Скрыть
20:1
20:2
20:3
20:5
20:6
20:8
20:9
20:10
20:11
20:12
20:13
20:14
20:15
20:16
20:17
20:19
20:20
20:22
20:25
20:30
20:36
20:37
20:38
Глава 21 
21:1
21:2
21:3
21:6
21:7
21:12
21:15
21:16
21:17
21:18
21:19
21:21
21:22
21:23
21:26
21:27
21:29
21:31
21:32
21:34
21:35
21:36
21:37
21:40
Церковнославянский (рус)
По утише́нiи же молвы́, при­­зва́въ Па́велъ ученики́, утѣ́шивъ и цѣлова́въ и́хъ, изы́де ити́ въ Македо́нiю.
Проше́дъ же страны́ о́ны и утѣ́шивъ и́хъ сло́вомъ мно́гимъ, прiи́де во Елла́ду:
пожи́въ же ме́сяцы три́, бы́в­шу на́нь навѣ́ту от­ Иуде́й, хотя́щу от­везти́ся въ Сирі́ю, бы́сть хотѣ́нiе воз­врати́тися сквоз­ѣ́ Македо́нiю.
Послѣ́дова же ему́ да́же до Асі́и Сосипа́тръ Пи́рровъ Бе́рянинъ, Солу́няне же Ариста́рхъ и Секу́ндъ, и Га́iй Де́рвянинъ и Тимоѳе́й, Асі́ане же Тихи́къ и Трофи́мъ.
Сі́и предше́дше жда́ху на́съ въ Троа́дѣ.
Мы́ же от­везо́хомся по дне́хъ опрѣсно́чныхъ от­ Фили́ппъ и прiидо́хомъ къ ни́мъ въ Троа́ду во дне́хъ пяти́, идѣ́же пребы́хомъ дні́й се́дмь.
[Зач. 43.] Во еди́ну же от­ суббо́тъ, собра́в­шымся ученико́мъ преломи́ти хлѣ́бъ, Па́велъ бесѣ́доваше къ ни́мъ, хотя́ изы́ти на у́трiи, простре́ же сло́во до полу́нощи.
Бя́ху же свѣщы́ мно́ги въ го́рницѣ, идѣ́же бѣ́хомъ со́брани.
Сѣдя́ же нѣ́кто ю́ноша, и́менемъ Евти́хъ, во окнѣ́, отягче́нъ сно́мъ глубо́кимъ, глаго́лющу Па́влу о мно́зѣ, прекло́нься от­ сна́, паде́ от­ трекро́вника до́лу, и взя́ша его́ ме́ртва.
Соше́дъ же Па́велъ нападе́ на́нь, и объе́мь его́ рече́: не мо́лвите, и́бо душа́ его́ въ не́мъ е́сть.
Возше́дъ же и прело́мль хлѣ́бъ и вку́шь, дово́лно же бесѣ́довавъ да́же до зари́, и та́ко изы́де.
Приведо́ша же о́трока жи́ва и утѣ́шишася не ма́ло.
Мы́ же, при­­ше́дше въ кора́бль, от­везо́хомся во А́ссонъ, от­ту́ду хотя́ще поя́ти Па́вла: та́ко бо на́мъ бѣ́ повелѣ́лъ, хотя́ са́мъ пѣ́шь ити́.
И я́коже сни́деся съ на́ми во А́ссонѣ, взе́мше его́ прiидо́хомъ въ Митили́нъ.
И от­ту́ду от­ве́зшеся, во у́трiе при­­ста́хомъ проти́ву Хі́ю, въ другі́й же от­везо́хомся въ Са́монъ, и пребы́в­ше въ Трогиллі́и, въ гряду́щiй же де́нь прiидо́хомъ въ Мили́тъ:
[Зач. 44.] суди́ бо Па́велъ ми́мо ити́ Ефе́съ, я́ко да не бу́детъ ему́ закоснѣ́ти во Асі́и, тща́­шебося, а́ще воз­мо́жно бу́детъ, въ де́нь Пятьдеся́тный бы́ти во Иерусали́мѣ.
От Мили́та же посла́въ во Ефе́съ, при­­зва́ пресви́теры церко́вныя,
и я́коже прiидо́ша къ нему́, рече́ къ ни́мъ: вы́ вѣ́сте, я́ко от­ пе́рваго дне́, от­не́лиже прiидо́хъ во Асі́ю, ка́ко съ ва́ми все́ вре́мя бы́хъ,
рабо́тая Го́сподеви со вся́кимъ смиреному́дрiемъ и мно́гими слеза́ми и напа́стьми, при­­лучи́в­шимися мнѣ́ от­ Иуде́йскихъ навѣ́тъ:
я́ко ни въ чесо́мъ от­ поле́зныхъ обину́хся, е́же сказа́ти ва́мъ и научи́ти ва́съ предъ людьми́ и по домо́мъ,
засвидѣ́тел­ст­вуя Иуде́емъ же и Е́ллиномъ е́же къ Бо́гу покая́нiе и вѣ́ру я́же въ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́.
И ны́нѣ, се́, а́зъ свя́занъ Ду́хомъ гряду́ во Иерусали́мъ, я́же въ не́мъ хотя́щая при­­ключи́тися мнѣ́ не вѣ́дый:
то́чiю я́ко Ду́хъ Святы́й по вся́ гра́ды свидѣ́тел­ст­вуетъ, глаго́ля, я́ко у́зы мене́ и ско́рби жду́тъ.
Но ни еди́но же попече́нiе творю́, ниже́ и́мамъ ду́шу мою́ че́стну себѣ́, ра́звѣ е́же сконча́ти тече́нiе мое́ съ ра́достiю и слу́жбу, ю́же прiя́хъ от­ Го́спода Иису́са, засвидѣ́тел­ст­вовати Ева́нгелiе благода́ти Бо́жiя.
И ны́нѣ, се́, а́зъ вѣ́мъ, я́ко ктому́ не у́зрите лица́ мо­его́ вы́ вси́, въ ни́хже про­идо́хъ проповѣ́дуя Ца́р­ст­вiе Бо́жiе.
Тѣ́мже свидѣ́тел­ст­вую ва́мъ во дне́шнiй де́нь, я́ко чи́стъ а́зъ от­ кро́ве всѣ́хъ,
не обину́хся бо сказа́ти ва́мъ всю́ во́лю Бо́жiю.
Внима́йте у́бо себѣ́ и всему́ ста́ду, въ не́мже ва́съ Ду́хъ Святы́й поста́ви епи́скопы, пасти́ Це́рковь Го́спода и Бо́га, ю́же стяжа́ Кро́вiю Сво­е́ю.
А́зъ бо вѣ́мъ сiе́, я́ко по от­ше́­ст­вiи мо­е́мъ вни́дутъ во́лцы тя́жцы въ ва́съ, не щадя́щiи ста́да:
и от­ ва́съ самѣ́хъ воста́нутъ му́жiе глаго́лющiи развраще́ная, е́же от­торга́ти ученики́ вслѣ́дъ себе́.
Сего́ ра́ди бди́те, помина́юще, я́ко три́ лѣ́та но́щь и де́нь не престая́хъ учя́ со слеза́ми еди́наго кого́ждо ва́съ.
И ны́нѣ предаю́ ва́съ, бра́тiе, Богови и сло́ву благода́ти Его́, могу́щему назда́ти и да́ти ва́мъ наслѣ́дiе во освяще́н­ныхъ всѣ́хъ.
Сребра́ или́ зла́та или́ ри́зъ ни еди́наго воз­жела́хъ:
са́ми вѣ́сте, я́ко тре́бованiю мо­ему́ и су́щымъ со мно́ю послужи́стѣ ру́цѣ мо­и́ сі́и.
Вся́ сказа́хъ ва́мъ, я́ко та́ко тружда́ющымся подоба́етъ заступа́ти немощны́я, помина́ти же сло́во Го́спода Иису́са, я́ко Са́мъ рече́: блаже́н­нѣе е́сть па́че дая́ти, не́жели прiима́ти.
И сiя́ ре́къ, прекло́нь колѣ́на своя́, со всѣ́ми и́ми помоли́ся.
Мно́гъ же бы́сть пла́чь всѣ́мъ: и напа́дше на вы́ю Па́влову, облобыза́ху его́,
скорбя́ще наипа́че о словеси́, е́же рече́, я́ко ктому́ не и́мутъ лица́ его́ узрѣ́ти. Провожда́ху же его́ въ кора́бль.
И я́коже бы́сть от­везти́ся на́мъ, от­то́ргшымся от­ ни́хъ, пря́мо ше́дше прiидо́хомъ въ Ко́нъ, въ другі́й же де́нь въ Ро́досъ и от­ту́ду въ Пата́ру:
и обрѣ́тше кора́бль преходя́щь въ Финикі́ю, воз­ше́дше от­везо́хомся.
Возни́кшiй же на́мъ Ки́пръ оста́вльше ошу́юю, плы́хомъ въ Сирі́ю и при­­ста́хомъ въ Ти́рѣ, та́мо бо бя́ше кораблю́ изложи́ти бре́мя:
и обрѣ́тше ученики́, пребы́хомъ ту́ дні́й се́дмь: и́же Па́влови глаго́лаху Ду́хомъ не восходи́ти во Иерусали́мъ.
Егда́ же бы́сть на́мъ сконча́ти дни́, изше́дше идо́хомъ, провожда́ющымъ на́съ всѣ́мъ съ жена́ми и дѣтьми́ да́же до внѣ́ гра́да: и прекло́нше колѣ́на при­­ бре́зѣ помоли́хомся.
И цѣлова́в­ше дру́гъ дру́га внидо́хомъ въ кора́бль, они́ же воз­врати́шася во своя́ си.
Мы́ же, пла́ванiе наче́нше от­ Ти́ра, при­­ста́хомъ во Птолемаи́дѣ, и цѣлова́в­ше бра́тiю, пребы́хомъ де́нь еди́нъ у ни́хъ.
[Зач. 45.] Во у́трiе же изше́дше Па́велъ и и́же съ ни́мъ, прiидо́хомъ въ Кесарі́ю, и в­ше́дше въ до́мъ Фили́ппа благовѣ́ст­ника, су́ща от­ седми́ [дiа́конъ], пребы́хомъ у него́.
Сего́ же бя́ху дще́ри дѣви́цы четы́ри прорица́ющыя.
Пребыва́ющымъ же на́мъ та́мо дни́ мно́ги, сни́де нѣ́кто от­ Иуде́и проро́къ, и́менемъ Ага́въ,
и при­­ше́дъ къ на́мъ и взе́мъ по́ясъ Па́вловъ, связа́въ же сво­и́ ру́цѣ и но́зѣ, рече́: та́ко глаго́летъ Ду́хъ Святы́й: му́жа, его́же е́сть по́ясъ се́й, та́ко свя́жутъ [его́] во Иерусали́мѣ Иуде́е и предадя́тъ въ ру́цѣ язы́ковъ.
И я́коже слы́шахомъ сiя́, моля́хомъ мы́ же и намѣ́стнiи {та́мошнiи жи́телiе}, не восходи́ти ему́ во Иерусали́мъ.
Отвѣща́ же Па́велъ и рече́: что́ творите́, пла́чуще и сокруша́юще ми́ се́рдце? А́зъ бо не то́чiю свя́занъ бы́ти [хощу́], но и умре́ти во Иерусали́мѣ гото́въ е́смь за и́мя Го́спода Иису́са.
Не повину́ющуся же ему́, умолча́хомъ, ре́кше: во́ля Госпо́дня да бу́детъ.
По дне́хъ же си́хъ угото́вльшеся взыдо́хомъ во Иерусали́мъ:
прiидо́ша же съ на́ми и нѣ́цыи ученицы́ от­ Кесарі́и, веду́ще съ собо́ю, у него́же бы обита́ти на́мъ, Мна́сона нѣ́ко­его Ки́прянина, дре́вняго ученика́.
Бы́в­шымъ же на́мъ во Иерусали́мѣ, любе́зно прiя́ша на́съ бра́тiя.
На у́трiе же вни́де Па́велъ съ на́ми ко Иа́кову, вси́ же прiидо́ша ста́рцы.
И цѣлова́въ и́хъ, сказа́­ше по еди́ному ко́­еждо, е́же сотвори́ Бо́гъ во язы́цѣхъ служе́нiемъ его́.
Они́ же слы́шав­ше сла́вляху Бо́га и реко́ша ему́: ви́диши ли, бра́те, коли́ко те́мъ е́сть Иуде́й вѣ́ровав­шихъ? И вси́ ревни́телiе зако́ну су́ть:
увѣсти́шася же о тебѣ́, я́ко от­ступле́нiю учи́ши от­ зако́на Моисе́ова живу́щыя во язы́цѣхъ вся́ Иуде́и, глаго́ля не обрѣ́зовати и́мъ ча́дъ сво­и́хъ, ниже́ во обы́чаехъ оте́ческихъ ходи́ти.
Что́ у́бо е́сть? Вся́ко подоба́етъ наро́ду сни́тися: услы́шатъ бо, я́ко при­­ше́лъ еси́.
Сiе́ у́бо сотвори́, е́же ти́ глаго́лемъ: су́ть у на́съ му́жiе четы́ри обѣща́в­ше себе́ Бо́гу:
сiя́ по­и́мъ очи́стися съ ни́ми и иждиви́ на ни́хъ, да остри́жутъ си́ главы́: и разумѣ́ютъ вси́, я́ко воз­вѣще́н­ная и́мъ о тебѣ́ ничто́же су́ть, но пребыва́еши и са́мъ зако́нъ храня́.
А о вѣ́ровав­шихъ язы́цѣхъ мы́ посла́хомъ, суди́в­ше ничто́же таково́е соблюда́ти и́мъ, то́кмо храни́ти себе́ от­ идоложе́ртвен­ныхъ и кро́ве, и уда́вленины и блуда́.
[Зач. 46.] Тогда́ Па́велъ по­е́мь му́жы о́ны, на у́трiе съ ни́ми очи́щься вни́де во святи́лище, воз­вѣща́я исполне́нiе дні́й очище́нiя, до́ндеже при­­несено́ бы́сть за еди́наго ко­его́ждо и́хъ при­­ноше́нiе.
И я́коже хотя́ху се́дмь дні́й сконча́тися, и́же от­ Асі́и Иуде́е, ви́дѣв­ше его́ во святи́лищи, нава́диша ве́сь наро́дъ и воз­ложи́ша на́нь ру́цѣ,
вопiю́ще: му́жiе Изра́илстiи, помози́те: се́й е́сть человѣ́къ, и́же на лю́ди и зако́нъ и на мѣ́сто сiе́ всѣ́хъ всю́ду учи́тъ: еще́ же и Е́ллины введе́ въ це́рковь и оскверни́ свято́е мѣ́сто сiе́.
Бя́ху бо ви́дѣли Трофи́ма Ефе́сянина во гра́дѣ съ ни́мъ, его́же мня́ху, я́ко въ це́рковь вве́лъ е́сть Па́велъ.
Подви́жеся же гра́дъ ве́сь, и бы́сть стече́нiе лю́демъ: и е́мше Па́вла, влеча́ху его́ во́нъ изъ це́ркве, и а́бiе затвори́шася две́ри.
И́щущымъ же и́мъ уби́ти его́, взы́де вѣ́сть къ ты́сящнику спи́ры, я́ко ве́сь воз­мути́ся Иерусали́мъ:
о́нъ же а́бiе по­и́мъ во́ины и со́тники, при­­тече́ на ня́: они́ же ви́дѣв­ше ты́сящника и во́ины, преста́ша би́ти Па́вла.
Присту́пль же ты́сящникъ я́тъ его́ и повелѣ́ связа́ти его́ вери́гома желѣ́знома двѣма́, и вопроша́­ше: кто́ у́бо е́сть и что́ е́сть сотвори́лъ.
Друзі́и же и́но нѣ́что вопiя́ху въ наро́дѣ: не могі́й же разумѣ́ти извѣ́стное молвы́ ра́ди, повелѣ́ от­вести́ его́ въ по́лкъ.
Егда́ же бы́сть на степе́нехъ, при­­лучи́ся воз­дви́жену бы́ти ему́ от­ во́инъ ну́жды ра́ди наро́да,
послѣ́доваше бо мно́же­с­т­во люді́й зову́щихъ: воз­ми́ его́.
Хотя́ же вни́ти въ по́лкъ Па́велъ глаго́ла ты́сящнику: а́ще лѣ́ть ми́ е́сть глаго́лати что́ тебѣ́? О́нъ же рече́: гре́чески умѣ́еши ли?
Не ты́ ли еси́ Еги́птянинъ, пре́жде си́хъ дні́й превѣща́вый и изведы́й въ пусты́ню четы́ри ты́сящы муже́й сикаре́й?
Рече́ же Па́велъ: а́зъ человѣ́къ у́бо е́смь Иуде́анинъ, Та́рсянинъ, сла́внаго гра́да въ Киликі́и жи́тель: молю́ же тя́, повели́ ми глаго́лати къ лю́демъ.
Повелѣ́в­шу же ему́, Па́велъ стоя́ на степе́нехъ помаа́въ руко́ю къ лю́демъ: мно́гу же безмо́лвiю бы́в­шу, воз­гласи́ евре́йскимъ язы́комъ, глаго́ля:
Синодальный
1 Путь Павла чрез Македонию и Грецию. 7 Воскрешение Евтиха в Троаде. 13 Начало путешествия Павла в Иерусалим. 17 Его слово в Мелите к пресвитерам из Ефеса; их прощание.
По прекращении мятежа Павел, призвав учеников и дав им наставления и простившись с ними, вышел и пошел в Македонию.
Пройдя же те места и преподав верующим обильные наставления, пришел в Елладу.
Там пробыл он три месяца. Когда же, по случаю возмущения, сделанного против него Иудеями, он хотел отправиться в Сирию, то пришло ему на мысль возвратиться через Македонию.
Его сопровождали до Асии Сосипатр Пирров, Вериянин, и из Фессалоникийцев Аристарх и Секунд, и Гаий Дервянин и Тимофей, и Асийцы Тихик и Трофим.
Они, пойдя вперед, ожидали нас в Троаде.
А мы, после дней опресночных, отплыли из Филипп и дней в пять прибыли к ним в Троаду, где пробыли семь дней.
[Зач. 43.] В первый же день недели, когда ученики собрались для преломления хлеба, Павел, намереваясь отправиться в следующий день, беседовал с ними и продолжил слово до полуночи.
В горнице, где мы собрались, было довольно светильников.
Во время продолжительной беседы Павловой один юноша, именем Евтих, сидевший на окне, погрузился в глубокий сон и, пошатнувшись, сонный упал вниз с третьего жилья, и поднят мертвым.
Павел, сойдя, пал на него и, обняв его, сказал: не тревожьтесь, ибо душа его в нем.
Взойдя же и преломив хлеб и вкусив, беседовал довольно, даже до рассвета, и потом вышел.
Между тем отрока привели живого, и немало утешились.
Мы пошли вперед на корабль и поплыли в Асс, чтобы взять оттуда Павла; ибо он так приказал нам, намереваясь сам идти пешком.
Когда же он сошелся с нами в Ассе, то, взяв его, мы прибыли в Митилину.
И, отплыв оттуда, в следующий день мы остановились против Хиоса, а на другой пристали к Самосу и, побывав в Трогиллии, в следующий день прибыли в Милит,
[Зач. 44.] ибо Павлу рассудилось миновать Ефес, чтобы не замедлить ему в Асии; потому что он поспешал, если можно, в день Пятидесятницы быть в Иерусалиме.
Из Милита же послав в Ефес, он призвал пресвитеров церкви,
и, когда они пришли к нему, он сказал им: вы знаете, как я с первого дня, в который пришел в Асию, все время был с вами,
работая Господу со всяким смиренномудрием и многими слезами, среди искушений, приключавшихся мне по злоумышлениям Иудеев;
как я не пропустил ничего полезного, о чем вам не проповедовал бы и чему не учил бы вас всенародно и по домам,
возвещая Иудеям и Еллинам покаяние пред Богом и веру в Господа нашего Иисуса Христа.
И вот, ныне я, по влечению Духа, иду в Иерусалим, не зная, что́ там встретится со мною;
только Дух Святой по всем городам свидетельствует, говоря, что узы и скорби ждут меня.
Но я ни на что не взираю и не дорожу своею жизнью, только бы с радостью совершить поприще мое и служение, которое я принял от Господа Иисуса, проповедать Евангелие благодати Божией.
И ныне, вот, я знаю, что уже не увидите лица моего все вы, между которыми ходил я, проповедуя Царствие Божие.
Посему свидетельствую вам в нынешний день, что чист я от крови всех,
ибо я не упускал возвещать вам всю волю Божию.
Итак, внимайте себе и всему стаду, в котором Дух Святой поставил вас блюстителями, пасти Церковь Господа и Бога, которую Он приобрел Себе Кровию Своею.
Ибо я знаю, что, по отшествии моем, войдут к вам лютые волки, не щадящие стада;
и из вас самих восстанут люди, которые будут говорить превратно, дабы увлечь учеников за собою.
Посему бодрствуйте, памятуя, что я три года день и ночь непрестанно со слезами учил каждого из вас.
И ныне предаю вас, братия, Богу и слову благодати Его, могущему назидать вас более и дать вам наследие со всеми освященными.
Ни серебра, ни золота, ни одежды я ни от кого не пожелал:
сами знаете, что нуждам моим и нуждам бывших при мне послужили руки мои сии.
Во всем показал я вам, что, так трудясь, надобно поддерживать слабых и памятовать слова Господа Иисуса, ибо Он Сам сказал: «блаженнее давать, нежели принимать».
Сказав это, он преклонил колени свои и со всеми ими помолился.
Тогда немалый плач был у всех, и, падая на выю Павла, целовали его,
скорбя особенно от сказанного им слова, что они уже не увидят лица его. И провожали его до корабля.
1 Путешествие Павла прервано в Тире. 7 В Кесарии Агав предсказывает узы Павловы. 15 Прибытие Павла в Иерусалим и собрание с пресвитерами. 20 Их совет Павлу о соблюдении иудейского обряда. 27 Избавление Павла римскими солдатами от иудейской толпы в храме. 37 Разрешение говорить к народу.
Когда же мы, расставшись с ними, отплыли, то прямо пришли в Кос, на другой день в Родос и оттуда в Патару,
и, найдя корабль, идущий в Финикию, взошли на него и отплыли.
Быв в виду Кипра и оставив его слева, мы плыли в Сирию, и пристали в Тире, ибо тут надлежало сложить груз с корабля.
И, найдя учеников, пробыли там семь дней. Они, по внушению Духа, говорили Павлу, чтобы он не ходил в Иерусалим.
Проведя эти дни, мы вышли и пошли, и нас провожали все с женами и детьми даже за город; а на берегу, преклонив колени, помолились.
И, простившись друг с другом, мы вошли в корабль, а они возвратились домой.
Мы же, совершив плавание, прибыли из Тира в Птолемаиду, где, приветствовав братьев, пробыли у них один день.
[Зач. 45.] А на другой день Павел и мы, бывшие с ним, выйдя, пришли в Кесарию и, войдя в дом Филиппа благовестника, одного из семи диаконов, остались у него.
У него были четыре дочери девицы, пророчествующие.
Между тем как мы пребывали у них многие дни, пришел из Иудеи некто пророк, именем Агав,
и, войдя к нам, взял пояс Павлов и, связав себе руки и ноги, сказал: так говорит Дух Святой: мужа, чей этот пояс, так свяжут в Иерусалиме Иудеи и предадут в руки язычников.
Когда же мы услышали это, то и мы и тамошние просили, чтобы он не ходил в Иерусалим.
Но Павел в ответ сказал: что вы делаете? что плачете и сокрушаете сердце мое? я не только хочу быть узником, но готов умереть в Иерусалиме за имя Господа Иисуса.
Когда же мы не могли уговорить его, то успокоились, сказав: да будет воля Господня!
После сих дней, приготовившись, пошли мы в Иерусалим.
С нами шли и некоторые ученики из Кесарии, провожая нас к некоему давнему ученику, Мнасону Кипрянину, у которого можно было бы нам жить.
По прибытии нашем в Иерусалим братия радушно приняли нас.
На другой день Павел пришел с нами к Иакову; пришли и все пресвитеры.
Приветствовав их, Павел рассказывал подробно, что сотворил Бог у язычников служением его.
Они же, выслушав, прославили Бога и сказали ему: видишь, брат, сколько тысяч уверовавших Иудеев, и все они ревнители закона.
А о тебе наслышались они, что ты всех Иудеев, живущих между язычниками, учишь отступлению от Моисея, говоря, чтобы они не обрезывали детей своих и не поступали по обычаям.
Итак, что же? Верно соберется народ; ибо услышат, что ты пришел.
Сделай же, что мы скажем тебе: есть у нас четыре человека, имеющие на себе обет.
Взяв их, очистись с ними, и возьми на себя издержки на жертву за них, чтобы остригли себе голову, и узнают все, что слышанное ими о тебе несправедливо, но что и сам ты продолжаешь соблюдать закон.
А об уверовавших язычниках мы писали, положив, чтобы они ничего такого не наблюдали, а только хранили себя от идоложертвенного, от крови, от удавленины и от блуда.
[Зач. 46.] Тогда Павел, взяв тех мужей и очистившись с ними, в следующий день вошел в храм и объявил окончание дней очищения, когда должно быть принесено за каждого из них приношение.
Когда же семь дней оканчивались, тогда Асийские Иудеи, увидев его в храме, возмутили весь народ и наложили на него руки,
крича: мужи Израильские, помогите! этот человек всех повсюду учит против народа и закона и места сего; притом и Еллинов ввел в храм и осквернил святое место сие.
Ибо перед тем они видели с ним в городе Трофима Ефесянина и думали, что Павел его ввел в храм.
Весь город пришел в движение, и сделалось стечение народа; и, схватив Павла, повлекли его вон из храма, и тотчас заперты были двери.
Когда же они хотели убить его, до тысяченачальника полка дошла весть, что весь Иерусалим возмутился.
Он, тотчас взяв воинов и сотников, устремился на них; они же, увидев тысяченачальника и воинов, перестали бить Павла.
Тогда тысяченачальник, приблизившись, взял его и велел сковать двумя цепями, и спрашивал: кто он, и что сделал.
В народе одни кричали одно, а другие другое. Он же, не могши по причине смятения узнать ничего верного, повелел вести его в крепость.
Когда же он был на лестнице, то воинам пришлось нести его по причине стеснения от народа,
ибо множество народа следовало и кричало: смерть ему!
При входе в крепость Павел сказал тысяченачальнику: можно ли мне сказать тебе нечто? А тот сказал: ты знаешь по-гречески?
Так не ты ли тот Египтянин, который перед сими днями произвел возмущение и вывел в пустыню четыре тысячи человек разбойников?
Павел же сказал: я Иудеянин, Тарсянин, гражданин небезызвестного Киликийского города; прошу тебя, позволь мне говорить к народу.
Когда же тот позволил, Павел, стоя на лестнице, дал знак рукою народу; и, когда сделалось глубокое молчание, начал говорить на еврейском языке так:
After the uproar had ceased, Paul called the disciples to himself, embraced them, and departed to go to Macedonia.
Now when he had gone over that region and encouraged them with many words, he came to Greece
and stayed three months. And when the Jews plotted against him as he was about to sail to Syria, he decided to return through Macedonia.
And Sopater of Berea accompanied him to Asia--also Aristarchus and Secundus of the Thessalonians, and Gaius of Derbe, and Timothy, and Tychicus and Trophimus of Asia.
These men, going ahead, waited for us at Troas.
But we sailed away from Philippi after the Days of Unleavened Bread, and in five days joined them at Troas, where we stayed seven days.
Now on the first day of the week, when the disciples came together to break bread, Paul, ready to depart the next day, spoke to them and continued his message until midnight.
There were many lamps in the upper room where they were gathered together.
And in a window sat a certain young man named Eutychus, who was sinking into a deep sleep. He was overcome by sleep; and as Paul continued speaking, he fell down from the third story and was taken up dead.
But Paul went down, fell on him, and embracing him said, «Do not trouble yourselves, for his life is in him.»
Now when he had come up, had broken bread and eaten, and talked a long while, even till daybreak, he departed.
And they brought the young man in alive, and they were not a little comforted.
Then we went ahead to the ship and sailed to Assos, there intending to take Paul on board; for so he had given orders, intending himself to go on foot.
And when he met us at Assos, we took him on board and came to Mitylene.
We sailed from there, and the next day came opposite Chios. The following day we arrived at Samos and stayed at Trogyllium. The next day we came to Miletus.
For Paul had decided to sail past Ephesus, so that he would not have to spend time in Asia; for he was hurrying to be at Jerusalem, if possible, on the Day of Pentecost.
From Miletus he sent to Ephesus and called for the elders of the church.
And when they had come to him, he said to them: «You know, from the first day that I came to Asia, in what manner I always lived among you,
serving the Lord with all humility, with many tears and trials which happened to me by the plotting of the Jews;
how I kept back nothing that was helpful, but proclaimed it to you, and taught you publicly and from house to house,
testifying to Jews, and also to Greeks, repentance toward God and faith toward our Lord Jesus Christ.
And see, now I go bound in the spirit to Jerusalem, not knowing the things that will happen to me there,
except that the Holy Spirit testifies in every city, saying that chains and tribulations await me.
But none of these things move me; nor do I count my life dear to myself, so that I may finish my race with joy, and the ministry which I received from the Lord Jesus, to testify to the gospel of the grace of God.
«And indeed, now I know that you all, among whom I have gone preaching the kingdom of God, will see my face no more.
Therefore I testify to you this day that I am innocent of the blood of all men.
For I have not shunned to declare to you the whole counsel of God.
Therefore take heed to yourselves and to all the flock, among which the Holy Spirit has made you overseers, to shepherd the church of God which He purchased with His own blood.
For I know this, that after my departure savage wolves will come in among you, not sparing the flock.
Also from among yourselves men will rise up, speaking perverse things, to draw away the disciples after themselves.
Therefore watch, and remember that for three years I did not cease to warn everyone night and day with tears.
«So now, brethren, I commend you to God and to the word of His grace, which is able to build you up and give you an inheritance among all those who are sanctified.
I have coveted no onés silver or gold or apparel.
Yes, you yourselves know that these hands have provided for my necessities, and for those who were with me.
I have shown you in every way, by laboring like this, that you must support the weak. And remember the words of the Lord Jesus, that He said, «It is more blessed to give than to receive.»́
And when he had said these things, he knelt down and prayed with them all.
Then they all wept freely, and fell on Pauĺs neck and kissed him,
sorrowing most of all for the words which he spoke, that they would see his face no more. And they accompanied him to the ship.
Now it came to pass, that when we had departed from them and set sail, running a straight course we came to Cos, the following day to Rhodes, and from there to Patara.
And finding a ship sailing over to Phoenicia, we went aboard and set sail.
When we had sighted Cyprus, we passed it on the left, sailed to Syria, and landed at Tyre; for there the ship was to unload her cargo.
And finding disciples, we stayed there seven days. They told Paul through the Spirit not to go up to Jerusalem.
When we had come to the end of those days, we departed and went on our way; and they all accompanied us, with wives and children, till we were out of the city. And we knelt down on the shore and prayed.
When we had taken our leave of one another, we boarded the ship, and they returned home.
And when we had finished our voyage from Tyre, we came to Ptolemais, greeted the brethren, and stayed with them one day.
On the next day we who were Pauĺs companions departed and came to Caesarea, and entered the house of Philip the evangelist, who was one of the seven, and stayed with him.
Now this man had four virgin daughters who prophesied.
And as we stayed many days, a certain prophet named Agabus came down from Judea.
When he had come to us, he took Pauĺs belt, bound his own hands and feet, and said, «Thus says the Holy Spirit, «So shall the Jews at Jerusalem bind the man who owns this belt, and deliver him into the hands of the Gentiles.»́
Now when we heard these things, both we and those from that place pleaded with him not to go up to Jerusalem.
Then Paul answered, «What do you mean by weeping and breaking my heart? For I am ready not only to be bound, but also to die at Jerusalem for the name of the Lord Jesus.»
So when he would not be persuaded, we ceased, saying, «The will of the Lord be done.»
And after those days we packed and went up to Jerusalem.
Also some of the disciples from Caesarea went with us and brought with them a certain Mnason of Cyprus, an early disciple, with whom we were to lodge.
And when we had come to Jerusalem, the brethren received us gladly.
On the following day Paul went in with us to James, and all the elders were present.
When he had greeted them, he told in detail those things which God had done among the Gentiles through his ministry.
And when they heard it, they glorified the Lord. And they said to him, «You see, brother, how many myriads of Jews there are who have believed, and they are all zealous for the law;
but they have been informed about you that you teach all the Jews who are among the Gentiles to forsake Moses, saying that they ought not to circumcise their children nor to walk according to the customs.
What then? The assembly must certainly meet, for they will hear that you have come.
Therefore do what we tell you: We have four men who have taken a vow.
Take them and be purified with them, and pay their expenses so that they may shave their heads, and that all may know that those things of which they were informed concerning you are nothing, but that you yourself also walk orderly and keep the law.
But concerning the Gentiles who believe, we have written and decided that they should observe no such thing, except that they should keep themselves from things offered to idols, from blood, from things strangled, and from sexual immorality.»
Then Paul took the men, and the next day, having been purified with them, entered the temple to announce the expiration of the days of purification, at which time an offering should be made for each one of them.
Now when the seven days were almost ended, the Jews from Asia, seeing him in the temple, stirred up the whole crowd and laid hands on him,
crying out, «Men of Israel, help! This is the man who teaches all men everywhere against the people, the law, and this place; and furthermore he also brought Greeks into the temple and has defiled this holy place.»
(For they had previously seen Trophimus the Ephesian with him in the city, whom they supposed that Paul had brought into the temple.)
And all the city was disturbed; and the people ran together, seized Paul, and dragged him out of the temple; and immediately the doors were shut.
Now as they were seeking to kill him, news came to the commander of the garrison that all Jerusalem was in an uproar.
He immediately took soldiers and centurions, and ran down to them. And when they saw the commander and the soldiers, they stopped beating Paul.
Then the commander came near and took him, and commanded him to be bound with two chains; and he asked who he was and what he had done.
And some among the multitude cried one thing and some another. So when he could not ascertain the truth because of the tumult, he commanded him to be taken into the barracks.
When he reached the stairs, he had to be carried by the soldiers because of the violence of the mob.
For the multitude of the people followed after, crying out, «Away with him!»
Then as Paul was about to be led into the barracks, he said to the commander, «May I speak to you?» He replied, «Can you speak Greek?
Are you not the Egyptian who some time ago stirred up a rebellion and led the four thousand assassins out into the wilderness?»
But Paul said, «I am a Jew from Tarsus, in Cilicia, a citizen of no mean city; and I implore you, permit me to speak to the people.»
So when he had given him permission, Paul stood on the stairs and motioned with his hand to the people. And when there was a great silence, he spoke to them in the Hebrew language, saying,
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible