Скрыть
15:4
15:12
15:15
15:21
15:23
15:24
15:25a
15:25b
Церковнославянский (рус)
По­и́мъ Го́сподеви, сла́вно бо просла́вися: коня́ и вса́дника вве́рже въ мо́ре:
Помо́щникъ и Покрови́тель бы́сть мнѣ́ во спасе́нiе: Се́й мо́й Бо́гъ и просла́влю Его́, Бо́гъ отца́ мо­его́ и воз­несу́ Его́:
Госпо́дь сокруша́яй бра́ни, Госпо́дь и́мя Ему́,
колесни́цы фарао́новы и си́лу его́ вве́рже въ мо́ре, избра́н­ныя вса́дники триста́ты потопи́ въ Чермнѣ́мъ мо́ри,
пучи́ною покры́ и́хъ, погрязо́ша во глубинѣ́ я́ко ка́мень:
десни́ца Твоя́, Го́споди, просла́вися въ крѣ́пости, десна́я Твоя́ рука́, Го́споди, сокруши́ враги́:
и мно́же­с­т­вомъ сла́вы Тво­ея́ сте́рлъ еси́ сопроти́вныхъ, посла́лъ еси́ гнѣ́въ Тво́й, пояде́ я́ я́ко сте́блiе,
и ду́хомъ я́рости Тво­ея́ разступи́ся вода́: огустѣ́ша я́ко стѣна́ во́ды, огустѣ́ша и во́лны посредѣ́ мо́ря:
рече́ вра́гъ: гна́въ пости́гну, раздѣлю́ коры́сть, испо́лню ду́шу мою́, убiю́ мече́мъ мо­и́мъ, госпо́д­ст­вовати бу́детъ рука́ моя́:
посла́лъ еси́ ду́ха Тво­его́, покры́ я́ мо́ре, погрязо́ша я́ко о́лово въ водѣ́ зѣ́лнѣй:
кто́ подо́бенъ Тебѣ́ въ бозѣ́хъ, Го́споди, кто́ подо́бенъ Тебѣ́? Просла́вленъ во святы́хъ, ди́венъ въ сла́вѣ, Творя́й чудеса́:
просте́рлъ еси́ десни́цу Свою́, пожре́ я́ земля́,
наста́вилъ еси́ пра́вдою Тво­е́ю лю́ди Твоя́ сiя́, я́же изба́вилъ еси́, утѣ́шилъ еси́ крѣ́постiю Тво­е́ю во оби́тель святу́ю Твою́:
слы́шаша язы́цы и прогнѣ́вашася, болѣ́зни прiя́ша живу́щiи въ Филисти́мѣ:
тогда́ потща́шася влады́цы Едо́мстiи и кня́зи Моави́тстiи, прiя́тъ я́ тре́петъ: раста́яша вси́ живу́щiи въ Ханаа́нѣ:
да нападе́тъ на ня́ стра́хъ и тре́петъ: вели́чiемъ мы́шцы Тво­ея́ да ока́менят­ся, до́ндеже про́йдутъ лю́дiе Тво­и́, Го́споди, до́ндеже про́йдутъ лю́дiе Тво­и́ сі́и, я́же стяжа́лъ еси́:
вве́дъ насади́ я́ въ го́ру достоя́нiя Тво­его́, въ гото́вое жили́ще Твое́, е́же содѣ́лалъ еси́, Го́споди, святы́ню, Го́споди, ю́же угото́вастѣ ру́цѣ Тво­и́:
Госпо́дь ца́р­ст­вуяй вѣ́ки, и на вѣ́къ, и еще́:
егда́ вни́де ко́н­ница фарао́нова съ колесни́цами и вса́дники въ мо́ре, и наведе́ на ни́хъ Госпо́дь во́ду морску́ю: сы́нове же Изра́илевы про­идо́ша су́шею посредѣ́ мо́ря.
Взя́ же Марiа́мъ проро́чица, сестра́ Ааро́нова, тимпа́нъ въ ру́цѣ сво­и́, и изыдо́ша вся́ жены́ вслѣ́дъ ея́ со тимпа́ны и ли́ки:
преднача́ же и́мъ Марiа́мъ, глаго́лющи: по­и́мъ Го́сподеви, сла́вно бо просла́вися: коня́ и вса́дника вве́рже въ мо́ре.
Поя́тъ же Моисе́й сы́ны Изра́илевы от­ мо́ря Чермна́го и веде́ и́хъ въ пусты́ню Су́ръ: и идя́ху три́ дни́ въ пусты́ни, и не обрѣта́ху воды́ пи́ти.
Прiидо́ша же въ Ме́рру, и не можа́ху пи́ти воды́ от­ Ме́рры, горька́ бо бѣ́: сего́ ра́ди нарече́ся и́мя мѣ́сту тому́ Го́ресть.
И ропта́ху лю́дiе на Моисе́а, глаго́люще: что́ пiе́мъ?
Возопи́ же Моисе́й ко Го́споду, и показа́ ему́ Госпо́дь дре́во, и вложи́ е́ въ во́ду, и услади́ся вода́: та́мо положи́ ему́ оправда́нiя и судьбы́, и та́мо его́ искуси́,
и рече́: а́ще слу́хомъ услы́шиши гла́съ Го́спода Бо́га тво­его́, и уго́дная предъ Ни́мъ сотвори́ши, и внуши́ши за́повѣдемъ Его́, и сохрани́ши вся́ оправда́нiя Его́: вся́ку болѣ́знь, ю́же наведо́хъ Еги́птяномъ, не наведу́ на тя́: А́зъ бо е́смь Госпо́дь Бо́гъ тво́й исцѣля́яй тя́.
И прiидо́ша во Ели́мъ, и бя́ху та́мо два­на́­де­сять исто́чниковъ во́дъ, и се́дмьдесятъ сте́блiй фи́никовыхъ: и ополчи́шася та́мо при­­ вода́хъ.
Греческий [Greek (Koine)]
ᾄσωμεν τῷ κυρίῳ ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασ­σαν
βοηθὸς καὶ σκεπαστὴς ἐγένετό μοι εἰς σωτηρίαν οὗτός μου θεός καὶ δοξάσω αὐτόν θεὸς τοῦ πατρός μου καὶ ὑψώσω αὐτόν
κύριος συν­τρίβων πολέμους κύριος ὄνομα αὐτῷ
ἅρματα Φαραω καὶ τὴν δύναμιν αὐτοῦ ἔρριψεν εἰς θάλασ­σαν ἐπι­λέκτους ἀναβάτας τριστάτας κατεπόν­τισεν ἐν ἐρυθρᾷ θαλάσ­σῃ
πόν­τῳ ἐκάλυψεν αὐτούς κατέδυσαν εἰς βυθὸν ὡσεὶ λίθος
ἡ δεξιά σου κύριε δεδόξασται ἐν ἰσχύι ἡ δεξιά σου χείρ κύριε ἔθραυσεν ἐχθρούς
καὶ τῷ πλή­θει τῆς δόξης σου συν­έτριψας τοὺς ὑπεναν­τίους ἀπέστειλας τὴν ὀργήν σου καὶ κατέφαγεν αὐτοὺς ὡς καλάμην
καὶ δια­̀ πνεύ­μα­τος τοῦ θυμοῦ σου διέστη τὸ ὕδωρ ἐπάγη ὡσεὶ τεῖχος τὰ ὕδατα ἐπάγη τὰ κύματα ἐν μέσῳ τῆς θαλάσ­σης
εἶπεν ὁ ἐχθρός διώξας κατα­λήμψομαι μεριῶ σκῦλα ἐμπλή­σω ψυχήν μου ἀνελῶ τῇ μαχαίρῃ μου κυριεύ­σει ἡ χείρ μου
ἀπέστειλας τὸ πνεῦμά σου ἐκάλυψεν αὐτοὺς θάλασ­σα ἔδυσαν ὡσεὶ μόλιβος ἐν ὕδατι σφοδρῷ
τίς ὅμοι­ός σοι ἐν θεοῖς κύριε τίς ὅμοι­ός σοι δεδοξασμένος ἐν ἁγίοις θαυμαστὸς ἐν δόξαις ποιῶν τέρατα
ἐξέτεινας τὴν δεξιάν σου κατέπιεν αὐτοὺς γῆ
ὡδήγησας τῇ δικαιοσύνῃ σου τὸν λαόν σου τοῦτον ὃν ἐλυτρώσω παρεκάλεσας τῇ ἰσχύι σου εἰς κατα­́λυμα ἅγιόν σου
ἤκουσαν ἔθνη καὶ ὠργίσθησαν ὠδῖνες ἔλαβον κατοικοῦν­τας Φυλιστιιμ
τότε ἔσπευσαν ἡγεμόνες Εδωμ καὶ ἄρχον­τες Μωαβιτῶν ἔλαβεν αὐτοὺς τρόμος ἐτάκησαν πάν­τες οἱ κατοικοῦν­τες Χανααν
ἐπι­πέσοι ἐπ᾿ αὐτοὺς φόβος καὶ τρόμος μεγέθει βραχίονός σου ἀπο­λιθωθήτωσαν ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ λαός σου κύριε ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ λαός σου οὗτος ὃν ἐκτήσω
εἰσαγαγὼν κατα­φύτευσον αὐτοὺς εἰς ὄρος κληρο­νο­μίας σου εἰς ἕτοιμον κατοικητήριόν σου ὃ κατειργάσω κύριε ἁγίασμα κύριε ὃ ἡτοίμασαν αἱ χεῖρές σου
κύριος βασιλεύ­ων τὸν αἰῶνα καὶ ἐπ᾿ αἰῶνα καὶ ἔτι
ὅτι εἰσῆλθεν ἵππος Φαραω σὺν ἅρμασιν καὶ ἀναβάταις εἰς θάλασ­σαν καὶ ἐπήγαγεν ἐπ᾿ αὐτοὺς κύριος τὸ ὕδωρ τῆς θαλάσ­σης οἱ δὲ υἱοὶ Ισραηλ ἐπορεύ­θησαν δια­̀ ξηρᾶς ἐν μέσῳ τῆς θαλάσ­σης
λαβοῦσα δὲ Μαριαμ ἡ προ­φῆτις ἡ ἀδελφὴ Ααρων τὸ τύμπανον ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς καὶ ἐξήλθοσαν πᾶσαι αἱ γυναῖκες ὀπίσω αὐτῆς μετὰ τυμπάνων καὶ χορῶν
ἐξῆρχεν δὲ αὐτῶν Μαριαμ λέγουσα ᾄσωμεν τῷ κυρίῳ ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασ­σαν
ἐξῆρεν δὲ Μωυσῆς τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἀπο­̀ θαλάσ­σης ἐρυθρᾶς καὶ ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς τὴν ἔρημον Σουρ καὶ ἐπορεύ­ον­το τρεῖς ἡμέρας ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ οὐχ ηὕρισκον ὕδωρ ὥστε πιεῖν
ἦλθον δὲ εἰς Μερρα καὶ οὐκ ἠδύναν­το πιεῖν ἐκ Μερρας πικρὸν γὰρ ἦν δια­̀ τοῦτο ἐπωνομάσθη τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου πικρία
καὶ διεγόγγυζεν ὁ λαὸς ἐπι­̀ Μωυσῆν λέγον­τες τί πιόμεθα
ἐβόησεν δὲ Μωυσῆς προ­̀ς κύριον καὶ ἔδειξεν αὐτῷ κύριος ξύλον καὶ ἐνέβαλεν αὐτὸ εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἐγλυκάνθη τὸ ὕδωρ ἐκεῖ ἔθετο αὐτῷ δικαιώματα καὶ κρίσεις καὶ ἐκεῖ ἐπείρασεν αὐτὸν
καὶ εἶπεν ἐὰν ἀκοῇ ἀκούσῃς τῆς φωνῆς κυρίου τοῦ θεοῦ σου καὶ τὰ ἀρεστὰ ἐναν­τίον αὐτοῦ ποιήσῃς καὶ ἐνωτίσῃ ταῖς ἐν­τολαῖς αὐτοῦ καὶ φυλάξῃς πάν­τα τὰ δικαιώματα αὐτοῦ πᾶσαν νόσον ἣν ἐπήγαγον τοῖς Αἰγυπτίοις οὐκ ἐπάξω ἐπι­̀ σέ ἐγὼ γάρ εἰμι κύριος ὁ ἰώμενός σε
καὶ ἤλθοσαν εἰς Αιλιμ καὶ ἦσαν ἐκεῖ δώδεκα πηγαὶ ὑδάτων καὶ ἑβδομήκον­τα στελέχη φοινίκων παρενέβαλον δὲ ἐκεῖ παρα­̀ τὰ ὕδατα
Французский (LSG)
Alors Moïse et les enfants d'Israël chantèrent ce cantique à l'Éternel. Ils dirent: Je chanterai à l'Éternel, car il a fait éclater sa gloire; Il a précipité dans la mer le cheval et son cavalier.
L'Éternel est ma force et le sujet de mes louanges; C'est lui qui m'a sauvé. Il est mon Dieu: je le célébrerai; Il est le Dieu de mon père: je l'exalterai.
L'Éternel est un vaillant guerrier; L'Éternel est son nom.
Il a lancé dans la mer les chars de Pharaon et son armée; Ses combattants d'élite ont été engloutis dans la mer Rouge.
Les flots les ont couverts: Ils sont descendus au fond des eaux, comme une pierre.
Ta droite, ô Éternel! a signalé sa force; Ta droite, ô Éternel! a écrasé l'ennemi.
Par la grandeur de ta majesté Tu renverses tes adversaires; Tu déchaînes ta colère: Elle les consume comme du chaume.
Au souffle de tes narines, les eaux se sont amoncelées, Les courants se sont dressés comme une muraille, Les flots se sont durcis au milieu de la mer.
L'ennemi disait: Je poursuivrai, j'atteindrai, Je partagerai le butin; Ma vengeance sera assouvie, Je tirerai l'épée, ma main les détruira.
Tu as soufflé de ton haleine: La mer les a couverts; Ils se sont enfoncés comme du plomb, Dans la profondeur des eaux.
Qui est comme toi parmi les dieux, ô Éternel? Qui est comme toi magnifique en sainteté, Digne de louanges, Opérant des prodiges?
Tu as étendu ta droite: La terre les a engloutis.
Par ta miséricorde tu as conduit, Tu as délivré ce peuple; Par ta puissance tu le diriges Vers la demeure de ta sainteté.
Les peuples l'apprennent, et ils tremblent: La terreur s'empare des Philistins;
Les chefs d'Édom s'épouvantent; Un tremblement saisit les guerriers de Moab; Tous les habitants de Canaan tombent en défaillance.
La crainte et la frayeur les surprendront; Par la grandeur de ton bras Ils deviendront muets comme une pierre, Jusqu'à ce que ton peuple soit passé, ô Éternel! Jusqu'à ce qu'il soit passé, Le peuple que tu as acquis.
Tu les amèneras et tu les établiras sur la montagne de ton héritage, Au lieu que tu as préparé pour ta demeure, ô Éternel! Au sanctuaire, Seigneur! que tes mains ont fondé.
L'Éternel régnera éternellement et à toujours.
Car les chevaux de Pharaon, ses chars et ses cavaliers sont entrés dans la mer, Et l'Éternel a ramené sur eux les eaux de la mer; Mais les enfants d'Israël ont marché à sec au milieu de la mer.
Marie, la prophétesse, soeur d'Aaron, prit à la main un tambourin, et toutes les femmes vinrent après elle, avec des tambourins et en dansant.
Marie répondait aux enfants d'Israël: Chantez à l'Éternel, car il a fait éclater sa gloire; Il a précipité dans la mer le cheval et son cavalier.
Moïse fit partir Israël de la mer Rouge. Ils prirent la direction du désert de Schur; et, après trois journées de marche dans le désert, ils ne trouvèrent point d'eau.
Ils arrivèrent à Mara; mais ils ne purent pas boire l'eau de Mara parce qu'elle était amère. C'est pourquoi ce lieu fut appelé Mara.
Le peuple murmura contre Moïse, en disant: Que boirons-nous?
Moïse cria à l'Éternel; et l'Éternel lui indiqua un bois, qu'il jeta dans l'eau. Et l'eau devint douce. Ce fut là que l'Éternel donna au peuple des lois et des ordonnances, et ce fut là qu'il le mit à l'épreuve.
Il dit: Si tu écoutes attentivement la voix de l'Éternel, ton Dieu, si tu fais ce qui est droit à ses yeux, si tu prêtes l'oreille à ses commandements, et si tu observes toutes ses lois, je ne te frapperai d'aucune des maladies dont j'ai frappé les Égyptiens; car je suis l'Éternel, qui te guérit.
Ils arrivèrent à Élim, où il y avait douze sources d'eau et soixante-dix palmiers. Ils campèrent là, près de l'eau.
Damals sangen Mose und die Israeliten dem HERRN dieses Lied:

Dem HERRN zu Ehren will ich singen,
denn er hat siegreich seine Macht gezeigt:
Ins Meer geworfen hat er Ross und Mann!

Mit meinem Lobgesang will ich ihn preisen,
den HERRN, der mir in Not zu Hilfe kam!
Mein Gott ist er, ich rühme seine Macht;
ich preise ihn, den schon mein Vater ehrte.
Welch großer Kämpfer ist er, dieser Gott!
Das kündet uns sein Name: »Ich bin da!«
Die Streitmacht Pharaos warf er ins Meer,
die schnellsten Wagen und die besten Krieger –
im Schilfmeer sind sie allesamt versunken.
Die Wasserfluten überrollten sie,
sie sanken in die Tiefe wie ein Stein.
HERR, deine Hand erringt den Sieg,
sie ist voll ungeheurer Macht,
und sie zerschmettert jeden Feind.
In großer Hoheit zeigst du dich,
und wer sich gegen dich erhebt,
den wirfst du nieder in den Staub.
Dein Zorn ist eine Feuersglut,
die jeden Feind wie Stroh verbrennt.
Mit deinem Atem bliesest du aufs Meer
und türmtest seine Wassermassen auf.
Die Fluten standen aufrecht wie ein Damm,
erstarrt wie Mauern mitten in dem Meer.
Die Feinde prahlten: ́Auf und ihnen nach!
Los, holt sie ein, wir teilen uns die Beute!
Für jeden gibt́s genug! Auf, zieht das Schwert,
und löscht sie aus bis auf den letzten Mann!́
Jedoch, HERR, nur ein Atemstoß von dir,
und schon bedeckte sie der Wasserwirbel;
sie sanken auf den Meeresgrund wie Blei.
Wer von den Göttern kann sich dir vergleichen?
Wer ist so heilig, HERR, und so gewaltig?
Wer sonst weckt Furcht und Staunen durch sein Tun?
Du brauchtest nur die rechte Hand zu heben,
und schon verschlang die Erde deine Feinde.
Mit starker Hand hast du dein Volk befreit,
in deiner Güte hast du es geführt,
du bringst es hin zu deiner heiligen Wohnung.
Die Nachbarvölker haben das gehört,
sie haben keine Ruhe mehr und zittern.
Ein kalter Schauder schüttelt die Philister,
die Edomiterfürsten sind bestürzt,
den Führern Moabs ist der Mut entfallen,
die Völker Kanaans sind voller Angst.
Sie sind von Furcht und Schrecken wie gelähmt,
dein starker Arm lässt sie wie Stein erstarren,
damit dein Volk vorüberziehen kann,
das Volk, das du zum Eigentum erwähltest.
Du selber bringst es hin zu deinem Berg
und pflanzt es ein am Ort, an dem du wohnst,
beim Heiligtum, das du geschaffen hast.
HERR, du bist König, jetzt und allezeit!
Die Pferde und Streitwagen des Pharaos samt allen Wagenkämpfern waren also hinter dem Volk Israel ins Meer hineingezogen, und der HERR hatte das Wasser über sie zurückfluten lassen. Aber die Leute von Israel waren trockenen Fußes ans andere Ufer gelangt. Darum sangen sie dieses Lied.
Die Prophetin Mirjam, die Schwester Aarons, nahm ihre Handpauke, und alle Frauen schlossen sich ihr an. Sie schlugen ihre Handpauken und tanzten im Reigen.
Mirjam sang ihnen vor und sie antworteten im Chor:

»Singt, alle, singt, dem HERRN zu Ehren,
denn er hat siegreich seine Macht gezeigt:
Ins Meer geworfen hat er Ross und Mann!«

Mose führte das Volk vom Schilfmeer aus in die Wüste Schur. Drei Tage lang wanderten die Israeliten durch die Wüste, ohne Wasser zu finden.
Dann kamen sie nach Mara, wo es Wasser gab. Aber sie konnten es nicht trinken, weil es bitter war. Deshalb hatte der Ort auch den Namen Mara (Bitterwasser) erhalten.
Die Leute von Israel rotteten sich gegen Mose zusammen und murrten: »Was sollen wir trinken?«
Mose schrie zum HERRN um Hilfe, und der HERR zeigte ihm ein Stück Holz. Das warf Mose in das Wasser, da konnten sie es trinken.

An diesem Ort gab Gott dem Volk Gesetze und stellte seinen Gehorsam auf die Probe.
Er sagte zu den Leuten von Israel: »Achtet genau auf das, was ich, euer Gott, euch sage, und handelt danach! Befolgt alle meine Anordnungen und Gebote und tut, was ich für recht erklärt habe! Dann werde ich euch keine von den Krankheiten schicken, mit denen ich die Ägypter geplagt habe. Ich, der HERR, bin euer Arzt!«
Das Volk zog weiter in die Oase Elim und schlug dort sein Lager auf. Es gab in Elim zwölf Quellen und siebzig Palmen.
Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible