Скрыть
7:1
7:6
7:7
7:9
7:11
7:18
7:21
7:25
7:26
Церковнославянский (рус)
И бы́сть егда́ ся́де ца́рь въ дому́ сво­е́мъ, и Госпо́дь унаслѣ́ди его́ о́крестъ от­ всѣ́хъ враго́въ его́ окре́стныхъ,
и рече́ ца́рь къ наѳа́ну проро́ку: се́, ны́нѣ а́зъ живу́ въ дому́ ке́дровѣмъ, киво́тъ же Бо́жiй сто­и́тъ посредѣ́ ски́нiи.
И рече́ наѳа́нъ къ царю́: вся́ ели́ка су́ть въ се́рдцы тво­е́мъ, иди́ и твори́, я́ко Госпо́дь съ тобо́ю.
И бы́сть въ нощи́ то́й, и бы́сть сло́во Госпо́дне къ наѳа́ну, глаго́ля:
иди́ и рцы́ рабу́ мо­ему́ дави́ду: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: не ты́ сози́ждеши мнѣ́ до́мъ, е́же обита́ти мнѣ́:
я́ко не обита́хъ въ дому́, от­ него́же дне́ изведо́хъ сы́ны Изра́илевы изъ земли́ Еги́петскiя до дне́ сего́, но бѣ́хъ ходя́ во обита́лищи и въ ку́щи,
во всѣ́хъ идѣ́же хожда́хъ во все́мъ Изра́или: а́ще глаго́ля глаго́лахъ ко еди́ному колѣ́ну Изра́илеву, ему́же заповѣ́дахъ пасти́ лю́ди моя́ Изра́иля, глаго́ля: почто́ не созда́сте ми́ до́му ке́дрова?
и ны́нѣ сiя́ рече́ши рабу́ мо­ему́ дави́ду: си́це глаго́летъ Госпо́дь Вседержи́тель: поя́хъ тя́ от­ па́жити о́вчiя на властели́н­ство лю́демъ мо­и́мъ Изра́илю,
и бѣ́хъ съ тобо́ю во всѣ́хъ, а́може ходи́лъ еси́, и искорени́хъ вся́ враги́ твоя́ от­ лица́ тво­его́, и сотвори́хъ тя́ имени́та по и́мени вели́кихъ и́же на земли́,
и положу́ мѣ́сто лю́демъ мо­и́мъ Изра́илю, и насажду́ и́хъ, и вселя́т­ся о себѣ́ са́ми, и не попеку́т­ся ктому́: и не при­­ложи́тъ сы́нъ непра́вды оби́дѣти и́хъ, я́коже испе́рва,
и от­ дні́й въ ня́же поста́вихъ судiи́ въ лю́дехъ мо­и́хъ во Изра́или: и упоко́ю тя́ от­ всѣ́хъ вра́гъ тво­и́хъ: и воз­вѣсти́тъ ти́ Госпо́дь, я́ко сози́ждеши до́мъ ему́:
и бу́детъ егда́ испо́лнят­ся дні́е тво­и́, и у́снеши со отцы́ тво­и́ми, и воз­ста́влю сѣ́мя твое́ по тебѣ́, и́же бу́детъ от­ чре́ва тво­его́, и угото́влю ца́р­ст­во его́:
то́й сози́ждетъ до́мъ и́мени мо­ему́, и упра́влю престо́лъ его́ до вѣ́ка:
а́зъ бу́ду ему́ во отца́, и то́й бу́детъ ми́ въ сы́на: и а́ще прiи́детъ непра́вда его́, и обличу́ его́ жезло́мъ муже́й и я́звами сыно́въ человѣ́ческихъ:
ми́лости же мо­ея́ не от­ста́влю от­ него́, я́коже от­ста́вихъ от­ тѣ́хъ, и́хже от­ста́вихъ от­ лица́ мо­его́:
и вѣ́ренъ бу́детъ до́мъ его́ и ца́р­ст­во его́ до вѣ́ка предо мно́ю: и престо́лъ его́ бу́детъ испра́вленъ во вѣ́къ.
По всѣ́мъ словесе́мъ си́мъ и по всему́ видѣ́нiю сему́, та́ко глаго́ла наѳа́нъ ко дави́ду.
И вни́де ца́рь дави́дъ и сѣ́де предъ Го́сподемъ и рече́: кто́ есмь а́зъ, Го́споди мо́й, Го́споди? и что́ до́мъ мо́й, я́ко воз­люби́лъ мя́ еси́ да́же до си́хъ?
и ма́ла сiя́ предъ тобо́ю су́ть, Го́споди мо́й, Го́споди, и глаго́лалъ еси́ о до́мѣ раба́ тво­его́ вдале́ко: се́й же зако́нъ человѣ́ка, Го́споди мо́й, Го́споди:
и что́ при­­ложи́тъ дави́дъ еще́ глаго́лати къ тебѣ́? и ны́нѣ ты́ вѣ́си раба́ тво­его́, Го́споди мо́й, Го́споди,
и раба́ тво­его́ ра́ди сотвори́лъ еси́ и по се́рдцу тво­ему́ сотвори́лъ еси́ все́ вели́че­с­т­во сiе́, сказа́ти рабу́ тво­ему́,
вели́чiя ра́ди тво­его́, Го́споди мо́й, Го́споди: нѣ́сть бо и́нъ я́коже ты́, и нѣ́сть Бо́га ра́звѣ тебе́ во всѣ́хъ, я́же слы́шахомъ уши́ма на́шима:
и кто́ я́коже лю́дiе тво­и́ Изра́иль язы́къ и́нъ на земли́? я́ко наста́ви и́хъ Бо́гъ, е́же изба́вити себѣ́ люді́й, е́же положи́ти тебѣ́ и́мя, е́же сотвори́ти вели́чiе и просвѣще́нiе, е́же изри́нути тебѣ́ от­ лица́ люді́й тво­и́хъ, и́хже изба́вилъ еси́ себѣ́ от­ Еги́пта, язы́ки и селе́нiя,
и угото́валъ еси́ себѣ́ лю́ди твоя́ Изра́иля въ лю́ди до вѣ́ка, и ты́, Го́споди, бы́лъ еси́ и́мъ въ Бо́га:
и ны́нѣ, Го́споди мо́й, Го́споди, сло́во, е́же глаго́лалъ еси́ о рабѣ́ тво­е́мъ и о до́мѣ его́, увѣ́ри до вѣ́ка, я́коже глаго́лалъ еси́, сотвори́:
и ны́нѣ да воз­вели́чит­ся и́мя твое́ до вѣ́ка, глаго́ля: Госпо́дь Вседержи́тель Бо́гъ надъ Изра́илемъ, и до́мъ раба́ тво­его́ дави́да да бу́детъ испра́вленъ предъ тобо́ю:
я́ко ты́ Госпо́дь Вседержи́тель Бо́гъ Изра́илевъ, от­ве́рзлъ еси́ у́хо рабу́ тво­ему́, глаго́ля: до́мъ сози́жду тебѣ́: сего́ ра́ди обрѣ́те ра́бъ тво́й се́рдце свое́ е́же помоли́тися къ тебѣ́ моли́твою се́ю:
и ны́нѣ, Го́споди мо́й, Го́споди, ты́ еси́ Бо́гъ, и словеса́ твоя́ бу́дутъ и́стин­на, и глаго́лалъ еси́ о рабѣ́ тво­е́мъ блага́я сiя́,
и ны́нѣ начни́ и благослови́ до́мъ раба́ тво­его́, е́же бы́ти ему́ во вѣ́къ предъ тобо́ю, я́ко ты́, Го́споди мо́й, Го́споди, глаго́лалъ еси́, и от­ благослове́нiя тво­его́ да благослови́т­ся до́мъ раба́ тво­его́, е́же бы́ти во вѣ́къ предъ тобо́ю.
Греческий [Greek (Koine)]
καὶ ἐγένετο ὅτε ἐκάθισεν ὁ βασιλεὺς ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ καὶ κύριος κατεκληρονόμησεν αὐτὸν κύκλῳ ἀπο­̀ πάν­των τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ τῶν κύκλῳ
καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς προ­̀ς Ναθαν τὸν προ­φήτην ἰδοὺ δὴ ἐγὼ κατοικῶ ἐν οἴκῳ κεδρίνῳ καὶ ἡ κιβωτὸς τοῦ θεοῦ κάθηται ἐν μέσῳ τῆς σκηνῆς
καὶ εἶπεν Ναθαν προ­̀ς τὸν βασιλέα πάν­τα ὅσα ἂν ἐν τῇ καρδίᾳ σου βάδιζε καὶ ποίει ὅτι κύριος μετὰ σοῦ
καὶ ἐγένετο τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ καὶ ἐγένετο ῥῆμα κυρίου προ­̀ς Ναθαν λέγων
πορεύ­ου καὶ εἰπὸν προ­̀ς τὸν δοῦλόν μου Δαυιδ τάδε λέγει κύριος οὐ σὺ οἰκοδομήσεις μοι οἶκον τοῦ κατοικῆσαί με
ὅτι οὐ κατῴκηκα ἐν οἴκῳ ἀφ᾿ ἧς ἡμέρας ἀνήγαγον ἐξ Αἰγύπτου τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης καὶ ἤμην ἐμπεριπατῶν ἐν κατα­λύματι καὶ ἐν σκηνῇ
ἐν πᾶσιν οἷς διῆλθον ἐν παν­τὶ Ισραηλ εἰ λαλῶν ἐλάλησα προ­̀ς μίαν φυλὴν τοῦ Ισραηλ ᾧ ἐνετειλάμην ποιμαίνειν τὸν λαόν μου Ισραηλ λέγων τί ὅτι οὐκ ᾠκοδομήκατέ μοι οἶκον κέδρινον
καὶ νῦν τάδε ἐρεῖς τῷ δούλῳ μου Δαυιδ τάδε λέγει κύριος παν­τοκράτωρ ἔλαβόν σε ἐκ τῆς μάνδρας τῶν προ­βάτων τοῦ εἶναί σε εἰς ἡγούμενον ἐπι­̀ τὸν λαόν μου ἐπι­̀ τὸν Ισραηλ
καὶ ἤμην μετὰ σοῦ ἐν πᾶσιν οἷς ἐπορεύ­ου καὶ ἐξωλέθρευσα πάν­τας τοὺς ἐχθρούς σου ἀπο­̀ προ­σώπου σου καὶ ἐποίησά σε ὀνομαστὸν κατα­̀ τὸ ὄνομα τῶν μεγά­λων τῶν ἐπι­̀ τῆς γῆς
καὶ θήσομαι τόπον τῷ λαῷ μου τῷ Ισραηλ καὶ κατα­φυτεύ­σω αὐτόν καὶ κατα­σκηνώσει καθ᾿ ἑαυτὸν καὶ οὐ μεριμνήσει οὐκέτι καὶ οὐ προ­σθήσει υἱὸς ἀδικίας τοῦ ταπεινῶσαι αὐτὸν καθὼς ἀπ᾿ ἀρχῆς
ἀπο­̀ τῶν ἡμερῶν ὧν ἔταξα κριτὰς ἐπι­̀ τὸν λαόν μου Ισραηλ καὶ ἀναπαύσω σε ἀπο­̀ πάν­των τῶν ἐχθρῶν σου καὶ ἀπαγγελεῖ σοι κύριος ὅτι οἶκον οἰκοδομήσεις αὐτῷ
καὶ ἔσται ἐὰν πλη­ρωθῶσιν αἱ ἡμέραι σου καὶ κοιμηθήσῃ μετὰ τῶν πατέρων σου καὶ ἀναστήσω τὸ σπέρμα σου μετὰ σέ ὃς ἔσται ἐκ τῆς κοιλίας σου καὶ ἑτοιμάσω τὴν βασιλείαν αὐτοῦ
αὐτὸς οἰκοδομήσει μοι οἶκον τῷ ὀνόματί μου καὶ ἀνορθώσω τὸν θρόνον αὐτοῦ ἕως εἰς τὸν αἰῶνα
ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν καὶ ἐὰν ἔλθῃ ἡ ἀδικία αὐτοῦ καὶ ἐλέγξω αὐτὸν ἐν ῥάβδῳ ἀνδρῶν καὶ ἐν ἁφαῖς υἱῶν ἀνθρώπων
τὸ δὲ ἔλεός μου οὐκ ἀπο­στήσω ἀπ᾿ αὐτοῦ καθὼς ἀπέστησα ἀφ᾿ ὧν ἀπέστησα ἐκ προ­σώπου μου
καὶ πιστωθή­σε­ται ὁ οἶκος αὐτοῦ καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ ἕως αἰῶνος ἐνώπιον ἐμοῦ καὶ ὁ θρόνος αὐτοῦ ἔσται ἀνωρθωμένος εἰς τὸν αἰῶνα
κατα­̀ πάν­τας τοὺς λόγους τούτους καὶ κατα­̀ πᾶσαν τὴν ὅρασιν ταύτην οὕτως ἐλάλησεν Ναθαν προ­̀ς Δαυιδ
καὶ εἰσῆλθεν ὁ βασιλεὺς Δαυιδ καὶ ἐκάθισεν ἐνώπιον κυρίου καὶ εἶπεν τίς εἰμι ἐγώ κύριέ μου κύριε καὶ τίς ὁ οἶκός μου ὅτι ἠγάπηκάς με ἕως τούτων
καὶ κατεσμικρύνθη μικρὸν ἐνώπιόν σου κύριέ μου κύριε καὶ ἐλάλησας ὑπὲρ τοῦ οἴκου τοῦ δούλου σου εἰς μακράν οὗτος δὲ ὁ νόμος τοῦ ἀνθρώπου κύριέ μου κύριε
καὶ τί προ­σθήσει Δαυιδ ἔτι τοῦ λαλῆσαι προ­̀ς σέ καὶ νῦν σὺ οἶδας τὸν δοῦλόν σου κύριέ μου κύριε
δια­̀ τὸν λόγον σου πεποίηκας καὶ κατα­̀ τὴν καρδίαν σου ἐποίησας πᾶσαν τὴν μεγαλωσύνην ταύτην γνωρίσαι τῷ δούλῳ σου
ἕνεκεν τοῦ μεγαλῦναί σε κύριέ μου κύριε ὅτι οὐκ ἔστιν ὡς σὺ καὶ οὐκ ἔστιν θεὸς πλη­̀ν σοῦ ἐν πᾶσιν οἷς ἠκούσαμεν ἐν τοῖς ὠσὶν ἡμῶν
καὶ τίς ὡς ὁ λαός σου Ισραηλ ἔθνος ἄλλο ἐν τῇ γῇ ὡς ὡδήγησεν αὐτὸν ὁ θεὸς τοῦ λυτρώσασθαι αὐτῷ λαὸν τοῦ θέσθαι σε ὄνομα τοῦ ποιῆσαι μεγαλωσύνην καὶ ἐπι­φάνειαν τοῦ ἐκβαλεῖν σε ἐκ προ­σώπου τοῦ λαοῦ σου οὗ ἐλυτρώσω σεαυτῷ ἐξ Αἰγύπτου ἔθνη καὶ σκηνώματα
καὶ ἡτοίμασας σεαυτῷ τὸν λαόν σου Ισραηλ λαὸν ἕως αἰῶνος καὶ σύ κύριε ἐγένου αὐτοῖς εἰς θεόν
καὶ νῦν κύριέ μου κύριε τὸ ῥῆμα ὃ ἐλάλησας περὶ τοῦ δούλου σου καὶ τοῦ οἴκου αὐτοῦ πίστωσον ἕως αἰῶνος κύριε παν­τοκράτωρ θεὲ τοῦ Ισραηλ καὶ νῦν καθὼς ἐλάλησας
μεγαλυνθείη τὸ ὄνομά σου ἕως αἰῶνος
κύριε παν­τοκράτωρ θεὸς Ισραηλ ἀπεκάλυψας τὸ ὠτίον τοῦ δούλου σου λέγων οἶκον οἰκοδομήσω σοι δια­̀ τοῦτο εὗρεν ὁ δοῦλός σου τὴν καρδίαν ἑαυτοῦ τοῦ προ­σεύξασθαι προ­̀ς σὲ τὴν προ­σευχὴν ταύτην
καὶ νῦν κύριέ μου κύριε σὺ εἶ ὁ θεός καὶ οἱ λόγοι σου ἔσον­ται ἀληθινοί καὶ ἐλάλησας ὑπὲρ τοῦ δούλου σου τὰ ἀγαθὰ ταῦτα
καὶ νῦν ἄρξαι καὶ εὐλόγησον τὸν οἶκον τοῦ δούλου σου τοῦ εἶναι εἰς τὸν αἰῶνα ἐνώπιόν σου ὅτι σὺ εἶ κύριέ μου κύριε ἐλάλησας καὶ ἀπο­̀ τῆς εὐλογίας σου εὐλογηθή­σε­ται ὁ οἶκος τοῦ δούλου σου εἰς τὸν αἰῶνα
Латинский (Nova Vulgata)
Factum est autem cum sedisset rex in domo sua, et Dominus de disset ei requiem undique ab universis inimicis suis,
dixit ad Nathan prophetam: «Videsne quod ego habitem in domo cedrina, et arca Dei posita sit in medio pellium?».
Dixitque Nathan ad regem: «Omne, quod est in corde tuo, vade, fac, quia Dominus tecum est».
Factum est autem in nocte illa, et ecce sermo Domini ad Nathan dicens:
«Vade et loquere ad servum meum David: Haec dicit Dominus: Numquid tu aedificabis mihi domum ad habitandum?
Numquam enim habitavi in domo ex die, qua eduxi filios Israel de terra Aegypti, usque in diem hanc, sed ambulabam in tabernaculo et in tentorio.
Per cuncta loca, quae transivi cum omnibus filiis Israel, numquid loquens locutus sum ad unum de iudicibus Israel, cui praecepi, ut pasceret populum meum Israel, dicens: Quare non aedificastis mihi domum cedrinam?
Et nunc haec dices servo meo David: Haec dicit Dominus exercituum: Ego tuli te de pascuis sequentem greges, ut esses dux super populum meum Israel,
et fui tecum in omnibus, ubicumque ambulasti, et interfeci universos inimicos tuos a facie tua; fecique tibi nomen grande iuxta nomen magnorum, qui sunt in terra.
Et ponam locum populo meo Israel et plantabo eum, et habitabit in eo et non turbabitur amplius; nec addent filii iniquitatis ut affligant eum sicut prius
et ex die, qua constitui iudices super populum meum Israel, et requiem dabo tibi ab omnibus inimicis tuis. Praedicitque tibi Dominus quod domum faciat tibi Dominus.
Cumque completi fuerint dies tui, et dormieris cum patribus tuis, suscitabo semen tuum post te, quod egredietur de visceribus tuis; et firmabo regnum eius.
Ipse aedificabit domum nomini meo, et stabiliam thronum regni eius usque in sempiternum.
Ego ero ei in patrem, et ipse erit mihi in filium; qui si inique aliquid gesserit, arguam eum in virga virorum et in plagis filiorum hominum.
Misericordiam autem meam non auferam ab eo, sicut abstuli a Saul, quem amovi a facie tua;
et stabilis erit domus tua et regnum tuum usque in aeternum ante faciem meam, et thronus tuus erit firmus iugiter».
Secundum omnia verba haec et iuxta universam visionem istam sic locutus est Nathan ad David.
Ingressus est autem rex David et sedit coram Domino et dixit: «Quis ego sum, Domine Deus, et quae domus mea, quia adduxisti me hucusque?
Sed et hoc parum visum est in conspectu tuo, Domine Deus, et locutus es etiam de domo servi tui in longinquum, et ista est lex hominis, Domine Deus!
Quid ergo addere poterit adhuc David, ut loquatur ad te? Tu enim scis servum tuum, Domine Deus.
Propter verbum tuum et secundum cor tuum fecisti omnia magnalia haec, ita ut nota faceres servo tuo.
Idcirco magnus es, Domine Deus, quia non est similis tui; neque est Deus extra te, iuxta omnia, quae audivimus auribus nostris.
Quae est autem ut populus tuus Israel una gens in terra, propter quam ivit Deus, ut redimeret eam sibi in populum et poneret sibi nomen faceretque eis magnalia et horribilia, ut eiceres a facie populi tui, quem redemisti tibi ex Aegypto, gentes et deos eorum?
Et firmasti tibi populum tuum Israel in populum sempiternum; et tu, Domine, factus es eis in Deum.
Nunc ergo, Domine Deus, verbum, quod locutus es super servum tuum et super domum eius, confirma in sempiternum et fac, sicut locutus es!
Et magnificetur nomen tuum usque in sempiternum, atque dicatur: "Dominus exercituum est Deus super Israel". Et domus servi tui David erit stabilita coram te,
quia tu, Domine exercituum, Deus Israel, revelasti aurem servi tui dicens: "Domum aedificabo tibi". Propterea invenit servus tuus cor suum, ut oraret te oratione hac.
Nunc ergo, Domine Deus, tu es Deus, et verba tua erunt vera; cum ergo locutus sis ad servum tuum bona haec,
dignare igitur benedicere domui servi tui, ut sit in sempiternum coram te, quia tu, Domine Deus, locutus es, et benedictione tua benedicetur domus servi tui in sempiternum».
1 Давид сообщает пророку Нафану о своём намерении построить дом Господу; 3 но Господь повелевает Нафану передать Давиду, что дом Господень построит его сын; 18 благодарственная молитва Давида за обетования Божии.
Когда царь жил в доме своем, и Господь успокоил его от всех окрестных врагов его,
тогда сказал царь пророку Нафану: вот, я живу в доме кедровом, а ковчег Божий находится под шатром.
И сказал Нафан царю: все, что у тебя на сердце, иди, делай; ибо Господь с тобою.
Но в ту же ночь было слово Господа к Нафану:
пойди, скажи рабу Моему Давиду: так говорит Господь: ты ли построишь Мне дом для Моего обитания,
когда Я не жил в доме с того времени, как вывел сынов Израилевых из Египта, и до сего дня, но переходил в шатре и в скинии?
Где Я ни ходил со всеми сынами Израиля, говорил ли Я хотя слово какому-либо из колен, которому Я назначил пасти народ Мой Израиля: «почему не построите Мне кедрового дома»?
И теперь так скажи рабу Моему Давиду: так говорит Господь Саваоф: Я взял тебя от стада овец, чтобы ты был вождем народа Моего, Израиля;
и был с тобою везде, куда ни ходил ты, и истребил всех врагов твоих пред лицем твоим, и сделал имя твое великим, как имя великих на земле.
И Я устрою место для народа Моего, для Израиля, и укореню его, и будет он спокойно жить на месте своем, и не будет тревожиться больше, и люди нечестивые не станут более теснить его, как прежде,
с того времени, как Я поставил судей над народом Моим, Израилем; и Я успокою тебя от всех врагов твоих. И Господь возвещает тебе, что Он устроит тебе дом.
Когда же исполнятся дни твои, и ты почиешь с отцами твоими, то Я восставлю после тебя семя твое, которое произойдет из чресл твоих, и упрочу царство его.
Он построит дом имени Моему, и Я утвержу престол царства его на веки.
Я буду ему отцом, и он будет Мне сыном; и если он согрешит, Я накажу его жезлом мужей и ударами сынов человеческих;
но милости Моей не отниму от него, как Я отнял от Саула, которого Я отверг пред лицем твоим.
И будет непоколебим дом твой и царство твое на веки пред лицем Моим, и престол твой устоит во веки.
Все эти слова и все это видение Нафан пересказал Давиду.
И пошел царь Давид, и предстал пред лицем Господа, и сказал: кто я, Господи [мой], Господи, и что такое дом мой, что Ты меня так возвеличил!
И этого еще мало показалось в очах Твоих, Господи мой, Господи; но Ты возвестил еще о доме раба Твоего вдаль. Это уже по-человечески. Господи мой, Господи!
Что еще может сказать Тебе Давид? Ты знаешь раба Твоего, Господи мой, Господи!
Ради слова Твоего и по сердцу Твоему Ты делаешь это, открывая все это великое рабу Твоему.
По всему велик Ты, Господи мой, Господи! ибо нет подобного Тебе и нет Бога, кроме Тебя, по всему, что слышали мы своими ушами.
И кто подобен народу Твоему, Израилю, единственному народу на земле, для которого приходил Бог, чтобы приобрести его Себе в народ и прославить Свое имя и совершить великое и страшное пред народом Твоим, который Ты приобрел Себе от Египтян, изгнав народы и богов их?
И Ты укрепил за Собою народ Твой, Израиля, как собственный народ, на веки, и Ты, Господи, сделался его Богом.
И ныне, Господи Боже, утверди на веки слово, которое изрек Ты о рабе Твоем и о доме его, и исполни то, что Ты изрек.
И да возвеличится имя Твое во веки, чтобы говорили: «Господь Саваоф – Бог над Израилем». И дом раба Твоего Давида да будет тверд пред лицем Твоим.
Так как ты, Господи Саваоф, Боже Израилев, открыл рабу Твоему, говоря: «устрою тебе дом», то раб Твой уготовал сердце свое, чтобы молиться Тебе такою молитвою.
Итак, Господи мой, Господи! Ты Бог, и слова Твои непреложны, и Ты возвестил рабу Твоему такое благо!
И ныне начни и благослови дом раба Твоего, чтоб он был вечно пред лицем Твоим, ибо Ты, Господи мой, Господи, возвестил это, и благословением Твоим соделается дом раба Твоего благословенным, [чтоб быть ему пред Тобою] во веки.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible