноплеме́н­никъ при­­ближа́яся къ дави́ду, и нося́й ору́жiе его́ предъ ни́мъ [идя́ше].
И ви́дѣ голiа́ѳъ иноплеме́н­никъ дави́да и обезче́­ст­вова его́, зане́ то́й дѣ́тищь бѣ́, и че́рменъ и лѣ́пъ очи́ма.
И рече́ иноплеме́н­никъ къ дави́ду: еда́ пе́съ а́зъ е́смь, я́ко ты́ и́деши проти́ву мене́ съ па́лицею и ка́менiемъ? И рече́ дави́дъ: ни́, но и ху́ждшiй пса́. И прокля́ иноплеме́н­никъ дави́да бо́ги сво­и́ми.
И рече́ иноплеме́н­никъ къ дави́ду: гряди́ ко мнѣ́, и да́мъ пло́ть твою́ пти́цамъ небе́снымъ и звѣре́мъ земны́мъ.
И рече́ дави́дъ иноплеме́н­нику: ты́ и́деши на мя́ съ мече́мъ и съ копiе́мъ и щито́мъ, а́зъ же иду́ на тя́ во и́мя Го́спода Бо́га Савао́ѳа, Бо́га ополче́нiя Изра́илева, его́же ты́ уничижи́лъ еси́ дне́сь:
и преда́стъ тя́ Госпо́дь дне́сь въ ру́цѣ мо­и́, и убiю́ тя́, и от­иму́ главу́ твою́ от­ тебе́, и да́мъ тѣ́ло твое́ и тѣлеса́ полка́ иноплеме́н­нича въ де́нь се́й пти́цамъ небе́снымъ и звѣре́мъ земны́мъ: и уразумѣ́етъ вся́ земля́, я́ко е́сть Госпо́дь Бо́гъ во Изра́или,
и уразумѣ́етъ ве́сь со́нмъ се́й, я́ко не мече́мъ ни копiе́мъ спаса́етъ Госпо́дь, я́ко Госпо́дня бра́нь, и преда́стъ Госпо́дь ва́съ въ ру́ки на́шя.
И воста́ иноплеме́н­никъ и и́де во срѣ́тенiе дави́ду. И ускори́ дави́дъ и тече́ на сраже́нiе во срѣ́тенiе иноплеме́н­нику.
И простре́ дави́дъ ру́ку свою́ въ тобо́лецъ, и изъя́ изъ него́ ка́мень еди́нъ, [и вложи́ въ пра́щу,] и ве́рже пра́щею, и порази́ иноплеме́н­ника въ чело́ его́, и унзе́ ка́мень подъ шле́момъ его́ въ чело́ его́, и паде́ [голiа́ѳъ] на лицы́ сво­е́мъ на зе́млю.
И укрѣпи́ся дави́дъ надъ иноплеме́н­никомъ пра́щею и ка́менемъ, и порази́ иноплеме́н­ника, и умертви́ его́: ору́жiя же не бѣ́ въ руцѣ́ дави́довѣ.
И тече́ ско́ро дави́дъ, и ста́ надъ ни́мъ, и взя́ ме́чь его́, и извлече́ его́ от­ нѣ́дръ его́, и умертви́ его́, и от­сѣче́ и́мъ главу́ его́. И ви́дѣша иноплеме́н­ницы, я́ко у́мре си́льный и́хъ, и бѣжа́ша.
И воста́ша му́жiе Изра́илевы и Иу́дины и воскли́кнуша, и погна́ша созади́ и́хъ да́же до вхо́да ге́ѳова и до вра́тъ Аскало́нскихъ: и падо́ша уя́звлен­ни [мно́зи] иноплеме́н­ницы по пути́ вра́тъ и да́же до ге́ѳа и аккаро́на.
И воз­врати́шася му́жiе Изра́илевы гна́в­шiи вслѣ́дъ иноплеме́н­никъ, и потопта́ша полки́ и́хъ.
И взя́ дави́дъ главу́ иноплеме́н­ника и внесе́ ю́ во Иерусали́мъ, и ору́жiе его́ положи́ во хра́минѣ сво­е́й.
И егда́ ви́дѣ Сау́лъ дави́да исходя́ща во срѣ́тенiе иноплеме́н­ника, рече́ ко Авени́ру кня́зю си́лы: чі́й е́сть сы́нъ ю́ноша се́й, Авени́ре? И рече́ Авени́ръ: да живе́тъ душа́ твоя́, царю́, я́ко не вѣ́мъ.
И рече́ ца́рь: вопроси́ у́бо ты́, чі́й е́сть сы́нъ ю́ноша се́й?
Егда́ же воз­врати́ся дави́дъ по убiе́нiи иноплеме́н­ника, взя́ его́ Авени́ръ и при­­веде́ его́ предъ Сау́ла: глава́ же иноплеме́н­нича бѣ́ въ руцѣ́ его́.
И рече́ къ нему́ Сау́лъ: чі́й еси́ сы́нъ, ю́ноше? И рече́ дави́дъ: сы́нъ раба́ тво­его́ Иессе́а от­ Виѳлее́ма.
И бы́сть егда́ преста́ глаго́лати къ Сау́лу, и душа́ Ионаѳа́на съ душе́ю дави́довою спряже́ся, и воз­люби́ его́ Ионаѳа́нъ от­ души́ сво­ея́.
И поя́тъ его́ Сау́лъ во дни́ о́ны и не даде́ ему́ воз­врати́тися въ до́мъ отца́ его́.
И завѣща́ Ионаѳа́нъ и дави́дъ завѣ́тъ, поне́же воз­люби́ его́ от­ души́ сво­ея́:
и совлече́ Ионаѳа́нъ ри́зу свою́ ве́рхнюю и даде́ ю́ дави́ду, и и́ны оде́жды своя́ да́же до меча́ сво­его́ и до лу́ка сво­его́ и до по́яса сво­его́.
И хожда́­ше дави́дъ разу́мно во всѣ́хъ, а́може а́ще посыла́­ше его́ Сау́лъ: поста́ви же его́ Сау́лъ надъ му́жи во́инскими, и уго́денъ бѣ́ предъ очи́ма всѣ́хъ люді́й и предъ слуга́ми Сау́ловыми.
И бы́сть, внегда́ входи́ти и́мъ, егда́ воз­врати́ся дави́дъ от­ побѣ́ды надъ иноплеме́н­никомъ: и изыдо́ша [дѣ́вы] ликов­ст­ву́ющыя во срѣ́тенiе Сау́ла царя́ от­ всѣ́хъ градо́въ Изра́илевыхъ пою́щя и ска́чущя въ тимпа́нѣхъ съ ра́достiю и съ гу́сльми.
И исхожда́ху жены́ лику́ющя и глаго́лющя: побѣди́ Сау́лъ съ ты́сящами сво­и́ми, а дави́дъ со тма́ми сво­и́ми.
И разгнѣ́вася Сау́лъ зѣло́, и лука́вы яви́шася глаго́лы предъ очи́ма Сау́ловыма о словеси́ се́мъ. И рече́ Сау́лъ: дави́ду да́ша тмы́, мнѣ́ же да́ша ты́сящы: и чего́ ему́ [нѣ́сть], то́чiю ца́р­ст­ва?
И бѣ́ Сау́лъ подзира́я дави́да от­ дне́ о́наго и пото́мъ.
И бы́сть от­ у́трешняго дне́, и напада́­ше ду́хъ лука́вый от­ Бо́га на Сау́ла, и прорица́­ше посредѣ́ до́му сво­его́: и дави́дъ поя́ше руко́ю сво­е́ю [въ гу́сли], я́коже и по вся́ дни́: копiе́ же въ руцѣ́ Сау́ли:
и взя́ Сау́лъ копiе́ и рече́: поражу́ дави́да къ стѣнѣ́. И уклони́ся дави́дъ от­ лица́ его́ два́жды.
И убоя́ся Сау́лъ от­ лица́ дави́дова, я́ко Госпо́дь бѣ́ съ ни́мъ, а от­ Сау́ла от­ступи́:
и от­ста́ви его́ Сау́лъ от­ себе́, и поста́ви его́ себѣ́ тысященача́лника: и исхожда́­ше и вхожда́­ше предъ людьми́.
И бѣ́ дави́дъ во всѣ́хъ путе́хъ сво­и́хъ смы́сля, и Госпо́дь бѣ́ съ ни́мъ.
И ви́дѣ Сау́лъ, я́ко то́й смы́слитъ зѣло́, и боя́шеся от­ лица́ его́.
Ве́сь же Изра́иль и Иу́да любля́ху дави́да, я́ко то́й вхожда́­ше и исхожда́­ше предъ лице́мъ люді́й.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: се́, дщи́ моя́ бо́лшая меро́въ, сiю́ тебѣ́ да́мъ въ жену́, то́кмо бу́ди ми́ въ сы́на си́лы и побора́й бра́ни Госпо́дни. И Сау́лъ рече́: да не бу́детъ рука́ моя́ на не́мъ, но да бу́детъ рука́ иноплеме́н­нича.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: кто́ а́зъ е́смь? и ко́е житiе́ сро́д­ст­ва отца́ мо­его́ во Изра́или, я́ко да бу́ду зя́ть ца́рскiй?
И бы́сть во вре́мя, егда́ да́нѣй бы́ти подоба́­ше меро́вѣ дще́ри Сау́ловѣ дави́ду, сiя́ даде́ся Адрiи́лу молаѳи́тскому въ жену́.
И воз­люби́ Мелхо́ла дще́рь Сау́лова дави́да: и воз­вѣсти́ся Сау́лу, и уго́дно бы́сть предъ очи́ма его́ сло́во.
И рече́ Сау́лъ: да́мъ ему́ ю́, и бу́детъ ему́ въ собла́знъ. И бѣ́ на Сау́ла рука́ иноплеме́н­нича. И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: въ си́лахъ бу́деши ми́ зя́ть дне́сь.
И заповѣ́да Сау́лъ отроко́мъ сво­и́мъ, глаго́ля: рцы́те вы́ та́йно дави́ду, глаго́люще: се́, благоволи́тъ о тебѣ́ ца́рь, и вси́ о́троцы его́ лю́бятъ тя́, и ты́ бу́ди зя́ть царю́.
И глаго́лаша о́троцы Сау́ловы во у́шы дави́ду глаго́лы сiя́. И рече́ дави́дъ: еда́ легко́ предъ очи́ма ва́шима, е́же бы́ти [ми́] зя́темъ царю́? а́зъ бо е́смь му́жъ смире́нъ и не сла́венъ.
И воз­вѣсти́ша о́троцы Сау́лу сiя́ словеса́, я́же глаго́ла дави́дъ.
И рече́ Сау́лъ: та́ко рцы́те дави́ду: не хо́щетъ ца́рь съ бога́т­ст­вомъ [зя́тя], но то́кмо во стѣ́ краенеобрѣ́занiй иноплеме́н­ническихъ от­мсти́ти враго́мъ царе́вымъ. Сау́лъ бо мы́сляше вда́ти дави́да въ ру́цѣ иноплеме́н­никомъ.
И воз­вѣсти́ша о́троцы Сау́ловы глаго́лы сiя́ дави́ду, и уго́дна бы́ша словеса́ сiя́ предъ очи́ма дави́довыма, е́же бы́ти въ зя́тя царю́.
И не по мно́зѣхъ дне́хъ, воста́ дави́дъ и и́де са́мъ и му́жiе его́ съ ни́мъ, и уби́ от­ иноплеме́н­никъ двѣ́сти муже́й: и при­­несе́ краенеобрѣ́занiя и́хъ царю́ и вдаде́ я́ ему́, и бы́сть зя́ть царю́, и вдаде́ ему́ ца́рь Мелхо́лу дще́рь свою́ въ жену́.
И ви́дѣ Сау́лъ, я́ко Госпо́дь е́сть съ дави́домъ, и ве́сь Изра́иль лю́битъ его́:
и при­­ложи́ Сау́лъ от­то́лѣ па́че боя́тися дави́да. И бы́сть Сау́лъ вражду́я на дави́да во вся́ дни́.
И исхожда́ху кня́зи иноплеме́н­ничи, и бы́сть от­ нача́ла исхожде́нiя и́хъ, дави́дъ разу́менъ бѣ́ па́че всѣ́хъ слу́гъ Сау́ловыхъ, и почте́ся и́мя его́ зѣло́.
И глаго́ла Сау́лъ къ Ионаѳа́ну сы́ну сво­ему́ и ко всѣ́мъ отроко́мъ сво­и́мъ, да умертвя́тъ дави́да. Ионаѳа́нъ же сы́нъ Сау́ловъ любя́ше дави́да зѣло́.
И воз­вѣсти́ Ионаѳа́нъ дави́ду, глаго́ля: оте́цъ мо́й Сау́лъ и́щетъ тя́ уби́ти: сохрани́ся у́бо зау́тра ра́но, и скры́йся, и ся́ди вта́йнѣ:
и а́зъ изы́ду, и ста́ну при­­ отцѣ́ мо­е́мъ на селѣ́, идѣ́же еси́ ты́: и а́зъ воз­глаго́лю отцу́ мо­ему́ о тебѣ́, и узрю́, что́ бу́детъ, и воз­вѣщу́ тебѣ́.
И глаго́ла Ионаѳа́нъ о дави́дѣ блага́я къ Сау́лу отцу́ сво­ему́, и рече́ къ нему́: да не согрѣша́етъ ца́рь на раба́ сво­его́ дави́да, я́ко не согрѣши́ предъ тобо́ю, и дѣла́ его́ бла́га су́ть зѣло́:
и положи́ ду́шу свою́ въ руцѣ́ сво­е́й и побѣди́ иноплеме́н­ника, и сотвори́ Госпо́дь спасе́нiе вели́ко всему́ Изра́илю, и вси́ ви́дѣша и воз­ра́довашася: и почто́ согрѣша́еши въ кро́вь непови́н­ну, е́же уби́ти дави́да ту́не?
И послу́ша Сау́лъ гла́са Ионаѳа́ня: и кля́т­ся Сау́лъ, глаго́ля: жи́въ Госпо́дь, я́ко не у́мретъ [дави́дъ].
И при­­зва́ Ионаѳа́нъ дави́да и воз­вѣсти́ ему́ вся́ глаго́лы сiя́, и введе́ Ионаѳа́нъ дави́да къ Сау́лу, и бѣ́ предъ ни́мъ я́ко вчера́ и тре́тiяго дне́.
И при­­ложи́ся бра́нь бы́ти на Сау́ла, и укрѣпи́ся дави́дъ, и побѣди́ иноплеме́н­ники, и изби́ я́звою вели́кою зѣло́, и бѣжа́ша от­ лица́ его́.
И бы́сть от­ Бо́га ду́хъ лука́вый на Сау́лѣ, и то́й въ дому́ сво­е́мъ сѣдя́ше, и копiе́ въ руцѣ́ его́, дави́дъ же игра́­ше рука́ми сво­и́ми:
и иска́­ше Сау́лъ копiе́мъ порази́ти дави́да, и от­ступи́ дави́дъ от­ лица́ Сау́ля, и уда́ри Сау́лъ копiе́мъ въ стѣ́ну: дави́дъ же от­ше́дъ спасе́ся въ но́щь ту́.
И посла́ Сау́лъ вѣ́ст­ники въ до́мъ дави́довъ стрещи́ его́, е́же уби́ти его́ ра́но. И воз­вѣсти́ дави́ду Мелхо́ла жена́ его́, глаго́лющи: а́ще ты́ не спасе́ши души́ тво­ея́ въ но́щь сiю́, зау́тра у́мреши.
И свѣ́си Мелхо́ла дави́да око́нцемъ, и отъи́де, и убѣжа́, и спасе́ся:
и прiя́тъ Мелхо́ла тщепогреба́лная, и положи́ на одрѣ́, и пе́чень ко́зiю положи́ на воз­гла́вiи его́, и покры́ я́ ри́зами.
И посла́ Сау́лъ вѣ́ст­ники, да и́мутъ дави́да, и реко́ша, я́ко бо́ленъ е́сть.
И посла́ Сау́лъ, да огля́даютъ дави́да, глаго́ля: при­­неси́те его́ на одрѣ́ ко мнѣ́, е́же умертви́ти его́.
И прiидо́ша слуги́, и се́, тщепогреба́лная на одрѣ́ и ко́зiя пе́чень при­­ воз­гла́вiи его́.
И рече́ Сау́лъ къ Мелхо́лѣ: почто́ та́ко обману́ла мя́ еси́, и от­пусти́ла еси́ врага́ мо­его́, и гонзе́ мене́? И рече́ Мелхо́ла Сау́лу: са́мъ ми́ рече́: от­пусти́ мя: а́ще же ни́, погублю́ тя.
И дави́дъ убѣжа́ и спасе́ся, и и́де къ самуи́лу во Армаѳе́мъ и повѣ́да ему́ вся́, ели́ка сотвори́ ему́ Сау́лъ. И идо́ста дави́дъ и самуи́лъ и сѣдо́ста въ нава́ѳѣ въ ра́мѣ.
И воз­вѣсти́ша Сау́лу, глаго́люще: се́, дави́дъ въ нава́ѳѣ въ ра́мѣ.
И посла́ слуги́ Сау́лъ я́ти дави́да, и ви́дѣша собо́ръ проро́ковъ, и самуи́лъ стоя́ше настоя́тель надъ ни́ми: и бы́сть Ду́хъ Бо́жiй на слуга́хъ Сау́лихъ, и нача́ша прорица́ти.
И воз­вѣсти́ша Сау́лу, и посла́ другі́я слуги́, и прорица́ти нача́ша и ті́и. И при­­ложи́ Сау́лъ посла́ти слуги́ тре́тiя, и нача́ша и ті́и прорица́ти.
И разгнѣ́вася гнѣ́вомъ Сау́лъ, и и́де и са́мъ во Армаѳе́мъ, и прiи́де да́же до кла́дязя гумна́, е́же е́сть въ се́фѣ, и вопроси́ и рече́: гдѣ́ е́сть самуи́лъ и дави́дъ? И рѣ́ша: се́, въ нава́ѳѣ въ ра́мѣ.
И и́де от­ту́ду въ нава́ѳъ [и́же] въ ра́мѣ: и бы́сть и на не́мъ Ду́хъ Бо́жiй, и идя́ше иды́й и прорица́я, до́ндеже прiити́ ему́ въ нава́ѳъ и́же въ ра́мѣ.
И совлече́ ри́зы своя́ и прорица́­ше предъ ни́ми: и паде́ на́гъ ве́сь де́нь то́й и всю́ но́щь. Того́ ра́ди глаго́лаху: еда́ и Сау́лъ во проро́цѣхъ?
И от­бѣже́ дави́дъ от­ нава́ѳа [и́же] въ ра́мѣ и прiи́де ко Ионаѳа́ну и рече́: что́ сотвори́хъ? и что́ непра́вда моя́? и что́ согрѣши́хъ предъ отце́мъ тво­и́мъ, я́ко и́щетъ души́ мо­ея́?
И рече́ ему́ Ионаѳа́нъ: ника́коже, ты́ не у́мреши: се́, не и́мать сотвори́ти оте́цъ мо́й глаго́ла вели́ка, или́ ма́ла, и не от­кры́етъ у́ха мо­его́: и что́ я́ко скры́етъ оте́цъ мо́й глаго́лъ се́й от­ мене́? не бу́ди сiе́.
И от­вѣща́ дави́дъ Ионаѳа́ну и рече́: вѣ́дая вѣ́даетъ оте́цъ тво́й, я́ко обрѣто́хъ благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма, и глаго́летъ: да не позна́етъ сего́ Ионаѳа́нъ, не́гли не восхо́щетъ: но жи́въ Госпо́дь и жива́ душа́ твоя́, зане́ я́коже реко́хъ, испо́лнися между́ мно́ю и между́ отце́мъ тво­и́мъ да́же до сме́рти.
И рече́ па́ки Ионаѳа́нъ къ дави́ду: чесого́ жела́етъ душа́ твоя́, и что́ сотворю́ тебѣ́?
И рече́ дави́дъ ко Ионаѳа́ну: се́, новоме́сячiе зау́тра, и а́зъ сѣдя́ не ся́ду съ царе́мъ я́сти, и по́слеши мя́, и скры́юся на по́ли до ве́чера дне́ тре́тiяго:
и а́ще смотря́ усмо́тритъ мя́ оте́цъ тво́й, и рече́ши: прося́ упроси́ся от­ мене́ дави́дъ от­ити́ до Виѳлее́ма гра́да сво­его́, я́ко же́ртва дні́й та́мо всему́ пле́мени:
а́ще та́ко рече́тъ: бла́го: ми́ръ рабу́ тво­ему́: а́ще же же́стоко от­вѣща́етъ тебѣ́, разумѣ́й, я́ко соверши́ся зло́ба от­ него́:
и да сотвори́ши ми́лость съ рабо́мъ тво­и́мъ, я́ко вве́лъ еси́ въ завѣ́тъ Госпо́день раба́ тво­его́ съ собо́ю: и а́ще е́сть непра́вда въ рабѣ́ тво­е́мъ, умертви́ мя ты́, а ко отцу́ тво­ему́ почто́ та́ко и́маши мя́ вводи́ти?
И рече́ Ионаѳа́нъ: ника́коже [бу́ди] тебѣ́: егда́ а́ще разумѣва́я уразумѣ́ю, я́ко соверши́ся зло́ба отца́ мо­его́, е́же прiити́ на тебе́, а́ще и не бу́деши во градѣ́хъ тво­и́хъ, а́зъ воз­вѣщу́ тебѣ́.
И рече́ дави́дъ ко Ионаѳа́ну: кто́ воз­вѣсти́тъ ми́, а́ще от­вѣща́етъ оте́цъ тво́й же́стоко?
И рече́ Ионаѳа́нъ къ дави́ду: иди́, и пребу́ди на по́ли. И идо́ста о́ба на по́ле.
И рече́ Ионаѳа́нъ къ дави́ду: Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ вѣ́сть, я́ко искушу́ отца́ мо­его́ во вре́мя [сiе́] зау́тра, или́ тре́тiяго дне́, и сiе́, а́ще бла́го бу́детъ о дави́дѣ, и не и́мамъ посла́ти къ тебѣ́ на по́ле и воз­вѣсти́ти сiя́ во у́шы тво­и́:
сiя́ да сотвори́тъ Бо́гъ Ионаѳа́ну и сiя́ да при­­ложи́тъ, а́ще не воз­вѣщу́ зла́я на тя́, и от­кры́ю у́хо твое́, и от­пущу́ тя́, и отъи́деши въ ми́рѣ: и бу́детъ Госпо́дь съ тобо́ю, я́коже бѣ́ со отце́мъ мо­и́мъ:
и а́ще у́бо еще́ жи́въ бу́ду а́зъ, да сотвори́ши ми́лость со мно́ю:
и а́ще сме́ртiю умру́, да не отъ­и́меши ми́лости тво­ея́ от­ до́му мо­его́ до вѣ́ка:
а́ще же ни́, егда́ искорени́тъ Госпо́дь враги́ дави́довы, ко­его́ждо от­ лица́ земли́, да обря́щет­ся и́мя Ионаѳа́не въ дому́ дави́довѣ, и изы́щетъ Госпо́дь враги́ дави́довы.
И при­­ложи́ Ионаѳа́нъ еще́ кля́тися дави́ду, я́ко воз­люби́ ду́шу лю́бящаго его́.
И рече́ Ионаѳа́нъ къ нему́: зау́тра новоме́сячiе, и при­­смо́тренъ бу́деши, я́ко пра́здно усмо́трено бу́детъ мѣ́сто твое́:
ты́ же преме́длиши три́ дни́ и пребу́деши на мѣ́стѣ тво­е́мъ, идѣ́же скры́ешися въ де́нь дѣ́ланiя, и ся́деши при­­ ерга́вѣ о́нѣмъ:
и а́зъ утро́ю стрѣла́ми стрѣля́я, и стрѣлю́ верга́я до Амагга́рiа:
и се́, послю́ о́трока, глаго́ля: иди́ и обря́щи ми́ стрѣлу́: и а́ще реку́ о́троку: здѣ́ стрѣла́ от­ тебе́, и здѣ́, воз­ми́ ю́: и ты́ гряди́ ко мнѣ́, я́ко ми́ръ тебѣ́, и нѣ́сть о тебѣ́ сло́ва, жи́въ Госпо́дь:
а́ще же та́ко реку́ ю́ноши: та́мо стрѣла́ от­ тебе́ и да́лѣе: иди́, я́ко от­сла́ тя Госпо́дь:
и глаго́лъ его́же а́зъ и ты́ глаго́лахомъ, се́, Госпо́дь свидѣ́тель между́ тобо́ю и мно́ю до вѣ́ка.
И скры́ся дави́дъ на по́ли, и прiи́де новоме́сячiе, и прiи́де ца́рь на трапе́зу я́сти,
и сѣ́де ца́рь на мѣ́стѣ сво­е́мъ я́коже и всегда́ на престо́лѣ при­­ стѣнѣ́, и предвари́ Ионаѳа́на, и сѣ́де Авени́ръ от­ страны́ Сау́ловы, и усмо́трено бы́сть [пра́здно] мѣ́сто дави́дово.
И не глаго́ла Сау́лъ ничто́же въ то́й де́нь, помы́сли бо, слу́чай ви́дит­ся, нечи́сту бы́ти, я́ко не очи́стися.
И бы́сть нау́трiе ме́сяца въ де́нь вторы́й, и усмо́трено бы́сть пра́здно мѣ́сто дави́дово, и рече́ Сау́лъ ко Ионаѳа́ну сы́ну сво­ему́: что́ я́ко не прiи́де сы́нъ Иессе́евъ ни вчера́, ни дне́сь на трапе́зу?
И от­вѣща́ Ионаѳа́нъ къ Сау́лу и рече́ ему́: упроси́ся от­ мене́ дави́дъ до Виѳлее́ма гра́да сво­его́ ити́,
и рече́: от­пусти́ мя ны́нѣ [въ Виѳлее́мъ], я́ко же́ртва колѣ́на на́­шего во гра́дѣ, и заповѣ́даша мнѣ́ бра́тiя моя́: и ны́нѣ а́ще обрѣто́хъ благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма, да пойду́ ны́нѣ и узрю́ бра́тiю мою́: сего́ ра́ди не прiи́де на трапе́зу царе́ву.
И разгнѣ́вася гнѣ́вомъ Сау́лъ на Ионаѳа́на зѣло́ и рече́ ему́: сы́не дѣ́вокъ блудни́цъ, не вѣ́мъ ли, я́ко соо́бщникъ еси́ ты́ сы́ну Иессе́еву въ срамоту́ твою́ и въ срамоту́ от­крове́нiя ма́тере тво­ея́?
я́ко во вся́ дни́, въ ня́же сы́нъ Иессе́евъ жи́ти и́мать на земли́, не угото́вит­ся ца́р­ст­во твое́: ны́нѣ у́бо посла́въ, по­ими́ ю́ношу, я́ко сы́нъ сме́рти е́сть се́й.
И от­вѣща́ Ионаѳа́нъ Сау́лу отцу́ сво­ему́ и рече́: за что́ умира́етъ? что́ сотвори́?
И ве́рже Сау́лъ копiе́мъ на Ионаѳа́на, е́же умертви́ти его́. И позна́ Ионаѳа́нъ, я́ко соверши́ся зло́ба сiя́ от­ отца́ его́, да умертви́тъ дави́да:
и вскочи́ Ионаѳа́нъ от­ трапе́зы во гнѣ́вѣ я́рости, и не яде́ хлѣ́ба въ де́нь вторы́й ме́сяца, я́ко сокруши́ся о дави́дѣ, зане́ соверши́ [зло́бу] на него́ оте́цъ его́.
И бы́сть зау́тра, и изы́де Ионаѳа́нъ на село́, я́коже совѣща́ся о свидѣ́нiи съ дави́домъ, и о́трокъ ма́лъ съ ни́мъ.
И рече́ о́троку: тецы́, и обря́щи ми́ стрѣ́лы, и́миже а́зъ стрѣля́ю. И о́трокъ тече́, и о́нъ стрѣли́ стрѣло́ю за него́.
И прiи́де о́трокъ до мѣ́ста стрѣлы́, идѣ́же стрѣли́лъ Ионаѳа́нъ. И возопи́ Ионаѳа́нъ вслѣ́дъ о́трока и рече́: та́мо стрѣла́ от­ тебе́ и да́лѣе.
И па́ки возопи́ Ионаѳа́нъ вслѣ́дъ о́трока сво­его́, глаго́ля: потщи́ся ско́ро, и не сто́й. И собра́ о́трокъ Ионаѳа́ну стрѣ́лы и при­­несе́ и́хъ къ господи́ну сво­ему́.
О́трокъ же не увѣ́дѣ ничесо́же, то́кмо Ионаѳа́нъ и дави́дъ вѣ́дѣста ве́щь.
И от­да́ Ионаѳа́нъ ору́жiе свое́ о́троку сво­ему́ и рече́ о́троку сво­ему́: по­иди́ и от­неси́ во гра́дъ.
И егда́ отъи́де о́трокъ, и дави́дъ воста́ от­ ерга́ва, и паде́ на лице́ свое́, и поклони́ся ему́ три́жды, и облобыза́ кі́йждо дру́гъ дру́га, и пла́кася кі́йждо о дру́гъ дру́зѣ до сконча́нiя вели́ка.
И рече́ Ионаѳа́нъ дави́ду: иди́ съ ми́ромъ, и я́коже кля́хомся мы́ о́ба и́менемъ Госпо́днимъ, глаго́люще: Госпо́дь да бу́детъ свидѣ́тель между́ мно́ю и тобо́ю и между́ сѣ́менемъ мо­и́мъ и между́ сѣ́менемъ тво­и́мъ до вѣ́ка.
И воста́ дави́дъ и отъи́де. Ионаѳа́нъ же вни́де во гра́дъ.
И прiи́де дави́дъ въ номву́ ко Авимеле́ху иере́ю: и ужасе́ся Авимеле́хъ о при­­ше́­ст­вiи его́ и рече́ ему́: что́ я́ко ты́ еди́нъ, и никто́же съ тобо́ю?
И рече́ дави́дъ иере́ю: ца́рь заповѣ́да ми́ глаго́лъ дне́сь и рече́ ко мнѣ́: никто́же да уразумѣ́етъ глаго́ла, его́же ра́ди а́зъ посыла́ю тя́ и о не́мже а́зъ заповѣ́даю ти́: и о́троки оста́вихъ на мѣ́стѣ глаго́лемѣмъ Еммони́мъ:
и ны́нѣ а́ще су́ть у тебе́ пя́ть хлѣ́бы, да́ждь ми́ ели́ко и́маши.
И от­вѣща́ иере́й дави́ду и рече́: не су́ть хлѣ́бы про́сти у мене́, но то́чiю хлѣ́бы у мене́ свяще́н­нiи: а́ще сохране́ни о́троцы су́ть то́кмо от­ жены́, снѣдя́тъ.
И от­вѣща́ дави́дъ иере́ю и рече́ ему́: и [мы́] от­ же́нъ воз­держа́хомся вчера́ и тре́тiяго дне́: от­не́лѣже изыдо́хъ а́зъ на пу́ть, бы́ша вси́ о́троцы очище́ни, и се́й пу́ть нечи́стъ, но освяти́т­ся дне́сь сосу́дъ ра́ди мо­и́хъ.
И даде́ ему́ Авимеле́хъ иере́й хлѣ́бы предложе́нiя, я́ко та́мо не бѣ́ хлѣ́ба, но то́кмо хлѣ́бы лица́, и́же взя́ты от­ лица́ Госпо́дня, е́же предложи́тися хлѣ́бу те́плому, въ о́ньже де́нь взя́ и́хъ.
И бѣ́ та́мо еди́нъ от­ о́трокъ Сау́ловыхъ въ де́нь о́нъ удержа́нъ предъ Го́сподемъ, и и́мя ему́ дои́къ Си́ринъ, [старѣ́йшина от­ па́стырь Сау́ловыхъ,] пасы́й мски́ Сау́ловы.
И рече́ дави́дъ ко Авимеле́ху: ви́ждь, а́ще е́сть здѣ́ у тебе́ копiе́ или́ ме́чь, я́ко меча́ мо­его́ и ору́жiя мо­его́ не взя́хъ съ собо́ю, я́ко царе́во повелѣ́нiе внеза́пу ми́ бы́сть.
И рече́ иере́й: се́, ме́чь голiа́ѳа иноплеме́н­ника, его́же ты́ уби́лъ еси́ во юдо́ли Ила́, и то́й обви́тъ бя́ше въ ри́зу за Ефу́домъ: а́ще то́й хо́щеши взя́ти, воз­ми́ себѣ́, нѣ́сть бо ина́го здѣ́ кромѣ́ сего́. И рече́ дави́дъ: се́, нѣ́сть я́коже то́й: да́ждь ми́ его́. И даде́ его́ ему́.
И воста́ дави́дъ, и убѣже́ въ то́й де́нь от­ лица́ Сау́лова, и прiи́де дави́дъ ко Анху́су царю́ ге́ѳску.
И рѣ́ша о́троцы Анху́совы къ нему́: не се́й ли дави́дъ ца́рь земли́? не сему́ ли изыдо́ша [жены́] лику́ющыя, глаго́лющя: побѣди́ Сау́лъ съ ты́сящами сво­и́ми, и дави́дъ со тма́ми сво­и́ми?
И положи́ дави́дъ глаго́лы сiя́ въ се́рдцы сво­е́мъ, и убоя́ся зѣло́ от­ лица́ Анху́са царя́ ге́ѳска.
И измѣни́ лице́ свое́ предъ ни́мъ, и при­­твори́ся въ де́нь то́й, и бiя́ше во врата́ гра́да, я́ко въ тимпа́нъ, и па́даше на ру́ки своя́, и паде́ у вра́тъ гра́да, и сли́ны своя́ точа́­ше по брадѣ́ сво­е́й.
И рече́ Анху́съ ко отроко́мъ сво­и́мъ: се́, ви́дѣсте му́жа неи́стова, почто́ его́ введо́сте ко мнѣ́?
еда́ не имѣ́ю а́зъ неи́стовыхъ, я́ко введо́сте его́, да бѣсну́ет­ся предо мно́ю? се́й да не вни́детъ въ до́мъ мо́й.
И отъи́де дави́дъ от­ту́ду, и спасе́ся, и прiи́де въ пеще́ру Одолла́мску: и слы́шав­ше бра́тiя его́ и до́мъ отца́ его́, прiидо́ша къ нему́ та́мо.
И собра́шася къ нему́ вся́къ и́же въ ну́ждѣ, и вся́къ должни́къ, и вся́къ печа́льный душе́ю, и бѣ́ и́ми облада́яй, и бя́ше съ ни́мъ я́ко четы́реста муже́й.
И отъи́де дави́дъ от­ту́ду въ Массифа́ѳъ Моави́тскiй и рече́ къ царю́ Моави́тску: да бу́дутъ ны́нѣ оте́цъ мо́й и ма́ти моя́ у тебе́, до́ндеже позна́ю, что́ сотвори́тъ мнѣ́ Бо́гъ.
И умоли́ лице́ царя́ Моави́тска, и пребыва́ху у него́ по вся́ дни́, су́щу дави́ду во о́бласти то́й.
И рече́ га́дъ проро́къ къ дави́ду: не сѣди́ во о́бласти се́й: иди́, и да вни́деши въ зе́млю Иу́дину. И и́де дави́дъ и при­­ше́дъ сѣ́де въ гра́дѣ сари́хъ.
И слы́ша Сау́лъ, я́ко позна́нъ бы́сть дави́дъ, и му́жiе и́же съ ни́мъ: и Сау́лъ сѣдя́ше на холмѣ́ подъ дубра́вою я́же въ ра́мѣ, и копiе́ въ руку́ его́, и вси́ о́троцы его́ предстоя́ху ему́.
И рече́ Сау́лъ ко отроко́мъ сво­и́мъ предстоя́щымъ ему́: слы́шите ны́нѣ, сы́нове Венiами́новы, а́ще во­и́стин­ну всѣ́мъ ва́мъ да́стъ сы́нъ Иессе́евъ се́ла и виногра́ды и поста́витъ ва́съ всѣ́хъ въ со́тники и ты́сящники:
я́ко вси́ согласи́стеся на мя́, и нѣ́сть от­крыва́яй во у́хо мое́, егда́ положи́ завѣ́тъ сы́нъ мо́й съ сы́номъ Иессе́овымъ, и нѣ́сть от­ ва́съ ни еди́нъ боля́й о мнѣ́ и воз­вѣща́яй во у́шы мо­и́, я́ко воз­дви́же сы́нъ мо́й раба́ мо­его́ на мя́ врага́, я́коже де́нь се́й?
И от­вѣща́ дои́къ Си́ринъ при­­ста́вленый надъ мска́ми Сау́ловыми и рече́: ви́дѣхъ сы́на Иессе́ева при­­ше́дша въ номву́ ко Авимеле́ху сы́ну Ахи́тову иере́ю:
и вопроша́­ше о не́мъ Бо́га, и бра́шно вдаде́ ему́, и ме́чь голiа́ѳа иноплеме́н­ника вдаде́ ему́.
И посла́ ца́рь при­­зва́ти Авимеле́ха сы́на Ахи́това, и вся́ сы́ны отца́ его́ иере́и от­ номвы́. И прiидо́ша вси́ къ царю́.
И рече́ Сау́лъ: слы́ши ны́нѣ, сы́не Ахи́товъ. И рече́: се́, а́зъ, глаго́ли, господи́не.
И рече́ ему́ Сау́лъ: почто́ совѣща́л­ся еси́ на мя́ ты́ и сы́нъ Иессе́евъ, я́ко вда́лъ еси́ ему́ хлѣ́бъ и ме́чь, и вопроша́лъ еси́ о не́мъ Бо́га положи́ти его́ на мя́ во врага́, я́коже де́нь се́й?
И от­вѣща́ Авимеле́хъ царю́ и рече́: и кто́ во всѣ́хъ рабѣ́хъ тво­и́хъ вѣ́ренъ я́коже дави́дъ, и зя́ть царе́въ, и кня́зь всѣ́мъ за́повѣдемъ тво­и́мъ, и сла́венъ въ до́му тво­е́мъ?
еда́ дне́сь нача́хъ вопроша́ти о не́мъ Бо́га? ника́ко: да не воз­ложи́ши, царю́, на раба́ тво­его́ словесе́ сего́, и на ве́сь до́мъ отца́ мо­его́, я́ко не вѣ́дяше ра́бъ тво́й во всѣ́хъ си́хъ словесе́ ма́ла, или́ вели́ка.
И рече́ ца́рь Сау́лъ: сме́ртiю у́мреши, Авимеле́хъ, ты́ и ве́сь до́мъ отца́ тво­его́.
И рече́ ца́рь скорохо́дцемъ предстоя́щымъ предъ ни́мъ: при­­веди́те и избі́йте иере́и Госпо́дни, я́ко рука́ и́хъ съ дави́домъ, и поне́же позна́ша, я́ко бѣжи́тъ то́й, и не воз­вѣсти́ша во у́шiю мое́ю. И не хотя́ху о́троцы царе́вы воз­ложи́ти ру́къ сво­и́хъ на иере́и Госпо́дни.
И рече́ ца́рь дои́ку: обрати́ся ты́, и устреми́ся на иере́и. И обрати́ся дои́къ Си́ринъ, и уби́ иере́евъ Госпо́днихъ въ то́й де́нь, три́ста пя́ть муже́й, всѣ́хъ нося́щихъ Ефу́дъ:
и номву́ гра́дъ иере́йскiй погуби́ о́стрiемъ ору́жiя от­ му́жеска по́лу и до же́нска, от­ о́трока и до ссу́щаго, и телца́ и осла́ и овча́те.
И угонзе́ еди́нъ сы́нъ Авимеле́ха сы́на Ахи́това, и́мя ему́ Авiа́ѳаръ, и бѣжа́ вслѣ́дъ дави́да.
И воз­вѣсти́ Авiа́ѳаръ дави́ду, я́ко изби́ Сау́лъ вся́ иере́и Госпо́дни.
И рече́ дави́дъ ко Авiа́ѳару: вѣ́дяхъ въ де́нь то́й, я́ко та́мо бѣ́ дои́къ Си́ринъ, я́ко воз­вѣща́я воз­вѣсти́тъ Сау́лу: а́зъ е́смь вино́венъ о душа́хъ до́му отца́ тво­его́:
сѣди́ со мно́ю, не бо́йся, я́ко идѣ́же а́ще взыщу́ души́ мо­е́й мѣ́сто, взыщу́ и души́ тво­е́й, я́ко сохране́нъ бу́деши ты́ у мене́.
И воз­вѣсти́ша дави́ду, глаго́люще: се́, иноплеме́н­ницы облего́ша кеи́ль, и расхища́ютъ и попира́ютъ плоды́.
И вопроси́ дави́дъ Го́спода, глаго́ля: а́ще пойду́ и избiю́ иноплеме́н­ники сiя́? И рече́ Госпо́дь: иди́, и побѣди́ши иноплеме́н­ники сiя́, и спасе́ши кеи́ль.
И рѣ́ша му́жiе дави́довы къ нему́: се́, мы́ здѣ́ во Иуде́и бо­и́мся, и ка́ко бу́детъ, а́ще и́демъ въ кеи́ль, въ плѣ́нъ иноплеме́н­никовъ вни́демъ?
И при­­ложи́ еще́ дави́дъ вопроси́ти Го́спода. И от­вѣща́ ему́ Госпо́дь и рече́ ему́: воста́ни и сни́ди въ кеи́ль, я́ко а́зъ предаю́ иноплеме́н­ники въ ру́цѣ тво­и́.
И и́де дави́дъ и му́жiе его́ съ ни́мъ въ кеи́ль, и бра́шася со иноплеме́н­ники: и бѣжа́ша [иноплеме́н­ницы] от­ лица́ его́, и взя́ скоты́ и́хъ, и порази́ и́хъ я́звою вели́кою, и спасе́ дави́дъ живу́щыя въ кеи́лѣ.
И бы́сть егда́ бѣжа́ Авiа́ѳаръ сы́нъ Авимеле́ховъ къ дави́ду, и то́й съ дави́домъ въ кеи́ль сни́де, имы́й Ефу́дъ въ руцѣ́ сво­е́й.
И воз­вѣсти́ся Сау́лу, я́ко прiи́де дави́дъ въ кеи́ль. И рече́ Сау́лъ: предаде́ его́ Бо́гъ въ ру́цѣ мо­и́, я́ко заключи́ся в­ше́дъ въ гра́дъ [иму́щь] врата́ и вереи́.
И заповѣ́да Сау́лъ всѣ́мъ лю́демъ на бра́нь сни́ти въ кеи́ль, я́ти дави́да и му́жы его́.
И увѣ́дѣ дави́дъ, я́ко не премолка́етъ зло́бы о не́мъ Сау́лъ, и рече́ дави́дъ ко Авiа́ѳару жерцу́: при­­неси́ Ефу́дъ Госпо́день.
И рече́ дави́дъ: Го́споди Бо́же Изра́илевъ, слы́шавъ услы́ша ра́бъ тво́й, я́ко и́щетъ Сау́лъ прiити́ на кеи́ль растли́ти гра́дъ мене́ ра́ди:
а́ще заключи́т­ся? и ны́нѣ а́ще сни́детъ Сау́лъ, я́коже слы́ша ра́бъ тво́й? Го́споди Бо́же Изра́илевъ, воз­вѣсти́ рабу́ тво­ему́. И рече́ Госпо́дь: заключи́т­ся.
И рече́ дави́дъ: а́ще предадя́тъ мя́ и́же въ кеи́лѣ, и му́жы моя́ въ ру́ки Сау́ли? И рече́ Госпо́дь: предадя́тъ.
И воста́ дави́дъ и му́жiе его́ съ ни́мъ, я́ко четы́реста, и изыдо́ша изъ кеи́лы, и идо́ша, а́може хотя́ху. И воз­вѣсти́ша Сау́лу, я́ко угонзе́ дави́дъ изъ кеи́лы: и оста́ви ити́.
И сѣ́де дави́дъ въ Масере́мѣ въ пусты́ни во узи́нахъ, и сѣдя́ше въ пусты́ни на горѣ́ зи́фъ, въ земли́ зно́йнѣ: и иска́­ше его́ Сау́лъ во вся́ дни́, и не предаде́ его́ Бо́гъ въ ру́цѣ его́.
И ви́дѣ дави́дъ, я́ко исхо́дитъ Сау́лъ иска́ти его́: и дави́дъ бя́ше на горѣ́ зно́йнѣ, въ дубра́вѣ зи́фъ.
И воста́ Ионаѳа́нъ сы́нъ Сау́ловъ и и́де къ дави́ду въ дубра́ву, и утверди́ ру́цѣ его́ во Го́сподѣ,
и рече́ къ нему́: не бо́йся, я́ко не и́мать обрѣсти́ тебе́ рука́ отца́ мо­его́ Сау́ла, и ты́ и́маши ца́р­ст­вовати во Изра́или, и а́зъ бу́ду по тебѣ́ другі́й, и Сау́лъ оте́цъ мо́й увѣ́да та́ко.
И положи́ста о́ба завѣ́тъ предъ Го́сподемъ: и сѣдя́ше дави́дъ въ дубра́вѣ, а Ионаѳа́нъ отъи́де въ до́мъ сво́й.
И изыдо́ша зифе́е от­ зно́йныя земли́ къ Сау́лу на хо́лмъ, глаго́люще: не се́ ли дави́дъ скры́ся у на́съ въ месса́рѣ во узи́нахъ въ дубра́вѣ на холмѣ́ ехела́тстѣ, и́же одесну́ю Иесемо́на?
и ны́нѣ все́ е́же по души́ царе́вѣ ко исхожде́нiю, да сни́детъ [у́бо] къ на́мъ: заключи́ша бо его́ въ ру́ки царе́вы.
И рече́ и́мъ Сау́лъ: благослове́ни вы́ Го́сподеви, я́ко поболѣ́сте о мнѣ́:
иди́те ны́нѣ, и угото́вите еще́, и позна́йте мѣ́сто его́, идѣ́же бу́детъ нога́ его́ вско́рѣ, та́мо идѣ́же рѣ́сте, да не ка́ко прехи́тритъ:
и ви́дите и уразумѣ́йте о всѣ́хъ мѣ́стѣхъ, идѣ́же то́й кры́ет­ся, и воз­врати́теся ко мнѣ́ на гото́во, и иду́ съ ва́ми: и бу́детъ, а́ще е́сть на земли́, изыска́ти и́мамъ его́ во всѣ́хъ ты́сящахъ Иу́диныхъ.
И воста́ша зифе́е, и идо́ша предъ Сау́ломъ: дави́дъ же и му́жiе его́ бя́ху въ пусты́ни мао́нъ къ за́паду одесну́ю Иесемо́на.
И и́де Сау́лъ и му́жiе его́ иска́ти дави́да. И воз­вѣсти́ша дави́ду, и сни́де ко ка́меню и́же въ пусты́ни мао́нъ. И услы́ша Сау́лъ, и погна́ вслѣ́дъ дави́да въ пусты́ню мао́нъ.
И идя́ше Сау́лъ и му́жiе его́ от­ страны́ горы́ от­сю́ду, дави́дъ же бѣ́ и му́жiе его́ от­ страны́ горы́ от­ону́ду: и бѣ́ дави́дъ укрыва́яся ити́ от­ лица́ Сау́ля, а Сау́лъ и му́жiе его́ ополчи́шася на дави́да и на му́жы его́ я́ти и́хъ.
И прiи́де вѣ́ст­никъ къ Сау́лу глаго́ля: потщи́ся и иди́, я́ко нападо́ша иноплеме́н­ницы на зе́млю твою́.
И воз­врати́ся Сау́лъ не гна́ти вслѣ́дъ дави́да, и и́де проти́ву иноплеме́н­никомъ: сего́ ра́ди нарече́ся мѣ́сто о́но ка́мень раздѣле́н­ный.
И воста́ дави́дъ от­ту́ду и сѣ́де во узи́нахъ енгадди́.
И бы́сть егда́ воз­врати́ся Сау́лъ вспя́ть от­ иноплеме́н­никъ, и воз­вѣсти́ша ему́, глаго́люще: се́, дави́дъ въ пусты́ни енга́дстѣй.
И взя́ Сау́лъ съ собо́ю три́ ты́сящы муже́й избра́н­ныхъ от­ всего́ Изра́иля и и́де иска́ти дави́да и муже́й его́ пря́мо лицу́ садде́емъ:
и прiи́де до ста́дъ пасо́мыхъ на пути́, и бѣ́ та́мо верте́пъ: и Сау́лъ вни́де испраздни́тися, дави́дъ же и му́жiе его́ во вну́трен­нихъ верте́па сѣдя́ху.
И рѣ́ша му́жiе дави́довы къ нему́: се́, де́нь се́й, о не́мже рече́ Госпо́дь тебѣ́ преда́ти врага́ тво­его́ въ ру́цѣ тво­и́, и сотвори́ши ему́ я́коже уго́дно предъ очи́ма тво­и́ма. И воста́ дави́дъ, и от­рѣ́за воскри́лiе оде́жды Сау́ли о́тай.
И бы́сть по си́хъ, и вострепета́ дави́ду се́рдце его́, я́ко от­рѣ́за воскри́лiе оде́жды Сау́ли:
и рече́ дави́дъ къ муже́мъ сво­и́мъ: ника́коже ми́ от­ Го́спода, а́ще сотворю́ глаго́лъ се́й господи́ну мо­ему́ христу́ Госпо́дню, е́же нанести́ ру́ку мою́ на́нь, я́ко христо́съ Госпо́день е́сть се́й.
И увѣща́ дави́дъ му́жы своя́ словесы́ и не даде́ и́мъ воста́в­шымъ уби́ти Сау́ла. И воста́ Сау́лъ, и сни́де на пу́ть.
И изы́де дави́дъ вслѣ́дъ его́ изъ верте́па: и возопи́ дави́дъ вслѣ́дъ Сау́ла, глаго́ля: господи́не царю́. И озрѣ́ся Сау́лъ вслѣ́дъ себе́, и преклони́ся дави́дъ лице́мъ сво­и́мъ до земли́, и поклони́ся ему́.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: почто́ слу́шаеши слове́съ люді́й глаго́лющихъ: се́, дави́дъ и́щетъ души́ тво­ея́?
се́, дне́сь ви́дѣста о́чи тво­и́, я́ко предаде́ тя Госпо́дь дне́сь въ ру́цѣ мо­и́ въ верте́пѣ, и не восхотѣ́хъ уби́ти тебе́, и пощадѣ́хъ тя́, и рѣ́хъ: не нанесу́ руки́ мо­ея́ на го́спода мо­его́, я́ко пома́зан­никъ Госпо́день се́й е́сть:
и се́, воскри́лiе оде́жды тво­ея́ въ руцѣ́ мо­е́й, а́зъ отъ­я́хъ воскри́лiе оде́жды тво­ея́, и не уби́хъ тебе́: и уразумѣ́й, и ви́ждь дне́сь, я́ко нѣ́сть зло́бы въ руцѣ́ мо­е́й, ниже́ нече́стiя и презо́р­ст­ва, ниже́ согрѣши́хъ къ тебѣ́, а ты́ и́щеши души́ мо­ея́ изъя́ти ю́:
да су́дитъ Госпо́дь между́ мно́ю и тобо́ю, и да защи́титъ мя́ Госпо́дь от­ тебе́: рука́ же моя́ не бу́детъ на тя́,
я́коже глаго́лет­ся при́тча дре́вняя: от­ беззако́н­никъ изы́детъ преступле́нiе: рука́ же моя́ не бу́детъ на тя́:
и ны́нѣ ты́, царю́ Изра́илевъ, вслѣ́дъ кого́ исхо́диши? кого́ ты́ го́ниши? вслѣ́дъ ли пса́ уме́рша и вслѣ́дъ блохи́ еди́ныя?
да бу́детъ Госпо́дь судiя́ и от­мсти́тель между́ мно́ю и тобо́ю, да ви́дитъ Госпо́дь и су́дитъ су́дъ мо́й, и осу́дитъ мя́ от­ руки́ тво­ея́.
И бы́сть, егда́ сконча́ дави́дъ глаго́лы сiя́, глаго́ля къ Сау́лу, и рече́ Сау́лъ: тво́й ли гла́съ се́й, ча́до дави́де? И воз­дви́же Сау́лъ гла́съ сво́й и воспла́кася.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: пра́веденъ еси́ ты́ па́че мене́, я́ко ты́ воз­да́лъ ми́ еси́ блага́я, а́зъ же тебѣ́ воз­да́хъ зла́я:
и ты́ воз­вѣсти́лъ ми́ еси́ дне́сь, я́же сотвори́лъ ми́ блага́я, я́ко заключи́ мя Госпо́дь въ ру́ки твоя́ дне́сь, и не уби́лъ мя́ еси́:
и я́коже а́ще кто́ обрѣ́лъ бы врага́ сво­его́ въ печа́ли, и от­пусти́лъ бы его́ въ пу́ть бла́гъ, и Госпо́дь воз­да́стъ ему́ блага́я, я́коже ты́ сотвори́лъ еси́ дне́сь:
и ны́нѣ се́, а́зъ вѣ́мъ, я́ко царю́я ца́р­ст­вовати и́маши, и ста́ти и́мать въ руцѣ́ тво­е́й ца́р­ст­во Изра́илево:
и ны́нѣ клени́ся ми́ Го́сподемъ, я́ко не искорени́ши сѣ́мене мо­его́ по мнѣ́ и не погуби́ши и́мене мо­его́ от­ до́му отца́ мо­его́.
И кля́т­ся дави́дъ Сау́лу. И отъи́де Сау́лъ на мѣ́сто свое́, дави́дъ же и му́жiе его́ взыдо́ша въ мессе́ру тѣ́сную.
И у́мре самуи́лъ, и собра́шася ве́сь Изра́иль, и пла́кашася его́, и погребо́ша его́ въ до́му его́ во Армаѳе́мѣ. И воста́ дави́дъ, и сни́де въ пусты́ню мао́ню.
И бѣ́ человѣ́къ въ мао́нѣ и стада́ его́ на карми́лѣ, и человѣ́къ вели́къ зѣло́: и сему́ ове́цъ три́ ты́сящы и ко́зъ ты́сяща: и бы́сть егда́ стрижа́­ше стада́ своя́ на карми́лѣ:
и́мя же человѣ́ку Нава́лъ и и́мя женѣ́ его́ Авиге́а: и жена́ его́ блага́ смы́сломъ и добра́ взо́ромъ зѣло́, му́жъ же ея́ человѣ́къ же́стокъ и лука́въ въ начина́нiихъ и человѣ́къ звѣронра́венъ.
И услы́ша дави́дъ въ пусты́ни, я́ко стриже́тъ Нава́лъ на карми́лѣ стада́ своя́.
И посла́ дави́дъ де́сять отроко́въ и рече́ отроко́мъ: взы́дите на карми́лъ и иди́те къ Нава́лу и вопроси́те его́ и́менемъ мо­и́мъ съ ми́ромъ,
и рцы́те сiя́: здра́въ ли еси́ ты́ и до́мъ тво́й, и вся́ твоя́ здра́ва ли су́ть?
и ны́нѣ се́, услы́шахъ, я́ко стригу́тъ тебѣ́ ны́нѣ пастуси́ тво­и́, и́же бѣ́ша съ на́ми въ пусты́ни, и не воз­брани́хомъ и́мъ, и не повелѣ́хомъ и́мъ ничесо́же во вся́ дни́, егда́ бѣ́ша на карми́лѣ:
вопроси́ отроко́въ тво­и́хъ и воз­вѣстя́тъ ти́: и да обря́щутъ о́троцы тво­и́ благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма, я́ко въ де́нь бла́гъ прiидо́хомъ: да́ждь у́бо ны́нѣ е́же обря́щетъ рука́ твоя́ отроко́мъ тво­и́мъ и сы́ну тво­ему́ дави́ду.
И прiидо́ша о́троцы дави́довы и глаго́лаша словеса́ сiя́ къ Нава́лу, по всѣ́мъ глаго́ломъ си́мъ и́менемъ дави́довымъ.
И воз­скочи́ Нава́лъ и от­вѣща́ отроко́мъ дави́довымъ и рече́: кто́ дави́дъ? и кто́ сы́нъ Иессе́овъ? дне́сь умно́жени су́ть раби́ от­ходя́ще кі́йждо от­ лица́ господи́на сво­его́:
и воз­му́ ли хлѣ́бы моя́ и вино́ мое́ и закла́ная моя́, я́же закла́хъ стригу́щымъ моя́ о́вцы, и да́мъ ли о́ная муже́мъ, и́хже не вѣ́мъ от­ку́ду су́ть?
И воз­врати́шася о́троцы дави́довы путе́мъ сво­и́мъ, и воз­вра́щшеся прiидо́ша и воз­вѣсти́ша дави́ду по глаго́ломъ си́мъ.
И рече́ дави́дъ муже́мъ сво­и́мъ: препоя́шитеся кі́йждо ору́жiемъ сво­и́мъ. И препоя́сашася ору́жiемъ сво­и́мъ, и са́мъ дави́дъ препоя́сася мече́мъ сво­и́мъ, и идо́ша вслѣ́дъ дави́да, я́ко четы́реста муже́й, а двѣ́сти и́хъ оста́шася у сосу́довъ.
И Авиге́и женѣ́ Нава́ловѣ повѣ́да еди́нъ о́трокъ, глаго́ля: се́, при­­сыла́ дави́дъ послы́ от­ пусты́ни благослови́ти господи́на на́­шего, о́нъ же от­врати́ся от­ ни́хъ:
му́жiе же бла́зи [бѣ́ша] на́мъ зѣло́, не воз­браня́ху на́мъ, ниже́ повелѣва́ху на́мъ что́ во вся́ дни́, въ ня́же бѣ́хомъ съ ни́ми:
и су́щымъ на́мъ на селѣ́, а́ки стѣна́ бѣ́ша о́крестъ на́съ, и въ нощи́ и во дни́, по вся́ дни́ въ ня́же бѣ́хомъ съ ни́ми пасу́ще стада́:
и ны́нѣ разумѣ́й и ви́ждь ты́, что́ сотвори́ши, я́ко соверши́ся зло́ба на господи́на на́­шего и на до́мъ его́, и се́й сы́нъ губи́тель, и не воз­мо́жно глаго́лати къ нему́.
И потща́ся Авиге́а, и взя́ двѣ́сти хлѣ́бовъ и два́ сосу́да вина́ и пя́ть ове́цъ устро́­еныхъ и пя́ть мѣ́ръ муки́ чи́стыя и ко́шницу гро́здiя и двѣ́сти вя́заницъ смо́квей, и воз­ложи́ на осля́та,
и рече́ ко отроко́мъ сво­и́мъ: по­иди́те предо мно́ю, и се́, а́зъ вслѣ́дъ ва́съ иду́. Му́жу же сво­ему́ не воз­вѣсти́.
И бы́сть, всѣ́дшей е́й на осли́цу и сходя́щей въ подго́рiе, и се́, дави́дъ и му́жiе его́ идя́ху сопроти́ву ея́, и срѣ́те и́хъ.
И рече́ дави́дъ: во­и́стин­ну всу́е вся́ Нава́лова сохрани́хъ въ пусты́ни, и ничесо́же повелѣ́хъ взя́ти от­ всѣ́хъ я́же его́, и воз­даде́ ми зла́я за блага́я:
сiя́ да сотвори́тъ Бо́гъ дави́ду и сiя́ да при­­ложи́тъ, а́ще до у́тра оста́влю от­ всѣ́хъ Нава́ловыхъ да́же до моча́щагося къ стѣнѣ́.
И уви́дѣ Авиге́а дави́да, и потща́ся и скочи́ со осля́те, и паде́ предъ дави́домъ на лице́ свое́, и поклони́ся ему́ до земли́,
и паде́ на но́ги его́ и рече́: во мнѣ́, господи́не мо́й, непра́вда моя́: да глаго́летъ ны́нѣ раба́ твоя́ во у́шы тво­и́, и послу́шай слове́съ рабы́ тво­ея́:
да не воз­ложи́тъ ны́нѣ господи́нъ мо́й се́рдца сво­его́ на человѣ́ка ги́белнаго сего́, я́ко по и́мени сво­ему́ то́й е́сть: Нава́лъ и́мя ему́, и безу́мiе съ ни́мъ: а́зъ же раба́ твоя́ не ви́дѣхъ отроко́въ господи́на мо­его́, и́хже посла́лъ еси́:
и ны́нѣ, господи́не мо́й, жи́въ Госпо́дь и жива́ душа́ твоя́, я́коже воз­брани́ тебѣ́ Госпо́дь е́же не прiити́ на кро́вь непови́н­ну и спасти́ тебѣ́ ру́ку твою́: и ны́нѣ да бу́дутъ я́коже Нава́лъ врази́ тво­и́ и и́щущiи господи́ну мо­ему́ зла́:
и ны́нѣ воз­ми́ благослове́нiе сiе́, е́же при­­несе́ раба́ твоя́ господи́ну мо­ему́, и да́ждь отроко́мъ предстоя́щымъ господи́ну мо­ему́:
от­ими́ ны́нѣ непра́вду рабы́ тво­ея́, я́ко творя́ сотвори́тъ Госпо́дь до́мъ вѣ́ренъ господи́ну мо­ему́, я́ко на бра́ни господи́на мо­его́ Госпо́дь спобо́ретъ, и зло́ба не обря́щет­ся въ тебѣ́ никогда́же:
и а́ще воста́нетъ человѣ́къ гоня́й тя́ и ища́й души́ тво­ея́, и бу́детъ душа́ господи́на мо­его́ при­­вя́зана со­у́зомъ жи́зни у Го́спода Бо́га, и ду́шу враго́въ тво­и́хъ порази́ши пра́щею посредѣ́ пра́щи:
и бу́детъ егда́ сотвори́тъ Госпо́дь господи́ну мо­ему́ вся́, ели́ка глаго́лаше блага́я о тебѣ́, и повели́тъ тебѣ́ Госпо́дь [бы́ти] вожде́мъ во Изра́или,
и не бу́детъ тебѣ́ сiе́ ме́рзость и собла́знъ се́рдцу господи́на мо­его́, е́же излiя́ти кро́вь непови́н­ную ту́не и спасти́ ру́ку свою́ себѣ́: и да бла́го сотвори́тъ Госпо́дь господи́ну мо­ему́, и воспомяне́ши рабу́ твою́, е́же благосотвори́ти е́й.
И рече́ дави́дъ ко Авиге́и: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, и́же посла́ тя дне́сь на срѣ́тенiе ми́,
и благослове́нъ совѣ́тъ тво́й, и благослове́на ты́ удержа́в­шая мя́ въ де́нь се́й ити́ на проли́тiе кро́ве, и спасти́ ми ру́ку мою́:
оба́че жи́въ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, и́же воз­брани́ ми дне́сь зло́ сотвори́ти тебѣ́: зане́ а́ще бы не потща́лася и не при­­шла́ еси́ на срѣ́тенiе мнѣ́, тогда́ рѣ́хъ: а́ще оста́нет­ся Нава́лу до у́трен­няго свѣ́та моча́щiйся къ стѣнѣ́.
И прiя́ дави́дъ от­ руку́ ея́ вся́, я́же при­­несе́ ему́, и рече́ е́й: иди́ съ ми́ромъ въ до́мъ сво́й: ви́ждь, послу́шахъ гла́са тво­его́ и прiя́хъ лице́ твое́.
И прiи́де Авиге́а къ Нава́лу: и се́, у него́ пи́ръ въ дому́ его́, я́ко пи́ръ царе́въ: и се́рдце Нава́лово ве́село въ не́мъ, и то́й пiя́нъ до зѣла́. И не воз­вѣсти́ Авиге́а Нава́лу глаго́ла ни вели́ка ни ма́ла до свѣ́та у́трен­няго.
И бы́сть зау́тра, егда́ истрезви́ся Нава́лъ от­ вина́, повѣ́да ему́ жена́ его́ вся́ глаго́лы сiя́, и у́мре се́рдце его́ въ не́мъ, и то́й бы́сть я́ко ка́мень.
И бы́сть я́ко де́сять дні́й, и порази́ Госпо́дь Нава́ла, и у́мре.
И услы́ша дави́дъ и рече́: благослове́нъ Госпо́дь, и́же суди́ су́дъ поноше́нiя мо­его́ от­ руки́ Нава́ли, и раба́ сво­его́ удержа́ от­ руки́ злы́хъ, и зло́бу Нава́лю обрати́ Госпо́дь на главу́ его́. И посла́ дави́дъ и глаго́ла ко Авиге́и поя́ти ю́ себѣ́ въ жену́.
И прiидо́ша о́троцы дави́довы ко Авиге́и въ карми́лъ, и рѣ́ша е́й, глаго́люще: дави́дъ посла́ на́съ къ тебѣ́, да тя́ по́йметъ себѣ́ въ жену́.
И воста́ и поклони́ся до земли́ лице́мъ и рече́: се́, раба́ твоя́ въ рабы́ню умыва́ти но́ги отроко́мъ тво­и́мъ.
И воста́ Авиге́а, и всѣ́де на осля́, и пя́ть дѣви́цъ идя́ху вслѣ́дъ ея́, и по́йде вслѣ́дъ отроко́въ дави́довыхъ, и бы́сть ему́ въ жену́.
И Ахинаа́му поя́тъ дави́дъ от­ Иезрае́ля, и бѣ́стѣ ему́ о́бѣ жены́.
Сау́лъ же даде́ Мелхо́лу дще́рь свою́ жену́ дави́дову Фалті́ю сы́ну Ами́сову и́же от­ ро́ммы.
И прiидо́ша зифе́е от­ зно́йныя къ Сау́лу на хо́лмъ, глаго́люще: се́, дави́дъ скры́ся у на́съ на холмѣ́ ехела́ѳъ, пря́мо Иессемо́ну.
И воста́ Сау́лъ, и сни́де въ пусты́ню зи́фъ, и съ ни́мъ три́ ты́сящы муже́й избра́н­ныхъ от­ Изра́иля, иска́ти дави́да въ пусты́ни зи́фъ.
И ополчи́ся Сау́лъ на холмѣ́ ехела́ѳъ и́же пря́мо Иессемо́ну при­­ пути́, дави́дъ же сѣдя́ше въ пусты́ни. И ви́дѣ дави́дъ, я́ко и́детъ Сау́лъ вслѣ́дъ его́ въ пусты́ню,
и посла́ дави́дъ согляда́таи, и разумѣ́, я́ко и́детъ Сау́лъ гото́въ изъ кеи́ля:
и воста́ дави́дъ о́тай, и вни́де въ мѣ́сто, идѣ́же почива́­ше Сау́лъ, и та́мо бя́ше Авени́ръ сы́нъ ни́ровъ, пе́рвый во­ево́да его́, и Сау́лъ спа́­ше въ колесни́цѣ ца́рстѣй, и лю́дiе ополчи́в­шеся о́крестъ его́.
И от­вѣща́ дави́дъ и рече́ ко Авимеле́ху Хетте́ину и ко Аве́ссѣ сы́ну сару́ину бра́ту Иоа́влю, глаго́ля: кто́ вни́детъ со мно́ю къ Сау́лу въ по́лкъ? И рече́ Аве́сса: а́зъ вни́ду съ тобо́ю.
И внидо́ста дави́дъ и Аве́сса въ лю́ди но́щiю: и се́, Сау́лъ спя́й сно́мъ въ колесни́цѣ ца́рстѣй, и копiе́ его́ водруже́но въ зе́млю при­­ главѣ́ его́, Авени́ръ же и во́ини его́ спа́ху о́крестъ его́.
И рече́ Аве́сса къ дави́ду: заключи́ Госпо́дь дне́сь врага́ тво­его́ въ ру́цѣ тво­и́, и ны́нѣ поражу́ его́ копiе́мъ въ зе́млю еди́ножды, и не повторю́ ему́.
И рече́ дави́дъ ко Аве́ссѣ: не убива́й его́, я́ко кто́ простре́тъ ру́ку свою́ на христа́ Госпо́дня, и непови́ненъ бу́детъ?
И рече́ дави́дъ: жи́въ Госпо́дь, а́ще не Госпо́дь порази́тъ его́, или́ де́нь его́ прiи́детъ, и у́мретъ, или́ на бра́нь сни́детъ и поги́бнетъ:
да не бу́детъ ми́ от­ Го́спода нанести́ ру́ку мою́ на христа́ Госпо́дня: и ны́нѣ воз­ми́ копiе́ от­ воз­гла́вiя его́ и сосу́дъ водны́й, и отъи́демъ мы́ о себѣ́.
И взя́ дави́дъ копiе́ и сосу́дъ водны́й от­ воз­гла́вiя его́, и от­идо́ста о себѣ́: и не бѣ́ и́же бы ви́дѣлъ или́ разумѣ́лъ, и не бя́ше востаю́щаго, вси́ бо спа́ху, я́ко со́нъ крѣ́покъ от­ Го́спода нападе́ на ня́.
И пре́йде дави́дъ на о́нъ по́лъ и ста́ на версѣ́ горы́ издале́ча, и мно́гъ бѣ́ пу́ть между́ и́ми.
И воз­зва́ дави́дъ къ лю́демъ, и Авени́ру рече́ глаго́ля: не от­вѣща́еши ли, Авени́ре? И от­вѣща́ Авени́ръ и рече́: кто́ ты́ еси́ зовы́й мя́?
И рече́ дави́дъ ко Авени́ру: не му́жъ ли еси́ ты́? и кто́, я́коже ты́, во Изра́или? и почто́ не храни́ши господи́на тво­его́ царя́? я́ко вни́де еди́нъ от­ люді́й уби́ти господи́на тво­его́ царя́:
и не бла́го сiе́ [зѣло́], е́же сотвори́лъ еси́: жи́въ Госпо́дь, я́ко сы́нове сме́рти вы́, не храня́щiи го́спода сво­его́ царя́ христа́ Госпо́дня: и ны́нѣ ви́ждь, гдѣ́ е́сть копiе́ царе́во и сосу́дъ водны́й, я́же бѣ́ша при­­ главѣ́ его́?
И позна́ Сау́лъ гла́съ дави́довъ и рече́: тво́й ли гла́съ се́й, ча́до дави́де? И рече́ дави́дъ: а́зъ ра́бъ тво́й, го́споди царю́.
И рече́ дави́дъ: почто́ го́ниши раба́ тво­его́, го́споди царю́? я́ко что́ [ти́] согрѣши́хъ? и ка́я обрѣ́теся во мнѣ́ непра́вда?
и ны́нѣ да послу́шаетъ госпо́дь мо́й ца́рь глаго́ловъ раба́ сво­его́: а́ще Бо́гъ поощря́етъ тя́ на мя́, да бу́детъ благово́н­на же́ртва твоя́: а́ще же сы́нове человѣ́честiи, про́кляти сі́и предъ Го́сподемъ, я́ко изгна́ша мя́ дне́сь не утверди́тися въ жре́бiи Госпо́дни, глаго́люще: пойди́, рабо́тай бого́мъ чужди́мъ:
и ны́нѣ да не паде́тъ кро́вь моя́ на зе́млю предъ лице́мъ Госпо́днимъ, я́ко изы́де ца́рь Изра́илевъ иска́ти души́ мо­ея́, и го́нитъ я́коже нощны́й вра́нъ по гора́мъ.
И рече́ Сау́лъ: согрѣши́хъ: воз­врати́ся, ча́до дави́де, я́ко ктому́ не сотворю́ ти зла́, зане́ честна́ душа́ моя́ предъ очи́ма тво­и́ма въ де́нь се́й: безу́мно сотвори́хъ, и погрѣши́хъ мно́го зѣло́.
И от­вѣща́ дави́дъ и рече́: се́, копiе́ царе́во, да прiи́детъ о́трокъ еди́нъ и во́зметъ е́:
и Госпо́дь да воз­врати́тъ ко­ему́ждо по пра́вдѣ его́ и по вѣ́рѣ его́: я́коже предаде́ тя Госпо́дь дне́сь въ ру́цѣ мо­и́, и не восхотѣ́хъ нанести́ руки́ мо­ея́ на христа́ Госпо́дня:
и се́, я́коже воз­вели́чися душа́ твоя́ дне́сь во о́чiю мое́ю, та́ко да воз­вели́чит­ся душа́ моя́ предъ Го́сподемъ, и да покры́етъ мя́ и и́зметъ мя́ от­ вся́кiя печа́ли.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: благослове́нъ ты́, ча́до, и творя́й сотвори́ши и могі́й воз­мо́жеши. И отъи́де дави́дъ въ пу́ть сво́й, а Сау́лъ воз­врати́ся на мѣ́сто свое́.
И рече́ дави́дъ въ се́рдцы сво­е́мъ, глаго́ля: ны́нѣ впаду́ въ де́нь еди́нъ въ ру́ки Сау́ли, и не бу́детъ ми́ бла́го, а́ще не спасу́ся въ земли́ иноплеме́н­ничи, и преста́нетъ Сау́лъ иска́ти мене́ во вся́комъ предѣ́лѣ Изра́илевѣ, и спасу́ся изъ руки́ его́.
И воста́ дави́дъ и ше́сть со́тъ муже́й и́же съ ни́мъ, и и́де ко агху́су сы́ну Амма́хову царю́ ге́ѳску.
И пребы́сть дави́дъ у агху́са въ ге́ѳѣ, са́мъ и му́жiе его́ вси́ и до́мъ его́, и дави́дъ и о́бѣ жены́ его́, Ахинаа́мъ Иезраили́тыня и Авиге́а жена́ Нава́ла карми́лскаго.
И воз­вѣсти́ша Сау́лу, я́ко от­бѣже́ дави́дъ въ ге́ѳъ, и не при­­ложи́ ктому́ [сау́лъ] иска́ти его́.
И рече́ дави́дъ ко агху́су: а́ще обрѣ́те ра́бъ тво́й благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма, да да́си ми́ мѣ́сто во еди́нѣмъ от­ градо́въ и́же на селѣ́, и ся́ду та́мо: и вску́ю сѣди́тъ ра́бъ тво́й во гра́дѣ ца́р­с­т­вен­нѣмъ съ тобо́ю?
И даде́ ему́ агху́съ въ де́нь то́й секела́гъ: сего́ ра́ди бы́сть царю́ Иуде́йску секела́гъ до дне́шняго дне́.
И бы́сть число́ дні́й, въ ня́же сѣдя́ше дави́дъ на селѣ́ иноплеме́н­ничи, четы́ри ме́сяцы.
И восхожда́­ше дави́дъ и му́жiе его́ и напада́ху на вся́каго гессе́ра и на Амалики́та, и се́, земля́ населя́шеся от­ ламсу́ра и до земли́ Еги́петскiя:
и поража́­ше дави́дъ зе́млю, и не оставля́ше въ живы́хъ му́жеска по́лу и же́нска: и взима́ху стада́, и бу́йволицы и осля́та, и велблю́ды и ри́зы, и воз­враща́ющеся при­­хожда́ху ко агху́су.
И рече́ агху́съ къ дави́ду: на кого́ нападо́сте ны́нѣ? И рече́ дави́дъ ко агху́су: къ ю́гу Иуде́и и къ ю́гу Иесмеги́ и къ ю́гу Кенезі́а:
и му́жеска по́лу и же́нска не оставля́хъ въ живы́хъ е́же вводи́ти въ ге́ѳъ, глаго́ля: да не воз­вѣстя́тъ въ ге́ѳѣ на на́съ, глаго́люще: сiя́ твори́тъ дави́дъ. И сiе́ оправда́нiе его́ во вся́ дни́, въ ня́же сѣдя́ше дави́дъ на селѣ́ иноплеме́н­ничи.
И увѣ́рися дави́дъ агху́су зѣло́, глаго́ля: омерзѣ́нiемъ омерзѣ́ въ лю́дехъ сво­и́хъ во Изра́или, и бу́детъ ми́ ра́бъ во вѣ́ки.
И бы́сть во дни́ о́ны, и собра́шася иноплеме́н­ницы въ полки́ своя́ изы́ти бра́тися со Изра́илтяны. И рече́ агху́съ къ дави́ду: разумѣ́я разумѣ́й, я́ко со мно́ю изы́деши на бра́нь ты́ и му́жiе тво­и́.
И рече́ дави́дъ ко агху́су: та́ко ны́нѣ уразумѣ́еши, я́же сотвори́тъ ра́бъ тво́й. И рече́ агху́съ къ дави́ду: тѣ́мже нача́лника храни́телей тѣ́лу [мо­ему́] поста́влю тя́ во вся́ дни́.
И самуи́лъ у́мре, и рыда́­ше по не́мъ ве́сь Изра́иль, и погребо́ша его́ во Армаѳе́мѣ во гра́дѣ его́: и Сау́лъ изби́ чревоба́сники и волхвы́ земли́ сво­ея́.
И собра́шася иноплеме́н­ницы и прiидо́ша и ополчи́шася въ сона́мѣ: и собра́ Сау́лъ вся́ му́жы Изра́илевы, и ополчи́шася въ гелвуе́.
И ви́дѣ Сау́лъ полки́ иноплеме́н­ничи, и убоя́ся, и ужасе́ся се́рдце его́ зѣло́.
И вопроси́ Сау́лъ Го́спода, и не от­вѣща́ ему́ Госпо́дь ни во снѣ́, ни во явле́нiихъ, ни во проро́цѣхъ.
И рече́ Сау́лъ отроко́мъ сво­и́мъ: по­ищи́те ми́ жены́ волше́бницы, и по́йду къ не́й, и вопрошу́ ея́. И рѣ́ша о́троцы его́ къ нему́: се́, жена́ волше́бница во аендо́рѣ.
И при­­кры́ся Сау́лъ и облече́ся въ ри́зы и́ны, и и́де са́мъ и два́ му́жа съ ни́мъ, и прiи́де но́щiю къ женѣ́ и рече́ е́й: поволхву́й ми́ чревоволше́б­ст­вомъ, и воз­веди́ ми, его́же реку́ ти.
И рече́ ему́ жена́: се́, ны́нѣ ты́ са́мъ вѣ́си, ели́ка сотвори́ Сау́лъ, ка́ко истреби́ чревоба́сники и волхвы́ от­ земли́, и вску́ю ты́ ло́виши ду́шу мою́, е́же умертви́ти ю́?
И кля́т­ся е́й Сау́лъ, глаго́ля: жи́въ Госпо́дь, а́ще сря́щетъ тя́ непра́вда о словеси́ се́мъ.
И рече́ жена́ Сау́лу: кого́ воз­веду́ ти? И рече́ Сау́лъ: самуи́ла воз­веди́ ми.
И ви́дѣ жена́ самуи́ла, и воз­гласи́ гла́сомъ ве́лiимъ, и рече́ жена́ къ Сау́лу: почто́ мя́ прельсти́лъ еси́? и ты́ еси́ Сау́лъ.
И рече́ е́й ца́рь: не бо́йся, рцы́ кого́ ви́дѣла еси́? И рече́ ему́ жена́: бо́ги ви́дѣхъ восходя́щыя от­ земли́.
И рече́ е́й: что́ позна́ла еси́? И рече́ ему́ [жена́]: [ви́дѣхъ] му́жа ста́ра восходя́ща от­ земли́, и се́й оболче́нъ одѣя́нiемъ до́лгимъ. И уразумѣ́ Сау́лъ, я́ко се́й самуи́лъ [е́сть], и преклони́ лице́ свое́ на зе́млю и поклони́ся ему́.
И рече́ ему́ самуи́лъ: почто́ пону́дилъ еси́ мя́ взы́ти ми́? И рече́ Сау́лъ: скорблю́ зѣло́, я́ко иноплеме́н­ницы вою́ютъ на мя́, и Бо́гъ от­ступи́ от­ мене́, и не услы́ша мене́ ктому́ ни въ рука́хъ проро́ческихъ, ни во снѣ́хъ, ни во явле́нiихъ: и ны́нѣ при­­зва́хъ тя́, да ска́жеши ми́, что́ сотворю́.
И рече́ самуи́лъ: почто́ вопроша́еши мя́, а Госпо́дь от­ступи́ от­ тебе́ и бы́сть со бли́жнимъ тво­и́мъ?
и сотвори́ Госпо́дь тебѣ́, я́коже глаго́ла Госпо́дь руко́ю мо­е́ю, и исто́ргнетъ Госпо́дь ца́р­ст­во твое́ изъ руку́ твое́ю и вда́стъ е́ бли́жнему тво­ему́ дави́ду,
поне́же не послу́шалъ еси́ гла́са Госпо́дня и не испо́лнилъ еси́ гнѣ́ва я́рости его́ на Амали́кѣ, глаго́ла ра́ди того́ сотвори́ тебѣ́ Госпо́дь въ де́нь се́й:
и преда́стъ Госпо́дь Изра́иля съ тобо́ю въ ру́ки иноплеме́н­ничи, и зау́тра ты́ и сы́нове тво­и́ паду́тъ съ тобо́ю, и по́лкъ Изра́илевъ преда́стъ Госпо́дь въ ру́ки иноплеме́н­ничи.
И потща́ся Сау́лъ, и паде́ стоя́щь на зе́млю, и убоя́ся зѣло́ от­ слове́съ самуи́ловыхъ, и не бы́сть ктому́ крѣ́пости въ не́мъ: я́ко не яде́ хлѣ́ба во ве́сь де́нь то́й и во всю́ но́щь ту́.
И вни́де жена́ къ Сау́лу, и ви́дѣ его́, я́ко смяте́ся зѣло́, и рече́ къ нему́: се́, ны́нѣ послу́ша раба́ твоя́ гла́са тво­его́, и положи́хъ ду́шу мою́ въ ру́цѣ мо­и́, и послу́шахъ слове́съ, я́же ми́ глаго́лалъ еси́:
и ны́нѣ послу́шай гла́са рабы́ тво­ея́, и положу́ предъ тобо́ю укру́хъ хлѣ́ба, и я́ждь, и бу́детъ въ тебѣ́ крѣ́пость, я́ко и́деши въ пу́ть.
И не хотя́ше я́сти: и пону́диша его́ о́троцы его́ и жена́, и послу́ша гла́са и́хъ, и воста́ от­ земли́, и сѣ́де на сѣда́лищи.
Женѣ́ же бя́ше ю́ница пито́мая въ дому́: и потща́ся, и закла́ ю́: и взя́ муку́ и смѣси́, и испече́ опрѣсно́ки,
и при­­несе́ предъ Сау́ла и предъ о́троки его́: и ядо́ша, и воста́ша и от­идо́ша въ но́щь о́ну.
И собра́ша иноплеме́н­ницы вся́ полки́ своя́ во Афе́къ, Изра́илтяне же ополчи́шася во аендо́рѣ и́же во Иезрае́ли.
И во­ево́ды иноплеме́н­ничи предъидя́ху со ста́ми и ты́сящами, дави́дъ же и му́жiе его́ идя́ху въ послѣ́днихъ со агху́сомъ.
И рѣ́ша во­ево́ды иноплеме́н­ничи кто́ су́ть иду́щiи сі́и? И рече́ агху́съ къ во­ево́дамъ иноплеме́н­ничимъ: не се́й ли дави́дъ ра́бъ Сау́ла царя́ Изра́илева, и́же бы́сть съ на́ми дні́й сiе́ второ́е лѣ́то? и не обрѣто́хъ въ не́мъ ничто́же, от­ дне́ въ о́ньже прiи́де ко мнѣ́ да́же до сего́ дне́.
И при­­ско́рбни бы́ша о не́мъ во­ево́ды иноплеме́н­ничи и глаго́лаша ему́: воз­врати́ му́жа, и да воз­врати́т­ся на мѣ́сто свое́, идѣ́же поста́вилъ еси́ его́ та́мо, и да не и́детъ съ на́ми на бра́нь, и да не бу́детъ навѣ́тникъ въ полцѣ́хъ: и чи́мъ при­­мири́т­ся се́й господи́ну сво­ему́? не глава́ми ли муже́й си́хъ?
не се́й ли е́сть дави́дъ, ему́же изыдо́ша съ ли́ки, глаго́люще: побѣди́ Сау́лъ съ ты́сящами сво­и́ми, и дави́дъ со тма́ми сво­и́ми?
И при­­зва́ агху́съ дави́да и рече́ ему́: жи́въ Госпо́дь, я́ко пра́въ ты́ и бла́гъ предъ очи́ма мо­и́ма, и вхо́дъ тво́й и исхо́дъ тво́й со мно́ю въ полцѣ́, и я́ко не обрѣто́хъ въ тебѣ́ зло́бы, от­не́лѣже еси́ при­­ше́лъ ко мнѣ́ до дне́шняго дне́, но предъ очи́ма во­ево́дъ не бла́гъ еси́ ты́:
и ны́нѣ воз­врати́ся и иди́ съ ми́ромъ, и да не сотвори́ши зла́ предъ очи́ма во­ево́дъ иноплеме́н­ничихъ.
И рече́ дави́дъ ко агху́су: что́ сотвори́хъ ти́? и что́ обрѣ́лъ еси́ въ рабѣ́ тво­е́мъ, от­ него́же дне́ бѣ́хъ предъ тобо́ю, и да́же до сего́ дне́, да не иду́ во­ева́ти враго́въ господи́на мо­его́ царя́?
И от­вѣща́ агху́съ дави́ду: вѣ́мъ, я́ко бла́гъ ты́ предъ очи́ма мо­и́ма я́ко а́нгелъ Бо́жiй, но во­ево́ды иноплеме́н­ничи глаго́лютъ: да не и́детъ съ на́ми на бра́нь:
и ны́нѣ воста́ни ра́но ты́ и о́троцы господи́на тво­его́ ходя́щiи съ тобо́ю и иди́те на мѣ́сто, идѣ́же поста́вихъ ва́съ, и словесе́ па́губна да не положи́ши на се́рдцы тво­е́мъ, я́ко бла́гъ еси́ ты́ предо мно́ю: и воста́ните ра́но въ пу́ть, егда́ разсвѣта́етъ ва́мъ, и иди́те.
И ура́ни дави́дъ са́мъ и му́жiе его́ от­ити́ и стрещи́ земли́ иноплеме́н­ничи, и иноплеме́н­ницы взыдо́ша на бра́нь во Иезрае́ль.
И бы́сть при­­ходя́щу дави́ду и муже́мъ его́ къ секела́гу въ де́нь тре́тiй, и Амали́къ нападе́ на ю́жную страну́ и на секела́гъ, и порази́ секела́гъ и сожже́ его́ огне́мъ:
же́нъ же и всѣ́хъ су́щихъ въ не́мъ от­ ма́ла до вели́ка не умертви́ша му́жа ни жены́, но плѣни́ша, и от­идо́ша въ пу́ть сво́й.
И прiи́де дави́дъ и му́жiе его́ во гра́дъ, и се́, сожже́нъ бя́ше огне́мъ, жены́ же и́хъ и сы́нове и́хъ и дще́ри и́хъ плѣне́ни бы́ша.
И воз­дви́же дави́дъ и му́жiе его́ гла́съ сво́й и пла́кашася до́ндеже не бѣ́ въ ни́хъ си́лы ктому́ пла́катися.
И жены́ о́бѣ дави́довы плѣне́ни бы́ша, Ахинаа́мъ Иезраили́тыня, и Авиге́а бы́в­шая жена́ Нава́ла карми́лскаго.
И оскорбѣ́ дави́дъ зѣло́, я́ко совѣща́шася лю́дiе ка́менiемъ поби́ти его́, я́ко скорбна́ бя́ше душа́ всѣ́хъ люді́й ко­его́ждо о сынѣ́хъ сво­и́хъ и о дще́рехъ сво­и́хъ. И укрѣпи́ся дави́дъ о Го́сподѣ Бо́зѣ сво­е́мъ,
и рече́ дави́дъ ко Авiа́ѳару иере́ю сы́ну Авимеле́хову: при­­неси́ Ефу́дъ. И при­­несе́ Авiа́ѳаръ Ефу́дъ къ дави́ду.
И вопроси́ дави́дъ Го́спода, глаго́ля: пожену́ ли вслѣ́дъ по́лчища сего́? и пости́гну ли и́хъ? И рече́ Госпо́дь: гони́, я́ко постиза́я пости́гнеши и́хъ и избавля́я изба́виши.
И и́де дави́дъ са́мъ и ше́сть со́тъ муже́й съ ни́мъ, и прiидо́ша да́же до пото́ка Восо́рска, про́чiи же оста́шася:
и гна́ съ четы́рми сты́ муже́й, двѣ́сти же муже́й оста́шася, и́же сѣдо́ша объ о́нъ по́лъ пото́ка Восо́рска.
И обрѣто́ша му́жа Еги́птянина на селѣ́, и я́ша его́, и при­­ведо́ша его́ къ дави́ду, и да́ша ему́ хлѣ́ба, и яде́, и напо­и́ша его́ водо́ю:
и да́ша ему́ ча́сть смо́квей, и яде́, и укрѣпи́ся ду́хъ его́ въ не́мъ, я́ко не яде́ хлѣ́ба и не пи́ воды́ три́ дни́ и три́ но́щы.
И рече́ ему́ дави́дъ: от­ку́ду еси́, и чі́й еси́ ты́? И рече́ о́трокъ Еги́птянинъ: а́зъ е́смь ра́бъ му́жа Амалики́тянина, и оста́ви мя́ господи́нъ мо́й, я́ко изнемого́хъ дне́сь уже́ тре́тiй де́нь:
и мы́ ходи́хомъ на ю́гъ до хеле́ѳи и на иуде́йскiя страны́ и на гелву́й, и секела́гу пожго́хомъ огне́мъ.
И рече́ ему́ дави́дъ: доведе́ши ли мя́ до по́лчища сего́? И рече́: клени́ся ми́ Бо́гомъ, я́ко не убiе́ши мя́ и не преда́си мя́ въ ру́цѣ господи́ну мо­ему́, и доведу́ тя до по́лчища сего́.
[И кля́т­ся ему́ дави́дъ:] и при­­веде́ его́ она́мо, и се́, ті́и разсѣ́яни бы́ша по лицу́ всея́ земли́, яду́ще и пiю́ще и пра́здну­ю­ще о всѣ́хъ коры́стехъ вели́кихъ, я́же взя́ша от­ земли́ иноплеме́н­ничи и от­ земли́ Иу́дины.
И прiи́де на ни́хъ дави́дъ, и изби́ и́хъ от­ у́тра да́же до ве́чера и нау́трiе: и не спасе́ся от­ ни́хъ му́жъ, ра́звѣ четы́реста о́трокъ, и́же всѣдо́ша на велблю́ды и убѣжа́ша.
И отъ­я́ дави́дъ вся́ ели́ка взя́ша Амалики́ты, и о́бѣ жены́ своя́ отъ­я́,
и не поги́бе и́мъ от­ ма́ла да́же до вели́ка, и от­ коры́стей, и да́же до сыно́въ и дще́рей и да́же до всѣ́хъ, я́же взя́ша, и вся́ воз­врати́ дави́дъ:
и взя́ дави́дъ вся́ стада́ и па́­ст­вины, и погна́ предъ плѣ́номъ: и плѣ́нъ о́ный нарица́­шеся се́й плѣ́нъ дави́довъ.
И прiи́де дави́дъ къ двѣма́ сто́мъ муже́мъ оста́в­шымся ити́ вслѣ́дъ дави́да, и́хже посади́ на пото́цѣ Восо́рстѣ, и изыдо́ша на срѣ́тенiе дави́ду и на срѣ́тенiе лю́демъ и́же съ ни́мъ: и прiи́де дави́дъ до люді́й, и вопроси́ша его́ о ми́рныхъ.
И от­вѣща́ша вси́ му́жiе па́губнiи и лука́внiи от­ муже́й ра́тныхъ ходи́в­шихъ съ дави́домъ и рѣ́ша: я́ко не гони́ша съ на́ми, не дади́мъ и́мъ от­ плѣ́на, его́же взя́хомъ, но то́кмо кі́йждо жену́ свою́ и ча́да своя́ да во́змутъ и воз­вратя́т­ся.
И рече́ дави́дъ: не сотвори́те, бра́тiя моя́, та́ко, повнегда́ предаде́ Госпо́дь на́мъ и сохрани́ на́съ, и предаде́ Госпо́дь по́лчище сiе́ наше́дшее на ны́ въ ру́ки на́шя:
и кто́ послу́шаетъ ва́шихъ слове́съ си́хъ? я́ко не ме́нши на́съ су́ть: поне́же по ча́сти исходя́щаго на бра́нь, та́ко бу́детъ ча́сть сѣдя́щаго при­­ сосу́дѣхъ, по тому́жде раздѣля́т­ся.
И бы́сть от­ дне́ того́ и вы́ше, и бы́сть въ повелѣ́нiе и на оправда́нiе Изра́илю да́же до дне́ сего́.
И прiи́де дави́дъ въ секела́гъ, и посла́ старѣ́йшинамъ от­ коры́стей Иу́диныхъ и и́скрен­нимъ сво­и́мъ, глаго́ля: се́, ва́мъ благослове́нiе от­ коры́стей враго́въ Госпо́днихъ,
су́щымъ въ веѳсу́рѣ и въ ра́мѣ ю́жнѣй и въ геѳо́рѣ,
и во Аро­и́рѣ и во Амма́дѣ, и во Сафѣ́ и во есѳи́фѣ и въ ге́ѳѣ,
и въ кина́нѣ и въ Сафе́цѣ, и въ Ѳима́ѳѣ и въ карми́лѣ, и су́щымъ во градѣ́хъ иеремiи́ла и во градѣ́хъ Кенезі́я,
и су́щымъ во иериму́ѳѣ и во вирсаве́и и въ номвѣ́,
и су́щымъ въ Хевро́нѣ, и во вся́ мѣста́, я́же про́йде дави́дъ та́мо са́мъ и му́жiе его́.
И иноплеме́н­ницы во­ева́ху на Изра́иля, и бѣжа́ша му́жiе Изра́илевы от­ лица́ иноплеме́н­нича, и па́даху я́звен­нiи на горѣ́ гелвуе́.
И снидо́шася иноплеме́н­ницы съ Сау́ломъ и съ сынми́ его́, и уби́ша иноплеме́н­ницы Ионаѳа́на и Аминада́ва и Мелхису́а, сы́ны Сау́ловы.
И отяготѣ́ бра́нь на Сау́ла, и обрѣто́ша его́ копе́йницы му́жiе стрѣлцы́, и уя́звенъ бы́сть [сау́лъ] во утро́бу.
И рече́ Сау́лъ къ нося́щему ору́жiе его́: изсу́ни ме́чь тво́й и прободи́ мя и́мъ, да не прiи́дутъ необрѣ́зан­нiи сі́и и избоду́тъ мя́, и поруга́ют­ся мнѣ́. И не хотя́ше нося́й ору́жiе его́, я́ко убоя́ся зѣло́. И взя́ Сау́лъ ме́чь сво́й и паде́ на него́.
И ви́дѣ нося́й ору́жiе его́, я́ко у́мре Сау́лъ, и паде́ и то́й на ме́чь сво́й и у́мре съ ни́мъ.
И у́мре Сау́лъ и трiе́ сы́нове его́, и нося́й ору́жiе его́, и вси́ му́жiе его́ въ де́нь то́й ку́пно.
И ви́дѣша му́жiе Изра́илстiи, и́же объ о́нъ по́лъ юдо́ли и и́же объ о́нъ по́лъ Иорда́на, я́ко бѣжа́ша му́жiе Изра́илстiи, и я́ко у́мре Сау́лъ и сы́нове его́, и оста́виша гра́ды своя́ и бѣжа́ша: и прiидо́ша иноплеме́н­ницы и всели́шася въ ни́хъ.
И бы́сть на у́трiе, и прiидо́ша иноплеме́н­ницы обнажи́ти ме́ртвыхъ, и обрѣто́ша Сау́ла и три́ сы́ны его́ па́дшыя на горѣ́ гелвуе́,
и обрати́ша его́, и сня́ша ору́жiе его́, и от­сѣко́ша главу́ его́, и посла́ша въ зе́млю иноплеме́н­ничу о́крестъ воз­вѣща́юще и́доломъ и́хъ и лю́демъ и́хъ:
и положи́ша ору́жiе его́ у Аста́рта, тѣ́ло же его́ воткну́ша на стѣнѣ́ веѳса́мли.
И услы́шаша живу́щiи во Иави́сѣ Галаадиті́йстѣмъ, я́же сотвори́ша иноплеме́н­ницы Сау́лу,
и воста́ша вси́ му́жiе си́льнiи, и идо́ша всю́ но́щь, и взя́ша тѣ́ло Сау́лово и тѣ́ло Ионаѳа́на сы́на его́ съ стѣны́ веѳса́мски, и при­­несо́ша я́ во Иави́съ, и сожго́ша я́ та́мо:
и взя́ша ко́сти и́хъ, и погребо́ша я́ въ дубра́вѣ я́же во Иави́сѣ, и пости́шася се́дмь дні́й.
Now there was a certain man of Ramathaim Zophim, of the mountains of Ephraim, and his name was Elkanah the son of Jeroham, the son of Elihu, the son of Tohu, the son of Zuph, an Ephraimite.
And he had two wives: the name of one was Hannah, and the name of the other Peninnah. Peninnah had children, but Hannah had no children.
This man went up from his city yearly to worship and sacrifice to the LORD of hosts in Shiloh. Also the two sons of Eli, Hophni and Phinehas, the priests of the LORD, were there.
And whenever the time came for Elkanah to make an offering, he would give portions to Peninnah his wife and to all her sons and daughters.
But to Hannah he would give a double portion, for he loved Hannah, although the LORD had closed her womb.
And her rival also provoked her severely, to make her miserable, because the LORD had closed her womb.
So it was, year by year, when she went up to the house of the LORD, that she provoked her; therefore she wept and did not eat.
Then Elkanah her husband said to her, «Hannah, why do you weep? Why do you not eat? And why is your heart grieved? Am I not better to you than ten sons?»
So Hannah arose after they had finished eating and drinking in Shiloh. Now Eli the priest was sitting on the seat by the doorpost of the tabernacle of the LORD.
And she was in bitterness of soul, and prayed to the LORD and wept in anguish.
Then she made a vow and said, «O LORD of hosts, if You will indeed look on the affliction of Your maidservant and remember me, and not forget Your maidservant, but will give Your maidservant a male child, then I will give him to the LORD all the days of his life, and no razor shall come upon his head.»
And it happened, as she continued praying before the LORD, that Eli watched her mouth.
Now Hannah spoke in her heart; only her lips moved, but her voice was not heard. Therefore Eli thought she was drunk.
So Eli said to her, «How long will you be drunk? Put your wine away from you!»
But Hannah answered and said, «No, my lord, I am a woman of sorrowful spirit. I have drunk neither wine nor intoxicating drink, but have poured out my soul before the LORD.
Do not consider your maidservant a wicked woman, for out of the abundance of my complaint and grief I have spoken until now.»
Then Eli answered and said, «Go in peace, and the God of Israel grant your petition which you have asked of Him.»
And she said, «Let your maidservant find favor in your sight.» So the woman went her way and ate, and her face was no longer sad.
Then they rose early in the morning and worshiped before the LORD, and returned and came to their house at Ramah. And Elkanah knew Hannah his wife, and the LORD remembered her.
So it came to pass in the process of time that Hannah conceived and bore a son, and called his name Samuel, saying, «Because I have asked for him from the LORD.»
Now the man Elkanah and all his house went up to offer to the LORD the yearly sacrifice and his vow.
But Hannah did not go up, for she said to her husband, «Not until the child is weaned; then I will take him, that he may appear before the LORD and remain there forever.»
So Elkanah her husband said to her, «Do what seems best to you; wait until you have weaned him. Only let the LORD establish His word.» Then the woman stayed and nursed her son until she had weaned him.
Now when she had weaned him, she took him up with her, with three bulls, one ephah of flour, and a skin of wine, and brought him to the house of the LORD in Shiloh. And the child was young.
Then they slaughtered a bull, and brought the child to Eli.
And she said, «O my lord! As your soul lives, my lord, I am the woman who stood by you here, praying to the LORD.
For this child I prayed, and the LORD has granted me my petition which I asked of Him.
Therefore I also have lent him to the LORD; as long as he lives he shall be lent to the LORD.» So they worshiped the LORD there.
And Hannah prayed and said: «My heart rejoices in the LORD; My horn is exalted in the LORD. I smile at my enemies, Because I rejoice in Your salvation.
«No one is holy like the LORD, For there is none besides You, Nor is there any rock like our God.
«Talk no more so very proudly; Let no arrogance come from your mouth, For the LORD is the God of knowledge; And by Him actions are weighed.
«The bows of the mighty men are broken, And those who stumbled are girded with strength.
Those who were full have hired themselves out for bread, And the hungry have ceased to hunger. Even the barren has borne seven, And she who has many children has become feeble.
«The LORD kills and makes alive; He brings down to the grave and brings up.
The LORD makes poor and makes rich; He brings low and lifts up.
He raises the poor from the dust And lifts the beggar from the ash heap, To set them among princes And make them inherit the throne of glory. «For the pillars of the earth are the LORD́s, And He has set the world upon them.
He will guard the feet of His saints, But the wicked shall be silent in darkness. «For by strength no man shall prevail.
The adversaries of the LORD shall be broken in pieces; From heaven He will thunder against them. The LORD will judge the ends of the earth. «He will give strength to His king, And exalt the horn of His anointed.»
Then Elkanah went to his house at Ramah. But the child ministered to the LORD before Eli the priest.
Now the sons of Eli were corrupt; they did not know the LORD.
And the priestś custom with the people was that when any man offered a sacrifice, the priest́s servant would come with a three-pronged fleshhook in his hand while the meat was boiling.
Then he would thrust it into the pan, or kettle, or caldron, or pot; and the priest would take for himself all that the fleshhook brought up. So they did in Shiloh to all the Israelites who came there.
Also, before they burned the fat, the priest́s servant would come and say to the man who sacrificed, «Give meat for roasting to the priest, for he will not take boiled meat from you, but raw.»
And if the man said to him, «They should really burn the fat first; then you may take as much as your heart desires,» he would then answer him, «No, but you must give it now; and if not, I will take it by force.»
Therefore the sin of the young men was very great before the LORD, for men abhorred the offering of the LORD.
But Samuel ministered before the LORD, even as a child, wearing a linen ephod.
Moreover his mother used to make him a little robe, and bring it to him year by year when she came up with her husband to offer the yearly sacrifice.
And Eli would bless Elkanah and his wife, and say, «The LORD give you descendants from this woman for the loan that was given to the LORD.» Then they would go to their own home.
And the LORD visited Hannah, so that she conceived and bore three sons and two daughters. Meanwhile the child Samuel grew before the LORD.
Now Eli was very old; and he heard everything his sons did to all Israel, and how they lay with the women who assembled at the door of the tabernacle of meeting.
So he said to them, «Why do you do such things? For I hear of your evil dealings from all the people.
No, my sons! For it is not a good report that I hear. You make the LORD́s people transgress.
If one man sins against another, God will judge him. But if a man sins against the LORD, who will intercede for him?» Nevertheless they did not heed the voice of their father, because the LORD desired to kill them.
And the child Samuel grew in stature, and in favor both with the LORD and men.
Then a man of God came to Eli and said to him, «Thus says the LORD: «Did I not clearly reveal Myself to the house of your father when they were in Egypt in Pharaoh́s house?
Did I not choose him out of all the tribes of Israel to be My priest, to offer upon My altar, to burn incense, and to wear an ephod before Me? And did I not give to the house of your father all the offerings of the children of Israel made by fire?
Why do you kick at My sacrifice and My offering which I have commanded in My dwelling place, and honor your sons more than Me, to make yourselves fat with the best of all the offerings of Israel My people?́
Therefore the LORD God of Israel says: «I said indeed that your house and the house of your father would walk before Me forever.́ But now the LORD says: «Far be it from Me; for those who honor Me I will honor, and those who despise Me shall be lightly esteemed.
Behold, the days are coming that I will cut off your arm and the arm of your fatheŕs house, so that there will not be an old man in your house.
And you will see an enemy in My dwelling place, despite all the good which God does for Israel. And there shall not be an old man in your house forever.
But any of your men whom I do not cut off from My altar shall consume your eyes and grieve your heart. And all the descendants of your house shall die in the flower of their age.
Now this shall be a sign to you that will come upon your two sons, on Hophni and Phinehas: in one day they shall die, both of them.
Then I will raise up for Myself a faithful priest who shall do according to what is in My heart and in My mind. I will build him a sure house, and he shall walk before My anointed forever.
And it shall come to pass that everyone who is left in your house will come and bow down to him for a piece of silver and a morsel of bread, and say, «Please, put me in one of the priestly positions, that I may eat a piece of bread.»»́
Now the boy Samuel ministered to the LORD before Eli. And the word of the LORD was rare in those days; there was no widespread revelation.
And it came to pass at that time, while Eli was lying down in his place, and when his eyes had begun to grow so dim that he could not see,
and before the lamp of God went out in the tabernacle of the LORD where the ark of God was, and while Samuel was lying down,
that the LORD called Samuel. And he answered, «Here I am!»
So he ran to Eli and said, «Here I am, for you called me.» And he said, «I did not call; lie down again.» And he went and lay down.
Then the LORD called yet again, «Samuel!» So Samuel arose and went to Eli, and said, «Here I am, for you called me.» He answered, «I did not call, my son; lie down again.»
(Now Samuel did not yet know the LORD, nor was the word of the LORD yet revealed to him.)
And the LORD called Samuel again the third time. So he arose and went to Eli, and said, «Here I am, for you did call me.» Then Eli perceived that the LORD had called the boy.
Therefore Eli said to Samuel, «Go, lie down; and it shall be, if He calls you, that you must say, «Speak, LORD, for Your servant hears.»́ So Samuel went and lay down in his place.
Now the LORD came and stood and called as at other times, «Samuel! Samuel!» And Samuel answered, «Speak, for Your servant hears.»
Then the LORD said to Samuel: «Behold, I will do something in Israel at which both ears of everyone who hears it will tingle.
In that day I will perform against Eli all that I have spoken concerning his house, from beginning to end.
For I have told him that I will judge his house forever for the iniquity which he knows, because his sons made themselves vile, and he did not restrain them.
And therefore I have sworn to the house of Eli that the iniquity of Elís house shall not be atoned for by sacrifice or offering forever.»
So Samuel lay down until morning, and opened the doors of the house of the LORD. And Samuel was afraid to tell Eli the vision.
Then Eli called Samuel and said, «Samuel, my son!» He answered, «Here I am.»
And he said, «What is the word that the LORD spoke to you? Please do not hide it from me. God do so to you, and more also, if you hide anything from me of all the things that He said to you.»
Then Samuel told him everything, and hid nothing from him. And he said, «It is the LORD. Let Him do what seems good to Him.»
So Samuel grew, and the LORD was with him and let none of his words fall to the ground.
And all Israel from Dan to Beersheba knew that Samuel had been established as a prophet of the LORD.
Then the LORD appeared again in Shiloh. For the LORD revealed Himself to Samuel in Shiloh by the word of the LORD.
And the word of Samuel came to all Israel. Now Israel went out to battle against the Philistines, and encamped beside Ebenezer; and the Philistines encamped in Aphek.
Then the Philistines put themselves in battle array against Israel. And when they joined battle, Israel was defeated by the Philistines, who killed about four thousand men of the army in the field.
And when the people had come into the camp, the elders of Israel said, «Why has the LORD defeated us today before the Philistines? Let us bring the ark of the covenant of the LORD from Shiloh to us, that when it comes among us it may save us from the hand of our enemies.»
So the people sent to Shiloh, that they might bring from there the ark of the covenant of the LORD of hosts, who dwells between the cherubim. And the two sons of Eli, Hophni and Phinehas, were there with the ark of the covenant of God.
And when the ark of the covenant of the LORD came into the camp, all Israel shouted so loudly that the earth shook.
Now when the Philistines heard the noise of the shout, they said, «What does the sound of this great shout in the camp of the Hebrews mean?» Then they understood that the ark of the LORD had come into the camp.
So the Philistines were afraid, for they said, «God has come into the camp!» And they said, «Woe to us! For such a thing has never happened before.
Woe to us! Who will deliver us from the hand of these mighty gods? These are the gods who struck the Egyptians with all the plagues in the wilderness.
Be strong and conduct yourselves like men, you Philistines, that you do not become servants of the Hebrews, as they have been to you. Conduct yourselves like men, and fight!»
So the Philistines fought, and Israel was defeated, and every man fled to his tent. There was a very great slaughter, and there fell of Israel thirty thousand foot soldiers.
Also the ark of God was captured; and the two sons of Eli, Hophni and Phinehas, died.
Then a man of Benjamin ran from the battle line the same day, and came to Shiloh with his clothes torn and dirt on his head.
Now when he came, there was Eli, sitting on a seat by the wayside watching, for his heart trembled for the ark of God. And when the man came into the city and told it, all the city cried out.
When Eli heard the noise of the outcry, he said, «What does the sound of this tumult mean?» And the man came quickly and told Eli.
Eli was ninety-eight years old, and his eyes were so dim that he could not see.
Then the man said to Eli, «I am he who came from the battle. And I fled today from the battle line.» And he said, «What happened, my son?»
So the messenger answered and said, «Israel has fled before the Philistines, and there has been a great slaughter among the people. Also your two sons, Hophni and Phinehas, are dead; and the ark of God has been captured.»
Then it happened, when he made mention of the ark of God, that Eli fell off the seat backward by the side of the gate; and his neck was broken and he died, for the man was old and heavy. And he had judged Israel forty years.
Now his daughter-in-law, Phinehaś wife, was with child, due to be delivered; and when she heard the news that the ark of God was captured, and that her father-in-law and her husband were dead, she bowed herself and gave birth, for her labor pains came upon her.
And about the time of her death the women who stood by her said to her, «Do not fear, for you have borne a son.» But she did not answer, nor did she regard it.
Then she named the child Ichabod, saying, «The glory has departed from Israel!» because the ark of God had been captured and because of her father-in-law and her husband.
And she said, «The glory has departed from Israel, for the ark of God has been captured.»
Then the Philistines took the ark of God and brought it from Ebenezer to Ashdod.
When the Philistines took the ark of God, they brought it into the house of Dagon and set it by Dagon.
And when the people of Ashdod arose early in the morning, there was Dagon, fallen on its face to the earth before the ark of the LORD. So they took Dagon and set it in its place again.
And when they arose early the next morning, there was Dagon, fallen on its face to the ground before the ark of the LORD. The head of Dagon and both the palms of its hands were broken off on the threshold; only Dagońs torso was left of it.
Therefore neither the priests of Dagon nor any who come into Dagońs house tread on the threshold of Dagon in Ashdod to this day.
But the hand of the LORD was heavy on the people of Ashdod, and He ravaged them and struck them with tumors, both Ashdod and its territory.
And when the men of Ashdod saw how it was, they said, «The ark of the God of Israel must not remain with us, for His hand is harsh toward us and Dagon our god.»
Therefore they sent and gathered to themselves all the lords of the Philistines, and said, «What shall we do with the ark of the God of Israel?» And they answered, «Let the ark of the God of Israel be carried away to Gath.» So they carried the ark of the God of Israel away.
So it was, after they had carried it away, that the hand of the LORD was against the city with a very great destruction; and He struck the men of the city, both small and great, and tumors broke out on them.
Therefore they sent the ark of God to Ekron. So it was, as the ark of God came to Ekron, that the Ekronites cried out, saying, «They have brought the ark of the God of Israel to us, to kill us and our people!»
So they sent and gathered together all the lords of the Philistines, and said, «Send away the ark of the God of Israel, and let it go back to its own place, so that it does not kill us and our people.» For there was a deadly destruction throughout all the city; the hand of God was very heavy there.
And the men who did not die were stricken with the tumors, and the cry of the city went up to heaven.
Now the ark of the LORD was in the country of the Philistines seven months.
And the Philistines called for the priests and the diviners, saying, «What shall we do with the ark of the LORD? Tell us how we should send it to its place.»
So they said, «If you send away the ark of the God of Israel, do not send it empty; but by all means return it to Him with a trespass offering. Then you will be healed, and it will be known to you why His hand is not removed from you.»
Then they said, «What is the trespass offering which we shall return to Him?» They answered, «Five golden tumors and five golden rats, according to the number of the lords of the Philistines. For the same plague was on all of you and on your lords.
Therefore you shall make images of your tumors and images of your rats that ravage the land, and you shall give glory to the God of Israel; perhaps He will lighten His hand from you, from your gods, and from your land.
Why then do you harden your hearts as the Egyptians and Pharaoh hardened their hearts? When He did mighty things among them, did they not let the people go, that they might depart?
Now therefore, make a new cart, take two milk cows which have never been yoked, and hitch the cows to the cart; and take their calves home, away from them.
Then take the ark of the LORD and set it on the cart; and put the articles of gold which you are returning to Him as a trespass offering in a chest by its side. Then send it away, and let it go.
And watch: if it goes up the road to its own territory, to Beth Shemesh, then He has done us this great evil. But if not, then we shall know that it is not His hand that struck us--it happened to us by chance.»
Then the men did so; they took two milk cows and hitched them to the cart, and shut up their calves at home.
And they set the ark of the LORD on the cart, and the chest with the gold rats and the images of their tumors.
Then the cows headed straight for the road to Beth Shemesh, and went along the highway, lowing as they went, and did not turn aside to the right hand or the left. And the lords of the Philistines went after them to the border of Beth Shemesh.
Now the people of Beth Shemesh were reaping their wheat harvest in the valley; and they lifted their eyes and saw the ark, and rejoiced to see it.
Then the cart came into the field of Joshua of Beth Shemesh, and stood there; a large stone was there. So they split the wood of the cart and offered the cows as a burnt offering to the LORD.
The Levites took down the ark of the LORD and the chest that was with it, in which were the articles of gold, and put them on the large stone. Then the men of Beth Shemesh offered burnt offerings and made sacrifices the same day to the LORD.
So when the five lords of the Philistines had seen it, they returned to Ekron the same day.
These are the golden tumors which the Philistines returned as a trespass offering to the LORD: one for Ashdod, one for Gaza, one for Ashkelon, one for Gath, one for Ekron;
and the golden rats, according to the number of all the cities of the Philistines belonging to the five lords, both fortified cities and country villages, even as far as the large stone of Abel on which they set the ark of the LORD, which stone remains to this day in the field of Joshua of Beth Shemesh.
Then He struck the men of Beth Shemesh, because they had looked into the ark of the LORD. He struck fifty thousand and seventy men of the people, and the people lamented because the LORD had struck the people with a great slaughter.
And the men of Beth Shemesh said, «Who is able to stand before this holy LORD God? And to whom shall it go up from us?»
So they sent messengers to the inhabitants of Kirjath Jearim, saying, «The Philistines have brought back the ark of the LORD; come down and take it up with you.»
Then the men of Kirjath Jearim came and took the ark of the LORD, and brought it into the house of Abinadab on the hill, and consecrated Eleazar his son to keep the ark of the LORD.
So it was that the ark remained in Kirjath Jearim a long time; it was there twenty years. And all the house of Israel lamented after the LORD.
Then Samuel spoke to all the house of Israel, saying, «If you return to the LORD with all your hearts, then put away the foreign gods and the Ashtoreths from among you, and prepare your hearts for the LORD, and serve Him only; and He will deliver you from the hand of the Philistines.»
So the children of Israel put away the Baals and the Ashtoreths, and served the LORD only.
And Samuel said, «Gather all Israel to Mizpah, and I will pray to the LORD for you.»
So they gathered together at Mizpah, drew water, and poured it out before the LORD. And they fasted that day, and said there, «We have sinned against the LORD.» And Samuel judged the children of Israel at Mizpah.
Now when the Philistines heard that the children of Israel had gathered together at Mizpah, the lords of the Philistines went up against Israel. And when the children of Israel heard of it, they were afraid of the Philistines.
So the children of Israel said to Samuel, «Do not cease to cry out to the LORD our God for us, that He may save us from the hand of the Philistines.»
And Samuel took a suckling lamb and offered it as a whole burnt offering to the LORD. Then Samuel cried out to the LORD for Israel, and the LORD answered him.
Now as Samuel was offering up the burnt offering, the Philistines drew near to battle against Israel. But the LORD thundered with a loud thunder upon the Philistines that day, and so confused them that they were overcome before Israel.
And the men of Israel went out of Mizpah and pursued the Philistines, and drove them back as far as below Beth Car.
Then Samuel took a stone and set it up between Mizpah and Shen, and called its name Ebenezer, saying, «Thus far the LORD has helped us.»
So the Philistines were subdued, and they did not come anymore into the territory of Israel. And the hand of the LORD was against the Philistines all the days of Samuel.
Then the cities which the Philistines had taken from Israel were restored to Israel, from Ekron to Gath; and Israel recovered its territory from the hands of the Philistines. Also there was peace between Israel and the Amorites.
And Samuel judged Israel all the days of his life.
He went from year to year on a circuit to Bethel, Gilgal, and Mizpah, and judged Israel in all those places.
But he always returned to Ramah, for his home was there. There he judged Israel, and there he built an altar to the LORD.
Now it came to pass when Samuel was old that he made his sons judges over Israel.
The name of his firstborn was Joel, and the name of his second, Abijah; they were judges in Beersheba.
But his sons did not walk in his ways; they turned aside after dishonest gain, took bribes, and perverted justice.
Then all the elders of Israel gathered together and came to Samuel at Ramah,
and said to him, «Look, you are old, and your sons do not walk in your ways. Now make us a king to judge us like all the nations.»
But the thing displeased Samuel when they said, «Give us a king to judge us.» So Samuel prayed to the LORD.
And the LORD said to Samuel, «Heed the voice of the people in all that they say to you; for they have not rejected you, but they have rejected Me, that I should not reign over them.
According to all the works which they have done since the day that I brought them up out of Egypt, even to this day--with which they have forsaken Me and served other gods--so they are doing to you also.
Now therefore, heed their voice. However, you shall solemnly forewarn them, and show them the behavior of the king who will reign over them.»
So Samuel told all the words of the LORD to the people who asked him for a king.
And he said, «This will be the behavior of the king who will reign over you: He will take your sons and appoint them for his own chariots and to be his horsemen, and some will run before his chariots.
He will appoint captains over his thousands and captains over his fifties, will set some to plow his ground and reap his harvest, and some to make his weapons of war and equipment for his chariots.
He will take your daughters to be perfumers, cooks, and bakers.
And he will take the best of your fields, your vineyards, and your olive groves, and give them to his servants.
He will take a tenth of your grain and your vintage, and give it to his officers and servants.
And he will take your male servants, your female servants, your finest young men, and your donkeys, and put them to his work.
He will take a tenth of your sheep. And you will be his servants.
And you will cry out in that day because of your king whom you have chosen for yourselves, and the LORD will not hear you in that day.»
Nevertheless the people refused to obey the voice of Samuel; and they said, «No, but we will have a king over us,
that we also may be like all the nations, and that our king may judge us and go out before us and fight our battles.»
And Samuel heard all the words of the people, and he repeated them in the hearing of the LORD.
So the LORD said to Samuel, «Heed their voice, and make them a king.» And Samuel said to the men of Israel, «Every man go to his city.»
There was a man of Benjamin whose name was Kish the son of Abiel, the son of Zeror, the son of Bechorath, the son of Aphiah, a Benjamite, a mighty man of power.
And he had a choice and handsome son whose name was Saul. There was not a more handsome person than he among the children of Israel. From his shoulders upward he was taller than any of the people.
Now the donkeys of Kish, Sauĺs father, were lost. And Kish said to his son Saul, «Please take one of the servants with you, and arise, go and look for the donkeys.»
So he passed through the mountains of Ephraim and through the land of Shalisha, but they did not find them. Then they passed through the land of Shaalim, and they were not there. Then he passed through the land of the Benjamites, but they did not find them.
When they had come to the land of Zuph, Saul said to his servant who was with him, «Come, let us return, lest my father cease caring about the donkeys and become worried about us.»
And he said to him, «Look now, there is in this city a man of God, and he is an honorable man; all that he says surely comes to pass. So let us go there; perhaps he can show us the way that we should go.»
Then Saul said to his servant, «But look, if we go, what shall we bring the man? For the bread in our vessels is all gone, and there is no present to bring to the man of God. What do we have?»
And the servant answered Saul again and said, «Look, I have here at hand one-fourth of a shekel of silver. I will give that to the man of God, to tell us our way.»
(Formerly in Israel, when a man went to inquire of God, he spoke thus: «Come, let us go to the seer»; for he who is now called a prophet was formerly called a seer.)
Then Saul said to his servant, «Well said; come, let us go.» So they went to the city where the man of God was.
As they went up the hill to the city, they met some young women going out to draw water, and said to them, «Is the seer here?»
And they answered them and said, «Yes, there he is, just ahead of you. Hurry now; for today he came to this city, because there is a sacrifice of the people today on the high place.
As soon as you come into the city, you will surely find him before he goes up to the high place to eat. For the people will not eat until he comes, because he must bless the sacrifice; afterward those who are invited will eat. Now therefore, go up, for about this time you will find him.»
So they went up to the city. As they were coming into the city, there was Samuel, coming out toward them on his way up to the high place.
Now the LORD had told Samuel in his ear the day before Saul came, saying,
«Tomorrow about this time I will send you a man from the land of Benjamin, and you shall anoint him commander over My people Israel, that he may save My people from the hand of the Philistines; for I have looked upon My people, because their cry has come to Me.»
So when Samuel saw Saul, the LORD said to him, «There he is, the man of whom I spoke to you. This one shall reign over My people.»
Then Saul drew near to Samuel in the gate, and said, «Please tell me, where is the seeŕs house?»
Samuel answered Saul and said, «I am the seer. Go up before me to the high place, for you shall eat with me today; and tomorrow I will let you go and will tell you all that is in your heart.
But as for your donkeys that were lost three days ago, do not be anxious about them, for they have been found. And on whom is all the desire of Israel? Is it not on you and on all your fatheŕs house?»
And Saul answered and said, «Am I not a Benjamite, of the smallest of the tribes of Israel, and my family the least of all the families of the tribe of Benjamin? Why then do you speak like this to me?»
Now Samuel took Saul and his servant and brought them into the hall, and had them sit in the place of honor among those who were invited; there were about thirty persons.
And Samuel said to the cook, «Bring the portion which I gave you, of which I said to you, «Set it apart.»́
So the cook took up the thigh with its upper part and set it before Saul. And Samuel said, «Here it is, what was kept back. It was set apart for you. Eat; for until this time it has been kept for you, since I said I invited the people.» So Saul ate with Samuel that day.
When they had come down from the high place into the city, Samuel spoke with Saul on the top of the house.
They arose early; and it was about the dawning of the day that Samuel called to Saul on the top of the house, saying, «Get up, that I may send you on your way.» And Saul arose, and both of them went outside, he and Samuel.
As they were going down to the outskirts of the city, Samuel said to Saul, «Tell the servant to go on ahead of us.» And he went on. «But you stand here awhile, that I may announce to you the word of God.»
Then Samuel took a flask of oil and poured it on his head, and kissed him and said: «Is it not because the LORD has anointed you commander over His inheritance?
When you have departed from me today, you will find two men by Racheĺs tomb in the territory of Benjamin at Zelzah; and they will say to you, «The donkeys which you went to look for have been found. And now your father has ceased caring about the donkeys and is worrying about you, saying, «What shall I do about my son?»́
Then you shall go on forward from there and come to the terebinth tree of Tabor. There three men going up to God at Bethel will meet you, one carrying three young goats, another carrying three loaves of bread, and another carrying a skin of wine.
And they will greet you and give you two loaves of bread, which you shall receive from their hands.
After that you shall come to the hill of God where the Philistine garrison is. And it will happen, when you have come there to the city, that you will meet a group of prophets coming down from the high place with a stringed instrument, a tambourine, a flute, and a harp before them; and they will be prophesying.
Then the Spirit of the LORD will come upon you, and you will prophesy with them and be turned into another man.
And let it be, when these signs come to you, that you do as the occasion demands; for God is with you.
You shall go down before me to Gilgal; and surely I will come down to you to offer burnt offerings and make sacrifices of peace offerings. Seven days you shall wait, till I come to you and show you what you should do.»
So it was, when he had turned his back to go from Samuel, that God gave him another heart; and all those signs came to pass that day.
When they came there to the hill, there was a group of prophets to meet him; then the Spirit of God came upon him, and he prophesied among them.
And it happened, when all who knew him formerly saw that he indeed prophesied among the prophets, that the people said to one another, «What is this that has come upon the son of Kish? Is Saul also among the prophets?»
Then a man from there answered and said, «But who is their father?» Therefore it became a proverb: «Is Saul also among the prophets?»
And when he had finished prophesying, he went to the high place.
Then Sauĺs uncle said to him and his servant, «Where did you go?» So he said, «To look for the donkeys. When we saw that they were nowhere to be found, we went to Samuel.»
And Sauĺs uncle said, «Tell me, please, what Samuel said to you.»
So Saul said to his uncle, «He told us plainly that the donkeys had been found.» But about the matter of the kingdom, he did not tell him what Samuel had said.
Then Samuel called the people together to the LORD at Mizpah,
and said to the children of Israel, «Thus says the LORD God of Israel: «I brought up Israel out of Egypt, and delivered you from the hand of the Egyptians and from the hand of all kingdoms and from those who oppressed you.́
But you have today rejected your God, who Himself saved you from all your adversities and your tribulations; and you have said to Him, «No, set a king over us!́ Now therefore, present yourselves before the LORD by your tribes and by your clans.»
And when Samuel had caused all the tribes of Israel to come near, the tribe of Benjamin was chosen.
When he had caused the tribe of Benjamin to come near by their families, the family of Matri was chosen. And Saul the son of Kish was chosen. But when they sought him, he could not be found.
Therefore they inquired of the LORD further, «Has the man come here yet?» And the LORD answered, «There he is, hidden among the equipment.»
So they ran and brought him from there; and when he stood among the people, he was taller than any of the people from his shoulders upward.
And Samuel said to all the people, «Do you see him whom the LORD has chosen, that there is no one like him among all the people?» So all the people shouted and said, «Long live the king!»
Then Samuel explained to the people the behavior of royalty, and wrote it in a book and laid it up before the LORD. And Samuel sent all the people away, every man to his house.
And Saul also went home to Gibeah; and valiant men went with him, whose hearts God had touched.
But some rebels said, «How can this man save us?» So they despised him, and brought him no presents. But he held his peace.
Then Nahash the Ammonite came up and encamped against Jabesh Gilead; and all the men of Jabesh said to Nahash, «Make a covenant with us, and we will serve you.»
And Nahash the Ammonite answered them, «On this condition I will make a covenant with you, that I may put out all your right eyes, and bring reproach on all Israel.»
Then the elders of Jabesh said to him, «Hold off for seven days, that we may send messengers to all the territory of Israel. And then, if there is no one to save us, we will come out to you.»
So the messengers came to Gibeah of Saul and told the news in the hearing of the people. And all the people lifted up their voices and wept.
Now there was Saul, coming behind the herd from the field; and Saul said, «What troubles the people, that they weep?» And they told him the words of the men of Jabesh.
Then the Spirit of God came upon Saul when he heard this news, and his anger was greatly aroused.
So he took a yoke of oxen and cut them in pieces, and sent them throughout all the territory of Israel by the hands of messengers, saying, «Whoever does not go out with Saul and Samuel to battle, so it shall be done to his oxen.» And the fear of the LORD fell on the people, and they came out with one consent.
When he numbered them in Bezek, the children of Israel were three hundred thousand, and the men of Judah thirty thousand.
And they said to the messengers who came, «Thus you shall say to the men of Jabesh Gilead: «Tomorrow, by the time the sun is hot, you shall have help.»́ Then the messengers came and reported it to the men of Jabesh, and they were glad.
Therefore the men of Jabesh said, «Tomorrow we will come out to you, and you may do with us whatever seems good to you.»
So it was, on the next day, that Saul put the people in three companies; and they came into the midst of the camp in the morning watch, and killed Ammonites until the heat of the day. And it happened that those who survived were scattered, so that no two of them were left together.
Then the people said to Samuel, «Who is he who said, «Shall Saul reign over us?́ Bring the men, that we may put them to death.»
But Saul said, «Not a man shall be put to death this day, for today the LORD has accomplished salvation in Israel.»
Then Samuel said to the people, «Come, let us go to Gilgal and renew the kingdom there.»
So all the people went to Gilgal, and there they made Saul king before the LORD in Gilgal. There they made sacrifices of peace offerings before the LORD, and there Saul and all the men of Israel rejoiced greatly.
Now Samuel said to all Israel: «Indeed I have heeded your voice in all that you said to me, and have made a king over you.
And now here is the king, walking before you; and I am old and grayheaded, and look, my sons are with you. I have walked before you from my childhood to this day.
Here I am. Witness against me before the LORD and before His anointed: Whose ox have I taken, or whose donkey have I taken, or whom have I cheated? Whom have I oppressed, or from whose hand have I received any bribe with which to blind my eyes? I will restore it to you.»
And they said, «You have not cheated us or oppressed us, nor have you taken anything from any mańs hand.»
Then he said to them, «The LORD is witness against you, and His anointed is witness this day, that you have not found anything in my hand.» And they answered, «He is witness.»
Then Samuel said to the people, «It is the LORD who raised up Moses and Aaron, and who brought your fathers up from the land of Egypt.
Now therefore, stand still, that I may reason with you before the LORD concerning all the righteous acts of the LORD which He did to you and your fathers:
When Jacob had gone into Egypt, and your fathers cried out to the LORD, then the LORD sent Moses and Aaron, who brought your fathers out of Egypt and made them dwell in this place.
And when they forgot the LORD their God, He sold them into the hand of Sisera, commander of the army of Hazor, into the hand of the Philistines, and into the hand of the king of Moab; and they fought against them.
Then they cried out to the LORD, and said, «We have sinned, because we have forsaken the LORD and served the Baals and Ashtoreths; but now deliver us from the hand of our enemies, and we will serve You.́
And the LORD sent Jerubbaal, Bedan, Jephthah, and Samuel, and delivered you out of the hand of your enemies on every side; and you dwelt in safety.
And when you saw that Nahash king of the Ammonites came against you, you said to me, «No, but a king shall reign over us,́ when the LORD your God was your king.
«Now therefore, here is the king whom you have chosen and whom you have desired. And take note, the LORD has set a king over you.
If you fear the LORD and serve Him and obey His voice, and do not rebel against the commandment of the LORD, then both you and the king who reigns over you will continue following the LORD your God.
However, if you do not obey the voice of the LORD, but rebel against the commandment of the LORD, then the hand of the LORD will be against you, as it was against your fathers.
«Now therefore, stand and see this great thing which the LORD will do before your eyes:
Is today not the wheat harvest? I will call to the LORD, and He will send thunder and rain, that you may perceive and see that your wickedness is great, which you have done in the sight of the LORD, in asking a king for yourselves.»
So Samuel called to the LORD, and the LORD sent thunder and rain that day; and all the people greatly feared the LORD and Samuel.
And all the people said to Samuel, «Pray for your servants to the LORD your God, that we may not die; for we have added to all our sins the evil of asking a king for ourselves.»
Then Samuel said to the people, «Do not fear. You have done all this wickedness; yet do not turn aside from following the LORD, but serve the LORD with all your heart.
And do not turn aside; for then you would go after empty things which cannot profit or deliver, for they are nothing.
For the LORD will not forsake His people, for His great namés sake, because it has pleased the LORD to make you His people.
Moreover, as for me, far be it from me that I should sin against the LORD in ceasing to pray for you; but I will teach you the good and the right way.
Only fear the LORD, and serve Him in truth with all your heart; for consider what great things He has done for you.
But if you still do wickedly, you shall be swept away, both you and your king.»
Saul reigned one year; and when he had reigned two years over Israel,
Saul chose for himself three thousand men of Israel. Two thousand were with Saul in Michmash and in the mountains of Bethel, and a thousand were with Jonathan in Gibeah of Benjamin. The rest of the people he sent away, every man to his tent.
And Jonathan attacked the garrison of the Philistines that was in Geba, and the Philistines heard of it. Then Saul blew the trumpet throughout all the land, saying, «Let the Hebrews hear!»
Now all Israel heard it said that Saul had attacked a garrison of the Philistines, and that Israel had also become an abomination to the Philistines. And the people were called together to Saul at Gilgal.
Then the Philistines gathered together to fight with Israel, thirty thousand chariots and six thousand horsemen, and people as the sand which is on the seashore in multitude. And they came up and encamped in Michmash, to the east of Beth Aven.
When the men of Israel saw that they were in danger (for the people were distressed), then the people hid in caves, in thickets, in rocks, in holes, and in pits.
And some of the Hebrews crossed over the Jordan to the land of Gad and Gilead. As for Saul, he was still in Gilgal, and all the people followed him trembling.
Then he waited seven days, according to the time set by Samuel. But Samuel did not come to Gilgal; and the people were scattered from him.
So Saul said, «Bring a burnt offering and peace offerings here to me.» And he offered the burnt offering.
Now it happened, as soon as he had finished presenting the burnt offering, that Samuel came; and Saul went out to meet him, that he might greet him.
And Samuel said, «What have you done?» Saul said, «When I saw that the people were scattered from me, and that you did not come within the days appointed, and that the Philistines gathered together at Michmash,
then I said, «The Philistines will now come down on me at Gilgal, and I have not made supplication to the LORD.́ Therefore I felt compelled, and offered a burnt offering.»
And Samuel said to Saul, «You have done foolishly. You have not kept the commandment of the LORD your God, which He commanded you. For now the LORD would have established your kingdom over Israel forever.
But now your kingdom shall not continue. The LORD has sought for Himself a man after His own heart, and the LORD has commanded him to be commander over His people, because you have not kept what the LORD commanded you.»
Then Samuel arose and went up from Gilgal to Gibeah of Benjamin. And Saul numbered the people present with him, about six hundred men.
Saul, Jonathan his son, and the people present with them remained in Gibeah of Benjamin. But the Philistines encamped in Michmash.
Then raiders came out of the camp of the Philistines in three companies. One company turned onto the road to Ophrah, to the land of Shual,
another company turned to the road to Beth Horon, and another company turned to the road of the border that overlooks the Valley of Zeboim toward the wilderness.
Now there was no blacksmith to be found throughout all the land of Israel, for the Philistines said, «Lest the Hebrews make swords or spears.»
But all the Israelites would go down to the Philistines to sharpen each mańs plowshare, his mattock, his ax, and his sickle;
and the charge for a sharpening was a pim for the plowshares, the mattocks, the forks, and the axes, and to set the points of the goads.
So it came about, on the day of battle, that there was neither sword nor spear found in the hand of any of the people who were with Saul and Jonathan. But they were found with Saul and Jonathan his son.
And the garrison of the Philistines went out to the pass of Michmash.
Now it happened one day that Jonathan the son of Saul said to the young man who bore his armor, «Come, let us go over to the Philistineś garrison that is on the other side.» But he did not tell his father.
And Saul was sitting in the outskirts of Gibeah under a pomegranate tree which is in Migron. The people who were with him were about six hundred men.
Ahijah the son of Ahitub, Ichabod́s brother, the son of Phinehas, the son of Eli, the LORD́s priest in Shiloh, was wearing an ephod. But the people did not know that Jonathan had gone.
Between the passes, by which Jonathan sought to go over to the Philistineś garrison, there was a sharp rock on one side and a sharp rock on the other side. And the name of one was Bozez, and the name of the other Seneh.
The front of one faced northward opposite Michmash, and the other southward opposite Gibeah.
Then Jonathan said to the young man who bore his armor, «Come, let us go over to the garrison of these uncircumcised; it may be that the LORD will work for us. For nothing restrains the LORD from saving by many or by few.»
So his armorbearer said to him, «Do all that is in your heart. Go then; here I am with you, according to your heart.»
Then Jonathan said, «Very well, let us cross over to these men, and we will show ourselves to them.
If they say thus to us, «Wait until we come to you,́ then we will stand still in our place and not go up to them.
But if they say thus, «Come up to us,́ then we will go up. For the LORD has delivered them into our hand, and this will be a sign to us.»
So both of them showed themselves to the garrison of the Philistines. And the Philistines said, «Look, the Hebrews are coming out of the holes where they have hidden.»
Then the men of the garrison called to Jonathan and his armorbearer, and said, «Come up to us, and we will show you something.» Jonathan said to his armorbearer, «Come up after me, for the LORD has delivered them into the hand of Israel.»
And Jonathan climbed up on his hands and knees with his armorbearer after him; and they fell before Jonathan. And as he came after him, his armorbearer killed them.
That first slaughter which Jonathan and his armorbearer made was about twenty men within about half an acre of land.
And there was trembling in the camp, in the field, and among all the people. The garrison and the raiders also trembled; and the earth quaked, so that it was a very great trembling.
Now the watchmen of Saul in Gibeah of Benjamin looked, and there was the multitude, melting away; and they went here and there.
Then Saul said to the people who were with him, «Now call the roll and see who has gone from us.» And when they had called the roll, surprisingly, Jonathan and his armorbearer were not there.
And Saul said to Ahijah, «Bring the ark of God here» (for at that time the ark of God was with the children of Israel).
Now it happened, while Saul talked to the priest, that the noise which was in the camp of the Philistines continued to increase; so Saul said to the priest, «Withdraw your hand.»
Then Saul and all the people who were with him assembled, and they went to the battle; and indeed every mańs sword was against his neighbor, and there was very great confusion.
Moreover the Hebrews who were with the Philistines before that time, who went up with them into the camp from the surrounding country, they also joined the Israelites who were with Saul and Jonathan.
Likewise all the men of Israel who had hidden in the mountains of Ephraim, when they heard that the Philistines fled, they also followed hard after them in the battle.
So the LORD saved Israel that day, and the battle shifted to Beth Aven.
And the men of Israel were distressed that day, for Saul had placed the people under oath, saying, «Cursed is the man who eats any food until evening, before I have taken vengeance on my enemies.» So none of the people tasted food.
Now all the people of the land came to a forest; and there was honey on the ground.
And when the people had come into the woods, there was the honey, dripping; but no one put his hand to his mouth, for the people feared the oath.
But Jonathan had not heard his father charge the people with the oath; therefore he stretched out the end of the rod that was in his hand and dipped it in a honeycomb, and put his hand to his mouth; and his countenance brightened.
Then one of the people said, «Your father strictly charged the people with an oath, saying, «Cursed is the man who eats food this day.»́ And the people were faint.
But Jonathan said, «My father has troubled the land. Look now, how my countenance has brightened because I tasted a little of this honey.
How much better if the people had eaten freely today of the spoil of their enemies which they found! For now would there not have been a much greater slaughter among the Philistines?»
Now they had driven back the Philistines that day from Michmash to Aijalon. So the people were very faint.
And the people rushed on the spoil, and took sheep, oxen, and calves, and slaughtered them on the ground; and the people ate them with the blood.
Then they told Saul, saying, «Look, the people are sinning against the LORD by eating with the blood!» So he said, «You have dealt treacherously; roll a large stone to me this day.»
Then Saul said, «Disperse yourselves among the people, and say to them, «Bring me here every mańs ox and every mańs sheep, slaughter them here, and eat; and do not sin against the LORD by eating with the blood.»́ So every one of the people brought his ox with him that night, and slaughtered it there.
Then Saul built an altar to the LORD. This was the first altar that he built to the LORD.
Now Saul said, «Let us go down after the Philistines by night, and plunder them until the morning light; and let us not leave a man of them.» And they said, «Do whatever seems good to you.» Then the priest said, «Let us draw near to God here.»
So Saul asked counsel of God, «Shall I go down after the Philistines? Will You deliver them into the hand of Israel?» But He did not answer him that day.
And Saul said, «Come over here, all you chiefs of the people, and know and see what this sin was today.
For as the LORD lives, who saves Israel, though it be in Jonathan my son, he shall surely die.» But not a man among all the people answered him.
Then he said to all Israel, «You be on one side, and my son Jonathan and I will be on the other side.» And the people said to Saul, «Do what seems good to you.»
Therefore Saul said to the LORD God of Israel, «Give a perfect lot.» So Saul and Jonathan were taken, but the people escaped.
And Saul said, «Cast lots between my son Jonathan and me.» So Jonathan was taken.
Then Saul said to Jonathan, «Tell me what you have done.» And Jonathan told him, and said, «I only tasted a little honey with the end of the rod that was in my hand. So now I must die!»
Saul answered, «God do so and more also; for you shall surely die, Jonathan.»
But the people said to Saul, «Shall Jonathan die, who has accomplished this great deliverance in Israel? Certainly not! As the LORD lives, not one hair of his head shall fall to the ground, for he has worked with God this day.» So the people rescued Jonathan, and he did not die.
Then Saul returned from pursuing the Philistines, and the Philistines went to their own place.
So Saul established his sovereignty over Israel, and fought against all his enemies on every side, against Moab, against the people of Ammon, against Edom, against the kings of Zobah, and against the Philistines. Wherever he turned, he harassed them.
And he gathered an army and attacked the Amalekites, and delivered Israel from the hands of those who plundered them.
The sons of Saul were Jonathan, Jishui, and Malchishua. And the names of his two daughters were these: the name of the firstborn Merab, and the name of the younger Michal.
The name of Sauĺs wife was Ahinoam the daughter of Ahimaaz. And the name of the commander of his army was Abner the son of Ner, Sauĺs uncle.
Kish was the father of Saul, and Ner the father of Abner was the son of Abiel.
Now there was fierce war with the Philistines all the days of Saul. And when Saul saw any strong man or any valiant man, he took him for himself.
Samuel also said to Saul, «The LORD sent me to anoint you king over His people, over Israel. Now therefore, heed the voice of the words of the LORD.
Thus says the LORD of hosts: «I will punish Amalek for what he did to Israel, how he ambushed him on the way when he came up from Egypt.
Now go and attack Amalek, and utterly destroy all that they have, and do not spare them. But kill both man and woman, infant and nursing child, ox and sheep, camel and donkey.»́
So Saul gathered the people together and numbered them in Telaim, two hundred thousand foot soldiers and ten thousand men of Judah.
And Saul came to a city of Amalek, and lay in wait in the valley.
Then Saul said to the Kenites, «Go, depart, get down from among the Amalekites, lest I destroy you with them. For you showed kindness to all the children of Israel when they came up out of Egypt.» So the Kenites departed from among the Amalekites.
And Saul attacked the Amalekites, from Havilah all the way to Shur, which is east of Egypt.
He also took Agag king of the Amalekites alive, and utterly destroyed all the people with the edge of the sword.
But Saul and the people spared Agag and the best of the sheep, the oxen, the fatlings, the lambs, and all that was good, and were unwilling to utterly destroy them. But everything despised and worthless, that they utterly destroyed.
Now the word of the LORD came to Samuel, saying,
«I greatly regret that I have set up Saul as king, for he has turned back from following Me, and has not performed My commandments.» And it grieved Samuel, and he cried out to the LORD all night.
So when Samuel rose early in the morning to meet Saul, it was told Samuel, saying, «Saul went to Carmel, and indeed, he set up a monument for himself; and he has gone on around, passed by, and gone down to Gilgal.»
Then Samuel went to Saul, and Saul said to him, «Blessed are you of the LORD! I have performed the commandment of the LORD.»
But Samuel said, «What then is this bleating of the sheep in my ears, and the lowing of the oxen which I hear?»
And Saul said, «They have brought them from the Amalekites; for the people spared the best of the sheep and the oxen, to sacrifice to the LORD your God; and the rest we have utterly destroyed.»
Then Samuel said to Saul, «Be quiet! And I will tell you what the LORD said to me last night.» And he said to him, «Speak on.»
So Samuel said, «When you were little in your own eyes, were you not head of the tribes of Israel? And did not the LORD anoint you king over Israel?
Now the LORD sent you on a mission, and said, «Go, and utterly destroy the sinners, the Amalekites, and fight against them until they are consumed.́
Why then did you not obey the voice of the LORD? Why did you swoop down on the spoil, and do evil in the sight of the LORD?»
And Saul said to Samuel, «But I have obeyed the voice of the LORD, and gone on the mission on which the LORD sent me, and brought back Agag king of Amalek; I have utterly destroyed the Amalekites.
But the people took of the plunder, sheep and oxen, the best of the things which should have been utterly destroyed, to sacrifice to the LORD your God in Gilgal.»
So Samuel said: «Has the LORD as great delight in burnt offerings and sacrifices, As in obeying the voice of the LORD? Behold, to obey is better than sacrifice, And to heed than the fat of rams.
For rebellion is as the sin of witchcraft, And stubbornness is as iniquity and idolatry. Because you have rejected the word of the LORD, He also has rejected you from being king.»
Then Saul said to Samuel, «I have sinned, for I have transgressed the commandment of the LORD and your words, because I feared the people and obeyed their voice.
Now therefore, please pardon my sin, and return with me, that I may worship the LORD.»
But Samuel said to Saul, «I will not return with you, for you have rejected the word of the LORD, and the LORD has rejected you from being king over Israel.»
And as Samuel turned around to go away, Saul seized the edge of his robe, and it tore.
So Samuel said to him, «The LORD has torn the kingdom of Israel from you today, and has given it to a neighbor of yours, who is better than you.
And also the Strength of Israel will not lie nor relent. For He is not a man, that He should relent.»
Then he said, «I have sinned; yet honor me now, please, before the elders of my people and before Israel, and return with me, that I may worship the LORD your God.»
So Samuel turned back after Saul, and Saul worshiped the LORD.
Then Samuel said, «Bring Agag king of the Amalekites here to me.» So Agag came to him cautiously. And Agag said, «Surely the bitterness of death is past.»
But Samuel said, «As your sword has made women childless, so shall your mother be childless among women.» And Samuel hacked Agag in pieces before the LORD in Gilgal.
Then Samuel went to Ramah, and Saul went up to his house at Gibeah of Saul.
And Samuel went no more to see Saul until the day of his death. Nevertheless Samuel mourned for Saul, and the LORD regretted that He had made Saul king over Israel.
Now the LORD said to Samuel, «How long will you mourn for Saul, seeing I have rejected him from reigning over Israel? Fill your horn with oil, and go; I am sending you to Jesse the Bethlehemite. For I have provided Myself a king among his sons.»
And Samuel said, «How can I go? If Saul hears it, he will kill me.» But the LORD said, «Take a heifer with you, and say, «I have come to sacrifice to the LORD.́
Then invite Jesse to the sacrifice, and I will show you what you shall do; you shall anoint for Me the one I name to you.»
So Samuel did what the LORD said, and went to Bethlehem. And the elders of the town trembled at his coming, and said, «Do you come peaceably?»
And he said, «Peaceably; I have come to sacrifice to the LORD. Sanctify yourselves, and come with me to the sacrifice.» Then he consecrated Jesse and his sons, and invited them to the sacrifice.
So it was, when they came, that he looked at Eliab and said, «Surely the LORD́s anointed is before Him!»
But the LORD said to Samuel, «Do not look at his appearance or at his physical stature, because I have refused him. For the LORD does not see as man sees; for man looks at the outward appearance, but the LORD looks at the heart.»
So Jesse called Abinadab, and made him pass before Samuel. And he said, «Neither has the LORD chosen this one.»
Then Jesse made Shammah pass by. And he said, «Neither has the LORD chosen this one.»
Thus Jesse made seven of his sons pass before Samuel. And Samuel said to Jesse, «The LORD has not chosen these.»
And Samuel said to Jesse, «Are all the young men here?» Then he said, «There remains yet the youngest, and there he is, keeping the sheep.» And Samuel said to Jesse, «Send and bring him. For we will not sit down till he comes here.»
So he sent and brought him in. Now he was ruddy, with bright eyes, and good-looking. And the LORD said, «Arise, anoint him; for this is the one!»
Then Samuel took the horn of oil and anointed him in the midst of his brothers; and the Spirit of the LORD came upon David from that day forward. So Samuel arose and went to Ramah.
But the Spirit of the LORD departed from Saul, and a distressing spirit from the LORD troubled him.
And Sauĺs servants said to him, «Surely, a distressing spirit from God is troubling you.
Let our master now command your servants, who are before you, to seek out a man who is a skillful player on the harp. And it shall be that he will play it with his hand when the distressing spirit from God is upon you, and you shall be well.»
So Saul said to his servants, «Provide me now a man who can play well, and bring him to me.»
Then one of the servants answered and said, «Look, I have seen a son of Jesse the Bethlehemite, who is skillful in playing, a mighty man of valor, a man of war, prudent in speech, and a handsome person; and the LORD is with him.»
Therefore Saul sent messengers to Jesse, and said, «Send me your son David, who is with the sheep.»
And Jesse took a donkey loaded with bread, a skin of wine, and a young goat, and sent them by his son David to Saul.
So David came to Saul and stood before him. And he loved him greatly, and he became his armorbearer.
Then Saul sent to Jesse, saying, «Please let David stand before me, for he has found favor in my sight.»
And so it was, whenever the spirit from God was upon Saul, that David would take a harp and play it with his hand. Then Saul would become refreshed and well, and the distressing spirit would depart from him.
Now the Philistines gathered their armies together to battle, and were gathered at Sochoh, which belongs to Judah; they encamped between Sochoh and Azekah, in Ephes Dammim.
And Saul and the men of Israel were gathered together, and they encamped in the Valley of Elah, and drew up in battle array against the Philistines.
The Philistines stood on a mountain on one side, and Israel stood on a mountain on the other side, with a valley between them.
And a champion went out from the camp of the Philistines, named Goliath, from Gath, whose height was six cubits and a span.
He had a bronze helmet on his head, and he was armed with a coat of mail, and the weight of the coat was five thousand shekels of bronze.
And he had bronze armor on his legs and a bronze javelin between his shoulders.
Now the staff of his spear was like a weaveŕs beam, and his iron spearhead weighed six hundred shekels; and a shield-bearer went before him.
Then he stood and cried out to the armies of Israel, and said to them, «Why have you come out to line up for battle? Am I not a Philistine, and you the servants of Saul? Choose a man for yourselves, and let him come down to me.
If he is able to fight with me and kill me, then we will be your servants. But if I prevail against him and kill him, then you shall be our servants and serve us.»
And the Philistine said, «I defy the armies of Israel this day; give me a man, that we may fight together.»
When Saul and all Israel heard these words of the Philistine, they were dismayed and greatly afraid.
Now David was the son of that Ephrathite of Bethlehem Judah, whose name was Jesse, and who had eight sons. And the man was old, advanced in years, in the days of Saul.
The three oldest sons of Jesse had gone to follow Saul to the battle. The names of his three sons who went to the battle were Eliab the firstborn, next to him Abinadab, and the third Shammah.
David was the youngest. And the three oldest followed Saul.
But David occasionally went and returned from Saul to feed his fatheŕs sheep at Bethlehem.
And the Philistine drew near and presented himself forty days, morning and evening.
Then Jesse said to his son David, «Take now for your brothers an ephah of this dried grain and these ten loaves, and run to your brothers at the camp.
And carry these ten cheeses to the captain of their thousand, and see how your brothers fare, and bring back news of them.»
Now Saul and they and all the men of Israel were in the Valley of Elah, fighting with the Philistines.
So David rose early in the morning, left the sheep with a keeper, and took the things and went as Jesse had commanded him. And he came to the camp as the army was going out to the fight and shouting for the battle.
For Israel and the Philistines had drawn up in battle array, army against army.
And David left his supplies in the hand of the supply keeper, ran to the army, and came and greeted his brothers.
Then as he talked with them, there was the champion, the Philistine of Gath, Goliath by name, coming up from the armies of the Philistines; and he spoke according to the same words. So David heard them.
And all the men of Israel, when they saw the man, fled from him and were dreadfully afraid.
So the men of Israel said, «Have you seen this man who has come up? Surely he has come up to defy Israel; and it shall be that the man who kills him the king will enrich with great riches, will give him his daughter, and give his fatheŕs house exemption from taxes in Israel.»
Then David spoke to the men who stood by him, saying, «What shall be done for the man who kills this Philistine and takes away the reproach from Israel? For who is this uncircumcised Philistine, that he should defy the armies of the living God?»
And the people answered him in this manner, saying, «So shall it be done for the man who kills him.»
Now Eliab his oldest brother heard when he spoke to the men; and Eliab́s anger was aroused against David, and he said, «Why did you come down here? And with whom have you left those few sheep in the wilderness? I know your pride and the insolence of your heart, for you have come down to see the battle.»
And David said, «What have I done now? Is there not a cause?»
Then he turned from him toward another and said the same thing; and these people answered him as the first ones did.
Now when the words which David spoke were heard, they reported them to Saul; and he sent for him.
Then David said to Saul, «Let no mańs heart fail because of him; your servant will go and fight with this Philistine.»
And Saul said to David, «You are not able to go against this Philistine to fight with him; for you are a youth, and he a man of war from his youth.»
But David said to Saul, «Your servant used to keep his fatheŕs sheep, and when a lion or a bear came and took a lamb out of the flock,
I went out after it and struck it, and delivered the lamb from its mouth; and when it arose against me, I caught it by its beard, and struck and killed it.
Your servant has killed both lion and bear; and this uncircumcised Philistine will be like one of them, seeing he has defied the armies of the living God.»
Moreover David said, «The LORD, who delivered me from the paw of the lion and from the paw of the bear, He will deliver me from the hand of this Philistine.» And Saul said to David, «Go, and the LORD be with you!»
So Saul clothed David with his armor, and he put a bronze helmet on his head; he also clothed him with a coat of mail.
David fastened his sword to his armor and tried to walk, for he had not tested them. And David said to Saul, «I cannot walk with these, for I have not tested them.» So David took them off.
Then he took his staff in his hand; and he chose for himself five smooth stones from the brook, and put them in a shepherd́s bag, in a pouch which he had, and his sling was in his hand. And he drew near to the Philistine.
So the Philistine came, and began drawing near to David, and the man who bore the shield went before him.
And when the Philistine looked about and saw David, he disdained him; for he was only a youth, ruddy and good-looking.
So the Philistine said to David, «Am I a dog, that you come to me with sticks?» And the Philistine cursed David by his gods.
And the Philistine said to David, «Come to me, and I will give your flesh to the birds of the air and the beasts of the field!»
Then David said to the Philistine, «You come to me with a sword, with a spear, and with a javelin. But I come to you in the name of the LORD of hosts, the God of the armies of Israel, whom you have defied.
This day the LORD will deliver you into my hand, and I will strike you and take your head from you. And this day I will give the carcasses of the camp of the Philistines to the birds of the air and the wild beasts of the earth, that all the earth may know that there is a God in Israel.
Then all this assembly shall know that the LORD does not save with sword and spear; for the battle is the LORD́s, and He will give you into our hands.»
So it was, when the Philistine arose and came and drew near to meet David, that David hurried and ran toward the army to meet the Philistine.
Then David put his hand in his bag and took out a stone; and he slung it and struck the Philistine in his forehead, so that the stone sank into his forehead, and he fell on his face to the earth.
So David prevailed over the Philistine with a sling and a stone, and struck the Philistine and killed him. But there was no sword in the hand of David.
Therefore David ran and stood over the Philistine, took his sword and drew it out of its sheath and killed him, and cut off his head with it. And when the Philistines saw that their champion was dead, they fled.
Now the men of Israel and Judah arose and shouted, and pursued the Philistines as far as the entrance of the valley and to the gates of Ekron. And the wounded of the Philistines fell along the road to Shaaraim, even as far as Gath and Ekron.
Then the children of Israel returned from chasing the Philistines, and they plundered their tents.
And David took the head of the Philistine and brought it to Jerusalem, but he put his armor in his tent.
When Saul saw David going out against the Philistine, he said to Abner, the commander of the army, «Abner, whose son is this youth?» And Abner said, «As your soul lives, O king, I do not know.»
So the king said, «Inquire whose son this young man is.»
Then, as David returned from the slaughter of the Philistine, Abner took him and brought him before Saul with the head of the Philistine in his hand.
And Saul said to him, «Whose son are you, young man?» So David answered, «I am the son of your servant Jesse the Bethlehemite.»
Now when he had finished speaking to Saul, the soul of Jonathan was knit to the soul of David, and Jonathan loved him as his own soul.
Saul took him that day, and would not let him go home to his fatheŕs house anymore.
Then Jonathan and David made a covenant, because he loved him as his own soul.
And Jonathan took off the robe that was on him and gave it to David, with his armor, even to his sword and his bow and his belt.
So David went out wherever Saul sent him, and behaved wisely. And Saul set him over the men of war, and he was accepted in the sight of all the people and also in the sight of Sauĺs servants.
Now it had happened as they were coming home, when David was returning from the slaughter of the Philistine, that the women had come out of all the cities of Israel, singing and dancing, to meet King Saul, with tambourines, with joy, and with musical instruments.
So the women sang as they danced, and said: «Saul has slain his thousands, And David his ten thousands.»
Then Saul was very angry, and the saying displeased him; and he said, «They have ascribed to David ten thousands, and to me they have ascribed only thousands. Now what more can he have but the kingdom?»
So Saul eyed David from that day forward.
And it happened on the next day that the distressing spirit from God came upon Saul, and he prophesied inside the house. So David played music with his hand, as at other times; but there was a spear in Sauĺs hand.
And Saul cast the spear, for he said, «I will pin David to the wall!» But David escaped his presence twice.
Now Saul was afraid of David, because the LORD was with him, but had departed from Saul.
Therefore Saul removed him from his presence, and made him his captain over a thousand; and he went out and came in before the people.
And David behaved wisely in all his ways, and the LORD was with him.
Therefore, when Saul saw that he behaved very wisely, he was afraid of him.
But all Israel and Judah loved David, because he went out and came in before them.
Then Saul said to David, «Here is my older daughter Merab; I will give her to you as a wife. Only be valiant for me, and fight the LORD́s battles.» For Saul thought, «Let my hand not be against him, but let the hand of the Philistines be against him.»
So David said to Saul, «Who am I, and what is my life or my fatheŕs family in Israel, that I should be son-in-law to the king?»
But it happened at the time when Merab, Sauĺs daughter, should have been given to David, that she was given to Adriel the Meholathite as a wife.
Now Michal, Sauĺs daughter, loved David. And they told Saul, and the thing pleased him.
So Saul said, «I will give her to him, that she may be a snare to him, and that the hand of the Philistines may be against him.» Therefore Saul said to David a second time, «You shall be my son-in-law today.»
And Saul commanded his servants, «Communicate with David secretly, and say, «Look, the king has delight in you, and all his servants love you. Now therefore, become the kinǵs son-in-law.»́
So Sauĺs servants spoke those words in the hearing of David. And David said, «Does it seem to you a light thing to be a kinǵs son-in-law, seeing I am a poor and lightly esteemed man?»
And the servants of Saul told him, saying, «In this manner David spoke.»
Then Saul said, «Thus you shall say to David: «The king does not desire any dowry but one hundred foreskins of the Philistines, to take vengeance on the kinǵs enemies.»́ But Saul thought to make David fall by the hand of the Philistines.
So when his servants told David these words, it pleased David well to become the kinǵs son-in-law. Now the days had not expired;
therefore David arose and went, he and his men, and killed two hundred men of the Philistines. And David brought their foreskins, and they gave them in full count to the king, that he might become the kinǵs son-in-law. Then Saul gave him Michal his daughter as a wife.
Thus Saul saw and knew that the LORD was with David, and that Michal, Sauĺs daughter, loved him;
and Saul was still more afraid of David. So Saul became David́s enemy continually.
Then the princes of the Philistines went out to war. And so it was, whenever they went out, that David behaved more wisely than all the servants of Saul, so that his name became highly esteemed.
Now Saul spoke to Jonathan his son and to all his servants, that they should kill David; but Jonathan, Sauĺs son, delighted greatly in David.
So Jonathan told David, saying, «My father Saul seeks to kill you. Therefore please be on your guard until morning, and stay in a secret place and hide.
And I will go out and stand beside my father in the field where you are, and I will speak with my father about you. Then what I observe, I will tell you.»
Thus Jonathan spoke well of David to Saul his father, and said to him, «Let not the king sin against his servant, against David, because he has not sinned against you, and because his works have been very good toward you.
For he took his life in his hands and killed the Philistine, and the LORD brought about a great deliverance for all Israel. You saw it and rejoiced. Why then will you sin against innocent blood, to kill David without a cause?»
So Saul heeded the voice of Jonathan, and Saul swore, «As the LORD lives, he shall not be killed.»
Then Jonathan called David, and Jonathan told him all these things. So Jonathan brought David to Saul, and he was in his presence as in times past.
And there was war again; and David went out and fought with the Philistines, and struck them with a mighty blow, and they fled from him.
Now the distressing spirit from the LORD came upon Saul as he sat in his house with his spear in his hand. And David was playing music with his hand.
Then Saul sought to pin David to the wall with the spear, but he slipped away from Sauĺs presence; and he drove the spear into the wall. So David fled and escaped that night.
Saul also sent messengers to David́s house to watch him and to kill him in the morning. And Michal, David́s wife, told him, saying, «If you do not save your life tonight, tomorrow you will be killed.»
So Michal let David down through a window. And he went and fled and escaped.
And Michal took an image and laid it in the bed, put a cover of goatś hair for his head, and covered it with clothes.
So when Saul sent messengers to take David, she said, «He is sick.»
Then Saul sent the messengers back to see David, saying, «Bring him up to me in the bed, that I may kill him.»
And when the messengers had come in, there was the image in the bed, with a cover of goatś hair for his head.
Then Saul said to Michal, «Why have you deceived me like this, and sent my enemy away, so that he has escaped?» And Michal answered Saul, «He said to me, «Let me go! Why should I kill you?»́
So David fled and escaped, and went to Samuel at Ramah, and told him all that Saul had done to him. And he and Samuel went and stayed in Naioth.
Now it was told Saul, saying, «Take note, David is at Naioth in Ramah!»
Then Saul sent messengers to take David. And when they saw the group of prophets prophesying, and Samuel standing as leader over them, the Spirit of God came upon the messengers of Saul, and they also prophesied.
And when Saul was told, he sent other messengers, and they prophesied likewise. Then Saul sent messengers again the third time, and they prophesied also.
Then he also went to Ramah, and came to the great well that is at Sechu. So he asked, and said, «Where are Samuel and David?» And someone said, «Indeed they are at Naioth in Ramah.»
So he went there to Naioth in Ramah. Then the Spirit of God was upon him also, and he went on and prophesied until he came to Naioth in Ramah.
And he also stripped off his clothes and prophesied before Samuel in like manner, and lay down naked all that day and all that night. Therefore they say, «Is Saul also among the prophets?»
Then David fled from Naioth in Ramah, and went and said to Jonathan, «What have I done? What is my iniquity, and what is my sin before your father, that he seeks my life?»
So Jonathan said to him, «By no means! You shall not die! Indeed, my father will do nothing either great or small without first telling me. And why should my father hide this thing from me? It is not so!»
Then David took an oath again, and said, «Your father certainly knows that I have found favor in your eyes, and he has said, «Do not let Jonathan know this, lest he be grieved.́ But truly, as the LORD lives and as your soul lives, there is but a step between me and death.»
So Jonathan said to David, «Whatever you yourself desire, I will do it for you.»
And David said to Jonathan, «Indeed tomorrow is the New Moon, and I should not fail to sit with the king to eat. But let me go, that I may hide in the field until the third day at evening.
If your father misses me at all, then say, «David earnestly asked permission of me that he might run over to Bethlehem, his city, for there is a yearly sacrifice there for all the family.́
If he says thus: «It is well,́ your servant will be safe. But if he is very angry, be sure that evil is determined by him.
Therefore you shall deal kindly with your servant, for you have brought your servant into a covenant of the LORD with you. Nevertheless, if there is iniquity in me, kill me yourself, for why should you bring me to your father?»
But Jonathan said, «Far be it from you! For if I knew certainly that evil was determined by my father to come upon you, then would I not tell you?»
Then David said to Jonathan, «Who will tell me, or what if your father answers you roughly?»
And Jonathan said to David, «Come, let us go out into the field.» So both of them went out into the field.
Then Jonathan said to David: «The LORD God of Israel is witness! When I have sounded out my father sometime tomorrow, or the third day, and indeed there is good toward David, and I do not send to you and tell you,
may the LORD do so and much more to Jonathan. But if it pleases my father to do you evil, then I will report it to you and send you away, that you may go in safety. And the LORD be with you as He has been with my father.
And you shall not only show me the kindness of the LORD while I still live, that I may not die;
but you shall not cut off your kindness from my house forever, no, not when the LORD has cut off every one of the enemies of David from the face of the earth.»
So Jonathan made a covenant with the house of David, saying, «Let the LORD require it at the hand of David́s enemies.»
Now Jonathan again caused David to vow, because he loved him; for he loved him as he loved his own soul.
Then Jonathan said to David, «Tomorrow is the New Moon; and you will be missed, because your seat will be empty.
And when you have stayed three days, go down quickly and come to the place where you hid on the day of the deed; and remain by the stone Ezel.
Then I will shoot three arrows to the side, as though I shot at a target;
and there I will send a lad, saying, «Go, find the arrows.́ If I expressly say to the lad, «Look, the arrows are on this side of you; get them and comé--then, as the LORD lives, there is safety for you and no harm.
But if I say thus to the young man, «Look, the arrows are beyond yoú--go your way, for the LORD has sent you away.
And as for the matter which you and I have spoken of, indeed the LORD be between you and me forever.»
Then David hid in the field. And when the New Moon had come, the king sat down to eat the feast.
Now the king sat on his seat, as at other times, on a seat by the wall. And Jonathan arose, and Abner sat by Sauĺs side, but David́s place was empty.
Nevertheless Saul did not say anything that day, for he thought, «Something has happened to him; he is unclean, surely he is unclean.»
And it happened the next day, the second day of the month, that David́s place was empty. And Saul said to Jonathan his son, «Why has the son of Jesse not come to eat, either yesterday or today?»
So Jonathan answered Saul, «David earnestly asked permission of me to go to Bethlehem.
And he said, «Please let me go, for our family has a sacrifice in the city, and my brother has commanded me to be there. And now, if I have found favor in your eyes, please let me get away and see my brothers.́ Therefore he has not come to the kinǵs table.»
Then Sauĺs anger was aroused against Jonathan, and he said to him, «You son of a perverse, rebellious woman! Do I not know that you have chosen the son of Jesse to your own shame and to the shame of your motheŕs nakedness?
For as long as the son of Jesse lives on the earth, you shall not be established, nor your kingdom. Now therefore, send and bring him to me, for he shall surely die.»
And Jonathan answered Saul his father, and said to him, «Why should he be killed? What has he done?»
Then Saul cast a spear at him to kill him, by which Jonathan knew that it was determined by his father to kill David.
So Jonathan arose from the table in fierce anger, and ate no food the second day of the month, for he was grieved for David, because his father had treated him shamefully.
And so it was, in the morning, that Jonathan went out into the field at the time appointed with David, and a little lad was with him.
Then he said to his lad, «Now run, find the arrows which I shoot.» As the lad ran, he shot an arrow beyond him.
When the lad had come to the place where the arrow was which Jonathan had shot, Jonathan cried out after the lad and said, «Is not the arrow beyond you?»
And Jonathan cried out after the lad, «Make haste, hurry, do not delay!» So Jonathańs lad gathered up the arrows and came back to his master.
But the lad did not know anything. Only Jonathan and David knew of the matter.
Then Jonathan gave his weapons to his lad, and said to him, «Go, carry them to the city.»
As soon as the lad had gone, David arose from a place toward the south, fell on his face to the ground, and bowed down three times. And they kissed one another; and they wept together, but David more so.
Then Jonathan said to David, «Go in peace, since we have both sworn in the name of the LORD, saying, «May the LORD be between you and me, and between your descendants and my descendants, forever.»́ So he arose and departed, and Jonathan went into the city.
Now David came to Nob, to Ahimelech the priest. And Ahimelech was afraid when he met David, and said to him, «Why are you alone, and no one is with you?»
So David said to Ahimelech the priest, «The king has ordered me on some business, and said to me, «Do not let anyone know anything about the business on which I send you, or what I have commanded you.́ And I have directed my young men to such and such a place.
Now therefore, what have you on hand? Give me five loaves of bread in my hand, or whatever can be found.»
And the priest answered David and said, «There is no common bread on hand; but there is holy bread, if the young men have at least kept themselves from women.»
Then David answered the priest, and said to him, «Truly, women have been kept from us about three days since I came out. And the vessels of the young men are holy, and the bread is in effect common, even though it was consecrated in the vessel this day.»
So the priest gave him holy bread; for there was no bread there but the showbread which had been taken from before the LORD, in order to put hot bread in its place on the day when it was taken away.
Now a certain man of the servants of Saul was there that day, detained before the LORD. And his name was Doeg, an Edomite, the chief of the herdsmen who belonged to Saul.
And David said to Ahimelech, «Is there not here on hand a spear or a sword? For I have brought neither my sword nor my weapons with me, because the kinǵs business required haste.»
So the priest said, «The sword of Goliath the Philistine, whom you killed in the Valley of Elah, there it is, wrapped in a cloth behind the ephod. If you will take that, take it. For there is no other except that one here.» And David said, «There is none like it; give it to me.»
Then David arose and fled that day from before Saul, and went to Achish the king of Gath.
And the servants of Achish said to him, «Is this not David the king of the land? Did they not sing of him to one another in dances, saying: «Saul has slain his thousands, And David his ten thousandś?»
Now David took these words to heart, and was very much afraid of Achish the king of Gath.
So he changed his behavior before them, pretended madness in their hands, scratched on the doors of the gate, and let his saliva fall down on his beard.
Then Achish said to his servants, «Look, you see the man is insane. Why have you brought him to me?
Have I need of madmen, that you have brought this fellow to play the madman in my presence? Shall this fellow come into my house?»
David therefore departed from there and escaped to the cave of Adullam. So when his brothers and all his fatheŕs house heard it, they went down there to him.
And everyone who was in distress, everyone who was in debt, and everyone who was discontented gathered to him. So he became captain over them. And there were about four hundred men with him.
Then David went from there to Mizpah of Moab; and he said to the king of Moab, «Please let my father and mother come here with you, till I know what God will do for me.»
So he brought them before the king of Moab, and they dwelt with him all the time that David was in the stronghold.
Now the prophet Gad said to David, «Do not stay in the stronghold; depart, and go to the land of Judah.» So David departed and went into the forest of Hereth.
When Saul heard that David and the men who were with him had been discovered--now Saul was staying in Gibeah under a tamarisk tree in Ramah, with his spear in his hand, and all his servants standing about him--
then Saul said to his servants who stood about him, «Hear now, you Benjamites! Will the son of Jesse give every one of you fields and vineyards, and make you all captains of thousands and captains of hundreds?
All of you have conspired against me, and there is no one who reveals to me that my son has made a covenant with the son of Jesse; and there is not one of you who is sorry for me or reveals to me that my son has stirred up my servant against me, to lie in wait, as it is this day.»
Then answered Doeg the Edomite, who was set over the servants of Saul, and said, «I saw the son of Jesse going to Nob, to Ahimelech the son of Ahitub.
And he inquired of the LORD for him, gave him provisions, and gave him the sword of Goliath the Philistine.»
So the king sent to call Ahimelech the priest, the son of Ahitub, and all his fatheŕs house, the priests who were in Nob. And they all came to the king.
And Saul said, «Hear now, son of Ahitub!» He answered, «Here I am, my lord.»
Then Saul said to him, «Why have you conspired against me, you and the son of Jesse, in that you have given him bread and a sword, and have inquired of God for him, that he should rise against me, to lie in wait, as it is this day?»
So Ahimelech answered the king and said, «And who among all your servants is as faithful as David, who is the kinǵs son-in-law, who goes at your bidding, and is honorable in your house?
Did I then begin to inquire of God for him? Far be it from me! Let not the king impute anything to his servant, or to any in the house of my father. For your servant knew nothing of all this, little or much.»
And the king said, «You shall surely die, Ahimelech, you and all your fatheŕs house!»
Then the king said to the guards who stood about him, «Turn and kill the priests of the LORD, because their hand also is with David, and because they knew when he fled and did not tell it to me.» But the servants of the king would not lift their hands to strike the priests of the LORD.
And the king said to Doeg, «You turn and kill the priests!» So Doeg the Edomite turned and struck the priests, and killed on that day eighty-five men who wore a linen ephod.
Also Nob, the city of the priests, he struck with the edge of the sword, both men and women, children and nursing infants, oxen and donkeys and sheep--with the edge of the sword.
Now one of the sons of Ahimelech the son of Ahitub, named Abiathar, escaped and fled after David.
And Abiathar told David that Saul had killed the LORD́s priests.
So David said to Abiathar, «I knew that day, when Doeg the Edomite was there, that he would surely tell Saul. I have caused the death of all the persons of your fatheŕs house.
Stay with me; do not fear. For he who seeks my life seeks your life, but with me you shall be safe.»
Then they told David, saying, «Look, the Philistines are fighting against Keilah, and they are robbing the threshing floors.»
Therefore David inquired of the LORD, saying, «Shall I go and attack these Philistines?» And the LORD said to David, «Go and attack the Philistines, and save Keilah.»
But David́s men said to him, «Look, we are afraid here in Judah. How much more then if we go to Keilah against the armies of the Philistines?»
Then David inquired of the LORD once again. And the LORD answered him and said, «Arise, go down to Keilah. For I will deliver the Philistines into your hand.»
And David and his men went to Keilah and fought with the Philistines, struck them with a mighty blow, and took away their livestock. So David saved the inhabitants of Keilah.
Now it happened, when Abiathar the son of Ahimelech fled to David at Keilah, that he went down with an ephod in his hand.
And Saul was told that David had gone to Keilah. So Saul said, «God has delivered him into my hand, for he has shut himself in by entering a town that has gates and bars.»
Then Saul called all the people together for war, to go down to Keilah to besiege David and his men.
When David knew that Saul plotted evil against him, he said to Abiathar the priest, «Bring the ephod here.»
Then David said, «O LORD God of Israel, Your servant has certainly heard that Saul seeks to come to Keilah to destroy the city for my sake.
Will the men of Keilah deliver me into his hand? Will Saul come down, as Your servant has heard? O LORD God of Israel, I pray, tell Your servant.» And the LORD said, «He will come down.»
Then David said, «Will the men of Keilah deliver me and my men into the hand of Saul?» And the LORD said, «They will deliver you.»
So David and his men, about six hundred, arose and departed from Keilah and went wherever they could go. Then it was told Saul that David had escaped from Keilah; so he halted the expedition.
And David stayed in strongholds in the wilderness, and remained in the mountains in the Wilderness of Ziph. Saul sought him every day, but God did not deliver him into his hand.
So David saw that Saul had come out to seek his life. And David was in the Wilderness of Ziph in a forest.
Then Jonathan, Sauĺs son, arose and went to David in the woods and strengthened his hand in God.
And he said to him, «Do not fear, for the hand of Saul my father shall not find you. You shall be king over Israel, and I shall be next to you. Even my father Saul knows that.»
So the two of them made a covenant before the LORD. And David stayed in the woods, and Jonathan went to his own house.
Then the Ziphites came up to Saul at Gibeah, saying, «Is David not hiding with us in strongholds in the woods, in the hill of Hachilah, which is on the south of Jeshimon?
Now therefore, O king, come down according to all the desire of your soul to come down; and our part shall be to deliver him into the kinǵs hand.»
And Saul said, «Blessed are you of the LORD, for you have compassion on me.
Please go and find out for sure, and see the place where his hideout is, and who has seen him there. For I am told he is very crafty.
See therefore, and take knowledge of all the lurking places where he hides; and come back to me with certainty, and I will go with you. And it shall be, if he is in the land, that I will search for him throughout all the clans of Judah.»
So they arose and went to Ziph before Saul. But David and his men were in the Wilderness of Maon, in the plain on the south of Jeshimon.
When Saul and his men went to seek him, they told David. Therefore he went down to the rock, and stayed in the Wilderness of Maon. And when Saul heard that, he pursued David in the Wilderness of Maon.
Then Saul went on one side of the mountain, and David and his men on the other side of the mountain. So David made haste to get away from Saul, for Saul and his men were encircling David and his men to take them.
But a messenger came to Saul, saying, «Hurry and come, for the Philistines have invaded the land!»
Therefore Saul returned from pursuing David, and went against the Philistines; so they called that place the Rock of Escape.
Then David went up from there and dwelt in strongholds at En Gedi.
Now it happened, when Saul had returned from following the Philistines, that it was told him, saying, «Take note! David is in the Wilderness of En Gedi.»
Then Saul took three thousand chosen men from all Israel, and went to seek David and his men on the Rocks of the Wild Goats.
So he came to the sheepfolds by the road, where there was a cave; and Saul went in to attend to his needs. (David and his men were staying in the recesses of the cave.)
Then the men of David said to him, «This is the day of which the LORD said to you, «Behold, I will deliver your enemy into your hand, that you may do to him as it seems good to you.»́ And David arose and secretly cut off a corner of Sauĺs robe.
Now it happened afterward that David́s heart troubled him because he had cut Sauĺs robe.
And he said to his men, «The LORD forbid that I should do this thing to my master, the LORD́s anointed, to stretch out my hand against him, seeing he is the anointed of the LORD.»
So David restrained his servants with these words, and did not allow them to rise against Saul. And Saul got up from the cave and went on his way.
David also arose afterward, went out of the cave, and called out to Saul, saying, «My lord the king!» And when Saul looked behind him, David stooped with his face to the earth, and bowed down.
And David said to Saul: «Why do you listen to the words of men who say, «Indeed David seeks your harḿ?
Look, this day your eyes have seen that the LORD delivered you today into my hand in the cave, and someone urged me to kill you. But my eye spared you, and I said, «I will not stretch out my hand against my lord, for he is the LORD́s anointed.́
Moreover, my father, see! Yes, see the corner of your robe in my hand! For in that I cut off the corner of your robe, and did not kill you, know and see that there is neither evil nor rebellion in my hand, and I have not sinned against you. Yet you hunt my life to take it.
Let the LORD judge between you and me, and let the LORD avenge me on you. But my hand shall not be against you.
As the proverb of the ancients says, «Wickedness proceeds from the wicked.́ But my hand shall not be against you.
After whom has the king of Israel come out? Whom do you pursue? A dead dog? A flea?
Therefore let the LORD be judge, and judge between you and me, and see and plead my case, and deliver me out of your hand.»
So it was, when David had finished speaking these words to Saul, that Saul said, «Is this your voice, my son David?» And Saul lifted up his voice and wept.
Then he said to David: «You are more righteous than I; for you have rewarded me with good, whereas I have rewarded you with evil.
And you have shown this day how you have dealt well with me; for when the LORD delivered me into your hand, you did not kill me.
For if a man finds his enemy, will he let him get away safely? Therefore may the LORD reward you with good for what you have done to me this day.
And now I know indeed that you shall surely be king, and that the kingdom of Israel shall be established in your hand.
Therefore swear now to me by the LORD that you will not cut off my descendants after me, and that you will not destroy my name from my fatheŕs house.»
So David swore to Saul. And Saul went home, but David and his men went up to the stronghold.
Then Samuel died; and the Israelites gathered together and lamented for him, and buried him at his home in Ramah. And David arose and went down to the Wilderness of Paran.
Now there was a man in Maon whose business was in Carmel, and the man was very rich. He had three thousand sheep and a thousand goats. And he was shearing his sheep in Carmel.
The name of the man was Nabal, and the name of his wife Abigail. And she was a woman of good understanding and beautiful appearance; but the man was harsh and evil in his doings. He was of the house of Caleb.
When David heard in the wilderness that Nabal was shearing his sheep,
David sent ten young men; and David said to the young men, «Go up to Carmel, go to Nabal, and greet him in my name.
And thus you shall say to him who lives in prosperity: «Peace be to you, peace to your house, and peace to all that you have!
Now I have heard that you have shearers. Your shepherds were with us, and we did not hurt them, nor was there anything missing from them all the while they were in Carmel.
Ask your young men, and they will tell you. Therefore let my young men find favor in your eyes, for we come on a feast day. Please give whatever comes to your hand to your servants and to your son David.»́
So when David́s young men came, they spoke to Nabal according to all these words in the name of David, and waited.
Then Nabal answered David́s servants, and said, «Who is David, and who is the son of Jesse? There are many servants nowadays who break away each one from his master.
Shall I then take my bread and my water and my meat that I have killed for my shearers, and give it to men when I do not know where they are from?»
So David́s young men turned on their heels and went back; and they came and told him all these words.
Then David said to his men, «Every man gird on his sword.» So every man girded on his sword, and David also girded on his sword. And about four hundred men went with David, and two hundred stayed with the supplies.
Now one of the young men told Abigail, Nabaĺs wife, saying, «Look, David sent messengers from the wilderness to greet our master; and he reviled them.
But the men were very good to us, and we were not hurt, nor did we miss anything as long as we accompanied them, when we were in the fields.
They were a wall to us both by night and day, all the time we were with them keeping the sheep.
Now therefore, know and consider what you will do, for harm is determined against our master and against all his household. For he is such a scoundrel that one cannot speak to him.»
Then Abigail made haste and took two hundred loaves of bread, two skins of wine, five sheep already dressed, five seahs of roasted grain, one hundred clusters of raisins, and two hundred cakes of figs, and loaded them on donkeys.
And she said to her servants, «Go on before me; see, I am coming after you.» But she did not tell her husband Nabal.
So it was, as she rode on the donkey, that she went down under cover of the hill; and there were David and his men, coming down toward her, and she met them.
Now David had said, «Surely in vain I have protected all that this fellow has in the wilderness, so that nothing was missed of all that belongs to him. And he has repaid me evil for good.
May God do so, and more also, to the enemies of David, if I leave one male of all who belong to him by morning light.»
Now when Abigail saw David, she dismounted quickly from the donkey, fell on her face before David, and bowed down to the ground.
So she fell at his feet and said: «On me, my lord, on me let this iniquity be! And please let your maidservant speak in your ears, and hear the words of your maidservant.
Please, let not my lord regard this scoundrel Nabal. For as his name is, so is he: Nabal is his name, and folly is with him! But I, your maidservant, did not see the young men of my lord whom you sent.
Now therefore, my lord, as the LORD lives and as your soul lives, since the LORD has held you back from coming to bloodshed and from avenging yourself with your own hand, now then, let your enemies and those who seek harm for my lord be as Nabal.
And now this present which your maidservant has brought to my lord, let it be given to the young men who follow my lord.
Please forgive the trespass of your maidservant. For the LORD will certainly make for my lord an enduring house, because my lord fights the battles of the LORD, and evil is not found in you throughout your days.
Yet a man has risen to pursue you and seek your life, but the life of my lord shall be bound in the bundle of the living with the LORD your God; and the lives of your enemies He shall sling out, as from the pocket of a sling.
And it shall come to pass, when the LORD has done for my lord according to all the good that He has spoken concerning you, and has appointed you ruler over Israel,
that this will be no grief to you, nor offense of heart to my lord, either that you have shed blood without cause, or that my lord has avenged himself. But when the LORD has dealt well with my lord, then remember your maidservant.»
Then David said to Abigail: «Blessed is the LORD God of Israel, who sent you this day to meet me!
And blessed is your advice and blessed are you, because you have kept me this day from coming to bloodshed and from avenging myself with my own hand.
For indeed, as the LORD God of Israel lives, who has kept me back from hurting you, unless you had hurried and come to meet me, surely by morning light no males would have been left to Nabal!»
So David received from her hand what she had brought him, and said to her, «Go up in peace to your house. See, I have heeded your voice and respected your person.»
Now Abigail went to Nabal, and there he was, holding a feast in his house, like the feast of a king. And Nabaĺs heart was merry within him, for he was very drunk; therefore she told him nothing, little or much, until morning light.
So it was, in the morning, when the wine had gone from Nabal, and his wife had told him these things, that his heart died within him, and he became like a stone.
Then it happened, after about ten days, that the LORD struck Nabal, and he died.
So when David heard that Nabal was dead, he said, «Blessed be the LORD, who has pleaded the cause of my reproach from the hand of Nabal, and has kept His servant from evil! For the LORD has returned the wickedness of Nabal on his own head.» And David sent and proposed to Abigail, to take her as his wife.
When the servants of David had come to Abigail at Carmel, they spoke to her saying, «David sent us to you, to ask you to become his wife.»
Then she arose, bowed her face to the earth, and said, «Here is your maidservant, a servant to wash the feet of the servants of my lord.»
So Abigail rose in haste and rode on a donkey, attended by five of her maidens; and she followed the messengers of David, and became his wife.
David also took Ahinoam of Jezreel, and so both of them were his wives.
But Saul had given Michal his daughter, David́s wife, to Palti the son of Laish, who was from Gallim.
Now the Ziphites came to Saul at Gibeah, saying, «Is David not hiding in the hill of Hachilah, opposite Jeshimon?»
Then Saul arose and went down to the Wilderness of Ziph, having three thousand chosen men of Israel with him, to seek David in the Wilderness of Ziph.
And Saul encamped in the hill of Hachilah, which is opposite Jeshimon, by the road. But David stayed in the wilderness, and he saw that Saul came after him into the wilderness.
David therefore sent out spies, and understood that Saul had indeed come.
So David arose and came to the place where Saul had encamped. And David saw the place where Saul lay, and Abner the son of Ner, the commander of his army. Now Saul lay within the camp, with the people encamped all around him.
Then David answered, and said to Ahimelech the Hittite and to Abishai the son of Zeruiah, brother of Joab, saying, «Who will go down with me to Saul in the camp?» And Abishai said, «I will go down with you.»
So David and Abishai came to the people by night; and there Saul lay sleeping within the camp, with his spear stuck in the ground by his head. And Abner and the people lay all around him.
Then Abishai said to David, «God has delivered your enemy into your hand this day. Now therefore, please, let me strike him at once with the spear, right to the earth; and I will not have to strike him a second time!»
But David said to Abishai, «Do not destroy him; for who can stretch out his hand against the LORD́s anointed, and be guiltless?»
David said furthermore, «As the LORD lives, the LORD shall strike him, or his day shall come to die, or he shall go out to battle and perish.
The LORD forbid that I should stretch out my hand against the LORD́s anointed. But please, take now the spear and the jug of water that are by his head, and let us go.»
So David took the spear and the jug of water by Sauĺs head, and they got away; and no man saw or knew it or awoke. For they were all asleep, because a deep sleep from the LORD had fallen on them.
Now David went over to the other side, and stood on the top of a hill afar off, a great distance being between them.
And David called out to the people and to Abner the son of Ner, saying, «Do you not answer, Abner?» Then Abner answered and said, «Who are you, calling out to the king?»
So David said to Abner, «Are you not a man? And who is like you in Israel? Why then have you not guarded your lord the king? For one of the people came in to destroy your lord the king.
This thing that you have done is not good. As the LORD lives, you deserve to die, because you have not guarded your master, the LORD́s anointed. And now see where the kinǵs spear is, and the jug of water that was by his head.»
Then Saul knew David́s voice, and said, «Is that your voice, my son David?» David said, «It is my voice, my lord, O king.»
And he said, «Why does my lord thus pursue his servant? For what have I done, or what evil is in my hand?
Now therefore, please, let my lord the king hear the words of his servant: If the LORD has stirred you up against me, let Him accept an offering. But if it is the children of men, may they be cursed before the LORD, for they have driven me out this day from sharing in the inheritance of the LORD, saying, «Go, serve other gods.́
So now, do not let my blood fall to the earth before the face of the LORD. For the king of Israel has come out to seek a flea, as when one hunts a partridge in the mountains.»
Then Saul said, «I have sinned. Return, my son David. For I will harm you no more, because my life was precious in your eyes this day. Indeed I have played the fool and erred exceedingly.»
And David answered and said, «Here is the kinǵs spear. Let one of the young men come over and get it.
May the LORD repay every man for his righteousness and his faithfulness; for the LORD delivered you into my hand today, but I would not stretch out my hand against the LORD́s anointed.
And indeed, as your life was valued much this day in my eyes, so let my life be valued much in the eyes of the LORD, and let Him deliver me out of all tribulation.»
Then Saul said to David, «May you be blessed, my son David! You shall both do great things and also still prevail.» So David went on his way, and Saul returned to his place.
And David said in his heart, «Now I shall perish someday by the hand of Saul. There is nothing better for me than that I should speedily escape to the land of the Philistines; and Saul will despair of me, to seek me anymore in any part of Israel. So I shall escape out of his hand.»
Then David arose and went over with the six hundred men who were with him to Achish the son of Maoch, king of Gath.
So David dwelt with Achish at Gath, he and his men, each man with his household, and David with his two wives, Ahinoam the Jezreelitess, and Abigail the Carmelitess, Nabaĺs widow.
And it was told Saul that David had fled to Gath; so he sought him no more.
Then David said to Achish, «If I have now found favor in your eyes, let them give me a place in some town in the country, that I may dwell there. For why should your servant dwell in the royal city with you?»
So Achish gave him Ziklag that day. Therefore Ziklag has belonged to the kings of Judah to this day.
Now the time that David dwelt in the country of the Philistines was one full year and four months.
And David and his men went up and raided the Geshurites, the Girzites, and the Amalekites. For those nations were the inhabitants of the land from of old, as you go to Shur, even as far as the land of Egypt.
Whenever David attacked the land, he left neither man nor woman alive, but took away the sheep, the oxen, the donkeys, the camels, and the apparel, and returned and came to Achish.
Then Achish would say, «Where have you made a raid today?» And David would say, «Against the southern area of Judah, or against the southern area of the Jerahmeelites, or against the southern area of the Kenites.»
David would save neither man nor woman alive, to bring news to Gath, saying, «Lest they should inform on us, saying, «Thus David did.»́ And thus was his behavior all the time he dwelt in the country of the Philistines.
So Achish believed David, saying, «He has made his people Israel utterly abhor him; therefore he will be my servant forever.»
Now it happened in those days that the Philistines gathered their armies together for war, to fight with Israel. And Achish said to David, «You assuredly know that you will go out with me to battle, you and your men.»
So David said to Achish, «Surely you know what your servant can do.» And Achish said to David, «Therefore I will make you one of my chief guardians forever.»
Now Samuel had died, and all Israel had lamented for him and buried him in Ramah, in his own city. And Saul had put the mediums and the spiritists out of the land.
Then the Philistines gathered together, and came and encamped at Shunem. So Saul gathered all Israel together, and they encamped at Gilboa.
When Saul saw the army of the Philistines, he was afraid, and his heart trembled greatly.
And when Saul inquired of the LORD, the LORD did not answer him, either by dreams or by Urim or by the prophets.
Then Saul said to his servants, «Find me a woman who is a medium, that I may go to her and inquire of her.» And his servants said to him, «In fact, there is a woman who is a medium at En Dor.»
So Saul disguised himself and put on other clothes, and he went, and two men with him; and they came to the woman by night. And he said, «Please conduct a s^eaance for me, and bring up for me the one I shall name to you.»
Then the woman said to him, «Look, you know what Saul has done, how he has cut off the mediums and the spiritists from the land. Why then do you lay a snare for my life, to cause me to die?»
And Saul swore to her by the LORD, saying, «As the LORD lives, no punishment shall come upon you for this thing.»
Then the woman said, «Whom shall I bring up for you?» And he said, «Bring up Samuel for me.»
When the woman saw Samuel, she cried out with a loud voice. And the woman spoke to Saul, saying, «Why have you deceived me? For you are Saul!»
And the king said to her, «Do not be afraid. What did you see?» And the woman said to Saul, «I saw a spirit ascending out of the earth.»
So he said to her, «What is his form?» And she said, «An old man is coming up, and he is covered with a mantle.» And Saul perceived that it was Samuel, and he stooped with his face to the ground and bowed down.
Now Samuel said to Saul, «Why have you disturbed me by bringing me up?» And Saul answered, «I am deeply distressed; for the Philistines make war against me, and God has departed from me and does not answer me anymore, neither by prophets nor by dreams. Therefore I have called you, that you may reveal to me what I should do.»
Then Samuel said: «So why do you ask me, seeing the LORD has departed from you and has become your enemy?
And the LORD has done for Himself as He spoke by me. For the LORD has torn the kingdom out of your hand and given it to your neighbor, David.
Because you did not obey the voice of the LORD nor execute His fierce wrath upon Amalek, therefore the LORD has done this thing to you this day.
Moreover the LORD will also deliver Israel with you into the hand of the Philistines. And tomorrow you and your sons will be with me. The LORD will also deliver the army of Israel into the hand of the Philistines.»
Immediately Saul fell full length on the ground, and was dreadfully afraid because of the words of Samuel. And there was no strength in him, for he had eaten no food all day or all night.
And the woman came to Saul and saw that he was severely troubled, and said to him, «Look, your maidservant has obeyed your voice, and I have put my life in my hands and heeded the words which you spoke to me.
Now therefore, please, heed also the voice of your maidservant, and let me set a piece of bread before you; and eat, that you may have strength when you go on your way.»
But he refused and said, «I will not eat.» So his servants, together with the woman, urged him; and he heeded their voice. Then he arose from the ground and sat on the bed.
Now the woman had a fatted calf in the house, and she hastened to kill it. And she took flour and kneaded it, and baked unleavened bread from it.
So she brought it before Saul and his servants, and they ate. Then they rose and went away that night.
Then the Philistines gathered together all their armies at Aphek, and the Israelites encamped by a fountain which is in Jezreel.
And the lords of the Philistines passed in review by hundreds and by thousands, but David and his men passed in review at the rear with Achish.
Then the princes of the Philistines said, «What are these Hebrews doing here?» And Achish said to the princes of the Philistines, «Is this not David, the servant of Saul king of Israel, who has been with me these days, or these years? And to this day I have found no fault in him since he defected to me.»
But the princes of the Philistines were angry with him; so the princes of the Philistines said to him, «Make this fellow return, that he may go back to the place which you have appointed for him, and do not let him go down with us to battle, lest in the battle he become our adversary. For with what could he reconcile himself to his master, if not with the heads of these men?
Is this not David, of whom they sang to one another in dances, saying: «Saul has slain his thousands, And David his ten thousandś?»
Then Achish called David and said to him, «Surely, as the LORD lives, you have been upright, and your going out and your coming in with me in the army is good in my sight. For to this day I have not found evil in you since the day of your coming to me. Nevertheless the lords do not favor you.
Therefore return now, and go in peace, that you may not displease the lords of the Philistines.»
So David said to Achish, «But what have I done? And to this day what have you found in your servant as long as I have been with you, that I may not go and fight against the enemies of my lord the king?»
Then Achish answered and said to David, «I know that you are as good in my sight as an angel of God; nevertheless the princes of the Philistines have said, «He shall not go up with us to the battle.́
Now therefore, rise early in the morning with your masteŕs servants who have come with you. And as soon as you are up early in the morning and have light, depart.»
So David and his men rose early to depart in the morning, to return to the land of the Philistines. And the Philistines went up to Jezreel.
Now it happened, when David and his men came to Ziklag, on the third day, that the Amalekites had invaded the South and Ziklag, attacked Ziklag and burned it with fire,
and had taken captive the women and those who were there, from small to great; they did not kill anyone, but carried them away and went their way.
So David and his men came to the city, and there it was, burned with fire; and their wives, their sons, and their daughters had been taken captive.
Then David and the people who were with him lifted up their voices and wept, until they had no more power to weep.
And David́s two wives, Ahinoam the Jezreelitess, and Abigail the widow of Nabal the Carmelite, had been taken captive.
Now David was greatly distressed, for the people spoke of stoning him, because the soul of all the people was grieved, every man for his sons and his daughters. But David strengthened himself in the LORD his God.
Then David said to Abiathar the priest, Ahimelech́s son, «Please bring the ephod here to me.» And Abiathar brought the ephod to David.
So David inquired of the LORD, saying, «Shall I pursue this troop? Shall I overtake them?» And He answered him, «Pursue, for you shall surely overtake them and without fail recover all.»
So David went, he and the six hundred men who were with him, and came to the Brook Besor, where those stayed who were left behind.
But David pursued, he and four hundred men; for two hundred stayed behind, who were so weary that they could not cross the Brook Besor.
Then they found an Egyptian in the field, and brought him to David; and they gave him bread and he ate, and they let him drink water.
And they gave him a piece of a cake of figs and two clusters of raisins. So when he had eaten, his strength came back to him; for he had eaten no bread nor drunk water for three days and three nights.
Then David said to him, «To whom do you belong, and where are you from?» And he said, «I am a young man from Egypt, servant of an Amalekite; and my master left me behind, because three days ago I fell sick.
We made an invasion of the southern area of the Cherethites, in the territory which belongs to Judah, and of the southern area of Caleb; and we burned Ziklag with fire.»
And David said to him, «Can you take me down to this troop?» So he said, «Swear to me by God that you will neither kill me nor deliver me into the hands of my master, and I will take you down to this troop.»
And when he had brought him down, there they were, spread out over all the land, eating and drinking and dancing, because of all the great spoil which they had taken from the land of the Philistines and from the land of Judah.
Then David attacked them from twilight until the evening of the next day. Not a man of them escaped, except four hundred young men who rode on camels and fled.
So David recovered all that the Amalekites had carried away, and David rescued his two wives.
And nothing of theirs was lacking, either small or great, sons or daughters, spoil or anything which they had taken from them; David recovered all.
Then David took all the flocks and herds they had driven before those other livestock, and said, «This is David́s spoil.»
Now David came to the two hundred men who had been so weary that they could not follow David, whom they also had made to stay at the Brook Besor. So they went out to meet David and to meet the people who were with him. And when David came near the people, he greeted them.
Then all the wicked and worthless men of those who went with David answered and said, «Because they did not go with us, we will not give them any of the spoil that we have recovered, except for every mańs wife and children, that they may lead them away and depart.»
But David said, «My brethren, you shall not do so with what the LORD has given us, who has preserved us and delivered into our hand the troop that came against us.
For who will heed you in this matter? But as his part is who goes down to the battle, so shall his part be who stays by the supplies; they shall share alike.»
So it was, from that day forward; he made it a statute and an ordinance for Israel to this day.
Now when David came to Ziklag, he sent some of the spoil to the elders of Judah, to his friends, saying, «Here is a present for you from the spoil of the enemies of the LORD»--
to those who were in Bethel, those who were in Ramoth of the South, those who were in Jattir,
those who were in Aroer, those who were in Siphmoth, those who were in Eshtemoa,
those who were in Rachal, those who were in the cities of the Jerahmeelites, those who were in the cities of the Kenites,
those who were in Hormah, those who were in Chorashan, those who were in Athach,
those who were in Hebron, and to all the places where David himself and his men were accustomed to rove.
Now the Philistines fought against Israel; and the men of Israel fled from before the Philistines, and fell slain on Mount Gilboa.
Then the Philistines followed hard after Saul and his sons. And the Philistines killed Jonathan, Abinadab, and Malchishua, Sauĺs sons.
The battle became fierce against Saul. The archers hit him, and he was severely wounded by the archers.
Then Saul said to his armorbearer, «Draw your sword, and thrust me through with it, lest these uncircumcised men come and thrust me through and abuse me.» But his armorbearer would not, for he was greatly afraid. Therefore Saul took a sword and fell on it.
And when his armorbearer saw that Saul was dead, he also fell on his sword, and died with him.
So Saul, his three sons, his armorbearer, and all his men died together that same day.
And when the men of Israel who were on the other side of the valley, and those who were on the other side of the Jordan, saw that the men of Israel had fled and that Saul and his sons were dead, they forsook the cities and fled; and the Philistines came and dwelt in them.
So it happened the next day, when the Philistines came to strip the slain, that they found Saul and his three sons fallen on Mount Gilboa.
And they cut off his head and stripped off his armor, and sent word throughout the land of the Philistines, to proclaim it in the temple of their idols and among the people.
Then they put his armor in the temple of the Ashtoreths, and they fastened his body to the wall of Beth Shan.
Now when the inhabitants of Jabesh Gilead heard what the Philistines had done to Saul,
all the valiant men arose and traveled all night, and took the body of Saul and the bodies of his sons from the wall of Beth Shan; and they came to Jabesh and burned them there.
Then they took their bones and buried them under the tamarisk tree at Jabesh, and fasted seven days.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible