Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
7:1
7:2
7:3
7:4
7:5
7:6
см.:Втор.32:43;
7:7
7:8
7:9
7:10
7:11
7:12
7:13
7:14
7:15
7:16
7:17
7:18
7:19
7:20
7:21
7:22
7:23
7:24
7:25
7:26
7:27
7:28
7:29
7:30
7:31
7:32
7:33
7:34
7:35
7:36
7:37
7:38
7:39
7:40
7:41
7:42
Случи́ся же и седми́мъ бра́тiямъ вку́пѣ съ ма́терiю я́тымъ, понужда́емымъ бы́ти от царя́ я́сти проти́ву пра́вилъ мяса́ свина́я, бичми́ и жи́лами волу́ями му́чимымъ.
Еди́нъ же от ни́хъ, и́же бѣ́ пе́рвый, та́ко рече́: что́ хо́щеши вопроша́ти и научи́тися от на́съ? гото́ви бо есмы́ умре́ти, не́жели преступи́ти оте́ческiя зако́ны.
Разгнѣ́вався же ца́рь повелѣ́ сковрады́ и коно́бы разжещи́.
И́мже ско́ро разжже́ннымъ бы́вшымъ, повелѣ́ су́щему от ни́хъ предводи́телю сло́ва отрѣ́зати язы́къ, и со всего́ ко́жу содра́вше, краи́ удо́въ тѣле́сныхъ отсѣщи́, про́чiимъ бра́тiямъ и ма́тери смотря́щымъ.
И егда́ уже́ неключи́мь сотворе́нъ бы́сть всѣ́ми [удесы́], повелѣ́ огню́ преда́ти еще́ ды́шуща и пещи́ на сковрадѣ́: па́ру же умножа́ющуся от сковрады́, [про́чiи ку́пно] съ ма́терiю дру́гъ дру́га поощря́ху умре́ти му́жественно, глаго́люще си́це:
Госпо́дь Бо́гъ зри́тъ и о и́стинѣ на́шей утѣша́ется, я́коже предъ лице́мъ свидѣ́тельствующею пѣ́снiю изъяви́ Моисе́й глаго́ля: и о рабѣ́хъ свои́хъ утѣ́шится.
Уме́ршу же пе́рвому си́мъ о́бразомъ, втора́го изводя́ху на поруга́нiе: и ко́жу со главы́ его́ со власы́ содра́вше, и вопроша́ху: бу́деши ли я́сти пре́жде не́же уму́чено бу́детъ все́ тѣ́ло по у́дамъ.
О́нъ же отвѣща́въ оте́ческимъ гла́сомъ, рече́: ни́. Тѣ́мже и се́й по ря́ду прiя́тъ муче́нiе, я́коже и пе́рвый.
Въ послѣ́днемъ же издыха́нiи бы́въ, рече́: ты́ у́бо, окая́ннѣйшiй, от настоя́щаго живота́ на́съ погубля́еши, Ца́рь же мíра уме́ршихъ на́съ свои́хъ ра́ди зако́новъ воскреси́тъ на́съ въ воскресе́нiе живота́ вѣ́чнаго.
По се́мъ же тре́тiй поруга́емь бѣ́, и язы́ка испроше́нъ, а́бiе издаде́ и ру́цѣ де́рзостнѣ простре́ и му́жественнѣ рече́:
от небесе́ сiя́ притяжа́хъ, и его́ ра́ди зако́новъ презира́ю сiя́, и от него́ сiя́ па́ки упова́ю воспрiя́ти.
Я́ко и са́мъ ца́рь и су́щiи съ ни́мъ удивля́хуся ю́наго великоду́шiю, я́ко ни во что́же полага́ше му́ки.
И сему́ сконча́вшуся, и четве́ртаго та́кожде му́чаху мучи́теле.
И егда́ уже́ бы́сть къ сме́рти та́ко рече́: лу́чше убива́емымъ от человѣ́къ упова́нiя ча́яти от Бо́га, па́ки иму́щымъ воскреше́нымъ бы́ти от него́, тебѣ́ же воскресе́нiе въ живо́тъ не бу́детъ.
По се́мъ же пя́таго приве́дше му́чиша. И о́нъ воззрѣ́въ на́нь, рече́:
вла́сть въ человѣ́цѣхъ имѣ́я тлѣ́ненъ сы́й, е́же хо́щеши, твори́ши: не мни́ же ро́ду на́шему от Бо́га оста́влену бы́ти:
ты́ же потерпи́ и зри́ ве́лiю держа́ву его́, ка́ко тебе́ и сѣ́мя твое́ уму́читъ.
По се́мъ приведо́ша шеста́го. И то́й умре́ти начина́ющь рече́: не прельща́йся су́етно, мы́ бо себе́ ра́ди сiя́ стра́ждемъ согрѣша́юще къ Бо́гу на́шему, сего́ ра́ди досто́йная удивле́нiя бы́ша:
ты́ же да не возмни́ши непови́ненъ бы́ти, богобо́рствовати наче́нъ.
безмѣ́рно же ма́ти ди́вная и благі́я па́мяти досто́йная, я́же погиба́ющихъ седми́ сыно́въ еди́наго дне́ и вре́мене ви́дящи, благоду́шно терпя́ше ра́ди упова́нiя на Го́спода,
и коего́ждо и́хъ увѣщава́ше оте́ческимъ гла́сомъ, до́блiя испо́лнена му́дрости и же́нское помышле́нiе му́жескою душе́ю воздвиза́ющи, глаго́лаше къ ни́мъ:
не вѣ́мъ, я́ко во чре́вѣ мое́мъ яви́стеся, ниже́ бо а́зъ ду́хъ и живо́тъ да́хъ ва́мъ, и коего́ждо у́ды не а́зъ соста́вихъ,
но мíра творе́цъ, созда́вый ро́дъ человѣ́чь и всѣ́хъ изобрѣты́й рожде́нiе, и ду́хъ и жи́знь ва́мъ па́ки возда́стъ съ ми́лостiю, я́ко ны́нѣ са́ми себе́ презира́ете ра́ди зако́новъ его́.
Антiо́хъ же непщу́яй уничиже́нъ бы́ти и поноща́ющь гла́съ презрѣ́въ, еще́ юнѣ́йшему жи́ву су́щу, не то́кмо словесы́ творя́ше увѣща́нiе, но и кля́твою подкрѣпля́ше, бога́та ку́пно и блаже́на сотвори́ти, преведе́ннаго от оте́ческихъ зако́новъ, и дру́га возъимѣ́ти, и дѣла́ ввѣ́рити ему́.
Си́мъ же ю́ношѣ ника́коже вне́млющу, призва́въ ца́рь ма́терь увѣщава́ше, да бу́детъ ю́ношѣ совѣ́тница на спасе́нiе.
Мно́го же ему́ увѣщава́ющу, обѣща́ла совѣ́товати сы́ну своему́.
Приклони́вшися же къ нему́, посмѣя́ся же́стокому мучи́телю и си́це рече́ оте́ческимъ гла́сомъ: сы́не, поми́луй мя́ носи́вшую тя́ во чре́вѣ де́вять ме́сяцей и млеко́мъ пита́вшую тя́ лѣ́та три́, и воскорми́вшую тя́ и приве́дшую въ во́зрастъ се́й, и болѣ́зни воспита́нiя поне́сшую:
молю́ тя, ча́до, да воззри́ши на не́бо и зе́млю, и вся́, я́же въ ни́хъ, ви́дящь уразумѣ́еши, я́ко от не су́щихъ сотвори́ сiя́ Бо́гъ, и человѣ́чь ро́дъ та́ко бы́сть:
не убо́йся плоторастерза́теля сего́, но досто́инъ бы́въ бра́тiи твоея́, воспрiими́ сме́рть, да въ ми́лости съ бра́тiею твое́ю воспрiиму́ тя́.
Еще́ же сiя́ е́й глаго́лющей, ю́ноша рече́: кого́ ожида́ете? не слу́шаю повелѣ́нiя царе́ва, но повелѣ́нiя зако́на слу́шаю да́ннаго отце́мъ на́шымъ чрезъ Моисе́а:
ты́ же вся́кiя зло́бы изобрѣта́тель бы́въ на иуде́и, не избѣжи́ши ру́къ Бо́жiихъ:
мы́ бо за грѣхи́ на́шя сiя́ стра́ждемъ:
а́ще же ра́ди устраше́нiя и наказа́нiя живы́й Госпо́дь на́шъ ма́ло прогнѣ́вася, но па́ки примири́тся рабо́мъ свои́мъ:
ты́ же, о, беззако́нниче и всѣ́хъ человѣ́къ скверна́вѣйше, не возноси́ся су́етно кича́ся тще́тнымъ упова́нiемъ, на небе́сныя рабы́ его́ вознося́щь ру́ку:
не у́ бо Вседержи́теля и всеви́дца Бо́га суда́ избѣ́глъ еси́:
бра́тiя бо на́ша ма́ло ны́нѣ болѣ́зни потерпѣ́вше по завѣ́ту Бо́жiю вѣ́чный живо́тъ получи́ша: ты́ же судо́мъ Бо́жiимъ пра́ведную ка́знь горды́ни [твоея́] воспрiи́меши:
а́зъ же, я́коже бра́тiя моя́, ду́шу и тѣ́ло мое́ предаю́ за оте́ческiя зако́ны, призыва́я Бо́га ми́лостива вско́рѣ бы́ти Изра́илю: ты́ же съ муче́нiемъ и бiе́нiемъ исповѣ́си, я́ко еди́нъ то́кмо Бо́гъ е́сть:
на мнѣ́ и на бра́тiи мое́й преста́нетъ Вседержи́теля гнѣ́въ нанесе́нный пра́ведно всему́ ро́ду на́шему.
Тогда́ ца́рь разъяри́ся я́ростiю на́нь па́че ины́хъ лютѣ́е, го́рцѣ терпя́щь посмѣя́нiе.
И се́й у́бо чи́стъ от житiя́ премѣни́ся, по всему́ на Го́спода упова́я.
Послѣди́ же сыно́въ и ма́ти сконча́ся.
Сiя́ у́бо о же́ртвахъ и о превосходя́щихъ мучи́тельствахъ толи́ко извѣсти́шася.
Случилось также, что были схвачены семь братьев с матерью и принуждаемы царем есть недозволенное свиное мясо, быв терзаемы бичами и жилами.
Один из них, приняв на себя ответ, сказал: о чем ты хочешь спрашивать или что узнать от нас? Мы готовы лучше умереть, нежели преступить отеческие законы.
Тогда царь, озлобившись, приказал разжечь сковороды и котлы.
Когда они были разожжены, тотчас приказал принявшему на себя ответ отрезать язык и, содрав кожу с него, отсечь члены тела в виду прочих братьев и матери.
Лишенного всех членов, но еще дышащего велел отнести к костру и жечь на сковороде; когда же от сковороды распространилось сильное испарение, они вместе с матерью увещевали друг друга мужественно претерпеть смерть, говоря:
Господь Бог видит и поистине умилосердится над нами, как Моисей возвестил в своей песни пред лицем народа: «и над рабами Своими умилосердится».
Когда умер первый, вывели на поругание второго и, содрав с головы кожу с волосами, спрашивали, будет ли он есть, прежде нежели будут мучить по частям его тело?
Он же, отвечая на отечественном языке, сказал: нет. Поэтому и он принял мучение таким же образом, как первый.
Быв же при последнем издыхании, сказал: ты, мучитель, лишаешь нас настоящей жизни, но Царь мира воскресит нас, умерших за Его законы, для жизни вечной.
После того третий подвергнут был поруганию и на требование дать язык тотчас выставил его, неустрашимо протянув и руки,
и мужественно сказал: от неба я получил их и за законы Его не жалею их, и от Него надеюсь опять получить их.
Сам царь и бывшие с ним изумлены были таким мужеством отрока, как он ни во что вменял страдания.
Когда скончался и этот, таким же образом терзали и мучили четвертого.
Будучи близок к смерти, он так говорил: умирающему от людей вожделенно возлагать надежду на Бога, что Он опять оживит; для тебя же не будет воскресения в жизнь.
Затем привели и начали мучить пятого.
Он, смотря на царя, сказал: имея власть над людьми, ты, сам подверженный тлению, делаешь, что хочешь; но не думай, чтобы род наш оставлен был Богом.
Подожди, и ты увидишь великую силу Его, как Он накажет тебя и семя твое.
После этого привели шестого, который, готовясь на смерть, сказал: не заблуждайся напрасно, ибо мы терпим это за себя, согрешив пред Богом нашим, оттого и произошло достойное удивления.
Но не думай остаться безнаказанным ты, дерзнувший противоборствовать Богу.
Наиболее же достойна удивления и славной памяти мать, которая, видя, как семь ее сыновей умерщвлены в течение одного дня, благодушно переносила это в надежде на Господа.
Исполненная доблестных чувств и укрепляя женское рассуждение мужеским духом, она поощряла каждого из них на отечественном языке и говорила им:
я не знаю, как вы явились во чреве моем; не я дала вам дыхание и жизнь; не мною образовался состав каждого.
Итак, Творец мира, Который образовал природу человека и устроил происхождение всех, опять даст вам дыхание и жизнь с милостью, так как вы теперь не щадите самих себя за Его законы.
Антиох же, думая, что его презирают, и принимая эту речь за поругание себе, убеждал самого младшего, который еще оставался, не только словами, но и клятвенными уверениями, что и обогатит и осчастливит его, если он отступит от отеческих законов, что будет иметь его другом и вверит ему почетные должности.
Но как юноша нисколько не внимал, то царь, призвав мать, убеждал ее посоветовать сыну сберечь себя.
После многих его убеждений она согласилась уговаривать сына.
Наклонившись же к нему и посмеиваясь жестокому мучителю, она так говорила на отечественном языке: сын! сжалься надо мною, которая девять месяцев носила тебя во чреве, три года питала тебя молоком, вскормила и вырастила и воспитала тебя.
Умоляю тебя, дитя мое, посмотри на небо и землю и, видя все, что на них, познай, что все сотворил Бог из ничего и что так произошел и род человеческий.
Не страшись этого убийцы, но будь достойным братьев твоих и прими смерть, чтобы я по милости Божией опять приобрела тебя с братьями твоими.
Когда она еще продолжала говорить, юноша сказал: чего вы ожидаете? Я не слушаю повеления царя, а повинуюсь повелению закона, данного отцам нашим чрез Моисея.
Ты же, изобретатель всех зол для Евреев, не избегнешь рук Божиих.
Мы страдаем за свои грехи.
Если для вразумления и наказания нашего живый Господь и прогневался на нас на малое время, то Он опять умилостивится над рабами Своими;
ты же, нечестивый и преступнейший из всех людей, не возносись напрасно, надмеваясь ложными надеждами, что ты воздвигнешь руку на рабов Его,
ибо ты не ушел еще от суда всемогущего и всевидящего Бога.
Братья наши, претерпев ныне краткое мучение, по завету Божию получили жизнь вечную, а ты по суду Божию понесешь праведное наказание за превозношение.
Я же, как и братья мои, предаю и душу и тело за отеческие законы, призывая Бога, чтобы Он скоро умилосердился над народом, и чтобы ты с муками и карами исповедал, что Он един есть Бог,
и чтобы на мне и на братьях моих окончился гнев Всемогущего, праведно постигший весь род наш.
Тогда разгневанный царь поступил с ним еще жесточе, нежели с прочими, негодуя на посмеяние.
Так и этот кончил жизнь чистым, всецело положившись на Господа.
После сыновей скончалась и мать.
О жертвах идольских и о необыкновенных муках сказанного довольно.
ასევე შეიპყრეს შვიდი ძმაც დედასთან ერთად და მათაც აიძულებდა მეფე ეჭამათ რჯულით აკრძალული ღორის ხორცი, ემუქრებოდა შოლტებითა და ძარღვებით წამებას.
და როცა ერთ-ერთი მათგანი გამოვიდა საპასუხოდ და თქვა, რა გინდა შეგვეკითხო და რას მოელი ჩვენგან პასუხად? უმალ მოვკვდებით, ვიდრე მამაპაპეულ რჯულს დავარღვვვდეთო,
მეფე გაბოროტდა და ტაფებისა და ქვაბების გახურება ბრძანა.
როგორც კი ტაფებსა და ქვაბებს ცეცხლი შეუნთეს, ბრძანა, მოპასუხისათვის დედისა და ძმების თვალწინ ენა ამოეკვეთათ, ტყავი გაეძროთ და ოთხში ამოეღოთ.
სრულიად უმწეოქმნილი, მაგრამ ჯერ კიდევ მფეთქავი, მეფის ბრძანებით, კოცონთან მიიყვანეს და გახურებულ ტაფაზე დასვეს. როცა ტახტიდან ზრქელი ოხშივარი ამოვარდა, ისინი დედასთან ერთად ერთმანეთს ამხნევებდნენ, ღირსეულად შეხვედროდნენ სიკვდილს, ამბობდნენ:
უფალი ღმერთი მოგვხედავს და შეგვიწყალებს ჩვენ, როგორც განაცხადა მოსემ თავის გალობაში: უფალი შეიწყალებს თავის მორჩილთო, ხალხის წინაშე.
ამ წამებაში რომ აღესრულა პირველი ძმა, ახლა მეორე გამოიყვანეს შესაგინებლად; თავზე ტყავს აძრობდნენ თმებიანად და თან ეუბნებოდნენ: ჭამა არ გირჩევნია ოთხში ამოღებას?
მან კი მშობლიურ ენაზე უბასუხა: არა. ამიტომ მანაც პირველის მსგავსად მიიღო სატანჯველი.
სულს რომ ღაფავდა, თქვა: შენ, ამქვეყნიური ცხოვრებისგან გვათავისუფლებ, მტარვალო, სამყაროს მეუფე კი მისი რჯულისთვის დაღუპულთ საუკუნო სიცოცხლისთვის აღგვადგენს.
ამის შემდეგ მესამეს მიადგნენ და, როგორც კი უბრძანეს, ენა გამოეყო, მაშინვე გამოყო, ხელებიც უშიშრად გაუწვდინა.
და ვაჟკაცურად თქვა: ცამ მომმადლა ესენი და დაუნანებლად ვწირავ რჯულისთვის იმ იმედით, რომ მისგანვე მივიღებ უკან.
მეფეც და მისი ამალაც გაოცებულნი იყვნენ ყმაწვილის ასეთი ვაჟკაცობით; არაფრად არ ჩაუგდია ტანჯვა-წამება.
ესეც რომ აღესრულა, მეოთხე ყრმაც ასევე გვემეს და აწამეს.
მან აღსასრულის წინ თქვა: კაცთაგან მოკლულს სანეტაროდ მიჩანს ღმერთზე დანდობა, რადგან ისევ აღმადგენს, შენ კი არ გეღირსება ცოცხლად აღდგომა.
მოიყვანეს მეხუთეც და დაუწყეს წამება.
მან კი მეფეს შეხედა და თქვა: შენს ხელთაა უფლება, რაცა გსურს ის დამართო მოკვდავმა ადამიანებს. მაგრამ ნუ გგონია, რომ ჩვენს მოდგმას გაწირავს ღმერთი.
შენ კი, ცოტაც და, იხილავ როგორ გაგტანჯავთ მისი ძლევამოსილება შენ და შენს შთამომავლობას.
შემდეგ მოიყვანეს მეექვსე, რომელმაც სიკვდილის წინ ესა თქვა: ძმაო, ნუ იტყუებ თავს, ჩვენ ხომ თვითონვე მივიზღავთ წამებას, რადგან ჩვენს ღმერთს შევცოდეთ. ამიტომაც ხდება საკვირველი ამბები.
შენ კი, ნუ გგონია დაუსჯელი დარჩე, ღმერთთან ბრძოლა რომ გაგიმართავს.
მათი დედა საკვირველი და ღირსსახსენებელი ქალი, მოწმე ერთ დღეს შვიდივე შვილის დაღუპვისა, უფლის იმედით დიდსულოვნად ითმენდა ამ უბედურებას.
თითოეულ მათგანს მამაპაპური ხმით ამხნევებდა და ქალურ განსჯას კაცური სულით განამტკიცებდა, ეუბნებოდა:
მე არ ვიცი, როგორ გაჩნდით ჩემს წიაღში, სუნთქვა და სიცოცხლე თქვენთვის მე არ მომიცია; მე არ შემინივთებია თითოეული თქვენგანის აღნაქვსი.
ამიტომ ისევ ქვეყნის შემოქმედი, რომელმაც გამოსახა ადამიანის დასაბამი და ყოველი ქმნილების საწყისი, მოგმადლებთ კვლავ მოწყალებით სულსა და სიცოცხლეს, რადგან მისი რჯულისთვის გასწირეთ ახლა თქვენი თავი.
ხოლო ანტიოქოსმა, რაკი იფიქრა, რომ იგი ეზიზღებათ და ეს ნათქვამიც თავის გაკიცხვად მიიჩნია, ცოცხლად დარჩენილ უმცროს შვილს არა მარტო სიტყვით, არამედ ფიცითაც აღუთქვა, რომ გაამდიდრებდა და გააბედნიერებდა, ოღონდ მამა-პაპის რჯული უარეყო, თან პირდებოდა, რომ დაიმეგობრებდა და სახელმწიფო საქმეებსაც მიანდობდა.
როცა ყმაწვილმა არაფრად ჩააგდო მისი ნათქვამი, მეფემ დედა მოიხმო და ურჩევდა მას, დაეყოლიებინა შვილი, რომ თავი გადაერჩინა.
ბევრი რჩევის შემდეგ, იგი დათანხმდა დაერწმუნებინა შვილი.
დაიხარა მისკენ და სასტიკი ჯალათის მიმართ დაცინვით ეს თქვა მშობლიურ ენაზე: შვილო, შემიბრალე მე, რომელიც ცხრა თვე მუცლით გატარებდი, სამი წელი ძუძუს გაწოვებდი და აქამდე გამოგზარდე.
გთხოვ, შგილო, შეხედე ცასა და დედამიწას და ყოველივეს, რაც მასზეა, მიხვდები, რომ არსებულისგან არ შეუქმნია ეს ყველაფერი ღმერთს, და რომ ასევეა შექმნილი ადამიანთა მოდგმაც.
ნუ შეუშინდები ამ ჯალათს, იყავი შენი ძმების ღირსი და შეეგებე სიკვდილს, რომ ღვთის მადლით შენს ძმებთან ერთად კვლავ მოგიპოვო.
კიდევაც აგრძელებდა იგი სათქმელს, როცა ყმაწვილმა თქვა: რაღას უცდით? მე არ ვემორჩილები მეფის ბრძანებას, არამედ ვემორჩილები რჯულს, რომელიც მოსეს ხელით გადმოეცა ჩვენს მამა-პაპას.
შენ კი, ებრაელთათვის ყოველივე ბოროტის განმზრახველო, ვერ გაექცევი ღვთის ხელს.
რადგან ჩვენ ჩვენი შეცოდებების გამო ვეწამებით,
და თუ მოკლე ხნით მრისხანებს ჩვენზე ცოცხალი უფალი ჩვენი მხილებისა და გაწრთვნის მიზნით, კვლავ შეურიგდება თავის მორჩილთ.
შენ კი, უწმიდურო და უბილწესო კაცთა შორის, ტყუილად ნუ ზეობ და ფუჭი იმედით ნუ იკვეხნი, ხელი რომ აღგიმართავს ცის შვილთა წინააღმდეგ,
რადგან ჯერ არ დაგიღწევია თავი ყოვლადძლიერი და ყოვლისმხილველი ღმერთის სამსჯავროსათვის.
ახლა ხომ ჩვენი ძმები მცირე ხნის წამების შემდეგ ღვთის აღთქმულ მარადიულ ცხოვრებას ეწიენ. შენ კი კადნიერებისათვის ღვთის მსჯავრით საკადრისი სასჯელი მოგეზღვება.
მეც ჩემი ძმების მსგავსად სხეულსა და სულს ვუძღვნი მამაპაპეულ რჯულს; ვევედრები ღმერთს, რათა მალე მოიღოს მოწყალება ჩვენს ხალხზე; შენ კი სასჯელითა და გვემით დაგარწმუნოს, რომ მარტოოდენ ის არის ღმერთი,
დაე, ჩემსა და ჩემს ძმებზე შეჩერდეს ყოვლადძლიერის რისხვა, სამართლიანად რომ მოევლინა მთელს ჩვენს მოდგმას.
მაშინ განრისხებულმა მეფემ ბრძანა, სხვებზე უფრო სასტიკი წამებით ამოეხადათ ამ ყმაწვილისთვის სული.
ამანაც ასე წმინდად აღასრულა სიცოცხლე, მთლიანად ღმერთს მინდობილმა.
ბოლოს, შვილების შემდეგ დედაც აღესრულა.
ეს კმაროდეს სათქმელად მსხვერპლის ჭამისა და თავს დატეხილ უბედურებათა შესახებ.
Итальянский
Языки
Ci fu anche il caso di sette fratelli che, presi insieme alla loro madre, furono costretti dal re, a forza di flagelli e nerbate, a cibarsi di carni suine proibite.
Uno di loro, facendosi interprete di tutti, disse: "Che cosa cerchi o vuoi sapere da noi? Siamo pronti a morire piuttosto che trasgredire le leggi dei padri".
Allora il re irritato comandò di mettere al fuoco teglie e caldaie.
Appena queste divennero roventi, il re comandò di tagliare la lingua a quello che si era fatto loro portavoce, di scorticarlo e tagliargli le estremità, sotto gli occhi degli altri fratelli e della madre.
Dopo averlo mutilato di tutte le membra, comandò di accostarlo al fuoco e di arrostirlo quando ancora respirava. Mentre il vapore si spandeva largamente tutto intorno alla teglia, gli altri si esortavano a vicenda con la loro madre a morire da forti, dicendo:
"Il Signore Dio ci vede dall'alto e certamente avrà pietà di noi, come dichiarò Mosè nel canto che protesta apertamente con queste parole: "E dei suoi servi avrà compassione"".
Venuto meno il primo, allo stesso modo esponevano allo scherno il secondo e, strappatagli la pelle del capo con i capelli, gli domandavano: "Sei disposto a mangiare, prima che il tuo corpo venga straziato in ogni suo membro?".
Egli, rispondendo nella lingua dei padri, protestava: "No". Perciò anch'egli subì gli stessi tormenti del primo.
Giunto all'ultimo respiro, disse: "Tu, o scellerato, ci elimini dalla vita presente, ma il re dell'universo, dopo che saremo morti per le sue leggi, ci risusciterà a vita nuova ed eterna".
Dopo costui fu torturato il terzo, che alla loro richiesta mise fuori prontamente la lingua e stese con coraggio le mani,
dicendo dignitosamente: "Dal Cielo ho queste membra e per le sue leggi le disprezzo, perché da lui spero di riaverle di nuovo".
Lo stesso re e i suoi dignitari rimasero colpiti dalla fierezza di questo giovane, che non teneva in nessun conto le torture.
Fatto morire anche questo, si misero a straziare il quarto con gli stessi tormenti.
Ridotto in fin di vita, egli diceva: "È preferibile morire per mano degli uomini, quando da Dio si ha la speranza di essere da lui di nuovo risuscitati; ma per te non ci sarà davvero risurrezione per la vita".
Subito dopo condussero il quinto e lo torturarono.
Ma egli, guardando il re, diceva: "Tu hai potere sugli uomini e, sebbene mortale, fai quanto ti piace; ma non credere che il nostro popolo sia stato abbandonato da Dio.
Quanto a te, aspetta e vedrai la grandezza della sua forza, come strazierà te e la tua discendenza".
Dopo di lui presero il sesto che, mentre stava per morire, disse: "Non illuderti stoltamente. Noi soffriamo queste cose per causa nostra, perché abbiamo peccato contro il nostro Dio; perciò ci succedono cose che muovono a meraviglia.
Ma tu non credere di andare impunito, dopo aver osato combattere contro Dio".
Soprattutto la madre era ammirevole e degna di gloriosa memoria, perché, vedendo morire sette figli in un solo giorno, sopportava tutto serenamente per le speranze poste nel Signore.
Esortava ciascuno di loro nella lingua dei padri, piena di nobili sentimenti e, temprando la tenerezza femminile con un coraggio virile, diceva loro:
"Non so come siate apparsi nel mio seno; non io vi ho dato il respiro e la vita, né io ho dato forma alle membra di ciascuno di voi.
Senza dubbio il Creatore dell'universo, che ha plasmato all'origine l'uomo e ha provveduto alla generazione di tutti, per la sua misericordia vi restituirà di nuovo il respiro e la vita, poiché voi ora per le sue leggi non vi preoccupate di voi stessi".
Antioco, credendosi disprezzato e sospettando che quel linguaggio fosse di scherno, esortava il più giovane che era ancora vivo; e non solo a parole, ma con giuramenti prometteva che l'avrebbe fatto ricco e molto felice, se avesse abbandonato le tradizioni dei padri, e che l'avrebbe fatto suo amico e gli avrebbe affidato alti incarichi.
Ma poiché il giovane non badava per nulla a queste parole, il re, chiamata la madre, la esortava a farsi consigliera di salvezza per il ragazzo.
Esortata a lungo, ella accettò di persuadere il figlio;
chinatasi su di lui, beffandosi del crudele tiranno, disse nella lingua dei padri: "Figlio, abbi pietà di me, che ti ho portato in seno nove mesi, che ti ho allattato per tre anni, ti ho allevato, ti ho condotto a questa età e ti ho dato il nutrimento.
Ti scongiuro, figlio, contempla il cielo e la terra, osserva quanto vi è in essi e sappi che Dio li ha fatti non da cose preesistenti; tale è anche l'origine del genere umano.
Non temere questo carnefice, ma, mostrandoti degno dei tuoi fratelli, accetta la morte, perché io ti possa riavere insieme con i tuoi fratelli nel giorno della misericordia".
Mentre lei ancora parlava, il giovane disse: "Che aspettate? Non obbedisco al comando del re, ma ascolto il comando della legge che è stata data ai nostri padri per mezzo di Mosè.
Tu però, che ti sei fatto autore di ogni male contro gli Ebrei, non sfuggirai alle mani di Dio.
Noi, in realtà, soffriamo per i nostri peccati.
Se ora per nostro castigo e correzione il Signore vivente per breve tempo si è adirato con noi, di nuovo si riconcilierà con i suoi servi.
Ma tu, o sacrilego e il più scellerato di tutti gli uomini, non esaltarti invano, alimentando segrete speranze, mentre alzi la mano contro i figli del Cielo,
perché non sei ancora al sicuro dal giudizio del Dio onnipotente che vede tutto.
Già ora i nostri fratelli, che hanno sopportato un breve tormento, per una vita eterna sono entrati in alleanza con Dio. Tu invece subirai nel giudizio di Dio il giusto castigo della tua superbia.
Anch'io, come già i miei fratelli, offro il corpo e la vita per le leggi dei padri, supplicando Dio che presto si mostri placato al suo popolo e che tu, fra dure prove e flagelli, debba confessare che egli solo è Dio;
con me invece e con i miei fratelli possa arrestarsi l'ira dell'Onnipotente, giustamente attirata su tutta la nostra stirpe".
Il re, divenuto furibondo, si sfogò su di lui più crudelmente che sugli altri, sentendosi invelenito dallo scherno.
Così anche costui passò all'altra vita puro, confidando pienamente nel Signore.
Ultima dopo i figli, anche la madre incontrò la morte.
Ma sia sufficiente quanto abbiamo esposto circa i pasti sacrificali e le eccessive crudeltà.
