Азбука веры » Би́блия » Е́здры 3-я » гл.9

Е́здры 3-я, Глава 9

Толкования

Толкования главы

Толковая Библия А.П. Лопухина

9:1

9:2

9:3

9:4

9:5

9:6

9:7

9:8

9:9

9:10

9:11

9:12

9:13

9:14

9:15

9:16

9:17

9:18

9:19

9:20

9:21

9:22

9:23

9:24

9:25

9:26

9:27

9:28

9:29

9:30

9:31

9:32

9:33

9:34

9:35

9:36

9:37

9:38

9:39

9:40

9:41

9:42

9:43

9:44

9:45

9:46

9:47

Церковнославянский (рус)

И отвѣща ко́ мнѣ́ и рече́: мѣ́рящь мѣ́ри вре́мя въ себѣ́ самѣ́мъ: и бу́детъ, повнегда́ уви́диши, егда́ пре́йдетъ ча́сть нѣ́которая зна́менiй, я́же предрѣче́на су́ть,

тогда́ уразумѣ́еши, я́ко то́ са́мое е́сть вре́мя, въ не́же начне́тъ вы́шнiй посѣща́ти вѣ́къ, и́же от него́ сотворе́нъ бы́сть:

и́ егда́ у́зрится въ вѣ́цѣ зыба́нiе мѣ́стъ и люді́й смуще́нiе,

тогда́ уразумѣ́еши, я́ко о си́хъ глаго́лаше вы́шнiй от дні́й, и́же бы́ша предъ тобо́ю от нача́ла:

я́коже бо все́, е́же сотворе́но е́сть въ вѣ́цѣ, нача́ло и́мать, та́ко и сконча́нiе, и сконча́нiе е́сть явле́но:

та́ко и вы́шняго времена́ нача́ла имѣ́ютъ явле́нна въ чудесѣ́хъ и си́лахъ, и сконча́нiя въ дѣя́нiи и зна́менiихъ:

и бу́детъ, вся́къ и́же спасе́тся и и́же возмо́жетъ избѣжа́ти дѣла́ми свои́ми и вѣ́рою, е́юже вѣ́ровасте,

оста́нется от предрѣче́нныхъ бѣ́дъ и у́зритъ спасе́нiе мое́ на земли́ мое́й и въ предѣ́лѣхъ мои́хъ, я́ко освяти́хъ мене́ от вѣ́ка:

и тогда́ умиля́тся, и́же ны́нѣ отступи́ша от путі́й мои́хъ, и въ муче́нiихъ пребу́дутъ ті́и, и́же отверго́ша я́ въ презо́рствѣ:

и́же бо не позна́ша мя́, живу́ще благодѣя́нiя получи́вше,

и и́же возненави́дѣша зако́нъ мо́й, егда́ еще́ бя́ху имѣ́юще свобо́ду и егда́ еще́ бя́ше и́мъ отве́рсто покая́нiя мѣ́сто, не уразумѣ́ша, но уничижи́ша,

си́мъ подоба́етъ по сме́рти въ муче́нiи позна́ти:

ты́ у́бо ктому́ не бу́ди любопы́тливъ, ка́ко нечести́вiи му́читися бу́дутъ, но испыту́й, ка́ко пра́веднiи спасу́тся, и и́хже вѣ́къ, и ра́ди кото́рыхъ вѣ́къ, и когда́.

И отвѣща́хъ и реко́хъ:

дре́вле глаго́лахъ и ны́нѣ глаго́лю и по́слѣ возглаго́лю, я́ко мно́жае су́ть, и́же поги́бнутъ, не́жели и́же спасу́тся, я́коже умножа́ются во́лны надъ ка́плю.

И отвѣща́ ко мнѣ́ и рече́:

какова́ ни́ва, такова́ и сѣ́мена, и каковы́ цвѣ́ти, таковы́ и пестроты́, и како́въ дѣ́латель, таково́ и дѣ́ло, како́въ земледѣ́лецъ, таково́ и земледѣ́лство, поне́же вре́мя бя́ше вѣ́ка:

и ны́нѣ егда́ бы́хъ уготовля́ющь тѣ́мъ, и́же ны́нѣ су́ть, пре́жде не́же бы́сть вѣ́къ, въ не́мже бы обита́ли: и никто́же проти́ву рече́ мнѣ́:

тогда́ бо вся́къ, и ны́нѣ творе́цъ въ мíрѣ се́мъ угото́ваннѣмъ, и въ жа́твѣ неоскудѣва́ющей, и въ зако́нѣ неизслѣ́димѣмъ растлѣ́ни су́ть нра́вы свои́ми:

и разсмотри́хъ вѣ́къ, и се́, бя́ше бѣда́ ра́ди помышле́нiй, я́же въ не́мъ прiидо́ша:

и ви́дѣхъ, и прости́хъ ему́ зѣло́, и сохрани́хъ мнѣ́ я́году от гро́зда и сажде́нiе от колѣ́на мно́га:

да поги́бнетъ у́бо мно́жество, е́же безъ вины́ рожде́но е́сть, и да сохрани́тся я́годица моя́ и насажде́нiе мое́, е́же вели́кимъ трудо́мъ соверши́хъ:

ты́ же, а́ще и еще́ спу́стиши се́дмь дні́й инѣ́хъ, но да не пости́шися въ ни́хъ,

по́йдеши на по́ле цвѣ́тное, идѣ́же до́мъ нѣ́сть созда́нъ, и снѣ́си то́кмо от цвѣто́въ полевы́хъ, и мя́са да не вку́сиши, и вина́ не пiе́ши, но то́кмо цвѣ́ты:

моли́ся вы́шнему непреста́нно, и прiиду́ и возглаго́лю съ тобо́ю.

И идо́хъ, я́коже рече́ мнѣ́, на по́ле, е́же зове́тся Арда́ѳъ, и сѣдо́хъ та́мо въ цвѣ́тѣхъ, и от тра́въ се́лныхъ ядо́хъ, и бы́сть ми́ пи́ща и́хъ въ сы́тость.

И бы́сть по седми́хъ дне́хъ, и а́зъ лежа́хъ на сѣ́нѣ, и се́рдце мое́ па́ки смуща́шеся, я́коже пре́жде.

И отверзо́шася уста́ моя́, и нача́хъ глаго́лати предъ вы́шнимъ и реко́хъ:

О, Го́споди! тя́ на́мъ показу́яй показа́лся еси́ отце́мъ на́шымъ въ пусты́ни непрохо́днѣй и непло́днѣй, егда́ бя́ху исходя́ще от Еги́пта,

и глаго́лющь ре́клъ еси́: ты́, Изра́илю, послу́шай мя́, и сѣ́мя Иа́ковле, вонми́ словесе́мъ мои́мъ:

се́ бо, а́зъ сѣ́ю зако́нъ мо́й, и сотвори́тъ въ ва́съ пло́дъ, и просла́витеся въ не́мъ во вѣ́къ:

и́бо отцы́ ва́ши прiе́млюще зако́нъ не сохрани́ша и зако́нная моя́ не соблюдо́ша, и бы́сть пло́дъ зако́на неродя́щь: ниже́ бо можа́ше, поне́же тво́й бѣ́:

зане́, и́же прiя́ша, погибо́ша не сохраня́юще, е́же въ ни́хъ сѣ́яно бы́сть:

и се́, обы́чай е́сть, да егда́ прiи́метъ земля́ сѣ́мя, или́ кора́бль мо́ре, или́ сосу́дъ нѣ́кiй пи́щу или́ питiе́: егда́ бу́детъ поврежде́но то́, въ не́мже сѣ́яно е́сть, или́ то́, въ не́мже поста́влено е́сть,

ку́пно и то́, е́же насѣ́яно или́ поста́влено е́сть, или́ я́же прiя́та су́ть, истребля́ются, и воспрiя́тая уже́ не пребыва́ютъ предъ на́ми: на́мъ же не та́ко сотворе́но бы́сть:

мы́ бо, и́же зако́нъ прiя́ли есмы́, согрѣша́юще погибо́хомъ, и се́рдце на́ше, е́же воспрiя́ его́:

я́ко зако́нъ не поги́бе, но пребыва́етъ во свое́мъ трудѣ́.

И егда́ глаго́лахъ сiя́ въ се́рдцы мое́мъ, воззрѣ́хъ очи́ма мои́ма и ви́дѣхъ жену́ въ деснѣ́й странѣ́, и се́, сiя́ рыда́ше и пла́каше со гла́сомъ вели́кимъ и душе́ю боля́ше зѣло́, и одѣя́нiе ея́ раздра́но, и пе́пелъ на главѣ́ ея́.

И оста́вихъ помышле́нiя, въ кото́рыхъ бы́хъ мы́сля, и обрати́хся къ не́й

и реко́хъ е́й: о че́мъ пла́чеши, и что́ боли́ши душе́ю?

И рече́ ко мнѣ́: оста́ви мя́, го́споди мо́й, да воспла́чу себе́ и приложу́ болѣ́зни, я́ко зѣло́ огорчи́хся душе́ю и смире́на е́смь зѣло́.

И реко́хъ е́й: что́ стра́ждеши? рцы́ ми́. И рече́ ко мнѣ́:

непло́дна бы́хъ а́зъ раба́ твоя́ и не роди́хъ, имѣ́ющи му́жа лѣ́тъ три́десять:

а́зъ бо на вся́къ ча́съ и на вся́къ де́нь, и лѣ́тъ си́хъ три́десять молю́ся вы́шнему де́нь и но́щь:

и бы́сть, по три́десятихъ лѣ́тѣхъ услы́ша мя́ Бо́гъ рабу́ твою́, и ви́дѣ смире́нiе мое́, и вня́тъ скорбѣ́нiю моему́, и даде́ мнѣ́ сы́на: и ублажи́хся о не́мъ зѣло́ а́зъ и му́жъ мо́й и вси́ гра́ждане мои́, и почти́хомъ зѣло́ всеси́льнаго:

и вскорми́хъ его́ съ трудо́мъ вели́кимъ:

и бы́сть, егда́ возрасте́ и прiи́де поя́ти жену́, сотвори́хъ де́нь пи́рный.

Синодальный

Он отвечал мне и сказал: измеряя измеряй время в себе самом, и когда увидишь, что прошла некоторая часть знамений, прежде указанных,

тогда уразумеешь, что это и есть то время, в которое начнет Всевышний посещать век, Им созданный.

Когда обнаружится в веке колебание мест, смятение народов,

тогда уразумеешь, что об этом говорил Всевышний от дней, бывших прежде тебя, от начала.

Как все, сотворенное в веке, имеет начало, равно и конец, и окончание бывает явно:

так и времена Всевышнего имеют начала, открывающиеся чудесами и силами, и окончания, являемые действиями и знамениями.

Всякий, кто спасется и возможет делами своими и верою, которою веруете, избежать от преждесказанных бед,

останется, и увидит спасение Мое на земле Моей и в пределах Моих, которые Я освятил Себе от века.

Тогда пожалеют отступившие ныне от путей Моих, и отвергшие их с презрением пребудут в муках.

Те, которые не познали Меня, получая при жизни благодеяния,

и возгнушались законом Моим, не уразумели его, но презрели, когда еще имели свободу и когда еще отверсто было им место для покаяния,

те познают Меня по смерти в мучении.

Ты не любопытствуй более, как нечестивые будут мучиться, но исследуй, как спасутся праведные, которым принадлежит век и ради которых век, и когда.

Я отвечал и сказал:

я прежде говорил, и теперь говорю, и после буду говорить, что больше тех, которые погибнут, нежели тех, которые спасутся, как волна больше капли.

Он отвечал мне и сказал:

какова нива, таковы и семена; каковы цветы, таковы и краски; каков делатель, таково и дело; каков земледелец, таково и возделывание; ибо то было время века.

Когда Я уготовлял век, прежде нежели он был, для обитания тех, которые живут ныне в нем, никто Мне не противоречил.

А ныне, когда век сей был создан, нравы сотворенных повредились при неоскудевающей жатве, при неисследимом законе.

И рассмотрел Я век, и вот, оказалась опасность от замыслов, которые появились в нем.

Я увидел и пощадил его, и сохранил для Себя одну ягоду из виноградной кисти и одно насаждение из множества.

Пусть погибнет множество, которое напрасно родилось, и сохранится ягода Моя и насаждение Мое, которое Я вырастил с большим трудом.

А ты, когда по прошествии семи дней иных, не постясь однако в них,

выйдешь на цветущее поле, где нет построенного дома, и станешь питаться только от полевых цветов и не вкушать мяса, ни пить вина, а только цветы,

молись ко Всевышнему непрестанно, и Я приду и буду говорить с тобою.

И пошел я, как Он сказал мне, на поле, которое называется Ардаф, и сел там в цветах и вкушал от полевых трав, и была мне пища от них в насыщение.

После семи дней лежал я на траве, и сердце мое опять смущалось, как прежде.

И отверзлись уста мои, и я начал говорить пред Всевышним и сказал:

о, Господи! являя Себя нам, Ты явился отцам нашим в пустыне непроходимой и бесплодной, когда они вышли из Египта,

и сказал: «слушай Меня, Израиль, и внимай словам Моим, семя Иакова.

Вот, Я сею в вас закон Мой, и принесет в вас плод, и вы будете славиться в нем вечно».

Но отцы наши, приняв закон, не исполнили его и постановлений Твоих не сохранили, и хотя плод закона Твоего не погиб и не мог погибнуть, потому что был Твой,

но принявшие закон погибли, не сохранив того, что в нем было посеяно.

Обыкновенно бывает, что если земля приняла семя, или море корабль, или какой-либо сосуд пищу или питье, и если будет повреждено то, в чем посеяно, или то, в чем помещено,

в таком случае погибает вместе и самое посеянное, или помещенное, или принятое, и принятого уже не остается пред нами. Но с нами не так.

Мы, принявшие закон, согрешая, погибли, равно и сердце наше, которое приняло его;

но закон не погиб, и остается в своей силе.

Когда я говорил это в сердце моем, я воззрел глазами моими, и увидел на правой стороне женщину; и вот, она плакала и рыдала с великим воплем, и сильно болела душею; одежда ее была разодрана, а на голове ее пепел.

Тогда оставил я размышления, которыми был занят, и, обратившись к ней, сказал ей:

о чем плачешь ты, и о чем так скорбишь душею?

Она сказала: оставь меня, господин мой, да плачу о себе и усугублю скорбь, ибо я весьма огорчена душею и весьма унижена.

Я спросил ее: что потерпела ты? скажи мне. И она отвечала мне:

я была неплодна, раба твоя, и не рождала, имея мужа, тридцать лет.

Каждый час, каждый день в эти тридцать лет я молила Всевышнего непрестанно,

и услышал меня Бог, рабу твою, после тридцати лет, увидел смирение мое, внял скорби моей и дал мне сына, и я сильно обрадовалась ему, и муж мой, и все сограждане мои, и мы много прославляли Всевышнего.

Я вскормила его с великим трудом,

и когда он возрос и пошел взять себе жену, я устроила день пиршества.

Грузинский

მიპასუხა და თქვა: შენ თავად გაზომე დრო და, როცა დაინახავ, რომ ჩავლილია წინასწარმოსწავებულ ნიშანთა ნაწილი,

მაშინ მიხვდები, რომ ეს სწორედ ის ჟამია, როცა მოიკითხავს უზენაესი წუთისოფელს, რომელიც მისგან არის შექმნილი.

როცა გამოჩნდება წუთისოფელში ადგილთა ძვრა და ხალხთა აღრევა,

მაშინ მიხვდები, თუ რატომ ლაპარაკობდა მათზე უზენაესი დღეთა დასაბამიდან, რაც შენამდე იყო.

როგორც ყველაფერს, რაც წუთისოფელშია შექმნილი, დასაბამი აქვს, ასევე დასასრულიც აქვს და დასასრული გამოცხადებულია.

ამგვარად, უზენაესის დრო-ჟამის დასაწყისნი გაცხადებულია სასწაულებითა და სიქველეებით, ხოლო დასასრულნი ქმედებითა და ნიშნებით.

ყველა, ვინც გადარჩება, ვინც შესძლებს თავდახსნას თავისი საქმეებითა და სარწმუნოებით, რომლის ერთგულიც იყო,

თავს დააღწევს წინასწარმოსწავებულ საფრთხეს და იხილავს ხსნას ჩემგნით; ჩემს ქვეყანაში და ჩემს მიწა-წყალზე, რომელიც ნაკურთხი მაქვს უკუნითიდან,

მაშინ შესაბრალისი იქნებიან ისინი, ვინც ახლა არად მიიჩნევენ ჩემს გზებს და სატანჯველში ჩაცვივდებიან, ვინც სიძულვილით გვერდი აუარეს.

თუმცა არ მცნობდნენ, მაგრამ სიცოცხლეში მაინც იღებდნენ წყალობას ჩემგან;

სძულდათ ჩემი რჯული, როცა ჯერ კიდევ ჰქონდათ თავისუფლება.

როცა ჯერ კიდევ ღია იყო მათთვის მონანიების ადგილი, მაინც არ შეიცნეს, არამედ უარყვეს ჩემი რჯული, მაშინ სიკვდილის შემდეგ სატანჯველში მოუხდებათ შემეცნება.

შენ კი მეტად ნუღარ გამოიკითხავ, თუ როგორ იტანჯებიან უკეთურნი, არამედ იკითხე, თუ როგორ და როდის გადარჩებიან მართალნი, რომლებისაც არის წუთისთუელი და რომელთა გულისთვისაც არსებობს წუთისოფელი.

ვუპასუხე და ვთქვი;

ადრე მითქვამს, ახლაც ვამბობ, და კვლავ ვიტყვი: დასაღუპად განწირულნი გადარჩენილებზე ბევრნი არიან,

როგორც ტალღაა მეტი წვეთზე. მიპასუხა და თქვა:

როგორიც ყანაა, თესლიც ისეთია; როგორიც ყვავილებია, ფერებიც ისეთივეა; როგორიც შემოქმედებაა, შექმნილიც ისეთივეა; როგორიც მიწისმუშაკია, ნახნავ-ნათესიც ისეთივეა. რადგან წუთისოფლის იყო ჟამი.

როცა მე წუთისოფლის გაჩენამდე, სადაც უნდა ეცხოვრათ, ვქმნიდი მათ, ვინც ახლა არიან, არავინ იყო ჩემი წინაღმდგომელი.

მაშინაც და ახლაც იქმნება ყოველი ამ გამზადებულ სამყაროში, სადაც სამკალის ნაკლებობა არ არის და სადაც დაცემულია ზნე რჯულის შესაცნობად.

გამოვიკვლიე წუთისოფელი და, აჰა, საფრთხე დავინახე, რომელიც წუთისოფელში შემოსულმა ფიქრებმა შექმნეს.

დავინახე და ძლიერ შემებრალა იგი, და შემოვინახე ჩემთვის ყურძნის ერთი მარცვალი და ერთი ნერგი მრავალი ტომიდან.

ასე დაიღუპნენ მრავალნი, უაზროდ შობილნი, და დარჩეს ჩემი ყურძენი და ჩემი ნერგი, რადგან დიდი შრომით სრულვყავი.

ხოლო შენ თუ დაჰყოფ კიდევ შვიდ დღეს, ოღონდ არ იმარხულებ,

გახვალ ყვავილოვან ველზე, სადაც სახლი არ დგას, და მხოლოდ ველის ყვავილებით ისაზრდოებ, პირს არ დააკარებ ხორცს და არ დალევ ღვინოს, მხოლოდ ყვავილებს შეჭამ,

განუწყვეტლივ ილოცებ უზენაესისადმი, მაშინ მეც მოგევლინები და დაგიწყებ ლაპარაკს.

გავედი, როგორც მითხრა, ველზე, რომელსაც ეწოდება არდათი, და ჩავჯექი იქ ყვავილებში. მინდვრის ბალახებით ვიკვებებოდი და საკმარისი იყო ჩემთვის ეს საჭმელი.

შვიდი დღის შემდეგ იყო, რომ თივაზე მწოლარეს წინანდებურად გულშეშფოთებულს,

გამეხსნა პირი, დავიწყე ლაპარაკი უზენაესის წინაშე და ვთქვი:

უფალო, ცხადად გამოგვეცხადე ჩვენ-ჩვენს მამა-პაპას უკაცრიელ, უნაყოფო უდაბნოში, როცა ეგვიპტიდან გამოდიოდნენ, და უთხარი:

მისმინე მე, ისრაელ და იაკობის მოდგმავ, ყურად იღე ჩემი სიტყვები.

აჰა, მე ვთესავ თქვენში ჩემს რჯულს, დაე, გამოიღოს თქვენში ნაყოფი და განდიდებულ იყოთ მასში საუკუნოდ.

კი მიიღო ჩვენმა მამა-პაპამ რჯული, მაგრამ არ შეინახა და ჩემი რჯულდებანი არ დაიცვა; მაინც არ დაღუპულა რჯულის ნაყოფი და ვერც დაიღუპებოდა, რადგან შენი იყო.

დაიღუპნენ რჯულის მიმღებნი და ვერშემნახველნი იმისა, რაც მათში იყო დათესილი.

აჰა, წესია, რომ როცა მიიღებს მიწა თესლს, ანდა ზღვა - ხომალდს, ანდა რაიმე ჭურჭელი - საჭმელს ან სასმელს, და განადგურდება ის, რაშიც დათესილია ან რაშიც ჩაშვებულია რაიმე,

ასევე განადგურდება ყოველი დათესილი ან ჩაშვებული, ან მოთავსებული; არაფერი შეგვრჩება მისგან; მაგრამ ჩვენთვის ასე არ ხდება.

ჩვენ, რჯულის მიმღებნი, მაგრამ ცოდვილნი დავიღუპებით, და დაიღუპება ჩვენი გულიც, რომელმაც რჯული მოითავსა.

მაგრამ რჯული არ იღუპება, არამედ რჩება თავის ძალაში.

როცა ამას ვამბობდი გულში, თვალი ავახილე და დავინახე ქალი მარჯვენა მხარეს, ტიროდა იგი და ხმამაღლა მოთქვამდა, ძლიერ სწუხდა სულით, ტანისამოსი შემოგლეჯილი ჰქონდა და ნაცარი ეყარა თავზე.

მოვეშვი ჩემს საფიქრალს და დავუწყე მას ლაპარაკი, და ვუთხარი:

რატომ სტირი? რა დარდი გაწუხებს-მეთქი? მითხრა:

დამანებე, ბატონო, რომ ვიტირო და დარდს მივცე თავი, რადგან მეტისმეტად გამწარებული მაქვს სული, დამდაბლებული ვარ მეტისმეტად.

ვუთხარი: რა შეგემთხვა? მითხარი-მეთქი. მითხრა:

უშვილო ვარ, შენი მონა-მორჩილი; ქმარი მყავს, მაგრამ, ოცდაათი წელია, ვერ გავაჩინე შვილი.

ყოველ ჟამს და ყოველ დღეს, მთელი ეს ოცდაათი წელი, დღითა და ღამით უზენაესს ვევედრებოდი,

და აჰა, აღსრულდა: ოცდაათი წლის შემდეგ შეიწყნარა ღმერთმა შენი მონა-მორჩილის ვედრება, იხილა ჩემი დამდაბლება, მოხედა ჩემს ტანჯვას და მაჩუქა ვაჟი; დიდად გავიხარეთ ამით მე და ჩემმა ქმარმა და ჩემმა მეზობლებმაც, და დიდ პატივს მივაგებდით ყოვლადძლიერს.

დიდი გაჭირვებით გავზარდე შვილი.

და როცა გაიზარდა იგი და წავიდა ცოლის მოსაყვანად, მეც დავნიშნე ქორწილის დღე.

Греческий [Greek (Koine)]

Языки

В этом переводе выбранная книга отсутствует