не ско́ро подвиза́тися ва́мъ от ума́, ни ужаса́тися ниже́ ду́хомъ, ниже́ сло́вомъ, ни посла́нiемъ а́ки от на́съ по́сланнымъ, я́ко уже́ настои́тъ де́нь Христо́въ.

Да никто́же ва́съ прельсти́тъ ни по еди́ному же о́бразу: я́ко а́ще не прiи́детъ отступле́нiе пре́жде, и откры́ется человѣ́къ беззако́нiя, сы́нъ поги́бели,

проти́вникъ и превознося́йся па́че вся́каго глаго́лемаго Бо́га и́ли чти́лища, я́коже ему́ сѣ́сти въ це́ркви Бо́жiей а́ки Бо́гу, показу́ющу себе́, я́ко Бо́гъ е́сть.

Не по́мните ли, я́ко еще́ живы́й у ва́съ, сiя́ глаго́лахъ ва́мъ?

И ны́нѣ удержава́ющее вѣ́сте, во е́же яви́тися ему́ въ свое́ ему́ вре́мя.

Та́йна бо уже́ дѣ́ется беззако́нiя, то́чiю держя́й ны́нѣ до́ндеже от среды́ бу́детъ:

и тогда́ яви́тся беззако́нникъ, его́же Госпо́дь Иису́съ убiе́тъ ду́хомъ у́стъ Свои́хъ, и упраздни́тъ явле́нiемъ прише́ствiя Своего́,

его́же е́сть прише́ствiе по дѣ́йству сатанину́ во вся́цѣй си́лѣ и зна́менiихъ и чудесѣ́хъ ло́жныхъ,

и во вся́кой льсти́ непра́вды въ погиба́ющихъ, зане́ любве́ и́стины не прiя́ша, во е́же спасти́ся и́мъ.

И сего́ ра́ди по́слетъ и́мъ Бо́гъ дѣ́йство льсти́, во е́же вѣ́ровати и́мъ лжи́,

да су́дъ прiи́мутъ вси́ не вѣ́ровавшiи и́стинѣ, но благоволи́вшiи въ непра́вдѣ.

[Зач. 276.] Мы́ же до́лжни есмы́ благодари́ти Бо́га всегда́ о ва́съ, бра́тiе возлю́бленная от Го́спода, я́ко избра́лъ е́сть ва́съ Бо́гъ от нача́ла во спасе́нiе во святы́ни Ду́ха и вѣ́ры и́стины,

въ не́же призва́ ва́съ благовѣствова́нiемъ на́шимъ, въ получе́нiе сла́вы Го́спода на́шего Иису́са Христа́.

Тѣ́мже у́бо, бра́тiе, сто́йте и держи́те преда́нiя, и́мже научи́стеся или́ сло́вомъ, или́ посла́нiемъ на́шимъ.

Са́мъ же Госпо́дь на́шъ Иису́съ Христо́съ, и Бо́гъ и Оте́цъ на́шъ, возлюби́вый на́съ и да́вый утѣше́нiе вѣ́чно и упова́нiе благо въ благода́ти,

да утѣ́шитъ сердца́ ва́ша и да утверди́тъ {да утверди́тъ ва́съ} во вся́цѣмъ сло́вѣ и дѣ́лѣ бла́зѣ.

Французский (LSG)

В этом переводе выбранная книга отсутствует

Латинский (Nova Vulgata)

Rogamus autem vos, fratres, circa adventum Domini nostri Iesu Christi et nostram congregationem in ipsum,

ut non cito moveamini a sensu neque terreamini, neque per spiritum neque per verbum neque per epistulam tamquam per nos, quasi instet dies Domini.

Ne quis vos seducat ullo modo; quoniam, nisi venerit discessio primum, et revelatus fuerit homo iniquitatis, filius perditionis,

qui adversatur et extollitur supra omne, quod dicitur Deus aut quod colitur, ita ut in templo Dei sedeat, ostendens se quia sit Deus.

Non retinetis quod, cum adhuc essem apud vos, haec dicebam vobis?

Et nunc quid detineat scitis, ut ipse reveletur in suo tempore.

Nam mysterium iam operatur iniquitatis; tantum qui tenet nunc, donec de medio fiat.

Et tunc revelabitur ille iniquus, quem Dominus Iesus interficiet spiritu oris sui et destruet illustratione adventus sui,

eum, cuius est adventus secundum operationem Satanae in omni virtute et signis et prodigiis mendacibus

et in omni seductione iniquitatis his, qui pereunt, eo quod caritatem veritatis non receperunt, ut salvi fierent.

Et ideo mittit illis Deus operationem erroris, ut credant mendacio,

ut iudicentur omnes, qui non crediderunt veritati, sed consenserunt iniquitati.

Nos autem debemus gratias agere Deo semper pro vobis, fratres, dilecti a Domino, quod elegerit vos Deus primitias in salutem, in sanctificatione Spiritus et fide veritatis;

ad quod et vocavit vos per evangelium nostrum in acquisitionem gloriae Domini nostri Iesu Christi.

Itaque, fratres, state et tenete traditiones, quas didicistis sive per sermonem sive per epistulam nostram.

Ipse autem Dominus noster Iesus Christus et Deus Pater noster, qui dilexit nos et dedit consolationem aeternam et spem bonam in gratia,

consoletur corda vestra et confirmet in omni opere et sermone bono.

Таджикский

Языки

Валекин аз шумо, эй бародарон, илтимос мекунем, ки дар хусуси омадани Худованди мо Исои Масеҳ ва пайвастани мо бо Ў

Нагузоред ки фикри шумо зуд ба шубҳа афтад, ва ҳаросон нашавед на аз нубуввати рўҳ, на аз калом ва на аз номаи ки гўё мо фиристода бошем дар бораи он ки рўзи Масеҳ фаро расидааст.

Ҳеҷ кас ба ҳеҷ ваҷҳ набояд шуморо фиреб кунад, зеро аввал бояд исьён ба вуқўъ биёяд ва шахси пур аз шарорат, яъне писари ҳалокат зоҳир шавад.

Вай ба ҳар чизе ки Худо ё маъбад ном дорад, муқобилият нишон медиҳад ва худро аз он баланд мегирад, ба тавре ки дар маъбади Худо нишаста, худро Худо эълон мекунад.

Оё дар хотир надоред, ки вақте ки назди шумо будам, инро ба шумо мегуфтам?

Ва алҳол шумо медонед он чист, ки ба вай монеъ мешавад, то дар вақти муайян зоҳир гардад.

Зеро ки сирри шарорат акнун амал мекунад, вале ҳоло махфиёна аст, то даме ки он чи монеъ мешавад, аз миён бардошта шавад,

Он гоҳ шарири зоҳир мегардад, ҳамон ки Исои Худованд варо ба нафаси даҳонаш мекушад ва бо зуҳури омадани Худ несту нобуд мекунад.

Омадани ин шарир бо ҳар гуна қувват ва аломот ва мўъҷизоти сохта аз рўи амали шайтон аст,

Ва бо ҳар навъ талбиси ноҳаққӣ дар вуҷуди нобушавандагон барои он ки онҳо муҳаббати ростиро қабул накардаанд, то ки наҷот ёбанд.

Ва ба ин сабаб Худо ба онҳо неруи гумроҳкунандаро мефиристад, то ки ба дурўғ имон оваранд,

То ҳамаи онҳое ки ба ростӣ имон наоварданд, балки ноҳаққиро дўст доштанд, маҳкум гарданд.

Валекин мо бояд ҳамеша Худоро барои шумо, эй бародарони маҳбуби Худованд, шукргузорӣ намоем, ки Худо аз ибтидо, ба василаи тақдиси Рўҳ ва имон ба ростӣ, шуморо барои наҷот баргузидааст.

Ва барои он шуморо ба воситаи башорати мо даъват намудааст, то ки ба ҷалоли Худовандимо Исои Масеҳ ноил шавед.

Пас, эй бародарон, истодагӣ кунед ва ривоятҳоеро, ки ё аз калом, ё аз номаи мо гирифтаед, нигоҳ доред.

Валекин Худи Худованди мо Исои Масеҳ ва Худо, Падари мо, ки моро дўст доштааст ва тасаллии абадӣ ва умеди некро бо файз ато намудааст,

Бигзор дилҳои шуморо тасаллӣ диҳад ва шуморо дар ҳар сухан ва амали нек устувор гардонад.