Скрыть
10:1
10:2
10:3
10:4
10:5
10:7
10:8
10:9
10:10
10:11
10:13
10:14
10:16
10:17
10:18
10:19
10:21
10:22
10:24
10:25
10:27
10:29
10:30
10:31
10:32
10:33
10:35
10:42
10:44
10:45
10:48
Церковнославянский (рус)
[Зач. 24.] Му́жъ же нѣ́кiй бѣ́ въ Кесарі́и, и́менемъ Корни́лiй, со́тникъ от­ спи́ры нарица́ющiяся Италі́йскiя,
благоговѣ́инъ и боя́йся Бо́га со всѣ́мъ до́момъ сво­и́мъ, творя́й ми́лостыни мно́ги лю́демъ и моля́йся Бо́гу всегда́:
ви́дѣ въ видѣ́нiи я́вѣ, я́ко въ ча́съ девя́тый дне́, А́нгела Бо́жiя сше́дша къ нему́ и ре́кша ему́: Корни́лiе.
О́нъ же воз­зрѣ́въ на́нь и при­­стра́­шенъ бы́въ рече́: что́ е́сть, Го́споди? Рече́ же ему́: моли́твы твоя́ и ми́лостыни твоя́ взыдо́ша на па́мять предъ Бо́га:
и ны́нѣ посли́ во Иоппі́ю муже́й и при­­зови́ Си́мона, нарица́емаго Петра́:
се́й стра́н­ствуетъ у нѣ́ко­его Си́мона усмаря́, ему́же е́сть до́мъ при­­ мо́ри: то́й рече́тъ тебѣ́ глаго́лы, въ ни́хже спасе́шися ты́ и ве́сь до́мъ тво́й.
И я́коже отъи́де А́нгелъ глаго́ляй Корни́лiю, при­­гласи́въ два́ от­ рабо́въ сво­и́хъ и во́ина благо­чести́ва от­ служа́щихъ ему́
и сказа́въ и́мъ вся́, посла́ и́хъ во Иоппі́ю.
Во­у́трiе же, путьше́­ст­ву­ю­щымъ и́мъ и ко гра́ду при­­ближа́ющымся, взы́де Пе́тръ на го́рницу помоли́тися, о часѣ́ шестѣ́мъ.
Бы́сть же прiа́лченъ и хотя́ше вкуси́ти: гото́вящымъ же о́нѣмъ, нападе́ на́нь у́жасъ,
и ви́дѣ не́бо от­ве́рсто и сходя́щъ на́нь сосу́дъ нѣ́кiй, я́ко плащани́цу ве́лiю, по четы́ремъ кра́емъ при­­вя́занъ и ни́зу спуща́емь на зе́млю,
въ не́мже бя́ху вся́ четвероно́гая земли́ и звѣ́рiе и га́ди и пти́цы небе́сныя.
И бы́сть гла́съ къ нему́: воста́въ, Пе́тре, заколи́ и я́ждь.
Пе́тръ же рече́: ника́коже, Го́споди, я́ко николи́же ядо́хъ вся́ко скве́рно или́ нечи́сто.
И [се́] гла́съ па́ки къ нему́ втори́цею: я́же Бо́гъ очи́стилъ е́сть, ты́ не скверни́.
Сі́е же бы́сть три́щи: и па́ки взя́ся сосу́дъ на не́бо.
Я́коже въ себѣ́ недо­умѣва́­шеся Пе́тръ, что́ бы бы́ло видѣ́нiе, е́же ви́дѣ, и се́, му́жiе по́слан­нiи от­ Корни́лiа, вопро́шше и увѣ́дѣв­ше до́мъ Си́моновъ, ста́ша предъ враты́
и воз­гла́шше вопроша́ху, а́ще Си́монъ, нарица́емый Пе́тръ, здѣ́ стра́н­ствуетъ.
Петру́ же размышля́ющу о видѣ́нiи, рече́ ему́ Ду́хъ: се́, му́жiе трiе́ и́щутъ тебе́:
но воста́въ сни́ди и иди́ съ ни́ми, ничто́же разсужда́я: зане́ А́зъ посла́хъ и́хъ.
[Зач. 25.] Соше́дъ же Пе́тръ къ муже́мъ по́слан­нымъ къ нему́ от­ Корни́лiа, рече́: се́, а́зъ е́смь, его́же и́щете: ка́я е́сть вина́, ея́же ра́ди прiидо́сте?
Они́ же реко́ша: Корни́лiй со́тникъ, му́жъ пра́веденъ и боя́йся Бо́га, свидѣ́тел­ст­вованъ от­ всего́ язы́ка Иуде́йска, увѣще́нъ е́сть от­ А́нгела свя́та при­­зва́ти тя́ въ до́мъ сво́й и слы́шати глаго́лы от­ тебе́.
Призва́въ же и́хъ учреди́: нау́трiе же Пе́тръ воста́въ и́де съ ни́ми, и нѣ́цыи от­ бра́тiй, и́же от­ Иоппі́и, идо́ша съ ни́мъ:
и нау́трiе внидо́ша въ Кесарі́ю. Корни́лiй же бѣ́ ча́я и́хъ, созва́въ сро́дники своя́ и любе́зныя дру́ги.
Я́коже бы́сть вни́ти Петру́, срѣ́те его́ Корни́лiй, и па́дъ на ногу́ его́ поклони́ся.
Пе́тръ же воз­дви́же его́, глаго́ля: воста́ни: и а́зъ са́мъ человѣ́къ е́смь.
И съ ни́мъ бесѣ́дуя, вни́де и обрѣ́те собра́в­шыяся мно́ги:
рече́ же къ ни́мъ: вы́ вѣ́сте, я́ко не лѣ́по е́сть му́жу Иуде́анину при­­лѣпля́тися или́ при­­ходи́ти ко иноплеме́н­нику: и мнѣ́ Бо́гъ показа́ ни еди́наго скве́рна или́ нечи́ста глаго́лати человѣ́ка:
тѣ́мже и безъ сумнѣ́нiя прiидо́хъ при­­зва́нъ: вопроша́ю вы́ у́бо, ко­ея́ ра́ди вины́ посла́сте по мене́?
И Корни́лiй рече́: от­ четве́ртаго дне́ да́же до сего́ часа́ бѣ́хъ постя́ся и въ девя́тый ча́съ моля́ся въ дому́ мо­е́мъ: и се́, му́жъ ста́ предо мно́ю во оде́жди свѣ́тлѣ
и рече́: Корни́лiе, услы́шана бы́сть моли́тва твоя́, и ми́лостыни твоя́ помяну́шася предъ Бо́гомъ:
посли́ у́бо во Иоппі́ю и при­­зови́ Си́мона, и́же нарица́ет­ся Пе́тръ: се́й стра́н­ствуетъ въ дому́ Си́мона усмаря́ бли́зъ мо́ря: и́же при­­ше́дъ воз­глаго́летъ тебѣ́.
А́бiе у́бо посла́хъ къ тебѣ́, ты́ же до́брѣ сотвори́лъ еси́ при­­ше́дъ: ны́нѣ у́бо вси́ мы́ предъ Бо́гомъ предсто­и́мъ слы́шати вся́ повелѣ́н­ная тебѣ́ от­ Бо́га.
[Зач. 26.] Отве́рзъ же Пе́тръ уста́, рече́: по­и́стин­нѣ разумѣва́ю, я́ко не на лица́ зри́тъ Бо́гъ,
но во вся́цѣмъ язы́цѣ боя́йся Его́ и дѣ́лаяй пра́вду прiя́тенъ Ему́ е́сть:
сло́во, е́же посла́ сыно́мъ Изра́илевымъ, благовѣ­ст­ву́я ми́ръ Иису́съ Христо́мъ: Се́й е́сть всѣ́мъ Госпо́дь:
вы́ вѣ́сте глаго́лъ бы́в­шiй по все́й Иуде́и, наче́ншiйся от­ Галиле́и, по креще́нiи, е́же проповѣ́да Иоа́н­нъ:
Иису́са, И́же от­ Назаре́та, я́ко пома́за Его́ Бо́гъ Ду́хомъ Святы́мъ и си́лою, И́же про́йде благода́тел­ст­вуя и исцѣля́я вся́ наси́лован­ныя от­ дiа́вола, я́ко Бо́гъ бя́ше съ Ни́мъ:
и мы́ есмы́ свидѣ́теле всѣ́хъ, я́же сотвори́ во странѣ́ Иуде́йстѣй и во Иерусали́мѣ: Его́же и уби́ша, повѣ́шше на дре́вѣ.
Сего́ Бо́гъ воскреси́ въ тре́тiй де́нь и даде́ Ему́ явле́ну бы́ти,
не всѣ́мъ лю́демъ, но на́мъ свидѣ́телемъ преднарече́н­нымъ от­ Бо́га, и́же съ Ни́мъ ядо́хомъ и пи́хомъ, по воскресе́нiи Его́ от­ ме́ртвыхъ:
и повелѣ́ на́мъ проповѣ́дати лю́демъ и засвидѣ́тел­ст­вовати, я́ко То́й е́сть нарѣче́н­ный от­ Бо́га Судiя́ живы́мъ и ме́ртвымъ:
о Се́мъ вси́ проро́цы свидѣ́тел­ст­вуютъ, оставле́нiе грѣхо́въ прiя́ти и́менемъ Его́ вся́кому вѣ́ру­ю­щему въ О́нь.
[Зач. 27.] Еще́ же глаго́лющу Петру́ глаго́лы сiя́, нападе́ Ду́хъ Святы́й на вся́ слы́шащыя сло́во.
И ужасо́шася и́же от­ обрѣ́занiя вѣ́рнiи, ели́цы прiидо́ша съ Петро́мъ, я́ко и на язы́ки да́ръ Свята́го Ду́ха излiя́ся:
слы́шаху бо и́хъ глаго́лющихъ язы́ки и велича́ющихъ Бо́га. Тогда́ от­вѣща́ Пе́тръ:
еда́ во́ду воз­брани́ти мо́жетъ кто́, е́же не крести́тися си́мъ, и́же Ду́хъ Святы́й прiя́ша, я́коже и мы́?
Повелѣ́ же и́мъ крести́тися во и́мя Иису́съ Христо́во. Тогда́ моли́ша его́ пребы́ти у ни́хъ дни́ нѣ́кiя.
Греческий [Greek (Koine)]
ἀνὴρ δέ τις ἐν Καισαρείᾳ ὀνόματι Κορνήλιος ἑκατον­τάρχης ἐκ σπείρης τῆς καλουμένης Ἰταλικῆς
εὐσεβὴς καὶ φοβού­με­νος τὸν θεὸν σὺν παν­τὶ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ ποιῶν ἐλεημοσύνας πολλὰς τῷ λαῷ καὶ δεό­με­νος τοῦ θεοῦ δια­̀ παν­τός
εἶδεν ἐν ὁράματι φανερῶς ὡσεὶ περὶ ὥραν ἐνάτην τῆς ἡμέρας ἄγγελον τοῦ θεοῦ εἰσελθόν­τα προ­̀ς αὐτὸν καὶ εἰπόν­τα αὐτῷ Κορνήλιε
ὁ δὲ ἀτενίσας αὐτῷ καὶ ἔμφοβος γενό­με­νος εἶπεν τί ἐστιν κύριε εἶπεν δὲ αὐτῷ αἱ προ­σευχαί σου καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἀνέβησαν εἰς μνημόσυν­ον ἔμπρο­σθεν τοῦ θεοῦ
καὶ νῦν πέμψον ἄνδρας εἰς Ἰόππην καὶ μετάπεμψαι Σίμωνά τινα ὃς ἐπι­καλεῖται Пέτρος
οὗτος ξενίζεται παρα­́ τινι Σίμωνι βυρσεῖ ᾧ ἐστιν οἰκία παρα­̀ θάλασ­σαν
ὡς δὲ ἀπῆλθεν ὁ ἄγγελος ὁ λαλῶν αὐτῷ φωνήσας δύο τῶν οἰκετῶν καὶ στρατιώτην εὐσεβῆ τῶν προ­σκαρτερούν­των αὐτῷ
καὶ ἐξηγησά­με­νος ἅπαν­τα αὐτοῖς ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὴν Ἰόππην
τῇ δὲ ἐπαύριον ὁδοιπορούν­των ἐκείνων καὶ τῇ πόλει ἐγγιζόν­των ἀνέβη Пέτρος ἐπι­̀ τὸ δῶμα προ­σεύξασθαι περὶ ὥραν ἕκτην
ἐγένετο δὲ προ­́σπεινος καὶ ἤθελεν γεύ­σασθαι παρα­σκευαζόν­των δὲ αὐτῶν ἐγένετο ἐπ᾿ αὐτὸν ἔκστασις
καὶ θεωρεῖ τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγμένον καὶ κατα­βαῖνον σκεῦός τι ὡς ὀθόνην μεγά­λην τέσ­σαρσιν ἀρχαῖς καθιέμενον ἐπι­̀ τῆς γῆς
ἐν ᾧ ὑπῆρχεν πάν­τα τὰ τετράποδα καὶ ἑρπετὰ τῆς γῆς καὶ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ
καὶ ἐγένετο φωνὴ προ­̀ς αὐτόν ἀναστάς Пέτρε θῦσον καὶ φάγε
ὁ δὲ Пέτρος εἶπεν μηδαμῶς κύριε ὅτι οὐδέποτε ἔφαγον πᾶν κοινὸν καὶ ἀκάθαρτον
καὶ φωνὴ πάλιν ἐκ δευτέρου προ­̀ς αὐτόν ἃ ὁ θεὸς ἐκαθάρισεν σὺ μὴ κοίνου
τοῦτο δὲ ἐγένετο ἐπι­̀ τρίς καὶ εὐθὺς ἀνελήμφθη τὸ σκεῦος εἰς τὸν οὐρανόν
ὡς δὲ ἐν ἑαυτῷ διηπόρει ὁ Пέτρος τί ἂν εἴη τὸ ὅραμα ὃ εἶδεν ἰδοὺ οἱ ἄνδρες οἱ ἀπεσταλ­μέ­νοι ὑπὸ τοῦ Κορνηλίου διερωτήσαν­τες τὴν οἰκίαν τοῦ Σίμωνος ἐπέστησαν ἐπι­̀ τὸν πυλῶνα
καὶ φωνήσαν­τες ἐπυνθάνον­το εἰ Σίμων ὁ ἐπι­καλού­με­νος Пέτρος ἐνθάδε ξενίζεται
τοῦ δὲ Пέτρου διενθυμου­μέ­νου περὶ τοῦ ὁράμα­τος εἶπεν αὐτῷ τὸ πνεῦμα ἰδοὺ ἄνδρες τρεῖς ζητοῦν­τές σε
ἀλλὰ ἀναστὰς κατα­́βηθι καὶ πορεύ­ου σὺν αὐτοῖς μηδὲν δια­κρινό­με­νος ὅτι ἐγὼ ἀπέσταλκα αὐτούς
κατα­βὰς δὲ Пέτρος προ­̀ς τοὺς ἄνδρας εἶπεν ἰδοὺ ἐγώ εἰμι ὃν ζητεῖτε τίς ἡ αἰτία δι᾿ ἣν πάρεστε
οἱ δὲ εἶπαν Κορνήλιος ἑκατον­τάρχης ἀνὴρ δίκαιος καὶ φοβού­με­νος τὸν θεὸν μαρτυρούμενός τε ὑπὸ ὅλου τοῦ ἔθνους τῶν Ἰουδαίων ἐχρηματίσθη ὑπὸ ἀγγέλου ἁγίου μεταπέμψασθαί σε εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ καὶ ἀκοῦσαι ῥήματα παρα­̀ σοῦ
εἰσκαλεσά­με­νος οὖν αὐτοὺς ἐξένισεν τῇ δὲ ἐπαύριον ἀναστὰς ἐξῆλθεν σὺν αὐτοῖς καί τινες τῶν ἀδελφῶν τῶν ἀπο­̀ Ἰόππης συν­ῆλθον αὐτῷ
τῇ δὲ ἐπαύριον εἰσῆλθεν εἰς τὴν Καισάρειαν ὁ δὲ Κορνήλιος ἦν προ­σδοκῶν αὐτούς συγκαλεσά­με­νος τοὺς συγγενεῖς αὐτοῦ καὶ τοὺς ἀναγκαίους φίλους
ὡς δὲ ἐγένετο τοῦ εἰσελθεῖν τὸν Пέτρον συν­αν­τήσας αὐτῷ ὁ Κορνήλιος πεσὼν ἐπι­̀ τοὺς πόδας προ­σεκύνησεν
ὁ δὲ Пέτρος ἤγειρεν αὐτὸν λέγων ἀνάστηθι καὶ ἐγὼ αὐτὸς ἄνθρωπός εἰμι
καὶ συν­ομιλῶν αὐτῷ εἰσῆλθεν καὶ εὑρίσκει συν­εληλυθότας πολλούς
ἔφη τε προ­̀ς αὐτούς ὑμεῖς ἐπι­́στασθε ὡς ἀθέμιτόν ἐστιν ἀνδρὶ Ἰουδαίῳ κολλᾶσθαι ἢ προ­σέρχεσθαι ἀλλοφύλῳ κἀμοὶ ὁ θεὸς ἔδειξεν μηδένα κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον λέγειν ἄνθρωπον
διὸ καὶ ἀναν­τιρρήτως ἦλθον μεταπεμφθείς πυνθάνομαι οὖν τίνι λόγῳ μετεπέμψασθέ με
καὶ ὁ Κορνήλιος ἔφη ἀπο­̀ τετάρτης ἡμέρας μέχρι ταύτης τῆς ὥρας ἤμην τὴν ἐνάτην προ­σευχό­με­νος ἐν τῷ οἴκῳ μου καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ἔστη ἐνώπιόν μου ἐν ἐσθῆτι λαμπρᾷ
καὶ φησίν Κορνήλιε εἰσηκούσθη σου ἡ προ­σευχὴ καὶ αἱ ἐλεημοσύναι σου ἐμνήσθησαν ἐνώπιον τοῦ θεοῦ
πέμψον οὖν εἰς Ἰόππην καὶ μετακάλεσαι Σίμωνα ὃς ἐπι­καλεῖται Пέτρος οὗτος ξενίζεται ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος βυρσέως παρα­̀ θάλασ­σαν
ἐξαυτῆς οὖν ἔπεμψα προ­̀ς σέ σύ τε καλῶς ἐποίησας παρα­γενό­με­νος νῦν οὖν πάν­τες ἡμεῖς ἐνώπιον τοῦ θεοῦ πάρεσμεν ἀκοῦσαι πάν­τα τὰ προ­στεταγμένα σοι ὑπὸ τοῦ κυρίου
ἀνοίξας δὲ Пέτρος τὸ στόμα εἶπεν ἐπ᾿ ἀληθείας κατα­λαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστιν προ­σωπολήμπτης ὁ θεός
ἀλλ᾿ ἐν παν­τὶ ἔθνει ὁ φοβού­με­νος αὐτὸν καὶ ἐργαζό­με­νος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστιν
τὸν λόγον ὃν ἀπέστειλεν τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ εὐαγγελιζό­με­νος εἰρήνην δια­̀ Ἰησοῦ Χριστοῦ οὗτός ἐστιν πάν­των κύριος
ὑμεῖς οἴδατε τὸ γενόμενον ῥῆμα καθ᾿ ὅλης τῆς Ἰουδαίας ἀρξά­με­νος ἀπο­̀ τῆς Γαλιλαίας μετὰ τὸ βάπτισμα ὃ ἐκήρυξεν Ἰωάννης
Ἰησοῦν τὸν ἀπο­̀ Ναζαρέθ ὡς ἔχρισεν αὐτὸν ὁ θεὸς πνεύ­ματι ἁγίῳ καὶ δυνάμει ὃς διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώ­με­νος πάν­τας τοὺς κατα­δυναστευο­μέ­νου ὑπὸ τοῦ δια­βόλου ὅτι ὁ θεὸς ἦν μετ᾿ αὐτοῦ
καὶ ἡμεῖς μάρτυρες πάν­των ὧν ἐποίησεν ἔν τε τῇ χώρᾳ τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐν Ἰερουσαλήμ ὃν καὶ ἀνεῖλαν κρεμάσαν­τες ἐπι­̀ ξύλου
τοῦτον ὁ θεὸς ἤγειρεν ἐν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καὶ ἔδωκεν αὐτὸν ἐμφανῆ γενέσθαι
οὐ παν­τὶ τῷ λαῷ ἀλλὰ μάρτυσιν τοῖς προ­κεχειροτονημένο ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἡμῖν οἵτινες συν­εφάγομεν καὶ συν­επίομεν αὐτῷ μετὰ τὸ ἀναστῆναι αὐτὸν ἐκ νεκρῶν
καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν κηρύξαι τῷ λαῷ καὶ δια­μαρτύρασθαι ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ θεοῦ κριτὴς ζών­των καὶ νεκρῶν
τούτῳ πάν­τες οἱ προ­φῆται μαρτυροῦσιν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν λαβεῖν δια­̀ τοῦ ὀνόμα­τος αὐτοῦ πάν­τα τὸν πιστεύ­ον­τα εἰς αὐτόν
ἔτι λαλοῦν­τος τοῦ Пέτρου τὰ ῥήματα ταῦτα ἐπέπεσεν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐπι­̀ πάν­τας τοὺς ἀκούον­τας τὸν λόγον
καὶ ἐξέστησαν οἱ ἐκ περιτομῆς πιστοὶ ὅσοι συν­ῆλθαν τῷ Пέτρῳ ὅτι καὶ ἐπι­̀ τὰ ἔθνη ἡ δωρεὰ τοῦ ἁγίου πνεύ­μα­τος ἐκκέχυται
ἤκουον γὰρ αὐτῶν λαλούν­των γλώσ­σαις καὶ μεγαλυνόν­των τὸν θεόν τότε ἀπεκρίθη Пέτρος
μήτι τὸ ὕδωρ δύναται κωλῦσαί τις τοῦ μὴ βαπτισθῆναι τούτους οἵτινες τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔλαβον ὡς καὶ ἡμεῖς
προ­σέταξεν δὲ αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ βαπτισθῆναι τότε ἠρώτησαν αὐτὸν ἐπι­μεῖναι ἡμέρας τινάς
Кесария шаҳрида Корнилий исмли бир одам бор эди. У “Итальян” деган полкда юзбоши,
бутун хонадони билан Худодан қўрқадиган диндор бир одам эди. Халққа кўпдан-кўп садақа бериб, доимо Худога ибодат қиларди.
Бир куни тушдан сўнгги соат учлар чамасида Худонинг бир фариштаси унинг олдига келганини у ваҳийда очиқ кўрди. Фаришта унга деди:- Корнилий!
- Лаббай, Ҳазрат? – деди Корнилий унга ваҳима билан тикилиб.Фаришта деди:- Қилган ибодату садақаларинг Худо ҳузурида ижобат бўлди.
Энди Яффага одамлар юбориб, Бутрус лақабли Симун деган кишини олдингга чақиртир.
У уйи денгиз бўйида бўлган Симун исмли кўнчиникида меҳмон бўлиб турибди. [Унинг сенга айтадиган сўзларидан ўзинг билан бутун хонадонинг нажот топасизлар.]
Унга гапирган фаришта кетгандан сўнг, Корнилий хизматкорларидан иккисини ва унинг хусусий вазифадори бўлган диндор бир аскарни чақирди.
Уларга ҳамма нарсани тушунтириб, Яффага жўнатди.
Эртаси куни туш чамасида, бу одамлар йўл юриб шаҳарга яқинлашарканлар, Бутрус ибодат қилиш учун томга чиқди.
У оч қолганини ҳис этиб, овқат егиси келди. Овқатни тайёрлар эканлар, у руҳланиб ўзини йўқотди.
Осмон очилиб, катта рўмолга ўхшаш бир идиш тўрт бурчагидан осилган ҳолда пастга тушиб келаётганини кўрди.
Рўмолнинг ичида ерга хос ҳар хил тўрт оёқли ва судралувчи ҳайвонлар ҳамда кўкда учувчи қушлар бор эди.
Бир овоз унга хитоб қилиб:- Бутрус, тур ва сўйиб егин! – деди.
Бутрус:- Асло, ё Раббим! Мен мутлақо ифлос ёки ҳаром нарса еган эмасман, – деди.
Яна овоз иккинчи марта унга эшитилиб:- Худо ҳалол деганини сен ҳаром дема! – деб айтди.
Бу манзара уч марта такрорланди. Сўнг идиш яна осмонга кўтарилди.
Бутрус гангиб қолган эди. Мен кўрган ваҳийнинг нима маъноси бор экан, деб ўйлаб турганда, Корнилий томонидан юборилган одамлар Симуннинг уйини суриштириб дарвоза бўсағасида тўхтаб қолишди.
Улар овозларини баландлатиб:- Бутрус лақабли Симун шу ердами? – деб сўрашди.
Бутрус эса ҳануз ваҳийни ўйлаб, мулоҳазага чўмиб ўтирарди. Муқаддас Руҳ унга: “Мана, уч киши сени излаяпти.
Ўрнингдан тургин-да, пастга туш ва ҳеч шубҳа қилмасдан улар билан бирга боргил, чунки уларни Мен юбордим”, – деди.
Бутрус пастга тушиб, Корнилий томонидан юборилган одамларга:- Сизлар излаётган одам мен бўламан. Нима юмуш билан бу ерга келдингизлар? – деди.
Улар Бутрусга:- Корнилий исмли, бутун яҳудий халқи орасида яхши ном чиқарган, солиҳ, Худодан қўрқадиган бир юзбоши бор. Муқаддас фаришта унга, сени ўз уйига чақиртириб, айтганларингга қулоқ беришини буюрибди, – дейишди.
Шунда Бутрус уларни ичкарига чорлаб, меҳмон қилди.Эртаси куни Бутрус жойидан қўзғалиб, келганлар билан йўлга чиқди. Яффадаги имонлилардан баъзи одамлар ҳам унга ҳамроҳ бўлди.
Иккинчи куни Кесарияга келишди. Корнилий эса ўз қариндошлари ва яқин дўстларини бир жойга тўплаб, уларни кутиб турарди.
Бутрус ичкарига кирганда, Корнилий уни қаршилаб, оёқларига йиқилиб сажда қилди.
Бироқ Бутрус:- Тур, мен ҳам бир инсонман, – деди-ю уни оёққа турғизди.
Бутрус Корнилий билан суҳбатлашиб уйга кираркан, тўпланиб турган катта жамоани кўрди.
Уларга айтди:- Бошқа қабила кишиси билан алоқа қилиш, иноқлашиш яҳудий бир одам учун жоиз эмаслигини биласизлар. Лекин Худо ҳеч бир одамни ифлос ёки ҳаром деб ҳисобламаслик лозимлигини менга кўрсатди.
Шунинг учун мен чақирилганимда, сўз қайтармай келдим. Энди айтинглар-чи, нима учун мени чақирдингизлар?
Корнилий сўз бошлади:- Бундан тўрт кун аввал, салкам айни шу маҳалда мен уйимда рўза тутардим. Соат учда ибодат қилаётганимда, бирданига порлоқ кийимли бир одам рўпарамда пайдо бўлди.
“Корнилий! – деди у. – Худо ибодатингни эшитди ва садақаларингни мақбул топди.
Энди Яффага одам юбор, денгиз бўйидаги кўнчи Симуннинг уйида меҳмон бўлиб турган Бутрус лақабли Симунни чақиртир. Унинг сенга айтадиган сўзлари бор”, – деди.
Мен ҳам ўша заҳоти сенинг олдингга одамларни юбордим ва хайрият, келганинг яхши бўлди-да. Энди Худо сенга буюрган сўзларининг ҳаммасини тинглаш учун биз барчамиз бу ерда Худонинг ҳузурида ҳозирмиз.
-
Бутрус сўз бошлади:“Ҳақиқатан, Худонинг юз-хотир қилмаслигини, балки Ундан қўрққан ва тўғрилик ила иш тутган ҳаммани миллатига қарамай қабул қилишини мен энди чинакамига тушундим.
Худо Ўз каломини Исроил ўғилларига юбориб, Исо Масиҳ номидан тинчлик муждасини эълон қилди. Исо Масиҳ эса ҳамманинг Раббидир.
Яҳё пайғамбар ваъз қилиб, халқни сувда тавба қилдириб юргандан кейин, Жалиладан бошлаб бутун Яҳудия юрти бўйлаб содир бўлган воқеаларни сизлар биласизлар.
Носира шаҳридан чиққан Исони Худо юборди. Худонинг Ўзи Исо билан бирга бўлгани учун, У Муқаддас Руҳ ва қудратга тўлган ҳолда эзгулик қилар, иблиснинг золим ҳукми остида қийналиб юрганларнинг ҳаммасини соғайтирар эди.
Мана биз яҳудийларнинг мамлакатида ва Қуддус шаҳрида Исонинг қилган барча ишларига гувоҳмиз. Унинг Ўзини эса ёғочга осиб ўлдирдилар.
Аммо Худо учинчи куни Уни тирилтириб, кўзларга намоён қилди.
Исо тирилгандан кейин бутун халққа эмас, балки Худо олдиндан танлаган, У билан еб-ичган шоҳидларга – бизларгагина зоҳир бўлди.
Худо Исони тиригу ўликларни ҳукм қилувчи этиб тайинлаган. Бу ҳақда гувоҳлик бериб, халққа ваъз айтишимизни Худонинг Ўзи буюрган.
Исога инонган ҳар бир кишининг гуноҳлари Унинг номи билан кечирилади, деб қадимий пайғамбарларнинг ҳаммаси ҳам шаҳодат берганлар”.
Бутрус ҳали гапириб турганда, каломни эшитаётганларнинг барчаси устига Муқаддас Руҳ тушди.
Бутрус билан бирга келганлар Исога ишонган яҳудийлар эди. Муқаддас Руҳ ғайрияҳудийларга ҳам насиб бўлганини улар кўриб, ҳайратда қолдилар.
Чунки у кишиларнинг янги тилларда сўзлашиб, Худони улуғлаётганларини эшитиб туришарди.Шунда Бутрус сўз олди:
“Худди бизлар каби Муқаддас Руҳни қабул қилган бу одамларнинг сувга чўмиб имон келтиришига ким моне бўла олар экан?” – деди-ю,
уларни Исо Масиҳ номи билан чўмдиришни буюрди. Шундан кейин улар Бутрусдан бир неча кун қолишини илтимос қилишди.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible