Скрыть
14:1
14:3
14:5
14:6
14:7
14:10
14:12
14:16
14:17
14:18
14:20
14:23
14:26
14:29
14:30
14:32
Глава 16 
16:3
16:5
16:6
16:9
16:11
16:16
16:17
16:19
16:20
16:21
16:22
16:24
16:25
16:27
16:28
16:30
16:32
16:34
16:36
Глава 17 
17:7
17:12
17:15
17:16
Церковнославянский (рус)
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю глаго́ля:
рцы́ сыно́мъ Изра́илевымъ, и обрати́в­шеся да ополча́т­ся пря́мо при­­дво́рiю, между́ Магдо́ломъ и между́ мо́ремъ, пря́мо Веельсепфо́ну: предъ ни́ми ополчи́шися при­­ мо́ри:
и рече́тъ фарао́нъ лю́демъ сво­и́мъ о сынѣ́хъ Изра́илевыхъ: заблужда́ютъ сі́и по земли́, затвори́ бо и́хъ пусты́ня:
А́зъ же ожесточу́ се́рдце фарао́ново, и пожене́тъ созади́ и́хъ, и просла́влюся въ фарао́нѣ и во все́мъ во́ин­ствѣ его́: и уразумѣ́ютъ вси́ Еги́птяне, я́ко А́зъ е́смь Госпо́дь. И сотвори́ша та́ко.
И воз­вѣще́но бы́сть царю́ Еги́петскому, я́ко бѣжа́ша лю́дiе, и преврати́ся се́рдце фарао́ново и рабо́въ его́ на лю́ди, и реко́ша: что́ сiе́ сотвори́хомъ, от­пусти́в­ше сы́ны Изра́илевы, да не рабо́таютъ на́мъ?
Впряже́ у́бо фарао́нъ колесни́цы своя́, и вся́ лю́ди своя́ собра́ съ собо́ю:
и поя́тъ ше́сть со́тъ колесни́цъ избра́н­ныхъ, и вся́ ко́ни Еги́петскiя, и триста́ты надъ всѣ́ми.
И ожесточи́ Госпо́дь се́рдце фарао́на царя́ Еги́петскаго и рабо́въ его́, и погна́ созади́ сыно́въ Изра́илевыхъ. Сы́нове же Изра́илевы исхожда́ху руко́ю высо́кою.
И погна́ша Еги́птяне вслѣ́дъ и́хъ, и обрѣто́ша и́хъ ополчи́в­шихся при­­ мо́ри: и вся́ ко́ни и колесни́цы фарао́новы, и ко́н­ницы, и во́ин­ство его́ пря́мо при­­дво́рiю, проти́ву Веельсепфо́на.
И фарао́нъ при­­ближа́­шеся. Воззрѣ́в­ше же сы́нове Изра́илевы очи́ма, ви́дѣша: и се́, Еги́птяне ополчи́шася вслѣ́дъ и́хъ: и убоя́шася зѣло́, и возопи́ша сы́нове Изра́илевы ко Го́споду
и реко́ша къ Моисе́ю: за е́же не бы́ти гробо́мъ во Еги́птѣ, изве́лъ еси́ на́съ умертви́ти въ пусты́ни: что́ сiе́ сотвори́лъ еси́ на́мъ, изве́дъ на́съ изъ Еги́пта?
Не се́й ли бя́ше глаго́лъ, его́же реко́хомъ къ тебѣ́ во Еги́птѣ, глаго́люще: оста́ви на́съ, да рабо́таемъ Еги́птяномъ: лу́чше бо бя́ше на́мъ рабо́тати Еги́птяномъ, не́жели умре́ти въ пусты́ни се́й.
Рече́ же Моисе́й къ лю́демъ: дерза́йте, сто́йте и зри́те спасе́нiе е́же от­ Го́спода, е́же сотвори́тъ на́мъ дне́сь: и́мже бо о́бразомъ ви́дѣсте Еги́птянъ дне́сь, не при­­ложите́ ктому́ ви́дѣти и́хъ въ вѣ́чное вре́мя:
Госпо́дь побо́ретъ по ва́съ, вы́ же умо́лкните.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: что́ вопiе́ши ко Мнѣ́? Рцы́ сыно́мъ Изра́илевымъ, и да путеше́­ст­вуютъ,
ты́ же воз­ми́ же́злъ тво́й и простри́ ру́ку твою́ на мо́ре, и расто́ргни е́: и да вни́дутъ сы́нове Изра́илевы посредѣ́ мо́ря по су́ху:
и се́, А́зъ ожесточу́ се́рдце фарао́ново и всѣ́хъ Еги́птянъ, и вни́дутъ вслѣ́дъ и́хъ: и просла́влюся въ фарао́нѣ и во все́мъ во́ин­ствѣ его́, и въ колесни́цахъ и въ ко́нехъ его́,
и увѣ́дятъ вси́ Еги́птяне, я́ко А́зъ е́смь Госпо́дь, егда́ прославля́юся въ фарао́нѣ и въ колесни́цахъ и въ ко́нехъ его́.
Взя́т­ся же А́нгелъ Бо́жiй ходя́й предъ полко́мъ сыно́въ Изра́илевыхъ и по́йде созади́ и́хъ, взя́т­ся же и сто́лпъ о́блачный от­ лица́ и́хъ и ста́ созади́ и́хъ.
И вни́де посредѣ́ полка́ Еги́петска и посредѣ́ полка́ сыно́въ Изра́илевыхъ и ста́: и бы́сть тма́ и мра́къ, и прiи́де но́щь, и не смѣси́шася дру́гъ съ дру́гомъ во всю́ но́щь.
Простре́ же Моисе́й ру́ку на мо́ре, и воз­гна́ Госпо́дь мо́ре вѣ́тромъ ю́жнымъ си́льнымъ всю́ но́щь, и сотвори́ мо́ре су́шу, и разступи́ся вода́.
И внидо́ша сы́нове Изра́илевы посредѣ́ мо́ря по су́ху, и вода́ и́мъ стѣна́ бы́сть одесну́ю и стѣна́ ошу́юю.
Погна́ша же Еги́птяне и внидо́ша вслѣ́дъ и́хъ, и вся́къ ко́нь фарао́новъ, и колесни́цы, и вса́дники посредѣ́ мо́ря.
Бы́сть же въ стра́жу у́трен­нюю, и воз­зрѣ́ Госпо́дь на по́лкъ Еги́петскiй въ столпѣ́ о́гнен­нѣмъ и о́блачнѣмъ, и смяте́ по́лкъ Еги́петскiй,
и связа́ о́си колесни́цъ и́хъ, и ведя́ше и́хъ съ ну́ждею. И реко́ша Еги́птяне: бѣжи́мъ от­ лица́ Изра́илева, Госпо́дь бо побора́етъ по ни́хъ на Еги́птяны.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: простри́ ру́ку твою́ на мо́ре, и да совокупи́т­ся вода́ и да покры́етъ Еги́птяны, колесни́цы же и вса́дники.
Простре́ же Моисе́й ру́ку на мо́ре, и устро́ися вода́ ко дню́ на мѣ́сто: Еги́птяне же бѣжа́ша подъ водо́ю, и истрясе́ Госпо́дь Еги́птяны посредѣ́ мо́ря:
и обрати́в­шися вода́ покры́ колесни́цы и вса́дники и всю́ си́лу фарао́нову, в­ше́дши вслѣ́дъ и́хъ въ мо́ре: и не оста́ от­ ни́хъ ни еди́нъ.
Сы́нове же Изра́илевы про­идо́ша по су́ху посредѣ́ мо́ря: вода́ же и́мъ стѣна́ [бы́сть] одесну́ю и стѣна́ ошу́юю,
и изба́ви Госпо́дь Изра́иля въ де́нь о́нъ изъ руки́ Еги́петскiя: и ви́дѣша сы́нове Изра́илевы Еги́птянъ изме́ршихъ при­­ краи́ мо́ря.
Ви́дѣ же Изра́иль ру́ку вели́кую, я́же сотвори́ Госпо́дь Еги́птяномъ, и убоя́шася лю́дiе Го́спода и вѣ́роваша Бо́гу и Моисе́ю уго́днику Его́.
Тогда́ воспѣ́ Моисе́й и сы́нове Изра́илевы пѣ́снь сiю́ Го́сподеви, и реко́ша глаго́люще:
Воздвиго́шася же от­ Ели́ма, и прiи́де ве́сь со́нмъ сыно́въ Изра́илевыхъ въ пусты́ню Си́нъ, я́же е́сть между́ Ели́момъ и между́ Си́ною. Въ пя́тый же ­на́­де­сять де́нь втора́го ме́сяца изше́дшымъ и́мъ от­ земли́ Еги́петскiя,
воз­ропта́ ве́сь со́нмъ сыно́въ Изра́илевыхъ на Моисе́а и Ааро́на,
и реко́ша къ ни́мъ сы́нове Изра́илевы: о, дабы́ бы́хомъ изме́рли мы́ уя́звени от­ Го́спода въ земли́ Еги́петстѣй, егда́ сѣдя́хомъ надъ котлы́ мясны́ми и ядо́хомъ хлѣ́бы до сы́тости: я́ко изведо́сте ны́ въ пусты́ню сiю́ умори́ти ве́сь со́нмъ се́й гла́домъ.
Рече́ же Госпо́дь къ Моисе́ю: се́, А́зъ одождю́ ва́мъ хлѣ́бы съ небесе́: и изы́дутъ лю́дiе, и соберу́тъ дово́лное дню́, на [вся́къ] де́нь, я́ко да искушу́ и́хъ, а́ще по́йдутъ въ зако́нѣ Мо­е́мъ, или́ ни́:
и бу́детъ въ де́нь шесты́й, и угото́вятъ, е́же внесу́тъ, и да бу́детъ сугу́бо, е́же собира́ша на вся́къ де́нь.
Рече́ же Моисе́й и Ааро́нъ ко всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ: въ ве́черъ [се́й] увѣ́сте, я́ко Госпо́дь изведе́ вы от­ земли́ Еги́петскiя,
и зау́тра у́зрите сла́ву Госпо́дню, внегда́ услы́шати Го́споду ропта́нiе ва́­ше на Бо́га: мы́ же что́ есмы́, я́ко ро́пщете на ны́?
И рече́ Моисе́й: егда́ да́стъ Госпо́дь ва́мъ въ ве́черъ мяса́ я́сти и хлѣ́бы зау́тра до сы́тости, поне́же услы́ша Госпо́дь ропта́нiе ва́­ше, и́мже ро́пщете на ны́: мы́ же что́ есмы́? Не на на́съ бо ропта́нiе ва́­ше, но то́чiю на Бо́га.
И рече́ Моисе́й ко Ааро́ну: глаго́ли ко всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ: прiиди́те предъ Бо́га, услы́ша бо ропта́нiе ва́­ше.
Егда́ же глаго́лаше Ааро́нъ всему́ со́нму сыно́въ Изра́илевыхъ, и обрати́шася въ пусты́ню, и сла́ва Госпо́дня яви́ся во о́блацѣ,
и рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю глаго́ля:
слы́шахъ ропта́нiе сыно́въ Изра́илевыхъ: рцы́ къ ни́мъ глаго́ля: къ ве́черу да снѣ́сте мяса́ и зау́тра насы́титеся хлѣ́бовъ, и увѣ́сте, я́ко А́зъ е́смь Госпо́дь Бо́гъ ва́шъ.
Бы́сть же ве́черъ, и прiидо́ша кра́стели и покры́ша по́лкъ. Зау́тра же бы́сть спа́дшей росѣ́ о́коло полка́,
и се́, на лицы́ пусты́ни ме́лко я́ко корiа́ндръ, бѣло́ а́ки ле́дъ на земли́.
Узрѣ́в­ше же то́ сы́нове Изра́илевы, рѣ́ша дру́гъ ко дру́гу: что́ есть сiе́? Не вѣ́дяху бо, что́ бя́ше. Рече́ же Моисе́й къ ни́мъ: се́й хлѣ́бъ, его́же даде́ Госпо́дь ва́мъ я́сти:
се́й глаго́лъ, его́же завѣща́ Госпо́дь: собери́те от­ него́ кі́йждо на дома́шнiя, гомо́ръ погла́вно по числу́ ду́шъ ва́шихъ, кі́йждо ва́съ съ дома́шними сво­и́ми собери́те.
И сотвори́ша та́ко сы́нове Изра́илевы, и собра́ша о́въ мно́го, о́въ же ма́ло:
и измѣ́рив­ше гомо́ромъ, не преизбы́точе­с­т­вова и́же мно́го, и и́же ма́ло, не мнѣ́е прiя́тъ: кі́йждо на дома́шнихъ сво­и́хъ собра́ша.
И рече́ Моисе́й къ ни́мъ: никто́же да оста́витъ на у́трiе от­ него́.
И не послу́шаша Моисе́а, но оста́виша нѣ́цыи от­ него́ на у́трiе, и воскипѣ́ червьми́ и воз­смердѣ́ся. И оскорби́ся на ни́хъ Моисе́й.
И собира́ша о́ное ра́но ра́но, кі́йждо надлежа́щее себѣ́: егда́ же огрѣва́­ше со́лнце, растаява́­ше.
Бы́сть же въ де́нь шесты́й, собра́ша потре́бное сугу́бо, два́ гомо́ра кому́ждо. Прiидо́ша же вси́ кня́зи со́нма и повѣ́даша Моисе́ю.
Рече́ же Моисе́й къ ни́мъ: сiе́ сло́во е́сть, е́же глаго́ла Госпо́дь: суббо́та поко́й свя́тъ Го́споду зау́тра: ели́ка а́ще печете́, пецы́те, и ели́ка а́ще варите́, вари́те, все́ же избы́точное оста́вите въ скро́вѣ на у́трiе.
И оста́виша от­ того́ до у́трiя, я́коже заповѣ́да и́мъ Моисе́й: и не воз­смердѣ́ся, ниже́ че́рвь бы́сть въ не́мъ.
Рече́ же Моисе́й: яди́те дне́сь, е́сть бо суббо́та поко́й Го́споду: дне́сь не обря́щете на по́ли:
ше́сть дні́й собира́йте, въ седмы́й же де́нь суббо́та: я́ко не бу́детъ въ не́мъ.
Бы́сть же въ седмы́й де́нь, изыдо́ша нѣ́цыи от­ люді́й собира́ти, и не обрѣто́ша.
Рече́ же Госпо́дь Моисе́ови: доко́лѣ не хо́щете послу́шати за́повѣдiй Мо­и́хъ и зако́на Мо­его́?
Зри́те: Госпо́дь бо даде́ ва́мъ суббо́ту де́нь се́й: сего́ ра́ди То́й даде́ ва́мъ въ де́нь шесты́й хлѣ́ба на два́ дни́: сѣди́те кі́йждо ва́съ въ дому́ сво­е́мъ у себе́, никто́же да исхо́дитъ от­ мѣ́ста сво­его́ въ де́нь седмы́й.
И суббо́т­ст­воваша лю́дiе въ де́нь седмы́й.
И прозва́ша сы́нове Изра́илевы и́мя тому́ ма́н­на: бя́ше же я́ко сѣ́мя корiа́ндрово бѣло́, вку́съ же его́ а́ки мука́ съ ме́домъ.
Рече́ же и́мъ Моисе́й: се́й глаго́лъ, его́же завѣща́ Госпо́дь: напо́лните гомо́ръ от­ ма́н­ны въ скро́въ въ ро́ды ва́шя: да ви́дятъ хлѣ́бъ, его́же ядо́сте вы́ въ пусты́ни, егда́ изведе́ ва́съ Госпо́дь от­ земли́ Еги́петскiя.
И рече́ Моисе́й ко Ааро́ну: воз­ми́ ста́мну злату́ю еди́ну и вложи́ въ ню́ гомо́ръ по́лный от­ ма́н­ны, и положи́ши ту́ю предъ Бо́гомъ въ соблюде́нiе въ ро́ды ва́шя.
Я́коже заповѣ́да Госпо́дь Моисе́ю, положи́ ю́ Ааро́нъ предъ свидѣ́нiемъ въ соблюде́нiе.
Сы́нове же Изра́илевы ядо́ша ма́н­ну лѣ́тъ четы́редесять, до́ндеже прiидо́ша въ зе́млю обита́емую, и ядо́ша ма́н­ну, до́ндеже прiидо́ша во страну́ Финикі́йскую:
гомо́ръ же деся́тая ча́сть тре́хъ мѣ́ръ {Евр.: е́фы} бя́ше.
И воз­дви́жеся ве́сь со́нмъ сыно́въ Изра́илевыхъ от­ пусты́ни Си́нъ по полко́мъ сво­и́мъ сло́вомъ Госпо́днимъ и ополчи́шася въ Рафиди́нѣ. Не бя́ше же воды́ лю́демъ пи́ти,
и ху́ляху лю́дiе Моисе́а, глаго́люще: да́ждь на́мъ во́ду, да пiе́мъ. И рече́ и́мъ Моисе́й: что́ ху́лите мя́? И что́ искуша́ете Го́спода?
Возжажда́ша же та́мо лю́дiе воды́ и ропта́ху на Моисе́а, глаго́люще: вску́ю сiе́? Изве́лъ еси́ на́съ изъ Еги́пта умори́ти на́съ и ча́да на́ша и скоты́ жа́ждею?
Возопи́ же Моисе́й ко Го́споду глаго́ля: что́ сотворю́ лю́демъ си́мъ? Еще́ ма́ло, и побiю́тъ мя́ ка́менiемъ.
И рече́ Госпо́дь къ Моисе́ю: пойди́ предъ людьми́ си́ми, и по­ими́ съ собо́ю от­ ста́рецъ людски́хъ, и же́злъ, и́мже пресѣ́клъ еси́ мо́ре, воз­ми́ въ ру́ку твою́, и пойди́:
А́зъ же ста́ну та́мо пре́жде при­­ше́­ст­вiя тво­его́ у ка́мене въ Хори́вѣ: и уда́риши въ ка́мень, и изы́детъ изъ него́ вода́, и да пiю́тъ лю́дiе. Сотвори́ же Моисе́й та́ко предъ сы́ны Изра́илевыми,
и прозва́ и́мя мѣ́сту тому́ Искуше́нiе и Похуле́нiе, хулы́ ра́ди сыно́въ Изра́илевыхъ, и зане́же искуси́ша Го́спода, глаго́люще: а́ще е́сть въ на́съ Госпо́дь, или́ ни́?
Прiи́де же Амали́къ и во­ева́ на Изра́иля въ Рафиди́нѣ.
Рече́ же Моисе́й ко Иису́су: избери́ себѣ́ му́жы си́льны и изше́дъ ополчи́ся на Амали́ка зау́тра: и се́, а́зъ ста́ну на верху́ горы́, и же́злъ Бо́жiй въ руцѣ́ мо­е́й.
И сотвори́ Иису́съ, я́коже рече́ ему́ Моисе́й, и изше́дъ ополчи́ся на Амали́ка: Моисе́й же и Ааро́нъ и О́ръ взыдо́ша на ве́рхъ горы́.
И бы́сть егда́ воз­двиза́­ше Моисе́й ру́цѣ, одолѣва́­ше Изра́иль: егда́ же опуска́­ше ру́цѣ, одолѣва́­ше Амали́къ:
ру́цѣ же Моисе́овы тя́жки бѣ́ша: и взе́мше ка́мень, подложи́ша ему́, и сѣдя́ше на не́мъ: Ааро́нъ же и О́ръ поддержа́ста ру́цѣ ему́, еди́нъ от­сю́ду, а другі́й от­ту́ду: и бы́ша Моисе́ови ру́цѣ укрѣпле́ны до захожде́нiя со́лнца:
и преодолѣ́ Иису́съ Амали́ка и вся́ лю́ди его́ убі́й­ст­вомъ меча́.
Рече́ же Госпо́дь къ Моисе́ю: впиши́ сiе́ на па́мять въ кни́ги и вда́й во у́шы Иису́су, я́ко па́губою погублю́ па́мять Амали́кову от­ поднебе́сныя.
И созда́ Моисе́й олта́рь Го́споду и прозва́ и́мя ему́ Госпо́дь при­­бѣ́жище мое́:
я́ко руко́ю та́йною ра́туетъ Госпо́дь на Амали́ка от­ ро́да въ ро́дъ.
Синодальный
1 Войска фараона погнались за Израилем до Чермного моря; 13 Господь разделяет воды для Израиля и топит египтян.
И сказал Господь Моисею, говоря:
скажи сынам Израилевым, чтобы они обратились и расположились станом пред Пи-Гахирофом, между Мигдолом и между морем, пред Ваал-Цефоном; напротив его поставьте стан у моря.
И скажет фараон [народу своему] о сынах Израилевых: они заблудились в земле сей, заперла их пустыня.
А Я ожесточу сердце фараона, и он погонится за ними, и покажу славу Мою на фараоне и на всем войске его; и познают [все] Египтяне, что Я Господь. И сделали так.
И возвещено было царю Египетскому, что народ бежал; и обратилось сердце фараона и рабов его против народа сего, и они сказали: что это мы сделали? зачем отпустили Израильтян, чтобы они не работали нам?
[Фараон] запряг колесницу свою и народ свой взял с собою;
и взял шестьсот колесниц отборных и все колесницы Египетские, и начальников над всеми ими.
И ожесточил Господь сердце фараона, царя Египетского [и рабов его], и он погнался за сынами Израилевыми; сыны же Израилевы шли под рукою высокою.
И погнались за ними Египтяне, и все кони с колесницами фараона, и всадники, и всё войско его, и настигли их расположившихся у моря, при Пи-Гахирофе пред Ваал-Цефоном.
Фараон приблизился, и сыны Израилевы оглянулись, и вот, Египтяне идут за ними: и весьма устрашились и возопили сыны Израилевы к Господу,
и сказали Моисею: разве нет гробов в Египте, что ты привел нас умирать в пустыне? что́ это ты сделал с нами, выведя нас из Египта?
Не это ли самое говорили мы тебе в Египте, сказав: оставь нас, пусть мы работаем Египтянам? Ибо лучше быть нам в рабстве у Египтян, нежели умереть в пустыне.
Но Моисей сказал народу: не бойтесь, стойте – и увидите спасение Господне, которое Он соделает вам ныне, ибо Египтян, которых видите вы ныне, более не увидите во веки;
Господь будет поборать за вас, а вы будьте спокойны.
И сказал Господь Моисею: что ты вопиешь ко Мне? скажи сынам Израилевым, чтоб они шли,
а ты подними жезл твой и простри руку твою на море, и раздели его, и пройдут сыны Израилевы среди моря по суше;
Я же ожесточу сердце [фараона и всех] Египтян, и они пойдут вслед за ними; и покажу славу Мою на фараоне и на всем войске его, на колесницах его и на всадниках его;
и узнают [все] Египтяне, что Я Господь, когда покажу славу Мою на фараоне, на колесницах его и на всадниках его.
И двинулся Ангел Божий, шедший пред станом [сынов] Израилевых, и пошел позади их; двинулся и столп облачный от лица их и стал позади их;
и вошел в средину между станом Египетским и между станом [сынов] Израилевых, и был облаком и мраком для одних и освещал ночь для других, и не сблизились одни с другими во всю ночь.
И простер Моисей руку свою на море, и гнал Господь море сильным восточным ветром всю ночь и сделал море сушею, и расступились во́ды.
И пошли сыны Израилевы среди моря по суше: во́ды же были им стеною по правую и по левую сторону.
Погнались Египтяне, и вошли за ними в средину моря все кони фараона, колесницы его и всадники его.
И в утреннюю стражу воззрел Господь на стан Египтян из столпа огненного и облачного и привел в замешательство стан Египтян;
и отнял колеса у колесниц их, так что они влекли их с трудом. И сказали Египтяне: побежим от Израильтян, потому что Господь поборает за них против Египтян.
И сказал Господь Моисею: простри руку твою на море, и да обратятся воды на Египтян, на колесницы их и на всадников их.
И простер Моисей руку свою на море, и к утру вода возвратилась в свое место; а Египтяне бежали навстречу [воде]. Так потопил Господь Египтян среди моря.
И вода возвратилась и покрыла колесницы и всадников всего войска фараонова, вошедших за ними в море; не осталось ни одного из них.
А сыны Израилевы прошли по суше среди моря: воды [были] им стеною по правую и [стеною] по левую сторону.
И избавил Господь в день тот Израильтян из рук Египтян, и увидели [сыны] Израилевы Египтян мертвыми на берегу моря.
И увидели Израильтяне руку великую, которую явил Господь над Египтянами, и убоялся народ Господа и поверил Господу и Моисею, рабу Его.
Тогда Моисей и сыны Израилевы воспели Господу песнь сию и говорили:
В ответ на ропот израильтян Бог дает им манну: её описание и повеления относительно неё.
И двинулись из Елима, и пришло всё общество сынов Израилевых в пустыню Син, что между Елимом и между Синаем, в пятнадцатый день второго месяца по выходе их из земли Египетской.
И возроптало все общество сынов Израилевых на Моисея и Аарона в пустыне,
и сказали им сыны Израилевы: о, если бы мы умерли от руки Господней в земле Египетской, когда мы сидели у котлов с мясом, когда мы ели хлеб досыта! ибо вывели вы нас в эту пустыню, чтобы всё собрание это уморить голодом.
И сказал Господь Моисею: вот, Я одождю вам хлеб с неба, и пусть народ выходит и собирает ежедневно, сколько нужно на день, чтобы Мне испытать его, будет ли он поступать по закону Моему, или нет;
а в шестой день пусть заготовляют, что принесут, и будет вдвое против того, по скольку собирают в прочие дни.
И сказали Моисей и Аарон всему [обществу] сынов Израилевых: вечером узна́ете вы, что Господь вывел вас из земли Египетской,
и утром увидите славу Господню, ибо услышал Он ропот ваш на Господа: а мы что́ такое, что ропщете на нас?
И сказал Моисей: узнаете, когда Господь вечером даст вам мяса в пищу, а утром хлеба досыта, ибо Господь услышал ропот ваш, который вы подняли против Него: а мы что? не на нас ропот ваш, но на Господа.
И сказал Моисей Аарону: скажи всему обществу сынов Израилевых: предстаньте пред лице Господа, ибо Он услышал ропот ваш.
И когда говорил Аарон ко всему обществу сынов Израилевых, то они оглянулись к пустыне, и вот, слава Господня явилась в облаке.
И сказал Господь Моисею, говоря:
Я услышал ропот сынов Израилевых; скажи им: вечером будете есть мясо, а поутру насытитесь хлебом – и узнаете, что Я Господь, Бог ваш.
Вечером налетели перепелы и покрыли стан, а поутру лежала роса около стана;
роса поднялась, и вот, на поверхности пустыни нечто мелкое, круповидное, мелкое, как иней на земле.
И увидели сыны Израилевы и говорили друг другу: что это? Ибо не знали, что это. И Моисей сказал им: это хлеб, который Господь дал вам в пищу;
вот что повелел Господь: собирайте его каждый по стольку, сколько ему съесть; по гомору на человека, по числу душ, сколько у кого в шатре, собирайте.
И сделали так сыны Израилевы и собрали, кто много, кто мало;
и меряли гомором, и у того, кто собрал много, не было лишнего, и у того, кто мало, не было недостатка: каждый собрал, сколько ему съесть.
И сказал им Моисей: никто не оставляй сего до утра.
Но не послушали они Моисея, и оставили от сего некоторые до утра, – и завелись черви, и оно воссмердело. И разгневался на них Моисей.
И собирали его рано поутру, каждый сколько ему съесть; когда же обогревало солнце, оно таяло.
В шестой же день собрали хлеба вдвое, по два гомора на каждого. И пришли все начальники общества и донесли Моисею.
И [Моисей] сказал им: вот что сказал Господь: завтра покой, святая суббота Господня; что надобно печь, пеките, и что надобно варить, варите сегодня, а что останется, отложите и сберегите до утра.
И отложили то до утра, как повелел [им] Моисей, и оно не воссмердело, и червей не было в нем.
И сказал Моисей: ешьте его сегодня, ибо сегодня суббота Господня; сегодня не найдете его на поле;
шесть дней собирайте его, а в седьмой день – суббота: не будет его в этот день.
Но некоторые из народа вышли в седьмой день собирать – и не нашли.
И сказал Господь Моисею: долго ли будете вы уклоняться от соблюдения заповедей Моих и законов Моих?
смотрите, Господь дал вам субботу, посему Он и дает в шестой день хлеба на два дня: оставайтесь каждый у себя [в доме своем], никто не выходи от места своего в седьмой день.
И покоился народ в седьмой день.
И нарек дом Израилев хлебу тому имя: манна; она была, как кориандровое семя, белая, вкусом же как лепешка с медом.
И сказал Моисей: вот что повелел Господь: наполните [манною] гомор для хранения в роды ваши, дабы видели хлеб, которым Я питал вас в пустыне, когда вывел вас из земли Египетской.
И сказал Моисей Аарону: возьми один сосуд [золотой], и положи в него полный гомор манны, и поставь его пред Господом, для хранения в роды ваши.
И поставил его Аарон пред ковчегом свидетельства для хранения, как повелел Господь Моисею.
Сыны Израилевы ели манну сорок лет, доколе не пришли в землю обитаемую; манну ели они, доколе не пришли к пределам земли Ханаанской.
А гомор есть десятая часть ефы.
1 Бог дает Израилю воду из скалы; 8 нападение Амалика на израильтян и его поражение.
И двинулось всё общество сынов Израилевых из пустыни Син в путь свой, по повелению Господню, и расположилось станом в Рефидиме, и не было воды пить народу.
И укорял народ Моисея, и говорили: дайте нам воды пить. И сказал им Моисей: что вы укоряете меня? что искушаете Господа?
И жаждал там народ воды, и роптал народ на Моисея, говоря: зачем ты вывел нас из Египта, уморить жаждою нас и детей наших и стада наши?
Моисей возопил к Господу и сказал: что мне делать с народом сим? еще немного, и побьют меня камнями.
И сказал Господь Моисею: пройди перед народом, и возьми с собою некоторых из старейшин Израильских, и жезл твой, которым ты ударил по воде, возьми в руку твою, и пойди;
вот, Я стану пред тобою там на скале в Хориве, и ты ударишь в скалу, и пойдет из нее вода, и будет пить народ. И сделал так Моисей в глазах старейшин Израильских.
И нарек месту тому имя: Масса и Мерива*, по причине укорения сынов Израилевых и потому, что они искушали Господа, говоря: есть ли Господь среди нас, или нет? //*Искушение и укорение.
И пришли Амаликитяне и воевали с Израильтянами в Рафидиме.
Моисей сказал Иисусу: выбери нам мужей [сильных] и пойди, сразись с Амаликитянами; завтра я стану на вершине холма, и жезл Божий будет в руке моей.
И сделал Иисус, как сказал ему Моисей, и [пошел] сразиться с Амаликитянами; а Моисей и Аарон и Ор взошли на вершину холма.
И когда Моисей поднимал руки свои, одолевал Израиль, а когда опускал руки свои, одолевал Амалик;
но руки Моисеевы отяжелели, и тогда взяли камень и подложили под него, и он сел на нем, Аарон же и Ор поддерживали руки его, один с одной, а другой с другой стороны. И были руки его подняты до захождения солнца.
И низложил Иисус Амалика и народ его острием меча.
И сказал Господь Моисею: напиши сие для памяти в книгу и внуши Иисусу, что Я совершенно изглажу память Амаликитян из поднебесной.
И устроил Моисей жертвенник [Господу] и нарек ему имя: Иегова Нисси*. //*Господь знамя мое.
Ибо, сказал он, рука на престоле Господа: брань у Господа против Амалика из рода в род.
 Habló Jehová a Moisés y le dijo:
«Di a los hijos de Israel que regresen y acampen delante de Pi-hahirot, entre Migdol y el mar, enfrente de Baal-zefón. Acamparéis frente a ese lugar, junto al mar.
Y el faraón dirá de los hijos de Israel: “Encerrados están en la tierra; el desierto los ha encerrado.”
Yo endureceré el corazón del faraón, para que los siga; entonces seré glorificado en el faraón y en todo su ejército, y sabrán los egipcios que yo soy Jehová.»

Ellos lo hicieron así.

Cuando fue dado aviso al rey de Egipto, que el pueblo huía, el corazón del faraón y de sus siervos se volvió contra el pueblo, y dijeron: «¿Cómo hemos hecho esto? Hemos dejado ir a Israel, para que no nos sirva.»
Unció entonces su carro y tomó consigo a su ejército.
Tomó seiscientos carros escogidos y todos los carros de Egipto, junto con sus capitanes.
Endureció Jehová el corazón del faraón, rey de Egipto, el cual siguió a los hijos de Israel; pero los hijos de Israel habían salido con mano poderosa.
Los egipcios los siguieron con toda la caballería y los carros del faraón, su gente de a caballo y todo su ejército; los alcanzaron donde estaban acampados junto al mar, cerca de Pi-hahirot, frente a Baal-zefón.
Cuando el faraón se hubo acercado, los hijos de Israel alzaron sus ojos y vieron que los egipcios venían tras ellos, por lo que los hijos de Israel clamaron a Jehová llenos de temor,
y dijeron a Moisés:

—¿No había sepulcros en Egipto, que nos has sacado para que muramos en el desierto? ¿Por qué nos has hecho esto? ¿Por qué nos has sacado de Egipto?

Ya te lo decíamos cuando estábamos en Egipto: Déjanos servir a los egipcios, porque mejor nos es servir a los egipcios que morir en el desierto.
Moisés respondió al pueblo:

—No temáis; estad firmes y ved la salvación que Jehová os dará hoy, porque los egipcios que hoy habéis visto, no los volveréis a ver nunca más.

Jehová peleará por vosotros, y vosotros estaréis tranquilos.
Entonces Jehová dijo a Moisés:

—¿Por qué clamas a mí? Di a los hijos de Israel que marchen.

Y tú, alza tu vara, extiende tu mano sobre el mar y divídelo, para que los hijos de Israel pasen por medio del mar en seco.
Yo endureceré el corazón de los egipcios, para que los sigan; entonces me glorificaré en el faraón y en todo su ejército, en sus carros y en su caballería.
Y sabrán los egipcios que yo soy Jehová, cuando me glorifique en el faraón, en sus carros y en su gente de a caballo.
El ángel de Dios, que iba delante del campamento de Israel, se apartó y se puso detrás de ellos; asimismo la columna de nube que iba delante de ellos se apartó y se puso a sus espaldas,
e iba entre el campamento de los egipcios y el campamento de Israel; para aquellos era una nube tenebrosa, pero a Israel lo alumbraba de noche; por eso, en toda aquella noche nunca se acercaron los unos a los otros.
Moisés extendió su mano sobre el mar, e hizo Jehová que el mar se retirara por medio de un recio viento oriental que sopló toda aquella noche. Así se secó el mar y las aguas quedaron divididas.
Entonces los hijos de Israel entraron en medio del mar, en seco, y las aguas eran como un muro a su derecha y a su izquierda.
Los egipcios los siguieron, y toda la caballería del faraón, sus carros y su gente de a caballo entraron tras ellos hasta la mitad del mar.
Aconteció a la vigilia de la mañana, que Jehová miró el campamento de los egipcios desde la columna de fuego y nube, y trastornó el campamento de los egipcios;
quitó además las ruedas de sus carros y los trastornó gravemente. Entonces los egipcios dijeron:

—Huyamos ante Israel, porque Jehová pelea por ellos contra los egipcios.

Pero Jehová dijo a Moisés:

—Extiende tu mano sobre el mar, para que las aguas se vuelvan contra los egipcios, sus carros y su caballería.

Moisés extendió su mano sobre el mar y, cuando amanecía, el mar se volvió con toda su fuerza; al huir, los egipcios se encontraban con el mar. Así derribó Jehová a los egipcios en medio del mar,
pues al volver las aguas, cubrieron los carros, la caballería y todo el ejército del faraón que había entrado tras ellos en el mar; no quedó ni uno de ellos.
En cambio, los hijos de Israel fueron por en medio del mar, en seco, y las aguas eran como un muro a su derecha y a su izquierda.
Así salvó Jehová aquel día a Israel de manos de los egipcios; e Israel vio a los egipcios muertos a la orilla del mar.
Al ver Israel aquel gran hecho que Jehová ejecutó contra los egipcios, el pueblo temió a Jehová, y creyeron a Jehová y a Moisés, su siervo.
 Partió luego de Elim toda la congregación de los hijos de Israel, y llegó al desierto de Sin, que está entre Elim y Sinaí, a los quince días del segundo mes después de su salida de la tierra de Egipto.
En el desierto, toda la congregación de los hijos de Israel murmuró contra Moisés y Aarón.
Los hijos de Israel les decían:

—Ojalá hubiéramos muerto a manos de Jehová en la tierra de Egipto, cuando nos sentábamos ante las ollas de carne, cuando comíamos pan hasta saciarnos, pues nos habéis sacado a este desierto para matar de hambre a toda esta multitud.

Jehová dijo a Moisés:

—Mira, yo os haré llover pan del cielo. El pueblo saldrá y recogerá diariamente la porción de un día, para que yo lo pruebe si anda en mi ley, o no.

Pero en el sexto día se prepararán para guardar el doble de lo que suelen recoger cada día.
Entonces dijeron Moisés y Aarón a todos los hijos de Israel:

—En la tarde sabréis que Jehová os ha sacado de la tierra de Egipto,

y por la mañana veréis la gloria de Jehová, porque él ha oído vuestras murmuraciones contra Jehová; pues ¿qué somos nosotros para que murmuréis contra nosotros?
Y Moisés añadió:

—Jehová os dará por la tarde carne para comer, y por la mañana pan hasta saciaros, porque Jehová ha oído lo que habéis murmurado contra él; pues ¿qué somos nosotros? Vuestras murmuraciones no son contra nosotros, sino contra Jehová.

Luego dijo Moisés a Aarón:

—Di a toda la congregación de los hijos de Israel: “Acercaos a la presencia de Jehová, porque él ha oído vuestras murmuraciones.”

Mientras Aarón hablaba a toda la congregación de los hijos de Israel, ellos miraron hacia el desierto, y vieron que la gloria de Jehová aparecía en la nube.
Y Jehová dijo a Moisés:
—Yo he oído las murmuraciones de los hijos de Israel. Háblales y diles: “Al caer la tarde comeréis carne, y por la mañana os saciaréis de pan. Así sabréis que yo soy Jehová, vuestro Dios.”
Al llegar la tarde, subieron codornices que cubrieron el campamento, y por la mañana descendió rocío alrededor del campamento.
Cuando el rocío cesó de descender, apareció sobre la faz del desierto una cosa menuda, redonda, menuda como escarcha sobre la tierra.
Al verlo, los hijos de Israel se dijeron unos a otros: «¿Qué es esto?», porque no sabían qué era. Entonces Moisés les dijo:

—Es el pan que Jehová os da para comer.

Esto es lo que Jehová ha mandado: Recoged de él cada uno según lo que pueda comer, un gomer por cabeza, conforme al número de personas en su familia; tomaréis cada uno para los que están en su tienda.
Los hijos de Israel lo hicieron así, y recogieron unos más, otros menos.
Lo medían por gomer, y no sobró al que había recogido mucho, ni faltó al que había recogido poco; cada uno recogió conforme a lo que había de comer.
Luego les dijo Moisés:

—Ninguno deje nada de ello para mañana.

Pero ellos no obedecieron a Moisés, sino que algunos dejaron algo para el otro día; pero crió gusanos, y apestaba. Y se enojó con ellos Moisés.
Lo recogían cada mañana, cada uno según lo que había de comer; y luego que el sol calentaba, se derretía.
En el sexto día recogieron doble porción de comida, dos gomeres para cada uno. Todos los príncipes de la congregación fueron y se lo hicieron saber a Moisés.
Él les dijo:

—Esto es lo que ha dicho Jehová: “Mañana es sábado, el día de reposo consagrado a Jehová; lo que tengáis que cocer, cocedlo hoy, y lo que tengáis que cocinar, cocinadlo; y todo lo que os sobre, guardadlo para mañana.”

Ellos lo guardaron hasta el día siguiente, según lo que Moisés había mandado, y no se agusanó ni apestó.
Entonces dijo Moisés:

—Comedlo hoy, porque hoy es sábado dedicado a Jehová; hoy no hallaréis nada en el campo.

Seis días lo recogeréis, pero el séptimo día, que es sábado, nada se hallará.
Aconteció que algunos del pueblo salieron en el séptimo día a recoger, y no hallaron nada.
Y Jehová dijo a Moisés:

—¿Hasta cuándo os negaréis a guardar mis mandamientos y mis leyes?

Mirad que Jehová os dio el sábado, y por eso en el sexto día os da pan para dos días. Quédese, pues, cada uno en su lugar, y nadie salga de él en el séptimo día.
Así el pueblo reposó el séptimo día.
La casa de Israel lo llamó «maná»; era como una semilla de culantro, blanco, y su sabor como de hojuelas con miel.
Después dijo Moisés:

—Esto es lo que Jehová ha mandado: “Llenad un gomer de él y guardadlo para vuestros descendientes, a fin de que vean el pan que yo os di a comer en el desierto, cuando yo os saqué de la tierra de Egipto.”

A Aarón dijo Moisés:

—Toma una vasija, pon en ella un gomer de maná y colócalo delante de Jehová, a fin de que sea guardado para vuestros descendientes.

Aarón lo puso delante del Testimonio para guardarlo, tal como Jehová lo mandó a Moisés.
Así comieron los hijos de Israel maná durante cuarenta años, hasta que llegaron a tierra habitada; maná comieron hasta que llegaron a los límites de la tierra de Canaán.
Un gomer es la décima parte de un efa.
 Toda la congregación de los hijos de Israel partió del desierto de Sin avanzando por jornadas, conforme al mandamiento de Jehová, y acamparon en Refidim, donde no había agua para que el pueblo bebiera.
Y disputó el pueblo con Moisés, diciéndole:

—Danos agua para que bebamos.

—¿Por qué disputáis conmigo? ¿Por qué tentáis a Jehová? —les respondió Moisés.

Así que el pueblo tuvo allí sed, y murmuró contra Moisés:

—¿Por qué nos hiciste subir de Egipto para matarnos de sed a nosotros, a nuestros hijos y a nuestros ganados?

Entonces clamó Moisés a Jehová, y dijo:

—¿Qué haré con este pueblo? ¡Poco falta para que me apedreen!

Jehová respondió a Moisés:

—Pasa delante del pueblo y toma contigo algunos ancianos de Israel; toma también en tu mano la vara con que golpeaste el río, y ve.

Allí yo estaré ante ti sobre la peña, en Horeb; golpearás la peña, y saldrán de ella aguas para que beba el pueblo.

Moisés lo hizo así en presencia de los ancianos de Israel.

Y dio a aquel lugar el nombre de Masah y Meriba, por la rencilla de los hijos de Israel y porque tentaron a Jehová al decir: «¿Está, pues, Jehová entre nosotros o no?»

Después vino Amalec y peleó contra Israel en Refidim.
Y dijo Moisés a Josué:

—Escoge a algunos hombres y sal a pelear contra Amalec. Mañana yo estaré sobre la cumbre del collado con la vara de Dios en mi mano.

Josué hizo como le dijo Moisés y salió a pelear contra Amalec. Moisés, Aarón y Hur subieron a la cumbre del collado.
Y sucedía que cuando alzaba Moisés su mano, Israel vencía; pero cuando él bajaba su mano, vencía Amalec.
Como las manos de Moisés se cansaban, tomaron una piedra y la pusieron debajo de él. Moisés se sentó sobre ella, mientras Aarón y Hur sostenían sus manos, uno de un lado y el otro del otro; así se mantuvieron firmes sus manos hasta que se puso el sol.
Y Josué deshizo a Amalec y a su pueblo a filo de espada.
Entonces Jehová dijo a Moisés:

—Escribe esto para que sea recordado en un libro, y di a Josué que borraré del todo la memoria de Amalec de debajo del cielo.

Luego Moisés edificó un altar, al que puso por nombre Jehová-nisi,
diciendo: «Por cuanto la mano de Amalec se levantó contra el trono de Jehová, Jehová estará en guerra con Amalec de generación en generación.»
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible