Скрыть
1:2
1:5
1:8
1:12
1:15
1:19
1:23
Глава 2 
2:3
2:6
2:11
2:16
2:19
Глава 3 
3:4
3:11
3:14
3:18
3:21
Глава 4 
4:2
4:3
4:5
4:9
4:10
4:12
4:14
4:16
4:17
4:18
4:20
4:21
4:28
4:31
Глава 5 
5:7
5:10
5:12
5:16
5:21
5:24
5:28
5:29
5:30
5:32
5:33
Глава 6 
6:2
6:6
6:7
6:10
6:13
6:15
6:16
6:22
6:23
6:24
Церковнославянский (рус)
[Зач. 216.] Па́велъ, посла́н­никъ Иису́съ Христо́въ во́лею Бо́жiею, святы́мъ су́щымъ во Ефе́сѣ и вѣ́рнымъ о Христѣ́ Иису́сѣ:
благода́ть ва́мъ и ми́ръ от­ Бо́га Отца́ на́­шего и Го́спода Иису́са Христа́.
Благослове́нъ Бо́гъ и Оте́цъ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, благослови́вый на́съ вся́цѣмъ благослове́нiемъ духо́внымъ въ небе́сныхъ о Христѣ́,
я́коже избра́ на́съ въ Не́мъ пре́жде сложе́нiя мíра, бы́ти на́мъ святы́мъ и непоро́чнымъ предъ Ни́мъ въ любви́,
пре́жде наре́къ на́съ во усыновле́нiе Иису́съ Христо́мъ въ Него́, по благоволе́нiю хотѣ́нiя Сво­его́,
въ похвалу́ сла́вы благода́ти Сво­ея́, е́юже облагода́ти на́съ о Воз­лю́блен­нѣмъ:
[Зач. 217.] о Не́мже и́мамы избавле́нiе Кро́вiю Его́, и оставле́нiе прегрѣше́нiи, по бога́т­ст­ву благода́ти Его́,
ю́же пре­умно́жилъ е́сть въ на́съ во вся́цѣй прему́дрости и ра́зумѣ,
сказа́въ на́мъ та́йну во́ли Сво­ея́ по благоволе́нiю Сво­ему́, е́же пре́жде положи́ въ Не́мъ,
въ смотре́нiе исполне́нiя време́нъ, воз­глави́ти вся́ческая о Христѣ́, я́же на небесѣ́хъ и я́же на земли́ въ не́мъ:
въ Не́мже и наслѣ́дницы сотвори́хомся, пре́жде нарече́ни бы́в­ше по прозрѣ́нiю Бо́жiю вся́ Дѣ́й­ст­ву­ю­щаго по совѣ́ту во́ли Сво­ея́,
я́ко бы́ти на́мъ въ похвале́нiе сла́вы Его́, пре́жде упова́в­шымъ во Христа́:
въ Не́мже и вы́, слы́шав­ше сло́во и́стины, благовѣ­ст­вова́нiе спасе́нiя на́­шего, въ Не́мже и вѣ́ровав­ше зна́менастеся Ду́хомъ обѣтова́нiя Святы́мъ,
И́же е́сть обруче́нiе наслѣ́дiя на́­шего, во избавле́нiе снабдѣ́нiя, въ похвалу́ сла́вы Его́.
Сего́ ра́ди и а́зъ слы́шавъ ва́шу вѣ́ру о Христѣ́ Иису́сѣ и любо­́вь, я́же ко всѣ́мъ святы́мъ,
[Зач. 218.] не престаю́ благодаря́ о ва́съ, помина́нiе о ва́съ творя́ въ моли́твахъ мо­и́хъ,
да Бо́гъ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́, Оте́цъ сла́вы, да́стъ ва́мъ Ду́ха прему́дрости и от­крове́нiя, въ позна́нiе Его́,
просвѣще́н­на очеса́ се́рдца ва́­шего, я́ко увѣ́дѣти ва́мъ, ко́е е́сть упова́нiе зва́нiя Его́, и ко́е бога́т­ст­во сла́вы достоя́нiя Его́ во святы́хъ,
и ко́е преспѣ́ющее вели́че­с­т­во си́лы Его́ въ на́съ вѣ́ру­ю­щихъ по дѣ́й­ст­ву держа́вы крѣ́пости Его́,
ю́же содѣ́я о Христѣ́, воскреси́въ Его́ от­ ме́ртвыхъ и посади́въ одесну́ю Себе́ на небе́сныхъ,
превы́ше вся́каго Нача́л­ст­ва и Вла́сти и Си́лы и Госпо́д­ст­ва, и вся́каго и́мене имену́емаго не то́чiю въ вѣ́цѣ се́мъ, но и во гряду́щемъ:
[Зач. 219.] и вся́ покори́ подъ но́зѣ Его́, и Того́ даде́ главу́ вы́ше всѣ́хъ Це́ркви,
я́же е́сть Тѣ́ло Его́, исполне́нiе Исполня́ющаго вся́ческая во всѣ́хъ.
И ва́съ су́щихъ прегрѣше́ньми ме́ртвыхъ и грѣхи́ ва́шими,
въ ни́хже иногда́ ходи́сте по вѣ́ку мíра сего́, по кня́зю вла́сти воз­ду́шныя, ду́ха, и́же ны́нѣ дѣ́й­ст­вуетъ въ сынѣ́хъ противле́нiя,
въ ни́хже и мы́ вси́ жи́хомъ иногда́ въ по́хотехъ пло́ти на́­шея, творя́ще во́лю пло́ти и помышле́нiй, и бѣ́хомъ есте­с­т­во́мъ ча́да гнѣ́ва, я́коже и про́чiи:
[Зач. 220А.] Бо́гъ же, бога́тъ сы́й въ ми́лости, за премно́гую любо­́вь Свою́, е́юже воз­люби́ на́съ,
и су́щихъ на́съ ме́ртвыхъ прегрѣше́ньми, сооживи́ Христо́мъ: благода́тiю есте́ спасе́ни:
и съ Ни́мъ воскреси́, и спосади́ на небе́сныхъ во Христѣ́ Иису́сѣ,
да яви́тъ въ вѣ́цѣхъ гряду́щихъ презѣ́лное бога́т­ст­во благода́ти Сво­ея́ благосты́нею на на́съ о Христѣ́ Иису́сѣ.
Благодатiю бо есте́ спасе́ни чрезъ вѣ́ру: и сiе́ не от­ ва́съ, Бо́жiй да́ръ:
не от­ дѣ́лъ, да никто́же похва́лит­ся.
Того́ бо есмы́ творе́нiе, созда́ни во Христѣ́ Иису́сѣ на дѣла́ блага́я, я́же пре́жде угото́ва Бо́гъ, да въ ни́хъ хо́димъ.
[Зач. 220Б.] Тѣ́мже помина́йте, я́ко вы́, и́же иногда́ язы́цы во пло́ти, глаго́лемiи необрѣ́занiе от­ реко́маго обрѣ́занiя во пло́ти, рукотворе́н­наго,
я́ко бѣ́сте во вре́мя о́но безъ Христа́, от­чужде́ни житiя́ Изра́илева и чу́жди от­ завѣ́тъ обѣтова́нiя, упова́нiя не иму́ще и безбо́жни въ мíрѣ:
ны́нѣ же о Христѣ́ Иису́сѣ вы́, бы́в­шiи иногда́ дале́че, бли́зъ бы́сте Кро́вiю Христо́вою.
[Зач. 221.] То́й бо е́сть ми́ръ на́шъ, сотвори́вый обоя́ еди́но, и средостѣ́нiе огра́ды разори́вый,
вражду́ Пло́тiю Сво­е́ю, зако́нъ за́повѣдiй уче́ньми упраздни́въ, да о́ба сози́ждетъ Собо́ю во еди́наго но́ваго человѣ́ка, творя́ ми́ръ,
и при­­мири́тъ обо­и́хъ во еди́нѣмъ тѣ́лѣ Богови кресто́мъ, уби́въ вражду́ на не́мъ:
и при­­ше́дъ благовѣсти́ ми́ръ ва́мъ, да́льнимъ и бли́жнимъ,
зане́ Тѣ́мъ и́мамы при­­веде́нiе о́бои во еди́нѣмъ Ду́сѣ ко Отцу́.
[Зач. 222.] Тѣ́мже у́бо ктому́ нѣ́сте стра́н­ни и при­­ше́лцы, но сожи́теле святы́мъ и при́снiи Бо́гу,
назда́ни бы́в­ше на основа́нiи апо́столъ и проро́къ, су́щу крае­уго́лну Самому́ Иису́су Христу́,
о не́мже вся́ко созда́нiе составля́емо расте́тъ въ це́рковь святу́ю о Го́сподѣ:
о не́мже и вы́ созида́етеся въ жили́ще Бо́жiе Ду́хомъ.
Сего́ ра́ди а́зъ Па́велъ ю́зникъ Иису́съ Христо́въ о ва́съ язы́цѣхъ.
А́ще у́бо {поне́же} слы́шасте смотре́нiе благода́ти Бо́жiя да́н­ныя мнѣ́ въ ва́съ,
я́ко по от­крове́нiю сказа́ся мнѣ́ та́йна, я́коже преднаписа́хъ вма́лѣ:
о не́мже {по­ели́ку} мо́жете чту́ще разумѣ́ти ра́зумъ мо́й въ та́йнѣ Христо́вѣ,
я́же во инѣ́хъ ро́дѣхъ не сказа́ся сыно́мъ человѣ́ческимъ, я́коже ны́нѣ от­кры́ся святы́мъ Его́ апо́столомъ и проро́комъ Ду́хомъ Святы́мъ:
[я́ко] бы́ти язы́комъ снаслѣ́дникомъ и стѣле́сникомъ и сприча́ст­никомъ обѣтова́нiя Его́ о Христѣ́ Иису́сѣ, благовѣ­ст­вова́нiемъ,
ему́же бы́хъ служи́тель по да́ру благода́ти Бо́жiя, да́н­ныя мнѣ́ по дѣ́й­ст­ву си́лы Его́.
[Зач. 223.] Мнѣ́ ме́ншему всѣ́хъ святы́хъ дана́ бы́сть благода́ть сiя́, во язы́цѣхъ благовѣсти́ти неизслѣ́дован­ное бога́т­ст­во Христо́во
и просвѣти́ти всѣ́хъ, что́ е́сть смотре́нiе та́йны сокрове́н­ныя от­ вѣко́въ въ Бо́зѣ, созда́в­шемъ вся́ческая Иису́съ Христо́мъ,
да ска́жет­ся ны́нѣ нача́ломъ и власте́мъ на небе́сныхъ Це́рковiю многоразли́чная прему́дрость Бо́жiя,
по предложе́нiю вѣ́къ, е́же сотвори́ о Христѣ́ Иису́сѣ Го́сподѣ на́­шемъ,
о Не́мже и́мамы дерзнове́нiе и при­­веде́нiе въ надѣ́янiи вѣ́рою Его́.
Тѣ́мже молю́ [вы́] не стужа́ти си́ въ ско́рбехъ мо­и́хъ о ва́съ, я́же е́сть сла́ва ва́ша.
Сего́ ра́ди преклоня́ю колѣ́на моя́ ко Отцу́ Го́спода на́­шего Иису́са Христа́,
изъ Него́же вся́ко оте́че­с­т­во на небесѣ́хъ и на земли́ имену́ет­ся:
да да́стъ ва́мъ по бога́т­ст­ву сла́вы Сво­ея́, си́лою утверди́тися Ду́хомъ Его́ во вну́трен­немъ человѣ́цѣ,
всели́тися Христу́ вѣ́рою въ сердца́ ва́ша: въ любви́ вкорене́ни и основа́ни,
да воз­мо́жете разумѣ́ти со всѣ́ми святы́ми, что́ широта́ и долгота́ и глубина́ и высота́,
разумѣ́ти же преспѣ́ющую ра́зумъ любо­́вь Христо́ву, да испо́лнитеся во вся́ко исполне́нiе Бо́жiе.
Могу́щему же па́че вся́ твори́ти по преизбы́точе­ст­вiю, и́хже про́симъ или́ разумѣ́емъ, по си́лѣ дѣ́й­ст­вуемѣй въ на́съ,
Тому́ сла́ва въ Це́ркви о Христѣ́ Иису́сѣ во вся́ ро́ды вѣ́ка вѣко́въ. Ами́нь.
[Зач. 224А.] Молю́ у́бо ва́съ а́зъ ю́зникъ о Го́сподѣ, досто́йно ходи́ти зва́нiя, въ не́же зва́ни бы́сте,
со вся́кимъ смиреному́дрiемъ и кро́тостiю, съ долготерпѣ́нiемъ, терпя́ще дру́гъ дру́гу любо­́вiю,
тща́щеся блюсти́ едине́нiе ду́ха въ сою́зѣ ми́ра.
Еди́но тѣ́ло, еди́нъ ду́хъ, я́коже и зва́ни бы́сте во еди́нѣмъ упова́нiи зва́нiя ва́­шего:
еди́нъ Госпо́дь, еди́на вѣ́ра, еди́но креще́нiе,
еди́нъ Бо́гъ и Оте́цъ всѣ́хъ, И́же надъ всѣ́ми и чрезъ всѣ́хъ и во всѣ́хъ на́съ.
[Зач. 224Б.] Еди́ному же кому́ждо на́съ даде́ся благода́ть по мѣ́рѣ дарова́нiя Христо́ва.
Тѣ́мже глаго́летъ: воз­ше́дъ на высоту́, плѣни́лъ еси́ плѣ́нъ, и даде́ дая́нiя человѣ́комъ.
А е́же, взы́де, что́ е́сть, то́чiю я́ко и сни́де пре́жде въ до́лнѣйшыя страны́ земли́?
Сше́дый, То́й е́сть и воз­ше́дый превы́ше всѣ́хъ небе́съ, да испо́лнитъ вся́ческая.
И То́й да́лъ е́сть о́вы у́бо апо́столы, о́вы же проро́ки, о́вы же благовѣ́ст­ники, о́вы же па́стыри и учи́тели,
къ соверше́нiю святы́хъ, въ дѣ́ло служе́нiя, въ созида́нiе Тѣ́ла Христо́ва,
до́ндеже дости́гнемъ вси́ въ со­едине́нiе вѣ́ры и позна́нiя Сы́на Бо́жiя, въ му́жа соверше́н­на, въ мѣ́ру во́зраста исполне́нiя Христо́ва:
[Зач. 225.] да не быва́емъ ктому́ младе́нцы, вла́ющеся и скита́ющеся вся́кимъ вѣ́тромъ уче́нiя, во лжи́ человѣ́честѣй, въ кова́р­ст­вѣ ко́зней льще́нiя:
и́стин­ству­ю­ще же въ любви́, да воз­расти́мъ въ Него́ вся́ческая, И́же е́сть глава́ Христо́съ,
изъ Него́же все́ тѣ́ло, составля́емо и счинѣва́емо при­­ли́чнѣ вся́цѣмъ осяза́нiемъ подая́нiя, по дѣ́й­ст­ву въ мѣ́рѣ еди́ныя ко­ея́ждо ча́сти, воз­раще́нiе тѣ́ла твори́тъ въ созда́нiе самаго́ себе́ любо­́вiю.
[Зач. 226.] Сiе́ у́бо глаго́лю и послу́ше­ст­вую о Го́сподѣ, ктому́ не ходи́ти ва́мъ, я́коже и про́чiи язы́цы хо́дятъ въ суетѣ́ ума́ и́хъ,
помраче́ни смы́сломъ, су́ще от­чужде́ни от­ жи́зни Бо́жiя, за невѣ́же­с­т­во су́щее въ ни́хъ, за окамене́нiе серде́цъ и́хъ:
и́же въ неча́янiе вло́жшеся, преда́ша себе́ студодѣя́нiю, въ дѣ́ланiе вся́кiя нечистоты́ въ лихо­има́нiи.
Вы́ же не та́ко позна́сте Христа́:
а́ще у́бо {поне́же} слы́шасте Его́ и о Не́мъ научи́стеся, я́коже е́сть и́стина о Иису́сѣ:
от­ложи́ти ва́мъ, по пе́рвому житiю́, ве́тхаго человѣ́ка, тлѣ́ющаго въ по́хотехъ преле́стныхъ,
обновля́тися же ду́хомъ ума́ ва́­шего,
и облещи́ся въ но́ваго человѣ́ка, со́здан­наго по Бо́гу въ пра́вдѣ и въ преподо́бiи и́стины.
[Зач. 227.] Тѣ́мже от­ло́жше лжу́, глаго́лите и́стину кі́йждо ко и́скрен­нему сво­ему́, зане́ есмы́ дру́гъ дру́гу у́дове.
Гнѣ́вайтеся и не согрѣша́йте: со́лнце да не за́йдетъ въ гнѣ́вѣ ва́­шемъ:
ниже́ дади́те мѣ́ста дiа́волу.
Крады́й ктому́ да не кра́детъ, но па́че да тружда́ет­ся, дѣ́лая сво­и́ма рука́ма благо́е, да и́мать пода́яти тре́бу­ю­щему.
Вся́ко сло́во гни́ло да не исхо́дитъ изъ у́стъ ва́шихъ, но то́чiю е́же е́сть благо къ созда́нiю вѣ́ры, да да́стъ благода́ть слы́шащымъ.
И не оскорбля́йте Ду́ха Свята́го Бо́жiя, И́мже зна́менастеся въ де́нь избавле́нiя.
Вся́ка го́ресть, и гнѣ́въ, и я́рость, и кли́чь, и хула́ да во́змет­ся от­ ва́съ, со вся́кою зло́бою:
быва́йте же дру́гъ ко дру́гу бла́зи, милосе́рди, проща́юще дру́гъ дру́гу, я́коже и Бо́гъ во Христѣ́ прости́лъ е́сть ва́мъ.
[Зач. 228.] Быва́йте у́бо подража́тели Бо́гу, я́коже ча́да воз­лю́блен­ная,
и ходи́те въ любви́, я́коже и Христо́съ воз­люби́лъ е́сть на́съ, и предаде́ Себе́ за ны́ при­­ноше́нiе и же́ртву Бо́гу въ воню́ благо­уха́нiя.
Блу́дъ же и вся́ка нечистота́ и лихо­и́м­ст­во ниже́ да имену́ет­ся въ ва́съ, я́коже подоба́етъ святы́мъ:
и скверносло́вiе, и буесло́вiе, или́ кощу́ны, я́же неподо́бная, но па́че благодаре́нiе:
сiе́ бо да вѣ́сте, я́ко вся́къ блудни́къ, или́ нечи́стъ, или́ лихо­и́мецъ, и́же е́сть идолослужи́тель, не и́мать достоя́нiя въ Ца́р­ст­вiи Христа́ и Бо́га.
Никто́же ва́съ да льсти́тъ су́етными словесы́, си́хъ бо ра́ди гряде́тъ гнѣ́въ Бо́жiй на сы́ны непокори́выя.
Не быва́йте у́бо соприча́стницы си́мъ.
Бѣ́сте бо иногда́ тма́, ны́нѣ же свѣ́тъ о Го́сподѣ: [Зач. 229.] я́коже ча́да свѣ́та ходи́те:
пло́дъ бо духо́вный е́сть во вся́цѣй благосты́ни и пра́вдѣ и и́стинѣ:
искуша́юще, что́ е́сть благо­уго́дно Богови:
и не при­­обща́йтеся къ дѣло́мъ непло́днымъ тмы́, па́че же и облича́йте.
Быва́емая бо о́тай от­ ни́хъ, сра́мно е́сть и глаго́лати.
Вся́ же облича́емая от­ свѣ́та явля́ют­ся, все́ бо явля́емое свѣ́тъ е́сть:
сего́ ра́ди глаго́летъ: воста́ни, спя́й, и воскресни́ от­ ме́ртвыхъ, и освѣти́тъ тя́ Христо́съ.
Блюди́те у́бо, ка́ко опа́сно хо́дите, не я́коже нему́дри, но я́коже прему́дри,
иску́пу­ю­ще вре́мя, я́ко дні́е лука́ви су́ть.
Сего́ ра́ди не быва́йте несмы́слен­ни, но разумѣва́йте, что́ е́сть во́ля Бо́жiя.
И не упива́йтеся вино́мъ, въ не́мже е́сть блу́дъ: но па́че исполня́йтеся Ду́хомъ,
глаго́люще себѣ́ во псалмѣ́хъ и пѣ́нiихъ и пѣ́снехъ духо́вныхъ, воспѣва́юще и пою́ще въ сердца́хъ ва́шихъ Го́сподеви,
[Зач. 230.] благодаря́ще всегда́ о всѣ́хъ о и́мени Го́спода на́­шего Иису́са Христа́ Бо́гу и Отцу́,
повину́ющеся дру́гъ дру́гу въ стра́сѣ Бо́жiи.
Жены́, сво­и́мъ муже́мъ повину́йтеся, я́коже Го́споду,
зане́ му́жъ глава́ е́сть жены́, я́коже и Христо́съ глава́ Це́ркве, и То́й е́сть Спаси́тель тѣ́ла:
но я́коже Це́рковь повину́ет­ся Христу́, та́кожде и жены́ сво­и́мъ муже́мъ во все́мъ.
[Зач. 231.] Му́жiе, люби́те своя́ жены́, я́коже и Христо́съ воз­люби́ Це́рковь, и Себе́ предаде́ за ню́,
да освяти́тъ ю́, очи́стивъ ба́нею во́дною въ глаго́лѣ:
да предста́витъ ю́ Себѣ́ сла́вну Це́рковь, не иму́щу скве́рны, или́ поро́ка, или́ нѣ́что от­ таковы́хъ, но да бу́детъ свя́та и непоро́чна.
Та́ко до́лжни су́ть му́жiе люби́ти своя́ жены́, я́ко своя́ тѣлеса́: любя́й [бо] свою́ жену́, себе́ сама́го лю́битъ.
Никто́же бо когда́ свою́ пло́ть воз­ненави́дѣ, но пита́етъ и грѣ́етъ ю́, я́коже и Госпо́дь Це́рковь:
зане́ у́ди есмы́ Тѣ́ла Его́, от­ пло́ти Его́ и от­ косте́й Его́.
Сего́ ра́ди оста́витъ человѣ́къ отца́ сво­его́ и ма́терь, и при­­лѣ́пит­ся къ женѣ́ сво­е́й, и бу́дета два́ въ пло́ть еди́ну.
Та́йна сiя́ велика́ е́сть: а́зъ же глаго́лю во Христа́ и во Це́рковь.
[Зач. 232.] Оба́че и вы́, по еди́ному кі́йждо свою́ жену́ си́це да лю́битъ, я́коже [и] себе́: а жена́ да бо­и́т­ся [сво­его́] му́жа.
Ча́да, послу́шайте сво́ихъ роди́телей о Го́сподѣ: сiе́ бо е́сть пра́ведно.
Чти́ отца́ тво­его́ и ма́терь: я́же е́сть за́повѣдь пе́рвая во обѣтова́нiи:
да бла́го ти́ бу́детъ, и бу́деши долголѣ́тенъ на земли́.
И отцы́, не раздража́йте ча́дъ сво­и́хъ, но воспитова́йте и́хъ въ наказа́нiи и уче́нiи Госпо́дни.
Раби́, послу́шайте госпо́дiй [сво­и́хъ] по пло́ти со стра́хомъ и тре́петомъ, въ простотѣ́ се́рдца ва́­шего, я́коже [и] Христа́,
не предъ очи́ма то́чiю рабо́та­ю­ще я́ко человѣко­уго́дницы, но я́коже раби́ Христо́вы, творя́ще во́лю Бо́жiю от­ души́,
со благоразу́мiемъ служа́ще я́коже Го́споду, а не [я́ко] человѣ́комъ,
вѣ́дяще, я́ко кі́йждо, е́же а́ще сотвори́тъ благо́е, сiе́ прiи́метъ от­ Го́спода, а́ще ра́бъ, а́ще свобо́дь.
И госпо́дiе, та́яжде твори́те къ ни́мъ, послабля́юще [и́мъ] преще́нiя, вѣ́дуще, я́ко и ва́мъ самѣ́мъ и тѣ́мъ Госпо́дь е́сть на небесѣ́хъ, и обинове́нiя лица́ нѣ́сть у Него́.
[Зач. 233.] Про́чее же, бра́тiе моя́, воз­мога́йте во Го́сподѣ и въ держа́вѣ крѣ́пости Его́:
облецы́теся во вся́ ору́жiя Бо́жiя, я́ко воз­мощи́ ва́мъ ста́ти проти́ву ко́знемъ дiа́волскимъ,
я́ко нѣ́сть на́ша бра́нь къ {проти́ву} кро́ви и пло́ти, но къ нача́ломъ, и ко власте́мъ [и] къ мiродержи́телемъ тмы́ вѣ́ка сего́, къ духово́мъ зло́бы поднебе́снымъ.
Сего́ ра́ди прiими́те вся́ ору́жiя Бо́жiя, да воз­мо́жете проти́витися въ де́нь лю́тъ и вся́ содѣ́яв­ше ста́ти.
Ста́ните у́бо препоя́сани чресла́ ва́ша и́стиною, и обо́лкшеся въ броня́ пра́вды,
и обу́в­ше но́зѣ во угото́ванiе благовѣ­ст­вова́нiя ми́ра:
надъ всѣ́ми же воспрiи́мше щи́тъ вѣ́ры, въ не́мже воз­мо́жете вся́ стрѣ́лы лука́ваго разжже́н­ныя угаси́ти:
и шле́мъ спасе́нiя воспрiими́те, и ме́чь духо́вный, и́же е́сть Глаго́лъ Бо́жiй:
[Зач. 234.] вся́кою моли́твою и моле́нiемъ моля́щеся на вся́ко вре́мя ду́хомъ, и въ сiе́ и́стое бдя́ще во вся́комъ терпѣ́нiи и моли́твѣ о всѣ́хъ святы́хъ
и о мнѣ́, да да́ст­ся ми́ сло́во во от­верзе́нiе у́стъ мо­и́хъ, съ дерзнове́нiемъ сказа́ти та́йну благовѣ­ст­вова́нiя,
о не́мже посо́л­ст­вую во у́захъ, да въ не́мъ дерза́ю, я́коже подоба́етъ ми́ глаго́лати.
Да увѣ́сте же и вы́, я́же о мнѣ́, что́ дѣ́лаю, вся́ ска́жетъ ва́мъ Тихи́къ, воз­лю́блен­ный бра́тъ и вѣ́ренъ служи́тель о Го́сподѣ,
его́же посла́хъ къ ва́мъ на сiе́ и́стое, да увѣ́сте, я́же о на́съ, и да утѣ́шитъ сердца́ ва́ша.
Ми́ръ бра́тiи и любо­́вь съ вѣ́рою от­ Бо́га Отца́ и Го́спода Иису́са Христа́.
Благода́ть со всѣ́ми лю́бящими Го́спода на́­шего Иису́са Христа́ въ неистлѣ́нiи. Ами́нь.

Коне́цъ посла́нiю е́же ко Ефесе́емъ: и́мать въ себѣ́ гла́въ 6, зача́лъ же церко́вныхъ 19.
Синодальный
1 Обращение Павла к святым в Ефесе. 3 Прославляет Бога за излитые благословения. 15 Молится, чтобы ефесяне познали славу Евангелия.
[Зач. 216.] Павел, волею Божиею апостол Иисуса Христа, находящимся в Ефесе святым и верным во Христе Иисусе:
благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа.
Благословен Бог и Отец Господа нашего Иисуса Христа, благословивший нас во Христе всяким духовным благословением в небесах,
так как Он избрал нас в Нем прежде создания мира, чтобы мы были святы и непорочны пред Ним в любви,
предопределив усыновить нас Себе чрез Иисуса Христа, по благоволению воли Своей,
в похвалу славы благодати Своей, которою Он облагодатствовал нас в Возлюбленном,
[Зач. 217.] в Котором мы имеем искупление Кровию Его, прощение грехов, по богатству благодати Его,
каковую Он в преизбытке даровал нам во всякой премудрости и разумении,
открыв нам тайну Своей воли по Своему благоволению, которое Он прежде положил в Нем,
в устроении полноты времен, дабы все небесное и земное соединить под главою Христом.
В Нем мы и сделались наследниками, быв предназначены к тому по определению Совершающего все по изволению воли Своей,
дабы послужить к похвале славы Его нам, которые ранее уповали на Христа.
В Нем и вы, услышав слово истины, благовествование вашего спасения, и уверовав в Него, запечатлены обетованным Святым Духом,
Который есть залог наследия нашего, для искупления удела Его, в похвалу славы Его.
Посему и я, услышав о вашей вере во Христа Иисуса и о любви ко всем святым,
[Зач. 218.] непрестанно благодарю за вас Бога, вспоминая о вас в молитвах моих,
чтобы Бог Господа нашего Иисуса Христа, Отец славы, дал вам Духа премудрости и откровения к познанию Его,
и просветил очи сердца вашего, дабы вы познали, в чем состоит надежда призвания Его, и какое богатство славного наследия Его для святых,
и как безмерно величие могущества Его в нас, верующих по действию державной силы Его,
которою Он воздействовал во Христе, воскресив Его из мертвых и посадив одесную Себя на небесах,
превыше всякого Начальства, и Власти, и Силы, и Господства, и всякого имени, именуемого не только в сем веке, но и в будущем,
[Зач. 219.] и все покорил под ноги Его, и поставил Его выше всего, главою Церкви,
которая есть Тело Его, полнота Наполняющего все во всем.
1 Нас, мертвых по преступлениям, Бог оживотворил благодатью. 11 Христос разрушил преграду между иудеем и язычником. 19 «Вы уже не чужие и не пришельцы».
И вас, мертвых по преступлениям и грехам вашим,
в которых вы некогда жили, по обычаю мира сего, по воле князя, господствующего в воздухе, духа, действующего ныне в сынах противления,
между которыми и мы все жили некогда по нашим плотским похотям, исполняя желания плоти и помыслов, и были по природе чадами гнева, как и прочие,
[Зач. 220А.] Бог, богатый милостью, по Своей великой любви, которою возлюбил нас,
и нас, мертвых по преступлениям, оживотворил со Христом, – благодатью вы спасены, –
и воскресил с Ним, и посадил на небесах во Христе Иисусе,
дабы явить в грядущих веках преизобильное богатство благодати Своей в благости к нам во Христе Иисусе.
Ибо благодатью вы спасены через веру, и сие не от вас, Божий дар:
не от дел, чтобы никто не хвалился.
Ибо мы – Его творение, созданы во Христе Иисусе на добрые дела, которые Бог предназначил нам исполнять.
[Зач. 220Б.] Итак помните, что вы, некогда язычники по плоти, которых называли необрезанными так называемые обрезанные плотским обрезанием, совершаемым руками,
что вы были в то время без Христа, отчуждены от общества Израильского, чужды заветов обетования, не имели надежды и были безбожники в мире.
А теперь во Христе Иисусе вы, бывшие некогда далеко, стали близки Кровию Христовою.
[Зач. 221.] Ибо Он есть мир наш, соделавший из обоих одно и разрушивший стоявшую посреди преграду,
упразднив вражду Плотию Своею, а закон заповедей учением, дабы из двух создать в Себе Самом одного нового человека, устрояя мир,
и в одном теле примирить обоих с Богом посредством креста, убив вражду на нем.
И, придя, благовествовал мир вам, дальним и близким,
потому что через Него и те и другие имеем доступ к Отцу, в одном Духе.
[Зач. 222.] Итак вы уже не чужие и не пришельцы, но сограждане святым и свои Богу,
быв утверждены на основании апостолов и пророков, имея Самого Иисуса Христа краеугольным камнем,
на котором все здание, слагаясь стройно, возрастает в святый храм в Господе,
на котором и вы устрояетесь в жилище Божие Духом.
1 Слава Павла – открыть наследство язычников в Евангелии. 14 Его молитва к Отцу, чтобы «верою вселиться Христу в сердца ваши»; чтобы вам «уразуметь превосходящую разумение любовь Христову». 20 Слава Тому, Кто может сделать несравненно больше.
Для сего-то я, Павел, сделался узником Иисуса Христа за вас язычников.
Как вы слышали о домостроительстве благодати Божией, данной мне для вас,
потому что мне через откровение возвещена тайна (о чем я и выше писал кратко),
то вы, читая, можете усмотреть мое разумение тайны Христовой,
которая не была возвещена прежним поколениям сынов человеческих, как ныне открыта святым апостолам Его и пророкам Духом Святым,
чтобы и язычникам быть сонаследниками, составляющими одно тело, и сопричастниками обетования Его во Христе Иисусе посредством благовествования,
которого служителем сделался я по дару благодати Божией, данной мне действием силы Его.
[Зач. 223.] Мне, наименьшему из всех святых, дана благодать сия – благовествовать язычникам неисследимое богатство Христово
и открыть всем, в чем состоит домостроительство тайны, сокрывавшейся от вечности в Боге, создавшем все Иисусом Христом,
дабы ныне соделалась известною через Церковь начальствам и властям на небесах многоразличная премудрость Божия,
по предвечному определению, которое Он исполнил во Христе Иисусе, Господе нашем,
в Котором мы имеем дерзновение и надежный доступ через веру в Него.
Посему прошу вас не унывать при моих ради вас скорбях, которые суть ваша слава.
Для сего преклоняю колени мои пред Отцем Господа нашего Иисуса Христа,
от Которого именуется всякое отечество на небесах и на земле,
да даст вам, по богатству славы Своей, крепко утвердиться Духом Его во внутреннем человеке,
верою вселиться Христу в сердца ваши,
чтобы вы, укорененные и утвержденные в любви, могли постигнуть со всеми святыми, что́ широта и долгота, и глубина и высота,
и уразуметь превосходящую разумение любовь Христову, дабы вам исполниться всею полнотою Божиею.
А Тому, Кто действующею в нас силою может сделать несравненно больше всего, чего мы просим, или о чем помышляем,
Тому слава в Церкви во Христе Иисусе во все роды, от века до века. Аминь.
1 Храните единство духа в союзе мира; тело одно, дары различны: 17 «отложите ветхого человека… облекитесь в нового». 25 Приличное поведение.
[Зач. 224А.] Итак я, узник в Господе, умоляю вас поступать достойно звания, в которое вы призваны,
со всяким смиренномудрием и кротостью и долготерпением, снисходя друг ко другу любовью,
стараясь сохранять единство духа в союзе мира.
Одно тело и один дух, как вы и призваны к одной надежде вашего звания;
один Господь, одна вера, одно крещение,
один Бог и Отец всех, Который над всеми, и через всех, и во всех нас.
Каждому же из нас дана благодать по мере дара Христова.
Посему и сказано: восшед на высоту, пленил плен и дал дары человекам.
А «восшел» что́ означает, как не то, что Он и нисходил прежде в преисподние места земли?
Нисшедший, Он же есть и восшедший превыше всех небес, дабы наполнить все.
И Он поставил одних апостолами, других пророками, иных Евангелистами, иных пастырями и учителями,
к совершению святых, на дело служения, для созидания Тела Христова,
доколе все придем в единство веры и познания Сына Божия, в мужа совершенного, в меру полного возраста Христова;
[Зач. 225.] дабы мы не были более младенцами, колеблющимися и увлекающимися всяким ветром учения, по лукавству человеков, по хитрому искусству обольщения,
но истинною любовью все возращали в Того, Который есть глава Христос,
из Которого все тело, составляемое и совокупляемое посредством всяких взаимно скрепляющих связей, при действии в свою меру каждого члена, получает приращение для созидания самого себя в любви.
[Зач. 226.] Посему я говорю и заклинаю Господом, чтобы вы более не поступали, как поступают прочие народы, по суетности ума своего,
будучи помрачены в разуме, отчуждены от жизни Божией, по причине их невежества и ожесточения сердца их.
Они, дойдя до бесчувствия, предались распутству так, что делают всякую нечистоту с ненасытимостью.
Но вы не так познали Христа;
потому что вы слышали о Нем и в Нем научились, – так как истина во Иисусе, –
отложить прежний образ жизни ветхого человека, истлевающего в обольстительных похотях,
а обновиться духом ума вашего
и облечься в нового человека, созданного по Богу, в праведности и святости истины.
[Зач. 227.] Посему, отвергнув ложь, говорите истину каждый ближнему своему, потому что мы члены друг другу.
Гневаясь, не согрешайте: солнце да не зайдет во гневе вашем;
и не давайте места диаволу.
Кто крал, вперед не кради, а лучше трудись, делая своими руками полезное, чтобы было из чего уделять нуждающемуся.
Никакое гнилое слово да не исходит из уст ваших, а только доброе для назидания в вере, дабы оно доставляло благодать слушающим.
И не оскорбляйте Святаго Духа Божия, Которым вы запечатлены в день искупления.
Всякое раздражение и ярость, и гнев, и крик, и злоречие со всякою злобою да будут удалены от вас;
но будьте друг ко другу добры, сострадательны, прощайте друг друга, как и Бог во Христе простил вас.
1 «Живите в любви, как и Христос возлюбил вас». 3 Не участвуйте в делах тьмы. 15 Поступайте осторожно. 22 Христос и Церковь – пример для мужей и жен.
[Зач. 228.] Итак, подражайте Богу, как чада возлюбленные,
и живите в любви, как и Христос возлюбил нас и предал Себя за нас в приношение и жертву Богу, в благоухание приятное.
А блуд и всякая нечистота и любостяжание не должны даже именоваться у вас, как прилично святым.
Также сквернословие и пустословие и смехотворство не приличны вам, а, напротив, благодарение;
ибо знайте, что никакой блудник, или нечистый, или любостяжатель, который есть идолослужитель, не имеет наследия в Царстве Христа и Бога.
Никто да не обольщает вас пустыми словами, ибо за это приходит гнев Божий на сынов противления;
итак, не будьте сообщниками их.
Вы были некогда тьма, а теперь – свет в Господе: [Зач. 229.] поступайте, как чада света,
потому что плод Духа состоит во всякой благости, праведности и истине.
Испытывайте, что́ благоугодно Богу,
и не участвуйте в бесплодных делах тьмы, но и обличайте.
Ибо о том, что́ они делают тайно, стыдно и говорить.
Все же обнаруживаемое делается явным от света, ибо все, делающееся явным, свет есть.
Посему сказано: «встань, спящий, и воскресни из мертвых, и осветит тебя Христос».
Итак, смотри́те, поступайте осторожно, не как неразумные, но как мудрые,
дорожа временем, потому что дни лукавы.
Итак, не будьте нерассудительны, но познавайте, что́ есть воля Божия.
И не упивайтесь вином, от которого бывает распутство; но исполняйтесь Духом,
назидая самих себя псалмами и славословиями и песнопениями духовными, поя и воспевая в сердцах ваших Господу,
[Зач. 230.] благодаря всегда за все Бога и Отца, во имя Господа нашего Иисуса Христа,
повинуясь друг другу в страхе Божием.
Жены, повинуйтесь своим мужьям, как Господу,
потому что муж есть глава жены, как и Христос глава Церкви, и Он же Спаситель тела.
Но как Церковь повинуется Христу, так и жены своим мужьям во всем.
[Зач. 231.] Мужья, любите своих жен, как и Христос возлюбил Церковь и предал Себя за нее,
чтобы освятить ее, очистив банею водною посредством слова;
чтобы представить ее Себе славною Церковью, не имеющею пятна, или порока, или чего-либо подобного, но дабы она была свята и непорочна.
Так должны мужья любить своих жен, как свои тела: любящий свою жену любит самого себя.
Ибо никто никогда не имел ненависти к своей плоти, но питает и греет ее, как и Господь Церковь,
потому что мы члены тела Его, от плоти Его и от костей Его.
Посему оставит человек отца своего и мать и прилепится к жене своей, и будут двое одна плоть.
Тайна сия велика; я говорю по отношению ко Христу и к Церкви.
[Зач. 232.] Так каждый из вас да любит свою жену, как самого себя; а жена да боится своего мужа.
1 О детях, отцах, матерях, рабах, господах. 10 «Облекитесь во всеоружие Божие». 21 Последнее слово и благословение.
Дети, повинуйтесь своим родителям в Господе, ибо сего требует справедливость.
Почитай отца твоего и мать, это первая заповедь с обетованием:
да будет тебе благо, и будешь долголетен на земле.
И вы, отцы, не раздражайте детей ваших, но воспитывайте их в учении и наставлении Господнем.
Рабы, повинуйтесь господам своим по плоти со страхом и трепетом, в простоте сердца вашего, как Христу,
не с видимою только услужливостью, как человекоугодники, но как рабы Христовы, исполняя волю Божию от души,
служа с усердием, как Господу, а не как человекам,
зная, что каждый получит от Господа по мере добра, которое он сделал, раб ли, или свободный.
И вы, господа, поступайте с ними так же, умеряя строгость, зная, что и над вами самими и над ними есть на небесах Господь, у Которого нет лицеприятия.
[Зач. 233.] Наконец, братия мои, укрепляйтесь Господом и могуществом силы Его.
Облекитесь во всеоружие Божие, чтобы вам можно было стать против козней диавольских,
потому что наша брань не против крови и плоти, но против начальств, против властей, против мироправителей тьмы века сего, против духов злобы поднебесных.
Для сего приимите всеоружие Божие, дабы вы могли противостать в день злой и, все преодолев, устоять.
Итак станьте, препоясав чресла ваши истиною и облекшись в броню праведности,
и обув ноги в готовность благовествовать мир;
а паче всего возьмите щит веры, которым возможете угасить все раскаленные стрелы лукавого;
и шлем спасения возьмите, и меч духовный, который есть Слово Божие.
[Зач. 234.] Всякою молитвою и прошением молитесь во всякое время духом, и старайтесь о сем самом со всяким постоянством и молением о всех святых
и о мне, дабы мне дано было слово – устами моими открыто с дерзновением возвещать тайну благовествования,
для которого я исполняю посольство в узах, дабы я смело проповедовал, ка́к мне должно.
А дабы и вы знали о моих обстоятельствах и делах, обо всем известит вас Тихик, возлюбленный брат и верный в Господе служитель,
которого я и послал к вам для того самого, чтобы вы узнали о нас и чтобы он утешил сердца ваши.
Мир братиям и любовь с верою от Бога Отца и Господа Иисуса Христа.
Благодать со всеми, неизменно любящими Господа нашего Иисуса Христа. Аминь.
Pablo, apóstol de Jesucristo por la voluntad de Dios, a los santos y fieles en Cristo Jesús que están en Éfeso:
Gracia y paz a vosotros de parte de Dios, nuestro Padre, y del Señor Jesucristo.

Bendito sea el Dios y Padre de nuestro Señor Jesucristo,
que nos bendijo con toda bendición espiritual
en los lugares celestiales en Cristo,
según nos escogió en él antes de la fundación del mundo,
para que fuéramos santos y sin mancha delante de él.
Por su amor, nos predestinó para ser adoptados hijos suyos
por medio de Jesucristo,
según el puro afecto de su voluntad,
para alabanza de la gloria de su gracia,
con la cual nos hizo aceptos en el Amado.
En él tenemos redención por su sangre,
el perdón de pecados
según las riquezas de su gracia,
que hizo sobreabundar para con nosotros
en toda sabiduría e inteligencia.
Él nos dio a conocer el misterio de su voluntad,
según su beneplácito,
el cual se había propuesto en sí mismo,
de reunir todas las cosas en Cristo,
en el cumplimiento de los tiempos establecidos,
así las que están en los cielos como las que están en la tierra.
En él asimismo tuvimos herencia,
habiendo sido predestinados
conforme al propósito del que hace todas las cosas
según el designio de su voluntad,
a fin de que seamos para alabanza de su gloria,
nosotros los que primeramente esperábamos en Cristo.
En él también vosotros,
habiendo oído la palabra de verdad,
el evangelio de vuestra salvación,
y habiendo creído en él,
fuisteis sellados con el Espíritu Santo de la promesa,
que es las arras de nuestra herencia
hasta la redención de la posesión adquirida,
para alabanza de su gloria.
Por esta causa también yo, habiendo oído de vuestra fe en el Señor Jesús y de vuestro amor para con todos los santos,
no ceso de dar gracias por vosotros, haciendo memoria de vosotros en mis oraciones,
para que el Dios de nuestro Señor Jesucristo, el Padre de gloria, os dé espíritu de sabiduría y de revelación en el conocimiento de él;
que él alumbre los ojos de vuestro entendimiento, para que sepáis cuál es la esperanza a que él os ha llamado, cuáles las riquezas de la gloria de su herencia en los santos
y cuál la extraordinaria grandeza de su poder para con nosotros los que creemos, según la acción de su fuerza poderosa.
Esta fuerza operó en Cristo, resucitándolo de los muertos y sentándolo a su derecha en los lugares celestiales,
sobre todo principado y autoridad, poder y señorío, y sobre todo nombre que se nombra, no sólo en este siglo, sino también en el venidero.
Y sometió todas las cosas debajo de sus pies, y lo dio por cabeza sobre todas las cosas a la iglesia,
la cual es su cuerpo, la plenitud de Aquel que todo lo llena en todo.
Él os dio vida a vosotros, cuando estabais muertos en vuestros delitos y pecados,
en los cuales anduvisteis en otro tiempo, siguiendo la corriente de este mundo, conforme al príncipe de la potestad del aire, el espíritu que ahora opera en los hijos de desobediencia.
Entre ellos vivíamos también todos nosotros en otro tiempo, andando en los deseos de nuestra carne, haciendo la voluntad de la carne y de los pensamientos; y éramos por naturaleza hijos de ira, lo mismo que los demás.
Pero Dios, que es rico en misericordia, por su gran amor con que nos amó,
aun estando nosotros muertos en pecados, nos dio vida juntamente con Cristo (por gracia sois salvos).
Juntamente con él nos resucitó, y asimismo nos hizo sentar en los lugares celestiales con Cristo Jesús,
para mostrar en los siglos venideros las abundantes riquezas de su gracia en su bondad para con nosotros en Cristo Jesús,
porque por gracia sois salvos por medio de la fe; y esto no de vosotros, pues es don de Dios.
No por obras, para que nadie se gloríe,
pues somos hechura suya, creados en Cristo Jesús para buenas obras, las cuales Dios preparó de antemano para que anduviéramos en ellas.
Por tanto, acordaos de que en otro tiempo vosotros, los gentiles en cuanto a la carne, erais llamados incircuncisión por la llamada circuncisión hecha con mano en la carne.
En aquel tiempo estabais sin Cristo, alejados de la ciudadanía de Israel y ajenos a los pactos de la promesa, sin esperanza y sin Dios en el mundo.
Pero ahora en Cristo Jesús, vosotros que en otro tiempo estabais lejos, habéis sido hechos cercanos por la sangre de Cristo.
Él es nuestra paz, que de ambos pueblos hizo uno, derribando la pared intermedia de separación,
aboliendo en su carne las enemistades (la ley de los mandamientos expresados en ordenanzas), para crear en sí mismo de los dos un solo y nuevo hombre, haciendo la paz,
y mediante la cruz reconciliar con Dios a ambos en un solo cuerpo, matando en ella las enemistades.
Y vino y anunció las buenas nuevas de paz a vosotros que estabais lejos y a los que estáis cerca,
porque por medio de él los unos y los otros tenemos entrada por un mismo Espíritu al Padre.
Por eso, ya no sois extranjeros ni forasteros, sino conciudadanos de los santos y miembros de la familia de Dios,
edificados sobre el fundamento de los apóstoles y profetas, siendo la principal piedra del ángulo Jesucristo mismo.
En él todo el edificio, bien coordinado, va creciendo para ser un templo santo en el Señor;
en quien vosotros también sois juntamente edificados para morada de Dios en el Espíritu.
Por esta causa yo, Pablo, prisionero de Cristo Jesús por vosotros los gentiles...
Seguramente habéis oído de la administración de la gracia de Dios que me fue dada para con vosotros,
pues por revelación me fue declarado el misterio, como antes lo he escrito brevemente.
Al leerlo podéis entender cuál sea mi conocimiento en el misterio de Cristo,
el cual en otras generaciones no se dio a conocer a los hijos de los hombres, como ahora es revelado a sus santos apóstoles y profetas por el Espíritu:
que los gentiles son coherederos y miembros del mismo cuerpo, y copartícipes de la promesa en Cristo Jesús por medio del evangelio,
del cual yo fui hecho ministro por el don de la gracia de Dios que me ha sido dado según la acción de su poder.
A mí, que soy menos que el más pequeño de todos los santos, me fue dada esta gracia de anunciar entre los gentiles el evangelio de las insondables riquezas de Cristo,
y de aclarar a todos cuál sea el plan del misterio escondido desde los siglos en Dios, el creador de todas las cosas,
para que la multiforme sabiduría de Dios sea ahora dada a conocer por medio de la iglesia a los principados y potestades en los lugares celestiales,
conforme al propósito eterno que hizo en Cristo Jesús, nuestro Señor,
en quien tenemos seguridad y acceso con confianza por medio de la fe en él.
Por eso, pido que no desmayéis a causa de mis tribulaciones por vosotros, las cuales son vuestra gloria.
Por esta causa doblo mis rodillas ante el Padre de nuestro Señor Jesucristo
(de quien toma nombre toda familia en los cielos y en la tierra),
para que os dé, conforme a las riquezas de su gloria, el ser fortalecidos con poder en el hombre interior por su Espíritu;
que habite Cristo por la fe en vuestros corazones, a fin de que, arraigados y cimentados en amor,
seáis plenamente capaces de comprender con todos los santos cuál sea la anchura, la longitud, la profundidad y la altura,
y de conocer el amor de Cristo, que excede a todo conocimiento, para que seáis llenos de toda la plenitud de Dios.
Y a Aquel que es poderoso para hacer todas las cosas mucho más abundantemente de lo que pedimos o entendemos, según el poder que actúa en nosotros,
a él sea gloria en la iglesia en Cristo Jesús por todas las edades, por los siglos de los siglos. Amén.
Yo, pues, preso en el Señor, os ruego que andéis como es digno de la vocación con que fuisteis llamados:
con toda humildad y mansedumbre, soportándoos con paciencia los unos a los otros en amor,
procurando mantener la unidad del Espíritu en el vínculo de la paz:
un solo cuerpo y un solo Espíritu, como fuisteis también llamados en una misma esperanza de vuestra vocación;
un solo Señor, una sola fe, un solo bautismo,
un solo Dios y Padre de todos, el cual es sobre todos y por todos y en todos.
Pero a cada uno de nosotros fue dada la gracia conforme a la medida del don de Cristo.
Por lo cual dice:

«Subiendo a lo alto, llevó cautiva la cautividad,
y dio dones a los hombres.»

Y eso de que «subió», ¿qué es, sino que también había descendido primero a las partes más bajas de la tierra?
El que descendió es el mismo que también subió por encima de todos los cielos para llenarlo todo.
Y él mismo constituyó a unos, apóstoles; a otros, profetas; a otros, evangelistas; a otros, pastores y maestros,
a fin de perfeccionar a los santos para la obra del ministerio, para la edificación del cuerpo de Cristo,
hasta que todos lleguemos a la unidad de la fe y del conocimiento del Hijo de Dios, al hombre perfecto, a la medida de la estatura de la plenitud de Cristo.
Así ya no seremos niños fluctuantes, llevados por doquiera de todo viento de doctrina, por estratagema de hombres que para engañar emplean con astucia las artimañas del error;
sino que, siguiendo la verdad en amor, crezcamos en todo en aquel que es la cabeza, esto es, Cristo,
de quien todo el cuerpo, bien concertado y unido entre sí por todas las coyunturas que se ayudan mutuamente, según la actividad propia de cada miembro, recibe su crecimiento para ir edificándose en amor.
Esto, pues, digo y requiero en el Señor: que ya no andéis como los otros gentiles, que andan en la vanidad de su mente,
teniendo el entendimiento entenebrecido, ajenos de la vida de Dios por la ignorancia que en ellos hay, por la dureza de su corazón.
Estos, después que perdieron toda sensibilidad, se entregaron al libertinaje para cometer con avidez toda clase de impureza.
Pero vosotros no habéis aprendido así sobre Cristo,
si en verdad lo habéis oído, y habéis sido por él enseñados, conforme a la verdad que está en Jesús.
En cuanto a la pasada manera de vivir, despojaos del viejo hombre, que está corrompido por los deseos engañosos,
renovaos en el espíritu de vuestra mente,
y vestíos del nuevo hombre, creado según Dios en la justicia y santidad de la verdad.
Por eso, desechando la mentira, hablad verdad cada uno con su prójimo, porque somos miembros los unos de los otros.
Airaos, pero no pequéis; no se ponga el sol sobre vuestro enojo,
ni deis lugar al diablo.
El que robaba, no robe más, sino trabaje, haciendo con sus manos lo que es bueno, para que tenga qué compartir con el que padece necesidad.
Ninguna palabra corrompida salga de vuestra boca, sino la que sea buena para la necesaria edificación, a fin de dar gracia a los oyentes.
Y no entristezcáis al Espíritu Santo de Dios, con el cual fuisteis sellados para el día de la redención.
Quítense de vosotros toda amargura, enojo, ira, gritería, maledicencia y toda malicia.
Antes sed bondadosos unos con otros, misericordiosos, perdonándoos unos a otros, como Dios también os perdonó a vosotros en Cristo.
Sed, pues, imitadores de Dios como hijos amados.
Y andad en amor, como también Cristo nos amó y se entregó a sí mismo por nosotros, ofrenda y sacrificio a Dios en olor fragante.
Pero fornicación y toda impureza o avaricia, ni aun se nombre entre vosotros, como conviene a santos.
Tampoco digáis palabras deshonestas, ni necedades, ni groserías que no convienen, sino antes bien acciones de gracias.
Sabéis esto, que ningún fornicario o inmundo o avaro, que es idólatra, tiene herencia en el reino de Cristo y de Dios.
Nadie os engañe con palabras vanas, porque por estas cosas viene la ira de Dios sobre los hijos de desobediencia.
No seáis, pues, partícipes con ellos,
porque en otro tiempo erais tinieblas, pero ahora sois luz en el Señor; andad como hijos de luz
(porque el fruto del Espíritu es en toda bondad, justicia y verdad),
comprobando lo que es agradable al Señor.
Y no participéis en las obras infructuosas de las tinieblas, sino más bien reprendedlas,
porque vergonzoso es aun hablar de lo que ellos hacen en secreto.
Mas todas las cosas, cuando son puestas en evidencia por la luz, son hechas manifiestas, porque la luz es lo que manifiesta todo.
Por lo cual dice:

Despiértate, tú que duermes,
y levántate de los muertos,
y te alumbrará Cristo.

Mirad, pues, con diligencia cómo andéis, no como necios sino como sabios,
aprovechando bien el tiempo, porque los días son malos.
Por tanto, no seáis insensatos, sino entendidos de cuál sea la voluntad del Señor.
No os embriaguéis con vino, en lo cual hay disolución; antes bien sed llenos del Espíritu,
hablando entre vosotros con salmos, con himnos y cánticos espirituales, cantando y alabando al Señor en vuestros corazones;
dando siempre gracias por todo al Dios y Padre, en el nombre de nuestro Señor Jesucristo.
Someteos unos a otros en el temor de Dios.
Las casadas estén sujetas a sus propios maridos, como al Señor,
porque el marido es cabeza de la mujer, así como Cristo es cabeza de la iglesia, la cual es su cuerpo, y él es su Salvador.
Así que, como la iglesia está sujeta a Cristo, así también las casadas lo estén a sus maridos en todo.
Maridos, amad a vuestras mujeres, así como Cristo amó a la iglesia y se entregó a sí mismo por ella,
para santificarla, habiéndola purificado en el lavamiento del agua por la palabra,
a fin de presentársela a sí mismo, una iglesia gloriosa, que no tuviera mancha ni arruga ni cosa semejante, sino que fuera santa y sin mancha.
Así también los maridos deben amar a sus mujeres como a sus mismos cuerpos. El que ama a su mujer, a sí mismo se ama,
pues nadie odió jamás a su propio cuerpo, sino que lo sustenta y lo cuida, como también Cristo a la iglesia,
porque somos miembros de su cuerpo, de su carne y de sus huesos.
Por esto dejará el hombre a su padre y a su madre, se unirá a su mujer y los dos serán una sola carne.
Grande es este misterio, pero yo me refiero a Cristo y a la iglesia.
Por lo demás, cada uno de vosotros ame también a su mujer como a sí mismo; y la mujer respete a su marido.
Hijos, obedeced en el Señor a vuestros padres, porque esto es justo.
«Honra a tu padre y a tu madre» —que es el primer mandamiento con promesa—,
para que te vaya bien y seas de larga vida sobre la tierra.
Y vosotros, padres, no provoquéis a ira a vuestros hijos, sino criadlos en disciplina y amonestación del Señor.
Esclavos, obedeced a vuestros amos terrenales con temor y temblor, con sencillez de vuestro corazón, como a Cristo;
no sirviendo al ojo, como los que quieren agradar a los hombres, sino como siervos de Cristo, de corazón haciendo la voluntad de Dios.
Servid de buena voluntad, como al Señor y no a los hombres,
sabiendo que el bien que cada uno haga, ése recibirá del Señor, sea siervo o sea libre.
Y vosotros, amos, haced con ellos lo mismo, dejando las amenazas, sabiendo que el Señor de ellos y vuestro está en los cielos, y que para él no hay acepción de personas.
Por lo demás, hermanos míos, fortaleceos en el Señor y en su fuerza poderosa.
Vestíos de toda la armadura de Dios, para que podáis estar firmes contra las asechanzas del diablo,
porque no tenemos lucha contra sangre y carne, sino contra principados, contra potestades, contra los gobernadores de las tinieblas de este mundo, contra huestes espirituales de maldad en las regiones celestes.
Por tanto, tomad toda la armadura de Dios, para que podáis resistir en el día malo y, habiendo acabado todo, estar firmes.
Estad, pues, firmes, ceñida vuestra cintura con la verdad, vestidos con la coraza de justicia
y calzados los pies con el celo por anunciar el evangelio de la paz.
Sobre todo, tomad el escudo de la fe, con que podáis apagar todos los dardos de fuego del maligno.
Tomad el yelmo de la salvación, y la espada del Espíritu, que es la palabra de Dios.
Orad en todo tiempo con toda oración y súplica en el Espíritu, y velad en ello con toda perseverancia y súplica por todos los santos
y por mí, a fin de que al abrir mi boca me sea dada palabra para dar a conocer con denuedo el misterio del evangelio,
por el cual soy embajador en cadenas, y con denuedo hable de él como debo hablar.
Para que también vosotros sepáis mis asuntos y lo que hago, todo os lo hará saber Tíquico, hermano amado y fiel ministro en el Señor,
el cual envié a vosotros para esto mismo, para que sepáis lo tocante a nosotros y para que consuele vuestros corazones.
Paz sea a los hermanos, y amor con fe, de Dios Padre y del Señor Jesucristo.
La gracia sea con todos los que aman a nuestro Señor Jesucristo con amor inalterable. Amén.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible