Скрыть
1:1
1:2
1:4
1:5
1:12
1:15
1:17
Церковнославянский (рус)
[Зач. 290А.] Па́велъ, апо́столъ Иису́съ Христо́въ во́лею Бо́жiею, по обѣтова́нiю жи́зни, я́же о Христѣ́ Иису́сѣ,
Тимоѳе́ю воз­лю́блен­ному ча́ду: благода́ть, ми́лость, ми́ръ от­ Бо́га Отца́ и Христа́ Иису́са Го́спода на́­шего.
[Зач. 290Б.] Благодарю́ Бо́га, Ему́же служу́ от­ прароди́телей чи́стою со́вѣстiю, я́ко непреста́н­ную и́мамъ о тебѣ́ па́мять въ моли́твахъ мо­и́хъ де́нь и но́щь,
жела́я ви́дѣти тя́, помина́я сле́зы твоя́, да ра́дости испо́лнюся,
воспомина́нiе прiе́мля о су́щей въ тебѣ́ нелицемѣ́рнѣй вѣ́рѣ, я́же всели́ся пре́жде въ ба́бу твою́ Лои́ду и въ ма́терь твою́ Евникі́ю: извѣ́стенъ же е́смь, я́ко и въ тебе́.
Ея́же ра́ди вины́ воспомина́ю тебѣ́ воз­грѣва́ти да́ръ Бо́жiй живу́щiй въ тебѣ́ воз­ложе́нiемъ руку́ мое́ю:
не бо́ даде́ на́мъ Бо́гъ ду́ха стра́ха, но си́лы и любве́ и цѣлому́дрiя.
[Зач. 291.] Не постыди́ся у́бо стра́стiю {свидѣ́тел­ст­вомъ} Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, ни мно́ю ю́зникомъ Его́: но спостражди́ благовѣ­ст­вова́нiю [Христо́ву] по си́лѣ Бо́га,
спасшаго на́съ и при­­зва́в­шаго зва́нiемъ святы́мъ, не по дѣло́мъ на́шымъ, но по Сво­ему́ благоволе́нiю {предложе́нiю} и благода́ти да́н­нѣй на́мъ о Христѣ́ Иису́сѣ пре́жде лѣ́тъ вѣ́чныхъ,
я́вльшейся же ны́нѣ просвѣще́нiемъ Спаси́теля на́­шего Иису́са Христа́, разруши́в­шаго у́бо сме́рть и воз­сiя́в­шаго жи́знь и нетлѣ́нiе благовѣ­ст­вова́нiемъ,
въ не́же поста́вленъ бы́хъ а́зъ проповѣ́дникъ и апо́столъ и учи́тель язы́ковъ.
Ея́же ра́ди вины́ и сiя́ стражду́: но не стыжду́ся. Вѣ́мъ бо, Ему́же вѣ́ровахъ, и извѣсти́хся, я́ко си́ленъ е́сть преда́нiе мое́ сохрани́ти въ де́нь о́нъ.
О́бразъ имѣ́й здра́выхъ слове́съ, и́хже от­ мене́ слы́шалъ еси́, въ вѣ́рѣ и любви́, я́же о Христѣ́ Иису́сѣ.
До́брое завѣща́нiе соблюди́ Ду́хомъ Святы́мъ живу́щимъ въ на́съ.
Вѣ́си ли сiе́, я́ко от­врати́шася от­ мене́ вси́, и́же от­ Асі́и, от­ ни́хже е́сть Фиге́ллъ и Ермоге́нъ.
Да да́стъ [же] ми́лость Госпо́дь Ониси́форову до́му, я́ко мно́гажды мя́ упоко́и и вери́гъ мо­и́хъ не постыдѣ́ся,
но при­­ше́дъ въ Ри́мъ, то́щнѣе взыска́ мя и обрѣ́те:
да да́стъ ему́ Госпо́дь обрѣсти́ ми́лость от­ Го́спода въ де́нь о́нъ: и ели́ко во Ефе́сѣ послужи́ ми, до́брѣе ты́ вѣ́си.
Греческий [Greek (Koine)]
Пαῦλος ἀπό­στολος Χριστοῦ Ἰησοῦ δια­̀ θελήμα­τος θεοῦ κατ᾿ ἐπαγγελίαν ζωῆς τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ
Τιμοθέῳ ἀγαπητῷ τέκνῳ χάρις ἔλεος εἰρήνη ἀπο­̀ θεοῦ πατρὸς καὶ Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ κυρίου ἡμῶν
χάριν ἔχω τῷ θεῷ ᾧ λατρεύ­ω ἀπο­̀ προ­γόνων ἐν καθαρᾷ συν­ειδήσει ὡς ἀδια­́λειπτον ἔχω τὴν περὶ σοῦ μνείαν ἐν ταῖς δεήσεσίν μου νυκτὸς καὶ ἡμέρας
ἐπι­ποθῶν σε ἰδεῖν μεμνημένος σου τῶν δακρύων ἵνα χαρᾶς πλη­ρωθῶ
ὑπόμνησιν λαβὼν τῆς ἐν σοὶ ἀνυποκρίτου πίστεως ἥτις ἐνῴκησεν πρῶτον ἐν τῇ μάμμῃ σου Λωΐδι καὶ τῇ μητρί σου Εὐνίκῃ πέπεισμαι δὲ ὅτι καὶ ἐν σοί
δι᾿ ἣν αἰτίαν ἀναμιμνῄσκω σε ἀναζωπυρεῖν τὸ χάρισμα τοῦ θεοῦ ὅ ἐστιν ἐν σοὶ δια­̀ τῆς ἐπι­θέσεως τῶν χειρῶν μου
οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ θεὸς πνεῦμα δειλίας ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ
μὴ οὖν ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατα­̀ δύναμιν θεοῦ
τοῦ σώσαν­τος ἡμᾶς καὶ καλέσαν­τος κλήσει ἁγίᾳ οὐ κατα­̀ τὰ ἔργα ἡμῶν ἀλλὰ κατα­̀ ἰδίαν προ­́θεσιν καὶ χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ προ­̀ χρόνων αἰωνίων
φανερωθεῖσαν δὲ νῦν δια­̀ τῆς ἐπι­φανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ Ἰησοῦ καταργήσαν­τος μὲν τὸν θάνατον φωτίσαν­τος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν δια­̀ τοῦ εὐαγγελίου
εἰς ὃ ἐτέθην ἐγὼ κῆρυξ καὶ ἀπό­στολος καὶ διδάσκαλος
δι᾿ ἣν αἰτίαν καὶ ταῦτα πάσχω ἀλλ᾿ οὐκ ἐπαισχύνομαι οἶδα γὰρ ᾧ πεπίστευκα καὶ πέπεισμαι ὅτι δυνατός ἐστιν τὴν παρα­θήκην μου φυλάξαι εἰς ἐκείνην τὴν ἡμέραν
ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόν­των λόγων ὧν παρ᾿ ἐμοῦ ἤκουσας ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ
τὴν καλὴν παρα­θήκην φύλαξον δια­̀ πνεύ­μα­τος ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦν­τος ἐν ἡμῖν
οἶδας τοῦτο ὅτι ἀπεστράφησάν με πάν­τες οἱ ἐν τῇ Ἀσίᾳ ὧν ἐστιν Φύγελος καὶ Ἑρμογένης
δῴη ἔλεος ὁ κύριος τῷ Ὀνησιφόρου οἴκῳ ὅτι πολλάκις με ἀνέψυξεν καὶ τὴν ἅλυσίν μου οὐκ ἐπαισχύνθη
ἀλλὰ γενό­με­νος ἐν Ῥώμῃ σπουδαίως ἐζήτησέν με καὶ εὗρεν
δῴη αὐτῷ ὁ κύριος εὑρεῖν ἔλεος παρα­̀ κυρίου ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ ὅσα ἐν Ἐφέσῳ διηκόνησεν βέλτιον σὺ γινώσκεις
Латинский (Nova Vulgata)
Paulus, apostolus Christi Iesu per voluntatem Dei secundum promissionem vitae, quae est in Christo Iesu,
Timotheo carissimo filio: gratia, misericordia, pax a Deo Patre et Christo Iesu Domino nostro.
Gratias ago Deo, cui servio a progenitoribus in conscientia pura, quod sine intermissione habeo tui memoriam in orationibus meis nocte ac die
desiderans te videre, memor lacrimarum tuarum, ut gaudio implear,
recordationem accipiens eius fidei, quae est in te non ficta, quae et habitavit primum in avia tua Loide et matre tua Eunice, certus sum autem quod et in te.
Propter quam causam admoneo te, ut resuscites donationem Dei, quae est in te per impositionem manuum mearum;
non enim dedit nobis Deus Spiritum timoris sed virtutis et dilectionis et sobrietatis.
Noli itaque erubescere testimonium Domini nostri neque me vinctum eius, sed collabora evangelio secundum virtutem Dei,
qui nos salvos fecit et vocavit vocatione sancta, non secundum opera nostra sed secundum propositum suum et gratiam, quae data est nobis in Christo Iesu ante tempora saecularia;
manifestata autem nunc per illustrationem salvatoris nostri Iesu Christi, qui destruxit quidem mortem, illuminavit autem vitam et incorruptionem per evangelium,
in quo positus sum ego praedicator et apostolus et doctor.
Ob quam causam etiam haec patior, sed non confundor; scio enim, cui credidi, et certus sum quia potens est depositum meum servare in illum diem.
Formam habe sanorum verborum, quae a me audisti, in fide et dilectione, quae sunt in Christo Iesu;
bonum depositum custodi per Spiritum Sanctum, qui habitat in nobis.
Scis hoc, quod aversi sunt a me omnes, qui in Asia sunt, ex quibus est Phygelus et Hermogenes.
Det misericordiam Dominus Onesiphori domui, quia saepe me refrigeravit et catenam meam non erubuit;
sed cum Romam venisset, sollicite me quaesivit et invenit
— det illi Dominus invenire misericordiam a Domino in illa die — et quanta Ephesi ministravit, melius tu nosti.
Diesen Brief schreibt Paulus, zum Apostel von Jesus Christus bestimmt durch den Willen Gottes und dazu beauftragt, das Leben zu verkünden, das uns durch Jesus Christus versprochen ist.
Ich schreibe an Timotheus, meinen lieben Sohn.

Gnade, Erbarmen und Frieden sei mit dir von Gott, dem Vater, und von Jesus Christus, unserem Herrn!

Wenn ich an dich denke, bin ich voll Dank gegen Gott, dem ich mit reinem Gewissen diene, wie es schon meine Vorfahren taten. Tag und Nacht denke ich unablässig an dich in meinen Gebeten.
Ich erinnere mich an deine Abschiedstränen und sehne mich danach, dich wiederzusehen, damit ich mich so recht von Herzen freuen kann.
Ich habe deinen aufrichtigen Glauben vor Augen, denselben Glauben, der schon in deiner Großmutter Loïs und deiner Mutter Eunike lebte und der nun – da bin ich ganz sicher – auch in dir lebt.
Darum ermahne ich dich: Lass die Gabe wieder aufleben, die Gottes Geist in dich gelegt hat und die dir geschenkt wurde, als ich dir die Hände auflegte!
Denn Gott hat uns nicht einen Geist der Feigheit gegeben, sondern den Geist der Kraft und der Liebe und der Besonnenheit.
Bekenne dich also offen und ohne Scheu zur Botschaft von unserem Herrn! Schäme dich nicht meinetwegen, weil ich für ihn im Gefängnis sitze, sondern sei bereit, mit mir für die Gute Nachricht zu leiden. Gott gibt dir die Kraft dazu.
Er hat uns gerettet und uns dazu berufen,
ihm ganz als sein Eigentum zu gehören –
nicht wegen unserer guten Taten,
sondern aus seinem eigenen freien Entschluss.
Ihm gehören wir aus reiner Gnade,
wie er sie uns durch Jesus Christus geschenkt hat schon vor aller Zeit.
Jetzt aber ist diese Gnade offenbar geworden,
als Jesus Christus, unser Retter, auf der Erde erschien.
Er hat dem Tod die Macht genommen
und das unvergängliche Leben ans Licht gebracht.

Darum geht es in der Guten Nachricht,

die ich als Apostel und Lehrer öffentlich bekannt zu machen habe.
Darum muss ich auch dies alles erleiden. Aber ich stehe dazu; denn ich weiß, wem ich Glauben geschenkt habe, und bin überzeugt, dass er die Macht hat, bis zum Tag des Gerichts sicher zu bewahren, was er mir anvertraut hat.
Halte dich an die gesunden Worte, die du von mir gehört hast. Nimm dir daran ein Beispiel, wie du selber reden sollst. So hast du teil an dem Glauben und der Liebe, wie sie durch Jesus Christus in uns leben.
Bewahre die Lehre, die dir anvertraut worden ist! Der Geist Gottes, der uns geschenkt wurde, wird dir die Kraft dazu geben.
Du weißt ja, dass alle in der Provinz Asien mich im Stich gelassen haben, auch Phygelus und Hermogenes.
Der Herr schenke den Angehörigen von Onesiphorus sein Erbarmen. Er hat mich oft ermutigt. Dass ich im Gefängnis bin, hat ihn nicht abgeschreckt, er hat sich nicht ängstlich von mir zurückgezogen.
Sobald er hier in Rom ankam, hat er nach mir gesucht, bis er mich fand.
Und was er in Ephesus alles für die Gemeinde getan hat, weißt du besser als ich. Unser Herr möge ihm helfen, am Tag des Gerichts bei Gott Erbarmen zu finden!
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible