Скрыть
24:1
24:2
24:3
24:4
24:6
24:8
24:9
24:10
24:11
24:12
24:13
24:14
24:16
24:17
24:21
24:22
24:23
Церковнославянский (рус)
И воста́ дави́дъ от­ту́ду и сѣ́де во узи́нахъ енгадди́.
И бы́сть егда́ воз­врати́ся Сау́лъ вспя́ть от­ иноплеме́н­никъ, и воз­вѣсти́ша ему́, глаго́люще: се́, дави́дъ въ пусты́ни енга́дстѣй.
И взя́ Сау́лъ съ собо́ю три́ ты́сящы муже́й избра́н­ныхъ от­ всего́ Изра́иля и и́де иска́ти дави́да и муже́й его́ пря́мо лицу́ садде́емъ:
и прiи́де до ста́дъ пасо́мыхъ на пути́, и бѣ́ та́мо верте́пъ: и Сау́лъ вни́де испраздни́тися, дави́дъ же и му́жiе его́ во вну́трен­нихъ верте́па сѣдя́ху.
И рѣ́ша му́жiе дави́довы къ нему́: се́, де́нь се́й, о не́мже рече́ Госпо́дь тебѣ́ преда́ти врага́ тво­его́ въ ру́цѣ тво­и́, и сотвори́ши ему́ я́коже уго́дно предъ очи́ма тво­и́ма. И воста́ дави́дъ, и от­рѣ́за воскри́лiе оде́жды Сау́ли о́тай.
И бы́сть по си́хъ, и вострепета́ дави́ду се́рдце его́, я́ко от­рѣ́за воскри́лiе оде́жды Сау́ли:
и рече́ дави́дъ къ муже́мъ сво­и́мъ: ника́коже ми́ от­ Го́спода, а́ще сотворю́ глаго́лъ се́й господи́ну мо­ему́ христу́ Госпо́дню, е́же нанести́ ру́ку мою́ на́нь, я́ко христо́съ Госпо́день е́сть се́й.
И увѣща́ дави́дъ му́жы своя́ словесы́ и не даде́ и́мъ воста́в­шымъ уби́ти Сау́ла. И воста́ Сау́лъ, и сни́де на пу́ть.
И изы́де дави́дъ вслѣ́дъ его́ изъ верте́па: и возопи́ дави́дъ вслѣ́дъ Сау́ла, глаго́ля: господи́не царю́. И озрѣ́ся Сау́лъ вслѣ́дъ себе́, и преклони́ся дави́дъ лице́мъ сво­и́мъ до земли́, и поклони́ся ему́.
И рече́ дави́дъ къ Сау́лу: почто́ слу́шаеши слове́съ люді́й глаго́лющихъ: се́, дави́дъ и́щетъ души́ тво­ея́?
се́, дне́сь ви́дѣста о́чи тво­и́, я́ко предаде́ тя Госпо́дь дне́сь въ ру́цѣ мо­и́ въ верте́пѣ, и не восхотѣ́хъ уби́ти тебе́, и пощадѣ́хъ тя́, и рѣ́хъ: не нанесу́ руки́ мо­ея́ на го́спода мо­его́, я́ко пома́зан­никъ Госпо́день се́й е́сть:
и се́, воскри́лiе оде́жды тво­ея́ въ руцѣ́ мо­е́й, а́зъ отъ­я́хъ воскри́лiе оде́жды тво­ея́, и не уби́хъ тебе́: и уразумѣ́й, и ви́ждь дне́сь, я́ко нѣ́сть зло́бы въ руцѣ́ мо­е́й, ниже́ нече́стiя и презо́р­ст­ва, ниже́ согрѣши́хъ къ тебѣ́, а ты́ и́щеши души́ мо­ея́ изъя́ти ю́:
да су́дитъ Госпо́дь между́ мно́ю и тобо́ю, и да защи́титъ мя́ Госпо́дь от­ тебе́: рука́ же моя́ не бу́детъ на тя́,
я́коже глаго́лет­ся при́тча дре́вняя: от­ беззако́н­никъ изы́детъ преступле́нiе: рука́ же моя́ не бу́детъ на тя́:
и ны́нѣ ты́, царю́ Изра́илевъ, вслѣ́дъ кого́ исхо́диши? кого́ ты́ го́ниши? вслѣ́дъ ли пса́ уме́рша и вслѣ́дъ блохи́ еди́ныя?
да бу́детъ Госпо́дь судiя́ и от­мсти́тель между́ мно́ю и тобо́ю, да ви́дитъ Госпо́дь и су́дитъ су́дъ мо́й, и осу́дитъ мя́ от­ руки́ тво­ея́.
И бы́сть, егда́ сконча́ дави́дъ глаго́лы сiя́, глаго́ля къ Сау́лу, и рече́ Сау́лъ: тво́й ли гла́съ се́й, ча́до дави́де? И воз­дви́же Сау́лъ гла́съ сво́й и воспла́кася.
И рече́ Сау́лъ къ дави́ду: пра́веденъ еси́ ты́ па́че мене́, я́ко ты́ воз­да́лъ ми́ еси́ блага́я, а́зъ же тебѣ́ воз­да́хъ зла́я:
и ты́ воз­вѣсти́лъ ми́ еси́ дне́сь, я́же сотвори́лъ ми́ блага́я, я́ко заключи́ мя Госпо́дь въ ру́ки твоя́ дне́сь, и не уби́лъ мя́ еси́:
и я́коже а́ще кто́ обрѣ́лъ бы врага́ сво­его́ въ печа́ли, и от­пусти́лъ бы его́ въ пу́ть бла́гъ, и Госпо́дь воз­да́стъ ему́ блага́я, я́коже ты́ сотвори́лъ еси́ дне́сь:
и ны́нѣ се́, а́зъ вѣ́мъ, я́ко царю́я ца́р­ст­вовати и́маши, и ста́ти и́мать въ руцѣ́ тво­е́й ца́р­ст­во Изра́илево:
и ны́нѣ клени́ся ми́ Го́сподемъ, я́ко не искорени́ши сѣ́мене мо­его́ по мнѣ́ и не погуби́ши и́мене мо­его́ от­ до́му отца́ мо­его́.
И кля́т­ся дави́дъ Сау́лу. И отъи́де Сау́лъ на мѣ́сто свое́, дави́дъ же и му́жiе его́ взыдо́ша въ мессе́ру тѣ́сную.
Синодальный
1 Давид сберегает жизнь Саула в пещере в пустыне Ен-Гадди, 8 и этим доказывает Саулу свою верность ему; 16 Саул смягчается и возвращается домой.
И вышел Давид оттуда и жил в безопасных местах Ен-Гадди.
Когда Саул возвратился от Филистимлян, его известили, говоря: вот, Давид в пустыне Ен-Гадди.
И взял Саул три тысячи отборных мужей из всего Израиля и пошел искать Давида и людей его по горам, где живут серны.
И пришел к загону овечьему, при дороге; там была пещера, и зашел туда Саул для нужды; Давид же и люди его сидели в глубине пещеры.
И говорили Давиду люди его: вот день, о котором говорил тебе Господь: «вот, Я предам врага твоего в руки твои, и сделаешь с ним, что тебе угодно». Давид встал и тихонько отрезал край от верхней одежды Саула.
Но после сего больно стало сердцу Давида, что он отрезал край от одежды Саула.
И сказал он людям своим: да не попустит мне Господь сделать это господину моему, помазаннику Господню, чтобы наложить руку мою на него, ибо он помазанник Господень.
И удержал Давид людей своих сими словами и не дал им восстать на Саула. А Саул встал и вышел из пещеры на дорогу.
Потом встал и Давид, и вышел из пещеры, и закричал вслед Саула, говоря: господин мой, царь! Саул оглянулся назад, и Давид пал лицем на землю и поклонился [ему].
И сказал Давид Саулу: зачем ты слушаешь речи людей, которые говорят: «вот, Давид умышляет зло на тебя»?
Вот, сегодня видят глаза твои, что Господь предавал тебя ныне в руки мои в пещере; и мне говорили, чтоб убить тебя; но я пощадил тебя и сказал: «не подниму руки моей на господина моего, ибо он помазанник Господа».
Отец мой! посмотри на край одежды твоей в руке моей; я отрезал край одежды твоей, а тебя не убил: узнай и убедись, что нет в руке моей зла, ни коварства, и я не согрешил против тебя; а ты ищешь души моей, чтоб отнять ее.
Да рассудит Господь между мною и тобою, и да отмстит тебе Господь за меня; но рука моя не будет на тебе,
как говорит древняя притча: «от беззаконных исходит беззаконие». А рука моя не будет на тебе.
Против кого вышел царь Израильский? За кем ты гоняешься? За мертвым псом, за одною блохою.
Господь да будет судьею и рассудит между мною и тобою. Он рассмотрит, разберет дело мое, и спасет меня от руки твоей.
Когда кончил Давид говорить слова сии к Саулу, Саул сказал: твой ли это голос, сын мой Давид? И возвысил Саул голос свой, и плакал,
и сказал Давиду: ты правее меня, ибо ты воздал мне добром, а я воздавал тебе злом;
ты показал это сегодня, поступив со мною милостиво, когда Господь предавал меня в руки твои, ты не убил меня.
Кто, найдя врага своего, отпустил бы его в добрый путь? Господь воздаст тебе добром за то, что сделал ты мне сегодня.
И теперь я знаю, что ты непременно будешь царствовать, и царство Израилево будет твердо в руке твоей.
Итак поклянись мне Господом, что ты не искоренишь потомства моего после меня и не уничтожишь имени моего в доме отца моего.
И поклялся Давид Саулу. И пошел Саул в дом свой, Давид же и люди его взошли в место укрепленное.
Латинский (Nova Vulgata)
Ascendit ergo David inde et habitavit in locis tutissimis Engaddi.
Cumque reversus esset Saul, postquam persecutus est Philisthaeos, nuntiaverunt ei dicentes: «Ecce David in deserto est Engaddi».
Assumens ergo Saul tria milia electorum virorum ex omni Israel perrexit ad investigandum David et viros eius ad rupes ibicum.
Et venit ad caulas ovium, quae se offerebant vianti. Eratque ibi spelunca, quam ingressus est Saul, ut purgaret ventrem; porro David et viri eius in interiore parte speluncae latebant.
Et dixerunt viri David ad eum: «Ecce dies, de qua locutus est Dominus ad te: "Ego trado tibi inimicum tuum, ut facias ei sicut placuerit in oculis tuis"». Surrexit ergo David et praecidit oram chlamydis Saul silenter.
Post haec cor David percussit eum, eo quod abscidisset oram chlamydis Saul,
dixitque ad viros suos: «Propitius mihi sit Dominus, ne faciam hanc rem domino meo, christo Domini, ut mittam manum meam in eum, quoniam christus Domini est».
Et cohibuit David viros suos sermonibus et non permisit eos, ut consurgerent in Saul. Porro Saul exsurgens de spelunca pergebat coepto itinere.
Surrexit autem et David post eum et egressus de spelunca clamavit post tergum Saul dicens: «Domine mi rex!». Et respexit Saul post se, et inclinans se David pronus in terram adoravit
dixitque ad Saul: «Quare audis verba hominum loquentium: "David quaerit malum adversum te?".
Ecce hodie viderunt oculi tui quod tradiderit te Dominus hodie in manu mea in spelunca; et dictum est mihi, ut occiderem te, sed pepercit tibi oculus meus. Dixi enim: Non extendam manum meam in dominum meum, quia christus Domini est
et pater meus. Quin potius vide et cognosce oram chlamydis tuae in manu mea, quoniam, cum praeciderem summitatem chlamydis tuae, nolui occidere te. Animadverte et vide quoniam non est in manu mea malum neque iniquitas, neque peccavi in te; tu autem insidiaris animae meae, ut auferas eam.
Iudicet Dominus inter me et te et ulciscatur me Dominus ex te; manus autem mea non sit in te.
Sicut et in proverbio antiquo dicitur: "Ab impiis egredietur impietas", manus ergo mea non sit in te.
Quem sequitur rex Israel? Quem persequeris? Canem mortuum et pulicem unum.
Sit Dominus iudex et iudicet inter me et te et videat et diiudicet causam meam et eruat me de manu tua».
Cum autem complesset David loquens sermones huiuscemodi ad Saul, dixit Saul: «Numquid vox haec tua est, fili mi David?». Et levavit Saul vocem suam et flevit.
Dixitque ad David: «Iustior tu es quam ego; tu enim tribuisti mihi bona, ego autem reddidi tibi mala.
Et tu indicasti hodie, quae feceris mihi bona, quomodo tradiderit me Dominus in manu tua, et non occideris me.
Quis enim, cum invenerit inimicum suum, dimittet eum in via bona? Sed Dominus reddat tibi vicissitudinem hanc, pro eo quod hodie operatus es in me.
Et nunc, quia scio quod certissime regnaturus sis et habiturus in manu tua regnum Israel,
iura mihi in Domino, ne deleas semen meum post me neque auferas nomen meum de domo patris mei».
Et iuravit David Sauli. Abiit ergo Saul in domum suam, et David et viri eius ascenderunt ad praesidium.
Von dort aus zog sich David in die schwer zugänglichen Berge bei En-Gedi zurück.
Saul schlug inzwischen die Philister in die Flucht und verfolgte sie. Als er heimkehrte, wurde ihm gemeldet: »David ist jetzt in der Bergwüste bei En-Gedi!«
Saul nahm 3000 der besten Kriegsleute aus ganz Israel mit. Östlich der Steinbockfelsen machte er sich auf die Suche nach David und seinen Männern.
Als er an den Schafhürden vorbeikam, ging er in die nahe gelegene Höhle, um seine Notdurft zu verrichten.

Hinten in dieser Höhle saß David mit seinen Männern.

Die flüsterten ihm zu: »Heute ist der Tag, von dem der HERR zu dir gesagt hat: ́Ich gebe deinen Feind in deine Hand. Du kannst mit ihm machen, was du willst.́«

David stand auf und schnitt heimlich einen Zipfel von Sauls Gewand ab.

Hinterher schlug ihm aber doch das Gewissen, weil er das gewagt hatte.
Er sagte zu seinen Leuten: »Der HERR bewahre mich davor, dass ich Hand an meinen Gebieter lege, an den gesalbten König des HERRN! Denn das ist und bleibt er.«
Er wies seine Männer zurecht und verbot ihnen, sich an Saul zu vergreifen.

Als Saul die Höhle verlassen hatte, um seinen Weg fortzusetzen,

kam David heraus und rief ihm nach: »Mein Herr und König!«

Saul drehte sich um und David warf sich ehrerbietig vor ihm nieder.

Er sagte: »Warum lässt du dir einreden, dass ich dich ins Verderben stürzen will?
Heute kannst du dich mit eigenen Augen vom Gegenteil überzeugen. Hier in der Höhle hatte der HERR dich in meine Hand gegeben; meine Leute haben mir zugesetzt, dass ich dich umbringen soll. Aber ich habe dich geschont, weil ich dachte: ́Ich werde nicht Hand an meinen Gebieter legen; denn er ist der gesalbte König des HERRN.́
Mein Vater, sieh diesen Zipfel deines Gewandes hier in meiner Hand! Ich hätte dich töten können, aber ich habe nur dieses Stück von deinem Gewand abgeschnitten. Daran musst du doch erkennen, dass ich kein Verräter bin und dir nichts Böses antun will. Ich habe dir nichts getan, und doch stellst du mir nach und willst mich umbringen.
Der HERR soll Richter zwischen uns sein! Er soll dich strafen für das Unrecht, das du mir antust; aber ich selbst werde meine Hand nicht gegen dich erheben.
Du kennst das Sprichwort: ́Nur Verbrecher begehen Verbrechen.́ Ich werde mich nicht an dir vergreifen.
Hinter wem jagst du denn her? Der König von Israel jagt einen toten Hund, ja einen einzigen Floh!
Der HERR soll Richter sein und zwischen dir und mir entscheiden. Er soll meinen Streit gegen dich führen und mir zu meinem Recht verhelfen.«
Als David ausgeredet hatte, fragte Saul: »Ist das wirklich deine Stimme, mein Sohn David?« Und er brach in lautes Weinen aus.
Dann sagte er zu David: »Du bist im Recht gegen mich. Du bist gut zu mir gewesen, obwohl ich dir Böses angetan habe.
Heute hast du es bewiesen; denn du hast mich verschont. Der HERR hatte mich in deine Hand gegeben, aber du hast mich nicht getötet.
Wo kommt so etwas vor, dass einer seinen Feind in der Hand hat und ihn unbehelligt laufen lässt? Der HERR wird dich dafür belohnen.
Ich weiß ja, du wirst König werden und in deiner Hand wird das Königtum in Israel festen Bestand haben.
Darum schwöre mir beim HERRN, dass du meine Nachkommen nicht ausrottest, damit mein Andenken in meiner Sippe erhalten bleibt!«
David schwor es. Dann kehrte Saul nach Hause zurück, aber David und seine Männer gingen wieder hinauf in ihr Bergversteck.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible