Скрыть
5:6
5:9
5:11
5:12
5:14
5:16
5:19
5:20
Церковнославянский (рус)
[Зач. 178.] Вѣ́мы бо, я́ко а́ще земна́я на́ша хра́мина тѣ́ла разори́т­ся, созда́нiе от­ Бо́га и́мамы, хра́мину нерукотворе́ну, вѣ́чну на небесѣ́хъ.
И́бо о се́мъ воз­дыха́емъ, въ жили́ще на́­ше небе́сное облещи́ся жела́юще:
а́ще то́чiю и обле́кшеся, не на́зи обря́щемся.
И́бо су́щiи въ тѣ́лѣ се́мъ воз­дыха́емъ отягча́еми, поне́же не хо́щемъ совлещи́ся, но пооблещи́ся, да поже́рто бу́детъ ме́ртвен­ное живото́мъ.
Сотвори́вый же на́съ въ сiе́ и́стое Бо́гъ, И́же и даде́ на́мъ обруче́нiе Ду́ха.
Дерза́юще у́бо всегда́ и вѣ́дяще, я́ко живу́ще въ тѣ́лѣ от­хо́димъ от­ Го́спода:
вѣ́рою бо хо́димъ, а не видѣ́нiемъ:
дерза́емъ же и благоволи́мъ па́че от­ити́ от­ тѣ́ла и вни́ти ко Го́споду:
тѣ́мже и тщи́мся, а́ще входя́ще, а́ще от­ходя́ще, благо­уго́дни Ему́ бы́ти:
[Зач. 179.] всѣ́мъ бо яви́тися на́мъ подоба́етъ предъ суди́щемъ Христо́вымъ, да прiи́метъ кі́йждо, я́же съ тѣ́ломъ содѣ́ла, или́ бла́га, или́ зла́.
Вѣ́дуще у́бо стра́хъ Госпо́день, человѣ́ки увѣщава́емъ, Богови же явле́ни есмы́: упова́емъ же, я́ко и въ со́вѣстехъ ва́шихъ явле́ни есмы́.
Не па́ки бо себе́ хва́лимъ предъ ва́ми, но вину́ дае́мъ ва́мъ похвале́нiю о на́съ, да и́мате къ хваля́щымся въ лицы́, а не въ се́рдцы.
А́ще бо изуми́хомся, Богови: а́ще ли цѣлому́др­ст­вуемъ, ва́мъ.
И́бо любы́ Бо́жiя обдержи́тъ на́съ су́ждшихъ сiе́: я́ко а́ще еди́нъ за всѣ́хъ у́мре, то́ у́бо вси́ умро́ша.
[Зач. 180.] Христо́съ же за всѣ́хъ у́мре, да живу́щiи не ктому́ себѣ́ живу́тъ, но уме́ршему за ни́хъ и воскре́сшему.
Тѣ́мже и мы́ от­ны́нѣ ни еди́наго вѣ́мы по пло́ти: а́ще же и разумѣ́хомъ по пло́ти Христа́, но ны́нѣ ктому́ не разумѣ́емъ.
Тѣ́мже а́ще кто́ во Христѣ́, нова́ тва́рь: дре́вняя мимо­идо́ша, се́ бы́ша вся́ нова́:
вся́ческая же от­ Бо́га, при­­мири́в­шаго на́съ Себѣ́ Иису́съ Христо́мъ и да́в­шаго на́мъ служе́нiе при­­мире́нiя:
зане́ Бо́гъ бѣ́ во Христѣ́ мíръ при­­миря́я Себѣ́, не вмѣня́я и́мъ согрѣше́нiй и́хъ и положи́въ въ на́съ сло́во при­­мире́нiя.
По Христѣ́ у́бо мо́лимъ {посо́л­ст­вуемъ}, я́ко Бо́гу моля́щу на́ми, мо́лимъ по Христѣ́: при­­мири́теся съ Бо́гомъ.
Не вѣ́дѣв­шаго бо грѣха́ по на́съ грѣ́хъ сотвори́, да мы́ бу́демъ пра́вда Бо́жiя о Не́мъ.
Синодальный
1 «Выйти из тела и водвориться у Господа». 11 «Любовь Христова объемлет нас»; во Христе новая тварь.
[Зач. 178.] Ибо знаем, что, когда земной наш дом, эта хижина, разрушится, мы имеем от Бога жилище на небесах, дом нерукотворенный, вечный.
Оттого мы и воздыхаем, желая облечься в небесное наше жилище;
только бы нам и одетым не оказаться нагими.
Ибо мы, находясь в этой хижине, воздыхаем под бременем, потому что не хотим совлечься, но облечься, чтобы смертное поглощено было жизнью.
На сие самое и создал нас Бог и дал нам залог Духа.
Итак мы всегда благодушествуем; и как знаем, что, водворяясь в теле, мы устранены от Господа, –
ибо мы ходим верою, а не ви́дением, –
то мы благодушествуем и желаем лучше выйти из тела и водвориться у Господа.
И потому ревностно стараемся, водворяясь ли, выходя ли, быть Ему угодными;
[Зач. 179.] ибо всем нам должно явиться пред судилище Христово, чтобы каждому получить соответственно тому, что́ он делал, живя в теле, доброе или худое.
Итак, зная страх Господень, мы вразумляем людей, Богу же мы открыты; надеюсь, что открыты и вашим совестям.
Не снова представляем себя вам, но даем вам повод хвалиться нами, дабы имели вы что́ сказать тем, которые хвалятся лицем, а не сердцем.
Если мы выходим из себя, то для Бога; если же скромны, то для вас.
Ибо любовь Христова объемлет нас, рассуждающих так: если один умер за всех, то все умерли.
[Зач. 180.] А Христос за всех умер, чтобы живущие уже не для себя жили, но для умершего за них и воскресшего.
Потому отныне мы никого не знаем по плоти; если же и знали Христа по плоти, то ныне уже не знаем.
Итак, кто во Христе, тот новая тварь; древнее прошло, теперь все новое.
Все же от Бога, Иисусом Христом примирившего нас с Собою и давшего нам служение примирения,
потому что Бог во Христе примирил с Собою мир, не вменяя людям преступлений их, и дал нам слово примирения.
Итак мы – посланники от имени Христова, и как бы Сам Бог увещевает через нас; от имени Христова просим: примиритесь с Богом.
Ибо не знавшего греха Он сделал для нас жертвою за грех, чтобы мы в Нем сделались праведными пред Богом.
Sabemos que si nuestra morada terrestre, este tabernáculo, se deshace, tenemos de Dios un edificio, una casa no hecha por manos, eterna, en los cielos.
Y por esto también gemimos, deseando ser revestidos de aquella nuestra habitación celestial,
pues así seremos hallados vestidos y no desnudos.
Asimismo los que estamos en este tabernáculo gemimos con angustia, pues no quisiéramos ser desnudados, sino revestidos, para que lo mortal sea absorbido por la vida.
Pero el que nos hizo para esto mismo es Dios, quien nos ha dado el Espíritu como garantía.
Así que vivimos confiados siempre, y sabiendo que entre tanto que estamos en el cuerpo, estamos ausentes del Señor
(porque por fe andamos, no por vista).
Pero estamos confiados, y más aún queremos estar ausentes del cuerpo y presentes al Señor.
Por tanto, procuramos también, o ausentes o presentes, serle agradables,
porque es necesario que todos nosotros comparezcamos ante el tribunal de Cristo, para que cada uno reciba según lo que haya hecho mientras estaba en el cuerpo, sea bueno o sea malo.
Conociendo, pues, el temor del Señor, persuadimos a los hombres; pero a Dios le es manifiesto lo que somos, y espero que también lo sea a vuestras conciencias.
No nos recomendamos, pues, otra vez a vosotros, sino os damos ocasión de gloriaros por nosotros, para que tengáis con qué responder a los que se glorían en las apariencias y no en el corazón.
Si estamos locos, es para Dios; y si somos cuerdos, es para vosotros.
El amor de Cristo nos constriñe, pensando esto: que si uno murió por todos, luego todos murieron;
y él por todos murió, para que los que viven ya no vivan para sí, sino para aquel que murió y resucitó por ellos.
De manera que nosotros de aquí en adelante a nadie conocemos según la carne; y aun si a Cristo conocimos según la carne, ya no lo conocemos así.
De modo que si alguno está en Cristo, nueva criatura es: las cosas viejas pasaron; todas son hechas nuevas.
Y todo esto proviene de Dios, quien nos reconcilió consigo mismo por Cristo, y nos dio el ministerio de la reconciliación:
Dios estaba en Cristo reconciliando consigo al mundo, no tomándoles en cuenta a los hombres sus pecados, y nos encargó a nosotros la palabra de la reconciliación.
Así que, somos embajadores en nombre de Cristo, como si Dios rogara por medio de nosotros; os rogamos en nombre de Cristo: Reconciliaos con Dios.
Al que no conoció pecado, por nosotros lo hizo pecado, para que nosotros seamos justicia de Dios en él.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible