И надежда наша о вас тверда. Утешаемся ли, утешаемся для вашего утешения и спасения, зная, что вы участвуете как в страданиях наших, так и в утешении.

[Зач. 168.] Ибо мы не хотим оставить вас, братия, в неведении о скорби нашей, бывшей с нами в Асии, потому что мы отягчены были чрезмерно и сверх силы, так что не надеялись остаться в живых.

Но сами в себе имели приговор к смерти, для того, чтобы надеяться не на самих себя, но на Бога, воскрешающего мертвых,

Который и избавил нас от столь близкой смерти, и избавляет, и на Которого надеемся, что и еще избавит,

при содействии и вашей молитвы за нас, дабы за дарованное нам, по ходатайству многих, многие возблагодарили за нас.

[Зач. 169.] Ибо похвала наша сия есть свидетельство совести нашей, что мы в простоте и богоугодной искренности, не по плотской мудрости, но по благодати Божией, жили в мире, особенно же у вас.

И мы пишем вам не иное, как то, что вы читаете или разумеете, и что, как надеюсь, до конца уразумеете,

так как вы отчасти и уразумели уже, что мы будем вашею похвалою, равно и вы нашею, в день Господа нашего Иисуса Христа.

И в этой уверенности я намеревался прийти к вам ранее, чтобы вы вторично получили благодать,

и через вас пройти в Македонию, из Македонии же опять прийти к вам; а вы проводили бы меня в Иудею.

Имея такое намерение, легкомысленно ли я поступил? Или, что́ я предпринимаю, по плоти предпринимаю, так что у меня то «да, да», то «нет, нет»?

Верен Бог, что слово наше к вам не было то «да», то «нет».

Ибо Сын Божий, Иисус Христос, проповеданный у вас нами, мною и Силуаном и Тимофеем, не был «да» и «нет»; но в Нем было «да», –

ибо все обетования Божии в Нем «да» и в Нем «аминь», – в славу Божию, через нас.

[Зач. 170.] Утверждающий же нас с вами во Христе и помазавший нас есть Бог,

Который и запечатлел нас и дал залог Духа в сердца наши.

Бога призываю во свидетели на душу мою, что, щадя вас, я доселе не приходил в Коринф,

не потому, будто мы берем власть над верою вашею; но мы споспешествуем радости вашей: ибо верою вы тверды.

1 Скорбь Павла в предыдущем письме. 5 Совет оказать милость кающемуся брату. 12 Успех в распространении им Евангелия радует Павла.

Итак я рассудил сам в себе не приходить к вам опять с огорчением.

Ибо если я огорчаю вас, то кто обрадует меня, как не тот, кто огорчен мною?

Это самое и писал я вам, дабы, придя, не иметь огорчения от тех, о которых мне надлежало радоваться: ибо я во всех вас уверен, что [Зач. 171.] моя радость есть радость и для всех вас.

От великой скорби и стесненного сердца я писал вам со многими слезами, не для того, чтобы огорчить вас, но чтобы вы познали любовь, какую я в избытке имею к вам.

Если же кто огорчил, то не меня огорчил, но частью, – чтобы не сказать много, – и всех вас.

Для такого довольно сего наказания от многих,

так что вам лучше уже простить его и утешить, дабы он не был поглощен чрезмерною печалью.

И потому прошу вас оказать ему любовь.

Ибо я для того и писал, чтобы узнать на опыте, во всем ли вы послушны.

А кого вы в чем прощаете, того и я; ибо и я, если в чем простил кого, простил для вас от лица Христова,

чтобы не сделал нам ущерба сатана, ибо нам не безызвестны его умыслы.

Придя в Троаду для благовествования о Христе, хотя мне и отверста была дверь Господом,

я не имел покоя духу моему, потому что не нашел там брата моего Тита; но, простившись с ними, я пошел в Македонию.

[Зач. 172.] Но благодарение Богу, Который всегда дает нам торжествовать во Христе и благоухание познания о Себе распространяет нами во всяком месте.

Ибо мы Христово благоухание Богу в спасаемых и в погибающих:

для одних запах смертоносный на смерть, а для других запах живительный на жизнь. И кто способен к сему?

Ибо мы не повреждаем слова Божия, как многие, но проповедуем искренно, как от Бога, пред Богом, во Христе.

1 «Вы – наше письмо»; прежнее было «служением» осуждения; новое – служение оправдания. 12 «Где Дух Господень, там свобода».

Неужели нам снова знакомиться с вами? Неужели нужны для нас, как для некоторых, одобрительные письма к вам или от вас?

Вы – наше письмо, написанное в сердцах наших, узнаваемое и читаемое всеми человеками;

вы показываете собою, что вы – письмо Христово, через служение наше написанное не чернилами, но Духом Бога живаго, не на скрижалях каменных, но на плотяных скрижалях сердца.

[Зач. 173.] Такую уверенность мы имеем в Боге через Христа,

не потому, чтобы мы сами способны были помыслить что́ от себя, как бы от себя, но способность наша от Бога.

Он дал нам способность быть служителями Нового Завета, не буквы, но духа, потому что буква убивает, а дух животворит.

Если же служение смертоносным буквам, начертанное на камнях, было так славно, что сыны Израилевы не могли смотреть на лице Моисеево по причине славы лица его преходящей, –

то не гораздо ли более должно быть славно служение духа?

Ибо если служение осуждения славно, то тем паче изобилует славою служение оправдания.

То прославленное даже не оказывается славным с сей стороны, по причине преимущественной славы последующего.

Ибо, если преходящее славно, тем более славно пребывающее.

[Зач. 174.] Имея такую надежду, мы действуем с великим дерзновением,

а не так, как Моисей, который полагал покрывало на лице свое, чтобы сыны Израилевы не взирали на конец преходящего.

Но умы их ослеплены: ибо то же самое покрывало доныне остается неснятым при чтении Ветхого Завета, потому что оно снимается Христом.

Доныне, когда они читают Моисея, покрывало лежит на сердце их;

но когда обращаются к Господу, тогда это покрывало снимается.

Господь есть Дух; а где Дух Господень, там свобода.

Мы же все открытым лицем, как в зеркале, взирая на славу Господню, преображаемся в тот же образ от славы в славу, как от Господня Духа.

1 Искренность Павла в благовествовании славного Евангелия; «просветить познанием славы Божией»...; 7 «сокровище в глиняных сосудах». 16 «Мы смотрим не на видимое»...

[Зач. 175.] Посему, имея по милости Божией такое служение, мы не унываем;

но, отвергнув скрытные постыдные дела, не прибегая к хитрости и не искажая слова Божия, а открывая истину, представляем себя совести всякого человека пред Богом.

Если же и закрыто благовествование наше, то закрыто для погибающих,

для неверующих, у которых бог века сего ослепил умы, чтобы для них не воссиял свет благовествования о славе Христа, Который есть образ Бога невидимого.

Ибо мы не себя проповедуем, но Христа Иисуса, Господа; а мы – рабы ваши для Иисуса,

[Зач. 176.] потому что Бог, повелевший из тьмы воссиять свету, озарил наши сердца, дабы просветить нас познанием славы Божией в лице Иисуса Христа.

Но сокровище сие мы носим в глиняных сосудах, чтобы преизбыточная сила была приписываема Богу, а не нам.

Мы отовсюду притесняемы, но не стеснены; мы в отчаянных обстоятельствах, но не отчаиваемся;

мы гонимы, но не оставлены; низлагаемы, но не погибаем.

Всегда носим в теле мертвость Господа Иисуса, чтобы и жизнь Иисусова открылась в теле нашем.

Ибо мы живые непрестанно предаемся на смерть ради Иисуса, чтобы и жизнь Иисусова открылась в смертной плоти нашей,

так что смерть действует в нас, а жизнь в вас.

[Зач. 177.] Но, имея тот же дух веры, как написано: я веровал и потому говорил, и мы веруем, потому и говорим,

зная, что Воскресивший Господа Иисуса воскресит через Иисуса и нас и поставит перед Собою с вами.

Ибо всё для вас, дабы обилие благодати тем бо́льшую во многих произвело благодарность во славу Божию.

Посему мы не унываем; но если внешний наш человек и тлеет, то внутренний со дня на день обновляется.

Ибо кратковременное легкое страдание наше производит в безмерном преизбытке вечную славу,

когда мы смотрим не на видимое, но на невидимое: ибо видимое временно, а невидимое вечно.

1 «Выйти из тела и водвориться у Господа». 11 «Любовь Христова объемлет нас»; во Христе новая тварь.

[Зач. 178.] Ибо знаем, что, когда земной наш дом, эта хижина, разрушится, мы имеем от Бога жилище на небесах, дом нерукотворенный, вечный.

Оттого мы и воздыхаем, желая облечься в небесное наше жилище;

только бы нам и одетым не оказаться нагими.

Ибо мы, находясь в этой хижине, воздыхаем под бременем, потому что не хотим совлечься, но облечься, чтобы смертное поглощено было жизнью.

На сие самое и создал нас Бог и дал нам залог Духа.

Итак мы всегда благодушествуем; и как знаем, что, водворяясь в теле, мы устранены от Господа, –

ибо мы ходим верою, а не ви́дением, –

то мы благодушествуем и желаем лучше выйти из тела и водвориться у Господа.

И потому ревностно стараемся, водворяясь ли, выходя ли, быть Ему угодными;

[Зач. 179.] ибо всем нам должно явиться пред судилище Христово, чтобы каждому получить соответственно тому, что́ он делал, живя в теле, доброе или худое.

Итак, зная страх Господень, мы вразумляем людей, Богу же мы открыты; надеюсь, что открыты и вашим совестям.

Не снова представляем себя вам, но даем вам повод хвалиться нами, дабы имели вы что́ сказать тем, которые хвалятся лицем, а не сердцем.

Если мы выходим из себя, то для Бога; если же скромны, то для вас.

Ибо любовь Христова объемлет нас, рассуждающих так: если один умер за всех, то все умерли.

[Зач. 180.] А Христос за всех умер, чтобы живущие уже не для себя жили, но для умершего за них и воскресшего.

Потому отныне мы никого не знаем по плоти; если же и знали Христа по плоти, то ныне уже не знаем.

Итак, кто во Христе, тот новая тварь; древнее прошло, теперь все новое.

Все же от Бога, Иисусом Христом примирившего нас с Собою и давшего нам служение примирения,

потому что Бог во Христе примирил с Собою мир, не вменяя людям преступлений их, и дал нам слово примирения.

Итак мы – посланники от имени Христова, и как бы Сам Бог увещевает через нас; от имени Христова просим: примиритесь с Богом.

Ибо не знавшего греха Он сделал для нас жертвою за грех, чтобы мы в Нем сделались праведными пред Богом.

1 Павел умоляет, чтобы благодать была принята не напрасно, но как подобает истинным служителям Божиим; признаки таковых. 11 Увещание не входить в компромисс с неверными.

[Зач. 181.] Мы же, как споспешники, умоляем вас, чтобы благодать Божия не тщетно была принята вами.

Ибо сказано: во время благоприятное Я услышал тебя и в день спасения помог тебе. Вот, теперь время благоприятное, вот, теперь день спасения.

Мы никому ни в чем не полагаем претыкания, чтобы не было порицаемо служение,

но во всем являем себя, как служители Божии, в великом терпении, в бедствиях, в нуждах, в тесных обстоятельствах,

под ударами, в темницах, в изгнаниях, в трудах, в бдениях, в постах,

в чистоте, в благоразумии, в великодушии, в благости, в Духе Святом, в нелицемерной любви,

в слове истины, в силе Божией, с оружием правды в правой и левой руке,

в чести и бесчестии, при порицаниях и похвалах: нас почитают обманщиками, но мы верны;

мы неизвестны, но нас узнают; нас почитают умершими, но вот, мы живы; нас наказывают, но мы не умираем;

нас огорчают, а мы всегда радуемся; мы нищи, но многих обогащаем; мы ничего не имеем, но всем обладаем.

[Зач. 182А.] Уста наши отверсты к вам, Коринфяне, сердце наше расширено.

Вам не тесно в нас; но в сердцах ваших тесно.

В равное возмездие, – говорю, как детям, – распространитесь и вы.

Не преклоняйтесь под чужое ярмо с неверными, ибо какое общение праведности с беззаконием? Что общего у света с тьмою?

Какое согласие между Христом и Велиаром? Или какое соучастие верного с неверным?

Какая совместность храма Божия с идолами? [Зач. 182Б.] Ибо вы храм Бога живаго, как сказал Бог: вселюсь в них и буду ходить в них; и буду их Богом, и они будут Моим народом.

И потому выйдите из среды их и отделитесь, говорит Господь, и не прикасайтесь к нечистому; и Я прииму вас.

И буду вам Отцем, и вы будете Моими сынами и дщерями, говорит Господь Вседержитель.

1 «Вы в сердцах наших, так чтобы вместе и умереть и жить». 5 «Печаль ради Бога производит неизменное покаяние ко спасению».

Итак, возлюбленные, имея такие обетования, [Зач. 183.] очистим себя от всякой скверны плоти и духа, совершая святыню в страхе Божием.

Вместите нас. Мы никого не обидели, никому не повредили, ни от кого не искали корысти.

Не в осуждение говорю; ибо я прежде сказал, что вы в сердцах наших, так чтобы вместе и умереть и жить.

Я много надеюсь на вас, много хвалюсь вами; я исполнен утешением, преизобилую радостью, при всей скорби нашей.

Ибо, когда пришли мы в Македонию, плоть наша не имела никакого покоя, но мы были стеснены отовсюду: отвне – нападения, внутри – страхи.

Но Бог, утешающий смиренных, утешил нас прибытием Тита,

и не только прибытием его, но и утешением, которым он утешался о вас, пересказывая нам о вашем усердии, о вашем плаче, о вашей ревности по мне, так что я еще более обрадовался.

Посему, если я опечалил вас посланием, не жалею, хотя и пожалел было; ибо вижу, что послание то́ опечалило вас, впрочем на время.

Теперь я радуюсь не потому, что вы опечалились, но что вы опечалились к покаянию; ибо опечалились ради Бога, так что нисколько не понесли от нас вреда.

[Зач. 184.] Ибо печаль ради Бога производит неизменное покаяние ко спасению, а печаль мирская производит смерть.

Ибо то самое, что вы опечалились ради Бога, смотри́те, какое произвело в вас усердие, какие извинения, какое негодование на виновного, какой страх, какое желание, какую ревность, какое взыскание! По всему вы показали себя чистыми в этом деле.

Итак, если я писал к вам, то не ради оскорбителя и не ради оскорбленного, но чтобы вам открылось попечение наше о вас пред Богом.

Посему мы утешились утешением вашим; а еще более обрадованы мы радостью Тита, что вы все успокоили дух его.

Итак я не остался в стыде, если чем-либо о вас похвалился перед ним, но как вам мы говорили все истину, так и перед Титом похвала наша оказалась истинною;

и сердце его весьма расположено к вам, при воспоминании о послушании всех вас, как вы приняли его со страхом и трепетом.

Итак радуюсь, что во всем могу положиться на вас.

1 Павел убеждает щедро жертвовать ради Христа. 16 Он ручается за верность Тита и его спутников.

[Зач. 185.] Уведомляем вас, братия, о благодати Божией, данной церквам Македонским,

ибо они среди великого испытания скорбями преизобилуют радостью; и глубокая нищета их преизбыточествует в богатстве их радушия.

Ибо они доброхотны по силам и сверх сил – я свидетель:

они весьма убедительно просили нас принять дар и участие их в служении святым;

и не только то, чего мы надеялись, но они отдали самих себя, во-первых, Господу, потом и нам по воле Божией;

поэтому мы просили Тита, чтобы он, как начал, так и окончил у вас и это доброе дело.

[Зач. 186.] А ка́к вы изобилуете всем: верою и словом, и познанием, и всяким усердием, и любовью вашею к нам, – та́к изобилуйте и сею добродетелью.

Говорю это не в виде повеления, но усердием других испытываю искренность и вашей любви.

Ибо вы знаете благодать Господа нашего Иисуса Христа, что Он, будучи богат, обнищал ради вас, дабы вы обогатились Его нищетою.

Я даю на это совет: ибо это полезно вам, которые не только начали делать сие, но и желали того еще с прошедшего года.

Совершите же теперь самое дело, дабы, чего усердно желали, то и исполнено было по достатку.

Ибо если есть усердие, то оно принимается смотря по тому, кто что имеет, а не по тому, чего не имеет.

Не требуется, чтобы другим было облегчение, а вам тяжесть, но чтобы была равномерность.

Ныне ваш избыток в восполнение их недостатка; а после их избыток в восполнение вашего недостатка, чтобы была равномерность,

как написано: кто собрал много, не имел лишнего; и кто мало, не имел недостатка.

[Зач. 187.] Благодарение Богу, вложившему в сердце Титово такое усердие к вам.

Ибо, хотя и я просил его, впрочем он, будучи очень усерден, пошел к вам добровольно.

С ним послали мы также брата, во всех церквах похваляемого за благовествование,

и притом избранного от церквей сопутствовать нам для сего благотворения, которому мы служим во славу Самого Господа и в соответствие вашему усердию,

остерегаясь, чтобы нам не подвергнуться от кого нареканию при таком обилии приношений, вверяемых нашему служению;

ибо мы стараемся о добром не только пред Господом, но и пред людьми.

Мы послали с ними и брата нашего, которого усердие много раз испытали во многом и который ныне еще усерднее по великой уверенности в вас.

Что касается до Тита, это – мой товарищ и сотрудник у вас; а что до братьев наших, это – посланники церквей, слава Христова.

Итак перед лицем церквей дайте им доказательство любви вашей и того, что мы справедливо хвалимся вами.

1 Павел послал братьев наперед, чтобы они «были приготовлены». 6 Двойное благословение от правильного жертвования; «доброхотно дающего любит Бог».

Для меня впрочем излишне писать вам о вспоможении святым,

ибо я знаю усердие ваше и хвалюсь вами перед Македонянами, что Ахаия приготовлена еще с прошедшего года; и ревность ваша поощрила многих.

Братьев же послал я для того, чтобы похвала моя о вас не оказалась тщетною в сем случае, но чтобы вы, как я говорил, были приготовлены,

и чтобы, когда придут со мною Македоняне и найдут вас неготовыми, не остались в стыде мы, – не говорю «вы», – похвалившись с такою уверенностью.

Посему я почел за нужное упросить братьев, чтобы они наперед пошли к вам и предварительно озаботились, дабы возвещенное уже благословение ваше было готово, как благословение, а не как побор.

[Зач. 188.] При сем скажу: кто сеет скупо, тот скупо и пожнет; а кто сеет щедро, тот щедро и пожнет.

Каждый уделяй по расположению сердца, не с огорчением и не с принуждением; ибо доброхотно дающего любит Бог.

Бог же силен обогатить вас всякою благодатью, чтобы вы, всегда и во всем имея всякое довольство, были богаты на всякое доброе дело,

как написано: расточил, раздал нищим; правда его пребывает в век.

Дающий же семя сеющему и хлеб в пищу подаст обилие посеянному вами и умножит плоды правды вашей,

так чтобы вы всем богаты были на всякую щедрость, которая через нас производит благодарение Богу.

[Зач. 189.] Ибо дело служения сего не только восполняет скудость святых, но и производит во многих обильные благодарения Богу;

ибо, видя опыт сего служения, они прославляют Бога за покорность исповедуемому вами Евангелию Христову и за искреннее общение с ними и со всеми,

молясь за вас, по расположению к вам, за преизбыточествующую в вас благодать Божию.

Благодарение Богу за неизреченный дар Его!

Павел опровергает критику его служения.

Я же, Павел, который лично между вами скромен, а заочно против вас отважен, убеждаю вас кротостью и снисхождением Христовым.

Прошу, чтобы мне по пришествии моем не прибегать к той твердой смелости, которую думаю употребить против некоторых, помышляющих о нас, что мы поступаем по плоти.

Ибо мы, ходя во плоти, не по плоти воинствуем.

Оружия воинствования нашего не плотские, но сильные Богом на разрушение твердынь: ими ниспровергаем замыслы

и всякое превозношение, восстающее против познания Божия, и пленяем всякое помышление в послушание Христу,

и готовы наказать всякое непослушание, когда ваше послушание исполнится.

На личность ли смо́трите? [Зач. 190.] Кто уверен в себе, что он Христов, тот сам по себе суди, что, как он Христов, так и мы Христовы.

Ибо если бы я и более стал хвалиться нашею властью, которую Господь дал нам к созиданию, а не к расстройству вашему, то не остался бы в стыде.

Впрочем, да не покажется, что я устрашаю вас только посланиями.

Так как некто говорит: в посланиях он строг и силен, а в личном присутствии слаб, и речь его незначительна, –

такой пусть знает, что, каковы мы на словах в посланиях заочно, таковы и на деле лично.

Ибо мы не смеем сопоставлять или сравнивать себя с теми, которые сами себя выставляют: они измеряют себя самими собою и сравнивают себя с собою неразумно.

А мы не без меры хвалиться будем, но по мере удела, какой назначил нам Бог в такую меру, чтобы достигнуть и до вас.

Ибо мы не напрягаем себя, как не достигшие до вас, потому что достигли и до вас благовествованием Христовым.

Мы не без меры хвалимся, не чужими трудами, но надеемся, с возрастанием веры вашей, с избытком увеличить в вас удел наш,

так чтобы и далее вас проповедовать Евангелие, а не хвалиться готовым в чужом уделе.

Хвалящийся хвались о Господе.

Ибо не тот достоин, кто сам себя хвалит, но кого хвалит Господь.

1 Павел ревнует, чтобы коринфяне были верны Христу; о лжеапостолах. 16 Перечисление страданий Павла ради Евангелия.

[Зач. 191.] О, если бы вы несколько были снисходительны к моему неразумию! Но вы и снисходите ко мне.

Ибо я ревную о вас ревностью Божиею; потому что я обручил вас единому мужу, чтобы представить Христу чистою девою.

Но боюсь, чтобы, как змий хитростью своею прельстил Еву, так и ваши умы не повредились, уклонившись от простоты во Христе.

Ибо если бы кто, придя, начал проповедовать другого Иисуса, которого мы не проповедовали, или если бы вы получили иного Духа, которого не получили, или иное благовестие, которого не принимали, – то вы были бы очень снисходительны к тому.

[Зач. 192.] Но я думаю, что у меня ни в чем нет недостатка против высших апостолов:

хотя я и невежда в слове, но не в познании. Впрочем мы во всем совершенно известны вам.

Согрешил ли я тем, что унижал себя, чтобы возвысить вас, потому что безмездно проповедовал вам Евангелие Божие?

Другим церквам я причинял издержки, получая от них содержание для служения вам; и, будучи у вас, хотя терпел недостаток, никому не докучал,

ибо недостаток мой восполнили братия, пришедшие из Македонии; да и во всем я старался и постараюсь не быть вам в тягость.

По истине Христовой во мне скажу, что похвала сия не отнимется у меня в странах Ахаии.

Почему же так поступаю? Потому ли, что не люблю вас? Богу известно! Но как поступаю, так и буду поступать,

чтобы не дать повода ищущим повода, дабы они, чем хвалятся, в том оказались такими же, как и мы.

Ибо таковые лжеапостолы, лукавые делатели, принимают вид апостолов Христовых.

И неудивительно: потому что сам сатана принимает вид Ангела света,

а потому не великое дело, если и служители его принимают вид служителей правды; но конец их будет по делам их.

Еще скажу: не почти кто-нибудь меня неразумным; а если не так, то примите меня, хотя как неразумного, чтобы и мне сколько-нибудь похвалиться.

Что́ скажу, то́ скажу не в Господе, но как бы в неразумии при такой отважности на похвалу.

Как многие хвалятся по плоти, то и я буду хвалиться.

Ибо вы, люди разумные, охотно терпите неразумных:

вы терпите, когда кто вас порабощает, когда кто объедает, когда кто обирает, когда кто превозносится, когда кто бьет вас в лицо.

К стыду говорю, что на это у нас недоставало сил. [Зач. 193.] А если кто смеет хвалиться чем-либо, то (скажу по неразумию) смею и я.

Они Евреи? и я. Израильтяне? и я. Семя Авраамово? и я.

Христовы служители? (в безумии говорю:) я больше. Я гораздо более был в трудах, безмерно в ранах, более в темницах и многократно при смерти.

От Иудеев пять раз дано мне было по сорока ударов без одного;

три раза меня били палками, однажды камнями побивали, три раза я терпел кораблекрушение, ночь и день пробыл во глубине морской;

много раз был в путешествиях, в опасностях на реках, в опасностях от разбойников, в опасностях от единоплеменников, в опасностях от язычников, в опасностях в городе, в опасностях в пустыне, в опасностях на море, в опасностях между лжебратиями,

в труде и в изнурении, часто в бдении, в голоде и жажде, часто в посте, на стуже и в наготе.

Кроме посторонних приключений, у меня ежедневно стечение людей, забота о всех церквах.

Кто изнемогает, с кем бы и я не изнемогал? Кто соблазняется, за кого бы я не воспламенялся?

Если должно мне хвалиться, то буду хвалиться немощью моею.

[Зач. 194.] Бог и Отец Господа нашего Иисуса Христа, благословенный во веки, знает, что я не лгу.

В Дамаске областной правитель царя Ареты стерег город Дамаск, чтобы схватить меня;
^*и я в корзине был спущен из окна по стене и избежал его рук.

1 Видения и откровения Павла; его «жало в плоти». 14 Ни он, ни Тит не обременяли Церкви. 19 Опасения, что Церковь поведет себя неправильно.

Не полезно хвалиться мне, ибо я приду к видениям и откровениям Господним.

Знаю человека во Христе, который назад тому четырнадцать лет (в теле ли – не знаю, вне ли тела – не знаю: Бог знает) восхищен был до третьего неба.

И знаю о таком человеке (только не знаю – в теле, или вне тела: Бог знает),

что он был восхищен в рай и слышал неизреченные слова, которых человеку нельзя пересказать.

Таким человеком могу хвалиться; собою же не похвалюсь, разве только немощами моими.

Впрочем, если захочу хвалиться, не буду неразумен, потому что скажу истину; но я удерживаюсь, чтобы кто не подумал о мне более, нежели сколько во мне видит или слышит от меня.

И чтобы я не превозносился чрезвычайностью откровений, дано мне жало в плоть, ангел сатаны, удручать меня, чтобы я не превозносился.

Трижды молил я Господа о том, чтобы удалил его от меня.

Но Господь сказал мне: «довольно для тебя благодати Моей, ибо сила Моя совершается в немощи». И потому я гораздо охотнее буду хвалиться своими немощами, чтобы обитала во мне сила Христова.

[Зач. 195.] Посему я благодушествую в немощах, в обидах, в нуждах, в гонениях, в притеснениях за Христа, ибо, когда я немощен, тогда силен.

Я дошел до неразумия, хвалясь; вы меня к сему принудили. Вам бы надлежало хвалить меня, ибо у меня ни в чем нет недостатка против высших апостолов, хотя я и ничто.

Признаки апостола оказались перед вами всяким терпением, знамениями, чудесами и силами.

Ибо чего у вас недостает перед прочими церквами, разве только того, что сам я не был вам в тягость? Простите мне такую вину.

Вот, в третий раз я готов идти к вам, и не буду отягощать вас, ибо я ищу не вашего, а вас. Не дети должны собирать имение для родителей, но родители для детей.

Я охотно буду издерживать свое и истощать себя за души ваши, несмотря на то, что, чрезвычайно любя вас, я менее любим вами.

Положим, что сам я не обременял вас, но, будучи хитр, лукавством брал с вас.

Но пользовался ли я чем от вас через кого-нибудь из тех, кого посылал к вам?

Я упросил Тита и послал с ним одного из братьев: Тит воспользовался ли чем от вас? Не в одном ли духе мы действовали? Не одним ли путем ходили?

Не думаете ли еще, что мы только оправдываемся перед вами? Мы говорим пред Богом, во Христе, и все это, возлюбленные, к вашему назиданию.

[Зач. 196.] Ибо я опасаюсь, чтобы мне, по пришествии моем, не найти вас такими, какими не желаю, также чтобы и вам не найти меня таким, каким не желаете: чтобы не найти у вас раздоров, зависти, гнева, ссор, клевет, ябед, гордости, беспорядков,

чтобы опять, когда приду, не уничижил меня у вас Бог мой и чтобы не оплакивать мне многих, которые согрешили прежде и не покаялись в нечистоте, блудодеянии и непотребстве, какое делали.

1 Павел извещает о скором посещении и строгом суде. 11 Последние наставления и благословение.

В третий уже раз иду к вам. При устах двух или трех свидетелей будет твердо всякое слово.

Я предварял и предваряю, как бы находясь у вас во второй раз, и теперь, отсутствуя, пишу прежде согрешившим и всем прочим, что, когда опять приду, не пощажу.

[Зач. 197.] Вы ищете доказательства на то, Христос ли говорит во мне: Он не бессилен для вас, но силен в вас.

Ибо, хотя Он и распят в немощи, но жив силою Божиею; и мы также, хотя немощны в Нем, но будем живы с Ним силою Божиею в вас.

Испытывайте самих себя, в вере ли вы; самих себя исследуйте. Или вы не знаете самих себя, что Иисус Христос в вас? Разве только вы не то́, чем должны быть.

О нас же, надеюсь, узна́ете, что мы то́, чем быть должны.

Молим Бога, чтобы вы не делали никакого зла, не для того, чтобы нам показаться, чем должны быть; но чтобы вы делали добро, хотя бы мы казались и не тем, чем должны быть.

Ибо мы не сильны против истины, но сильны за истину.

Мы радуемся, когда мы немощны, а вы сильны; о сем-то и молимся, о вашем совершенстве.

Для того я и пишу сие в отсутствии, чтобы в присутствии не употребить строгости по власти, данной мне Господом к созиданию, а не к разорению.

Впрочем, братия, радуйтесь, усовершайтесь, утешайтесь, будьте единомысленны, мирны, – и Бог любви и мира будет с вами.

Приветствуйте друг друга лобзанием святым. Приветствуют вас все святые.

Благодать Господа нашего Иисуса Христа, и любовь Бога Отца, и общение Святаго Духа со всеми вами. Аминь.

Церковнославянский (рус)

[Зач. 167А.] Па́велъ, посла́нникъ Иису́съ Христо́въ во́лею Бо́жiею, и Тимоѳе́й бра́тъ, це́ркви Бо́жiей су́щей въ Кори́нѳѣ, со святы́ми всѣ́ми су́щими во все́й Аха́iи:

благода́ть ва́мъ и ми́ръ от Бо́га Отца́ на́шего, и Го́спода Иису́са Христа́.

[Зач. 167Б.] Благослове́нъ Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́шего Иису́са Христа́, Оте́цъ щедро́тъ и Бо́гъ вся́кiя утѣ́хи,

утѣша́яй на́съ о вся́цѣй ско́рби на́шей, я́ко возмощи́ на́мъ утѣ́шити су́щыя во вся́цѣй ско́рби, утѣше́нiемъ, и́мже утѣша́емся са́ми от Бо́га.

Зане́ я́коже избы́точествуютъ страда́нiя Христо́ва въ на́съ, та́ко Христо́мъ избы́точествуетъ и утѣше́нiе на́ше.

А́ще ли же скорби́мъ, о ва́шемъ утѣше́нiи и спасе́нiи, дѣ́йствующемся въ терпѣ́нiи тѣ́хже страда́нiй, я́же и мы́ стра́ждемъ:

и упова́нiе на́ше извѣ́стно о ва́съ. А́ще ли утѣша́емся, о ва́шемъ утѣше́нiи и спасе́нiи, вѣ́дяще, зане́ я́коже о́бщницы есте́ страсте́мъ на́шымъ, та́кожде и утѣше́нiю.

[Зач. 168.] Не бо́ хо́щемъ ва́съ, бра́тiе, не вѣ́дѣти о ско́рби на́шей бы́вшей на́мъ во Асі́и, я́ко по премно́гу [и] па́че си́лы отяготи́хомся, я́ко не надѣ́ятися на́мъ и жи́ти.

Но са́ми въ себѣ́ осужде́нiе сме́рти имѣ́хомъ, да не надѣ́ющеся бу́демъ на ся́, но на Бо́га возставля́ющаго ме́ртвыя,

и́же от толи́кiя сме́рти изба́вилъ ны́ е́сть и избавля́етъ, на́ньже и упова́хомъ, я́ко и еще́ изба́витъ,

споспѣшеству́ющымъ и ва́мъ по на́съ моли́твою, да от мно́гихъ ли́цъ, е́же въ на́съ дарова́нiе, мно́гими благодари́тся о ва́съ {въ нѣ́кiихъ: о на́съ}.

[Зач. 169.] Похвале́нiе бо на́ше сiе́ е́сть, свидѣ́телство со́вѣсти на́шея, я́ко въ простотѣ́ и чи́стотѣ́ Бо́жiей, [а] не въ му́дрости пло́ти, но благода́тiю Бо́жiею жи́хомъ въ мíрѣ, мно́жае же у ва́съ.

Не ина́я бо пи́шемъ ва́мъ, но я́же чтете́ и разумѣва́ете: упова́ю же, я́ко и до конца́ уразумѣ́ете,

я́коже и разумѣ́сте на́съ от ча́сти, я́ко похвале́нiе ва́мъ есмы́, я́коже и вы́ на́мъ, въ де́нь Го́спода на́шего Иису́са Христа́.

И си́мъ упова́нiемъ хотѣ́хъ къ ва́мъ прiити́ пре́жде, да втору́ю благода́ть и́мате,

и ва́ми проити́ въ Македо́нiю, и па́ки от Македо́нiи прiити́ къ ва́мъ, и ва́ми проводи́тися во Иуде́ю.

Сiе́ же хотя́, еда́ что́ у́бо легкото́ю дѣ́яхъ? Или́ я́же совѣщава́ю, по пло́ти совѣщава́ю, да бу́детъ у мене́ е́же е́й, е́й, и е́же ни́, ни́.

Вѣ́ренъ же Бо́гъ, я́ко сло́во на́ше, е́же къ ва́мъ, не бы́сть е́й и ни́.

И́бо Бо́жiй Сы́нъ Иису́съ Христо́съ, и́же у ва́съ на́ми проповѣ́данный, мно́ю и Силуа́номъ и Тимоѳе́емъ, не бы́сть е́й и ни́, но въ Не́мъ Самѣ́мъ е́й бы́сть:

ели́ка бо обѣтова́нiя Бо́жiя, въ То́мъ е́й и въ То́мъ ами́нь: Бо́гу къ сла́вѣ на́ми.

[Зач. 170.] Извѣству́яй же на́съ съ ва́ми во Христа́ и пома́завый на́съ, Бо́гъ,

И́же и запечатлѣ́ на́съ, и даде́ обруче́нiе Ду́ха въ сердца́ на́ша.

А́зъ же свидѣ́теля Бо́га призыва́ю на мою́ ду́шу, я́ко щадя́ ва́съ, ктому́ не прiидо́хъ въ Кори́нѳъ,

не я́ко облада́емъ вѣ́рою ва́шею, но [я́ко] споспѣ́шницы есмы́ ва́шей ра́дости: вѣ́рою бо стоите́.

Суди́хъ же въ себѣ́ сiе́, не па́ки ско́рбiю къ ва́мъ прiити́.

А́ще бо а́зъ ско́рбь творю́ ва́мъ, то́ кто́ е́сть веселя́яй мя́, то́чiю прiе́мляй ско́рбь от мене́?

И писа́хъ ва́мъ сiе́ и́стое, да не прише́дъ ско́рбь на ско́рбь прiиму́, о ни́хже подоба́ше ми́ ра́доватися, надѣ́яся на вся́ вы́, я́ко [Зач. 171.] моя́ ра́дость всѣ́хъ ва́съ е́сть.

От печа́ли бо мно́гiя и туги́ се́рдца написа́хъ ва́мъ мно́гими слеза́ми, не я́ко да оскорби́теся, но любо́вь да позна́ете, ю́же и́мамъ изоби́лно къ ва́мъ.

А́ще ли кто́ оскорби́лъ [мене́], не мене́ оскорби́, но от ча́сти, да не отягчу́, всѣ́хъ ва́съ.

Дово́лно [бо] таково́му запреще́нiе сiе́, е́же от мно́гихъ:

тѣ́мже сопроти́вное па́че вы́ да да́руете и утѣ́шите, да не ка́ко мно́гою ско́рбiю поже́ртъ бу́детъ таковы́й:

тѣ́мже молю́ вы́, утверди́те къ нему́ любо́вь.

На сiе́ бо и писа́хъ, да разумѣ́ю иску́сство ва́ше, а́ще во все́мъ послушли́ви есте́.

Ему́же а́ще что́ да́руете, и а́зъ: и́бо а́зъ а́ще что́ дарова́хъ, ему́же дарова́хъ, ва́съ ра́ди, о лицы́ Иису́съ Христо́вѣ,

да не оби́дими бу́демъ от сатаны́: не не разумѣва́емъ бо умышле́нiй его́.

Прише́дъ же въ Троа́ду во благовѣ́стiе Христо́во, и две́ри отве́рзенѣ ми́ бы́вшей о Го́сподѣ,

не имѣ́хъ поко́я ду́ху моему́, не обрѣ́тшу ми́ Ти́та бра́та моего́: но отре́кся и́мъ {цѣлова́въ и́хъ}, изыдо́хъ въ Македо́нiю.

[Зач. 172.] Бо́гу же благодаре́нiе, всегда́ побѣди́тели на́съ творя́щему о Христѣ́ Иису́сѣ и воню́ ра́зума Его́ явля́ющу на́ми во вся́цѣмъ мѣ́стѣ.

Я́ко Христо́во благоуха́нiе есмы́ Богови въ спаса́емыхъ и въ погиба́ющихъ.

О́вѣмъ у́бо воня́ сме́ртная въ сме́рть, о́вѣмъ же во́ня живо́тная въ живо́тъ. И къ си́мъ кто́ дово́ленъ?

Нѣ́смы бо, я́коже мно́зи, нечи́сто проповѣ́дающiи сло́во Бо́жiе, но я́ко от чи́стоты́, но я́ко от Бо́га, предъ Бо́гомъ, во Христѣ́ глаго́лемъ.

Зачина́емъ ли па́ки на́съ самѣ́хъ извѣщава́ти ва́мъ? Или́ тре́буемъ, я́коже нѣ́цыи, извѣщава́телныхъ посла́нiй къ ва́мъ, или́ от ва́съ извѣсти́телныхъ?

Посла́нiе [бо] на́ше вы́ есте́, напи́саное въ сердца́хъ на́шихъ, зна́емое и прочита́емое от всѣ́хъ человѣ́къ:

явля́еми, я́ко есте́ посла́нiе Христо́во слу́женое на́ми, напи́сано не черни́ломъ, но Ду́хомъ Бо́га жи́ва, не на скрижа́лехъ ка́менныхъ, но на скрижа́лехъ се́рдца пло́тяныхъ.

[Зач. 173.] Надѣ́янiе же таково́ и́мамы Христо́мъ къ Бо́гу,

не я́ко дово́лни есмы́ от себе́ помы́слити что́, я́ко от себе́, но дово́лство на́ше от Бо́га:

и́же и удово́ли на́съ служи́тели бы́ти Но́ву Завѣ́ту, не пи́смени, но ду́ху: писмя́ бо убива́етъ, а ду́хъ животвори́тъ.

А́ще ли служе́нiе сме́рти писмены́, образова́но въ ка́менехъ, бы́сть въ сла́ву, я́ко не мощи́ взира́ти сыно́мъ Изра́илевымъ на лице́ Моисе́ово, сла́вы ра́ди лица́ его́ престаю́щiя:

ка́ко не мно́жае па́че служе́нiе ду́ха бу́детъ въ сла́вѣ?

А́ще бо служе́нiе осужде́нiя, сла́ва, мно́го па́че избы́точествуетъ служе́нiе пра́вды въ сла́вѣ.

И́бо не просла́вися просла́вленное въ ча́сти се́й, за превосходя́щую сла́ву.

А́ще бо престаю́щее, сла́вою: мно́го па́че пребыва́ющее, въ сла́вѣ.

[Зач. 174.] Иму́ще у́бо таково́ упова́нiе, мно́гимъ дерзнове́нiемъ дѣ́йствуемъ,

и не я́коже Моисе́й полага́ше покрыва́ло на лицы́ свое́мъ, за е́же не мощи́ взира́ти сыно́мъ Изра́илевымъ на коне́цъ престаю́щаго.

Но ослѣпи́шася помышле́нiя и́хъ: да́же бо до сего́ дне́ то́жде покрыва́ло во чте́нiи Ве́тхаго Завѣ́та пребыва́етъ не открове́но, зане́ о Христѣ́ престае́тъ.

Но да́же до дне́сь, внегда́ чте́тся Моисе́й, покрыва́ло на се́рдцѣ и́хъ лежи́тъ:

внегда́ же обратя́тся ко Го́споду, взима́ется покрыва́ло.

Госпо́дь же Ду́хъ е́сть: а идѣ́же Ду́хъ Госпо́день, ту́ свобо́да.

Мы́ же вси́ открове́ннымъ лице́мъ сла́ву Госпо́дню взира́юще, въ то́йже о́бразъ преобразу́емся от сла́вы въ сла́ву, я́коже от Госпо́дня Ду́ха.

[Зач. 175.] Сего́ ра́ди иму́ще служе́нiе сiе́, я́коже поми́ловани бы́хомъ, не стужа́емъ си́:

но отреко́хомся та́йныхъ сра́ма, не въ лука́вствiи ходя́ще, ни льстя́ще словесе́ Бо́жiя, но явле́нiемъ и́стины представля́юще себе́ ко вся́цѣй со́вѣсти человѣ́честѣй, предъ Бо́гомъ.

А́ще ли же е́сть покрове́но благовѣствова́нiе на́ше, въ ги́бнущихъ е́сть покрове́но,

въ ни́хже бо́гъ вѣ́ка сего́ ослѣпи́ ра́зумы невѣ́рныхъ, во е́же не возсiя́ти и́мъ свѣ́ту благовѣствова́нiя сла́вы Христо́вы, И́же е́сть о́бразъ Бо́га неви́димаго.

Не себе́ бо проповѣ́даемъ, но Христа́ Иису́са Го́спода: себе́ же самѣ́хъ рабо́въ ва́мъ Иису́са [Го́спода] ра́ди:

[Зач. 176.] я́ко Бо́гъ рекі́й изъ тмы́ свѣ́ту возсiя́ти, и́же возсiя́ въ сердца́хъ на́шихъ, къ просвѣще́нiю ра́зума сла́вы Бо́жiя о лицы́ Иису́съ Христо́вѣ.

И́мамы же сокро́вище сiе́ въ скуде́льныхъ сосу́дѣхъ, да премно́жество си́лы бу́детъ Бо́жiя, а не от на́съ:

во все́мъ скорбя́ще, но не стужа́юще си́: неча́еми, но не отчаява́еми:

гони́ми, но не оставля́еми: низлага́еми, но не погиба́юще:

всегда́ ме́ртвость Го́спода Иису́са въ тѣ́лѣ нося́ще, да и живо́тъ Иису́совъ въ тѣ́лѣ на́шемъ яви́тся.

Присно бо мы́ живі́и въ сме́рть предае́мся Иису́са ра́ди, да и живо́тъ Иису́совъ яви́тся въ ме́ртвеннѣй пло́ти на́шей:

тѣ́мже сме́рть у́бо въ на́съ дѣ́йствуетъ, а живо́тъ въ ва́съ.

[Зач. 177.] Иму́ще же то́йже ду́хъ вѣ́ры, по пи́санному: вѣ́ровахъ, тѣ́мже возглаго́лахъ: и мы́ вѣ́руемъ, тѣ́мже и глаго́лемъ,

вѣ́дяще, я́ко Воздви́гiй Го́спода Иису́са, и на́съ со Иису́сомъ воздви́гнетъ, и предпоста́витъ съ ва́ми.

Вся́ бо ва́съ ра́ди, да благода́ть умно́жившаяся, мно́жайшими благодаре́нiи избы́точествитъ въ сла́ву Бо́жiю.

Тѣ́мже не стужа́емъ си́: но а́ще и внѣ́шнiй на́шъ человѣ́къ тлѣ́етъ, оба́че вну́треннiй обновля́ется по вся́ дни́.

Е́же бо ны́нѣ ле́гкое печа́ли на́шея, по преумноже́нiю въ преспѣ́янiе тяготу́ вѣ́чныя сла́вы содѣ́ловаетъ на́мъ,

не смотря́ющымъ на́мъ ви́димыхъ, но неви́димыхъ: ви́димая бо вре́менна, неви́димая же вѣ́чна.

[Зач. 178.] Вѣ́мы бо, я́ко а́ще земна́я на́ша хра́мина тѣ́ла разори́тся, созда́нiе от Бо́га и́мамы, хра́мину нерукотворе́ну, вѣ́чну на небесѣ́хъ.

И́бо о се́мъ воздыха́емъ, въ жили́ще на́ше небе́сное облещи́ся жела́юще:

а́ще то́чiю и обле́кшеся, не на́зи обря́щемся.

И́бо су́щiи въ тѣ́лѣ се́мъ воздыха́емъ отягча́еми, поне́же не хо́щемъ совлещи́ся, но пооблещи́ся, да поже́рто бу́детъ ме́ртвенное живото́мъ.

Сотвори́вый же на́съ въ сiе́ и́стое Бо́гъ, И́же и даде́ на́мъ обруче́нiе Ду́ха.

Дерза́юще у́бо всегда́ и вѣ́дяще, я́ко живу́ще въ тѣ́лѣ отхо́димъ от Го́спода:

вѣ́рою бо хо́димъ, а не видѣ́нiемъ:

дерза́емъ же и благоволи́мъ па́че отити́ от тѣ́ла и вни́ти ко Го́споду:

тѣ́мже и тщи́мся, а́ще входя́ще, а́ще отходя́ще, благоуго́дни Ему́ бы́ти:

[Зач. 179.] всѣ́мъ бо яви́тися на́мъ подоба́етъ предъ суди́щемъ Христо́вымъ, да прiи́метъ кі́йждо, я́же съ тѣ́ломъ содѣ́ла, или́ бла́га, или́ зла́.

Вѣ́дуще у́бо стра́хъ Госпо́день, человѣ́ки увѣщава́емъ, Богови же явле́ни есмы́: упова́емъ же, я́ко и въ со́вѣстехъ ва́шихъ явле́ни есмы́.

Не па́ки бо себе́ хва́лимъ предъ ва́ми, но вину́ дае́мъ ва́мъ похвале́нiю о на́съ, да и́мате къ хваля́щымся въ лицы́, а не въ се́рдцы.

А́ще бо изуми́хомся, Богови: а́ще ли цѣлому́дрствуемъ, ва́мъ.

И́бо любы́ Бо́жiя обдержи́тъ на́съ су́ждшихъ сiе́: я́ко а́ще еди́нъ за всѣ́хъ у́мре, то́ у́бо вси́ умро́ша.

[Зач. 180.] Христо́съ же за всѣ́хъ у́мре, да живу́щiи не ктому́ себѣ́ живу́тъ, но уме́ршему за ни́хъ и воскре́сшему.

Тѣ́мже и мы́ отны́нѣ ни еди́наго вѣ́мы по пло́ти: а́ще же и разумѣ́хомъ по пло́ти Христа́, но ны́нѣ ктому́ не разумѣ́емъ.

Тѣ́мже а́ще кто́ во Христѣ́, нова́ тва́рь: дре́вняя мимоидо́ша, се́ бы́ша вся́ нова́:

вся́ческая же от Бо́га, примири́вшаго на́съ Себѣ́ Иису́съ Христо́мъ и да́вшаго на́мъ служе́нiе примире́нiя:

зане́ Бо́гъ бѣ́ во Христѣ́ мíръ примиря́я Себѣ́, не вмѣня́я и́мъ согрѣше́нiй и́хъ и положи́въ въ на́съ сло́во примире́нiя.

По Христѣ́ у́бо мо́лимъ {посо́лствуемъ}, я́ко Бо́гу моля́щу на́ми, мо́лимъ по Христѣ́: примири́теся съ Бо́гомъ.

Не вѣ́дѣвшаго бо грѣха́ по на́съ грѣ́хъ сотвори́, да мы́ бу́демъ пра́вда Бо́жiя о Не́мъ.

[Зач. 181.] Споспѣ́шествующе же и мо́лимъ, не вотще́ благода́ть Бо́жiю прiя́ти ва́мъ.

Глаго́летъ бо: во вре́мя прiя́тно послу́шахъ тебе́, и въ де́нь спасе́нiя помого́хъ ти́. Се́ ны́нѣ вре́мя благопрiя́тно, се́ ны́нѣ де́нь спасе́нiя.

Ни еди́но ни въ че́мже даю́ще претыка́нiе, да служе́нiе безпоро́чно бу́детъ,

но во все́мъ представля́юще себе́ я́коже Бо́жiя слуги́, въ терпѣ́нiи мно́зѣ, въ ско́рбехъ, въ бѣда́хъ, въ тѣснота́хъ,

въ ра́нахъ, въ темни́цахъ, въ нестрое́нiихъ, въ трудѣ́хъ, во бдѣ́нiихъ, въ поще́нiихъ,

во очище́нiи, въ ра́зумѣ, въ долготерпѣ́нiи, въ бла́гости, въ Ду́сѣ Святѣ, въ любви́ нелицемѣ́рнѣ,

въ словеси́ и́стины, въ си́лѣ Бо́жiей, ору́жiи пра́вды десны́ми и шу́ими,

сла́вою и безче́стiемъ, гажде́нiемъ и благохвале́нiемъ: я́ко лестцы́, и и́стинни:

я́ко незна́еми, и познава́еми: я́ко умира́юще, и се́ жи́ви есмы́: я́ко наказу́еми, а не умерщвля́еми:

я́ко скорбя́ще, при́сно же ра́дующеся: я́ко ни́щи, а мно́ги богатя́ще: я́ко ничто́же иму́ще, а вся́ содержа́ще.

[Зач. 182А.] Уста́ на́ша отверзо́шася къ ва́мъ, Кори́нѳяне, се́рдце на́ше распространи́ся.

Не тѣ́сно вмѣща́етеся въ на́съ, утѣсня́етеся же во утро́бахъ ва́шихъ.

То́жде же возме́здiе, я́коже ча́домъ глаго́лю, распространи́теся и вы́.

Не быва́йте [удо́бь] прело́жни ко ино́му ярму́, я́коже невѣ́рнiи {не быва́йте прело́жни ко ино́му ярму́ невѣ́рныхъ}. Ко́е бо прича́стiе пра́вдѣ къ беззако́нiю? Или́ ко́е обще́нiе свѣ́ту ко тмѣ́?

Ко́е же согла́сiе Христо́ви съ Велiа́ромъ? Или́ ка́я ча́сть вѣ́рну съ невѣ́рнымъ?

Или́ ко́е сложе́нiе це́ркви Бо́жiей со и́долы? [Зач. 182Б.] Вы́ бо есте́ це́ркви Бо́га жи́ва, я́коже рече́ Бо́гъ: я́ко вселю́ся въ ни́хъ и похожду́, и бу́ду и́мъ Бо́гъ, и ті́и бу́дутъ Мнѣ́ лю́дiе.

Тѣ́мже изыди́те от среды́ и́хъ и отлучи́теся, глаго́летъ Госпо́дь, и нечистотѣ́ не прикаса́йтеся, и А́зъ прiиму́ вы́:

и бу́ду ва́мъ во Отца́, и вы́ бу́дете Мнѣ́ въ сы́ны и дще́ри, глаго́летъ Госпо́дь Вседержи́тель.

Сицева́ у́бо иму́ще обѣтова́нiя, о, возлю́бленнiи, [Зач. 183.] очи́стимъ себе́ от вся́кiя скве́рны пло́ти и ду́ха, творя́ще святы́ню въ стра́сѣ Бо́жiи.

Вмѣсти́те ны́: ни еди́наго оби́дѣхомъ, ни еди́наго истли́хомъ, ни еди́наго лихои́мствовахомъ.

Не на осужде́нiе глаго́лю: пре́жде бо рѣ́хъ, я́ко въ сердца́хъ на́шихъ есте́, во е́же умре́ти съ ва́ми и сожи́ти.

Мно́го ми́ дерзнове́нiе къ ва́мъ, мно́га ми́ похвала́ о ва́съ: испо́лнихся утѣ́хи, преизбы́точествую ра́достiю о вся́цѣй печа́ли на́шей.

И́бо прише́дшымъ на́мъ въ Македо́нiю, ни еди́наго имѣ́ поко́я пло́ть на́ша, но во все́мъ скорбя́ще: внѣу́ду бра́ни, внутрьу́ду боя́зни.

Но утѣша́яй смире́нныя, утѣ́ши на́съ Бо́гъ прише́ствiемъ Ти́товымъ,

не то́кмо же прише́ствiемъ его́, но и утѣше́нiемъ, и́мже утѣ́шися о ва́съ, повѣ́дая на́мъ ва́ше жела́нiе, ва́ше рыда́нiе, ва́шу ре́вность по мнѣ́, я́ко ми́ па́че возра́доватися.

Я́ко а́ще и оскорби́хъ ва́съ посла́нiемъ, не раска́юся, а́ще и раска́ялъ бы́хъ ся́: ви́жду бо́, я́ко посла́нiе о́но, а́ще и къ часу́, оскорби́ ва́съ.

Ны́нѣ ра́дуюся, не я́ко ско́рбни бы́сте, но я́ко оскорби́стеся въ покая́нiе: оскорбѣ́сте бо́ по Бо́зѣ, да́ ни въ че́мже отщетите́ся от на́съ.

[Зач. 184.] Печа́ль бо́, я́же по Бо́зѣ, покая́нiе нераска́янно во спасе́нiе содѣ́ловаетъ, а [сего́] мíра печа́ль сме́рть содѣ́ловаетъ.

Се́ бо сiе́ са́мое, е́же по Бо́зѣ оскорби́тися ва́мъ, коли́ко содѣ́ла въ ва́съ тща́нiе? Но отвѣ́тъ? Но негодова́нiе, но стра́хъ, но вожделѣ́нiе, но ре́вность, но отмще́нiе? Во все́мъ предста́висте себе́ чи́сты бы́ти въ ве́щи.

А́ще бо и писа́хъ ва́мъ, не оби́дѣвшаго ра́ди, ниже́ оби́димаго ра́ди, но за е́же яви́тися въ ва́съ тща́нiю на́шему, е́же о ва́съ предъ Бо́гомъ.

Сего́ ра́ди утѣ́шихомся о утѣше́нiи ва́шемъ: ли́шше же па́че возра́довахомся о ра́дости Ти́товѣ, я́ко поко́ися ду́хъ его́ от всѣ́хъ ва́съ:

я́ко а́ще что́ ему́ о ва́съ похвали́хся, не посрами́хся: но я́ко вся́ вои́стинну глаго́лахомъ ва́мъ, та́ко и похвале́нiе на́ше, е́же къ Ти́ту, и́стинно бы́сть:

и утро́ба его́ и́злиха къ ва́мъ е́сть, воспомина́ющаго всѣ́хъ ва́съ послуша́нiе, я́ко со стра́хомъ и тре́петомъ прiя́сте его́.

Ра́дуюся у́бо, я́ко во все́мъ дерза́ю въ ва́съ.

[Зач. 185.] Сказу́емъ же ва́мъ, бра́тiе, благода́ть Бо́жiю, да́нную въ це́рквахъ Македо́нскихъ:

я́ко во мно́зѣмъ искуше́нiи скорбе́й избы́токъ ра́дости и́хъ, и я́же во глубинѣ́ нищета́ и́хъ избы́точествова въ бога́тство простоты́ и́хъ:

я́ко по си́лѣ и́хъ, свидѣ́телствую, и па́че си́лы доброхо́тни,

со мно́гимъ моле́нiемъ моля́ще на́съ, благода́ть и обще́нiе служе́нiя, е́же ко святы́мъ, прiя́ти на́мъ:

и не я́коже надѣ́яхомся, но себе́ вда́ша пе́рвѣе Го́сподеви, и на́мъ во́лею Бо́жiею:

во е́же умоли́ти на́мъ Ти́та, да я́коже пре́жде нача́тъ, та́кожде и сконча́етъ въ ва́съ и благода́ть сiю́.

[Зач. 186.] Но я́коже во все́мъ избы́точествуете, вѣ́рою и сло́вомъ, и ра́зумомъ, и вся́цѣмъ тща́нiемъ, и любо́вiю, я́же от ва́съ къ на́мъ, да и въ се́й благода́ти избы́точествуете.

Не по повелѣ́нiю глаго́лю, но за ины́хъ тща́нiе и ва́шея любве́ и́стинное искуша́я.

Вѣ́сте бо благода́ть Го́спода на́шего Иису́са Христа́, я́ко ва́съ ра́ди обнища́ бога́тъ сы́й, да вы́ нището́ю Его́ обогатите́ся.

И совѣ́тъ даю́ о се́мъ: се́ бо ва́мъ е́сть на по́льзу, и́же не то́чiю, е́же твори́ти, но и е́же хотѣ́ти, пре́жде нача́сте от преше́дшаго лѣ́та.

Ны́нѣ же и сiе́ твори́ти сконча́йте, да я́коже бы́сть усе́рдiе хотѣ́ти, та́ко бу́детъ и испо́лнити от [сего́,] е́же и́мате.

А́ще бо усе́рдiе предлежи́тъ, по ели́ку а́ще кто́ и́мать, благопрiя́тенъ е́сть, а не по ели́ку не и́мать.

Не бо́ да ины́мъ у́бо отра́да, ва́мъ же ско́рбь: но по изравне́нiю.

Въ ны́нѣшнее вре́мя ва́ше избы́точествiе во о́нѣхъ лише́нiе, да и о́нѣхъ избы́токъ бу́детъ въ ва́ше лише́нiе, я́ко да бу́детъ ра́венство,

я́коже е́сть пи́сано: и́же мно́гое, не преумно́жилъ е́сть: и и́же ма́лое, не ума́лилъ {не преизбы́точествова, и́же мно́го: и и́же ма́ло, не мнѣ́е прiя́тъ}.

[Зач. 187.] Благодаре́нiе же Богови, да́вшему то́жде тща́нiе о ва́съ въ се́рдце Ти́тово:

я́ко моле́нiе у́бо прiя́тъ, тщали́вѣйшiй же сы́й, свое́ю во́лею изы́де къ ва́мъ.

Посла́хомъ же съ ни́мъ [и] бра́та, его́же похвала́ во ева́нгелiи по всѣ́мъ це́рквамъ:

не то́чiю же, но и освяще́нъ от церкве́й съ на́ми ходи́ти, со благода́тiю се́ю, служи́мою на́ми къ Самого́ Го́спода сла́вѣ и усе́рдiю ва́шему:

блюду́щеся того́, да не кто́ на́съ порече́тъ во оби́лiи се́мъ служи́мѣмъ на́ми:

промышля́юще до́брая не то́кмо предъ Бо́гомъ, но и предъ человѣ́ки.

Посла́хомъ же съ ни́ми [и] бра́та на́шего, его́же искуси́хомъ во мно́гихъ мно́гащи вста́нлива {мно́гажды тща́телна} су́ща, ны́нѣ же зѣло́ встанли́вѣйша {мно́жае тща́телнѣйша}, надѣ́янiемъ мно́гимъ на ва́съ.

А́ще ли же о Ти́тѣ, о́бщникъ мнѣ́ и къ ва́мъ споспѣ́шникъ: а́ще ли бра́тiя на́ша, посла́нницы церкве́й, сла́ва Христо́ва.

Показа́нiе у́бо любве́ ва́шея и на́шего хвале́нiя о ва́съ, къ ни́мъ покажи́те, и въ лице́ церкве́й.

О слу́жбѣ бо, я́же ко святы́мъ, ли́шше ми́ е́сть писа́ти ва́мъ,

вѣ́мъ бо усе́рдiе ва́ше, и́мже о ва́съ хвалю́ся Македо́няномъ, я́ко Аха́iа пригото́вися от мимоше́дшаго лѣ́та: и я́же от ва́съ ре́вность раздражи́ мно́жайшихъ.

Посла́хъ же бра́тiю, да не похвале́нiе на́ше, е́же о ва́съ, испраздни́тся въ ча́сти се́й, но да, я́коже глаго́лахъ, пригото́вани бу́дете:

да не ка́ко, а́ще прiи́дутъ со мно́ю Македо́няне и обря́щутъ ва́съ непригото́ванныхъ, постыди́мся мы́, да не глаго́лемъ вы́, въ ча́сти се́й похвале́нiя.

Потре́бно у́бо умы́слихъ умоли́ти бра́тiю, да пре́жде прiи́дутъ къ ва́мъ и предугото́вятъ пре́жде возвѣще́нное благослове́нiе ва́ше, сiе́ гото́во бы́ти та́ко, я́коже благослове́нiе, а не я́ко лихои́мство.

[Зач. 188.] Се́ же глаго́лю: сѣ́яй ску́достiю, ску́достiю и по́жнетъ: а сѣ́яй о благослове́нiи, о благослове́нiи и по́жнетъ.

Кі́йждо я́коже изволе́нiе и́мать се́рдцемъ, не от ско́рби, ни от ну́жды: доброхо́тна бо да́теля лю́битъ Бо́гъ.

Си́ленъ же Бо́гъ вся́ку благода́ть изоби́ловати въ ва́съ, да о все́мъ всегда́ вся́ко дово́лство иму́ще, избы́точествуете во вся́ко дѣ́ло благо,

я́коже е́сть пи́сано: расточи́, даде́ убо́гимъ: пра́вда его́ пребыва́етъ во вѣ́къ вѣ́ка.

Дая́й же сѣ́мя сѣ́ющему и хлѣ́бъ въ снѣ́дь, да пода́стъ и умно́житъ сѣ́мя ва́ше, и да возрасти́тъ жи́та пра́вды ва́шея,

да о все́мъ богатя́щеся во вся́ку простоту́, я́же содѣва́етъ на́ми благодаре́нiе Бо́гу.

[Зач. 189.] Я́ко рабо́та сего́ служе́нiя не то́кмо е́сть исполня́ющая лише́нiя святы́хъ, но и избы́точествующая мно́гими благодаре́ньми Богови:

искуше́нiемъ служе́нiя сего́ сла́вяще Бо́га о покоре́нiи исповѣ́данiя ва́шего въ Благовѣствова́нiи Христо́вѣ, и о простотѣ́ сообще́нiя къ ни́мъ и ко всѣ́мъ,

и о тѣ́хъ моли́твѣ о ва́съ, возжелѣ́ющихъ ва́съ за премно́гую благода́ть Бо́жiю на ва́съ.

Благодаре́нiе же Богови о неисповѣди́мѣмъ Его́ да́рѣ.

Са́мъ же а́зъ Па́велъ молю́ вы кро́тостiю и ти́хостiю Христо́вою, и́же въ лице́ у́бо смире́нъ въ ва́съ, не сы́й же у ва́съ дерза́ю въ ва́съ.

Молю́ же, да не прису́щъ дерза́ю надѣ́янiемъ, и́мже помышля́ю смѣ́ти на нѣ́кiя непщу́ющыя на́съ я́ко по пло́ти ходя́щихъ.

Во пло́ти бо ходя́ще, не по пло́ти вои́нствуемъ:

ору́жiя бо во́инства на́шего не плотска́я, но си́льна Бо́гомъ на разоре́нiе тве́рдемъ: помышле́нiя низлага́юще,

и вся́ко возноше́нiе взима́ющееся на ра́зумъ Бо́жiй, и плѣня́юще вся́къ ра́зумъ въ послуша́нiе Христо́во,

и въ гото́вости иму́ще отмсти́ти вся́ко преслуша́нiе, егда́ испо́лнится ва́ше послуша́нiе.

Я́же ли предъ лице́мъ, зрите́? [Зач. 190.] А́ще кто́ надѣ́ется себе́ Христо́ва бы́ти, да помышля́етъ па́ки от себе́, зане́, я́коже о́нъ Христо́въ, та́кожде и мы́ Христо́вы.

А́ще бо и ли́шше что́ похвалю́ся о вла́сти на́шей, ю́же даде́ на́мъ Госпо́дь въ созда́нiе, а не на разоре́нiе ва́ше, не постыжу́ся.

[Но] да не явлю́ся, я́ко страшя́ ва́съ посла́ньми.

Я́ко посла́нiя у́бо, рече́, тя́жка и крѣ́пка, а прише́ствiе тѣ́ла не́мощно, и сло́во уничиже́нно:

сiе́ да помышля́етъ таковы́й, я́ко я́цы же есмы́ сло́вомъ посла́нiй, отстоя́ще, такові́и и ту́ су́ще есмы́ дѣ́ломъ.

Не смѣ́емъ бо суди́ти {присовокупля́ти}, или́ прикла́довати себе́ ины́мъ хва́лящымъ себе́ самѣ́хъ: но са́ми въ себѣ́ себе́ измѣря́юще, и прилага́юще себе́ сами́мъ себѣ́, не разумѣва́ютъ.

Мы́ же не въ безмѣ́рная похва́лимся, но по мѣ́рѣ пра́вила, его́же раздѣли́ на́мъ Бо́гъ мѣ́ру, достиза́ти да́же и до ва́съ.

Не я́ко бо не дося́жуще до ва́съ, па́че простира́емъ себе́, да́же бо и до ва́съ достиго́хомъ благовѣ́стiемъ Христо́вымъ:

не въ безмѣ́рная хва́лящеся въ чужди́хъ трудѣ́хъ, упова́нiе же иму́ще, расту́щей вѣ́рѣ ва́шей, въ ва́съ велича́тися по пра́вилу на́шему изоби́лно,

во е́же и въ да́льшихъ ва́съ [страна́хъ] благовѣсти́ти, не чужи́мъ пра́виломъ въ гото́выхъ похвали́тися.

Хваля́йся же, о Го́сподѣ да хва́лится:

не хваля́й бо себе́ се́й иску́сенъ, но его́же Бо́гъ восхваля́етъ.

[Зач. 191.] О, да бы́сте ма́ло потерпѣ́ли безу́мiю моему́! Но и потерпи́те мя́.

Ревну́ю бо по ва́съ Бо́жiею ре́вностiю: обручи́хъ бо ва́съ еди́ному му́жу дѣ́ву чи́сту предста́вити Христо́ви.

Бою́ся же, да не ка́ко, я́коже змі́й Е́ву прельсти́ лука́вствомъ свои́мъ, та́ко истлѣ́ютъ [и] ра́зумы ва́ши от простоты́, я́же о Христѣ́.

А́ще бо гряды́й ина́го Иису́са проповѣ́даетъ, его́же не проповѣ́дахомъ, или́ Ду́ха ина́го прiе́млете, его́же не прiя́сте, или́ благовѣствова́нiе и́но, е́же не прiя́сте, до́брѣ бы́сте потерпѣ́ли.

[Зач. 192.] Непщу́ю бо ничи́мже лиши́тися пре́днихъ апо́столъ:

а́ще бо и невѣ́жда сло́вомъ, но не ра́зумомъ: но вездѣ́ я́вльшеся о все́мъ въ ва́съ {но́ во все́мъ явле́нни есмы́ во всѣ́хъ къ ва́мъ}.

Или́ грѣ́хъ сотвори́хъ себе́ смиря́я, да вы́ вознесе́теся, я́ко ту́не Бо́жiе Благовѣствова́нiе благовѣсти́хъ ва́мъ?

От ины́хъ церкве́й уя́хъ, прiи́мъ обро́къ къ ва́шему служе́нiю: и прише́дъ къ ва́мъ, и въ ску́дости бы́въ, не стужи́хъ ни еди́ному:

ску́дость бо мою́ испо́лниша бра́тiя, прише́дше от Македо́нiи: и во все́мъ безъ стуже́нiя ва́мъ себе́ соблюдо́хъ и соблюду́.

Е́сть и́стина Христо́ва во́ мнѣ́, я́ко похвале́нiе сiе́ не загради́тся о мнѣ́ въ страна́хъ Аха́йскихъ.

Почто́? Зане́ не люблю́ ли ва́съ? Бо́гъ вѣ́сть. А е́же творю́, и сотворю́,

да отсѣку́ вину́ хотя́щымъ вины́, да, о не́мже хва́лятся, обря́щутся я́коже и мы́.

Такові́и бо лжи́ви апо́столи, дѣ́лателе льсти́вiи, преобразу́ющеся во апо́столы Христо́вы.

И не ди́вно: са́мъ бо сатана́ преобразу́ется во А́нгела свѣ́тла:

не ве́лiе у́бо, а́ще и служи́телiе его́ преобразу́ются я́ко служи́тели пра́вды: и́мже кончи́на бу́детъ по дѣло́мъ и́хъ.

Па́ки глаго́лю: да никто́же мни́тъ мя́ безу́мна бы́ти: а́ще ли ни́, поне́ я́ко безу́мна прiими́те мя́, да и а́зъ ма́ло что́ похвалю́ся.

А е́же глаго́лю, не глаго́лю по Го́сподѣ, но я́ко въ безу́мiи въ се́й ча́сти похвалы́:

поне́же мно́зи хва́лятся по пло́ти, и а́зъ похвалю́ся.

Любе́зно бо прiе́млете безу́мныя, му́дри су́ще:

прiе́млете бо, а́ще кто́ ва́съ порабоща́етъ, а́ще кто́ пояда́етъ, а́ще кто́ [не влѣ́поту] прото́ритъ {оте́млетъ}, а́ще кто́ по лицу́ бiе́тъ вы́, а́ще кто́ велича́ется.

По досажде́нiю глаго́лю, зане́ а́ки мы́ изнемого́хомъ. [Зач. 193.] О не́мже а́ще дерза́етъ кто́, несмы́сленно глаго́лю, дерза́ю и а́зъ.

Евре́е ли́ су́ть? И а́зъ. Изра́или́те ли су́ть? И а́зъ. Сѣ́мя Авраа́мле ли су́ть? И а́зъ.

Служи́телiе ли Христо́вы су́ть? Не въ му́дрости глаго́лю, па́че а́зъ. Въ трудѣ́хъ мно́жае, въ ра́нахъ пребо́лѣ, въ темни́цахъ и́злиха, въ сме́ртехъ мно́гащи.

От Иуде́й пя́ть кра́ты четы́редесять ра́звѣ еди́ныя прiя́хъ:

три́щи па́лицами бiе́нъ бы́хъ, еди́ною ка́меньми наме́танъ бы́хъ, трикра́ты кора́бль опрове́ржеся со мно́ю: но́щь и де́нь во́ глубинѣ́ сотвори́хъ:

въ пу́тныхъ ше́ствiихъ мно́жицею: бѣды́ въ рѣка́хъ, бѣды́ от разбо́йникъ, бѣды́ от сро́дникъ, бѣды́ от язы́къ, бѣды́ во градѣ́хъ, бѣды́ въ пусты́ни, бѣды́ въ мо́ри, бѣды́ во лжебра́тiи:

въ трудѣ́ и по́двизѣ, во бдѣ́нiихъ мно́жицею, во а́лчбѣ и жа́жди, въ поще́нiихъ мно́гащи, въ зимѣ́ и наготѣ́.

Кромѣ́ внѣ́шнихъ, нападе́нiе е́же по вся́ дни́, [и] попече́нiе всѣ́хъ церкве́й.

Кто́ изнемога́етъ, и не изнемога́ю? Кто́ соблазня́ется, и а́зъ не разжиза́юся?

А́ще хвали́тися [ми́] подоба́етъ, о не́мощи мое́й похвалю́ся.

[Зач. 194.] Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́шего Иису́са Христа́ вѣ́сть, сы́й благослове́нъ во вѣ́ки, я́ко не лгу́.

Въ Дама́сцѣ язы́ческiй кня́зь Аре́ѳы царя́ стрежа́ше Дама́скъ гра́дъ, я́ти мя́ хотя́:
^*и око́нцемъ въ кошни́цѣ свѣ́шенъ бы́хъ по стѣнѣ́, и избѣго́хъ изъ руку́ его́.

Похвали́тися же не по́льзуетъ ми́: прiиду́ бо въ видѣ́нiя и открове́нiя Госпо́дня.

Вѣ́мъ человѣ́ка о Христѣ́, пре́жде лѣ́тъ четырена́десяти: а́ще въ тѣ́лѣ, не вѣ́мъ, а́ще ли кромѣ́ тѣ́ла, не вѣ́мъ, Бо́гъ вѣ́сть: восхище́на бы́вша такова́го до тре́тiяго небесе́.

И вѣ́мъ такова́ человѣ́ка: а́ще въ тѣ́лѣ, или́ кромѣ́ тѣ́ла, не вѣ́мъ: Бо́гъ вѣ́сть:

я́ко восхище́нъ бы́сть въ ра́й, и слы́ша неизрѣче́нны глаго́лы, и́хже не лѣ́ть е́сть человѣ́ку глаго́лати.

О таковѣ́мъ похвалю́ся: о себѣ́ же не похвалю́ся, то́кмо о не́мощехъ мои́хъ.

А́ще бо восхощу́ похвали́тися, не бу́ду безу́менъ, и́стину бо реку́: щажду́ же, да не [ка́ко] кто́ вознепщу́етъ о мнѣ́ па́че, е́же ви́дитъ мя́, или́ слы́шитъ что́ от мене́.

И за премно́гая открове́нiя да не превозношу́ся, даде́ся ми́ па́костникъ пло́ти, а́ггелъ сатани́нъ, да ми́ па́кости дѣ́етъ, да не превозношу́ся.

О се́мъ трикра́ты Го́спода моли́хъ, да отсту́питъ от мене́,

и рече́ ми: довлѣ́етъ ти́ благода́ть Моя́: си́ла бо Моя́ въ не́мощи соверша́ется. Сла́дцѣ у́бо похвалю́ся па́че въ не́мощехъ мои́хъ, да всели́тся въ мя́ си́ла Христо́ва.

[Зач. 195.] Тѣ́мже благоволю́ въ не́мощехъ, въ досажде́нiихъ, въ бѣда́хъ, во изгна́нiихъ, въ тѣснота́хъ по Христѣ́: егда́ бо немощству́ю, тогда́ си́ленъ е́смь.

Бы́хъ несмы́сленъ хваля́ся: вы́ мя́ пону́дисте. А́зъ бо до́лженъ бѣ́хъ от ва́съ хвали́мь быва́ти: ничи́мже бо лиши́хся пе́рвѣйшихъ апо́столъ, а́ще и ничто́же е́смь:

зна́менiя бо апо́столова содѣ́яшася въ ва́съ во вся́цѣмъ терпѣ́нiи, въ зна́менiихъ и чудесѣ́хъ и си́лахъ.

Что́ бо е́сть, его́же лиши́стеся па́че про́чихъ церкве́й, ра́звѣ то́чiю я́ко а́зъ са́мъ не стужи́хъ ва́мъ? Дади́те ми́ непра́вду сiю́.

Се́ тре́тiе гото́въ е́смь прiити́ къ ва́мъ, и не стужу́ ва́мъ: не ищу́ бо ва́шихъ, но ва́съ. Не до́лжна бо су́ть ча́да роди́телемъ сниска́ти имѣ́нiя, но роди́теле ча́домъ.

А́зъ же въ сла́дость иждиву́ и иждиве́нъ бу́ду по душа́хъ ва́шихъ, а́ще и изли́шше ва́съ любя́, ме́нше люби́мь е́смь.

Бу́ди же, а́зъ не отягчи́хъ ва́съ, но кова́ренъ сы́й, ле́стiю ва́съ прiя́хъ.

Еда́ ко́имъ от по́сланныхъ къ ва́мъ лихои́мствовахъ ва́съ?

Умоли́хъ Ти́та, и съ ни́мъ посла́хъ бра́та: еда́ лихои́мствова чи́мъ ва́съ Ти́тъ? Не тѣ́мже ли ду́хомъ ходи́хома? Не тѣ́миже ли стопа́ми?

Па́ки ли мните́, я́ко отвѣ́тъ ва́мъ твори́мъ? Предъ Бо́гомъ, о Христѣ́ глаго́лемъ: вся́ же, возлю́бленнiи, о ва́шемъ созида́нiи и утвержде́нiи.

[Зач. 196.] Бою́ся же, еда́ ка́ко прише́дъ, не я́цѣхъ же хощу́, обря́щу ва́съ, и а́зъ обря́щуся ва́мъ, якова́ же не хо́щете: да не ка́ко [бу́дутъ] рве́нiя, за́висти, я́рости, ре́ти, клеветы́, шепта́нiя, киче́нiя, нестрое́нiя:

да не па́ки прише́дша мя́ смири́тъ Бо́гъ мо́й у ва́съ, и воспла́чуся мно́гихъ пре́жде согрѣ́шшихъ и не пока́явшихся о нечистотѣ́ и блуже́нiи и студоло́жствiи, я́же содѣ́яша.

Трети́цею се́ гряду́ къ ва́мъ: при устѣ́хъ двою́ или́ трiе́хъ свидѣ́телей ста́нетъ вся́къ глаго́лъ.

Пре́жде рѣ́хъ и предглаго́лю, я́ко у ва́съ бы́въ второ́е, и отсу́тствуя ны́нѣ пишу́ пре́жде согрѣши́вшымъ и про́чымъ всѣ́мъ, я́ко а́ще прiиду́ па́ки, не пощажду́:

[Зач. 197.] поне́же искуше́нiя и́щете глаго́лющаго во мнѣ́ Христа́, И́же въ ва́съ не изнемога́етъ, но мо́жетъ въ ва́съ:

и́бо а́ще и ра́спятъ бы́сть от не́мощи, но жи́въ е́сть от си́лы Бо́жiя: и́бо и мы́ немощству́емъ въ Не́мъ, но жи́ви бу́демъ съ Ни́мъ от си́лы Бо́жiя въ ва́съ:

себе́ искуша́йте, а́ще есте́ въ вѣ́рѣ: себе́ искуша́йте. Или́ не зна́ете себе́, я́ко Иису́съ Христо́съ въ ва́съ е́сть? Ра́звѣ то́чiю чи́мъ неиску́сни есте́.

Упова́ю же, я́ко разумѣ́ти и́мате, я́ко мы́ нѣсмы́ неиску́сни.

Мо́лимся же къ Бо́гу, не сотвори́ти ва́мъ ни еди́наго зла́, не я́ко да мы́ иску́сни яви́мся, но да вы́ до́брое сотворите́, мы́ же я́ко неиску́сни бу́демъ.

Ничто́же бо мо́жемъ на и́стину, но по и́стинѣ.

Ра́дуемся бо, егда́ мы́ немощству́емъ, вы́ же си́льни быва́ете: о се́мъ же и мо́лимся, о ва́шемъ соверше́нiи.

Сего́ ра́ди не сы́й у ва́съ сiя́ пишу́, да не прише́дъ безща́дно сотворю́ по вла́сти, ю́же Госпо́дь да́лъ ми́ е́сть въ созда́нiе, а не на разоре́нiе.

Про́чее же, бра́тiе, ра́дуйтеся, соверша́йтеся, утѣша́йтеся, то́жде му́дрствуйте, ми́ръ имѣ́йте. И Богъ любве́ и ми́ра бу́детъ съ ва́ми.

Цѣлу́йте дру́гъ дру́га лобза́нiемъ святы́мъ. Цѣлу́ютъ вы́ святі́и вси́.

Благода́ть Го́спода на́шего Иису́са Христа́, и любы́ Бо́га и Отца́, и обще́нiе Свята́го Ду́ха со всѣ́ми ва́ми. Ами́нь.
Коне́цъ второ́му посла́нiю къ кори́нѳяномъ: и́мать въ себѣ́ гла́въ 13, зача́лъ же церко́вныхъ 31.

Грузинский (древн.)

Языки

პავლე, მოციქული იესუ ქრისტესი ნებითა ღმრთისაჲთა, და ტიმოთე ძმაჲ ეკლესიათა ღმრთისათა, რომელნი არიან კორინთეს შინა, ყოველთა თანა წმიდათა, რომელნი არიან ყოველსა აქაიასა:

მადლი თქუენდა და მშჳდობაჲ ღმრთისა მიერ მამისა ჩუენისა და უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესა.

კურთხეულ არს ღმერთი და მამაჲ უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, მამაჲ მოწყალებათაჲ და ღმერთი ყოვლისა ნუგეშინის-ცემისაჲ.

რომელი ნუგეშინის-მცემს ჩუენ ყოველთა შინა ჭირთა ჩუენთა, რაჲთა შეუძლოთ ჩუენცა ნუგეშინის-ცემად ყოველთა მათ ჭირვეულთა ნუგეშინის-ცემითა მით, რომლითა ნუგეშინის-ცემულ ვართ ჩუენ ღმრთისა მიერ.

რამეთუ ვითარცა-იგი ჰმატან ვნებანი ქრისტესნი ჩუენდა მომართ, ეგრეთცა ქრისტეს მიერ ჰმატან ნუგეშინის-ცემანიცა ჩუენი.

რამეთუ გინა თუ ვიჭირვით, თქუენისათჳს ნუგეშინის-ცემისა და ცხორებისა, რომელი შეიქმნების მოთმინებითა მათვე ვნებათაჲთა, რომელითა-ესე ჩუენცა გუევნების.

და სასოებაჲ ჩუენი მტკიცე არს თქუენთჳს. გინა თუ ნუგეშინის-ცემულ ვართ, თქუენისათჳს ნუგეშინის-ცემისა და ცხორებისა; უწყით, რამეთუ ვითარცა-იგი ზიარ ხართ ვნებათა მათ ჩუენთა, ეგრეთცა ნუგეშინის-ცემასა.

რამეთუ არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, ჭირისა მისთჳს ჩუენისა, რომელი-იგი შეგუემთხჳა ჩუენ ასიას შინა; რამეთუ გარდარეულად დაგჳმძიმდა ჩუენ უფროჲს ძალისა ჩუენისა ვიდრე წარწირვადმდე ჩუენდა ცხორებისაცა.

არამედ თჳთ თავით თჳსით განჩინებაჲ იგი სიკუდილისაჲ მოგუეღო, რაჲთა არა ვესვიდეთ თავთა ჩუენთა, არამედ ღმერთსა, რომელმან-იგი აღადგინნის მკუდარნი,

რომელმან ესევითარისა მის სიკუდილისაგან მიჴსნნა ჩუენ და მიჴსნის, რომელსა-იგი ვესავთ, ვითარმედ მერმეცა მიჴსნნეს.

თანა-შეწევნითა ლოცვათა თქუენთაჲთა ჩუენთჳს, რაჲთა მრავლითა პირითა ჩუენდა მომართი იგი მადლი მრავალთა მიერ სამადლობელ იქმნას თქუენთჳს.

რამეთუ სიქადული ჩუენი ესე არს, წამებაჲ გონებისა ჩუენისაჲ, რამეთუ სიწრფოებითა და ჭეშმარიტებითა ღმრთისაჲთა და არა სიბრძნითა ჴორციელითა, არამედ მადლითა ღმრთისაჲთა ვიქცეოდეთ სოფელსა შინა, ხოლო უმეტესად-ღა თქუენდა მიმართ.

რამეთუ არა თუ სხუასა რასამე მივსწერთ თქუენდა, არამედ რომელსაცა-იგი იკითხავთ და რომელიცა-იგი გიცნობიეს; ხოლო ვესავ, ვითარმედ სრულადცა გულისჴმა-ჰყოთ.

ვითარცა-იგი მიცნენით ჩუენ ჟამად-ჟამად, რამეთუ სიქადულ თქუენდა ვართ, ვითარცა თქუენ - ჩუენდა დღესა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა.

და ამით სასოებითა მინდა მისლვად თქუენდა პირველად, რაჲთა მეორე სიხარული გაქუნდეს,

და თქუენ მიერ წარსლვაჲ მაკედონიად და კუალად მაკედონიაჲთ მოსლვად თქუენდავე და თქუენ მიერ წარგზავნად ჰურიასტანად.

ამას უკუე რაჲ განვიზრახვედ, მცირედ რაჲ-მე ნუუკუე შემერაცხა? ანუ რომელსა-ესე ვზრახავ, ჴორციელად-მე რას ვზრახავა, რაჲთა იყოს ჩემ მიერ იგი ჰეჲ ჰე და არაჲ - არა?

ხოლო სარწმუნო არს ღმერთი, რამეთუ სიტყუაჲ იგი ჩუენი, რომელი იყო თქუენდა მიმართ, არა იყო ჰე და არა.

რამეთუ ძე ღმრთისაჲ, იესუ ქრისტე, რომელი ჩუენ მიერ თქუენ შორის იქადაგა ჩემ მიერ, და ტიმოთეს და სილოანეს, არა იყო ჰე და არა, არამედ ჰე იგი მას შინა იქმნა.

რამეთუ რაოდენნი იგი აღთქუმანი ღმრთისანი არიან, მას შინა არს ჰე იგი და მას შინა ამინი ღმრთისა სადიდებელად ჩუენ მიერ.

რომელმან-იგი განმამტკიცნა ჩუენ თქუენ თანა ქრისტეს მიმართ, და ცხებულ გუყვნა ჩუენ ღმერთმან,

და აღგუბეჭდნა ჩუენ და მომცა წინდი იგი სულისაჲ გულთა შინა ჩუენთა.

ხოლო მე მოწამედ ღმერთსა ვხადი სულისა ჩემისა, რამეთუ გერიდებოდე თქუენ და მისთჳს არღარა მოვედ კორინთედ.

არა თუ უფლებთ რას სარწმუნოებასა თქუენსა, არამედ თანა-შემწენი ვართ სიხარულისა თქუენისანი, რამეთუ სარწმუნოებითა სდგათ.

და ესე ვსაჯე თავისა ჩემისა, რაჲთა არა კუალად მწუხარებით მოვიდე თქუენდა.

რამეთუ უკუეთუ მე შეგაწუხნე თქუენ, და ვინ არს იგი, რომელმან მახაროს მე, არა თუ მან, რომელი-იგი შეწუხებულ იყოს ჩემ მიერ?

და მივწერე თქუენდა ესევე, რაჲთა არა, რაჟამს მივიდე, მწუხარებაჲ მაქუნდეს, რომელთაგან ღირდა ჩემდა სიხარული; გესავ თქუენ ყოველთა, რამეთუ სიხარული ჩემი თქუენ ყოველთაჲ არს.

რამეთუ მრავლისაგან მწუხარებისა და შეურვებულისა გულისა მივწერე თქუენდა მრავლითა ცრემლითა, არა რაჲთა შესწუხნეთ, არამედ რაჲთა სცნათ სიყუარული იგი გარდარეული, რომელ მაქუს თქუენდა მიმართ.

ხოლო უკუეთუ ვინმე შემაწუხა, არა მე შემაწუხა, არამედ ზოგს-რაჲმე, რაჲთა არა დაგიმძიმო, - თქუენ ყოველთა.

კმა-არს ეგევითარისა მის შერისხვაჲ ესე მრავალთაჲ.

ხოლო აწ წინააღმდგომი უფროჲსღა თქუენდა მიმადლებად და ნუგეშინის-ცემად, ნუუკუე უმეტესითა მწუხარებითა დაინთქას ეგევითარი იგი.

ამისათჳს გლოცავ თქუენ, განამტკიცეთ მის ზედა სიყუარული.

რამეთუ მი-ვე ამისთჳს-ვწერე, რაჲთა ვცნა გამოცდილებაჲ თქუენი, უკუეთუ ყოვლისათჳს-ძი მორჩილ ხართა?

ხოლო რაჲ-იგი მოჰმადლოთ თქუენ, და მეცა; და რამეთუ მეცა რაჲ-იგი მიმიმადლებიეს, მი-ვე-მიმადლებიეს თქუენ ძლით წინაშე პირსა ქრისტესსა,

რაჲთა არა მივიანგაჰრნეთ ჩუენ ეშმაკისაგან, რამეთუ არა გონებასა მისსა უმეცარ ვართ.

ხოლო მო-რაჲ-ვედ ტროადად სახარებითა ქრისტესითა და კარი განმეღო მე უფლისა მიერ,

არა მაქუნდა ლხინებაჲ სულისა ჩემისაჲ, რამეთუ არა ვპოვე მე ტიტე, ძმაჲ იგი ჩემი, არამედ ვიჯმენ მათგან და გამოვედ მაკედონიად.

ხოლო მადლი ღმერთსა, რომელმან მარადის განმაცხადნის ჩუენ ქრისტეს მიერ და სული იგი მეცნიერებისა მისისაჲ გამოაჩინის ჩუენ მიერ ყოველსა ადგილსა.

რამეთუ ქრისტეს სურნელებანი ვართ ღმრთისა მიერ ცხორებულთა მათ შორის და წარწყმედულთა:

რომელთამე სულად სიკუდილითი სიკუდილად და რომელთამე სულად ცხორებითი ცხორებად. და ამის მიმართ ვინ-მე შემძლებელ არს?

რამეთუ არა ვართ ვითარცა-იგი მრავალნი ვაჭარ სიტყუასა მას ღმრთისასა, არამედ ვითარცა წადიერებისაგან, არამედ ვითარცა ღმრთისაგან, წინაშე ღმრთისა ქრისტეს მიერ ვიტყჳთ.

კუალად ვიწყებთ თავთა თჳსთა წამებად. ანუ გჳჴმს-მე რაჲ, ვითარ-იგი ვიეთმე საწამებელი წიგნი აქუს თქუენდა მიმართ ანუ თუ თქუენგან ეგრეთვე საწამებელი?

ანუ არა წიგნ ჩუენდა თქუენ ხართა უფლისა მიერ, დაწერილ გულთა შინა ჩუენთა, უწყებულ და აღმოკითხულ ყოველთა მიერ კაცთა?

საცნაურ ქმნილ, რამეთუ ხართ წიგნ სამოციქულო ქრისტესა, რომელი იმსახურა ჩუენ მიერ, დაწერილნი არა მელნითა, არამედ სულითა ღმრთისა ცხოველისაჲთა, არა ფიცართა შინა ქვისათა, არამედ ფიცართა შინა გულისა ჴორციელისათა.

ხოლო სასოებაჲ ესევითარი გუაქუს ქრისტეს მიერ ღმრთისა მიმართ.

არა თუ თავით თჳსით შემძლებელ ვართ შერაცხად რასმე, რეცათუ ჩუენგან, არამედ შეძლებაჲ ჩუენი ღმრთისაგან არს,

რომელმან-იგი შემძლებელ მყვნა ჩუენ მსახურებად ახლისა შჯულისა, არა წიგნისა, არამედ სულისა, რამეთუ წიგნი მოაკუდინებს, ხოლო სული აცხოვნებს.

ხოლო უკუეთუ მსახურებაჲ იგი სიკუდილისაჲ, წიგნითა გამოსახული ფიცართა შინა, იქმნა დიდებულ, ვიდრეღა ვერ შემძლებელ იყვნეს ძენი ისრაჱლისანი თუალთა შედგმად პირსა მოსესსა დიდებითა მით პირისა მისისაჲთა, რომელ განქარვებად იყო,

რაოდენ-მე არა უფროჲს მსახურებაჲ იგი სულისაჲ იყოს დიდებით?

რამეთუ უკუეთუ მსახურებაჲ იგი დაშჯისაჲ დიდება, რაოდენ უფროჲს აღემატოს მსახურებაჲ იგი სიმართლისაჲ დიდებითა.

და რამეთუ არღა დიდებულ არს დიდებადი იგი ამით ჯერითა გარდარეულისა მისთჳს დიდებისა.

რამეთუ უკუეთუ განქარვებადი იგი იყო დიდებით, რაოდენ უფროჲს, რომელი-იგი ჰგიეს დიდებით.

ვინაჲთგან უკუე გუაქუს ესევითარი სასოებაჲ, მრავალი გაცხადებულებაჲ ვიჴუმიოთ.

და არა ვითარ-იგი მოსე საფარველი დაიბურის პირსა თჳსსა, რაჲთა არა ხედვიდენ ძენი ისრაჱლისანი დასასრულსა მას განქარვებისასა.

არამედ დაბრმეს გონებანი მათნი, რამეთუ ვიდრე დღენდელად დღედმდე იგივე საბურველი საკითხავსა მას ზედა ძუელისა შჯულისასა ჰგიეს აღუძარცუელად, რამეთუ ქრისტეს მიერ განქარდების.

არამედ დღენდელად დღედმდე, რაჟამს აღმოიკითხვის მოსესთჳს, საბურველი გულსა მათსა ძეს.

ხოლო რაჟამს მოიქცეს უფლისა, მოეძარცუვის საბურველი იგი.

ხოლო უფალი სულ არს; ხოლო სადა სული უფლისაჲ, მუნ აზნაურებაჲ არს.

ხოლო ჩუენ ყოველნი განცხადებულითა პირითა დიდებასა უფლისასა განვიცდით, მასვე ხატსა მივიცვალებით დიდებითი დიდებად, ვითარცა-იგი უფლისაგან სულად.

ამისთჳს მაქუს ჩუენ მსახურებაჲ ესე, ვითარცა შევიწყალენით და არა გუეწყინების,

არამედ განვიშორენით დაფარულნი იგი სირცხჳლისანი და არა ვალთ ჩუენ ვერაგობით, არცა ვზაკუავთ სიტყუასა ღმრთისასა, არამედ განცხადებულებითა ჭეშმარიტებისაჲთა წარუდგინებთ თავთა თჳსთა ყოვლისა მიმართ გონებისა კაცთაჲსა წინაშე ღმრთისა.

ხოლო უკუეთუ არს დაფარულ სახარებაჲ ესე ჩუენი, წარწყმედულთა მათ შორის არს დაფარულ,

რომელთანი-იგი ღმერთმან ამის სოფლისათა დაუბრმნა გონებანი ურწმუნოთანი, რაჲთა არა გამოუბრწყინდეს მათ ნათელი იგი სახარებისა დიდებისა ქრისტესი, რომელი-იგი არს ხატი ღმრთისა უხილავისაჲ.

რამეთუ არა თუ თავთა თჳსთა ვქადაგებთ, არამედ ქრისტესა იესუს, უფალსა; ხოლო თავთა ჩუენთა - მონად თქუენდა იესუჲსთჳს.

რამეთუ ღმერთმან, რომელმან თქუა ბნელისაგან ნათელი გამობრწყინვებად, რომელმან გამოაბრწყინვა გულთა შინა ჩუენთა, განსანათლებელად მეცნიერებისა დიდებისა ღმრთისა წინაშე პირსა იესუ ქრისტესსა.

ხოლო გუაქუს ჩუენ საფასე ესე კეცის ჭურებითა, რაჲთა გარდარეული იგი ძლიერებისაჲ იყოს ღმრთისაჲ და არა ჩუენგან.

ყოველსა შინა ვიჭირვით, არამედ არა იწროება გჳჩნს; წარ-ღათუ-წირულ ვართ, არამედ არა განწირულება გჳჩნს.

დევნულ ღათუ ვართ, არამედ არა დატევებულ ვართ; და-ღათუ-ვრდომილ ვართ, არამედ არა წარწყმედულ ვართ.

მარადის სიკუდილი იგი უფლისა იესუჲსი ჴორცთა შინა ჩუენთა გჳტჳრთავს, რაჲთა ცხორებაჲცა იგი იესუჲსი ჴორცთა ამათ შინა ჩუენთა გამოცხადნეს.

რამეთუ მარადის ჩუენ, ცხოველნი ესე, სიკუდილსა მივეცემით იესუჲსთჳს, რაჲთა ცხორებაჲცა იგი იესუჲსი მოკუდავთა ამათ შინა ჴორცთა ჩუენთა გამოცხადნეს;

ვინაჲცა სიკუდილი ჩუენ თანა შეიქმნების, ხოლო ცხორებაჲ - თქუენ შორის.

ხოლო გუაქუს ჩუენ იგივე სული სარწმუნოებისაჲ, ვითარცა წერილ არს: მრწმენა მე, რომლისათჳსცა ვიტყოდე, და ჩუენცა გურწამს, რომლისათჳსცა ვიტყჳთ.

ესე უწყით, რამეთუ რომელმან აღადგინა უფალი იესუ, ჩუენცა იესუჲს მიერ აღმადგინნეს, წარმადგინნეს თქუენ თანა.

რამეთუ ყოველივე თქუენთჳს არს, რაჲთა მადლი იგი აღემატოს მრავალთათჳს, და მადლობაჲ იგი გარდაერიოს სადიდებელად ღმრთისა.

ამისთჳს არა გუეწყინების, არამედ დაღათუ გარეშე ესე კაცი ჩუენი განიხრწნების, არამედ შინაგანი განახლდების დღითი დღედ.

რამეთუ საწუთროჲ ესე მცირე ჭირი ჩუენი გარდამეტებულსა და გარდარეულსა დიდსა დიდებასა საუკუნესა შეიქმს ჩუენთჳს.

რამეთუ არა ვხედავთ ჩუენ ხილულსა ამას, არამედ უხილავსა მას, რამეთუ ხილული ესე საწუთრო არს, ხოლო არა-ხილული იგი - საუკუნო.

რამეთუ უწყით, ვითარმედ უკუეთუ ქუეყანისა ესე სახლი, საყოფელი ჩუენი, დაირღუეს, აღშენებული ღმრთისა მიერ მაქუს ჩუენ სახლი ჴელით-უქმნელი, საუკუნოჲ ცათა შინა.

და რამეთუ ამას შინა ვკუნესით და საყოფელი იგი ჩუენი ზეცით გამო შემოსად გუსურის;

რომელი-იგი შე-თუ-ვიმოსოთ, არღარა შიშუელ ვიპოვნეთ.

და რამეთუ რომელნი-ესე ვართ საყოფელსა ამას შინა, ვკუნესით და დაგჳმძიმდების, რომელი-ესე არა გუნებავს განძარცუვად, არამედ შემოსად, რაჲთა დაინთქას მოკუდავი იგი ცხორებისაგან.

ხოლო რომელმან-იგი შემქმნნა ჩუენ ამისთჳს მებრვე ღმერთმან, რომელმან მომცა ჩუენ წინდი იგი სულისაჲ.

მინდობილ ვართ უკუე მარადის და უწყით, რამეთუ შემოვედით ჴორცითა ამით და განვიდეთ უფლისა მიერ.

რამეთუ სარწმუნოებით ვიქცევით და არა იჭჳთ.

ხოლო ვიკადრებთ და ჯერ-გჳჩნს უფროჲსღა განსლვაჲ ჴორცთა ამათგან და მისლვად უფლისა.

ამისთჳსცა პატივცემულ ვართ, გინა თუ შემოვიდეთ გინა თუ განვიდეთ, სათნომცა ხოლო ვართ მისა.

რამეთუ ჩუენ ყოველნი განცხადებად ვართ წინაშე საყდართა ქრისტესთა, რაჲთა მოიღოს კაცად-კაცადმან ჴორცთა ამათგან, რაჲცა-იგი ქმნა, გინა თუ კეთილი გინა თუ ბოროტი.

უწყით უკუე შიში უფლისაჲ, კაცთა-მე ვერწმუნნეთა? რამეთუ ღმრთისა წინაშე განცხადებულ ვართ; და ვესავთ გონებათაცა თქუენთა შინა განცხადებად.

და არა თუ კუალად თავთა თჳსთა შეგასწავებთ თქუენ, არამედ მიზეზსა გცემთ თქუენ სიქადულისასა ჩუენთჳს, რაჲთა გაქუნდეს მათდა მიმართ, რომელნი-იგი პირსა წინაშე ხოლო იქადიან და არა გულითაცა.

რამეთუ გინა თუ განვცჳბრდით, - ღმრთისა, გინა თუ განვბრძნდით, - თქუენდა.

რამეთუ სიყუარული იგი ქრისტესი მაწუევს ჩუენ გამორჩევად ამას, ვითარმედ: ერთი იგი ყოველთათჳს მოკუდა, ყოველნივე სამე მოწყდეს.

და ქრისტე ყოველთათჳს მოკუდა, რაჲთა ცხოველნი იგი არღარა თავთა თჳსთათჳს ცხოველ იყვნენ, არამედ მათთჳს მომკუდრისა მის და აღდგომილისა.

ამიერითგან ჩუენ არღარავინ ვიცით ჴორციელად; რამეთუ დაღათუ ვიცოდეთ ქრისტე ჴორციელად, არამედ აწ არღარა ვიცით,

არამედ რაჲ-იგი არს ქრისტეს მიერ ახალი დაბადებული; პირველი იგი წარჴდა, აჰა ესერა იქმნა ყოველივე ახალ.

და ყოველივე ღმრთისა მიერ, რომელმან-იგი დამაგნა ჩუენ თავსა თჳსსა ქრისტე იესუჲს მიერ და მომცა ჩუენ მსახურებაჲ იგი დაგებისაჲ.

რამეთუ ღმერთი იყო ქრისტეს თანა, სოფელი დააგო თავსა თჳსსა და არა შეურაცხნა მათ ცოდვანი მათნი და დადვა ჩუენ თანა სიტყუაჲ იგი დაგებისაჲ.

ქრისტესთჳს უკუე ვციქუთ, ვითარცა ღმერთი გლოცავს ჩუენ მიერ; გევედრებით ქრისტესთჳს: დაეგენით ღმერთსა.

რამეთუ, რომელმან-იგი არა იცოდა ცოდვაჲ, ჩუენთჳს ცოდვაჲ ქმნა, რაჲთა ჩუენ ვიქმნნეთ სიმართლე ღმრთისა მას შინა.

ხოლო თანა-შეგეწევით და გლოცავთ, რაჲთა არა ამაოდ მადლი იგი ღმრთისაჲ შეიწყნაროთ თქუენ.

რამეთუ იტყჳს: ჟამსა შეწყნარებისასა ვისმინე შენი და დღესა ცხორებისასა შეგეწიე შენ. აჰა ესერა, აწ არს ჟამი იგი შეწყნარებისაჲ, აჰა ესერა აწ არს დღე იგი ცხორებისაჲ.

ნურაჲვინ ნურარაჲთ ნუცა ერთსა დაბრკოლებასა ვის სცემთ, რაჲთა არა იგმოს მსახურებაჲ ეგე თქუენი,

არამედ ყოველსა შინა წარუდგინენით თავნი თქუენნი, ვითარცა ღმრთისა მსახურთა, მოთმინებითა მრავლითა, ჭირთა შინა და ურვათა, იწროებათა შინა

და ტანჯვათა, პყრობილებათა შინა და შფოთებათა, შრომითა და მღჳძარებითა, მარხვითა

და სიწმიდითა, მეცნიერებითა და სულგრძელებითა, სიტკბოებითა და სულითა წმიდითა, სიყუარულითა შეუორგულებელითა,

სიტყჳთა ჭეშმარიტებისაჲთა, ძალითა ღმრთისაჲთა, საჭურველითა მით სიმართლისაჲთა მარჯუენისაჲთა და მარცხენისაჲთა,

დიდებითა და გინებითა, გმობითა და ქებითა; ვითარცა მაცთურნი და ჭეშმარიტნი;

ვითარცა უცნაურნი და საცნაურნი; ვითარცა მოსიკუდიდნი, და აჰა ესერა ცხოველ ვართ; ვითარცა სწავლულნი, და არა სიკუდიდნი;

ვითარცა მწუხარენი, და მარადის გჳხარის; ვითარცა გლახაკნი, და მრავალთა განვამდიდრებთ; ვითარცა არარაჲ გუაქუს, და ყოველივე გუაქუს.

პირი ჩუენი აღებულ არს თქუენდა მიმართ, კორინთელნო, და გული ჩუენი განვრცომილ არს.

არა შეიწრებულ ხართ ჩუენ მიერ, არამედ შეიწრებულ ხართ ნაწლევთაგან თქუენთა.

მასვე სასყიდლის კუალად-გებასა, ვითარცა შვილთა გეტყჳ: განვრცენით თქუენცა.

ნუ იქმნებით თანა-მეუღლე ურწმუნოთა, რამეთუ რაჲ მოყუსება არს სიმართლისა და უშჯულოებისა? ანუ რაჲ ზიარებაჲ არს ნათლისა და ბნელისა?

ანუ რაჲ შეტყუება არს ქრისტესი ბელიარის თანა? ანუ რაჲ ნაწილ უც მორწმუნესა ურწმუნოჲსა თანა?

ანუ რაჲ სწორება არს ტაძრისა ღმრთისა კერპთა თანა? რამეთუ თქუენ ტაძარნი ღმრთისა ცხოველისანი ხართ, ვითარცა თქუა ღმერთმან: დავიმკჳდრო და ვიქცეოდი მათ შორის და ვიყო მე მათა ღმერთ და იგინი იყვნენ ჩემდა ერად.

ამისთჳს გამოვედით შორის მათსა და გამოეშორენით, იტყჳს უფალი, და არა-წმიდასა ნუ შეეხებით, და მე შეგიწყნარნე თქუენ.

და ვიყო მე თქუენდა მამა და თქუენ იყვნეთ ჩემდა ძეებ და ასულებ, იტყჳს უფალი ყოვლისა მპყრობელი.

ესე რაჲ უკუე გუქონან აღთქუმანი, საყუარელნო, განვიწმიდნეთ თავნი ჩუენნი ყოვლისაგან შეგინებისა ჴორცთაჲსა და სულისა და აღვასრულებდეთ სიწმიდესა შიშითა ღმრთისაჲთა.

შემინდვეთ ჩუენ: არავის რაჲ ვავნეთ, არავინ განვხრწენით, არავინ მოვიანგაჰრეთ.

არა დასაშჯელად ვიტყჳ, რამეთუ წინაწარ ვთქუ, ვითარმედ: გულთა შინა ჩუენთა ხართ, თანა-მოსიკუდიდ და თანა-ცხორებად.

მრავალი კადნიერებაჲ მაქუს თქუენდა მიმართ, მრავალი სიქადული თქუენთჳს, სავსე ვარ ნუგეშინის-ცემითა, გარდამრევიეს სიხარული ყოველთა ზედა ჭირთა ჩუენთა.

და რამეთუ რაჟამს მოვედით ჩუენ მაკედონიად, არცა ერთი რაჲ ლხინებაჲ აქუნდა ჴორცთა ჩუენთა, არამედ ყოვლითავე ვიჭირვოდეთ: გარეშე - ბრძოლანი, შინაგან - შიშნი.

არამედ რომელმან-იგი ნუგეშინის-სცის მდაბალთა, ნუგეშინის-მცა ჩუენ ღმერთმან მოსლვასა მას ტიტესსა;

არა ხოლო მოსლვითა მისითა, არამედ ნუგეშინის-ცემითა მით, რომლითა ნუგეშინის-ცემულ იქმნა თქუენ ზედა: მითხრობდა ჩუენ თქუენსა მას სურვილსა, თქუენსა მას გოდებასა, თქუენსა მას შურსა ჩუენთჳს, ვიდრეღა მე უფროჲსად განვიხარე.

რამეთუ დაღათუ შეგაწუხენ თქუენ წიგნითა მით, არა ვინანი, დაღათუმცა ვინანდი; ვხედავ, რამეთუ წიგნმან მან დაღათუ შეგაწუხნა თქუენ, ჟამ ერთ.

აწ მიხარის, არა თუ რომელ შესწუხენით, არამედ რამეთუ შესწუხენით სინანულად; და რამეთუ ღმრთისათჳს შესწუხენით, რაჲთა არარაჲთ იზღვინეთ ჩუენგან.

რამეთუ ღმრთისა მიერი იგი მწუხარებაჲ სინანულისა ცხორებისასა შეუნანებელსა შეიქმნს, ხოლო სოფლისა ამის მწუხარებაჲ სიკუდილსა შეიქმს.

რამეთუ აჰა ესერა მანვე ღმრთისა მიერმან მწუხარებამან მაგან თქუენმან რაოდენი შექმნა თქუენ შორის სწრაფაჲ, რაოდენი სიტყჳს-გებაჲ, რაოდენი შერისხვაჲ, რაოდენი შიში, რაოდენი სურვილი, რაოდენი შური, რაოდენი შურის-გებაჲ, რაოდენი მომადლებაჲ, გინა რაოდენი ლხინი! ყოველსა შინა წარუდგინენით თავნი თქუენნი წმიდად საქმესა მას.

და ღაცათუ მივწერე თქუენდა, გარნა არა სამე მავნებელისა მისთჳს, არცა ვნებულისა, არამედ ამისთჳს, რაჲთა გამოჩნდეს მოსწრაფებაჲ თქუენი ჩუენდა მომართ წინაშე ღმრთისა.

ამისთჳს ნუგეშინის-ცემულ ვართ ნუგეშინის-ცემასა მას თქუენსა ზედა; უმეტესადღა და უფროჲს განვიხარეთ სიხარულსა მას ზედა ტიტესსა, რამეთუ განსუენებულ არს სული მისი თქუენ ყოველთაგან.

რამეთუ რაჲცა-იგი მისა მიმართ ვიქადე თქუენთჳს, არა მრცხუენა, არამედ ვითარცა ყოველსავე ჭეშმარიტებით გეტყოდეთ თქუენ, ეგრეთცა სიქადული იგი ჩუენი ტიტეს მიმართ ჭეშმარიტ იქმნა.

და მოწყალებაჲ მისი უმეტესადღა თქუენდა მიმართ არს, მოეჴსენების თქუენ ყოველთა იგი მორჩილებაჲ, ვითარ-იგი შიშით და ძრწოლით შეიწყნარეთ იგი.

მიხარის, რამეთუ ყოვლითავე კადნიერ ვარ თქუენ შორის.

ხოლო გაუწყებ თქუენ, ძმანო, მადლსა მას ღმრთისასა, რომელი-იგი მოცემულ არს ეკლესიათა მაკედონიაჲსათა,

რამეთუ მრავალმან მან გამოცდილებამან ჭირისამან და უმეტესმან სიხარულმან მათმან და დიდძალმან სიგლახაკემან მათმან გადაჰმატა სიმდიდრესა მას უხუებისა მათისასა;

რამეთუ მსგავსად ძალისა მათისა, ვეწამები, და უფროჲს ძალისაცა ნეფსით თჳსით.

მრავლითა ვედრებითა გუევედრნეს მადლსა მას და ზიარებასა მსახურებისასა წმიდათა მიმართ.

და არა ხოლო ვითარ-იგი ვესევდით, არამედ თავნი თჳსნი მისცნეს პირველად უფალსა და მერმე ჩუენ ნებითა ღმრთისაჲთა.

რაჲთა ვჰლოცვიდეთ ჩუენ ტიტეს, რაჲთა ვითარცა-იგი წინაწარ იწყო, ეგრეთვე აღასრულოს თქუენდა მიმართ ესეცა მადლი.

არამედ ვითარცა-იგი ყოველსა შინა წარემატებით: სარწმუნოებითა და სიტყჳთა და მეცნიერებითა და ყოვლითა მოსწრაფებითა და ჩუენ მიერითა მით თქუენ შორის სიყუარულითა, რაჲთა ამითცა მადლითა აღემატნეთ.

არა თუ ბრძანებით გეტყჳ, არამედ სხუათა მოსწრაფებისათჳს თქუენისა მისცა სიყუარულისა გულითადობასა გამოვიცდი.

რამეთუ იცით მადლი იგი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, რამეთუ თქუენთჳს დაგლახაკნა მდიდარი იგი, რაჲთა თქუენ მისითა მით სიგლახაკითა განჰმდიდრდეთ.

და ამისათჳს გაზრახებ, რამეთუ ესე უმჯობეს არს თქუენდა, რომელთა-ეგე არა ხოლო თუ ყოფად, არამედ ნებადცა წინაწარ იწყეთ შრანდითგან.

ხოლო აწ ესერა ყოფადცა აღასრულეთ, რაჲთა ვითარცა-იგი გულს-მოდგინებაჲ ნებისათჳს, ეგრეთცა აღსრულებაჲ მისგან, რომელი-იგი გაქუს.

რამეთუ უკუეთუ გულსმოდგინებაჲ იგი წინა ძეს, რაჲცა-იგი ვის აქუს, შეწირულ არს, არა რომელი-იგი არა აქუს.

რამეთუ არა, რაჲთა სხუათა ლხინი, ხოლო თქუენ ჭირი, არამედ განსწორებით.

ამას ჟამსა თქუენი იგი ნამეტნავი მათისა ნაკლულევანებისა, რაჲთა მათიცა იგი ნამეტნავი იყოს თქუენისა მის ნაკლულევანებისა, რაჲთა იყოს განსწორებულ.

ვითარცა წერილ არს: რომელმან ფრიად მიიღო, არაჲ ემატა, და რომელმან მცირედ, არაჲ დააკლდა.

ხოლო მადლი ღმერთსა, რომელმან მოსცა იგივე სწრაფაჲ თქუენთჳს გულსა ტიტესსა.

რამეთუ ვედრებაჲ იგი შეიწყნარა და უმოსწრაფეს რაჲ იყო, ნეფსით თჳსით განვიდა თქუენდა მიმართ.

და მის თანა მივავლინეთ ძმაჲ, რომლისა-იგი ქებაჲ სახარებასა შინა ყოველთა მიერ ეკლესიათა,

და არა ხოლო თუ ესე, არამედ ჴელთ-დასხმითაცა იკურთხა ეკლესიათაგან თანა-გუნდად ჩუენდა მადლითა ამით, რომელი იმსახურების ჩუენ მიერ თავადისა უფლისა სადიდებელად გულს-მოდგინებისა თქუენისათჳს.

ვერიდებით ამას, ნუ ვინმე გუგმობდეს ჩუენ სიმტკიცისა ამისათჳს, რომელი იმსახურების ჩუენ მიერ.

რამეთუ წინაწარ განვიზრახავთ კეთილსა, არა ხოლო წინაშე უფლისა, არამედ წინაშე კაცთაცა.

და ამათ თანა მივავლინეთ ძმაჲ ჩუენი, რომელი გამოგუეცადა მრავალსა შინა მრავალ-გზის, და არს იგი მოსწრაფე, ხოლო აწ ფრიად უმოსწრაფეს სასოებითა მრავლითა თქუენდა მიმართ.

გინა თუ ტიტესთჳს, საქმისა ზიარისა მის ჩუენისა და თქუენისა შემწისა, გინა თუ ძმანი ჩუენნი, მოციქულნი ეკლესიათანი, დიდებანი ქრისტესნი.

აწ უკუე გამოჩინებაჲ იგი სიყუარულისა თქუენისაჲ და ჩუენისა სიქადულისაჲ თქუენთჳს მათა მიმართ აჩუენეთ წინაშე პირსა ეკლესიათასა.

რამეთუ მსახურებისა მისთჳს წმიდათაჲსა ნამეტნავ არს ჩემდა მიწერად თქუენდა.

რამეთუ ვიცი გულს-მოდგინებაჲ თქუენჲ, რომელი-იგი თქუენთჳს ვიქადე მაკედონელთა თანა, ვითარმედ აქაიაჲ განმზადებულ არს შრანდითგან, და თქუენმან მან შურმან აღაბაძვნა მრავალნი.

ხოლო მივავლინენ ძმანი, რაჲთა არა სიქადული იგი ჩუენი თქუენთჳს ცუდ იყოს ამის ჯერისათჳს, რაჲთა, ვითარცა-იგი ვიტყოდე, განმზადებულ იყვნეთ.

ნუ-უკუე, მო-რაჲ-ვიდენ ჩემ თანა მაკედონელნი და გპოვნენ თქუენ განუმზადებელნი, მრცხუენოდის ჩუენ, რაჲთა არა გეტყოდით თქუენ, - ამის ჯერისათჳს სიქადულისა. 5. უმჯობესად უკუე შევჰრაცხე, რაჲთა ვევედრო ძმათა, რაჲთა წინაწარ მივიდენ თქუენდა და წინაწარ განგაკრძალნენ და დაამტკიცონ პირველ აღთქუმული იგი ევლოგიაჲ თქუენი, რაჲთა ესე განმზადებულ იყოს, ვითარცა ევლოგიაჲ და არა ვითარცა ანგაჰრებაჲ.

ხოლო ესე: რომელმან სთესოს რიდობით, რიდობითცა

კაცად-კაცადსა ვითარცა გამოურჩევიეს გუმოიმკოს, და რომელმან სთესოს კურთხევით, კურთხევითცა მოიმკოს. ლითა, ნუ მწუხარებით, ნუცა უნებლებით; რამეთუ მხიარულებით მისაცემელი უყუარს უფალსა.

ხოლო ძალ-უც ღმერთსა ყოველივე საჴმარი გარდამატებად თქუენდა, რაჲთა ყოველსა შინა მარადის ყოველივე უნაკლულოდ გაქუნდეს, და ჰმატებდეთ ყოველსა ზედა საქმესა კეთილსა.

ვითარცა წერილ არს: განაბნია და მისცა იგი გლახაკთა, და სიმართლე მისი ჰგიეს უკუნითი უკუნისამდე.

ხოლო რომელმან იგი მოსცის თესლი მთესვარსა და პური საზრდელად, მოგეცინ და განამრავლენ თესლი თქუენი და აღაორძინენ ნაყოფი სიმართლისა თქუენისაჲ.

ყოველსა შინა განგამდიდრენინ ყოვლითა უხუებითა, რომელი-იგი შეიქმნების ჩუენ მიერ სამადლობელად ღმრთისა.

რამეთუ მსახურებაჲ ესე შესაწირავისაჲ ამის არა თუ აღმავსებელ ხოლო არს ნაკლულევანებისა მის წმიდათაჲსა, არამედ აღმატებაცა მრავალთათჳს სამადლობელად ღმრთისა.

გამოცდილებითა მით ამის მსახურებისაჲთა ადიდებდით ღმერთსა, დამორჩილებითა მით აღსარებისა თქუენისაჲთა სახარებასა მას ქრისტესსა და უხუებითა მით ზიარებისაჲთა მათდა მიმართ და ყოველთა.

და მათი იგი ლოცვაჲ თქუენთჳს, ჰსურის მათ თქუენდა გარდარეულისა მისთჳს მადლისა ღმრთისა, რომელ არს თქუენ ზედა.

ხოლო მადლი ღმერთსა გამოუთქუმელთა მათ ნიჭთა მისთა ზედა.

მე, თავადი პავლე, გლოცავ თქუენ სიმშჳდითა მით და სახიერებითა ქრისტესითა, რომელი-ესე პირისპირ მდაბალ თქუენ შორის, ხოლო შორით ვიკადრებ თქუენდა მიმართ.

ხოლო გლოცავ, რაჲთა არა პირისპირ ვიკადრო სასოებით, გინა შე-რაჲმე-ვჰრაცხო კადრებად ვიეთმე ზედა, რომელთა ვჰგონიეთ ჩუენ, ვითარცა ჴორციელად მავალნი.

რამეთუ ჴორციელად თუ ვიქცევით, არამედ არა ჴორციელად განწესებულ ვართ.

რამეთუ საჭურველი ჩუენისა მის მჴედრობისაჲ - არა ჴორციელ არს, არამედ ძლიერ ღმრთისა მიერ დასარღუეველად ძნელოვანთა, გულის სიტყუათა დავარღუევთ

და ყოველსა სიმაღლესა, ამაღლებულსა მეცნიერებასა ზედა ღმრთისასა, და წარმოვსტყუენავთ ყოველსავე ცნობასა მორჩილებად ქრისტესა,

და განმზადებულად გუაქუს შურის-გებად ყოვლისა ურჩებისა, რაჟამს აღესრულოს თქუენი ეგე მორჩილებაჲ.

კაცად-კაცადისა პირსა ხედევდით. ვინ-იგი ესავს თავსა თჳსსა ქრისტესა ყოფად, ესე განიზრახენ კუალად თავით თჳსით, რამეთუ ვითარცა იგი ქრისტესი არს, ეგრეთცა ჩუენ ქრისტესნი.

რამეთუ, უკუეთუ უმეტეს რაჲ ვიქადო ჴელმწიფებისა ამის ჩუენისა-თჳს, რომელი მომცა ჩუენ უფალმან აღსაშენებელად და არა დასარღუეველად თქუენდა, არა მრცხუენეს,

ხოლო, რაჲთა არა საგონებელ ვიქმნა, ვითარმედ გაშინებ რასმე თქუენ წიგნითა ამით.

რამეთუ იტყჳს, ვითარმედ: წიგნები ესე რეცა მძიმე და ძლიერ, ხოლო მოსლვაჲ ჴორცითა უძლურ, და სიტყუაჲ შეურაცხ.

და ესე განიზრახე ეგევითარმან მან, რამეთუ ვითარცა-იგი ვართ სიტყჳთა წიგნებისაჲთა შორით, ეგრეთცა მახლობელად საქმითა.

რამეთუ ვერ ვიკადრებთ თავთა თჳსთა განკითხვად გინა შეტყუებად ვიეთმე თანა, რომელნი-იგი თავთა თჳსთა ეწამებიან. არამედ იგინი თჳთ თავთა თჳსთა განიზომენ და თანა-შეატყუებენ თავთა თჳსთა თავით თჳსით და ვერ გულისჴმა-ჰყოფენ.

ხოლო ჩუენ არა უსაზომოდ ვიქადოთ, არამედ საზომითა მით წესისაჲთა, რომელი-იგი განგჳყო ჩუენ ღმერთმან საზომითა მით მიწდომად ვიდრე
თქუენდამდე. 14. რამეთუ არა ვითარცა ვერ მიწდომილნი თქუენდა მიმართ. უმეტეს განვირთხამთ თავთა თჳსთა, რამეთუ ვიდრე თქუენდამდეცა მივსწუეთით სახარებითა ქრისტესითა.

არა უსაზომოდ მოქადულნი სხჳსა შრომილსა ზედა, არამედ სასოებაჲ გუაქუს ჩუენ აღორძინებულისა მის სარწმუნოებისა თქუენისა თქუენ შორის განდიდებად კანონისაებრ ჩუენისა ნამეტნავად,

მიერ კერძო თქუენსა სახარებად არა სხჳსა კანონსა ზედა მზასა სიქადულად.

ხოლო რომელი-იგი იქადოდის, უფლისა მიერ იქადოდენ.

რამეთუ არა რომელი-იგი თავსა თჳსსა ეწამებოდის, იგი არს გამოცდილი, არამედ რომელსა-იგი უფალი ეწამოს.

ჯერ-იყო, თავს-თუმცა-იდევით ჩემი მცირედ უგუნურებისაჲ, არამედ თავს-ცა-იდვათ ჩემი,

რამეთუ გაშურებ თქუენ ღმრთისა შურსა, რამეთუ მიგათხოვენ თქუენ ერთსა მამაკაცსა ქალწულად წმიდად წარდგინებად ქრისტესა.

ხოლო მეშინის, ნუუკე ვითარცა-იგი გუელმან აცთუნა ევა ზაკულებითა თჳსითა, ეგრეთცა განხრწნნეს გონებანი თქუენნი სიწრფოებისაგან ქრისსტეს მიმართ.

უკუეთუ რომელი-იგი მოვიდეს და სხუასა იესუს ქადაგებდეს, რომელი არა ვქადაგეთ, გინა სხუაჲ სული მოაქუნდეს, რომელი არა მიიღეთ, გინა სახარებაჲ სხუაჲ, რომელი არა შეიწყნარეთ, კეთილად სამე ჰყავთ.

რამეთუ ვჰგონებ, ვითარმედ არარაჲ დავაკლდი ფრიად მოციქულთა მათ.

და დაღათუ უცებ ვარ სიტყჳთა, არამედ არა ცნობითაცა, არამედ ყოვლითავე განვცხადენით ყოველსა შინა თქუენდა მიმართ.

ანუ ცოდვაჲ-მე რაჲ ვქმენა, რამეთუ თავი თჳსი დავიმდაბლე, რაჲთა თქუენ აჰმაღლდეთ, რამეთუ უსასყიდლოდ სახარებაჲ იგი ღმრთისაჲ გახარე თქუენ?

სხუანი ეკლესიანი წარმოვტყუენენ და მოვიღე საგზალი თქუენდა სამსახურებელად; და მო-რაჲ-ვედ თქუენდა და ნაკლულევან ვიქმენ, არავე-რაჲ ვის თქუენგანსა დაუმძიმე.

რამეთუ ნაკლულევანებაჲ ჩემი აღავსეს ძმათა, მო-რაჲ-ვიდეს მაკედონიაჲთ; და ყოვლითავე დაუმძიმებელად თქუენდა თავი ჩემი დავიმარხე და დავიმარხო.

არს ჭეშმარიტებაჲ ქრისტესი ჩემ თანა, ვითარმედ სიქადული ესე არა დაეყენოს ჩემდა მომართ ადგილთა მათ აქაიაჲსათა.

რაჲსათჳს-მე? რამეთუ არა მიყუართ თქუენ? ღმერთმან იცის. ხოლო რომელსა-ესე ვჰყოფ, და ვ

რაჲთა წარვჰკუეთო მიზეზი, რომელთა-იგი ჰნებავს მიზეზი, რაჲთა, რომლითა-იგი იქადიან, იპოვნენ ვითარცა-იგი ჩუენ.

რამეთუ ეგევითარნი იგი ცრუ-მოციქულნი, მუშაკნი ზაკულნი, გარდაიცვალნიან მოციქულად ქრისტესად.

და არა საკჳრველ არს, რამეთუ თჳთ იგიცა ეშმაკი იცვალვისვე ანგელოზად ნათლისა.

არა უკუე დიდ არს, მსახურნიცა თუ მისნი გარდაიცვალნენ ვითარცა მსახურნი სიმართლისანი, რომელთა აღსასრული იყოს საქმეთა მათთაებრ.

კუალად ვიტყჳ: ნუ ვინმე უგუნურად შემრაცხოს მე, უკუეთუ არა, მაშა ვითარცა უგუნური თავს-მიდევით მე, რაჲთა მეცა მცირედ რაჲმე ვიქადო.

რომელსა ესე-ვიტყჳ, არა ვიტყჳ უფლისა მიერ, არამედ ვითარცა უგუნურებით ჯერითა ამით სიქადულისაჲთა.

ვინაჲთგან მრავალნი იქადიან ჴორციელად, მეცა ვიქადოდი.

რამეთუ კეთილად თავს-იდვათ უგუნურთაჲ გონიერთა მაგათ:

რამეთუ თავსცა-იდებთ, უკუეთუ ვინმე დაგიმონებს, უკუეთუ ვინმე შეგჭამს, უკუეთუ ვინმე მიგიღებს, უკუეთუ ვინმე ამაღლდების თქუენ-ზედა, უკუეთუ ვინმე პირსა გცემს.

საკდემელად თქუენდა გეტყჳ, ვითარმედ ჩუენ რეცა მოუძლურდით; რომლითა-იგი ვინმე იკადრებს სიქადულსა, უგუნურებით ვიტყჳ, ვიკადრო მეცა.

ებრაელ თუ არიან? მეცა. ისრაიტელ თუ არიან? მეცა. ნათესავნი თუ აბრაჰამისნი არიან? მეცა;

მსახურნი თუ ქრისტესნი არიან? უუგუნურესადრე ვიტყჳ: უფროჲსღა მე; შრომითა უმეტეს, ტანჯვითა უმეტეს, პყრობილებითა გარდარეულად, სიკუდილთა შინა მრავალ-გზის.

ჰურიათაგან ხუთ-გზის ორმეოცსა ერთი მოკლებული ცემაჲ მოვიღე.

სამ-გზის კუერთხითა ვიეც, ერთ-გზის ქვითა განვიტჳნე, სამ-გზის ნავი დამექცა, ღამე და დღე უფსკრულთა შინა დავყავ.

გზისა სლვანი მრავალ-გზის, ჭირნი მდინარეთანი, ჭირნი ავაზაკთანი, ჭირნი ნათესავთაგან, ჭირნი წარმართთაგან, ჭირნი ქალაქთა შინა, ჭირნი უდაბნოთა ზედა, ჭირნი ზღუათა შინა, ჭირნი ძმათა-მტყუვართაგან,

შრომითა და რუდუნებითა, მღჳძარებითა მრავალ-გზის, შიმშილითა და წყურილითა, მარხვითა მრავალ-გზის, ყინელითა და შიშლოებითა.

გარეშე მისა, რომელი მოიწევის ჩემ ზედა დღითი დღედ, ზრუნვაჲ ყოველთა ეკლესიათაჲ.

ვინ უძლურ არნ, და მე არა უძლურ ვიყვი? ვინ დაჰბრკოლდებინ, და მე არა ვჴურვიდი?

უკუეთუ ჯერ-არს სიქადული, უძლურებისა ჩემისასა ვიქადოდი.

ღმერთმან და მამამან უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესმან იცის, რომელი-იგი არს კურთხეულ უკუნისამდე, რამეთუ არა ვტყუი.

დამასკეს შინა მთავარსა არეტა მეფისასა მოეცვა ქალაქი დამასკელთაჲ, შეპყრობაჲ ჩემი უნდა;

და სარკუმლით სარგნითა გარდავჰჴედ ზღუდესა და განვერი ჴელთაგან მისთა.

უკუეთუ სიქადული ჯერ-არს, შე-არა-ჰგავს ჩემდა, ხოლო მოვიდე ხილვასა და გამოცხადებასა უფლისასა.

ვიცი კაცი ქრისტეს მიერ უწინარეს ათოთხმეტისა წლისა, გინა თუ ჴორცითა, არა ვიცი, გინა თუ თჳნიერ ჴორცთასა, არა ვიცი, ღმერთმან იცის, აღიტაცა ესევითარი კაცი ვიდრე მესამედ ცადმდე.

და ვიცი ესევითარი კაცი, გინა თუ ჴორცითა გინა თუ გარეშე ჴორცთასა, არა ვიცი, ღმერთმან იცის,

რამეთუ მიიტაცა სამოთხედ და ესმნეს უთქუმელნი სიტყუანი, რომელ არა ჯერ-არიან კაცთა სიტყუად.

ესევითარისათჳს ვიქადი; ხოლო თავისა ჩემისათჳს არა ვიქადი, გარნა უძლურებათა შინა ჩემთა.

ხოლო უკუეთუ მინდეს სიქადულის, არა ვიყო უგუნურ, რამეთუ ჭეშმარიტი ვთქუა; ხოლო ვერიდები, ნუ ვინმე ჩემდა შეჰრაცხოს, რომლისათჳს-ესე მხედავს მე გინა თუ ესმის რაჲმე ჩემგან.

და გარდარეულებითა ამით გამოცხადებათაჲთა რაჲთა არა აღვიმაღლო, მომეცა მე საწერტელი ჴორცთაჲ-ანგელოზ სატან, რაჲთა დამქენჯნიდეს მე, რაჲთა არა აღვიმაღლო.

და ამისთჳს სამ-გზის ვევედრე უფალსა, რაჲთა განმაშოროს ჩემგან.

და მრქუა: კმა არს შენდა მადლი ჩემი, რამეთუ ძალი ჩემი უძლურებასა შინა სრულ იქმნების, უმჯობესღა უკუე და უფროჲს ვიქადი უძლურებათა შინა ჩემთა, რაჲთა დაიმკჳდროს ჩემთანა ძალმან ქრისტესმან.

ამისთჳს სათნო-მიჩნს უძლურებათა შინა, გინებათა, ჭირთა, დევნულებათა და იწროებათა ქრისტესთჳს, რამეთუ რაჟამს მოუძლურდე, მაშინ განვძლიერდები.

ვიქმენ უგუნურ სიქადულისათჳს. რამეთუ თქუენ მაიძულეთ მე. რამეთუ ჯერ-იყო ჩემდა, რაჲთამცა თქუენ მეწამენით მე, რამეთუ არარაჲთ დავაკლდი ფრიად მოციქულთა მათ, დაღათუ არარაჲ ვარ.

არამედ სასწაული იგი მოციქულისაჲვე იქმნა თქუენ შორის ყოვლითა მოთმინებითა, სასწაულებითა და ნიშებითა და ძალითა.

რამეთუ რაჲ არს, რომლითა-იგი იძლიენით უფროჲს სხუათა მათ ეკლესიათა, გარნა თუ, რამეთუ მე თჳთ არარაჲ დაგიმძიმე თქუენ? მომმადლეთ მე შეცოდებაჲ ესე.

აჰა ესერა მესამედ განმზადებულ ვარ მისლვად თქუენდა და არავე დაგიმძიმო თქუენ, რამეთუ არა ვეძიებ თქუენსა, არამედ თქუენ. რამეთუ არა შვილნი მამა-დედათა უუნჯებედ, არამედ მამა-დედანი შვილთა.

ხოლო მე ჯეროვნად განვილიო და განვკფდე სულთა თქუენთათჳს; რაოდენ უფროჲს მიყუართ თქუენ, უმცირეს გიყუარ მე.

იყავნ უკუე, რამეთუ მე თჳთ არაჲ დაგიმძიმე თქუენ; არამედ ვიყავ მეცნიერ და ზაკუვით მოგიყვანენ თქუენ.

ნუუკუე რომელი-იგი მივავლინე თქუენდა, მის მიერ მო-მე რაჲ-გაანგაჰრე თქუენ?

ვჰლოცევდ ტიტეს და თანამივაყვანე ძმაჲ: ნუ მო-მე რაჲ-გხუეჭა ტიტე? ანუ არა მითვე სულითა ვიდოდეთა? ანუ არა მათვე კუალთა შეუდეგითა?

კუალად გგონიეს, ვითარმედ თქუენ სიტყუას-გიგებთ. წინაშე ღმრთისა ქრისტეს მიერ ვიტყჳთ, ხოლო ყოველივე, საყუარელნო, თქუენისა აღშენებისათჳს არს.

რამეთუ მეშინის, ნუუკუე მოვიდე და არა ვითარ-იგი მნებავს, გპოვნე თქუენ, და მე გეპოო თქუენ, ვითარ-იგი თქუენ არა გნებავს, ნუუკუე იყვნენ თქუენ შორის ჴდომაჲ და შური, გულის წყრომანი, ძჳრის ზრახვანი, წვალებანი, ცუნდრუკებანი, განლაღებანი, შფოთებანი.

ნუ კუალად, მო-რაჲ-ვიდე, დამამდაბლოს მე ღმერთმან ჩემმან თქუენდა მიმართ, და ვეგლოვდე მრავალთა წინაწარ შეცოდებულთა მათ და არა შენანებულთა არა-წმიდებასა მათსა ზედა, სიძვასა და სიბილწესა, რომელ ქმნეს.

აჰა ესერა მესამედ მოვალ თქუენდა. პირითა ორისა და სამისა მოწამისაჲთა დაემტკიცების ყოველი სიტყუაჲ.

წინაწარ ვთქუ და აწცა წინაწარ ვიტყჳ, ვითარცა-იგი პირისპირ მეორედ მაშინ, და აწ შორით მივსწერ წინაწარ შეცოდებულთა მათდა და სხუათა ყოველთა: და რამეთუ უკუეთუ მოვიდე კუალად, არღარაჲ ვჰრიდო.

ვინაჲთგან გამოცდასა ეძიებთ მისსა, რომელი-იგი ჩემ მიერ იტყჳს ქრისტე; რომელი-იგი თქუენდა მიმართ არა უძლურ არს, არამედ ძლიერ თქუენ შორის.

რამეთუ დაღაცათუ ჯუარს-ეცუა უძლურებით, არამედ ცხოველ არს ძალითა ღმრთისაჲთა; და რამეთუ ჩუენცა უძლურ ვართ მისა მიმართ, არამედ ვცხონდეთ მის თანა ძალისაგან ღმრთისა თქუენითურთ.

თავნი თჳსნი გამოიცადენით, უკუეთუ ხართ სარწმუნოებასა შინა. თავნი თჳსნი განიკითხენით. ანუ არა უწყნითა თავნი თჳსნი, რამეთუ იესუ ქრისტე თქუენ შორის არს? გარნა თუ გამოუცდელ რაჲმე ხართ.

ხოლო ვესავ, ვითარმედ სცნათ, რამეთუ ჩუენ არა ვართ გამოუცდელ.

ხოლო ვილოცავ ღმრთისა მიმართ, რაჲთა არარაჲ ბოროტი გიყოს თქუენ, რაჲთა არა ჩუენ გამოცდილად გამოვჩნდეთ; არამედ რაჲთა თქუენ კეთილი ჰქმნეთ, ხოლო ჩუენ ვითარცა გამოუცდელნი ვიყვნეთ.

რამეთუ არა ჴელ-გუეწიფების ჭეშმარიტებისა ძჳრის სიტყუად, არამედ ჭეშმარიტებისა კერძო.

რამეთუ გჳხარის, რაჟამს ჩუენ უძლურ ვიყვნეთ, ხოლო თქუენ ძლიერ იყვნეთ; რამეთუ ამასცა ვილოცავთ, თქუენსა დამტკიცებასა.

და ამისთჳს ამას შორით მივსწერ, რაჲთა მი-რაჲ-ვიდე, არა თუალ-უხუავად ვიჴუმიო ჴელმწიფებისა მისებრ, რომელ მომცა მე უფალმან აღსაშენებელად და არა დასარღუეველად.

ამიერითგან, ძმანო, გიხაროდენ, განმტკიცენით, ნუგეშინის-ცემულ იქმნენით, ნუგეშინის-სცემდით, მასვე ზრახევდით, მშჳდობასა ჰყოფდით; და ღმერთი სიყუარულისა და მშჳდობისაჲ იყავნ თქუენ თანა.

მოიკითხევდით ურთიერთას ამბორის-ყოფითა წმიდითა. გიკითხვენ თქუენ წმიდანი ყოველნი.

მადლი უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესი, და სიყუარული ღმრთისა და მამისაჲ, და ზიარებაჲ სულისა წმიდისაჲ თქუენ ყოველთა თანა. ამინ.