но отреко́хомся та́йныхъ сра́ма, не въ лука́вствiи ходя́ще, ни льстя́ще словесе́ Бо́жiя, но явле́нiемъ и́стины представля́юще себе́ ко вся́цѣй со́вѣсти человѣ́честѣй, предъ Бо́гомъ.

А́ще ли же е́сть покрове́но благовѣствова́нiе на́ше, въ ги́бнущихъ е́сть покрове́но,

въ ни́хже бо́гъ вѣ́ка сего́ ослѣпи́ ра́зумы невѣ́рныхъ, во е́же не возсiя́ти и́мъ свѣ́ту благовѣствова́нiя сла́вы Христо́вы, И́же е́сть о́бразъ Бо́га неви́димаго.

Не себе́ бо проповѣ́даемъ, но Христа́ Иису́са Го́спода: себе́ же самѣ́хъ рабо́въ ва́мъ Иису́са [Го́спода] ра́ди:

[Зач. 176.] я́ко Бо́гъ рекі́й изъ тмы́ свѣ́ту возсiя́ти, и́же возсiя́ въ сердца́хъ на́шихъ, къ просвѣще́нiю ра́зума сла́вы Бо́жiя о лицы́ Иису́съ Христо́вѣ.

И́мамы же сокро́вище сiе́ въ скуде́льныхъ сосу́дѣхъ, да премно́жество си́лы бу́детъ Бо́жiя, а не от на́съ:

во все́мъ скорбя́ще, но не стужа́юще си́: неча́еми, но не отчаява́еми:

гони́ми, но не оставля́еми: низлага́еми, но не погиба́юще:

всегда́ ме́ртвость Го́спода Иису́са въ тѣ́лѣ нося́ще, да и живо́тъ Иису́совъ въ тѣ́лѣ на́шемъ яви́тся.

Присно бо мы́ живі́и въ сме́рть предае́мся Иису́са ра́ди, да и живо́тъ Иису́совъ яви́тся въ ме́ртвеннѣй пло́ти на́шей:

тѣ́мже сме́рть у́бо въ на́съ дѣ́йствуетъ, а живо́тъ въ ва́съ.

[Зач. 177.] Иму́ще же то́йже ду́хъ вѣ́ры, по пи́санному: вѣ́ровахъ, тѣ́мже возглаго́лахъ: и мы́ вѣ́руемъ, тѣ́мже и глаго́лемъ,

вѣ́дяще, я́ко Воздви́гiй Го́спода Иису́са, и на́съ со Иису́сомъ воздви́гнетъ, и предпоста́витъ съ ва́ми.

Вся́ бо ва́съ ра́ди, да благода́ть умно́жившаяся, мно́жайшими благодаре́нiи избы́точествитъ въ сла́ву Бо́жiю.

Тѣ́мже не стужа́емъ си́: но а́ще и внѣ́шнiй на́шъ человѣ́къ тлѣ́етъ, оба́че вну́треннiй обновля́ется по вся́ дни́.

Е́же бо ны́нѣ ле́гкое печа́ли на́шея, по преумноже́нiю въ преспѣ́янiе тяготу́ вѣ́чныя сла́вы содѣ́ловаетъ на́мъ,

не смотря́ющымъ на́мъ ви́димыхъ, но неви́димыхъ: ви́димая бо вре́менна, неви́димая же вѣ́чна.

Синодальный

1 Искренность Павла в благовествовании славного Евангелия; «просветить познанием славы Божией»...; 7 «сокровище в глиняных сосудах». 16 «Мы смотрим не на видимое»...

[Зач. 175.] Посему, имея по милости Божией такое служение, мы не унываем;

но, отвергнув скрытные постыдные дела, не прибегая к хитрости и не искажая слова Божия, а открывая истину, представляем себя совести всякого человека пред Богом.

Если же и закрыто благовествование наше, то закрыто для погибающих,

для неверующих, у которых бог века сего ослепил умы, чтобы для них не воссиял свет благовествования о славе Христа, Который есть образ Бога невидимого.

Ибо мы не себя проповедуем, но Христа Иисуса, Господа; а мы – рабы ваши для Иисуса,

[Зач. 176.] потому что Бог, повелевший из тьмы воссиять свету, озарил наши сердца, дабы просветить нас познанием славы Божией в лице Иисуса Христа.

Но сокровище сие мы носим в глиняных сосудах, чтобы преизбыточная сила была приписываема Богу, а не нам.

Мы отовсюду притесняемы, но не стеснены; мы в отчаянных обстоятельствах, но не отчаиваемся;

мы гонимы, но не оставлены; низлагаемы, но не погибаем.

Всегда носим в теле мертвость Господа Иисуса, чтобы и жизнь Иисусова открылась в теле нашем.

Ибо мы живые непрестанно предаемся на смерть ради Иисуса, чтобы и жизнь Иисусова открылась в смертной плоти нашей,

так что смерть действует в нас, а жизнь в вас.

[Зач. 177.] Но, имея тот же дух веры, как написано: я веровал и потому говорил, и мы веруем, потому и говорим,

зная, что Воскресивший Господа Иисуса воскресит через Иисуса и нас и поставит перед Собою с вами.

Ибо всё для вас, дабы обилие благодати тем бо́льшую во многих произвело благодарность во славу Божию.

Посему мы не унываем; но если внешний наш человек и тлеет, то внутренний со дня на день обновляется.

Ибо кратковременное легкое страдание наше производит в безмерном преизбытке вечную славу,

когда мы смотрим не на видимое, но на невидимое: ибо видимое временно, а невидимое вечно.

Грузинский

ამიტომ, რაკი ასეთი მსახურება გვაქვს, როგორიც გვეწყალობა, არ ვცხრებით,

არამედ უარვყავით სასირცხვილოს დაფარვა და არა ცბიერი ქცევით და ღვთის სიტყვის დამახინჯებით, არამედ ჭეშმარიტების გამოჩენით წარვადგენთ ჩვენს თავს ყველა ადამიანის სინდისის მიმართ ღვთის წინაშე.

და თუ ჩვენი სახარება დაფარულია, დაღუპულთათვის არის დაფარული,

ურწმუნოთათვის, ვისაც ამ საუკუნის ღმერთმა დაუბრმავა გონება, რათა მათთვის არ ებრწყინა სახარებისეულ ნათელს ქრისტეს დიდებისა, რომელიც უხილავი ღვთის ხატია.

ვინაიდან ჩვენს თავს კი არ ვქადაგებთ, არამედ ქრისტე იესოს, უფალს. ხოლო ჩვენ თქვენი მონები ვართ იესოსთვის.

ვინაიდან ღმერთმა, რომელმაც ბრძანა, რომ ნათელი ბნელიდან გამობრწყინებულიყო, მანვე გაანათა ჩვენს გულებში, რათა გაგვინათოს ღვთის დიდების ცოდნით იესო ქრისტეს სახეში.

მაგრამ ეს განძი ჩვენ გვაქვს თიხის ჭურჭლებში, რათა გადამეტებული ძლიერება ღვთისგან იყოს და არა ჩვენგან.

ყველაფერში შევიწროებულნი ვართ, მაგრამ არა ვართ დათრგუნულნი. შეწუხებულნი ვართ, მაგრამ არა სასოწარკვეთილნი.

დევნილნი ვართ, მაგრამ არა მიტოვებულნი. გადაყრილნი ვართ, მაგრამ არა დაღუპულნი.

და მუდამ სხეულში ვატარებთ უფალ იესოს სიკვდილს, რათა იესოს სიცოცხლეც ჩვენს სხეულში გამოჩნდეს.

ვინაიდან ჩვენ, ცოცხლები, მუდამ ვეძლევით სიკვდილს იესოსათვის, რათა იესოს სიცოცხლეც ჩვენს მოკვდავ ხორცში გამოჩნდეს.

ამიტომ ჩვენში სიკვდილი მოქმედებს, ხოლო თქვენში — სიცოცხლე.

და რაკი რწმენის იგივე სული გვაქვს, როგორც სწერია: „მწამდა და ამიტომ ვლაპარაკობდი,“ ჩვენც გვწამს და ამიტომ ვლაპარაკობთ.

რაკი ვიცით, რომ, ვინც აღადგინა უფალი იესო, ჩვენც აღგვადგენს იესოსთან ერთად და წარგვადგენს თქვენთან ერთად.

ვინაიდან ყოველივე თქვენთვის არის, რათა მრავლის მიერ მადლის გამრავლებით გავრცელდეს მადლიერება ღვთის სადიდებლად.

ამიტომ არ ვცხრებით, მაგრამ თუ გარეგანი კაცი იხრწნება, ჩვენი შინაგანი მაინც განახლდება დღითი დღე.

ვინაიდან ჩვენი მსუბუქი და ხანმოკლე ტანჯვა დიდ და მომეტებულ საუკუნო დიდებას ქმნის ჩვენთვის,

როცა ვუყურებთ არა ხილულს, არამედ უხილავს, ვინაიდან ხილული დროებითია, ხოლო უხილავი — საუკუნო.

Белорусский

Языки

І таму, маючы такое служэнне па ака́занай нам міласці, мы не па́даем духам;

але, адмовіўшыся ад тайных гане́бных спраў, не ўжыва́ючы хітрасці і не скажа́ючы слова Божага, а выяўля́ючы адкрыта ісціну, прадстаўляем сябе сумленню кожнага чалавека перад Богам.

Калі ж і закрыта дабравесце наша, то закрыта для тых, хто гіне,

для няверуючых, у якіх бог веку гэтага асляпіў розум, каб для іх не заззяла святло дабравесця славы Хрыста, Які з’яўляецца вобразам Бога нябачнага.

Бо мы не сябе саміх прапаведуем, а Хрыста Іісуса, Госпада; самі ж мы — рабы вашы дзеля Іісуса,

таму што Бог, Які загадаў, каб з цемры заззяла святло, Сам заззяў у сэ́рцах нашых для прасвятлення нашага праз пазнанне славы Божай у асобе Іісуса Хрыста.

Скарб жа гэты мы носім у гліня́ных сасудах, каб было бачна, што веліч сілы нале́жыць Богу, а не нам;

нас усюды ўціскаюць, але мы не прыгне́чаныя; мы ў роспачных абставінах, але не ўпада́ем у роспач;

нас пераследуюць, але мы не пакінутыя; нас збіваюць з ног, але мы не гінем;

мы заўсёды носім у целе мёртвасць Госпада Іісуса, каб і жыццё Іісуса адкрылася ў целе нашым.

Бо мы, жывыя, заўсёды аддаём сябе на смерць дзеля Іісуса, каб і жыццё Іісуса адкрылася ў смяротнай плоці нашай,

так што смерць дзейнічае ў нас, а жыццё — у вас.

Але, маючы той самы дух веры, пра які напíсана: “я вераваў і таму гаварыў”, і мы веруем, таму і гаворым,

ведаючы, што Той, Хто ўваскрасіў Госпада Іісуса, уваскрасíць і нас праз Іісуса і паставіць перад Сабою з вамі.

Бо ўсё дзеля вас, каб шчодра я́ўленая благадаць у многіх памнажала ўдзячнасць на славу Божую.

Таму мы не па́даем духам; а калі вонкавы наш чалавек і тле́е, то ўну́траны з дня ў дзень абнаўля́ецца.

Бо кароткачасовая лёгкая горасць наша стварае для нас звыш усякай меры вечнае багацце славы,

калі мы глядзім не на бачнае, а на нябачнае: таму што бачнае — часовае, а нябачнае — вечнае.