Then Samuel died; and the Israelites gathered together and lamented for him, and buried him at his home in Ramah. And David arose and went down to the Wilderness of Paran.

Now there was a man in Maon whose business was in Carmel, and the man was very rich. He had three thousand sheep and a thousand goats. And he was shearing his sheep in Carmel.

The name of the man was Nabal, and the name of his wife Abigail. And she was a woman of good understanding and beautiful appearance; but the man was harsh and evil in his doings. He was of the house of Caleb.

When David heard in the wilderness that Nabal was shearing his sheep,

David sent ten young men; and David said to the young men, «Go up to Carmel, go to Nabal, and greet him in my name.

And thus you shall say to him who lives in prosperity: «Peace be to you, peace to your house, and peace to all that you have!

Now I have heard that you have shearers. Your shepherds were with us, and we did not hurt them, nor was there anything missing from them all the while they were in Carmel.

Ask your young men, and they will tell you. Therefore let my young men find favor in your eyes, for we come on a feast day. Please give whatever comes to your hand to your servants and to your son David.»́

So when David́s young men came, they spoke to Nabal according to all these words in the name of David, and waited.

Then Nabal answered David́s servants, and said, «Who is David, and who is the son of Jesse? There are many servants nowadays who break away each one from his master.

Shall I then take my bread and my water and my meat that I have killed for my shearers, and give it to men when I do not know where they are from?»

So David́s young men turned on their heels and went back; and they came and told him all these words.

Then David said to his men, «Every man gird on his sword.» So every man girded on his sword, and David also girded on his sword. And about four hundred men went with David, and two hundred stayed with the supplies.

Now one of the young men told Abigail, Nabaĺs wife, saying, «Look, David sent messengers from the wilderness to greet our master; and he reviled them.

But the men were very good to us, and we were not hurt, nor did we miss anything as long as we accompanied them, when we were in the fields.

They were a wall to us both by night and day, all the time we were with them keeping the sheep.

Now therefore, know and consider what you will do, for harm is determined against our master and against all his household. For he is such a scoundrel that one cannot speak to him.»

Then Abigail made haste and took two hundred loaves of bread, two skins of wine, five sheep already dressed, five seahs of roasted grain, one hundred clusters of raisins, and two hundred cakes of figs, and loaded them on donkeys.

And she said to her servants, «Go on before me; see, I am coming after you.» But she did not tell her husband Nabal.

So it was, as she rode on the donkey, that she went down under cover of the hill; and there were David and his men, coming down toward her, and she met them.

Now David had said, «Surely in vain I have protected all that this fellow has in the wilderness, so that nothing was missed of all that belongs to him. And he has repaid me evil for good.

May God do so, and more also, to the enemies of David, if I leave one male of all who belong to him by morning light.»

Now when Abigail saw David, she dismounted quickly from the donkey, fell on her face before David, and bowed down to the ground.

So she fell at his feet and said: «On me, my lord, on me let this iniquity be! And please let your maidservant speak in your ears, and hear the words of your maidservant.

Please, let not my lord regard this scoundrel Nabal. For as his name is, so is he: Nabal is his name, and folly is with him! But I, your maidservant, did not see the young men of my lord whom you sent.

Now therefore, my lord, as the LORD lives and as your soul lives, since the LORD has held you back from coming to bloodshed and from avenging yourself with your own hand, now then, let your enemies and those who seek harm for my lord be as Nabal.

And now this present which your maidservant has brought to my lord, let it be given to the young men who follow my lord.

Please forgive the trespass of your maidservant. For the LORD will certainly make for my lord an enduring house, because my lord fights the battles of the LORD, and evil is not found in you throughout your days.

Yet a man has risen to pursue you and seek your life, but the life of my lord shall be bound in the bundle of the living with the LORD your God; and the lives of your enemies He shall sling out, as from the pocket of a sling.

And it shall come to pass, when the LORD has done for my lord according to all the good that He has spoken concerning you, and has appointed you ruler over Israel,

that this will be no grief to you, nor offense of heart to my lord, either that you have shed blood without cause, or that my lord has avenged himself. But when the LORD has dealt well with my lord, then remember your maidservant.»

Then David said to Abigail: «Blessed is the LORD God of Israel, who sent you this day to meet me!

And blessed is your advice and blessed are you, because you have kept me this day from coming to bloodshed and from avenging myself with my own hand.

For indeed, as the LORD God of Israel lives, who has kept me back from hurting you, unless you had hurried and come to meet me, surely by morning light no males would have been left to Nabal!»

So David received from her hand what she had brought him, and said to her, «Go up in peace to your house. See, I have heeded your voice and respected your person.»

Now Abigail went to Nabal, and there he was, holding a feast in his house, like the feast of a king. And Nabaĺs heart was merry within him, for he was very drunk; therefore she told him nothing, little or much, until morning light.

So it was, in the morning, when the wine had gone from Nabal, and his wife had told him these things, that his heart died within him, and he became like a stone.

Then it happened, after about ten days, that the LORD struck Nabal, and he died.

So when David heard that Nabal was dead, he said, «Blessed be the LORD, who has pleaded the cause of my reproach from the hand of Nabal, and has kept His servant from evil! For the LORD has returned the wickedness of Nabal on his own head.» And David sent and proposed to Abigail, to take her as his wife.

When the servants of David had come to Abigail at Carmel, they spoke to her saying, «David sent us to you, to ask you to become his wife.»

Then she arose, bowed her face to the earth, and said, «Here is your maidservant, a servant to wash the feet of the servants of my lord.»

So Abigail rose in haste and rode on a donkey, attended by five of her maidens; and she followed the messengers of David, and became his wife.

David also took Ahinoam of Jezreel, and so both of them were his wives.

But Saul had given Michal his daughter, David́s wife, to Palti the son of Laish, who was from Gallim.

Церковнославянский (рус)

И у́мре самуи́лъ, и собра́шася ве́сь Изра́иль, и пла́кашася его́, и погребо́ша его́ въ до́му его́ во Армаѳе́мѣ. И воста́ дави́дъ, и сни́де въ пусты́ню мао́ню.

И бѣ́ человѣ́къ въ мао́нѣ и стада́ его́ на карми́лѣ, и человѣ́къ вели́къ зѣло́: и сему́ ове́цъ три́ ты́сящы и ко́зъ ты́сяща: и бы́сть егда́ стрижа́ше стада́ своя́ на карми́лѣ:

и́мя же человѣ́ку Нава́лъ и и́мя женѣ́ его́ Авиге́а: и жена́ его́ блага́ смы́сломъ и добра́ взо́ромъ зѣло́, му́жъ же ея́ человѣ́къ же́стокъ и лука́въ въ начина́нiихъ и человѣ́къ звѣронра́венъ.

И услы́ша дави́дъ въ пусты́ни, я́ко стриже́тъ Нава́лъ на карми́лѣ стада́ своя́.

И посла́ дави́дъ де́сять отроко́въ и рече́ отроко́мъ: взы́дите на карми́лъ и иди́те къ Нава́лу и вопроси́те его́ и́менемъ мои́мъ съ ми́ромъ,

и рцы́те сiя́: здра́въ ли еси́ ты́ и до́мъ тво́й, и вся́ твоя́ здра́ва ли су́ть?

и ны́нѣ се́, услы́шахъ, я́ко стригу́тъ тебѣ́ ны́нѣ пастуси́ твои́, и́же бѣ́ша съ на́ми въ пусты́ни, и не возбрани́хомъ и́мъ, и не повелѣ́хомъ и́мъ ничесо́же во вся́ дни́, егда́ бѣ́ша на карми́лѣ:

вопроси́ отроко́въ твои́хъ и возвѣстя́тъ ти́: и да обря́щутъ о́троцы твои́ благода́ть предъ очи́ма твои́ма, я́ко въ де́нь бла́гъ прiидо́хомъ: да́ждь у́бо ны́нѣ е́же обря́щетъ рука́ твоя́ отроко́мъ твои́мъ и сы́ну твоему́ дави́ду.

И прiидо́ша о́троцы дави́довы и глаго́лаша словеса́ сiя́ къ Нава́лу, по всѣ́мъ глаго́ломъ си́мъ и́менемъ дави́довымъ.

И возскочи́ Нава́лъ и отвѣща́ отроко́мъ дави́довымъ и рече́: кто́ дави́дъ? и кто́ сы́нъ Иессе́овъ? дне́сь умно́жени су́ть раби́ отходя́ще кі́йждо от лица́ господи́на своего́:

и возму́ ли хлѣ́бы моя́ и вино́ мое́ и закла́ная моя́, я́же закла́хъ стригу́щымъ моя́ о́вцы, и да́мъ ли о́ная муже́мъ, и́хже не вѣ́мъ отку́ду су́ть?

И возврати́шася о́троцы дави́довы путе́мъ свои́мъ, и возвра́щшеся прiидо́ша и возвѣсти́ша дави́ду по глаго́ломъ си́мъ.

И рече́ дави́дъ муже́мъ свои́мъ: препоя́шитеся кі́йждо ору́жiемъ свои́мъ. И препоя́сашася ору́жiемъ свои́мъ, и са́мъ дави́дъ препоя́сася мече́мъ свои́мъ, и идо́ша вслѣ́дъ дави́да, я́ко четы́реста муже́й, а двѣ́сти и́хъ оста́шася у сосу́довъ.

И Авиге́и женѣ́ Нава́ловѣ повѣ́да еди́нъ о́трокъ, глаго́ля: се́, присыла́ дави́дъ послы́ от пусты́ни благослови́ти господи́на на́шего, о́нъ же отврати́ся от ни́хъ:

му́жiе же бла́зи [бѣ́ша] на́мъ зѣло́, не возбраня́ху на́мъ, ниже́ повелѣва́ху на́мъ что́ во вся́ дни́, въ ня́же бѣ́хомъ съ ни́ми:

и су́щымъ на́мъ на селѣ́, а́ки стѣна́ бѣ́ша о́крестъ на́съ, и въ нощи́ и во дни́, по вся́ дни́ въ ня́же бѣ́хомъ съ ни́ми пасу́ще стада́:

и ны́нѣ разумѣ́й и ви́ждь ты́, что́ сотвори́ши, я́ко соверши́ся зло́ба на господи́на на́шего и на до́мъ его́, и се́й сы́нъ губи́тель, и не возмо́жно глаго́лати къ нему́.

И потща́ся Авиге́а, и взя́ двѣ́сти хлѣ́бовъ и два́ сосу́да вина́ и пя́ть ове́цъ устро́еныхъ и пя́ть мѣ́ръ муки́ чи́стыя и ко́шницу гро́здiя и двѣ́сти вя́заницъ смо́квей, и возложи́ на осля́та,

и рече́ ко отроко́мъ свои́мъ: поиди́те предо мно́ю, и се́, а́зъ вслѣ́дъ ва́съ иду́. Му́жу же своему́ не возвѣсти́.

И бы́сть, всѣ́дшей е́й на осли́цу и сходя́щей въ подго́рiе, и се́, дави́дъ и му́жiе его́ идя́ху сопроти́ву ея́, и срѣ́те и́хъ.

И рече́ дави́дъ: вои́стинну всу́е вся́ Нава́лова сохрани́хъ въ пусты́ни, и ничесо́же повелѣ́хъ взя́ти от всѣ́хъ я́же его́, и воздаде́ ми зла́я за блага́я:

сiя́ да сотвори́тъ Бо́гъ дави́ду и сiя́ да приложи́тъ, а́ще до у́тра оста́влю от всѣ́хъ Нава́ловыхъ да́же до моча́щагося къ стѣнѣ́.

И уви́дѣ Авиге́а дави́да, и потща́ся и скочи́ со осля́те, и паде́ предъ дави́домъ на лице́ свое́, и поклони́ся ему́ до земли́,

и паде́ на но́ги его́ и рече́: во мнѣ́, господи́не мо́й, непра́вда моя́: да глаго́летъ ны́нѣ раба́ твоя́ во у́шы твои́, и послу́шай слове́съ рабы́ твоея́:

да не возложи́тъ ны́нѣ господи́нъ мо́й се́рдца своего́ на человѣ́ка ги́белнаго сего́, я́ко по и́мени своему́ то́й е́сть: Нава́лъ и́мя ему́, и безу́мiе съ ни́мъ: а́зъ же раба́ твоя́ не ви́дѣхъ отроко́въ господи́на моего́, и́хже посла́лъ еси́:

и ны́нѣ, господи́не мо́й, жи́въ Госпо́дь и жива́ душа́ твоя́, я́коже возбрани́ тебѣ́ Госпо́дь е́же не прiити́ на кро́вь непови́нну и спасти́ тебѣ́ ру́ку твою́: и ны́нѣ да бу́дутъ я́коже Нава́лъ врази́ твои́ и и́щущiи господи́ну моему́ зла́:

и ны́нѣ возми́ благослове́нiе сiе́, е́же принесе́ раба́ твоя́ господи́ну моему́, и да́ждь отроко́мъ предстоя́щымъ господи́ну моему́:

отими́ ны́нѣ непра́вду рабы́ твоея́, я́ко творя́ сотвори́тъ Госпо́дь до́мъ вѣ́ренъ господи́ну моему́, я́ко на бра́ни господи́на моего́ Госпо́дь спобо́ретъ, и зло́ба не обря́щется въ тебѣ́ никогда́же:

и а́ще воста́нетъ человѣ́къ гоня́й тя́ и ища́й души́ твоея́, и бу́детъ душа́ господи́на моего́ привя́зана соу́зомъ жи́зни у Го́спода Бо́га, и ду́шу враго́въ твои́хъ порази́ши пра́щею посредѣ́ пра́щи:

и бу́детъ егда́ сотвори́тъ Госпо́дь господи́ну моему́ вся́, ели́ка глаго́лаше блага́я о тебѣ́, и повели́тъ тебѣ́ Госпо́дь [бы́ти] вожде́мъ во Изра́или,

и не бу́детъ тебѣ́ сiе́ ме́рзость и собла́знъ се́рдцу господи́на моего́, е́же излiя́ти кро́вь непови́нную ту́не и спасти́ ру́ку свою́ себѣ́: и да бла́го сотвори́тъ Госпо́дь господи́ну моему́, и воспомяне́ши рабу́ твою́, е́же благосотвори́ти е́й.

И рече́ дави́дъ ко Авиге́и: благослове́нъ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, и́же посла́ тя дне́сь на срѣ́тенiе ми́,

и благослове́нъ совѣ́тъ тво́й, и благослове́на ты́ удержа́вшая мя́ въ де́нь се́й ити́ на проли́тiе кро́ве, и спасти́ ми ру́ку мою́:

оба́че жи́въ Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ, и́же возбрани́ ми дне́сь зло́ сотвори́ти тебѣ́: зане́ а́ще бы не потща́лася и не пришла́ еси́ на срѣ́тенiе мнѣ́, тогда́ рѣ́хъ: а́ще оста́нется Нава́лу до у́тренняго свѣ́та моча́щiйся къ стѣнѣ́.

И прiя́ дави́дъ от руку́ ея́ вся́, я́же принесе́ ему́, и рече́ е́й: иди́ съ ми́ромъ въ до́мъ сво́й: ви́ждь, послу́шахъ гла́са твоего́ и прiя́хъ лице́ твое́.

И прiи́де Авиге́а къ Нава́лу: и се́, у него́ пи́ръ въ дому́ его́, я́ко пи́ръ царе́въ: и се́рдце Нава́лово ве́село въ не́мъ, и то́й пiя́нъ до зѣла́. И не возвѣсти́ Авиге́а Нава́лу глаго́ла ни вели́ка ни ма́ла до свѣ́та у́тренняго.

И бы́сть зау́тра, егда́ истрезви́ся Нава́лъ от вина́, повѣ́да ему́ жена́ его́ вся́ глаго́лы сiя́, и у́мре се́рдце его́ въ не́мъ, и то́й бы́сть я́ко ка́мень.

И бы́сть я́ко де́сять дні́й, и порази́ Госпо́дь Нава́ла, и у́мре.

И услы́ша дави́дъ и рече́: благослове́нъ Госпо́дь, и́же суди́ су́дъ поноше́нiя моего́ от руки́ Нава́ли, и раба́ своего́ удержа́ от руки́ злы́хъ, и зло́бу Нава́лю обрати́ Госпо́дь на главу́ его́. И посла́ дави́дъ и глаго́ла ко Авиге́и поя́ти ю́ себѣ́ въ жену́.

И прiидо́ша о́троцы дави́довы ко Авиге́и въ карми́лъ, и рѣ́ша е́й, глаго́люще: дави́дъ посла́ на́съ къ тебѣ́, да тя́ по́йметъ себѣ́ въ жену́.

И воста́ и поклони́ся до земли́ лице́мъ и рече́: се́, раба́ твоя́ въ рабы́ню умыва́ти но́ги отроко́мъ твои́мъ.

И воста́ Авиге́а, и всѣ́де на осля́, и пя́ть дѣви́цъ идя́ху вслѣ́дъ ея́, и по́йде вслѣ́дъ отроко́въ дави́довыхъ, и бы́сть ему́ въ жену́.

И Ахинаа́му поя́тъ дави́дъ от Иезрае́ля, и бѣ́стѣ ему́ о́бѣ жены́.

Сау́лъ же даде́ Мелхо́лу дще́рь свою́ жену́ дави́дову Фалті́ю сы́ну Ами́сову и́же от ро́ммы.

Таджикский

Языки

Ва Самуил вафот кард; ва тамоми Исроил ҷамъ шуда, барои ӯ навҳагарӣ карданд, ва ӯро дар хонааш, дар Ромо дафн намуданд. Ва Довуд бархоста, ба биёбони Форон фуруд омад.

Ва марде дар Моӯн буд, ки дороияш дар Кармил буд, ва ин мард бағоят сарватдор буда, се ҳазор гӯсфанд ва ҳазор буз дошт; ва ӯ дар мавсими пашмбурии пашмтарошии рамаҳояш дар Кармил буд.

Ва номи ин мард Нобол, ва номи занаш Абиҷайл буд; ва ин зан доно аёнфаҳм ва хушҷамол буд, вале ин мард сахтгир сахтдил ва бадкор буда, аз хонадони Колеб буд.

Ва Довуд дар биёбон шунид, ки Нобол рамаҳояшро пашмбурӣ мекунад.

Ва Довуд даҳ ҷавонро фиристод; ва Довуд ба он ҷавонон гуфт: «Ба Кармил бароед, ва назди Нобол рафта, аз номи ман ба ӯ салом расонед.

Ва бигӯед: ́Зинда бош! Осоиштагӣ бар ту бод, осоиштагӣ бар хонадони ту, осоиштагӣ бар ҳар чизе ки дорӣ!

Ва алҳол шунидаам, ки назди ту пашмбурӣ мекунанд. Алҳол чӯпононе ки ту дорӣ, бо мо буданд, ва мо ба онҳо осебе нарасондаем, ва дар тамоми айёме ки онҳо дар Кармил буданд, ҳеҷ як чизашон талаф нашудааст.

Аз навкарони худ бипурс, ва онҳо ба ту хоҳанд гуфт. Пас бигзор ин ҷавонон дар назари ту илтифот ёбанд, зеро ки мо дар рӯзи нек омадаем; лутфан, аз он чи зери дасти туст, барои бандагонат ва барои писарат Довуд бидеҳ́».

Ва ҷавонони Довуд омада, ин суханонро аз номи Довуд ба Нобол гуфтанд, ва хомӯш монданд.

Ва Нобол ба навкарони Довуд ҷавоб гардонида, гуфт: «Довуд кист, ва писари Йисой кист? Имрӯз ғуломони зиёде ҳастанд, ки ҳар яке аз пеши хоҷагони худ гурехта рафтаанд.

Оё равост, ки ман нони худ ва оби худ ва гӯшти худро, ки барои пашмбурони худ муҳайё кардаам, бигирам ва ба касоне ки намедонам аз куҷо пайдо шудаанд, бидиҳам?»

Ва ҷавонони Довуд тоб хӯрда, ба роҳи худ рафтанд; ва гашта омада, ҳамаи ин суханонро ба ӯ хабар доданд.

Ва Довуд ба одамони худ гуфт: «Ҳар яке шамшери худро ба миён бандед!» Ва ҳар яке шамшери худро бастанд, ва Довуд низ шамшери худро баст. Ва тақрибан чорсад кас аз ақиби Довуд рафтанд, ва дусад кас назди ашё монданд.

Валекин ба Абиҷайл, зани Нобол, яке аз навкаронаш хабар дода, гуфт: «Инак, Довуд қосидонро аз биёбон фиристод, то ки хоҷаи моро муборакбод шодбош гӯянд, вале ӯ ба онҳо дағалона муносибат намуд.

Ва ҳол он ки ин одамон ба мо бағоят некӯ рафтор карданд, ва дар тамоми айёме ки мо дар саҳро буда, бо онҳо мегаштем, ба мо осебе нарасидааст, ва ҳеҷ чизи мо талаф нашудааст.

Дар тамоми айёме ки мо бо онҳо гашта, рамаҳоро мечаронидем, ҳам рӯзона ва ҳам шабона, онҳо барои мо мисли ҳисоре буданд.

Ва алҳол бидон ва бубин, ки чӣ бояд бикунӣ, зеро мусибате бар хоҷаи мо ва бар тамоми хонадонаш таҳдид менамояд; ва ӯ шахси нобакор аст, ба тавре ки бо ӯ гап задан мумкин нест».

Ва Абиҷайл шитобон дусадто нон, ва ду машк шароб, ва панҷ гӯсфанди пухта, ва панҷ сео гандумбирён, ва сад гирда қурс мавиз, ва дусад қурс анҷир гирифта, ба харҳо бор кард.

Ва ба навкаронаш гуфт: «Пешопеши ман равона шавед; инак, ман аз қафои шумо меоям». Валекин ба шавҳараш Нобол хабар надод.

Ва ҳангоме ки ӯ ба хар савор шуда, бо пайроҳаи ба назар ноаёни кӯҳ мерафт, инак, Довуд ва одамонаш ба пешвози вай фуруд омаданд, ва ӯ бо онҳо рӯ ба рӯ шуд.

Ва Довуд мегуфт: «Ҳақиқатан, ман тамоми дороии ин шахсро дар биёбон беҳуда нигаҳбонӣ намудаам, ва аз тамоми дороии вай чизе талаф нашудааст; валекин вай ба бадали некӣ ба ман бо бадӣ подош додааст.

Парвардигор ба душманони Довуд ҷазо диҳад ва зиёда аз он бикунад, агар ман то субҳидам аз тамоми дороии вай як наринае боқӣ бигузорам».

Ва ҳангоме ки Абиҷайл Довудро дид, шитобон аз болои хар фуромад, ва пеши Довуд рӯ бар замин афтода, ба ӯ саҷда кард.

Ва назди поҳои ӯ афтода, гуфт: «Ин гуноҳ бар ман аст, эй хоҷаам; лутфан, канизат дар гӯши ту сухан гӯяд, ва суханони канизи худро бишнав.

Бигзор хоҷаам ба ин марди нобакор, яъне ба Нобол, диққат надиҳад, зеро, номи вай чӣ гуна бошад, худаш ҳамон гуна аст: номаш Нобол аст, ва зиштӣ бо ӯст. Вале ман, канизи ту, навкарони хоҷаамро, ки ту фиристодӣ, надидаам.

Ва алҳол, эй хоҷаам, қасам ба ҳаёти Парвардигор ва қасам ба ҳаёти ту, ки Парвардигор туро аз хунрезӣ нигоҳ дошта, нагузоштааст, ки бо дасти худ интиқом гирӣ; ва алҳол душманонат, ва онҳое ки ба хоҷаам бадӣ мехоҳанд, бигзор мисли Нобол шаванд.

Ва ин аст тӯҳфае ки канизат барои хоҷаам овардааст, ва он ба навкароне ки ҳамроҳи хоҷаам мераванд, дода мешавад.

Лутфан, аз гуноҳи канизи худ бигзар; яқинан Парвардигор барои хоҷаам хонадони устуворе матине барқарор хоҳад кард, зеро ки хоҷаам ҷангҳои Парвардигорро мебарад, ва тамоми айёми умрат дар ту бадӣ ёфт нахоҳад шуд.

Ва агар касе бархоста, туро таъқиб намояд ва қасди ҷони ту кунад, ҷони хоҷаам бо риштаи ҳаёт назди Парвардигор Худои ту баста хоҳад буд, вале ҷони душманонатро Ӯ мисли он ки аз даруни фалахмон бошад, дур хоҳад андохт.

Ва ҳангоме ки Парвардигор ба хоҷаам, мувофиқи ҳар он чи дар бораи ту гуфтааст, некӣ бикунад, ва туро бар Исроил раис таъин намояд,

Он гоҳ ин барои ту сабаби афсӯс таассуф ва барои хоҷаам азоби виҷдон нахоҳад шуд, ки хуни ноҳақ рехтааст, ва хоҷаам интиқомро ба дасти худ раво дидааст. Ва ҳангоме ки Парвардигор ба хоҷаам некӣ кунад, канизи худро ба ёд хоҳӣ овард».

Ва Довуд ба Абиҷайл гуфт: «Муборак аст Парвардигор Худои Исроил, ки туро имрӯз ба пешвози ман фиристод.

Ва хиради ту муборак аст, ва худат муборак ҳастӣ, ки имрӯз маро нагузоштӣ хун бирезам, ва бо дасти худ интиқом қасос гирам.

Валекин, қасам ба ҳаёти Парвардигор Худои Исроил, ки маро аз бадӣ кардан ба ту нигоҳ дошт: агар ту шитобон ба пешвози ман намеомадӣ, албатта назди Нобол то субҳидам наринае боқӣ намемонд».

Ва Довуд он чиро, ки барои ӯ оварда буд, аз дасти вай гирифта, ба вай гуфт: «Ба саломатӣ ба хонаат бирав; инак, ман ба овози ту гӯш андохта, туро рӯихотир кардам».

Ва Абиҷайл назди Нобол омад, ва инак, базме дар хонаи ӯ мисли базми подшоҳ ороста шуда буд, ва дили Нобол шод гардида, ӯ бағоят маст буд; ва то субҳ вай ба ӯ чизе кам ё зиёд хабар надод.

Ва бомдодон, вақте ки мастӣ аз Нобол берун рафт, занаш ин ҳодисаҳоро ба ӯ хабар дод; ва дили ӯ андаруни ӯ шах шуда монд, ва худаш мисли санг гардид.

Ва чунин воқеъ шуд, ки баъд аз даҳ рӯз Парвардигор Ноболро гирифтори дард гардонид, ва ӯ мурд.

Ва чун Довуд шунид, ки Нобол мурдааст, гуфт: «Муборак аст Парвардигор, ки қасди интиқоми нанги маро аз Нобол ситонидааст, ва бандаи Худро аз бадӣ нигоҳ доштааст, ва Парвардигор бадии Ноболро ба сари вай баргардонидааст». Ва Довуд фиристод, то ба Абиҷайл бигӯянд, ки ӯ мехоҳад вайро барои худ ба занӣ бигирад.

Ва навкарони Довуд назди Абиҷайл ба Кармил омаданд ва ба вай сухан ронда, гуфтанд: «Довуд моро назди ту фиристод, то ки туро барои худ ба занӣ бигирад».

Вай бархост, ва рӯ ба замин саҷда бурда, гуфт: «Инак, канизи ту ҳозир аст канизе бишавад, то ки пойҳои навкарони хоҷаамро бишӯяд».

Ва Абиҷайл шитобон бархоста, бар хар савор шуд, ва панҷ канизаш ба вай ҳамроҳӣ карданд; ва аз ақиби қосидони Довуд равона шуд, ва зани ӯ гардид.

Довуд пеш аз ин Аҳинӯами изреилиро ба зани гирифта буд; ва акнун ҳар дуи онҳо занони ӯ буданд.

Ва Шоул духтараш Микалро, ки зани Довуд буд, ба Фалтӣ ибни Лайиш, ки аз Ҷаллим буд, дод.