И ны́нѣ молю́ тя, госпоже́, не я́ко за́повѣдь пишу́ тебѣ́ но́ву, но ю́же и́мамы испе́рва, да лю́бимъ дру́гъ дру́га.
И сiя́ е́сть любы́, да хо́димъ по за́повѣдемъ его́. Сiя́ е́сть за́повѣдь, я́коже слы́шасте испе́рва, да въ не́й хо́дите:
зане́ мно́зи лестцы́ внидо́ша въ мíръ, не исповѣ́дающе Иису́са Христа́ прише́дша во пло́ти, се́й е́сть льсте́цъ и анти́христъ.
Блюди́те себе́, да не погубите́ я́же дѣ́ласте до́брая, но да мзду́ соверше́нну воспрiи́мете.
Вся́къ преступа́яй и не пребыва́яй во уче́нiи Христо́вѣ Бо́га не и́мать: пребыва́яй же во уче́нiи Христо́вѣ, се́й и Отца́ и Сы́на и́мать.
А́ще кто́ прихо́дитъ къ ва́мъ, и сего́ уче́нiя не прино́ситъ, не прiе́млите его́ въ до́мъ, и ра́доватися ему́ не глаго́лите:
глаго́ляй бо ему́ ра́доватися, сообща́ется дѣло́мъ его́ злы́мъ.
Мно́га имѣ́хъ писа́ти ва́мъ, и не восхотѣ́хъ Хартiе́ю и черни́ломъ, но надѣ́юся прiити́ къ ва́мъ и усты́ ко усто́мъ глаго́лати, да ра́дость ва́ша бу́детъ испо́лнена.
Ва акнун аз ту, эй хотун, хоҳишмандам: на ҳамчун ҳукми тозае ба ту менависам, балки ҳамонро, ки мо аз ибтидо доштем, ки ба якдигар муҳаббат дошта бошем.
Ва муҳаббат аз он иборат аст, ки мо бар тибқи аҳкоми Ў рафтор кунем. Ин ҳамон ҳукмест, ки шумо аз ибтидо шунидаед, то ки бар тибқИ он рафтор кунед.
Зеро бисьёр фиребгарон дар дуньё пайдо шудаанд, ки Исои Масеҳи ба ҳасби ҷисм омадаро эътироф намекунанд: чунин шахс фиребгар ва зиддимасеҳ аст.
Аз худ бохабар бошед, ки мабодо он чиро, ки мо барояш меҳнат кардаем, барбод диҳед, балки мукофоти комил бигиред.
Ҳар кӣ аз таълимоти Масеҳ дур мешавад ва дар он сокин нест, Худо надорад; касе ки дар таълимоти Масеҳ сокин аст, ҳам Падарро дорад ва ҳам Писарро.
Касе ки назди шумо меояд ва ин таълимотро намеоварад, варо ба хонаи худ қабул накунед ва ба вай салом надиҳед;