Скрыть
1:1
1:6
1:7
1:8
1:9
1:10
1:13
1:14
1:16
1:18
1:19
1:23
1:24
Глава 3 
3:4
3:8
3:9
3:10
3:11
3:12
3:15
Глава 6 
6:1
6:3
6:5
6:6
6:7
6:8
6:9
6:11
6:12
6:13
6:14
Церковнославянский (рус)
[Зач. 167А.] Па́велъ, посла́н­никъ Иису́съ Христо́въ во́лею Бо́жiею, и Тимоѳе́й бра́тъ, це́ркви Бо́жiей су́щей въ Кори́нѳѣ, со святы́ми всѣ́ми су́щими во все́й Аха́iи:
благода́ть ва́мъ и ми́ръ от­ Бо́га Отца́ на́­шего, и Го́спода Иису́са Христа́.
[Зач. 167Б.] Благослове́нъ Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, Оте́цъ щедро́тъ и Бо́гъ вся́кiя утѣ́хи,
утѣша́яй на́съ о вся́цѣй ско́рби на́­шей, я́ко воз­мощи́ на́мъ утѣ́шити су́щыя во вся́цѣй ско́рби, утѣше́нiемъ, и́мже утѣша́емся са́ми от­ Бо́га.
Зане́ я́коже избы́точе­ст­вуютъ страда́нiя Христо́ва въ на́съ, та́ко Христо́мъ избы́точе­ст­вуетъ и утѣше́нiе на́­ше.
А́ще ли же скорби́мъ, о ва́­шемъ утѣше́нiи и спасе́нiи, дѣ́й­ст­ву­ю­щемся въ терпѣ́нiи тѣ́хже страда́нiй, я́же и мы́ стра́ждемъ:
и упова́нiе на́­ше извѣ́стно о ва́съ. А́ще ли утѣша́емся, о ва́­шемъ утѣше́нiи и спасе́нiи, вѣ́дяще, зане́ я́коже о́бщницы есте́ страсте́мъ на́шымъ, та́кожде и утѣше́нiю.
[Зач. 168.] Не бо́ хо́щемъ ва́съ, бра́тiе, не вѣ́дѣти о ско́рби на́­шей бы́в­шей на́мъ во Асі́и, я́ко по премно́гу [и] па́че си́лы отяготи́хомся, я́ко не надѣ́ятися на́мъ и жи́ти.
Но са́ми въ себѣ́ осужде́нiе сме́рти имѣ́хомъ, да не надѣ́ющеся бу́демъ на ся́, но на Бо́га воз­ставля́ющаго ме́ртвыя,
и́же от­ толи́кiя сме́рти изба́вилъ ны́ е́сть и избавля́етъ, на́ньже и упова́хомъ, я́ко и еще́ изба́витъ,
споспѣше­ст­ву́ющымъ и ва́мъ по на́съ моли́твою, да от­ мно́гихъ ли́цъ, е́же въ на́съ дарова́нiе, мно́гими благодари́т­ся о ва́съ {въ нѣ́кiихъ: о на́съ}.
[Зач. 169.] Похвале́нiе бо на́­ше сiе́ е́сть, свидѣ́тел­ст­во со́вѣсти на́­шея, я́ко въ простотѣ́ и чи́стотѣ́ Бо́жiей, [а] не въ му́дрости пло́ти, но благода́тiю Бо́жiею жи́хомъ въ мíрѣ, мно́жае же у ва́съ.
Не ина́я бо пи́шемъ ва́мъ, но я́же чтете́ и разумѣва́ете: упова́ю же, я́ко и до конца́ уразумѣ́ете,
я́коже и разумѣ́сте на́съ от­ ча́сти, я́ко похвале́нiе ва́мъ есмы́, я́коже и вы́ на́мъ, въ де́нь Го́спода на́­шего Иису́са Христа́.
И си́мъ упова́нiемъ хотѣ́хъ къ ва́мъ прiити́ пре́жде, да втору́ю благода́ть и́мате,
и ва́ми про­ити́ въ Македо́нiю, и па́ки от­ Македо́нiи прiити́ къ ва́мъ, и ва́ми проводи́тися во Иуде́ю.
Сiе́ же хотя́, еда́ что́ у́бо легкото́ю дѣ́яхъ? Или́ я́же совѣщава́ю, по пло́ти совѣщава́ю, да бу́детъ у мене́ е́же е́й, е́й, и е́же ни́, ни́.
Вѣ́ренъ же Бо́гъ, я́ко сло́во на́­ше, е́же къ ва́мъ, не бы́сть е́й и ни́.
И́бо Бо́жiй Сы́нъ Иису́съ Христо́съ, и́же у ва́съ на́ми проповѣ́дан­ный, мно́ю и Силуа́номъ и Тимоѳе́емъ, не бы́сть е́й и ни́, но въ Не́мъ Самѣ́мъ е́й бы́сть:
ели́ка бо обѣтова́нiя Бо́жiя, въ То́мъ е́й и въ То́мъ ами́нь: Бо́гу къ сла́вѣ на́ми.
[Зач. 170.] Извѣ­ст­ву́яй же на́съ съ ва́ми во Христа́ и пома́завый на́съ, Бо́гъ,
И́же и запечатлѣ́ на́съ, и даде́ обруче́нiе Ду́ха въ сердца́ на́ша.
А́зъ же свидѣ́теля Бо́га при­­зыва́ю на мою́ ду́шу, я́ко щадя́ ва́съ, ктому́ не прiидо́хъ въ Кори́нѳъ,
не я́ко облада́емъ вѣ́рою ва́­шею, но [я́ко] споспѣ́шницы есмы́ ва́­шей ра́дости: вѣ́рою бо сто­ите́.
Зачина́емъ ли па́ки на́съ самѣ́хъ извѣщава́ти ва́мъ? Или́ тре́буемъ, я́коже нѣ́цыи, извѣщава́телныхъ посла́нiй къ ва́мъ, или́ от­ ва́съ извѣсти́телныхъ?
Посла́нiе [бо] на́­ше вы́ есте́, напи́саное въ сердца́хъ на́шихъ, зна́емое и прочита́емое от­ всѣ́хъ человѣ́къ:
явля́еми, я́ко есте́ посла́нiе Христо́во слу́женое на́ми, напи́сано не черни́ломъ, но Ду́хомъ Бо́га жи́ва, не на скрижа́лехъ ка́мен­ныхъ, но на скрижа́лехъ се́рдца пло́тяныхъ.
[Зач. 173.] Надѣ́янiе же таково́ и́мамы Христо́мъ къ Бо́гу,
не я́ко дово́лни есмы́ от­ себе́ помы́слити что́, я́ко от­ себе́, но дово́л­ст­во на́­ше от­ Бо́га:
и́же и удово́ли на́съ служи́тели бы́ти Но́ву Завѣ́ту, не пи́смени, но ду́ху: писмя́ бо убива́етъ, а ду́хъ животвори́тъ.
А́ще ли служе́нiе сме́рти писмены́, образова́но въ ка́менехъ, бы́сть въ сла́ву, я́ко не мощи́ взира́ти сыно́мъ Изра́илевымъ на лице́ Моисе́ово, сла́вы ра́ди лица́ его́ престаю́щiя:
ка́ко не мно́жае па́че служе́нiе ду́ха бу́детъ въ сла́вѣ?
А́ще бо служе́нiе осужде́нiя, сла́ва, мно́го па́че избы́точе­ст­вуетъ служе́нiе пра́вды въ сла́вѣ.
И́бо не просла́вися просла́влен­ное въ ча́сти се́й, за превосходя́щую сла́ву.
А́ще бо престаю́щее, сла́вою: мно́го па́че пребыва́ющее, въ сла́вѣ.
[Зач. 174.] Иму́ще у́бо таково́ упова́нiе, мно́гимъ дерзнове́нiемъ дѣ́й­ст­вуемъ,
и не я́коже Моисе́й полага́­ше покрыва́ло на лицы́ сво­е́мъ, за е́же не мощи́ взира́ти сыно́мъ Изра́илевымъ на коне́цъ престаю́щаго.
Но ослѣпи́шася помышле́нiя и́хъ: да́же бо до сего́ дне́ то́жде покрыва́ло во чте́нiи Ве́тхаго Завѣ́та пребыва́етъ не от­крове́но, зане́ о Христѣ́ престае́тъ.
Но да́же до дне́сь, внегда́ чте́т­ся Моисе́й, покрыва́ло на се́рдцѣ и́хъ лежи́тъ:
внегда́ же обратя́т­ся ко Го́споду, взима́ет­ся покрыва́ло.
Госпо́дь же Ду́хъ е́сть: а идѣ́же Ду́хъ Госпо́день, ту́ свобо́да.
Мы́ же вси́ от­крове́н­нымъ лице́мъ сла́ву Госпо́дню взира́юще, въ то́йже о́бразъ преобразу́емся от­ сла́вы въ сла́ву, я́коже от­ Госпо́дня Ду́ха.
[Зач. 181.] Споспѣ́ше­ст­ву­ю­ще же и мо́лимъ, не вотще́ благода́ть Бо́жiю прiя́ти ва́мъ.
Глаго́летъ бо: во вре́мя прiя́тно послу́шахъ тебе́, и въ де́нь спасе́нiя помого́хъ ти́. Се́ ны́нѣ вре́мя благопрiя́тно, се́ ны́нѣ де́нь спасе́нiя.
Ни еди́но ни въ че́мже даю́ще претыка́нiе, да служе́нiе безпоро́чно бу́детъ,
но во все́мъ представля́юще себе́ я́коже Бо́жiя слуги́, въ терпѣ́нiи мно́зѣ, въ ско́рбехъ, въ бѣда́хъ, въ тѣснота́хъ,
въ ра́нахъ, въ темни́цахъ, въ нестро­е́нiихъ, въ трудѣ́хъ, во бдѣ́нiихъ, въ поще́нiихъ,
во очище́нiи, въ ра́зумѣ, въ долготерпѣ́нiи, въ бла́гости, въ Ду́сѣ Святѣ, въ любви́ нелицемѣ́рнѣ,
въ словеси́ и́стины, въ си́лѣ Бо́жiей, ору́жiи пра́вды десны́ми и шу́ими,
сла́вою и безче́стiемъ, гажде́нiемъ и благохвале́нiемъ: я́ко лестцы́, и и́стин­ни:
я́ко незна́еми, и познава́еми: я́ко умира́юще, и се́ жи́ви есмы́: я́ко наказу́еми, а не умерщвля́еми:
я́ко скорбя́ще, при́сно же ра́ду­ю­щеся: я́ко ни́щи, а мно́ги богатя́ще: я́ко ничто́же иму́ще, а вся́ содержа́ще.
[Зач. 182А.] Уста́ на́ша от­верзо́шася къ ва́мъ, Кори́нѳяне, се́рдце на́­ше распространи́ся.
Не тѣ́сно вмѣща́етеся въ на́съ, утѣсня́етеся же во утро́бахъ ва́шихъ.
То́жде же воз­ме́здiе, я́коже ча́домъ глаго́лю, распространи́теся и вы́.
Не быва́йте [удо́бь] прело́жни ко ино́му ярму́, я́коже невѣ́рнiи {не быва́йте прело́жни ко ино́му ярму́ невѣ́рныхъ}. Ко́е бо при­­ча́стiе пра́вдѣ къ беззако́нiю? Или́ ко́е обще́нiе свѣ́ту ко тмѣ́?
Ко́е же согла́сiе Христо́ви съ Велiа́ромъ? Или́ ка́я ча́сть вѣ́рну съ невѣ́рнымъ?
Или́ ко́е сложе́нiе це́ркви Бо́жiей со и́долы? [Зач. 182Б.] Вы́ бо есте́ це́ркви Бо́га жи́ва, я́коже рече́ Бо́гъ: я́ко вселю́ся въ ни́хъ и похожду́, и бу́ду и́мъ Бо́гъ, и ті́и бу́дутъ Мнѣ́ лю́дiе.
Тѣ́мже изыди́те от­ среды́ и́хъ и от­лучи́теся, глаго́летъ Госпо́дь, и нечистотѣ́ не при­­каса́йтеся, и А́зъ прiиму́ вы́:
и бу́ду ва́мъ во Отца́, и вы́ бу́дете Мнѣ́ въ сы́ны и дще́ри, глаго́летъ Госпо́дь Вседержи́тель.
Синодальный
1 Павел приветствует Церковь в Коринфе. 3 Благодарит Бога за избавление его от смерти. 12 Защищается от обвинения в непостоянстве.
[Зач. 167А.] Павел, волею Божиею апостол Иисуса Христа, и Тимофей брат, церкви Божией, находящейся в Коринфе, со всеми святыми по всей Ахаии:
благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа.
[Зач. 167Б.] Благословен Бог и Отец Господа нашего Иисуса Христа, Отец милосердия и Бог всякого утешения,
утешающий нас во всякой скорби нашей, чтобы и мы могли утешать находящихся во всякой скорби тем утешением, которым Бог утешает нас самих!
Ибо по мере, как умножаются в нас страдания Христовы, умножается Христом и утешение наше.
Скорбим ли мы, скорбим для вашего утешения и спасения, которое совершается перенесением тех же страданий, какие и мы терпим.
И надежда наша о вас тверда. Утешаемся ли, утешаемся для вашего утешения и спасения, зная, что вы участвуете как в страданиях наших, так и в утешении.
[Зач. 168.] Ибо мы не хотим оставить вас, братия, в неведении о скорби нашей, бывшей с нами в Асии, потому что мы отягчены были чрезмерно и сверх силы, так что не надеялись остаться в живых.
Но сами в себе имели приговор к смерти, для того, чтобы надеяться не на самих себя, но на Бога, воскрешающего мертвых,
Который и избавил нас от столь близкой смерти, и избавляет, и на Которого надеемся, что и еще избавит,
при содействии и вашей молитвы за нас, дабы за дарованное нам, по ходатайству многих, многие возблагодарили за нас.
[Зач. 169.] Ибо похвала наша сия есть свидетельство совести нашей, что мы в простоте и богоугодной искренности, не по плотской мудрости, но по благодати Божией, жили в мире, особенно же у вас.
И мы пишем вам не иное, как то, что вы читаете или разумеете, и что, как надеюсь, до конца уразумеете,
так как вы отчасти и уразумели уже, что мы будем вашею похвалою, равно и вы нашею, в день Господа нашего Иисуса Христа.
И в этой уверенности я намеревался прийти к вам ранее, чтобы вы вторично получили благодать,
и через вас пройти в Македонию, из Македонии же опять прийти к вам; а вы проводили бы меня в Иудею.
Имея такое намерение, легкомысленно ли я поступил? Или, что́ я предпринимаю, по плоти предпринимаю, так что у меня то «да, да», то «нет, нет»?
Верен Бог, что слово наше к вам не было то «да», то «нет».
Ибо Сын Божий, Иисус Христос, проповеданный у вас нами, мною и Силуаном и Тимофеем, не был «да» и «нет»; но в Нем было «да», –
ибо все обетования Божии в Нем «да» и в Нем «аминь», – в славу Божию, через нас.
[Зач. 170.] Утверждающий же нас с вами во Христе и помазавший нас есть Бог,
Который и запечатлел нас и дал залог Духа в сердца наши.
Бога призываю во свидетели на душу мою, что, щадя вас, я доселе не приходил в Коринф,
не потому, будто мы берем власть над верою вашею; но мы споспешествуем радости вашей: ибо верою вы тверды.
1 «Вы – наше письмо»; прежнее было «служением» осуждения; новое – служение оправдания. 12 «Где Дух Господень, там свобода».
Неужели нам снова знакомиться с вами? Неужели нужны для нас, как для некоторых, одобрительные письма к вам или от вас?
Вы – наше письмо, написанное в сердцах наших, узнаваемое и читаемое всеми человеками;
вы показываете собою, что вы – письмо Христово, через служение наше написанное не чернилами, но Духом Бога живаго, не на скрижалях каменных, но на плотяных скрижалях сердца.
[Зач. 173.] Такую уверенность мы имеем в Боге через Христа,
не потому, чтобы мы сами способны были помыслить что́ от себя, как бы от себя, но способность наша от Бога.
Он дал нам способность быть служителями Нового Завета, не буквы, но духа, потому что буква убивает, а дух животворит.
Если же служение смертоносным буквам, начертанное на камнях, было так славно, что сыны Израилевы не могли смотреть на лице Моисеево по причине славы лица его преходящей, –
то не гораздо ли более должно быть славно служение духа?
Ибо если служение осуждения славно, то тем паче изобилует славою служение оправдания.
То прославленное даже не оказывается славным с сей стороны, по причине преимущественной славы последующего.
Ибо, если преходящее славно, тем более славно пребывающее.
[Зач. 174.] Имея такую надежду, мы действуем с великим дерзновением,
а не так, как Моисей, который полагал покрывало на лице свое, чтобы сыны Израилевы не взирали на конец преходящего.
Но умы их ослеплены: ибо то же самое покрывало доныне остается неснятым при чтении Ветхого Завета, потому что оно снимается Христом.
Доныне, когда они читают Моисея, покрывало лежит на сердце их;
но когда обращаются к Господу, тогда это покрывало снимается.
Господь есть Дух; а где Дух Господень, там свобода.
Мы же все открытым лицем, как в зеркале, взирая на славу Господню, преображаемся в тот же образ от славы в славу, как от Господня Духа.
1 Павел умоляет, чтобы благодать была принята не напрасно, но как подобает истинным служителям Божиим; признаки таковых. 11 Увещание не входить в компромисс с неверными.
[Зач. 181.] Мы же, как споспешники, умоляем вас, чтобы благодать Божия не тщетно была принята вами.
Ибо сказано: во время благоприятное Я услышал тебя и в день спасения помог тебе. Вот, теперь время благоприятное, вот, теперь день спасения.
Мы никому ни в чем не полагаем претыкания, чтобы не было порицаемо служение,
но во всем являем себя, как служители Божии, в великом терпении, в бедствиях, в нуждах, в тесных обстоятельствах,
под ударами, в темницах, в изгнаниях, в трудах, в бдениях, в постах,
в чистоте, в благоразумии, в великодушии, в благости, в Духе Святом, в нелицемерной любви,
в слове истины, в силе Божией, с оружием правды в правой и левой руке,
в чести и бесчестии, при порицаниях и похвалах: нас почитают обманщиками, но мы верны;
мы неизвестны, но нас узнают; нас почитают умершими, но вот, мы живы; нас наказывают, но мы не умираем;
нас огорчают, а мы всегда радуемся; мы нищи, но многих обогащаем; мы ничего не имеем, но всем обладаем.
[Зач. 182А.] Уста наши отверсты к вам, Коринфяне, сердце наше расширено.
Вам не тесно в нас; но в сердцах ваших тесно.
В равное возмездие, – говорю, как детям, – распространитесь и вы.
Не преклоняйтесь под чужое ярмо с неверными, ибо какое общение праведности с беззаконием? Что общего у света с тьмою?
Какое согласие между Христом и Велиаром? Или какое соучастие верного с неверным?
Какая совместность храма Божия с идолами? [Зач. 182Б.] Ибо вы храм Бога живаго, как сказал Бог: вселюсь в них и буду ходить в них; и буду их Богом, и они будут Моим народом.
И потому выйдите из среды их и отделитесь, говорит Господь, и не прикасайтесь к нечистому; и Я прииму вас.
И буду вам Отцем, и вы будете Моими сынами и дщерями, говорит Господь Вседержитель.
Tervitus ja tänu
Paulus, Kristuse Jeesuse apostel Jumala tahtmisel, ja vend Timoteos - Korintoses olevale Jumala kogudusele ning kõigile pühadele kogu Ahhaias:
Armu teile ja rahu Jumalalt, meie Isalt, ja Issandalt Jeesuselt Kristuselt!
Kiidetud olgu Jumal ja meie Issanda Jeesuse Kristuse Isa, halastuse Isa ja kõige julgustuse Jumal!
Tema julgustab meid igas meie ahistuses, et me suudaksime julgustada neid, kes on mis tahes ahistuses, julgustusega, millega Jumal meid endid julgustab.
Sest otsekui meil on küllaga Kristuse kannatusi, nõnda on meil küllaga ka julgustust Kristuse kaudu.
Kui meid nüüd ahistatakse, siis sünnib see teie julgustamiseks ja päästmiseks; kui meid julgustatakse, siis sünnib seegi teie julgustamiseks; see saab teoks, kui te vapralt talute neidsamu kannatusi, mida meiegi kannatame.
Ja meie lootus teie peale on kindel, kuna me teame, et nii nagu teil on osa meie kannatustest, nõnda ka meie julgustusest.
Me ei taha ju, vennad, et teile jääks teadmata, kuidas meid Aasias ahistati: meid koormati üliväga üle meie jõu, nii et me koguni kahtlesime oma ellujäämises.
Jah, meil oli meie endi arvates surmakäsk juba käes, et me ei loodaks endi, vaid Jumala peale, kes surnud üles äratab.
Tema päästis meid sellest määratu suurest surmast ja päästab veelgi - tema, kelle peale me loodame. Jah, ta päästab edaspidigi,
kui ka teie eestpalvetega meile appi tulete, nii et paljud tänaksid meile paljude inimeste eestpalvete tõttu Jumalalt osaks saanud armuanni eest.
Korintosesse tulemata jäämise põhjustest
Meie kiitlemine on just see: meie südametunnistus võib tõendada, et oleme käitunud siin maailmas, eriti aga teiega suheldes, Jumalalt saadud siiras ja selges meeles, mitte lihalikus tarkuses, vaid Jumala armus.
Me ei kirjuta teile ju midagi muud peale selle, mida te siit loete ja ehk ka mõistate. Ent ma loodan, et te kunagi täielikult mõistate seda,
mida te praegu vaid osaliselt olete mõistnud, nii et te võite meie Issanda Jeesuse päeval kiidelda meist, nagu meie kiitleme teist.
Ja selle meelekindlusega ma tahtsingi esmalt tulla teie juurde, et te saaksite teistkordselt armu,
ja teie kaudu matkata Makedooniasse ja Makedooniast tulla tagasi teie juurde ning lasta teil mind saata teele Juudamaale.
Tahtes nüüd seda, kas ma ei toiminud ehk kergemeelselt? Ehk ma kavatsen loomu järgi seda, mida kavatsen, et minu juures oleks „jah, jah” ja „ei, ei” ühtaegu?
Kui aga Jumal on ustav, siis meie sõna teie vastu ei ole ühtaegu „jah” ja „ei”.
Sest Jumala Poeg Jeesus Kristus, keda meie, mina, Silvanus ja Timoteos, oleme teie seas kuulutanud, ei olnud „jah” ja „ei”, vaid temas oli „jah”.
Sest Jumala tõotused, millised iganes need olid, on Kristuses „jah”. Seepärast tulgu ka meie suust tema läbi „aamen” Jumalale kiituseks.
Aga see, kes meid koos teiega on kinnitanud Kristusesse ja kes meid on võidnud, on Jumal,
kes on meid ka pitseriga kinnitanud ning meile andnud käsirahaks Vaimu südamesse.
Mina aga kutsun Jumala tunnistajaks oma hinge vastu, et ainult teie säästmise pärast ei ole ma enam Korintosesse tulnud.
See pole nii. Meie ei taha ju olla isandad teie usu üle - usus te püsite niigi -, vaid me tahame olla kaasosalised teie rõõmus.
Vanast ja uuest lepingust
Kas jälle peame hakkama ennast soovitama? Või on meil vaja, nagu mõnel teisel, soovituskirju teie kätte või teie käest?
Ei, teie ise olete meie kiri, kirjutatud meie südamesse, igale inimesele mõistetav ja loetav.
On ilmne, et teie olete Kristuse kiri, meie teenimistöö läbi valminud kiri, mis ei ole kirjutatud tindiga, vaid elava Jumala Vaimuga, ka mitte kivilaudadele, vaid lihastele südamelaudadele.
Niisugune usaldus Jumala vastu on meil aga Kristuse kaudu.
Meie ei ole ju iseendast kõlblikud midagi lugema oma teeneks, just nagu oleks see meist endist, vaid meie kõlblikkus tuleb Jumalalt,
kes on teinud meid kõlblikuks teenima uut lepingut, mitte kirjatähe, vaid Vaimu lepingut, sest kirjatäht suretab, aga Vaim teeb elavaks.
Aga kui juba kirjatähtedega kividesse uuristatud surmateenistus sündis kirkuses, nii et Iisraeli lapsed ei suutnud vaadata Moosese palgesse selle kirkuse pärast, mis ometi oli kaduv,
kuidas siis vaimuteenistus ei peaks sündima veelgi suuremas kirkuses?
Kui juba hukkamõistuteenistusel oli kirkus, siis on õigeksmõistuteenistus veel palju suurem kirkuselt.
Ning toona kirgastatu ei olegi praegu enam kirgas selle võrratu kirkuse kõrval.
Jah, kui kõrvalejäetav juba oli täis kirkust, kui palju enam on kirkuses see, mis jääb!
Et meil nüüd on niisugune lootus, siis võime toimida täie julgusega
ega pane Moosese kombel katet oma palgele, et Iisraeli lapsed ei saaks vaadata selle lõppu, mis on kaduv.
Kuid nende mõtteviis on paadunud. Veel tänapäevani jääb Vana Testamendi lugemise peale seesama kate, seda ei kergitata, sest see eemaldatakse alles Kristuses.
Tänapäevani, iga kord kui Moosest loetakse, lasub kate nende südamel.
Aga kui nende süda pöördub Issanda poole, siis võetakse kate ära.
Ent Issand on Vaim, ja seal, kus on Issanda Vaim, on vabadus.
Aga meid kõiki, kes me katmata palgega vaatleme Issanda kirkust peegeldumas, muudetakse samasuguseks kujuks kirkusest kirkusesse. Seda teeb Issand, kes on Vaim.
Apostliametist
Aga olles kaasabilised me manitsemegi teid, et te Jumala armu ilmaasjata vastu ei võtaks,
ta ütleb ju: „Ma olen sind kuulnud soodsal ajal ja aidanud sind päästepäeval.” Ennäe, nüüd on ülisoodus aeg! Ennäe, nüüd on päästepäev!
Me ei anna mitte milleski põhjust komistamiseks, et seda ametit ei laimataks,
vaid näitame end Jumala abilistena kõiges: suures kannatlikkuses, ahistustes, hädades, kitsikustes,
hoopide all, vangis, mässudes, vaevanägemistes, valvamistes, paastumistes,
puhtuses, tunnetuses, pikameelsuses, helduses, Pühas Vaimus, siiras armastuses,
tõe sõnas, Jumala väes, õiguse relvadega paremas ja vasakus käes,
aus ja häbis, laituse all ja kiituse all; kui eksitajad, ja siiski tõerääkijad;
kui tundmatud, ent ometi tuntud; kui surijad - ja ennäe, me elame!; kui karistatud, aga mitte surmatud;
kui kurvad, aga ikka rõõmsad; kui vaesed, kes siiski paljusid rikkaks teevad; kui need, kellel ei ole midagi ja kelle päralt on kõik.
Meie suu on teile avatud, korintlased, meie süda on avardunud.
Teil ei ole meie sees kitsas, vaid teil on kitsas teie oma südames.
Ma ütlen teile kui lastele: Vastutasuks avarduge teiegi!
Hoiatus võõra ikke eest
Ärge hakake vedama võõras ikkes koos uskmatutega! Mis ühist on õigusel ja ülekohtul või mis osadust valgusel pimedusega?
Mis kooskõla on Kristusel Beliariga või mis osa on usklikul uskmatuga?
Kuidas sobib Jumala tempel kokku ebajumalatega? Meie oleme ju elava Jumala tempel, nõnda nagu Jumal on öelnud: „Ma tahan nende seas elada ja käia ja olla nende Jumal, ja nemad on minu rahvas.
Seepärast minge ära nende keskelt ja eralduge neist,” ütleb Issand, „ja ärge puudutage rüvedat, siis ma võtan teid vastu
ja olen teile Isaks, ja teie olete mulle poegadeks ja tütardeks,” ütleb Kõigeväeline Issand.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible