Скрыть

Ца́рствъ 1-я, Глава 30

Толкования
Толкования главы
    30:1
    30:2
    30:3
    30:4
    30:8
    30:9
    30:9-10
    30:10
    30:11
    30:11-12
    30:13
    30:14
    30:15
    30:16
    30:17
    30:18
    30:18-19
    30:19
    30:20
    30:21
    30:22
    30:23
    30:25
    30:29
    30:30
    30:31
    Церковнославянский (рус)
    И бы́сть при­­ходя́щу дави́ду и муже́мъ его́ къ секела́гу въ де́нь тре́тiй, и Амали́къ нападе́ на ю́жную страну́ и на секела́гъ, и порази́ секела́гъ и сожже́ его́ огне́мъ:
    же́нъ же и всѣ́хъ су́щихъ въ не́мъ от­ ма́ла до вели́ка не умертви́ша му́жа ни жены́, но плѣни́ша, и от­идо́ша въ пу́ть сво́й.
    И прiи́де дави́дъ и му́жiе его́ во гра́дъ, и се́, сожже́нъ бя́ше огне́мъ, жены́ же и́хъ и сы́нове и́хъ и дще́ри и́хъ плѣне́ни бы́ша.
    И воз­дви́же дави́дъ и му́жiе его́ гла́съ сво́й и пла́кашася до́ндеже не бѣ́ въ ни́хъ си́лы ктому́ пла́катися.
    И жены́ о́бѣ дави́довы плѣне́ни бы́ша, Ахинаа́мъ Иезраили́тыня, и Авиге́а бы́в­шая жена́ Нава́ла карми́лскаго.
    И оскорбѣ́ дави́дъ зѣло́, я́ко совѣща́шася лю́дiе ка́менiемъ поби́ти его́, я́ко скорбна́ бя́ше душа́ всѣ́хъ люді́й ко­его́ждо о сынѣ́хъ сво­и́хъ и о дще́рехъ сво­и́хъ. И укрѣпи́ся дави́дъ о Го́сподѣ Бо́зѣ сво­е́мъ,
    и рече́ дави́дъ ко Авiа́ѳару иере́ю сы́ну Авимеле́хову: при­­неси́ Ефу́дъ. И при­­несе́ Авiа́ѳаръ Ефу́дъ къ дави́ду.
    И вопроси́ дави́дъ Го́спода, глаго́ля: пожену́ ли вслѣ́дъ по́лчища сего́? и пости́гну ли и́хъ? И рече́ Госпо́дь: гони́, я́ко постиза́я пости́гнеши и́хъ и избавля́я изба́виши.
    И и́де дави́дъ са́мъ и ше́сть со́тъ муже́й съ ни́мъ, и прiидо́ша да́же до пото́ка Восо́рска, про́чiи же оста́шася:
    и гна́ съ четы́рми сты́ муже́й, двѣ́сти же муже́й оста́шася, и́же сѣдо́ша объ о́нъ по́лъ пото́ка Восо́рска.
    И обрѣто́ша му́жа Еги́птянина на селѣ́, и я́ша его́, и при­­ведо́ша его́ къ дави́ду, и да́ша ему́ хлѣ́ба, и яде́, и напо­и́ша его́ водо́ю:
    и да́ша ему́ ча́сть смо́квей, и яде́, и укрѣпи́ся ду́хъ его́ въ не́мъ, я́ко не яде́ хлѣ́ба и не пи́ воды́ три́ дни́ и три́ но́щы.
    И рече́ ему́ дави́дъ: от­ку́ду еси́, и чі́й еси́ ты́? И рече́ о́трокъ Еги́птянинъ: а́зъ е́смь ра́бъ му́жа Амалики́тянина, и оста́ви мя́ господи́нъ мо́й, я́ко изнемого́хъ дне́сь уже́ тре́тiй де́нь:
    и мы́ ходи́хомъ на ю́гъ до хеле́ѳи и на иуде́йскiя страны́ и на гелву́й, и секела́гу пожго́хомъ огне́мъ.
    И рече́ ему́ дави́дъ: доведе́ши ли мя́ до по́лчища сего́? И рече́: клени́ся ми́ Бо́гомъ, я́ко не убiе́ши мя́ и не преда́си мя́ въ ру́цѣ господи́ну мо­ему́, и доведу́ тя до по́лчища сего́.
    [И кля́т­ся ему́ дави́дъ:] и при­­веде́ его́ она́мо, и се́, ті́и разсѣ́яни бы́ша по лицу́ всея́ земли́, яду́ще и пiю́ще и пра́здну­ю­ще о всѣ́хъ коры́стехъ вели́кихъ, я́же взя́ша от­ земли́ иноплеме́н­ничи и от­ земли́ Иу́дины.
    И прiи́де на ни́хъ дави́дъ, и изби́ и́хъ от­ у́тра да́же до ве́чера и нау́трiе: и не спасе́ся от­ ни́хъ му́жъ, ра́звѣ четы́реста о́трокъ, и́же всѣдо́ша на велблю́ды и убѣжа́ша.
    И отъ­я́ дави́дъ вся́ ели́ка взя́ша Амалики́ты, и о́бѣ жены́ своя́ отъ­я́,
    и не поги́бе и́мъ от­ ма́ла да́же до вели́ка, и от­ коры́стей, и да́же до сыно́въ и дще́рей и да́же до всѣ́хъ, я́же взя́ша, и вся́ воз­врати́ дави́дъ:
    и взя́ дави́дъ вся́ стада́ и па́­ст­вины, и погна́ предъ плѣ́номъ: и плѣ́нъ о́ный нарица́­шеся се́й плѣ́нъ дави́довъ.
    И прiи́де дави́дъ къ двѣма́ сто́мъ муже́мъ оста́в­шымся ити́ вслѣ́дъ дави́да, и́хже посади́ на пото́цѣ Восо́рстѣ, и изыдо́ша на срѣ́тенiе дави́ду и на срѣ́тенiе лю́демъ и́же съ ни́мъ: и прiи́де дави́дъ до люді́й, и вопроси́ша его́ о ми́рныхъ.
    И от­вѣща́ша вси́ му́жiе па́губнiи и лука́внiи от­ муже́й ра́тныхъ ходи́в­шихъ съ дави́домъ и рѣ́ша: я́ко не гони́ша съ на́ми, не дади́мъ и́мъ от­ плѣ́на, его́же взя́хомъ, но то́кмо кі́йждо жену́ свою́ и ча́да своя́ да во́змутъ и воз­вратя́т­ся.
    И рече́ дави́дъ: не сотвори́те, бра́тiя моя́, та́ко, повнегда́ предаде́ Госпо́дь на́мъ и сохрани́ на́съ, и предаде́ Госпо́дь по́лчище сiе́ наше́дшее на ны́ въ ру́ки на́шя:
    и кто́ послу́шаетъ ва́шихъ слове́съ си́хъ? я́ко не ме́нши на́съ су́ть: поне́же по ча́сти исходя́щаго на бра́нь, та́ко бу́детъ ча́сть сѣдя́щаго при­­ сосу́дѣхъ, по тому́жде раздѣля́т­ся.
    И бы́сть от­ дне́ того́ и вы́ше, и бы́сть въ повелѣ́нiе и на оправда́нiе Изра́илю да́же до дне́ сего́.
    И прiи́де дави́дъ въ секела́гъ, и посла́ старѣ́йшинамъ от­ коры́стей Иу́диныхъ и и́скрен­нимъ сво­и́мъ, глаго́ля: се́, ва́мъ благослове́нiе от­ коры́стей враго́въ Госпо́днихъ,
    су́щымъ въ веѳсу́рѣ и въ ра́мѣ ю́жнѣй и въ геѳо́рѣ,
    и во Аро­и́рѣ и во Амма́дѣ, и во Сафѣ́ и во есѳи́фѣ и въ ге́ѳѣ,
    и въ кина́нѣ и въ Сафе́цѣ, и въ Ѳима́ѳѣ и въ карми́лѣ, и су́щымъ во градѣ́хъ иеремiи́ла и во градѣ́хъ Кенезі́я,
    и су́щымъ во иериму́ѳѣ и во вирсаве́и и въ номвѣ́,
    и су́щымъ въ Хевро́нѣ, и во вся́ мѣста́, я́же про́йде дави́дъ та́мо са́мъ и му́жiе его́.
    Немецкий (GNB)
    Als David und seine Männer zwei Tage später in Ziklag ankamen, lag die Stadt in Schutt und Asche. Die Amalekiter waren auf einem Raubzug in das Südland eingefallen und hatten dabei auch Ziklag verwüstet.
    Getötet hatten sie niemand, aber alle Frauen und Kinder waren als Gefangene weggeschleppt worden.
    Als David und seine Männer die niedergebrannte Stadt sahen und entdeckten, dass ihre Frauen und Kinder verschleppt waren,
    schrien sie entsetzt auf. Sie weinten so lange, bis sie vor Erschöpfung nicht mehr konnten.
    Auch die beiden Frauen Davids, Ahinoam aus Jesreel und Abigajil, die Witwe Nabals aus Karmel, waren in Gefangenschaft geraten.
    David war in schwerer Bedrängnis. Seine Männer drohten offen damit, ihn zu steinigen, so erbittert waren sie über den Verlust ihrer Söhne und Töchter. Aber das Vertrauen auf den HERRN, seinen Gott, gab ihm Mut.
    Er befahl dem Priester Abjatar, dem Sohn Ahimelechs, die Orakeltasche zu bringen.
    Dann fragte er den HERRN: »Soll ich diese Räuberbande verfolgen? Werde ich sie einholen?«

    Er erhielt die Antwort: »Verfolge sie! Du wirst sie einholen und die Gefangenen retten.«

    David brach mit seinen 600 Mann sofort auf. Als sie zum Besortal kamen, blieben 200 Mann dort zurück, weil sie zu erschöpft waren, das Tal zu überqueren. Mit den anderen 400 setzte David die Verfolgung fort.
    Unterwegs fanden die Leute Davids einen Ägypter, der drei Tage nichts gegessen und getrunken hatte. Sie brachten ihn zu David und gaben ihm Brot und Wasser, dazu eine Portion Feigenmark und zwei Portionen gepresste Rosinen. Nachdem er das gegessen hatte, kam er wieder zu Kräften
    und David fragte ihn: »Zu wem gehörst du? Woher kommst du?«

    Er antwortete: »Ich bin ein Ägypter, der Sklave eines Amalekiters. Mein Herr hat mich vor drei Tagen hier liegen gelassen, weil ich krank geworden war.

    Wir hatten im Südland die Philister überfallen und die Nachkommen Kalebs, die zu Juda gehören; dabei haben wir auch Ziklag niedergebrannt.«
    David fragte ihn: »Kannst du mir den Weg zu dieser Räuberbande zeigen?«

    Der Sklave sagte: »Schwöre mir bei Gott, dass du mich nicht tötest oder meinem Herrn auslieferst! Dann werde ich dich zu diesen Räubern führen.«

    Er zeigte ihnen den Weg, und sie fanden die Amalekiter in Gruppen über die ganze Gegend verstreut. Sie aßen und tranken und feierten ausgelassen, weil sie bei den Philistern und in Juda so reiche Beute gemacht hatten.
    David überfiel sie am nächsten Morgen, als es eben hell wurde, und der Kampf dauerte bis zum Abend. Alle Feinde wurden niedergemacht, nur 400 junge Männer konnten auf Kamelen fliehen.
    David befreite alle Gefangenen und auch seine beiden Frauen. Niemand wurde vermisst; seine Männer bekamen alle ihre Kinder gesund wieder. Auch alles, was die Amalekiter erbeutet hatten, wurde zurückerobert.
    Die Schafe, Ziegen und Rinder der Amalekiter nahm David für sich; man trieb sie vor dem anderen Vieh her und sagte: »Das ist Davids Beute.«
    In der Nähe des Besortals kamen ihnen die 200 Mann entgegen, die so erschöpft gewesen waren, dass David sie dort zurücklassen musste. David grüßte sie freundlich.
    Aber unter denen, die mit David gezogen waren, gab es ein paar gemeine und nichtsnutzige Männer, die sagten zu David: »Sie sind nicht mit uns in den Kampf gezogen, also geben wir ihnen auch nichts von der Beute ab, die wir den Feinden abgenommen haben. Sie sollen froh sein, dass wir ihnen ihre Frauen und Kinder wiederbringen, und schleunigst mit ihnen verschwinden!«
    Doch David sagte: »Meine Brüder, wir verdanken doch alles, was wir erbeutet haben, dem HERRN! So könnt ihr nicht darüber verfügen. Der HERR war es, der uns beschützt hat; er hat uns diese Räuber ausgeliefert, die uns überfallen hatten.
    Niemand wird gutheißen, was ihr da vorhabt. Vielmehr soll gelten:

    Zum Kampf geht der eine,
    den Tross schützt der andre.
    Die Beute des Krieges wird ehrlich geteilt.«

    Seit jenem Tag gilt dies als festes Recht in Israel. David führte es ein und es wird bis heute befolgt.
    Von Ziklag aus schickte David einen Teil der Beute an die Ältesten des Stammes Juda, mit denen er durch seine Herkunft verbunden war, und ließ ihnen sagen: »Hier ist ein Geschenk für euch aus der Beute, die David den Feinden des HERRN abgenommen hat.«
    Er schickte solche Geschenke nach Betuël, nach Ramot im Südland, nach Jattir,
    Aroër, Sifmot, Eschtemoa
    und Rachal, in die Städte der Jerachmeëliter und der Keniter,
    nach Horma, Bor-Aschan, Atach
    und Hebron und außerdem in alle Orte, in denen er einst mit seinen Leuten Unterschlupf gefunden hatte.
    Синодальный
    1 Амаликитяне поразили Секелаг и увели в плен семейства Давида и его мужей; 7 Давид погнался за ними и отнял у них всё забранное ими; 21 установлены закон и правило, как отныне делить добычу; 26 Давид делится добычей со своими друзьями, старейшинами Иудиными.
    В третий день после того, как Давид и люди его пошли в Секелаг, Амаликитяне напали с юга на Секелаг и взяли Секелаг и сожгли его огнем,
    а женщин [и всех], бывших в нем, от малого до большого, не умертвили, но увели в плен, и ушли своим путем.
    И пришел Давид и люди его к городу, и вот, он сожжен огнем, а жены их и сыновья их и дочери их взяты в плен.
    И поднял Давид и народ, бывший с ним, вопль, и плакали, доколе не стало в них силы плакать.
    Взяты были в плен и обе жены Давида: Ахиноама Изреелитянка и Авигея, бывшая жена Навала, Кармилитянка.
    Давид сильно был смущен, так как народ хотел побить его камнями; ибо скорбел душею весь народ, каждый о сыновьях своих и дочерях своих.
    Но Давид укрепился надеждою на Господа Бога своего, и сказал Давид Авиафару священнику, сыну Ахимелехову: принеси мне ефод. И принес Авиафар ефод к Давиду.
    И вопросил Давид Господа, говоря: преследовать ли мне это полчище, и догоню ли их? И сказано ему: преследуй, догонишь и отнимешь.
    И пошел Давид сам и шестьсот мужей, бывших с ним; и пришли к потоку Восор и усталые остановились там.
    И преследовал Давид сам и четыреста человек; двести же человек остановились, потому что были не в силах перейти поток Восорский.
    И нашли Египтянина в поле, и привели его к Давиду, и дали ему хлеба, и он ел, и напоили его водою;
    и дали ему часть связки смокв и две связки изюму, и он ел и укрепился, ибо он не ел хлеба и не пил воды три дня и три ночи.
    И сказал ему Давид: чей ты и откуда ты? И сказал он: я – отрок Египтянина, раб одного Амаликитянина, и бросил меня господин мой, ибо уже три дня, как я заболел;
    мы вторгались в полуденную часть Керети и в область Иудину и в полуденную часть Халева, а Секелаг сожгли огнем.
    И сказал ему Давид: доведешь ли меня до этого полчища? И сказал он: поклянись мне Богом, что ты не умертвишь меня и не предашь меня в руки господина моего, и я доведу тебя до этого полчища.
    [Давид поклялся ему,] и он повел его; и вот, Амаликитяне, рассыпавшись по всей той стране, едят и пьют и празднуют по причине великой добычи, которую они взяли из земли Филистимской и из земли Иудейской.
    [И напал на них] и поражал их Давид от сумерек до вечера другого дня, и никто из них не спасся, кроме четырехсот юношей, которые сели на верблюдов и убежали.
    И отнял Давид все, что взяли Амаликитяне, и обеих жен своих отнял Давид.
    И не пропало у них ничего, ни малого, ни большого, ни из сыновей, ни из дочерей, ни из добычи, ни из всего, что Амаликитяне взяли у них; все возвратил Давид,
    и взял Давид весь мелкий и крупный скот, и гнали его пред своим скотом и говорили: это – добыча Давида.
    И пришел Давид к тем двумстам человек, которые не были в силах идти за ним, и которых он оставил у потока Восор, и вышли они навстречу Давиду и навстречу людям, бывшим с ним. И подошел Давид к этим людям и приветствовал их.
    Тогда злые и негодные из людей, ходивших с Давидом, стали говорить: за то, что они не ходили с нами, не дадим им из добычи, которую мы отняли; пусть каждый возьмет только свою жену и детей и идет.
    Но Давид сказал: не делайте так, братья мои, после того, как Господь дал нам это и сохранил нас и предал в руки наши полчище, приходившее против нас.
    И кто послушает вас в этом деле? [Они не хуже нас.] Какова часть ходившим на войну, такова часть должна быть и оставшимся при обозе: на всех должно разделить.
    Так было с этого времени и после; и поставил он это в закон и в правило для Израиля до сего дня.
    И пришел Давид в Секелаг и послал из добычи к старейшинам Иудиным, друзьям своим, говоря: «вот вам подарок из добычи, взятой у врагов Господних», –
    тем, которые в Вефиле, и в Рамофе южном, и в Иаттире, [и в Гефоре,]
    и в Ароере, [и в Аммаде,] и в Шифмофе, и в Естемоа, [и в Гефе,]
    [в Кинане, в Сафене, в Фимафе,] и в Рахале, и в городах Иерахмеельских, и в городах Кенейских,
    и в Хорме, и в Хорашане, и в Атахе,
    и в Хевроне, и во всех местах, где ходил Давид сам и люди его.
    ვიდრე მესამე დღეს დავითი და მისი კაცები ციკლაგში მივიდოდნენ, ყამალეკელები სამხრეთიდან დაესხნენ ციკლაგს, გაანადგურეს ციკლაგი და გადაწვეს.
    ტყვედ წაასხეს ქალები, ვინც კი იყვნენ, დიდიდან პატარამდე; არვინ მოუკლავთ, მხოლოდ გაიტაცეს და თავისი გზით წავიდნენ:
    მივიდნენ დავითი და მისი კაცები ქალაქში და ხედავენ, გადამწვარია ქალაქი, დედა-წული ტყვედ არის წაყვანილი.
    გამართეს მოთქმა დავითმა და მისმა ხალხმა და ტიროდნენ ვიდრე ძალი შესწევდათ.
    ტყვედ იყვნენ წაყვანილნი დავითის ორი ცოლიც - იზრეყელელი ახინოყაბი და ქარმელელი ნაბალის ქვრივი.
    დამწუხრდა დიდად დავითი, რადგან მისი ჩაქოლვა განიზრახა ხალხმა; გამწარებული იყო მთელი ხალხი თავიანთი ვაჟებისა და ასულების გამო, მაგრამ უფლის, თავისი ღვთის იმედით გაიმხნევა დავითმა თავი.
    უთხრა დავითმა აბიათარ მღვდელს, ახიმელექის ძეს: მომიტანე ეფოდი! მიუტანა აბიათარმა ეფოდი დავითს.
    დაეკითხა დავითი უფალს: დავედევნო იმ ურდოს? მივეწევი? მიუგო: დაედევნე, რადგან უსათუოდ დაეწევი და წაართმევ ნადავლს.
    წავიდა დავითი ექვსასი კაცითურთ და მიადგნენ ბესორის ხევს. ერთი ნაწილი დარჩა.
    დაედევნა დავითი ოთხასი კაცითურთ; დარჩა ორასი კაცი, რომელთაც დაღლილობის გამო ვერ შეძლეს ბესორის ხევის გადალახვა.
    ნახეს მინდორში ერთი ეგვიპტელი კაცი და მიიყვანეს დავითთან; მისცეს პური და შეჭამა, წყალიც დაალევინეს.
    მისცეს ტყლაპის ნაჭერი და ორი მტევანი ჩამიჩი. შეჭამა კაცმა და მოსულიერდა, რადგან სამი დღე და ღამე უჭმელ-უსმელი იყო.
    ჰკითხა დავითმა: ვისი ხარ და სადაური ხარ. მიუგო: ეგვიპტელი კაცი ვარ, ერთი ყამალეკელის ყმა. მიმატოვა ჩემმა პატრონმა, რადგან ეს მესამე დღეა, რაც ავად ვარ.
    თავს დავესხით ქერეთის სამხრეთს, იუდას, ქალების სამხრეთს და ციკლაგს და გადავწვით.
    უთხრა დავითმა: თუ მიმიყვან იმ ურდომდე? მიუგო: ღმერთი დაიფიცე, რომ არ მომკლავ და ჩემს პატრონს არ მიმცემ, და ჩაგიყვან იმ ურდომდე.
    ჩაიყვანა და, აჰა, გაფანტულან მთელს არემარეზე, ჭამენ, სვამენ და ზეიმობენ ფილისტიმელთა ქვეყნიდან და იუდადან წამოღებული დიდი ნადავლის გამო.
    მუსრავდა მათ დავითი დილის ბინდიდან მეორე დღის საღამომდე; არვინ გადარჩენილა ოთხასი ჭაბუკის გარდა, რომელნიც მოახტნენ აქლემებს და გაიქცნენ.
    უკან დაიბრუნა დავითმა ყველაფერი, რაც წაღებული ჰქონდა ყამალეკს; თავისი ორი ცოლიც დაიბრუნა დავითმა.
    არაფერი დაჰკარგვიათ, არც მცირე, არც დიდი, არც ვაჟებიდან და არც ასულებიდან. მთელი ნადავლიდან, რაც გატაცებული ჰქონდათ, ყველაფერი დაიბრუნა დავითმა.
    წამოასხა დავითმა მთელი ცხვარ-ძროხა; ერეკებოდნენ ამ საქონელს და ამბობდნენ: დავითის ნადავლიაო ეს.
    მივიდა დავითი ორას კაცთან, რომელთაც დაეზარათ გაჰყოლოდნენ დავითს და ბესორის ხევთან დარჩნენ. გამოვიდნენ ისინი დავითისა და მასთან მყოფი ხალხის მისაგებებლად. მივიდა დავითი ამ ხალხთან და მოიკითხა.
    ასე ამბობდა ზოგიერთი ბოროტი და უგვანი კაცი, დავითთან ერთად რომ იყო წასული: რაკი არ წამოგვყვნენ, ნურაფერს გავუნაწილებთ მათ ნადავლიდან, ჩვენ რომ დავიბრუნეთო უკან. მხოლოდ თავ-თავისი ცოლშვილი წაასხან და წავიდნენო.
    თქვა დავითმა: ნუ იზამთ ამას, ძმებო, რადგან უფლის მოცემულია ეს ყველაფერი, მან დაგვიფარა, მან ჩაგვიგდო ხელში ეს ურდო, თავს რომ დაგვესხა.
    ვინ მოგცემთ დასტურს ამ საქმეში? რადგან რა წილიც ნაბრძოლებ კაცს უდევს, იგივე წილი უნდა ხვდეს ბანაკში დარჩენილს, ყველას უნდა ხვდეს წილი.
    ასე იყო ამ დღიდან და მერეც. ეს არის მისგან დადგენილი წესად და რჯულად დღესამომდე.
    მივიდა დავითი ციკლაგში, ჩამოურიგა ნადავლიდან წილი იუდას უხუცესებს, თავის მეგობრებს და შეუთვალა: აჰა, თქვენი მოსაკითხავი უფლის მტრების ნადავლიდან,
    იმათი ბეთილში რომ არიან, სამხრეთ რაბოთში რომ არიან, იათერში რომ არიან;
    იმათი, ყაროყერში რომ არიან, შიმფოთში რომ არიან, ეშთემოყში რომ არიან,
    რაქალში რომ არიან, იერახმეელთა ქალაქებში რომ არიან, კინელთა ქალაქებში რომ არიან,
    ხორმაში რომ არიან, ქორიყაშანში რომ არიან, ყათაქში რომ არიან;
    ხებრონში რომ არიან, და ყველგან, სადაც დავითსა და მის კაცებს უვლიათ.
    Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
    Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
    Цитата из Библии каждое утро
    TG: t.me/azbible
    Viber: vb.me/azbible