Speak to all the congregation of Israel, saying: «On the tenth of this month every man shall take for himself a lamb, according to the house of his father, a lamb for a household.

And if the household is too small for the lamb, let him and his neighbor next to his house take it according to the number of the persons; according to each mańs need you shall make your count for the lamb.

Your lamb shall be without blemish, a male of the first year. You may take it from the sheep or from the goats.

Now you shall keep it until the fourteenth day of the same month. Then the whole assembly of the congregation of Israel shall kill it at twilight.

And they shall take some of the blood and put it on the two doorposts and on the lintel of the houses where they eat it.

Then they shall eat the flesh on that night; roasted in fire, with unleavened bread and with bitter herbs they shall eat it.

Do not eat it raw, nor boiled at all with water, but roasted in fire--its head with its legs and its entrails.

You shall let none of it remain until morning, and what remains of it until morning you shall burn with fire.

And thus you shall eat it: with a belt on your waist, your sandals on your feet, and your staff in your hand. So you shall eat it in haste. It is the LORD́s Passover.

«For I will pass through the land of Egypt on that night, and will strike all the firstborn in the land of Egypt, both man and beast; and against all the gods of Egypt I will execute judgment: I am the LORD.

Now the blood shall be a sign for you on the houses where you are. And when I see the blood, I will pass over you; and the plague shall not be on you to destroy you when I strike the land of Egypt.

«So this day shall be to you a memorial; and you shall keep it as a feast to the LORD throughout your generations. You shall keep it as a feast by an everlasting ordinance.

Seven days you shall eat unleavened bread. On the first day you shall remove leaven from your houses. For whoever eats leavened bread from the first day until the seventh day, that person shall be cut off from Israel.

On the first day there shall be a holy convocation, and on the seventh day there shall be a holy convocation for you. No manner of work shall be done on them; but that which everyone must eat--that only may be prepared by you.

So you shall observe the Feast of Unleavened Bread, for on this same day I will have brought your armies out of the land of Egypt. Therefore you shall observe this day throughout your generations as an everlasting ordinance.

In the first month, on the fourteenth day of the month at evening, you shall eat unleavened bread, until the twenty-first day of the month at evening.

For seven days no leaven shall be found in your houses, since whoever eats what is leavened, that same person shall be cut off from the congregation of Israel, whether he is a stranger or a native of the land.

You shall eat nothing leavened; in all your dwellings you shall eat unleavened bread.»́

Then Moses called for all the elders of Israel and said to them, «Pick out and take lambs for yourselves according to your families, and kill the Passover lamb.

And you shall take a bunch of hyssop, dip it in the blood that is in the basin, and strike the lintel and the two doorposts with the blood that is in the basin. And none of you shall go out of the door of his house until morning.

For the LORD will pass through to strike the Egyptians; and when He sees the blood on the lintel and on the two doorposts, the LORD will pass over the door and not allow the destroyer to come into your houses to strike you.

And you shall observe this thing as an ordinance for you and your sons forever.

It will come to pass when you come to the land which the LORD will give you, just as He promised, that you shall keep this service.

And it shall be, when your children say to you, «What do you mean by this service?́

that you shall say, «It is the Passover sacrifice of the LORD, who passed over the houses of the children of Israel in Egypt when He struck the Egyptians and delivered our households.»́ So the people bowed their heads and worshiped.

Then the children of Israel went away and did so; just as the LORD had commanded Moses and Aaron, so they did.

And it came to pass at midnight that the LORD struck all the firstborn in the land of Egypt, from the firstborn of Pharaoh who sat on his throne to the firstborn of the captive who was in the dungeon, and all the firstborn of livestock.

So Pharaoh rose in the night, he, all his servants, and all the Egyptians; and there was a great cry in Egypt, for there was not a house where there was not one dead.

Then he called for Moses and Aaron by night, and said, «Rise, go out from among my people, both you and the children of Israel. And go, serve the LORD as you have said.

Also take your flocks and your herds, as you have said, and be gone; and bless me also.»

And the Egyptians urged the people, that they might send them out of the land in haste. For they said, «We shall all be dead.»

So the people took their dough before it was leavened, having their kneading bowls bound up in their clothes on their shoulders.

Now the children of Israel had done according to the word of Moses, and they had asked from the Egyptians articles of silver, articles of gold, and clothing.

And the LORD had given the people favor in the sight of the Egyptians, so that they granted them what they requested. Thus they plundered the Egyptians.

Then the children of Israel journeyed from Rameses to Succoth, about six hundred thousand men on foot, besides children.

A mixed multitude went up with them also, and flocks and herds--a great deal of livestock.

And they baked unleavened cakes of the dough which they had brought out of Egypt; for it was not leavened, because they were driven out of Egypt and could not wait, nor had they prepared provisions for themselves.

Now the sojourn of the children of Israel who lived in Egypt was four hundred and thirty years.

And it came to pass at the end of the four hundred and thirty years--on that very same day--it came to pass that all the armies of the LORD went out from the land of Egypt.

It is a night of solemn observance to the LORD for bringing them out of the land of Egypt. This is that night of the LORD, a solemn observance for all the children of Israel throughout their generations.

And the LORD said to Moses and Aaron, «This is the ordinance of the Passover: No foreigner shall eat it.

But every mańs servant who is bought for money, when you have circumcised him, then he may eat it.

A sojourner and a hired servant shall not eat it.

In one house it shall be eaten; you shall not carry any of the flesh outside the house, nor shall you break one of its bones.

All the congregation of Israel shall keep it.

And when a stranger dwells with you and wants to keep the Passover to the LORD, let all his males be circumcised, and then let him come near and keep it; and he shall be as a native of the land. For no uncircumcised person shall eat it.

One law shall be for the native-born and for the stranger who dwells among you.»

Thus all the children of Israel did; as the LORD commanded Moses and Aaron, so they did.

And it came to pass, on that very same day, that the LORD brought the children of Israel out of the land of Egypt according to their armies.

Церковнославянский (рус)

Рече́ же Госпо́дь къ Моисе́ю и Ааро́ну въ земли́ Еги́петстѣй, глаго́ля:

ме́сяцъ се́й ва́мъ нача́ло ме́сяцей, пе́рвый бу́детъ ва́мъ въ ме́сяцѣхъ лѣ́та:

рцы́ ко всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ, глаго́ля: въ деся́тый ме́сяца сего́ да во́зметъ кі́йждо овча́ по домо́мъ оте́чествъ, кі́йждо овча́ по до́му:

а́ще же ма́ло и́хъ е́сть въ дому́, я́ко не дово́лнымъ бы́ти на овча́, да во́зметъ съ собо́ю сосѣ́да бли́жняго своего́ по числу́ ду́шъ: кі́йждо дово́лное себѣ́ сочте́тъ на овча́:

овча́ соверше́нно, му́жескъ по́лъ, непоро́чно и единолѣ́тно бу́детъ ва́мъ, от а́гнецъ и от ко́злищъ прiи́мете:

и бу́детъ ва́мъ соблюде́но да́же до четвертагона́десять дне́ ме́сяца сего́: и зако́лютъ то́ все́ мно́жество собо́ра сыно́въ Изра́илевыхъ къ ве́черу,

и прiи́мутъ от кро́ве и пома́жутъ на обою́ подво́ю и на пра́гахъ въ домѣ́хъ, въ ни́хже снѣдя́тъ то́е,

и снѣдя́тъ мяса́ въ нощи́ то́й пече́на огне́мъ и опрѣсно́ки съ го́рькимъ зе́лiемъ снѣдя́тъ:

не снѣ́сте от ни́хъ су́рово, ниже́ варе́но въ водѣ́, но пече́ное огне́мъ, главу́ съ нога́ми и со утро́бою:

не оста́вите от него́ до у́трiя и ко́сти не сокруши́те от него́, оста́нки же от него́ до у́тра огне́мъ сожже́те:

си́це же снѣ́сте е́: чресла́ ва́ша препоя́сана, и сапо́зи ва́ши на нога́хъ ва́шихъ, и жезлы́ ва́ши въ рука́хъ ва́шихъ, и снѣ́сте е́ со тща́нiемъ: Па́сха е́сть Госпо́дня:

и пройду́ зе́млю Еги́петскую сея́ но́щи, и убiю́ вся́каго пе́рвенца въ земли́ Еги́петстѣй, от человѣ́ка до скота́, и во всѣ́хъ бозѣ́хъ Еги́петскихъ сотворю́ отмще́нiе: А́зъ Госпо́дь:

и бу́детъ кро́вь ва́мъ въ зна́менiе на домѣ́хъ, въ ни́хже вы́ бу́дете та́мо, и узрю́ кро́вь и покры́ю вы́, и не бу́детъ въ ва́съ я́звы, е́же поги́бнути, егда́ поражу́ зе́млю Еги́петскую:

и бу́детъ ва́мъ де́нь се́й въ па́мять, и пра́зднуйте то́й пра́здникъ Го́споду во вся́ ро́ды ва́шя: зако́нно вѣ́чно пра́зднуйте его́:

се́дмь дні́й опрѣсно́ки яди́те, от пе́рваго же дне́ изми́те ква́съ изъ домо́въ ва́шихъ: вся́къ, и́же снѣ́сть ки́сло, поги́бнетъ душа́ та́ от Изра́иля, от дне́ пе́рваго да́же до дне́ седма́го:

и пе́рвый де́нь нарече́тся свя́тъ, и седмы́й де́нь наро́читъ свя́тъ да бу́детъ ва́мъ: вся́каго дѣ́ла рабо́тна да не сотворите́ въ ни́хъ, ра́звѣ ели́ка [снѣ́сти] сотворя́тся вся́кой души́, сiя́ то́чiю да сотворя́тся ва́мъ:

и сохрани́те за́повѣдь сiю́: въ се́й бо де́нь изведу́ си́лу ва́шу от земли́ Еги́петскiя: и сотвори́те де́нь се́й въ ро́ды ва́шя, зако́нно вѣ́чно:

начина́юще въ четвертыйна́десять де́нь пе́рваго ме́сяца, съ ве́чера да снѣ́сте опрѣсно́ки, до два́десять пе́рваго дне́ ме́сяца, до ве́чера:

се́дмь дні́й ква́съ да не яви́тся въ домѣ́хъ ва́шихъ: вся́къ, и́же а́ще снѣ́сть ква́сно, погуби́тся душа́ та́ от со́нма сыно́въ Изра́илевыхъ и въ прише́лцѣхъ и въ жи́телехъ тоя́ земли́:

вся́каго ква́снаго да не я́сте, во всѣ́хъ же домѣ́хъ ва́шихъ да я́сте опрѣсно́ки.

Созва́ же Моисе́й вся́ ста́рцы сыно́въ Изра́илевыхъ и рече́ и́мъ: ше́дше поими́те себѣ́ овча́ по сродство́мъ ва́шымъ и пожри́те па́сху:

возми́те же ки́сть иссо́па, и омочи́вше въ кро́вь, я́же бли́зъ две́рiй, пома́жите пра́ги, и на обою́ подво́ю, от кро́ве, я́же е́сть бли́зъ две́рiй: вы́ же да не изы́дете кі́йждо изъ две́рiй до́му своего́ до зау́трiя:

и ми́мо про́йдетъ Госпо́дь изби́ти Еги́птяны, и у́зритъ кро́вь на пра́зѣ и на обою́ подво́ю, и мине́тъ Госпо́дь две́ри, и не попу́ститъ погубля́ющему вни́ти въ до́мы ва́шя убива́ти:

и сохрани́те сло́во сiе́ зако́нно себѣ́ и сыно́мъ ва́шымъ до вѣ́ка:

а́ще же вни́дете въ зе́млю, ю́же да́стъ Госпо́дь ва́мъ, я́коже глаго́ла, сохрани́те служе́нiе сiе́,

и бу́детъ егда́ возглаго́лютъ ва́мъ сы́нове ва́ши: что́ есть служе́нiе сiе́?

И рцы́те и́мъ: же́ртва па́сха сiя́ Го́споду, И́же покры́ до́мы сыно́въ Изра́илевыхъ во Еги́птѣ, егда́ поби́ Еги́птяны, до́мы же на́шя изба́ви. И прекло́ншеся лю́дiе поклони́шася.

И отше́дше сотвори́ша сы́нове Изра́илевы, я́коже заповѣ́да Госпо́дь Моисе́ю и Ааро́ну, та́ко сотвори́ша.

Бы́сть же въ полу́нощи, и Госпо́дь порази́ вся́каго пе́рвенца въ земли́ Еги́петстѣй, от пе́рвенца фарао́нова сѣдя́щаго на престо́лѣ, до пе́рвенца плѣ́нницы, я́же въ ро́вѣ, и до пе́рвенца вся́каго ско́тска.

Воста́ же фарао́нъ но́щiю, и вси́ раби́ его́, и вси́ Еги́птяне, и бы́сть во́пль вели́къ по все́й земли́ Еги́петстѣй, и́бо не бы́сть до́мъ, въ не́мже не бѣ́ мертвеца́.

И призва́ фарао́нъ Моисе́а и Ааро́на въ нощи́ и рече́ и́мъ: воста́ните и отиди́те от люді́й мои́хъ, и вы́, и сы́нове Изра́илевы: иди́те и послужи́те Го́споду Бо́гу ва́шему, я́коже глаго́лете:

и о́вцы и говя́да ва́шя пои́мше иди́те, благослови́те же и мене́.

И нужда́ху Еги́птяне люді́й со тща́нiемъ изри́нути и́хъ от земли́: реко́ша бо, я́ко вси́ мы́ и́змремъ.

Взя́ша же лю́дiе муку́ свою́ пре́жде вскисе́нiя тѣ́ста своего́, и ввяза́вше въ ри́зы, [возложи́ша] на ра́мы своя́.

Сы́нове же Изра́илевы сотвори́ша, я́коже заповѣ́да и́мъ Моисе́й: и испроси́ша от Еги́птянъ сосу́ды сре́бряны и зла́ты, и ри́зы:

и даде́ Госпо́дь благода́ть лю́демъ Свои́мъ предъ Еги́птяны: и да́ша и́мъ, и обра́ша Еги́птянъ.

Воздвиго́шася же сы́нове Изра́илевы от Рамессы́ въ Сокхо́ѳъ до шести́ со́тъ ты́сящъ пѣ́шихъ муже́й, кромѣ́ домоча́дства:

и прише́лцы мно́зи изыдо́ша съ ни́ми, и о́вцы, и волы́, и ско́ти мно́зи зѣло́.

И испеко́ша тѣ́сто, е́же изнесо́ша изъ Еги́пта, опрѣсно́ки не ки́слы, не вскисо́ша бо: и́бо изгна́ша и́хъ Еги́птяне, и не возмого́ша поме́длити, ниже́ бра́шна сотвори́ша себѣ́ на пу́ть.

Обита́нiя же сыно́въ Изра́илевыхъ, е́же обита́ша въ земли́ Еги́петстѣй и въ земли́ Ханаа́ни сі́и и отцы́ и́хъ, лѣ́тъ четы́реста три́десять.

И бы́сть по четы́рехъ стѣ́хъ и три́десяти лѣ́тѣхъ, изы́де вся́ си́ла Госпо́дня от земли́ Еги́петскiя въ нощи́.

Стражба́ е́сть Го́споду, е́же извести́ и́хъ от земли́ Еги́петскiя: о́ная но́щь са́мая стражба́ Го́споду, я́ко всѣ́мъ сыно́мъ Изра́илевымъ бы́ти въ ро́ды и́хъ.

И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю и Ааро́ну: се́й зако́нъ Па́схи: вся́къ иноплеме́нникъ да не я́стъ от нея́,

и вся́каго раба́ или́ ку́пленаго обрѣ́жеши его́, и тогда́ да я́стъ от нея́:

пришле́цъ или́ нае́мникъ да не я́стъ от нея́:

въ дому́ еди́нѣмъ да снѣ́стся: не оста́вите от мя́съ на у́трiе, и не изнеси́те мя́съ во́нъ изъ до́му, и ко́сти не сокруши́те от него́:

ве́сь со́нмъ сыно́въ Изра́илевыхъ сотвори́тъ сiе́:

а́ще же кто́ прiи́детъ пришле́цъ къ ва́мъ сотвори́ти Па́сху Госпо́дню, обрѣ́жеши его́ вся́къ му́жескiй по́лъ, и тогда́ присту́питъ сотвори́ти ю́, и бу́детъ а́ки жи́тель земли́ тоя́: вся́къ же необрѣ́заный да не я́стъ от нея́:

зако́нъ еди́нъ да бу́детъ тоя́ земли́ жи́телю и прише́лцу прише́дшему въ ва́съ.

И сотвори́ша сы́нове Изра́илевы, я́коже заповѣ́да Госпо́дь Моисе́ю и Ааро́ну, та́ко сотвори́ша.

И бы́сть въ де́нь о́нъ, изведе́ Госпо́дь сы́ны Изра́илевы от земли́ Еги́петскiя съ си́лою и́хъ.

Еврейский

וַיֹּאמֶר יְהוָה אֶל־מֹשֶׁה וְאֶל־אַהֲרֹן, בְּאֶרֶץ מִצְרַיִם לֵאמֹר׃

הַחֹדֶשׁ הַזֶּה לָכֶם רֹאשׁ חֳדָשִׁים; רִאשׁוֹן הוּא לָכֶם, לְחָדְשֵׁי הַשָּׁנָה׃

דַּבְּרוּ, אֶל־כָּל־עֲדַת יִשְׂרָאֵל לֵאמֹר, בֶּעָשֹׂר לַחֹדֶשׁ הַזֶּה; וְיִקְחוּ לָהֶם, אִישׁ שֶׂה לְבֵית־אָבֹת שֶׂה לַבָּיִת׃

וְאִם־יִמְעַט הַבַּיִת מִהְיֹת מִשֶּׂה, וְלָקַח הוּא, וּשְׁכֵנוֹ הַקָּרֹב אֶל־בֵּיתוֹ בְּמִכְסַת נְפָשֹׁת; אִישׁ לְפִי אָכְלוֹ, תָּכֹסּוּ עַל־הַשֶּׂה׃

שֶׂה תָמִים זָכָר בֶּן־שָׁנָה יִהְיֶה לָכֶם; מִן־הַכְּבָשִׂים וּמִן־הָעִזִּים תִּקָּחוּ׃

וְהָיָה לָכֶם לְמִשְׁמֶרֶת, עַד אַרְבָּעָה עָשָׂר יוֹם לַחֹדֶשׁ הַזֶּה; וְשָׁחֲטוּ אֹתוֹ, כֹּל קְהַל עֲדַת־יִשְׂרָאֵל בֵּין הָעַרְבָּיִם׃

וְלָקְחוּ מִן־הַדָּם, וְנָתְנוּ עַל־שְׁתֵּי הַמְּזוּזֹת וְעַל־הַמַּשְׁקוֹף; עַל הַבָּתִּים, אֲשֶׁר־יֹאכְלוּ אֹתוֹ בָּהֶם׃

וְאָכְלוּ אֶת־הַבָּשָׂר בַּלַּיְלָה הַזֶּה; צְלִי־אֵשׁ וּמַצּוֹת, עַל־מְרֹרִים יֹאכְלֻהוּ׃

אַל־תֹּאכְלוּ מִמֶּנּוּ נָא, וּבָשֵׁל מְבֻשָּׁל בַּמָּיִם; כִּי אִם־צְלִי־אֵשׁ, רֹאשׁוֹ עַל־כְּרָעָיו וְעַל־קִרְבּוֹ׃

וְלֹא־תוֹתִירוּ מִמֶּנּוּ עַד־בֹּקֶר; וְהַנֹּתָר מִמֶּנּוּ עַד־בֹּקֶר בָּאֵשׁ תִּשְׂרֹפוּ׃

וְכָכָה תֹּאכְלוּ אֹתוֹ, מָתְנֵיכֶם חֲגֻרִים, נַעֲלֵיכֶם בְּרַגְלֵיכֶם, וּמַקֶּלְכֶם בְּיֶדְכֶם; וַאֲכַלְתֶּם אֹתוֹ בְּחִפָּזוֹן, פֶּסַח הוּא לַיהוָה׃

וְעָבַרְתִּי בְאֶרֶץ־מִצְרַיִם בַּלַּיְלָה הַזֶּה, וְהִכֵּיתִי כָל־בְּכוֹר בְּאֶרֶץ מִצְרַיִם, מֵאָדָם וְעַד־בְּהֵמָה; וּבְכָל־אֱלֹהֵי מִצְרַיִם אֶעֱשֶׂה שְׁפָטִים אֲנִי יְהוָה׃

וְהָיָה הַדָּם לָכֶם לְאֹת, עַל הַבָּתִּים אֲשֶׁר אַתֶּם שָׁם, וְרָאִיתִי אֶת־הַדָּם, וּפָסַחְתִּי עֲלֵכֶם; וְלֹא־יִהְיֶה בָכֶם נֶגֶף לְמַשְׁחִית, בְּהַכֹּתִי בְּאֶרֶץ מִצְרָיִם׃

וְהָיָה הַיּוֹם הַזֶּה לָכֶם לְזִכָּרוֹן, וְחַגֹּתֶם אֹתוֹ חַג לַיהוָה; לְדֹרֹתֵיכֶם, חֻקַּת עוֹלָם תְּחָגֻּהוּ׃

שִׁבְעַת יָמִים מַצּוֹת תֹּאכֵלוּ, אַךְ בַּיּוֹם הָרִאשׁוֹן, תַּשְׁבִּיתוּ שְּׂאֹר מִבָּתֵּיכֶם; כִּי כָּל־אֹכֵל חָמֵץ, וְנִכְרְתָה הַנֶּפֶשׁ הַהִוא מִיִּשְׂרָאֵל, מִיּוֹם הָרִאשֹׁן עַד־יוֹם הַשְּׁבִעִי׃

וּבַיּוֹם הָרִאשׁוֹן מִקְרָא־קֹדֶשׁ, וּבַיּוֹם הַשְּׁבִיעִי, מִקְרָא־קֹדֶשׁ יִהְיֶה לָכֶם; כָּל־מְלָאכָה לֹא־יֵעָשֶׂה בָהֶם, אַךְ אֲשֶׁר יֵאָכֵל לְכָל־נֶפֶשׁ, הוּא לְבַדּוֹ יֵעָשֶׂה לָכֶם׃

וּשְׁמַרְתֶּם אֶת־הַמַּצּוֹת, כִּי, בְּעֶצֶם הַיּוֹם הַזֶּה, הוֹצֵאתִי אֶת־צִבְאוֹתֵיכֶם מֵאֶרֶץ מִצְרָיִם; וּשְׁמַרְתֶּם אֶת־הַיּוֹם הַזֶּה לְדֹרֹתֵיכֶם חֻקַּת עוֹלָם׃

בָּרִאשֹׁן בְּאַרְבָּעָה עָשָׂר יוֹם לַחֹדֶשׁ בָּעֶרֶב, תֹּאכְלוּ מַצֹּת; עַד יוֹם הָאֶחָד וְעֶשְׂרִים לַחֹדֶשׁ בָּעָרֶב׃

שִׁבְעַת יָמִים, שְׂאֹר לֹא יִמָּצֵא בְּבָתֵּיכֶם; כִּי כָּל־אֹכֵל מַחְמֶצֶת, וְנִכְרְתָה הַנֶּפֶשׁ הַהִוא מֵעֲדַת יִשְׂרָאֵל, בַּגֵּר וּבְאֶזְרַח הָאָרֶץ׃

כָּל־מַחְמֶצֶת לֹא תֹאכֵלוּ; בְּכֹל מוֹשְׁבֹתֵיכֶם, תֹּאכְלוּ מַצּוֹת׃ פ

וַיִּקְרָא מֹשֶׁה לְכָל־זִקְנֵי יִשְׂרָאֵל וַיֹּאמֶר אֲלֵהֶם; מִשְׁכוּ, וּקְחוּ לָכֶם צֹאן לְמִשְׁפְּחֹתֵיכֶם וְשַׁחֲטוּ הַפָּסַח׃

וּלְקַחְתֶּם אֲגֻדַּת אֵזוֹב, וּטְבַלְתֶּם בַּדָּם אֲשֶׁר־בַּסַּף, וְהִגַּעְתֶּם אֶל־הַמַּשְׁקוֹף וְאֶל־שְׁתֵּי הַמְּזוּזֹת, מִן־הַדָּם אֲשֶׁר בַּסָּף; וְאַתֶּם, לֹא תֵצְאוּ אִישׁ מִפֶּתַח־בֵּיתוֹ עַד־בֹּקֶר׃

וְעָבַר יְהוָה לִנְגֹּף אֶת־מִצְרַיִם, וְרָאָה אֶת־הַדָּם עַל־הַמַּשְׁקוֹף, וְעַל שְׁתֵּי הַמְּזוּזֹת; וּפָסַח יְהוָה עַל־הַפֶּתַח, וְלֹא יִתֵּן הַמַּשְׁחִית, לָבֹא אֶל־בָּתֵּיכֶם לִנְגֹּף׃

וּשְׁמַרְתֶּם אֶת־הַדָּבָר הַזֶּה; לְחָק־לְךָ וּלְבָנֶיךָ עַד־עוֹלָם׃

וְהָיָה כִּי־תָבֹאוּ אֶל־הָאָרֶץ, אֲשֶׁר יִתֵּן יְהוָה לָכֶם כַּאֲשֶׁר דִּבֵּר; וּשְׁמַרְתֶּם אֶת־הָעֲבֹדָה הַזֹּאת׃

וְהָיָה כִּי־יֹאמְרוּ אֲלֵיכֶם בְּנֵיכֶם; מָה הָעֲבֹדָה הַזֹּאת לָכֶם׃

וַאֲמַרְתֶּם זֶבַח־פֶּסַח הוּא לַיהוָה, אֲשֶׁר פָּסַח עַל־בָּתֵּי בְנֵי־יִשְׂרָאֵל בְּמִצְרַיִם, בְּנָגְפּוֹ אֶת־מִצְרַיִם וְאֶת־בָּתֵּינוּ הִצִּיל; וַיִּקֹּד הָעָם וַיִּשְׁתַּחֲוּוּ׃

וַיֵּלְכוּ וַיַּעֲשׂוּ בְּנֵי יִשְׂרָאֵל; כַּאֲשֶׁר צִוָּה יְהוָה אֶת־מֹשֶׁה וְאַהֲרֹן כֵּן עָשׂוּ׃ ס

וַיְהִי בַּחֲצִי הַלַּיְלָה, וַיהוָה הִכָּה כָל־בְּכוֹר בְּאֶרֶץ מִצְרַיִם, מִבְּכֹר פַּרְעֹה הַיֹּשֵׁב עַל־כִּסְאוֹ, עַד בְּכוֹר הַשְּׁבִי, אֲשֶׁר בְּבֵית הַבּוֹר; וְכֹל בְּכוֹר בְּהֵמָה׃

וַיָּקָם פַּרְעֹה לַיְלָה, הוּא וְכָל־עֲבָדָיו וְכָל־מִצְרַיִם, וַתְּהִי צְעָקָה גְדֹלָה בְּמִצְרָיִם; כִּי־אֵין בַּיִת, אֲשֶׁר אֵין־שָׁם מֵת׃

וַיִּקְרָא לְמֹשֶׁה וּלְאַהֲרֹן לַיְלָה, וַיֹּאמֶר קוּמוּ צְּאוּ מִתּוֹךְ עַמִּי, גַּם־אַתֶּם גַּם־בְּנֵי יִשְׂרָאֵל; וּלְכוּ עִבְדוּ אֶת־יְהוָה כְּדַבֶּרְכֶם׃

גַּם־צֹאנְכֶם גַּם־בְּקַרְכֶם קְחוּ כַּאֲשֶׁר דִּבַּרְתֶּם וָלֵכוּ; וּבֵרַכְתֶּם גַּם־אֹתִי׃

וַתֶּחֱזַק מִצְרַיִם עַל־הָעָם, לְמַהֵר לְשַׁלְּחָם מִן־הָאָרֶץ; כִּי אָמְרוּ כֻּלָּנוּ מֵתִים׃

וַיִּשָּׂא הָעָם אֶת־בְּצֵקוֹ טֶרֶם יֶחְמָץ; מִשְׁאֲרֹתָם צְרֻרֹת בְּשִׂמְלֹתָם עַל־שִׁכְמָם׃

וּבְנֵי־יִשְׂרָאֵל עָשׂוּ כִּדְבַר מֹשֶׁה; וַיִּשְׁאֲלוּ מִמִּצְרַיִם, כְּלֵי־כֶסֶף וּכְלֵי זָהָב וּשְׂמָלֹת׃

וַיהוָה נָתַן אֶת־חֵן הָעָם בְּעֵינֵי מִצְרַיִם וַיַּשְׁאִלוּם; וַיְנַצְּלוּ אֶת־מִצְרָיִם׃ פ

וַיִּסְעוּ בְנֵי־יִשְׂרָאֵל מֵרַעְמְסֵס סֻכֹּתָה; כְּשֵׁשׁ־מֵאוֹת אֶלֶף רַגְלִי הַגְּבָרִים לְבַד מִטָּף׃

וְגַם־עֵרֶב רַב עָלָה אִתָּם; וְצֹאן וּבָקָר, מִקְנֶה כָּבֵד מְאֹד׃

וַיֹּאפוּ אֶת־הַבָּצֵק אֲשֶׁר הוֹצִיאוּ מִמִּצְרַיִם עֻגֹת מַצּוֹת כִּי לֹא חָמֵץ; כִּי־גֹרְשׁוּ מִמִּצְרַיִם, וְלֹא יָכְלוּ לְהִתְמַהְמֵהַּ, וְגַם־צֵדָה לֹא־עָשׂוּ לָהֶם׃

וּמוֹשַׁב בְּנֵי יִשְׂרָאֵל, אֲשֶׁר יָשְׁבוּ בְּמִצְרָיִם; שְׁלֹשִׁים שָׁנָה, וְאַרְבַּע מֵאוֹת שָׁנָה׃

וַיְהִי, מִקֵּץ שְׁלֹשִׁים שָׁנָה, וְאַרְבַּע מֵאוֹת שָׁנָה; וַיְהִי, בְּעֶצֶם הַיּוֹם הַזֶּה, יָצְאוּ כָּל־צִבְאוֹת יְהוָה מֵאֶרֶץ מִצְרָיִם׃

לֵיל שִׁמֻּרִים הוּא לַיהוָה, לְהוֹצִיאָם מֵאֶרֶץ מִצְרָיִם; הוּא־הַלַּיְלָה הַזֶּה לַיהוָה, שִׁמֻּרִים לְכָל־בְּנֵי יִשְׂרָאֵל לְדֹרֹתָם׃ פ

וַיֹּאמֶר יְהוָה אֶל־מֹשֶׁה וְאַהֲרֹן, זֹאת חֻקַּת הַפָּסַח; כָּל־בֶּן־נֵכָר לֹא־יֹאכַל בּוֹ׃

וְכָל־עֶבֶד אִישׁ מִקְנַת־כָּסֶף; וּמַלְתָּה אֹתוֹ, אָז יֹאכַל בּוֹ׃

תּוֹשָׁב וְשָׂכִיר לֹא־יֹאכַל־בּוֹ׃

בְּבַיִת אֶחָד יֵאָכֵל, לֹא־תוֹצִיא מִן־הַבַּיִת מִן־הַבָּשָׂר חוּצָה; וְעֶצֶם לֹא תִשְׁבְּרוּ־בוֹ׃

כָּל־עֲדַת יִשְׂרָאֵל יַעֲשׂוּ אֹתוֹ׃

וְכִי־יָגוּר אִתְּךָ גֵּר, וְעָשָׂה פֶסַח לַיהוָה, הִמּוֹל לוֹ כָל־זָכָר, וְאָז יִקְרַב לַעֲשֹׂתוֹ, וְהָיָה כְּאֶזְרַח הָאָרֶץ; וְכָל־עָרֵל לֹא־יֹאכַל בּוֹ׃

תּוֹרָה אַחַת, יִהְיֶה לָאֶזְרָח; וְלַגֵּר הַגָּר בְּתוֹכְכֶם׃

וַיַּעֲשׂוּ כָּל־בְּנֵי יִשְׂרָאֵל; כַּאֲשֶׁר צִוָּה יְהוָה אֶת־מֹשֶׁה וְאֶת־אַהֲרֹן כֵּן עָשׂוּ׃ ס

וַיְהִי בְּעֶצֶם הַיּוֹם הַזֶּה; הוֹצִיא יְהוָה אֶת־בְּנֵי יִשְׂרָאֵל מֵאֶרֶץ מִצְרַיִם עַל־צִבְאֹתָם׃ פ

Таджикский

Языки

Ва Парвардигор ба Мусо ва Ҳорун дар замини Миср сухан ронда, гуфт:

«Бигзор ин моҳ барои шумо сари моҳҳо бошад; бигзор он барои шумо моҳи якум дар миёни моҳҳо бошад.

Ба тамоми ҷамоати Исроил сухан ронда, гӯед: дар рӯзи даҳуми ҳамин моҳ бигзор ҳар яке баррае барои хонавода бигиранд, яъне барои ҳар хонадон як барра.

Ва агар аҳли хона барои хӯрдани барра кам бошанд, бигзор вай бо ҳамсояи наздики хонааш, мувофиқи шумораи нуфусашон ҷонҳошон бигирад; ба андозаи хӯрдани ҳар яке ба барра ширкат кунед.

Барраи шумо бояд беайб, наринаи яксола бошад; аз гӯсфандон ва бузон онро бигиред.

Ва бигзор он назди шумо то рӯзи чордаҳуми ҳамин моҳ нигоҳ дошта шавад, ва онро тамоми ҷамъомади ҷамоати Исроил бегоҳирӯзӣ бикушанд.

Ва аз хуни он гирифта, ба ҳар ду паҳлударӣ ва ба болодарии хонаҳое ки дар онҳо онро мехӯранд, бимоланд.

Ва гӯшташро дар он шаб ба оташ бирён карда, бо фатир бихӯранд; бо сабзаҳои талх онро бихӯранд.

Аз он хом, ё дар об пухта нахӯранд, балки ба оташ бирён шуда бошад, бо каллаю почаҳояш ва дилу дарунаш.

Ва аз он то субҳ боқӣ нагузоред; ва он чиро, ки аз он то субҳ боқӣ монда бошад, ба оташ бисӯзонед.

Ва онро ин тавр бихӯред: камари шумо баста, кафшҳои шумо бар пойҳои шумо, ва асои шумо дар дасти шумо бошад; ва онро шитобон бихӯред, ки ин фисҳи Парвардигор аст.

Ва, Ман дар он шаб аз замини Миср гузашта, ҳар нахустзодаро дар замини Миср, аз одамон то чорпоён, зарба хоҳам зад, ва бар ҳамаи худоёни Миср доварӣ хоҳам кард; Ман Парвардигор ҳастам.

Ва он хун барои шумо аломате хоҳад буд бар хонаҳое ки шумо дар он ҷо мебошед, ва Ман хунро дида, аз болои шумо хоҳам гузашт, ва ҳангоме ки замини Мисрро зарба мезанам, он офати ҳалокатовар ба шумо нахоҳад расид.

Ва он рӯз барои шумо рӯзи ёдгорӣ хоҳад буд, ва онро ҳамчун иде барои Парвардигор ид кунед; онро, ҳамчун қонуни абадӣ, насл ба насли худ ид кунед.

Ҳафт рӯз фатир бихӯред; аммо дар арафаи рӯзи якум хамиртурушро аз хонаҳои худ нест кунед, зеро ҳар кӣ аз рӯзи якум то рӯзи ҳаштум хамири турушшудае бихӯрад, он кас аз миёни Исроил нобуд хоҳад шуд.

Ва дар рӯзи якум ҷамъомади пок ва дар рӯзи ҳафтум, ҷамъомади пок барои шумо хоҳад буд; дар онҳо набояд ҳеҷ коре карда шавад; аммо он чи бояд ҳар кас бихӯрад, фақат онро ба ҷо оварданатон мумкин аст.

Ва хӯрдани фатирро риоя намоед, зеро ки дар худи ҳамин рӯз Ман фавҷҳои шуморо аз замини Миср берун овардаам; ва ин рӯзро, ҳамчун қонуни абадӣ, насл ба насли худ риоя намоед.

Дар моҳи якум, дар рӯзи чордаҳуми он, бегоҳӣ фатир бихӯред, то бегоҳии рӯзи бисту якуми моҳ.

Ҳафт рӯз дар хонаҳои шумо хамиртуруш бояд ёфт нашавад; зеро, ҳар кӣ хамири турушшудае бихӯрад, он шахс аз ҷамоати Исроил нобуд хоҳад шуд, хоҳ ғарибе бошад, хоҳ сокини муқимии он.

Ҳеҷ хамири турушшудае нахӯред; дар ҳамаи манзилҳои худ фатир бихӯред».

Ва Мусо ҳамаи пирони Исроилро даъват намуда, ба онҳо гуфт: «Биравед ва баррае барои худ мувофиқи хонаводаҳотон бигиред, ва фисҳро қурбонӣ кунед.

Ва бандчае аз зуфо гирифта, дар хуне ки дар лаган аст, биғӯтонед, ва ба болодарӣ ва ду паҳлударӣ аз хуне ки дар лаган аст, бимолед; ва касе аз шумо аз дари хонаи худ то субҳ берун наравад.

Ва Парвардигор гузар карда, мисриёнро зарба хоҳад зад, ва ҳамин ки хунро бар болодарӣ ва ду паҳлударӣ бубинад, Парвардигор аз болои он дар хоҳад гузашт, ва ҷонситонро нахоҳад гузошт, ки ба хонаҳои шумо даромада, зарба занад.

Ва ин амрро, ҳамчун қоида, барои худ ва барои писарони худ ба сурати абадӣ риоя намоед.

Ва чун ба замине дохил шудед, ки онро Парвардигор мувофиқи гуфтаи Худ ба шумо хоҳад дод, он вақт ин ибодатро риоя намоед.

Ва чун писаронатон ба шумо гӯянд: ́Ин ибодати шумо барои чист?́

Бигӯед: ́Ин қурбонии фисҳ барои Парвардигор аст, ки Ӯ дар Миср, вақте ки мисриёнро зарба зад, аз болои хонаҳои банӣ Исроил гузашт, ва хонаҳои моро раҳоӣ дод́». Ва қавм сар хам карда, саҷда бурданд.

Ва банӣ Исроил рафта, ба амал оварданд; чунон ки Парвардигор ба Мусо ва Ҳорун фармуда буд, ончунон ба амал оварданд.

Ва нисфи шаб чунин воқеъ шуд, ки Парвардигор ҳамаи нахустзодагони замини Мисрро, аз нахустзодаи фиръавн, ки бар тахт нишаста буд, то нахустзодаи асире ки дар зиндон буд, ва ҳар нахустзодаи чорпоёнро зарба зад.

Ва дар он шаб фиръавн, ва ҳамаи навкаронаш, ва ҳамаи мисриён бархостанд, ва фарёди азиме дар Миср ба вуқӯъ омад, зеро хонае набуд, ки мурдае дар он набошад.

Ва Мусо ва Ҳорунро шабона даъват намуда, гуфт: «Бархезед ва аз миёни қавми ман берун равед, ҳам шумо ва ҳам банӣ Исроил, ва рафта, Парвардигорро ибодат намоед, чунон ки гуфтед.

Гӯсфандон ва говони худро низ, чунон ки гуфтед, бигиред, ва биравед, ва маро низ баракат диҳед».

Ва мисриён бар қавм фишор меоварданд, то ки зудтар онҳоро аз замин равона кунанд, зеро ки гуфтанд: «Ҳамаамон мемирем».

Ва қавм хамири худро, пеш аз он ки туруш шавад, бардошта бурданд; лаганҳои худро бо либосҳошон печонида, бар дӯши худ гузошта буданд.

Ва банӣ Исроил аз рӯи гуфтаи Мусо амал карда, аз мисриён чизҳои нуқра ва чизҳои тилло ва либосҳо пурсиданд.

Ва Парвардигор қавмро дар назари мисриён мӯътабар гардонид, ва ҳар чизи пурсидаи онҳоро доданд; ва онҳо мисриёнро тороҷ ғорат карданд.

Ва банӣ Исроил аз Раамсис ба ҷониби Суккӯт равона шуданд, ки тақрибан шашсад ҳазор мардони пиёда, ғайр аз кӯдакон, буданд.

Ва анбӯҳи гуногунқабилаи зиёде низ ҳамроҳи онҳо баромаданд, ва гӯсфандон ва говон, ки рамаи бағоят бузурге буданд.

Ва аз хамире ки аз Миср берун оварда буданд, кулчаҳои фатир пухтанд, зеро ки он туруш нашуда буд, чунки аз Миср ронда шуда буданд, ва натавонистанд таъхир даранг дер кунанд, ва тӯшае низ барои худ тайёр накарда буданд.

Ва сукунати банӣ Исроил, ки дар Миср доштанд, чорсаду сӣ сол буд.

Ва ҳангоме ки чорсаду сӣ сол ба охир расид, дар он рӯз ҳамаи фавҷҳои Парвардигор аз замини Миср берун омаданд.

Ин буд шаби бедории Парвардигор барои берун овардани онҳо аз замини Миср; ин ҳамон шабе буд барои Парвардигор, ки дар он тамоми банӣ Исроил насл ба насли худ бояд бедор бошанд.

Ва Парвардигор ба Мусо ва Ҳорун гуфт: «Ин аст дастури фисҳ: ҳеҷ каси бегона набояд аз он бихӯрад.

Вале ҳар ғуломе ки зархарид бошад, лозим аст, ки вайро хатна бикунӣ, он гоҳ вай аз он бихӯрад.

Муҳоҷир ва муздур набояд аз он бихӯрад.

Дар як хона хӯрда шавад; гӯшти онро аз хона берун набарор; ва устухони онро нашиканед.

Тамоми ҷамоати Исроил бояд онро ба ҷо оваранд.

Ва агар ғарибе назди ту сокин бошад, ва хоҳад фисҳро барои Парвардигор ба ҷо оварад, – бигзор ҳар наринаи вай хатна карда шавад, ва он гоҳ вай наздик омада, онро ба ҷо оварад, ва мисли сокини таҳҷоии замин хоҳад буд, вале ҳеҷ як бехатна набояд аз он бихӯрад.

Бигзор як қонун бошад барои сокини таҳҷоӣ ва барои ғарибе ки дар миёни шумо сокин аст».

Ва тамоми банӣ Исроил ба ҷо оварданд; чунон ки Парвардигор ба Мусо ва Ҳорун фармуда буд, ончунон ба ҷо оварданд.

Ва чунин воқеъ шуд, ки дар ҳамон рӯз Парвардигор банӣ Исроилро мувофиқи фавҷҳошон аз замини Миср берун овард.