но предпострада́вше и досажде́ни бы́вше, я́коже вѣ́сте, въ Фили́ппѣхъ, дерзну́хомъ о Бо́зѣ на́шемъ глаго́лати къ ва́мъ благовѣствова́нiе Бо́жiе со мно́гимъ по́двигомъ.

Утѣше́нiе бо на́ше не от пре́лести, ни от нечистоты́, ни ле́стiю:

но я́коже искуси́хомся от Бо́га вѣ́рни бы́ти прiя́ти благовѣствова́нiе, та́ко глаго́лемъ, не а́ки человѣ́комъ угожда́юще, но Бо́гу искуша́ющему сердца́ на́ша.

Никогда́же бо въ словеси́ ласка́нiя бы́хомъ къ ва́мъ, я́коже вѣ́сте, ниже́ въ винѣ́ лихоима́нiя: Бо́гъ свидѣ́тель!

Ни и́щуще от человѣ́къ сла́вы, ни от ва́съ, ни от инѣ́хъ:

могу́ще въ тяготѣ́ бы́ти, я́коже Христо́вы апо́столи, но бы́хомъ ти́си посредѣ́ ва́съ, я́коже дои́лица грѣ́етъ своя́ ча́да.

Та́ко жела́юще ва́съ, благоволи́хомъ пода́ти ва́мъ не то́чiю благовѣствова́нiе Бо́жiе, но и ду́шы своя́, зане́же возлю́блени бы́сте на́мъ.

[Зач. 265.] По́мните бо, бра́тiе, тру́дъ на́шъ и по́двигъ: но́щь бо и де́нь дѣ́лающе, да не отяготи́мъ ни еди́наго от ва́съ, проповѣ́дахомъ ва́мъ благовѣствова́нiе Бо́жiе.

Вы́ свидѣ́теле и Бо́гъ, я́ко преподо́бно и пра́ведно и непоро́чно ва́мъ вѣ́рующымъ бы́хомъ,

я́коже вѣ́сте, зане́ еди́наго кого́ждо ва́съ, я́коже оте́цъ ча́да своя́,

моля́ще и утѣша́юще ва́съ, и свидѣ́телствующе ва́мъ ходи́ти досто́йно Бо́гу, призва́вшему вы́ во Свое́ Ца́рство и сла́ву.

Сего́ ра́ди и мы́ благодари́мъ Бо́га непреста́нно, я́ко прiе́мше сло́во слы́шанiя Бо́жiя от на́съ, прiя́сте не а́ки сло́во человѣ́ческо, но, я́коже е́сть вои́стинну, сло́во Бо́жiе, е́же и дѣ́йствуется въ ва́съ вѣ́рующихъ.

[Зач. 266.] Вы́ бо подо́бницы бы́сте, бра́тiе, це́рквамъ Бо́жiимъ су́щымъ во Иуде́и о Христѣ́ Иису́сѣ, зане́ та́яжде и вы́ пострада́сте от свои́хъ сплеме́нникъ, я́коже и ті́и от Иуде́й,

уби́вшихъ и Го́спода Иису́са и Его́ проро́ки, и на́съ изгна́вшихъ, и Бо́гу не угоди́вшихъ, и всѣ́мъ человѣ́комъ проти́вящихся,

[и] возбраня́ющихъ на́мъ глаго́лати язы́комъ, да спасу́тся, во е́же испо́лнити и́мъ грѣхи́ своя́ всегда́: пости́же же на ни́хъ гнѣ́въ до конца́.

Мы́ же, бра́тiе, осиротѣ́вше от ва́съ ко вре́мени часа́ лице́мъ, а не се́рдцемъ, ли́шше тща́хомся лице́ ва́ше ви́дѣти мно́гимъ жела́нiемъ.

Тѣ́мже хотѣ́хомъ прiити́ къ ва́мъ, а́зъ у́бо Па́велъ, еди́ною и два́жды: и возбрани́ на́мъ сатана́.

Кто́ бо на́мъ упова́нiе или́ ра́дость или́ вѣне́цъ похвале́нiя? Не и вы́ ли предъ Го́сподемъ на́шимъ Иису́съ Христо́мъ во́ прише́ствiи Его́?

[Зач. 267.] Вы́ бо есте́ сла́ва на́ша и ра́дость.

Синодальный

1 Павел напоминает о его поведении среди них. 13 Благодарит Бога, что они приняли слово Божие, даже в гонениях. 17 «Вы – слава наша и радость».

[Зач. 264.] Вы сами знаете, братия, о нашем входе к вам, что он был не бездейственный;

но, прежде пострадав и быв поруганы в Филиппах, как вы знаете, мы дерзнули в Боге нашем проповедать вам благовестие Божие с великим подвигом.

Ибо в учении нашем нет ни заблуждения, ни нечистых побуждений, ни лукавства;

но, как Бог удостоил нас того, чтобы вверить нам благовестие, так мы и говорим, угождая не человекам, но Богу, испытующему сердца наши.

Ибо никогда не было у нас перед вами ни слов ласкательства, как вы знаете, ни видов корысти: Бог свидетель!

Не ищем славы человеческой ни от вас, ни от других:

мы могли явиться с важностью, как апостолы Христовы, но были тихи среди вас, подобно как кормилица нежно обходится с детьми своими.

Так мы, из усердия к вам, восхотели передать вам не только благовестие Божие, но и души наши, потому что вы стали нам любезны.

[Зач. 265.] Ибо вы помните, братия, труд наш и изнурение: ночью и днем работая, чтобы не отяготить кого из вас, мы проповедовали у вас благовестие Божие.

Свидетели вы и Бог, как свято и праведно и безукоризненно поступали мы перед вами, верующими,

потому что вы знаете, как каждого из вас, как отец детей своих,

мы просили и убеждали и умоляли поступать достойно Бога, призвавшего вас в Свое Царство и славу.

Посему и мы непрестанно благодарим Бога, что, приняв от нас слышанное слово Божие, вы приняли не ка́к слово человеческое, но как слово Божие, – каково оно есть по истине, – которое и действует в вас, верующих.

[Зач. 266.] Ибо вы, братия, сделались подражателями церквам Божиим во Христе Иисусе, находящимся в Иудее, потому что и вы то же претерпели от своих единоплеменников, что и те от Иудеев,

которые убили и Господа Иисуса и Его пророков, и нас изгнали, и Богу не угождают, и всем человекам противятся,

которые препятствуют нам говорить язычникам, чтобы спаслись, и через это всегда наполняют меру грехов своих; но приближается на них гнев до конца.

Мы же, братия, быв разлучены с вами на короткое время лицем, а не сердцем, тем с бо́льшим желанием старались увидеть лице ваше.

И потому мы, я Павел, и раз и два хотели прийти к вам, но воспрепятствовал нам сатана.

Ибо кто наша надежда, или радость, или венец похвалы? Не и вы ли пред Господом нашим Иисусом Христом в пришествие Его?

[Зач. 267.] Ибо вы – слава наша и радость.

Грузинский

თქვენ თავად იცით, ძმებო, რომ ჩვენი თქვენთან შემოსვლა არ იყო ამაო.

ოღონდ მანამდე ფილიპეში გატანჯულებმა და გალანძღულებმა, როგორც იცით, გავბედეთ ჩვენს ღმერთში, რომ თქვენთვის გვექადაგა სახარება დიდი ბრძოლით.

ვინაიდან ჩვენს შეგონებაში არ არის არც ცდუნება, არც უწმიდურება და არც ცბიერება.

არამედ, როგორც ღვთისგან გამოვიცადეთ, რომ ჩვენთვის მოენდო სახარება, ისე ვლაპარაკობთ და ვაამებთ არა ადამიანებს, არამედ ღმერთს, რომელიც ცდის ჩვენს გულებს.

რადგან არასოდეს გვილაპარაკია მოსაფერებელი სიტყვებით, როგორც იცით, ანგარების მიზნით. ღმერთია მოწამე.

არც ვეძიებთ კაცთაგან დიდებას — არც თქვენგან, არც სხვებისგან.

თუმცა კი შეგვეძლო მძიმე ტვირთად დაგწოლოდით, როგორც ქრისტეს მოციქულები, მაგრამ მშვიდად ვიქცეოდით თქვენს შორის, როგორც მეძუძური, თავის ბალღებს რომ შეფოფინებს.

ასევე ჩვენც, თქვენდამი გულმხურვალთ, გვსურდა მოგვეცა თქვენთვის არა მარტო ღვთის სახარება, არამედ ჩვენი სულიც, იმიტომ რომ საყვარელნი გახდით ჩვენთვის.

ხომ გახსოვთ, ძმებო, ჩვენი შრომა და ჯაფა: დღედაღამ ვშრომობდით, რათა არავის დავწოლოდით ტვირთად და ისე ვქადაგებდით თქვენს შორის სახარებას.

თქვენ მოწმენი ხართ და ღმერთიც, თუ რა წრფელად, სამართლიანად და უმწიკვლოდ ვიქცეოდით თქვენდამი — მორწმუნეთა მიმართ.

რადგან, თქვენ იცით, როგორც მამა შვილებს, ისე შევაგონებდით თითოეულ თქვენგანს.

განუგეშებდით და გარწმუნებდით, რომ გევლოთ ღვთის ღირსად, ვინც მოგიწოდებთ თავისი სასუფევლისა და დიდებისაკენ.

ამისათვის ჩვენც განუწყვეტლივ ვმადლობთ ღმერთს, რომ თქვენ, როცა მიიღეთ ჩვენგან მოსმენილი ღვთის სიტყვა, მიიღეთ იგი არა როგორც კაცთა სიტყვა, არამედ როგორც ღვთის სიტყვა, როგორც სინამდვილეშია, რომელიც მოქმედებს კიდეც თქვენში, მორწმუნეებში.

რადგან თქვენ გახდით, ძმებო, იუდეაში მყოფი ღვთის ეკლესიების მობაძვნი ქრისტე იესოში, ვინაიდან თქვენც იგემეთ ტანჯვა თქვენი თვისტომებისგან, იესევე, როგორც მათ — იუდეველთაგან,

რომელთაც უფალი იესოც მოკლეს და მისი წინასწარმეტყველნიც და ჩვენც გამოგვრეკეს, ღმერთს არ აამებენ და ყველა ადამიანს ეწინააღმდეგებიან,

გვაბრკოლებენ წარმართებთან ლაპარაკში, რომ არ ვიხსნათ ისინი, რითაც მუდამ ავსებენ თავიანთ ცოდვებს, მაგრამ მიეწევათ რისხვა საბოლოოდ.

ჩვენ კი, ძმებო, მცირე ხნით რომ დაგშორდით სახით და არა გულით, მით უფრო მეტი წადილით ვესწრაფოდით თქვენი პირისხილვას.

ამისათვის გვინდოდა, განსაკუთრებით კი მე, პავლეს, ერთი-ორჯერ, თქვენთან მოსვლა, მაგრამ სატანა გვაბრკოლებდა.

რადგან რა არის ჩვენი სასოება, ან ჩვენი სიხარული, ან ჩვენი კვეხნის გვირგვინი? თუ არა თქვენ ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს წინაშე მისი მოსვლისას?

ვინაიდან თქვენა ხართ ჩვენი დიდება და სიხარული.

Латинский (Nova Vulgata)

Языки

Nam ipsi scitis, fratres, introi tum nostrum ad vos, quia non inanis fuit;

sed ante passi et contumeliis affecti, sicut scitis, in Philippis, fiduciam habuimus in Deo nostro loqui ad vos evangelium Dei in multa sollicitudine.

Exhortatio enim nostra non ex errore neque ex immunditia neque in dolo,

sed sicut probati sumus a Deo, ut crederetur nobis evangelium, ita loquimur non quasi hominibus placentes, sed Deo, qui probat corda nostra.

Neque enim aliquando fuimus in sermone adulationis, sicut scitis, neque sub praetextu avaritiae, Deus testis,

nec quaerentes ab hominibus gloriam, neque a vobis neque ab aliis;

cum possemus oneri esse ut Christi apostoli, sed facti sumus parvuli in medio vestrum, tamquam si nutrix foveat filios suos;

ita desiderantes vos, cupide volebamus tradere vobis non solum evangelium Dei sed etiam animas nostras, quoniam carissimi nobis facti estis.

Memores enim estis, fratres, laboris nostri et fatigationis; nocte et die operantes, ne quem vestrum gravaremus, praedicavimus in vobis evangelium Dei.

Vos testes estis et Deus, quam sancte et iuste et sine querela vobis, qui credidistis, fuimus;

sicut scitis qualiter unumquemque vestrum, tamquam pater filios suos,

deprecantes vos et consolantes testificati sumus, ut ambularetis digne Deo, qui vocat vos in suum regnum et gloriam.

Ideo et nos gratias agimus Deo sine intermissione, quoniam cum accepissetis a nobis verbum auditus Dei, accepistis non ut verbum hominum sed, sicut est vere, verbum Dei, quod et operatur in vobis, qui creditis.

Vos enim imitatores facti estis, fratres, ecclesiarum Dei, quae sunt in Iudaea in Christo Iesu; quia eadem passi estis et vos a contribulibus vestris, sicut et ipsi a Iudaeis,

qui et Dominum occiderunt Iesum et prophetas et nos persecuti sunt et Deo non placent et omnibus hominibus adversantur,

prohibentes nos gentibus loqui, ut salvae fiant, ut impleant peccata sua semper. Pervenit autem ira Dei super illos usque in finem.

Nos autem, fratres, desolati a vobis ad tempus horae, facie non corde, abundantius festinavimus faciem vestram videre cum multo desiderio.

Propter quod voluimus venire ad vos, ego quidem Paulus et semel et iterum; et impedivit nos Satanas.

Quae est enim nostra spes aut gaudium aut corona gloriae — nonne et vos — ante Dominum nostrum Iesum in adventu eius?

Vos enim estis gloria nostra et gaudium.