Скрыть
17:2
17:3
17:6
17:7
17:8
17:9
17:11
17:16
17:17
17:18
17:19
17:20
17:21
17:22
17:24
17:25
17:27
17:29
17:30
17:31
17:32
17:33
17:35
17:36
17:38
17:39
17:40
17:41
17:43
17:48
17:51
17:52
17:53
17:54
17:56
17:57
Синодальный
1 Голиаф из Гефа, единоборец стана Филистимского, оскорбляет израилитян и хулит Бога Израилева; 12 Давид, навещавший братьев, слышит насмешки Голиафа; 28 он убеждает Саула позволить ему выйти против Голиафа; 41 Давид убивает Голиафа камнем из пращи и отрубает ему голову; 52 Израиль прогоняет Филистимлян.
Филистимляне собрали войска свои для войны и собрались в Сокхофе, что в Иудее, и расположились станом между Сокхофом и Азеком в Ефес-Даммиме.
А Саул и Израильтяне собрались и расположились станом в долине дуба и приготовились к войне против Филистимлян.
И стали Филистимляне на горе с одной стороны, и Израильтяне на горе с другой стороны, а между ними была долина.
И выступил из стана Филистимского единоборец, по имени Голиаф, из Гефа; ростом он – шести локтей и пяди.
Медный шлем на голове его; и одет он был в чешуйчатую броню, и вес брони его – пять тысяч сиклей меди;
медные наколенники на ногах его, и медный щит за плечами его;
и древко копья его, как навой у ткачей; а самое копье его в шестьсот сиклей железа, и пред ним шел оруженосец.
И стал он и кричал к полкам Израильским, говоря им: зачем вышли вы воевать? Не Филистимлянин ли я, а вы рабы Сауловы? Выберите у себя человека, и пусть сойдет ко мне;
если он может сразиться со мною и убьет меня, то мы будем вашими рабами; если же я одолею его и убью его, то вы будете нашими рабами и будете служить нам.
И сказал Филистимлянин: сегодня я посрамлю полки Израильские; дайте мне человека, и мы сразимся вдвоем.
И услышали Саул и все Израильтяне эти слова Филистимлянина, и очень испугались и ужаснулись.
Давид же был сын Ефрафянина из Вифлеема Иудина, по имени Иессея, у которого было восемь сыновей. Этот человек во дни Саула достиг старости и был старший между мужами.
Три старших сына Иессеевы пошли с Саулом на войну; имена трех сыновей его, пошедших на войну: старший – Елиав, второй за ним – Аминадав, и третий – Самма;
Давид же был меньший. Трое старших пошли с Саулом,
а Давид возвратился от Саула, чтобы пасти овец отца своего в Вифлееме.
И выступал Филистимлянин тот утром и вечером и выставлял себя сорок дней.
И сказал Иессей Давиду, сыну своему: возьми для братьев своих ефу сушеных зерен и десять этих хлебов и отнеси поскорее в стан к твоим братьям;
а эти десять сыров отнеси тысяченачальнику и наведайся о здоровье братьев и узнай о нуждах их.
Саул и они и все Израильтяне находились в долине дуба и готовились к сражению с Филистимлянами.
И встал Давид рано утром, и поручил овец сторожу, и, взяв ношу, пошел, как приказал ему Иессей, и пришел к обозу, когда войско выведено было в строй и с криком готовилось к сражению.
И расположили Израильтяне и Филистимляне строй против строя.
Давид оставил свою ношу обозному сторожу и побежал в ряды и, придя, спросил братьев своих о здоровье.
И вот, когда он разговаривал с ними, единоборец, по имени Голиаф, Филистимлянин из Гефа, выступает из рядов Филистимских и говорит те слова, и Давид услышал их.
И все Израильтяне, увидев этого человека, убегали от него и весьма боялись.
И говорили Израильтяне: видите этого выступающего человека? Он выступает, чтобы поносить Израиля. Если бы кто убил его, одарил бы того царь великим богатством, и дочь свою выдал бы за него, и дом отца его сделал бы свободным в Израиле.
И сказал Давид людям, стоящим с ним: что сделают тому, кто убьет этого Филистимлянина и снимет поношение с Израиля? ибо кто этот необрезанный Филистимлянин, что так поносит воинство Бога живаго?
И сказал ему народ те же слова, говоря: вот что сделано будет тому человеку, который убьет его.
И услышал Елиав, старший брат Давида, что говорил он с людьми, и рассердился Елиав на Давида и сказал: зачем ты сюда пришел и на кого оставил немногих овец тех в пустыне? Я знаю высокомерие твое и дурное сердце твое, ты пришел посмотреть на сражение.
И сказал Давид: что же я сделал? не слова ли это?
И отворотился от него к другому и говорил те же слова, и отвечал ему народ по-прежнему.
И услышали слова, которые говорил Давид, и пересказали Саулу, и тот призвал его.
И сказал Давид Саулу: пусть никто не падает духом из-за него; раб твой пойдет и сразится с этим Филистимлянином.
И сказал Саул Давиду: не можешь ты идти против этого Филистимлянина, чтобы сразиться с ним, ибо ты еще юноша, а он воин от юности своей.
И сказал Давид Саулу: раб твой пас овец у отца своего, и когда, бывало, приходил лев или медведь и уносил овцу из стада,
то я гнался за ним и нападал на него и отнимал из пасти его; а если он бросался на меня, то я брал его за космы и поражал его и умерщвлял его;
и льва и медведя убивал раб твой, и с этим Филистимлянином необрезанным будет то же, что с ними, потому что так поносит воинство Бога живаго. [Не пойти ли мне и поразить его, чтобы снять поношение с Израиля? Ибо кто этот необрезанный?]
И сказал Давид: Господь, Который избавлял меня от льва и медведя, избавит меня и от руки этого Филистимлянина. И сказал Саул Давиду: иди, и да будет Господь с тобою.
И одел Саул Давида в свои одежды, и возложил на голову его медный шлем, и надел на него броню.
И опоясался Давид мечом его сверх одежды и начал ходить, ибо не привык к такому вооружению; потом сказал Давид Саулу: я не могу ходить в этом, я не привык. И снял Давид все это с себя.
И взял посох свой в руку свою, и выбрал себе пять гладких камней из ручья, и положил их в пастушескую сумку, которая была с ним; и с сумкою и с пращою в руке своей выступил против Филистимлянина.
Выступил и Филистимлянин, идя и приближаясь к Давиду, и оруженосец шел впереди его.
И взглянул Филистимлянин и, увидев Давида, с презрением посмотрел на него, ибо он был молод, белокур и красив лицем.
И сказал Филистимлянин Давиду: что ты идешь на меня с палкою [и с камнями]? разве я собака? [И сказал Давид: нет, но хуже собаки.] И проклял Филистимлянин Давида своими богами.
И сказал Филистимлянин Давиду: подойди ко мне, и я отдам тело твое птицам небесным и зверям полевым.
А Давид отвечал Филистимлянину: ты идешь против меня с мечом и копьем и щитом, а я иду против тебя во имя Господа Саваофа, Бога воинств Израильских, которые ты поносил;
ныне предаст тебя Господь в руку мою, и я убью тебя, и сниму с тебя голову твою, и отдам [труп твой и] трупы войска Филистимского птицам небесным и зверям земным, и узнает вся земля, что есть Бог в Израиле;
и узнает весь этот сонм, что не мечом и копьем спасает Господь, ибо это война Господа, и Он предаст вас в руки наши.
Когда Филистимлянин поднялся и стал подходить и приближаться навстречу Давиду, Давид поспешно побежал к строю навстречу Филистимлянину.
И опустил Давид руку свою в сумку и взял оттуда камень, и бросил из пращи и поразил Филистимлянина в лоб, так что камень вонзился в лоб его, и он упал лицем на землю.
Так одолел Давид Филистимлянина пращею и камнем, и поразил Филистимлянина и убил его; меча же не было в руках Давида.
Тогда Давид подбежал и, наступив на Филистимлянина, взял меч его и вынул его из ножен, ударил его и отсек им голову его; Филистимляне, увидев, что силач их умер, побежали.
И поднялись мужи Израильские и Иудейские, и воскликнули и гнали Филистимлян до входа в долину и до ворот Аккарона. И падали поражаемые Филистимляне по дороге Шааримской до Гефа и до Аккарона.
И возвратились сыны Израилевы из погони за Филистимлянами и разграбили стан их.
И взял Давид голову Филистимлянина и отнес ее в Иерусалим, а оружие его положил в шатре своем.
Когда Саул увидел Давида, выходившего против Филистимлянина, то сказал Авениру, начальнику войска: Авенир, чей сын этот юноша? Авенир сказал: да живет душа твоя, царь; я не знаю.
И сказал царь: так спроси, чей сын этот юноша?
Когда же Давид возвращался после поражения Филистимлянина, то Авенир взял его и привел к Саулу, и голова Филистимлянина была в руке его.
И спросил его Саул: чей ты сын, юноша? И отвечал Давид: сын раба твоего Иессея из Вифлеема.
Церковнославянский (рус)
И собира́ша иноплеме́н­ницы полки́ своя́ на бра́нь, и собра́шася въ сокхо́ѳѣ Иуде́йстѣмъ, и ополчи́шася средѣ́ сокхо́ѳа и среди́ азика́ во Афесдомми́нѣ.
Сау́лъ же и му́жiе Изра́илевы собра́шася и ополчи́шася во удо́ли тереви́нѳа и устроя́хуся на бра́нь проти́ву иноплеме́н­никомъ.
И иноплеме́н­ницы стоя́ху на горѣ́ от­сю́ду осо́бь, Изра́иль же стоя́ше на горѣ́ от­ону́ду, и удо́ль между́ и́ми бя́ше.
И изы́де му́жъ си́ленъ изъ полка́ иноплеме́н­нича, и́мя ему́ голiа́ѳъ от­ ге́ѳа, высота́ его́ ше́сть лако́тъ и пя́дь:
и шле́мъ мѣ́дянъ на главѣ́ его́, и въ броню́ кольча́ту то́й оболче́нъ бя́ше: и вѣ́съ брони́ его́ пя́ть ты́сящъ Си́кль мѣ́ди и желѣ́за:
и поно́жы мѣ́дяны верху́ го́ленiй его́, и щи́тъ мѣ́дянъ на плеща́хъ его́:
и ра́товище копiя́ его́ а́ки ору́дiе тку́щихъ, и копiе́ его́ ше́сть со́тъ Си́кль желѣ́за: и нося́й ору́жiе его́ идя́ше предъ ни́мъ.
И ста́ и возопи́ предъ полки́ Изра́илевыми и рече́ и́мъ: почто́ изыдо́сте, ополчи́тися ли на бра́нь проти́ву на́мъ? нѣ́смь ли а́зъ иноплеме́н­никъ, вы́ же Евре́е Сау́ловы? избери́те себѣ́ му́жа, и да сни́детъ ко мнѣ́:
и а́ще воз­мо́жетъ со мно́ю бра́тися и одолѣ́етъ ми́, бу́демъ ва́мъ раби́: а́ще же а́зъ воз­могу́ одолѣ́ти ему́, бу́дете вы́ на́мъ раби́ и порабо́таете на́мъ.
И рече́ иноплеме́н­никъ: се́, а́зъ дне́сь уничижи́хъ по́лкъ Изра́илевъ въ се́й де́нь: дади́те ми́ му́жа, и́же побо́рет­ся со мно́ю еди́нъ.
И слы́ша Сау́лъ и ве́сь Изра́иль глаго́лы иноплеме́н­ничи сiя́ и ужасо́шася и убоя́шася зѣло́.
Дави́дъ же Ефраѳе́евъ, се́й бѣ́ от­ Виѳлее́ма Иу́дина, и́мя же отцу́ его́ Иессе́й, ему́же бѣ́ о́смь сыно́въ. Во дни́ же Сау́ловы бѣ́ му́жъ то́й состарѣ́ся въ муже́хъ.
И идо́ша три́ сы́ны Иессе́евы старѣ́йшiи на бра́нь съ Сау́ломъ: имена́ же сыно́въ его́ поше́дшихъ на бра́нь, Елiа́въ перворо́дный его́, и вторы́й Аминада́въ, и тре́тiй самма́.
Дави́дъ же бѣ́ юнѣ́йшiй, и три́ бо́лшiи его́ идо́ша вслѣ́дъ Сау́ла.
Дави́дъ же воз­врати́вся от­ Сау́ла, отъи́де пасти́ о́вцы отца́ сво­его́ въ Виѳлее́мъ.
И при­­хожда́­ше иноплеме́н­никъ у́тро и въ ве́черъ, явля́яся предъ Изра́илемъ четы́редесять дні́й.
И рече́ Иессе́й дави́ду сы́ну сво­ему́: воз­ми́ у́бо бра́тiямъ тво­и́мъ мѣ́ру е́фи муки́ и де́сять хлѣ́бъ си́хъ, и иди́ въ по́лкъ, и да́ждь бра́тiямъ тво­и́мъ:
и де́сять сы́ровъ от­ млека́ сего́, и да́ждь ты́сящнику: и бра́тiю свою́ посѣти́ въ ми́рѣ, и ели́кихъ а́ще тре́буютъ, увѣ́си, суббо́т­ст­вовати же бу́деши со мно́ю.
Сау́лъ же и вси́ лю́дiе бя́ху во удо́ли ду́ба ра́ту­ю­щеся со иноплеме́н­ники.
И воста́ дави́дъ ра́но, о́вцы же оста́ви со стра́жею, и взя́, и отъи́де, я́коже заповѣ́да ему́ оте́цъ его́ Иессе́й: и прiи́де на мѣ́сто, идѣ́же исхожда́ху си́льнiи на бра́нь и вопiя́ху въ полцѣ́хъ.
Зане́же вооружа́­шеся Изра́иль проти́ву иноплеме́н­никомъ, и иноплеме́н­ницы вооружа́хуся проти́ву Изра́иля.
И положи́ дави́дъ бре́мя свое́ въ рука́хъ стра́жа, и тече́ въ по́лкъ, и при­­ше́дъ вопроси́ бра́тiю свою́ въ ми́рѣ.
Глаго́лющу же ему́ съ ни́ми, и се́, му́жъ месе́йскiй, ему́же и́мя голiа́ѳъ, Филисти́млянинъ от­ ге́ѳы, изы́де от­ полко́въ иноплеме́н­ничихъ и глаго́ла по словесе́мъ си́мъ, и услы́ша дави́дъ.
И вси́ му́жiе Изра́илевы егда́ уви́дѣша му́жа, и бѣжа́ша от­ лица́ его́ и убоя́шася зѣло́.
И рѣ́ша му́жiе Изра́илтестiи: ви́дѣсте ли му́жа сего́ восходя́ща, я́ко поноси́ти Изра́иля прiи́де? и а́ще бу́детъ му́жъ, и́же убiе́тъ его́, обогати́тъ его́ ца́рь бога́т­ст­вомъ ве́лiимъ, и дще́рь свою́ да́стъ ему́, и до́мъ отца́ его́ сотвори́тъ свобо́денъ во Изра́или.
И рече́ дави́дъ къ муже́мъ стоя́щымъ съ ни́мъ, глаго́ля: что́ сотворите́ му́жу, и́же убiе́тъ иноплеме́н­ника о́наго и отъ­и́метъ поноше́нiе от­ Изра́иля? я́ко кто́ е́сть иноплеме́н­никъ необрѣ́зан­ный се́й, и́же поно́ситъ полку́ Бо́га жива́го?
И реко́ша ему́ лю́дiе по словеси́ сему́, глаго́люще: та́ко сотвори́т­ся му́жу, и́же убiе́тъ его́.
И услы́ша Елiа́въ бра́тъ его́ бо́лшiй, внегда́ глаго́лати ему́ къ муже́мъ: и разгнѣ́вася я́ростiю Елiа́въ на дави́да и рече́: почто́ сѣ́мо при­­ше́лъ еси́? и кому́ оста́вилъ еси́ ма́лыя о́вцы о́ны въ пусты́ни? вѣ́мъ а́зъ го́рдость твою́ и зло́бу се́рдца тво­его́, я́ко видѣ́нiя ра́ди бра́ни при­­ше́лъ еси́.
И рече́ дави́дъ: что́ сотвори́хъ ны́нѣ? нѣ́сть ли рѣ́чь?
И от­врати́ся от­ него́ ко ино́му и рече́ по словеси́ сему́. И от­вѣща́ша ему́ лю́дiе по словеси́ пре́жнему.
И слы́шаны бы́ша глаго́лы, и́хже глаго́ла дави́дъ, и воз­вѣсти́ша предъ Сау́ломъ: и поя́ша его́ лю́дiе и при­­ведо́ша его́ предъ Сау́ла.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: да не ужаса́ет­ся се́рдце господи́ну мо­ему́ о се́мъ, ра́бъ тво́й по́йдетъ и побо́рет­ся со иноплеме́н­никомъ си́мъ.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: не воз­мо́жеши пойти́ ко иноплеме́н­нику сему́ бра́тися съ ни́мъ, я́ко ты́ дѣ́тищь еси́, се́й же му́жъ боре́цъ е́сть от­ ю́ности сво­ея́.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: егда́ пася́ше ра́бъ тво́й отца́ сво­его́ ста́до, и егда́ при­­хожда́­ше ле́въ или́ медвѣ́дица и восхища́­ше от­ ста́да о́вцу еди́ну:
и а́зъ вслѣ́дъ его́ исхожда́хъ и поража́хъ его́, и исторга́хъ изъ у́стъ его́ [взя́то­е]: и а́ще воспротивля́шеся ми́, то́ взе́мъ за горта́нь его́, поража́хъ и умерщвля́хъ его́:
и льва́ и медвѣ́дицу бiя́ше ра́бъ тво́й, и бу́детъ иноплеме́н­никъ необрѣ́зан­ный се́й я́ко еди́нъ от­ си́хъ: не по­иду́ ли, и поражу́ его́, и от­иму́ дне́сь поноше́нiе от­ Изра́иля? поне́же кто́ необрѣ́зан­ный се́й, и́же уничижи́ по́лкъ Бо́га жи́ва?
И рече́ дави́дъ: Госпо́дь и́же изъя́тъ мя́ от­ руки́ льво́вы и от­ руки́ медвѣ́дицы, то́й и́зметъ мя́ от­ руки́ иноплеме́н­ника сего́ необрѣ́зан­наго. И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: иди́, и да бу́детъ Госпо́дь съ тобо́ю.
И облече́ Сау́лъ дави́да оде́ждею, и шле́мъ мѣ́дянъ воз­ложи́ на главу́ его́,
и препоя́са дави́да ору́жiемъ сво­и́мъ верху́ оде́жды его́. Дави́дъ же походи́въ [во ору́жiи] сѣ́мо и ова́мо, утруди́ся, я́ко не обы́че. И рече́ дави́дъ Сау́лу: не могу́ ити́ въ си́хъ, я́ко не обыко́хъ. И взя́ша от­ него́ сiя́.
И взя́ па́лицу свою́ въ ру́ку свою́, и избра́ себѣ́ пя́ть ка́менiй гла́дкихъ от­ пото́ка, и вложи́ я́ въ тобо́лецъ па́стырскiй его́же ноша́­ше, и пра́щу свою́ имы́й въ руцѣ́ сво­е́й, и и́де къ му́жу иноплеме́н­нику.
И идя́ше иноплеме́н­никъ при­­ближа́яся къ дави́ду, и нося́й ору́жiе его́ предъ ни́мъ [идя́ше].
И ви́дѣ голiа́ѳъ иноплеме́н­никъ дави́да и обезче́­ст­вова его́, зане́ то́й дѣ́тищь бѣ́, и че́рменъ и лѣ́пъ очи́ма.
И рече́ иноплеме́н­никъ къ дави́ду: еда́ пе́съ а́зъ е́смь, я́ко ты́ и́деши проти́ву мене́ съ па́лицею и ка́менiемъ? И рече́ дави́дъ: ни́, но и ху́ждшiй пса́. И прокля́ иноплеме́н­никъ дави́да бо́ги сво­и́ми.
И рече́ иноплеме́н­никъ къ дави́ду: гряди́ ко мнѣ́, и да́мъ пло́ть твою́ пти́цамъ небе́снымъ и звѣре́мъ земны́мъ.
И рече́ дави́дъ иноплеме́н­нику: ты́ и́деши на мя́ съ мече́мъ и съ копiе́мъ и щито́мъ, а́зъ же иду́ на тя́ во и́мя Го́спода Бо́га Савао́ѳа, Бо́га ополче́нiя Изра́илева, его́же ты́ уничижи́лъ еси́ дне́сь:
и преда́стъ тя́ Госпо́дь дне́сь въ ру́цѣ мо­и́, и убiю́ тя́, и от­иму́ главу́ твою́ от­ тебе́, и да́мъ тѣ́ло твое́ и тѣлеса́ полка́ иноплеме́н­нича въ де́нь се́й пти́цамъ небе́снымъ и звѣре́мъ земны́мъ: и уразумѣ́етъ вся́ земля́, я́ко е́сть Госпо́дь Бо́гъ во Изра́или,
и уразумѣ́етъ ве́сь со́нмъ се́й, я́ко не мече́мъ ни копiе́мъ спаса́етъ Госпо́дь, я́ко Госпо́дня бра́нь, и преда́стъ Госпо́дь ва́съ въ ру́ки на́шя.
И воста́ иноплеме́н­никъ и и́де во срѣ́тенiе дави́ду. И ускори́ дави́дъ и тече́ на сраже́нiе во срѣ́тенiе иноплеме́н­нику.
И простре́ дави́дъ ру́ку свою́ въ тобо́лецъ, и изъя́ изъ него́ ка́мень еди́нъ, [и вложи́ въ пра́щу,] и ве́рже пра́щею, и порази́ иноплеме́н­ника въ чело́ его́, и унзе́ ка́мень подъ шле́момъ его́ въ чело́ его́, и паде́ [голiа́ѳъ] на лицы́ сво­е́мъ на зе́млю.
И укрѣпи́ся дави́дъ надъ иноплеме́н­никомъ пра́щею и ка́менемъ, и порази́ иноплеме́н­ника, и умертви́ его́: ору́жiя же не бѣ́ въ руцѣ́ дави́довѣ.
И тече́ ско́ро дави́дъ, и ста́ надъ ни́мъ, и взя́ ме́чь его́, и извлече́ его́ от­ нѣ́дръ его́, и умертви́ его́, и от­сѣче́ и́мъ главу́ его́. И ви́дѣша иноплеме́н­ницы, я́ко у́мре си́льный и́хъ, и бѣжа́ша.
И воста́ша му́жiе Изра́илевы и Иу́дины и воскли́кнуша, и погна́ша созади́ и́хъ да́же до вхо́да ге́ѳова и до вра́тъ Аскало́нскихъ: и падо́ша уя́звлен­ни [мно́зи] иноплеме́н­ницы по пути́ вра́тъ и да́же до ге́ѳа и аккаро́на.
И воз­врати́шася му́жiе Изра́илевы гна́в­шiи вслѣ́дъ иноплеме́н­никъ, и потопта́ша полки́ и́хъ.
И взя́ дави́дъ главу́ иноплеме́н­ника и внесе́ ю́ во Иерусали́мъ, и ору́жiе его́ положи́ во хра́минѣ сво­е́й.
И егда́ ви́дѣ Сау́лъ дави́да исходя́ща во срѣ́тенiе иноплеме́н­ника, рече́ ко Авени́ру кня́зю си́лы: чі́й е́сть сы́нъ ю́ноша се́й, Авени́ре? И рече́ Авени́ръ: да живе́тъ душа́ твоя́, царю́, я́ко не вѣ́мъ.
И рече́ ца́рь: вопроси́ у́бо ты́, чі́й е́сть сы́нъ ю́ноша се́й?
Егда́ же воз­врати́ся дави́дъ по убiе́нiи иноплеме́н­ника, взя́ его́ Авени́ръ и при­­веде́ его́ предъ Сау́ла: глава́ же иноплеме́н­нича бѣ́ въ руцѣ́ его́.
И рече́ къ нему́ Сау́лъ: чі́й еси́ сы́нъ, ю́ноше? И рече́ дави́дъ: сы́нъ раба́ тво­его́ Иессе́а от­ Виѳлее́ма.
Now the Philistines gathered their armies together to battle, and were gathered at Sochoh, which belongs to Judah; they encamped between Sochoh and Azekah, in Ephes Dammim.
And Saul and the men of Israel were gathered together, and they encamped in the Valley of Elah, and drew up in battle array against the Philistines.
The Philistines stood on a mountain on one side, and Israel stood on a mountain on the other side, with a valley between them.
And a champion went out from the camp of the Philistines, named Goliath, from Gath, whose height was six cubits and a span.
He had a bronze helmet on his head, and he was armed with a coat of mail, and the weight of the coat was five thousand shekels of bronze.
And he had bronze armor on his legs and a bronze javelin between his shoulders.
Now the staff of his spear was like a weaveŕs beam, and his iron spearhead weighed six hundred shekels; and a shield-bearer went before him.
Then he stood and cried out to the armies of Israel, and said to them, «Why have you come out to line up for battle? Am I not a Philistine, and you the servants of Saul? Choose a man for yourselves, and let him come down to me.
If he is able to fight with me and kill me, then we will be your servants. But if I prevail against him and kill him, then you shall be our servants and serve us.»
And the Philistine said, «I defy the armies of Israel this day; give me a man, that we may fight together.»
When Saul and all Israel heard these words of the Philistine, they were dismayed and greatly afraid.
Now David was the son of that Ephrathite of Bethlehem Judah, whose name was Jesse, and who had eight sons. And the man was old, advanced in years, in the days of Saul.
The three oldest sons of Jesse had gone to follow Saul to the battle. The names of his three sons who went to the battle were Eliab the firstborn, next to him Abinadab, and the third Shammah.
David was the youngest. And the three oldest followed Saul.
But David occasionally went and returned from Saul to feed his fatheŕs sheep at Bethlehem.
And the Philistine drew near and presented himself forty days, morning and evening.
Then Jesse said to his son David, «Take now for your brothers an ephah of this dried grain and these ten loaves, and run to your brothers at the camp.
And carry these ten cheeses to the captain of their thousand, and see how your brothers fare, and bring back news of them.»
Now Saul and they and all the men of Israel were in the Valley of Elah, fighting with the Philistines.
So David rose early in the morning, left the sheep with a keeper, and took the things and went as Jesse had commanded him. And he came to the camp as the army was going out to the fight and shouting for the battle.
For Israel and the Philistines had drawn up in battle array, army against army.
And David left his supplies in the hand of the supply keeper, ran to the army, and came and greeted his brothers.
Then as he talked with them, there was the champion, the Philistine of Gath, Goliath by name, coming up from the armies of the Philistines; and he spoke according to the same words. So David heard them.
And all the men of Israel, when they saw the man, fled from him and were dreadfully afraid.
So the men of Israel said, «Have you seen this man who has come up? Surely he has come up to defy Israel; and it shall be that the man who kills him the king will enrich with great riches, will give him his daughter, and give his fatheŕs house exemption from taxes in Israel.»
Then David spoke to the men who stood by him, saying, «What shall be done for the man who kills this Philistine and takes away the reproach from Israel? For who is this uncircumcised Philistine, that he should defy the armies of the living God?»
And the people answered him in this manner, saying, «So shall it be done for the man who kills him.»
Now Eliab his oldest brother heard when he spoke to the men; and Eliab́s anger was aroused against David, and he said, «Why did you come down here? And with whom have you left those few sheep in the wilderness? I know your pride and the insolence of your heart, for you have come down to see the battle.»
And David said, «What have I done now? Is there not a cause?»
Then he turned from him toward another and said the same thing; and these people answered him as the first ones did.
Now when the words which David spoke were heard, they reported them to Saul; and he sent for him.
Then David said to Saul, «Let no mańs heart fail because of him; your servant will go and fight with this Philistine.»
And Saul said to David, «You are not able to go against this Philistine to fight with him; for you are a youth, and he a man of war from his youth.»
But David said to Saul, «Your servant used to keep his fatheŕs sheep, and when a lion or a bear came and took a lamb out of the flock,
I went out after it and struck it, and delivered the lamb from its mouth; and when it arose against me, I caught it by its beard, and struck and killed it.
Your servant has killed both lion and bear; and this uncircumcised Philistine will be like one of them, seeing he has defied the armies of the living God.»
Moreover David said, «The LORD, who delivered me from the paw of the lion and from the paw of the bear, He will deliver me from the hand of this Philistine.» And Saul said to David, «Go, and the LORD be with you!»
So Saul clothed David with his armor, and he put a bronze helmet on his head; he also clothed him with a coat of mail.
David fastened his sword to his armor and tried to walk, for he had not tested them. And David said to Saul, «I cannot walk with these, for I have not tested them.» So David took them off.
Then he took his staff in his hand; and he chose for himself five smooth stones from the brook, and put them in a shepherd́s bag, in a pouch which he had, and his sling was in his hand. And he drew near to the Philistine.
So the Philistine came, and began drawing near to David, and the man who bore the shield went before him.
And when the Philistine looked about and saw David, he disdained him; for he was only a youth, ruddy and good-looking.
So the Philistine said to David, «Am I a dog, that you come to me with sticks?» And the Philistine cursed David by his gods.
And the Philistine said to David, «Come to me, and I will give your flesh to the birds of the air and the beasts of the field!»
Then David said to the Philistine, «You come to me with a sword, with a spear, and with a javelin. But I come to you in the name of the LORD of hosts, the God of the armies of Israel, whom you have defied.
This day the LORD will deliver you into my hand, and I will strike you and take your head from you. And this day I will give the carcasses of the camp of the Philistines to the birds of the air and the wild beasts of the earth, that all the earth may know that there is a God in Israel.
Then all this assembly shall know that the LORD does not save with sword and spear; for the battle is the LORD́s, and He will give you into our hands.»
So it was, when the Philistine arose and came and drew near to meet David, that David hurried and ran toward the army to meet the Philistine.
Then David put his hand in his bag and took out a stone; and he slung it and struck the Philistine in his forehead, so that the stone sank into his forehead, and he fell on his face to the earth.
So David prevailed over the Philistine with a sling and a stone, and struck the Philistine and killed him. But there was no sword in the hand of David.
Therefore David ran and stood over the Philistine, took his sword and drew it out of its sheath and killed him, and cut off his head with it. And when the Philistines saw that their champion was dead, they fled.
Now the men of Israel and Judah arose and shouted, and pursued the Philistines as far as the entrance of the valley and to the gates of Ekron. And the wounded of the Philistines fell along the road to Shaaraim, even as far as Gath and Ekron.
Then the children of Israel returned from chasing the Philistines, and they plundered their tents.
And David took the head of the Philistine and brought it to Jerusalem, but he put his armor in his tent.
When Saul saw David going out against the Philistine, he said to Abner, the commander of the army, «Abner, whose son is this youth?» And Abner said, «As your soul lives, O king, I do not know.»
So the king said, «Inquire whose son this young man is.»
Then, as David returned from the slaughter of the Philistine, Abner took him and brought him before Saul with the head of the Philistine in his hand.
And Saul said to him, «Whose son are you, young man?» So David answered, «I am the son of your servant Jesse the Bethlehemite.»
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible