Скрыть
2:3
2:5
2:6
2:7
2:8
2:9
2:10
2:11
2:12
2:13
2:14
2:15
2:16
2:18
2:19
2:20
2:22
2:23
2:25
2:26
2:27
2:37
2:38
2:40
2:41
2:42
2:43
2:45
Церковнославянский (рус)
[Зач. 3.] И егда́ скончава́шася дні́е Пятьдеся́тницы, бѣ́ша вси́ апо́столи единоду́шно вку́пѣ.
И бы́сть внеза́пу съ небесе́ шу́мъ, я́ко носи́му дыха́нiю бу́рну, и испо́лни ве́сь до́мъ, идѣ́же бя́ху сѣдя́ще:
и яви́шася и́мъ раздѣле́ни язы́цы я́ко о́гнен­ни, сѣ́де же на еди́нѣмъ ко́­емждо и́хъ.
И испо́лнишася вси́ Ду́ха Свя́та и нача́ша глаго́лати ины́ми язы́ки, я́коже Ду́хъ дая́ше и́мъ провѣщава́ти.
Бя́ху же во Иерусали́мѣ живу́щiи Иуде́е, му́жiе благоговѣ́йнiи, от­ всего́ язы́ка, и́же подъ небесе́мъ.
Бы́в­шу же гла́су сему́, сни́деся наро́дъ и смяте́ся, я́ко слы́шаху еди́нъ кі́йждо и́хъ сво­и́мъ язы́комъ глаго́лющихъ и́хъ.
Дивля́хуся же вси́ и чудя́хуся, глаго́люще дру́гъ ко дру́гу: не се́ ли, вси́ сі́и су́ть глаго́лющiи Галиле́ане?
и ка́ко мы́ слы́шимъ кі́йждо сво́й язы́къ на́шъ, въ не́мже роди́хомся,
Па́рѳяне и Ми́дяне и Елами́те, и живу́щiи въ Месо­пота́мiи, во Иуде́и же и Каппадокі́и, въ По́нтѣ и во Асі́и,
во Фригі́и же и Памфилі́и, во Еги́птѣ и страна́хъ Ливи́и, я́же при­­ Кирині́и, и при­­ходя́щiи Ри́мляне, Иуде́е же и при­­ше́лцы,
Кри́тяне и Ара́вляне, слы́шимъ глаго́лющихъ и́хъ на́шими язы́ки вели́чiя Бо́жiя?
Ужаса́хуся же вси́ и недо­умѣва́хуся, дру́гъ ко дру́гу глаго́люще: что́ у́бо хо́щетъ сiе́ бы́ти?
Ині́и же руга́ющеся глаго́лаху, я́ко вино́мъ испо́лнени су́ть.
[Зач. 4.] Ста́въ же Пе́тръ со едино­на́­де­сятьми, воз­дви́же гла́съ сво́й и рече́ и́мъ: му́жiе Иуде́йстiи и живу́щiи во Иерусали́мѣ вси́, сiе́ ва́мъ разу́мно да бу́детъ, и внуши́те глаго́лы моя́:
не бо́, я́коже вы́ непщу́ете, сі́и пiя́ни су́ть, е́сть бо ча́съ тре́тiй дне́:
но сiе́ е́сть рѣче́н­ное проро́комъ Иои́лемъ:
и бу́детъ въ послѣ́днiя дни́, глаго́летъ Госпо́дь, излiю́ от­ Ду́ха Мо­его́ на вся́ку пло́ть, и прореку́тъ сы́нове ва́ши и дще́ри ва́шя, и ю́ноши ва́ши видѣ́нiя у́зрятъ, и ста́рцы ва́ши со́нiя ви́дятъ:
и́бо на рабы́ Моя́ и на рабы́ни Моя́ во дни́ о́ны излiю́ от­ Ду́ха Мо­его́, и прореку́тъ:
и да́мъ чудеса́ на небеси́ горѣ́ и зна́менiя на земли́ ни́зу, кро́вь и о́гнь и куре́нiе ды́ма:
со́лнце преложи́т­ся во тму́, и луна́ въ кро́вь, пре́жде да́же не прiити́ дню́ Госпо́дню вели́кому и просвѣще́н­ному:
и бу́детъ, вся́къ, и́же а́ще при­­зове́тъ и́мя Госпо́дне, спасе́т­ся.
[Зач. 5.] Му́жiе Изра́илстiи, послу́шайте слове́съ си́хъ: Иису́са Назоре́а, Му́жа от­ Бо́га извѣ́­ст­вован­на въ ва́съ си́лами и чудесы́ и зна́менiи, я́же сотвори́ Тѣ́мъ Бо́гъ посредѣ́ ва́съ, я́коже и са́ми вѣ́сте,
сего́ нарекова́н­нымъ совѣ́томъ и проразумѣ́нiемъ Бо́жiимъ пре́дана прiе́мше, рука́ми беззако́н­ныхъ при­­гво́ждше уби́сте:
Его́же Бо́гъ воскреси́, разрѣши́въ болѣ́зни сме́ртныя, я́коже не бя́ше мо́щно держи́му бы́ти Ему́ от­ нея́.
Дави́дъ бо глаго́летъ о Не́мъ: предзрѣ́хъ Го́спода предо мно́ю вы́ну, я́ко о десну́ю мене́ е́сть, да не подви́жуся:
сего́ ра́ди воз­весели́ся се́рдце мое́, и воз­ра́довася язы́къ мо́й: еще́ же и пло́ть моя́ всели́т­ся на упова́нiи,
я́ко не оста́виши души́ мо­ея́ во а́дѣ, ниже́ да́си преподобному Тво­ему́ ви́дѣти истлѣ́нiя:
сказа́лъ ми́ еси́ пути́ живота́: испо́лниши мя́ весе́лiя съ лице́мъ Тво­и́мъ.
Му́жiе бра́тiе, досто́итъ рещи́ съ дерзнове́нiемъ къ ва́мъ о патрiа́рсѣ Дави́дѣ, я́ко и у́мре и погребе́нъ бы́сть, и гро́бъ его́ е́сть въ на́съ да́же до дне́ сего́:
проро́къ у́бо сы́й и вѣ́дый, я́ко кля́твою кля́т­ся ему́ Бо́гъ от­ плода́ чре́слъ его́ по пло́ти воз­дви́гнути Христа́ и посади́ти Его́ на престо́лѣ его́,
предви́дѣвъ глаго́ла о воскресе́нiи Христо́вѣ, я́ко не оста́вися душа́ Его́ во а́дѣ, ни пло́ть Его́ ви́дѣ истлѣ́нiя.
Сего́ Иису́са воскреси́ Бо́гъ, ему́же вси́ мы́ есмы́ свидѣ́телiе.
Десни́цею у́бо Бо́жiею воз­несе́ся, и обѣтова́нiе Свята́го Ду́ха прiе́мь от­ Отца́, излiя́ сiе́, е́же вы́ ны́нѣ ви́дите и слы́шите.
Не бо́ Дави́дъ взы́де на небеса́, глаго́летъ бо са́мъ: рече́ Госпо́дь Го́сподеви мо­ему́: сѣди́ о десну́ю Мене́,
до́ндеже положу́ враги́ Твоя́ подно́жiе но́гъ Тво­и́хъ.
Тве́рдо у́бо да разумѣ́етъ ве́сь до́мъ Изра́илевъ, я́ко и Го́спода и Христа́ его́ Бо́гъ сотвори́лъ е́сть, Сего́ Иису́са, Его́же вы́ распя́сте.
Слы́шав­ше же умили́шася се́рдцемъ и рѣ́ша къ Петру́ и про́чымъ апо́столомъ: что́ сотвори́мъ, му́жiе бра́тiе?
[Зач. 6.] Пе́тръ же рече́ къ ни́мъ: пока́йтеся, и да крести́т­ся кі́йждо ва́съ во и́мя Иису́са Христа́ во оставле́нiе грѣхо́въ: и прiи́мете да́ръ Свята́го Ду́ха:
ва́мъ бо е́сть обѣтова́нiе и ча́домъ ва́шымъ и всѣ́мъ да́льнимъ, ели́ки а́ще при­­зове́тъ Госпо́дь Бо́гъ на́шъ.
И ины́ми словесы́ мно́жайшими засвидѣ́тел­ст­воваше и моля́ше я́, глаго́ля: спаси́теся от­ ро́да стропти́ваго сего́.
И́же у́бо любе́зно прiя́ша сло́во его́, крести́шася: и при­­ложи́шася въ де́нь то́й ду́шъ я́ко три́ ты́сящы:
бя́ху же терпя́ще во уче́нiи апо́столъ и во обще́нiи и въ преломле́нiи хлѣ́ба и въ моли́твахъ.
Бы́сть же на вся́кой души́ стра́хъ: мно́га бо чудеса́ и зна́менiя апо́столы бы́ша во Иерусали́мѣ.
Стра́хъ же ве́лiй бя́ше на всѣ́хъ и́хъ. Вси́ же вѣ́ровав­шiи бя́ху вку́пѣ и имя́ху вся́ о́бща:
и стяжа́нiя и имѣ́нiя продая́ху, и раздая́ху всѣ́мъ, его́же а́ще кто́ тре́боваше:
по вся́ же дни́ терпя́ще единоду́шно въ це́ркви и ломя́ще по домо́мъ хлѣ́бъ, прiима́ху пи́щу въ ра́дости и въ простотѣ́ се́рдца,
хва́ляще Бо́га и иму́ще благода́ть у всѣ́хъ люді́й. Госпо́дь же при­­лага́­ше по вся́ дни́ Це́ркви спаса́ющыяся.
Греческий [Greek (Koine)]
καὶ ἐν τῷ συμπλη­ροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεν­τηκοστῆς ἦσαν πάν­τες ὁμοῦ ἐπι­̀ τὸ αὐτό
καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας καὶ ἐπλή­ρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι
καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς δια­μεριζόμεναι γλῶσ­σαι ὡσεὶ πυρός καὶ ἐκάθισεν ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν
καὶ ἐπλή­σθησαν πάν­τες πνεύ­μα­τος ἁγίου καὶ ἤρξαν­το λαλεῖν ἑτέραις γλώσ­σαις καθὼς τὸ πνεῦμα ἐδίδου ἀπο­φθέγγεσθαι αὐτοῖς
ἦσαν δὲ εἰς Ἰερουσαλὴμ κατοικοῦν­τες Ἰουδαῖοι ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπο­̀ παν­τὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν
γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συν­ῆλθεν τὸ πλῆ­θος καὶ συν­εχύθη ὅτι ἤκουον εἷς ἕκασ­τος τῇ ἰδίᾳ δια­λέκτῳ λαλούν­των αὐτῶν
ἐξίσταν­το δὲ καὶ ἐθαύμαζον λέγον­τες οὐχ ἰδοὺ ἅπαν­τες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦν­τες Γαλιλαῖοι
καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκασ­τος τῇ ἰδίᾳ δια­λέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν
Пάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦν­τες τὴν Μεσοποταμίαν Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν Пόν­τον καὶ τὴν Ἀσίαν
φρυγίαν τε καὶ Пαμφυλίαν Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατα­̀ Κυρήνην καὶ οἱ ἐπι­δημοῦν­τες Ῥωμαῖοι
Ἰουδαῖοί τε καὶ προ­σήλυτοι Κρῆτες καὶ Ἄραβες ἀκούομεν λαλούν­των αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσ­σαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ
ἐξίσταν­το δὲ πάν­τες καὶ διηπόρουν ἄλλος προ­̀ς ἄλλον λέγον­τες τί θέλει τοῦτο εἶναι
ἕτεροι δὲ δια­χλευάζον­τες ἔλεγον ὅτι γλεύ­κους μεμεστω­μέ­νοι εἰσίν
σταθεὶς δὲ ὁ Пέτρος σὺν τοῖς ἕνδεκα ἐπῆρεν τὴν φωνὴν αὐτοῦ καὶ ἀπεφθέγξατο αὐτοῖς ἄνδρες Ἰουδαῖοι καὶ οἱ κατοικοῦν­τες Ἰερουσαλὴμ πάν­τες τοῦτο ὑμῖν γνωστὸν ἔστω καὶ ἐνωτίσασθε τὰ ῥήματά μου
οὐ γὰρ ὡς ὑμεῖς ὑπολαμβάνετε οὗτοι μεθύουσιν ἔστιν γὰρ ὥρα τρίτη τῆς ἡμέρας
ἀλλὰ τοῦτό ἐστιν τὸ εἰρημένον δια­̀ τοῦ προ­φήτου Ἰωήλ
καὶ ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις λέγει ὁ θεός ἐκχεῶ ἀπο­̀ τοῦ πνεύ­ματός μου ἐπι­̀ πᾶσαν σάρκα καὶ προ­φητεύ­σουσιν οἱ υἱοὶ ὑμῶν καὶ αἱ θυγατέρες ὑμῶν καὶ οἱ νεανίσκοι ὑμῶν ὁράσεις ὄψον­ται καὶ οἱ πρεσβύτεροι ὑμῶν ἐνυπνίοις ἐνυπνιασθήσον­ται
καί γε ἐπι­̀ τοὺς δούλους μου καὶ ἐπι­̀ τὰς δούλας μου ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐκχεῶ ἀπο­̀ τοῦ πνεύ­ματός μου καὶ προ­φητεύ­σουσιν
καὶ δώσω τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ σημεῖα ἐπι­̀ τῆς γῆς κάτω αἷμα καὶ πῦρ καὶ ἀτμίδα καπνοῦ
ὁ ἥλιος μεταστραφή­σε­ται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἐλθεῖν ἡμέραν κυρίου τὴν μεγά­λην καὶ ἐπι­φανῆ
καὶ ἔσται πᾶς ὃς ἂν ἐπι­καλέσηται τὸ ὄνομα κυρίου σωθή­σε­ται
ἄνδρες Ἰσραηλῖται ἀκούσατε τοὺς λόγους τούτους Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον ἄνδρα ἀπο­δεδειγμένον ἀπο­̀ τοῦ θεοῦ εἰς ὑμᾶς δυνάμεσι καὶ τέρασι καὶ σημείοις οἷς ἐποίησεν δι᾿ αὐτοῦ ὁ θεὸς ἐν μέσῳ ὑμῶν καθὼς αὐτοὶ οἴδατε
τοῦτον τῇ ὡρισμένῃ βουλῇ καὶ προ­γνώσει τοῦ θεοῦ ἔκδοτον δια­̀ χειρὸς ἀνόμων προ­σπήξαν­τες ἀνείλατε
ὃν ὁ θεὸς ἀνέστησεν λύσας τὰς ὠδῖνας τοῦ θανάτου καθότι οὐκ ἦν δυνατὸν κρατεῖσθαι αὐτὸν ὑπ᾿ αὐτοῦ
Δαυὶδ γὰρ λέγει εἰς αὐτόν προ­ορώμην τὸν κύριον ἐνώπιόν μου δια­̀ παν­τός ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν ἵνα μὴ σαλευθῶ
δια­̀ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσ­σά μου ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατα­σκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι
ὅτι οὐκ ἐγκατα­λείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν δια­φθοράν
ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς πλη­ρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προ­σώπου σου
ἄνδρες ἀδελφοί ἐξὸν εἰπεῖν μετὰ παρρησίας προ­̀ς ὑμᾶς περὶ τοῦ πατριάρχου Δαυίδ ὅτι καὶ ἐτελεύ­τησεν καὶ ἐτάφη καὶ τὸ μνῆμα αὐτοῦ ἔστιν ἐν ἡμῖν ἄχρι τῆς ἡμέρας ταύτης
προ­φήτης οὖν ὑπάρχων καὶ εἰδὼς ὅτι ὅρκῳ ὤμοσεν αὐτῷ ὁ θεὸς ἐκ καρποῦ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ καθίσαι ἐπι­̀ τὸν θρόνον αὐτοῦ
προ­ϊδὼν ἐλάλησεν περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὔτε ἐγκατελείφθη εἰς ᾅδην οὔτε ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδεν δια­φθοράν
τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ἀνέστησεν ὁ θεός οὗ πάν­τες ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες
τῇ δεξιᾷ οὖν τοῦ θεοῦ ὑψωθεὶς τήν τε ἐπαγγελίαν τοῦ πνεύ­μα­τος τοῦ ἁγίου λαβὼν παρα­̀ τοῦ πατρὸς ἐξέχεεν τοῦτο ὃ ὑμεῖς καὶ βλέπετε καὶ ἀκούετε
οὐ γὰρ Δαυὶδ ἀνέβη εἰς τοὺς οὐρανούς λέγει δὲ αὐτός εἶπεν ὁ κύριος τῷ κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου
ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου
ἀσφαλῶς οὖν γινωσκέτω πᾶς οἶκος Ἰσραὴλ ὅτι καὶ κύριον αὐτὸν καὶ Χριστὸν ἐποίησεν ὁ θεός τοῦτον τὸν Ἰησοῦν ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε
ἀκούσαν­τες δὲ κατενύγησαν τὴν καρδίαν εἶπόν τε προ­̀ς τὸν Пέτρον καὶ τοὺς λοιποὺς ἀπο­στόλους τί ποιήσωμεν ἄνδρες ἀδελφοί
Пέτρος δὲ προ­̀ς αὐτούς μετανοήσατε φησίν καὶ βαπτισθήτω ἕκασ­τος ὑμῶν ἐπι­̀ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ὑμῶν καὶ λήμψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ ἁγίου πνεύ­μα­τος
ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καὶ τοῖς τέκνοις ὑμῶν καὶ πᾶσιν τοῖς εἰς μακρὰν ὅσους ἂν προ­σκαλέσηται κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν
ἑτέροις τε λόγοις πλείοσιν διεμαρτύρατο καὶ παρεκάλει αὐτοὺς λέγων σώθητε ἀπο­̀ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης
οἱ μὲν οὖν ἀπο­δεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν καὶ προ­σετέθησαν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι
ἦσαν δὲ προ­σκαρτεροῦν­τες τῇ διδαχῇ τῶν ἀπο­στόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προ­σευχαῖς
ἐγίνετο δὲ πάσῃ ψυχῇ φόβος πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα δια­̀ τῶν ἀπο­στόλων ἐγίνετο
πάν­τες δὲ οἱ πιστεύ­ον­τες ἦσαν ἐπι­̀ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαν­τα κοινά
καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπι­́πρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσιν καθότι ἄν τις χρείαν εἶχεν
καθ᾿ ἡμέραν τε προ­σκαρτεροῦν­τες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ κλῶν­τές τε κατ᾿ οἶκον ἄρτον μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας
αἰνοῦν­τες τὸν θεὸν καὶ ἔχον­τες χάριν προ­̀ς ὅλον τὸν λαόν ὁ δὲ κύριος προ­σετίθει τοὺς σῳζο­μέ­νους καθ᾿ ἡμέραν ἐπι­̀ τὸ αὐτό
Узбекский
Ҳосил байрами бўлганда, шогирдларнинг ҳаммаси якдиллик билан бир жойда йиғилиб турган эдилар.
Тўсатдан осмондан кучли шамол эсаётгандек бир шовқин келди-ю, улар турган уйни тамоман тўлдирди.
Оловга ўхшаш алангаланиб турган тиллар уларга кўринди. Булар бўлиниб, уларнинг ҳар бири устига биттадан қўнди.
Ҳаммалари Муқаддас Руҳга тўлиб, Унинг бераётган башорати билан янги тилларда гапира бошлашди.
Ўша замонда Қуддусда фалак остидаги ҳамма эллардан келган диндор яҳудийлар турар эди.
Бу товушни эшитганларида, эл-улус бир жойга ялпи тўпланиб келди. Ҳар бири ўз шевасида гапиришаётганини эшитиб, эсанкираб қолди.
Ҳамма ҳайрату таажжубга тушиб, ўзаро: “Бу гапираётганларнинг ҳаммаси жалилалик эмасми? – дейишарди.
- Қандай қилиб ҳар биримиз ўз она тилимизни эшитяпмиз?
Парфияликлар, мидияликлар, эламликлар; Месопотамия, Яҳудия, Каппадокия, Понт ва Асия юртларида яшовчилар,
Фригия, Памфилия, Миср ва Ливиянинг Киринея атрофидаги ерларда яшовчилар, Римдан келганлар, яҳудийлар билан яҳудий динига кирганлар ҳам,
критликлар билан араблар ҳам бизнинг тилларимизда Худонинг улуғ ишлари ҳақида гапираётганларини эшитяпмиз”, – дер эдилар.
Ҳамма довдираб қолиб, бир-бирига: “Бу қандай гап?” – деб таажжуб изҳор этарди.
Бошқалари эса масхара қилиб: “Улар мусаллас ичиб маст бўлишибди”, – деб айтишарди.
Унда Бутрус ўн бир ҳаворий билан бирга оёққа қалқиди-да, овозини баландлатиб халойиққа хитоб қилди:“Эй барча яҳудийлар ва Қуддусда яшовчилар, сўзларимга қулоқ солиб, шуни билиб қўйинглар:
Бу одамлар сиз ўйлагандек маст эмаслар, чунки ҳозир эрталаб соат тўққиз-ку!
Бу воқеа билан Йўэл пайғамбарнинг азалдан каромат қилиб айтганлари бажо келмоқда. У айтган эди:
“Мана, охирги кунларда воқе бўлади,- дейди Худованд –Мен бутун жонзод узра Ўз Руҳимни ёғдираман.Сизнинг ўғил-қизларингиз башорат қиладилар,Йигитларингиз ваҳий кўрадилар,Мўйсафидларингиз кароматли туш кўрадилар.
Ўша кунларда Мен қулу чўриларим устигаЎз Руҳимни ёғиндай юбораман,Улар эса башорат берадилар.
Юксакликда, осмонда ғаройибот,Тубанликда, ер юзида эса ажойибот,Қон, олов ва паға-паға тутун барпо қиламан.
Худованднинг улуғ ва нурафшон куни келишидан аввал,Қуёш қоронғиликка, ой эса қонга айланиб кетади.
Ўшанда Худованд исмини айтиб чақирганҲар бир киши нажот топади”.
Эй Исроил эрлари, бу сўзларни тингланглар! Носиралик Исо – қилган қудратли ва ажойиб мўъжизалари асосида Худо томонидан тасдиқланган кишидир. Унинг орангизда қилган ишларини ўзларингиз биласизлар.
Худонинг азалий мурод-мақсади ва чексиз билимига кўра қўлингизга топширилган ўша Одамни сизлар тутиб, қонунсизлар қўли билан хочга михлатиб ўлдирдингизлар.
Лекин Худо ўлим занжирларини узиб, Уни тирилтирди, чунки ўлим Уни ушлаб туриши мумкин эмас эди.
Довуд Забурда* У ҳақда деганидай:“Худовандни доимо олдимда кўрдим.У ўнг томонимда бўлгани учун,Мен ҳеч қачон иккиланмадим.
Шул боис юрагим қувонур,Тилимдан шод-хуррамлик тўкилур,Бундан сўнг таним умидвору бехатар бўлур.
Сен жонимни ўликлар диёрига ташлаб кетмайсан,Азизингнинг чиришни кўришига йўл қўймайсан.
Ҳаёт йўлларини менга билдириб келдинг,Ўз ҳузурингда мени бахт-қувончга тўйдирасан”.
Эрлар, биродарлар! Сизларга улуғ отамиз Довуд ҳақида рўй-рост гапиришимга ижозат берилсин: у ҳам ўлди, ҳам кўмилди ва унинг қабри бугунгача бизда бордир.
У пайғамбар бўлгани учун билар эдики, Худо унга қасам ичиб берган ваъдаси бўйича ўз уруғидан бўлганлардан бирини [Масиҳ қилиб, ўлимидан кейин тирилтириб] тахтига ўтирғизади.
У Масиҳнинг тирилишини олдиндан кўриб, Унинг жони ўликлар диёрига ташланмаслиги, жасади эса чиришни кўрмаслиги тўғрисида каромат қилган эди.
Ана бу Исони Худо тирилтириб қўйди, биз ҳаммамиз эса бунинг гувоҳларимиз.
У Худонинг қудрати билан юксалтирилгандан кейин, Ота Худонинг ваъдаси бўйича олган Муқаддас Руҳни бизга ёғиндай юборди. Ҳозир сизлар бу воқеани кўриб, эшитиб турибсизлар.
Довуд ўзи осмонга чиқмаган бўлса-да, шуни айтиб кетган:“Худованд менинг Раббимга деди:
Ёвларингни оёқларинг остига йиқитмагунимча,Сен Менинг ўнг томонимда ўлтириб тургин”.
Шундай қилиб, бутун Исроил аҳли узил-кесил билсинки, сизлар хочга михлаган бу Исони Худо – Раб ва Масиҳ қилиб тайинлади”.
Бу сўзларни эшитганлар юракларига ўқ қадалгандай бўлишди, Бутрус ва бошқа ҳаворийларга:- Биродарлар, биз нима қилайлик? – дейишди.
Бутрус уларга деди:- Тавба қилинглар ва гуноҳларингиз кечирилиши учун ҳар бирингиз Исо Масиҳ номидан сувга чўмиб имон келтиринглар. Шундай қилиб, Муқаддас Руҳ инъомини оласизлар.
Чунки бизнинг Раббимиз – Худованд бу ваъдани сизлар билан фарзандларингиз ва шунингдек, ҳамон узоқлардан чорламоқчи бўлган ҳамма одамзод учун берган.
Бутрус бошқа кўп сўзлар билан тингловчиларни огоҳлантириб: “Бу бузуқ наслдан халос бўлинглар!” – деб ўтинар эди.
Шундай қилиб, унинг сўзини чин кўнгилдан қабул қилганлар сувга чўмиб имон келтирдилар. Ўша куни уч мингга яқин жон жамоатга қўшилди.
Улар ҳаворийларнинг таълимотига, ҳамдўстликка, нон синдиришга ва тоат-ибодатларга астойдил берилиб борар эдилар.
Ҳар бир жонда хавотир бор эди. Ҳаворийлар эса Қуддусда кўп ажойиб ва мўъжизакор ишлар қилмоқда эдилар.
Бутун имон топганлар ҳамжиҳат бўлиб, ҳамма нарсалари муштарак эди.
Мол-мулкларини сотиб ҳаммага, ҳар кимнинг эҳтиёжига қараб тақсимлаб, ёрдамлашар эдилар.
Ҳар куни якдиллик билан маъбадда йиғилиб туришар, уйларида эса нон синдириб, шодлик ва соддадиллик билан овқатланишарди.
Худонинг ҳамду саноси уларнинг тилидан тушмас, бутун халқнинг кўнглини хушлардилар. Худо эса кун сайин нажот топганларни имонлилар жамоатига қўшиб қўяр эди.
Вақте ки рўзи Пантикост фаро расид, ҳамаашон якдилона дар як ҷо ҷамъ омаданд;
Баногоҳ ғулғулае, мисли садои тундбод, аз осмон баромад ва тамоми хонаро пур кард,
Ва забонаҳои аз ҳам ҷудое, мисли забонаҳои оташ, ба онҳо зоҳир шуда, якто-якто бар ҳар яке аз онҳо қарор гирифт.
Ҳамаашон аз Рўҳулқудс пур шуданд, ва чун Рўҳ ба онҳо қудрати такаллум бахшид, ба забонҳои дигар-дигар ба сухан гуфтан шурўъ карданд.
Дар Ерусалим яҳудиён, одамони Худотарсе ки аз ҳар халқи зери осмон буданд, сукунат доштанд.
Ҳангоме ки он ғулғула баланд шуд, мардуми бисьёре ҷамъ омада, дар ҳайрат афтоданд, зеро ки ҳар кас ба забони худаш сухани онҳоро мешунид.
Ва ҳама моту мабҳут ва мутааҷҷиб шуда, ба якдигар мегуфтанд: “Оё ҳамаи инҳо, ки гап мезананд, ҷалилӣ нестанд?
Пас чӣ гуна ҳар яке аз мо суханони онҳоро ба забони зодгоҳи худ мешунавем?
Мо, ки потиён ва модиён ва эломиён, ва сокинони байнаннаҳрайн, Яҳудо ва Қаппадукия, Понтус ва вилояти Осиё,
Фриҷия ва Памфилия, Миср ва ноҳияи Либия, ки дар наздикии Қурин аст, ва зиёратчиёни румӣ, ҳам яҳудиён ва ҳам онҳое ки чанде пеш дини яҳудиро қабул кардаанд,
Ва аҳли Крит ва Арабистон ҳастем, суханони инҳоро аз кибриёи Худо ба забонҳои худ мешунавем“.
Ҳама мутааҷҷиб шуда ва дар ҳайрат афтода, ба якдигар мегуфтанд: “Ин чӣ маъно дорад?“
Вале баъзе касон истеҳзокунон мегуфтанд: “Инҳо май хўрда, маст шудаанд“.
Он гоҳ Петрус, бо он ёздаҳ нафар, бархоста ва овози худро баланд карда, ба онҳо гуфт: “Эй мардуми Яҳудо ва ҳамаи сокинони Ерусалим! Инро бидонед, ва суханони маро гўш кунед:
Инҳо маст нестанд, чунон ки шумо гумон мекунед, зеро ки ҳоло соати сеи рўз аст,
Балки ин ҳамон чиз аст, ки Юили набӣ гуфтааст:
́Ва дар рўзҳои охир, мегўяд Худо, чунин хоҳам кард: Рўҳи Худро бар тамоми башар хоҳам рехт, ва писарону духтарони шумо нубувват хоҳанд кард, ва ҷавонони шумо рўъёҳо ва пирони шумо хобҳо хоҳанд дид;
Ва ҳатто бар ғуломону канизони Худ дар он рўзҳо Рўи Худро хоҳам рехт, ва онҳо нубувват хоҳанд кард;
Ва аз боло дар осмон мўъҷизот ва аз поён дар замин аломот: хун ва оташ бухороти дуд ва зуҳур хоҳам овард:
Пеш аз он ки рўзи азиму пуршукўҳи Худованд фаро расад, офтоб ва моҳ ба хун мубаддал хоҳад шуд;
Ва чунин хоҳад шуд, ҳар кӣ исми Худовандро бихонад, наҷот хоҳад ёфт́„
Эй мардони Исроил! Ба ин суханон гўш диҳед: Исои Носирӣ Марде буд, ки назди шумо аз ҷониби Худо бо қувваҳо ва мўъҷизот ва аломоте ки Худо дар миёни шумо ба василаи Ў содир кард, ба субут расид, чунон ки худатон низ медонед;
Ўро, ки аз рўи маслиҳати муайян ва огоҳии пешакии Худо таслим карда шуд, шумо бо дасти бадкирдорон бар салиб мехкўб карда куштед;
Вале Худо завлонаи маргро шикаста, Ўро эҳьё кард, зеро ғайроимкон буд, ки марг Ўро дар қайдаш нигоҳ дорад“.
Зеро ки Довуд дар ҳаққи Ў мегўяд: ́Худовандро ҳамеша пеши назари худ медидам, зеро ки Ў ба ямини ман аст, то ки фирў нағалтам;
Ба ин сабаб дилам шод шуд, ва забонам ба ваҷд омад; ҳатто ҷисмам дар умед сокин хоҳад шуд.
Зеро ки ҷони маро дар дўзах нахоҳӣ андохт, ва нахоҳӣ гузошт, ки ки қудусси Ту фаноро бубинад.
Тариқи ҳаётро ба ман омўхтаӣ ва бо ҳузури Худ маро аз шодӣ пур хоҳӣ кард́.
Эй бародарон! Изн мехоҳам, то ки ҷуръат намуда, ба шумо дар бораи падари мо Довуд бигўям, ки ў вафот ёфта, дафн карда шудааст, ва қабраш то имрўз дар миёни мо боқист;
Азбаски ў пайғамбар буд ва медонист, ки Худо барои ў қасам ёд кардааст, ки аз насли ў Масеҳро ба миён оварад, то ки дар тахти ў бинишонад.
Бинобар ин дар бораи эҳьёи Масеҳ пешбинӣ карда, гуфт, ки ҷони Ў дар дўзах намонад, ва ҷисми Ў фаноро надид“.
Ҳамин Исоро Худо эҳьё кард, ва ҳамаи мо шоҳидони он ҳастем.
Акнун, ки Ў ба ямини Худо боло бурда шудааст, ваъдаи Рўҳулқудсро аз Падар ёфта, он чиро, ки шумо дида ва шунида истодаед, фурў рехтааст.
Зеро ки Довуд ба осмон набаромад, вале худаш мегўяд: ́Худованд ба Худованди ман гуфт: ба ямини Ман бинишин,
То ки душманонатро зери пои Ту андозам́.
Пас, эй тамоми хонадони Исроил, яқинан бидонед, ки Худо Ҳамин Исоро, ки шумо маслуб кардед, Худованд ва Масеҳ гардонидааст“.
Чун шуниданд далер шуда, ба Петрус ва ҳамаи ҳаввориёни дигар гуфтанд: “Эй бародарон, мо акнун чӣ кунем?“
Петрус ба онҳо гуфт: “Тавба кунед, ва ҳар яке аз шумо ба исми Исои Масеҳ барои омурзиши гуноҳҳо таъмид бигиред, ва атои Рўҳулқудсро хоҳед ёфт;
Зеро ки ин ваъда барои шумо ва фарзандони шумо ва барои ҳамаи онҳоест, ки дур ҳастанд, яъне барои ҳар касе ки Худованд Худои мо ўро бихонад“.
Ў бо бисьёр суханони дигар ба онҳо шаҳодат медод ва мавъиза намуда, мегуфт: “Худро аз ин насли каҷрав раҳо кунед!“
Пас онҳое ки каломи ўро бо рағбат қабул карданд, таъмид гирифтанд, ва дар ҳамон рўз тақрибан се ҳазор нафар ба онҳо ҳамроҳ шуданд,
Ва онҳо бо шунидани таълими ҳаввориён, бо мушоракати онҳо, бо шикастани нон ва бо дуо гуфтан машғул буданд.
Ҳама саросар ба ҳарос афтода буданд, ва бисьёр мўъҷизот ва аломот аз дасти ҳаввориён дар Ерусалим ба амал омад.
Ҳамаи имондорон бо ҳам муттаҳид ва дар ҳама чиз шарик буданд:
Молу мулки худро мефурўхтанд ва ба ҳама, мувофиқи эҳтиёҷи ҳар кас, тақсим мекарданд;
Ҳар рўз якдилона дар маъбад ҷамъ мешуданд ва дар хонаҳои худ нон шикаста, бо дилхушӣ ва самимият бо ҳам хўрок мехўраданд,
Худоро ҳамду сано мехонданд ва дар миёни тамоми мардум меҳру муҳаббат пайдо мекарданд, ва Худованд ҳар рўз касонеро, ки наҷот меёфтанд, ба аҳли калисо меафзуд.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible