И бу́детъ егда́ пре́йдете Иорда́нъ въ зе́млю, ю́же Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ дае́тъ ва́мъ, а́ще слу́хомъ послу́шаете гла́са Го́спода Бо́га ва́шего храни́ти и твори́ти вся́ за́повѣди Его́, я́же а́зъ заповѣ́даю тебѣ́ дне́сь, и да́стъ тя́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й вы́шше всѣ́хъ язы́къ земли́:

и прiи́дутъ на тя́ вся́ благослове́нiя сiя́ и обря́щутъ тя́. А́ще слу́хомъ послу́шаеши гла́са Го́спода Бо́га твоего́,

благослове́нъ ты́ во гра́дѣ и благослове́нъ ты́ на селѣ́,

благослове́на исча́дiя чре́ва твоего́ и плоды́ земли́ твоея́, и стада́ воло́въ твои́хъ и па́ствы ове́цъ твои́хъ,

благослове́ны жи́тницы твои́ и оста́нцы твои́,

благослове́нъ ты́ внегда́ входи́ти тебѣ́ и благослове́нъ ты́ внегда́ исходи́ти тебѣ́.

Да преда́стъ тебѣ́ Госпо́дь Бо́гъ враги́ твоя́, сопроти́вящыяся тебѣ́, сокруше́ны предъ лице́мъ твои́мъ: путе́мъ еди́нѣмъ изы́дутъ на тя́ и седмiю́ путьми́ побѣжа́тъ от лица́ твоего́.

Да по́слетъ Госпо́дь на тя́ благослове́нiе въ храни́лищахъ твои́хъ и на вся́, на ня́же возложи́ши ру́ку твою́ на земли́, ю́же Госпо́дь Бо́гъ тво́й дае́тъ тебѣ́.

Да возста́витъ тя́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й Себѣ́ лю́дъ свя́тъ, я́коже кля́тся отце́мъ твои́мъ. А́ще послу́шаеши гла́са Го́спода Бо́га твоего́ и ходи́ти бу́деши въ путе́хъ Его́,

и у́зрятъ тя́ вси́ язы́цы земні́и, я́ко и́мя Го́спода [Бо́га твоего́] призва́ся на тя́, и убоя́тся тебе́,

и умно́житъ тя́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й во блага́я во исча́дiехъ утро́бы твоея́ и во исча́дiехъ ското́въ твои́хъ, и въ плодѣ́хъ земли́ твоея́, на земли́ твое́й, ю́же кля́тся Госпо́дь отце́мъ твои́мъ да́ти тебѣ́.

Да отве́рзетъ тебѣ́ Госпо́дь сокро́вище Свое́ благо́е, не́бо, е́же да́ти до́ждь земли́ твое́й во вре́мя свое́, да благослови́тъ вся́ дѣла́ ру́къ твои́хъ: и да́си взаи́мъ язы́комъ мно́гимъ, ты́ же не одолжи́шися: и облада́еши ты́ мно́гими язы́ки, тобо́ю же не возоблада́ютъ.

Да поста́витъ тя́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й во главу́, а не въ хво́стъ: и бу́деши тогда́ вы́ше, и не бу́деши ни́же, а́ще послу́шаеши за́повѣдiй Го́спода Бо́га твоего́, ели́ка а́зъ заповѣ́даю тебѣ́ дне́сь храни́ти и твори́ти:

да не престу́пиши от всѣ́хъ слове́съ, я́же а́зъ заповѣ́даю тебѣ́ дне́сь, на де́сно ниже́ на лѣ́во, ходи́ти вслѣ́дъ бого́въ ины́хъ служи́ти и́мъ.

И бу́детъ а́ще не послу́шаеши гла́са Го́спода Бо́га твоего́ храни́ти и твори́ти вся́ за́повѣди Его́, ели́ки а́зъ заповѣ́даю тебѣ́ дне́сь, и прiи́дутъ на тя́ вся́ кля́твы сiя́ и пости́гнутъ тя́:

про́клятъ ты́ во гра́дѣ и про́клятъ ты́ на селѣ́,

про́кляты жи́тницы твои́ и оста́нки твои́,

проклята́ исча́дiя утро́бы твоея́ и плоды́ земли́ твоея́, стада́ воло́въ твои́хъ и па́ствы ове́цъ твои́хъ,

про́клятъ ты́ внегда́ входи́ти тебѣ́ и про́клятъ ты́ внегда́ исходи́ти тебѣ́.

Да по́слетъ тебѣ́ Госпо́дь ску́дость и гла́дъ и истребле́нiе на вся́, на ня́же возложи́ши ру́ку твою́, ели́ка а́ще сотвори́ши, до́ндеже потреби́тъ тя́ и до́ндеже погуби́тъ тя́ вско́рѣ, злы́хъ ра́ди начина́нiй твои́хъ, зане́ оста́вилъ еси́ Мя́.

Да прилѣпи́тъ Госпо́дь къ тебѣ́ сме́рть, до́ндеже потреби́тъ тя́ от земли́, въ ню́же ты́ вхо́диши та́мо наслѣ́дити ю́.

Да порази́тъ тя́ Госпо́дь неимѣ́нiемъ и огне́вицею, и сту́жею и жже́нiемъ, и убі́йствомъ и вѣ́тромъ тлетво́рнымъ и блѣ́достiю, и пожену́тъ тя́, до́ндеже погубя́тъ тя́.

И бу́детъ не́бо надъ главо́ю твое́ю мѣ́дяно и земля́ подъ тобо́ю желѣ́зна.

Да да́стъ Госпо́дь до́ждь земли́ твое́й пра́хъ, и пе́рсть съ небесе́ сни́детъ на тя́, до́ндеже сокруши́тъ тя́ и до́ндеже погуби́тъ тя́.

Да да́стъ тя́ Госпо́дь на изсѣче́нiе предъ враги́ твои́ми: путе́мъ еди́нѣмъ изы́деши къ ни́мъ и седмiю́ пути́ побѣжи́ши от лица́ и́хъ, и бу́деши въ разсѣ́янiе во всѣ́хъ ца́рствахъ земны́хъ,

и бу́дутъ мертвецы́ ва́ши снѣ́дь пти́цамъ небе́снымъ и звѣре́мъ земны́мъ, и не бу́детъ отгоня́яй.

Да порази́тъ тя́ Госпо́дь вре́домъ Еги́петскимъ въ сѣда́лищахъ и кра́стою ди́вiею и све́рбомъ, я́ко не мощи́ тебѣ́ исцѣли́тися.

Порази́тъ тя́ Госпо́дь неи́стовствомъ и слѣпото́ю и изступле́нiемъ ума́,

и бу́деши осяза́яй въ полу́дни, я́коже осяза́етъ слѣпы́й во тмѣ́, и не испра́витъ путі́й твои́хъ: и бу́деши тогда́ оби́димь и расхища́емь во вся́ дни́, и не бу́детъ помога́яй тебѣ́.

Жену́ по́ймеши, и и́нъ му́жъ возъимѣ́етъ ю́: до́мъ сози́ждеши, и не поживе́ши въ не́мъ: виногра́дъ насади́ши, и не обере́ши его́:

теле́цъ тво́й закла́нъ предъ тобо́ю, и не снѣ́си от него́: осля́ твое́ отъя́то от тебе́, и не отда́стся тебѣ́: о́вцы твоя́ отданы́ [бу́дутъ] враго́мъ твои́мъ, и не бу́детъ тебѣ́ помога́яй:

сы́нове твои́ и дще́ри твоя́ отданы́ [бу́дутъ] язы́ку ино́му, и о́чи твои́ у́зрятъ истаева́юще на сiя́, и не возмо́жетъ рука́ твоя́:

плоды́ земли́ твоея́ и вся́ труды́ твоя́ поя́стъ язы́къ, его́же не вѣ́си, и бу́деши оби́димь и сокруша́емь во вся́ дни́,

и бу́деши изумле́нъ, видѣ́нiй ра́ди оче́съ твои́хъ, я́же у́зриши.

Да порази́тъ тя́ Госпо́дь вре́домъ злы́мъ на колѣ́нахъ и на го́ленехъ, я́ко не мощи́ исцѣли́тися тебѣ́ от сто́пъ но́гъ твои́хъ да́же до верха́ [главы́] твоея́.

Да отведе́тъ тя́ Госпо́дь и кня́зи твоя́, я́же поста́виши себѣ́, въ язы́къ, его́же не вѣ́си ты́ и отцы́ твои́, и послу́жиши та́мо бого́мъ ины́мъ, дре́ву и ка́менiю,

и бу́деши та́мо въ гада́нiе и въ при́тчу и по́вѣсть во всѣ́хъ язы́цѣхъ, въ ня́же введе́тъ тя́ Госпо́дь [Бо́гъ] та́мо.

Сѣ́мя мно́го изнесе́ши на по́ле, и ма́ло внесе́ши, я́ко поядя́тъ я́ пру́зи:

виногра́дъ насади́ши и воздѣ́лаеши, и вина́ не испiе́ши, ниже́ возвесели́шися от него́, я́ко поя́стъ я́ че́рвь:

ма́слины бу́дутъ тебѣ́ во всѣ́хъ предѣ́лѣхъ твои́хъ, и еле́емъ не пома́жешися, я́ко истече́тъ ма́слина твоя́:

сы́ны и дще́ри роди́ши, и не бу́дутъ тебѣ́, оти́дутъ бо въ плѣ́нъ:

вся́ древе́сная твоя́ и вся́ жи́та земли́ твоея́ потреби́тъ ржа́:

пришле́цъ, и́же е́сть у тебе́, взы́детъ надъ тя́ вы́ше вы́ше, ты́ же низъи́деши ни́зу ни́зу:

се́й взаи́мъ да́стъ тебѣ́, ты́ же ему́ взаи́мъ не да́си: се́й бу́детъ глава́, ты́ же бу́деши хво́стъ.

И прiи́дутъ на тя́ вся́ кля́твы сiя́, и пожену́тъ тя́ и пости́гнутъ тя́, до́ндеже потребя́тъ тя́ и до́ндеже погубя́тъ тя́: я́ко не послу́шалъ еси́ гла́са Го́спода Бо́га твоего́, е́же храни́ти за́повѣди Его́ и оправда́нiя Его́, ели́ка заповѣ́да тебѣ́.

И бу́дутъ на тебѣ́ зна́менiя и чудеса́, и въ сѣ́мени твое́мъ до вѣ́ка,

поне́же не послужи́лъ еси́ Го́сподеви Бо́гу твоему́ съ весе́лiемъ и благи́мъ се́рдцемъ, мно́жества ра́ди всѣ́хъ [благи́хъ],

и послу́жиши враго́мъ твои́мъ, я́же по́слетъ Госпо́дь Бо́гъ тво́й на тя́ съ гла́домъ и жа́ждею, и нагото́ю и оскудѣ́нiемъ всѣ́хъ: и возложи́тъ яре́мъ желѣ́зенъ на вы́ю твою́, до́ндеже сокруши́тъ тя́.

И наведе́тъ Госпо́дь на тя́ язы́къ издале́ча от кра́я земли́ а́ки устремле́нiе о́рле, язы́къ, его́же не уразумѣ́еши глаго́ла,

язы́къ безсту́денъ лице́мъ, и́же не удиви́тся лицу́ ста́рчу и ю́на не поми́луетъ:

и поя́стъ плоды́ ското́въ твои́хъ и плоды́ земли́ твоея́, я́ко не оста́витъ тебѣ́ пшени́цы, ни вина́, ни еле́а, ста́дъ воло́въ твои́хъ и па́ствъ ове́цъ твои́хъ, до́ндеже погуби́тъ тя́:

и сокруши́тъ тя́ во всѣ́хъ градѣ́хъ твои́хъ, до́ндеже разоря́тся стѣ́ны твоя́ высо́кiя и крѣ́пкiя, на ни́хже ты́ упова́еши, во все́й земли́ твое́й: и озло́битъ тя́ во всѣ́хъ градѣ́хъ твои́хъ, я́же даде́ тебѣ́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й.

И снѣ́си ча́да утро́бы твоея́, пло́ть сыно́въ и дще́рей твои́хъ, и́хже даде́ тебѣ́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й, въ тѣснотѣ́ твое́й и въ ско́рби твое́й, е́юже оскорби́тъ тя́ вра́гъ тво́й.

Ю́ный въ ва́съ и млады́й зѣло́ позави́дитъ о́комъ свои́мъ бра́ту своему́ и женѣ́ я́же на ло́нѣ его́, и оста́вшымся ча́домъ, я́же а́ще оста́нутся ему́:

я́ко да́ти еди́ному и́хъ от пло́тей ча́дъ свои́хъ, и́хже я́лъ еси́, поне́же ничто́ оста́ся ему́ въ тѣснотѣ́ и ско́рби твое́й, е́юже оскорбя́тъ тя́ врази́ твои́ во всѣ́хъ градѣ́хъ твои́хъ.

И ю́ная въ ва́съ [жена́] и млада́ зѣло́, ея́же не обы́че нога́ ея́ ходи́ти по земли́ ю́ности ра́ди и мла́дости, позави́дитъ о́комъ свои́мъ му́жу своему́ и́же на ло́нѣ ея́, и сы́ну и дще́ри свое́й,

и бло́нѣ свое́й изше́дшей изъ чре́слъ ея́, и ча́ду своему́ е́же а́ще роди́тъ: снѣ́стъ бо я́ та́йно, ску́дости ра́ди всѣ́хъ въ тѣснотѣ́ и ско́рби свое́й, е́юже оскорби́тъ тя́ вра́гъ тво́й во всѣ́хъ градѣ́хъ твои́хъ.

А́ще не послу́шаете твори́ти вся́ словеса́ зако́на сего́, напи́санная въ кни́зѣ се́й, е́же боя́тися и́мене честна́го и чу́днаго сего́, Го́спода Бо́га твоего́,

и удиви́тъ Госпо́дь я́звы твоя́ и я́звы сѣ́мене твоего́, я́звы вели́кiя и ди́вныя, и болѣ́зни злы́я и извѣ́стныя,

и обрати́тъ на тя́ всю́ болѣ́знь Еги́петскую злу́ю, ея́же ты́ боя́лся еси́ от лица́ и́хъ, и прилѣпя́тся къ тебѣ́:

и все́ разслабле́нiе, и всю́ я́зву ненапи́санную и всю́ пи́саную въ кни́зѣ зако́на сего́ наведе́тъ Госпо́дь на тя́, до́ндеже потреби́тъ тя́:

и оста́нетеся въ числѣ́ ма́лѣмъ, вмѣ́сто того́ егда́ бы́сте я́ко звѣ́зды небе́сныя мно́жествомъ, я́ко не послу́шасте гла́са Го́спода Бо́га ва́шего.

И бу́детъ, я́коже возвесели́ся Госпо́дь о ва́съ благотвори́ти ва́мъ и умно́жити ва́съ, та́ко возвесели́тся Госпо́дь о ва́съ потреби́ти ва́съ: и во́зметеся от земли́, въ ню́же вы́ вхо́дите та́мо наслѣ́дити ю́,

и разсѣ́етъ тя́ Госпо́дь Бо́гъ тво́й во вся́ язы́ки, от кра́я земли́ да́же до кра́я ея́, и послу́жиши та́мо бого́мъ ины́мъ, дре́ву и ка́менiю, и́хже не зна́лъ еси́ ты́ и отцы́ твои́:

но и во язы́цѣхъ о́нѣхъ не упоко́итъ тя́, ниже́ бу́детъ стоя́нiя стопѣ́ ноги́ твоея́: и да́стъ тебѣ́ Госпо́дь та́мо се́рдце печа́льное и оскудѣва́ющая очеса́ и истаява́ющую ду́шу:

и бу́детъ живо́тъ тво́й ви́сящь предъ очи́ма твои́ма, и убои́шися во дни́ и въ но́щи, и не бу́деши вѣ́ры я́ти житiю́ твоему́:

зау́тра рече́ши: ка́ко бу́детъ ве́черъ? И въ ве́черъ рече́ши: ка́ко бу́детъ у́тро? От стра́ха се́рдца твоего́, и́мже убои́шися, и от видѣ́нiй оче́съ твои́хъ, и́миже у́зриши:

и возврати́тъ тя́ Госпо́дь Бо́гъ во Еги́петъ въ корабле́хъ, и на пути́ его́же реко́хъ, не приложите́ ксему́ ви́дѣти его́: и про́дани бу́дете та́мо враго́мъ ва́шымъ въ рабы́ и въ рабы́ни, и не бу́детъ купу́ющаго.

Арабский (Arabic Van Dyke)

«وَإِنْ سَمِعْتَ سَمْعًا لِصَوْتِ الرَّبِّ إِلهِكَ لِتَحْرِصَ أَنْ تَعْمَلَ بِجَمِيعِ وَصَايَاهُ الَّتِي أَنَا أُوصِيكَ بِهَا الْيَوْمَ، يَجْعَلُكَ الرَّبُّ إِلهُكَ مُسْتَعْلِيًا عَلَى جَمِيعِ قَبَائِلِ الأَرْضِ،

وَتَأْتِي عَلَيْكَ جَمِيعُ هذِهِ الْبَرَكَاتِ وَتُدْرِكُكَ، إِذَا سَمِعْتَ لِصَوْتِ الرَّبِّ إِلهِكَ.

مُبَارَكًا تَكُونُ فِي الْمَدِينَةِ، وَمُبَارَكًا تَكُونُ فِي الْحَقْلِ.

وَمُبَارَكَةً تَكُونُ ثَمَرَةُ بَطْنِكَ وَثَمَرَةُ أَرْضِكَ وَثَمَرَةُ بَهَائِمِكَ، نِتَاجُ بَقَرِكَ وَإِنَاثُ غَنَمِكَ.

مُبَارَكَةً تَكُونُ سَلَّتُكَ وَمِعْجَنُكَ.

مُبَارَكًا تَكُونُ فِي دُخُولِكَ، وَمُبَارَكًا تَكُونُ فِي خُرُوجِكَ.

يَجْعَلُ الرَّبُّ أَعْدَاءَكَ الْقَائِمِينَ عَلَيْكَ مُنْهَزِمِينَ أَمَامَكَ. فِي طَرِيق وَاحِدَةٍ يَخْرُجُونَ عَلَيْكَ، وَفِي سَبْعِ طُرُق يَهْرُبُونَ أَمَامَكَ.

يَأْمُرُ لَكَ الرَّبُّ بِالْبَرَكَةِ فِي خَزَائِنِكَ وَفِي كُلِّ مَا تَمْتَدُّ إِلَيْهِ يَدُكَ، وَيُبَارِكُكَ فِي الأَرْضِ الَّتِي يُعْطِيكَ الرَّبُّ إِلهُكَ.

يُقِيمُكَ الرَّبُّ لِنَفْسِهِ شَعْبًا مُقَدَّسًا كَمَا حَلَفَ لَكَ، إِذَا حَفِظْتَ وَصَايَا الرَّبِّ إِلهِكَ وَسَلَكْتَ فِي طُرُقِهِ.

فَيَرَى جَمِيعُ شُعُوبِ الأَرْضِ أَنَّ اسْمَ الرَّبِّ قَدْ سُمِّيَ عَلَيْكَ وَيَخَافُونَ مِنْكَ.

وَيَزِيدُكَ الرَّبُّ خَيْرًا فِي ثَمَرَةِ بَطْنِكَ وَثَمَرَةِ بَهَائِمِكَ وَثَمَرَةِ أَرْضِكَ عَلَى الأَرْضِ الَّتِي حَلَفَ الرَّبُّ لآبَائِكَ أَنْ يُعْطِيَكَ.

يَفْتَحُ لَكَ الرَّبُّ كَنْزَهُ الصَّالِحَ، السَّمَاءَ، لِيُعْطِيَ مَطَرَ أَرْضِكَ فِي حِينِهِ، وَلْيُبَارِكَ كُلَّ عَمَلِ يَدِكَ، فَتُقْرِضُ أُمَمًا كَثِيرَةً وَأَنْتَ لاَ تَقْتَرِضُ.

وَيَجْعَلُكَ الرَّبُّ رَأْسًا لاَ ذَنَبًا، وَتَكُونُ فِي الارْتِفَاعِ فَقَطْ وَلاَ تَكُونُ فِي الانْحِطَاطِ، إِذَا سَمِعْتَ لِوَصَايَا الرَّبِّ إِلهِكَ الَّتِي أَنَا أُوصِيكَ بِهَا الْيَوْمَ، لِتَحْفَظَ وَتَعْمَلَ

وَلاَ تَزِيغَ عَنْ جَمِيعِ الْكَلِمَاتِ الَّتِي أَنَا أُوصِيكَ بِهَا الْيَوْمَ يَمِينًا أَوْ شِمَالاً، لِكَيْ تَذْهَبَ وَرَاءَ آلِهَةٍ أُخْرَى لِتَعْبُدَهَا.

«وَلكِنْ إِنْ لَمْ تَسْمَعْ لِصَوْتِ الرَّبِّ إِلهِكَ لِتَحْرِصَ أَنْ تَعْمَلَ بِجَمِيعِ وَصَايَاهُ وَفَرَائِضِهِ الَّتِي أَنَا أُوصِيكَ بِهَا الْيَوْمَ، تَأْتِي عَلَيْكَ جَمِيعُ هذِهِ اللَّعَنَاتِ وَتُدْرِكُكَ:

مَلْعُونًا تَكُونُ فِي الْمَدِينَةِ وَمَلْعُونًا تَكُونُ فِي الْحَقْلِ.

مَلْعُونَةً تَكُونُ سَلَّتُكَ وَمِعْجَنُكَ.

مَلْعُونَةً تَكُونُ ثَمَرَةُ بَطْنِكَ وَثَمَرَةُ أَرْضِكَ، نِتَاجُ بَقَرِكَ وَإِنَاثُ غَنَمِكَ.

مَلْعُونًا تَكُونُ فِي دُخُولِكَ، وَمَلْعُونًا تَكُونُ فِي خُرُوجِكَ.

يُرْسِلُ الرَّبُّ عَلَيْكَ اللَّعْنَ وَالاضْطِرَابَ وَالزَّجْرَ فِي كُلِّ مَا تَمْتَدُّ إِلَيْهِ يَدُكَ لِتَعْمَلَهُ، حَتَّى تَهْلِكَ وَتَفْنَى سَرِيعًا مِنْ أَجْلِ سُوْءِ أَفْعَالِكَ إِذْ تَرَكْتَنِي.

يُلْصِقُ بِكَ الرَّبُّ الْوَبَأَ حَتَّى يُبِيدَكَ عَنِ الأَرْضِ الَّتِي أَنْتَ دَاخِلٌ إِلَيْهَا لِكَيْ تَمْتَلِكَهَا.

يَضْرِبُكَ الرَّبُّ بِالسِّلِّ وَالْحُمَّى وَالْبُرَدَاءِ وَالالْتِهَابِ وَالْجَفَافِ وَاللَّفْحِ وَالذُّبُولِ، فَتَتَّبِعُكَ حَتَّى تُفْنِيَكَ.

وَتَكُونُ سَمَاؤُكَ الَّتِي فَوْقَ رَأْسِكَ نُحَاسًا، وَالأَرْضُ الَّتِي تَحْتَكَ حَدِيدًا.

وَيَجْعَلُ الرَّبُّ مَطَرَ أَرْضِكَ غُبَارًا، وَتُرَابًا يُنَزِّلُ عَلَيْكَ مِنَ السَّمَاءِ حَتَّى تَهْلِكَ.

يَجْعَلُكَ الرَّبُّ مُنْهَزِمًا أَمَامَ أَعْدَائِكَ. فِي طَرِيق وَاحِدَةٍ تَخْرُجُ عَلَيْهِمْ، وَفِي سَبْعِ طُرُق تَهْرُبُ أَمَامَهُمْ، وَتَكُونُ قَلِقًا فِي جَمِيعِ مَمَالِكِ الأَرْضِ.

وَتَكُونُ جُثَّتُكَ طَعَامًا لِجَمِيعِ طُيُورِ السَّمَاءِ وَوُحُوشِ الأَرْضِ وَلَيْسَ مَنْ يُزْعِجُهَا.

يَضْرِبُكَ الرَّبُّ بِقُرْحَةِ مِصْرَ وَبِالْبَوَاسِيرِ وَالْجَرَبِ وَالْحِكَّةِ حَتَّى لاَ تَسْتَطِيعَ الشِّفَاءَ.

يَضْرِبُكَ الرَّبُّ بِجُنُونٍ وَعَمًى وَحَيْرَةِ قَلْبٍ،

فَتَتَلَمَّسُ فِي الظُّهْرِ كَمَا يَتَلَمَّسُ الأَعْمَى فِي الظَّلاَمِ، وَلاَ تَنْجَحُ فِي طُرُقِكَ بَلْ لاَ تَكُونُ إِلاَّ مَظْلُومًا مَغْصُوبًا كُلَّ الأَيَّامِ وَلَيْسَ مُخَلِّصٌ.

تَخْطُبُ امْرَأَةً وَرَجُلٌ آخَرُ يَضْطَجع مَعَهَا. تَبْنِي بَيْتًا وَلاَ تَسْكُنُ فِيهِ. تَغْرِسُ كَرْمًا وَلاَ تَسْتَغِلُّهُ.

يُذْبَحُ ثَوْرُكَ أَمَامَ عَيْنَيْكَ وَلاَ تَأْكُلُ مِنْهُ. يُغْتَصَبُ حِمَارُكَ مِنْ أَمَامِ وَجْهِكَ وَلاَ يَرْجِعُ إِلَيْكَ. تُدْفَعُ غَنَمُكَ إِلَى أَعْدَائِكَ وَلَيْسَ لَكَ مُخَلِّصٌ.

يُسَلَّمُ بَنُوكَ وَبَنَاتُكَ لِشَعْبٍ آخَرَ وَعَيْنَاكَ تَنْظُرَانِ إِلَيْهِمْ طُولَ النَّهَارِ، فَتَكِلاَّنِ وَلَيْسَ فِي يَدِكَ طَائِلَةٌ.

ثَمَرُ أَرْضِكَ وَكُلُّ تَعَبِكَ يَأْكُلُهُ شَعْبٌ لاَ تَعْرِفُهُ، فَلاَ تَكُونُ إِلاَّ مَظْلُومًا وَمَسْحُوقًا كُلَّ الأَيَّامِ.

وَتَكُونُ مَجْنُونًا مِنْ مَنْظَرِ عَيْنَيْكَ الَّذِي تَنْظُرُ.

يَضْرِبُكَ الرَّبُّ بِقَرْحٍ خَبِيثٍ عَلَى الرُّكْبَتَيْنِ وَعَلَى السَّاقَيْنِ، حَتَّى لاَ تَسْتَطِيعَ الشِّفَاءَ مِنْ أَسْفَلِ قَدَمِكَ إِلَى قِمَّةِ رَأْسِكَ.

يَذْهَبُ بِكَ الرَّبُّ وَبِمَلِكِكَ الَّذِي تُقِيمُهُ عَلَيْكَ إِلَى أُمَّةٍ لَمْ تَعْرِفْهَا أَنْتَ وَلاَ آبَاؤُكَ، وَتَعْبُدُ هُنَاكَ آلِهَةً أُخْرَى مِنْ خَشَبٍ وَحَجَرٍ،

وَتَكُونُ دَهَشًا وَمَثَلاً وَهُزْأَةً فِي جَمِيعِ الشُّعُوبِ الَّذِينَ يَسُوقُكَ الرَّبُّ إِلَيْهِمْ.

بِذَارًا كَثِيرًا تُخْرِجُ إِلَى الْحَقْلِ، وَقَلِيلاً تَجْمَعُ، لأَنَّ الْجَرَادَ يَأْكُلُهُ.

كُرُومًا تَغْرِسُ وَتَشْتَغِلُ، وَخَمْرًا لاَ تَشْرَبُ وَلاَ تَجْنِي، لأَنَّ الدُّودَ يَأْكُلُهَا.

يَكُونُ لَكَ زَيْتُونٌ فِي جَمِيعِ تُخُومِكَ، وَبِزَيْتٍ لاَ تَدَّهِنُ، لأَنَّ زَيْتُونَكَ يَنْتَثِرُ.

بَنِينَ وَبَنَاتٍ تَلِدُ وَلاَ يَكُونُونَ لَكَ، لأَنَّهُمْ إِلَى السَّبْيِ يَذْهَبُونَ.

جَمِيعُ أَشْجَارِكَ وَأَثْمَارِ أَرْضِكَ يَتَوَلاَّهُ الصَّرْصَرُ.

اَلْغَرِيبُ الَّذِي فِي وَسَطِكَ يَسْتَعْلِي عَلَيْكَ مُتَصَاعِدًا، وَأَنْتَ تَنْحَطُّ مُتَنَازِلاً.

هُوَ يُقْرِضُكَ وَأَنْتَ لاَ تُقْرِضُهُ. هُوَ يَكُونُ رَأْسًا وَأَنْتَ تَكُونُ ذَنَبًا.

وَتَأْتِي عَلَيْكَ جَمِيعُ هذِهِ اللَّعَنَاتِ وَتَتَّبِعُكَ وَتُدْرِكُكَ حَتَّى تَهْلِكَ، لأَنَّكَ لَمْ تَسْمَعْ لِصَوْتِ الرَّبِّ إِلهِكَ لِتَحْفَظَ وَصَايَاهُ وَفَرَائِضَهُ الَّتِي أَوْصَاكَ بِهَا.

فَتَكُونُ فِيكَ آيَةً وَأُعْجُوبَةً وَفِي نَسْلِكَ إِلَى الأَبَدِ.

مِنْ أَجْلِ أَنَّكَ لَمْ تَعْبُدِ الرَّبَّ إِلهَكَ بِفَرَحٍ وَبِطِيبَةِ قَلْبٍ لِكَثْرَةِ كُلِّ شَيْءٍ.

تُسْتَعْبَدُ لأَعْدَائِكَ الَّذِينَ يُرْسِلُهُمُ الرَّبُّ عَلَيْكَ فِي جُوعٍ وَعَطَشٍ وَعُرْيٍ وَعَوَزِ كُلِّ شَيْءٍ. فَيَجْعَلُ نِيرَ حَدِيدٍ عَلَى عُنُقِكَ حَتَّى يُهْلِكَكَ.

يَجْلِبُ الرَّبُّ عَلَيْكَ أُمَّةً مِنْ بَعِيدٍ، مِنْ أَقْصَاءِ الأَرْضِ كَمَا يَطِيرُ النَّسْرُ، أُمَّةً لاَ تَفْهَمُ لِسَانَهَا،

أُمَّةً جَافِيَةَ الْوَجْهِ لاَ تَهَابُ الشَّيْخَ وَلاَ تَحِنُّ إِلَى الْوَلَدِ،

فَتَأْكُلُ ثَمَرَةَ بَهَائِمِكَ وَثَمَرَةَ أَرْضِكَ حَتَّى تَهْلِكَ، وَلاَ تُبْقِي لَكَ قَمْحًا وَلاَ خَمْرًا وَلاَ زَيْتًا، وَلاَ نِتَاجَ بَقَرِكَ وَلاَ إِنَاثَ غَنَمِكَ، حَتَّى تُفْنِيَكَ.

وَتُحَاصِرُكَ فِي جَمِيعِ أَبْوَابِكَ حَتَّى تَهْبِطَ أَسْوَارُكَ الشَّامِخَةُ الْحَصِينَةُ الَّتِي أَنْتَ تَثِقُ بِهَا فِي كُلِّ أَرْضِكَ. تُحَاصِرُكَ فِي جَمِيعِ أَبْوَابِكَ، فِي كُلِّ أَرْضِكَ الَّتِي يُعْطِيكَ الرَّبُّ إِلهُكَ.

فَتَأْكُلُ ثَمَرَةَ بَطْنِكَ، لَحْمَ بَنِيكَ وَبَنَاتِكَ الَّذِينَ أَعْطَاكَ الرَّبُّ إِلهُكَ فِي الْحِصَارِ وَالضِّيقَةِ الَّتِي يُضَايِقُكَ بِهَا عَدُوُّكَ.

الرَّجُلُ الْمُتَنَعِّمُ فِيكَ وَالْمُتَرَفِّهُ جِدًّا، تَبْخُلُ عَيْنُهُ عَلَى أَخِيهِ وَامْرَأَةِ حِضْنِهِ وَبَقِيَّةِ أَوْلاَدِهِ الَّذِينَ يُبْقِيهِمْ،

بِأَنْ يُعْطِيَ أَحَدَهُمْ مِنْ لَحْمِ بَنِيهِ الَّذِي يَأْكُلُهُ، لأَنَّهُ لَمْ يُبْقَ لَهُ شَيْءٌ فِي الْحِصَارِ وَالضِّيقَةِ الَّتِي يُضَايِقُكَ بِهَا عَدُوُّكَ فِي جَمِيعِ أَبْوَابِكَ.

وَالْمَرْأَةُ الْمُتَنَعِّمَةُ فِيكَ وَالْمُتَرَفِّهَةُ الَّتِي لَمْ تُجَرِّبْ أَنْ تَضَعَ أَسْفَلَ قَدَمِهَا عَلَى الأَرْضِ لِلتَّنَعُّمِ وَالتَّرَفُّهِ، تَبْخَلُ عَيْنُهَا عَلَى رَجُلِ حِضْنِهَا وَعَلَى ابْنِهَا وَبْنَتِهَا

بِمَشِيمَتِهَا الْخَارِجَةِ مِنْ بَيْنِ رِجْلَيْهَا وَبِأَوْلاَدِهَا الَّذِينَ تَلِدُهُمْ، لأَنَّهَا تَأْكُلُهُمْ سِرًّا فِي عَوَزِ كُلِّ شَيْءٍ، فِي الْحِصَارِ وَالضِّيقَةِ الَّتِي يُضَايِقُكَ بِهَا عَدُوُّكَ فِي أَبْوَابِكَ.

إِنْ لَمْ تَحْرِصْ لِتَعْمَلَ بِجَمِيعِ كَلِمَاتِ هذَا النَّامُوسِ الْمَكْتُوبَةِ فِي هذَا السِّفْرِ، لِتَهَابَ هذَا الاسْمَ الْجَلِيلَ الْمَرْهُوبَ، الرَّبَّ إِلهَكَ،

يَجْعَلُ الرَّبُّ ضَرَبَاتِكَ وَضَرَبَاتِ نَسْلِكَ عَجِيبَةً. ضَرَبَاتٍ عَظِيمَةً رَاسِخَةً، وَأَمْرَاضًا رَدِيَّةً ثَابِتَةً.

وَيَرُدُّ عَلَيْكَ جَمِيعَ أَدْوَاءِ مِصْرَ الَّتِي فَزِعْتَ مِنْهَا، فَتَلْتَصِقُ بِكَ.

أَيْضًا كُلُّ مَرَضٍ وَكُلُّ ضَرْبَةٍ لَمْ تُكْتَبْ فِي سِفْرِ النَّامُوسِ هذَا، يُسَلِّطُهُ الرَّبُّ عَلَيْكَ حَتَّى تَهْلَِكَ.

فَتَبْقَوْنَ نَفَرًا قَلِيلاً عِوَضَ مَا كُنْتُمْ كَنُجُومِ السَّمَاءِ فِي الْكَثْرَةِ، لأَنَّكَ لَمْ تَسْمَعْ لِصَوْتِ الرَّبِّ إِلهِكَ.

وَكَمَا فَرِحَ الرَّبُّ لَكُمْ لِيُحْسِنَ إِلَيْكُمْ وَيُكَثِّرَكُمْ، كَذلِكَ يَفْرَحُ الرَّبُّ لَكُمْ لِيُفْنِيَكُمْ وَيُهْلِكَكُمْ، فَتُسْتَأْصَلُونَ مِنَ الأَرْضِ الَّتِي أَنْتَ دَاخِلٌ إِلَيْهَا لِتَمْتَلِكَهَا.

وَيُبَدِّدُكَ الرَّبُّ فِي جَمِيعِ الشُّعُوبِ مِنْ أَقْصَاءِ الأَرْضِ إِلَى أَقْصَائِهَا، وَتَعْبُدُ هُنَاكَ آلِهَةً أُخْرَى لَمْ تَعْرِفْهَا أَنْتَ وَلاَ آبَاؤُكَ، مِنْ خَشَبٍ وَحَجَرٍ.

وَفِي تِلْكَ الأُمَمِ لاَ تَطْمَئِنُّ وَلاَ يَكُونُ قَرَارٌ لِقَدَمِكَ، بَلْ يُعْطِيكَ الرَّبُّ هُنَاكَ قَلْبًا مُرْتَجِفًا وَكَلاَلَ الْعَيْنَيْنِ وَذُبُولَ النَّفْسِ.

وَتَكُونُ حَيَاتُكَ مُعَلَّقَةً قُدَّامَكَ، وَتَرْتَعِبُ لَيْلاً وَنَهَارًا وَلاَ تَأْمَنُ عَلَى حَيَاتِكَ.

فِي الصَّبَاحِ تَقُولُ: يَا لَيْتَهُ الْمَسَاءُ، وَفِي الْمَسَاءِ تَقُولُ: يَا لَيْتَهُ الصَّبَاحُ، مِنِ ارْتِعَابِ قَلْبِكَ الَّذِي تَرْتَعِبُ، وَمِنْ مَنْظَرِ عَيْنَيْكَ الَّذِي تَنْظُرُ.

وَيَرُدُّكَ الرَّبُّ إِلَى مِصْرَ فِي سُفُنٍ فِي الطَّرِيقِ الَّتِي قُلْتُ لَكَ لاَ تَعُدْ تَرَاهَا، فَتُبَاعُونَ هُنَاكَ لأَعْدَائِكَ عَبِيدًا وَإِمَاءً، وَلَيْسَ مَنْ يَشْتَرِي».

Таджикский

Языки

«Ва агар ту ба овози Парвардигор Худои худ бо диққат гӯш андозӣ, то ки тамоми аҳкоми Ӯро, ки имрӯз ман ба ту мефармоям, риоя намуда, ба амал оварӣ, он гоҳ Парвардигор Худоят туро бар ҳамаи халқҳои замин баланд хоҳад гардонид,

Ва ҳамаи ин баракатҳо ба ту хоҳад расид ва барои ту ба амал хоҳад омад, агар ту ба овози Парвардигор Худои худ гӯш андозӣ:

Дар шаҳр ту бобаракот хоҳӣ буд ва дар саҳро ту бобаракот хоҳӣ буд.

Меваи батни ту ва ҳосили замини ту ва самараи чорпоёни ту, зоиши говони ту ва афзоиши гӯсфандони ту бобаракот хоҳад буд.

Сабади ту ва корсони ту бобаракот хоҳад буд.

Ҳангоми даромадани худ ту бобаракот хоҳӣ буд ва ҳангоми баромадани худ ту бобаракот хоҳӣ буд.

Парвардигор душманони туро, ки ба зидди ту бармехезанд, пеши ту мағлуб хоҳад кард; бо як роҳ ба зидди ту хоҳанд омад, ва бо ҳафт роҳ аз пеши ту хоҳанд гурехт.

Парвардигор ба ту дар анборҳоят ва дар ҳар шуғли дастат баракат хоҳад фиристод, ва туро дар замине ки Парвардигор ба ту медиҳад, бобаракот хоҳад кард.

Парвардигор туро барои Худ қавми пок хоҳад гардонид, чунон ки ба ту қасам хӯрдааст, агар аҳкоми Парвардигор Худои худро риоя намуда, бо роҳҳои Ӯ равона шавӣ.

Ва ҳамаи қавмҳои замин хоҳанд дид, ки номи Парвардигор бар ту хонда шудааст, ва аз ту хоҳанд тарсид.

Ва Парвардигор ба ту дар меваи батнат, ва дар самараи чорпоёнат, ва дар ҳосили заминат, дар замине ки Парвардигор ба падаронат қасам хӯрдааст, ки ба ту бидиҳад, фаровонии зиёде хоҳад бахшид.

Парвардигор барои ту ганҷинаи некӯи Худ, яъне осмонро воз хоҳад кард, то ки борони замини туро дар сари вақт биборонад ва ба ҳар шуғли дасти ту баракат диҳад, ва ту ба халқҳои бисёр қарз хоҳӣ дод, вале худат қарз нахоҳӣ гирифт.

Ва Парвардигор туро сар хоҳад кард, на дум; ва фақат баланд хоҳӣ буд, на паст, – агар ту ба аҳкоми Парвардигор Худои худ, ки ман имрӯз ба ту мефармоям, гӯш андозӣ, ва онҳоро риоя намуда, ба ҷо оварӣ,

Ва аз ҳамаи суханоне ки ман имрӯз ба шумо мефармоям, ба тарафи рост ё чап майл накунӣ, то ки худоёни дигарро пайравӣ ва парастиш намоӣ.

Валекин агар ба овози Парвардигор Худои худ гӯш наандозӣ, то ки тамоми аҳкому фароизи Ӯро, ки ман имрӯз ба ту мефармоям, риоя намуда ба амал оварӣ, – он гоҳ ҳамаи ин лаънатҳо ба ту хоҳад расид ва барои ту ба амал хоҳад омад:

Дар шаҳр ту малъун хоҳӣ буд ва дар саҳро ту малъун хоҳӣ буд.

Сабади ту ва корсони ту малъун хоҳад буд.

Меваи батни ту ва ҳосили замини ту, зоиши говони ту ва афзоиши гӯсфандони ту малъун хоҳад буд.

Ҳангоми даромадани худ ту малъун хоҳӣ буд, ва ҳангоми баромадани худ ту малъун хоҳӣ буд.

Парвардигор ба ту дар ҳар шуғли дастат, ки ба амал меоварӣ, лаънат, изтироб ва мусибат хоҳад фиристод, то даме ки нобуд шавӣ, ва то даме ки ба зудӣ нест шавӣ, аз боиси бадии аъмолат, аз боиси он ки Маро тарк кардаӣ.

Парвардигор ваборо ба ту хоҳад часпонид, то даме ки туро аз замине ки барои соҳибӣ кардани он ба он дохил мешавӣ, нобуд кунад.

Парвардигор туро ба сил, таб, илтиҳоб, окила, хушксолӣ, боди самум ва ярақон гирифтор хоҳад кард; ва онҳо туро таъқиб хоҳад кард, то даме ки нобуд шавӣ.

Ва осмони ту, ки болои сари туст, монанди мис хоҳад гардид, ва замине ки зери пои туст, – монанди оҳан.

Парвардигор борони заминатро ғубор ва хок хоҳад гардонид, ва он аз осмон бар ту фуруд хоҳад омад, то даме ки несту нобуд шавӣ.

Парвардигор туро пеши душманонат мағлуб хоҳад кард; бо як роҳ ба зидди онҳо берун хоҳӣ рафт, ва бо ҳафт роҳ аз пеши онҳо хоҳӣ гурехт, ва барои ҳамаи мамлакатҳои замин ба даҳшате табдил хоҳӣ ёфт.

Ва лошаи ту барои ҳар мурғи ҳаво ва ҳайвони замин хӯрок хоҳад шуд, ва ҳеҷ кас онҳоро нахоҳад рамонид.

Парвардигор туро ба обилаи Миср, захми думбалдор, ҷараб ва хоришак гирифтор хоҳад кард, ки аз онҳо наметавонӣ шифо ёбӣ.

Парвардигор туро ба девонагӣ, кӯрӣ ва дилшахӣ парешонии дил гирифтор хоҳад кард.

Ва мисли кӯре ки дар торикӣ даст-даст карда роҳ меравад, ту дар нимирӯзӣ даст-дасткунон роҳ хоҳӣ рафт, ва дар роҳҳои худ муваффақият нахоҳӣ ёфт, ва тамоми айём туро ба танг хоҳанд овард ва тороҷ хоҳанд кард, – ва наҷотдиҳандае нахоҳад буд.

Занеро номзад хоҳӣ кард, вале марди дигаре бо вай хоҳад хобид; хонае бино хоҳӣ кард, вале дар он сокин нахоҳӣ шуд; токзоре хоҳӣ шинонид, вале аз ангураш нахоҳӣ хӯрд.

Говатро дар пеши назарат хоҳанд кушт, вале аз гӯшти он нахоҳӣ хӯрд; харатро аз пеши ту ба тороҷ хоҳанд бурд, ва он назди ту нахоҳад баргашт; гӯсфандонат ба душманони ту дода хоҳанд шуд, – ва наҷотдиҳандае барои ту нахоҳад буд.

Писаронат ва духтаронат ба қавми дигаре дода хоҳанд шуд, ва чашмонат инро хоҳад дид, ва тамоми айём ба раҳи онҳо чор хоҳад шуд, вале дидорашон барои ту дастрас нахоҳад буд.

Ҳосили заминат ва тамоми меҳнататро қавме ки ту намешинохтӣ, хоҳанд хӯрд; ва ту тамоми айём фақат мазлум ва ситамкаш хоҳӣ буд.

Ва ту аз он чи чашмонат мебинад, девона хоҳӣ шуд.

Парвардигор зонуҳо ва соқҳои туро ба обилаи бад гирифтор хоҳад кард, ки аз он, аз кафи пой то фарқи сари худ, шифо нахоҳӣ ёфт.

Парвардигор туро, ва подшоҳатро, ки бар худ таъин менамоӣ, сӯи халқе хоҳад бурд, ки вайро ту ва падаронат намешинохтед; ва дар он ҷо ту худоёни дигарро, ки аз чӯб ва санг иборатанд, парастиш хоҳӣ кард.

Ва дар миёни қавмҳое ки Парвардигор туро ба он ҷо хоҳад бурд, ту василаи ҳайрат, масал ва тамасхур хоҳӣ гардид.

Тухмии зиёде ба саҳро хоҳӣ бурд, валекин андаке ҷамъ хоҳӣ кард, зеро ки малах онро хоҳад хӯрд.

Токзорҳо шинонида, парвариш хоҳӣ кард, вале май нахоҳӣ нӯшид ва ангур нахоҳӣ чид, зеро ки онро кирм хоҳад хӯрд.

Дарахтони зайтун дар тамоми ҳудуди ту хоҳад буд, вале равған ба баданат нахоҳӣ молид, зеро ки зайтуни ту норасида хоҳад рехт.

Писарон ва духтарон ба дунё хоҳӣ овард, вале онҳо аз они ту нахоҳанд буд, зеро ки ба асирӣ хоҳанд рафт.

Ҳамаи дарахтонат ва маҳсули заминатро малах нобуд хоҳад кард.

Ғарибе ки дар миёни туст, бар ту торафт баланд хоҳад шуд, ва ту торафт паст хоҳӣ шуд.

Вай ба ту қарз хоҳад дод, вале ту ба вай қарз нахоҳӣ дод; вай сар хоҳад буд, вале ту дум хоҳӣ буд.

Ва ҳамаи ин лаънатҳо бар ту хоҳад омад, ва туро таъқиб намуда, ба ту хоҳад расид, то даме ки нобуд шавӣ, зеро ки ту ба овози Парвардигор Худои худ гӯш надодӣ, то ки аҳкому фароизи Ӯро, ки ба ту фармуда буд, риоя намоӣ;

Ва онҳо бар ту ва бар насли ту то абад аломат ва ибрат хоҳад буд.

Азбаски ту Парвардигор Худои худро бо шодӣ ва дилхушӣ барои фаровонии ҳар чиз парастиш накардӣ, –

Бинобар ин ту ба душмани худ, ки Парвардигор вайро бар ту хоҳад фиристод, ба сабаби гуруснагӣ ва ташнагӣ ва бараҳнагӣ ва камии ҳар чиз хизмат хоҳӣ кард, дар сурате ки вай юғи оҳанин бар гардани ту хоҳад гузошт, то даме ки туро несту нобуд кунад.

Парвардигор аз дурдаст, аз канори ақсои замин халқеро, ки мисли уқоб мепарад, бар ту хоҳад овард, – халқе ки забонашро ту нахоҳӣ фаҳмид,

Халқи рӯйнатане ки поси хотири пиронро нигоҳ намедорад, ва ба ҷавонон раҳм намекунад;

Ва самараи чорпоёнат ва ҳосили заминатро хоҳад хӯрд, то даме ки хонавайрон шавӣ, ба тавре ки ғалла, шираи ангур, равғани зайтун, зоиши говонат ва афзоиши гӯсфандонатро барои ту боқӣ нахоҳад гузошт, то даме ки туро нобуд созад;

Ва туро дар ҳамаи шаҳрҳоят муҳосира хоҳад кард, то даме ки деворҳои баланд ва мустаҳками туро, ки ба онҳо таваккал менамоӣ, дар тамоми заминат хароб кунад; ва туро дар тамоми шаҳрҳоят, дар тамоми заминат, ки онро Парвардигор Худоят ба ту медиҳад, муҳосира хоҳад кард.

Ва ту меваи батни худро, яъне гӯшти писаронат ва духтаронатро, ки Парвардигор Худоят ба ту додааст, дар муҳосира ва тангие ки душманат бар ту оварад, хоҳӣ хӯрд.

Марди нозпарварде ки дар миёни ту ба айшу ишрат одат карда буд, чашмаш ба бародараш ва зани ҳамоғӯшаш ва бақияи фарзандонаш, ки боқӣ мемонанд, бад хоҳад шуд,

Ба тавре ки вай ба ҳеҷ яке аз онҳо аз гӯшти фарзандони худ, ки мехӯрад, нахоҳад дод, зеро дар муҳосира ва тангие ки душманат дар ҳамаи шаҳрҳоят бар ту оварад, чизе барои вай боқӣ нахоҳад монд.

Зани нозпарварде ки дар миёни ту ба айшу ишрат одат карда буд, ва ба сабаби айшу ишрат ва нозпарвардагӣ ҷуръат надошт кафи пояшро ба замин монад, чашмаш ба шавҳари ҳамоғӯшаш ва писараш ва духтараш бад хоҳад шуд,

Ва низ ба ҳамроҳаке ки аз миёни пойҳояш берун меояд, ва ба писароне ки мезояд; зеро ки вай онҳоро, ба сабаби камии ҳар чиз, дар муҳосира ва тангие ки душманат дар шаҳрҳои ту бар ту оварад, ба таври пинҳонӣ хоҳад хӯрд.

Агар ҳамаи суханони ин шариатро, ки дар ин китоб навишта шудааст, риоя намуда ба амал наоварӣ, ва аз ин номи арҷманд ва саҳмгин, яъне аз Парвардигор Худои худ натарсӣ, –

Парвардигор ба ту ва ба насли ту зарбаҳои даҳшатангез хоҳад расонид, зарбаҳои азим ва давомдор, ва бемориҳои сахт ва давомдор;

Ва ҳамаи дардҳои Мисрро, ки аз онҳо метарсидӣ, ба сари ту хоҳад овард, ва онҳо ба ту хоҳанд часпид.

Низ ҳар беморӣ ва зарбаеро, ки дар ин китоби шариат навишта нашудааст, Парвардигор ба сари ту хоҳад овард, то даме ки нобуд шавӣ.

Ва аз шумо шумораи каме боқӣ хоҳанд монд, ва ҳол он ки шумо мисли ситорагони осмон сершумор будед; зеро ки ту ба овози Парвардигор Худои худ гӯш надодӣ.

Ва чунин воқеъ хоҳад шуд, ки чӣ тавре ки Парвардигор шодикунон ба шумо эҳсон намуда, шуморо афзун гардонида буд, ҳамон тавр Парвардигор шодикунон шуморо несту нобуд хоҳад кард, ва шумо аз замине ки барои соҳибӣ кардани он ба он дохил мешавед, ронда хоҳед шуд.

Ва Парвардигор туро дар миёни ҳамаи қавмҳо, аз як канори замин то канори дигари замин, пароканда хоҳад кард; ва дар он ҷо ту худоёни дигарро, ки аз чӯб ва санг иборатанд, ва онҳоро ту ва падаронат намешинохтед, парастиш хоҳӣ кард.

Ва дар миёни он халқҳо ту фароғат нахоҳӣ ёфт, ва барои кафи поят оромӣ нахоҳад буд, ва дар он ҷо Парвардигор ба ту дили беқарор ва чашмони чор ва ҷони пурозор хоҳад дод.

Ва ҳаёти ту пеши назари ту ба мӯе овезон хоҳад буд, ва ту рӯзонаю шабона ҳаросон шуда, ба ҳаёти худ дилпурӣ нахоҳӣ дошт.

Субҳгоҳон хоҳӣ гуфт: ́Кошки шом мебуд!́, ва шомгоҳон хоҳӣ гуфт: ́Кошки субҳ мебуд!́ – ба сабаби тарси дили худ, ки туро фаро хоҳад гирифт, ва ба сабаби рӯъёи чашмони худ, ки ту хоҳӣ дид.

Ва туро Парвардигор дар киштиҳо бо роҳе ки дар бораи он ба ту гуфта будам: ́Дигар ҳаргиз нахоҳед дид́, ба Миср хоҳад баргардонид; ва шумо дар он ҷо худро ба душманони худ барои ғуломӣ ва канизӣ хоҳед фурӯхт, вале харидоре нахоҳад буд».