Скрыть
15:4
15:12
15:15
15:21
15:23
15:24
Церковнославянский (рус)
По­и́мъ Го́сподеви, сла́вно бо просла́вися: коня́ и вса́дника вве́рже въ мо́ре:
Помо́щникъ и Покрови́тель бы́сть мнѣ́ во спасе́нiе: Се́й мо́й Бо́гъ и просла́влю Его́, Бо́гъ отца́ мо­его́ и воз­несу́ Его́:
Госпо́дь сокруша́яй бра́ни, Госпо́дь и́мя Ему́,
колесни́цы фарао́новы и си́лу его́ вве́рже въ мо́ре, избра́н­ныя вса́дники триста́ты потопи́ въ Чермнѣ́мъ мо́ри,
пучи́ною покры́ и́хъ, погрязо́ша во глубинѣ́ я́ко ка́мень:
десни́ца Твоя́, Го́споди, просла́вися въ крѣ́пости, десна́я Твоя́ рука́, Го́споди, сокруши́ враги́:
и мно́же­с­т­вомъ сла́вы Тво­ея́ сте́рлъ еси́ сопроти́вныхъ, посла́лъ еси́ гнѣ́въ Тво́й, пояде́ я́ я́ко сте́блiе,
и ду́хомъ я́рости Тво­ея́ разступи́ся вода́: огустѣ́ша я́ко стѣна́ во́ды, огустѣ́ша и во́лны посредѣ́ мо́ря:
рече́ вра́гъ: гна́въ пости́гну, раздѣлю́ коры́сть, испо́лню ду́шу мою́, убiю́ мече́мъ мо­и́мъ, госпо́д­ст­вовати бу́детъ рука́ моя́:
посла́лъ еси́ ду́ха Тво­его́, покры́ я́ мо́ре, погрязо́ша я́ко о́лово въ водѣ́ зѣ́лнѣй:
кто́ подо́бенъ Тебѣ́ въ бозѣ́хъ, Го́споди, кто́ подо́бенъ Тебѣ́? Просла́вленъ во святы́хъ, ди́венъ въ сла́вѣ, Творя́й чудеса́:
просте́рлъ еси́ десни́цу Свою́, пожре́ я́ земля́,
наста́вилъ еси́ пра́вдою Тво­е́ю лю́ди Твоя́ сiя́, я́же изба́вилъ еси́, утѣ́шилъ еси́ крѣ́постiю Тво­е́ю во оби́тель святу́ю Твою́:
слы́шаша язы́цы и прогнѣ́вашася, болѣ́зни прiя́ша живу́щiи въ Филисти́мѣ:
тогда́ потща́шася влады́цы Едо́мстiи и кня́зи Моави́тстiи, прiя́тъ я́ тре́петъ: раста́яша вси́ живу́щiи въ Ханаа́нѣ:
да нападе́тъ на ня́ стра́хъ и тре́петъ: вели́чiемъ мы́шцы Тво­ея́ да ока́менят­ся, до́ндеже про́йдутъ лю́дiе Тво­и́, Го́споди, до́ндеже про́йдутъ лю́дiе Тво­и́ сі́и, я́же стяжа́лъ еси́:
вве́дъ насади́ я́ въ го́ру достоя́нiя Тво­его́, въ гото́вое жили́ще Твое́, е́же содѣ́лалъ еси́, Го́споди, святы́ню, Го́споди, ю́же угото́вастѣ ру́цѣ Тво­и́:
Госпо́дь ца́р­ст­вуяй вѣ́ки, и на вѣ́къ, и еще́:
егда́ вни́де ко́н­ница фарао́нова съ колесни́цами и вса́дники въ мо́ре, и наведе́ на ни́хъ Госпо́дь во́ду морску́ю: сы́нове же Изра́илевы про­идо́ша су́шею посредѣ́ мо́ря.
Взя́ же Марiа́мъ проро́чица, сестра́ Ааро́нова, тимпа́нъ въ ру́цѣ сво­и́, и изыдо́ша вся́ жены́ вслѣ́дъ ея́ со тимпа́ны и ли́ки:
преднача́ же и́мъ Марiа́мъ, глаго́лющи: по­и́мъ Го́сподеви, сла́вно бо просла́вися: коня́ и вса́дника вве́рже въ мо́ре.
Поя́тъ же Моисе́й сы́ны Изра́илевы от­ мо́ря Чермна́го и веде́ и́хъ въ пусты́ню Су́ръ: и идя́ху три́ дни́ въ пусты́ни, и не обрѣта́ху воды́ пи́ти.
Прiидо́ша же въ Ме́рру, и не можа́ху пи́ти воды́ от­ Ме́рры, горька́ бо бѣ́: сего́ ра́ди нарече́ся и́мя мѣ́сту тому́ Го́ресть.
И ропта́ху лю́дiе на Моисе́а, глаго́люще: что́ пiе́мъ?
Возопи́ же Моисе́й ко Го́споду, и показа́ ему́ Госпо́дь дре́во, и вложи́ е́ въ во́ду, и услади́ся вода́: та́мо положи́ ему́ оправда́нiя и судьбы́, и та́мо его́ искуси́,
и рече́: а́ще слу́хомъ услы́шиши гла́съ Го́спода Бо́га тво­его́, и уго́дная предъ Ни́мъ сотвори́ши, и внуши́ши за́повѣдемъ Его́, и сохрани́ши вся́ оправда́нiя Его́: вся́ку болѣ́знь, ю́же наведо́хъ Еги́птяномъ, не наведу́ на тя́: А́зъ бо е́смь Госпо́дь Бо́гъ тво́й исцѣля́яй тя́.
И прiидо́ша во Ели́мъ, и бя́ху та́мо два­на́­де­сять исто́чниковъ во́дъ, и се́дмьдесятъ сте́блiй фи́никовыхъ: и ополчи́шася та́мо при­­ вода́хъ.
Еврейский
אָשִׁירָה לַיהוָה כִּי־גָאֹה גָּאָה, סוּס וְרֹכְבוֹ רָמָה בַיָּם׃
עָזִּי וְזִמְרָת יָהּ, וַיְהִי־לִי לִישׁוּעָה; זֶה אֵלִי וְאַנְוֵהוּ, אֱלֹהֵי אָבִי וַאֲרֹמְמֶנְהוּ׃
יְהוָה אִישׁ מִלְחָמָה; יְהוָה שְׁמוֹ׃
מַרְכְּבֹת פַּרְעֹה וְחֵילוֹ יָרָה בַיָּם; וּמִבְחַר שָׁלִשָׁיו טֻבְּעוּ בְיַם־סוּף׃
תְּהֹמֹת יְכַסְיֻמוּ; יָרְדוּ בִמְצוֹלֹת כְּמוֹ־אָבֶן׃
יְמִינְךָ יְהוָה, נֶאְדָּרִי בַּכֹּחַ; יְמִינְךָ יְהוָה תִּרְעַץ אוֹיֵב׃
וּבְרֹב גְּאוֹנְךָ תַּהֲרֹס קָמֶיךָ; תְּשַׁלַּח חֲרֹנְךָ, יֹאכְלֵמוֹ כַּקַּשׁ׃
וּבְרוּחַ אַפֶּיךָ נֶעֶרְמוּ מַיִם, נִצְּבוּ כְמוֹ־נֵד נֹזְלִים; קָפְאוּ תְהֹמֹת בְּלֶב־יָם׃
אָמַר אוֹיֵב אֶרְדֹּף אַשִּׂיג אֲחַלֵּק שָׁלָל; תִּמְלָאֵמוֹ נַפְשִׁי, אָרִיק חַרְבִּי, תּוֹרִישֵׁמוֹ יָדִי׃
נָשַׁפְתָּ בְרוּחֲךָ כִּסָּמוֹ יָם; צָלֲלוּ כַּעוֹפֶרֶת, בְּמַיִם אַדִּירִים׃
מִי־כָמֹכָה בָּאֵלִם יְהוָה, מִי כָּמֹכָה נֶאְדָּר בַּקֹּדֶשׁ; נוֹרָא תְהִלֹּת עֹשֵׂה פֶלֶא׃
נָטִיתָ יְמִינְךָ, תִּבְלָעֵמוֹ אָרֶץ׃
נָחִיתָ בְחַסְדְּךָ עַם־זוּ גָּאָלְתָּ; נֵהַלְתָּ בְעָזְּךָ אֶל־נְוֵה קָדְשֶׁךָ׃
שָׁמְעוּ עַמִּים יִרְגָּזוּן; חִיל אָחַז, יֹשְׁבֵי פְּלָשֶׁת׃
אָז נִבְהֲלוּ אַלּוּפֵי אֱדוֹם, אֵילֵי מוֹאָב, יֹאחֲזֵמוֹ רָעַד; נָמֹגוּ כֹּל יֹשְׁבֵי כְנָעַן׃
תִּפֹּל עֲלֵיהֶם אֵימָתָה וָפַחַד, בִּגְדֹל זְרוֹעֲךָ יִדְּמוּ כָּאָבֶן; עַד־יַעֲבֹר עַמְּךָ יְהוָה, עַד־יַעֲבֹר עַם־זוּ קָנִיתָ׃
תְּבִאֵמוֹ, וְתִטָּעֵמוֹ בְּהַר נַחֲלָתְךָ, מָכוֹן לְשִׁבְתְּךָ פָּעַלְתָּ יְהוָה; מִקְּדָשׁ אֲדֹנָי כּוֹנְנוּ יָדֶיךָ׃
יְהוָה יִמְלֹךְ לְעֹלָם וָעֶד׃
כִּי בָא סוּס פַּרְעֹה בְּרִכְבּוֹ וּבְפָרָשָׁיו בַּיָּם, וַיָּשֶׁב יְהוָה עֲלֵהֶם אֶת־מֵי הַיָּם; וּבְנֵי יִשְׂרָאֵל הָלְכוּ בַיַּבָּשָׁה בְּתוֹךְ הַיָּם׃ פ
וַתִּקַּח מִרְיָם הַנְּבִיאָה אֲחוֹת אַהֲרֹן אֶת־הַתֹּף בְּיָדָהּ; וַתֵּצֶאןָ כָל־הַנָּשִׁים אַחֲרֶיהָ, בְּתֻפִּים וּבִמְחֹלֹת׃
וַתַּעַן לָהֶם מִרְיָם; שִׁירוּ לַיהוָה כִּי־גָאֹה גָּאָה, סוּס וְרֹכְבוֹ רָמָה בַיָּם׃ ס
וַיַּסַּע מֹשֶׁה אֶת־יִשְׂרָאֵל מִיַּם־סוּף, וַיֵּצְאוּ אֶל־מִדְבַּר־שׁוּר; וַיֵּלְכוּ שְׁלֹשֶׁת־יָמִים בַּמִּדְבָּר וְלֹא־מָצְאוּ מָיִם׃
וַיָּבֹאוּ מָרָתָה, וְלֹא יָכְלוּ, לִשְׁתֹּת מַיִם מִמָּרָה, כִּי מָרִים הֵם; עַל־כֵּן קָרָא־שְׁמָהּ מָרָה׃
וַיִּלֹּנוּ הָעָם עַל־מֹשֶׁה לֵּאמֹר מַה־נִּשְׁתֶּה׃
וַיִּצְעַק אֶל־יְהוָה, וַיּוֹרֵהוּ יְהוָה עֵץ, וַיַּשְׁלֵךְ אֶל־הַמַּיִם, וַיִּמְתְּקוּ הַמָּיִם; שָׁם שָׂם לוֹ חֹק וּמִשְׁפָּט וְשָׁם נִסָּהוּ׃
וַיֹּאמֶר אִם־שָׁמוֹעַ תִּשְׁמַע לְקוֹל יְהוָה אֱלֹהֶיךָ, וְהַיָּשָׁר בְּעֵינָיו תַּעֲשֶׂה, וְהַאֲזַנְתָּ לְמִצְוֹתָיו, וְשָׁמַרְתָּ כָּל־חֻקָּיו; כָּל־הַמַּחֲלָה אֲשֶׁר־שַׂמְתִּי בְמִצְרַיִם לֹא־אָשִׂים עָלֶיךָ, כִּי אֲנִי יְהוָה רֹפְאֶךָ׃ ס
וַיָּבֹאוּ אֵילִמָה, וְשָׁם, שְׁתֵּים עֶשְׂרֵה עֵינֹת מַיִם וְשִׁבְעִים תְּמָרִים; וַיַּחֲנוּ־שָׁם עַל־הַמָּיִם׃
Арабский (Arabic Van Dyke)
حِينَئِذٍ رَنَّمَ مُوسَى وَبَنُو إِسْرَائِيلَ هذِهِ التَّسْبِيحَةَ لِلرَّبِّ وَقَالُوا: «أُرَنِّمُ لِلرَّبِّ فَإِنَّهُ قَدْ تَعَظَّمَ. الْفَرَسَ وَرَاكِبَهُ طَرَحَهُمَا فِي الْبَحْرِ.
الرَّبُّ قُوَّتِي وَنَشِيدِي، وَقَدْ صَارَ خَلاَصِي. هذَا إِلهِي فَأُمَجِّدُهُ، إِلهُ أَبِي فَأُرَفِّعُهُ.
الرَّبُّ رَجُلُ الْحَرْبِ. الرَّبُّ اسْمُهُ.
مَرْكَبَاتُ فِرْعَوْنَ وَجَيْشُهُ أَلْقَاهُمَا فِي الْبَحْرِ، فَغَرِقَ أَفْضَلُ جُنُودِهِ الْمَرْكَبِيَّةِ فِي بَحْرِ سُوفَ،
تُغَطِّيهِمُ اللُّجَجُ. قَدْ هَبَطُوا فِي الأَعْمَاقِ كَحَجَرٍ.
يَمِينُكَ يَا رَبُّ مُعْتَزَّةٌ بِالْقُدْرَةِ. يَمِينُكَ يَا رَبُّ تُحَطِّمُ الْعَدُوَّ.
وَبِكَثْرَةِ عَظَمَتِكَ تَهْدِمُ مُقَاوِمِيكَ. تُرْسِلُ سَخَطَكَ فَيَأْكُلُهُمْ كَالْقَشِّ،
وَبِرِيحِ أَنْفِكَ تَرَاكَمَتِ الْمِيَاهُ. انْتَصَبَتِ الْمَجَارِيَ كَرَابِيَةٍ. تَجَمَّدَتِ اللُّجَجُ فِي قَلْبِ الْبَحْرِ.
قَالَ الْعَدُوُّ: أَتْبَعُ، أُدْرِكُ، أُقَسِّمُ غَنِيمَةً. تَمْتَلِئُ مِنْهُمْ نَفْسِي. أُجَرِّدُ سَيْفِي. تُفْنِيهِمْ يَدِي.
نَفَخْتَ بِرِيحِكَ فَغَطَّاهُمُ الْبَحْرُ. غَاصُوا كَالرَّصَاصِ فِي مِيَاهٍ غَامِرَةٍ.
مَنْ مِثْلُكَ بَيْنَ الآلِهَةِ يَا رَبُّ؟ مَنْ مِثْلُكَ مُعْتَزًّا فِي الْقَدَاسَةِ، مَخُوفًا بِالتَّسَابِيحِ، صَانِعًا عَجَائِبَ؟
تَمُدُّ يَمِينَكَ فَتَبْتَلِعُهُمُ الأَرْضُ.
تُرْشِدُ بِرَأْفَتِكَ الشَّعْبَ الَّذِي فَدَيْتَهُ. تَهْدِيهِ بِقُوَّتِكَ إِلَى مَسْكَنِ قُدْسِكَ.
يَسْمَعُ الشُّعُوبُ فَيَرْتَعِدُونَ. تَأْخُذُ الرَّعْدَةُ سُكَّانَ فِلِسْطِينَ.
حِينَئِذٍ يَنْدَهِشُ أُمَرَاءُ أَدُومَ. أَقْوِيَاءُ مُوآبَ تَأْخُذُهُمُ الرَّجْفَةُ. يَذُوبُ جَمِيعُ سُكَّانِ كَنْعَانَ.
تَقَعُ عَلَيْهِمِ الْهَيْبَةُ وَالرُّعْبُ. بِعَظَمَةِ ذِرَاعِكَ يَصْمُتُونَ كَالْحَجَرِ حَتَّى يَعْبُرَ شَعْبُكَ يَا رَبُّ. حَتَّى يَعْبُرَ الشَّعْبُ الَّذِي اقْتَنَيْتَهُ.
تَجِيءُ بِهِمْ وَتَغْرِسُهُمْ فِي جَبَلِ مِيرَاثِكَ، الْمَكَانِ الَّذِي صَنَعْتَهُ يَا رَبُّ لِسَكَنِكَ الْمَقْدِسِ الَّذِي هَيَّأَتْهُ يَدَاكَ يَا رَبُّ.
الرَّبُّ يَمْلِكُ إِلَى الدَّهْرِ وَالأَبَدِ».
فَإِنَّ خَيْلَ فِرْعَوْنَ دَخَلَتْ بِمَرْكَبَاتِهِ وَفُرْسَانِهِ إِلَى الْبَحْرِ، وَرَدَّ الرَّبُّ عَلَيْهِمْ مَاءَ الْبَحْرِ. وَأَمَّا بَنُو إِسْرَائِيلَ فَمَشَوْا عَلَى الْيَابِسَةِ فِي وَسَطِ الْبَحْرِ.
فَأَخَذَتْ مَرْيَمُ النَّبِيَّةُ أُخْتُ هَارُونَ الدُّفَّ بِيَدِهَا، وَخَرَجَتْ جَمِيعُ النِّسَاءِ وَرَاءَهَا بِدُفُوفٍ وَرَقْصٍ.
وَأَجَابَتْهُمْ مَرْيَمُ: «رَنِّمُوا لِلرَّبِّ فَإِنَّهُ قَدْ تَعَظَّمَ. الْفَرَسَ وَرَاكِبَهُ طَرَحَهُمَا فِي الْبَحْرِ».
ثُمَّ ارْتَحَلَ مُوسَى بِإِسْرَائِيلَ مِنْ بَحْرِ سُوفَ وَخَرَجُوا إِلَى بَرِّيَّةِ شُورٍ. فَسَارُوا ثَلاَثَةَ أَيَّامٍ فِي الْبَرِّيَّةِ وَلَمْ يَجِدُوا مَاءً.
فَجَاءُوا إِلَى مَارَّةَ، وَلَمْ يَقْدِرُوا أَنْ يَشْرَبُوا مَاءً مِنْ مَارَّةَ لأَنَّهُ مُرٌّ. لِذلِكَ دُعِيَ اسْمُهَا «مَارَّةَ».
فَتَذَمَّرَ الشَّعْبُ عَلَى مُوسَى قَائِلِينَ: «مَاذَا نَشْرَبُ؟»
فَصَرَخَ إِلَى الرَّبِّ. فَأَرَاهُ الرَّبُّ شَجَرَةً فَطَرَحَهَا فِي الْمَاءِ فَصَارَ الْمَاءُ عَذْبًا. هُنَاكَ وَضَعَ لَهُ فَرِيضَةً وَحُكْمًا، وَهُنَاكَ امْتَحَنَهُ.
فَقَالَ: «إِنْ كُنْتَ تَسْمَعُ لِصَوْتِ الرَّبِّ إِلهِكَ، وَتَصْنَعُ الْحَقَّ فِي عَيْنَيْهِ، وَتَصْغَى إِلَى وَصَايَاهُ وَتَحْفَظُ جَمِيعَ فَرَائِضِهِ، فَمَرَضًا مَا مِمَّا وَضَعْتُهُ عَلَى الْمِصْرِيِّينَ لاَ أَضَعُ عَلَيْكَ. فَإِنِّي أَنَا الرَّبُّ شَافِيكَ».
ثُمَّ جَاءُوا إِلَى إِيلِيمَ وَهُنَاكَ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنَ مَاءٍ وَسَبْعُونَ نَخْلَةً. فَنَزَلُوا هُنَاكَ عِنْدَ الْمَاءِ.
Он гоҳ Мусо ва банӣ Исроил ин сурудро барои Парвардигор суруданд, ва чунин гуфтанд: «Барои Парвардигор месароям, зеро ки Ӯ олимартаба аст; асп ва савори онро дар баҳр вожгун сохт.
Парвардигор қувват ва ҳамду санои ман аст, ва Ӯ наҷоти ман шуд. Ӯ Худои ман аст, ва Ӯро ситоиш менамоям; Ӯ Худои падари ман аст, ва Ӯро болобардор мекунам.
Парвардигор марди ҷангист. Номи Ӯ Парвардигор аст.
Аробаҳои фиръавн ва лашкари вайро дар баҳр вожгун сохт, ва саркардаҳои баргузидаи вай дар баҳри Қулзум ғарқ шуданд.
Обҳои азим онҳоро пӯшониданд, мисли санге дар қаърҳо фурӯ рафтанд.
Дасти рости Ту, эй Парвардигор, бо қувват ҷалол ёфтааст. Дасти рости Ту, эй Парвардигор, душманро торумор мекунад.
Ва бо афзунии бузургии кибриёи Худ мухолифонатро шикаст медиҳӣ, ғазаби Худро мефиристӣ, – вай онҳоро мисли хошоке месӯзонад.
Аз вазидани боди ғазаби Ту обҳо болои ҳам омаданд. Ҷараёнҳо мисли хоктӯдае биистоданд, обҳои азим андаруни баҳр шах шуда монданд.
Душман гуфт: ́Дунболагирӣ менамоям, расида мегирам, ғаниматро тақсим мекунам, ҷонам аз онҳо сер мешавад, шамшери худро мекашам, дасти ман онҳоро нобуд менамояд́.
Ҳамин ки боди Худро вазонидӣ, баҳр онҳоро пӯшонид: онҳо мисли сурб, дар обҳои азим фурӯ рафтанд.
Кист мисли Ту, эй Парвардигор, дар миёни худоён? Кист мисли Ту олиқадр дар покӣ? Ту аз ҳар сито мадҳ болотарӣ, эй Офаридгори мӯъҷизот!
Ҳамин ки дасти рости Худро дароз кардӣ, замин онҳоро фурӯ бурд.
Қавмеро, ки раҳо кардӣ, бо марҳамати Худ ҳидоят менамоӣ: бо қуввати Худ онҳоро сӯи манзили поки Худ мебарӣ.
Қавмҳо шунида, ошуфта шуданд ба изтироб омаданд; сокинони фалиштиро ларза фаро гирифт.
Он гоҳ мирони Адӯм ҳаросон шуданд, пешвоёни Мӯобро ларза фаро гирифт; ҳамаи сокинони Канъон пажмурдадил шуданд.
Тарсу ҳарос онҳоро фаро хоҳад гирифт, аз бузургии бозуи Ту мисли санге лол хоҳанд шуд, то даме ки қавми Ту, эй Парвардигор, гузарад, то даме ки қавми раҳокардаи Ту гузарад.
Онҳоро оварда, бар кӯҳи мероси Худ хоҳӣ шинонид, ба маконе ки Ту, эй Парвардигор, манзили Худ гардонидаӣ, ба поке ки дастҳои Ту, эй Парвардигор, барпо намудааст.
Парвардигор то абад подшоҳӣ хоҳад кард!»
Вақте ки аспони фиръавн бо аробаҳо ва саворонаш ба баҳр дохил шуданд, Парвардигор обҳои баҳрро бар онҳо баргардонид; ва банӣ Исроил андаруни баҳр бар хушкӣ равона шуданд.
Ва Марями набия, хоҳари Ҳорун, дафро ба дасти худ гирифт, ва ҳамаи занон аз қафои вай дафзанон ва рақскунон берун омаданд.
Ва Марям сурудхонон ба онҳо гуфт: «Барои Парвардигор бисароед, зеро ки Ӯ олимартаба аст, асп ва савори онро дар баҳр вожгун сохт».
Ва Мусо Исроилро аз канори баҳри Қулзум бурд, ва онҳо ба биёбони Шур баромаданд; ва се рӯз дар биёбон роҳ паймуданд, вале обе пайдо накарданд.
Ва ба Мора расиданд, ва аз оби Мора натавонистанд нӯшанд, зеро ки он талх буд; бинобар ин он Мора номида шудааст.
Ва қавм аз Мусо шикоят карда, гуфтанд: «Чӣ бинӯшем?»
Ва ӯ сӯи Парвардигор нола кард, ва Парвардигор дарахтеро ба ӯ нишон дод, ва ӯ онро ба об андохт, ва об ширин шуд; дар он ҷо ӯ барои онҳо супориш фариза ва қонун шариат муқаррар намуд, ва дар он ҷо онҳоро имтиҳон кард.
Ва гуфт: «Агар ту овози Парвардигор Худои худро бишнавӣ ва он чиро, ки дар назари Ӯ дуруст аст, ба амал оварӣ, ва ба аҳкоми Ӯ гӯш диҳӣ, ва супоришҳои фароизи Ӯро риоя намоӣ, – ҳеҷ яке аз бемориҳоеро, ки бар Миср овардаам, бар ту нахоҳам овард, зеро ки Ман Парвардигори шифобахши ту ҳастам».
Ва ба Элим омаданд, ва дар он ҷо дувоздаҳ чашмаи об ва ҳафтод дарахти хурмо буд; ва дар он ҷо назди об урду заданд.

Толкования стиха Скопировать ссылку Скопировать текст Добавить в избранное
Библ. энциклопедия Библейский словарь Словарь библ. образов Практическая симфония
Цитата из Библии каждое утро
TG: t.me/azbible
Viber: vb.me/azbible