И бы́сть въ тре́тiй де́нь, и се́, му́жъ прiи́де от полка́ люді́й Сау́ловыхъ, ри́зы же его́ [бя́ху] раздра́ны, и пе́рсть на главѣ́ его́: и бы́сть егда́ вни́де къ дави́ду [о́трокъ], и па́дъ на земли́ поклони́ся ему́.

И рече́ ему́ дави́дъ: отку́ду ты́ прише́лъ еси́? И рече́ ему́: от полка́ Изра́илева а́зъ избѣго́хъ.

И рече́ ему́ дави́дъ: что́ сло́во сiе́? возвѣсти́ ми. И рече́: я́ко побѣго́ша лю́дiе от бра́ни, и падо́ша мно́зи от люді́й, и измро́ша, и Сау́лъ и Ионаѳа́нъ сы́нъ его́ у́мре.

И рече́ дави́дъ о́троку возвѣсти́вшему ему́: ка́ко зна́еши, я́ко у́мре Сау́лъ и Ионаѳа́нъ сы́нъ его́?

И рече́ о́трокъ возвѣща́яй ему́: по слу́чаю прiидо́хъ въ го́ру гелву́йскую, и се́, Сау́лъ напада́ше на копiе́ свое́, и се́, колесни́цы и вельмо́жи собра́шася на́нь:

и обозрѣ́ся вспя́ть [сау́лъ] и ви́дѣ мя́, и призва́ мя, и рѣ́хъ: се́, а́зъ:

и рече́ ми: кто́ ты́ еси́? и рѣ́хъ: Амалики́тинъ е́смь а́зъ:

и рече́ ми: прiиди́ у́бо на мя́ и убі́й мя́, я́ко объя́тъ мя́ тма́ лю́тая, я́ко еще́ душа́ моя́ во мнѣ́:

и ста́хъ надъ ни́мъ, и уби́хъ его́: вѣ́дѣхъ бо, я́ко не бу́детъ жи́въ по паде́нiи свое́мъ: и взя́въ вѣне́цъ ца́рскiй, и́же бѣ́ на главѣ́ его́, и нара́мницу, я́же бѣ́ на плещу́ его́, и принесо́хъ сiя́ къ господи́ну моему́ сѣ́мо.

И е́мься дави́дъ за ри́зы своя́, и раздра́ я́, и вси́ му́жiе и́же съ ни́мъ раздра́ша ри́зы своя́,

и рыда́ша и пла́кашася, и пости́шася до ве́чера о Сау́лѣ, и о Ионаѳа́нѣ сы́нѣ его́, и о лю́дехъ Иу́диныхъ и о до́мѣ Изра́илевѣ, я́ко избiе́ни бы́ша мече́мъ.

И рече́ дави́дъ о́троку возвѣсти́вшему ему́: отку́ду ты́ еси́? И рече́: сы́нъ му́жа прише́лца Амалики́тина е́смь а́зъ.

И рече́ ему́ дави́дъ: ка́ко не убоя́лся еси́ воздви́гнути ру́ку твою́ погуби́ти христа́ Госпо́дня?

И призва́ дави́дъ еди́наго от о́трокъ свои́хъ и рече́: иди́, убі́й его́. И уби́ его́, и у́мре.

И рече́ ему́ дави́дъ: кро́вь твоя́ на главѣ́ твое́й, я́ко уста́ твоя́ на тя́ возвѣща́ша, глаго́люще: я́ко а́зъ уби́хъ христа́ Госпо́дня.

И пла́кася дави́дъ пла́чемъ си́мъ о Сау́лѣ и о Ионаѳа́нѣ сы́нѣ его́,

и рече́ е́же научи́ти сы́ны Иу́дины стрѣля́нiю. Се́ напи́сано въ кни́зѣ пра́веднаго.

И рече́: воздви́гни сто́лпъ, Изра́илю, надъ уме́ршими на высо́кихъ твои́хъ я́звеными: ка́ко падо́ша си́льнiи?

не возвѣща́йте въ ге́ѳѣ, ниже́ повѣ́дайте на исхо́дищихъ Аскало́нихъ, да не возвеселя́тся дще́ри иноплеме́нничи, ни да возра́дуются дще́ри необрѣ́занныхъ.

Го́ры гелву́йскiя, да не сни́детъ роса́ ниже́ до́ждь на ва́съ: и се́ла нача́тковъ [жи́тныхъ], я́ко та́мо пове́рженъ бы́сть щи́тъ си́льныхъ: щи́тъ Сау́ловъ не бы́ти пома́занъ еле́емъ:

от кро́ве я́звеныхъ и от ту́ка си́льныхъ лу́къ Ионаѳа́новъ не возврати́ся то́щь вспя́ть, и ме́чь Сау́ловъ не возврати́ся то́щь:

Сау́лъ и Ионаѳа́нъ возлю́бленнiи и прекра́снiи неразлу́чни, благолѣ́пни въ животѣ́ свое́мъ, и въ сме́рти свое́й не разлучи́шася: па́че орло́въ ле́гцы и па́че льво́въ крѣ́пцы:

пла́чите по Сау́лѣ, дще́ри Изра́илевы, и́же ва́съ облача́ше въ червлени́цы со украше́нiемъ ва́шимъ, и возлага́ше украше́нiе зла́то на ри́зы ва́шя:

ка́ко падо́ша си́льнiи посредѣ́ бра́ни? Ионаѳа́не, до сме́рти на высо́кихъ твои́хъ я́звенъ еси́:

болѣ́зную о тебѣ́, бра́те мо́й Ионаѳа́не, кра́сный ми́ зѣло́, удиви́ся любо́вь твоя́ от мене́ па́че любве́ же́нскiя:

ка́ко падо́ша си́льнiи, и погибо́ша ору́жiя бра́нная?

И бы́сть по си́хъ, и вопроси́ дави́дъ Го́спода, глаго́ля: вни́ду ли въ еди́нъ от градо́въ Иу́диныхъ? И рече́ Госпо́дь къ нему́: и вни́ди. И рече́ дави́дъ: ка́мо вни́ду? И рече́: въ Хевро́нъ.

И и́де та́мо дави́дъ въ Хевро́нъ, и о́бѣ жены́ его́, Ахинаа́мъ Иезраили́тыня и Авиге́а [бы́вшая] жена́ Нава́ла карми́лскаго,

и му́жiе и́же съ ни́мъ кі́йждо, и до́мове и́хъ, и нача́ша жи́ти во градѣ́хъ Хевро́нскихъ.

И прiидо́ша му́жiе от Иуде́и и пома́заша та́мо дави́да, да ца́рствуетъ надъ до́момъ Иу́динымъ. И возвѣсти́ша дави́ду, глаго́люще: я́ко му́жiе Иави́са Галаадити́тскаго погребо́ша Сау́ла.

И посла́ дави́дъ послы́ къ старѣ́йшинамъ Иави́са Галаадити́тскаго и рече́ къ ни́мъ дави́дъ: благослове́ни вы́ Го́споду, я́ко сотвори́сте ми́лость сiю́ надъ господи́номъ ва́шимъ Сау́ломъ, христо́мъ Госпо́днимъ, и погребо́сте его́ и Ионаѳа́на сы́на его́:

и ны́нѣ да сотвори́тъ Госпо́дь съ ва́ми ми́лость и и́стину: и а́зъ сотворю́ съ ва́ми сiе́ благо́е, поне́же сотвори́сте глаго́лъ се́й:

и ны́нѣ да укрѣпя́тся ру́ки ва́шя, и да бу́дете сы́нове си́льнiи, я́ко у́мре господи́нъ ва́шъ Сау́лъ, мене́ же пома́за до́мъ Иу́динъ, да ца́рствую надъ ни́ми.

И Авени́ръ сы́нъ ни́ровъ, нача́лный воево́да Сау́ловъ, взя́ Иевосѳе́а сы́на Сау́ля, и изведе́ его́ изъ полка́ въ Манае́мъ,

и воцари́ его́ надъ Галаади́тiею и надъ Ѳасирі́ею и надъ Иезраи́лемъ и надъ Ефре́момъ и надъ Венiами́номъ и надъ всѣ́мъ Изра́илемъ.

Четы́редесять лѣ́тъ Иевосѳе́ю бѣ́ сы́ну Сау́лову, егда́ нача́ ца́рствовати надъ Изра́илемъ, и два́ лѣ́та ца́рствова, кромѣ́ до́му Иу́дина, и́же бы́сть за дави́домъ.

И бы́ша дні́е, въ ня́же дави́дъ ца́рствова въ Хевро́нѣ надъ до́момъ Иу́динымъ, се́дмь лѣ́тъ и ше́сть ме́сяцъ.

И изы́де Авени́ръ сы́нъ ни́ровъ и о́троцы Иевосѳе́а сы́на Сау́ля изъ Манае́ма въ гавао́нъ.

И Иоа́въ сы́нъ саруі́евъ и о́троцы дави́довы изыдо́ша от Хевро́на и срѣто́шася съ ни́ми у пото́ка гавао́ня ку́пно, и сѣдо́ша сі́и надъ пото́комъ отсю́ду, и ті́и отту́ду.

И рече́ Авени́ръ ко Иоа́ву: да воста́нутъ ны́нѣ о́троцы и да поигра́ютъ предъ на́ми. И рече́ Иоа́въ: да воста́нутъ.

И воста́ша и преидо́ша от о́трокъ Венiами́новыхъ, число́мъ двана́десять Иевосѳе́а сы́на Сау́ля, и от о́трокъ дави́довыхъ двана́десять:

и взя́ кі́йждо руко́ю за главу́ и́скренняго своего́, и ме́чь его́ въ ре́бра и́скренняго его́, и падо́ша вку́пѣ: и нарече́ся и́мя мѣ́сту тому́ ча́сть навѣ́тниковъ, я́же е́сть въ гавао́нѣ.

И бы́сть бра́нь же́стока зѣло́ въ то́й де́нь: и паде́ Авени́ръ и му́жiе Изра́илстiи предъ о́троки дави́довы.

И бы́ша та́мо три́ сы́нове саруи́евы, Иоа́въ и Аве́сса и Асаи́лъ: Асаи́лъ же бѣ́ лего́къ нога́ма свои́ма, я́ко еди́на се́рна от су́щихъ на селѣ́.

И погна́ Асаи́лъ вслѣ́дъ Авени́ра, и не уклони́ся ни на де́сно ни на лѣ́во, но вслѣ́дъ Авени́ра:

и озрѣ́ся Авени́ръ наза́дъ себе́ и рече́: ты́ ли еси́ са́мъ, Асаи́ле? И рече́: а́зъ е́смь.

И рече́ ему́ Авени́ръ: уклони́ся ты́ на де́сно или́ на шу́ее, и возми́ себѣ́ еди́наго от о́трокъ, и возми́ себѣ́ все́ ору́жiе его́. И не восхотѣ́ Асаи́лъ уклони́тися от него́.

И приложи́ еще́ Авени́ръ глаго́лати ко Асаи́лу: отступи́ от мене́, да не поражу́ тя о зе́млю: и ка́ко явлю́ лице́ мое́ ко Иоа́ву?

и гдѣ́ су́ть сiя́? возврати́ся ко Иоа́ву бра́ту твоему́. И не хотя́ше отступи́ти. И уда́ри его́ Авени́ръ копiе́мъ созади́ въ ля́двiя: и про́йде копiе́ сквозѣ́ его́, и паде́ та́мо и у́мре предъ ни́мъ: и бы́сть вся́къ приходя́й до мѣ́ста, идѣ́же паде́ Асаи́лъ и у́мре, и остановля́шеся.

И погна́ша Иоа́въ и Аве́сса вслѣ́дъ Авени́ра, и со́лнце заходя́ше: и ті́и прiидо́ша да́же до холма́ Амма́, и́же е́сть предъ лице́мъ га́и, пу́ть пусты́ни гавао́ни.

И собра́шася сы́нове Венiами́новы за Авени́ромъ и бы́ша въ сни́тiи еди́нѣмъ, и ста́ша на версѣ́ холма́ еди́наго.

И воззва́ Авени́ръ ко Иоа́ву и рече́: еда́ въ побѣ́ду поя́стъ ме́чь? или́ не вѣ́си, я́ко горька́ бу́дутъ послѣ́дняя? и доко́лѣ не рече́ши лю́демъ возврати́тися созади́ бра́тiй на́шихъ?

И рече́ Иоа́въ: жи́въ Госпо́дь, я́ко, а́ще бы не ре́клъ еси́, тогда́ от у́тра бы лю́дiе мои́ преста́ли гоня́ще кі́йждо вслѣ́дъ бра́та своего́.

И воструби́ Иоа́въ трубо́ю, и ста́ша вси́ лю́дiе, и не погна́ша вслѣ́дъ Изра́илтянъ, и не приложи́ша ктому́ ра́товати.

Авени́ръ же и му́жiе его́ идо́ша на за́падъ всю́ но́щь о́ну, и преидо́ша Иорда́нъ, и проидо́ша всю́ страну́ ту́, и прiидо́ша въ по́лкъ.

И Иоа́въ возврати́ся вспя́ть от Авени́ра, и собра́ вся́ лю́ди, и исчи́слиша о́трокъ дави́довыхъ [па́дшихъ] девятьна́десять муже́й, и Асаи́ла.

О́троцы же дави́довы уби́ша сыно́въ Венiами́нихъ муже́й Авени́ровыхъ три́ста и шестьдеся́тъ муже́й.

И взя́ша Асаи́ла, и погребо́ша его́ во гро́бѣ отца́ его́ въ Виѳлее́мѣ. И и́де Иоа́въ и му́жiе его́ съ ни́мъ всю́ но́щь, и освѣто́ша въ Хевро́нѣ.

И бы́сть бра́нь на мно́го между́ до́момъ Сау́лимъ и между́ до́момъ дави́довымъ, и до́мъ дави́довъ возвыша́шеся и укрѣпля́шеся, до́мъ же Сау́ль идя́ше и изнемога́ше.

И роди́шася дави́ду въ Хевро́нѣ сыно́въ ше́сть: и бѣ́ перворо́дный ему́ Амно́нъ от Ахинаа́мы Иезраили́тыни,

и вторы́й ему́ сы́нъ далуі́а от Авиге́и карми́лскiя, и тре́тiй Авессало́мъ сы́нъ маа́хи дще́ре Ѳолми́ царя́ гесси́рска,

четве́ртый Адо́нiа сы́нъ Агги́ѳы, и пя́тый Сафаті́а от Авита́лы,

и шесты́й Иеѳераа́мъ от е́глы жены́ дави́довы: сі́и роди́шася дави́ду въ Хевро́нѣ.

И бы́сть внегда́ бы́ти бра́ни между́ до́момъ Сау́лимъ и между́ до́момъ дави́довымъ, и бя́ше Авени́ръ держа́ до́мъ Сау́ловъ.

И Сау́лова подло́жница бѣ́, е́йже бѣ́ и́мя ресфа́, дще́рь Ио́ля. И вни́де къ не́й Авени́ръ, и рече́ Иевосѳе́й сы́нъ Сау́ль ко Авени́ру: что́ я́ко вше́лъ еси́ къ подло́жницѣ отца́ моего́?

И разгнѣ́вася зѣло́ Авени́ръ о словеси́ се́мъ на Иевосѳе́а и рече́ ему́ Авени́ръ: еда́ пе́сiя глава́ е́смь а́зъ? сотвори́хъ дне́сь ми́лость до́му Сау́ла отца́ твоего́ и бра́тiи и зна́емымъ, и не отступи́хъ въ до́мъ дави́довъ, и и́щеши на мнѣ́ ты́ о непра́вдѣ жены́ дне́сь?

сiя́ да сотвори́тъ Бо́гъ Авени́ру и сiя́ да приложи́тъ ему́, зане́ я́коже кля́тся Госпо́дь дави́ду, та́ко сотворю́ ему́ въ се́й де́нь,

е́же отъя́ти ца́рство от до́му Сау́ля и воздви́гнути престо́лъ дави́довъ во Изра́или и во Иу́дѣ от Да́на да́же до вирсаві́и.

И не возмо́же ктому́ Иевосѳе́й отвѣща́ти Авени́ру словесе́ от боя́зни, я́же къ нему́.

И посла́ Авени́ръ къ дави́ду послы́ въ Ѳела́мъ, идѣ́же бѣ́, а́бiе, глаго́ля: положи́ завѣ́тъ тво́й со мно́ю, и се́, рука́ моя́ съ тобо́ю, е́же возврати́ти ми́ къ тебѣ́ ве́сь до́мъ Изра́илевъ.

И рече́ дави́дъ: до́брѣ, а́зъ положу́ съ тобо́ю завѣ́тъ, то́кмо словесе́ еди́наго прошу́ у тебе́, глаго́ля: не и́маши ви́дѣти лица́ моего́, а́ще не приведе́ши Мелхо́лы дще́ре Сау́ли, приходя́щу ти́ ви́дѣти лице́ мое́.

И посла́ дави́дъ ко Иевосѳе́ю сы́ну Сау́лю вѣ́стники, глаго́ля: отда́ждь мнѣ́ жену́ мою́ Мелхо́лу, ю́же взя́хъ за сто́ необрѣ́занiй иноплеме́нничихъ.

И посла́ Иевосѳе́й, и взя́тъ ю́ от му́жа ея́ от Фалтiи́ла сы́на Селли́мова.

И идя́ше му́жъ ея́ съ не́ю пла́чася да́же до Вараки́ма. И рече́ къ нему́ Авени́ръ: иди́, возврати́ся. И возврати́ся.

И рече́ Авени́ръ къ старѣ́йшинамъ Изра́илевымъ, глаго́ля: вчера́ и тре́тiяго дне́ иска́сте дави́да, да ца́рствуетъ надъ ва́ми:

и ны́нѣ сотвори́те, я́коже Госпо́дь глаго́ла о дави́дѣ, глаго́ля: руко́ю раба́ моего́ дави́да спасу́ лю́ди моя́ Изра́иля от руки́ иноплеме́нничи и от руки́ всѣ́хъ враго́въ и́хъ.

И глаго́ла Авени́ръ во у́шы Венiами́ну: и и́де Авени́ръ глаго́лати во у́шы дави́довы въ Хевро́нъ вся́, ели́ка уго́дна бѣ́ша предъ очи́ма Изра́илевыма и предъ очи́ма всего́ до́му Венiами́ня.

И прiи́де Авени́ръ къ дави́ду въ Хевро́нъ, и съ ни́мъ два́десять муже́й. И сотвори́ дави́дъ пи́ръ Авени́ру и муже́мъ его́ и́же съ ни́мъ.

И рече́ Авени́ръ къ дави́ду: воста́ну ны́нѣ и пойду́ и соберу́ къ господи́ну моему́ царю́ всего́ Изра́иля, и положу́ съ ни́мъ завѣ́тъ, и ца́рствовати и́маши всѣ́ми, и́хже жела́етъ душа́ твоя́. И посла́ дави́дъ Авени́ра, и и́де съ ми́ромъ.

И се́, о́троцы дави́довы и Иоа́въ идя́ху от исхо́да и коры́сть мно́гу неся́ху съ собо́ю, и Авени́ръ уже́ не бѣ́ съ дави́домъ въ Хевро́нѣ, я́ко отсла́нъ бя́ше, и отъи́де съ ми́ромъ.

Иоа́въ же и все́ во́инство его́ прiи́де: и возвѣсти́ша Иоа́ву, глаго́люще: прихожда́ше Авени́ръ сы́нъ ни́ровъ къ дави́ду, и отсла́ его́, и отъи́де съ ми́ромъ.

И вни́де Иоа́въ къ царю́ и рече́: что́ сiе́ сотвори́лъ еси́? се́, прихожда́ше Авени́ръ къ тебѣ́, и почто́ отпусти́лъ еси́ его́, и отъи́де съ ми́ромъ?

или́ не вѣ́си зло́бы Авени́ра сы́на ни́рова, я́ко слука́вствовати къ тебѣ́ прiи́де, и уразумѣ́ти исхо́дъ тво́й и вхо́дъ тво́й, и увѣ́дати вся́ ели́ка твори́ши ты́?

И возврати́ся Иоа́въ от дави́да, и посла́ послы́ вслѣ́дъ Авени́ра, и возврати́ша его́ от кла́дязя сеира́мска: дави́дъ же не вѣ́дяше.

И возврати́ Авени́ра въ Хевро́нъ, и соврати́ его́ Иоа́въ на страну́ от вра́тъ глаго́лати къ нему́ лука́вно: и уда́ри его́ въ ля́двiя, и у́мре въ кро́ви Асаи́ла бра́та Иоа́вля.

И услы́ша дави́дъ по си́хъ и рече́: чи́стъ е́смь а́зъ и ца́рство мое́ от Го́спода и отны́нѣ и до вѣ́ка от кро́ве Авени́ра сы́на ни́рова:

да сни́детъ на главу́ Иоа́влю и на ве́сь до́мъ отца́ его́, и да не оскудѣ́етъ от до́му Иоа́вля излива́яй сѣ́мя, и прокаже́нный, и держа́йся жезла́, и па́даяй ору́жiемъ, и ума́ленный хлѣ́бами.

Иоа́въ же и Аве́сса бра́тъ его́ наблюда́ху Авени́ра, поне́же уби́ Асаи́ла бра́та и́хъ въ гавао́нѣ на бра́ни.

И рече́ дави́дъ ко Иоа́ву и ко всѣ́мъ лю́демъ его́: раздери́те ри́зы ва́шя и препоя́шитеся вре́тищы, и рыда́йте о Авени́рѣ. Са́мъ же ца́рь дави́дъ идя́ше вслѣ́дъ одра́.

И погребо́ша Авени́ра въ Хевро́нѣ. И воздви́же ца́рь гла́съ сво́й и пла́кася надъ гро́бомъ его́, и вси́ лю́дiе пла́каша о Авени́рѣ.

И пла́кася ца́рь надъ Авени́ромъ и рече́: еда́ сме́ртiю Нава́ла у́мре Авени́ръ?

ру́цѣ твои́ не свя́заны, но́зѣ твои́ не во око́вахъ: не приступи́лъ еси́ я́коже Нава́лъ, предъ сынми́ непра́вды па́лъ еси́. И собра́шася вси́ лю́дiе пла́катися его́,

и прiидо́ша вси́ лю́дiе предложи́ти дави́ду я́сти хлѣ́бы еще́ су́щу дни́. И кля́тся дави́дъ, глаго́ля: сiя́ да сотвори́тъ ми́ Бо́гъ и сiя́ да приложи́тъ, я́ко а́ще не за́йдетъ со́лнце, не и́мамъ вкуси́ти хлѣ́ба ни ино́го чего́.

И позна́ша вси́ лю́дiе, и уго́дна бы́ша предъ ни́ми вся́, ели́ка сотвори́ ца́рь предъ людьми́.

И разумѣ́ша вси́ лю́дiе и ве́сь Изра́иль въ то́й де́нь, я́ко не бы́сть от царя́ убі́йства Авени́ру сы́ну ни́рову.

И рече́ ца́рь отроко́мъ свои́мъ: не вѣ́сте ли, я́ко властели́нъ вели́къ паде́ въ се́й де́нь во Изра́или?

и я́ко а́зъ е́смь бли́жнiй дне́сь и возста́вленъ въ царя́? му́жiе же сі́и сы́нове сару́ины жесточа́йшiи мене́ су́ть: да возда́стъ Госпо́дь творя́щему лука́вная по зло́бѣ его́.

И слы́ша Иевосѳе́й сы́нъ Сау́ль, я́ко у́мре Авени́ръ сы́нъ ни́ровъ въ Хевро́нѣ, и ослабѣ́ша ру́цѣ его́, и вси́ му́жiе Изра́илевы изнемого́ша.

И два́ му́жа старѣ́йшины полко́въ Иевосѳе́а сы́на Сау́ля: и́мя еди́ному Ваана́ и и́мя друго́му риха́въ, сы́нове реммо́на вироѳе́йскаго от сыно́въ Венiами́нихъ: я́ко виро́ѳъ вмѣня́шеся въ сынѣ́хъ Венiами́нихъ.

И отбѣго́ша вироѳе́е въ геѳе́мъ, и бѣ́ша та́мо живу́ще до дне́шняго дне́.

И Ионаѳа́ну сы́ну Сау́лю сы́нъ бѣ́ хро́мъ нога́ма, сы́нъ пяти́ лѣ́тъ: и то́й, егда́ прiи́де возвѣще́нiе о Сау́лѣ и Ионаѳа́нѣ сы́нѣ его́ от Иезрае́ля, и взя́тъ его́ пѣ́стунница его́, и бѣжа́: и бы́сть тща́щейся е́й на отше́ствiе, и паде́, и охромѣ́, и́мя же ему́ мемфивосѳе́й.

И поидо́ста сы́нове реммо́на вироѳе́йскаго, риха́въ и Ваана́, и внидо́ста во вре́мя зно́я дневна́го въ до́мъ Иевосѳе́овъ, и то́й почива́ше на одрѣ́ въ полу́дне:

и се́, вра́тникъ до́му очища́ше пшени́цу и воздрема́ и спа́ше, риха́въ же и Ваана́ бра́тiя утаи́вшася внидо́ста въ до́мъ:

Иевосѳе́й же почива́ше на одрѣ́ свое́мъ въ ло́жницѣ свое́й: и би́ста его́, и умертви́ста его́, и отъя́ста главу́ его́, и взя́ста главу́ его́, и отидо́ста путе́мъ и́же на за́падъ всю́ но́щь:

и принесо́ста главу́ Иевосѳе́ову къ дави́ду въ Хевро́нъ и рѣ́ста къ царю́: се́, глава́ Иевосѳе́а сы́на Сау́лова врага́ твоего́, и́же иска́ше души́ твоея́, и даде́ Госпо́дь господи́ну на́шему царю́ отмще́нiе враго́въ его́, я́коже де́нь се́й, от Сау́ла врага́ твоего́ и от сѣ́мене его́.

И отвѣща́ дави́дъ риха́ву и Ваанѣ́ бра́ту его́, сыно́мъ реммо́на вироѳе́йскаго, и рече́ и́ма: жи́въ Госпо́дь, и́же изба́ви ду́шу мою́ от вся́кiя ско́рби:

и́бо возвѣсти́вый мнѣ́, я́ко у́мре Сау́лъ и Ионаѳа́нъ, и то́й бя́ше а́ки благовѣству́яй предо мно́ю, и я́хъ его́ и уби́хъ его́ въ секела́зѣ, ему́же до́лженъ бѣ́хъ да́ти да́ръ:

и ны́нѣ му́жiе лука́вiи уби́ша му́жа пра́ведна въ дому́ его́ на одрѣ́ его́, и ны́нѣ взыщу́ кро́ве его́ от руки́ ва́шея и искореню́ ва́съ от земли́.

И заповѣ́да дави́дъ отроко́мъ свои́мъ, и уби́ша и́хъ, и отсѣко́ша ру́цѣ и́хъ и но́зѣ и́хъ, и повѣ́сиша и́хъ надъ исто́чникомъ въ Хевро́нѣ, и главу́ Иевосѳе́ову погребо́ша во гро́бѣ Авени́ра сы́на ни́рова [въ Хевро́нѣ].

И прiидо́ша вся́ племена́ Изра́илева къ дави́ду въ Хевро́нъ и глаго́лаша ему́: се́, ко́сти твоя́ и пло́ть твоя́ мы́ есмы́:

и вчера́ и тре́тiяго дне́ Сау́лу су́щу царю́ надъ на́ми, ты́ бы́лъ еси́ вводя́й и изводя́й Изра́иля, и рече́ Госпо́дь къ тебѣ́: ты́ упасе́ши лю́ди моя́ Изра́иля и ты́ бу́деши во́ждь лю́демъ мои́мъ Изра́илю.

И прiидо́ша вси́ старѣ́йшины Изра́илевы къ царю́ въ Хевро́нъ, и положи́ и́мъ ца́рь дави́дъ завѣ́тъ въ Хевро́нѣ предъ Го́сподемъ: и пома́заша дави́да на ца́рство надъ всѣ́мъ Изра́илемъ.

Сы́нъ три́десяти лѣ́тъ дави́дъ внегда́ воцари́тися ему́, и ца́рствова четы́редесять лѣ́тъ:

се́дмь лѣ́тъ и ме́сяцей ше́сть ца́рствова въ Хевро́нѣ надъ Иу́дою, и три́десять три́ лѣ́та ца́рствова надъ всѣ́мъ Изра́илемъ и Иу́дою во Иерусали́мѣ.

И по́йде дави́дъ и вси́ му́жiе его́ во Иерусали́мъ ко Иевусе́ю, живу́щему на земли́ то́й. И рѣ́ша дави́ду: не вни́деши сѣ́мо, я́ко воста́ша хромі́и и слѣпі́и глаго́люще: я́ко не вни́детъ дави́дъ сѣ́мо.

И взя́ дави́дъ крѣ́пость Сiо́ню: сiя́ е́сть гра́дъ дави́довъ.

И рече́ дави́дъ въ де́нь то́й: вся́къ поража́яй Иевусе́а да каса́ется мече́мъ и хромы́хъ и слѣпы́хъ и ненави́дящихъ души́ дави́довы. Сего́ ра́ди реку́тъ: слѣпі́и и хромі́и не вни́дутъ въ до́мъ Госпо́день.

И сѣ́де дави́дъ въ крѣ́пости, и нарече́ся сiя́ гра́дъ дави́довъ: и созда́ то́й гра́дъ о́коло от краегра́дiя, и до́мъ сво́й.

И идя́ше дави́дъ иды́й и велича́емь, и Госпо́дь Вседержи́тель съ ни́мъ.

И посла́ хира́мъ ца́рь ти́рскiй послы́ къ дави́ду, и дре́ва ке́дрова, и древодѣ́лей, и каменодѣ́лателей, и созда́ша до́мъ дави́ду.

И уразумѣ́ дави́дъ, я́ко угото́ва его́ Госпо́дь въ царя́ надъ Изра́илемъ, и я́ко вознесе́ся ца́рство его́ люді́й его́ ра́ди Изра́иля.

И поя́тъ дави́дъ еще́ жены́ и подло́жницы от Иерусали́ма по прише́ствiи свое́мъ от Хевро́на: и бы́ша дави́ду еще́ сы́нове и дще́ри.

И сiя́ имена́ роди́вшымся ему́ во Иерусали́мѣ: саму́съ и Сова́въ, и наѳа́нъ и Соломо́нъ,

и евеа́ръ и Елису́е, и Нафе́къ и Иефiе́,

и Елисама́ и Елидае́ и Елифала́ѳъ, самае́, Иесива́ѳъ, наѳа́нъ, Галамаа́нъ, Иеваа́ръ, Ѳеису́съ, Елифала́ѳъ, наге́ѳъ, Нафе́къ, Ианаѳа́нъ и леасами́съ, Ваалима́ѳъ, Елифаа́ѳъ.

И услы́шаша иноплеме́нницы, я́ко пома́зася дави́дъ ца́рь надъ Изра́илемъ, и взыдо́ша вси́ иноплеме́нницы иска́ти дави́да. И услы́ша дави́дъ, и сни́де въ крѣ́пость.

Иноплеме́нницы же прiидо́ша и соедини́шася во юдо́ли тита́нстѣй.

И вопроси́ дави́дъ Го́спода, глаго́ля: взы́ду ли ко иноплеме́нникомъ? и преда́си ли я́ въ ру́цѣ мои́? И рече́ Госпо́дь къ дави́ду: взы́ди, я́ко предая́ преда́мъ иноплеме́нники въ ру́цѣ твои́.

И прiи́де дави́дъ съ вы́шнихъ сѣ́чей и посѣче́ иноплеме́нники та́мо. И рече́ дави́дъ: изсѣче́ Госпо́дь враги́ моя́ иноплеме́нники предо мно́ю, я́коже пресѣка́ются во́ды. Сего́ ра́ди нарече́ся и́мя мѣ́ста того́ свы́ше сѣ́чей.

И оста́виша та́мо [иноплеме́нницы] бо́ги своя́, и взя́ и́хъ дави́дъ и му́жiе и́же съ ни́мъ [и рече́ дави́дъ сожещи́ и́хъ во огни́].

И приложи́ша па́ки прiити́ иноплеме́нницы и собра́шася на юдо́ли тита́нстѣй.

И вопроси́ дави́дъ Го́спода: взы́ду ли ко иноплеме́нникомъ? и преда́си ли и́хъ въ ру́цѣ мои́? И рече́ ему́ Госпо́дь: не исходи́ на срѣ́тенiе и́мъ, но уклони́ся от ни́хъ, и присту́пиши къ ни́мъ бли́зъ дубра́вы пла́ча:

и бу́детъ, егда́ услы́шиши гла́съ шу́ма от дубра́вы пла́ча, тогда́ сни́деши къ ни́мъ, я́ко тогда́ изы́детъ Госпо́дь предъ тобо́ю сѣщи́ на бра́ни иноплеме́нники.

И сотвори́ дави́дъ, я́коже заповѣ́да ему́ Госпо́дь, и изби́ иноплеме́нники от гавао́на да́же до земли́ гази́ра.

И собра́ дави́дъ еще́ вся́каго ю́ношу от Изра́иля, я́ко се́дмьдесятъ ты́сящъ.

И воста́ и и́де дави́дъ и вси́ лю́дiе, и́же съ ни́мъ, и от князе́й Иу́диныхъ, на восхо́дъ, е́же вознести́ отту́ду киво́тъ Бо́жiй, надъ ни́мже призва́ся и́мя Го́спода си́лъ, сѣдя́щаго на херуви́мѣхъ надъ ни́мъ:

и возложи́ша киво́тъ Госпо́день на колесни́цу но́ву, и отвезо́ша его́ изъ до́му Аминада́вля и́же на хо́лмѣ: оза́ же и бра́тiя его́ сы́нове Аминада́вли везя́ху колесни́цу съ киво́томъ [Госпо́днимъ]:

и бра́тiя его́ идя́ху предъ киво́томъ [Бо́жiимъ],

дави́дъ же и сы́нове Изра́илевы [идя́ху] предъ Го́сподемъ, игра́юще во орга́ны устро́енныя въ крѣ́пости, и въ пѣ́нiихъ и въ гу́слехъ, и въ свирѣ́лехъ и въ тимпа́нѣхъ, и въ кимва́лѣхъ и въ цѣвни́цахъ,

и прiидо́ша до гумна́ Нахо́рова. И простре́ оза́ ру́ку свою́ на киво́тъ Бо́жiй придержа́ти его́, и я́тся за него́, поне́же превраща́ше его́ теле́цъ.

И разгнѣ́вася гнѣ́вомъ Госпо́дь на озу́ и порази́ его́ та́мо Бо́гъ, и у́мре та́мо у киво́та Госпо́дня предъ Бо́гомъ.

И опеча́лися дави́дъ, поне́же порази́ Госпо́дь пораже́нiемъ озу́: и нарече́ся мѣ́сто то́ пораже́нiе ози́но и до сего́ дне́.

И убоя́ся Го́спода дави́дъ въ де́нь то́й, глаго́ля: ка́ко вни́детъ ко мнѣ́ киво́тъ Госпо́день?

И не хотя́ше дави́дъ, да прiи́детъ къ нему́ киво́тъ завѣ́та Госпо́дня во гра́дъ дави́довъ: и уклони́ его́ дави́дъ въ до́мъ Аведда́ра геѳе́анина.

И стоя́ше киво́тъ Госпо́день въ дому́ Аведда́ра геѳе́анина ме́сяцы три́, и благослови́ Госпо́дь ве́сь до́мъ Аведда́ровъ и вся́, я́же его́.

И возвѣсти́ша царю́ дави́ду, глаго́люще: благослови́ Госпо́дь до́мъ Аведда́ровъ и вся́, я́же его́, киво́та ра́ди Бо́жiя. И и́де дави́дъ, и взя́ киво́тъ Бо́жiй изъ до́му Аведда́рова во гра́дъ дави́довъ въ весе́лiи:

и бѣ́ша съ ни́мъ несу́ще киво́тъ Госпо́день се́дмь лико́въ, и же́ртва теле́цъ и а́гнцы:

и дави́дъ бряца́ше во орга́ны устро́ены предъ Го́сподемъ, и оболче́нъ бы́сть дави́дъ во оде́жду изя́щну:

и дави́дъ и ве́сь до́мъ Изра́илевъ неся́ху киво́тъ Госпо́день съ во́племъ и со гла́сомъ тру́бнымъ.

И бы́сть киво́ту приноси́му ко гра́ду дави́дову, и Мелхо́ла дщи́ Сау́лова приница́ше око́нцемъ и ви́дѣ царя́ дави́да ска́чуща и игра́юща предъ Го́сподемъ, и уничижи́ его́ въ се́рдцы свое́мъ.

И внесо́ша киво́тъ Госпо́день, и поста́виша его́ на мѣ́стѣ его́ посредѣ́ ски́нiи, ю́же поста́ви ему́ дави́дъ: и вознесе́ дави́дъ всесожига́емая предъ Го́спода и ми́рная,

и соверши́ дави́дъ вознося́й всесожже́нiя и ми́рная, и благослови́ лю́ди о и́мени Го́спода си́лъ,

и раздѣли́ всѣ́мъ лю́демъ на всю́ си́лу Изра́илеву от Да́на да́же до вирсаві́и, и от му́жа да́же до жены́, коему́ждо по укру́ху хлѣ́ба, и по ча́сти пече́наго мя́са, и по сковрадно́му млину́. И отидо́ша вси́ лю́дiе, кі́йждо въ до́мъ сво́й.

И возврати́ся дави́дъ благослови́ти до́мъ сво́й, и изы́де Мелхо́ла дщи́ Сау́лова на срѣ́тенiе дави́ду, и благослови́ его́ и рече́: ко́ль просла́вися дне́сь ца́рь Изра́илевъ, и́же откры́ся дне́сь предъ очи́ма рабы́нь рабо́въ свои́хъ, я́коже открыва́ется откры́вшiйся еди́нъ от пля́шущихъ?

И рече́ дави́дъ къ Мелхо́лѣ: предъ Го́сподемъ пляса́ти бу́ду: и благослове́нъ Госпо́дь, и́же избра́ мя па́че отца́ твоего́ и па́че всего́ до́му его́, поста́вити мя́ властели́на надъ людьми́ свои́ми надъ Изра́илемъ, и бу́ду игра́ти и пляса́ти предъ Го́сподемъ:

и откры́юся еще́ та́кожде и бу́ду непотре́бенъ предъ очи́ма твои́ма, и съ рабы́нями, о ни́хже рекла́ еси́, непросла́влену бы́ти ми́.

И у Мелхо́лы дще́ре Сау́ли не бы́сть дѣ́тища до дне́ сме́рти ея́.

И бы́сть егда́ ся́де ца́рь въ дому́ свое́мъ, и Госпо́дь унаслѣ́ди его́ о́крестъ от всѣ́хъ враго́въ его́ окре́стныхъ,

и рече́ ца́рь къ наѳа́ну проро́ку: се́, ны́нѣ а́зъ живу́ въ дому́ ке́дровѣмъ, киво́тъ же Бо́жiй стои́тъ посредѣ́ ски́нiи.

И рече́ наѳа́нъ къ царю́: вся́ ели́ка су́ть въ се́рдцы твое́мъ, иди́ и твори́, я́ко Госпо́дь съ тобо́ю.

И бы́сть въ нощи́ то́й, и бы́сть сло́во Госпо́дне къ наѳа́ну, глаго́ля:

иди́ и рцы́ рабу́ моему́ дави́ду: сiя́ глаго́летъ Госпо́дь: не ты́ сози́ждеши мнѣ́ до́мъ, е́же обита́ти мнѣ́:

я́ко не обита́хъ въ дому́, от него́же дне́ изведо́хъ сы́ны Изра́илевы изъ земли́ Еги́петскiя до дне́ сего́, но бѣ́хъ ходя́ во обита́лищи и въ ку́щи,

во всѣ́хъ идѣ́же хожда́хъ во все́мъ Изра́или: а́ще глаго́ля глаго́лахъ ко еди́ному колѣ́ну Изра́илеву, ему́же заповѣ́дахъ пасти́ лю́ди моя́ Изра́иля, глаго́ля: почто́ не созда́сте ми́ до́му ке́дрова?

и ны́нѣ сiя́ рече́ши рабу́ моему́ дави́ду: си́це глаго́летъ Госпо́дь Вседержи́тель: поя́хъ тя́ от па́жити о́вчiя на властели́нство лю́демъ мои́мъ Изра́илю,

и бѣ́хъ съ тобо́ю во всѣ́хъ, а́може ходи́лъ еси́, и искорени́хъ вся́ враги́ твоя́ от лица́ твоего́, и сотвори́хъ тя́ имени́та по и́мени вели́кихъ и́же на земли́,

и положу́ мѣ́сто лю́демъ мои́мъ Изра́илю, и насажду́ и́хъ, и вселя́тся о себѣ́ са́ми, и не попеку́тся ктому́: и не приложи́тъ сы́нъ непра́вды оби́дѣти и́хъ, я́коже испе́рва,

и от дні́й въ ня́же поста́вихъ судiи́ въ лю́дехъ мои́хъ во Изра́или: и упоко́ю тя́ от всѣ́хъ вра́гъ твои́хъ: и возвѣсти́тъ ти́ Госпо́дь, я́ко сози́ждеши до́мъ ему́:

и бу́детъ егда́ испо́лнятся дні́е твои́, и у́снеши со отцы́ твои́ми, и возста́влю сѣ́мя твое́ по тебѣ́, и́же бу́детъ от чре́ва твоего́, и угото́влю ца́рство его́:

то́й сози́ждетъ до́мъ и́мени моему́, и упра́влю престо́лъ его́ до вѣ́ка:

а́зъ бу́ду ему́ во отца́, и то́й бу́детъ ми́ въ сы́на: и а́ще прiи́детъ непра́вда его́, и обличу́ его́ жезло́мъ муже́й и я́звами сыно́въ человѣ́ческихъ:

ми́лости же моея́ не отста́влю от него́, я́коже отста́вихъ от тѣ́хъ, и́хже отста́вихъ от лица́ моего́:

и вѣ́ренъ бу́детъ до́мъ его́ и ца́рство его́ до вѣ́ка предо мно́ю: и престо́лъ его́ бу́детъ испра́вленъ во вѣ́къ.

По всѣ́мъ словесе́мъ си́мъ и по всему́ видѣ́нiю сему́, та́ко глаго́ла наѳа́нъ ко дави́ду.

И вни́де ца́рь дави́дъ и сѣ́де предъ Го́сподемъ и рече́: кто́ есмь а́зъ, Го́споди мо́й, Го́споди? и что́ до́мъ мо́й, я́ко возлюби́лъ мя́ еси́ да́же до си́хъ?

и ма́ла сiя́ предъ тобо́ю су́ть, Го́споди мо́й, Го́споди, и глаго́лалъ еси́ о до́мѣ раба́ твоего́ вдале́ко: се́й же зако́нъ человѣ́ка, Го́споди мо́й, Го́споди:

и что́ приложи́тъ дави́дъ еще́ глаго́лати къ тебѣ́? и ны́нѣ ты́ вѣ́си раба́ твоего́, Го́споди мо́й, Го́споди,

и раба́ твоего́ ра́ди сотвори́лъ еси́ и по се́рдцу твоему́ сотвори́лъ еси́ все́ вели́чество сiе́, сказа́ти рабу́ твоему́,

вели́чiя ра́ди твоего́, Го́споди мо́й, Го́споди: нѣ́сть бо и́нъ я́коже ты́, и нѣ́сть Бо́га ра́звѣ тебе́ во всѣ́хъ, я́же слы́шахомъ уши́ма на́шима:

и кто́ я́коже лю́дiе твои́ Изра́иль язы́къ и́нъ на земли́? я́ко наста́ви и́хъ Бо́гъ, е́же изба́вити себѣ́ люді́й, е́же положи́ти тебѣ́ и́мя, е́же сотвори́ти вели́чiе и просвѣще́нiе, е́же изри́нути тебѣ́ от лица́ люді́й твои́хъ, и́хже изба́вилъ еси́ себѣ́ от Еги́пта, язы́ки и селе́нiя,

и угото́валъ еси́ себѣ́ лю́ди твоя́ Изра́иля въ лю́ди до вѣ́ка, и ты́, Го́споди, бы́лъ еси́ и́мъ въ Бо́га:

и ны́нѣ, Го́споди мо́й, Го́споди, сло́во, е́же глаго́лалъ еси́ о рабѣ́ твое́мъ и о до́мѣ его́, увѣ́ри до вѣ́ка, я́коже глаго́лалъ еси́, сотвори́:

и ны́нѣ да возвели́чится и́мя твое́ до вѣ́ка, глаго́ля: Госпо́дь Вседержи́тель Бо́гъ надъ Изра́илемъ, и до́мъ раба́ твоего́ дави́да да бу́детъ испра́вленъ предъ тобо́ю:

я́ко ты́ Госпо́дь Вседержи́тель Бо́гъ Изра́илевъ, отве́рзлъ еси́ у́хо рабу́ твоему́, глаго́ля: до́мъ сози́жду тебѣ́: сего́ ра́ди обрѣ́те ра́бъ тво́й се́рдце свое́ е́же помоли́тися къ тебѣ́ моли́твою се́ю:

и ны́нѣ, Го́споди мо́й, Го́споди, ты́ еси́ Бо́гъ, и словеса́ твоя́ бу́дутъ и́стинна, и глаго́лалъ еси́ о рабѣ́ твое́мъ блага́я сiя́,

и ны́нѣ начни́ и благослови́ до́мъ раба́ твоего́, е́же бы́ти ему́ во вѣ́къ предъ тобо́ю, я́ко ты́, Го́споди мо́й, Го́споди, глаго́лалъ еси́, и от благослове́нiя твоего́ да благослови́тся до́мъ раба́ твоего́, е́же бы́ти во вѣ́къ предъ тобо́ю.

И бы́сть по си́хъ, и порази́ дави́дъ иноплеме́нники и побѣди́ и́хъ, и взя́ дави́дъ отлуче́нное от руки́ иноплеме́нничи.

И порази́ дави́дъ Моа́ва, и размѣ́ри и́хъ у́жами, положи́въ и́хъ на земли́: и бы́ша два́ у́жа на умерщвле́ние, и два́ у́жа на оживле́нiе: и бы́сть Моа́въ дави́ду въ раба́ даю́ща да́нь.

И порази́ дави́дъ Адрааза́ра сы́на раа́ва царя́ су́вска, иду́щу ему́ поста́вити ру́ку свою́ на рѣцѣ́ Евфра́тѣ:

и предвзя́ дави́дъ от него́ ты́сящу колесни́цъ и се́дмь ты́сящъ ко́нникъ и два́десять ты́сящъ муже́й пѣшце́въ, и разруши́ дави́дъ вся́ колесни́цы, и оста́ви себѣ́ от ни́хъ сто́ колесни́цъ.

И прiи́де сирі́а Дама́скова помощи́ Адрааза́ру царю́ су́вску, и порази́ дави́дъ от сирі́и два́десять двѣ́ ты́сящы муже́й,

и поста́ви дави́дъ стра́жу въ сирі́и, я́же подъ Дама́скомъ, и бы́сть сирі́а дави́ду въ рабы́ даю́щыя да́нь: и спасе́ Госпо́дь дави́да во всѣ́хъ, а́може хожда́ше.

И взя́ дави́дъ гри́вны златы́я, я́же бы́ша на о́троцѣхъ Адрааза́ра царя́ су́вска, и принесе́ я́ во Иерусали́мъ: и взя́ и́хъ сусаки́мъ ца́рь Еги́петскъ, егда́ взы́де во Иерусали́мъ во дни́ ровоа́ма сы́на Соломо́ня.

И от Метева́ка и от избра́нныхъ градо́въ Адрааза́ровыхъ взя́ дави́дъ мѣ́дь мно́гу зѣло́, изъ нея́же сотвори́ Соломо́нъ мо́ре мѣ́дяно и столпы́, и умыва́лницы и вся́ сосу́ды.

И услы́ша Ѳо́а ца́рь има́ѳскiй, я́ко порази́ дави́дъ всю́ си́лу Адрааза́рову,

и посла́ Ѳо́а Иеддура́ма сы́на своего́ къ царю́ дави́ду вопроси́ти его́ я́же о ми́рѣ, и благослови́ти его́, поне́же побѣди́ Адрааза́ра и уби́ его́, зане́ сопротивля́яся бѣ́ Адрааза́ру: и въ руку́ его́ бы́ша сосу́ды сре́бряны и сосу́ды зла́ты и сосу́ды мѣ́дяны:

и сiя́ освяти́ ца́рь дави́дъ Го́споду со сребро́мъ и зла́томъ, е́же освяти́ от всѣ́хъ градо́въ, и́миже возоблада́,

от Идуме́и и от Моа́ва, и от сыно́въ Аммо́нихъ и от иноплеме́нникъ, и от Амали́ка и от коры́стей Адрааза́ра сы́на раа́ва, царя́ су́вска.

И сотвори́ дави́дъ [себѣ́] и́мя: и егда́ возвраща́шеся, порази́ Идуме́ю въ Гевеле́мѣ, до осмина́десять ты́сящъ:

и поста́ви во Идуме́и дави́дъ стра́жу, во все́й Идуме́и, и бы́ша вси́ Идуме́ане раби́ царю́ дави́ду: и спасе́ Госпо́дь дави́да во всѣ́хъ, а́може хожда́ше.

И ца́рствова дави́дъ надъ всѣ́мъ Изра́илемъ, и бѣ́ дави́дъ творя́й су́дъ и пра́вду надъ всѣ́ми людьми́ свои́ми.

И Иоа́въ сы́нъ сару́инъ надъ во́инствы [его́], и Иосафа́тъ сы́нъ Ахилу́довъ надъ памятописа́нми,

и садо́къ сы́нъ Ахи́товъ и Ахиме́лехъ сы́нъ Авiаѳа́рь жерцы́, и саса́ кни́жникъ,

и ване́а сы́нъ Иода́евъ совѣ́тникъ, и хелеѳі́й и фелеті́й, и сы́нове дави́довы нача́лницы двора́ бы́ша.

И рече́ дави́дъ: е́сть ли еще́ оста́вшiйся въ дому́ Сау́ли, и сотворю́ съ ни́мъ ми́лость Ионаѳа́на ра́ди?

И от до́му Сау́ля бѣ́ о́трокъ, и и́мя ему́ Сива́: и призва́ша его́ къ дави́ду, и рече́ къ нему́ ца́рь: ты́ ли еси́ Сива́? И рече́: а́зъ ра́бъ тво́й.

И рече́ ца́рь: оста́ся ли от до́му Сау́ля еще́ му́жъ, и сотворю́ съ ни́мъ ми́лость Бо́жiю? И рече́ Сива́ къ царю́: еще́ е́сть сы́нъ Ионаѳа́новъ, хро́мъ нога́ма.

И рече́ ца́рь: гдѣ́ есть? И рече́ Сива́ къ царю́: се́, въ дому́ Махи́ра сы́на Амiи́ля от лода́вара.

И посла́ ца́рь дави́дъ, и взя́ его́ изъ до́му Махи́ра сы́на Амiи́ля от лода́вара.

И прiи́де мемфивосѳе́й сы́нъ Ионаѳа́на сы́на Сау́лова къ царю́ дави́ду, и паде́ на лицы́ свое́мъ и поклони́ся ему́. И рече́ ему́ дави́дъ: мемфивосѳе́е. И рече́: се́, ра́бъ тво́й.

И рече́ ему́ дави́дъ: не бо́йся, я́ко творя́ сотворю́ съ тобо́ю ми́лость Ионаѳа́на ра́ди отца́ твоего́, и возвращу́ тебѣ́ вся́ се́ла Сау́ла дѣ́да твоего́, и ты́ я́ждь хлѣ́бъ на трапе́зѣ мое́й всегда́.

И поклони́ся ему́ мемфивосѳе́й и рече́: кто́ есмь а́зъ ра́бъ тво́й, я́ко призрѣ́лъ еси́ на пса́ уме́ршаго подо́бнаго мнѣ́?

И призва́ ца́рь Сиву́ о́трочища Сау́ля, и рече́ ему́: вся́ ели́ка су́ть Сау́ля и ве́сь до́мъ его́ да́хъ сы́ну господи́на твоего́:

и дѣ́лай ему́ зе́млю ты́ и сы́нове твои́ и раби́ твои́, и да прино́сиши сы́ну господи́на твоего́ хлѣ́бы, да я́стъ: и мемфивосѳе́й сы́нъ господи́на твоего́ да я́стъ хлѣ́бъ всегда́ на трапе́зѣ мое́й. У Сивы́ же бя́ху пятьна́десять сыно́въ и два́десять рабо́въ.

И рече́ Сива́ къ царю́: по всѣ́мъ, ели́ка заповѣ́да господи́нъ мо́й ца́рь рабу́ своему́, та́ко сотвори́тъ ра́бъ тво́й. И мемфивосѳе́й ядя́ше на трапе́зѣ дави́довѣ, я́коже еди́нъ от сыно́въ царе́выхъ.

И мемфивосѳе́ю сы́нъ бѣ́ ма́лъ, и и́мя ему́ ми́ха, и все́ обита́нiе до́му Сиви́на раби́ бя́ху мемфивосѳе́овы.

И мемфивосѳе́й живя́ше во Иерусали́мѣ, я́ко на трапе́зѣ царе́вѣ ядя́ше всегда́: и то́й бя́ше хро́мъ обѣ́ма нога́ма свои́ма.

Синодальный

1 Убежавший с поля сражения в Гелвуе сообщает Давиду о смерти Саула; 11 он убит на основании его признания, что он поразил Саула; 17 Давид оплакивает смерть Саула и Ионафана.

По смерти Саула, когда Давид возвратился от поражения Амаликитян и пробыл в Секелаге два дня,

вот, на третий день приходит человек из стана Саулова; одежда на нем разодрана и прах на голове его. Придя к Давиду, он пал на землю и поклонился [ему].

И сказал ему Давид: откуда ты пришел? И сказал тот: я убежал из стана Израильского.

И сказал ему Давид: что произошло? расскажи мне. И тот сказал: народ побежал со сражения, и множество из народа пало и умерло, и умерли и Саул и сын его Ионафан.

И сказал Давид отроку, рассказывавшему ему: как ты знаешь, что Саул и сын его Ионафан умерли?

И сказал отрок, рассказывавший ему: я случайно пришел на гору Гелвуйскую, и вот, Саул пал на свое копье, колесницы же и всадники настигали его.

Тогда он оглянулся назад и, увидев меня, позвал меня.

И я сказал: вот я. Он сказал мне: кто ты? И я сказал ему: я – Амаликитянин.

Тогда он сказал мне: подойди ко мне и убей меня, ибо тоска смертная объяла меня, душа моя все еще во мне.

И я подошел к нему и убил его, ибо знал, что он не будет жив после своего падения; и взял я [царский] венец, бывший на голове его, и запястье, бывшее на руке его, и принес их к господину моему сюда.

Тогда схватил Давид одежды свои и разодрал их, также и все люди, бывшие с ним, [разодрали одежды свои,]

и рыдали и плакали, и постились до вечера о Сауле и о сыне его Ионафане, и о народе Господнем и о доме Израилевом, что пали они от меча.

И сказал Давид отроку, рассказывавшему ему: откуда ты? И сказал он: я – сын пришельца Амаликитянина.

Тогда Давид сказал ему: как не побоялся ты поднять руку, чтобы убить помазанника Господня?

И призвал Давид одного из отроков и сказал ему: подойди, убей его.

И тот убил его, и он умер. И сказал к нему Давид: кровь твоя на голове твоей, ибо твои уста свидетельствовали на тебя, когда ты говорил: я убил помазанника Господня.

И оплакал Давид Саула и сына его Ионафана сею плачевною песнью,

и повелел научить сынов Иудиных луку, как написано в книге Праведного, и сказал:

краса твоя, о Израиль, поражена на высотах твоих! как пали сильные!

Не рассказывайте в Гефе, не возвещайте на улицах Аскалона, чтобы не радовались дочери Филистимлян, чтобы не торжествовали дочери необрезанных.

Горы Гелвуйские! да [не сойдет] ни роса, ни дождь на вас, и да не будет на вас полей с плодами, ибо там повержен щит сильных, щит Саула, как бы не был он помазан елеем.

Без крови раненых, без тука сильных лук Ионафана не возвращался назад, и меч Саула не возвращался даром.

Саул и Ионафан, любезные и согласные в жизни своей, не разлучились и в смерти своей; быстрее орлов, сильнее львов они были.

Дочери Израильские! плачьте о Сауле, который одевал вас в багряницу с украшениями и доставлял на одежды ваши золотые уборы.

Как пали сильные на брани! Сражен Ионафан на высотах твоих.

Скорблю о тебе, брат мой Ионафан; ты был очень дорог для меня; любовь твоя была для меня превыше любви женской.

Как пали сильные, погибло оружие бранное!

1 Давид пошел в Хеврон и там воцарен мужами Иуды; 5 он хвалит жителей Иависа Галаадского за то, что они позаботились о теле Саула; 8 Авенир воцарил Иевосфея над всем Израилем, кроме Иуды; 12 Иоав, Авесса и Асаил пошли войною против Авенира и погнались за ним.

После сего Давид вопросил Господа, говоря: идти ли мне в какой-либо из городов Иудиных? И сказал ему Господь: иди. И сказал Давид: куда идти? И сказал Он: в Хеврон.

И пошел туда Давид и обе жены его, Ахиноама Изреелитянка и Авигея, бывшая жена Навала, Кармилитянка.

И людей, бывших с ним, привел Давид, каждого с семейством его, и поселились в городе Хевроне.

И пришли мужи Иудины и помазали там Давида на царство над домом Иудиным. И донесли Давиду, что жители Иависа Галаадского погребли Саула.

И отправил Давид послов к жителям Иависа Галаадского, сказать им: благословенны вы у Господа за то, что оказали эту милость господину своему Саулу, [помазаннику Господню,] и погребли его [и Ионафана, сына его],

и ныне да воздаст вам Господь милостью и истиною; и я сделаю вам благодеяние за то, что вы это сделали;

ныне да укрепятся руки ваши, и будьте мужественны; ибо господин ваш Саул умер, а меня помазал дом Иудин царем над собою.

Но Авенир, сын Ниров, начальник войска Саулова, взял Иевосфея, сына Саулова, и привел его в Маханаим,

и воцарил его над Галаадом, и Ашуром, и Изреелем, и Ефремом, и Вениамином, и над всем Израилем.

Сорок лет было Иевосфею, сыну Саулову, когда он воцарился над Израилем, и царствовал два года. Только дом Иудин остался с Давидом.

Всего времени, в которое Давид царствовал в Хевроне над домом Иудиным, было семь лет и шесть месяцев.

И вышел Авенир, сын Ниров, и слуги Иевосфея, сына Саулова, из Маханаима в Гаваон.

Вышел и Иоав, сын Саруи, со слугами Давида, и встретились у Гаваонского пруда, и засели те на одной стороне пруда, а эти на другой стороне пруда.

И сказал Авенир Иоаву: пусть встанут юноши и поиграют пред нами. И сказал Иоав: пусть встанут.

И встали и пошли числом двенадцать Вениамитян со стороны Иевосфея, сына Саулова, и двенадцать из слуг Давидовых.

Они схватили друг друга за голову, вонзили меч один другому в бок и пали вместе. И было названо это место Хелкаф-Хаццурим, что в Гаваоне.

И произошло в тот день жесточайшее сражение, и Авенир с людьми Израильскими был поражен слугами Давида.

И были там три сына Саруи: Иоав, и Авесса, и Асаил. Асаил же был легок на ноги, как серна в поле.

И погнался Асаил за Авениром и преследовал его, не уклоняясь ни направо, ни налево от следов Авенира.

И оглянулся Авенир назад и сказал: ты ли это, Асаил? Тот сказал: я.

И сказал ему Авенир: уклонись направо или налево, и выбери себе одного из отроков и возьми себе его вооружение. Но Асаил не захотел отстать от него.

И повторил Авенир еще, говоря Асаилу: отстань от меня, чтоб я не поверг тебя на землю; тогда с каким лицем явлюсь я к Иоаву, брату твоему?

[и где это бывает? возвратись к брату твоему Иоаву.] Но тот не захотел отстать. Тогда Авенир, поворотив копье, поразил его в живот; копье прошло насквозь его, и он упал там же и умер на месте. Все проходившие чрез то место, где пал и умер Асаил, останавливались.

И преследовали Иоав и Авесса Авенира. Солнце уже зашло, когда они пришли к холму Амма, что против Гиаха, на дороге к пустыне Гаваонской.

И собрались Вениамитяне вокруг Авенира и составили одно ополчение, и стали на вершине одного холма.

И воззвал Авенир к Иоаву, и сказал: вечно ли будет пожирать меч? Или ты не знаешь, что последствия будут горестные? И доколе ты не скажешь людям, чтобы они перестали преследовать братьев своих?

И сказал Иоав: жив Бог! если бы ты не говорил иначе, то еще утром перестали бы люди преследовать братьев своих.

И затрубил Иоав трубою, и остановился весь народ, и не преследовали более Израильтян; сражение прекратилось.

Авенир же и люди его шли равниною всю ту ночь и перешли Иордан, и прошли весь Битрон, и пришли в Маханаим.

И возвратился Иоав от преследования Авенира и собрал весь народ, и недоставало из слуг Давидовых девятнадцати человек кроме Асаила.

Слуги же Давидовы поразили Вениамитян и людей Авенировых; пало их триста шестьдесят человек.

И взяли Асаила и похоронили его во гробе отца его, что в Вифлееме. Иоав же с людьми своими шел всю ночь и на рассвете прибыл в Хеврон.

1 Давид усиливается в Хевроне: рождение многих сыновей; 6 Авенир поссорился с Иевосфеем и вошел в соглашение с Давидом, который требует возвращения к нему Мелхолы, дочери Саула; 17 Авенир приходит к Давиду и предлагает воцарить его над всем Израилем, 22 но Иоав предательски поражает Авенира; 28 Давид всенародно отрекается от Иоава и оплакивает Авенира.

И была продолжительная распря между домом Сауловым и домом Давидовым. Давид все более и более усиливался, а дом Саулов более и более ослабевал.

И родились у Давида [шесть] сыновей в Хевроне. Первенец его был Амнон от Ахиноамы Изреелитянки,

а второй [сын] его – Далуиа от Авигеи, бывшей жены Навала, Кармилитянки; третий – Авессалом, сын Маахи, дочери Фалмая, царя Гессурского;

четвертый – Адония, сын Аггифы; пятый – Сафатия, сын Авиталы;

шестой – Иефераам от Эглы, жены Давидовой. Они родились у Давида в Хевроне.

Когда была распря между домом Саула и домом Давида, то Авенир поддерживал дом Саула.

У Саула была наложница, по имени Рицпа, дочь Айя [и вошел к ней Авенир]. И сказал [Иевосфей] Авениру: зачем ты вошел к наложнице отца моего?

Авенир же сильно разгневался на слова Иевосфея и сказал: разве я – собачья голова? Я против Иуды оказал ныне милость дому Саула, отца твоего, братьям его и друзьям его, и не предал тебя в руки Давида, а ты взыскиваешь ныне на мне грех из-за женщины.

То и то пусть сделает Бог Авениру и еще больше сделает ему! Как клялся Господь Давиду, так и сделаю ему [в сей день]:

отниму царство от дома Саулова и поставлю престол Давида над Израилем и над Иудою, от Дана до Вирсавии.

И не мог Иевосфей возразить Авениру, ибо боялся его.

И послал Авенир от себя послов к Давиду [в Хеврон, где он находился], сказать: чья эта земля? И еще сказать: заключи союз со мною, и рука моя будет с тобою, чтобы обратить к тебе весь народ Израильский.

И сказал [Давид]: хорошо, я заключу союз с тобою, только прошу тебя об одном, именно – ты не увидишь лица моего, если не приведешь с собою Мелхолы, дочери Саула, когда придешь увидеться со мною.

И отправил Давид послов к Иевосфею, сыну Саулову, сказать: отдай жену мою Мелхолу, которую я получил за сто краеобрезаний Филистимских.

И послал Иевосфей и взял ее от мужа, от Фалтия, сына Лаишева.

Пошел с нею и муж ее и с плачем провожал ее до Бахурима; но Авенир сказал ему: ступай назад. И он возвратился.

И обратился Авенир к старейшинам Израильским, говоря: и вчера и третьего дня вы желали, чтобы Давид был царем над вами,

теперь сделайте это, ибо Господь сказал Давиду: «рукою раба Моего Давида Я спасу народ Мой Израиля от руки Филистимлян и от руки всех врагов его».

То же говорил Авенир и Вениамитянам. И пошел Авенир в Хеврон, чтобы пересказать Давиду все, чего желали Израиль и весь дом Вениаминов.

И пришел Авенир к Давиду в Хеврон и с ним двадцать человек, и сделал Давид пир для Авенира и людей, бывших с ним.

И сказал Авенир Давиду: я встану и пойду и соберу к господину моему царю весь народ Израильский, и они вступят в завет с тобою, и будешь царствовать над всеми, как желает душа твоя. И отпустил Давид Авенира, и он ушел с миром.

И вот, слуги Давидовы с Иоавом пришли из похода и принесли с собою много добычи; но Авенира уже не было с Давидом в Хевроне, ибо Давид отпустил его, и он ушел с миром.

Когда Иоав и все войско, ходившее с ним, пришли, то Иоаву рассказали: приходил Авенир, сын Ниров, к царю, и тот отпустил его, и он ушел с миром.

И пришел Иоав к царю и сказал: что ты сделал? Вот, приходил к тебе Авенир; зачем ты отпустил его, и он ушел?

Ты знаешь Авенира, сына Нирова: он приходил обмануть тебя, узнать выход твой и вход твой и разведать все, что ты делаешь.

И вышел Иоав от Давида и послал гонцов вслед за Авениром; и возвратили они его от колодезя Сира, без ведома Давида.

Когда Авенир возвратился в Хеврон, то Иоав отвел его внутрь ворот, как будто для того, чтобы поговорить с ним тайно, и там поразил его в живот. И умер Авенир за кровь Асаила, брата Иоавова.

И услышал после Давид об этом и сказал: невинен я и царство мое вовек пред Господом в крови Авенира, сына Нирова;

пусть падет она на голову Иоава и на весь дом отца его; пусть никогда не остается дом Иоава без семеноточивого, или прокаженного, или опирающегося на посох, или падающего от меча, или нуждающегося в хлебе.

Иоав же и брат его Авесса убили Авенира за то, что он умертвил брата их Асаила в сражении у Гаваона.

И сказал Давид Иоаву и всем людям, бывшим с ним: раздерите одежды ваши и оденьтесь во вретища и плачьте над Авениром. И царь Давид шел за гробом его.

Когда погребали Авенира в Хевроне, то царь громко плакал над гробом Авенира; плакал и весь народ.

И оплакал царь Авенира, говоря: смертью ли подлого умирать Авениру?

Руки твои не были связаны, и ноги твои не в оковах, и ты пал, как падают от разбойников. И весь народ стал еще более плакать над ним.

И пришел весь народ предложить Давиду хлеба, когда еще продолжался день; но Давид поклялся, говоря: то и то пусть сделает со мною Бог и еще больше сделает, если я до захождения солнца вкушу хлеба или чего-нибудь.

И весь народ узнал это, и понравилось ему это, как и все, что делал царь, нравилось всему народу.

И узнал весь народ и весь Израиль в тот день, что не от царя произошло умерщвление Авенира, сына Нирова.

И сказал царь слугам своим: знаете ли, что вождь и великий муж пал в этот день в Израиле?

Я теперь еще слаб, хотя и помазан на царство, а эти люди, сыновья Саруи, сильнее меня; пусть же воздаст Господь делающему злое по злобе его!

1 Иевосфей убит двумя его военачальниками, которые принесли его голову к Давиду в Хеврон; 9 Давид повелевает поразить их за предательское убийство.

И услышал [Иевосфей,] сын Саулов, что умер Авенир в Хевроне, и опустились руки его, и весь Израиль смутился.

У [Иевосфея,] сына Саулова, два было предводителя войска; имя одного – Баана и имя другого – Рихав, сыновья Реммона Беерофянина, из потомков Вениаминовых, ибо и Беероф причислялся к Вениамину.

И убежали Беерофяне в Гиффаим и остались там пришельцами до сего дня.

У Ионафана, сына Саулова, был сын хромой. Пять лет было ему, когда пришло известие о Сауле и Ионафане из Изрееля, и нянька, взяв его, побежала. И когда она бежала поспешно, то он упал, и сделался хромым. Имя его Мемфивосфей.

И пошли сыны Реммона Беерофянина, Рихав и Баана, и пришли в самый жар дня к дому Иевосфея; а он спал на постели в полдень.

[А привратник дома, очищавший пшеницу, задремал и уснул] и Рихав и Баана, брат его, вошли внутрь дома, как бы для того, чтобы взять пшеницы; и поразили его в живот и убежали.

Когда они вошли в дом, [Иевосфей] лежал на постели своей, в спальной комнате своей; и они поразили его, и умертвили его, и отрубили голову его, и взяли голову его с собою, и шли пустынною дорогою всю ночь;

и принесли голову Иевосфея к Давиду в Хеврон и сказали царю: вот голова Иевосфея, сына Саула, врага твоего, который искал души твоей; ныне Господь отмстил за господина моего царя Саулу [врагу твоему] и потомству его.

И отвечал Давид Рихаву и Баане, брату его, сыновьям Реммона Беерофянина, и сказал им: жив Господь, избавивший душу мою от всякой скорби!

если того, кто принес мне известие, сказав: «вот, умер Саул, [и Ионафан]», и кто считал себя радостным вестником, я схватил и убил его в Секелаге, вместо того, чтобы дать ему награду,

то теперь, когда негодные люди убили человека невинного в его доме на постели его, неужели я не взыщу крови его от руки вашей и не истреблю вас с земли?

И приказал Давид слугам, и убили их, и отрубили им руки и ноги, и повесили их над прудом в Хевроне. А голову Иевосфея взяли и погребли во гробе Авенира, в Хевроне.

1 Израиль воцаряяет Давида, который берет крепость Сион и основывается в Иерусалиме; 13 сыновья Давида, рожденные в Иерусалиме; 17 Филистимляне вышли против Давида, но были дважды поражены.

И пришли все колена Израилевы к Давиду в Хеврон и сказали: вот, мы – кости твои и плоть твоя;

еще вчера и третьего дня, когда Саул царствовал над нами, ты выводил и вводил Израиля; и сказал Господь тебе: «ты будешь пасти народ Мой Израиля и ты будешь вождем Израиля».

И пришли все старейшины Израиля к царю в Хеврон, и заключил с ними царь Давид завет в Хевроне пред Господом; и помазали Давида в царя над [всем] Израилем.

Тридцать лет было Давиду, когда он воцарился; царствовал сорок лет.

В Хевроне царствовал над Иудою семь лет и шесть месяцев, и в Иерусалиме царствовал тридцать три года над всем Израилем и Иудою.

И пошел царь и люди его на Иерусалим против Иевусеев, жителей той страны; но они говорили Давиду: «ты не войдешь сюда; тебя отгонят слепые и хромые», – это значило: «не войдет сюда Давид».

Но Давид взял крепость Сион: это – город Давидов.

И сказал Давид в тот день: всякий, убивая Иевусеев, пусть поражает копьем и хромых и слепых, ненавидящих душу Давида. Посему и говорится: слепой и хромой не войдет в дом [Господень].

И поселился Давид в крепости, и назвал ее городом Давидовым, и обстроил кругом от Милло и внутри.

И преуспевал Давид и возвышался, и Господь Бог Саваоф был с ним.

И прислал Хирам, царь Тирский, послов к Давиду и кедровые деревья и плотников и каменщиков, и они построили дом Давиду.

И уразумел Давид, что Господь утвердил его царем над Израилем и что возвысил царство его ради народа Своего Израиля.

И взял Давид еще наложниц и жен из Иерусалима, после того, как пришел из Хеврона.

И родились еще у Давида сыновья и дочери. И вот имена родившихся у него в Иерусалиме: Самус, и Совав, и Нафан, и Соломон,

и Евеар, и Елисуа, и Нафек, и Иафиа,

и Елисама, и Елидае, и Елифалеф, ^*[Самае, Иосиваф, Нафан, Галамаан, Иеваар, Феисус, Елифалаф, Нагев, Нафек, Ионафан, Леасамис, Ваалимаф и Елифааф].

Когда Филистимляне услышали, что Давида помазали на царство над Израилем, то поднялись все Филистимляне искать Давида. И услышал Давид и пошел в крепость.

А Филистимляне пришли и расположились в долине Рефаим.

И вопросил Давид Господа, говоря: идти ли мне против Филистимлян? предашь ли их в руки мои? И сказал Господь Давиду: иди, ибо Я предам Филистимлян в руки твои.

И пошел Давид в Ваал-Перацим и поразил их там, и сказал Давид: Господь разнес врагов моих предо мною, как разносит вода. Посему и месту тому дано имя Ваал-Перацим.

И оставили там [Филистимляне] истуканов своих, а Давид с людьми своими взял их [и велел сжечь их в огне].

И пришли опять Филистимляне и расположились в долине Рефаим.

И вопросил Давид Господа, [идти ли мне против Филистимлян, и предашь ли их в руки мои?] И Он отвечал ему: не выходи навстречу им, а зайди им с тылу и иди к ним со стороны тутовой рощи;

и когда услышишь шум как бы идущего по вершинам тутовых дерев, то двинься, ибо тогда пошел Господь пред тобою, чтобы поразить войско Филистимское.

И сделал Давид, как повелел ему Господь, и поразил Филистимлян от Гаваи до Газера.

1 Давид вывозит ковчег Господень из дома Аминадава; 6 поражение Озы, сына Аминадава, за прикосновение к ковчегу; Давид оставляет ковчег в доме Аведдара Гефянина; 12 услышав, что Господь благословляет дом Аведдара, Давид переносит ковчег в свой город, скача пред ним и принося жертвы; 16 Мелхола упрекает Давида за его унижение пред народом.

И собрал снова Давид всех отборных людей из Израиля, тридцать тысяч*. //*В греческом переводе: около семидесяти тысяч.

И встал и пошел Давид и весь народ, бывший с ним из Ваала Иудина, чтобы перенести оттуда ковчег Божий, на котором нарицается имя Господа Саваофа, сидящего на херувимах.

И поставили ковчег Божий на новую колесницу и вывезли его из дома Аминадава, что на холме. Сыновья же Аминадава, Оза и Ахио, вели новую колесницу.

И повезли ее с ковчегом Божиим из дома Аминадава, что на холме; и Ахио шел пред ковчегом [Господним].

А Давид и все сыны Израилевы играли пред Господом на всяких музыкальных орудиях из кипарисового дерева, и на цитрах, и на псалтирях, и на тимпанах, и на систрах, и на кимвалах.

И когда дошли до гумна Нахонова, Оза простер руку свою к ковчегу Божию [чтобы придержать его] и взялся за него, ибо волы наклонили его.

Но Господь прогневался на Озу, и поразил его Бог там же за дерзновение, и умер он там у ковчега Божия.

И опечалился Давид, что Господь поразил Озу. Место сие и доныне называется: «поражение Озы».

И устрашился Давид в тот день Господа и сказал: как войти ко мне ковчегу Господню?

И не захотел Давид везти ковчег Господень к себе, в город Давидов, а обратил его в дом Аведдара Гефянина.

И оставался ковчег Господень в доме Аведдара Гефянина три месяца, и благословил Господь Аведдара и весь дом его.

Когда донесли царю Давиду, говоря: «Господь благословил дом Аведдара и все, что было у него, ради ковчега Божия», то пошел Давид и с торжеством перенес ковчег Божий из дома Аведдара в город Давидов.

И когда несшие ковчег Господень проходили по шести шагов, он приносил в жертву тельца и овна.

Давид скакал из всей силы пред Господом; одет же был Давид в льняной ефод.

Так Давид и весь дом Израилев несли ковчег Господень с восклицаниями и трубными звуками.

Когда входил ковчег Господень в город Давидов, Мелхола, дочь Саула, смотрела в окно и, увидев царя Давида, скачущего и пляшущего пред Господом, уничижила его в сердце своем.

И принесли ковчег Господень и поставили его на своем месте посреди скинии, которую устроил для него Давид; и принес Давид всесожжения пред Господом и жертвы мирные.

Когда Давид окончил приношение всесожжений и жертв мирных, то благословил он народ именем Господа Саваофа;

и роздал всему народу, всему множеству Израильтян [от Дана даже до Вирсавии], как мужчинам, так и женщинам, по одному хлебу и по куску жареного мяса и по одной лепешке каждому. И пошел весь народ, каждый в дом свой.

Когда Давид возвратился, чтобы благословить дом свой, то Мелхола, дочь Саула, вышла к нему навстречу, [и приветствовала его] и сказала: как отличился сегодня царь Израилев, обнажившись сегодня пред глазами рабынь рабов своих, как обнажается какой-нибудь пустой человек!

И сказал Давид Мелхоле: пред Господом [плясать буду. И благословен Господь], Который предпочел меня отцу твоему и всему дому его, утвердив меня вождем народа Господня, Израиля; пред Господом играть и плясать буду;

и я еще больше уничижусь, и сделаюсь еще ничтожнее в глазах моих, и пред служанками, о которых ты говоришь, я буду славен.

И у Мелхолы, дочери Сауловой, не было детей до дня смерти ее.

1 Давид сообщает пророку Нафану о своём намерении построить дом Господу; 3 но Господь повелевает Нафану передать Давиду, что дом Господень построит его сын; 18 благодарственная молитва Давида за обетования Божии.

Когда царь жил в доме своем, и Господь успокоил его от всех окрестных врагов его,

тогда сказал царь пророку Нафану: вот, я живу в доме кедровом, а ковчег Божий находится под шатром.

И сказал Нафан царю: все, что у тебя на сердце, иди, делай; ибо Господь с тобою.

Но в ту же ночь было слово Господа к Нафану:

пойди, скажи рабу Моему Давиду: так говорит Господь: ты ли построишь Мне дом для Моего обитания,

когда Я не жил в доме с того времени, как вывел сынов Израилевых из Египта, и до сего дня, но переходил в шатре и в скинии?

Где Я ни ходил со всеми сынами Израиля, говорил ли Я хотя слово какому-либо из колен, которому Я назначил пасти народ Мой Израиля: «почему не построите Мне кедрового дома»?

И теперь так скажи рабу Моему Давиду: так говорит Господь Саваоф: Я взял тебя от стада овец, чтобы ты был вождем народа Моего, Израиля;

и был с тобою везде, куда ни ходил ты, и истребил всех врагов твоих пред лицем твоим, и сделал имя твое великим, как имя великих на земле.

И Я устрою место для народа Моего, для Израиля, и укореню его, и будет он спокойно жить на месте своем, и не будет тревожиться больше, и люди нечестивые не станут более теснить его, как прежде,

с того времени, как Я поставил судей над народом Моим, Израилем; и Я успокою тебя от всех врагов твоих. И Господь возвещает тебе, что Он устроит тебе дом.

Когда же исполнятся дни твои, и ты почиешь с отцами твоими, то Я восставлю после тебя семя твое, которое произойдет из чресл твоих, и упрочу царство его.

Он построит дом имени Моему, и Я утвержу престол царства его на веки.

Я буду ему отцом, и он будет Мне сыном; и если он согрешит, Я накажу его жезлом мужей и ударами сынов человеческих;

но милости Моей не отниму от него, как Я отнял от Саула, которого Я отверг пред лицем твоим.

И будет непоколебим дом твой и царство твое на веки пред лицем Моим, и престол твой устоит во веки.

Все эти слова и все это видение Нафан пересказал Давиду.

И пошел царь Давид, и предстал пред лицем Господа, и сказал: кто я, Господи [мой], Господи, и что такое дом мой, что Ты меня так возвеличил!

И этого еще мало показалось в очах Твоих, Господи мой, Господи; но Ты возвестил еще о доме раба Твоего вдаль. Это уже по-человечески. Господи мой, Господи!

Что еще может сказать Тебе Давид? Ты знаешь раба Твоего, Господи мой, Господи!

Ради слова Твоего и по сердцу Твоему Ты делаешь это, открывая все это великое рабу Твоему.

По всему велик Ты, Господи мой, Господи! ибо нет подобного Тебе и нет Бога, кроме Тебя, по всему, что слышали мы своими ушами.

И кто подобен народу Твоему, Израилю, единственному народу на земле, для которого приходил Бог, чтобы приобрести его Себе в народ и прославить Свое имя и совершить великое и страшное пред народом Твоим, который Ты приобрел Себе от Египтян, изгнав народы и богов их?

И Ты укрепил за Собою народ Твой, Израиля, как собственный народ, на веки, и Ты, Господи, сделался его Богом.

И ныне, Господи Боже, утверди на веки слово, которое изрек Ты о рабе Твоем и о доме его, и исполни то, что Ты изрек.

И да возвеличится имя Твое во веки, чтобы говорили: «Господь Саваоф – Бог над Израилем». И дом раба Твоего Давида да будет тверд пред лицем Твоим.

Так как ты, Господи Саваоф, Боже Израилев, открыл рабу Твоему, говоря: «устрою тебе дом», то раб Твой уготовал сердце свое, чтобы молиться Тебе такою молитвою.

Итак, Господи мой, Господи! Ты Бог, и слова Твои непреложны, и Ты возвестил рабу Твоему такое благо!

И ныне начни и благослови дом раба Твоего, чтоб он был вечно пред лицем Твоим, ибо Ты, Господи мой, Господи, возвестил это, и благословением Твоим соделается дом раба Твоего благословенным, [чтоб быть ему пред Тобою] во веки.

1 Война Давида против Моава, Адраазара и Сирийцев; 15 его главные начальники.

После сего Давид поразил Филистимлян и смирил их, и взял Давид Мефег-Гаамма из рук Филистимлян.

И поразил Моавитян и смерил их веревкою, положив их на землю; и отмерил две веревки на умерщвление, а одну веревку на оставление в живых. И сделались Моавитяне у Давида рабами, платящими дань.

И поразил Давид Адраазара, сына Реховова, царя Сувского, когда тот шел, чтоб восстановить свое владычество при реке [Евфрате];

и взял Давид у него тысячу семьсот всадников* и двадцать тысяч человек пеших, и подрезал Давид жилы у всех коней колесничных, оставив [себе] из них для ста колесниц. //*В греческом переводе: тысячу колесниц и семь тысяч всадников.

И пришли Сирийцы Дамасские на помощь к Адраазару, царю Сувскому; но Давид поразил двадцать две тысячи человек Сирийцев.

И поставил Давид охранные войска в Сирии Дамасской, и стали Сирийцы у Давида рабами, платящими дань. И хранил Господь Давида везде, куда он ни ходил.

И взял Давид золотые щиты, которые были у рабов Адраазара, и принес их в Иерусалим. [Их взял потом Сусаким, царь Египетский, во время нашествия своего на Иерусалим, во дни Ровоама, сына Соломонова.]

А в Бефе и Берофе, городах Адраазаровых, взял царь Давид весьма много меди, [из которой Соломон устроил медное море и столбы, и умывальницы и все сосуды].

И услышал Фой, царь Имафа, что Давид поразил все войско Адраазарово,

и послал Фой Иорама, сына своего, к царю Давиду, приветствовать его и благодарить его за то, что он воевал с Адраазаром и поразил его; ибо Адраазар вел войны с Фоем. В руках же Иорама были сосуды серебряные, золотые и медные.

Их также посвятил царь Давид Господу, вместе с серебром и золотом, которое посвятил из отнятого у всех покоренных им народов:

у Сирийцев, и Моавитян, и Аммонитян, и Филистимлян, и Амаликитян, и из отнятого у Адраазара, сына Реховова, царя Сувского.

И сделал Давид себе имя, возвращаясь с поражения восемнадцати тысяч Сирийцев в долине Соленой.

И поставил он охранные войска в Идумее; во всей Идумее поставил охранные войска, и все Идумеяне были рабами Давиду. И хранил Господь Давида везде, куда он ни ходил.

И царствовал Давид над всем Израилем, и творил Давид суд и правду над всем народом своим.

Иоав же, сын Саруи, был начальником войска; и Иосафат, сын Ахилуда, – дееписателем;

Садок, сын Ахитува, и Ахимелех, сын Авиафара, – священниками, Сераия – писцом;

и Ванея, сын Иодая – начальником над Хелефеями и Фелефеями, и сыновья Давида – первыми при дворе.

Милость, оказанная Давидом Мемфивосфею, сыну Ионафана, и Сиве, слуге Саула, ради Ионафана.

И сказал Давид: не остался ли еще кто-нибудь из дома Саулова? я оказал бы ему милость ради Ионафана.

В доме Саула был раб, по имени Сива; и позвали его к Давиду, и сказал ему царь: ты ли Сива? И тот сказал: я, раб твой.

И сказал царь: нет ли еще кого-нибудь из дома Саулова? я оказал бы ему милость Божию. И сказал Сива царю: есть сын Ионафана, хромой ногами.

И сказал ему царь: где он? И сказал Сива царю: вот, он в доме Махира, сына Аммиэлова, в Лодеваре.

И послал царь Давид, и взяли его из дома Махира, сына Аммиэлова, из Лодевара.

И пришел Мемфивосфей, сын Ионафана, сына Саулова, к Давиду, и пал на лице свое, и поклонился [царю]. И сказал Давид: Мемфивосфей! И сказал тот: вот раб твой.

И сказал ему Давид: не бойся; я окажу тебе милость ради отца твоего Ионафана и возвращу тебе все поля Саула, отца твоего, и ты всегда будешь есть хлеб за моим столом.

И поклонился [Мемфивосфей] и сказал: что такое раб твой, что ты призрел на такого мертвого пса, как я?

И призвал царь Сиву, слугу Саула, и сказал ему: все, что принадлежало Саулу и всему дому его, я отдаю сыну господина твоего;

итак обрабатывай для него землю ты и сыновья твои и рабы твои, и доставляй плоды ее, чтобы у сына господина твоего был хлеб для пропитания; Мемфивосфей же, сын господина твоего, всегда будет есть за моим столом. У Сивы было пятнадцать сыновей и двадцать рабов.

И сказал Сива царю: все, что приказывает господин мой царь рабу своему, исполнит раб твой. Мемфивосфей ел за столом [Давида], как один из сыновей царя.

У Мемфивосфея был малолетний сын, по имени Миха. Все живущие в доме Сивы были рабами Мемфивосфея.

И жил Мемфивосфей в Иерусалиме, ибо он ел всегда за царским столом. Он был хром на обе ноги.

Грузинский

Языки

ეს მოხდა საულის სიკვდილის შემდეგ, როდესაც დავითი დაბრუნდა ყამალეკზე გამარჯვებიდან და დარჩა დავითი ციკლაგში ორ დღეს.

მოვიდა მესამე დღეს საულის ბანაკიდან კაცი, სამოსელი შემოგლეჯოდა და თავზე ნაცარი ეყარა. მივიდა დავითთან, მიწაზე დავარდა და თაყვანისცა.

უთხრა დავითმა: საიდან მოდიხარ? მიუგო: ისრაელის ბანაკიდან გამოვიქეცი.

უთხრა დავითმა: რა ამბავი მოხდა, მიამბე! თქვა კაცმა: ხალხი გაიქცა ბრძოლის ველიდან; ბევრი ჩვენიანიც დაეცა და დაიხოცა, საულიც და მისი ვაჟი იონათანიც დაიხოცნენ.

უთხრა დავითმა ყმაწვილ კაცს, ამბის მომტანს: როგორ გაიგე, რომ დახოცილან საული და მისი ვაჟი იონათანი?

მიუგო ყმაწვილმა კაცმა, ამბის მომტანმა: გილბოაყის მთაზე მოვხვდი და, ვხედავ, შუბზეა საული დაყრდნობილი და აჰა, ეტლები და მხედრები უახლოვდებიან მას.

უკან მოიხედა, დამინახა და დამიძახა. მივუგე გისმენ, ბატონო-მეთქი.

მითხრა: ვინ ხარ? მივუგე: ყამალეკელი ვარ.

მითხრა: დამეცი თავს და მომკალი, რადგან საშინელ ტანჯვაში ვარ, სული კი ჯერ არ ამომხდომია.

მივედი და მოვკალი, რადგან ვიცოდი, რომ მაინც არ იცოცხლებდა დამარცხების შემდეგ. მოვხადე გვირგვინი, თავზე რომ ეხურა, სამაჯური, ხელზე რომ ეკეთა, და აქ მოვუტანე ჩემს ბატონს.

ჩაბღუჯა თავისი სამოსელი დავითმა და შემოიგლიჯა; ასე ქნა ყველამ, ვინც კი მასთან იყო.

მოთქვამდნენ და ტიროდნენ, საღამომდე მარხულობდნენ, როგორც საულისა და მისი ვაჟის, იონათანის გამო, ასევე უფლის ერისა და ისრაელის სახლის გამო, მახვილისგან რომ დაეცნენ.

ჰკითხა დავითმა ყმაწვილ კაცს, ამბის მომტანს; სადაური ხარ? მიუგო: ხიზანის შვილი ვარ, ყამალეკელი.

უთხრა მას დავითმა: როგორ გაბედე და აღმართე ხელი უფლის ცხებულის დასაღუპად?

დაუძახა დავითმა ერთ მსახურთაგანს და უთხრა: აქ მოდი და მოკალი ეს კაცი. მანაც დაჰკრა და მოკვდა იგი.

უთხრა მას დავითმა: შენს თავზეა შენი სისხლი, რადგან შენმავე ბაგემ გამხილა, როცა თქვი, მე მოვკალიო უფლის ცხებული.

ამ გოდებით გოდებდა დავითი საულსა და მის ვაჟს, იონათანს.

თან ბრძანა, ესწავლათ იუდიანებს მშვილდი. აჰა, სწერია მართალთა წიგნში:

შეიბღალა შენი მშვენება, ისრაელო, შენს მაღლობებზე! როგორ დაეცნენ ვაჟკაცები!

ნუ გაამხელთ გათში, ნუ გამოაცხადებთ ასკალონის ქუჩებში, რომ არ გაიხარონ ფილისტიმელთა ასულებმა, არ იზეიმონ წინდაუცვეთელთა ასულებმა.

გილბოაყის მთებო! არ გეღირსოს ცვარი და წვიმა, ნაყოფიერი მინდვრები, რადგან მანდ გაცუდდა ვაჟკაცის ფარი, საულის ფარი, თითქოს არ ყოფილიყო ზეთით ცხებული!

განგმირულთა სისხლისგან, ვაჟკაცთა გულ-ღვიძლისგან არ ბრუნდებოდა უკან იონათანის მშვილდი; საულის ხმალი ფუჭად არ ბრუნდებოდა!

საულ და იონათან! საყვარელნი და სანატრელნი სიცოცხლეში, სიკვდილშიაც განუყრელნი არიან! არწივზე უსწრაფესნი, ლომზე ძლიერნი იყვნენ.

ისრაელის ასულნო! იტირეთ საული, თქვენი შემმოსველი ძოწეულით და ძვირფასეულით, ოქროს სამკაულებით რომ გიმშვენებდათ შესამოსელს.

როგორ დაეცნენ ვაჟკაცები ბრძოლაში! განგმირულია იონათანი შენს მაღლობებზე.

ვწუხვარ შენზე, ძმაო იონათან! დიდად ძვირფასი იყავ ჩემთვის, საკვირველი იყო შენი სიყვარული ჩემდამი, ქალის სიყვარულზე ძლიერი.

როგორ დაეცნენ ვაჟკაცები, როგორ განადგურდა საომარი საჭურველი!

ამ ამბების შემდეგ იყო, რომ დაეკითხა უფალს დავითი: შევიდე თუ არა იუდას რომელიმე ქალაქში? მიუგო უფალმა: შედი. თქვა დავითმა: სად შევიდე? მიუგო: ხებრონში.

შევიდნენ იქ დავითი და მისი ორი ცოლი, იზრეყელელი ახინოაბი და აბიგაილი, ქარმელელი ნაბალის ქვრივი.

თავისთან მყოფი ხალხიც მოიყვანა დავითმა თავ-თავისი სახლებითურთ; დასახლდნენ ისინი ხებრონის ქალაქებში.

მოვიდნენ იუდაელნი და სცხეს დავითი მეფედ იუდას სახლზე. ამასობაში შეატყობინეს დავითს, რომ გალაადის იაბეშელებს უკვე დაუმარხავთ საული.

გაგზავნა მოციქულები დავითმა გალაადის იაბეშელებთან და შეუთვალა მათ: კურთხეულნი ხართ უფლისგან, ეს წყალობა რომ უყავით თქვენს პატრონს, საულს, და დამარხეთ იგი.

უფალმა მოგაგოთ წყალობა და მადლი, და მეც გადაგიხდით ამ კეთილი საქმისათვის, თქვენ რომ აღასრულეთ.

ახლა მკლავი გაიმაგრეთ და ვაჟკაცურად იყავით; რადგან თუმცა მკვდარია თქვენი პატრონი საული, მაგრამ მე მცხო იუდას სახლმა თავის მეფედ.

ამასობაში აბნერმა, ნერის ძემ, საულის მხედართმთავარმა, წაიყვანა იშბოშეთი, საულის ვაჟი, გადაიყვანა მახანაიმში,

და გაამეფა გალაადზე, აშურელებზე, იზრეყელზე, ეფრემზე, ბენიამინზე და სრულიად ისრაელზე.

ორმოცი წლის იყო იშბოშეთი, საულის ვაჟი, როცა გამეფდა იგი ისრაელზე; ორ წელიწადს იმეფა. მხოლოდ იუდას სახლი შეუდგა დავითს.

დავითის მეფობის ხანი ხებრონში იუდას სახლზე იყო შვიდი წელი და ექვსი თვე.

გამოვიდნენ აბნერ ნერის ძე და იშბოშეთის, საულის ძის მორჩილნი მახანაიმიდან და მივიდნენ გაბაონს.

ხოლო იოაბ ცერუიას ძე და დავითის მორჩილნი გამოვიდნენ და შეეყარნენ მათ გაბაონის ტბორთან და განლაგდნენ, ერთნი ტბორის ერთ ნაპირზე, მეორენი - მეორე ნაპირზე.

უთხრა აბნერმა იოაბს: გამოვიდნენ ჭაბუკები და იასპარეზონ ჩვენს წინაშე. მიუგო: გამოვიდნენ!

ადგნენ და გამოვიდნენ თორმეტნი ბენიამინისა და იშბოშეთის, საულის ძის, მხრიდან და თორმეტნი დავითის მორჩილთა მხრიდან.

ჩასჭიდეს ერთიმეორეს თავში ხელი და მახვილები ჩასცეს ერთიმეორეს ფერდში, და დაეცნენ ერთად. ეწოდა ამ ადგილს სახელად მახვილთა მინდორი, რომელიც გაბაონშია.

გაიმართა უსასტიკესი ბრძოლა იმ დღეს და იძლივნენ დავითის მორჩილთაგან აბნერი და ისრაელიანები.

იქ იმყოფებოდა ტერუიას სამი ვაჟი - იოაბი, აბიშაი და ყასაელი. ყასაელი ფეხმარდი იყო, როგორც ქურციკი, მინდორში.

გაეკიდა ყასაელი აბნერს, პირდაპირ მისდევდა, არ გაუხვევია აბნერისაგან არც მარჯვნივ, არც მარცხნივ.

უკან მოჰხედა აბნერმა და უთხრა: ყასაელი ხარ? მიუგო: მე ვარ.

უთხრა აბნერმა: გაუხვიე ხელმარცხნივ ან ხელმარჯვნივ, დაიჭირე რომელიმე ამ ჭაბუკთაგანი და წაართვი საჭურველი. არ ინდომა ყასაელმა და არ გაეცალა მას.

კვლავ უთხრა აბნერმა ყასაელს: გამეცალე, რისთვის დაგაკლა მიწას? როგორ შევხედო მერე შენს ძმას,

არ მოინდომა მან გაცლა და უკუსცა აბნერმა მას შუბი მუცელში და მეორე მხარეს გაატანა შუბმა. იქვე დაეცა ყასაელი და ადგილზევე მოკვდა. ვინც კი მოდიოდა იმ ადგილას, სადაც დაეცა ყასაელი და მოკვდა, ყველა ჩერდებოდა.

ახლა იოაბი და აბიშაი დაედევნენ აბნერს. მზის ჩასვლისას იმ ბორცვს მიაწიეს, გიახის გასწვრივ რომ დგას, გაბაონის უდაბნოს გზაზე.

შეიყარნენ ბენიამინიანები აბნერთან, შეადგინეს ერთი რაზმი და ერთი ბორცვის წვერზე დადგნენ.

გასძახა აბნერმა იოაბს და უთხრა: მუდამ ხომ არ უნდა ჭამდეს მახვილი? განა არ იცი, რომ ბოლო მწარე იქნება? რატომ არ უბრძანებ შენს ხალხს, რომ თავი დაანებონ თავიანთი ძმების დევნას?

უთხრა იოაბმა: ღმერთია მოწმე, შენ რომ არ გამოგეწვია, დილიდანვე მოეშვებოდა ჩემი ხალხი თავისი ძმების დევნას.

ჩაჰბერა ბუკს იოაბმა და შედგა ხალხი; აღარ დასდევნებია ისრაელს და აღარც შებრძოლებიან ერთმანეთს.

აბნერი და მისი ხალხი მთელი ღამე მიდიოდნენ ტრამალზე, გავიდნენ იორდანეს გაღმა, გაიარეს მთელი ბითრონი და მიაღწიეს მახანაიმს.

იოაბმა, როცა აბნერის დევნიდან დაბრუნდა, შეჰყარა მთელი ხალხი. დავითის მორჩილთ აკლდა ცხრამეტი კაცი და ყასაელი.

ხოლო დავითის მორჩილებმა ბენიამინიანთაგან და აბნერის მებრძოლთაგან დახოცეს სამას სამოცი კაცი.

წაასვენეს ყასაელი და დამარხეს ბეთლემს, მამამისის სამარხში; იარეს მთელი ღამე იოაბმა და მისმა კაცებმა და ხებრონში გაუთენდათ.

გაიმართა ხანგრძლივი ბრძოლა საულის სახლსა და დავითის სახლს შორის. დავითი უფროდაუფრო ძლიერდებოდა, ხოლო საულის სახლი უფროდაუფრო სუსტდებოდა.

შეეძინა დავითს ვაჟიშვილები ხებრონში; პირმშო ამნონი იზრეყელელ ახინოყამისგან.

მისი მომდევნო - ქილაბი აბიგაილისგან, ქარმელელი ნაბალის ქვრივისგან; მესამე - აბესალომი, მაყაქას შვილი, გეშურის მეფის, თალმაის, ასულისა.

მეოთხე, ადონია - ხაგითის შვილი; მეხუთე, შეფატია - აბიტალის შვილი.

მეექვსე, ყეგლას შვილი, დავითის ცოლისა; ყველა ესენი ხებრონში შეეძინა დავითს.

საულის სახლსა და დავითის სახლს შორის ბრძოლაში აბნერს საულის სახლის მხარი ეჭირა.

ჰყავდა ხარჭა საულს, სახელად რიცფა, აიას ასული. უთხრა იშბოშეთმა აბნერს: რატომ შეხვედი მამაჩემის ხარჭასთან?

ძლიერ განრისხდა აბნერი იშბოშეთის სიტყვებზე და უთხრა: იუდას ძაღლთა თავი ხომ არ ვარ? დღეს სიკეთეს ვუკეთებ მამაშენის, საულის სახლს, მის ძმებსა და მოყვასებს და არ ჩამიგდიხარ დავითის ხელში. ახლა ამ ქალთან ცოდვას მაბრალებ?

ასე და ასე უყოს ღმერთმა აბნერს და კიდევ უარესი მიუსართოს, თუ ისე არ მოვიქეცი, როგორც დავითს შეჰპირდა უფალი,

მეფობას წავართმევ საულის სახლს და დავადგენ დავითის ტახტს ისრაელზე და იუდაზე დანიდან ვიდრე ბერშებამდე.

სიტყვა ვეღარ შეუბრუნა აბნერს, რადგან ეშინოდა მისი.

გაუგზავნა აბნერმა თავისგან მოციქულები დავითს, და დააბარა ეკითხათ: ვისია ქვეყანა? ეთქვათ: შეკარი კავშირი ჩემთან და, აჰა, ჩემი ხელი შენთან იქნება, რომ მოგიმხროს მთელი ისრაელი.

თქვა დავითმა: კეთილი, შევკრავ შენთან კავშირს, ოღონდ ერთსა გთხოვ: ჩემს სახეს ვერ იხილავ, თუ მელქოლა, საულის ასული, არ მოგიყვანია ჩემთან, როცა ჩემს სანახავად მოხვალ.

გაუგზავნა მოციქულები დავითმა იშბოშეთს, საულის ძეს, და შეუთვალა: მომეცი ჩემი ცოლი მელქოლა, რომელიც ასი წინდაუცვეთელი ფილისტიმელით დავწინდე.

გაგზავნა კაცი იშბოშეთმა მის წამოსაყვანად ქმრისგან, ფალტიელ ლაიშის ძისგან.

წამოჰყვა ქმარი ქალს და გამუდმებით მოსტიროდა ბახურიმამდე. აქ უთხრა აბნერმა: წადი, გაბრუნდი. და ისიც გაბრუნდა.

დაელაპარაკა აბნერი ისრაელის უხუცესობას და უთხრა: გუშინაც, გუშინწინაც გინდოდათ დავითი მეფედ.

ახლა აღასრულეთ ეს, რადგან უბრძანებია უფალს დავითზე: ჩემი მორჩილის დავითის ხელით, უნდა ვიხსნა ჩემი ერი, ისრაელი, ფილისტიმელთა ხელიდან და ყველა მტრის ხელიდან.

ასევე ელაპარაკა აბნერი ბენიამინსაც. მერე დავითთან წავიდა ხებრონში, რომ ეთქვა მისთვის რაც სურდა ისრაელს და ბენიამინის მთელს სახლს.

მივიდა აბნერი დავითთან ხებრონს, თან ოცი კაცი ახლდა. ლხინი გაუმართა დავითმა აბნერს და მის კაცებს.

უთხრა აბნერმა დავითს: წავალ და შევუკრებ ჩემს ბატონ მეფეს მთელს ისრაელს, აღთქმას დაგიდებენ და იმეფებ შენს ნებაზე. გაისტუმრა დავითმა აბნერი და ისიც წავიდა მშვიდობით.

ამ დროს დაბრუნდნენ დავითის მორჩილნი და იოაბი თარეშიდან და დიდძალი ნადავლი მოიტანეს თან. აბნერი არ იყო დავითთან ხებრონში, რადგან გაგზავნილი ჰყავდა დავითს, და ისიც წავიდა მშვიდობით.

მოვიდნენ იოაბი და მასთან მყოფი მთელი ლაშქარი და აცნობეს იოაბს: მოვიდა აბნერ ნერის ძე მეფესთან, გაისტუმრა იგი მეფემ და ისიც წავიდა მშვიდობით.

მივიდა იოაბი მეფესთან და უთხრა: ეს რა ჰქენი? აბნერი მოსულა შენთან, შენ კი გაგისტუმრებია და ისიც წასულა თავის ნებაზე.

ხომ იცნობ აბნერ ნერის ძეს? შენს მოსატყუებლად მოვიდა, რომ გაიგოს შენი ასავალ-დასავალი, და ყველაფერი ნახოს, რასაც აკეთებ.

გამოვიდა იოაბი დავითისგან, კაცები დაადევნა აბნერს და სირას ჭიდან დააბრუნა იგი, ისე რომ არაფერი გაუგია დავითს.

როცა დაბრუნდა აბნერი ხებრონს, გაიხმო იგი იოაბმა კარიბჭის შიგნით, თითქოს განმარტოებით საუბარი სურდა მასთან, და მუცელში ჩასცა მახვილი. მოკვდა იგი იოაბის ძმის, ყასაელის სისხლის წილ.

როცა გაიგო მერე ეს ამბავი დავითმა, თქვა: ბრალი არ გვადევს მე და ჩემს სამეფოს უფლის წინაშე სამარადისოდ აბნერ ნერის ძის სისხლში.

დაატყდეს იოაბის თავს და მამამისის სახლს! ნუმც გამოლეულა იოაბის სახლში სისხლმდინარი, კეთროვანი, ხელყავარჯნიანი, მახვილით განგმირული, პურს დანატრებული!

ხოლო იოაბმა და მისმა ძმამ, აბიშაიმ, იმის გამო მოუსწრაფეს სიცოცხლე აბნერს, რომ მან მოკლა მათი ძმა ყასაელი ბრძოლაში, გაბაონთან.

უთხრა დავითმა იოაბს და მასთან მყოფ მთელს ხალხს: შემოიგლიჯეთ სამოსელი, შემოირტყით ჯვალო და დაიტირეთ აბნერი. მეფე დავითი თავად მიჰყვებოდა საკაცეს.

როცა მარხავდნენ აბნერს ხებრონში, ხმამაღლა ტიროდა მეფე აბნერის საფლავზე, ტიროდა მთელი ხალხი.

იგლოვა მეფემ აბნერი და თქვა განა სამარცხვინო სიკვდილით უნდა მომკვდარიყო აბნერი?

ხელი შეკრული არა გქონია, ფეხებზე ბორკილები არა გდებია. დაეცი, როგორც ბოროტმოქმედთა ხელით ეცემიან. კიდევ უფრო ატირდა ხალხი.

ჯერ კიდევ დღე იყო, რომ მოდიოდა ხალხი და პურს სთავაზობდნენ დავითს. იფიცებიადა დავითი და ამბობდა: ასე და ასე მიყოს ღმერთმა და უარესი მომისართოს, თუ მზის ჩასვლამდე ვიგემო პური ან სხვა რამე.

მაშინ ყველაფერს მიხვდა მთელი ხალხი და მოეწონათ ეს ისევე, როგორც ყველაფერი მოსწონდათ, რასაც მეფე აკეთებდა.

გაიგო მთელმა ხალხმა და მთელმა ისრაელმა ამ დღეს, რომ უბრალო იყო მეფე აბნერ ნერის ძის მკვლელრაში.

უთხრა მეფემ თავის მორჩილთ: იცით თუ არა, როგორი სარდალი და დიდებული დაეცა დღეს ისრაელში?

მე დღეს სუსტი ვარ, თუმცა ცხებული მეფე ვარ. ეს ხალხი კი, ცერუიას შვილები, ჩემზე ძლიერნი არიან. მიუზღოს უფალმა ბოროტმოქმედს მისი ბოროტების წილ!

როცა შეიტყო საულის ძემ, რომ მოკვდა აბნერი ხებრონში, წარეკვეთა იმედი და შეშფოთდა მთელი ისრაელიც.

ორი კაცი ჰყავდა საულის ძეს, რაზმის მეთაურები, ერთს ერქვა ბაყანა, მეორეს - რექაბი; რიმონ ბეეროთელის ძენი იყვნენ, ბენიამინის ტომიდან, რადგან ბეეროთი ბენიამინს ეკუთვნოდა.

თავად ბეეროთელნი გეთაიმში გაიქცნენ და დღემდე იქ მდგმურობენ.

იონათანს, საულის ძეს, ერთი ვაჟი დარჩა, ფეხმტკივანი. ხუთი წლის იყო, როცა საულსა და იონათანის ამბავი მოვიდა იზრეყელიდან. ხელში აიყვანა იგი ძიძამ და გაიქცა; გაქცევისას დაუვარდა ბავშვი და დაკოჭლდა. მისი სახელი - მეფიბოშეთი.

წავიდნენ რიმონ ბეეროთელის ვაჟები - რექაბი და ბაყანა და დღის ხვატში მიადგნენ იშბოშეთის სახლს. ის კი საწოლზე იწვა და ეძინა შუადღის ძილით.

აჰა, შევიდნენ შიგ სახლში, ვითომდა ხორბლის საყიდლად, და მეხუთე ნეკნთან ჩასცეს მახვილი. მერე მიიმალნენ რექაბი და მისი ძმა ბაყანა.

შევიდნენ სახლში, როცა თავის საწოლზე ეძინა, საძილე ოთახში; მახვილი ჩასცეს, მოკლეს და თავი მოაჭრეს. წამოიღეს მისი თავი და მთელი ღამე იარეს უდაბნოს გზით.

მიუტანეს იშბოშეთის თავი დავითს ხებრონში და უთხრეს მეფეს: აჰა, იშბოშეთის თავი, საულის, შენი მტრის ძისა, რომელსაც შენი სიკვდილი უნდოდა. შური უძია უფალმა ჩემს მეფე-ბატონს საულისგან და მისი ნაშიერისგან.

მიუგო დავითმა რექაბს და მის ძმას ბაყანას, ბეეროთელი რიმონის ვაჟებს, და უთხრა: ვფიცავ უფალს, რომელმაც მიხსნა ყოველი გასაჭირისაგან!

თუკი მაცნე, რომელმაც შემატყობინა საულის სიკვდილი და კეთილის მახარობელი ეგონა თავი, შევიპყარი და მოვკალი ციკლაგში, იმის ნაცვლად რომ სამახარობლო მიმეცა,

რას იმსახურებენ ის ბოროტეული კაცები, რომელთაც უდანაშაულო კაცი თავისსავე სახლში, თავის საწოლში მოკლეს? ახლა განა თქვენ ხელს არ უნდა მოგკითხოთ მისი სისხლი და აღმოგფხვრათ ამ ქვეყნიდან.

უბრძანა დავითმა მსახურებს და დახოცეს ისინი, ხელ-ფეხი დააჭრეს და ტბორზე გადმოკიდეს ხებრონში. ხოლო იშბოეთის თავი აიღეს და აბნერის საფლავში დამარხეს, ხებრონში.

მოვიდა ისრაელის ყველა შტო დავითთან ხებრონს და ასე უთხრეს: აჰა, შენი ძვალი და ხორცი ვართ ყველანი.

წინათაც, როცა საული მეფობდა ჩვენზე, შენ მიგყავდა და მოგყავდა ისრაელი, შენ გითხრა უფალმა: შენ უნდა მწყემსო ჩემი ერი ისრაელი, შენ უნდა იყო ისრაელის წინამძღოლი.

მოვიდა ისრაელის მთელი უხუცესობა მეფესთან ხებრონს და შეჰკრა დავითმა მათგან კავშირი ხებრონში უფლის წინაშე და სცხეს ისრაელის მეფედ დავითი.

ოცდაათი წლისა იყო დავითი, როცა გამეფდა და იმეფა ორმოცი წელი.

ხებრონში შვიდ წელიწადს და ექვს თვეს მეფობდა იგი იუდაზე; იერუსალიმში მეფობდა ოცდაცამეტი წელი მთელს ისრაელზე და იუდაზე.

გაილაშქრეს დავითმა და მისმა კაცებმა იერუსალიმისკენ იებუსეველთა, ქვეყნის მკვიდრთა წინააღმდეგ. ხოლო მათ ასე უთხრეს დავითს: ვერ შემოხვალ, რადგან ბრმები და კოჭლები გაგაქცევენ უკან. ამბობდნენ: ვერ შემოვაო დავითი.

მაგრამ აიღო დავითმა სიონის ციხე-სიმაგრე. ეს არის დავითის ქალაქი.

თქვა იმ დღეს დავითმა: იებუსეველებთან შებრძოლებულმა მახვილით მოსრას კოჭლი და ბრმა, დავითის მოძულე. ამიტომაც ამბობენ, კოჭლი და ბრმა არ შევიდესო ტაძარში.

დადგა დავითი ციხე-სიმაგრეში და უწოდა მას დავითის ქალაქი; და ააშენა დავითმა მილოს გარშემო და შიგნით.

სულ მაღლა და მაღლა მიდიოდა დავითი და უფალი, ცაბაოთ ღმერთი მასთან იყო.

გამოუგზავნა ხირამმა, ციდონის მეფემ, დავითს მოციქულები, ფიჭვის ძელები, ხუროები, ქვისმთლელები და აუშენეს სახლი დავითს.

მიხვდა დავითი, რომ მტკიცედ ჰყავდა დადგენილი იგი უფალს ისრაელის მეფედ და რომ აღამაღლა მისი მეფობა თავისი ერის, ისრაელის გამო.

კიდევ მოიყვანა იერუსალიმში დავითმა ხარჭები და ცოლები ხებრონიდან მოსვლის შემდეგ და კიდევ შეეძინა დავითს ვაჟები და ასულები.

აჰა, მათი სახელები, ვინც იერუსალიმში შეეძინა მას: შამყუაყი, შობაბი, ნათანი და სოლომონი.

იბსარი, ელიშუაყი, ნეფეგი და იაფიაყი,

ელიშამაყი, ელიადაყი და ელიფალეტი.

შეიტყვეს ფილისტიმელებმა, რომ ისრაელის მეფედ აკურთხეს დავითი და დაიძრნენ ფილისტიმელები დავითის შესაპყრობად. შეიტყო დავითმა და ციხე-სიმაგრეში შევიდა.

მოვიდნენ ფილისტიმელები და რეფაიმის ველზე გაიშალნენ.

დაეკითხა დავითი უფალს: გავილაშქრო ფილისტიმელებზე? ჩამიგდებ ხელში მათ? მიუგო უფალმა დავითს: გაილაშქრე, რადგან ხელში ჩაგიგდებ ფილისტიმელებს.

მივიდა დავითი ბაალ-ფერაციმში და იქ სძლია მათ დავითმა და თქვა: წალეკა უფალმა ჩემი მტრები ჩემს წინაშე, როგორც წყალი წალეკავს; ამიტომაც ეწოდა ამ ადგილს ბაალ-ფერაციმი.

იქ მიატოვეს თავიანთი კერპები და დავითმა და მისმა კაცებმა წაიღეს ისინი.

კვლავ გამოილაშქრეს ფილისტიმელებმა და რეფაიმის ველზე გაიშალნენ.

დაეკითხა დავითი უფალს. მიუგო: პირისპირ ნუ მიეჭრები. უკან მოუარე და ფიჭვნარის მხრიდან მიადექი.

როგორც კი ფიჭვების კენწეროებიდან შრიალის ხმა შემოგესმება, იმწამსვე შეიმართე, რადგან სწორედ მაშინ წაგიძღვება უფალი ფილისტიმელთა ბანაკის შესამუსრავად.

ისე მოიქცა დავითი, როგორც დაარიგა იგი უფალმა, და გაბაონიდან გაზერამდე მუსრს ავლებდა ფილისტიმელებს.

კვლავ შეკრიბა დავითმა ყველა რჩეული ისრაელში, ოცდაათი ათასი კაცი;

ადგა და წავიდა დავითი მთელი ხალხითურთ, ვინც მასთან იყო, იუდას ბაალედან, რომ ამოეტანათ ღვთის კიდობანი, რომელსაც ეწოდა სახელი ცაბაოთ უფლისა, ქერუბიმებზე მჯდომარისა.

შედგეს ღვთის კიდობანი ახალ ურემზე და წამოიღეს აბინადაბის სახლიდან, გიბყაში რომ არის. ყუზა და ახიო, აბინადაბის ვაჟები, მიუძღოდნენ ამ ახალ ურემს.

გამოიდგნეს აბინადაბის სახლიდან, გიბყაში რომ არის; ყუზა ღვთის კიდობნის გვერდით მოდიოდა, ახიო წინ მიუძღვებოდა კიდობანს.

დავითი და მთელი ისრაელის სახლი უკრავდნენ უფლის წინაშე კვიპაროსის ხის საკრავებს, ქნარებს, ბობღნებს, დაფდაფებს, ჩანგებსა და წინწილებს.

როცა ნაქონის კალოსთან მივიდნენ, ხელი შეაშველა ყუზამ ღვთის კიდობანს, რადგან კინაღამ გამოაგდეს იგი ხარებმა.

აღიგზნო უფლის რისხვა ყუზას მიმართ და იქვე დასცა იგი ღმერთმა ამ ხელყოფისთვის, და იქვე მოკვდა იგი ღვთის კიდობანთან.

შეწუხდა დავითი, რომ დაღუპა უფალმა ყუზა. დღემდე ეწოდება ამ ადგილს ფერეც-ყუზა (ყუზას დაღუპვა).

შეეშინდა უფლისა დავითს იმ დღეს და თქვა: როგორ მოვა ჩემამდე უფლის კიდობანი?

არ ინდომა დავითმა უფლის კიდობნის მოტანა თავისთან, დავითის ქალაქში და გეთელი ყობედ-ედომის კარ-მიდამოსკენ გაახვევინა.

სამი თვე ესვენა უფლის კიდობანი გეთელი ყობედედომის კარმიდამოში და აკურთხა უფალმა ყობედ-ედომი და მთელი მისი კარ-მიდამო.

როცა შეატყობინეს დავითს, აკურთხა უფალმა ღვთის კიდობნის გამო ყობედ-ედომის კარ-მიდამო და მთელი მისი საბადებელიო, წავიდა დავითი და სიხარულით ამოიტანა ღვთის კიდობანი ყობედ-ედომის კარმიდამოდან დავითის ქალაქში.

უფლის კიდობნის გადატანისას, ყოველ ექვს ნაბიჯზე თითო ხარსა და ნაპატივებ ვერძს სწირავდა მსხვერპლად.

რაც ძალი და ღონე ჰქონდა როკავდა დავითი უფლის წინაშე; სელის ეფოდი ემოსა დავითს.

ყიჟინითა და ბუკის ცემით მიჰქონდათ უფლის კიდობანი დავითისა და ისრაელის მთელ სახლს.

როცა უფლის კიდობანი შევიდა დავითის ქალაქში, სარკმლიდან გადმოხედა საულის ასულმა მელქოლამ, დაინახა უფლის წინაშე მოხტუნავე და მროკველი დავითი და დასცინა მას თავის გულში.

მიიტანეს უფლის კიდობანი და დაასვენეს თავის ადგილზე კარავში, რომელიც გაშლილი ჰქონდა მისთვის დავითს. მერე აღსავლენი და სამადლობელი მსხვერპლი შესწირა დავითმა უფალს.

როცა მორჩა აღსავლენი და სამადლობელი მსხვერპლის შეწირვას, ცაბაოთ უფლის სახელით დალოცა ერი.

ჩამოურიგა მთელს ერს, ისრაელის მთელს კრებულს, კაცსა და დედაკაცს, თითო პურის კვერი, თითო ხორცის წილობი და თითო ქადა. მერე თავ-თავის სახლებში წავიდა ხალხი.

როცა დაბრუნდა დავითი თავისი სახლის დასალოცად, გამოეგება მელქოლა, საულის ასული, დავითს და უთხრა: როგორ განდიდდა დღეს ისრაელის მეფე, რომ გაშიშვლდა დღეს თავის მორჩილთა და მხევალთა თვალწინ, როგორც შიშვლდება ხოლმე ქარაფშუტა ვინმე.

მიუგო დავითმა მელქოლას: უფლის წინაშე, რომელმაც მამჯობინა მამაშენს და მთელს მას სახლს, როცა დამადგინა უფლის ერის, ისრაელის წინამძღოლად, უფლის წინაშე სიხარულით ვიროკებ.

რაც უფრო დავმცირდები და დავმდაბლდები ჩემს თვალში, მით უფრო დიდებული გამოვჩნდები მხევალთა წინაშე, მათ წინაშეც კი, შენ რომ ახსენე.

მელქოლას, საულის ასულს, არ ჰყოლია შვილი სიკვდილის დღემდე.

როგორც კი დაიწყო ცხოვრება მეფემ თავის სახლში, მოასვენა იგი უფალმა ირგვლივ მტრებისგან.

უთხრა მეფემ ნათან წინასწარმეტყველს: შეხედე, მე კედარის სახლში ვცხოვრობ, ღვთის კიდობანი კი სავანის ქვეშ ასვენია.

უთხრა ნათანმა მეფეს: გააკეთე ყველაფერი, რაც გულში გაქვს, რადგან შენთანაა უფალი.

იმ ღამით იყო, რომ ჩაესმა ნათანს უფლის სიტყვა:

წადი და უთხარი ჩემს მორჩილს დავითს, ასე ამბობს-თქო უფალი: განა შენ უნდა ამიშენო სახლი ჩემს სამყოფელად?

მე ხომ არ დავმკვიდრებულვარ სახლში იმ დროიდან, რაც ეგვიპტიდან გამოვიყვანე ისრაელიანები, მუდამ კარავში და სავანეში ვიმყოფებოდი მგზავრობისას.

ნუთუ ისრაელიანთა შორის მოარულს ოდესმე მითქვამს ისრაელის რომელიმე შტოსთვის, ვისთვისაც ჩემი ერის, ისრაელის მწყემსობა მიბრძანებია, კედარის სახლს რატომ არ მიშენებთ-მეთქი?

ახლა ასე უთხარი ჩემა მორჩილს დავითს. ასე ამბობს-თქო ცაბაოთ უფალი: ფარეხიდან, ცხვრის ფარიდან წამოგიყვანე, რომ ჩემი ერის, ისრაელის წინამძღოლი ყოფილიყავი.

ყველგან შენთან ვიყავი, სადაც კი გივლია; მინადგურებია შენი მტრები შენს წინაშე; განმიდიდებია შენი სახელი, მსგავსად დიდებულთა სახელისა ამ ქვეეანაზე.

ადგილი დავუდგინე ჩემს ერს, ისრაელს, და დავაფუძნე იგი. ახლა თავისთვის იცხოვრებს უშიშრად და ბოროტმოქმედნი აღარ შეაჭირვებენ ძველებურად.

იმ დროიდან, რაც მსაჯულები დავუყენე ჩემს ხალხს, ისრაელს, მოსვენებული მყავხარ ყველა მტრისაგან. უფალი გამცნობს შენ, რომ სახლს აგიშენებს უფალი.

როცა დრო მოგივა და შენს მამა-პაპასთან განისვენებ, მე აღვადგენ შენს შემდგომად ნაშიერს, შენი საზარდულიდან გამომავალს, და მეფობას განვუმტკიცებ.

ის ააშენებს სახლს ჩემი სახელისთვის და მე გავამტკიცებ მისი მეფობის ტახტს სამარადისოდ.

მე მამა ვიქნები მისთვის, ის კი შვილი იქნება ჩემთვის. თუ დააშავებს, გავწკეპლავ კაცთა წესით და ვცემ ადამიანთა ჩვეულებით.

არ წაერთმევა მას ჩემი წყალობა, როგორც წავართვი საულს, რომელიც ჩამოგაცილე.

მტკიცედ იდგება მისი სახლი და სამეფო სამარადისოდ ჩემს წინაშე; მყარი იქნება მისი ტახტი სამარადისოდ.

თანახმად ამ სიტყვებისა და ამ ხილვისა ელაპარაკა ნათანი დავითს.

მივიდა დავით მეფე და დადგა უფლის წინაშე და თქვა. ვინა ვარ მე, უფალო ღმერთო ჩემო, ვინ არის ჩემი სახლი, რომ აქამდე აღმაზევე!

ესეც მცირე ყოფილა შენს თვალში, უფალო ღმერთო ჩემო, რომ სამომავლოდაც აღუთქვი დაპირება შენი მორჩილის სახლს. ადამის ძეთა წესია ეს, უფალო ღმერთო ჩემო.

კიდევ რა უნდა გითხრას დავითმა? შენ თავად იცნობ შენს მორჩილს, უფალო ღმერთო ჩემო!

შენი სიტყვისათვის და შენი გულის თანახმად სჩადიხარ ამ სადიადეს და ამცნობ შენს მორჩილს.

ამიტომაც დიდი ხარ შენ, უფალო ღმერთო; რადგან არავინაა შენი მსგავსი, არ არის ღმერთი შენს გარდა, ყველაფრის თანახმად, რაც ჩვენი ყურით მოვისმინეთ.

თუ არის ამქვეყნად თუნდაც ერთი ხალხი შენი ერის, ისრაელის მსგავსი, რომელსაც მოვლენია ღმერთი, რომ თავისთვის გამოესყიდა იგი, რომ ექცია თავის ერად, რომ სახელოვანი გაეხადა და ჩაედინა დიადი და საკვირველი ამბები შენი ქვეყნისთვის ერის წინაშე, რომელიც გამოისყიდე ეგვიპტისგან, ხალხებისგან და ღმერთებისგან?

შენ განამტკიცე შენთვის შენი ერი ისრაელი, რომ შენი ერი ყოფილიყო სამარადისოდ და შენ, უფალო, მათი ღმერთი ყოფილიყავი!

ახლა სამარადისოდ განამტკიცე, უფალო, ღმერთო, ეგ სიტყვა, შენს მორჩილზე და მის სახლზე რომ გიბრძანებია, აღასრულე, როგორც ნაბრძანები გაქვს.

იდიდოს შენმა სახელმა სამარადისოდ, თქვან: ცაბაოთ უფალი ღმერთობს ისრაელზე! მტკიცე იყოს შენს წინაშე შენი მორჩილის დავითის სახლი!

რადგან ეს შენ იყავი, ცაბაოთ უფალო, ისრაელის ღმერთო, რომ გამოუცხადე შენს მორჩილს, სახლს აგიშენებო. ამიტომაც გაუწია გულმა შენს მორჩილს ასეთი ლოცვით ელოცა შენს მიმართ.

ახლა, უფალო ჩემო, ღმერთი ხარ შენ და შენი სიტყვები ჭეშმარიტია, და შენი მორჩილისთვის ეს სიკეთე გაქვს გამოცხადებული.

ახლა მოდი, აკურთხე შენი მორჩილის სახლი, რომ სამარადისოდ შენს წინაშე იყოს, რადგან ეს შენ წარმოთქვი, უფალო ჩემო! იკურთხოს შენი კურთხევით შენი მორჩილის სახლი სამარადისოდ!

ამის შემდეგ იყო, რომ დაამარცხა დავითმა ფილისტიმელები, დაიმორჩილა ისინი და წაართვა დავითმა ფილისტიმელებს ბატონობის სადავეები.

დაამარცხა მოაბიც, მიწაზე წააწვინა ისინი და ბაწრით გაზომა: ორი ბაწარი მოსაკლავად გადაზომა, ერთი მთელი ბაწარი - ცოცხლად დასატოვებლად. შეიქნა მოაბი დავითის მორჩილი და მოხარკე.

დაამარცხა დავითმა ჰადარყეზერ რეხობის ძე, ცობას მეფე, როცა იგი ევფრატზე ბატონობის დასაბრუნებლად მიდიოდა.

წაართვა მას დავითმა ათას შვიდასი ცხენოსანი და ოცი ათასი ქვეითი. ეტლის ცხენებს ძარღვები გადაუჭრა დავითმა, მხოლოდ ასი ეტლი დაიტოვა მათგან.

მოვიდნენ დამასკოს არამელები ცობას მეფის ჰადარყეზერის დასახმარებლად და მუსრი გაავლო დავითმა არამელთაგან ოცდაორი ათას კაცს.

დაადგინა დავითმა ხელისუფალნი დამასკოს არამში და შეიქნენ არამელები დავითის მორჩილნი და მოხარკენი. ყველგან, სადაც კი მიდიოდა, უფალი ეწეოდა დავითს.

აიღო დავითმა ოქროს ფარები, ჰადარყეზერის მორჩილთ რომ ჰქონდათ, და იერუსალიმში მოიტანა.

დიდძალი სპილენძი წამოიღო დავითმა ბეტახიდან და ბეროთიდან, ჰადარყეზერის ქალაქებიდან,

შეიტყო თოყიმ, ხაბათის მეფემ, რომ სძლია დავითმა ჰადარყეზერს,

და გაგზავნა თოყიმ თავისი ძე იორამი დავითთან მოსაკითხავად და მისალოცად, რომ შეებრძოლა ჰადარყეზერს და სძლია მას, რადგან თოყის მოსისხლე იყო ყადარყეზერი. თან გაატანა ოქრო-ვერცხლისა და სპილენძის ჭურჭელი.

ეს ჭურჭელიც შესწირა მეფე დავითმა უფალს იმ შეწირულ ოქრო-ვერცხლთან ერთად, დამორჩილებულ ხალხებს რომ წაართვა -

არამს, მოაბს, ყამონიანებს, ფილისტიმელებს, ყამალეკს, აგრეთვე ჰადარყეზერ რეხობის ძეს, ცობას მეფეს.

გაითქვა სახელი დავითმა ჩვიდმეტი ათასი არამელის დამარცხების შემდეგ მარილოვან ველზე.

დააყენა ედომში ხელისუფალნი; მთელს ედომში დააყენა ხელისუფალნი და შეიქნა მთელი ედომი დავითის მორჩილი. ყველგან, სადაც კი მიდიოდა, უფალი ეწეოდა დავითს.

მეფობდა დავითი მთელს ისრაელზე და წესსა და სამართალს აძლევდა მთელს თავის ხალხს.

იოაბ ცერუიას ძე, ჯარს სარდლობდა; ხოლო იოშაფატ ახილუდის ძე, მემატიანე იყო.

ცადოკ ახიტუბის ძე და ახიმელექ აბიათარის ძე მღვდლები იყვნენ, ხოლო სერაია - მწერალი.

ბენაიაჰუ იეჰოიადაყის ძე ქერეთელებს და ფელეთელებს განმგებლობდა; დავითის შვილები სამეფო მრჩევლები იყვნენ.

თქვა დავითმა: ხომ არ დარჩენილა ვინმე საულის სახლიდან, რომ წყალობა ვუყო იონათანის გულისთვის?

ჰყავდა საულის სახლს მორჩილი, სასელად ციბა. გამოიძახეს იგი დავითთან და უთხრა მეფემ: შენა ხარ ციბა? მიუგო: გახლავარ, შენი მორჩილი.

უთხრა მეფემ: აღარავინ დარჩენილა საულის სახლიდან, რომ ღვთის წყალობა ვუყო? უთხრა ციბამ მეფეს: ვაჟიშვილი დარჩა იონათანს, ფეხმტკივანი.

უთხრა მას მეფემ: სად არის? მიუგო ციბამ მეფეს: მაქირ ყამიელის ძის სახლშია, ლოდებარს.

გაგზავნა კაცი დავითმა და მოაყვანინა იგი მაქირ ყამიელის სახლიდან, ლოდებარიდან.

მოვიდა მეფიბოშეთი, იონათან საულის ძის ვაჟიშვილი, დავითთან, პირქვე დაეცა მის წინაშე და თაყვანისცა. უთხრა დავითმა: მეფიბოშეთ! მიუგო: გახლავარ შენი მორჩილი!

მაშინ უთხრა დავითმა: ნუ გეშინია; წყალობას გიყოფ შენი მამის იონათანის, გულისათვის, დაგიბრუნებ მამაშენის, საულის, მთელ ყანებს და მუდამ ჩემს სუფრაზე შეჭამ პურს.

თაყვანისცა და უთხრა: ვინ არის შენი მორჩილი, რომ ყურადღების ღირსად ჩათვალე ჩემსავით მკვდარი ძაღლი?

მოუხმო მეფემ ციბას, საულის მორჩილს, და უთხრა: საულისა და მისი სახლის მთელი საბადებელი შენი ბატონისთვის მიმიცია.

დაუმუშავეთ მიწა შენ, შენმა შვილებმა და შენმა მორჩილებმა და მიართვით მოსავალი, რომ ჰქონდეს შენი ბატონის შვილს თავისი საჭმელი პური. და მაინც მეფიბოშეთი, შენი ბატონის შვილი, მუდამ ჩემს სუფრაზე შეჭამს პურს. თხუთმეტი ვაჟიშვილი და ოცი მორჩილი ჰყავდა ციბას.

უთხრა ციბამ მეფეს: ყველაფერს შეასრულებს შენი მორჩილი, რაც მეფე ბატონმა უბრძანა თავის მორჩილს. ჭამდა მეფიბოშეთი პურს დავითის სუფრაზე როგორც ერთი უფლისწულთაგანი.

პატარა ბავშვი ჰყავდა მეფიბოშეთს, სახელად მიქა. მეფიბოშეთის მორჩილნი გახდნენ ყველანი, ვინც კი ციბას სახლში ცხოვრობდნენ.

ცხოვრობდა მეფიბოშეთი იერუსალიმში, რათა მუდამ სამეფო სუფრაზე ეჭამა პური. ორივე ფეხით კოჭლი იყო იგი.