но предпострада́вше и досажде́ни бы́вше, я́коже вѣ́сте, въ Фили́ппѣхъ, дерзну́хомъ о Бо́зѣ на́шемъ глаго́лати къ ва́мъ благовѣствова́нiе Бо́жiе со мно́гимъ по́двигомъ.

Утѣше́нiе бо на́ше не от пре́лести, ни от нечистоты́, ни ле́стiю:

но я́коже искуси́хомся от Бо́га вѣ́рни бы́ти прiя́ти благовѣствова́нiе, та́ко глаго́лемъ, не а́ки человѣ́комъ угожда́юще, но Бо́гу искуша́ющему сердца́ на́ша.

Никогда́же бо въ словеси́ ласка́нiя бы́хомъ къ ва́мъ, я́коже вѣ́сте, ниже́ въ винѣ́ лихоима́нiя: Бо́гъ свидѣ́тель!

Ни и́щуще от человѣ́къ сла́вы, ни от ва́съ, ни от инѣ́хъ:

могу́ще въ тяготѣ́ бы́ти, я́коже Христо́вы апо́столи, но бы́хомъ ти́си посредѣ́ ва́съ, я́коже дои́лица грѣ́етъ своя́ ча́да.

Та́ко жела́юще ва́съ, благоволи́хомъ пода́ти ва́мъ не то́чiю благовѣствова́нiе Бо́жiе, но и ду́шы своя́, зане́же возлю́блени бы́сте на́мъ.

[Зач. 265.] По́мните бо, бра́тiе, тру́дъ на́шъ и по́двигъ: но́щь бо и де́нь дѣ́лающе, да не отяготи́мъ ни еди́наго от ва́съ, проповѣ́дахомъ ва́мъ благовѣствова́нiе Бо́жiе.

Вы́ свидѣ́теле и Бо́гъ, я́ко преподо́бно и пра́ведно и непоро́чно ва́мъ вѣ́рующымъ бы́хомъ,

я́коже вѣ́сте, зане́ еди́наго кого́ждо ва́съ, я́коже оте́цъ ча́да своя́,

моля́ще и утѣша́юще ва́съ, и свидѣ́телствующе ва́мъ ходи́ти досто́йно Бо́гу, призва́вшему вы́ во Свое́ Ца́рство и сла́ву.

Сего́ ра́ди и мы́ благодари́мъ Бо́га непреста́нно, я́ко прiе́мше сло́во слы́шанiя Бо́жiя от на́съ, прiя́сте не а́ки сло́во человѣ́ческо, но, я́коже е́сть вои́стинну, сло́во Бо́жiе, е́же и дѣ́йствуется въ ва́съ вѣ́рующихъ.

[Зач. 266.] Вы́ бо подо́бницы бы́сте, бра́тiе, це́рквамъ Бо́жiимъ су́щымъ во Иуде́и о Христѣ́ Иису́сѣ, зане́ та́яжде и вы́ пострада́сте от свои́хъ сплеме́нникъ, я́коже и ті́и от Иуде́й,

уби́вшихъ и Го́спода Иису́са и Его́ проро́ки, и на́съ изгна́вшихъ, и Бо́гу не угоди́вшихъ, и всѣ́мъ человѣ́комъ проти́вящихся,

[и] возбраня́ющихъ на́мъ глаго́лати язы́комъ, да спасу́тся, во е́же испо́лнити и́мъ грѣхи́ своя́ всегда́: пости́же же на ни́хъ гнѣ́въ до конца́.

Мы́ же, бра́тiе, осиротѣ́вше от ва́съ ко вре́мени часа́ лице́мъ, а не се́рдцемъ, ли́шше тща́хомся лице́ ва́ше ви́дѣти мно́гимъ жела́нiемъ.

Тѣ́мже хотѣ́хомъ прiити́ къ ва́мъ, а́зъ у́бо Па́велъ, еди́ною и два́жды: и возбрани́ на́мъ сатана́.

Кто́ бо на́мъ упова́нiе или́ ра́дость или́ вѣне́цъ похвале́нiя? Не и вы́ ли предъ Го́сподемъ на́шимъ Иису́съ Христо́мъ во́ прише́ствiи Его́?

[Зач. 267.] Вы́ бо есте́ сла́ва на́ша и ра́дость.

Тѣ́мже уже́ не терпя́ще, благоволи́хомъ оста́тися во Аѳи́нѣхъ еди́ни,

и посла́хомъ Тимоѳе́а, бра́та на́шего и служи́теля Бо́жiя и споспѣ́шника на́шего во благовѣ́стiи Христо́вѣ, утверди́ти ва́съ и утѣ́шити о вѣ́рѣ ва́шей,

я́ко ни еди́ному смуща́тися въ ско́рбехъ си́хъ: са́ми бо вѣ́сте, я́ко на сiе́ и́стое лежи́мъ {учине́ни есмы́}.

И́бо егда́ у ва́съ бѣ́хомъ, предреко́хомъ ва́мъ, я́ко и́мамы скорбѣ́ти, е́же и бы́сть, и вѣ́сте.

Сего́ ра́ди и а́зъ ктому́ не терпя́, посла́хъ разумѣ́ти вѣ́ру ва́шу, да не ка́ко искуси́лъ вы́ искуша́яй, и вотще́ бу́детъ тру́дъ на́шъ.

Ны́нѣ же прише́дшу Тимоѳе́ю къ на́мъ от ва́съ и благовѣсти́вшу на́мъ вѣ́ру ва́шу и любо́вь, и я́ко и́мате па́мять о на́съ бла́гу, всегда́ жела́юще на́съ ви́дѣти, я́коже и мы́ ва́съ:

сего́ ра́ди утѣ́шихомся, бра́тiе, о ва́съ, во вся́кой ско́рби и нуждѣ́ на́шей, ва́шею вѣ́рою:

я́ко мы́ ны́нѣ жи́ви есмы́, а́ще вы́ стои́те о Го́сподѣ.

[Зач. 268.] Ко́е бо благодаре́нiе Бо́гу мо́жемъ возда́ти о ва́съ, о вся́кой ра́дости, е́юже ра́дуемся ва́съ ра́ди предъ Бо́гомъ на́шимъ,

но́щь и де́нь преизли́ха моля́щеся ви́дѣти лице́ ва́ше и соверши́ти лише́нiе вѣ́ры ва́шея?

Са́мъ же Бо́гъ и Оте́цъ на́шъ и Госпо́дь на́шъ Иису́съ Христо́съ да испра́витъ пу́ть на́шъ къ ва́мъ.

Ва́съ же Госпо́дь да умно́житъ и да избы́точествитъ любо́вiю дру́гъ ко дру́гу и ко всѣ́мъ, я́коже и мы́ къ ва́мъ,

во е́же утверди́ти сердца́ ва́ша непоро́чна въ святы́ни предъ Бо́гомъ и Отце́мъ на́шимъ, въ прише́ствiе Го́спода на́шего Иису́са Христа́ со всѣ́ми святы́ми Его́. Ами́нь.

[Зач. 269.] Тѣ́мже у́бо, бра́тiе, про́симъ вы́ и мо́лимъ о Христѣ́ Иису́сѣ, я́коже прiя́сте от на́съ, ка́ко подоба́етъ ва́мъ ходи́ти и угожда́ти Богови, я́коже и хо́дите, да избы́точествуете па́че:

вѣ́сте бо, какова́ повелѣ́нiя да́хомъ ва́мъ Го́сподемъ Иису́сомъ.

Сiя́ бо е́сть во́ля Бо́жiя, свя́тость ва́ша, храни́ти себе́ самѣ́хъ от блуда́,

[и] вѣ́дѣти кому́ждо от ва́съ сво́й сосу́дъ стяжава́ти во святы́ни и че́сти,

[а] не въ стра́сти по́хотнѣй, я́коже и язы́цы не вѣ́дящiи Бо́га,

[и] е́же не преступа́ти и лихои́мствовати въ ве́щи бра́та своего́: зане́ мсти́тель е́сть Госпо́дь о всѣ́хъ си́хъ, я́коже и пре́жде реко́хомъ къ ва́мъ и засвидѣ́телствовахомъ.

Не призва́ бо на́съ Бо́гъ на нечистоту́, но во свя́тость.

Тѣ́мже у́бо отмета́яй не человѣ́ка отмета́етъ, но Бо́га, Да́вшаго Ду́ха Своего́ Свята́го въ на́съ.

О братолю́бiи же, не тре́буете, да пи́шется къ ва́мъ, са́ми бо вы́ Бо́гомъ уче́ни есте́, е́же люби́ти дру́гъ дру́га:

и́бо творите́ то́ ко все́й бра́тiи, су́щей во все́й Македо́нiи. Мо́лимъ же вы́, бра́тiе, избы́точествовати па́че,

и любе́зно прилѣжа́ти, е́же безмо́лвствовати и дѣ́яти своя́ и дѣ́лати свои́ма рука́ма, я́коже повелѣ́хомъ ва́мъ:

да хо́дите благообра́зно ко внѣ́шнимъ и ни чесого́же тре́буете.

[Зач. 270.] Не хощу́ же ва́съ, бра́тiе, не вѣ́дѣти о уме́ршихъ, да не скорбите́, я́коже и про́чiи не иму́щiи упова́нiя.

А́ще бо вѣ́руемъ, я́ко Иису́съ у́мре и воскре́се, та́ко и Бо́гъ уме́ршыя во Иису́сѣ приведе́тъ съ Ни́мъ.

Сiе́ бо ва́мъ глаго́лемъ сло́вомъ Госпо́днимъ, я́ко мы́ живу́щiи, оста́вшiи въ прише́ствiе Госпо́дне, не и́мамы предвари́ти уме́ршихъ:

я́ко Са́мъ Госпо́дь въ повелѣ́нiи, во гла́сѣ Арха́нгеловѣ и въ трубѣ́ Бо́жiи сни́детъ съ небесе́, и ме́ртвiи о Христѣ́ воскре́снутъ пе́рвѣе:

пото́мъ же мы́, живу́щiи оста́вшiи, ку́пно съ ни́ми восхище́ни бу́демъ на о́блацѣхъ въ срѣ́тенiе Госпо́дне на возду́сѣ, и та́ко всегда́ съ Го́сподемъ бу́демъ.

Тѣ́мже утѣша́йте дру́гъ дру́га въ словесѣ́хъ си́хъ.

[Зач. 271.] А о лѣ́тѣхъ и о временѣ́хъ, бра́тiе, не тре́бѣ е́сть ва́мъ писа́ти,

са́ми бо вы́ извѣ́стно вѣ́сте, я́ко де́нь Госпо́день, я́коже та́ть въ нощи́, та́ко прiи́детъ.

Егда́ бо реку́тъ: ми́ръ и утвержде́нiе, тогда́ внеза́пу нападе́тъ на ни́хъ всегуби́телство, я́коже болѣ́знь во чре́вѣ иму́щей, и не и́мутъ избѣжа́ти.

Вы́ же, бра́тiе, нѣ́сте во тмѣ́, да де́нь ва́съ я́коже та́ть пости́гнетъ:

вси́ бо вы́ сы́нове свѣ́та есте́: и сы́нове дне́: нѣ́смы но́щи, ниже́ тмы́.

Тѣ́мже у́бо да не спи́мъ, я́коже и про́чiи, но да бо́дрствуимъ и трезви́мся.

Спя́щiи бо, въ нощи́ спя́тъ, и упива́ющiися въ нощи́ упива́ются.

Мы́ же, сы́нове су́ще дне́, да трезви́мся, оболкше́ся въ броню́ вѣ́ры и любве́ и шле́мъ упова́нiя спасе́нiя,

[Зач. 272.] я́ко не положи́ на́съ Бо́гъ въ гнѣ́въ, но въ получе́нiе спасе́нiя Го́сподемъ на́шимъ Иису́съ Христо́мъ,

уме́ршимъ за на́съ, да, а́ще бди́мъ, а́ще ли спи́мъ, ку́пно съ Ни́мъ живе́мъ.

Сего́ ра́ди утѣша́йте дру́гъ дру́га, и созида́йте кі́йждо бли́жняго, я́коже и творите́.

Мо́лимъ же вы́, бра́тiе, зна́йте тружда́ющихся у ва́съ, и настоя́телей ва́шихъ о Го́сподѣ, и наказу́ющихъ вы́,

и имѣ́йте и́хъ по преизли́ха въ любви́ за дѣ́ло и́хъ: ми́рствуйте въ себѣ́.

[Зач. 273.] Мо́лимъ же вы́, бра́тiе, вразумля́йте безчи́нныя, утѣша́йте малоду́шныя, заступа́йте немощны́я, долготерпи́те ко всѣ́мъ.

Блюди́те, да никто́же зла́ за зло́ кому́ возда́стъ: но всегда́ до́брое гони́те и дру́гъ ко дру́гу и ко всѣ́мъ.

Всегда́ ра́дуйтеся.

Непреста́нно моли́теся.

О все́мъ благодари́те: сiя́ бо е́сть во́ля Бо́жiя о Христѣ́ Иису́сѣ въ ва́съ.

Ду́ха не угаша́йте.

Проро́чествiя не уничижа́йте.

Вся́ же искуша́юще, до́брая держи́те.

От вся́кiя ве́щи злы́я {от вся́каго ви́да зла́го} огреба́йтеся.

Са́мъ же Бо́гъ ми́ра да освяти́тъ ва́съ всесоверше́нныхъ во все́мъ: и всесоверше́нъ ва́шъ ду́хъ и душа́ и тѣ́ло непоро́чно въ прише́ствiе Го́спода на́шего Иису́са Христа́ да сохрани́тся.

Вѣ́ренъ Призва́вый ва́съ, И́же и сотвори́тъ.

Бра́тiе, моли́теся о на́съ.

Цѣлу́йте бра́тiю всю́ лобза́нiемъ святы́мъ.

Заклина́ю вы́ Го́сподемъ, прочести́ посла́нiе сiе́ предъ все́ю свято́ю бра́тiею.

Благода́ть Го́спода на́шего Иису́са Христа́ съ ва́ми. Ами́нь.
Коне́цъ пе́рвому посла́нiю е́же къ Ѳессалони́комъ: и́мать въ себѣ́ гла́въ 5, зача́лъ же церко́вныхъ 12

Синодальный

1 Павел напоминает о его поведении среди них. 13 Благодарит Бога, что они приняли слово Божие, даже в гонениях. 17 «Вы – слава наша и радость».

[Зач. 264.] Вы сами знаете, братия, о нашем входе к вам, что он был не бездейственный;

но, прежде пострадав и быв поруганы в Филиппах, как вы знаете, мы дерзнули в Боге нашем проповедать вам благовестие Божие с великим подвигом.

Ибо в учении нашем нет ни заблуждения, ни нечистых побуждений, ни лукавства;

но, как Бог удостоил нас того, чтобы вверить нам благовестие, так мы и говорим, угождая не человекам, но Богу, испытующему сердца наши.

Ибо никогда не было у нас перед вами ни слов ласкательства, как вы знаете, ни видов корысти: Бог свидетель!

Не ищем славы человеческой ни от вас, ни от других:

мы могли явиться с важностью, как апостолы Христовы, но были тихи среди вас, подобно как кормилица нежно обходится с детьми своими.

Так мы, из усердия к вам, восхотели передать вам не только благовестие Божие, но и души наши, потому что вы стали нам любезны.

[Зач. 265.] Ибо вы помните, братия, труд наш и изнурение: ночью и днем работая, чтобы не отяготить кого из вас, мы проповедовали у вас благовестие Божие.

Свидетели вы и Бог, как свято и праведно и безукоризненно поступали мы перед вами, верующими,

потому что вы знаете, как каждого из вас, как отец детей своих,

мы просили и убеждали и умоляли поступать достойно Бога, призвавшего вас в Свое Царство и славу.

Посему и мы непрестанно благодарим Бога, что, приняв от нас слышанное слово Божие, вы приняли не ка́к слово человеческое, но как слово Божие, – каково оно есть по истине, – которое и действует в вас, верующих.

[Зач. 266.] Ибо вы, братия, сделались подражателями церквам Божиим во Христе Иисусе, находящимся в Иудее, потому что и вы то же претерпели от своих единоплеменников, что и те от Иудеев,

которые убили и Господа Иисуса и Его пророков, и нас изгнали, и Богу не угождают, и всем человекам противятся,

которые препятствуют нам говорить язычникам, чтобы спаслись, и через это всегда наполняют меру грехов своих; но приближается на них гнев до конца.

Мы же, братия, быв разлучены с вами на короткое время лицем, а не сердцем, тем с бо́льшим желанием старались увидеть лице ваше.

И потому мы, я Павел, и раз и два хотели прийти к вам, но воспрепятствовал нам сатана.

Ибо кто наша надежда, или радость, или венец похвалы? Не и вы ли пред Господом нашим Иисусом Христом в пришествие Его?

[Зач. 267.] Ибо вы – слава наша и радость.

1 Тимофей приносит радостные сведения о посещении их. 9 Молитва Павла о новом посещении, чтобы утвердить сердца их.

И потому, не терпя более, мы восхотели остаться в Афинах одни,

и послали Тимофея, брата нашего и служителя Божия и сотрудника нашего в благовествовании Христовом, чтобы утвердить вас и утешить в вере вашей,

чтобы никто не поколебался в скорбях сих: ибо вы сами знаете, что так нам суждено.

Ибо мы и тогда, как были у вас, предсказывали вам, что будем страдать, как и случилось, и вы знаете.

Посему и я, не терпя более, послал узнать о вере вашей, чтобы как не искусил вас искуситель и не сделался тщетным труд наш.

Теперь же, когда пришел к нам от вас Тимофей и принес нам добрую весть о вере и любви вашей, и что вы всегда имеете добрую память о нас, желая нас видеть, как и мы вас,

то мы, при всей скорби и нужде нашей, утешились вами, братия, ради вашей веры;

ибо теперь мы живы, когда вы стоите в Господе.

[Зач. 268.] Какую благодарность можем мы воздать Богу за вас, за всю радость, которою радуемся о вас пред Богом нашим,

ночь и день всеусердно молясь о том, чтобы видеть лице ваше и дополнить, чего недоставало вере вашей?

Сам же Бог и Отец наш и Господь наш Иисус Христос да управит путь наш к вам.

А вас Господь да исполнит и преисполнит любовью друг к другу и ко всем, какою мы исполнены к вам,

чтобы утвердить сердца ваши непорочными во святыне пред Богом и Отцем нашим в пришествие Господа нашего Иисуса Христа со всеми святыми Его. Аминь.

1 «Ибо воля Божия есть освящение ваше»; не в страсти похотения. 9 О братолюбии, о работе. 13 Воскресение умерших при пришествии Господнем.

[Зач. 269.] За сим, братия, просим и умоляем вас Христом Иисусом, чтобы вы, приняв от нас, как должно вам поступать и угождать Богу, более в том преуспевали,

ибо вы знаете, какие мы дали вам заповеди от Господа Иисуса.

Ибо воля Божия есть освящение ваше, чтобы вы воздерживались от блуда;

чтобы каждый из вас умел соблюдать свой сосуд в святости и чести,

а не в страсти похотения, как и язычники, не знающие Бога;

чтобы вы ни в чем не поступали с братом своим противозаконно и корыстолюбиво: потому что Господь – мститель за все это, как и прежде мы говорили вам и свидетельствовали.

Ибо призвал нас Бог не к нечистоте, но к святости.

Итак непокорный непокорен не человеку, но Богу, Который и дал нам Духа Своего Святаго.

О братолюбии же нет нужды писать к вам; ибо вы сами научены Богом любить друг друга,

ибо вы так и поступаете со всеми братиями по всей Македонии. Умоляем же вас, братия, более преуспевать

и усердно стараться о том, чтобы жить тихо, делать свое дело и работать своими собственными руками, как мы заповедовали вам;

чтобы вы поступали благоприлично перед внешними и ни в чем не нуждались.

[Зач. 270.] Не хочу же оставить вас, братия, в неведении об умерших, дабы вы не скорбели, как прочие, не имеющие надежды.

Ибо, если мы веруем, что Иисус умер и воскрес, то и умерших в Иисусе Бог приведет с Ним.

Ибо сие говорим вам словом Господним, что мы живущие, оставшиеся до пришествия Господня, не предупредим умерших,

потому что Сам Господь при возвещении, при гласе Архангела и трубе Божией, сойдет с неба, и мертвые во Христе воскреснут прежде;

потом мы, оставшиеся в живых, вместе с ними восхищены будем на облаках в сретение Господу на воздухе, и так всегда с Господом будем.

Итак утешайте друг друга сими словами.

1 О пришествии дня Господня. 12 Увещание уважать трудящихся; ищите добра, радуйтесь, молитесь, всё испытывайте. 23 Молитва о них и благословение.

[Зач. 271.] О временах же и сроках нет нужды писать к вам, братия,

ибо сами вы достоверно знаете, что день Господень так придет, как тать ночью.

Ибо, когда будут говорить: «мир и безопасность», тогда внезапно постигнет их пагуба, подобно как мука родами постигает имеющую во чреве, и не избегнут.

Но вы, братия, не во тьме, чтобы день застал вас, как тать.

Ибо все вы – сыны света и сыны дня: мы – не сыны ночи, ни тьмы.

Итак, не будем спать, как и прочие, но будем бодрствовать и трезвиться.

Ибо спящие спят ночью, и упивающиеся упиваются ночью.

Мы же, будучи сынами дня, да трезвимся, облекшись в броню веры и любви и в шлем надежды спасения,

[Зач. 272.] потому что Бог определил нас не на гнев, но к получению спасения через Господа нашего Иисуса Христа,

умершего за нас, чтобы мы, бодрствуем ли, или спим, жили вместе с Ним.

Посему увещавайте друг друга и назидайте один другого, как вы и делаете.

Просим же вас, братия, уважать трудящихся у вас, и предстоятелей ваших в Господе, и вразумляющих вас,

и почитать их преимущественно с любовью за дело их; будьте в мире между собою.

[Зач. 273.] Умоляем также вас, братия, вразумляйте бесчинных, утешайте малодушных, поддерживайте слабых, будьте долготерпеливы ко всем.

Смотрите, чтобы кто кому не воздавал злом за зло; но всегда ищите добра и друг другу и всем.

Всегда радуйтесь.

Непрестанно молитесь.

За все благодарите: ибо такова о вас воля Божия во Христе Иисусе.

Духа не угашайте.

Пророчества не уничижайте.

Все испытывайте, хорошего держитесь.

Удерживайтесь от всякого рода зла.

Сам же Бог мира да освятит вас во всей полноте, и ваш дух и душа и тело во всей целости да сохранится без порока в пришествие Господа нашего Иисуса Христа.

Верен Призывающий вас, Который и сотворит сие.

Братия! молитесь о нас.

Приветствуйте всех братьев лобзанием святым.

Заклинаю вас Господом прочитать сие послание всем святым братиям.

Благодать Господа нашего Иисуса Христа с вами. Аминь.

Грузинский (древн.)

Языки

რამეთუ თქუენ თჳთ უწყით, ძმანო, შემოსლვაჲ იგი ჩუენი თქუენდა მიმართ, რამეთუ არა ცუდად რაჲ იყო;

არამედ წინაწარ ვივნეთ და ვიგინენით, ვითარცა-იგი უწყით, ფილიპეს შინა, განვეცხადენით ღმრთისა ჩუენისა მიერ სიტყუად თქუენდა მიმართ სახარებასა მას ღმრთისასა მრავლითა ღუაწლითა.

რამეთუ ნუგეშინის-ცემაჲ ესე ჩუენი არა საცთურისაგან, არცა არა-წმიდებისა, არცა ზაკუვით,

არამედ, ვითარცა-იგი გამოცდილ ვართ ღმრთისა მიერ რწმუნებად ჩუენდა სახარებაჲ იგი, ეგრეთცა ვიტყჳთ, არა ვითარცა კაცთა სათნო-ვეყოფვით, არამედ ღმერთსა, რომელი-იგი არს გამომცდელი გულითა ჩუენითაჲ.

რამეთუ არცა სადა სიტყჳთა ლიქნისაჲთა ვიყვენით, ვითარცა-ეგე თქუენ უწყით, არცა მიზეზითა ანგაჰრებისაჲთა, ღმერთი მოწამე არს.

არცა ვეძიებთ კაცთაგან დიდებასა, არცა თქუენგან და არცა სხუათაგან; და ესეღა ჴელ-გუეწიფების, და- თუმცა რაჲმე-გამძიმეთ, ვითარცა ქრისტეს მოციქულთა,

არამედ ვიქმნენით ჩუენ მშჳდ და მყუდრო თქუენ შორის, ვითარცა მზრდელი რაჲ ჰფუფუნებენ თჳსთა შვილთა. 8. ეგრეთ მოსურნე ვიყვენით თქუენდა და ჯერ-გჳჩნდა მიცემად თქუენდა არა ხოლო სახარებაჲ იგი ღმრთისაჲ, არამედ თჳსთაცა სულთა, რამეთუ საყუარელ ჩუენდა იქმნენით.

მოიჴსენენით, ძმანო, შურომანი ჩუენნი და რუდუნებანი, რამეთუ ღამე და დღე ვიქმოდეთ, რაჲთა არავის დაუმძიმოთ თქუენგანსა, და ესრეთ ვქადაგეთ თქუენდა მიმართ სახარებაჲ იგი ღმრთისაჲ.

თქუენ მოწამე ხართ და ღმერთი, ვითარ-იგი ღირსად და მართლად და უბიწოდ თქუენ მორწმუნეთა მიმართ ვიყვენით,

ვითარცა-ეგე იცით, ვითარ კაცად-კაცადსა თქუენსა, ვითარცა მამაჲ თჳსსა შვილსა, ეგრეთ გლოცევდით თქუენ და ნუგეშინის-გცემდით

და გიწამებდით, რაჲთა ხჳდოდით თქუენ ღირსად ღმრთისა, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ თჳსსა მას სასუფეველსა და დიდებასა.

ამისთჳს ჩუენცა ვჰმადლობთ ღმერთსა მოუკლებელად, რამეთუ მიიღეთ თქუენ სიტყუაჲ იგი სმენისა ღმრთისაჲ ჩუენ მიერ და შეიწყნარეთ არა თუ სიტყუაჲ კაცთაჲ, არამედ ვითარცა არს ჭეშმარიტად სიტყუაჲ ღმრთისაჲ, რომელიცა-იგი შეწევნასა აჩუენებს თქუენ შორის მორწმუნეთა მაგათ.

რამეთუ თქუენ მობაძავ იქმნენით, ძმანო, ეკლესიათა მათ ღმრთისათა, რომელნი არიან ჰურიასტანს ქრისტე იესუჲს მიერ, რამეთუ ეგრეთვე გევნო თქუენცა თჳსთაგან ტომთა, ვითარცა-იგი მათ ჰურიათაგან,

რომელთა-იგი უფალი მოკლეს იესუ და თჳსნი წინაწარმეტყუელნი და ჩუენ გამოგუდევნნეს და ღმერთსა არა სათნო-ეყვნეს და ყოველთა კაცთა წინააღმდგომ არიან

და ჩუენ მაბრკოლებენ წარმართთა მიმართ სიტყუად, რაჲთა ცხონდენ, რაჲთა აღესრულნენ ცოდვანი მათნი მარადის; რამეთუ მოიწია მათ ზედა რისხვაჲ სრულიად.

ხოლო ჩუენ, ძმანო, ობოლ ღათუ ვიქმნენით თქუენგან წუთერთ ჟამ პირითა და არა გულითა, უმეტესად ვისწრაფეთ პირისა თქუენისა ხილვად მრავლითა წადიერებითა.

ვინაჲცა ვინებეთ მისლვაჲ თქუენდა მე, პავლე, ერთ-გზის და ორ-გზის, და დამაბრკოლნა ჩუენ სატანა.

რამეთუ რაჲ-მე არს სასოებაჲ ჩუენი ანუ სიხარული ანუ გჳრგჳნი სიქადულისაჲ? ანუ არა-მე თქუენა წინაშე უფლისა იესუ ქრისტესა მისსა მას მოსლვასა?

რამეთუ თქუენ ხართ დიდებაჲ ჩუენი და სიხარული.

ვინაჲცა ვერღარა დავთმეთ, ჯერ-ვიჩინეთ ათინას შინა დაშთომაჲ მარტოთა

და მივავლინეთ ტიმოთე, ძმაჲ ჩუენი და მსახური ღმრთისაჲ და თანა-შემწე ჩუენი სახარებასა მას ქრისტესსა, რაჲთა დაგამტკიცნეს თქუენ და ნუგეშინის-გცეს თქუენ სარწმუნოებისა მაგის თქუენისათჳს,

რაჲთა არას იურვიოდით ჭირთა ამათ შინა, რამეთუ თქუენ თჳთ უწყით, ვითარმედ ვდგათ-ვე ამისთჳს.

და ვიდრე-იგი თქუენ თანა ვიყვენით, წინაწარ გითხრობდით თქუენ, ვითარმედ ჭირთა შესლვად ვართ, ვითარცა-ესე იქმნაცა და იხილეთ.

ამისთჳს მეცა ვერღარა დავთმე და მივავლინე ტიმოთე, რაჲთა ვცნა თქუენი ეგე სარწმუნოებაჲ, ნუუკუე განგცადნა თქუენ განმცდელმან მან, და ცუდად იყოს შრომაჲ იგი ჩუენი.

ხოლო აწღა მოვიდა ტიმოთე თქუენით და მახარა ჩუენ სარწმუნოებაჲ და სიყუარული თქუენი, და რამეთუ გაქუს ჴსენებაჲ ჩუენი კეთილი მარადის და გსურის ხილვად ჩუენდა, ვითარცა-ესე ჩუენ თქუენდა.

ამისთჳს ნუგეშინის-ცემულ ვიქმნენით, ძმანო, თქუენ ზედა ყოველთა მათგან ურვათა და ჭირთა ჩუენთა თქუენითა მაგით სარწმუნოებითა,

რამეთუ აწ ვცხონდით, უკეთუ თქუენ მტკიცედ სდგეთ უფლისა მიერ.

რამეთუ რომელსა-მე მადლობასა შემძლებელ ვართ მიცემად ღმრთისა თქუენთჳს ყოველისა მისთჳს სიხარულისა, რომლითა გჳხარის თქუენთჳს წინაშე ღმრთისა ჩუენისა.

ღამე და დღე უფროჲს და უმეტეს ვევედრებით ხილვად პირისა თქუენისა და განმტკიცებად დაკლებული იგი სარწმუნოებისა თქუენისაჲ.

ხოლო თავადმან ღმერთმან და მამამან ჩუენმა და უფალმან ჩუენმან იესუ ქრისტემან წარჰმართენ გზაჲ ჩუენი თქუენდა მიმართ.

ხოლო თქუენ უფალმან გარდაგრიენ და გარდაგმატენ სიყურულითა ურთიერთარს და ყოველთა მიმართ, ვითარცა-ესე ჩუენ თქუენდა მიმართ,

განმტკიცებად გულთა თქუენთა სიწმიდით და უბიწოდ წინაშე ღმრთისა და მამისა ჩუენისა მოსლვასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა ყოველთა თანა წმიდათა მისთა.

ამიერითგან, ძმანო ჩემნო, გიკითხავთ და გლოცავთ უფლისა მიერ იესუ ქრისტესა, რაჲთა ვითარცა-იგი ისწავეთ ჩუენგან, ვითარ ჯერ-არს თქუენდა სლვაჲ და სათნო-ყოფაჲ ღმრთისაჲ, რაჲთა უფროჲს ჰმატებდეთ;

რამეთუ იცით, ვითარნი მცნებანი მიგცენით თქუენ უფლისა მიერ იესუ ქრისტესა.

რამეთუ ესე არს ნებაჲ ღმრთისაჲ, სიწმიდე ეგე თქუენი, განშორებად თქუენდა სიძვისაგან,

ცნობად კაცად-კაცადისა თქუენისა თავისა თჳსისა ჭურჭელი მოგებად სიწმიდით და პატივით,

ნუ ვნებითა გულის თქუმისაჲთა, ვითარცა-იგი წარმართნი, რომელთა არა იციან ღმერთი,

არა გარდასლვად და მოანგაჰრებად საქმესა ძმისა თჳსისასა, რამეთუ შურის-მეძიებელ არს ღმერთი ამათ ყოველთათჳს, ვითარცა-იგი წინაწარ გარქუთ თქუენ და გიწამებდით.

რამეთუ არა გჳჩინნა ჩუენ ღმერთმან არაწმიდებად, არამედ სიწმიდედ.

აწ უკუე რომელმან შეურაცხ-ყოს, არა კაცსა შეურაცხ-ჰყოფს, არამედ ღმერთსა, რომელმანცა მოგცა სული წმიდაჲ მისი თქუენ ზედა.

ხოლო ძმათ მოყუარებისათჳს არა გჳჴმს მიწერად თქუენდა, რამეთუ თქუენ თჳთ ღმრთივ სწავლულნი ხართ სიყუარულისათჳს ურთიერთარს

და რამეთუ ჰყოფთცა მას ყოველთა მიმართ ძმათა, რომელნი არიან ყოველსა მაკედონიასა. ხოლო გლოცავ თქუენ, ძმანო, გარდამატებად უფროჲსღა

და პატივის-ცემის მოყუარე იყვენით და მყუდრო და იქმოდეთ თჳსსა და შურებოდეთ ჴელითა თქუენითა, ვითარცა-იგი გამცენით თქუენ,

რაჲთა ხჳდოდით შუენიერად გარეშეთა მათ მიმართ, და ნურარაჲ ვის გიჴმნ.

ხოლო არა გუნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, შესუენებულთა მათთჳს, რაჲთა არა სწუხდეთ, ვითარცა-იგი სხუანი, რომელთა არა აქუს სასოებაჲ.

რამეთუ უკუეთუ გურწამს, ვითარმედ იესუ მოკუდა და აღდგა, ეგრეცა ღმერთმან შესუენებულნი იგი იესუჲს მიერ მოიყვანნეს მის თანა.

ხოლო ამას გეტყჳ თქუენ სიტყჳთა უფლისაჲთა, ვითარმედ ჩუენ, ცხოველნი ესე, რომელ დაშთომილ ვიყვნეთ მოსლვასა მას უფლისასა, ვერ მივეწინეთ შესუენებულთა მათ,

რამეთუ თავადი უფალი ბრძანებითა და ჴმითა ანგელოზთ მთავრისაჲთა და საყჳრითა ღმრთისაჲთა გარდამოჴდეს ზეცით, და მკუდარნი იგი ქრისტეს მიერნი აღდგენ პირველად;

და მაშინღა ჩუენ, ცხოველნი ესე, რომელნი დაშთომილ ვიყვნეთ, მათ თანავე აღვიტაცნეთ ღრუბლითა შემთხუევად უფლისა ჰაერთა ზედა და ესრეთ მარადის უფლისა თანა ვიყოფვოდით.

ვინაჲცა ნუგეშინის-სცემდით ურთიერთარს სიტყუათა ამათ მიერ.

ხოლო ჟამთა მათთჳს და წელთა, ძმანო, არა გჳჴმს მიწერად თქუენდა,

რამეთუ თქუენ თჳთ გამოწულილვით იცით, რამეთუ დღე იგი უფლისაჲ, ვითარცა მპარავი ღამისაჲ, ეგრეთ მოიწევის.

რამეთუ რაჟამს თქუან: „მშჳდობაჲ და კრძალულებაჲ“, მაშინ მეყსეულად მოიწიოს მათ ზედა მომსრველი, ვითარცა სალმობაჲ შობადისაჲ, და ვერ განერნენ.

ხოლო თქუენ, ძმანო, არა ხართ ბნელსა შინა, რაჲთა დღე იგი ვითარცა მპარავი გეწიოს თქუენ.

რამეთუ თქუენ ყოველნი შვილნი ნათლისანი ხართ და შვილნი დღისანი, და არა ვართ ღამისანი, არცა ბნელისანი.

აწ უკუე ნუმცა გუძინავს, ვითარცა-იგი სხუათა, არამედ მღჳძარე ვიყვნეთ და განვიფრთხოთ.

რამეთუ რომელთა-იგი სძინავნ, ღამე სძინავნ, და რომელნი-იგი დაითრვნიან, ღამე დაითრვნიან.

ხოლო ჩუენ, რამეთუ დღისანი ვართ ნაშობნი, განვიფრთხოთ, შევიმოსოთ ჯაჭჳ იგი სარწმუნოებისაჲ და სიყუარულისაჲ და ჩაფხუტი იგი სასოებისაჲ და ცხოვრებისაჲ.

რამეთუ არა შემქმნნა ჩუენ ღმერთმან რისხვისათჳს, არამედ შესაწევნელად ცხორებისა უფლისა ჩუენისა მიერ იესუ ქრისტესა,

რომელი მოკუდა ჩუენთჳს, რაჲთა, გინა თუ გუეძინოს გინა თუ გუეღჳძოს, ერთბამად მის თანა ვცხონდეთ.

ამისთჳს ნუგეშინის-სცემდით ურთიერთას და აღაშენებდით ურთიერთსა, ვითარცა-ეგე ჰყოფთცა.

ხოლო გლოცავთ თქუენ, ძმანო, იცნითმცა მშრომელნი იგი თქუენ შორის და წინამძღუარნი იგი თქუენნი უფლისა მიერ და მასწავლელნი იგი თქუენნი.

და უმეტესად შეჰრაცხენით იგინი სიყუარულით უფროჲს საქმისათჳს მათისა; და მშჳდობასა ჰყოფდით მათ თანა.

გლოცავ თქუენ, ძმანო, სწავლიდით უწესოთა მათ, ნუგეშინის-სცემდით სულმოკლეთა, თავს-იდებდით უძლურთა მათ, სულგრძელ იყვენით ყოველთა მიმართ.

ეკრძალენით, ნუუკუე ბოროტისა წილ ბოროტი ვისმე მიაგოთ; არმედ მარადის კეთილსა შეუდეგით ურთიერთარს და ყოველთა მიმართ.

მარადის გიხაროდენ.

მოუკლებელად ილოცევდით.

ყოველსა შინა ჰმადლობდით, რამეთუ ესე არს ნებაჲ ღმრთისაჲ ქრისტე იესუჲს მიერ თქუენდა მიმართ.

სულსა ნუ დაავსებთ.

წინაწარმეტყუელებათა ნუ შეურაცხ-ჰყოფთ.

ყოველივე გამოიცადეთ და უკეთესი იგი შეიკრძალეთ.

ყოვლისაგან საქმისა ბოროტისა განეშორენით.

ხოლო თავადმან ღმერთმან მშჳდობისამან წმიდა გყვენინ თქუენ ყოვლითა სრულებითა და ყოვლითა სიცოცხლითა, სული თქუენი, სამშჳნელი და გუამი უბიწოდ მოსლვასა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა დაჰმარხენინ.

სარწმუნო არს, რომელმან-იგი გიჩინნა თქუენ, ვითარმედ და ყოსცა.

ძმანო, ილოცევდით ჩუენთჳსცა.

მოიკითხენით ძმანი ყოველნი ამბორის-ყოფითა წმიდითა.

გაფუცებ თქუენ უფალსა, წარუკითხეთ წიგნი ესე ყოველთა ძმათა წმიდათა.

მადლი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი თქუენ თანა. ამინ.