Скрыть
20:1
20:4
20:5
20:8
20:11
20:13
20:16
20:18
20:19
20:21
20:22
20:24
20:25
20:26
20:27
20:28
20:32
20:37
Глава 24 
24:3
24:4
24:10
24:15
24:16
24:18
24:22
Церковнославянский (рус)
По си́хъ же прiидо́ша сы́нове Моа́вли и сы́нове Аммо́ни и съ ни́ми от­ Аммани́товъ ко Иосафа́ту на бра́нь.
Прiидо́ша же и сказа́ша Иосафа́ту, глаго́люще: и́детъ проти́ву тебе́ вели́ко мно́же­с­т­во от­ объ о́нъ по́лъ мо́ря от­ сирі́и, и се́, стоя́тъ во Асаса́нъ-ѳама́рѣ, и́же е́сть енгадди́.
И убоя́ся, и вдаде́ Иосафа́тъ лице́ свое́ взыска́ти Го́спода, и проповѣ́да по́стъ во все́й Иуде́и.
И собра́ся ве́сь Иу́да взыска́ти Го́спода: и от­ всѣ́хъ градо́въ Иу́диныхъ прiидо́ша ко умоле́нiю Госпо́дню.
И ста́ Иосафа́тъ въ собра́нiи Иу́ды во Иерусали́мѣ, въ дому́ Госпо́дни предъ лице́мъ двора́ но́ваго,
и рече́: Го́споди Бо́же оте́цъ на́шихъ, не ты́ ли еси́ Бо́гъ на небеси́ горѣ́, и ты́ Влады́ч­ст­вуеши всѣ́ми ца́р­ст­вы язы́къ, и въ руку́ твое́ю е́сть крѣ́пость си́лы, и кто́ противоста́нетъ тебѣ́?
не ты́ ли еси́ Бо́гъ на́шъ искорени́вый живу́щыя на земли́ се́й от­ лица́ люді́й тво­и́хъ Изра́иля, и да́лъ еси́ ю́ сѣ́мени Авраа́млю воз­лю́блен­ному тво­ему́ во вѣ́ки?
и всели́шася на не́й, и устро́иша въ не́й святы́ню и́мени тво­ему́, глаго́люще:
а́ще нападу́тъ на ны́ зла́я, ме́чь, су́дъ, губи́тел­ст­во, гла́дъ, ста́немъ предъ до́момъ си́мъ и предъ тобо́ю, я́ко при́звано и́мя твое́ въ дому́ се́мъ, и возопiе́мъ къ тебѣ́ от­ скорбе́й на́шихъ, и услы́шиши и спасе́ши:
и ны́нѣ се́, сы́нове Аммо́ни и Моа́вли и гора́ Сии́ръ, сквоз­ѣ́ я́же не изво́лилъ еси́ Изра́илю про­ити́, егда́ исхожда́ху от­ земли́ Еги́петскiя, но уклони́шася от­ ни́хъ и не изби́ша и́хъ:
и се́, ны́нѣ сі́и напа́даютъ на ны́ исходя́ще изгони́ти на́съ от­ наслѣ́дiя на́­шего, е́же пре́далъ еси́ на́мъ.
Го́споди Бо́же на́шъ, не су́диши ли и́мъ? въ на́съ бо нѣ́сть толи́ка крѣ́пость, да мо́жемъ сему́ мно́же­ст­ву сопроти́витися, е́же нападе́ на ны́, и не вѣ́мы что́ содѣ́лати и́мамы и́мъ: но то́кмо о́чи на́ши къ тебѣ́.
И ве́сь Иу́да стоя́ше предъ Го́сподемъ, и ча́да и́хъ, и жены́ и́хъ.
Бѣ́ же Иозiи́лъ сы́нъ Заха́рiинъ, сыно́въ ване́а, сыно́въ Елеи́ла, сыно́въ маѳані́а Леви́тина, от­ сыно́въ Аса́фовыхъ, и бы́сть на не́мъ Ду́хъ Госпо́день посредѣ́ наро́да,
и рече́: слы́шите, ве́сь Иу́да и обита́ющiи во Иерусали́мѣ, и ты́, царю́ Иосафа́те: сiя́ рече́ Госпо́дь ва́мъ: не бо́йтеся, ниже́ ужаса́йтеся от­ лица́ наро́да сего́ мно́гаго, нѣ́сть бо ва́­ше ополче́нiе, но Бо́жiе:
зау́тра изыди́те проти́ву и́хъ: се́, восхо́дятъ по восхо́ду Асси́съ, и обря́щете и́хъ на краи́ рѣки́ проти́ву пусты́ни иерiи́лъ:
не ва́­ше е́сть во­ева́ти: сiя́ разумѣ́йте и у́зрите сiе́ спасе́нiе Госпо́дне съ ва́ми, Иу́до и Иерусали́ме: не убо́йтеся, ни ужаса́йтеся зау́тра изы́ти проти́ву и́хъ, и Госпо́дь съ ва́ми.
И прекло́нься Иосафа́тъ на лице́ свое́, и ве́сь Иу́да, и обита́ющiи во Иерусали́мѣ, падо́ша предъ Го́сподемъ поклони́тися Го́сподеви.
И воста́ша леви́ти от­ сыно́въ Каа́ѳовыхъ и от­ сыно́въ Коре́овыхъ, хвали́ти Го́спода Бо́га Изра́илева гла́сомъ вели́кимъ въ высоту́.
И зау́тра воста́ша ра́но и изыдо́ша въ пусты́ню Ѳекое́. И внегда́ исходи́ти и́мъ, ста́ Иосафа́тъ [посредѣ́ и́хъ], и возопи́ и рече́: услы́шите мя́, му́жiе Иу́дины и вси́ обита́ющiи во Иерусали́мѣ: вѣ́руйте въ Го́спода Бо́га на́­шего и увѣ́ритеся: вѣ́руйте проро́ку его́, и благопоспѣши́т­ся ва́мъ.
И совѣ́това съ людьми́, и поста́ви псалмопѣ́вцы, и хва́лящихъ исповѣ́датися, и хвали́ти свята́я, внегда́ изы́ти предъ си́лою, и глаго́лаху: исповѣ́дайтеся Го́сподеви, я́ко бла́гъ, я́ко въ вѣ́къ ми́лость его́.
Егда́ же нача́ша хвале́нiя и исповѣ́данiя, обрати́ Госпо́дь во­ева́ти сыно́въ Аммо́нихъ на Моа́ва и го́ру Сии́ръ, изше́дшихъ на Иу́ду, и пораже́ни бы́ша.
И воста́ша сы́нове Аммо́ни и Моа́вли на обита́ющихъ въ горѣ́ Сии́ри, да побiю́тъ и́хъ и сокруша́тъ: и егда́ сконча́ша обита́ющихъ въ Сии́рѣ, воста́ша дру́гъ на дру́га, да потребя́т­ся.
Иу́да же прiи́де на созира́нiе от­ пусты́ни, и воз­зрѣ́, и ви́дѣ мно́же­с­т­во: и се́, вси́ ме́ртви па́дше на зе́млю, и не бѣ́ спасы́йся.
И изы́де Иосафа́тъ и лю́дiе его́ взя́ти коры́сти и́хъ, и обрѣто́ша скота́ мно́го, и оде́жды, и коры́сти, и сосу́ды дража́йшыя и плѣни́ша и́хъ: и бы́ша собира́юще коры́сти и́хъ три́ дни́, я́ко мно́ги бя́ху.
Дне́ же четве́ртаго собра́хуся во удо́ль благослове́нiя, и́бо та́ко благослови́ша Го́спода: сего́ ра́ди прозва́ша мѣ́сто то́ удо́ль благослове́нiя да́же до сего́ дне́.
И воз­врати́шася вси́ му́жiе Иу́дины во Иерусали́мъ и Иосафа́тъ во́ждь и́хъ съ весе́лiемъ вели́кимъ: я́ко воз­весели́ и́хъ Госпо́дь о вразѣ́хъ и́хъ.
И внидо́ша во Иерусали́мъ со псалти́рми и гу́сльми и труба́ми въ до́мъ Госпо́день.
И бы́сть стра́хъ Госпо́день на вся́ ца́р­ст­ва земна́я, внегда́ услы́шати и́мъ, я́ко порази́ Госпо́дь враги́ Изра́илевы.
И умири́ся ца́р­ст­во Иосафа́тово, и даде́ ему́ Госпо́дь поко́й о́крестъ.
И ца́р­ст­вова Иосафа́тъ надъ Иу́дою, сы́й лѣ́тъ три́десяти пяти́, егда́ ца́р­ст­во прiя́ и два́десять пя́ть лѣ́тъ ца́р­ст­вова во Иерусали́мѣ. И́мя же ма́тери его́ азува́, дщи́ Салі́ина.
И хожда́­ше въ путе́хъ отца́ сво­его́ а́сы, и не уклони́ся от­ ни́хъ твори́ти пра́вое предъ Го́сподемъ:
оба́че высо́кая еще́ бя́ху, и еще́ лю́дiе не упра́виша се́рдца сво­его́ ко Го́споду Бо́гу оте́цъ сво­и́хъ.
Про́чая же дѣя́нiя Иосафа́това пе́рвая и послѣ́дняя, се́, пи́сана су́ть во словесѣ́хъ ииу́а сы́на Анані́ина, и́же написа́ кни́гу царе́й Изра́илевыхъ.
И по си́хъ сообщи́ся Иосафа́тъ ца́рь Иу́динъ со Охозі́ею царе́мъ Изра́илевымъ, и се́й беззако́н­нова,
зане́же сотвори́, и отъи́де къ нему́, да сотворя́тъ корабли́, е́же ити́ во Ѳарси́съ: и сотвори́ корабли́ въ гасiо́нъ-гаве́рѣ.
И проро́че­с­т­вова Елiезе́ръ сы́нъ доді́а от­ Мариси́са на Иосафа́та, глаго́ля: поне́же воз­ъимѣ́лъ еси́ любо­́вь со Охозі́ею, сокруши́ Госпо́дь дѣ́ло твое́, и сокруши́шася корабли́ твоя́ и не воз­мого́ша по­ити́ во Ѳарси́съ.
Седми́ лѣ́тъ бѣ́ Иоа́съ, егда́ ца́р­ст­вовати нача́, и четы́редесять лѣ́тъ ца́р­ст­вова во Иерусали́мѣ. И́мя же ма́тери его́ Саві́а от­ вирсаве́и.
Сотвори́ же Иоа́съ уго́дное предъ Го́сподемъ во вся́ дни́ Иода́а свяще́н­ника.
И поя́тъ ему́ Иода́й жены́ двѣ́, и роди́ша сы́ны и дще́ри.
И бы́сть по си́хъ, и взы́де на се́рдце Иоа́су, да воз­нови́тъ до́мъ Госпо́день.
И собра́ свяще́н­ники и леви́ты и рече́ и́мъ: иди́те во гра́ды Иу́дины, и собери́те от­ всего́ Изра́иля сребро́ ко обновле́нiю хра́ма Госпо́дня от­ лѣ́та до лѣ́та, и поспѣ́шно сотвори́те. Леви́ти же не потща́шася.
И при­­зва́ ца́рь Иоа́съ Иода́а нача́лника и рече́ ему́: почто́ не надсматря́лъ еси́ леви́товъ, е́же при­­нести́ от­ Иу́ды и от­ Иерусали́ма, е́же уста́влено е́сть от­ Моисе́а человѣ́ка Бо́жiя, егда́ собра́ Изра́иля въ ски́нiю свидѣ́нiя?
Гоѳолі́а бо бѣ́ нечести́ва, и сы́нове ея́ разори́ша до́мъ Бо́жiй, я́ко свята́я до́му Госпо́дня сотвори́ша Ваали́му.
И повелѣ́ ца́рь, да сотворя́тъ ковче́жецъ и поста́вятъ при­­ вратѣ́хъ Госпо́днихъ извнѣ́,
и да проповѣ́дятъ во Иуде́и и во Иерусали́мѣ, при­­носи́ти Го́споду, я́коже уста́ви Моисе́й ра́бъ Бо́жiй надъ Изра́илемъ въ пусты́ни.
И да́ша вси́ нача́лницы и вси́ лю́дiе, и вноша́ху и влага́ху въ ковче́жецъ, до́ндеже напо́лнися.
И бы́сть егда́ при­­ноша́ху ковче́жецъ къ настоя́телемъ царе́вымъ рука́ми леви́тскими, и егда́ уви́дѣша, я́ко умно́жися сребро́, и при­­хожда́­ше пи́сарь царе́въ и настоя́тель вели́каго жерца́, и выбира́ху изъ ковче́жца, и [па́ки] поставля́ху на мѣ́сто его́: та́ко творя́ху от­ дне́ до дне́, и собра́ша сребра́ мно́го.
И вдаде́ е́ ца́рь и Иода́й жре́цъ творя́щымъ дѣла́ на дѣ́ло до́му Госпо́дня: и наима́ху каменосѣ́чцы и древодѣ́ли, да устроя́ютъ до́мъ Госпо́день, и ковачы́ желѣ́зу и мѣ́ди, да укрѣпя́тъ до́мъ Госпо́день.
И творя́ху творя́щiи дѣла́, и взы́де долгота́ дѣ́лъ рука́ми и́хъ, и воз­ста́виша до́мъ Госпо́день въ состоя́нiе [пре́жнее] его́, и укрѣпи́ша.
Егда́ же соверши́ша, при­­несо́ша ко царю́ и ко Иода́ю оста́нокъ сребра́, изъ него́же сотвори́ша сосу́ды въ до́мъ Госпо́день, сосу́ды въ служе́нiе всесожже́нiй, и кади́лницы златы́я и сре́бряныя, и при­­ноша́ху всесожже́нiя въ дому́ Госпо́дни непреста́н­но, во вся́ дни́ Иода́евы.
И состарѣ́ся Иода́й испо́лненъ дні́й, и у́мре сы́й ста́ три́десяти лѣ́тъ внегда́ сконча́тися ему́:
и погребо́ша его́ во гра́дѣ дави́довѣ со царми́, поне́же сотвори́ благо́е со Изра́илемъ и съ Бо́гомъ и съ до́момъ его́.
И бы́сть по сконча́нiи Иода́евѣ, внидо́ша нача́лницы Иу́дины и поклони́шася царю́: тогда́ послу́ша и́хъ ца́рь.
И оста́виша це́рковь Го́спода Бо́га оте́цъ сво­и́хъ и служа́ху Аста́ртѣ и истука́н­нымъ: и бы́сть гнѣ́въ [Госпо́день] на Иу́ду и Иерусали́мъ въ де́нь то́й.
И посла́ къ ни́мъ проро́ки, да обратя́т­ся ко Го́споду, и не послу́шаша: и засвидѣ́тел­ст­вова и́мъ, и не покори́шася.
И Ду́хъ Бо́жiй облече́ аза́рiю свяще́н­ника сы́на Иода́ева, и ста́ предъ людьми́ и рече́ и́мъ: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: почто́ преступа́ете повелѣ́нiя Госпо́дня? не поспѣши́т­ся ва́мъ, я́ко оста́висте Го́спода, и оста́витъ ва́съ.
И нападо́ша на него́ и поби́ша и́ ка́менiемъ по повелѣ́нiю Иоа́са царя́, во дворѣ́ до́му Госпо́дня.
И не воспомяну́ Иоа́съ ца́рь милосе́рдiя, е́же сотвори́ Иода́й оте́цъ его́ съ ни́мъ, но уби́ сы́на его́: и́же, егда́ умира́­ше, рече́: да ви́дитъ и су́дитъ Госпо́дь.
И бы́сть по сконча́нiи лѣ́та, воста́ на него́ си́ла Си́рская, и прiи́де на Иу́ду и на Иерусали́мъ, и уби́ша вся́ нача́лники въ лю́дехъ въ це́ркви, и ве́сь плѣ́нъ и́хъ посла́ша ко царю́ въ Дама́скъ:
зане́ въ ма́лыхъ муже́хъ прiи́де си́ла Си́рская, и Бо́гъ предаде́ въ ру́цѣ и́хъ си́лу мно́гу зѣло́, зане́ оста́виша Го́спода Бо́га оте́цъ сво­и́хъ: и на Иоа́са сотвори́ су́дъ.
И по от­ше́­ст­вiи и́хъ от­ него́, оста́влену ему́ су́щу въ болѣ́знехъ вели́кихъ, и нападо́ша на него́ раби́ его́ за кро́вь свяще́н­ника сы́на Иода́ева, и уби́ша его́ на посте́ли его́, и у́мре: и погребо́ша его́ во гра́дѣ дави́довѣ, но не погребо́ша его́ во гробѣ́хъ ца́рскихъ.
Напа́дшiи же на него́, заве́дъ сы́нъ семаа́ѳовъ Аммани́тянинъ и Иозаве́дъ сы́нъ самари́ѳовъ Моави́тянинъ,
и сы́нове его́ вси́, и при­­ступи́ша къ нему́ пя́ть. И про́чая слове́съ его́, се́, напи́сана въ лѣтопи́сцѣ ца́рстѣмъ. И воцари́ся Амасі́а сы́нъ его́ вмѣ́сто его́.
Синодальный
1 Иосафат объявляет пост, когда Моавитяне и Аммонитяне напали на Иудею; 5 он молится в доме Господнем об избавлении; 14 левиты уверяют народ, что будет победа; 20 когда они пошли на сражение, то увидели, что враги уже поразили друг друга; 24 Иуда захватил добычу в стране врагов и возвращается в Иерусалим с великою радостью; 35 Иосафат объединился с Охозиею, царем Израильским, за что на него был гнев Господень, так что корабли его разбились.
После сего Моавитяне и Аммонитяне, а с ними некоторые из страны Маонитской, пошли войною на Иосафата.
И пришли, и донесли Иосафату, говоря: идет на тебя множество великое из-за моря, от Сирии, и вот они в Хацацон-Фамаре, то есть в Енгедди.
И убоялся Иосафат, и обратил лице свое взыскать Господа, и объявил пост по всей Иудее.
И собрались Иудеи просить помощи у Господа; из всех городов Иудиных пришли они умолять Господа.
И стал Иосафат в собрании Иудеев и Иерусалимлян в доме Господнем, пред новым двором,
и сказал: Господи Боже отцов наших! Не Ты ли Бог на небе? И Ты владычествуешь над всеми царствами народов, и в Твоей руке сила и крепость, и никто не устоит против Тебя!
Не Ты ли, Боже наш, изгнал жителей земли сей пред лицем народа Твоего Израиля и отдал ее семени Авраама, друга Твоего, навек?
И они поселились на ней и построили Тебе на ней святилище во имя Твое, говоря:
если придет на нас бедствие: меч наказующий, или язва, или голод, то мы станем пред домом сим и пред лицем Твоим, ибо имя Твое в доме сем; и воззовем к Тебе в тесноте нашей, и Ты услышишь и спасешь.
И ныне вот Аммонитяне и Моавитяне и обитатели горы Сеира, чрез земли которых Ты не позволил пройти Израильтянам, когда они шли из земли Египетской, а потому они миновали их и не истребили их, –
вот они платят нам тем, что пришли выгнать нас из наследственного владения Твоего, которое Ты отдал нам.
Боже наш! Ты суди их. Ибо нет в нас силы против множества сего великого, пришедшего на нас, и мы не знаем, что́ делать, но к Тебе очи наши!
И все Иудеи стояли пред лицем Господним, и малые дети их, жены их и сыновья их.
Тогда на Иозиила, сына Захарии, сына Ванеи, сына Иеиела, сына Матфании, левита из сынов Асафовых, сошел Дух Господень среди собрания
и сказал он: слушайте, все Иудеи и жители Иерусалима и царь Иосафат! Так говорит Господь к вам: не бойтесь и не ужасайтесь множества сего великого, ибо не ваша война, а Божия.
Завтра выступите против них: вот они всходят на возвышенность Циц, и вы найдете их на конце долины, пред пустынею Иеруилом.
Не вам сражаться на сей раз; вы станьте, стойте и смотрите на спасение Господне, посылаемое вам. Иуда и Иерусалим! не бойтесь и не ужасайтесь. Завтра выступите навстречу им, и Господь будет с вами.
И преклонился Иосафат лицем до земли, и все Иудеи и жители Иерусалима пали пред Господом, чтобы поклониться Господу.
И встали левиты из сынов Каафовых и из сынов Кореевых – хвалить Господа Бога Израилева, голосом весьма громким.
И встали они рано утром, и выступили к пустыне Фекойской; и когда они выступили, стал Иосафат и сказал: послушайте меня, Иудеи и жители Иерусалима! Верьте Господу Богу вашему, и будете тверды; верьте пророкам Его, и будет успех вам.
И совещался он с народом, и поставил певцов Господу, чтобы они в благолепии святыни, выступая впереди вооруженных, славословили и говорили: славьте Господа, ибо вовек милость Его!
И в то время, как они стали восклицать и славословить, Господь возбудил несогласие между Аммонитянами, Моавитянами и обитателями горы Сеира, пришедшими на Иудею, и были они поражены:
ибо восстали Аммонитяне и Моавитяне на обитателей горы Сеира, побивая и истребляя их, а когда покончили с жителями Сеира, тогда стали истреблять друг друга.
И когда Иудеи пришли на возвышенность к пустыне и взглянули на то многолюдство, и вот – трупы, лежащие на земле, и нет уцелевшего.
И пришел Иосафат и народ его забирать добычу, и нашли у них во множестве и имущество, и одежды, и драгоценные вещи, и набрали себе столько, что не могли нести. И три дня они забирали добычу; так велика была она!
А в четвертый день собрались на долину благословения, так как там они благословили Господа. Посему и называют то место долиною благословения до сего дня.
И пошли назад все Иудеи и Иерусалимляне и Иосафат во главе их, чтобы возвратиться в Иерусалим с веселием, потому что дал им Господь торжество над врагами их.
И пришли в Иерусалим с псалтирями, и цитрами, и трубами, к дому Господню.
И был страх Божий на всех царствах земных, когда они услышали, что Сам Господь воевал против врагов Израиля.
И спокойно стало царство Иосафатово, и дал ему Бог его покой со всех сторон.
Так царствовал Иосафат над Иудеею: тридцати пяти лет он был, когда воцарился, и двадцать пять лет царствовал в Иерусалиме. Имя матери его Азува, дочь Салаила.
И ходил он путем отца своего Асы и не уклонился от него, делая угодное в очах Господних.
Только высоты не были отменены, и народ еще не обратил твердо сердца своего к Богу отцов своих.
Прочие деяния Иосафата, первые и последние, описаны в записях Ииуя, сына Ананиева, которые внесены в книгу царей Израилевых.
Но после того вступил Иосафат, царь Иудейский в общение с Охозиею, царем Израильским, который поступал беззаконно,
и соединился с ним, чтобы построить корабли для отправления в Фарсис; и построили они корабли в Ецион-Гавере.
И изрек тогда Елиезер, сын Додавы из Мареши, пророчество на Иосафата, говоря: так как ты вступил в общение с Охозиею, то разрушил Господь дело твое. – И разбились корабли, и не могли идти в Фарсис.
1 Иоас употребляет приношения народа на обновление храма; по смерти Иодая царь и князья Иудейские стали служить идолам; 20 народ избивает камнями Захарию, сына Иодая, за пророчество о гневе Божием; 23 Сирийцы поразили и обобрали Иуду; 25 заговорщики умертвили Иоаса.
Семи лет был Иоас, когда воцарился, и сорок лет царствовал в Иерусалиме; имя матери его Цивья из Вирсавии.
И делал Иоас угодное в очах Господних во все дни Иодая священника.
И взял ему Иодай двух жен, и он имел от них сыновей и дочерей.
И после сего пришло на сердце Иоасу обновить дом Господень,
и собрал он священников и левитов и сказал им: пойдите по городам Иудеи и собирайте со всех Израильтян серебро для поддержания дома Бога вашего из года в год, и поспешите в этом деле. Но не поспешили левиты.
И призвал царь Иодая, главу их, и сказал ему: почему ты не требуешь от левитов, чтобы они доставляли с Иудеи и Иерусалима дань, установленную Моисеем, рабом Господним, и собранием Израильтян для скинии собрания?
Ибо нечестивая Гофолия и сыновья ее разорили дом Божий и все посвященное для дома Господня употребили для Ваалов.
И приказал царь, и сделали один ящик, и поставили его у входа в дом Господень извне.
И провозгласили по Иудее и Иерусалиму, чтобы приносили Господу дань, наложенную Моисеем, рабом Божиим, на Израильтян в пустыне.
И обрадовались все начальствующие и весь народ, и приносили и клали в ящик дотоле, доколе он не наполнился.
В то время, когда приносили ящик к царским чиновникам чрез левитов, и когда они видели, что серебра много, приходил писец царя и поверенный первосвященника, и высыпали из ящика, и относили его и ставили его на свое место. Так делали они изо дня в день, и собрали множество серебра.
И отдавали его царь и Иодай производителям работ по дому Господню, и они нанимали каменотесов и плотников для подновления дома Господня, также кузнецов и медников для укрепления дома Господня.
И работали производители работ, и совершилось исправление руками их, и привели дом Божий в надлежащее состояние его, и укрепили его.
И кончив все, они представили царю и Иодаю остаток серебра. И сделали из него сосуды для дома Господня, сосуды служебные и для всесожжений, чаши и другие сосуды золотые и серебряные. И приносили всесожжения в доме Господнем постоянно во все дни Иодая.
И состарился Иодай и, насытившись днями жизни, умер: сто тридцать лет было ему, когда он умер.
И похоронили его в городе Давидовом с царями, потому что он делал доброе в Израиле и для Бога, и для дома Его.
Но по смерти Иодая пришли князья Иудейские и поклонились царю; тогда царь стал слушаться их.
И оставили дом Господа Бога отцов своих и стали служить деревам посвященным и идолам, – и был гнев Господень на Иуду и Иерусалим за сию вину их.
И Он посылал к ним пророков для обращения их к Господу, и они увещевали их, но те не слушали.
И Дух Божий облек Захарию, сына Иодая священника, и он стал на возвышении пред народом и сказал им: так говорит Господь: для чего вы преступаете повеления Господни? не будет успеха вам; и как вы оставили Господа, то и Он оставит вас.
И сговорились против него, и побили его камнями, по приказанию царя [Иоаса], на дворе дома Господня.
И не вспомнил царь Иоас благодеяния, какое сделал ему Иодай, отец его, и убил сына его. И он умирая говорил: да видит Господь и да взыщет!
И по истечении года выступило против него войско Сирийское, и вошли в Иудею и в Иерусалим, и истребили из народа всех князей народа, и всю добычу, взятую у них, отослали к царю в Дамаск.
Хотя в небольшом числе людей приходило войско Сирийское, но Господь предал в руку их весьма многочисленную силу за то, что оставили Господа Бога отцов своих. И над Иоасом совершили они суд,
и когда они ушли от него, оставив его в тяжкой болезни, то составили против него заговор рабы его, за кровь сына Иодая священника, и убили его на постели его, и он умер. И похоронили его в городе Давидовом, но не похоронили его в царских гробницах.
Заговорщиками же против него были: Завад, сын Шимеафы Аммонитянки, и Иегозавад, сын Шимрифы Моавитянки.
О сыновьях его и о множестве пророчеств против него и об устроении дома Божия написано в книге царей. И воцарился Амасия, сын его, вместо него.
In seguito i Moabiti e gli Ammoniti, aiutati dai Meuniti, mossero guerra a Giòsafat.
Fu annunciato a Giòsafat: "Una grande moltitudine è venuta contro di te da oltre il mare, da Edom. Ecco sono a Casesòn-Tamar, cioè a Engàddi".
Nella paura, Giòsafat si decise a cercare il Signore e indisse un digiuno per tutto Giuda.
Quelli di Giuda si radunarono per chiedere aiuto al Signore; vennero da tutte le città di Giuda per chiedere aiuto al Signore.
Giòsafat, stando in piedi in mezzo all'assemblea di Giuda e di Gerusalemme nel tempio del Signore, di fronte al nuovo cortile,
disse: "Signore, Dio dei nostri padri, non sei forse tu il Dio che è in cielo? Tu dòmini su tutti i regni delle nazioni. Nelle tue mani sono la forza e la potenza; nessuno può opporsi a te.
Non hai scacciato tu, nostro Dio, gli abitanti di questa terra di fronte al tuo popolo Israele e non l'hai data per sempre alla discendenza del tuo amico Abramo?
Essi l'hanno abitata e vi hanno costruito un santuario al tuo nome dicendo:
"Se ci piomberà addosso una sciagura, una spada punitrice, una peste o una carestia, noi ci presenteremo al tuo cospetto in questo tempio, poiché il tuo nome è in questo tempio, e grideremo a te dalla nostra sciagura e tu ci ascolterai e ci aiuterai".
Ora, ecco gli Ammoniti, i Moabiti e quelli della montagna di Seir, nelle cui terre non hai permesso agli Israeliti di entrare, quando venivano dalla terra d'Egitto, e perciò si sono tenuti lontani da quelli e non li hanno distrutti,
ecco, ora ci ricompensano venendoci a scacciare dall'eredità che tu hai acquistato per noi.
Dio nostro, non vorrai renderci giustizia nei loro riguardi, poiché noi non abbiamo la forza di opporci a una moltitudine così grande piombataci addosso? Non sappiamo che cosa fare; perciò i nostri occhi sono rivolti a te".
Tutti gli abitanti di Giuda stavano in piedi davanti al Signore, con i loro bambini, le loro mogli e i loro figli.
Allora lo spirito del Signore, in mezzo all'assemblea, fu su Iacazièl, figlio di Zaccaria, figlio di Benaià, figlio di Ieièl, figlio di Mattania, levita dei figli di Asaf.
Egli disse: "Porgete l'orecchio, voi tutti di Giuda, abitanti di Gerusalemme e tu, re Giòsafat. Vi dice il Signore: "Non temete e non spaventatevi davanti a questa moltitudine immensa, perché la guerra non riguarda voi, ma Dio.
Domani, scendete contro di loro; ecco, saliranno per la salita di Sis. Voi li sorprenderete al termine della valle, di fronte al deserto di Ieruèl.
Non toccherà a voi combattere in tale momento; fermatevi bene ordinati e vedrete la salvezza che il Signore opererà per voi, o Giuda e Gerusalemme. Non temete e non abbattetevi. Domani uscite loro incontro; il Signore sarà con voi"".
Giòsafat s'inginocchiò con la faccia a terra; tutto Giuda e gli abitanti di Gerusalemme caddero davanti al Signore, per prostrarsi davanti a lui.
I leviti, tra i figli dei Keatiti e i figli dei Coriti, si alzarono a lodare il Signore, Dio d'Israele, a piena voce.
La mattina dopo si alzarono presto e partirono per il deserto di Tekòa. Mentre si muovevano, Giòsafat si fermò e disse: "Ascoltatemi, Giuda e abitanti di Gerusalemme! Credete nel Signore, vostro Dio, e sarete saldi; credete nei suoi profeti e riuscirete".
Quindi, consigliatosi con il popolo, mise i cantori del Signore e i salmisti, vestiti con paramenti sacri, schierati davanti agli uomini in armi, perché lodassero il Signore dicendo:
"Rendete grazie al Signore,
perché il suo amore è per sempre".
Appena cominciarono i loro canti di esultanza e di lode, il Signore tese un agguato contro gli Ammoniti, i Moabiti e quelli della montagna di Seir, venuti contro Giuda, e furono sconfitti.
Gli Ammoniti e i Moabiti insorsero contro gli abitanti della montagna di Seir per votarli allo sterminio e distruggerli. Quando ebbero finito con gli abitanti della montagna di Seir, contribuirono a distruggersi a vicenda.
Quando quelli di Giuda raggiunsero la collina da dove si vedeva il deserto, si voltarono verso la moltitudine, ed ecco: non c'erano che cadaveri gettati per terra, senza alcun superstite.
Giòsafat e la sua gente andarono a raccogliere la loro preda. Vi trovarono in abbondanza bestiame, ricchezze, vesti e oggetti preziosi. Ne presero più di quanto ne potessero portare. Passarono tre giorni a raccogliere il bottino, perché esso era molto abbondante.
Il quarto giorno si radunarono nella valle di Beracà; poiché là benedissero il Signore, chiamarono quel luogo valle di Beracà, come è ancora oggi.
Quindi tutto Giuda e tutti quelli di Gerusalemme, con Giòsafat alla testa, partirono per tornare a Gerusalemme, pieni di gioia perché il Signore li aveva riempiti di letizia a danno dei loro nemici.
Entrarono in Gerusalemme diretti al tempio del Signore, fra suoni di arpe, di cetre e di trombe.
Quando si seppe che il Signore aveva combattuto contro i nemici d'Israele, il terrore di Dio si diffuse su tutti i regni del mondo.
Il regno di Giòsafat rimase tranquillo; Dio gli aveva concesso tregua su tutte le frontiere.
Giòsafat regnò su Giuda. Aveva trentacinque anni quando divenne re; regnò venticinque anni a Gerusalemme. Sua madre si chiamava Azubà, figlia di Silchì.
Seguì la via di Asa, suo padre, non si allontanò da essa, facendo ciò che è retto agli occhi del Signore.
Ma non scomparvero le alture; il popolo non aveva ancora diretto il cuore verso il Dio dei suoi padri.
Le altre gesta di Giòsafat, dalle prime alle ultime, ecco, sono descritte negli atti di Ieu, figlio di Anàni, inseriti nel libro dei re d'Israele.
In seguito Giòsafat, re di Giuda, si alleò con Acazia, re d'Israele, che agiva con malvagità.
Egli si associò a lui per costruire navi capaci di raggiungere Tarsis. Allestirono le navi a Esion-Ghèber.
Ma Elièzer, figlio di Dodavàu, di Maresà, profetizzò contro Giòsafat dicendo: "Poiché ti sei alleato con Acazia, il Signore ha aperto una breccia nei tuoi lavori". Le navi si sfasciarono e non poterono partire per Tarsis.
Quando divenne re, Ioas aveva sette anni; regnò quarant'anni a Gerusalemme. Sua madre, di Betsabea, si chiamava Sibìa.
Ioas fece ciò che è retto agli occhi del Signore finché visse il sacerdote Ioiadà.
Ioiadà gli diede due mogli ed egli generò figli e figlie.
In seguito, Ioas decise di restaurare il tempio del Signore.
Radunò i sacerdoti e i leviti e disse loro: "Andate nelle città di Giuda e raccogliete ogni anno da tutto Israele denaro per restaurare il tempio del vostro Dio. Cercate di sollecitare il lavoro". Ma i leviti non mostrarono nessuna fretta.
Allora il re convocò Ioiadà, il capo, e gli disse: "Perché non hai richiesto ai leviti che portassero da Giuda e da Gerusalemme la tassa prescritta da Mosè, servo del Signore, e fissata dall'assemblea d'Israele per la tenda della Testimonianza?
L'empia Atalia, infatti, e i suoi adepti hanno dilapidato il tempio di Dio; hanno adoperato per i Baal perfino tutte le cose consacrate del tempio del Signore".
Per ordine del re fecero una cassa, che posero alla porta del tempio del Signore, all'esterno.
Quindi fecero un proclama in Giuda e a Gerusalemme, perché si portasse al Signore la tassa imposta da Mosè, servo di Dio, a Israele nel deserto.
Tutti i comandanti e tutto il popolo si rallegrarono e portarono il denaro, che misero nella cassa fino a riempirla.
Quando la cassa veniva portata per l'ispezione regale affidata ai leviti ed essi vedevano che c'era molto denaro, allora veniva lo scriba del re e l'ispettore del sommo sacerdote, vuotavano la cassa, quindi la prendevano e la ricollocavano al suo posto. Facevano così ogni giorno e così misero insieme molto denaro.
Il re e Ioiadà lo diedero agli esecutori dei lavori addetti al tempio del Signore ed essi impegnarono scalpellini e falegnami per il restauro del tempio del Signore; anche lavoratori del ferro e del bronzo si misero al lavoro per riparare il tempio del Signore.
Gli esecutori dei lavori si misero all'opera e nelle loro mani le riparazioni progredirono; essi riportarono il tempio di Dio in buono stato e lo consolidarono.
Quando ebbero finito, portarono davanti al re e a Ioiadà il resto del denaro e con esso fecero arredi per il tempio del Signore: vasi per il servizio e per gli olocausti, coppe e altri oggetti d'oro e d'argento. Finché visse Ioiadà, si offrirono sempre olocausti nel tempio del Signore.
Ioiadà, divenuto vecchio e sazio di anni, morì a centotrenta anni.
Lo seppellirono nella Città di Davide con i re, perché aveva agito bene in Israele per il servizio del Signore e per il suo tempio.
Dopo la morte di Ioiadà, i comandanti di Giuda andarono a prostrarsi davanti al re, che allora diede loro ascolto.
Costoro trascurarono il tempio del Signore, Dio dei loro padri, per venerare i pali sacri e gli idoli. Per questa loro colpa l'ira di Dio fu su Giuda e su Gerusalemme.
Il Signore mandò loro profeti perché li facessero ritornare a lui. Questi testimoniavano contro di loro, ma non furono ascoltati.
Allora lo spirito di Dio investì Zaccaria, figlio del sacerdote Ioiadà, che si alzò in mezzo al popolo e disse: "Dice Dio: "Perché trasgredite i comandi del Signore? Per questo non avete successo; poiché avete abbandonato il Signore, anch'egli vi abbandona"".
Ma congiurarono contro di lui e per ordine del re lo lapidarono nel cortile del tempio del Signore.
Il re Ioas non si ricordò del favore fattogli da Ioiadà, padre di Zaccaria, ma ne uccise il figlio, che morendo disse: "Il Signore veda e ne chieda conto!".
All'inizio dell'anno successivo salì contro Ioas l'esercito degli Aramei. Essi vennero in Giuda e a Gerusalemme, sterminarono fra il popolo tutti i comandanti e inviarono l'intero bottino al re di Damasco.
L'esercito degli Aramei era venuto con pochi uomini, ma il Signore mise nelle loro mani un grande esercito, perché essi avevano abbandonato il Signore, Dio dei loro padri. Essi fecero giustizia di Ioas.
Quando furono partiti, lasciandolo gravemente malato, i suoi ministri ordirono una congiura contro di lui, perché aveva versato il sangue del figlio del sacerdote Ioiadà, e lo uccisero nel suo letto. Così egli morì e lo seppellirono nella Città di Davide, ma non nei sepolcri dei re.
Questi furono i congiurati contro di lui: Zabad, figlio di Simeàt, l'Ammonita, e Iozabàd, figlio di Simrìt, il Moabita.
Quanto riguarda i suoi figli, la quantità dei tributi da lui riscossi, il restauro del tempio di Dio, sono cose descritte nella memoria del libro dei Re. Al suo posto divenne re suo figlio Amasia.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible