Ве́тхий Заве́т:
Быт.
Исх.
Лев.
Чис.
Втор.
Нав.
Суд.
Руф.
1Цар.
2Цар.
3Цар.
4Цар.
1Пар.
2Пар.
1Езд.
Неем.
2Езд.
Тов.
Иудиф.
Есф.
Иов.
Пс.
Прит.
Еккл.
Песн.
Прем.
Сир.
Ис.
Иер.
Плч.
ПослИер.
Вар.
Иез.
Дан.
Ос.
Иоил.
Ам.
Авд.
Ион.
Мих.
Наум.
Авв.
Соф.
Аг.
Зах.
Мал.
1Мак.
2Мак.
3Мак.
3Езд.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Но́вый Заве́т: Мф. Мк. Лк. Ин. Деян. Иак. 1Пет. 2Пет. 1Ин. 2Ин. 3Ин. Иуд. Рим. 1Кор. 2Кор. Гал. Еф. Флп. Кол. 1Фес. 2Фес. 1Тим. 2Тим. Тит. Флм. Евр. Откр.
Скрыть
9:4
см.:2Цар.17:27;
9:5
9:6
9:7
9:8
9:9
9:11
см.:2Цар.19:28;
И рече́ дави́дъ: е́сть ли еще́ оста́вшiйся въ дому́ Сау́ли, и сотворю́ съ ни́мъ ми́лость Ионаѳа́на ра́ди?
И от до́му Сау́ля бѣ́ о́трокъ, и и́мя ему́ Сива́: и призва́ша его́ къ дави́ду, и рече́ къ нему́ ца́рь: ты́ ли еси́ Сива́? И рече́: а́зъ ра́бъ тво́й.
И рече́ ца́рь: оста́ся ли от до́му Сау́ля еще́ му́жъ, и сотворю́ съ ни́мъ ми́лость Бо́жiю? И рече́ Сива́ къ царю́: еще́ е́сть сы́нъ Ионаѳа́новъ, хро́мъ нога́ма.
И рече́ ца́рь: гдѣ́ есть? И рече́ Сива́ къ царю́: се́, въ дому́ Махи́ра сы́на Амiи́ля от лода́вара.
И посла́ ца́рь дави́дъ, и взя́ его́ изъ до́му Махи́ра сы́на Амiи́ля от лода́вара.
И прiи́де мемфивосѳе́й сы́нъ Ионаѳа́на сы́на Сау́лова къ царю́ дави́ду, и паде́ на лицы́ свое́мъ и поклони́ся ему́. И рече́ ему́ дави́дъ: мемфивосѳе́е. И рече́: се́, ра́бъ тво́й.
И рече́ ему́ дави́дъ: не бо́йся, я́ко творя́ сотворю́ съ тобо́ю ми́лость Ионаѳа́на ра́ди отца́ твоего́, и возвращу́ тебѣ́ вся́ се́ла Сау́ла дѣ́да твоего́, и ты́ я́ждь хлѣ́бъ на трапе́зѣ мое́й всегда́.
И поклони́ся ему́ мемфивосѳе́й и рече́: кто́ есмь а́зъ ра́бъ тво́й, я́ко призрѣ́лъ еси́ на пса́ уме́ршаго подо́бнаго мнѣ́?
И призва́ ца́рь Сиву́ о́трочища Сау́ля, и рече́ ему́: вся́ ели́ка су́ть Сау́ля и ве́сь до́мъ его́ да́хъ сы́ну господи́на твоего́:
и дѣ́лай ему́ зе́млю ты́ и сы́нове твои́ и раби́ твои́, и да прино́сиши сы́ну господи́на твоего́ хлѣ́бы, да я́стъ: и мемфивосѳе́й сы́нъ господи́на твоего́ да я́стъ хлѣ́бъ всегда́ на трапе́зѣ мое́й. У Сивы́ же бя́ху пятьна́десять сыно́въ и два́десять рабо́въ.
И рече́ Сива́ къ царю́: по всѣ́мъ, ели́ка заповѣ́да господи́нъ мо́й ца́рь рабу́ своему́, та́ко сотвори́тъ ра́бъ тво́й. И мемфивосѳе́й ядя́ше на трапе́зѣ дави́довѣ, я́коже еди́нъ от сыно́въ царе́выхъ.
И мемфивосѳе́ю сы́нъ бѣ́ ма́лъ, и и́мя ему́ ми́ха, и все́ обита́нiе до́му Сиви́на раби́ бя́ху мемфивосѳе́овы.
И мемфивосѳе́й живя́ше во Иерусали́мѣ, я́ко на трапе́зѣ царе́вѣ ядя́ше всегда́: и то́й бя́ше хро́мъ обѣ́ма нога́ма свои́ма.
David dit: Reste-t-il encore quelqu'un de la maison de Saül, pour que je lui fasse du bien à cause de Jonathan?
Il y avait un serviteur de la maison de Saül, nommé Tsiba, que l'on fit venir auprès de David. Le roi lui dit: Es-tu Tsiba? Et il répondit: Ton serviteur!
Le roi dit: N'y a-t-il plus personne de la maison de Saül, pour que j'use envers lui de la bonté de Dieu? Et Tsiba répondit au roi: Il y a encore un fils de Jonathan, perclus des pieds.
Le roi lui dit: Où est-il? Et Tsiba répondit au roi: Il est dans la maison de Makir, fils d'Ammiel, à Lodebar.
Le roi David l'envoya chercher dans la maison de Makir, fils d'Ammiel, à Lodebar.
Et Mephiboscheth, fils de Jonathan, fils de Saül, vint auprès de David, tomba sur sa face et se prosterna. David dit: Mephiboscheth! Et il répondit: Voici ton serviteur.
David lui dit: Ne crains point, car je veux te faire du bien à cause de Jonathan, ton père. Je te rendrai toutes les terres de Saül, ton père, et tu mangeras toujours à ma table.
Il se prosterna, et dit: Qu'est ton serviteur, pour que tu regardes un chien mort, tel que moi?
Le roi appela Tsiba, serviteur de Saül, et lui dit: Je donne au fils de ton maître tout ce qui appartenait à Saül et à toute sa maison.
Tu cultiveras pour lui les terres, toi, tes fils, et tes serviteurs, et tu feras les récoltes, afin que le fils de ton maître ait du pain à manger; et Mephiboscheth, fils de ton maître, mangera toujours à ma table. Or Tsiba avait quinze fils et vingt serviteurs.
Il dit au roi: Ton serviteur fera tout ce que le roi mon seigneur ordonne à son serviteur. Et Mephiboscheth mangea à la table de David, comme l'un des fils du roi.
Mephiboscheth avait un jeune fils, nommé Mica, et tous ceux qui demeuraient dans la maison de Tsiba étaient serviteurs de Mephiboscheth.
Mephiboscheth habitait à Jérusalem, car il mangeait toujours à la table du roi. Il était boiteux des deux pieds.
Немецкий (GNB)
Языки
- Добавить язык
- Церковнослав. (рус)
- Церковнослав. (цс)
- Рус. (Синодальный)
- Рус. (Синод. с ударе́-ми)
- Arab (AVD)
- Azerbaijani
- Armenian
- Bulgarian
- Chinese (simpl.)
- Croatian (S&D)
- English (NKJV)
- English (NRSV)
- English (KJV)
- Estonian
- Finnish (1992)
- French (LSG)
- Georgian
- German (MLU, 1912)
- German (GNB)
- Greek (Koine)
- Greek (TGV)
- Hebrew
- Italian
- Kyrgyz
- Latin (Nova Vulgata)
- Romanian
- Polish
- Portuguese
- Serbian (synod.)
- Serbian
- Spanish (RVR 1995)
- Swedish (Folkbibeln)
- Tajik
- Ukrainian (Homenko)
- Ukrainian (Ogienko)
Eines Tages fragte David: »Ist eigentlich von Sauls Familie noch jemand am Leben? Ich möchte dem Betreffenden eine Gunst erweisen – meinem verstorbenen Freund Jonatan zuliebe.«
Nun gab es da einen Diener, der im Hausstand Sauls eine bedeutende Stellung gehabt hatte; er hieß Ziba. Sie holten ihn zu David und der König fragte ihn: »Bist du Ziba?«
»Ja«, sagte er, »dein gehorsamer Diener!«
Der König fragte ihn: »Ist denn von Sauls Familie noch jemand am Leben? Ich würde ihm gerne eine Gunst erweisen, so wie Gott das tut.«
Ziba antwortete: »Es gibt noch einen Sohn Jonatans. Er ist an beiden Füßen gelähmt.«
»Wo ist er?«, fragte der König.
»In Lo-Dabar, im Haus von Machir, dem Sohn Ammiëls«, antwortete Ziba.
König David schickte nach Lo-Dabar und ließ ihn aus dem Haus Machirs holen.
Als Merib-Baal, der Sohn Jonatans und Enkel Sauls, eintraf, warf er sich vor David nieder, das Gesicht zur Erde, und erwies ihm die gebührende Ehre.
»Du bist also Merib-Baal!«, sprach David ihn an und er antwortete: »Ja, dein gehorsamer Diener!«
»Hab keine Angst«, sagte David, »ich will dir eine Gunst erweisen deinem Vater Jonatan zuliebe. Ich werde dir allen Landbesitz zurückgeben, der einst deinem Großvater Saul gehört hat. Und du darfst immer an meinem Tisch essen.«
Merib-Baal warf sich erneut zu Boden und sagte: »Ich bin es nicht wert, dass du mir deine Gnade zuwendest. Ich bin doch nicht mehr als ein toter Hund!«
Der König aber rief Ziba, den Diener Sauls, und sagte zu ihm: »Alles, was Saul und seiner Familie gehört hat, gebe ich Merib-Baal, dem Enkel deines Herrn.
Du wirst mit deinen Söhnen und Knechten für ihn die Felder bestellen und die Ernte einbringen, damit dein Herr einen angemessenen Lebensunterhalt hat. Merib-Baal selbst, der Sohn deines Herrn, wird immer an meinem Tisch essen.«
Ziba hatte fünfzehn Söhne und zwanzig Knechte.
Er antwortete: »Ich will alles so machen, wie mein Herr und König es befiehlt.«
Merib-Baal wurde also an Davids Tafel versorgt wie einer der Königssöhne.
Er hatte übrigens einen kleinen Sohn namens Micha. Alle Angehörigen der Familie Zibas wurden zu Dienern Merib-Baals.
Er wohnte in Jerusalem, denn er war ständiger Gast an der Tafel des Königs. Er war an beiden Füßen gelähmt.