Скрыть
24:1
24:2
24:3
24:4
24:6
24:8
24:9
24:10
24:11
24:12
24:13
24:14
24:16
24:17
24:21
24:22
24:23
Церковнославянский (рус)
И воста́ дави́дъ от­ту́ду и сѣ́де во узи́нахъ енгадди́.
И бы́сть егда́ воз­врати́ся Сау́лъ вспя́ть от­ иноплеме́н­никъ, и воз­вѣсти́ша ему́, глаго́люще: се́, дави́дъ въ пусты́ни енга́дстѣй.
И взя́ Сау́лъ съ собо́ю три́ ты́сящы муже́й избра́н­ныхъ от­ всего́ Изра́иля и и́де иска́ти дави́да и муже́й его́ пря́мо лицу́ садде́емъ:
и прiи́де до ста́дъ пасо́мыхъ на пути́, и бѣ́ та́мо верте́пъ: и Сау́лъ вни́де испраздни́тися, дави́дъ же и му́жiе его́ во вну́трен­нихъ верте́па сѣдя́ху.
И рѣ́ша му́жiе дави́довы къ нему́: се́, де́нь се́й, о не́мже рече́ Госпо́дь тебѣ́ преда́ти врага́ тво­его́ въ ру́цѣ тво­и́, и сотвори́ши ему́ я́коже уго́дно предъ очи́ма тво­и́ма. И воста́ дави́дъ, и от­рѣ́за воскри́лiе оде́жды Сау́ли о́тай.
И бы́сть по си́хъ, и вострепета́ дави́ду се́рдце его́, я́ко от­рѣ́за воскри́лiе оде́жды Сау́ли:
и рече́ дави́дъ къ муже́мъ сво­и́мъ: ника́коже ми́ от­ Го́спода, а́ще сотворю́ глаго́лъ се́й господи́ну мо­ему́ христу́ Госпо́дню, е́же нанести́ ру́ку мою́ на́нь, я́ко христо́съ Госпо́день е́сть се́й.
И увѣща́ дави́дъ му́жы своя́ словесы́ и не даде́ и́мъ воста́в­шымъ уби́ти Сау́ла. И воста́ Сау́лъ, и сни́де на пу́ть.
И изы́де дави́дъ вслѣ́дъ его́ изъ верте́па: и возопи́ дави́дъ вслѣ́дъ Сау́ла, глаго́ля: господи́не царю́. И озрѣ́ся Сау́лъ вслѣ́дъ себе́, и преклони́ся дави́дъ лице́мъ сво­и́мъ до земли́, и поклони́ся ему́.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: почто́ слу́шаеши слове́съ люді́й глаго́лющихъ: се́, дави́дъ и́щетъ души́ тво­ея́?
се́, дне́сь ви́дѣста о́чи тво­и́, я́ко предаде́ тя Госпо́дь дне́сь въ ру́цѣ мо­и́ въ верте́пѣ, и не восхотѣ́хъ уби́ти тебе́, и пощадѣ́хъ тя́, и рѣ́хъ: не нанесу́ руки́ мо­ея́ на го́спода мо­его́, я́ко пома́зан­никъ Госпо́день се́й е́сть:
и се́, воскри́лiе оде́жды тво­ея́ въ руцѣ́ мо­е́й, а́зъ отъ­я́хъ воскри́лiе оде́жды тво­ея́, и не уби́хъ тебе́: и уразумѣ́й, и ви́ждь дне́сь, я́ко нѣ́сть зло́бы въ руцѣ́ мо­е́й, ниже́ нече́стiя и презо́р­ст­ва, ниже́ согрѣши́хъ къ тебѣ́, а ты́ и́щеши души́ мо­ея́ изъя́ти ю́:
да су́дитъ Госпо́дь между́ мно́ю и тобо́ю, и да защи́титъ мя́ Госпо́дь от­ тебе́: рука́ же моя́ не бу́детъ на тя́,
я́коже глаго́лет­ся при́тча дре́вняя: от­ беззако́н­никъ изы́детъ преступле́нiе: рука́ же моя́ не бу́детъ на тя́:
и ны́нѣ ты́, царю́ Изра́илевъ, вслѣ́дъ кого́ исхо́диши? кого́ ты́ го́ниши? вслѣ́дъ ли пса́ уме́рша и вслѣ́дъ блохи́ еди́ныя?
да бу́детъ Госпо́дь судiя́ и от­мсти́тель между́ мно́ю и тобо́ю, да ви́дитъ Госпо́дь и су́дитъ су́дъ мо́й, и осу́дитъ мя́ от­ руки́ тво­ея́.
И бы́сть, егда́ сконча́ дави́дъ глаго́лы сiя́, глаго́ля къ Сау́лу, и рече́ Сау́лъ: тво́й ли гла́съ се́й, ча́до дави́де? И воз­дви́же Сау́лъ гла́съ сво́й и воспла́кася.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: пра́веденъ еси́ ты́ па́че мене́, я́ко ты́ воз­да́лъ ми́ еси́ блага́я, а́зъ же тебѣ́ воз­да́хъ зла́я:
и ты́ воз­вѣсти́лъ ми́ еси́ дне́сь, я́же сотвори́лъ ми́ блага́я, я́ко заключи́ мя Госпо́дь въ ру́ки твоя́ дне́сь, и не уби́лъ мя́ еси́:
и я́коже а́ще кто́ обрѣ́лъ бы врага́ сво­его́ въ печа́ли, и от­пусти́лъ бы его́ въ пу́ть бла́гъ, и Госпо́дь воз­да́стъ ему́ блага́я, я́коже ты́ сотвори́лъ еси́ дне́сь:
и ны́нѣ се́, а́зъ вѣ́мъ, я́ко царю́я ца́р­ст­вовати и́маши, и ста́ти и́мать въ руцѣ́ тво­е́й ца́р­ст­во Изра́илево:
и ны́нѣ клени́ся ми́ Го́сподемъ, я́ко не искорени́ши сѣ́мене мо­его́ по мнѣ́ и не погуби́ши и́мене мо­его́ от­ до́му отца́ мо­его́.
И кля́т­ся дави́дъ Сау́лу. И отъи́де Сау́лъ на мѣ́сто свое́, дави́дъ же и му́жiе его́ взыдо́ша въ мессе́ру тѣ́сную.
Греческий [Greek (Koine)]
καὶ ἀνέβη Δαυιδ ἐκεῖθεν καὶ ἐκάθισεν ἐν τοῖς στενοῖς Εγγαδδι
καὶ ἐγενήθη ὡς ἀνέστρεψεν Σαουλ ἀπο­̀ ὄπισθεν τῶν ἀλλοφύλων καὶ ἀπηγγέλη αὐτῷ λεγόν­των ὅτι Δαυιδ ἐν τῇ ἐρήμῳ Εγγαδδι
καὶ ἔλαβεν μεθ᾿ ἑαυτοῦ τρεῖς χιλιάδας ἀνδρῶν ἐκλεκτοὺς ἐκ παν­τὸς Ισραηλ καὶ ἐπορεύ­θη ζητεῖν τὸν Δαυιδ καὶ τοὺς ἄνδρας αὐτοῦ ἐπι­̀ προ­́σωπον Σαδαιεμ
καὶ ἦλθεν εἰς τὰς ἀγέλας τῶν ποιμνίων τὰς ἐπι­̀ τῆς ὁδοῦ καὶ ἦν ἐκεῖ σπήλαιον καὶ Σαουλ εἰσῆλθεν παρα­σκευάσασθαι καὶ Δαυιδ καὶ οἱ ἄνδρες αὐτοῦ ἐσώτερον τοῦ σπηλαίου ἐκάθην­το
καὶ εἶπον οἱ ἄνδρες Δαυιδ προ­̀ς αὐτόν ἰδοὺ ἡ ἡμέρα αὕτη ἣν εἶπεν κύριος προ­̀ς σὲ παρα­δοῦναι τὸν ἐχθρόν σου εἰς τὰς χεῖράς σου καὶ ποιήσεις αὐτῷ ὡς ἀγαθὸν ἐν ὀφθαλμοῖς σου καὶ ἀνέστη Δαυιδ καὶ ἀφεῖλεν τὸ πτερύγιον τῆς διπλοΐδος τῆς Σαουλ λαθραίως
καὶ ἐγενήθη μετὰ ταῦτα καὶ ἐπάταξεν καρδία Δαυιδ αὐτόν ὅτι ἀφεῖλεν τὸ πτερύγιον τῆς διπλοΐδος αὐτοῦ
καὶ εἶπεν Δαυιδ προ­̀ς τοὺς ἄνδρας αὐτοῦ μηδαμῶς μοι παρα­̀ κυρίου εἰ ποιήσω τὸ ῥῆμα τοῦτο τῷ κυρίῳ μου τῷ χριστῷ κυρίου ἐπενέγκαι χεῖρά μου ἐπ᾿ αὐτόν ὅτι χριστὸς κυρίου ἐστὶν οὗτος
καὶ ἔπεισεν Δαυιδ τοὺς ἄνδρας αὐτοῦ ἐν λόγοις καὶ οὐκ ἔδωκεν αὐτοῖς ἀναστάν­τας θανατῶσαι τὸν Σαουλ καὶ ἀνέστη Σαουλ καὶ κατέβη εἰς τὴν ὁδόν
καὶ ἀνέστη Δαυιδ ὀπίσω αὐτοῦ ἐκ τοῦ σπηλαίου καὶ ἐβόησεν Δαυιδ ὀπίσω Σαουλ λέγων κύριε βασιλεῦ καὶ ἐπέβλεψεν Σαουλ εἰς τὰ ὀπίσω αὐτοῦ καὶ ἔκυψεν Δαυιδ ἐπι­̀ προ­́σωπον αὐτοῦ ἐπι­̀ τὴν γῆν καὶ προ­σεκύνησεν αὐτῷ
καὶ εἶπεν Δαυιδ προ­̀ς Σαουλ ἵνα τί ἀκούεις τῶν λόγων τοῦ λαοῦ λεγόν­των ἰδοὺ Δαυιδ ζητεῖ τὴν ψυχήν σου
ἰδοὺ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ ἑοράκασιν οἱ ὀφθαλμοί σου ὡς παρέδωκέν σε κύριος σήμερον εἰς χεῖρά μου ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ οὐκ ἠβουλήθην ἀπο­κτεῖναί σε καὶ ἐφεισάμην σου καὶ εἶπα οὐκ ἐποίσω χεῖρά μου ἐπι­̀ κύριόν μου ὅτι χριστὸς κυρίου οὗτός ἐστιν
καὶ ἰδοὺ τὸ πτερύγιον τῆς διπλοΐδος σου ἐν τῇ χειρί μου ἐγὼ ἀφῄρηκα τὸ πτερύγιον καὶ οὐκ ἀπέκταγκά σε καὶ γνῶθι καὶ ἰδὲ σήμερον ὅτι οὐκ ἔστιν κακία ἐν τῇ χειρί μου οὐδὲ ἀσέβεια καὶ ἀθέτησις καὶ οὐχ ἡμάρτηκα εἰς σέ καὶ σὺ δεσμεύ­εις τὴν ψυχήν μου λαβεῖν αὐτήν
δικάσαι κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ καὶ ἐκδικήσαι με κύριος ἐκ σοῦ καὶ ἡ χείρ μου οὐκ ἔσται ἐπι­̀ σοί
καθὼς λέγεται ἡ παρα­βολὴ ἡ ἀρχαία ἐξ ἀνόμων ἐξελεύ­­σε­ται πλη­μμέλεια καὶ ἡ χείρ μου οὐκ ἔσται ἐπι­̀ σέ
καὶ νῦν ὀπίσω τίνος σὺ ἐκπορεύ­ῃ βασιλεῦ Ισραηλ ὀπίσω τίνος κατα­διώκεις σύ ὀπίσω κυνὸς τεθνηκότος καὶ ὀπίσω ψύλλου ἑνός
γένοιτο κύριος εἰς κριτὴν καὶ δικαστὴν ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον σοῦ ἴδοι κύριος καὶ κρίναι τὴν κρίσιν μου καὶ δικάσαι μοι ἐκ χειρός σου
καὶ ἐγένετο ὡς συν­ετέλεσεν Δαυιδ τὰ ῥήματα ταῦτα λαλῶν προ­̀ς Σαουλ καὶ εἶπεν Σαουλ ἦ φωνή σου αὕτη τέκνον Δαυιδ καὶ ἦρεν τὴν φωνὴν αὐτοῦ Σαουλ καὶ ἔκλαυσεν
καὶ εἶπεν Σαουλ προ­̀ς Δαυιδ δίκαιος σὺ ὑπὲρ ἐμέ ὅτι σὺ ἀν­ταπέδωκάς μοι ἀγαθά ἐγὼ δὲ ἀν­ταπέδωκά σοι κακά
καὶ σὺ ἀπήγγειλάς μοι σήμερον ἃ ἐποίησάς μοι ἀγαθά ὡς ἀπέκλεισέν με κύριος σήμερον εἰς χεῖράς σου καὶ οὐκ ἀπέκτεινάς με
καὶ ὅτι εἰ εὕροιτό τις τὸν ἐχθρὸν αὐτοῦ ἐν θλίψει καὶ ἐκπέμψαι αὐτὸν ἐν ὁδῷ ἀγαθῇ καὶ κύριος ἀν­ταποτείσει αὐτῷ ἀγαθά καθὼς πεποίηκας σήμερον
καὶ νῦν ἰδοὺ ἐγὼ γινώσκω ὅτι βασιλεύ­ων βασιλεύ­σεις καὶ στή­σε­ται ἐν χερσίν σου βασιλεία Ισραηλ
καὶ νῦν ὄμοσόν μοι ἐν κυρίῳ ὅτι οὐκ ἐξολεθρεύ­σεις τὸ σπέρμα μου ὀπίσω μου καὶ οὐκ ἀφανιεῖς τὸ ὄνομά μου ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός μου
καὶ ὤμοσεν Δαυιδ τῷ Σαουλ καὶ ἀπῆλθεν Σαουλ εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ καὶ Δαυιδ καὶ οἱ ἄνδρες αὐτοῦ ἀνέβησαν εἰς τὴν Μεσ­σαρα στενήν
Синодальный
1 Давид сберегает жизнь Саула в пещере в пустыне Ен-Гадди, 8 и этим доказывает Саулу свою верность ему; 16 Саул смягчается и возвращается домой.
И вышел Давид оттуда и жил в безопасных местах Ен-Гадди.
Когда Саул возвратился от Филистимлян, его известили, говоря: вот, Давид в пустыне Ен-Гадди.
И взял Саул три тысячи отборных мужей из всего Израиля и пошел искать Давида и людей его по горам, где живут серны.
И пришел к загону овечьему, при дороге; там была пещера, и зашел туда Саул для нужды; Давид же и люди его сидели в глубине пещеры.
И говорили Давиду люди его: вот день, о котором говорил тебе Господь: «вот, Я предам врага твоего в руки твои, и сделаешь с ним, что тебе угодно». Давид встал и тихонько отрезал край от верхней одежды Саула.
Но после сего больно стало сердцу Давида, что он отрезал край от одежды Саула.
И сказал он людям своим: да не попустит мне Господь сделать это господину моему, помазаннику Господню, чтобы наложить руку мою на него, ибо он помазанник Господень.
И удержал Давид людей своих сими словами и не дал им восстать на Саула. А Саул встал и вышел из пещеры на дорогу.
Потом встал и Давид, и вышел из пещеры, и закричал вслед Саула, говоря: господин мой, царь! Саул оглянулся назад, и Давид пал лицем на землю и поклонился [ему].
И сказал Давид Саулу: зачем ты слушаешь речи людей, которые говорят: «вот, Давид умышляет зло на тебя»?
Вот, сегодня видят глаза твои, что Господь предавал тебя ныне в руки мои в пещере; и мне говорили, чтоб убить тебя; но я пощадил тебя и сказал: «не подниму руки моей на господина моего, ибо он помазанник Господа».
Отец мой! посмотри на край одежды твоей в руке моей; я отрезал край одежды твоей, а тебя не убил: узнай и убедись, что нет в руке моей зла, ни коварства, и я не согрешил против тебя; а ты ищешь души моей, чтоб отнять ее.
Да рассудит Господь между мною и тобою, и да отмстит тебе Господь за меня; но рука моя не будет на тебе,
как говорит древняя притча: «от беззаконных исходит беззаконие». А рука моя не будет на тебе.
Против кого вышел царь Израильский? За кем ты гоняешься? За мертвым псом, за одною блохою.
Господь да будет судьею и рассудит между мною и тобою. Он рассмотрит, разберет дело мое, и спасет меня от руки твоей.
Когда кончил Давид говорить слова сии к Саулу, Саул сказал: твой ли это голос, сын мой Давид? И возвысил Саул голос свой, и плакал,
и сказал Давиду: ты правее меня, ибо ты воздал мне добром, а я воздавал тебе злом;
ты показал это сегодня, поступив со мною милостиво, когда Господь предавал меня в руки твои, ты не убил меня.
Кто, найдя врага своего, отпустил бы его в добрый путь? Господь воздаст тебе добром за то, что сделал ты мне сегодня.
И теперь я знаю, что ты непременно будешь царствовать, и царство Израилево будет твердо в руке твоей.
Итак поклянись мне Господом, что ты не искоренишь потомства моего после меня и не уничтожишь имени моего в доме отца моего.
И поклялся Давид Саулу. И пошел Саул в дом свой, Давид же и люди его взошли в место укрепленное.
Ва Довуд аз он ҷо баромада, дар ҷойҳои дастнораси Эйн-Ҷадӣ ҷойгир шуд.
Ва ҳангоме ки Шоул аз таъқиб кардани фалиштиён баргашт, ба ӯ хабар дода, гуфтанд: «Инак, Довуд дар биёбони Эйн-Ҷадӣ мебошад».
Ва Шоул се ҳазор марди баргузидаро аз тамоми Исроил гирифта, ба ҷустуҷӯи Довуд ва одамонаш сӯи кӯҳҳои саҳроҳои бузҳои кӯҳӣ рафт.
Ва ба қӯраи бузу гӯсфандон, ки дар сари роҳ буд, расид, ва дар он ҷо мағорае буд, ва Шоул барои қазои ҳоҷат ба он ҷо даромад; ва Довуд ва одамонаш дар ақсои дарунтари мағора нишаста буданд.
Ва одамони Довуд ба ӯ гуфтанд: «Инак рӯзе ки Парвардигор дар бораи он ба ту гуфтааст: ́Инак, Ман душманатро ба дастат месупорам, ва ҳар чи дар назарат писанд ояд, ба вай хоҳӣ кард́». Ва Довуд бархоста, домани ҷомаи Шоулро оҳиста бурид.
Вале баъд аз он, дили Довуд ба изтироб омад аз он ки домани ҷомаи Шоулро буридааст,
Ва ӯ ба одамони худ гуфт: «Ҳошо аз ҷониби Парвардигор, ки ман чунин амале ба хоҷаи худ, масеҳи Парвардигор, бикунам, яъне дасти душманӣ ситам ба вай дароз кунам, зеро ки вай масеҳи Парвардигор аст».
Ва Довуд одамони худро бо ин суханон сарзаниш карда, нагузошт, ки онҳо бар (зидди) Шоул бархезанд. Ва Шоул бархоста, аз мағора баромада рафт.
Ва баъд аз он Довуд бархоста, аз мағора баромад, ва аз ақиби Шоул фарёд зада, гуфт: «Эй хоҷаам, подшоҳ!» Ва Шоул ба ақиби худ нигарист, ва Довуд рӯ ба замин афтода, ба вай саҷда бурд.
Ва Довуд ба Шоул гуфт: «Чаро суханони одамонро мешунавӣ, ки мегӯянд: ́Инак, Довуд ба ту қасди бад дорад́?
Инак, имрӯз чашмонат дидааст, ки Парвардигор имрӯз туро дар мағора ба дасти ман супурда буд, ва баъзеҳо гуфтанд, ки туро бикушам, вале ман туро амон дода, гуфтам: ́Дасти худро бар хоҷаи худ дароз нахоҳам кард, зеро ки вай масеҳи Парвардигор аст́.
Ва бингар, эй падарам, ва домани ҷомаи худро дар дасти ман бубин: модоме ки домани ҷомаи туро буридаам, вале туро накуштаам, бидон ва яқин бидор, ки бадӣ ва ҷинояте дар дасти ман нест, ва ман дар ҳаққи ту гуноҳе накардаам, ва ҳол он ки ту камин мегузорӣ, то ки ҷони маро бигирӣ.
Бигзор Парвардигор дар миёни ману ту доварӣ намояд, ва бигзор Парвардигор интиқоми маро аз ту бигирад, валекин дасти ман бар ту нахоҳад буд.
Чунон ки масали қадимӣ мегӯяд: ́Бадӣ аз бадкорон содир мешавад́, валекин дасти ман бар ту нахоҳад буд.
Ба муқобили кист, ки подшоҳи Исроил берун омадааст? Таъқиботи ту ба муқобили кист? Ба муқобили саги мурдаест, ба муқобили як кайкест.
Пас бигзор Парвардигор довар бошад, ва дар миёни ману ту доварӣ намояд, ва даъвои маро бубинад ва бисанҷад, ва маро аз дасти ту бираҳонад».
Ва ҳангоме ки Довуд гуфтани ин суханонро ба Шоул ба анҷом расонид, Шоул гуфт: «Оё ин овози туст, эй писарам Довуд?» Ва Шоул овози худро баланд карда, гирист,
Ва ба Довуд гуфт: «Ту аз ман одилтар ҳастӣ, зеро ки ту ба ман бо некӣ подош додӣ, ва ҳол он ки ман ба ту бо бадӣ подош додаам.
Ва ту имрӯз исбот намудӣ, ки чӣ гуна ба ман некӣ кардӣ, дар сурате ки Парвардигор маро ба дасти ту супурд, вале ту маро накуштӣ.
Ва агар касе душмани худро ёфта бошад, оё вайро бо некӣ раҳо мекунад? Бигзор Парвардигор туро ба бадали он чи имрӯз барои ман кардӣ, бо некӣ подош диҳад.
Ва инак алҳол медонам, ки ту ҳатман подшоҳ хоҳӣ шуд, ва мамлакати Исроил дар дасти ту устувор хоҳад гардид.
Ва алҳол барои ман ба Парвардигор қасам бихӯр, ки баъд аз сари ман насли маро несту нобуд нахоҳӣ кард, ва номи маро аз хонадони падарам нобуд нахоҳӣ намуд».
Ва Довуд ба Шоул қасам хӯрд. Ва Шоул ба хонаи худ рафт, ва Довуд ва одамонаш ба истеҳкоми кӯҳии худ баромаданд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible