Скрыть
6:1
6:3
6:5
6:6
6:7
6:8
6:9
6:11
6:12
6:13
6:14
Глава 7 
7:1
7:2
7:3
7:4
7:5
7:7
7:8
7:9
7:11
7:12
7:13
7:14
7:15
7:16
Церковнославянский (рус)
[Зач. 181.] Споспѣ́ше­ст­ву­ю­ще же и мо́лимъ, не вотще́ благода́ть Бо́жiю прiя́ти ва́мъ.
Глаго́летъ бо: во вре́мя прiя́тно послу́шахъ тебе́, и въ де́нь спасе́нiя помого́хъ ти́. Се́ ны́нѣ вре́мя благопрiя́тно, се́ ны́нѣ де́нь спасе́нiя.
Ни еди́но ни въ че́мже даю́ще претыка́нiе, да служе́нiе безпоро́чно бу́детъ,
но во все́мъ представля́юще себе́ я́коже Бо́жiя слуги́, въ терпѣ́нiи мно́зѣ, въ ско́рбехъ, въ бѣда́хъ, въ тѣснота́хъ,
въ ра́нахъ, въ темни́цахъ, въ нестро­е́нiихъ, въ трудѣ́хъ, во бдѣ́нiихъ, въ поще́нiихъ,
во очище́нiи, въ ра́зумѣ, въ долготерпѣ́нiи, въ бла́гости, въ Ду́сѣ Святѣ, въ любви́ нелицемѣ́рнѣ,
въ словеси́ и́стины, въ си́лѣ Бо́жiей, ору́жiи пра́вды десны́ми и шу́ими,
сла́вою и безче́стiемъ, гажде́нiемъ и благохвале́нiемъ: я́ко лестцы́, и и́стин­ни:
я́ко незна́еми, и познава́еми: я́ко умира́юще, и се́ жи́ви есмы́: я́ко наказу́еми, а не умерщвля́еми:
я́ко скорбя́ще, при́сно же ра́ду­ю­щеся: я́ко ни́щи, а мно́ги богатя́ще: я́ко ничто́же иму́ще, а вся́ содержа́ще.
[Зач. 182А.] Уста́ на́ша от­верзо́шася къ ва́мъ, Кори́нѳяне, се́рдце на́­ше распространи́ся.
Не тѣ́сно вмѣща́етеся въ на́съ, утѣсня́етеся же во утро́бахъ ва́шихъ.
То́жде же воз­ме́здiе, я́коже ча́домъ глаго́лю, распространи́теся и вы́.
Не быва́йте [удо́бь] прело́жни ко ино́му ярму́, я́коже невѣ́рнiи {не быва́йте прело́жни ко ино́му ярму́ невѣ́рныхъ}. Ко́е бо при­­ча́стiе пра́вдѣ къ беззако́нiю? Или́ ко́е обще́нiе свѣ́ту ко тмѣ́?
Ко́е же согла́сiе Христо́ви съ Велiа́ромъ? Или́ ка́я ча́сть вѣ́рну съ невѣ́рнымъ?
Или́ ко́е сложе́нiе це́ркви Бо́жiей со и́долы? [Зач. 182Б.] Вы́ бо есте́ це́ркви Бо́га жи́ва, я́коже рече́ Бо́гъ: я́ко вселю́ся въ ни́хъ и похожду́, и бу́ду и́мъ Бо́гъ, и ті́и бу́дутъ Мнѣ́ лю́дiе.
Тѣ́мже изыди́те от­ среды́ и́хъ и от­лучи́теся, глаго́летъ Госпо́дь, и нечистотѣ́ не при­­каса́йтеся, и А́зъ прiиму́ вы́:
и бу́ду ва́мъ во Отца́, и вы́ бу́дете Мнѣ́ въ сы́ны и дще́ри, глаго́летъ Госпо́дь Вседержи́тель.
Сицева́ у́бо иму́ще обѣтова́нiя, о, воз­лю́блен­нiи, [Зач. 183.] очи́стимъ себе́ от­ вся́кiя скве́рны пло́ти и ду́ха, творя́ще святы́ню въ стра́сѣ Бо́жiи.
Вмѣсти́те ны́: ни еди́наго оби́дѣхомъ, ни еди́наго истли́хомъ, ни еди́наго лихо­и́м­ст­вовахомъ.
Не на осужде́нiе глаго́лю: пре́жде бо рѣ́хъ, я́ко въ сердца́хъ на́шихъ есте́, во е́же умре́ти съ ва́ми и сожи́ти.
Мно́го ми́ дерзнове́нiе къ ва́мъ, мно́га ми́ похвала́ о ва́съ: испо́лнихся утѣ́хи, преизбы́точе­ст­вую ра́достiю о вся́цѣй печа́ли на́­шей.
И́бо при­­ше́дшымъ на́мъ въ Македо́нiю, ни еди́наго имѣ́ поко́я пло́ть на́ша, но во все́мъ скорбя́ще: внѣу́ду бра́ни, внутрьу́ду боя́зни.
Но утѣша́яй смире́н­ныя, утѣ́ши на́съ Бо́гъ при­­ше́­ст­вiемъ Ти́товымъ,
не то́кмо же при­­ше́­ст­вiемъ его́, но и утѣше́нiемъ, и́мже утѣ́шися о ва́съ, повѣ́дая на́мъ ва́­ше жела́нiе, ва́­ше рыда́нiе, ва́шу ре́вность по мнѣ́, я́ко ми́ па́че воз­ра́доватися.
Я́ко а́ще и оскорби́хъ ва́съ посла́нiемъ, не раска́юся, а́ще и раска́ялъ бы́хъ ся́: ви́жду бо́, я́ко посла́нiе о́но, а́ще и къ часу́, оскорби́ ва́съ.
Ны́нѣ ра́дуюся, не я́ко ско́рбни бы́сте, но я́ко оскорби́стеся въ покая́нiе: оскорбѣ́сте бо́ по Бо́зѣ, да́ ни въ че́мже отщетите́ся от­ на́съ.
[Зач. 184.] Печа́ль бо́, я́же по Бо́зѣ, покая́нiе нераска́ян­но во спасе́нiе содѣ́ловаетъ, а [сего́] мíра печа́ль сме́рть содѣ́ловаетъ.
Се́ бо сiе́ са́мое, е́же по Бо́зѣ оскорби́тися ва́мъ, коли́ко содѣ́ла въ ва́съ тща́нiе? Но от­вѣ́тъ? Но негодова́нiе, но стра́хъ, но вожделѣ́нiе, но ре́вность, но от­мще́нiе? Во все́мъ предста́висте себе́ чи́сты бы́ти въ ве́щи.
А́ще бо и писа́хъ ва́мъ, не оби́дѣв­шаго ра́ди, ниже́ оби́димаго ра́ди, но за е́же яви́тися въ ва́съ тща́нiю на́­шему, е́же о ва́съ предъ Бо́гомъ.
Сего́ ра́ди утѣ́шихомся о утѣше́нiи ва́­шемъ: ли́шше же па́че воз­ра́довахомся о ра́дости Ти́товѣ, я́ко поко́ися ду́хъ его́ от­ всѣ́хъ ва́съ:
я́ко а́ще что́ ему́ о ва́съ похвали́хся, не посрами́хся: но я́ко вся́ во­и́стин­ну глаго́лахомъ ва́мъ, та́ко и похвале́нiе на́­ше, е́же къ Ти́ту, и́стин­но бы́сть:
и утро́ба его́ и́злиха къ ва́мъ е́сть, воспомина́ющаго всѣ́хъ ва́съ послуша́нiе, я́ко со стра́хомъ и тре́петомъ прiя́сте его́.
Ра́дуюся у́бо, я́ко во все́мъ дерза́ю въ ва́съ.
Синодальный
1 Павел умоляет, чтобы благодать была принята не напрасно, но как подобает истинным служителям Божиим; признаки таковых. 11 Увещание не входить в компромисс с неверными.
[Зач. 181.] Мы же, как споспешники, умоляем вас, чтобы благодать Божия не тщетно была принята вами.
Ибо сказано: во время благоприятное Я услышал тебя и в день спасения помог тебе. Вот, теперь время благоприятное, вот, теперь день спасения.
Мы никому ни в чем не полагаем претыкания, чтобы не было порицаемо служение,
но во всем являем себя, как служители Божии, в великом терпении, в бедствиях, в нуждах, в тесных обстоятельствах,
под ударами, в темницах, в изгнаниях, в трудах, в бдениях, в постах,
в чистоте, в благоразумии, в великодушии, в благости, в Духе Святом, в нелицемерной любви,
в слове истины, в силе Божией, с оружием правды в правой и левой руке,
в чести и бесчестии, при порицаниях и похвалах: нас почитают обманщиками, но мы верны;
мы неизвестны, но нас узнают; нас почитают умершими, но вот, мы живы; нас наказывают, но мы не умираем;
нас огорчают, а мы всегда радуемся; мы нищи, но многих обогащаем; мы ничего не имеем, но всем обладаем.
[Зач. 182А.] Уста наши отверсты к вам, Коринфяне, сердце наше расширено.
Вам не тесно в нас; но в сердцах ваших тесно.
В равное возмездие, – говорю, как детям, – распространитесь и вы.
Не преклоняйтесь под чужое ярмо с неверными, ибо какое общение праведности с беззаконием? Что общего у света с тьмою?
Какое согласие между Христом и Велиаром? Или какое соучастие верного с неверным?
Какая совместность храма Божия с идолами? [Зач. 182Б.] Ибо вы храм Бога живаго, как сказал Бог: вселюсь в них и буду ходить в них; и буду их Богом, и они будут Моим народом.
И потому выйдите из среды их и отделитесь, говорит Господь, и не прикасайтесь к нечистому; и Я прииму вас.
И буду вам Отцем, и вы будете Моими сынами и дщерями, говорит Господь Вседержитель.
1 «Вы в сердцах наших, так чтобы вместе и умереть и жить». 5 «Печаль ради Бога производит неизменное покаяние ко спасению».
Итак, возлюбленные, имея такие обетования, [Зач. 183.] очистим себя от всякой скверны плоти и духа, совершая святыню в страхе Божием.
Вместите нас. Мы никого не обидели, никому не повредили, ни от кого не искали корысти.
Не в осуждение говорю; ибо я прежде сказал, что вы в сердцах наших, так чтобы вместе и умереть и жить.
Я много надеюсь на вас, много хвалюсь вами; я исполнен утешением, преизобилую радостью, при всей скорби нашей.
Ибо, когда пришли мы в Македонию, плоть наша не имела никакого покоя, но мы были стеснены отовсюду: отвне – нападения, внутри – страхи.
Но Бог, утешающий смиренных, утешил нас прибытием Тита,
и не только прибытием его, но и утешением, которым он утешался о вас, пересказывая нам о вашем усердии, о вашем плаче, о вашей ревности по мне, так что я еще более обрадовался.
Посему, если я опечалил вас посланием, не жалею, хотя и пожалел было; ибо вижу, что послание то́ опечалило вас, впрочем на время.
Теперь я радуюсь не потому, что вы опечалились, но что вы опечалились к покаянию; ибо опечалились ради Бога, так что нисколько не понесли от нас вреда.
[Зач. 184.] Ибо печаль ради Бога производит неизменное покаяние ко спасению, а печаль мирская производит смерть.
Ибо то самое, что вы опечалились ради Бога, смотри́те, какое произвело в вас усердие, какие извинения, какое негодование на виновного, какой страх, какое желание, какую ревность, какое взыскание! По всему вы показали себя чистыми в этом деле.
Итак, если я писал к вам, то не ради оскорбителя и не ради оскорбленного, но чтобы вам открылось попечение наше о вас пред Богом.
Посему мы утешились утешением вашим; а еще более обрадованы мы радостью Тита, что вы все успокоили дух его.
Итак я не остался в стыде, если чем-либо о вас похвалился перед ним, но как вам мы говорили все истину, так и перед Титом похвала наша оказалась истинною;
и сердце его весьма расположено к вам, при воспоминании о послушании всех вас, как вы приняли его со страхом и трепетом.
Итак радуюсь, что во всем могу положиться на вас.
We then, as workers together with Him also plead with you not to receive the grace of God in vain.
For He says: «In an acceptable time I have heard you, And in the day of salvation I have helped you.» Behold, now is the accepted time; behold, now is the day of salvation.
We give no offense in anything, that our ministry may not be blamed.
But in all things we commend ourselves as ministers of God: in much patience, in tribulations, in needs, in distresses,
in stripes, in imprisonments, in tumults, in labors, in sleeplessness, in fastings;
by purity, by knowledge, by longsuffering, by kindness, by the Holy Spirit, by sincere love,
by the word of truth, by the power of God, by the armor of righteousness on the right hand and on the left,
by honor and dishonor, by evil report and good report; as deceivers, and yet true;
as unknown, and yet well known; as dying, and behold we live; as chastened, and yet not killed;
as sorrowful, yet always rejoicing; as poor, yet making many rich; as having nothing, and yet possessing all things.
O Corinthians! We have spoken openly to you, our heart is wide open.
You are not restricted by us, but you are restricted by your own affections.
Now in return for the same (I speak as to children), you also be open.
Do not be unequally yoked together with unbelievers. For what fellowship has righteousness with lawlessness? And what communion has light with darkness?
And what accord has Christ with Belial? Or what part has a believer with an unbeliever?
And what agreement has the temple of God with idols? For you are the temple of the living God. As God has said: «I will dwell in them And walk among them. I will be their God, And they shall be My people.»
Therefore «Come out from among them And be separate, says the Lord. Do not touch what is unclean, And I will receive you.»
«I will be a Father to you, And you shall be My sons and daughters, Says the LORD Almighty.»
Therefore, having these promises, beloved, let us cleanse ourselves from all filthiness of the flesh and spirit, perfecting holiness in the fear of God.
Open your hearts to us. We have wronged no one, we have corrupted no one, we have cheated no one.
I do not say this to condemn; for I have said before that you are in our hearts, to die together and to live together.
Great is my boldness of speech toward you, great is my boasting on your behalf. I am filled with comfort. I am exceedingly joyful in all our tribulation.
For indeed, when we came to Macedonia, our bodies had no rest, but we were troubled on every side. Outside were conflicts, inside were fears.
Nevertheless God, who comforts the downcast, comforted us by the coming of Titus,
and not only by his coming, but also by the consolation with which he was comforted in you, when he told us of your earnest desire, your mourning, your zeal for me, so that I rejoiced even more.
For even if I made you sorry with my letter, I do not regret it; though I did regret it. For I perceive that the same epistle made you sorry, though only for a while.
Now I rejoice, not that you were made sorry, but that your sorrow led to repentance. For you were made sorry in a godly manner, that you might suffer loss from us in nothing.
For godly sorrow produces repentance leading to salvation, not to be regretted; but the sorrow of the world produces death.
For observe this very thing, that you sorrowed in a godly manner: What diligence it produced in you, what clearing of yourselves, what indignation, what fear, what vehement desire, what zeal, what vindication! In all things you proved yourselves to be clear in this matter.
Therefore, although I wrote to you, I did not do it for the sake of him who had done the wrong, nor for the sake of him who suffered wrong, but that our care for you in the sight of God might appear to you.
Therefore we have been comforted in your comfort. And we rejoiced exceedingly more for the joy of Titus, because his spirit has been refreshed by you all.
For if in anything I have boasted to him about you, I am not ashamed. But as we spoke all things to you in truth, even so our boasting to Titus was found true.
And his affections are greater for you as he remembers the obedience of you all, how with fear and trembling you received him.
Therefore I rejoice that I have confidence in you in everything.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible