Скрыть
15:2
15:3
15:4
15:5
15:6
15:12
15:13
15:14
15:15
15:16
15:18
15:19
15:21
15:22
15:23
15:24
15:25
15:26
15:27
15:28
15:29
15:30
15:31
15:33
15:34
15:35
15:36
15:39
15:40
Церковнославянский (рус)
И нѣ́цыи сше́дше от­ Иуде́и, уча́ху бра́тiю, я́ко а́ще не обрѣ́жетеся по обы́чаю Моисе́ову, не мо́жете спасти́ся.
Бы́в­шей же ра́спри и стяза́нiю не ма́лу Па́влу и Варна́вѣ къ ни́мъ, учини́ша взы́ти Па́влу и Варна́вѣ и нѣ́кимъ други́мъ от­ ни́хъ ко апо́столомъ и ста́рцемъ во Иерусали́мъ о вопроше́нiи се́мъ.
Они́ же у́бо, предпо́слани бы́в­ше от­ це́ркве, прохожда́ху Финикі́ю и Самарі́ю, повѣ́да­ю­ще обраще́нiе язы́ковъ, и творя́ху ра́дость ве́лiю все́й бра́тiи.
Прише́дше же во Иерусали́мъ, прiя́ти бы́ша от­ це́ркве и апо́столъ и ста́рецъ, сказа́ша же, ели́ка сотвори́ Бо́гъ съ ни́ми и я́ко от­ве́рзе язы́комъ две́рь вѣ́ры.
[Зач. 36.] Воста́ша же нѣ́цыи от­ е́реси фарисе́йскiя вѣ́ровав­шiи, глаго́люще, я́ко подоба́етъ обрѣ́зати и́хъ, завѣщава́ти же блюсти́ зако́нъ Моисе́овъ.
Собра́шася же апо́столи и ста́рцы вѣ́дѣти о словеси́ се́мъ.
Мно́гу же взыска́нiю бы́в­шу, воста́въ Пе́тръ рече́ къ ни́мъ: му́жiе бра́тiе, вы́ вѣ́сте, я́ко от­ дні́й пе́рвыхъ Бо́гъ въ на́съ избра́ усты́ мо­и́ми услы́шати язы́комъ сло́во Благовѣ́стiя и вѣ́ровати:
и Се́рдцевѣ́децъ Бо́гъ свидѣ́тел­ст­вова и́мъ, да́въ и́мъ Ду́ха Свята́го, я́коже и на́мъ,
и ничто́же разсуди́ между́ на́ми же и о́нѣми, вѣ́рою очи́щь сердца́ и́хъ:
ны́нѣ у́бо что́ искуша́ете Бо́га, [хотя́ще] воз­ложи́ти и́го на вы́и ученико́мъ, его́же ни отцы́ на́ши, ни мы́ воз­мого́хомъ понести́?
но благода́тiю Го́спода Иису́са Христа́ вѣ́руемъ спасти́ся, я́коже и они́.
Умолча́ же все́ мно́же­с­т­во и послу́шаху Варна́вы и Па́вла повѣ́да­ю­щею, ели́ка сотвори́ Бо́гъ зна́менiя и чудеса́ во язы́цѣхъ и́ма.
По умолча́нiи же ею́, от­вѣща́ Иа́ковъ глаго́ля: му́жiе бра́тiе, послу́шайте мене́:
Симео́нъ повѣ́да, я́ко пре́жде Бо́гъ посѣти́ прiя́ти от­ язы́къ лю́ди о и́мени Сво­е́мъ:
и сему́ согласу́ютъ словеса́ проро́къ, я́коже пи́шетъ:
по си́хъ обращу́ся и сози́жду кро́въ Дави́довъ па́дшiй, и раско́паная его́ сози́жду и испра́влю его́,
я́ко да взы́щутъ про́чiи человѣ́цы Го́спода, и вси́ язы́цы, въ ни́хже нарече́ся и́мя Мое́, глаго́летъ Госпо́дь, творя́й сiя́ вся́.
Разу́мна от­ вѣ́ка су́ть Богови вся́ дѣла́ Его́.
Сего́ ра́ди а́зъ сужду́ не стужа́ти от­ язы́къ обраща́ющымся къ Бо́гу,
но заповѣ́дати и́мъ огреба́тися от­ тре́бъ и́долскихъ и от­ блуда́ и уда́вленины и от­ кро́ве, и ели́ка неуго́дна себѣ́ су́ть, ины́мъ не твори́ти.
Моисе́й бо от­ родо́въ дре́внихъ по всѣ́мъ градо́мъ проповѣ́да­ю­щыя его́ и́мать, въ со́нмищихъ по вся́ суббо́ты что́мый.
Тогда́ изво́лися апо́столомъ и ста́рцемъ со все́ю це́рковiю, избра́в­ше му́жа от­ ни́хъ, посла́ти во Антiохі́ю съ Па́вломъ и Варна́вою, Иу́ду нарица́емаго Варса́ву, и Си́лу, му́жа наро́чита въ бра́тiи,
написа́в­ше рука́ма и́хъ сiя́: апо́столи и ста́рцы и бра́тiя, су́щымъ во Антiохі́и и Сирі́и и Киликі́и бра́тiямъ, и́же от­ язы́къ, [о Го́сподѣ] ра́доватися.
Поне́же слы́шахомъ, я́ко нѣ́цыи от­ на́съ изше́дше воз­мути́ша ва́съ словесы́, развраща́юще ду́шы ва́шя, глаго́люще обрѣ́затися и блюсти́ зако́нъ, и́мже мы́ не завѣща́хомъ:
изво́лися на́мъ собра́в­шымся единоду́шно, избра́н­ныя му́жы посла́ти къ ва́мъ, съ воз­лю́блен­ныма на́шима Варна́вою и Па́вломъ,
человѣ́кома преда́в­шема ду́шы своя́ о и́мени Го́спода на́­шего Иису́са Христа́:
посла́хомъ у́бо Иу́ду и Си́лу, и тѣ́хъ сло́вомъ сказу́ющихъ та́яжде:
изво́лися бо Свято́му Ду́ху и на́мъ, ничто́же мно́жае воз­ложи́ти ва́мъ тяготы́, ра́звѣ ну́ждныхъ си́хъ:
огреба́тися от­ идоложе́ртвен­ныхъ и кро́ве, и уда́вленины и блуда́: и ели́ка не хо́щете ва́мъ бы́ти, други́мъ не твори́те: от­ ни́хже соблюда́юще себе́, до́брѣ сотворите́. Здра́в­ст­вуйте.
Они́ же у́бо по́слани бы́в­ше прiидо́ша во Антiохі́ю, и собра́в­ше наро́дъ, вда́ша посла́нiе.
Проче́тше же, воз­ра́довашася о утѣше́нiи.
Иу́да же и Си́ла, и та́ проро́ка су́ща, сло́вомъ мно́зѣмъ утѣ́шиста бра́тiю и утверди́ста.
Пребы́в­ша же та́мо вре́мя, от­пуще́на бы́ста съ ми́ромъ от­ бра́тiй ко апо́столомъ.
Изво́лися же Си́лѣ пребы́ти та́мо, Иу́да же воз­врати́ся во Иерусали́мъ.
[Зач. 37.] Па́велъ же и Варна́ва живя́ста во Антiохі́и, уча́ща и благовѣ­ст­ву́юща сло́во Госпо́дне, и со инѣ́ми мно́гими.
По нѣ́кихъ же дне́хъ рече́ Па́велъ къ Варна́вѣ: воз­вра́щшеся подоба́етъ посѣти́ти бра́тiю на́шу во всѣ́хъ градѣ́хъ, въ ни́хже проповѣ́дахомъ сло́во Госпо́дне, ка́ко пребыва́ютъ.
Варна́ва же восхотѣ́ поя́ти съ собо́ю Иоа́н­на нарица́емаго Ма́рка:
Па́велъ же глаго́лаше от­сту́пльшаго от­ на́ю от­ Памфилі́и и не ше́дшаго съ на́ма на дѣ́ло, на не́же по́слани бы́хомъ, не поя́ти сего́ съ собо́ю.
Бы́сть у́бо ра́спря, я́ко от­лучи́тися и́ма от­ себе́: Варна́ва у́бо по­е́мь Ма́рка от­плы́ въ Ки́пръ:
Па́велъ же избра́въ Си́лу изы́де пре́данъ благода́ти Бо́жiей от­ бра́тiй,
прохожда́­ше же Сирі́ю и Киликі́ю, утвержда́я це́ркви.
Латинский (Nova Vulgata)
Et quidam descendentes de Iudaea docebant fratres: «Nisi circumcidamini secundum morem Moysis, non potestis salvi fieri».
Facta autem seditione et conquisitione non minima Paulo et Barnabae adversum illos, statuerunt, ut ascenderent Paulus et Barnabas et quidam alii ex illis ad apostolos et presbyteros in Ierusalem super hac quaestione.
Illi igitur deducti ab ecclesia pertransiebant Phoenicen et Samariam narrantes conversionem gentium et faciebant gaudium magnum omnibus fratribus.
Cum autem venissent Hierosolymam, suscepti sunt ab ecclesia et apostolis et presbyteris et annuntiaverunt quanta Deus fecisset cum illis.
Surrexerunt autem quidam de haeresi pharisaeorum, qui crediderant, dicentes: «Oportet circumcidere eos, praecipere quoque servare legem Moysis!».
Conveneruntque apostoli et presbyteri videre de verbo hoc.
Cum autem magna conquisitio fieret, surgens Petrus dixit ad eos: «Viri fratres, vos scitis quoniam ab antiquis diebus in vobis elegit Deus per os meum audire gentes verbum evangelii et credere;
et qui novit corda, Deus, testimonium perhibuit illis dans Spiritum Sanctum sicut et nobis;
et nihil discrevit inter nos et illos fide purificans corda eorum.
Nunc ergo quid tentatis Deum imponere iugum super cervicem discipulorum, quod neque patres nostri neque nos portare potuimus?
Sed per gratiam Domini Iesu credimus salvari quemadmodum et illi».
Tacuit autem omnis multitudo, et audiebant Barnabam et Paulum narrantes quanta fecisset Deus signa et prodigia in gentibus per eos.
Et postquam tacuerunt, respondit Iacobus dicens: «Viri fratres, audite me.
Simeon narravit quemadmodum primum Deus visitavit sumere ex gentibus populum nomini suo;
et huic concordant verba Prophetarum, sicut scriptum est:
"Post haec revertar et reaedificabo tabernaculum David, quod decidit, et diruta eius reaedificabo et erigam illud.
ut requirant reliqui hominum Dominum et omnes gentes, super quas invocatum est nomen meum, dicit Dominus faciens haec
nota a saeculo".
Propter quod ego iudico non inquietari eos, qui ex gentibus convertuntur ad Deum,
sed scribere ad eos, ut abstineant se a contaminationibus simulacrorum et fornicatione et suffocato et sanguine.
Moyses enim a generationibus antiquis habet in singulis civitatibus, qui eum praedicent in synagogis, ubi per omne sabbatum legitur».
Tunc placuit apostolis et presbyteris cum omni ecclesia electos viros ex eis mittere Antiochiam cum Paulo et Barnaba: Iudam, qui cognominatur Barsabbas, et Silam, viros primos in fratribus,
scribentes per manum eorum: «Apostoli et presbyteri fratres his, qui sunt Antiochiae et Syriae et Ciliciae, fratribus ex gentibus, salutem!
Quoniam audivimus quia quidam ex nobis, quibus non mandavimus, exeuntes turbaverunt vos verbis evertentes animas vestras,
placuit nobis collectis in unum eligere viros et mittere ad vos cum carissimis nobis Barnaba et Paulo,
hominibus, qui tradiderunt animas suas pro nomine Domini nostri Iesu Christi.
Misimus ergo Iudam et Silam, qui et ipsi verbis referent eadem.
Visum est enim Spiritui Sancto et nobis nihil ultra imponere vobis oneris quam haec necessario:
abstinere ab idolothytis et sanguine et suffocatis et fornicatione; a quibus custodientes vos bene agetis. Valete».
Illi igitur dimissi descenderunt Antiochiam et, congregata multitudine, tradiderunt epistulam;
quam cum legissent, gavisi sunt super consolatione.
Iudas quoque et Silas, cum et ipsi essent prophetae, verbo plurimo consolati sunt fratres et confirmaverunt.
Facto autem tempore, dimissi sunt cum pace a fratribus ad eos, qui miserant illos.
Paulus autem et Barnabas demorabantur Antiochiae docentes et evangelizantes cum aliis pluribus verbum Domini.
Post aliquot autem dies dixit ad Barnabam Paulus: «Revertentes visitemus fratres per universas civitates, in quibus praedicavimus verbum Domini, quomodo se habeant».
Barnabas autem volebat secum assumere et Ioannem, qui cognominatur Marcus;
Paulus autem iudicabat eum, qui discessisset ab eis a Pamphylia et non isset cum eis in opus, non debere recipi eum.
Facta est autem exacerbatio, ita ut discederent ab invicem, et Barnabas, assumpto Marco, navigaret Cyprum.
Paulus vero, electo Sila, profectus est, traditus gratiae Domini a fratribus;
perambulabat autem Syriam et Ciliciam confirmans ecclesias.
Яҳудия ўлкасидан келган баъзи одамлар Антиохияда турган имонли биродарларига: “Агар Мусонинг одати бўйича суннат қилмасангизлар, нажот тополмайсизлар”, – дея таълим берардилар.
Павлус ва Барнабо улар билан анча тортишув ва баҳсга киришдилар. Охирида Павлус билан Барнабони, шунингдек, ораларидан бошқа баъзи кишиларни тайин этиб, бу масалани ҳаворийлар ва оқсоқоллар қошида ечиш мақсадида уларни Қуддусга юборишга қарор қилишди.
Улар жамоат томонидан жўнатилгандан сўнг, Финикия ва Самария ўлкаларидан ўтаётиб, ўша ердаги биродарларига мажусийларнинг Худога илтижо қилишганини айтиб бериб, ҳаммага катта севинч бағишлардилар.
Қуддусга етганларида, имонлилар жамоати, ҳаворийлар ва оқсоқоллар томонидан яхши қабул қилиндилар. Ўзлари билан Худонинг қилган бутун ишларини, мажусийларга имон эшигини қандай очганини уларга билдирдилар.
Лекин фарзийлар мазҳабидан Исога ишонган баъзи бирлари қарши туриб: “Уларни суннат қилиш ва Мусонинг Қонунига риоя эттириш керак”, – дедилар.
Ҳаворийлар ва оқсоқоллар бу масалани муҳокама қилиш учун йиғилдилар.
Анча мунозарадан кейин Бутрус ўрнидан туриб, уларга хитоб этди:“Эрлар, биродарлар! Сизларга маълумки, мажусийлар Инжил Хушхабарини мендан эшитиб, имон келтирсинлар деб, Худо анча вақт аввал орангиздан мени танлаган эди.
Қалбларни билган Худо бизга берган Муқаддас Руҳни уларга ҳам эҳсон этиб, шу билан уларни маъқул топганини тасдиқ этди.
Улар билан бизнинг орамизни ҳеч қандай фарқ билан ажратмасдан, имон келтиришлари орқали уларнинг ҳам дилларини тозалади.
У ҳолда, сизлар нима учун Худони синаб, на оталаримиз, на бизлар кўтариб боролмаган бўйинтуруқни Исо шогирдларининг бўйнига юкламоқчисизлар?
Ўзимиз биргина Раббимиз Исонинг инояти билан нажот топишга ишонганимиз каби, улар ҳам худди шунга ишонишади”.
Шунда бутун жамоат жим бўлиб, Барнабо билан Павлусга қулоқ солиб турди. Улар эса Худонинг ўзлари орқали мажусийлар орасида бажарган барча ажойиб ва мўъжизакор ишларини айта бошладилар.
Улар сўзлаб бўлгандан кейин, Ёқуб гап бошлади:“Эрлар, биродарлар, менга қулоқ солинглар!
Симун, биринчи галда Худо бошқа миллатлардан Ўз исмини таниган бир халқни олиш учун осмондан тушганини тушунтирди.
Ана, пайғамбарларнинг сўзлари ҳам бунга мувофиқ келяпти, Тавротда ёзилишича:
“Бундан кейин Мен қайтиб келиб,Довуднинг йиқилган даргоҳини барпо қилурман.Унинг харобаларини янгидан қуриб,Уни бошдан қайта тиклаб қўюрман.
Токи қолган одамлар,Исмимни таниган барча халқлар,Мен – Худовандни излаб топсинлар.
Буларни қадимдан маълум этган Худованд буюриб бажармоқда”.
Шунинг учун менинг фикримча, бошқа миллатлардан Худога имон келтирганларни қийнаб қўймаслигимиз лозим.
Фақат уларга хат ёзиб, бутларга сўйилган ҳаром қурбонлик гўшти, зино, бўғилган ҳайвоннинг гўшти ва қон ейишдан ўзларини сақласинлар, [ўзлари учун истамаган нарсани ўзгага қилмасинлар], деб буйруқ берайлик.
Зотан, Мусонинг Қонуни қадимги аждодлар замонидан бери ҳар бир шаҳарда ваъз қилинмоқда, ҳар шанба куни ибодатхоналарда қироат қилиниб келмоқда”.
Бунинг изидан бутун жамоат билан ҳаворийлар ва оқсоқоллар ўз ораларидан одамларни сайлаб, Павлус ва Барнабо билан Антиохияга юборишни лозим кўрдилар. Биродарлар орасида обрў орттирган Барсабо лақабли Яҳудони ва Силани сайладилар.
Улар орқали шу мактубни ёзиб юбордилар: “Ҳаворийлар, оқсоқоллар ва барча биродарлардан, турли халқ вакилларидан иборат бўлиб, Антиохия, Сурия, ва Киликияда яшаётган биродарларимизга салом!
Эшитишимизча, биздан чиққан баъзи кишилар ўзларининг гаплари билан сизларни довдиратиб, суннат қилиш керак, Мусонинг Қонунига риоя қилиш керак, деб кўнгилларингизни ташвишга солишибди. Биз эса буни буюрмаган эдик.
Шу сабабдан ўз орамиздан сайланган баъзи бир одамларни азизларимиз Барнабо ва Павлус билан бирга сизларнинг олдингизга юбориш учун бир фикрга келдик.
Бу иккаласи Раббимиз Исо Масиҳнинг исми учун ўз жонларини ҳам аямаган зотлардир.
Қароримиз бўйича ҳузурингизга ҳозирча Яҳудо билан Силани йўллаяпмиз; улар сизларга буларни оғзаки ҳам тушунтирадилар.
Шундай қилиб, Муқаддас Руҳга ва бизга маъқул кўринган қуйидаги зарур саналганлардан бошқа сизларга ҳеч нарса юкламасликка қарор қилдик, чунончи:
бутларга сўйилган қурбонлик гўшти, қон, бўғилган ҳайвоннинг гўшти ҳамда зинодан ўзингизни сақланглар. [Ўзингиз учун истамаган нарсани ўзгага қилманглар.] Бу ҳаром нарсалардан ўзларингизни сақлаб юрсангиз, яхши иш қилган бўласизлар. Саломат бўлинглар!”
Шундай қилиб, бу одамлар йўлга тушиб, Антиохия шаҳрига келишди. У ердаги жамоатни тўплаб, хатни топширишди.
Улар эса насиҳатни ўқиб севиндилар.
Ўзлари ҳам пайғамбар бўлган Яҳудо ва Сила маъноли, мўл сўз билан биродарларига далда бериб, жонларига жон қўшдилар.
Бу ерда бир муддат туришганидан кейин, биродарлари уларни эсон-омон кузатиб, юборганлар қошига қайтаришди.
[Лекин Сила Антиохияда қолишни афзал кўрди ва Яҳудо якка ўзи Қуддусга қайтди.]
Павлус ва Барнабо бўлса, Антиохияда қолишди. Улар бошқа кўп кишилар билан ҳамжиҳат бўлиб, таълим беришни ва Раббимиз Исонинг Хушхабарини тарғиб қилишни давом эттиришди.
Бир мунча вақтдан кейин Павлус Барнабога: “Энди қайтиб бориб, Раббимиз каломини тарғиб этган ҳар бир шаҳардаги биродарларимизни йўқлайлик, уларнинг ҳол-аҳволини билайлик”, – деди.
Барнабо эса Марк деган Юҳаннони ҳам ўзи билан бирга олмоқчи эди.
Лекин Павлус, Памфилияда ўзларини тарк этиб, ҳамкорликдан бош тортган одамни ўзи билан бирга олишни ўринли деб ҳисобламас эди.
Натижада ораларида шундай хафалик бўлиб ўтдики, улар бир-бирларидан айрилиб қолдилар. Барнабо Маркни эргаштириб, Кипр оролига сузиб кетди.
Павлуснинг ўзи эса Силани танлади. Биродарлар уни Худонинг иноятига топширгандан сўнг, у жўнаб кетди.
У Сурия ва Киликия ўлкаларидан ўтиб борган сари, Масиҳ жамоатларини имонда мустаҳкамлар эди.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible