Скрыть
10:1
10:6
10:9
10:11
10:12
10:14
10:16
Глава 11 
11:1
11:4
11:7
11:9
11:11
11:12
11:14
11:16
11:17
11:19
11:20
11:21
11:23
11:26
11:28
11:30
11:33
Глава 12 
12:2
12:3
12:4
12:5
12:6
12:7
12:8
12:10
12:11
12:12
12:16
12:18
12:20
12:21
Глава 13 
13:3
13:6
13:7
13:8
13:9
13:13
Церковнославянский (рус)
Са́мъ же а́зъ Па́велъ молю́ вы кро́тостiю и ти́хостiю Христо́вою, и́же въ лице́ у́бо смире́нъ въ ва́съ, не сы́й же у ва́съ дерза́ю въ ва́съ.
Молю́ же, да не при­­су́щъ дерза́ю надѣ́янiемъ, и́мже помышля́ю смѣ́ти на нѣ́кiя непщу́ющыя на́съ я́ко по пло́ти ходя́щихъ.
Во пло́ти бо ходя́ще, не по пло́ти во­и́н­ствуемъ:
ору́жiя бо во́ин­ства на́­шего не плотска́я, но си́льна Бо́гомъ на разоре́нiе тве́рдемъ: помышле́нiя низлага́юще,
и вся́ко воз­ноше́нiе взима́ющееся на ра́зумъ Бо́жiй, и плѣня́юще вся́къ ра́зумъ въ послуша́нiе Христо́во,
и въ гото́вости иму́ще от­мсти́ти вся́ко преслуша́нiе, егда́ испо́лнит­ся ва́­ше послуша́нiе.
Я́же ли предъ лице́мъ, зрите́? [Зач. 190.] А́ще кто́ надѣ́ет­ся себе́ Христо́ва бы́ти, да помышля́етъ па́ки от­ себе́, зане́, я́коже о́нъ Христо́въ, та́кожде и мы́ Христо́вы.
А́ще бо и ли́шше что́ похвалю́ся о вла́сти на́­шей, ю́же даде́ на́мъ Госпо́дь въ созда́нiе, а не на разоре́нiе ва́­ше, не постыжу́ся.
[Но] да не явлю́ся, я́ко страшя́ ва́съ посла́ньми.
Я́ко посла́нiя у́бо, рече́, тя́жка и крѣ́пка, а при­­ше́­ст­вiе тѣ́ла не́мощно, и сло́во уничиже́н­но:
сiе́ да помышля́етъ таковы́й, я́ко я́цы же есмы́ сло́вомъ посла́нiй, от­стоя́ще, такові́и и ту́ су́ще есмы́ дѣ́ломъ.
Не смѣ́емъ бо суди́ти {присовокупля́ти}, или́ при­­кла́довати себе́ ины́мъ хва́лящымъ себе́ самѣ́хъ: но са́ми въ себѣ́ себе́ измѣря́юще, и при­­лага́юще себе́ сами́мъ себѣ́, не разумѣва́ютъ.
Мы́ же не въ безмѣ́рная похва́лимся, но по мѣ́рѣ пра́вила, его́же раздѣли́ на́мъ Бо́гъ мѣ́ру, достиза́ти да́же и до ва́съ.
Не я́ко бо не дося́жуще до ва́съ, па́че простира́емъ себе́, да́же бо и до ва́съ достиго́хомъ благовѣ́стiемъ Христо́вымъ:
не въ безмѣ́рная хва́лящеся въ чужди́хъ трудѣ́хъ, упова́нiе же иму́ще, расту́щей вѣ́рѣ ва́­шей, въ ва́съ велича́тися по пра́вилу на́­шему изоби́лно,
во е́же и въ да́льшихъ ва́съ [страна́хъ] благовѣсти́ти, не чужи́мъ пра́виломъ въ гото́выхъ похвали́тися.
Хваля́йся же, о Го́сподѣ да хва́лит­ся:
не хваля́й бо себе́ се́й иску́сенъ, но его́же Бо́гъ восхваля́етъ.
[Зач. 191.] О, да бы́сте ма́ло потерпѣ́ли безу́мiю мо­ему́! Но и потерпи́те мя́.
Ревну́ю бо по ва́съ Бо́жiею ре́вностiю: обручи́хъ бо ва́съ еди́ному му́жу дѣ́ву чи́сту предста́вити Христо́ви.
Бою́ся же, да не ка́ко, я́коже змі́й Е́ву прельсти́ лука́в­ст­вомъ сво­и́мъ, та́ко истлѣ́ютъ [и] ра́зумы ва́ши от­ простоты́, я́же о Христѣ́.
А́ще бо гряды́й ина́го Иису́са проповѣ́даетъ, его́же не проповѣ́дахомъ, или́ Ду́ха ина́го прiе́млете, его́же не прiя́сте, или́ благовѣ­ст­вова́нiе и́но, е́же не прiя́сте, до́брѣ бы́сте потерпѣ́ли.
[Зач. 192.] Непщу́ю бо ничи́мже лиши́тися пре́днихъ апо́столъ:
а́ще бо и невѣ́жда сло́вомъ, но не ра́зумомъ: но вездѣ́ я́вльшеся о все́мъ въ ва́съ {но́ во все́мъ явле́н­ни есмы́ во всѣ́хъ къ ва́мъ}.
Или́ грѣ́хъ сотвори́хъ себе́ смиря́я, да вы́ воз­несе́теся, я́ко ту́не Бо́жiе Благовѣ­ст­вова́нiе благовѣсти́хъ ва́мъ?
От ины́хъ церкве́й уя́хъ, прiи́мъ обро́къ къ ва́­шему служе́нiю: и при­­ше́дъ къ ва́мъ, и въ ску́дости бы́въ, не стужи́хъ ни еди́ному:
ску́дость бо мою́ испо́лниша бра́тiя, при­­ше́дше от­ Македо́нiи: и во все́мъ безъ стуже́нiя ва́мъ себе́ соблюдо́хъ и соблюду́.
Е́сть и́стина Христо́ва во́ мнѣ́, я́ко похвале́нiе сiе́ не загради́т­ся о мнѣ́ въ страна́хъ Аха́йскихъ.
Почто́? Зане́ не люблю́ ли ва́съ? Бо́гъ вѣ́сть. А е́же творю́, и сотворю́,
да от­сѣку́ вину́ хотя́щымъ вины́, да, о не́мже хва́лят­ся, обря́щут­ся я́коже и мы́.
Такові́и бо лжи́ви апо́столи, дѣ́лателе льсти́вiи, преобразу́ющеся во апо́столы Христо́вы.
И не ди́вно: са́мъ бо сатана́ преобразу́ет­ся во А́нгела свѣ́тла:
не ве́лiе у́бо, а́ще и служи́телiе его́ преобразу́ют­ся я́ко служи́тели пра́вды: и́мже кончи́на бу́детъ по дѣло́мъ и́хъ.
Па́ки глаго́лю: да никто́же мни́тъ мя́ безу́мна бы́ти: а́ще ли ни́, поне́ я́ко безу́мна прiими́те мя́, да и а́зъ ма́ло что́ похвалю́ся.
А е́же глаго́лю, не глаго́лю по Го́сподѣ, но я́ко въ безу́мiи въ се́й ча́сти похвалы́:
поне́же мно́зи хва́лят­ся по пло́ти, и а́зъ похвалю́ся.
Любе́зно бо прiе́млете безу́мныя, му́дри су́ще:
прiе́млете бо, а́ще кто́ ва́съ порабоща́етъ, а́ще кто́ пояда́етъ, а́ще кто́ [не влѣ́поту] прото́ритъ {от­е́млетъ}, а́ще кто́ по лицу́ бiе́тъ вы́, а́ще кто́ велича́ет­ся.
По досажде́нiю глаго́лю, зане́ а́ки мы́ изнемого́хомъ. [Зач. 193.] О не́мже а́ще дерза́етъ кто́, несмы́слен­но глаго́лю, дерза́ю и а́зъ.
Евре́е ли́ су́ть? И а́зъ. Изра́или́те ли су́ть? И а́зъ. Сѣ́мя Авраа́мле ли су́ть? И а́зъ.
Служи́телiе ли Христо́вы су́ть? Не въ му́дрости глаго́лю, па́че а́зъ. Въ трудѣ́хъ мно́жае, въ ра́нахъ пребо́лѣ, въ темни́цахъ и́злиха, въ сме́ртехъ мно́гащи.
От Иуде́й пя́ть кра́ты четы́редесять ра́звѣ еди́ныя прiя́хъ:
три́щи па́лицами бiе́нъ бы́хъ, еди́ною ка́меньми наме́танъ бы́хъ, трикра́ты кора́бль опрове́ржеся со мно́ю: но́щь и де́нь во́ глубинѣ́ сотвори́хъ:
въ пу́тныхъ ше́­ст­вiихъ мно́жицею: бѣды́ въ рѣка́хъ, бѣды́ от­ разбо́йникъ, бѣды́ от­ сро́дникъ, бѣды́ от­ язы́къ, бѣды́ во градѣ́хъ, бѣды́ въ пусты́ни, бѣды́ въ мо́ри, бѣды́ во лжебра́тiи:
въ трудѣ́ и по́двизѣ, во бдѣ́нiихъ мно́жицею, во а́лчбѣ и жа́жди, въ поще́нiихъ мно́гащи, въ зимѣ́ и наготѣ́.
Кромѣ́ внѣ́шнихъ, нападе́нiе е́же по вся́ дни́, [и] попече́нiе всѣ́хъ церкве́й.
Кто́ изнемога́етъ, и не изнемога́ю? Кто́ соблазня́ет­ся, и а́зъ не разжиза́юся?
А́ще хвали́тися [ми́] подоба́етъ, о не́мощи мо­е́й похвалю́ся.
[Зач. 194.] Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́ вѣ́сть, сы́й благослове́нъ во вѣ́ки, я́ко не лгу́.
Въ Дама́сцѣ язы́ческiй кня́зь Аре́ѳы царя́ стрежа́­ше Дама́скъ гра́дъ, я́ти мя́ хотя́:
*и око́нцемъ въ кошни́цѣ свѣ́шенъ бы́хъ по стѣнѣ́, и избѣго́хъ изъ руку́ его́.
Похвали́тися же не по́льзуетъ ми́: прiиду́ бо въ видѣ́нiя и от­крове́нiя Госпо́дня.
Вѣ́мъ человѣ́ка о Христѣ́, пре́жде лѣ́тъ четыре­на́­де­ся­ти: а́ще въ тѣ́лѣ, не вѣ́мъ, а́ще ли кромѣ́ тѣ́ла, не вѣ́мъ, Бо́гъ вѣ́сть: восхище́на бы́в­ша такова́го до тре́тiяго небесе́.
И вѣ́мъ такова́ человѣ́ка: а́ще въ тѣ́лѣ, или́ кромѣ́ тѣ́ла, не вѣ́мъ: Бо́гъ вѣ́сть:
я́ко восхище́нъ бы́сть въ ра́й, и слы́ша неизрѣче́н­ны глаго́лы, и́хже не лѣ́ть е́сть человѣ́ку глаго́лати.
О таковѣ́мъ похвалю́ся: о себѣ́ же не похвалю́ся, то́кмо о не́мощехъ мо­и́хъ.
А́ще бо восхощу́ похвали́тися, не бу́ду безу́менъ, и́стину бо реку́: щажду́ же, да не [ка́ко] кто́ воз­непщу́етъ о мнѣ́ па́че, е́же ви́дитъ мя́, или́ слы́шитъ что́ от­ мене́.
И за премно́гая от­крове́нiя да не превоз­ношу́ся, даде́ся ми́ па́кост­никъ пло́ти, а́ггелъ сатани́нъ, да ми́ па́кости дѣ́етъ, да не превоз­ношу́ся.
О се́мъ трикра́ты Го́спода моли́хъ, да от­сту́питъ от­ мене́,
и рече́ ми: довлѣ́етъ ти́ благода́ть Моя́: си́ла бо Моя́ въ не́мощи соверша́ет­ся. Сла́дцѣ у́бо похвалю́ся па́че въ не́мощехъ мо­и́хъ, да всели́т­ся въ мя́ си́ла Христо́ва.
[Зач. 195.] Тѣ́мже благоволю́ въ не́мощехъ, въ досажде́нiихъ, въ бѣда́хъ, во изгна́нiихъ, въ тѣснота́хъ по Христѣ́: егда́ бо немощ­ст­ву́ю, тогда́ си́ленъ е́смь.
Бы́хъ несмы́сленъ хваля́ся: вы́ мя́ пону́дисте. А́зъ бо до́лженъ бѣ́хъ от­ ва́съ хвали́мь быва́ти: ничи́мже бо лиши́хся пе́рвѣйшихъ апо́столъ, а́ще и ничто́же е́смь:
зна́менiя бо апо́столова содѣ́яшася въ ва́съ во вся́цѣмъ терпѣ́нiи, въ зна́менiихъ и чудесѣ́хъ и си́лахъ.
Что́ бо е́сть, его́же лиши́стеся па́че про́чихъ церкве́й, ра́звѣ то́чiю я́ко а́зъ са́мъ не стужи́хъ ва́мъ? Дади́те ми́ непра́вду сiю́.
Се́ тре́тiе гото́въ е́смь прiити́ къ ва́мъ, и не стужу́ ва́мъ: не ищу́ бо ва́шихъ, но ва́съ. Не до́лжна бо су́ть ча́да роди́телемъ сниска́ти имѣ́нiя, но роди́теле ча́домъ.
А́зъ же въ сла́дость иждиву́ и иждиве́нъ бу́ду по душа́хъ ва́шихъ, а́ще и изли́шше ва́съ любя́, ме́нше люби́мь е́смь.
Бу́ди же, а́зъ не отягчи́хъ ва́съ, но кова́ренъ сы́й, ле́стiю ва́съ прiя́хъ.
Еда́ ко́имъ от­ по́слан­ныхъ къ ва́мъ лихо­и́м­ст­вовахъ ва́съ?
Умоли́хъ Ти́та, и съ ни́мъ посла́хъ бра́та: еда́ лихо­и́м­ст­вова чи́мъ ва́съ Ти́тъ? Не тѣ́мже ли ду́хомъ ходи́хома? Не тѣ́миже ли стопа́ми?
Па́ки ли мните́, я́ко от­вѣ́тъ ва́мъ твори́мъ? Предъ Бо́гомъ, о Христѣ́ глаго́лемъ: вся́ же, воз­лю́блен­нiи, о ва́­шемъ созида́нiи и утвержде́нiи.
[Зач. 196.] Бою́ся же, еда́ ка́ко при­­ше́дъ, не я́цѣхъ же хощу́, обря́щу ва́съ, и а́зъ обря́щуся ва́мъ, якова́ же не хо́щете: да не ка́ко [бу́дутъ] рве́нiя, за́висти, я́рости, ре́ти, клеветы́, шепта́нiя, киче́нiя, нестрое́нiя:
да не па́ки при­­ше́дша мя́ смири́тъ Бо́гъ мо́й у ва́съ, и воспла́чуся мно́гихъ пре́жде согрѣ́шшихъ и не пока́яв­шихся о нечистотѣ́ и блуже́нiи и студоло́ж­ст­вiи, я́же содѣ́яша.
Трети́цею се́ гряду́ къ ва́мъ: при­­ устѣ́хъ двою́ или́ трiе́хъ свидѣ́телей ста́нетъ вся́къ глаго́лъ.
Пре́жде рѣ́хъ и предглаго́лю, я́ко у ва́съ бы́въ второ́е, и от­су́т­ст­вуя ны́нѣ пишу́ пре́жде согрѣши́в­шымъ и про́чымъ всѣ́мъ, я́ко а́ще прiиду́ па́ки, не пощажду́:
[Зач. 197.] поне́же искуше́нiя и́щете глаго́лющаго во мнѣ́ Христа́, И́же въ ва́съ не изнемога́етъ, но мо́жетъ въ ва́съ:
и́бо а́ще и ра́спятъ бы́сть от­ не́мощи, но жи́въ е́сть от­ си́лы Бо́жiя: и́бо и мы́ немощ­ст­ву́емъ въ Не́мъ, но жи́ви бу́демъ съ Ни́мъ от­ си́лы Бо́жiя въ ва́съ:
себе́ искуша́йте, а́ще есте́ въ вѣ́рѣ: себе́ искуша́йте. Или́ не зна́ете себе́, я́ко Иису́съ Христо́съ въ ва́съ е́сть? Ра́звѣ то́чiю чи́мъ неиску́сни есте́.
Упова́ю же, я́ко разумѣ́ти и́мате, я́ко мы́ нѣсмы́ неиску́сни.
Мо́лимся же къ Бо́гу, не сотвори́ти ва́мъ ни еди́наго зла́, не я́ко да мы́ иску́сни яви́мся, но да вы́ до́брое сотворите́, мы́ же я́ко неиску́сни бу́демъ.
Ничто́же бо мо́жемъ на и́стину, но по и́стинѣ.
Ра́дуемся бо, егда́ мы́ немощ­ст­ву́емъ, вы́ же си́льни быва́ете: о се́мъ же и мо́лимся, о ва́­шемъ соверше́нiи.
Сего́ ра́ди не сы́й у ва́съ сiя́ пишу́, да не при­­ше́дъ безща́дно сотворю́ по вла́сти, ю́же Госпо́дь да́лъ ми́ е́сть въ созда́нiе, а не на разоре́нiе.
Про́чее же, бра́тiе, ра́дуйтеся, соверша́йтеся, утѣша́йтеся, то́жде му́дрствуйте, ми́ръ имѣ́йте. И Богъ любве́ и ми́ра бу́детъ съ ва́ми.
Цѣлу́йте дру́гъ дру́га лобза́нiемъ святы́мъ. Цѣлу́ютъ вы́ святі́и вси́.
Благода́ть Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, и любы́ Бо́га и Отца́, и обще́нiе Свята́го Ду́ха со всѣ́ми ва́ми. Ами́нь.
Коне́цъ второ́му посла́нiю къ кори́нѳяномъ: и́мать въ себѣ́ гла́въ 13, зача́лъ же церко́вныхъ 31.
Синодальный
Павел опровергает критику его служения.
Я же, Павел, который лично между вами скромен, а заочно против вас отважен, убеждаю вас кротостью и снисхождением Христовым.
Прошу, чтобы мне по пришествии моем не прибегать к той твердой смелости, которую думаю употребить против некоторых, помышляющих о нас, что мы поступаем по плоти.
Ибо мы, ходя во плоти, не по плоти воинствуем.
Оружия воинствования нашего не плотские, но сильные Богом на разрушение твердынь: ими ниспровергаем замыслы
и всякое превозношение, восстающее против познания Божия, и пленяем всякое помышление в послушание Христу,
и готовы наказать всякое непослушание, когда ваше послушание исполнится.
На личность ли смо́трите? [Зач. 190.] Кто уверен в себе, что он Христов, тот сам по себе суди, что, как он Христов, так и мы Христовы.
Ибо если бы я и более стал хвалиться нашею властью, которую Господь дал нам к созиданию, а не к расстройству вашему, то не остался бы в стыде.
Впрочем, да не покажется, что я устрашаю вас только посланиями.
Так как некто говорит: в посланиях он строг и силен, а в личном присутствии слаб, и речь его незначительна, –
такой пусть знает, что, каковы мы на словах в посланиях заочно, таковы и на деле лично.
Ибо мы не смеем сопоставлять или сравнивать себя с теми, которые сами себя выставляют: они измеряют себя самими собою и сравнивают себя с собою неразумно.
А мы не без меры хвалиться будем, но по мере удела, какой назначил нам Бог в такую меру, чтобы достигнуть и до вас.
Ибо мы не напрягаем себя, как не достигшие до вас, потому что достигли и до вас благовествованием Христовым.
Мы не без меры хвалимся, не чужими трудами, но надеемся, с возрастанием веры вашей, с избытком увеличить в вас удел наш,
так чтобы и далее вас проповедовать Евангелие, а не хвалиться готовым в чужом уделе.
Хвалящийся хвались о Господе.
Ибо не тот достоин, кто сам себя хвалит, но кого хвалит Господь.
1 Павел ревнует, чтобы коринфяне были верны Христу; о лжеапостолах. 16 Перечисление страданий Павла ради Евангелия.
[Зач. 191.] О, если бы вы несколько были снисходительны к моему неразумию! Но вы и снисходите ко мне.
Ибо я ревную о вас ревностью Божиею; потому что я обручил вас единому мужу, чтобы представить Христу чистою девою.
Но боюсь, чтобы, как змий хитростью своею прельстил Еву, так и ваши умы не повредились, уклонившись от простоты во Христе.
Ибо если бы кто, придя, начал проповедовать другого Иисуса, которого мы не проповедовали, или если бы вы получили иного Духа, которого не получили, или иное благовестие, которого не принимали, – то вы были бы очень снисходительны к тому.
[Зач. 192.] Но я думаю, что у меня ни в чем нет недостатка против высших апостолов:
хотя я и невежда в слове, но не в познании. Впрочем мы во всем совершенно известны вам.
Согрешил ли я тем, что унижал себя, чтобы возвысить вас, потому что безмездно проповедовал вам Евангелие Божие?
Другим церквам я причинял издержки, получая от них содержание для служения вам; и, будучи у вас, хотя терпел недостаток, никому не докучал,
ибо недостаток мой восполнили братия, пришедшие из Македонии; да и во всем я старался и постараюсь не быть вам в тягость.
По истине Христовой во мне скажу, что похвала сия не отнимется у меня в странах Ахаии.
Почему же так поступаю? Потому ли, что не люблю вас? Богу известно! Но как поступаю, так и буду поступать,
чтобы не дать повода ищущим повода, дабы они, чем хвалятся, в том оказались такими же, как и мы.
Ибо таковые лжеапостолы, лукавые делатели, принимают вид апостолов Христовых.
И неудивительно: потому что сам сатана принимает вид Ангела света,
а потому не великое дело, если и служители его принимают вид служителей правды; но конец их будет по делам их.
Еще скажу: не почти кто-нибудь меня неразумным; а если не так, то примите меня, хотя как неразумного, чтобы и мне сколько-нибудь похвалиться.
Что́ скажу, то́ скажу не в Господе, но как бы в неразумии при такой отважности на похвалу.
Как многие хвалятся по плоти, то и я буду хвалиться.
Ибо вы, люди разумные, охотно терпите неразумных:
вы терпите, когда кто вас порабощает, когда кто объедает, когда кто обирает, когда кто превозносится, когда кто бьет вас в лицо.
К стыду говорю, что на это у нас недоставало сил. [Зач. 193.] А если кто смеет хвалиться чем-либо, то (скажу по неразумию) смею и я.
Они Евреи? и я. Израильтяне? и я. Семя Авраамово? и я.
Христовы служители? (в безумии говорю:) я больше. Я гораздо более был в трудах, безмерно в ранах, более в темницах и многократно при смерти.
От Иудеев пять раз дано мне было по сорока ударов без одного;
три раза меня били палками, однажды камнями побивали, три раза я терпел кораблекрушение, ночь и день пробыл во глубине морской;
много раз был в путешествиях, в опасностях на реках, в опасностях от разбойников, в опасностях от единоплеменников, в опасностях от язычников, в опасностях в городе, в опасностях в пустыне, в опасностях на море, в опасностях между лжебратиями,
в труде и в изнурении, часто в бдении, в голоде и жажде, часто в посте, на стуже и в наготе.
Кроме посторонних приключений, у меня ежедневно стечение людей, забота о всех церквах.
Кто изнемогает, с кем бы и я не изнемогал? Кто соблазняется, за кого бы я не воспламенялся?
Если должно мне хвалиться, то буду хвалиться немощью моею.
[Зач. 194.] Бог и Отец Господа нашего Иисуса Христа, благословенный во веки, знает, что я не лгу.
В Дамаске областной правитель царя Ареты стерег город Дамаск, чтобы схватить меня;
*и я в корзине был спущен из окна по стене и избежал его рук.
1 Видения и откровения Павла; его «жало в плоти». 14 Ни он, ни Тит не обременяли Церкви. 19 Опасения, что Церковь поведет себя неправильно.
Не полезно хвалиться мне, ибо я приду к видениям и откровениям Господним.
Знаю человека во Христе, который назад тому четырнадцать лет (в теле ли – не знаю, вне ли тела – не знаю: Бог знает) восхищен был до третьего неба.
И знаю о таком человеке (только не знаю – в теле, или вне тела: Бог знает),
что он был восхищен в рай и слышал неизреченные слова, которых человеку нельзя пересказать.
Таким человеком могу хвалиться; собою же не похвалюсь, разве только немощами моими.
Впрочем, если захочу хвалиться, не буду неразумен, потому что скажу истину; но я удерживаюсь, чтобы кто не подумал о мне более, нежели сколько во мне видит или слышит от меня.
И чтобы я не превозносился чрезвычайностью откровений, дано мне жало в плоть, ангел сатаны, удручать меня, чтобы я не превозносился.
Трижды молил я Господа о том, чтобы удалил его от меня.
Но Господь сказал мне: «довольно для тебя благодати Моей, ибо сила Моя совершается в немощи». И потому я гораздо охотнее буду хвалиться своими немощами, чтобы обитала во мне сила Христова.
[Зач. 195.] Посему я благодушествую в немощах, в обидах, в нуждах, в гонениях, в притеснениях за Христа, ибо, когда я немощен, тогда силен.
Я дошел до неразумия, хвалясь; вы меня к сему принудили. Вам бы надлежало хвалить меня, ибо у меня ни в чем нет недостатка против высших апостолов, хотя я и ничто.
Признаки апостола оказались перед вами всяким терпением, знамениями, чудесами и силами.
Ибо чего у вас недостает перед прочими церквами, разве только того, что сам я не был вам в тягость? Простите мне такую вину.
Вот, в третий раз я готов идти к вам, и не буду отягощать вас, ибо я ищу не вашего, а вас. Не дети должны собирать имение для родителей, но родители для детей.
Я охотно буду издерживать свое и истощать себя за души ваши, несмотря на то, что, чрезвычайно любя вас, я менее любим вами.
Положим, что сам я не обременял вас, но, будучи хитр, лукавством брал с вас.
Но пользовался ли я чем от вас через кого-нибудь из тех, кого посылал к вам?
Я упросил Тита и послал с ним одного из братьев: Тит воспользовался ли чем от вас? Не в одном ли духе мы действовали? Не одним ли путем ходили?
Не думаете ли еще, что мы только оправдываемся перед вами? Мы говорим пред Богом, во Христе, и все это, возлюбленные, к вашему назиданию.
[Зач. 196.] Ибо я опасаюсь, чтобы мне, по пришествии моем, не найти вас такими, какими не желаю, также чтобы и вам не найти меня таким, каким не желаете: чтобы не найти у вас раздоров, зависти, гнева, ссор, клевет, ябед, гордости, беспорядков,
чтобы опять, когда приду, не уничижил меня у вас Бог мой и чтобы не оплакивать мне многих, которые согрешили прежде и не покаялись в нечистоте, блудодеянии и непотребстве, какое делали.
1 Павел извещает о скором посещении и строгом суде. 11 Последние наставления и благословение.
В третий уже раз иду к вам. При устах двух или трех свидетелей будет твердо всякое слово.
Я предварял и предваряю, как бы находясь у вас во второй раз, и теперь, отсутствуя, пишу прежде согрешившим и всем прочим, что, когда опять приду, не пощажу.
[Зач. 197.] Вы ищете доказательства на то, Христос ли говорит во мне: Он не бессилен для вас, но силен в вас.
Ибо, хотя Он и распят в немощи, но жив силою Божиею; и мы также, хотя немощны в Нем, но будем живы с Ним силою Божиею в вас.
Испытывайте самих себя, в вере ли вы; самих себя исследуйте. Или вы не знаете самих себя, что Иисус Христос в вас? Разве только вы не то́, чем должны быть.
О нас же, надеюсь, узна́ете, что мы то́, чем быть должны.
Молим Бога, чтобы вы не делали никакого зла, не для того, чтобы нам показаться, чем должны быть; но чтобы вы делали добро, хотя бы мы казались и не тем, чем должны быть.
Ибо мы не сильны против истины, но сильны за истину.
Мы радуемся, когда мы немощны, а вы сильны; о сем-то и молимся, о вашем совершенстве.
Для того я и пишу сие в отсутствии, чтобы в присутствии не употребить строгости по власти, данной мне Господом к созиданию, а не к разорению.
Впрочем, братия, радуйтесь, усовершайтесь, утешайтесь, будьте единомысленны, мирны, – и Бог любви и мира будет с вами.
Приветствуйте друг друга лобзанием святым. Приветствуют вас все святые.
Благодать Господа нашего Иисуса Христа, и любовь Бога Отца, и общение Святаго Духа со всеми вами. Аминь.
Pauluse kaitsekõne
Aga mina, Paulus, julgustan teid Kristuse tasaduse ja leebuse läbi, mina, kes ma teie palge ees olevat alandlik, kuid eemal viibides julge teie vastu.
Ma palun teid, et ma teie juures viibides ei peaks olema julge selles meelekindluses, millega ma kavatsen vastata nendele, kes arvavad meid lihaliku loomuse järgi kõndivat.
Sest ka lihalikus ihus elades ei sõdi me selle loomuse järgi,
meie võitluse relvad ei ole ju lihalikud, vaid need on Jumalas vägevad kindluste mahalõhkumiseks. Me kummutame targutused
ja purustame iga kõrkuse, mis tõstab end jumalatunnetuse vastu, ja me võtame vangi Kristuse sõnakuulmisse kõik mõtted
ja oleme valmis nuhtlema iga sõnakuulmatust, kui teie sõnakuulelikkus on saanud täielikuks.
Vaadake silmanähtavat! Kui keegi on veendunud, et ta on Kristuse päralt, arvestagu siis eneses ka seda, et nagu tema ise on Kristuse päralt, nii oleme seda ka meie.
Sest kui ma ka kiitleksin meie meelevallast, mille Issand on andnud teie ehitamiseks ja mitte mahalõhkumiseks, siis ma ei jääks häbisse.
Aga ma ei taha jätta muljet, nagu püüaksin ma teid kirjadega hirmutada.
„Jah, tema kirjad,” öeldakse, „on küll kaalukad ja võimsad, kuid ihulikult meie juures olles on ta nõder ja ta sõna on armetu.”
Niisugused arvestagu, et me oleme kohal olles samasugused kui eemalt oma kirjade sõnades.
Me ei söanda endid nende sekka arvata või nendega kõrvutada, kes end ise teile soovitavad, sest nemad ei mõista, et nad mõõdavad end iseendaga ja kõrvutavad end iseendaga.
Aga me ei taha kiidelda mõõtu pidamata, vaid selle korra mõõdu kohaselt, mille Jumal meile on mõõduks määranud, et jõuda ka teieni.
Ei ole ju nõnda, et me end küllalt ei pinguta, nagu me ei olekski teieni ulatunud, sest me oleme ju Kristuse evangeeliumiga teieni jõudnud.
Me ei kiitle mõõtu pidamata võõraste vaevaga, meil on aga lootus, et kui teie usk teie sees kasvab, siis kasvame ka meie üliväga meile määratud korra kohaselt,
nii et me võime kuulutada evangeeliumi teist kaugematele maadele, kiitlemata sellega, mis on juba valmis kellelegi teisele antud korra kohaselt.
Kes tahab kiidelda, kiidelgu Issanda üle!
Kõlblik ei ole ju see, kes ennast ise soovitab, vaid see, keda soovitab Issand.
Pauluse kui apostli õigusest
Oh et te salliksite ometi pisut minu rumalust! Te ju sallite mind!
Sest ma olen kiivas teie pärast jumaliku kiivusega, kuna ma olen teid kihlanud üheleainsale mehele, et teid puhta neitsina esitada Kristusele.
Ma kardan aga, et nõnda nagu madu pettis Eevat oma kurikavaluses, nii rikutakse ka teie lihtne ja puhas Kristusest arusaamise võime.
Sest kui keegi tuleb ja kuulutab mingit teist Jeesust, keda meie ei ole kuulutanud, või kui te saate teise vaimu, keda te ei ole saanud, või teise evangeeliumi, mida te ei ole vastu võtnud, siis te sallite seda küll.
Ma arvan ometi, et mina ei ole milleski kehvem neist „ülivõrratuist apostleist”.
Kui ma olengi koolitamata kõnekunstis, ei ole ma seda tunnetuses, mille me oleme teile alati kõiges teatavaks teinud.
Kas ma olen teinud pattu, kui ma ennast alandasin, et teid ülendataks, ja kuulutasin teile Jumala evangeeliumi päris muidu?
Teisi kogudusi ma riisusin neilt palka võttes, et teenida teid,
ja kui ma tundsingi teie juures olles puudust, ei olnud ma kellelegi vaevaks, sest mis mul puudu jäi, seda leevendasid vennad, kes tulid Makedooniast. Ja ma olen kõigiti püüdnud mitte olla teile koormaks ning püüan edaspidigi.
Nii tõesti kui Kristuse tõde on minus, ei vaigistata seda mu kiitlemist Ahhaia maakohtades.
Miks? Kas ma siis teid ei armasta? Küll Jumal teab!
Aga nagu ma praegu ei võta midagi teie käest, nii ma teen ka edaspidi, et kõrvaldada neil valevendadel mis tahes võimalus kiidelda ja väita endid olevat niisugused nagu meie.
Sest niisugused inimesed on valeapostlid, petised töötegijad, kes on moondanud ennast Kristuse apostleiks.
Ja see ei ole ime, sest saatan ise moondab ennast valguse ingliks.
Seepärast ei ole midagi erilist, kui ka tema teenrid endid moondavad õiguse teenriteks. Nende eluots tuleb nende tegude järgi!
Apostli vaevadest ja kannatustest
Taas ma ütlen: Ärgu keegi arvaku mind rumala olevat! Ja kui ometi, siis võtke mind vastu kui rumalat, et ka mina võiksin pisut kiidelda.
Mida ma nüüd räägin, seda ma ei räägi kui Issandalt saadut, vaid otsekui rumaluses, olles kindel, et mul on õigus kiitlemiseks.
Aga et paljud kiitlevad lihaliku loomuse poolest, siis kiitlen minagi.
Te sallite meeleldi rumalust, olles ise arukad.
Te ju sallite, kui keegi teid orjastab, kui keegi teid paljaks sööb, kui keegi teid koorib, kui keegi ülbitseb, kui keegi lööb teid näkku.
Häbi pärast tunnistan, et meie oleme olnud liiga nõdrad.Mida aga keegi söandab - ma räägin rumaluses -, seda söandan minagi.
Nemad on heebrea mehed. Mina ka. Nemad on Iisraeli lapsed. Mina ka. Nemad on Aabrahami sugu. Mina ka.
Nemad on Kristuse teenrid. Ma räägin pööraselt - mina olen rohkem. Ma olen palju rohkem vaeva näinud, palju rohkem vangis olnud, saanud palju enam hoope, tihti olnud surmasuus.
Ma olen juutide käest viis korda saanud ühe hoobi vähem kui nelikümmend,
mind on kolm korda keppidega pekstud, üks kord püütud kividega surnuks visata, kolm korda olen üle elanud laevahuku, terve öö ja päeva olen olnud veevoogudes;
tihti olen olnud teekondadel, ohus jõgedel, ohus teeröövlite käes, ohus oma rahva seas, ohus paganate seas, ohus linnades, ohus kõrbes, ohus merel, ohus valevendade käes,
töös ja vaevas, tihti valvamises, näljas ja janus, tihti paastumises, külmas ja alasti;
peale kõige muu päevast päeva rahva kokkuvool minu juurde, mure kõigi koguduste pärast.
Kes on nõder, ja mina ei oleks nõder? Keda kiusatakse, ja mina ei süttiks?
Kui tuleb kiidelda, siis ma kiitlen oma nõtruse üle.
Jumal ja meie Issanda Jeesuse Kristuse Isa, kes olgu kiidetud igavesti, teab, et ma ei valeta.
Damaskuses valvas kuningas Aretase ametimees damasklaste linna, et mind kinni võtta,
ja mind lasti korviga läbi müüriakna alla ning ma pääsesin tema käest.
Paulus kiitleb Jumala armust
Tuleb kiidelda, ehkki sellest pole kasu. Nüüd tahan ma tulla nägemuste ja Issanda ilmutuste juurde.
Ma tean ühte inimest Kristuses, keda neljateistkümne aasta eest- kas ta oli ihus, seda ma ei tea, või kas ta oli ihust väljas, seda ma ei tea, Jumal teab - tõmmati kolmanda taevani.
Ja ma tean, et sama inimest - kas ta oli ihus või ihust lahus, seda ma ei tea, Jumal teab -
tõmmati paradiisi ja ta kuulis öeldamatuid sõnu, mida inimene ei tohi rääkida.
Selle inimese üle ma kiitlen, iseenesest ei kiitle ma aga muu kui nõtruse üle.
Jah, kui ma tahaksingi kiidelda, ei oleks ma rumal, sest ma räägiksin tõtt. Aga ma loobun sellest, et mõni ei arvaks minust enamat, kui ta mind näeb olevat või mida ta minult kuuleb,
ka võrratult suurte ilmutuste tõttu. Seepärast, et ma ei läheks kõrgiks, on mulle liha sisse antud vai, saatana ingel, mind rusikatega peksma, et ma ei läheks kõrgiks.
Ma olen selle pärast kolm korda Issandat palunud, et see minust lahkuks.
Kuid tema ütles mulle: „Sulle piisab minu armust, sest nõtruses saab vägi täielikuks.” Nii ma siis kiitlen meelsamini oma nõtrusest, et Kristuse vägi laskuks elama minu peale.
Seepärast mul ongi hea meel nõtruses, vägivalla all, hädades, tagakiusamistes ja ahistustes Kristuse pärast, sest kui ma olen nõder, siis ma olen vägev.
Paulus on valmis tulema Korintosesse
Ma olen läinud rumalaks, teie olete mind selleks sundinud. Teil tulnuks mind soovitada, sest mul ei puudu midagi, mis on neil „võrratuil apostleil”, ehk ma küll ei ole midagi.
Apostli tunnusteod on ju teie seas täide saadetud kogu kannatlikkusega, nii tunnustähtede, imede kui ka vägevate tegudega.
Jah, mille muu poolest teie olete olnud teistest kogudustest alamad kui vaid selle poolest, et mina ise ei ole olnud teile koormaks? Andke mulle andeks see süü!
Vaata, ma olen valmis kolmandat korda tulema teie juurde ja ei kavatse olla teile koormaks, sest ma ei otsi teie oma, vaid teid endid. Ei ole ju lastel vaja koguda vanematele varandust, vaid vanematel lastele.
Aga ma teen meeleldi kulu ja kulutan iseennast teie hingede heaks. Kui mina teid rohkem armastan, kas siis mind tuleb armastada vähem?
Aga olgu pealegi, mina ei ole teid koormanud, kuid „olles kelm, olen teid kavalusega kätte saanud”.
Kas ma olen teid petnud kellegi kaudu, keda ma teie juurde läkitasin?
Ma julgustasin Tiitust ja saatsin temaga kaasa ühe venna. Kas Tiitus on teid petnud? Eks me ole käinud ühesuguses vaimus? Eks ka samades jälgedes?
Teie ehk arvate juba ammu, et me õigustame iseendid. Ent meie räägime Kristuses Jumala ees ja seda kõike, armsad, teie ehitamiseks.
Ma ju kardan, et ma tulles ei leia teid niisugustena, nagu tahan, ja teie leiate minu niisugusena, nagu teie ei taha. Ma kardan, et vahest on teie seas riidu, kadedust, raevutsemist, isepäisust, keelepeksu, salanõusid, hooplemist, korralagedust;
ja kui ma tulen taas, kas mu Jumal ei alanda mind teie ees ega tule mul kurvastada nende paljude pärast, kes varem on pattu teinud ega ole meelt parandanud oma rüvedusest ja hoorusest ja kõlvatusest, mida nad on teinud.
Lõpumanitsusi ja tervitusi
Ma tulen nüüd kolmandat korda teie juurde. Kahe ja kolme tunnistaja suu läbi tehakse iga asi kindlaks.
Ma olen öelnud enne ja ütlen veel ette ära - teist korda teie pool olles ja nüüd eemal olles - neile, kes on seni patustanud, ja kõigile muudele: kui ma jälle tulen, siis ma ei säästa teid!
Te ju otsite tõendust, kas minus räägib Kristus, kes ei ole nõder teie suhtes, vaid on vägev teie sees.
Sest kuigi ta löödi risti nõtruses, ometi elab ta Jumala väest. Nii oleme meiegi nõdrad temas, kuid elame koos temaga Jumala väest teie jaoks.
Katsuge iseendid läbi, kas te olete usus! Pange end proovile! Või te ei tunne endast, et Jeesus Kristus on teie sees? Kui ei, siis te olete ju kõlbmatud!
Aga ma loodan, et te tunnetate, et meie ei ole kõlbmatud.
Me palume Jumalat, et teie ei teeks mingit kurja - mitte et meie seeläbi paistaksime kõlblikena, vaid me tahame, et teie teeksite head, ehkki meie oleksime nagu kõlbmatud.
Sest me ei suuda midagi tõe vastu, vaid üksnes tõe poolt.
Meid rõõmustab, kui meie oleme nõdrad, teie aga vägevad. Ja me palvetame, et teie asjad saaksid korda.
Ma kirjutan seda eemal olles sellepärast, et ma teie juures olles võiksin seda meelevalda, mille Issand mulle on andnud, kasutada ülesehitamiseks ja mitte karmilt mahalõhkumiseks.
Lõppeks, vennad, olge rõõmsad! Seadke oma asjad korda, laske endid julgustada, olge üksmeelsed, pidage rahu! Küll siis armastuse ja rahu Jumal on teiega!
Tervitage üksteist püha suudlusega! Teid tervitavad kõik pühad!
Issanda Jeesuse Kristuse arm, Jumala armastus ja Püha Vaimu osadus olgu teie kõikidega!
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible