Азбука веры » Би́блия » Къ корі́нѳяном 2-е » гл.5

Къ корі́нѳяном 2-е, Глава 5

Толкования

Толкования главы

5:1

см.:Иов.4:19;Евр.9:11;

5:2

см.:Рим.8:23;

5:3

см.:Ис.61:10;Откр.16:15;

5:4

см.:1Кор.15:54;

5:5

см.:2Кор.1:22;

5:6

5:7

см.:Рим.8:25;

5:8

см.:Флп.1:23;

5:9

5:10

см.:Иов.34:11;Мф.16:27;Мф.25:32;Рим.14:10;

5:11

5:12

5:13

см.:2Кор.11:11;

5:14

5:15

см.:Рим.14:9;Гал.2:20;

5:16

5:17

см.:Ис.43:18-19;Рим.6:4;Откр.21:5;

5:18

см.:Рим.5:11;Еф.2:16;Кол.1:20;

5:19

5:20

5:21

см.:Ис.53:9;Ин.8:46;1Пет.2:22;1Ин.3:5;

Церковнославянский (рус)

[Зач. 178.] Вѣ́мы бо, я́ко а́ще земна́я на́ша хра́мина тѣ́ла разори́тся, созда́нiе от Бо́га и́мамы, хра́мину нерукотворе́ну, вѣ́чну на небесѣ́хъ.

И́бо о се́мъ воздыха́емъ, въ жили́ще на́ше небе́сное облещи́ся жела́юще:

а́ще то́чiю и обле́кшеся, не на́зи обря́щемся.

И́бо су́щiи въ тѣ́лѣ се́мъ воздыха́емъ отягча́еми, поне́же не хо́щемъ совлещи́ся, но пооблещи́ся, да поже́рто бу́детъ ме́ртвенное живото́мъ.

Сотвори́вый же на́съ въ сiе́ и́стое Бо́гъ, И́же и даде́ на́мъ обруче́нiе Ду́ха.

Дерза́юще у́бо всегда́ и вѣ́дяще, я́ко живу́ще въ тѣ́лѣ отхо́димъ от Го́спода:

вѣ́рою бо хо́димъ, а не видѣ́нiемъ:

дерза́емъ же и благоволи́мъ па́че отити́ от тѣ́ла и вни́ти ко Го́споду:

тѣ́мже и тщи́мся, а́ще входя́ще, а́ще отходя́ще, благоуго́дни Ему́ бы́ти:

[Зач. 179.] всѣ́мъ бо яви́тися на́мъ подоба́етъ предъ суди́щемъ Христо́вымъ, да прiи́метъ кі́йждо, я́же съ тѣ́ломъ содѣ́ла, или́ бла́га, или́ зла́.

Вѣ́дуще у́бо стра́хъ Госпо́день, человѣ́ки увѣщава́емъ, Богови же явле́ни есмы́: упова́емъ же, я́ко и въ со́вѣстехъ ва́шихъ явле́ни есмы́.

Не па́ки бо себе́ хва́лимъ предъ ва́ми, но вину́ дае́мъ ва́мъ похвале́нiю о на́съ, да и́мате къ хваля́щымся въ лицы́, а не въ се́рдцы.

А́ще бо изуми́хомся, Богови: а́ще ли цѣлому́дрствуемъ, ва́мъ.

И́бо любы́ Бо́жiя обдержи́тъ на́съ су́ждшихъ сiе́: я́ко а́ще еди́нъ за всѣ́хъ у́мре, то́ у́бо вси́ умро́ша.

[Зач. 180.] Христо́съ же за всѣ́хъ у́мре, да живу́щiи не ктому́ себѣ́ живу́тъ, но уме́ршему за ни́хъ и воскре́сшему.

Тѣ́мже и мы́ отны́нѣ ни еди́наго вѣ́мы по пло́ти: а́ще же и разумѣ́хомъ по пло́ти Христа́, но ны́нѣ ктому́ не разумѣ́емъ.

Тѣ́мже а́ще кто́ во Христѣ́, нова́ тва́рь: дре́вняя мимоидо́ша, се́ бы́ша вся́ нова́:

вся́ческая же от Бо́га, примири́вшаго на́съ Себѣ́ Иису́съ Христо́мъ и да́вшаго на́мъ служе́нiе примире́нiя:

зане́ Бо́гъ бѣ́ во Христѣ́ мíръ примиря́я Себѣ́, не вмѣня́я и́мъ согрѣше́нiй и́хъ и положи́въ въ на́съ сло́во примире́нiя.

По Христѣ́ у́бо мо́лимъ {посо́лствуемъ}, я́ко Бо́гу моля́щу на́ми, мо́лимъ по Христѣ́: примири́теся съ Бо́гомъ.

Не вѣ́дѣвшаго бо грѣха́ по на́съ грѣ́хъ сотвори́, да мы́ бу́демъ пра́вда Бо́жiя о Не́мъ.

Синодальный

1 «Выйти из тела и водвориться у Господа». 11 «Любовь Христова объемлет нас»; во Христе новая тварь.

[Зач. 178.] Ибо знаем, что, когда земной наш дом, эта хижина, разрушится, мы имеем от Бога жилище на небесах, дом нерукотворенный, вечный.

Оттого мы и воздыхаем, желая облечься в небесное наше жилище;

только бы нам и одетым не оказаться нагими.

Ибо мы, находясь в этой хижине, воздыхаем под бременем, потому что не хотим совлечься, но облечься, чтобы смертное поглощено было жизнью.

На сие самое и создал нас Бог и дал нам залог Духа.

Итак мы всегда благодушествуем; и как знаем, что, водворяясь в теле, мы устранены от Господа, –

ибо мы ходим верою, а не ви́дением, –

то мы благодушествуем и желаем лучше выйти из тела и водвориться у Господа.

И потому ревностно стараемся, водворяясь ли, выходя ли, быть Ему угодными;

[Зач. 179.] ибо всем нам должно явиться пред судилище Христово, чтобы каждому получить соответственно тому, что́ он делал, живя в теле, доброе или худое.

Итак, зная страх Господень, мы вразумляем людей, Богу же мы открыты; надеюсь, что открыты и вашим совестям.

Не снова представляем себя вам, но даем вам повод хвалиться нами, дабы имели вы что́ сказать тем, которые хвалятся лицем, а не сердцем.

Если мы выходим из себя, то для Бога; если же скромны, то для вас.

Ибо любовь Христова объемлет нас, рассуждающих так: если один умер за всех, то все умерли.

[Зач. 180.] А Христос за всех умер, чтобы живущие уже не для себя жили, но для умершего за них и воскресшего.

Потому отныне мы никого не знаем по плоти; если же и знали Христа по плоти, то ныне уже не знаем.

Итак, кто во Христе, тот новая тварь; древнее прошло, теперь все новое.

Все же от Бога, Иисусом Христом примирившего нас с Собою и давшего нам служение примирения,

потому что Бог во Христе примирил с Собою мир, не вменяя людям преступлений их, и дал нам слово примирения.

Итак мы – посланники от имени Христова, и как бы Сам Бог увещевает через нас; от имени Христова просим: примиритесь с Богом.

Ибо не знавшего греха Он сделал для нас жертвою за грех, чтобы мы в Нем сделались праведными пред Богом.

Грузинский

რადგან ვიცით, რომ, როცა დაინგრევა ეს ჩვენი მიწიერი სახლი — კარავი, ღვთისაგან გვაქვს შენობა ცაში, ხელთუქმნელი სახლი, საუკუნო.

ვინაიდან მართლაც ვოხრავთ და ვნატრობთ ჩვენი ზეციური სახლით შემოსვას,

თუ შემოსილნიც შიშვლები არ აღმოვჩნდით.

ვინაიდან, მართლაც, ამ კარავში ტვირთქვეშ ვოხრავთ, რადგან გახდა კი არა გვსურს, არამედ შემოსვა, რათა მოკვდავი შთაინთქას სიცოცხლის მიერ.

სწორედ ამისათვის შეგვამზადა ჩვენ ღმერთმა და მოგვცა სული საწინდრად.

ამიტომ ყოველთვის მხნედა ვართ და ვიცით, რომ სანამ დამკვიდრებულნი ვართ სხეულში, განშორებულნი ვართ უფლისაგან,

ვინაიდან რწმენით დავდივართ და არა ხილვით.

მხნედა ვართ და გვირჩევნია სხეულს განვშორდეთ და უფალთან დავბინავდეთ.

ამიტომ ვცდილობთ კიდეც, აქ ვიქნებით თუ იქ, მისთვის სასურველნი ვიყოთ.

ვინაიდან ჩვენ ყველანი უნდა გამოვცხადდეთ ქრისტეს სამსჯავროს წინაშე, რათა თითოეულმა მიიღოს იმის მიხედვით, რასაც სხეულის სიცოცხლის დროს აკეთებდა2— კეთილს თუ ბოროტს.

და რაკი უფლის შიში ვიცით, ადამიანებს შთავაგონებთ, ღვთისთვის კი გაცხადებული ვართ. და ვიმედოვნებ, რომ თქვენი სინდისისთვისაც გაცხადებული ვართ.

ხელახლა კი არ წარმოგიდგენთ ჩვენს თავს, არამედ საბაბს გაძლევთ მოჰკვეხდეთ ჩვენით, რომ სათქმელი გქონდეთ მათთვის, ვინც ზერელედ იკვეხნის და არა გულით.

ვინაიდან თუ გონს გადასულნი ვართ — ღვთისათვის, ხოლო თუ გონიერები — თქვენთვის.

ქრისტეს სიყვარულით ვართ მოცულნი, როცა ასე ვმსჯელობთ: თუ ერთი მოკვდა ყველასთვის, ყველანი დაიხოცნენ.

ქრისტე კი ყველასთვის მოკვდა, რათა ცოცხლებმა თავიანთთვის კი აღარ იცოცხლონ, არამედ იმისთვის, ვინც მათთვის მოკვდა და აღდგა.

ამიტომ ამიერიდან აღარავის ვიცნობთ ხორციელად. თუ ხორციელად ვიცნობდით კიდეც ქრისტეს, ახლა აღარ ვიცნობთ.

მაშასადამე, ის, ვინც ქრისტეშია, ის ახალი ქმნილებაა. ძველი გადავიდა და ახლა ყოველივე ახალია.

ყოველივე ღვთისაგან არის, რომელმაც შეგვირიგა იესო ქრისტეს მეშვეობით და მოგვცა შერიგების მსახურება.

იმიტომ, რომ ღმერთმა ქრისტეში შეირიგა სოფელი და არ ჩაუთვალა მათ მათი დანაშაულებანი და გვიბოძა შერიგების სიტყვა.

ამგვარად, ჩვენ ელჩები ვართ ქრისტესთვის, და ვითომც თავად ღმერთი შეგაგონებდეთ ჩვენი მეშვეობით, ქრისტეს სახელით გთხოვთ: შეურიგდით ღმერთს.

ვინც ცოდვა არ იცოდა, ის გახადა ცოდვად ჩვენს გამო, რათა გავხდეთ ღვთის სამართლიანობა მასში.

Белорусский

Языки

Бо ведаем, што калі зямны наш дом, гэтая хацíна, разбу́рыцца, то мы маем жыллё ад Бога: дом нерукатворны, вечны, на нябёсах.

І таму тут мы стогнем, жада́ючы апрану́цца ў нябеснае наша жыллё;

толькі б нам і апра́нутым не апынуцца голымі.

Бо мы, знаходзячыся ў гэтай хаціне, стогнем ад цяжа́ру, бо не хочам распрану́цца, а хочам апрану́цца, каб смяротнае было́ паглыну́та жыццём.

На гэта ж і стварыў нас Бог, і даў нам залог Духа.

Дык вось, мы заўсёды маем пэўнасць; і паколькі ведаем, што, жывучы ў целе, мы адда́лены ад Госпада, —

бо мы жывём вераю, а не ба́чаннем, —

то маем пэўнасць і жадаем лепш вы́селіцца з цела і пасяліцца ў Госпада,

і таму старанна імкнёмся — ці пасяля́ючыся, ці высяля́ючыся — быць угоднымі Яму;

бо ўсім нам належыць з’явíцца на суд Хрыстоў, каб кожнаму атрымаць паводле таго, што ён рабіў, жывучы́ ў целе — ці добрае, ці дрэннае.

Дык вось, ведаючы страх Гасподні, мы пераконваем людзей, для Бога ж мы адкрытыя; спадзяюся, што адкрытыя і вашаму сумленню.

Бо мы не зноў прадстаўляем сябе вам, а даём вам нагоду хвалíцца намі, каб мелі вы адказ для тых, якія хва́ляцца знешнім, а не тым, што ў сэрцы.

Бо калі мы бываем не ў сабе, то дзеля Бога; калі ж мы ў здаровым розуме, то дзеля вас.

Бо любоў Хрыстова прымушае нас разважа́ць так: калі адзін памёр за ўсіх, то ўсе памерлі.

А Хрыстос за ўсіх памёр, каб тыя, хто жыве, жылí ўжо не дзе́ля сябе, а дзе́ля Таго, Хто памёр за іх і ўваскрэс.

Так што мы з гэтага часу нікога не знаем па плоці; калі ж і зналі мы Хрыста па плоці, то цяпер ужо не знаем.

Дык вось, хто ў Хрысце, той — новае стварэнне; старое прайшло, цяпер настала ўсё новае.

А ўсё гэта — ад Бога, Які праз Іісуса Хрыста прымірыў нас з Сабою і даў нам служэнне прымірэння,

таму што Бог у Хрысце прымірыў з Сабою свет, не залічваючы лю́дзям правін іх, і даручыў нам слова прымірэння.

Дык вось, мы — пасланнікі ад імя́ Хрыста, нíбы Сам Бог просіць праз нас, ад імя́ Хрыста мы просім: прымірыцеся з Богам.

Бо Таго, Хто не спазнаў граху, Ён дзеля нас зрабіўся грахом, каб мы сталі ў Ім праведнасцю Божай.