Скрыть
3:2
3:4
3:5
3:6
3:8
3:9
3:10
3:15
3:16
3:17
3:18
3:20
3:21
Глава 14 
14:1
14:2
14:4
14:5
14:7
14:8
14:9
14:10
14:11
14:12
14:13
14:14
14:16
14:17
14:19
14:21
14:23
14:24
14:25
14:27
14:28
14:29
14:30
14:31
14:32
14:34
14:36
14:38
14:39
14:40
14:42
14:46
14:47
14:52
Глава 20 
20:4
20:5
20:7
20:9
20:10
20:11
20:12
20:13
20:14
20:18
20:19
20:20
20:21
20:22
20:23
20:25
20:27
20:28
20:29
20:30
20:31
20:32
20:34
20:35
20:36
20:37
20:38
20:39
20:40
20:41
20:43
Церковнославянский (рус)
И о́трочищь самуи́лъ бѣ́ служа́ Го́сподеви предъ илі́емъ иере́емъ, и глаго́лъ Госпо́день бѣ́ че́стенъ въ ты́я дни́, не бѣ́ видѣ́нiе посыла́емо.
И бы́сть въ де́нь о́нъ, и илі́й спа́­ше на мѣ́стѣ сво­е́мъ, и о́чи его́ нача́ста тя́жцѣ бы́ти, и не можа́­ше зрѣ́ти:
и пре́жде не́же угасе́ свѣти́лникъ Бо́жiй, и самуи́лъ спа́­ше въ це́ркви Госпо́дни, идѣ́же киво́тъ Бо́жiй,
и воз­зва́ Госпо́дь: самуи́ле, самуи́ле. И рече́: се́, а́зъ.
И тече́ ко илі́ю и рече́: се́, а́зъ, я́ко зва́лъ мя́ еси́. И рече́ [илі́й]: не зва́хъ тебе́, воз­врати́ся и спи́. И воз­врати́ся и спа́.
И при­­ложи́ Госпо́дь и воз­зва́ еще́: самуи́ле, самуи́ле. И воста́ самуи́лъ и и́де ко илі́ю втори́цею, и рече́: се́, а́зъ, я́ко зва́лъ мя́ еси́. И рече́: не зва́хъ тебе́, ча́до мое́, воз­врати́ся, спи́.
Самуи́лъ же въ то́ вре́мя еще́ не познава́­ше Бо́га, пре́жде от­крове́нiя ему́ гла́са Госпо́дня.
И при­­ложи́ Госпо́дь при­­зва́ти самуи́ла трети́цею: и воста́въ, и и́де ко илі́ю и рече́: се́, а́зъ, я́ко зва́лъ мя́ еси́. И разумѣ́ илі́й, я́ко Госпо́дь при­­зыва́етъ о́трочища, и рече́: воз­врати́ся и спи́, ча́до:
и бу́детъ а́ще воз­зове́тъ тя́ зовы́й, и рече́ши: глаго́ли, Го́споди, я́ко слы́шитъ ра́бъ тво́й. И и́де самуи́лъ, и спа́ на мѣ́стѣ сво­е́мъ.
И прiи́де Госпо́дь и ста́ и воз­зва́ его́ я́коже пе́рвое и второ́­е: самуи́ле, самуи́ле. И рече́ самуи́лъ: глаго́ли [Го́споди], я́ко слы́шитъ ра́бъ тво́й.
И рече́ Госпо́дь къ самуи́лу: се́, а́зъ творю́ глаго́лы моя́ во Изра́или, я́ко вся́кому слы́шащему сiя́ пошуми́тъ во обо­и́хъ ушесѣ́хъ его́:
въ де́нь то́й воз­дви́гну на илі́а вся́, ели́ка глаго́лахъ на до́мъ его́: начну́ и сконча́ю:
и воз­вѣсти́хъ ему́, я́ко от­мщу́ а́зъ на до́мѣ его́ до вѣ́ка въ непра́вдахъ сыно́въ его́, о ни́хже вѣ́дяше, я́ко злосло́виста Бо́га сы́нове его́, и не наказа́ и́хъ:
и сего́ ра́ди кля́хся до́му илі́ину, я́ко не очи́стит­ся непра́вда до́му илі́ина въ кади́лахъ и же́ртвахъ его́ до вѣ́ка.
И спа́ самуи́лъ до у́тра, и у́тренева зау́тра, и от­ве́рзе две́ри хра́ма Госпо́дня. Самуи́лъ же убоя́ся повѣ́дати видѣ́нiя илі́ю.
И рече́ илі́й къ самуи́лу: самуи́ле ча́до. И рече́: се́, а́зъ.
И рече́ [илі́й]: что́ глаго́лъ глаго́лан­ный къ тебѣ́? не скры́й у́бо от­ мене́: сiя́ да сотвори́тъ тебѣ́ Бо́гъ и сiя́ да при­­ложи́тъ, а́ще утаи́ши от­ мене́ сло́во от­ всѣ́хъ слове́съ глаго́лан­ныхъ къ тебѣ́ во ушеса́ твоя́.
И повѣ́да самуи́лъ илі́ю вся́ словеса́, и не утаи́ от­ него́ [ни еди́наго глаго́ла]. И рече́ илі́й: Госпо́дь са́мъ, е́же бла́го предъ ни́мъ, да сотвори́тъ.
И воз­вели́ченъ бы́сть самуи́лъ, и Госпо́дь бѣ́ съ ни́мъ, и не паде́ от­ всѣ́хъ слове́съ его́ на земли́ [ни еди́нъ глаго́лъ].
И разумѣ́ша вси́ Изра́илтяне от­ Да́на да́же и до вирсаві́и, я́ко вѣ́ренъ самуи́лъ Го́споду во проро́цѣхъ.
И при­­ложи́ Госпо́дь яви́тися въ Сило́мѣ, яви́ бо ся́ Госпо́дь самуи́лу: и увѣ́рися самуи́лъ проро́къ бы́ти Го́сподеви во все́мъ Изра́или, от­ конца́ до конца́ земли́. Илі́й же состарѣ́ся зѣло́, и сы́нове его́ ходя́ще хожда́ху, и лука́въ пу́ть и́хъ предъ Го́сподемъ.
И бы́сть во еди́нъ де́нь, и рече́ Ионаѳа́нъ сы́нъ Сау́ловъ о́трочищу нося́щему ору́жiе его́: гряди́, и пре́йдемъ въ месса́ву иноплеме́н­никовъ и́же на о́нѣй странѣ́. И отцу́ сво­ему́ не воз­вѣсти́ сего́.
И Сау́лъ сѣдя́ше на верху́ холма́ подъ дре́вомъ я́блон­нымъ е́же въ Магдо́нѣ, и бя́ше съ ни́мъ я́ко ше́сть со́тъ муже́й.
И Ахі́а сы́нъ Ахи́товъ, бра́та Иохаве́дова, сы́на Финее́сова, сы́на илі́и, иере́й Бо́жiй въ Сило́мѣ нося́ Ефу́дъ: и лю́дiе не вѣ́дяху, я́ко отъи́де Ионаѳа́нъ.
Посредѣ́ же прехо́да, идѣ́же хотя́ше Ионаѳа́нъ прейти́ въ ста́нъ иноплеме́н­ничь, бы́сть ка́мень о́стрый от­сю́ду и ка́мень о́стрый от­ону́ду: и́мя еди́ному Васе́съ и друго́му сен­на́:
ка́мень еди́нъ стоя́ше от­ сѣ́вера проти́ву Махма́са, и ка́мень вторы́й от­ ю́га проти́ву гаваи́.
И рече́ Ионаѳа́нъ ко о́трочищу нося́щему ору́жiе его́: гряди́, пре́йдемъ въ месса́ву необрѣ́зан­ныхъ си́хъ, не́гли что́ сотвори́тъ на́мъ Госпо́дь, я́ко нѣ́сть Го́споду не удо́бно спасти́ во мно́гихъ или́ въ ма́лыхъ.
И рече́ ему́ нося́й ору́жiе его́: твори́ все́, на не́же се́рдце твое́ склоня́ет­ся: се́, а́зъ съ тобо́ю е́смь, я́коже се́рдце твое́ се́рдце мое́.
И рече́ Ионаѳа́нъ: се́, мы́ пре́йдемъ къ муже́мъ и яви́мся къ ни́мъ:
а́ще сiя́ реку́тъ къ на́мъ: поме́длите та́мо, до́ндеже воз­вѣсти́мъ ва́мъ: то́ посто­и́мъ са́ми на мѣ́стѣ сво­е́мъ и не по́йдемъ къ ни́мъ:
а́ще же къ на́мъ си́це реку́тъ: взы́дите къ на́мъ: то́ взы́демъ, я́ко предаде́ и́хъ Госпо́дь въ ру́ки на́шя: сiе́ на́мъ зна́менiе [да бу́детъ].
И внидо́ста о́ба въ месса́ву иноплеме́н­никовъ. И глаго́лаша иноплеме́н­ницы: се́, Евре́е исхо́дятъ изъ разсѣ́линъ сво­и́хъ, идѣ́же скры́шася.
И от­вѣща́ша му́жiе месса́вли ко Ионаѳа́ну и къ нося́щему ору́жiе его́, и рѣ́ша: взы́дите къ на́мъ, и яви́мъ ва́мъ глаго́лъ. И рече́ Ионаѳа́нъ къ нося́щему ору́жiе его́: гряди́ по мнѣ́, я́ко предаде́ и́хъ Госпо́дь въ ру́ки Изра́илевы.
И взы́де Ионаѳа́нъ [ползу́щь] на рука́хъ и на нога́хъ сво­и́хъ, и нося́й ору́жiе его́ за ни́мъ. И узрѣ́ша иноплеме́н­ницы лице́ Ионаѳа́не, и порази́ и́хъ: и нося́й ору́жiе его́ идя́ше вслѣ́дъ его́.
И бы́сть я́зва пе́рвая, е́юже порази́ Ионаѳа́нъ и нося́й ору́жiе его́, я́ко два́десять муже́й копі́йцами и каменоверже́нiемъ и креме́нiемъ полевы́мъ.
И бы́сть у́жасъ въ полцѣ́ и на селѣ́: и вси́ лю́дiе и́же въ месса́вѣ и губя́щiи ужасну́шася, и ті́и не хотя́ху бра́тися: и вострепета́ земля́, и бы́сть у́жасъ от­ Го́спода.
И ви́дѣша согляда́тае Сау́ловы въ гаваи́ Венiами́ни, и се́, по́лкъ смяте́ся сѣ́мо и она́мо.
И рече́ Сау́лъ лю́демъ су́щымъ съ ни́мъ: разсмотри́те ны́нѣ и ви́дите, кто́ отъи́де от­ ва́съ. И разсмотри́ша, и се́, не обрѣ́теся Ионаѳа́нъ и нося́й ору́жiе его́.
И рече́ Сау́лъ ко Ахі́и: при­­неси́ Ефу́дъ, я́ко бѣ́ киво́тъ Бо́жiй въ то́й де́нь съ сынми́ Изра́илевыми.
И бы́сть егда́ глаго́лаше Сау́лъ ко иере́ю, и шу́мъ въ полцѣ́ иноплеме́н­ничи ходя́ идя́ше и мно́жашеся. И рече́ Сау́лъ ко иере́ю: при­­гни́ ру́ки твоя́.
И изы́де Сау́лъ и вси́ лю́дiе и́же съ ни́мъ, и изыдо́ша до сѣ́чи. И се́, бы́сть ору́жiе ко­его́ждо на бли́жняго сво­его́, [и бы́сть] мяте́жъ вели́къ зѣло́.
Но и раби́, и́же бы́ша со иноплеме́н­ники вчера́ и тре́тiяго дне́, в­ше́дшiи въ по́лкъ, обрати́шася и ті́и е́же бы́ти и́мъ со Изра́илтяны су́щими съ Сау́ломъ и со Ионаѳа́номъ.
И вси́ Изра́илтяне скры́в­шiися въ горѣ́ Ефре́мли услы́шаша, я́ко от­бѣго́ша иноплеме́н­ницы: при­­ложи́шася и ті́и вслѣ́дъ и́хъ на бра́нь.
И спасе́ Госпо́дь въ то́й де́нь Изра́иля: бра́нь же про́йде да́же до вамо́ѳа: и вси́ лю́дiе бя́ху съ Сау́ломъ, я́ко де́сять ты́сящъ муже́й, и бѣ́ бра́нь разсы́пана во ве́сь гра́дъ на горѣ́ Ефре́мли.
И Сау́лъ сотвори́ безу́мiе ве́лiе въ де́нь то́й, и закля́ лю́ди, глаго́ля: про́клятъ человѣ́къ, и́же я́сти бу́детъ хлѣ́бъ да́же до ве́чера, до́ндеже от­мщу́ враго́мъ мо­и́мъ. И не вкуси́ша лю́дiе вси́ хлѣ́ба:
и вся́ земля́ обѣ́даше: и се́, бя́ше дубра́ва пче́лная предъ лице́мъ села́:
и внидо́ша лю́дiе во пче́лникъ, и се́, исхожда́ху глаго́люще: [я́ко истече́ ме́дъ,] и не бѣ́ воз­враща́ющаго руки́ сво­ея́ ко усто́мъ сво­и́мъ, я́ко убоя́шася лю́дiе кля́твы Госпо́дни.
Ионаѳа́нъ же не слы́шаше, егда́ заклина́­ше оте́цъ его́ лю́ди: и простре́ коне́цъ жезла́ сво­его́, и́же въ руку́ ему́, и омочи́ его́ въ со́тѣ ме́двенѣ, и обрати́ ру́ку свою́ во уста́ своя́, и прозрѣ́ша о́чи его́.
И рече́ еди́нъ от­ люді́й, глаго́ля: клены́й прокля́ оте́цъ тво́й лю́ди, глаго́ля: про́клятъ человѣ́къ, и́же я́сти бу́детъ хлѣ́бъ въ де́нь се́й: и изнемого́ша лю́дiе.
И уразумѣ́ Ионаѳа́нъ и рече́: смути́ оте́цъ мо́й зе́млю: ви́ждь, я́ко прозрѣ́ша о́чи мо­и́, егда́ вкуси́хъ ма́ло от­ ме́да сего́:
о, дабы́ я́ли яду́ще дне́сь лю́дiе от­ коры́стей враго́въ сво­и́хъ, и́хже обрѣто́ша, мно́жайшая бы дне́сь я́зва была́ во иноплеме́н­ницѣхъ.
И порази́ша въ де́нь то́й от­ иноплеме́н­никовъ мно́жае не́жели въ Махма́сѣ: и утруди́шася лю́дiе зѣло́.
И устреми́шася лю́дiе на коры́сти, и поя́ша лю́дiе стада́ и бу́йволы и говя́да: и закала́ху на земли́, и ядо́ша лю́дiе съ кро́вiю.
И воз­вѣсти́ша Сау́лу, глаго́люще: согрѣши́ша лю́дiе ко Го́споду, яду́ще съ кро́вiю. И рече́ Сау́лъ: от­ геѳе́ма при­­вали́те мнѣ́ сѣ́мо ка́мень ве́лiй.
И рече́ Сау́лъ: ше́дше къ лю́демъ рцы́те и́мъ: да при­­несе́тъ кі́йждо сѣ́мо телца́ сво­его́ и кі́йждо о́вцу свою́, и да зако́лютъ на ка́мени се́мъ, и яди́те я́, и не согрѣша́йте Го́споду яду́ще съ кро́вiю. И при­­ведо́ша но́щiю вси́ лю́дiе свое́ кі́йждо, е́же имя́ше въ руцѣ́ сво­е́й, и закала́ху та́мо.
И созда́ Сау́лъ та́мо олта́рь Го́споду: се́й нача́ Сау́лъ созида́ти олта́рь Го́споду.
И рече́ Сау́лъ: сни́демъ вслѣ́дъ иноплеме́н­никъ но́щiю, и расхи́тимъ и́хъ, до́ндеже заря́ бу́детъ, и не оста́вимъ от­ ни́хъ му́жа. И рѣ́ша: все́ е́же бла́го предъ очи́ма тво­и́ма, твори́. И рече́ иере́й: при­­сту́пимъ сѣ́мо къ Бо́гу.
И вопроси́ Сау́лъ Бо́га: сни́ду ли вслѣ́дъ иноплеме́н­никовъ? преда́си ли и́хъ въ ру́ки Изра́илтяномъ? И не от­вѣща́ ему́ Госпо́дь въ де́нь то́й.
И рече́ Сау́лъ: при­­веди́те сѣ́мо вся́ колѣ́на Изра́илева, и уразумѣ́йте и увѣ́ждьте, на ко́мъ бы́сть грѣ́хъ се́й дне́сь,
я́ко жи́въ Госпо́дь спасы́й Изра́иля, я́ко а́ще от­вѣ́тъ бу́детъ на Ионаѳа́на сы́на мо­его́, сме́ртiю да у́мретъ. И не бѣ́ от­вѣща́ющаго от­ всѣ́хъ люді́й.
И рече́ Сау́лъ всему́ Изра́илю: вы́ ста́ните на еди́ну страну́, а́зъ же и Ионаѳа́нъ сы́нъ мо́й ста́немъ на другу́ю страну́. И рѣ́ша лю́дiе къ Сау́лу: е́же бла́го предъ тобо́ю, твори́.
И рече́ Сау́лъ: Го́споди Бо́же Изра́илевъ, что́ я́ко не от­вѣща́лъ еси́ рабу́ тво­ему́ дне́сь? или́ моя́ е́сть, или́ сы́на мо­его́ Ионаѳа́на непра́вда? Го́споди Бо́же Изра́илевъ, да́ждь зна́менiе: и а́ще рече́ши сiя́, да́ждь ны́нѣ лю́демъ тво­и́мъ Изра́илю, да́ждь ны́нѣ преподо́бiе. И паде́ жре́бiй на Ионаѳа́на и Сау́ла, и лю́дiе изыдо́ша.
И рече́ Сау́лъ: ве́рзите жре́бiй на мя́ и на Ионаѳа́на сы́на мо­его́: его́же объяви́тъ Госпо́дь, сме́ртiю да у́мретъ. И рѣ́ша лю́дiе къ Сау́лу: нѣ́сть се́й глаго́лъ. И премо́же Сау́лъ лю́ди, и верго́ша о не́мъ и Ионаѳа́нѣ сы́нѣ его́, и паде́ на Ионаѳа́на жре́бiй.
И рече́ Сау́лъ ко Ионаѳа́ну: воз­вѣсти́ ми, что́ сотвори́лъ еси́? И воз­вѣсти́ ему́ Ионаѳа́нъ и рече́: вкуша́я вкуси́хъ ма́ло ме́ду омочи́въ коне́цъ жезла́, и́же въ руку́ мое́ю, и се́, а́зъ умира́ю.
И рече́ ему́ Сау́лъ: сiя́ да сотвори́тъ ми́ Бо́гъ, и сiя́ да при­­ложи́тъ ми́, я́ко сме́ртiю у́мреши дне́сь.
И рѣ́ша лю́дiе къ Сау́лу: еда́ дне́сь у́мретъ сотвори́вый спасе́нiе сiе́ ве́лiе во Изра́или? не бу́ди то́, жи́въ Госпо́дь, а́ще паде́тъ вла́съ главы́ его́ на зе́млю, я́ко ми́лость Бо́жiю сотвори́ въ де́нь се́й. И помоли́шася лю́дiе о Ионаѳа́нѣ въ де́нь то́й, и не у́мре.
И не и́де Сау́лъ вслѣ́дъ иноплеме́н­никовъ: иноплеме́н­ницы же от­идо́ша въ мѣ́сто свое́.
И Сау́лъ укрѣпи́ся ца́р­ст­вовати во Изра́или, и побѣжда́­ше о́крестъ вся́ враги́ своя́ въ Моа́вѣ и въ сынѣ́хъ Аммо́нихъ и въ сынѣ́хъ Едо́млихъ и въ веѳо́рѣ и въ ца́р­ст­вiи сува́ни и во иноплеме́н­ницѣхъ: и а́може а́ще обраща́­шеся, спаса́­шеся.
И сотвори́ си́лу, и побѣди́ Амали́ка, и изба́ви Изра́иля изъ руки́ попира́ющихъ его́.
И бѣ́ша сы́нове Сау́ловы Ионаѳа́нъ и иису́й и Мелхисуе́: имена́ же двою́ дще́рiю его́, и́мя перворо́днѣй меро́ва и и́мя вторѣ́й Мелхо́ла:
и́мя же женѣ́ его́ Ахиноо́ма, дще́рь Ахимаа́сова: и и́мя старѣ́йшинѣ во́й его́ Авени́ръ сы́нъ ни́ра сы́на у́жика Сау́лова:
ки́съ же оте́цъ Сау́ловъ, и ни́ръ оте́цъ Авени́ровъ сы́нъ Иами́на сы́на Авiи́лева.
И бѣ́ бра́нь крѣпка́ на иноплеме́н­ники во вся́ дни́ Сау́ловы: и ви́дѣвъ Сау́лъ вся́ка му́жа си́льна и вся́ка му́жа сы́на си́лы, собира́­ше и́хъ къ себѣ́.
И от­бѣже́ дави́дъ от­ нава́ѳа [и́же] въ ра́мѣ и прiи́де ко Ионаѳа́ну и рече́: что́ сотвори́хъ? и что́ непра́вда моя́? и что́ согрѣши́хъ предъ отце́мъ тво­и́мъ, я́ко и́щетъ души́ мо­ея́?
И рече́ ему́ Ионаѳа́нъ: ника́коже, ты́ не у́мреши: се́, не и́мать сотвори́ти оте́цъ мо́й глаго́ла вели́ка, или́ ма́ла, и не от­кры́етъ у́ха мо­его́: и что́ я́ко скры́етъ оте́цъ мо́й глаго́лъ се́й от­ мене́? не бу́ди сiе́.
И от­вѣща́ дави́дъ Ионаѳа́ну и рече́: вѣ́дая вѣ́даетъ оте́цъ тво́й, я́ко обрѣто́хъ благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма, и глаго́летъ: да не позна́етъ сего́ Ионаѳа́нъ, не́гли не восхо́щетъ: но жи́въ Госпо́дь и жива́ душа́ твоя́, зане́ я́коже реко́хъ, испо́лнися между́ мно́ю и между́ отце́мъ тво­и́мъ да́же до сме́рти.
И рече́ па́ки Ионаѳа́нъ къ дави́ду: чесого́ жела́етъ душа́ твоя́, и что́ сотворю́ тебѣ́?
И рече́ дави́дъ ко Ионаѳа́ну: се́, новоме́сячiе зау́тра, и а́зъ сѣдя́ не ся́ду съ царе́мъ я́сти, и по́слеши мя́, и скры́юся на по́ли до ве́чера дне́ тре́тiяго:
и а́ще смотря́ усмо́тритъ мя́ оте́цъ тво́й, и рече́ши: прося́ упроси́ся от­ мене́ дави́дъ от­ити́ до Виѳлее́ма гра́да сво­его́, я́ко же́ртва дні́й та́мо всему́ пле́мени:
а́ще та́ко рече́тъ: бла́го: ми́ръ рабу́ тво­ему́: а́ще же же́стоко от­вѣща́етъ тебѣ́, разумѣ́й, я́ко соверши́ся зло́ба от­ него́:
и да сотвори́ши ми́лость съ рабо́мъ тво­и́мъ, я́ко вве́лъ еси́ въ завѣ́тъ Госпо́день раба́ тво­его́ съ собо́ю: и а́ще е́сть непра́вда въ рабѣ́ тво­е́мъ, умертви́ мя ты́, а ко отцу́ тво­ему́ почто́ та́ко и́маши мя́ вводи́ти?
И рече́ Ионаѳа́нъ: ника́коже [бу́ди] тебѣ́: егда́ а́ще разумѣва́я уразумѣ́ю, я́ко соверши́ся зло́ба отца́ мо­его́, е́же прiити́ на тебе́, а́ще и не бу́деши во градѣ́хъ тво­и́хъ, а́зъ воз­вѣщу́ тебѣ́.
И рече́ дави́дъ ко Ионаѳа́ну: кто́ воз­вѣсти́тъ ми́, а́ще от­вѣща́етъ оте́цъ тво́й же́стоко?
И рече́ Ионаѳа́нъ къ дави́ду: иди́, и пребу́ди на по́ли. И идо́ста о́ба на по́ле.
И рече́ Ионаѳа́нъ къ дави́ду: Госпо́дь Бо́гъ Изра́илевъ вѣ́сть, я́ко искушу́ отца́ мо­его́ во вре́мя [сiе́] зау́тра, или́ тре́тiяго дне́, и сiе́, а́ще бла́го бу́детъ о дави́дѣ, и не и́мамъ посла́ти къ тебѣ́ на по́ле и воз­вѣсти́ти сiя́ во у́шы тво­и́:
сiя́ да сотвори́тъ Бо́гъ Ионаѳа́ну и сiя́ да при­­ложи́тъ, а́ще не воз­вѣщу́ зла́я на тя́, и от­кры́ю у́хо твое́, и от­пущу́ тя́, и отъи́деши въ ми́рѣ: и бу́детъ Госпо́дь съ тобо́ю, я́коже бѣ́ со отце́мъ мо­и́мъ:
и а́ще у́бо еще́ жи́въ бу́ду а́зъ, да сотвори́ши ми́лость со мно́ю:
и а́ще сме́ртiю умру́, да не отъ­и́меши ми́лости тво­ея́ от­ до́му мо­его́ до вѣ́ка:
а́ще же ни́, егда́ искорени́тъ Госпо́дь враги́ дави́довы, ко­его́ждо от­ лица́ земли́, да обря́щет­ся и́мя Ионаѳа́не въ дому́ дави́довѣ, и изы́щетъ Госпо́дь враги́ дави́довы.
И при­­ложи́ Ионаѳа́нъ еще́ кля́тися дави́ду, я́ко воз­люби́ ду́шу лю́бящаго его́.
И рече́ Ионаѳа́нъ къ нему́: зау́тра новоме́сячiе, и при­­смо́тренъ бу́деши, я́ко пра́здно усмо́трено бу́детъ мѣ́сто твое́:
ты́ же преме́длиши три́ дни́ и пребу́деши на мѣ́стѣ тво­е́мъ, идѣ́же скры́ешися въ де́нь дѣ́ланiя, и ся́деши при­­ ерга́вѣ о́нѣмъ:
и а́зъ утро́ю стрѣла́ми стрѣля́я, и стрѣлю́ верга́я до Амагга́рiа:
и се́, послю́ о́трока, глаго́ля: иди́ и обря́щи ми́ стрѣлу́: и а́ще реку́ о́троку: здѣ́ стрѣла́ от­ тебе́, и здѣ́, воз­ми́ ю́: и ты́ гряди́ ко мнѣ́, я́ко ми́ръ тебѣ́, и нѣ́сть о тебѣ́ сло́ва, жи́въ Госпо́дь:
а́ще же та́ко реку́ ю́ноши: та́мо стрѣла́ от­ тебе́ и да́лѣе: иди́, я́ко от­сла́ тя Госпо́дь:
и глаго́лъ его́же а́зъ и ты́ глаго́лахомъ, се́, Госпо́дь свидѣ́тель между́ тобо́ю и мно́ю до вѣ́ка.
И скры́ся дави́дъ на по́ли, и прiи́де новоме́сячiе, и прiи́де ца́рь на трапе́зу я́сти,
и сѣ́де ца́рь на мѣ́стѣ сво­е́мъ я́коже и всегда́ на престо́лѣ при­­ стѣнѣ́, и предвари́ Ионаѳа́на, и сѣ́де Авени́ръ от­ страны́ Сау́ловы, и усмо́трено бы́сть [пра́здно] мѣ́сто дави́дово.
И не глаго́ла Сау́лъ ничто́же въ то́й де́нь, помы́сли бо, слу́чай ви́дит­ся, нечи́сту бы́ти, я́ко не очи́стися.
И бы́сть нау́трiе ме́сяца въ де́нь вторы́й, и усмо́трено бы́сть пра́здно мѣ́сто дави́дово, и рече́ Сау́лъ ко Ионаѳа́ну сы́ну сво­ему́: что́ я́ко не прiи́де сы́нъ Иессе́евъ ни вчера́, ни дне́сь на трапе́зу?
И от­вѣща́ Ионаѳа́нъ къ Сау́лу и рече́ ему́: упроси́ся от­ мене́ дави́дъ до Виѳлее́ма гра́да сво­его́ ити́,
и рече́: от­пусти́ мя ны́нѣ [въ Виѳлее́мъ], я́ко же́ртва колѣ́на на́­шего во гра́дѣ, и заповѣ́даша мнѣ́ бра́тiя моя́: и ны́нѣ а́ще обрѣто́хъ благода́ть предъ очи́ма тво­и́ма, да пойду́ ны́нѣ и узрю́ бра́тiю мою́: сего́ ра́ди не прiи́де на трапе́зу царе́ву.
И разгнѣ́вася гнѣ́вомъ Сау́лъ на Ионаѳа́на зѣло́ и рече́ ему́: сы́не дѣ́вокъ блудни́цъ, не вѣ́мъ ли, я́ко соо́бщникъ еси́ ты́ сы́ну Иессе́еву въ срамоту́ твою́ и въ срамоту́ от­крове́нiя ма́тере тво­ея́?
я́ко во вся́ дни́, въ ня́же сы́нъ Иессе́евъ жи́ти и́мать на земли́, не угото́вит­ся ца́р­ст­во твое́: ны́нѣ у́бо посла́въ, по­ими́ ю́ношу, я́ко сы́нъ сме́рти е́сть се́й.
И от­вѣща́ Ионаѳа́нъ Сау́лу отцу́ сво­ему́ и рече́: за что́ умира́етъ? что́ сотвори́?
И ве́рже Сау́лъ копiе́мъ на Ионаѳа́на, е́же умертви́ти его́. И позна́ Ионаѳа́нъ, я́ко соверши́ся зло́ба сiя́ от­ отца́ его́, да умертви́тъ дави́да:
и вскочи́ Ионаѳа́нъ от­ трапе́зы во гнѣ́вѣ я́рости, и не яде́ хлѣ́ба въ де́нь вторы́й ме́сяца, я́ко сокруши́ся о дави́дѣ, зане́ соверши́ [зло́бу] на него́ оте́цъ его́.
И бы́сть зау́тра, и изы́де Ионаѳа́нъ на село́, я́коже совѣща́ся о свидѣ́нiи съ дави́домъ, и о́трокъ ма́лъ съ ни́мъ.
И рече́ о́троку: тецы́, и обря́щи ми́ стрѣ́лы, и́миже а́зъ стрѣля́ю. И о́трокъ тече́, и о́нъ стрѣли́ стрѣло́ю за него́.
И прiи́де о́трокъ до мѣ́ста стрѣлы́, идѣ́же стрѣли́лъ Ионаѳа́нъ. И возопи́ Ионаѳа́нъ вслѣ́дъ о́трока и рече́: та́мо стрѣла́ от­ тебе́ и да́лѣе.
И па́ки возопи́ Ионаѳа́нъ вслѣ́дъ о́трока сво­его́, глаго́ля: потщи́ся ско́ро, и не сто́й. И собра́ о́трокъ Ионаѳа́ну стрѣ́лы и при­­несе́ и́хъ къ господи́ну сво­ему́.
О́трокъ же не увѣ́дѣ ничесо́же, то́кмо Ионаѳа́нъ и дави́дъ вѣ́дѣста ве́щь.
И от­да́ Ионаѳа́нъ ору́жiе свое́ о́троку сво­ему́ и рече́ о́троку сво­ему́: по­иди́ и от­неси́ во гра́дъ.
И егда́ отъи́де о́трокъ, и дави́дъ воста́ от­ ерга́ва, и паде́ на лице́ свое́, и поклони́ся ему́ три́жды, и облобыза́ кі́йждо дру́гъ дру́га, и пла́кася кі́йждо о дру́гъ дру́зѣ до сконча́нiя вели́ка.
И рече́ Ионаѳа́нъ дави́ду: иди́ съ ми́ромъ, и я́коже кля́хомся мы́ о́ба и́менемъ Госпо́днимъ, глаго́люще: Госпо́дь да бу́детъ свидѣ́тель между́ мно́ю и тобо́ю и между́ сѣ́менемъ мо­и́мъ и между́ сѣ́менемъ тво­и́мъ до вѣ́ка.
И воста́ дави́дъ и отъи́де. Ионаѳа́нъ же вни́де во гра́дъ.
Синодальный
1 Господь воззвал к Самуилу; 11 слово Господа к Илию чрез Самуила; 19 весь Израиль признал отныне в Самуиле пророка Господня.
Отрок Самуил служил Господу при Илии; слово Господне было редко в те дни, видения были не часты.
И было в то время, когда Илий лежал на своем месте, – глаза же его начали смежаться, и он не мог видеть, –
и светильник Божий еще не погас, и Самуил лежал в храме Господнем, где ковчег Божий;
воззвал Господь к Самуилу: [Самуил, Самуил!] И отвечал он: вот я!
И побежал к Илию и сказал: вот я! ты звал меня. Но тот сказал: я не звал тебя; пойди назад, ложись. И он пошел и лег.
Но Господь в другой раз воззвал к Самуилу: [Самуил, Самуил!] Он встал, и пришел к Илию вторично, и сказал: вот я! ты звал меня. Но тот сказал: я не звал тебя, сын мой; пойди назад, ложись.
Самуил еще не знал тогда голоса Господа, и еще не открывалось ему слово Господне.
И воззвал Господь к Самуилу еще в третий раз. Он встал и пришел к Илию и сказал: вот я! ты звал меня. Тогда понял Илий, что Господь зовет отрока.
И сказал Илий Самуилу: пойди назад и ложись, и когда [Зовущий] позовет тебя, ты скажи: говори, Господи, ибо слышит раб Твой. И пошел Самуил и лег на месте своем.
И пришел Господь, и стал, и воззвал, как в тот и другой раз: Самуил, Самуил! И сказал Самуил: говори, [Господи,] ибо слышит раб Твой.
И сказал Господь Самуилу: вот, Я сделаю дело в Израиле, о котором кто услышит, у того зазвенит в обоих ушах;
в тот день Я исполню над Илием все то, что Я говорил о доме его; Я начну и окончу;
Я объявил ему, что Я накажу дом его навеки за ту вину, что он знал, как сыновья его нечествуют, и не обуздывал их;
и посему клянусь дому Илия, что вина дома Илиева не загладится ни жертвами, ни приношениями хлебными вовек.
И спал Самуил до утра, [и встал рано] и отворил двери дома Господня; и боялся Самуил объявить видение сие Илию.
Но Илий позвал Самуила и сказал: сын мой Самуил! Тот сказал: вот я!
И сказал Илий: что сказано тебе? не скрой от меня; то и то сделает с тобою Бог, и еще больше сделает, если ты утаишь от меня что-либо из всего того, что сказано тебе.
И объявил ему Самуил все и не скрыл от него ничего. Тогда сказал [Илий]: Он – Господь; что Ему угодно, то да сотворит.
И возрос Самуил, и Господь был с ним; и не осталось ни одного из слов его неисполнившимся.
И узнал весь Израиль от Дана до Вирсавии, что Самуил удостоен быть пророком Господним.
И продолжал Господь являться в Силоме после того, как открыл Себя Самуилу в Силоме чрез слово Господне. [И уверились во всем Израиле, от конца до конца земли, что Самуил есть пророк Господень. Илий же сделался очень стар, а сыновья его продолжали ходить беззаконным путем своим пред Господом.]
1 Ионафан со своим оруженосцом неожиданно напали на Филистимлян и произвели великое смятение в стане; 16 преследование убегающих Филистимлян; 24 Саул запретил вкушать хлеб, пока враг не будет избит, но Ионафан вкусил меду; 31 Саул запретил народу есть убитых животных с кровью; 36 открылось, что Ионафан ел мед, но народ не позволил Саулу убить сына; 47 Саул ведет народ против всех окружающих его врагов.
В один день сказал Ионафан, сын Саулов, слуге оруженосцу своему: ступай, перейдем к отряду Филистимскому, что на той стороне. А отцу своему не сказал об этом.
Саул же находился в окраине Гивы, под гранатовым деревом, что в Мигроне. С ним было около шестисот человек народа
и Ахия, сын Ахитува, брата Иохаведа, сына Финееса, сына Илия, священник Господа в Силоме, носивший ефод. Народ же не знал, что Ионафан пошел.
Между переходами, по которым Ионафан искал пробраться к отряду Филистимскому, была острая скала с одной стороны и острая скала с другой: имя одной Боцец, а имя другой Сене;
одна скала выдавалась с севера к Михмасу, другая с юга к Гиве.
И сказал Ионафан слуге оруженосцу своему: ступай, перейдем к отряду этих необрезанных; может быть, Господь поможет нам, ибо для Господа нетрудно спасти чрез многих, или немногих.
И отвечал оруженосец: делай все, что на сердце у тебя; иди, вот я с тобою, куда тебе угодно.
И сказал Ионафан: вот, мы перейдем к этим людям и станем на виду у них;
если они так скажут нам: «остановитесь, пока мы подойдем к вам», то мы остановимся на своих местах и не взойдем к ним;
а если так скажут: «поднимитесь к нам», то мы взойдем, ибо Господь предал их в руки наши; и это будет знаком для нас.
Когда оба они стали на виду у отряда Филистимского, то Филистимляне сказали: вот, Евреи выходят из ущелий, в которых попрятались они.
И закричали люди, составлявшие отряд, к Ионафану и оруженосцу его, говоря: взойдите к нам, и мы вам скажем нечто. Тогда Ионафан сказал оруженосцу своему: следуй за мною, ибо Господь предал их в руки Израиля.
И начал всходить Ионафан, цепляясь руками и ногами, и оруженосец его за ним. И падали Филистимляне пред Ионафаном, а оруженосец добивал их за ним.
И пало от этого первого поражения, нанесенного Ионафаном и оруженосцем его, около двадцати человек, на половине поля, обрабатываемого парою волов в день.
И произошел ужас в стане на поле и во всем народе; передовые отряды и опустошавшие землю пришли в трепет [и не хотели сражаться]; дрогнула вся земля, и был ужас великий от Господа.
И увидели стражи Саула в Гиве Вениаминовой, что толпа рассеивается и бежит туда и сюда.
И сказал Саул к народу, бывшему с ним; пересмотрите и узнайте, кто из наших вышел. И пересмотрели, и вот нет Ионафана и оруженосца его.
И сказал Саул Ахии: «принеси кивот* Божий», ибо кивот Божий в то время был с сынами Израильскими. //*В греческом переводе: ефод.
Саул еще говорил к священнику, как смятение в стане Филистимском более и более [распространялось и] увеличивалось. Тогда сказал Саул священнику: сложи руки твои.
И воскликнул Саул и весь народ, бывший с ним, и пришли к месту сражения, и вот, там меч каждого обращен был против ближнего своего; смятение было очень великое.
Тогда и Евреи, которые вчера и третьего дня были у Филистимлян и которые повсюду ходили с ними в стане, пристали к Израильтянам, находившимся с Саулом и Ионафаном;
и все Израильтяне, скрывавшиеся в горе Ефремовой, услышав, что Филистимляне побежали, также пристали к своим в сражении.
И спас Господь в тот день Израиля; битва же простерлась даже до Беф-Авена. [Всех людей было с Саулом до десяти тысяч, и битва происходила по всему городу на горе Ефремовой.]
Люди Израильские были истомлены в тот день; а Саул [весьма безрассудно] заклял народ, сказав: проклят, кто вкусит хлеба до вечера, доколе я не отомщу врагам моим. И никто из народа не вкусил пищи.
И пошел весь народ в лес, и был там на поляне мед.
И вошел народ в лес, говоря: вот, течет мед. Но никто не протянул руки своей ко рту своему, ибо народ боялся заклятия.
Ионафан же не слышал, когда отец его заклинал народ, и, протянув конец палки, которая была в руке его, обмакнул ее в сот медовый и обратил рукою к устам своим, и просветлели глаза его.
И сказал ему один из народа, говоря: отец твой заклял народ, сказав: «проклят, кто сегодня вкусит пищи»; от этого народ истомился.
И сказал Ионафан: смутил отец мой землю; смотрите, у меня просветлели глаза, когда я вкусил немного этого меду;
если бы поел сегодня народ из добычи, какую нашел у врагов своих, то не большее ли было бы поражение Филистимлян?
И поражали Филистимлян в тот день от Михмаса до Аиалона, и народ очень истомился.
И кинулся народ на добычу, и брали овец, волов и телят, и заколали на земле, и ел народ с кровью.
И возвестили Саулу, говоря: вот, народ грешит пред Господом, ест с кровью. И сказал Саул: вы согрешили; привалите ко мне теперь большой камень.
Потом сказал Саул: пройдите между народом и скажите ему: пусть каждый приводит ко мне своего вола и каждый свою овцу, и заколайте здесь и ешьте, и не грешите пред Господом, не ешьте с кровью. И приводили все из народа, каждый своею рукою, вола своего [и свою овцу] ночью, и заколали там.
И устроил Саул жертвенник Господу: то был первый жертвенник, поставленный им Господу.
И сказал Саул: пойдем в погоню за Филистимлянами ночью и оберем их до рассвета и не оставим у них ни одного человека. И сказали: делай все, что хорошо в глазах твоих. Священник же сказал: приступим здесь к Богу.
И вопросил Саул Бога: идти ли мне в погоню за Филистимлянами? предашь ли их в руки Израиля? Но Он не отвечал ему в тот день.
Тогда сказал Саул: пусть подойдут сюда все начальники народа и разведают и узнают, на ком грех ныне?
ибо, – жив Господь, спасший Израиля, – если окажется и на Ионафане, сыне моем, то и он умрет непременно. Но никто не отвечал ему из всего народа.
И сказал Саул всем Израильтянам: станьте вы по одну сторону, а я и сын мой Ионафан станем по другую сторону. И отвечал народ Саулу: делай, что хорошо в глазах твоих.
И сказал Саул: Господи, Боже Израилев! [отчего Ты ныне не отвечал рабу Твоему? моя ли в том вина, или сына моего Ионафана? Господи, Боже Израилев!] дай знамение. [Если же она в народе Твоем Израиле, дай ему освящение.] И уличены были Ионафан и Саул, а народ вышел правым.
Тогда сказал Саул: бросьте жребий между мною и между Ионафаном, сыном моим, [и кого объявит Господь, тот да умрет. И сказал народ Саулу: да не будет так! Но Саул настоял. И бросили жребий между ним и Ионафаном, сыном его,] и пал жребий на Ионафана.
И сказал Саул Ионафану: расскажи мне, что сделал ты? И рассказал ему Ионафан и сказал: я отведал концом палки, которая в руке моей, немного меду; и вот, я должен умереть.
И сказал Саул: пусть то и то сделает мне Бог, и еще больше сделает; ты, Ионафан, должен сегодня умереть!
Но народ сказал Саулу: Ионафану ли умереть, который доставил столь великое спасение Израилю? Да не будет этого! Жив Господь, и волос не упадет с головы его на землю, ибо с Богом он действовал ныне. И освободил народ Ионафана, и не умер он.
И возвратился Саул от преследования Филистимлян; Филистимляне же пошли в свое место.
И утвердил Саул свое царствование над Израилем, и воевал со всеми окрестными врагами своими, с Моавом и с Аммонитянами, и с Едомом [и с Вефором] и с царями Совы и с Филистимлянами, и везде, против кого ни обращался, имел успех.
И устроил войско, и поразил Амалика, и освободил Израиля от руки грабителей его.
Сыновья у Саула были: Ионафан, Иессуи и Мелхисуа; а имена двух дочерей его: имя старшей – Мерова, а имя младшей – Мелхола.
Имя же жены Сауловой – Ахиноамь, дочь Ахимааца; а имя начальника войска его – Авенир, сын Нира, дяди Саулова.
Кис, отец Саулов, и Нир, отец Авенира, были сыновьями Авиила.
И была упорная война против Филистимлян во все время Саулово. И когда Саул видел какого-либо человека сильного и воинственного, брал его к себе.
1 Давид и Ионафан заключили завет дружбы для себя и потомства своего навеки; 17 Саул упрекает Ионафана за его любовь к Давиду; 35 Ионафан извещает Давида об опасности для его жизни.
Давид убежал из Навафа в Раме и пришел и сказал Ионафану: что сделал я, в чем неправда моя, чем согрешил я пред отцом твоим, что он ищет души моей?
И сказал ему [Ионафан]: нет, ты не умрешь; вот, отец мой не делает ни большого, ни малого дела, не открыв ушам моим; для чего же бы отцу моему скрывать от меня это дело? этого не будет.
Давид клялся и говорил: отец твой хорошо знает, что я нашел благоволение в очах твоих, и потому говорит сам в себе: «пусть не знает о том Ионафан, чтобы не огорчился»; но жив Господь и жива душа твоя! один только шаг между мною и смертью.
И сказал Ионафан Давиду: чего желает душа твоя, я сделаю для тебя.
И сказал Давид Ионафану: вот, завтра новомесячие, и я должен сидеть с царем за столом; но отпусти меня, и я скроюсь в поле до вечера третьего дня.
Если отец твой спросит обо мне, ты скажи: «Давид выпросился у меня сходить в свой город Вифлеем; потому что там годичное жертвоприношение всего родства его».
Если на это он скажет: «хорошо», то мир рабу твоему; а если он разгневается, то знай, что злое дело решено у него.
Ты же сделай милость рабу твоему, – ибо ты принял раба твоего в завет Господень с тобою, – и если есть какая вина на мне, то умертви ты меня; зачем тебе вести меня к отцу твоему?
И сказал Ионафан: никак не будет этого с тобою; ибо, если я узнаю наверное, что у отца моего решено злое дело совершить над тобою, то неужели не извещу тебя об этом?
И сказал Давид Ионафану: кто известит меня, если отец твой ответит тебе сурово?
И сказал Ионафан Давиду: иди, выйдем в поле. И вышли оба в поле.
И сказал Ионафан Давиду: жив Господь Бог Израилев! я завтра около этого времени, или послезавтра, выпытаю у отца моего; и если он благосклонен к Давиду, и я тогда же не пошлю к тебе и не открою пред ушами твоими,
пусть то и то сделает Господь с Ионафаном и еще больше сделает. Если же отец мой замышляет сделать тебе зло, и это открою в уши твои, и отпущу тебя, и тогда иди с миром: и да будет Господь с тобою, как был с отцом моим!
Но и ты, если я буду еще жив, окажи мне милость Господню.
А если я умру, то не отними милости твоей от дома моего во веки, даже и тогда, когда Господь истребит с лица земли всех врагов Давида.
Так заключил Ионафан завет с домом Давида и сказал: да взыщет Господь с врагов Давида!
И снова Ионафан клялся Давиду своею любовью к нему, ибо любил его, как свою душу.
И сказал ему Ионафан: завтра новомесячие, и о тебе спросят, ибо место твое будет не занято;
поэтому на третий день ты спустись и поспеши на то место, где скрывался ты прежде, и сядь у камня Азель;
а я в ту сторону пущу три стрелы, как будто стреляя в цель;
потом пошлю отрока, говоря: «пойди, найди стрелы»; и если я скажу отроку: «вот, стрелы сзади тебя, возьми их», то приди ко мне, ибо мир тебе, и, жив Господь, ничего тебе не будет;
если же так скажу отроку: «вот, стрелы впереди тебя», то ты уходи, ибо отпускает тебя Господь;
а тому, что мы говорили, я и ты, свидетель Господь между мною и тобою во веки.
И скрылся Давид на поле. И наступило новомесячие, и сел царь обедать.
Царь сел на своем месте, по обычаю, на седалище у стены, и Ионафан встал, и Авенир сел подле Саула; место же Давида осталось праздным.
И не сказал Саул в тот день ничего, ибо подумал, что это случайность, что Давид нечист, не очистился.
Наступил и второй день новомесячия, а место Давида оставалось праздным. Тогда сказал Саул сыну своему Ионафану: почему сын Иессеев не пришел к обеду ни вчера, ни сегодня?
И отвечал Ионафан Саулу: Давид выпросился у меня в Вифлеем;
он говорил: «отпусти меня, ибо у нас в городе родственное жертвоприношение, и мой брат пригласил меня; итак, если я нашел благоволение в очах твоих, схожу я и повидаюсь со своими братьями»; поэтому он и не пришел к обеду царя.
Тогда сильно разгневался Саул на Ионафана и сказал ему: сын негодный и непокорный! разве я не знаю, что ты подружился с сыном Иессеевым на срам себе и на срам матери твоей?
ибо во все дни, доколе сын Иессеев будет жить на земле, не устоишь ни ты, ни царство твое; теперь же пошли и приведи его ко мне, ибо он обречен на смерть.
И отвечал Ионафан Саулу, отцу своему, и сказал ему: за что умерщвлять его? что он сделал?
Тогда Саул бросил копье в него, чтобы поразить его. И Ионафан понял, что отец его решился убить Давида.
И встал Ионафан из-за стола в великом гневе и не обедал во второй день новомесячия, потому что скорбел о Давиде и потому что обидел его отец его.
На другой день утром вышел Ионафан в поле, во время, которое назначил Давиду, и малый отрок с ним.
И сказал он отроку: беги, ищи стрелы, которые я пускаю. Отрок побежал, а он пускал стрелы так, что они летели дальше отрока.
И побежал отрок туда, куда Ионафан пускал стрелы, и закричал Ионафан вслед отроку и сказал: смотри, стрела впереди тебя.
И опять кричал Ионафан вслед отроку: скорей беги, не останавливайся. И собрал отрок Ионафанов стрелы и пришел к своему господину.
Отрок же не знал ничего; только Ионафан и Давид знали, в чем дело.
И отдал Ионафан оружие свое отроку, бывшему при нем, и сказал ему: ступай, отнеси в город.
Отрок пошел, а Давид поднялся с южной стороны и пал лицем своим на землю и трижды поклонился; и целовали они друг друга, и плакали оба вместе, но Давид плакал более.
И сказал Ионафан Давиду: иди с миром; а в чем клялись мы оба именем Господа, говоря: «Господь да будет между мною и между тобою и между семенем моим и семенем твоим», то да будет на веки.
И встал [Давид] и пошел, а Ионафан возвратился в город.
Now the boy Samuel ministered to the LORD before Eli. And the word of the LORD was rare in those days; there was no widespread revelation.
And it came to pass at that time, while Eli was lying down in his place, and when his eyes had begun to grow so dim that he could not see,
and before the lamp of God went out in the tabernacle of the LORD where the ark of God was, and while Samuel was lying down,
that the LORD called Samuel. And he answered, «Here I am!»
So he ran to Eli and said, «Here I am, for you called me.» And he said, «I did not call; lie down again.» And he went and lay down.
Then the LORD called yet again, «Samuel!» So Samuel arose and went to Eli, and said, «Here I am, for you called me.» He answered, «I did not call, my son; lie down again.»
(Now Samuel did not yet know the LORD, nor was the word of the LORD yet revealed to him.)
And the LORD called Samuel again the third time. So he arose and went to Eli, and said, «Here I am, for you did call me.» Then Eli perceived that the LORD had called the boy.
Therefore Eli said to Samuel, «Go, lie down; and it shall be, if He calls you, that you must say, «Speak, LORD, for Your servant hears.»́ So Samuel went and lay down in his place.
Now the LORD came and stood and called as at other times, «Samuel! Samuel!» And Samuel answered, «Speak, for Your servant hears.»
Then the LORD said to Samuel: «Behold, I will do something in Israel at which both ears of everyone who hears it will tingle.
In that day I will perform against Eli all that I have spoken concerning his house, from beginning to end.
For I have told him that I will judge his house forever for the iniquity which he knows, because his sons made themselves vile, and he did not restrain them.
And therefore I have sworn to the house of Eli that the iniquity of Elís house shall not be atoned for by sacrifice or offering forever.»
So Samuel lay down until morning, and opened the doors of the house of the LORD. And Samuel was afraid to tell Eli the vision.
Then Eli called Samuel and said, «Samuel, my son!» He answered, «Here I am.»
And he said, «What is the word that the LORD spoke to you? Please do not hide it from me. God do so to you, and more also, if you hide anything from me of all the things that He said to you.»
Then Samuel told him everything, and hid nothing from him. And he said, «It is the LORD. Let Him do what seems good to Him.»
So Samuel grew, and the LORD was with him and let none of his words fall to the ground.
And all Israel from Dan to Beersheba knew that Samuel had been established as a prophet of the LORD.
Then the LORD appeared again in Shiloh. For the LORD revealed Himself to Samuel in Shiloh by the word of the LORD.
Now it happened one day that Jonathan the son of Saul said to the young man who bore his armor, «Come, let us go over to the Philistineś garrison that is on the other side.» But he did not tell his father.
And Saul was sitting in the outskirts of Gibeah under a pomegranate tree which is in Migron. The people who were with him were about six hundred men.
Ahijah the son of Ahitub, Ichabod́s brother, the son of Phinehas, the son of Eli, the LORD́s priest in Shiloh, was wearing an ephod. But the people did not know that Jonathan had gone.
Between the passes, by which Jonathan sought to go over to the Philistineś garrison, there was a sharp rock on one side and a sharp rock on the other side. And the name of one was Bozez, and the name of the other Seneh.
The front of one faced northward opposite Michmash, and the other southward opposite Gibeah.
Then Jonathan said to the young man who bore his armor, «Come, let us go over to the garrison of these uncircumcised; it may be that the LORD will work for us. For nothing restrains the LORD from saving by many or by few.»
So his armorbearer said to him, «Do all that is in your heart. Go then; here I am with you, according to your heart.»
Then Jonathan said, «Very well, let us cross over to these men, and we will show ourselves to them.
If they say thus to us, «Wait until we come to you,́ then we will stand still in our place and not go up to them.
But if they say thus, «Come up to us,́ then we will go up. For the LORD has delivered them into our hand, and this will be a sign to us.»
So both of them showed themselves to the garrison of the Philistines. And the Philistines said, «Look, the Hebrews are coming out of the holes where they have hidden.»
Then the men of the garrison called to Jonathan and his armorbearer, and said, «Come up to us, and we will show you something.» Jonathan said to his armorbearer, «Come up after me, for the LORD has delivered them into the hand of Israel.»
And Jonathan climbed up on his hands and knees with his armorbearer after him; and they fell before Jonathan. And as he came after him, his armorbearer killed them.
That first slaughter which Jonathan and his armorbearer made was about twenty men within about half an acre of land.
And there was trembling in the camp, in the field, and among all the people. The garrison and the raiders also trembled; and the earth quaked, so that it was a very great trembling.
Now the watchmen of Saul in Gibeah of Benjamin looked, and there was the multitude, melting away; and they went here and there.
Then Saul said to the people who were with him, «Now call the roll and see who has gone from us.» And when they had called the roll, surprisingly, Jonathan and his armorbearer were not there.
And Saul said to Ahijah, «Bring the ark of God here» (for at that time the ark of God was with the children of Israel).
Now it happened, while Saul talked to the priest, that the noise which was in the camp of the Philistines continued to increase; so Saul said to the priest, «Withdraw your hand.»
Then Saul and all the people who were with him assembled, and they went to the battle; and indeed every mańs sword was against his neighbor, and there was very great confusion.
Moreover the Hebrews who were with the Philistines before that time, who went up with them into the camp from the surrounding country, they also joined the Israelites who were with Saul and Jonathan.
Likewise all the men of Israel who had hidden in the mountains of Ephraim, when they heard that the Philistines fled, they also followed hard after them in the battle.
So the LORD saved Israel that day, and the battle shifted to Beth Aven.
And the men of Israel were distressed that day, for Saul had placed the people under oath, saying, «Cursed is the man who eats any food until evening, before I have taken vengeance on my enemies.» So none of the people tasted food.
Now all the people of the land came to a forest; and there was honey on the ground.
And when the people had come into the woods, there was the honey, dripping; but no one put his hand to his mouth, for the people feared the oath.
But Jonathan had not heard his father charge the people with the oath; therefore he stretched out the end of the rod that was in his hand and dipped it in a honeycomb, and put his hand to his mouth; and his countenance brightened.
Then one of the people said, «Your father strictly charged the people with an oath, saying, «Cursed is the man who eats food this day.»́ And the people were faint.
But Jonathan said, «My father has troubled the land. Look now, how my countenance has brightened because I tasted a little of this honey.
How much better if the people had eaten freely today of the spoil of their enemies which they found! For now would there not have been a much greater slaughter among the Philistines?»
Now they had driven back the Philistines that day from Michmash to Aijalon. So the people were very faint.
And the people rushed on the spoil, and took sheep, oxen, and calves, and slaughtered them on the ground; and the people ate them with the blood.
Then they told Saul, saying, «Look, the people are sinning against the LORD by eating with the blood!» So he said, «You have dealt treacherously; roll a large stone to me this day.»
Then Saul said, «Disperse yourselves among the people, and say to them, «Bring me here every mańs ox and every mańs sheep, slaughter them here, and eat; and do not sin against the LORD by eating with the blood.»́ So every one of the people brought his ox with him that night, and slaughtered it there.
Then Saul built an altar to the LORD. This was the first altar that he built to the LORD.
Now Saul said, «Let us go down after the Philistines by night, and plunder them until the morning light; and let us not leave a man of them.» And they said, «Do whatever seems good to you.» Then the priest said, «Let us draw near to God here.»
So Saul asked counsel of God, «Shall I go down after the Philistines? Will You deliver them into the hand of Israel?» But He did not answer him that day.
And Saul said, «Come over here, all you chiefs of the people, and know and see what this sin was today.
For as the LORD lives, who saves Israel, though it be in Jonathan my son, he shall surely die.» But not a man among all the people answered him.
Then he said to all Israel, «You be on one side, and my son Jonathan and I will be on the other side.» And the people said to Saul, «Do what seems good to you.»
Therefore Saul said to the LORD God of Israel, «Give a perfect lot.» So Saul and Jonathan were taken, but the people escaped.
And Saul said, «Cast lots between my son Jonathan and me.» So Jonathan was taken.
Then Saul said to Jonathan, «Tell me what you have done.» And Jonathan told him, and said, «I only tasted a little honey with the end of the rod that was in my hand. So now I must die!»
Saul answered, «God do so and more also; for you shall surely die, Jonathan.»
But the people said to Saul, «Shall Jonathan die, who has accomplished this great deliverance in Israel? Certainly not! As the LORD lives, not one hair of his head shall fall to the ground, for he has worked with God this day.» So the people rescued Jonathan, and he did not die.
Then Saul returned from pursuing the Philistines, and the Philistines went to their own place.
So Saul established his sovereignty over Israel, and fought against all his enemies on every side, against Moab, against the people of Ammon, against Edom, against the kings of Zobah, and against the Philistines. Wherever he turned, he harassed them.
And he gathered an army and attacked the Amalekites, and delivered Israel from the hands of those who plundered them.
The sons of Saul were Jonathan, Jishui, and Malchishua. And the names of his two daughters were these: the name of the firstborn Merab, and the name of the younger Michal.
The name of Sauĺs wife was Ahinoam the daughter of Ahimaaz. And the name of the commander of his army was Abner the son of Ner, Sauĺs uncle.
Kish was the father of Saul, and Ner the father of Abner was the son of Abiel.
Now there was fierce war with the Philistines all the days of Saul. And when Saul saw any strong man or any valiant man, he took him for himself.
Then David fled from Naioth in Ramah, and went and said to Jonathan, «What have I done? What is my iniquity, and what is my sin before your father, that he seeks my life?»
So Jonathan said to him, «By no means! You shall not die! Indeed, my father will do nothing either great or small without first telling me. And why should my father hide this thing from me? It is not so!»
Then David took an oath again, and said, «Your father certainly knows that I have found favor in your eyes, and he has said, «Do not let Jonathan know this, lest he be grieved.́ But truly, as the LORD lives and as your soul lives, there is but a step between me and death.»
So Jonathan said to David, «Whatever you yourself desire, I will do it for you.»
And David said to Jonathan, «Indeed tomorrow is the New Moon, and I should not fail to sit with the king to eat. But let me go, that I may hide in the field until the third day at evening.
If your father misses me at all, then say, «David earnestly asked permission of me that he might run over to Bethlehem, his city, for there is a yearly sacrifice there for all the family.́
If he says thus: «It is well,́ your servant will be safe. But if he is very angry, be sure that evil is determined by him.
Therefore you shall deal kindly with your servant, for you have brought your servant into a covenant of the LORD with you. Nevertheless, if there is iniquity in me, kill me yourself, for why should you bring me to your father?»
But Jonathan said, «Far be it from you! For if I knew certainly that evil was determined by my father to come upon you, then would I not tell you?»
Then David said to Jonathan, «Who will tell me, or what if your father answers you roughly?»
And Jonathan said to David, «Come, let us go out into the field.» So both of them went out into the field.
Then Jonathan said to David: «The LORD God of Israel is witness! When I have sounded out my father sometime tomorrow, or the third day, and indeed there is good toward David, and I do not send to you and tell you,
may the LORD do so and much more to Jonathan. But if it pleases my father to do you evil, then I will report it to you and send you away, that you may go in safety. And the LORD be with you as He has been with my father.
And you shall not only show me the kindness of the LORD while I still live, that I may not die;
but you shall not cut off your kindness from my house forever, no, not when the LORD has cut off every one of the enemies of David from the face of the earth.»
So Jonathan made a covenant with the house of David, saying, «Let the LORD require it at the hand of David́s enemies.»
Now Jonathan again caused David to vow, because he loved him; for he loved him as he loved his own soul.
Then Jonathan said to David, «Tomorrow is the New Moon; and you will be missed, because your seat will be empty.
And when you have stayed three days, go down quickly and come to the place where you hid on the day of the deed; and remain by the stone Ezel.
Then I will shoot three arrows to the side, as though I shot at a target;
and there I will send a lad, saying, «Go, find the arrows.́ If I expressly say to the lad, «Look, the arrows are on this side of you; get them and comé--then, as the LORD lives, there is safety for you and no harm.
But if I say thus to the young man, «Look, the arrows are beyond yoú--go your way, for the LORD has sent you away.
And as for the matter which you and I have spoken of, indeed the LORD be between you and me forever.»
Then David hid in the field. And when the New Moon had come, the king sat down to eat the feast.
Now the king sat on his seat, as at other times, on a seat by the wall. And Jonathan arose, and Abner sat by Sauĺs side, but David́s place was empty.
Nevertheless Saul did not say anything that day, for he thought, «Something has happened to him; he is unclean, surely he is unclean.»
And it happened the next day, the second day of the month, that David́s place was empty. And Saul said to Jonathan his son, «Why has the son of Jesse not come to eat, either yesterday or today?»
So Jonathan answered Saul, «David earnestly asked permission of me to go to Bethlehem.
And he said, «Please let me go, for our family has a sacrifice in the city, and my brother has commanded me to be there. And now, if I have found favor in your eyes, please let me get away and see my brothers.́ Therefore he has not come to the kinǵs table.»
Then Sauĺs anger was aroused against Jonathan, and he said to him, «You son of a perverse, rebellious woman! Do I not know that you have chosen the son of Jesse to your own shame and to the shame of your motheŕs nakedness?
For as long as the son of Jesse lives on the earth, you shall not be established, nor your kingdom. Now therefore, send and bring him to me, for he shall surely die.»
And Jonathan answered Saul his father, and said to him, «Why should he be killed? What has he done?»
Then Saul cast a spear at him to kill him, by which Jonathan knew that it was determined by his father to kill David.
So Jonathan arose from the table in fierce anger, and ate no food the second day of the month, for he was grieved for David, because his father had treated him shamefully.
And so it was, in the morning, that Jonathan went out into the field at the time appointed with David, and a little lad was with him.
Then he said to his lad, «Now run, find the arrows which I shoot.» As the lad ran, he shot an arrow beyond him.
When the lad had come to the place where the arrow was which Jonathan had shot, Jonathan cried out after the lad and said, «Is not the arrow beyond you?»
And Jonathan cried out after the lad, «Make haste, hurry, do not delay!» So Jonathańs lad gathered up the arrows and came back to his master.
But the lad did not know anything. Only Jonathan and David knew of the matter.
Then Jonathan gave his weapons to his lad, and said to him, «Go, carry them to the city.»
As soon as the lad had gone, David arose from a place toward the south, fell on his face to the ground, and bowed down three times. And they kissed one another; and they wept together, but David more so.
Then Jonathan said to David, «Go in peace, since we have both sworn in the name of the LORD, saying, «May the LORD be between you and me, and between your descendants and my descendants, forever.»́ So he arose and departed, and Jonathan went into the city.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible