Скрыть
23:2
23:4
23:7
23:10
23:12
23:13
23:14
23:15
23:16
23:17
23:18
23:19
23:20
23:21
23:22
23:23
23:24
23:25
23:26
23:30
23:31
23:32
23:33
23:34
Английский (NKJV)
Then Paul, looking earnestly at the council, said, «Men and brethren, I have lived in all good conscience before God until this day.»
And the high priest Ananias commanded those who stood by him to strike him on the mouth.
Then Paul said to him, «God will strike you, you whitewashed wall! For you sit to judge me according to the law, and do you command me to be struck contrary to the law?»
And those who stood by said, «Do you revile God́s high priest?»
Then Paul said, «I did not know, brethren, that he was the high priest; for it is written, «You shall not speak evil of a ruler of your people.»́
But when Paul perceived that one part were Sadducees and the other Pharisees, he cried out in the council, «Men and brethren, I am a Pharisee, the son of a Pharisee; concerning the hope and resurrection of the dead I am being judged!»
And when he had said this, a dissension arose between the Pharisees and the Sadducees; and the assembly was divided.
For Sadducees say that there is no resurrection--and no angel or spirit; but the Pharisees confess both.
Then there arose a loud outcry. And the scribes of the Phariseeś party arose and protested, saying, «We find no evil in this man; but if a spirit or an angel has spoken to him, let us not fight against God.»
Now when there arose a great dissension, the commander, fearing lest Paul might be pulled to pieces by them, commanded the soldiers to go down and take him by force from among them, and bring him into the barracks.
But the following night the Lord stood by him and said, «Be of good cheer, Paul; for as you have testified for Me in Jerusalem, so you must also bear witness at Rome.»
And when it was day, some of the Jews banded together and bound themselves under an oath, saying that they would neither eat nor drink till they had killed Paul.
Now there were more than forty who had formed this conspiracy.
They came to the chief priests and elders, and said, «We have bound ourselves under a great oath that we will eat nothing until we have killed Paul.
Now you, therefore, together with the council, suggest to the commander that he be brought down to you tomorrow, as though you were going to make further inquiries concerning him; but we are ready to kill him before he comes near.»
So when Pauĺs sisteŕs son heard of their ambush, he went and entered the barracks and told Paul.
Then Paul called one of the centurions to him and said, «Take this young man to the commander, for he has something to tell him.»
So he took him and brought him to the commander and said, «Paul the prisoner called me to him and asked me to bring this young man to you. He has something to say to you.»
Then the commander took him by the hand, went aside, and asked privately, «What is it that you have to tell me?»
And he said, «The Jews have agreed to ask that you bring Paul down to the council tomorrow, as though they were going to inquire more fully about him.
But do not yield to them, for more than forty of them lie in wait for him, men who have bound themselves by an oath that they will neither eat nor drink till they have killed him; and now they are ready, waiting for the promise from you.»
So the commander let the young man depart, and commanded him, «Tell no one that you have revealed these things to me.»
And he called for two centurions, saying, «Prepare two hundred soldiers, seventy horsemen, and two hundred spearmen to go to Caesarea at the third hour of the night;
and provide mounts to set Paul on, and bring him safely to Felix the governor.»
He wrote a letter in the following manner:
Claudius Lysias, To the most excellent governor Felix: Greetings.
This man was seized by the Jews and was about to be killed by them. Coming with the troops I rescued him, having learned that he was a Roman.
And when I wanted to know the reason they accused him, I brought him before their council.
I found out that he was accused concerning questions of their law, but had nothing charged against him deserving of death or chains.
And when it was told me that the Jews lay in wait for the man, I sent him immediately to you, and also commanded his accusers to state before you the charges against him. Farewell.
Then the soldiers, as they were commanded, took Paul and brought him by night to Antipatris.
The next day they left the horsemen to go on with him, and returned to the barracks.
When they came to Caesarea and had delivered the letter to the governor, they also presented Paul to him.
And when the governor had read it, he asked what province he was from. And when he understood that he was from Cilicia,
he said, «I will hear you when your accusers also have come.» And he commanded him to be kept in Herod́s Praetorium.
Церковнославянский (рус)
Воззрѣ́въ же Па́велъ на со́нмъ, рече́: му́жiе бра́тiе, а́зъ все́ю со́вѣстiю благо́ю жи́тел­ст­вовахъ предъ Бо́гомъ да́же до сего́ дне́.
Архiере́й же Ана́нiа повелѣ́ предстоя́щымъ ему́ би́ти его́ уста́.
Тогда́ Па́велъ рече́ къ нему́: би́ти тя́ и́мать Бо́гъ, стѣно́ пова́пленая: и ты́ сѣди́ши судя́ ми по зако́ну, преступа́я же зако́нъ вели́ши, да бiю́тъ мя́.
Предстоя́щiи же рѣ́ша: архiере́ю ли Бо́жiю досажда́еши?
Рече́ же Па́велъ: не вѣ́дахъ, бра́тiе, я́ко архiере́й е́сть: пи́сано бо е́сть: кня́зю люді́й тво­и́хъ да не рече́ши зла́.
Разумѣ́въ же Па́велъ, я́ко еди́на ча́сть е́сть саддуке́й, друга́я же фарисе́й, воз­зва́ въ со́нмищи: му́жiе бра́тiе, а́зъ фарисе́й е́смь, сы́нъ фарисе́овъ: о упова́нiи и о воскресе́нiи ме́ртвыхъ а́зъ су́дъ прiе́млю.
Се́ же ему́ ре́кшу, бы́сть ра́спря между́ саддуке́и и фарисе́и, и раздѣли́ся наро́дъ:
саддуке́е бо глаго́лютъ не бы́ти воскресе́нiя, ни А́нгела, ни ду́ха: фарисе́е же исповѣ́дуютъ обоя́.
Бы́сть же кли́чь вели́къ, и воста́в­ше кни́жницы ча́сти фарисе́йскiя пря́хуся между́ собо́ю, глаго́люще: ни еди́но зло́ обрѣта́емъ въ человѣ́цѣ се́мъ: а́ще же ду́хъ глаго́ла ему́ или́ А́нгелъ, не проти́вимся Бо́гу.
Мно́зѣ же бы́в­шей ра́спри, боя́ся ты́сящникъ, да не растерза́нъ бу́детъ Па́велъ от­ ни́хъ, повелѣ́ во́иномъ сни́ти и восхи́тити его́ от­ среды́ и́хъ и вести́ [его́] въ по́лкъ.
Въ наста́в­шую же но́щь предста́въ ему́ Госпо́дь, рече́: дерза́й, Па́вле: я́коже бо свидѣ́тел­ст­вовалъ еси́ я́же о Мнѣ́ во Иерусали́мѣ, си́це ти́ подоба́етъ и въ Ри́мѣ свидѣ́тел­ст­вовати.
Бы́в­шу же дню́, сотво́рше нѣ́цыи от­ Иуде́й совѣ́тъ {навѣ́тъ}, закля́ша себе́, глаго́люще не я́сти ни пи́ти, до́ндеже убiю́тъ Па́вла:
бя́ху же мно́жае четы́редесятихъ сiю́ кля́тву сотво́ршiи,
и́же при­­сту́пльше ко архiере́емъ и ста́рцемъ, рѣ́ша: кля́твою прокля́хомъ себе́ ничто́же вкуси́ти, до́ндеже убiе́мъ Па́вла:
ны́нѣ у́бо вы́ скажи́те ты́сящнику съ собо́ромъ, я́ко да у́трѣ сведе́тъ его́ къ ва́мъ, а́ки бы хотя́ще разумѣ́ти извѣ́стнѣе я́же о не́мъ: мы́ же, пре́жде да́же не при­­бли́житися ему́, гото́ви есмы́ уби́ти его́.
Слы́шавъ же сы́нъ сестры́ Па́вловы ко́въ, при­­ше́дъ и в­ше́дъ въ по́лкъ, сказа́ Па́влу.
Призва́въ же Па́велъ еди́наго от­ со́тникъ, рече́: ю́ношу сего́ от­веди́ къ ты́сящнику: и́мать бо нѣ́что сказа́ти ему́.
О́нъ же у́бо по­и́мъ его́ при­­веде́ къ ты́сящнику и рече́: у́зникъ Па́велъ при­­зва́въ мя́, умоли́ сего́ ю́ношу при­­вести́ къ тебѣ́, иму́ща нѣ́что глаго́лати тебѣ́.
По­и́мъ же его́ за ру́ку ты́сящникъ и от­ше́дъ на еди́нѣ, вопроша́­ше его́: что́ е́сть, е́же и́маши воз­вѣсти́ти ми́?
Рече́ же, я́ко Иуде́е совѣща́ша умоли́ти тя́, я́ко да у́трѣ сведе́ши Па́вла къ ни́мъ въ собо́ръ, а́ки бы хотя́щымъ извѣ́стнѣе истяза́ти я́же о не́мъ:
ты́ у́бо не послу́шай и́хъ: ло́вятъ бо его́ от­ ни́хъ му́жiе мно́жае четы́редесяти, и́же закля́ша себе́ ни я́сти ни пи́ти, до́ндеже убiю́тъ его́: и ны́нѣ гото́ви су́ть, ча́юще обѣща́нiя, е́же от­ тебе́.
Ты́сящникъ у́бо от­пусти́ ю́ношу, завѣща́въ ни еди́ному же повѣ́дати, я́ко сiя́ яви́лъ еси́ мнѣ́.
И при­­зва́въ два́ нѣ́кiя от­ со́тникъ, рече́: угото́вита [ми́] во́иновъ вооруже́н­ныхъ двѣ́стѣ, я́ко да и́дутъ до Кесарі́и, и ко́н­никъ се́дмьдесятъ, и стрѣле́цъ двѣ́стѣ, от­ тре́тiяго часа́ но́щи:
и ско́ты при­­вести́, да всади́в­ше Па́вла прово́дятъ до Фи́ликса иге́мона.
Написа́ же [и] посла́нiе иму́щее о́бразъ се́й:
Клавді́й Лисі́а держа́вному иге́мону Фи́ликсу ра́доватися:
му́жа сего́ я́та от­ Иуде́й и иму́ща убiе́на бы́ти от­ ни́хъ, при­­сту́пль съ во́ины отъ­я́хъ его́, увѣ́дѣвъ, я́ко Ри́млянинъ е́сть:
хотя́ же разумѣ́ти вину́, ея́же ра́ди по­има́ху на́нь, сведо́хъ его́ въ со́нмище и́хъ:
его́же обрѣто́хъ оглаго́луема о взыска́нiи зако́на и́хъ, ни еди́но же досто́йно сме́рти или́ у́замъ согрѣше́нiе иму́ща:
ска́зану же бы́в­шу ми́ ко́ву хотя́щу бы́ти от­ Иуде́й на му́жа сего́, а́бiе посла́хъ [его́] къ тебѣ́, завѣща́въ и клеветнико́мъ [его́] глаго́лати предъ тобо́ю, я́же на́нь: здра́въ бу́ди.
Во́ини же у́бо по повелѣ́н­ному и́мъ, взе́мше Па́вла, ведо́ша объ но́щь во Антипатри́ду:
во у́трiе же, оста́вльше ко́н­ники ити́ съ ни́мъ, воз­врати́шася въ по́лкъ.
Они́ же при­­ше́дше въ Кесарі́ю и вда́в­ше посла́нiе иге́мону, предста́виша ему́ и Па́вла.
Проче́тъ же иге́монъ посла́нiе и вопро́шь, от­ ко́­ея о́бласти е́сть, и увѣ́дѣвъ, я́ко от­ Киликі́и, рече́:
услы́шу о тебѣ́, егда́ и клеветницы́ тво­и́ прiи́дутъ. И повелѣ́ въ прето́рѣ И́родовѣ стрещи́ его́.
Немецкий (GNB)
Paulus richtete den Blick fest auf die Versammelten und erklärte: »Brüder, ich habe immer so gehandelt, dass ich mir vor Gott nicht das mindeste vorzuwerfen habe, und das bis zum heutigen Tag!«
Der Oberste Priester Hananias befahl den dabeistehenden Dienern, Paulus auf den Mund zu schlagen.
Da sagte Paulus zu ihm: »Dich wird Gott schlagen, du übertünchte Wand! Du willst nach dem Gesetz über mich richten und lässt mich gegen alles Gesetz schlagen?«
Die Diener sagten: »Wie, du wagst den Obersten Priester Gottes zu beleidigen?«
Paulus entschuldigte sich und sagte: »Ich habe nicht gewusst, Brüder, dass er der Oberste Priester ist. Ich weiß wohl, dass in den Heiligen Schriften steht: ́Ihr sollt ein Oberhaupt eures Volkes nicht verfluchen.́«
zit Ex 22,27
Da Paulus wusste, dass die Anwesenden teils Sadduzäer, teils Pharisäer waren, rief er in die Versammlung hinein: »Brüder, ich bin ein Pharisäer und komme aus einer Pharisäerfamilie. Ich stehe hier vor Gericht, nur weil ich daran glaube, dass die Toten auferstehen!«
Damit spaltete er den Rat in zwei Lager, denn Sadduzäer und Pharisäer fingen sofort an, miteinander zu streiten.
Die Sadduzäer leugnen nämlich die Auferstehung der Toten und sie bestreiten auch, dass es Engel und andere unsichtbare Wesen gibt. Die Pharisäer dagegen bekennen sich zum Glauben an beides.
So kam es zu einer lautstarken Auseinandersetzung.

Schließlich traten einige Gesetzeslehrer aus der Gruppe der Pharisäer vor und erklärten: »Wir können dem Mann nichts vorwerfen. Vielleicht hat ja tatsächlich ein Geist zu ihm gesprochen oder ein Engel!«

Der Tumult wurde am Ende so heftig, dass der Kommandant fürchtete, sie könnten Paulus in Stücke reißen. So ließ er aus der Kaserne eine Abteilung Soldaten kommen, die ihn herausholten und wieder dorthin zurückbrachten.
In der folgenden Nacht aber trat der Herr zu Paulus und sagte zu ihm: »Nur Mut! Wie du hier in Jerusalem für mich eingetreten bist, so musst du es auch in Rom tun.«
Am nächsten Morgen taten sich eine Anzahl Juden zu einem Anschlag gegen Paulus zusammen. Sie schworen, nichts zu essen und zu trinken, bis sie ihn umgebracht hätten.
Mehr als vierzig Männer beteiligten sich an dieser Verschwörung.
Sie gingen zu den führenden Priestern und den Ratsältesten und weihten sie ein: »Wir haben feierlich geschworen, nichts zu essen und zu trinken, bis wir Paulus getötet haben.
Geht also jetzt im Namen des ganzen jüdischen Rates zum Kommandanten und fordert ihn auf, euch Paulus noch einmal vorzuführen; ihr wolltet seinen Fall noch genauer untersuchen. Wir halten uns dann bereit und bringen ihn um, noch bevor er hier eintrifft.«
Aber ein Neffe von Paulus, der Sohn seiner Schwester, hörte von dem geplanten Anschlag. Er ging in die Kaserne und erzählte Paulus davon.
Der rief einen von den Hauptleuten und sagte zu ihm: »Bring diesen jungen Mann zum Kommandanten! Er hat eine wichtige Nachricht für ihn.«
Der Hauptmann brachte ihn zum Kommandanten und sagte: »Der Gefangene Paulus hat mich rufen lassen und mich gebeten, diesen jungen Mann zu dir zu führen. Er soll eine wichtige Nachricht für dich haben.«
Der Kommandant nahm den jungen Mann beiseite und fragte ihn: »Was hast du mir zu berichten?«
Da erzählte er: »Die Juden wollen dich bitten, Paulus morgen noch einmal vor ihren Rat zu bringen, damit sie ihn noch genauer verhören können.
Aber du darfst ihnen nicht glauben, denn mehr als vierzig Männer planen einen Anschlag. Sie alle haben geschworen, erst wieder zu essen und zu trinken, wenn sie Paulus getötet haben. Sie halten sich bereit und warten nur darauf, dass du ihn herausführen lässt.«
Der Kommandant sagte: »Verrate keinem, dass du mir davon erzählt hast!« Dann ließ er den jungen Mann gehen.
Der Kommandant rief zwei Hauptleute und befahl ihnen: »Sorgt dafür, dass zweihundert Soldaten sich für heute Abend um neun Uhr zum Abmarsch nach Cäsarea bereitmachen, dazu siebzig Reiter und noch zweihundert Leichtbewaffnete.
Besorgt ein paar Reittiere für Paulus und bringt ihn sicher zum Statthalter Felix!«
Dann schrieb er folgenden Brief:
»Klaudius Lysias grüßt den hochverehrten Statthalter Felix.
Den Mann, den ich dir sende, hatten die Juden ergriffen und wollten ihn töten. Als ich erfuhr, dass er römischer Bürger ist, ließ ich ihn durch meine Soldaten in Sicherheit bringen.
Weil ich herausbekommen wollte, weshalb sie ihn verfolgen, brachte ich ihn vor ihren Rat.
Aber es stellte sich heraus, dass er nichts getan hat, worauf Todesstrafe oder Gefängnis steht. Ihre Vorwürfe beziehen sich nur auf strittige Fragen des jüdischen Gesetzes.
Nun wurde mir gemeldet, dass ein Anschlag gegen ihn geplant ist, deshalb schicke ich ihn umgehend zu dir. Ich habe auch die Kläger angewiesen, ihre Sache gegen ihn bei dir vorzutragen.«
Die Soldaten übernahmen Paulus und brachten ihn befehlsgemäß noch in der Nacht bis nach Antipatris.
Am nächsten Tag kehrten die Fußtruppen nach Jerusalem in die Kaserne zurück, während die Reiter Paulus weitergeleiteten.
Sie brachten ihn nach Cäsarea und übergaben den Brief und den Gefangenen dem Statthalter Felix.
Der Statthalter las den Brief und fragte Paulus, aus welcher Provinz er stamme. »Aus Zilizien«, sagte Paulus.
Felix erklärte: »Ich werde dich verhören, sobald deine Ankläger auch hier sind.« Dann befahl er, Paulus an seinem Amtssitz, in dem von Herodes erbauten Palast, gefangen zu halten.
Павлус Олий Кенгаш аъзоларига тикилиб қараб:- Эй биродарлар! Мен бу кунга қадар Худо олдида пок виждон билан яшаб келаман, – деди.
Буни айтиши биланоқ, олий руҳоний Ҳанания Павлуснинг ёнида турганларга унинг оғзига уришларини буюрди.
Павлус унга:- Эй оқланган девор, Худо сени уради! Сен қонун асосида ҳукм чиқариш учун ўтирибсан, аммо қонунга зид ўлароқ мени уришга амр беряпсан! – деди.
Олдинда турганлар:- Худонинг олий руҳонийсини ҳақорат қиляпсанми? – дедилар.
Павлус деди:- Биродарлар! Унинг олий руҳоний эканини билмас эдим; чунки Тавротда: “Халқинг орасида бошлиқ бўлганни ёмонлама”, – деб ёзилган.
Уларнинг бир қисми саддуқий ва бошқа қисми фарзий мазҳабларидан бўлганини Павлус билгач, Кенгашга баланд овоз билан хитоб қилиб:- Биродарлар! Мен фарзийман, ҳам фарзийнинг ўғлиман. Мен ўликларнинг тирилишига қаттиқ эътиқод қилганим учун мени тергаяптилар, – деди.
У буни айтган маҳалда фарзийлар билан саддуқийлар орасида жанжал чиқиб, мажлис иккига бўлиниб кетди.
Чунки саддуқийлар қиёматни ҳам, фариштани ҳам, руҳни ҳам йўқ, дейдилар. Фарзийлар эса буларнинг ҳаммасини тан оладилар.
Шундай қилиб, катта шовқин бўлди. Фарзийлар мазҳабининг уламоларидан баъзилари сўзга чиқиб, қатъий эътироз билдиришди:- Бизлар бу одамда ҳеч бир ёмонлик топмаяпмиз. Агар бирон руҳ ёки фаришта унга айтган бўлса нима бўпти, биз Худога қаршилик кўрсатмайлик! – дейишди.
Жанжал тобора зўрайиб боргач, Павлусни тилка-пора қилмасинлар, деб қўрққан мингбоши пастга тушиб, ораларидан уни чиқазиб қалъага олиб киришни аскарларга буюрди.
Кейинги кечада Раббимиз Исо* Павлусга зоҳир бўлиб: “Дадил бўл! Қуддусда Менга қандай гувоҳлик берган бўлсанг, Римда ҳам шундай гувоҳлик беришинг керак”, – деди.
Кун ёришгач, баъзи яҳудийлар қасдланиб, Павлусни ўлдирмагунча еб-ичмасликка қасам ичдилар.
Бундай аҳдлашганларнинг сони қирқ кишидан зиёд эди.
Улар олий руҳонийлар билан оқсоқолларнинг ҳузурига келиб: “Павлусни ўлдирмагунимизча ҳеч нарса емасликка оғир қасам ичдик, – дедилар.
- Энди сизлар Олий Кенгаш аъзолари билан бирга мингбошининг ҳузурига боринглар ва гўё Павлус масаласини яна аниқроқ текширмоқчимиз, деб уни эртага олдингизга чиқаришини илтимос қилинглар. Бизлар эса у етиб келмасидан аввалроқ уни ўлдиришга ҳозирлик кўриб турамиз”.
Павлус синглисининг ўғли, яъни жияни ана шу қасд ҳақида эшитиб қолиб, қалъага кирди-да, унга буни маълум қилди.
Павлус юзбошилардан бирини чақириб:- Бу йигитни мингбошининг ҳузурига олиб боргин, унга айтадиган бир гапи бор, – деди.
У йигитни олди ва мингбошининг қошига келтириб:- Маҳбус Павлус мени ёнига чақириб, бу йигитни сизнинг олдингизга бошлаб келишимни илтимос қилди, сизга айтадиган бир гапи бор экан, – деди.
Мингбоши йигитнинг қўлидан ушлаб, уни бир четга тортди-да:- Менга айтадиган нима гапинг бор? – деб сўради.
Йигит жавоб берди:- Яҳудийлар гўё Павлуснинг ишини яна аниқроқ текшириш учун уни эртага Кенгаш олдига чиқаришни сиздан илтимос қилишга келишибдилар.
Лекин сиз уларга қулоқ солманг. Чунки уларнинг қирқдан ортиғи Павлусни пойлаб туришибди; уни ўлдирмагунча еб-ичмаслик ҳақида қасам ичишибди. Мана ҳозир сизнинг фармойишингизни кутиб, тайёр бўлиб туришибди, – деди.
Мингбоши:- Менга бу гапларни билдирганингни ҳеч кимга айтма! – деб йигитни қўйиб юборди.
Мингбоши юзбошилардан иккитасини чақириб:- Кун ботгандан уч соат кейин Кесария шаҳрига бориш учун икки юз пиёда аскар, етмиш отлиқ ва икки юз ўқчи аскар ҳозирланглар.
Павлусни миндириб, вилоят ҳокими Феликснинг қошига соғ-саломат етказиб бориш учун от-улов ҳам беринглар, – деб буюрди.
Мингбоши қуйидаги мазмунда бир мактуб ҳам ёзди:
“Клавдий Лисийдан муҳтарам ҳоким Феликсга – салом!
Ушбу одамни яҳудийлар тутиб ўлдирмоқчи эдилар. Унинг Рим фуқароси эканини билиб, мен аскарлар билан бирга етиб келиб, унинг бошини қутқардим.
Кейин нимада айбдор этаётганларини билмоқчи бўлиб, уни яҳудийларнинг кенгашига олиб бордим.
Натижада ўзларининг шариатига доир масалалар бўйича уни гуноҳкор қилаётганларини билдим-у, лекин унда ўлимга ёки кишанга лойиқ ҳеч қандай айб топмадим.
Яҳудийларнинг бу одамга қарши уюштираётган суиқасдидан хабардор бўлгач, мен дарҳол уни сизнинг ҳузурингизга юбордим. Унинг айбловчиларига ҳам унга қарши бўлган даъволарини сизнинг қошингизда гапиришларини буюрдим.Саломат бўлинг”.
Шундай қилиб, аскарлар олган фармонига кўра Павлусни кечаси Антипатрисга бошлаб боришди.
Эртасига у билан бирга бориш учун отлиқларни қолдириб, ўзлари эса қалъага қайтиб кетишди.
Отлиқлар Кесарияга етгач, мактубни вилоят ҳокимига беришди ва Павлусни ҳам унга топширишди.
Ҳоким мактубни ўқигач, Павлусдан қайси вилоятдан эканини сўради. Киликиядан бўлганини билгач, унга:
“Айбловчиларинг келганидан кейин сенинг ишингни сўроқлайман”, – деди-ю, Ҳирод саройида қамоқда сақлансин деб амр берди.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible