Скрыть
4:1
4:3
4:4
4:5
4:7
4:9
4:10
4:13
4:14
4:15
4:16
4:17
4:20
4:21
4:22
4:23
4:24
4:25
4:30
4:33
4:34
4:35
4:36
4:37
Глава 5 
5:1
5:2
5:4
5:5
5:6
5:7
5:8
5:9
5:10
5:11
5:13
5:15
5:16
5:17
5:18
5:19
5:21
5:22
5:23
5:24
5:25
5:26
5:27
5:33
5:34
5:35
5:40
5:42
Глава 15 
15:2
15:3
15:4
15:5
15:6
15:12
15:13
15:14
15:15
15:16
15:18
15:19
15:21
15:22
15:23
15:24
15:25
15:26
15:27
15:28
15:29
15:30
15:31
15:33
15:34
15:35
15:36
15:39
15:40
Церковнославянский (рус)
[Зач. 10.] Глаго́лющымъ же и́мъ къ лю́демъ, наидо́ша на ни́хъ свяще́н­ницы и во­ево́да церко́вный и саддуке́е,
жа́ляще си́, за е́же учи́ти и́мъ лю́ди и воз­вѣща́ти о Иису́сѣ воскресе́нiе ме́ртвыхъ:
и воз­ложи́ша на ни́хъ ру́ки и положи́ша и́хъ въ соблюде́нiе до у́трiя: бѣ́ бо ве́черъ уже́.
Мно́зи же от­ слы́шав­шихъ сло́во вѣ́роваша: и бы́сть число́ муже́й я́ко ты́сящъ пя́ть.
Бы́сть же нау́трiе собра́тися князе́мъ и́хъ и ста́рцемъ и кни́жникомъ во Иерусали́мъ,
и А́н­нѣ архiере́ю и Каiа́фѣ и Иоа́н­ну и Алекса́ндру, и ели́цы бѣ́ша от­ ро́да архiере́йска:
и поста́вльше и́хъ посредѣ́, вопроша́ху: ко́­ею си́лою или́ ко́имъ и́менемъ сотвори́сте сiе́ вы́?
Тогда́ Пе́тръ, испо́лнився Ду́ха Свя́та, рече́ къ ни́мъ: кня́зи лю́дстiи и ста́рцы Изра́илевы,
а́ще мы́ дне́сь истязу́еми есмы́ о благодѣя́нiи человѣ́ка не́мощна, о чесо́мъ се́й спасе́ся,
разу́мно бу́ди всѣ́мъ ва́мъ и всѣ́мъ лю́демъ Изра́илевымъ, я́ко во и́мя Иису́са Христа́ Назоре́а, Его́же вы́ распя́сте, Его́же Бо́гъ воскреси́ от­ ме́ртвыхъ, о Се́мъ се́й сто­и́тъ предъ ва́ми здра́въ:
се́й е́сть ка́мень укоре́ный от­ ва́съ зи́ждущихъ, бы́вый во главу́ у́гла, и нѣ́сть ни о еди́нѣмъ же инѣ́мъ спасе́нiя:
нѣ́сть бо ино́го и́мене подъ небесе́мъ, да́н­наго въ человѣ́цѣхъ, о не́мже подоба́етъ спасти́ся на́мъ.
[Зач. 11.] Ви́дяще же Петро́во дерзнове́нiе и Иоа́н­ново и разумѣ́в­ше, я́ко человѣ́ка некни́жна еста́ и про́ста, дивля́хуся, зна́ху же и́хъ, я́ко со Иису́сомъ бѣ́ста:
ви́дяще же исцѣлѣ́в­шаго человѣ́ка съ ни́ма стоя́ща, ничто́же имя́ху проти́ву рещи́.
Повелѣ́в­ше же и́ма во́нъ изъ со́нмища изы́ти, стяза́хуся дру́гъ со дру́гомъ,
глаго́люще: что́ сотвори́мъ человѣ́кома си́ма? Я́ко у́бо наро́читое зна́менiе бы́сть и́ма, всѣ́мъ живу́щымъ во Иерусали́мѣ я́вѣ, и не мо́жемъ от­врещи́ся:
но да не бо́лѣе простре́т­ся въ лю́дехъ, преще́нiемъ да запрети́мъ и́ма ктому́ не глаго́лати о и́мени се́мъ ни еди́ному от­ человѣ́къ.
И при­­зва́в­ше и́хъ, заповѣ́даша и́ма от­ню́дъ не провѣщава́ти ниже́ учи́ти о и́мени Иису́совѣ.
Пе́тръ же и Иоа́н­нъ от­вѣща́в­ша къ ни́мъ рѣ́ста: а́ще пра́ведно е́сть предъ Бо́гомъ ва́съ послу́шати па́че, не́жели Бо́га, суди́те:
не мо́жемъ бо мы́, я́же ви́дѣхомъ и слы́шахомъ, не глаго́лати.
Они́ же при­­запре́щше и́ма, пусти́ша я́, ничто́же обрѣ́тше ка́ко му́чити и́хъ, люді́й ра́ди, я́ко вси́ прославля́ху Бо́га о бы́в­шемъ:
лѣ́тъ бо бя́ше мно́жае четы́редесяти человѣ́къ то́й, на не́мже бы́сть чу́до сiе́ исцѣле́нiя.
[Зач. 12.] Отпуще́на же бы́в­ша прiидо́ста ко сво­и́мъ и воз­вѣсти́ста, ели́ка къ ни́ма архiере́е и ста́рцы рѣ́ша.
Они́ же слы́шав­ше единоду́шно воз­двиго́ша гла́съ къ Бо́гу и реко́ша: Влады́ко, Ты́, Бо́же, сотвори́вый не́бо и зе́млю и мо́ре и вся́, я́же въ ни́хъ,
и́же Ду́хомъ Святы́мъ усты́ отца́ на́­шего Дави́да о́трока Тво­его́ ре́клъ еси́: вску́ю шата́шася язы́цы, и лю́дiе по­учи́шася тще́тнымъ?
Предста́ша ца́рiе зе́мстiи, и кня́зи собра́шася вку́пѣ на Го́спода и на Христа́ Его́.
Собра́шася бо во­и́стин­ну во гра́дѣ се́мъ на Свята́го О́трока Тво­его́ Иису́са, Его́же пома́залъ еси́, И́родъ же и Понті́йскiй Пила́тъ съ язы́ки и людьми́ Изра́илевыми,
сотвори́ти, ели́ка рука́ Твоя́ и совѣ́тъ Тво́й преднарече́ бы́ти:
и ны́нѣ, Го́споди, при́зри на преще́нiя и́хъ и да́ждь рабо́мъ Тво­и́мъ со вся́кимъ дерзнове́нiемъ глаго́лати сло́во Твое́,
внегда́ ру́ку Твою́ простре́ти Ти́ во исцѣле́нiя, и зна́мениемъ и чудесе́мъ быва́ти и́менемъ Святы́мъ О́трока Тво­его́ Иису́са.
И помоли́в­шымся и́мъ, подви́жеся мѣ́сто, идѣ́же бя́ху со́брани, и испо́лнишася вси́ Ду́ха Свя́та и глаго́лаху сло́во Бо́жiе со дерзнове́нiемъ.
Наро́ду же вѣ́ровав­шему бѣ́ се́рдце и душа́ еди́на, и ни еди́нъ же что́ от­ имѣ́нiй сво­и́хъ глаго́лаше свое́ бы́ти, но бя́ху и́мъ вся́ о́бща.
И ве́лiею си́лою воз­дая́ху свидѣ́тел­ст­во апо́столи воскресе́нiю Го́спода Иису́са Христа́, благода́ть же бѣ́ ве́лiя на всѣ́хъ и́хъ.
Не бя́ше бо ни́щь ни еди́нъ въ ни́хъ: ели́цы бо госпо́дiе се́ломъ или́ домово́мъ бя́ху, продаю́ще при­­ноша́ху цѣ́ны продае́мыхъ
и полага́ху при­­ нога́хъ апо́столъ: дая́шеся же ко­ему́ждо, его́же а́ще кто́ тре́боваше.
Иосі́а же, нарѣче́н­ный Варна́ва от­ апо́столъ, е́же е́сть сказа́емо сы́нъ утѣше́нiя, леви́тъ, Ки́прянинъ ро́домъ,
имѣ́я село́, прода́въ при­­несе́ цѣ́ну и положи́ предъ нога́ми апо́столъ.
[Зач. 13.] Му́жъ же нѣ́кiй, Ана́нiа и́менемъ, съ Сапфи́рою жено́ю сво­е́ю, продаде́ село́
и утаи́ от­ цѣны́, свѣ́дущей и женѣ́ его́: и при­­не́съ ча́сть нѣ́кую, предъ нога́ми апо́столъ положи́.
Рече́ же Пе́тръ: Ана́нiе, почто́ испо́лни сатана́ се́рдце твое́ солга́ти Ду́ху Свято́му и утаи́ти от­ цѣны́ села́?
Су́щее тебѣ́ не тво­е́ ли бѣ́, и прода́ное не въ тво­е́й ли вла́сти бя́ше? Что́ я́ко положи́лъ еси́ въ се́рдцы тво­е́мъ ве́щь сiю́? Не человѣ́комъ солга́лъ еси́, но Бо́гу.
Слы́шавъ же Ана́нiа словеса́ сiя́, па́дъ и́здше: и бы́сть стра́хъ вели́къ на всѣ́хъ слы́шащихъ сiя́.
Вста́в­ше же ю́ноши взя́ша его́ и изне́сше погребо́ша.
Бы́сть же я́ко трiе́мъ часо́мъ мину́в­шымъ, и жена́ его́ не вѣ́дущи бы́в­шаго вни́де.
Отвѣща́ же е́й Пе́тръ: рцы́ ми, а́ще на толи́цѣ село́ от­да́ста? Она́ же рече́: е́й, на толи́цѣ.
Пе́тръ же рече́ къ не́й: что́ я́ко согласи́стася искуси́ти Ду́ха Госпо́дня? Се́, но́ги погре́бшихъ му́жа тво­его́ при­­ две́рехъ, и изнесу́тъ тя́.
Паде́ же а́бiе предъ нога́ма его́ и и́здше: в­ше́дше же ю́ноши обрѣто́ша ю́ ме́ртву и изне́сше погребо́ша бли́зъ му́жа ея́.
И бы́сть стра́хъ вели́къ на все́й це́ркви и на всѣ́хъ слы́шашихъ сiя́.
[Зач. 14.] Рука́ми же апо́столскими бы́ша зна́менiя и чудеса́ въ лю́дехъ мно́га: и бя́ху единоду́шно вси́ въ при­­тво́рѣ Соломо́ни:
от­ про́чихъ же никто́же смѣ́яше при­­лѣпля́тися и́мъ, но велича́ху и́хъ лю́дiе.
Па́че же при­­лага́хуся вѣ́ру­ю­щiи Го́сподеви, мно́же­с­т­во муже́й же и же́нъ,
я́ко и на сто́гны износи́ти неду́жныя и полага́ти на посте́лехъ и на одрѣ́хъ, да гряду́щу Петру́ поне́ сѣ́нь его́ осѣни́тъ нѣ́ко­его от­ ни́хъ.
Схожда́­шеся же и мно́же­с­т­во от­ окре́стныхъ градо́въ во Иерусали́мъ, при­­нося́ще неду́жныя и стра́ждущыя от­ ду́хъ нечи́стыхъ, и́же исцѣлѣва́хуся вси́.
Воста́въ же архiере́й и вси́ и́же съ ни́мъ, су́щая е́ресь саддуке́йская, испо́лнишася за́висти,
и воз­ложи́ша ру́ки своя́ на апо́столы и посла́ша и́хъ въ соблюде́нiе о́бщее.
А́нгелъ же Госпо́день но́щiю от­ве́рзе две́ри темни́цы, изве́дъ же и́хъ, рече́:
иди́те и ста́в­ше глаго́лите въ це́ркви лю́демъ вся́ глаго́лы жи́зни сея́.
[Зач. 15.] Слы́шав­ше же внидо́ша по у́треницѣ {у́тро} въ це́рковь и уча́ху. Прише́дъ же архiере́й и и́же съ ни́мъ, созва́ша собо́ръ и вся́ ста́рцы от­ сыно́въ Изра́илевыхъ и посла́ша во узи́лище, при­­вести́ и́хъ.
Слуги́ же ше́дше не обрѣто́ша и́хъ въ темни́цѣ, воз­вра́щшежеся воз­вѣсти́ша,
глаго́люще, я́ко темни́цу у́бо обрѣто́хомъ заключе́ну со вся́кимъ утвержде́нiемъ и блюсти́тели стоя́щыя предъ две́рьми: от­ве́рзше же, вну́трь ни еди́наго обрѣто́хомъ.
Я́коже слы́шаша словеса́ сiя́ архiере́й же и во­ево́да церко́вный и первосвяще́н­ницы, недо­умѣва́хуся о ни́хъ, что́ у́бо бу́детъ сiе́.
Прише́дъ же нѣ́кто воз­вѣсти́ и́мъ, глаго́ля, я́ко се́, му́жiе, и́хже всади́сте въ темни́цу, су́ть въ це́ркви стоя́ще и уча́ще лю́ди.
Тогда́ ше́дъ во­ево́да со слуга́ми, при­­веде́ и́хъ не съ ну́ждею, боя́хуся бо люді́й, да не ка́менiемъ побiю́тъ и́хъ:
при­­ве́дше же и́хъ, поста́виша на со́нмищи, и вопроси́ и́хъ архiере́й, глаго́ля:
не запреще́нiемъ ли запрети́хомъ ва́мъ не учи́ти о и́мени се́мъ? И се́, испо́лнисте Иерусали́мъ уче́нiемъ ва́шимъ и хо́щете навести́ на ны́ кро́вь Человѣ́ка Сего́.
Отвѣща́въ же Пе́тръ и апо́столи рѣ́ша: повинова́тися подоба́етъ Богови па́че, не́жели человѣ́комъ:
Бо́гъ оте́цъ на́шихъ воз­дви́же Иису́са, Его́же вы́ уби́сте, повѣ́сив­ше на дре́вѣ:
Сего́ Бо́гъ Нача́лника и Спа́са воз­вы́си десни́цею Сво­е́ю, да́ти покая́нiе Изра́илеви и оставле́нiе грѣхо́въ:
и мы́ есмы́ Того́ свидѣ́телiе глаго́лъ си́хъ, и Ду́хъ Святы́й, Его́же даде́ Бо́гъ повину́ющымся Ему́.
Они́ же слы́шав­ше распыха́хуся и совѣща́ша уби́ти и́хъ.
Воста́въ же нѣ́кiй на со́нмищи фарисе́й, и́менемъ Гамалiи́лъ, законо­учи́тель че́стенъ всѣ́мъ лю́демъ, повелѣ́ внѣ́ ма́ло что́ апо́столомъ уступи́ти,
рече́ же къ ни́мъ: му́жiе Изра́илтяне, внима́йте себѣ́ о человѣ́цѣхъ си́хъ, что́ хо́щете сотвори́ти:
предъ си́ми бо де́нми воста́ Ѳе́вда, глаго́ля бы́ти вели́ка нѣ́ко­его себе́, ему́же при­­лѣпи́шася число́мъ муже́й я́ко четы́реста: и́же убiе́нъ бы́сть, и вси́, ели́цы повину́шася ему́, разыдо́шася и бы́ша ни во что́же:
по се́мъ воста́ Иу́да Галиле́анинъ во дни́ написа́нiя и от­влече́ лю́ди дово́лны вслѣ́дъ себе́: и то́й поги́бе, и вси́, ели́цы послу́шаша его́, разсы́пашася:
и ны́нѣ, глаго́лю ва́мъ, от­ступи́те от­ человѣ́къ си́хъ и оста́вите и́хъ: я́ко а́ще бу́детъ от­ человѣ́къ совѣ́тъ се́й или́ дѣ́ло сiе́, разори́т­ся,
а́ще ли же от­ Бо́га е́сть, не мо́жете разори́ти то́, да не ка́ко и богобо́рцы обря́щетеся.
Послу́шаша же его́, и при­­зва́в­ше апо́столы, би́в­ше запрети́ша и́мъ не глаго́лати о и́мени Иису́совѣ и от­пусти́ша и́хъ.
Они́ же у́бо идя́ху ра́ду­ю­щеся от­ лица́ собо́ра, я́ко за и́мя Го́спода Иису́са сподо́бишася безче́стiе прiя́ти:
по вся́ же дни́ въ це́ркви и въ домѣ́хъ не престая́ху уча́ще и благовѣ­ст­ву́юще Иису́са Христа́.
И нѣ́цыи сше́дше от­ Иуде́и, уча́ху бра́тiю, я́ко а́ще не обрѣ́жетеся по обы́чаю Моисе́ову, не мо́жете спасти́ся.
Бы́в­шей же ра́спри и стяза́нiю не ма́лу Па́влу и Варна́вѣ къ ни́мъ, учини́ша взы́ти Па́влу и Варна́вѣ и нѣ́кимъ други́мъ от­ ни́хъ ко апо́столомъ и ста́рцемъ во Иерусали́мъ о вопроше́нiи се́мъ.
Они́ же у́бо, предпо́слани бы́в­ше от­ це́ркве, прохожда́ху Финикі́ю и Самарі́ю, повѣ́да­ю­ще обраще́нiе язы́ковъ, и творя́ху ра́дость ве́лiю все́й бра́тiи.
Прише́дше же во Иерусали́мъ, прiя́ти бы́ша от­ це́ркве и апо́столъ и ста́рецъ, сказа́ша же, ели́ка сотвори́ Бо́гъ съ ни́ми и я́ко от­ве́рзе язы́комъ две́рь вѣ́ры.
[Зач. 36.] Воста́ша же нѣ́цыи от­ е́реси фарисе́йскiя вѣ́ровав­шiи, глаго́люще, я́ко подоба́етъ обрѣ́зати и́хъ, завѣщава́ти же блюсти́ зако́нъ Моисе́овъ.
Собра́шася же апо́столи и ста́рцы вѣ́дѣти о словеси́ се́мъ.
Мно́гу же взыска́нiю бы́в­шу, воста́въ Пе́тръ рече́ къ ни́мъ: му́жiе бра́тiе, вы́ вѣ́сте, я́ко от­ дні́й пе́рвыхъ Бо́гъ въ на́съ избра́ усты́ мо­и́ми услы́шати язы́комъ сло́во Благовѣ́стiя и вѣ́ровати:
и Се́рдцевѣ́децъ Бо́гъ свидѣ́тел­ст­вова и́мъ, да́въ и́мъ Ду́ха Свята́го, я́коже и на́мъ,
и ничто́же разсуди́ между́ на́ми же и о́нѣми, вѣ́рою очи́щь сердца́ и́хъ:
ны́нѣ у́бо что́ искуша́ете Бо́га, [хотя́ще] воз­ложи́ти и́го на вы́и ученико́мъ, его́же ни отцы́ на́ши, ни мы́ воз­мого́хомъ понести́?
но благода́тiю Го́спода Иису́са Христа́ вѣ́руемъ спасти́ся, я́коже и они́.
Умолча́ же все́ мно́же­с­т­во и послу́шаху Варна́вы и Па́вла повѣ́да­ю­щею, ели́ка сотвори́ Бо́гъ зна́менiя и чудеса́ во язы́цѣхъ и́ма.
По умолча́нiи же ею́, от­вѣща́ Иа́ковъ глаго́ля: му́жiе бра́тiе, послу́шайте мене́:
Симео́нъ повѣ́да, я́ко пре́жде Бо́гъ посѣти́ прiя́ти от­ язы́къ лю́ди о и́мени Сво­е́мъ:
и сему́ согласу́ютъ словеса́ проро́къ, я́коже пи́шетъ:
по си́хъ обращу́ся и сози́жду кро́въ Дави́довъ па́дшiй, и раско́паная его́ сози́жду и испра́влю его́,
я́ко да взы́щутъ про́чiи человѣ́цы Го́спода, и вси́ язы́цы, въ ни́хже нарече́ся и́мя Мое́, глаго́летъ Госпо́дь, творя́й сiя́ вся́.
Разу́мна от­ вѣ́ка су́ть Богови вся́ дѣла́ Его́.
Сего́ ра́ди а́зъ сужду́ не стужа́ти от­ язы́къ обраща́ющымся къ Бо́гу,
но заповѣ́дати и́мъ огреба́тися от­ тре́бъ и́долскихъ и от­ блуда́ и уда́вленины и от­ кро́ве, и ели́ка неуго́дна себѣ́ су́ть, ины́мъ не твори́ти.
Моисе́й бо от­ родо́въ дре́внихъ по всѣ́мъ градо́мъ проповѣ́да­ю­щыя его́ и́мать, въ со́нмищихъ по вся́ суббо́ты что́мый.
Тогда́ изво́лися апо́столомъ и ста́рцемъ со все́ю це́рковiю, избра́в­ше му́жа от­ ни́хъ, посла́ти во Антiохі́ю съ Па́вломъ и Варна́вою, Иу́ду нарица́емаго Варса́ву, и Си́лу, му́жа наро́чита въ бра́тiи,
написа́в­ше рука́ма и́хъ сiя́: апо́столи и ста́рцы и бра́тiя, су́щымъ во Антiохі́и и Сирі́и и Киликі́и бра́тiямъ, и́же от­ язы́къ, [о Го́сподѣ] ра́доватися.
Поне́же слы́шахомъ, я́ко нѣ́цыи от­ на́съ изше́дше воз­мути́ша ва́съ словесы́, развраща́юще ду́шы ва́шя, глаго́люще обрѣ́затися и блюсти́ зако́нъ, и́мже мы́ не завѣща́хомъ:
изво́лися на́мъ собра́в­шымся единоду́шно, избра́н­ныя му́жы посла́ти къ ва́мъ, съ воз­лю́блен­ныма на́шима Варна́вою и Па́вломъ,
человѣ́кома преда́в­шема ду́шы своя́ о и́мени Го́спода на́­шего Иису́са Христа́:
посла́хомъ у́бо Иу́ду и Си́лу, и тѣ́хъ сло́вомъ сказу́ющихъ та́яжде:
изво́лися бо Свято́му Ду́ху и на́мъ, ничто́же мно́жае воз­ложи́ти ва́мъ тяготы́, ра́звѣ ну́ждныхъ си́хъ:
огреба́тися от­ идоложе́ртвен­ныхъ и кро́ве, и уда́вленины и блуда́: и ели́ка не хо́щете ва́мъ бы́ти, други́мъ не твори́те: от­ ни́хже соблюда́юще себе́, до́брѣ сотворите́. Здра́в­ст­вуйте.
Они́ же у́бо по́слани бы́в­ше прiидо́ша во Антiохі́ю, и собра́в­ше наро́дъ, вда́ша посла́нiе.
Проче́тше же, воз­ра́довашася о утѣше́нiи.
Иу́да же и Си́ла, и та́ проро́ка су́ща, сло́вомъ мно́зѣмъ утѣ́шиста бра́тiю и утверди́ста.
Пребы́в­ша же та́мо вре́мя, от­пуще́на бы́ста съ ми́ромъ от­ бра́тiй ко апо́столомъ.
Изво́лися же Си́лѣ пребы́ти та́мо, Иу́да же воз­врати́ся во Иерусали́мъ.
[Зач. 37.] Па́велъ же и Варна́ва живя́ста во Антiохі́и, уча́ща и благовѣ­ст­ву́юща сло́во Госпо́дне, и со инѣ́ми мно́гими.
По нѣ́кихъ же дне́хъ рече́ Па́велъ къ Варна́вѣ: воз­вра́щшеся подоба́етъ посѣти́ти бра́тiю на́шу во всѣ́хъ градѣ́хъ, въ ни́хже проповѣ́дахомъ сло́во Госпо́дне, ка́ко пребыва́ютъ.
Варна́ва же восхотѣ́ поя́ти съ собо́ю Иоа́н­на нарица́емаго Ма́рка:
Па́велъ же глаго́лаше от­сту́пльшаго от­ на́ю от­ Памфилі́и и не ше́дшаго съ на́ма на дѣ́ло, на не́же по́слани бы́хомъ, не поя́ти сего́ съ собо́ю.
Бы́сть у́бо ра́спря, я́ко от­лучи́тися и́ма от­ себе́: Варна́ва у́бо по­е́мь Ма́рка от­плы́ въ Ки́пръ:
Па́велъ же избра́въ Си́лу изы́де пре́данъ благода́ти Бо́жiей от­ бра́тiй,
прохожда́­ше же Сирі́ю и Киликі́ю, утвержда́я це́ркви.
Синодальный
1 Обращение Апостолов к народу, многие уверовали. 5 Свидетельство Петра об Иисусе Христе пред Синедрионом; 13 Синедрион, пригрозив Петру и Иоанну, отпускает их. 23 Радость и молитва Церкви. 32 «Все у них было общее». Дар Иосии (Варнавы).
[Зач. 10.] Когда они говорили к народу, к ним приступили священники и начальники стражи при храме и саддукеи,
досадуя на то, что они учат народ и проповедуют в Иисусе воскресение из мертвых;
и наложили на них руки и отдали их под стражу до утра; ибо уже был вечер.
Многие же из слушавших слово уверовали; и было число таковых людей около пяти тысяч.
На другой день собрались в Иерусалим начальники их и старейшины, и книжники,
и Анна первосвященник, и Каиафа, и Иоанн, и Александр, и прочие из рода первосвященнического;
и, поставив их посреди, спрашивали: какою силою или каким именем вы сделали это?
Тогда Петр, исполнившись Духа Святого, сказал им: начальники народа и старейшины Израильские!
Если от нас сегодня требуют ответа в благодеянии человеку немощному, как он исцелен,
то да будет известно всем вам и всему народу Израильскому, что именем Иисуса Христа Назорея, Которого вы распяли, Которого Бог воскресил из мертвых, Им поставлен он перед вами здрав.
Он есть камень, пренебреженный вами зиждущими, но сделавшийся главою угла, и нет ни в ком ином спасения,
ибо нет другого имени под небом, данного человекам, которым надлежало бы нам спастись.
[Зач. 11.] Видя смелость Петра и Иоанна и приметив, что они люди некнижные и простые, они удивлялись, между тем узнавали их, что они были с Иисусом;
видя же исцеленного человека, стоящего с ними, ничего не могли сказать вопреки.
И, приказав им выйти вон из синедриона, рассуждали между собою,
говоря: что́ нам делать с этими людьми? Ибо всем, живущим в Иерусалиме, известно, что ими сделано явное чудо, и мы не можем отвергнуть сего;
но, чтобы более не разгласилось это в народе, с угрозою запретим им, чтобы не говорили об имени сем никому из людей.
И, призвав их, приказали им отнюдь не говорить и не учить о имени Иисуса.
Но Петр и Иоанн сказали им в ответ: суди́те, справедливо ли пред Богом слушать вас более, нежели Бога?
Мы не можем не говорить того, что видели и слышали.
Они же, пригрозив, отпустили их, не находя возможности наказать их, по причине народа; потому что все прославляли Бога за происшедшее.
Ибо лет более сорока было тому человеку, над которым сделалось сие чудо исцеления.
[Зач. 12.] Быв отпущены, они пришли к своим и пересказали, что говорили им первосвященники и старейшины.
Они же, выслушав, единодушно возвысили голос к Богу и сказали: Владыко Боже, сотворивший небо и землю и море и всё, что в них!
Ты устами отца нашего Давида, раба Твоего, сказал Духом Святым: что мятутся язычники, и народы замышляют тщетное?
Восстали цари земные, и князи собрались вместе на Господа и на Христа Его.
Ибо поистине собрались в городе сем на Святого Сына Твоего Иисуса, помазанного Тобою, Ирод и Понтий Пилат с язычниками и народом Израильским,
чтобы сделать то, чему быть предопределила рука Твоя и совет Твой.
И ныне, Господи, воззри на угрозы их, и дай рабам Твоим со всею смелостью говорить слово Твое,
тогда как Ты простираешь руку Твою на исцеления и на соделание знамений и чудес именем Святого Сына Твоего Иисуса.
И, по молитве их, поколебалось место, где они были собраны, и исполнились все Духа Святого, и говорили слово Божие с дерзновением.
У множества же уверовавших было одно сердце и одна душа; и никто ничего из имения своего не называл своим, но всё у них было общее.
Апостолы же с великою силою свидетельствовали о воскресении Господа Иисуса Христа; и великая благодать была на всех их.
Не было между ними никого нуждающегося; ибо все, которые владели землями или домами, продавая их, приносили цену проданного
и полагали к ногам апостолов; и каждому давалось, в чем кто имел нужду.
Так Иосия, прозванный от апостолов Варнавою, что значит – сын утешения, левит, родом Кипрянин,
у которого была своя земля, продав ее, принес деньги и положил к ногам апостолов.
1 Анания и Сапфира, их ложь и смерть. 12 Народ прославляет Апостолов за исцеления. 17 Арест Апостолов и освобождение их Ангелом. 26 Их свидетельство перед Синедрионом; 33 совет Гамалиила принят.
[Зач. 13.] Некоторый же муж, именем Анания, с женою своею Сапфирою, продав имение,
утаил из цены, с ведома и жены своей, а некоторую часть принес и положил к ногам апостолов.
Но Петр сказал: Анания! Для чего ты допустил сатане вложить в сердце твое мысль солгать Духу Святому и утаить из цены земли?
Чем ты владел, не твое ли было, и приобретенное продажею не в твоей ли власти находилось? Для чего ты положил это в сердце твоем? Ты солгал не человекам, а Богу.
Услышав сии слова, Анания пал бездыханен; и великий страх объял всех, слышавших это.
И встав, юноши приготовили его к погребению и, вынеся, похоронили.
Часа через три после сего пришла и жена его, не зная о случившемся.
Петр же спросил ее: скажи мне, за столько ли продали вы землю? Она сказала: да, за столько.
Но Петр сказал ей: что это согласились вы искусить Духа Господня? вот, входят в двери погребавшие мужа твоего; и тебя вынесут.
Вдруг она упала у ног его и испустила дух. И юноши, войдя, нашли ее мертвою и, вынеся, похоронили подле мужа ее.
И великий страх объял всю церковь и всех слышавших это.
[Зач. 14.] Руками же апостолов совершались в народе многие знамения и чудеса; и все единодушно пребывали в притворе Соломоновом.
Из посторонних же никто не смел пристать к ним, а народ прославлял их.
Верующих же более и более присоединялось к Господу, множество мужчин и женщин,
так что выносили больных на улицы и полагали на постелях и кроватях, дабы хотя тень проходящего Петра осенила кого из них.
Сходились также в Иерусалим многие из окрестных городов, неся больных и нечистыми духами одержимых, которые и исцелялись все.
Первосвященник же и с ним все, принадлежавшие к ереси саддукейской, исполнились зависти,
и наложили руки свои на апостолов, и заключили их в народную темницу.
Но Ангел Господень ночью отворил двери темницы и, выведя их, сказал:
идите и, став в храме, говорите народу все сии слова жизни.
[Зач. 15.] Они, выслушав, вошли утром в храм и учили. Между тем первосвященник и которые с ним, придя, созвали синедрион и всех старейшин из сынов Израилевых и послали в темницу привести апостолов.
Но служители, придя, не нашли их в темнице и, возвратившись, донесли,
говоря: темницу мы нашли запертою со всею предосторожностью и стражей стоящими перед дверями; но, отворив, не нашли в ней никого.
Когда услышали эти слова первосвященник, начальник стражи и прочие первосвященники, недоумевали, что бы это значило.
Пришел же некто и донес им, говоря: вот, мужи, которых вы заключили в темницу, стоят в храме и учат народ.
Тогда начальник стражи пошел со служителями и привел их без принуждения, потому что боялись народа, чтобы не побили их камнями.
Приведя же их, поставили в синедрионе; и спросил их первосвященник, говоря:
не запретили ли мы вам накрепко учить о имени сем? и вот, вы наполнили Иерусалим учением вашим и хотите навести на нас кровь Того Человека.
Петр же и апостолы в ответ сказали: должно повиноваться больше Богу, нежели человекам.
Бог отцов наших воскресил Иисуса, Которого вы умертвили, повесив на древе.
Его возвысил Бог десницею Своею в Начальника и Спасителя, дабы дать Израилю покаяние и прощение грехов.
Свидетели Ему в сем мы и Дух Святой, Которого Бог дал повинующимся Ему.
Слышав это, они разрывались от гнева и умышляли умертвить их.
Встав же в синедрионе, некто фарисей, именем Гамалиил, законоучитель, уважаемый всем народом, приказал вывести апостолов на короткое время,
а им сказал: мужи Израильские! подумайте сами с собою о людях сих, что́ вам с ними делать.
Ибо незадолго перед сим явился Февда, выдавая себя за кого-то великого, и к нему пристало около четырехсот человек; но он был убит, и все, которые слушались его, рассеялись и исчезли.
После него во время переписи явился Иуда Галилеянин и увлек за собою довольно народа; но он погиб, и все, которые слушались его, рассыпались.
И ныне, говорю вам, отстаньте от людей сих и оставьте их; ибо если это предприятие и это дело – от человеков, то оно разрушится,
а если от Бога, то вы не можете разрушить его; берегитесь, чтобы вам не оказаться и богопротивниками.
Они послушались его; и, призвав апостолов, били их и, запретив им говорить о имени Иисуса, отпустили их.
Они же пошли из синедриона, радуясь, что за имя Господа Иисуса удостоились принять бесчестие.
И всякий день в храме и по домам не переставали учить и благовествовать об Иисусе Христе.
1 Павел и Варнава отправлены в Иерусалим на совещание относительно обрезания. 6 Свидетельство Петра и Иакова о язычниках и законе. 22 Послание Апостолов и пресвитеров уверовавшим из язычников. 30 Иуда и Сила доставили послание Церкви в Антиохии. 36 Варнава отплыл с Марком на Кипр; Павел с Силой отправились в Сирию и Киликию.
Некоторые, пришедшие из Иудеи, учили братьев: если не обрежетесь по обряду Моисееву, не можете спастись.
Когда же произошло разногласие и немалое состязание у Павла и Варнавы с ними, то положили Павлу и Варнаве и некоторым другим из них отправиться по сему делу к апостолам и пресвитерам в Иерусалим.
Итак, быв провожены церковью, они проходили Финикию и Самарию, рассказывая об обращении язычников, и производили радость великую во всех братиях.
По прибытии же в Иерусалим они были приняты церковью, апостолами и пресвитерами, и возвестили всё, что Бог сотворил с ними и как отверз дверь веры язычникам.
[Зач. 36.] Тогда восстали некоторые из фарисейской ереси уверовавшие и говорили, что должно обрезывать язычников и заповедовать соблюдать закон Моисеев.
Апостолы и пресвитеры собрались для рассмотрения сего дела.
По долгом рассуждении Петр, встав, сказал им: мужи братия! вы знаете, что Бог от дней первых избрал из нас меня, чтобы из уст моих язычники услышали слово Евангелия и уверовали;
и Сердцеведец Бог дал им свидетельство, даровав им Духа Святого, как и нам;
и не положил никакого различия между нами и ими, верою очистив сердца их.
Что же вы ныне искушаете Бога, желая возложить на выи учеников иго, которого не могли понести ни отцы наши, ни мы?
Но мы веруем, что благодатию Господа Иисуса Христа спасемся, как и они.
Тогда умолкло все собрание и слушало Варнаву и Павла, рассказывавших, какие знамения и чудеса сотворил Бог через них среди язычников.
После же того, как они умолкли, начал речь Иаков и сказал: мужи братия! послушайте меня.
Симон изъяснил, как Бог первоначально призрел на язычников, чтобы составить из них народ во имя Свое.
И с сим согласны слова пророков, как написано:
Потом обращусь и воссоздам скинию Давидову падшую, и то, что в ней разрушено, воссоздам, и исправлю ее,
чтобы взыскали Господа прочие человеки и все народы, между которыми возвестится имя Мое, говорит Господь, творящий все сие.
Ведомы Богу от вечности все дела Его.
Посему я полагаю не затруднять обращающихся к Богу из язычников,
а написать им, чтобы они воздерживались от оскверненного идолами, от блуда, удавленины и крови, и чтобы не делали другим того, чего не хотят себе.
Ибо закон Моисеев от древних родов по всем городам имеет проповедующих его и читается в синагогах каждую субботу.
Тогда апостолы и пресвитеры со всею церковью рассудили, избрав из среды себя мужей, послать их в Антиохию с Павлом и Варнавою, именно: Иуду, прозываемого Варсавою, и Силу, мужей, начальствующих между братиями,
написав и вручив им следующее: «Апостолы и пресвитеры и братия – находящимся в Антиохии, Сирии и Киликии братиям из язычников: радоваться.
Поелику мы услышали, что некоторые, вышедшие от нас, смутили вас своими речами и поколебали ваши души, говоря, что должно обрезываться и соблюдать закон, чего мы им не поручали,
то мы, собравшись, единодушно рассудили, избрав мужей, послать их к вам с возлюбленными нашими Варнавою и Павлом,
человеками, предавшими души свои за имя Господа нашего Иисуса Христа.
Итак, мы послали Иуду и Силу, которые изъяснят вам то же и словесно.
Ибо угодно Святому Духу и нам не возлагать на вас никакого бремени более, кроме сего необходимого:
воздерживаться от идоложертвенного и крови, и удавленины, и блуда, и не делать другим того, чего себе не хотите. Соблюдая сие, хорошо сделаете. Будьте здравы».
Итак, отправленные пришли в Антиохию и, собрав людей, вручили письмо.
Они же, прочитав, возрадовались о сем наставлении.
Иуда и Сила, будучи также пророками, обильным словом преподали наставление братиям и утвердили их.
Пробыв там некоторое время, они с миром отпущены были братиями к апостолам.
Но Силе рассудилось остаться там. (А Иуда возвратился в Иерусалим.)
[Зач. 37.] Павел же и Варнава жили в Антиохии, уча и благовествуя, вместе с другими многими, слово Господне.
По некотором времени Павел сказал Варнаве: пойдем опять, посетим братьев наших по всем городам, в которых мы проповедали слово Господне, как они живут.
Варнава хотел взять с собою Иоанна, называемого Марком.
Но Павел полагал не брать отставшего от них в Памфилии и не шедшего с ними на дело, на которое они были посланы.
Отсюда произошло огорчение, так что они разлучились друг с другом; и Варнава, взяв Марка, отплыл в Кипр;
а Павел, избрав себе Силу, отправился, быв поручен братиями благодати Божией,
и проходил Сирию и Киликию, утверждая церкви.
Loquentibus autem illis ad populum, supervenerunt eis sa cerdotes et magistratus templi et sadducaei,
dolentes quod docerent populum et annuntiarent in Iesu resurrectionem ex mortuis;
et iniecerunt in eos manus et posuerunt in custodiam in crastinum; erat enim iam vespera.
Multi autem eorum, qui audierant verbum, crediderunt; et factus est numerus virorum quinque milia.
Factum est autem in crastinum, ut congregarentur principes eorum et seniores et scribae in Ierusalem,
et Annas princeps sacerdotum et Caiphas et Ioannes et Alexander et quotquot erant de genere sacerdotali,
et statuentes eos in medio interrogabant: «In qua virtute aut in quo nomine fecistis hoc vos?».
Tunc Petrus repletus Spiritu Sancto dixit ad eos: «Principes populi et seniores,
si nos hodie diiudicamur in benefacto hominis infirmi, in quo iste salvus factus est,
notum sit omnibus vobis et omni plebi Israel quia in nomine Iesu Christi Nazareni, quem vos crucifixistis, quem Deus suscitavit a mortuis, in hoc iste astat coram vobis sanus.
Hic est lapis, qui reprobatus est a vobis aedificatoribus, qui factus est in caput anguli.
Et non est in alio aliquo salus, nec enim nomen aliud est sub caelo datum in hominibus, in quo oportet nos salvos fieri».
Videntes autem Petri fiduciam et Ioannis, et comperto quod homines essent sine litteris et idiotae, admirabantur et cognoscebant eos quoniam cum Iesu fuerant;
hominem quoque videntes stantem cum eis, qui curatus fuerat, nihil poterant contradicere.
Iubentes autem eos foras extra concilium secedere, conferebant ad invicem
dicentes: «Quid faciemus hominibus istis? Quoniam quidem notum signum factum est per eos omnibus habitantibus in Ierusalem manifestum, et non possumus negare;
sed ne amplius divulgetur in populum, comminemur eis, ne ultra loquantur in nomine hoc ulli hominum».
Et vocantes eos denuntiaverunt, ne omnino loquerentur neque docerent in nomine Iesu.
Petrus vero et Ioannes respondentes dixerunt ad eos: «Si iustum est in conspectu Dei vos potius audire quam Deum, iudicate;
non enim possumus nos, quae vidimus et audivimus, non loqui».
At illi ultra comminantes dimiserunt eos, nequaquam invenientes, quomodo punirent eos, propter populum, quia omnes glorificabant Deum in eo, quod acciderat;
annorum enim erat amplius quadraginta homo, in quo factum erat signum istud sanitatis.
Dimissi autem venerunt ad suos et annuntiaverunt quanta ad eos principes sacerdotum et seniores dixissent.
Qui cum audissent, unanimiter levaverunt vocem ad Deum et dixerunt: «Domine, tu, qui fecisti caelum et terram et mare et omnia, quae in eis sunt,
qui Spiritu Sancto per os patris nostri David pueri tui dixisti: "Quare fremuerunt gentes, et populi meditati sunt inania?
Astiterunt reges terrae, et principes convenerunt in unum adversus Dominum et adversus Christum eius".
Convenerunt enim vere in civitate ista adversus sanctum puerum tuum Iesum, quem unxisti, Herodes et Pontius Pilatus cum gentibus et populis Israel
facere, quaecumque manus tua et consilium praedestinavit fieri.
Et nunc, Domine, respice in minas eorum et da servis tuis cum omni fiducia loqui verbum tuum,
in eo quod manum tuam extendas ad sanitatem et signa et prodigia facienda per nomen sancti pueri tui Iesu».
Et cum orassent, motus est locus, in quo erant congregati, et repleti sunt omnes Sancto Spiritu et loquebantur verbum Dei cum fiducia.
Multitudinis autem credentium erat cor et anima una, nec quisquam eorum, quae possidebant, aliquid suum esse dicebat, sed erant illis omnia communia.
Et virtute magna reddebant apostoli testimonium resurrectionis Domini Iesu, et gratia magna erat super omnibus illis.
Neque enim quisquam egens erat inter illos; quotquot enim possessores agrorum aut domorum erant, vendentes afferebant pretia eorum, quae vendebant,
et ponebant ante pedes apostolorum; dividebatur autem singulis, prout cuique opus erat.
Ioseph autem, qui cognominatus est Barnabas ab apostolis — quod est interpretatum filius Consolationis — Levites, Cyprius genere,
cum haberet agrum, vendidit et attulit pecuniam et posuit ante pedes apostolorum.
Vir autem quidam nomine Ananias cum Sapphira uxore sua vendidit agrum
et subtraxit de pretio, conscia quoque uxore, et afferens partem quandam ad pedes apostolorum posuit.
Dixit autem Petrus: «Anania, cur implevit Satanas cor tuum mentiri te Spiritui Sancto et subtrahere de pretio agri?
Nonne manens tibi manebat et venumdatum in tua erat potestate? Quare posuisti in corde tuo hanc rem? Non es mentitus hominibus sed Deo!».
Audiens autem Ananias haec verba cecidit et exspiravit; et factus est timor magnus in omnes audientes.
Surgentes autem iuvenes involverunt eum et efferentes sepelierunt.
Factum est autem quasi horarum trium spatium, et uxor ipsius nesciens, quod factum fuerat, introivit.
Respondit autem ei Petrus: «Dic mihi, si tanti agrum vendidistis?». At illa dixit: «Etiam, tanti».
Petrus autem ad eam: «Quid est quod convenit vobis tentare Spiritum Domini? Ecce pedes eorum, qui sepelierunt virum tuum, ad ostium, et efferent te».
Confestim cecidit ante pedes eius et exspiravit; intrantes autem iuvenes invenerunt illam mortuam et efferentes sepelierunt ad virum suum.
Et factus est timor magnus super universam ecclesiam et in omnes, qui audierunt haec.
Per manus autem apostolorum fiebant signa et prodigia multa in plebe; et erant unanimiter omnes in porticu Salomonis.
Ceterorum autem nemo audebat coniungere se illis, sed magnificabat eos populus;
magis autem addebantur credentes Domino multitudines virorum ac mulierum,
ita ut et in plateas efferrent infirmos et ponerent in lectulis et grabatis, ut, veniente Petro, saltem umbra illius obumbraret quemquam eorum.
Concurrebat autem et multitudo vicinarum civitatum Ierusalem, afferentes aegros et vexatos ab spiritibus immundis, qui curabantur omnes.
Exsurgens autem princeps sacerdotum et omnes, qui cum illo erant, quae est haeresis sadducaeorum, repleti sunt zelo
et iniecerunt manus in apostolos et posuerunt illos in custodia publica.
Angelus autem Domini per noctem aperuit ianuas carceris et educens eos dixit:
«Ite et stantes loquimini in templo plebi omnia verba vitae huius».
Qui cum audissent, intraverunt diluculo in templum et docebant. Adveniens autem princeps sacerdotum et, qui cum eo erant, convocaverunt concilium et omnes seniores filiorum Israel et miserunt in carcerem, ut adducerentur illi.
Cum venissent autem ministri, non invenerunt illos in carcere; reversi autem nuntiaverunt
dicentes: «Carcerem invenimus clausum cum omni diligentia et custodes stantes ad ianuas; aperientes autem intus neminem invenimus!».
Ut audierunt autem hos sermones, magistratus templi et principes sacerdotum ambigebant de illis quidnam fieret illud.
Adveniens autem quidam nuntiavit eis: «Ecce viri, quos posuistis in carcere, sunt in templo stantes et docentes populum».
Tunc abiens magistratus cum ministris adducebat illos, non per vim; timebant enim populum, ne lapidarentur.
Et cum adduxissent illos, statuerunt in concilio. Et interrogavit eos princeps sacerdotum
dicens: «Nonne praecipiendo praecepimus vobis, ne doceretis in nomine isto? Et ecce replevistis Ierusalem doctrina vestra et vultis inducere super nos sanguinem hominis istius».
Respondens autem Petrus et apostoli dixerunt: «Oboedire oportet Deo magis quam hominibus.
Deus patrum nostrorum suscitavit Iesum, quem vos interemistis suspendentes in ligno;
hunc Deus Ducem et Salvatorem exaltavit dextera sua ad dandam paenitentiam Israel et remissionem peccatorum.
Et nos sumus testes horum verborum, et Spiritus Sanctus, quem dedit Deus oboedientibus sibi».
Haec cum audissent, dissecabantur et volebant interficere illos.
Surgens autem quidam in concilio pharisaeus nomine Gamaliel, legis doctor honorabilis universae plebi, iussit foras ad breve homines fieri
dixitque ad illos: «Viri Israelitae, attendite vobis super hominibus istis quid acturi sitis.
Ante hos enim dies exstitit Theudas dicens esse se aliquem, cui consensit virorum numerus circiter quadringentorum; qui occisus est, et omnes, quicumque credebant ei, dissipati sunt et redacti sunt ad nihilum.
Post hunc exstitit Iudas Galilaeus in diebus census et avertit populum post se; et ipse periit, et omnes, quotquot consentiebant ei, dispersi sunt.
Et nunc dico vobis: Discedite ab hominibus istis et sinite illos. Quoniam si est ex hominibus consilium hoc aut opus hoc, dissolvetur;
si vero ex Deo est, non poteritis dissolvere eos, ne forte et adversus Deum pugnantes inveniamini!». Consenserunt autem illi
et convocantes apostolos, caesis denuntiaverunt, ne loquerentur in nomine Iesu, et dimiserunt eos.
Et illi quidem ibant gaudentes a conspectu concilii, quoniam digni habiti sunt pro nomine contumeliam pati;
et omni die in templo et circa domos non cessabant docentes et evangelizantes Christum, Iesum.
Et quidam descendentes de Iudaea docebant fratres: «Nisi circumcidamini secundum morem Moysis, non potestis salvi fieri».
Facta autem seditione et conquisitione non minima Paulo et Barnabae adversum illos, statuerunt, ut ascenderent Paulus et Barnabas et quidam alii ex illis ad apostolos et presbyteros in Ierusalem super hac quaestione.
Illi igitur deducti ab ecclesia pertransiebant Phoenicen et Samariam narrantes conversionem gentium et faciebant gaudium magnum omnibus fratribus.
Cum autem venissent Hierosolymam, suscepti sunt ab ecclesia et apostolis et presbyteris et annuntiaverunt quanta Deus fecisset cum illis.
Surrexerunt autem quidam de haeresi pharisaeorum, qui crediderant, dicentes: «Oportet circumcidere eos, praecipere quoque servare legem Moysis!».
Conveneruntque apostoli et presbyteri videre de verbo hoc.
Cum autem magna conquisitio fieret, surgens Petrus dixit ad eos: «Viri fratres, vos scitis quoniam ab antiquis diebus in vobis elegit Deus per os meum audire gentes verbum evangelii et credere;
et qui novit corda, Deus, testimonium perhibuit illis dans Spiritum Sanctum sicut et nobis;
et nihil discrevit inter nos et illos fide purificans corda eorum.
Nunc ergo quid tentatis Deum imponere iugum super cervicem discipulorum, quod neque patres nostri neque nos portare potuimus?
Sed per gratiam Domini Iesu credimus salvari quemadmodum et illi».
Tacuit autem omnis multitudo, et audiebant Barnabam et Paulum narrantes quanta fecisset Deus signa et prodigia in gentibus per eos.
Et postquam tacuerunt, respondit Iacobus dicens: «Viri fratres, audite me.
Simeon narravit quemadmodum primum Deus visitavit sumere ex gentibus populum nomini suo;
et huic concordant verba Prophetarum, sicut scriptum est:
"Post haec revertar et reaedificabo tabernaculum David, quod decidit, et diruta eius reaedificabo et erigam illud.
ut requirant reliqui hominum Dominum et omnes gentes, super quas invocatum est nomen meum, dicit Dominus faciens haec
nota a saeculo".
Propter quod ego iudico non inquietari eos, qui ex gentibus convertuntur ad Deum,
sed scribere ad eos, ut abstineant se a contaminationibus simulacrorum et fornicatione et suffocato et sanguine.
Moyses enim a generationibus antiquis habet in singulis civitatibus, qui eum praedicent in synagogis, ubi per omne sabbatum legitur».
Tunc placuit apostolis et presbyteris cum omni ecclesia electos viros ex eis mittere Antiochiam cum Paulo et Barnaba: Iudam, qui cognominatur Barsabbas, et Silam, viros primos in fratribus,
scribentes per manum eorum: «Apostoli et presbyteri fratres his, qui sunt Antiochiae et Syriae et Ciliciae, fratribus ex gentibus, salutem!
Quoniam audivimus quia quidam ex nobis, quibus non mandavimus, exeuntes turbaverunt vos verbis evertentes animas vestras,
placuit nobis collectis in unum eligere viros et mittere ad vos cum carissimis nobis Barnaba et Paulo,
hominibus, qui tradiderunt animas suas pro nomine Domini nostri Iesu Christi.
Misimus ergo Iudam et Silam, qui et ipsi verbis referent eadem.
Visum est enim Spiritui Sancto et nobis nihil ultra imponere vobis oneris quam haec necessario:
abstinere ab idolothytis et sanguine et suffocatis et fornicatione; a quibus custodientes vos bene agetis. Valete».
Illi igitur dimissi descenderunt Antiochiam et, congregata multitudine, tradiderunt epistulam;
quam cum legissent, gavisi sunt super consolatione.
Iudas quoque et Silas, cum et ipsi essent prophetae, verbo plurimo consolati sunt fratres et confirmaverunt.
Facto autem tempore, dimissi sunt cum pace a fratribus ad eos, qui miserant illos.
Paulus autem et Barnabas demorabantur Antiochiae docentes et evangelizantes cum aliis pluribus verbum Domini.
Post aliquot autem dies dixit ad Barnabam Paulus: «Revertentes visitemus fratres per universas civitates, in quibus praedicavimus verbum Domini, quomodo se habeant».
Barnabas autem volebat secum assumere et Ioannem, qui cognominatur Marcus;
Paulus autem iudicabat eum, qui discessisset ab eis a Pamphylia et non isset cum eis in opus, non debere recipi eum.
Facta est autem exacerbatio, ita ut discederent ab invicem, et Barnabas, assumpto Marco, navigaret Cyprum.
Paulus vero, electo Sila, profectus est, traditus gratiae Domini a fratribus;
perambulabat autem Syriam et Ciliciam confirmans ecclesias.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible