Прiидо́ша же и сказа́ша Иосафа́ту, глаго́люще: и́детъ проти́ву тебе́ вели́ко мно́жество от объ о́нъ по́лъ мо́ря от сирі́и, и се́, стоя́тъ во Асаса́нъ-ѳама́рѣ, и́же е́сть енгадди́.

И убоя́ся, и вдаде́ Иосафа́тъ лице́ свое́ взыска́ти Го́спода, и проповѣ́да по́стъ во все́й Иуде́и.

И собра́ся ве́сь Иу́да взыска́ти Го́спода: и от всѣ́хъ градо́въ Иу́диныхъ прiидо́ша ко умоле́нiю Госпо́дню.

И ста́ Иосафа́тъ въ собра́нiи Иу́ды во Иерусали́мѣ, въ дому́ Госпо́дни предъ лице́мъ двора́ но́ваго,

и рече́: Го́споди Бо́же оте́цъ на́шихъ, не ты́ ли еси́ Бо́гъ на небеси́ горѣ́, и ты́ Влады́чствуеши всѣ́ми ца́рствы язы́къ, и въ руку́ твое́ю е́сть крѣ́пость си́лы, и кто́ противоста́нетъ тебѣ́?

не ты́ ли еси́ Бо́гъ на́шъ искорени́вый живу́щыя на земли́ се́й от лица́ люді́й твои́хъ Изра́иля, и да́лъ еси́ ю́ сѣ́мени Авраа́млю возлю́бленному твоему́ во вѣ́ки?

и всели́шася на не́й, и устро́иша въ не́й святы́ню и́мени твоему́, глаго́люще:

а́ще нападу́тъ на ны́ зла́я, ме́чь, су́дъ, губи́телство, гла́дъ, ста́немъ предъ до́момъ си́мъ и предъ тобо́ю, я́ко при́звано и́мя твое́ въ дому́ се́мъ, и возопiе́мъ къ тебѣ́ от скорбе́й на́шихъ, и услы́шиши и спасе́ши:

и ны́нѣ се́, сы́нове Аммо́ни и Моа́вли и гора́ Сии́ръ, сквозѣ́ я́же не изво́лилъ еси́ Изра́илю проити́, егда́ исхожда́ху от земли́ Еги́петскiя, но уклони́шася от ни́хъ и не изби́ша и́хъ:

и се́, ны́нѣ сі́и напа́даютъ на ны́ исходя́ще изгони́ти на́съ от наслѣ́дiя на́шего, е́же пре́далъ еси́ на́мъ.

Го́споди Бо́же на́шъ, не су́диши ли и́мъ? въ на́съ бо нѣ́сть толи́ка крѣ́пость, да мо́жемъ сему́ мно́жеству сопроти́витися, е́же нападе́ на ны́, и не вѣ́мы что́ содѣ́лати и́мамы и́мъ: но то́кмо о́чи на́ши къ тебѣ́.

И ве́сь Иу́да стоя́ше предъ Го́сподемъ, и ча́да и́хъ, и жены́ и́хъ.

Бѣ́ же Иозiи́лъ сы́нъ Заха́рiинъ, сыно́въ ване́а, сыно́въ Елеи́ла, сыно́въ маѳані́а Леви́тина, от сыно́въ Аса́фовыхъ, и бы́сть на не́мъ Ду́хъ Госпо́день посредѣ́ наро́да,

и рече́: слы́шите, ве́сь Иу́да и обита́ющiи во Иерусали́мѣ, и ты́, царю́ Иосафа́те: сiя́ рече́ Госпо́дь ва́мъ: не бо́йтеся, ниже́ ужаса́йтеся от лица́ наро́да сего́ мно́гаго, нѣ́сть бо ва́ше ополче́нiе, но Бо́жiе:

зау́тра изыди́те проти́ву и́хъ: се́, восхо́дятъ по восхо́ду Асси́съ, и обря́щете и́хъ на краи́ рѣки́ проти́ву пусты́ни иерiи́лъ:

не ва́ше е́сть воева́ти: сiя́ разумѣ́йте и у́зрите сiе́ спасе́нiе Госпо́дне съ ва́ми, Иу́до и Иерусали́ме: не убо́йтеся, ни ужаса́йтеся зау́тра изы́ти проти́ву и́хъ, и Госпо́дь съ ва́ми.

И прекло́нься Иосафа́тъ на лице́ свое́, и ве́сь Иу́да, и обита́ющiи во Иерусали́мѣ, падо́ша предъ Го́сподемъ поклони́тися Го́сподеви.

И воста́ша леви́ти от сыно́въ Каа́ѳовыхъ и от сыно́въ Коре́овыхъ, хвали́ти Го́спода Бо́га Изра́илева гла́сомъ вели́кимъ въ высоту́.

И зау́тра воста́ша ра́но и изыдо́ша въ пусты́ню Ѳекое́. И внегда́ исходи́ти и́мъ, ста́ Иосафа́тъ [посредѣ́ и́хъ], и возопи́ и рече́: услы́шите мя́, му́жiе Иу́дины и вси́ обита́ющiи во Иерусали́мѣ: вѣ́руйте въ Го́спода Бо́га на́шего и увѣ́ритеся: вѣ́руйте проро́ку его́, и благопоспѣши́тся ва́мъ.

И совѣ́това съ людьми́, и поста́ви псалмопѣ́вцы, и хва́лящихъ исповѣ́датися, и хвали́ти свята́я, внегда́ изы́ти предъ си́лою, и глаго́лаху: исповѣ́дайтеся Го́сподеви, я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость его́.

Егда́ же нача́ша хвале́нiя и исповѣ́данiя, обрати́ Госпо́дь воева́ти сыно́въ Аммо́нихъ на Моа́ва и го́ру Сии́ръ, изше́дшихъ на Иу́ду, и пораже́ни бы́ша.

И воста́ша сы́нове Аммо́ни и Моа́вли на обита́ющихъ въ горѣ́ Сии́ри, да побiю́тъ и́хъ и сокруша́тъ: и егда́ сконча́ша обита́ющихъ въ Сии́рѣ, воста́ша дру́гъ на дру́га, да потребя́тся.

Иу́да же прiи́де на созира́нiе от пусты́ни, и воззрѣ́, и ви́дѣ мно́жество: и се́, вси́ ме́ртви па́дше на зе́млю, и не бѣ́ спасы́йся.

И изы́де Иосафа́тъ и лю́дiе его́ взя́ти коры́сти и́хъ, и обрѣто́ша скота́ мно́го, и оде́жды, и коры́сти, и сосу́ды дража́йшыя и плѣни́ша и́хъ: и бы́ша собира́юще коры́сти и́хъ три́ дни́, я́ко мно́ги бя́ху.

Дне́ же четве́ртаго собра́хуся во удо́ль благослове́нiя, и́бо та́ко благослови́ша Го́спода: сего́ ра́ди прозва́ша мѣ́сто то́ удо́ль благослове́нiя да́же до сего́ дне́.

И возврати́шася вси́ му́жiе Иу́дины во Иерусали́мъ и Иосафа́тъ во́ждь и́хъ съ весе́лiемъ вели́кимъ: я́ко возвесели́ и́хъ Госпо́дь о вразѣ́хъ и́хъ.

И внидо́ша во Иерусали́мъ со псалти́рми и гу́сльми и труба́ми въ до́мъ Госпо́день.

И бы́сть стра́хъ Госпо́день на вся́ ца́рства земна́я, внегда́ услы́шати и́мъ, я́ко порази́ Госпо́дь враги́ Изра́илевы.

И умири́ся ца́рство Иосафа́тово, и даде́ ему́ Госпо́дь поко́й о́крестъ.

И ца́рствова Иосафа́тъ надъ Иу́дою, сы́й лѣ́тъ три́десяти пяти́, егда́ ца́рство прiя́ и два́десять пя́ть лѣ́тъ ца́рствова во Иерусали́мѣ. И́мя же ма́тери его́ азува́, дщи́ Салі́ина.

И хожда́ше въ путе́хъ отца́ своего́ а́сы, и не уклони́ся от ни́хъ твори́ти пра́вое предъ Го́сподемъ:

оба́че высо́кая еще́ бя́ху, и еще́ лю́дiе не упра́виша се́рдца своего́ ко Го́споду Бо́гу оте́цъ свои́хъ.

Про́чая же дѣя́нiя Иосафа́това пе́рвая и послѣ́дняя, се́, пи́сана су́ть во словесѣ́хъ ииу́а сы́на Анані́ина, и́же написа́ кни́гу царе́й Изра́илевыхъ.

И по си́хъ сообщи́ся Иосафа́тъ ца́рь Иу́динъ со Охозі́ею царе́мъ Изра́илевымъ, и се́й беззако́ннова,

зане́же сотвори́, и отъи́де къ нему́, да сотворя́тъ корабли́, е́же ити́ во Ѳарси́съ: и сотвори́ корабли́ въ гасiо́нъ-гаве́рѣ.

И проро́чествова Елiезе́ръ сы́нъ доді́а от Мариси́са на Иосафа́та, глаго́ля: поне́же возъимѣ́лъ еси́ любо́вь со Охозі́ею, сокруши́ Госпо́дь дѣ́ло твое́, и сокруши́шася корабли́ твоя́ и не возмого́ша поити́ во Ѳарси́съ.

Таджикский

Ва баъд аз он чунин воқеъ шуд, ки банӣ Мӯоб ва банӣ Аммӯн, ва бо онҳо баъзе аз маӯниён ба муқобили Еҳӯшофот барои ҷанг омаданд.

Ва баъзе назди Еҳӯшофот омаданд ва хабар дода, гуфтанд: «Анбӯҳи бузурге аз он тарафи баҳр, аз Арам ба муқобили ту меоянд, ва инак, онҳо ба Ҳасасӯн-Томор, ки ҳамон Айн-Ҷадӣ бошад, расидаанд».

Ва Еҳӯшофот ба ҳарос афтод, ва ба мадади Парвардигор рӯй овард, ва дар тамоми Яҳудо рӯзадорӣ эълон кард.

Ва аҳли Яҳудо ҷамъ шуданд, то ки аз Парвардигор мадад пурсанд; аз ҳамаи шаҳрҳои Яҳудо низ омаданд, то ки аз Парвардигор мадад пурсанд.

Ва Еҳӯшофот дар миёни ҷамоати Яҳудо ва Уршалим, дар хонаи Парвардигор, пеши саҳни нав истода,

Гуфт: «Эй Парвардигор Худои падарони мо! Ту, охир, Худо дар осмон ҳастӣ, ва Ту бар ҳамаи мамлакатҳои қавмҳо подшоҳӣ мекунӣ, ва қувват ва тавоноӣ иқтидор дар дасти Туст, ва касе нест, ки тавонад пеши Ту истодагӣ намояд.

Ту, охир, эй Худои мо, сокинони ин заминро аз пеши қавми Худ Исроил бадар рондаӣ, ва онро ба насли дӯсти Худ Иброҳим ба таври ҷовидона додаӣ.

Ва онҳо дар он сокин шуданд, ва барои Ту покгоҳе ба номи Ту дар он бино карда, гуфтанд:

́Агар мусибате, шамшери ҷазодиҳандае, ё вабо ва гуруснагӣ бар мо биёяд, мо пеши ин хона ва пеши Ту, – чунки номи Ту дар ин хона аст, – биистем ва сӯи Ту дар тангии худ зорӣ намоем, ва Ту ҷавоб дода, наҷот хоҳӣ дод́.

Ва алҳол, инак, банӣ Аммӯн ва Мӯоб ва кӯҳи Сеир, ки Ту ба Исроил, вақте ки аз замини Миср меомаданд, иҷозат надодӣ, ки аз кишварҳои онҳо гузаранд, бинобар ин аз пеши онҳо давр зада гузашта, онҳоро несту нобуд накарданд, –

Инак, онҳо подоши инро ба мо медиҳанд, яъне мехоҳанд, ки омада, моро аз меросе ки ба соҳибии мо додаӣ, бадар ронанд.

Эй Худои мо! Худат онҳоро доварӣ намо, зеро мо қувват надорем, ки пеши анбӯҳи бузурге ки ба муқобили мо меоянд, истодагӣ намоем, ва мо намедонем чӣ кор кунем, балки чашмони мо ба сӯи Туст».

Ва тамоми аҳли Яҳудо ба ҳузури Парвардигор истода буданд, низ кӯдаконашон, занонашон ва писаронашон.

Ва Яҳазиил писари Закарёҳу, писари Баноё, писари Яиил, писари Маттанёи левизода, ки аз банӣ Ософ буд, – бар ӯ Рӯҳи Парвардигор дар миёни ҷамоат нозил шуд,

Ва ӯ гуфт: «Гӯш андозед, эй тамоми Яҳудо ва сокинони Уршалим ва подшоҳ Еҳӯшофот! Парвардигор ба шумо чунин мегӯяд: ́Шумо аз ин анбӯҳи бузург натарсед ва ҳаросон нашавед, зеро ки ин ҷанг аз они шумо нест, балки аз они Худост.

Фардо бар онҳо фуруд оед: инак, онҳо ба баландии Сис мебароянд, ва шумо онҳоро дар охири водӣ, назди биёбони Яруил хоҳед ёфт.

Дар ин ҷанг шумо нахоҳед ҷангид; шумо, эй Яҳудо ва Уршалим, бархоста биистед, ва наҷоти Парвардигорро, ки бо шумо хоҳад буд, бубинед! Натарсед ва ҳаросон нашавед! Фардо ба муқобили онҳо берун оед, ва Парвардигор бо шумо хоҳад буд́».

Ва Еҳӯшофот рӯ ба замин афтод, ва тамоми аҳли Яҳудо ва сокинони Уршалим ба ҳузури Парвардигор афтоданд, то ки ба Парвардигор саҷда баранд.

Ва левизодагон аз банӣ қаҳотиён ва аз банӣ қӯраҳиён бархостанд, то ки дар ҳаққи Парвардигор Худои Исроил бо овози бағоят баланд ҳамду сано гӯянд.

Ва бомдодон бархоста, сӯи биёбони Тақӯо берун омаданд; ва ҳангоме ки берун меомаданд, Еҳӯшофот биистод ва гуфт: «Маро бишнавед, эй аҳли Яҳудо ва сокинони Уршалим! Ба Парвардигор Худои худ бовар кунед ва амин устувор хоҳед буд, ба пайғамбарони Ӯ бовар кунед, ва комёб хоҳед шуд».

Ва бо қавм машварат карда, сарояндагонро таъин намуд, то ки пешопеши мусаллаҳон аслиҳадорон берун рафта, дар шаъни Парвардигор бисароянд ва ҳашамати покиро ситоиш карда, бигӯянд: «Парвардигорро ҳамд гӯед, зеро ки меҳру вафои Ӯ ҷовидонист!»

Ва ҳангоме ки онҳо ба сурудан ва ҳамд гуфтан шурӯъ карданд, Парвардигор бар банӣ Аммӯн, Мӯоб ва аҳли кӯҳи Сеир, ки ба Яҳудо омада буданд, камин ниҳод, ва онҳо шикаст хӯрданд;

Ва банӣ Аммӯн ва Мӯоб бар сокинони кӯҳи Сеир бархоста, онҳоро несту нобуд карданд, ва ҳангоме ки кори сокинони Сеирро тамом карданд, якдигарро куштан гирифтанд.

Ва ҳангоме ки аҳли Яҳудо ба дидбонгоҳи биёбон расида, ба он анбӯҳ назар андохтанд, инак, ҷасадҳои мурда бар замин хобидааст, ва халосшудае нест.

Ва Еҳӯшофот бо қавми худ барои гирифтани ғанимати онҳо омад, ва назди онҳо молу мулк ва сару либос ва чизҳои гаронбаҳои зиёде ёфтанд, ва барои худ он қадар гирифтанд, ки ёрои бардошта бурдан надоштанд, ва се рӯз онҳо ғаниматро мегирифтанд, зеро ки бағоят бисёр буд.

Ва дар рӯзи чорум дар водии Баракат ҷамъ шуданд, зеро ки дар он ҷо Парвардигорро муборак хонданд; бинобар ин номи он маконро водии Баракат ниҳоданд, ки то имрӯз чунин аст.

Ва тамоми мардуми Яҳудо ва Уршалим бо сардории Еҳӯшофот бо шодмонӣ ба Уршалим баргаштанд, зеро ки Парвардигор онҳоро бар душманонашон шод гардонида буд.

Ва дар Уршалим бо барбатҳо ва удҳо ва карнайҳо назди хонаи Парвардигор омаданд.

Ва тарси Худо ҳамаи подшоҳиҳои кишварҳоро фаро гирифт, чун шуниданд, ки Парвардигор бо душманони Исроил ҷангидааст.

Ва мамлакати Еҳӯшофот осуда шуд, ва Худои ӯ ба ӯ аз ҳар тараф оромӣ ато намуд.

Ва Еҳӯшофот бар Яҳудо подшоҳӣ кард; дар вақти подшоҳ шуданаш сию панҷсола буд, ва бисту панҷ сол дар Уршалим подшоҳӣ кард, ва номи модараш Азубо духтари Шилҳӣ буд.

Ва бо роҳи падари худ Осо рафтор намуд, ва аз он дур нашуда, он чи дар назари Парвардигор мақбул буд, ба амал овард.

Аммо баландиҳо барҳам дода нашуданд, ва қавм ҳанӯз дилҳои худро сӯи Худои падарони худ равона накарда буданд.

Ва бақияи корҳои Еҳӯшофот, аз аввал то охир, дар воқеаномаи Еҳу писари Ҳанонӣ, ки он дар китоби подшоҳони Исроил дохил аст, навишта шудааст.

Ва баъд аз ин Еҳӯшофот, подшоҳи Яҳудо, бо Аҳазё, подшоҳи Исроил, ки бадкорона рафтор мекард, шарик шуд.

Ва бо вай шарик шуд, то ки киштиҳо сохта, ба Таршиш равона кунад; ва онҳо дар Эсюн-Ҷобар киштиҳо сохтанд.

Ва Элиозар писари Дӯдовоҳу, ки аз Морешо буд, дар ҳаққи Еҳӯшофот пайғамбарӣ намуда, гуфт: «Азбаски бо Аҳазё шарик шудӣ, Парвардигор кори туро вайрон хоҳад кард». Ва киштиҳо дарҳам шикаста, ба Таршиш натавонистанд бираванд.

Синодальный

1 Иосафат объявляет пост, когда Моавитяне и Аммонитяне напали на Иудею; 5 он молится в доме Господнем об избавлении; 14 левиты уверяют народ, что будет победа; 20 когда они пошли на сражение, то увидели, что враги уже поразили друг друга; 24 Иуда захватил добычу в стране врагов и возвращается в Иерусалим с великою радостью; 35 Иосафат объединился с Охозиею, царем Израильским, за что на него был гнев Господень, так что корабли его разбились.

После сего Моавитяне и Аммонитяне, а с ними некоторые из страны Маонитской, пошли войною на Иосафата.

И пришли, и донесли Иосафату, говоря: идет на тебя множество великое из-за моря, от Сирии, и вот они в Хацацон-Фамаре, то есть в Енгедди.

И убоялся Иосафат, и обратил лице свое взыскать Господа, и объявил пост по всей Иудее.

И собрались Иудеи просить помощи у Господа; из всех городов Иудиных пришли они умолять Господа.

И стал Иосафат в собрании Иудеев и Иерусалимлян в доме Господнем, пред новым двором,

и сказал: Господи Боже отцов наших! Не Ты ли Бог на небе? И Ты владычествуешь над всеми царствами народов, и в Твоей руке сила и крепость, и никто не устоит против Тебя!

Не Ты ли, Боже наш, изгнал жителей земли сей пред лицем народа Твоего Израиля и отдал ее семени Авраама, друга Твоего, навек?

И они поселились на ней и построили Тебе на ней святилище во имя Твое, говоря:

если придет на нас бедствие: меч наказующий, или язва, или голод, то мы станем пред домом сим и пред лицем Твоим, ибо имя Твое в доме сем; и воззовем к Тебе в тесноте нашей, и Ты услышишь и спасешь.

И ныне вот Аммонитяне и Моавитяне и обитатели горы Сеира, чрез земли которых Ты не позволил пройти Израильтянам, когда они шли из земли Египетской, а потому они миновали их и не истребили их, –

вот они платят нам тем, что пришли выгнать нас из наследственного владения Твоего, которое Ты отдал нам.

Боже наш! Ты суди их. Ибо нет в нас силы против множества сего великого, пришедшего на нас, и мы не знаем, что́ делать, но к Тебе очи наши!

И все Иудеи стояли пред лицем Господним, и малые дети их, жены их и сыновья их.

Тогда на Иозиила, сына Захарии, сына Ванеи, сына Иеиела, сына Матфании, левита из сынов Асафовых, сошел Дух Господень среди собрания

и сказал он: слушайте, все Иудеи и жители Иерусалима и царь Иосафат! Так говорит Господь к вам: не бойтесь и не ужасайтесь множества сего великого, ибо не ваша война, а Божия.

Завтра выступите против них: вот они всходят на возвышенность Циц, и вы найдете их на конце долины, пред пустынею Иеруилом.

Не вам сражаться на сей раз; вы станьте, стойте и смотрите на спасение Господне, посылаемое вам. Иуда и Иерусалим! не бойтесь и не ужасайтесь. Завтра выступите навстречу им, и Господь будет с вами.

И преклонился Иосафат лицем до земли, и все Иудеи и жители Иерусалима пали пред Господом, чтобы поклониться Господу.

И встали левиты из сынов Каафовых и из сынов Кореевых – хвалить Господа Бога Израилева, голосом весьма громким.

И встали они рано утром, и выступили к пустыне Фекойской; и когда они выступили, стал Иосафат и сказал: послушайте меня, Иудеи и жители Иерусалима! Верьте Господу Богу вашему, и будете тверды; верьте пророкам Его, и будет успех вам.

И совещался он с народом, и поставил певцов Господу, чтобы они в благолепии святыни, выступая впереди вооруженных, славословили и говорили: славьте Господа, ибо вовек милость Его!

И в то время, как они стали восклицать и славословить, Господь возбудил несогласие между Аммонитянами, Моавитянами и обитателями горы Сеира, пришедшими на Иудею, и были они поражены:

ибо восстали Аммонитяне и Моавитяне на обитателей горы Сеира, побивая и истребляя их, а когда покончили с жителями Сеира, тогда стали истреблять друг друга.

И когда Иудеи пришли на возвышенность к пустыне и взглянули на то многолюдство, и вот – трупы, лежащие на земле, и нет уцелевшего.

И пришел Иосафат и народ его забирать добычу, и нашли у них во множестве и имущество, и одежды, и драгоценные вещи, и набрали себе столько, что не могли нести. И три дня они забирали добычу; так велика была она!

А в четвертый день собрались на долину благословения, так как там они благословили Господа. Посему и называют то место долиною благословения до сего дня.

И пошли назад все Иудеи и Иерусалимляне и Иосафат во главе их, чтобы возвратиться в Иерусалим с веселием, потому что дал им Господь торжество над врагами их.

И пришли в Иерусалим с псалтирями, и цитрами, и трубами, к дому Господню.

И был страх Божий на всех царствах земных, когда они услышали, что Сам Господь воевал против врагов Израиля.

И спокойно стало царство Иосафатово, и дал ему Бог его покой со всех сторон.

Так царствовал Иосафат над Иудеею: тридцати пяти лет он был, когда воцарился, и двадцать пять лет царствовал в Иерусалиме. Имя матери его Азува, дочь Салаила.

И ходил он путем отца своего Асы и не уклонился от него, делая угодное в очах Господних.

Только высоты не были отменены, и народ еще не обратил твердо сердца своего к Богу отцов своих.

Прочие деяния Иосафата, первые и последние, описаны в записях Ииуя, сына Ананиева, которые внесены в книгу царей Израилевых.

Но после того вступил Иосафат, царь Иудейский в общение с Охозиею, царем Израильским, который поступал беззаконно,

и соединился с ним, чтобы построить корабли для отправления в Фарсис; и построили они корабли в Ецион-Гавере.

И изрек тогда Елиезер, сын Додавы из Мареши, пророчество на Иосафата, говоря: так как ты вступил в общение с Охозиею, то разрушил Господь дело твое. – И разбились корабли, и не могли идти в Фарсис.

Грузинский

Языки

ამის შემდეგ იყო, რომ მოვიდნენ მოაბიანები და ყამონიანები (ყამონელნიც მათთან იყვნენ) იოშაფატის წინააღმდეგ საბრძოლველად.

მოვიდნენ, ამბავი მიაუტანეს იოშაფატს და უთხრეს: დიდი ურდო გადმოვიდა შენს წინააღმდეგ საბრძოლველად ზღვის გაღმიდან და არამიდან. აჰა, ისინი ხაცეცონ-თამარში არიან, ყენ-გედიში.

შეშინდა იოშაფატი და შესაკითხად უფალს მიმართა. მთელ იუდაში მარხვა გამოაცხადა.

შეიკრიბა იუდა უფლისგან შემწეობის სათხოვრად. იუდას ყველა ქალაქიდან მოვიდნენ უფლის საძიებლად.

წარდგა იოშაფატი იუდასა და იერუსალიმის კრებულში, უფლის სახლში, ახალი ეზოს წინ,

და თქვა: უფალო, ჩვენი მამა-პაპის ღმერთო, განა შენ არა ხარ ღმერთი ზეცაში? განა შენ არ ბატონობ ხალხთა ყველა სამეფოში? შენს ხელთ არის ძალა და სიმტკიცე. არავინ არის, წინ რომ აღგიდგეს.

განა შენ არ განდევნე ამ ქვეყნის მცხოვრებნი შენი ერის, ისრაელის თვალწინ? განა შენ არ მიეცი იგი სამარადისოდ შენი მოყვასის, აბრაამის მოდგმას?

დამკვიდრდნენ იქ, საწმიდარი აგიშენეს შენს სახელზე და თქვეს:

თუ თავს რამე უბედურება დაგვატყდება, მახვილი იქნება. მსჯავრი, ჭირი თუ შიმშილი, დავდგებით ამ სახლის წინაშე და შენს წინაშე, რადგან შენი სახელია ამ სახლში, და მოგიხმობთ ჩვენს გასაჭირში, შენ კი მოისმენ და გვიხსნი.

აჰა, ახლა ყამონიანები და მოაბი, სეყირის მთიელები, მათზე გავლის ნება რომ არ დართეს ისრაელიანებს, როცა ეგვიპტის ქვეყნიდან ბრუნდებოდნენ, ამიტომ მათ გვერდი აუარეს და არ გაანადგურეს ისინი.

ახლა სამაგიეროს იმით გვიხდიან, რომ მოვიდნენ ჩვენი სამკვიდრებლის წასართმევად, რომელიც შენ დაგვიმკვიდრე.

ჩვენო ღმერთო, განა შენ არ დასდებ მათ მსჯავრს? რადგან უძლურნი ვართ ამ მრავალრიცხოვანი ურდოს წინაშე, ჩვენს წინააღმდეგ რომ არის მოსული. ჩვენ აღარ ვიცით, როგორ მოვიქცეთ, რადგან შენკენაა ჩვენი თვალი მოპყრობილი.

მთელი იუდა უფლის წინაშე იდგა, თავიანთი ჩვილებით, ცოლებითა და ვაჟებით.

მაშინ გადმოვიდა შუაგულ კრებულში ღვთის სული იეხაზიელზე, ძეზე ზაქარიასი, ძისა ბენაიასი, ძისა იეყიელისა, ძისა მათანიასი, ლევიანზე ასაფიანთაგან.

და თქვა: ყური მიგდე, მთელო იუდავ, იერუსალიმის მცხოვრებნო, მეფე იოშაფატ! ასე გეუბნებათ უფალი: ნუ გეშინიათ და ნუ შეძრწუნდებით ამ უზარმაზარი ურდოს წინაშე, რადგან თქვენ კი არ გმართებთ ომი, არამედ ღმერთს.

ხვალ დაეშვით მათკენ. აჰა, ისინი ჰაციცის მაღლობზე ამოდიან. ხევის ბოლოში წააწყდებით მათ, იერუელის უდაბნოს წინ.

ამჯერად თქვენ არ იბრძოლებთ. გადით, დადქით და უცქირეთ უფლის მიერ თქვენს ხსნას. იუდავ და იერუსალიმო! ნუ გეშინიათ და ნუ ძრწიხართ. ხვალ გახვალთ მის წინააღმდეგ და უფალი იქნება თქვენთან.

იოშაფატი პირქვე დაემხო მიწაზე. მთელი იუდა და იერუსალიმის მცხოვრებნი უფლის წინაშე დაემხვნენ უფლის თაყვანისცემად.

წამოიმართნენ ლევიანები კეჰათიანთაგან და კორახიანთაგან, რათა მაღალი ხმით ექოთ უფალი, ღმერთი ისრაელისა.

ადგნენ დილაადრიან და თეკოაყის უდაბნოსკენ გავიდნენ. გასვლისას ადგა იოშაფატი და თქვა: მისმინეთ, მთელო იუდავ და იერუსალიმის მცხოვრებნო! დაენდეთ უფალს, თქვენს ღმერთს, მტკიცედ იდექით. გწამდეთ მისი წინასწარმეტყველებისა და მოგემართებათ ხელი.

დაეთათბირა ხალხს და დაუყენა უფალს მგალობელნი, წმიდა სამოსელში გამოწყობილნი, რომ ექოთ უფალი შეიარაღებულთა წინ გამოსვლისას, ეთქვათ: ადიდეთ უფალი, რადგან უკუნისამდეა წყალობა მისი.

იმ დროს, როცა დაიწყეს ყიჟინა და სიმღერა, უფალმა ალყაში მოაქცია იუდას წინააღმდეგ მოსული ყამონიანები, მოაბიანები და სეყირის მთიელები და გაანადგურა.

აღდგენ ყამონიანებზე, მოაბიანებზე და სეყირის მთის მცხოვრებლებზე მათ დასახოცად და ამოსაწყვეტად. როცა სეყირის მცხოვრებთ მოუღეს ბოლო, ერთმანეთს დაერივნენ დასახოცად.

ავიდა იუდა უდაბნოს ბორცვზე, გადახედა ურდოს, და აჰა, გვამები ყრია მიწაზე!

მივიდნენ იოშაფატი და მისი ხალხი მათთან ნადავლისთვის და იპოვეს დიდძალი ქონება, სამოსელი, საუცხოო ჭურჭელი. იმდენი შეაგროვეს, რომ წაღება აღარ შეეძლოთ. სამ დღეს ეზიდებოდნენ ნადავლს, იმდენი იყო.

მეოთხე დღეს კურთხევის ველზე შეიკრიბბენ, რადგან იქ აკურთხეს უფალი. ამიტომ ეძახიან დღემდე იმ ადგილს კურთხევის ველს.

გამობრუნდა მთელი იუდა და იერუსალიმი იოშაფატის მეთაურობით, რათა გახარებულები დაბრუნებულიყვნენ იერუსალიმში, რადგან უფალმა გაახარა ისინი მტრებზე.

შევიდნენ იერუსალიმში ქნარებით, ბობღნებითა და საყვირვბით უფლის სახლისკენ.

შიში დაეცათ ქვეყანათა ყველა სამეფოს, როცა გაიგეს, რომ ისრაელის მტრებს უფალი ებრძოდა.

მოისვენა იოშაფატის სამეფომ, სიმშვიდე უბოძა მას ირგვლივ თავისმა ღმერთმა.

და მეფობდა იოშაფატი იუდაზე. ოცდათხუთმეტი წლისა იყო იოშაფატი, როცა გამეფდა, და ოცდახუთ წელს მეფობდა იერუსალიმში. მისი დედა იყო ყაბუზა, შილხის ასული.

თავისი მამის, ასას გზას ადგა და არ უხვევდა მისგან. სწორად იქცეოდა უფლის თვალში.

ოღონდ გორაკები არ იყო გაუქმებული. და ხალხსაც ჯერ კიდევ არ ჰქონდა მტკიცედ მობრუნებული გული თავიანთი მამა-პაპის ღმერთისკენ.

იოშაფატის დანარჩენი საქმენი, პირველნი და უკანასკნელნი, ჩაწერილია იეჰუ ხანანის ძის მატიანეში, რომელიც შეტანილია ისრაელის მეფეთა წიგნში.

ამის შემდეგ იოშაფატ იუდას მეფემ კავშირი შეკრა ახაზიასთან, ისრაელის მეფესთან, რომელიც უკუღმართად იქცეოდა.

მასთან კავშირი იმიტომ შეკრა, როძ ხომალდები აეგო თარშიშში წასასვლელად. ხომალდები ყეციონ-გაბერში ააგეს.

იწინასწარმეტყველა იოშაფატზე ელიყეზერ დოდანის ძემ, მარეშელმა, და თქვა: რაკი კავშირი შეჰკარი ახაზიასთან, ამიტომ უფალი ჩაფუშავს შენს საქმეს. და დაილეწა ხომალდები და ვეღარ შესძლეს თარშიშში წასვლა.