Скрыть
7:1
7:2
7:4
7:5
7:6
7:7
7:8
7:11
7:12
7:13
Глава 14 
14:3
14:6
14:9
14:12
14:16
14:17
Синодальный
1 По двенадцать тысяч запечатленных из каждого колена Израильского. 9 Великое множество людей из всех народов в белых одеждах, пришедших от великой скорби. Бог отрет всякую слезу с очей их.
И после сего видел я четырех Ангелов, стоящих на четырех углах земли, держащих четыре ветра земли, чтобы не дул ветер ни на землю, ни на море, ни на какое дерево.
И видел я иного Ангела, восходящего от востока солнца и имеющего печать Бога живаго. И воскликнул он громким голосом к четырем Ангелам, которым дано вредить земле и морю, говоря:
не делайте вреда ни земле, ни морю, ни деревам, доколе не положим печати на челах рабов Бога нашего.
И я слышал число запечатленных: запечатленных было сто сорок четыре тысячи из всех колен сынов Израилевых.
Из колена Иудина запечатлено двенадцать тысяч; из колена Рувимова запечатлено двенадцать тысяч; из колена Гадова запечатлено двенадцать тысяч;
из колена Асирова запечатлено двенадцать тысяч; из колена Неффалимова запечатлено двенадцать тысяч; из колена Манассиина запечатлено двенадцать тысяч;
из колена Симеонова запечатлено двенадцать тысяч; из колена Левиина запечатлено двенадцать тысяч; из колена Иссахарова запечатлено двенадцать тысяч;
из колена Завулонова запечатлено двенадцать тысяч; из колена Иосифова запечатлено двенадцать тысяч; из колена Вениаминова запечатлено двенадцать тысяч.
После сего взглянул я, и вот, великое множество людей, которого никто не мог перечесть, из всех племен и колен, и народов и языков, стояло пред престолом и пред Агнцем в белых одеждах и с пальмовыми ветвями в руках своих.
И восклицали громким голосом, говоря: спасение Богу нашему, сидящему на престоле, и Агнцу!
И все Ангелы стояли вокруг престола и старцев и четырех животных, и пали перед престолом на лица свои, и поклонились Богу,
говоря: аминь! благословение и слава, и премудрость и благодарение, и честь и сила и крепость Богу нашему во веки веков! Аминь.
И, начав речь, один из старцев спросил меня: сии облеченные в белые одежды кто, и откуда пришли?
Я сказал ему: ты знаешь, господин. И он сказал мне: это те, которые пришли от великой скорби; они омыли одежды свои и убелили одежды свои Кровию Агнца.
За это они пребывают ныне перед престолом Бога и служат Ему день и ночь в храме Его, и Сидящий на престоле будет обитать в них.
Они не будут уже ни алкать, ни жаждать, и не будет палить их солнце и никакой зной:
ибо Агнец, Который среди престола, будет пасти их и водить их на живые источники вод; и отрет Бог всякую слезу с очей их.
1 Агнец стоит на горе Сионе со своими искупленными. 6 Три Ангела возвещают приближение суда Божия. 13 Блаженство «умирающих в Господе». 14 Сын Человеческий производит суд, подобно жатве и обрезанию винограда.
И взглянул я, и вот, Агнец стоит на горе Сионе, и с Ним сто сорок четыре тысячи, у которых имя Отца Его написано на челах.
И услышал я голос с неба, как шум от множества вод и как звук сильного грома; и услышал голос как бы гуслистов, играющих на гуслях своих.
Они поют как бы новую песнь пред престолом и пред четырьмя животными и старцами; и никто не мог научиться сей песни, кроме сих ста сорока четырех тысяч, искупленных от земли.
Это те, которые не осквернились с женами, ибо они девственники; это те, которые следуют за Агнцем, куда бы Он ни пошел. Они искуплены из людей, как первенцы Богу и Агнцу,
и в устах их нет лукавства; они непорочны пред престолом Божиим.
И увидел я другого Ангела, летящего по средине неба, который имел вечное Евангелие, чтобы благовествовать живущим на земле и всякому племени и колену, и языку и народу;
и говорил он громким голосом: убойтесь Бога и воздайте Ему славу, ибо наступил час суда Его, и поклонитесь Сотворившему небо и землю, и море и источники вод.
И другой Ангел следовал за ним, говоря: пал, пал Вавилон, город великий, потому что он яростным вином блуда своего напоил все народы.
И третий Ангел последовал за ними, говоря громким голосом: кто поклоняется зверю и образу его и принимает начертание на чело свое, или на руку свою,
тот будет пить вино ярости Божией, вино цельное, приготовленное в чаше гнева Его, и будет мучим в огне и сере пред святыми Ангелами и пред Агнцем;
и дым мучения их будет восходить во веки веков, и не будут иметь покоя ни днем, ни ночью поклоняющиеся зверю и образу его и принимающие начертание имени его.
Здесь терпение святых, соблюдающих заповеди Божии и веру в Иисуса.
И услышал я голос с неба, говорящий мне: напиши: отныне блаженны мертвые, умирающие в Господе; ей, говорит Дух, они успокоятся от трудов своих, и дела их идут вслед за ними.
И взглянул я, и вот светлое облако, и на облаке сидит подобный Сыну Человеческому; на голове его золотой венец, и в руке его острый серп.
И вышел другой Ангел из храма и воскликнул громким голосом к сидящему на облаке: пусти серп твой и пожни, потому что пришло время жатвы, ибо жатва на земле созрела.
И поверг сидящий на облаке серп свой на землю, и земля была пожата.
И другой Ангел вышел из храма, находящегося на небе, также с острым серпом.
И иной Ангел, имеющий власть над огнем, вышел от жертвенника и с великим криком воскликнул к имеющему острый серп, говоря: пусти острый серп твой и обрежь гроздья винограда на земле, потому что созрели на нем ягоды.
И поверг Ангел серп свой на землю, и обрезал виноград на земле, и бросил в великое точило гнева Божия.
И истоптаны ягоды в точиле за городом, и потекла кровь из точила даже до узд конских, на тысячу шестьсот стадий.
Церковнославянский (рус)
И по се́мъ ви́дѣхъ четы́ри А́нгелы стоя́щыя на четы́рехъ у́глѣхъ земли́, держа́щыя четы́ри вѣ́тры зе́мскiя, да не ды́шетъ вѣ́тръ на зе́млю, ни на мо́ре, ни на вся́ко дре́во.
И ви́дѣхъ и́наго А́нгела восходя́ща от­ восхо́да со́лнца, иму́ща печа́ть Бо́га жива́го. И возопи́ гла́сомъ ве́лiимъ къ четы́ремъ А́нгеломъ, и́мже дано́ бы́сть вреди́ти зе́млю и мо́ре, глаго́ля:
не вреди́те ни земли́, ни мо́ря, ни древе́съ, до́ндеже запечатлѣ́емъ рабы́ Бо́га на́­шего на челѣ́хъ и́хъ.
И слы́шахъ число́ запечатлѣ́н­ныхъ: сто́ четы́редесять четы́ри ты́сящи запечатлѣ́н­ныхъ от­ вся́каго колѣ́на сыно́въ Изра́илевыхъ.
От колѣ́на Иу́дова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Руви́мова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Га́дова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ:
от­ колѣ́на Аси́рова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Нефѳали́мля два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Манассі́ина два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ:
от­ колѣ́на Симео́нова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Леві́ина два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Иссаха́рова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ:
от­ колѣ́на Завуло́ня два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Ио́сифова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ: от­ колѣ́на Венiами́нова два­на́­де­сять ты́сящъ запечатлѣ́н­ныхъ.
По си́хъ ви́дѣхъ, и се́, наро́дъ мно́гъ, его́же исчести́ никто́же мо́жетъ, от­ вся́каго язы́ка и колѣ́на, и люді́й и племе́нъ, стоя́ще предъ престо́ломъ и предъ А́гнцемъ, облече́ны въ ри́зы бѣлы́, и фи́ницы въ рука́хъ и́хъ.
И возопи́ша гла́сомъ ве́лiимъ, глаго́люще: спасе́нiе сѣдя́щему на престо́лѣ Бо́гу на́­шему и А́гнцу.
И вси́ А́нгели стоя́ху о́крестъ престо́ла и ста́рецъ и четы́рехъ живо́тныхъ: и падо́ша на лицы́ предъ престо́ломъ и поклони́шася Бо́гу,
глаго́люще: ами́нь: благослове́нiе и сла́ва, и прему́дрость и хвала́, и че́сть и си́ла и крѣ́пость Бо́гу на́­шему во вѣ́ки вѣко́въ. Ами́нь.
И от­вѣща́ еди́нъ от­ ста́рецъ, глаго́ля ми́: сі́и облече́н­нiи въ ри́зы бѣ́лыя кто́ су́ть и от­ку́ду прiидо́ша?
И рѣ́хъ ему́: го́споди, ты́ вѣ́си. И рече́ ми: сі́и су́ть, и́же прiидо́ша от­ ско́рби вели́кiя, и испра́ша ри́зы своя́, и убѣли́ша ри́зы своя́ въ Кро́ви А́гнчи:
сего́ ра́ди су́ть предъ престо́ломъ Бо́жiимъ и слу́жатъ Ему́ де́нь и но́щь въ це́ркви Его́, и Сѣдя́й на престо́лѣ всели́т­ся въ ни́хъ:
не вза́лчутъ ктому́, ниже́ вжа́ждутъ, не и́мать же па́сти на ни́хъ со́лнце, ниже́ вся́къ зно́й:
я́ко А́гнецъ, И́же посредѣ́ престо́ла, упасе́тъ я́ и наста́витъ и́хъ на живо́тныя исто́чники во́дъ, и отъ­и́метъ Бо́гъ вся́ку сле́зу от­ о́чiю и́хъ.
И ви́дѣхъ, и се́, А́гнецъ стоя́ше на горѣ́ Сiо́нстѣй, и съ Ни́мъ сто́ и четы́редесять и четы́ри ты́сящы, иму́ще и́мя Отца́ Его́ напи́сано на челѣ́хъ сво­и́хъ.
И слы́шахъ гла́съ съ небесе́, я́ко гла́съ во́дъ мно́гихъ и я́ко гла́съ гро́ма вели́ка: и гла́съ слы́шахъ гуде́цъ гуду́щихъ въ гу́сли своя́
и пою́щихъ я́ко пѣ́снь но́ву предъ престо́ломъ и предъ четы́ри живо́тными и ста́рцы: и никто́же можа́­ше навы́кнути пѣ́сни, то́кмо сі́и сто́ и четы́редесять и четы́ри ты́сящы иску́плени от­ земли́.
Сі́и су́ть, и́же съ жена́ми не оскверни́шася, зане́ дѣ́в­с­т­вен­ницы су́ть: сі́и послѣ́дуютъ А́гнцу, а́може а́ще по́йдетъ. Сі́и су́ть ку́плени от­ люді́й пе́рвенцы Бо́гу и А́гнцу,
и во устѣ́хъ и́хъ не обрѣ́теся ле́сть: безъ поро́ка бо су́ть предъ престо́ломъ Бо́жiимъ.
И ви́дѣхъ и́наго А́нгела паря́ща посредѣ́ небесе́, иму́щаго Ева́нгелiе вѣ́чно благовѣсти́ти живу́щымъ на земли́ и вся́кому пле́мени и язы́ку, и колѣ́ну и лю́демъ,
глаго́люща гла́сомъ вели́кимъ: убо́йтеся Бо́га и дади́те Ему́ сла́ву, я́ко прiи́де ча́съ суда́ Его́, и поклони́теся Сотво́ршему не́бо и зе́млю, и мо́ре и исто́чники водны́я.
И и́нъ А́нгелъ вслѣ́дъ и́де, глаго́ля: паде́, паде́ Вавило́нъ гра́дъ вели́кiй, зане́ от­ вина́ я́рости любо­дѣя́нiя сво­его́ напо­и́ вся́ язы́ки.
И тре́тiй А́нгелъ вслѣ́дъ его́ и́де, глаго́ля гла́сомъ вели́кимъ: и́же а́ще кто́ покланя́ет­ся звѣ́рю и ико́нѣ его́ и прiе́млетъ начерта́нiе на челѣ́ сво­е́мъ или́ на руцѣ́ сво­е́й,
и то́й и́мать пи́ти от­ вина́ я́рости Бо́жiя, вина́ нера­ст­воре́на {влiя́н­на нера­ст­воре́на} въ ча́ши гнѣ́ва Его́, и бу́детъ му́ченъ огне́мъ и жу́пеломъ предъ А́нгелы святы́ми и предъ А́гнцемъ:
и ды́мъ муче́нiя и́хъ во вѣ́ки вѣко́въ восхо́дитъ, и не и́мутъ поко́я де́нь и но́щь покланя́ющiися звѣ́рю и о́бразу его́ и прiе́млющiи начерта́нiе и́мене его́.
Здѣ́ е́сть терпѣ́нiе святы́хъ, и́же соблюда́ютъ за́повѣди Бо́жiя и вѣ́ру Иису́сову.
И слы́шахъ гла́съ съ небесе́, глаго́лющь ми́: напиши́: блаже́ни ме́ртвiи, умира́ющiи о Го́сподѣ от­ны́нѣ. Е́й, глаго́летъ Ду́хъ, да почі́ютъ от­ трудо́въ сво­и́хъ: дѣла́ бо и́хъ хо́дятъ вслѣ́дъ съ ни́ми.
И ви́дѣхъ, и се́, о́блакъ свѣ́телъ, и на о́блацѣ сѣдя́й подо́бенъ Сы́ну Человѣ́ческому, имѣ́я на главѣ́ сво­е́й вѣне́цъ зла́тъ, и въ руцѣ́ его́ се́рпъ о́стръ.
И и́нъ а́нгелъ изы́де изъ хра́ма, вопiя́ ве́лiимъ гла́сомъ сѣдя́щему на о́блацѣ: посли́ се́рпъ тво́й и жни́, я́ко прiи́де ча́съ пожа́ти, зане́ и́зсше трава́ {жа́тва} земна́я.
И положи́ {пове́рже} сѣдя́й на о́блацѣ се́рпъ сво́й на зе́млю, и пожа́та бы́сть земля́.
И и́нъ А́нгелъ изы́де изъ це́ркве су́щiя на небеси́, имы́й и то́й се́рпъ о́стръ.
И и́нъ А́нгелъ изы́де от­ олтаря́, имы́й о́бласть на огни́, и возопи́ кли́чемъ вели́кимъ ко иму́щему се́рпъ о́стрый, глаго́ля: посли́ се́рпъ тво́й о́стрый и объе́мли гро́зды виногра́да земна́го, я́ко созрѣ́ша уже́ гро́здiе ея́.
И положи́ {ве́рже} А́нгелъ се́рпъ сво́й на земли́ {на зе́млю}, и обере́ виногра́дъ зе́мскiй и вложи́ въ точи́ло вели́кiя я́рости Бо́жiя.
И испра́но бы́сть точи́ло внѣ́ гра́да, и изы́де кро́вь от­ точи́ла да́же до у́здъ ко́нскихъ, от­ ста́дiй ты́сяща и ше́сть со́тъ.
Dopo questo vidi quattro angeli, che stavano ai quattro angoli della terra e trattenevano i quattro venti, perché non soffiasse vento sulla terra, né sul mare, né su alcuna pianta.
E vidi salire dall'oriente un altro angelo, con il sigillo del Dio vivente. E gridò a gran voce ai quattro angeli, ai quali era stato concesso di devastare la terra e il mare:
"Non devastate la terra né il mare né le piante, finché non avremo impresso il sigillo sulla fronte dei servi del nostro Dio".
E udii il numero di coloro che furono segnati con il sigillo: centoquarantaquattromila segnati, provenienti da ogni tribù dei figli d'Israele:
dalla tribù di Giuda, dodicimila segnati con il sigillo;
dalla tribù di Ruben, dodicimila;
dalla tribù di Gad, dodicimila;
dalla tribù di Aser, dodicimila;
dalla tribù di Nèftali, dodicimila;
dalla tribù di Manasse, dodicimila;
dalla tribù di Simeone, dodicimila;
dalla tribù di Levi, dodicimila;
dalla tribù di Ìssacar, dodicimila;
dalla tribù di Zàbulon, dodicimila;
dalla tribù di Giuseppe, dodicimila;
dalla tribù di Beniamino, dodicimila segnati con il sigillo.
Dopo queste cose vidi: ecco, una moltitudine immensa, che nessuno poteva contare, di ogni nazione, tribù, popolo e lingua. Tutti stavano in piedi davanti al trono e davanti all'Agnello, avvolti in vesti candide, e tenevano rami di palma nelle loro mani.
E gridavano a gran voce: "La salvezza appartiene al nostro Dio, seduto sul trono, e all'Agnello".
E tutti gli angeli stavano attorno al trono e agli anziani e ai quattro esseri viventi, e si inchinarono con la faccia a terra davanti al trono e adorarono Dio dicendo:
"Amen! Lode, gloria, sapienza, azione di grazie, onore, potenza e forza al nostro Dio nei secoli dei secoli. Amen".
Uno degli anziani allora si rivolse a me e disse: "Questi, che sono vestiti di bianco, chi sono e da dove vengono?".
Gli risposi: "Signore mio, tu lo sai". E lui: "Sono quelli che vengono dalla grande tribolazione e che hanno lavato le loro vesti, rendendole candide nel sangue dell'Agnello.
Per questo stanno davanti al trono di Dio e gli prestano servizio giorno e notte nel suo tempio; e Colui che siede sul trono stenderà la sua tenda sopra di loro.
Non avranno più fame né avranno più sete,
non li colpirà il sole né arsura alcuna,
perché l'Agnello, che sta in mezzo al trono,
sarà il loro pastore
e li guiderà alle fonti delle acque della vita.
E Dio asciugherà ogni lacrima dai loro occhi".
E vidi: ecco l'Agnello in piedi sul monte Sion, e insieme a lui centoquarantaquattromila persone, che recavano scritto sulla fronte il suo nome e il nome del Padre suo.
E udii una voce che veniva dal cielo, come un fragore di grandi acque e come un rimbombo di forte tuono. La voce che udii era come quella di suonatori di cetra che si accompagnano nel canto con le loro cetre.
Essi cantano come un canto nuovo davanti al trono e davanti ai quattro esseri viventi e agli anziani. E nessuno poteva comprendere quel canto se non i centoquarantaquattromila, i redenti della terra.
Sono coloro che non si sono contaminati con donne; sono vergini, infatti, e seguono l'Agnello dovunque vada. Questi sono stati redenti tra gli uomini come primizie per Dio e per l'Agnello.
Non fu trovata menzogna sulla loro bocca: sono senza macchia.
E vidi un altro angelo che, volando nell'alto del cielo, recava un vangelo eterno da annunciare agli abitanti della terra e ad ogni nazione, tribù, lingua e popolo.
Egli diceva a gran voce:
"Temete Dio e dategli gloria,
perché è giunta l'ora del suo giudizio.
Adorate colui che ha fatto il cielo e la terra,
il mare e le sorgenti delle acque".
E un altro angelo, il secondo, lo seguì dicendo:
"È caduta, è caduta Babilonia la grande,
quella che ha fatto bere a tutte le nazioni
il vino della sua sfrenata prostituzione".
E un altro angelo, il terzo, li seguì dicendo a gran voce: "Chiunque adora la bestia e la sua statua, e ne riceve il marchio sulla fronte o sulla mano,
anch'egli berrà il vino dell'ira di Dio, che è versato puro nella coppa della sua ira, e sarà torturato con fuoco e zolfo al cospetto degli angeli santi e dell'Agnello.
Il fumo del loro tormento salirà per i secoli dei secoli, e non avranno riposo né giorno né notte quanti adorano la bestia e la sua statua e chiunque riceve il marchio del suo nome".
Qui sta la perseveranza dei santi, che custodiscono i comandamenti di Dio e la fede in Gesù.
E udii una voce dal cielo che diceva: "Scrivi: d'ora in poi, beati i morti che muoiono nel Signore. Sì - dice lo Spirito -, essi riposeranno dalle loro fatiche, perché le loro opere li seguono".
E vidi: ecco una nube bianca, e sulla nube stava seduto uno simile a un Figlio d'uomo: aveva sul capo una corona d'oro e in mano una falce affilata.
Un altro angelo uscì dal tempio, gridando a gran voce a colui che era seduto sulla nube: "Getta la tua falce e mieti; è giunta l'ora di mietere, perché la messe della terra è matura".
Allora colui che era seduto sulla nube lanciò la sua falce sulla terra e la terra fu mietuta.
Allora un altro angelo uscì dal tempio che è nel cielo, tenendo anch'egli una falce affilata.
Un altro angelo, che ha potere sul fuoco, venne dall'altare e gridò a gran voce a quello che aveva la falce affilata: "Getta la tua falce affilata e vendemmia i grappoli della vigna della terra, perché le sue uve sono mature".
L'angelo lanciò la sua falce sulla terra, vendemmiò la vigna della terra e rovesciò l'uva nel grande tino dell'ira di Dio.
Il tino fu pigiato fuori della città e dal tino uscì sangue fino al morso dei cavalli, per una distanza di milleseicento stadi.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible